A New Beginning

_________________________

Wierz mi, są dusze dla siebie stworzone.

Niech je w przeciwną los potrąci stronę,

One wbrew losom, w tym lub w tamtym świecie,

Znajdą, przyciągną i złączą się przecie.

_________________________

On - Noé
Ona - Yulli

_________________________

    Mia była dziś w wyjątkowo radosnym nastroju. Miała w sobie mnóstwo energii, którą mogłaby obdarować przynajmniej ze dwie osoby. I zdawałoby się, że muzyka wcale jej nie przeszkadzała w zabawie. Nie zawsze tańczyła w jej rytm, czasem myląc również słowa lecz nikomu to nie zawadzało. Mogłem śmiało powiedzieć, że tańczyliśmy nie tylko ze sobą, ale również z innymi, a jednocześnie sami. Przestałem liczyć ile nam czasu minęło, nie zwracałem uwagi na mijające piosenki dopóki dobrze bawiłem się z Mią.
    A przynajmniej do pewnego momentu. Kiedy to poczułem czyjąś dłoń, która złapała moją i okręciła, bym po chwili stanął twarzą w twarz z Elliottem.
    - Pora na zmianę partnera - wyszczerzył się do mnie w uśmiechu. Początkowo się roześmiałem, myśląc, że to o mnie mu chodziło. Ale on zabrał mi Mię. Stałem przez chwilę zaskoczony takim obrotem sprawy. Złapałem się pod boki, chwilę przyglądając tej dwójce. Wyglądali jakby się już dobrze znali. Właściwie nie miałem pojęcia, czy ich znajomość zaczęła się dopiero dziś, czy może już wcześniej skądś się znali, nie pytałem. Wyglądali jednak jakby bardzo dobrze się dogadywali, może nawet lepiej niż ze mną. Trochę mnie to ukuło, choć ostatecznie postanowiłem nie psuć sobie zabawy. Jakiś czas jeszcze spędziłem wśród tańczących zanim poszedłem do pokoju z barem.
    Rozglądałem się za znajomymi twarzami, ale nie było już ani Matta, ani dziewczyn w miejscu, gdzie widziałem je ostatnio. Postanowiłem jednak odpocząć chwilę przy drinku, opierając się na długiej ladzie. Wszystkie kanapy były zajęte. Znajdowało się tu o wiele więcej osób niż poprzednio. Bawiąc się pustą już szklanką,  rozglądałem za kimś znajomym. Może przeszli gdzieś indziej, gdzie zamierzałem ich poszukać. Zanim jednak zdążyłem przejść do czynów, poczułem jak czyjaś ręka owija się wokół mnie. Dłoń mężczyzny znalazła się dość nisko na moim biodrze, zaś on sam przykleił się z drugiej strony. Uniosłem brwi, patrząc na czarnowłosego chyba wampira. To nie był ktoś, kogo znałem.
    - Może jeszcze jednego? - zapytał i zanim zdążyłem coś powiedzieć, ten już zamawiał drinki. Po pół minuty trzymałem w dłoniach już napełnioną szklankę.
    - Obserwuję cię od jakiegoś czasu, jesteś tu całkiem sama. Może zechciałabyś spędzić wspólnie miło czas? - nachylił się zbyt blisko, aż poczułem na policzku jego ciepły oddech. Odsunąłem się.
    - Sorry, ale nie umawiam się z mężczyznami - powiedziałem, zdejmując z biodra jego rękę. Widziałem przy tym zaskoczenie malujące się na jego twarzy.
    - Więc nie jesteś…
    - Mhm, nie jestem. To tylko dobre przebranie - odpowiedziałem i ku mojemu zaskoczeniu, mężczyzna roześmiał się.
    - Nic nie szkodzi. Ładnych chłopców też lubię - ponownie się zaśmiał, znów zbliżając się blisko, tym razem niemal przytykając swój nos do mojego. - Więc? Propozycja nadal aktualna.
    - A ja nadal nie umawiam się z mężczyznami. Nie zmieniłem zdania w ciągu ostatnich dwóch minut - powtórzyłem, po raz kolejny się odsuwając. - Ale dzięki za drinka - machnąłem dłonią, wyplątując się z jego uścisku. Odszedłem od baru. Kątem oka jednak widziałem, że tamten powoli ruszył za mną. Świetnie. Jeszcze brakowało mi natręta na głowie. Nie dość, że nie mogłem znaleźć nikogo, by pokazać, że nie byłem tu sam, to jeszcze dorobiłem się amanta. Nawet Mia i Elliott gdzieś zniknęli.
    - Już nie udawaj takiego niedostępnego - usłyszałem obok lecz starałem się zignorować tą niepożądaną obecność. - Gdybyś nie lubił się zabawić, nie ubrałbyś tej krótkiej kiecki - jego dłoń znów próbowała znaleźć miejsce na moim biodrze lecz od razu ją odepchnąłem.
    - Chyba żyjesz w średniowieczu, gościu, skoro sukienka za kolana jest dla ciebie krótka. Daj mi już spokój. Mówiłem, że nie jestem zainteresowany - rzuciłem zirytowany jego zachowaniem i tym, że na złość był tak uparty.
    - Oh… Nadine! - ulżyło mi, kiedy zauważyłem jej charakterystyczną perukę i zielony strój. Przyspieszyłem kroku, by zaraz znaleźć się przy niej. - W końcu was znalazłem - powiedziałem dość głośno, rzucając przez ramię złośliwe spojrzenie swojemu adoratorowi.
- Jak się czujesz? - spytałem, poświęcając teraz większą uwagę kobiecie.

