A New Beginning

_________________________

Wierz mi, są dusze dla siebie stworzone.

Niech je w przeciwną los potrąci stronę,

One wbrew losom, w tym lub w tamtym świecie,

Znajdą, przyciągną i złączą się przecie.

_________________________

On - Noé
Ona - Yulli

_________________________

Mia była na tyle zmęczona całym dniem, że dość szybko usnęła bez zbędnych rozmów bądź marudzenia. Odczułem ulgę, że nie będę musiał dłużej tłumaczyć się, dlaczego nie chciałem zostać z nią w łóżku. Może gdyby nie była na tyle pijana i byśmy mogli najpierw porozmawiać… ale w obecnych okolicznościach nawet nie chciałem o tym myśleć.
Jedyne nad czym się zastanawiałem, to jak bardzo Elliott był na mnie zły. Podczas gdy Nadine wyszła z pokoju, przejrzałem swój telefon. Trzy wiadomości od niego oraz dwa nieodebrane połączenia. Nie wspominając, że mama również dzwoniła dwa razy.
Pierwszy SMS brzmiał: Gdzie jesteś? Drugi: Zaraz mamy ostatni kurs, zapomniałeś? Niestety to ostatni najbardziej mnie zmartwił: Jess już mi wszystko wyjaśniła.
Najnowszy został wysłany niemal czterdzieści minut temu, a więc niedługo przed odjazdem ostatniego metra. Zupełnie zapomniałem, że umówiliśmy się z Elliottem, że będziemy wracać z imprezy razem, właśnie tym kursem. Z pewnością na mnie nie czekał skoro Jess o wszystkim mu powiedziała. A wiedziała od Nadine, tego byłem pewien. Dlaczego nie pomyślałem o tym, aby też poinformować przyjaciela? Napisałem mu krótkie przeprosiny oraz zapewnienia, że wszystko mu wyjaśnię. Do mamy jeszcze nie oddzwoniłem, gdyż właśnie wróciła Nadine. W milczeniu obserwowałem jak obmywała twarz przyjaciółki, a następnie kładzie się obok niej.
- Jasne, ale… może mógłbym jednak zostać? - spytałem cicho, aby nie obudzić Mii. Trochę teraz było mi z tego powodu głupio, ale też nie uśmiechało mi się iść na nogach.
- Zapomniałem o ostatnim odjeździe metra, a zanim dojdę na drugi koniec miasta, miną wieki. Wystarczy mi kawałek kanapy, a z samego rana sobie pójdę - zapewniłem Nadine, wyjaśniając od razu przyczyny swojej prośby.

Może niekoniecznie bym potrzebował czegoś do przebrania, w końcu miałem koszulę pod sukienką. Jednak kiedy już trzymałem w dłoniach spodnie, uznałem że to nie taki zły pomysł. Wracanie do domu w sukience byłoby dość dziwne i niekomfortowe. Chociaż zastanawiałem się, czy nie gorzej będą wyglądać czarne pantofelki do dresu.
- Nie, nie potrzebuje nic więcej. Dziękuję - zwróciłem się do Nadine, gdy miałem już w dłoniach nawet tą szczoteczkę. Tego się nie spodziewałem, nie oczekiwałem, że Mia miała nawet takie rzeczy na wyposażeniu. Było to miłe zaskoczenie. Będę musiał jej to odkupić.
Kiedy Nadine wyszła w pierwszej kolejności zabrałem się za czyszczenie twarzy. Opaską przytrzymałem włosy, chusteczkami zdejmując cały makijaż. Dość szybko sobie poradziłem z myciem twarzy i zębów. Najgorzej było z przebraniem się. Mogłem poprosił Nadine zanim wyszła, aby rozpięła tą sukienkę, a tak musiałem radzić sobie z tym sam. Odczułem ogromną ulgę zdejmując rajstopy. Były bardziej niewygodne niż cokolwiek innego miałem kiedykolwiek na sobie. Spodnie jakie znalazła Nadine były trochę za duże, ale mogły być. Ostatecznie uznałem, że koszulę również zmienię, by nie była wymiętolona, gdy będę jutro w niej wracać.
Znalezienie salonu nie było problemem. Mieszkanie było dość małe więc szybko znalazłem odpowiednie miejsce, gdzie Nadine już uszykowała poduszkę oraz koc. Kanapa również nie wyglądała tak źle.
- Dziękuję, Nadine - powiedziałem po raz kolejny, kładąc swoje rzeczy na wolnym krześle. - Wybacz, że tak ci przeszkodziłem.