Dobrze było słyszeć, że samopoczucie Nadine się poprawiło. Może dzięki temu będę mieć jeszcze jakąś okazję, by spędzić z nią trochę więcej czasu. Chyba że znów ewidentnie nie będzie chciała mi go poświęcić. Właściwie to przez myśl mi przeszło, czy dobrze zrobiłem odszukując dziewczyny. Szczególnie, gdy zjawił się ciemnowłosy mężczyzna, nazywający się bratem Nadine. Ich relacje rodzinne były mi zupełnie obce i niespecjalnie chciałbym w to wnikać. Było widać jak na dłoni, że niezbyt za sobą przepadają, a atmosfera zrobiła się kilka razy gęstsza.
- Aha, również miło poznać - odparłem trochę niezręcznie, ściskając przy tym wyciągniętą w moim kierunku dłoń. Nie wiedziałem, który z braci jest "ten najbardziej przyjazny", a który najmniej. Przynajmniej dzięki informacji uzyskanej od Jess wiedziałem, że to ten od The Weekend. Jak widać również to ten, który bardzo lubił się przechwalać. Na mnie nie działały takie przechwałki. George brzmiał bardziej jak jakiś Don Juan, jak koleś, który próbował mnie poderwać chwilę temu. Pierwsze wrażenie było bardziej nijakie. Niespecjalnie go skreślałem, ale i nie wywarł na mnie żadnego wrażenia.
W dalszej części George zajął się rozmową głównie z jego półnagim znajomym. Z tej rozmowy wywnioskowałem, że był to ten sławny Jin, gospodarz dzisiejszej imprezy we własnej osobie. W dodatku cała czwórka się wyraźnie znała. Nadine co prawda ignorowała otoczenie, zaś Jess coś czasem wtrąciła. Nie miałem z nimi wspólnych tematów, nie miałem pojęcia o kim mówili, gdy zaczęli wspominać jeden ze wspólnych wypadów.
- Masz ochotę urwać się stąd? - spytałem Nadine. - Możemy chwilę gdzieś odpocząć albo nabrać świeżego powietrza - stanąłem bliżej niej, patrząc kątem oka jak opychała się przekąskami. Również wziąłem kawałek chipsa, choć na tym się skończyło. Nieco mnie zemdliło, zapewne od nadmiaru alkoholu. Był to ewidentny znak, że wystarczyło mi na dzisiejszy wieczór.

Zmieszanie na twarzy Nadine mówiło coś innego, jakby miała ochotę mi odmówić. Raczej bym nie rozpaczał z tego powodu, choć zapewne miłe również by to nie było. Znów pomyślałem, że nic by się jej nie stało, gdyby była bardziej szczera względem mnie, a nie wciąż mówiła coś innego niż robiła.
Ostatecznie jednak wyszliśmy z zatłoczonego pomieszczenia. Nadine chyba bardziej przez wzgląd na ucieczkę od brata, a ja po prostu i tak bym wyszedł, by się nieco ochłodzić. Kobieta musiała już korzystać z przejścia przez kuchnię skoro tak dobrze je znała i od razu wiedziała, gdzie prowadzić. Ogród był całkiem spory, a noc zbyt ciemna bym mógł dostrzec coś więcej niż te części, które były oświetlone przez światło padające z okien. Głównie widziałem tylko alejkę pod nogami oraz krzewy i drzewa po obu stronach. Gdzieś dalej majaczyła również biała figura lecz nie byłem w stanie ocenić co, lub kogo, przedstawiała.
Usiedliśmy pod wierzbą. Białe drewno nieco odznaczało się na tle, tak samo jak długie, wiotkie gałązki. W głowie od razu pojawił mi się obraz drzewa obsypanego zielenią, a pod nim dwie dziwnie ubrane postacie. Mógłbym w sumie coś takiego namalować… jeśli ten obraz nie wyparuje z mojej głowy.
- Nie ma to jak wspomnienia po imprezach - zaśmiałem się słysząc w jaki sposób kobiety znalazły to miejsce. Mój śmiech jednak szybko się urwał po następnym pytaniu.
- Nie mam - powiedziałem. Na początku chciałem na tym poprzestać lecz postanowiłem uściślić swoją odpowiedź. Wolałem nie usłyszeć od Nadine tekstu w stylu "szczęściarz z ciebie", czy tym podobne głupstwa. W dodatku jak widać Mia nie podzieliła się z przyjaciółką żadną wiedzą, skoro kobieta zadała mi to pytanie. - Moja siostra zginęła dwa lata temu w wypadku - odwróciłem wzrok od Nadine choć nie sądziłem, by była w stanie dostrzec moją reakcję w tych ciemnościach. Nie sądziłem, że każda wzmianka o niej nadal będzie tak samo boleć, a jednak. Zamiast brnąć dalej w ten temat lub milczeć w niezręczności, postanowiłem zadać Nadine pytanie odnośnie jej rodzeństwa.
- Ty za to nie wyglądasz na zachwyconą, kiedy widzisz swojego brata. Coś się wydarzyło między wami?