Uniosłem lekko brwi słysząc odpowiedź Nadine. Cóż, z pewnością już by spała, gdyby nie zgodziła się uszykować mi tych kilku rzeczy. A wnioskując z jej wypowiedzi, również mogłaby zająć się czyimiś spodniami, gdyby nie wracała ze mną oraz Mią do jej mieszkania. Czy taki miała plan na dzisiejszy wieczór? I jeśli tak, to kto tak naprawdę jej w tym przeszkodził? Jeśli dobrze się zastanowić, to znalazłoby się parę osób. Z drugiej strony samolubnie mówiąc, byłem wdzięczny, że zgodziła się na powrót.
- Tak mi przykro z tego powodu - westchnąłem teatralnie, będąc trochę rozbawiony z tego powodu. - Chociaż trochę cię rozumiem. Najgorzej jak się na coś nakręcisz, a tu nici z twoich planów. To jest czasem taki zawód, że masz doła przez cały dzień - przyznałem. Mina Nadine nie wyrażała zbyt wiele radości, zgodnie z tym co powiedziała, z braku szczęścia w znalezieniu partnera na noc. A może była po prostu zbyt śpiąca i nie miała siły na nic więcej jak dotarcie do łóżka. Do jej stanu mogłem dopisać różne przyczyny.
- Łap zatem całusa na pocieszenie - podszedłem wtedy bliżej kobiety, by dać jej buziaka w policzek, trochę naśladując przy tym Mię. W końcu to całkiem niezły sposób na poprawienie komuś nastroju. - Z tego co pamiętam, to na poprzedniej imprezie również nie miałaś za wiele szczęścia - przypomniałem sobie tamtego gościa, który poszedł za Nadine i czekał na nią pod drzwiami toalety. Właściwie nie do końca miałem pewność, czy rzeczywiście planowała z nim coś więcej skoro uciekła. Może w jakiś sposób był odpychający, dlatego ostatecznie postanowiła zrezygnować. Z tego powodu ucałowałem również jej drugi policzek.
- Ale powiadają, że do trzech razy sztuka, więc życzę więcej szczęścia na przyszły raz.

Zacisnęłam usta aby nie uśmiechnąć się zbyt szeroko po drobnych pocałunkach w policzek. Jeszcze tego mi brakowało abym zaczęła chichotać niczym mała dziewczynka. W swoim życiu zrobiłam bardziej intensywne rzeczy. Pewnie zmęczenie i alkohol co raz bardziej na mnie wpływały i traciłam rozum.

Dominic miał rację. Na poprzednim wyjściu również nic wielkiego nie wyszło, ale szczerze mówiąc wtedy nie zależało mi na tym. Może gdyby mężczyzna potrafił dobrze całować to nakręciłabym się na tyle, że zmieniłabym swoje plany. I gdyby nie był jakiś dziwakiem, który niemalże od razu pytał czy przyszłam sama. Lepsze pytanie byłoby "czy kiedyś robiłaś to w łazience w klubie?".

- Najpierw George, teraz ty? - prawie wywróciłam oczami na jego życzenie. - Chcesz być moją trzecią szansą? - zapytałam z poważną miną, mimo tego, że znałam już odpowiedź. Trochę specjalnie to powiedziałam takim tonem. Tym razem nie powstrzymałam się od uśmiechu aby przypadkiem Dominic nie pomyślał, że na serio coś proponuję.

To znaczy, gdyby chciał to ja również nie miałabym nic przeciwko temu, ale miałam przeczucie, że cokolwiek seksualnego pomiędzy nami było jednostronne.

I jakoś tak mój wzrok wylądował na ustach Dominica. Ich dotyk był przyjemny na moim policzku. Miałam wrażenie, że wciąż mogłam czuć ich dotyk i ciepło. Ciekawe czy równie przyjemnie byłoby, gdyby...

Nie. Zapomnij o tym. Szanowałam Dominica, czy nawet Mię i jej zauroczenie mężczyzną, i nie będę wymuszała cokolwiek od niego. Była to jedyna silniejsza rzecz od mojej upartości i determinacji. Jak to kiedyś opisała Jess? Najseksowniejsze słowo na świecie to "tak".

Uniosłam wzrok na oczy Dominica.