Słuchałem w ciszy opowieści Nadine o jej bracie. Nie chciałem jej przerywać, bo to była jedna z niewielu okazji, gdy mogłem dowiedzieć się o niej czegoś więcej i to od niej samej. Dla mnie nie miało znaczenia, czy to były miłe wspomnienia czy wręcz przeciwnie. Przecież świat nie opierał się tylko na tych przyjemnych doświadczeniach. I nawet ktoś taki jak Nadine doświadczył goryczy w swoim życiu.
- Bierność bywa gorsza od zdrady - mruknąłem cicho, nie starając się przy tym nawet na mały uśmiech. Wiedziałem jak to jest i rozumiałem Nadine. Czasem z rodziną dobrze wyglądało się tylko na zdjęciach, a wszystko to home było na pokaz. Jak u mnie. Szczęśliwe dzieci, szczęśliwi rodzice.
- Na pierwszy rzut oka widać, że George jest bardziej rozpieszczony od ciebie - tym razem posłałem w kierunku Nadine mały uśmiech. Często tak bywało, że jedno z rodzeństwa było większym ulubieńcem od pozostałych dzieci. W ten sposób tylko krzywdząc inne, choć rodzice często tego nie dostrzegali. Na szczęście mnie oraz Isabellę po równo ignorowano w ten sam sposób.
Podciągnąłem jedną nogę na ławkę, by zgiętą objąć ją rękami i oprzeć brodę na kolanie. Na chwilę zamyśliłem się, wpatrując w niewielki kawałek księżyca. Halloween, a księżyc nie był w pełni, jak często lubiano to przedstawiać. Jego blask nie sprawiał, że wszystko można było dostrzec, był na to zbyt słaby.
- Uważasz, że dziś naprawdę jest dzień, gdy zaciera się granica między światem żywych i umarłych? - spytałem, zmieniając ten dość przykry temat dla nas oboje. - Celtowie wierzyli, że tego dnia możesz spotkać zbłąkaną duszę. Dla katolików to pogaństwo, szyderstwo z dnia Wszystkich Świętych. Czy może należysz do tego grona ludzi, którzy mają to w nosie, tak jak ja? - obróciłem twarz w jej stronę. Nigdy nie słyszałem, aby mówiła o swojej wierze, czy przeciwstawiała się pewnym zachowaniom.

Zombie i wiedźmy. To… był jakiś pomysł, który mnie dość rozbawił. Widziałem, że Nadine mówiła to wszystko żartem lecz pewnie był ktoś, kto wierzył w takie rzeczy. Ludzie byli zdolni do wiary w różne dziwne rzeczy, a najlepszym tego dowodem była wiara w Latającego Potwora Spaghetti.
Mogłem zatem powiedzieć, że dla mnie to tylko zwykła impreza tylko w przebraniach. Szczerze nie wierzyłem, że Halloween miałoby jakiś duchowy sens, nie ważne w jakim wydaniu. Jednak słowa Nadine miały w sobie sporo sensu. Musiałem się zgodzić, iż każdy obchodził święta z swoich własnych powodów.
- Przyszedłem tu, bo nie lubię być sam - wyznałem cicho, odwzajemniając spojrzenie kobiety. - Przyszedłbym nawet jeśli byłoby to inne święto. Zawsze miałem Izzy, ale kiedy jej zabrakło… czuję taką pustkę. Nie potrafię jej niczym zapełnić, a próbowałem wszystkiego. Raz nawet wziąłem coś mocniejszego, ale podobno pod wpływem narkotyku tylko się rozpłakałem i nie mogłem przestać. Nie pamiętam tego, ale kiedy kumpel mi opowiadał, było mi tak strasznie wstyd, że już nigdy więcej nic nie brałem - uśmiechnąłem się niezręcznie na to wspomnienie. Na szczęście po alkoholu nie urywał mi się film i byłem względnie ogarnięty.
- Poza tym w taki dzień jak ten można sobie pozwolić na więcej. Mam na myśli, że nie musisz niczego udawać. Nawet jeśli coś komuś nie pasuje, to będzie myślał, że tak ma być i nie będzie tak surowo cię oceniać - chyba że zdecydowanie się z czymś przesadzi i zrobi tak złe wrażenie, że lepiej zapaść się pod ziemię.
- A co tobie sprawia radość? - spytałem, poświęcając całą uwagę Nadine. Na początku naszej znajomości uznałbym, że drogie prezenty i tona komplementów. Ale z czasem zrozumiałem, że Nadine nie była aż tak płytka i skrywała w sobie więcej smutku, niż chciałaby to po sobie pokazać.
Zanim jednak zdążyła mi odpowiedzieć, przysunąłem się bliżej niej, jakbym chciał jej powiedzieć coś w sekrecie.
- Bo raczej nie sądzę, aby była to ta ruda peruka. Ten kolor zdecydowanie nie jest twoim kolorem - uśmiechnąłem się szeroko, nieco zadziornie bawiąc się sztucznym kosmykiem. Może pasowało to do wyglądu postaci, gdzieś całość ładnie ze sobą współgrała, jednak nie do samej Nadine.