- Po za tym, od czegoś są wibratory, nie? - posłałam mu zadziorny uśmiech. No dobrze, nie powinnam go dalej tak męczyć. Ta rozmowa wystarczająco poprawiła mi humor, że mogłam zasnąć z uśmiechem na twarzy.

- Dobranoc, Domie - pożegnałam się z nim i przechodząc obok niego delikatnie objęłam jego ramię, ściskając je odrobinę. 

Wcale nie jak George. George zrobił to złośliwie, a ja wcale nie. Poza tym nasze konteksty odrobinę się różniły.
Słowa Nadine odrobinę mnie zaskoczyły. Nie te odnośnie zostania jej trzecią szansą tylko te, że jeśli coś chciała, to z czasem to dostawała. Położyłem ręce po bokach, nie potrafiąc skryć drobnego uśmiechu. Czyżbym trafił na małą księżniczkę, która musi mieć wszystko, czego zechce? Nadine naprawdę potrafiła mi zamieszać w głowie swoim zachowaniem. Była nieprzewidywalna. Raz zachowywała się tak, a następnego dnia zachodziła zmiana o sto osiemdziesiąt stopni. Zdecydowanie plotki miały w sobie ziarno prawdy lecz sama Nadine była o wiele bardziej skomplikowana. Może kiedyś będę w stanie ją choć trochę rozgryźć.
- No, niby lepsze to niż nic - pokiwałem głową, gdy wspomniała o zamienniku. Po chwili jednak na moich ustach pojawił się równie zaczepny uśmiech co i u niej.
- Ale jeśli kiedyś znudzi ci się zabawa solo i będziesz chciała skorzystać z trzeciej szansy… - wykorzystałem moment, gdy była blisko mnie i trzymała moje ramię. Nachylając się w jej stronę szepnąłem tuż przy uchu - ...to znasz mój numer - trąciłem swoją dłonią jej dłoń zanim podszedłem do kanapy i rozłożyłem koc. Szczerze mówiąc nie miałem pojęcia skąd wzięło się u mnie na tyle odwagi, by wydobyć z siebie wszystkie te słowa i to jeszcze takim prowokacyjnym tonem. Mimo iż przekorny uśmiech nie schodził z mojej twarzy, a propozycja była dość prawdziwa, to gdybym kiedyś otrzymał taką wiadomość od Nadine, przez tydzień zastanawiałbym się co jej odpowiedzieć.
- Dobranoc, Dinie.

Nadine jeszcze dłuższą chwilę stała w salonie, jakby zastanawiając się co właściwie opowiadałem za głupoty. Dopiero gdy po raz kolejny się pożegnała i ostatecznie wyszła, zgasiłem światło, kładąc się spać. Choć musiałem jeszcze uprzedzić mamę, że nie wrócę na noc. Inaczej nie dałaby mi żyć przez najbliższy miesiąc i kłóciła się za każdym razem, gdybym chciał gdzieś wyjść. Zadzwoniłem do niej mówiąc prawdę, że uciekł mi ostatni kurs metra, lecz skłamałem mówiąc, że noc spędzę u Elliotta. Nie musiała wiedzieć wszystkiego. Zanim jednak udało mi się usnąć, odczytałem od niego wiadomość z dość dwuznacznym tekstem. Parsknąłem śmiechem w poduszkę, odpisując tylko, że wszyscy grzecznie śpimy.