Twarz Nadine zmieniała się nieco z każdym następnym wypowiadanym słowem. To były dość proste czynności, niewymagające żadnych większych wysiłków, a jednak sprawiało jej to radość. Co prawda nie byłem w stanie dostrzec jej oczu lecz widziałem jak jej usta się uśmiechają, jak głos łagodnieje. Mogłem sobie wyobrazić, jak się odpręża przy lampce wina, siedząc sobie zrelaksowana na kanapie. Czy to kolejna myśl, przez którą znów nie będę potrafił malować nic innego niż samą Nadine? Ostatnio na warsztatach wszystko mi o niej przypominało i nawet borówki patrzyły na mnie tym jej ciemnym spojrzeniem.
- Oh, twoja lista jest dość skromna - zaśmiałem się krótko, nie zabierając z kobiety swojego spojrzenia. W normalnych okolicznościach zapewne odwróciłbym swój wzrok, onieśmielony taką bliskością. Jednak obecnie nie miałem nic przeciwko temu, nawet tej drobnej bliskości. Nie dotykałem Nadine choćby kolanem, a jednak w tym chłodzie odczuwałem jej ciepło i delikatne perfumy jakich używała. Może właśnie przez ich zapach zawsze wyobrażałem sobie Nadine wśród kwiatów.
- Ale jak już zaczęłaś mówić o muzeum, to bardzo chętnie bym z tobą się do takiego wybrał. Niekoniecznie by zobaczyć same obrazy. Słyszałem ostatnio, że Muzeum Brytyjskie wypożycza eksponaty z różnych muzeów i w przyszłym tygodniu będzie je wystawiać. Jeśli masz ochotę oczywiście. Jeśli nie, zabiorę ze sobą Elliotta - choć czułem, że wolałbym towarzystwo Nadine. Już kilka razy obiecałem sobie, że będę utrzymywać między nami większy dystans, ale za każdym razem o tym zapominałem, gdy zjawiała się w pobliżu. Jej obecność zdecydowanie zbyt mocno na mnie działała, a ja nie potrafiłem się temu oprzeć. Westchnąłem, trochę przytłoczony wszystkimi tymi myślami.
- Może nie jestem twoją rodziną albo bliskim przyjacielem, ale mimo to możemy spędzić razem miło czas. Zawsze chodzisz taka zamyślona, jesteś uprzejma, chłodna, ale tylko raz widziałem, żebyś była naprawdę uśmiechnięta i szczęśliwa. Chciałbym częściej widzieć cię taką szczęśliwą - wyznałem, ostatecznie przenosząc wzrok z jej twarzy na swoje ręce. Chyba tym razem już przesadziłem z tą swoją szczerością, gdyż dłużej już nie mogłem znieść jej spojrzenia. Jak widać nawet po alkoholu miałem pewne granice, których nie byłem w stanie przekroczyć. A przecież już nie dało się cofnąć wypowiedzianych słów.

Byłam zaskoczona słowami Dominica, jego szczerością oraz tym jak dobrze potrafił powiedzieć na głos moje własne myśli. Może to był powód dlaczego tak dobrze nam się spędzało razem czas mimo tego, że nie byliśmy do siebie podobni. Przynajmniej na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że nie mamy za wiele wspólnego, ale im więcej spędzam z nim czas tym coraz bardziej zauważam pewne podobieństwa.

Spodobał mi się pomysł wspólnego wyjścia do muzeum. Głupio było mi się do tego przyznać, ale kiedyś tak sobie wyobrażałam sobie najbardziej idealne randki. Zawsze można było znaleźć temat do rozmów, bez pośpiechu można spędzić razem czas, usiąść później na kawę lub herbatę. Kilka razy widziałam starsze pary trzymające się za rękę i spacerując po muzeum. Gdybym mogła wybrać swoją przyszłość to taką bym sobie wybrała.

Ale to nie była randka i musiałam inaczej spojrzeć na pomysł Dominica.

- To nie taki głupi pomysł. Możemy iść w trójkę - zaproponowałam. - Zgaduję, że Elliott również mógłby z tego skorzystać.

Prawda była taka, że wolałam spędzić czas sama z Dominiciem, ale chyba będzie lepiej jeżeli będzie z nami chociaż jeszcze jedna osoba. Taka dodatkowa obecność pomoże mi utrzymać pewien dystans i nie pozwolić sobie na zbyt wiele. Poza tym, jeżeli Dominicowi nie podobają się moje małe flirty tu i tam to naturalnie chciałam to uszanować. Może Elliot byłby bardziej otwarty na takie delikatne zaczepki? Nie byłam nim zainteresowana, ale takie niewinne flirtowanie sprawiało mi pewnego rodzaju satysfakcję. Przy okazji może gdy zużyję tą energię na kimś innym moje myśli przestaną krążyć wokół biednego Dominica.

- Dlaczego? - zapytałam zanim zrozumiałam, że może moje pytanie mogło nie mieć za wiele sensu. - Dlaczego chcesz częściej mnie widzieć szczęśliwą? - jak sam powiedział, nie byliśmy rodziną lub przyjaciółmi. - Zazwyczaj ludzie skupiają się na własnym szczęściu, nie szukają tego u innych - przynajmniej takie miałam doświadczenie.

Pokiwałem głową, zgadzając się z pomysłem Nadine. Wyjście we trójkę może wcale nie było takim złym pomysłem. Lubiłem przebywać z Nadine, ale takie dłuższe wyjście tylko we dwoje mogłoby mnie chyba bardziej krępować. Szczególnie że nie miałem pewności, czy kobieta znów nie będzie zachowywać się jak do tej pory. Chociaż właściwie w obecnej sytuacji chyba bym tak nie uciekał od jej bardziej śmiałych zachowań. Tak myślałem. Rzeczowość mogłaby okazać się zupełnie inna.
Spodziewałem się również, że Nadine złapie mnie za słowa i w jakiś sposób się do tego odniesie. Dlaczego chciałem częściej widzieć ją szczęśliwą? Czy to nie było oczywiste? Bardzo mi się podobała, a poznając ją nieco lepiej uważałem, że na to po prostu zasługiwała. Oczywiście zatrzymałem te myśli dla siebie.
- Chyba nie jestem aż takim egoistą - uśmiechnąłem się trochę niezręcznie. Żaden inny ciekawy argument nie przychodził mi do głowy. Po części jednak to też było prawdą.
- Są ludzie, którzy widząc twoją radość życzą ci jak najgorzej, którzy z zawiści najchętniej wydrapaliby twoje oczy i zabrali szczęście siłą. Są też tacy, którzy są szczęśliwi nie mają nic i dzielą się tym niczym szczególnym z każdym, którzy również są zadowoleni widząc twój uśmiech. Ja nie należę do żadnej z tych grup. Po prostu potrafię uszanować innych i sądzę, że zasługujesz na więcej niż smutek w swoim życiu - próbowałem w ten dość racjonalny sposób wyjaśnić swoje wcześniejsze słowa, nie zdradzając ich prawdziwych intencji. Nadine mogłaby mnie wtedy uznać za hipokrytę lub jakiegoś dziwnego osobnika. No bo przecież który zdrowy mężczyzna nie skorzystałby z okazji, aby zacząć flirtować ze swoim obiektem westchnień?
- Wracajmy jeśli ci zimno - powiedziałem, by zmienić temat. Szukałem jakiejś wymówki i wtedy rzuciło mi się w oczy zachowanie Nadine, jak próbowała ogrzać dłonie. - Wybacz, że wyciągnąłem cię na ten chłód w takim stroju. Jakoś… nie pomyślałem - przyznałem, odrobinę zmieszany, że w ogóle do tego doszło. - Chyba że wolisz zostać, to zawsze mogę ci pożyczyć swoją sukienkę, mam pod nią dość długą koszulę - zażartowałem, wstając ostatecznie z ławki. Nadine wcale nie musiała marznąć, a miejsce na rozmowy mogliśmy również znaleźć w budynku.

Przewróciłem oczami na słowa odnośnie pakietu dwóch bohaterek. Nie rozumiałem, dlaczego Nadine tak bardzo zależało na przebraniu, które Jess dla niej dobrała pod swój kostium. Dlaczego nie ubrała czegoś, na co sama miała ochotę? Zanim jednak połączyłem te myśli w słowa, kobieta zadała mi dość trudne pytanie, na które nie od razu potrafiłem znaleźć odpowiedź. Od dwóch lat było niewiele rzeczy, w których potrafiłem znaleźć szczęście. Choć jeśli dłużej się nad tym zastanowiłem, to odkąd przeprowadziłem się do Londynu było coś, co sprawiało, że mogłem na chwilę zapomnieć o całym świecie.
- Kiedy wychodzę do parku bądź w jakieś inne miejsce, gdzie maluję dla ludzi obrazy. Czasem daję im te rysunki za darmo, z zaskoczenia. Nigdy nie zapomnę staruszki, której podarowałem portrecik jej ukochanego pieska, a cieszyła się jakbym dał jej co najmniej milion dolarów. Kocham też słuchać opowieści mojej ciotki, która podróżuje po całym świecie i oprócz pamiątkowych magnesów na lodówkę, zawsze dostanę od niej coś dziwnego - mówiąc o tym szedłem powoli obok Nadine. Kobieta jakoś niespecjalnie spieszyła się z powrotem do domu. Nie narzekałem jednak z tego powodu. Wyjątkowo przyjemnie nam się rozmawiało i nie chciałbym skończyć tego tak szybko.
- I jeszcze… tylko nie śmiej się, proszę - ostrzegłem, posyłając Nadine krótki uśmiech. - Twoje koncerty w Parker Hotel. Po znienawidzonej nauce gry na skrzypcach nie sądziłem, że muzyka klasyczna będzie w stanie sprawiać mi taką radość. Masz taką siłę jak… jak… - zawiesiłem się na chwilę, szukając w głowie odpowiedniego określenia. Coś prostego, nieskomplikowanego, co będzie mogło łatwo przedstawić moje myśli, na które nie umiałem znaleźć odpowiednich słów. Mój wzrok wtedy przypadkowo prześliznął się po kształcie majaczącej w oddali białej figury, która podsunęła mi mały pomysł.
- Jak Storm. Tylko zamiast pogody potrafisz kontrolować ludzkie emocje. I to nie tylko moje zdanie. Jako kelner widzę jak ludzie reagują na twoją muzykę, słyszę ich zachwyty. Nie zaprzeczę również, że i mnie to ujęło od samego początku - wyznałem. Tym samym byłem szczery z Nadine, a także ukryłem fakt, iż ona sama była bardziej obiektem mojego zachwytu. Szczególnie podczas gry.