Pierwotnie w planie chciałem wracać z samego rana. I pewnie bym wrócił, gdybym nie przespał budzika. Właściwie to coś kojarzyłem, ale musiałem w półśnie wyłączyć go zanim się całkowicie rozbudziłem. Moją poranną pobudką była za to Mia. A raczej hałasy, jakie spowodowala. Natychmiast podniosłem się do siadu, omiatając spojrzeniem całą okolicę.
- Cześć - uśmiechnęła się lekko, gdy mój wzrok zatrzymał się na niej. Podnosiła właśnie krzesło, o które najwyraźniej właśnie się potknęła. - Nie sądziłam, że zostaniesz - dodała chyba równie zaskoczona moim widokiem, co ja jej.
- Nie miałem już czym wrócić do domu - wymamrotałem, opadając z powrotem na poduszkę. Potrzebowałem jeszcze chwilkę na dojście do siebie. Za oknem było jeszcze szaro więc nie musiałem nigdzie gnać. Dodatkowych parę minut nie zaszkodzi. Niestety Mia miała inne zdanie w tym temacie. Usiadła na kanapie, zmuszając mnie tym samym bym trochę się przesunął.
- I nie przyszedłeś do łóżka? - rozbawienie w jej głosie pozwoliło mi myśleć, że nadal kontynuowała swoją małą gierkę.
- Nadine mnie uprzedziła i brakło już miejsca - zanim uchyliłem jedno oko, aby spojrzeć na kobietę, otrzymałem w bok mały kuksaniec. - Auć, to bolało! - odpędziłem jej dłoń, zakrywając się szczelniej kocem.
- Po prostu przyznaj, że nie chciałeś! Nadine nie była nam do niczego potrzebna - po chwili jej palce znów odnalazły miejsce pod żebrami, gdzie boleśnie mi je wbiła.
- Mia, daj mi jeszcze pięć minut. Później pogadamy - przekręciłem się z pleców na bok, by jej palce miały mniej możliwości do bolesnego dźgania mnie.
- Pff, jakie później? Później mi uciekniesz i tyle będzie! - Mia najwyraźniej bardzo szybko odzyskała siły. Wręcz tryskała energią, którą postanowiła spożytkować na dręczeniu i przeszkadzaniu, a ja nie mogłem się odgonić od jej dłoni.
- Będę mieć przez ciebie siniaki - rzuciłem oskarżycielsko, podnosząc się ostatecznie do siadu. Rozbawieniu kobiety jednak nie było końca i nie zapowiadało się, by zamierzała dać mi choć chwilę wytchnienia. Dlatego musiałem wziąć się na sposób. W następnej chwili owinąłem ją kraciastym kocem, złapałem w pasie i przerzuciłem na kanapę.
- To koniec, chowaj ręce - zaśmiałem się, wciskając jej dłonie pod koc. Ułożyłem ją na boku, twarzą do oparcia, samemu kładąc się za nią i mocno obejmując, by nie mogła się wyrwać.
- To nie fair! Jesteś silniejszy! - mruknęła roześmiana, próbując zdmuchnąć włosy z twarzy. Nasza mała przepychanka przyspieszyła jej oddech i zmusiła do chwilowego odpoczynku.
- Jakoś nie jest mi przykro z tego powodu. Prosiłem o pięć minut, trzeba było mi je dać. Poza tym w końcu jesteśmy razem w jednym łóżku, tak jak chciałaś - mruknąłem, układając głowę na poduszce.
- Nie tak chciałam! - próbowała znów się wydostać, ale i tym razem nie pozwoliłem na to.
- Trudno.
- Domi… muszę siku - zaczęła po chwili, próbując mnie podejść z innej strony.
- Naprawdę myślisz, że ci w to uwierzę?
- Chyba nie. Pozwól mi chociaż leżeć twarzą do ciebie.
- Nie ma mowy. Wypuszczę cię za pięć minut.

Obudził mnie hałas. Głośniejsze głosy i śmiech. Jęknęłam niezadowolona w poduszkę. Kto o tej nienormalnej porze tak głośno się zachowywał bez jakiegokolwiek szacunku do czyjegoś snu? 

Na początku czekałam aż hałas zniknie i znowu zasnąć, ale najwyraźniej nie było mi to dane. Odrobinę niezadowolona i zdenerwowana wstałam i wyszłam z pokoju Mii aby sprawdzić co tak strasznego działo się w jej mieszkaniu, że musieli tak głośno się zachowywać.

Zatrzymałam się w miejscu, gdy przy wejściu do salonu zobaczyłam Mię i Dominica razem na kanapie. Uniosłam lekko brew, obserwując ich w ciszy przez kilka sekund.

Zauważyłam, jak Mia próbuje odwrócić głowę w moim kierunku, ale za bardzo jej to nie wychodziło w aktualnej pozycji. Co oni w zasadzie robili? Przyjrzałam się im bliżej, ale odpowiedź wciąż nie była oczywista. 

Chciałam na głos zapytać, czy Dominic równie zaproponował Mii swój numer telefonu w razie czego, gdyby potrzebowała towarzystwa innego od zabawek, ale ugryzłam się w język. Nie chciałam zabrzmieć na zazdrosną. Czy scena przede mną mieszała mi bardziej w głowie? Zdecydowanie, ale wolałam poczekać na odpowiedni moment aby porozmawiać z Dominiciem. Jeżeli w ogóle chciałam z nim o tym rozmawiać.

Nie było to do końca to czego chciałam.

- Jaki ser? - zadałam jej bardzo ważne pytanie.