Zamrugałem oczami kilka razy nie spodziewając się żadnych podziękowań od Nadine. Szczerze jej powiedziałem co myślałem o jej graniu, zapewne nie raz słyszała takie słowa. Może zrobiła to automatycznie, odpowiadając jak każdemu innemu. Cóż, ważne, że nie zostałem wyśmiany i nie chciałem uciekać od jej obecności.
Moglibyśmy zatem dalej kontynuować rozmowę, gdybyśmy nie trafili na brata Nadine. Zdecydowanie od razu znów pojawiło się to nieznośne napięcie między nimi. Wymiana zdań pomiędzy rodzeństwem również nie należała do zbyt przyjemnych. Wcześniej Nadine nie chciała powiedzieć co takiego konkretnego zaszło między nimi, dlatego nie zamierzałem po raz kolejny dopytywać. Rozumiałem jednak, że kobieta nadal miała pretensje do swojego brata. Cóż, po części jednak się jej nie dziwiłem. George, wbrew swoim słowom, wcale nie zdawał się być najbardziej przyjaznym z rodziny Hawford. Był bardziej złośliwy, opryskliwy i zdecydowanie miał przerośnięte ego.
Pokręciłem głową z dezaprobatą, zanim ruszyłem za Nadine, nie zwracając uwagi na mężczyznę. Minąłem go tylko, nie chcąc stracić z oczu jego siostry.
Nadine rzeczywiście od razu ruszyła do baru, aby zamówić sobie drinka. W pierwszym odruchu stanąłem przy niej i również coś zamówiłem. W drugim dopiero zastanowiłem się, czy powinienem, a na końcu uznałem, że jednak nie miałem pojęcia co mógłbym jej powiedzieć, dlatego milczałem. Mimo to nie chciałem zostawiać jej samej w takiej sytuacji, a tym bardziej prawić jakieś morały odnośnie tego, że zapijanie smutków nie jest dobrym rozwiązaniem. Jedynie położyłem dłoń na ramieniu Nadine, lekko je ściskając.
- Jeśli kiedyś będziesz chciała porozmawiać o tym z kimś innym niż Jess, to będę do twojej dyspozycji - obiecałem, zabierając dłoń, po czym zrobiłem łyk drinka. Mogłem dotrzymać towarzystwa Nadine, nawet jeżeli nie chciałaby ze mną rozmawiać.

Patrzyłem zdezorientowany jak Nadine częstuje się moim drinkiem, by po chwili oddać mi go z powrotem. Wcale się tego nie spodziewałem o było to dość dziwne. Przez chwilę również przyglądałem się czerwonym śladom szminki pozostawionym na mojej szklance. Gdybym napił się dokładnie z tego samego miejsca, czy nie byłby to pośredni pocałunek? Ta myśl była tak niedorzeczna, że aż mnie rozbawiła, czego przez wzgląd na Nadine po sobie nie pokazałem. Jedynie jakby nigdy nic napiłem się. I w ogóle co to znaczyło "masz dobry gust, ale już o tym wiedziałam"? Jakiś alfabet Morse'a?
- Nie ma sprawy, do usług - skomentowałem. - Musisz koniecznie mi opowiedzieć o tym spotkaniu, kiedy już wszystkiego się dowiesz - powiedziałem, teraz już zupełnie zainteresowany tym tematem. Co ciekawego miał do zaoferowania jakiś podrzędny malarzyna, że aż właściciele Parker Hotel się tym zainteresowali? Może mógłbym zaczerpnąć czegoś ciekawego, o ile uznam, że warto.
- Obrzydlistwem? - zmarszczyłem brwi, próbując sobie przypomnieć, czy faktycznie widziałem w którejś gazecie jego dzieła i użyłem tego określenia. - Jestem pewien, że uznałem go za beztalencie, ale chyba nie widziałem jego prac. No, nie ważne z resztą. Może czas to nadrobić. Może mógłbym pójść z tobą na to spotkanie? - zapytałem zanim zdążyłem ugryźć się w język. Niekoniecznie tak bardzo chciałem poznać twórczość jakiegoś tam Ralpha Locke'a, co spędzić więcej czasu z Nadine.
- Chyba że już zaplanowałaś sobie inaczej ten dzień, to zapomnij - mruknąłem, topiąc swoje zażenowanie w szklance z alkoholem.

We wtorek o czwartej. Czyli będę musiał od razu po zajęciach zjawić się w Parker Hotel. To wcale nie tak źle. Rano będę mógł się trochę wyspać, bo zaczynałem dopiero o dziesiątej, a samo spotkanie zapewne nie będzie super długie. Pasował mi taki układ dnia. Teraz już nie mogłem szukać wymówki, bo przecież sam to zaproponowałem. Nie mogło być źle. Przecież to tylko Nadine, choć bardziej irytowałem się, że Zach mógłby być akurat w pracy, a potem nie miałbym życia. I tak już mnie nie lubił, a gdy zobaczy, że jego obiekt westchnień spędza czas ze mną… cóż, zdecydowanie szczęścia nie sprawiało mi odganianie Zacha od Nadine, bo wtedy wszystko na mnie się skupiało. Z drugiej jednak strony dlaczego miałbym mu pozwolić, by się jej tak narzucał w mojej obecności?
- Jasne, będę - potwierdziłem tylko zanim dopadła nas Mia.
Słuchałem ich krótkiej wymianie zdań. Pewnie mógłby uznać za zabawne, w jaki sposób się do siebie zwracały, gdyby nie były obie tak pijane. Jednak Mia przebijała pod tym względem Nadine. Zdecydowanie powinna odpocząć na jakimś fotelu, a nie uwieszona na moim ramieniu. Objąłem ją w ten sam sposób co Nadine, by zaraz nie wpadła na bar bądź nie potknęła się o własne nogi. Jakoś niespecjalnie miałem ochotę na prowadzenie jej do szpitala z rozwaloną głową.
- Jeśli chcesz portret, to odezwij się do mnie kiedy już będziesz mogła ustać o własnych siłach - zaznaczyłem z lekkim rozbawieniem. Jakoś nie wyobrażałem sobie, bym miał gdzieś w środku lasu malować nagą Mię. Nie wiedziałem, czy w ogóle bym potrafił się na tym skupić, bo znając ją to by próbowała mnie zagadywać przez cały czas.
- Oh, ale ja mogę teraz! - odwróciła twarz w moją stronę, zaprzestając próby zrobienia zdjęcia. Na jej ustach zagościł szeroki uśmiech, jakbyśmy już w tej chwili mieli iść i wziąć się za ten obraz.
- Wyobraź sobie, że nie noszę w kieszeniach przyborów malarskich - wyjaśniłem, na co Mia ze zrozumieniem pokiwała głową. Łatwiej było tak z tego wybrnąć niż przekonywać ją, że w obecnej sytuacji byłoby to zupełnie bez sensu.
- Fajny jest ten twój kolega - zaczęła na nowo dziewczyna. Przerwała na chwilę, by pstryknąć zdjęcie i znów się zwrócić bardziej w moją stronę. - Ale nie potrafi zrobić takich dobrych zdjęć jak ty.
- Mhm, a mimo to nie przeszkadzało ci to, kiedy zostawiłaś mnie dla niego na parkiecie - wypomniałem jej lecz wcale nie zrobiłem tego złośliwie. W ogóle nie miałem do niej o to pretensji. Po części byłem im nieco wdzięczny, gdyż dzięki temu miałem możliwość spędzenia nieco czasu z Nadine.
- Oj noooo… nie złość się na mnie! Całus na wybaczenie? - zanim zdążyłem odpowiedzieć, że jednak nie, Mia od razu ucałowała mnie w policzek, zostawiając na nim lekko wilgotny ślad.
- Mia, wiesz, ja jednak nie jestem jeszcze cały twój - odpowiedziałem, nawiązując do jej wcześniejszej rozmowy z Nadine. Nieco odsunąłem się od niej, jakby miała w planie składać kolejne całuski.
- Jeszcze, Domi, jeszcze - zaśmiała się, by po chwili na nowo przysunąć się bliżej i chyba jeszcze bardziej uwieszając się na moim ramieniu. - Ale może się to zmienić, prawda? - zaśmiała się cicho, spoglądając na mnie. Potem znów wzięła w dłoń swój telefon, co trochę mnie zaniepokoiło, czy przypadkiem nie planowała kolejnych buziaczków, tylko tym razem z uwiecznieniem ich na zdjęciach.
- Mia, wystarczy już - złapałem delikatnie jej dłoń z telefonem, aby ją opuścić. Nie zamierzałem ponownie być jej modelem do zdjęć. W dodatku ta rozmowa szła w zupełnie złym kierunku. - Może wracajmy? Jesteś zmęczona, a ja jutro muszę iść do pracy. Odprowadzę cię. Nadine pójdzie z nami, prawda Nadine? - zwróciłem się do niej, szukając wsparcia. Nie chciałem zostawać sam z Mią.

Na szczęście Nadine zgodziła się odprowadzić ze mną Mię, dzięki czemu odczułem ulgę. Wolałem nie myśleć, co by się mogło stać, gdybyśmy zostali we dwoje w razie złego przypadku. Gdyby to był Elliott lub sama Nadine, nie miałbym nic przeciwko, ale Mia i to w takim stanie…
Przez całą drogę trzymała mnie za ramię, podtrzymując się by nie upaść. Jedną ręką więc trzymałem ją, a w drugiej swoją kurtkę, którą zagadnąłem z przedsionka, gdy czekaliśmy aż Nadine zabierze ich okrycia. Było mi bardzo ciepło, niemal wręcz gorąco pomimo chłodnego wiatru. Zapewne przez wzgląd na wypity alkohol i ciepło bijące od kobiety.
Westchnąłem ciężko, gdy Mia po raz kolejny zaproponowała "towarzystwo w łóżku". Tym razem to Nadine jej odpowiedziała, choć w sumie Mia nie bardzo chciała przyjąć do świadomości odmowę.
- Przyszłym kochankiem? - zaśmiałem się, nie mogąc już wytrzymać tej całej komicznej sytuacji. Jak to się stało, że znalazłem się w samym jej środku?
- Mia, nie tej nocy.
- A której? Ale zostaniesz ze mną dzisiaj? - zapytała, niemal kładąc brodę na moim ramieniu.
- Mówiłem ci, że idę do pracy i potrzebuję się wyspać i odpocząć - westchnąłem, starając się informować ciepły oddech, jaki mnie owiewał.
- Możesz to zrobić w moim łóżku - zachichotała niczym mała dziewczynka, a ja już nie miałem argumentów, które mogłyby do niej dotrzeć i jednocześnie nie urazić. - Chyba nie zostawisz mnie samej? A jeśli źle się poczuję i będę potrzebować pomocy? I nie będzie nikogo w pobliżu, a ja nie będę w stanie zadzwonić? I co… - nie mogłem wytrzymać tego wywodu kobiety, bo raczej miała w tym tylko jeden cel, inny niż faktyczne zmartwienie o swój stan zdrowia.
- Nadine zgodziła się z tobą zostać. Jeśli tak bardzo ci zależy, to zostaniemy z tobą we dwoje. Będziesz mieć dzięki temu lepszą ochronę niż jakbym był tylko ja - oznajmiłem, na co kobiecie brakło już argumentów. Na szczęście.

Idąc za wskazówkami Nadine trafiliśmy do pokoju, gdzie usadziłem Mię na łóżku. Zająłem miejsce na krześle przy oknie, obserwując jak nieporadnie zdejmowała buty. Po zdjęciu oczywiście rzuciła je gdzieś pod łóżko. W pewnej chwili myślałem, że będę ją musiał łapać zanim przewróci się i spadnie na podłogę, dała jednak radę się utrzymać. Za to w ślad za butami chciała rzucić następne części garderoby lecz utknęła już na samym początku, próbując zdjąć górną część. Całe szczęście, że zaraz nadeszła Nadine i postanowiła jej pomóc.
Dyskretnie odwróciłem twarz, zajmując się przeszukiwaniem szuflady. Bielizna w środku raczej nie była zbyt… grzeczna. Wyjąłem koszulę nocną, która była co prawda na cieniutkich ramiączkach, jednak chyba również była najbardziej zasłaniająca ciało. Wolałem się nie odwracać, by nie zobaczyć za dużo. Dopiero słowa Nadine sprawiły, że wyciągnąłem w jej stronę rękę z ubraniem.
Chwilę później Mia była już przebrana i gotowa do spania. No, chciałbym, żeby taka była. Zamiast grzecznie się położyć, znów znalazła się przy mnie.
- Nie. Nie położę się z tobą ani nie zdejmę sukienki - powiedziałem od razu, nie dając jej dojść do słowa. Wystarczyło, że znów była za blisko mnie, przez co czułem jej piersi przez delikatny materiał koszuli, gdy się do mnie przytuliła.
- Dlatego przyszłam do ciebie - zaśmiała się, obejmując mnie w pasie jeszcze bardziej. I co ja miałem zrobić? Szukałem jakiegoś wsparcia u Nadine, chociaż nie wiedziałem, czy to coś by dało.
- Chodź, połóż się - mówiąc jednocześnie poprowadziłem ją do łóżka, delikatnie doczepiając od siebie jej ręce i zmuszając by usiadła. - Połóż się. Nigdzie nie pójdę. Będę tu z tobą - obiecałem, gdy tylko zaczęła stroić smutne miny. Jakoś udało mi się przekonać Mię, by się położyła. Przykryłem ją kołdrą i oczywiście nie mogłem teraz zniknąć z jej pola widzenia, dlatego siedziałem obok, czekając aż uśnie.