Mia jakoś wymigała się z pułapki Dominica i po chwili wyszła z salonu aby przygotować dla wszystkich skromne śniadanie. Gdy tylko zniknęła mi z pola widzenia odwróciłam wzrok na Dominica. 

- Widzę, że Mia świetnie zareagowała na to, że nie jesteś nią zainteresowany - powiedziałam z sarkazmem, wystarczająco ciszej aby przez przypadek Mia nas nie usłyszała.

Nie minęło pięć minut. Mia nie zdążyła się na dobre uspokoić, jak usłyszałem głos Nadine. Zdecydowanie nie był to najlepszy poranek w moim życiu. Słuchałem tylko ich krótkiej wymianie zdań na temat śniadania. Zrozumiałem, że następna próba wyrwania się oznaczała chęć pójścia do kuchni, dlatego dłużej jej nie zatrzymywałem. Z resztą musiałem i tak wstać, gdyż zdecydowanie za długo tu zabawiłem.
Ledwie się podniosłem i złapałem koc, żeby go złożyć, już usłyszałem pierwsze, niezadowolone słowa Nadine. Posłałem jej tylko krótkie spojrzenie.
- Jasne, nie ma to jak cudownie zacząć dzień, gdy pierwsze co słyszysz to "sorry Mia, ale nie jestem tobą zainteresowany" - rzuciłem sarkastycznie, również na tyle cicho, aby nas nie usłyszała. Złożyłem ten koc i ułożyłem go pod poduszką.
- Gdyby wczoraj nie była na tyle pijana, dawno bym jej o tym powiedział. Albo gdyby Mia nie narobiła takiego hałasu, budząc nie tylko mnie ale i ciebie… cóż, mieliśmy to w planie zanim się zjawiłaś. Mia też chciała o czymś pogadać - zastanowiłem się chwilę właśnie nad tym. Kobieta nie powiedziała mi co chciała. Naprawdę, dziś jak nigdy przedtem, przeszkadzała mi obecność Nadine, a nawet lekko irytowała, jakbym specjalnie wszystko robił.
- Chyba dłużej poczekasz sobie na śniadanie - powiedziałem, mierząc kobietę spojrzeniem. Jeśli miałem porozmawiać o tym z Mią, to raczej nie będę mieć lepszej okazji. Mógłbym ci prawda jednego dnia zaprosić ją na kawę i dopiero wtedy porozmawiać, ale właściwie od razu było lepszym pomysłem.
Zostawiłem więc Nadine w pokoju, by pójść do kuchni. Zamknąłem za sobą drzwi, aby nie podsłuchiwała za bardzo.
- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała Mia, wyciągając z szafki kilka kromek chleba.
- Chciałaś porozmawiać. I ja też muszę coś ci powiedzieć.

Trudno było mi określić jak przyjęła moje słowa Mia. Starała się utrzymać zwyczajny ton rozmowy, jak do tej pory, ale widziałem, że również dotknęła ją ta wiadomość. Początkowo nic nie odpowiadała, pogrążona we własnych rozmyślaniach. Nie wiedziałem, czego się spodziewać. Wybuchu histerii czy może śmiechu? Złości czy pogodzenia się z tym faktem? Przecież nie miałem w planach jej urazić, a jedynie nie okłamywać co do moich intencji.
Po dłuższej chwili Mia wstała z krzesła, na którym siedziała, otrzepała się z niewidzialnego kurzu i jak gdyby nigdy nic wróciła do przygotowywania tostów.
- Więc, kiedy masz czas? - spytała, krojąc ser na plasterki.
- Czas na co? - spytałem, nie rozumiejąc jej reakcji i tego spokojnego tonu. Była bardzo opanowana i spokojna, co nieco zbiło mnie z tropu.
- Jak to na co? Pytam, kiedy do mnie wpadniesz na małe co nieco - dopiero wtedy uniosła wzrok z tym swoim niegrzecznym błyskiem w oku, jak na wczorajszej imprezie. Może więc wcale nie była taka pijana, za jaką ją uważałem. Albo była jeszcze bardziej, niż sądziłem.
- Środa? - rzuciłem niepewnie, szybko przeszukując w myślach swój plan zajęć.
- Kończę pracę o szesnastej, możesz przyjść na osiemnastą. Tylko kup ciasto z truskawkami.
Ciasto z truskawkami. Jasne, co za problem. Jeśli ciasto z truskawkami sprawi, że Mia będzie czuć się lepiej, mogłem kupować je za każdym razem.
- A co chciałaś mi powiedzieć wcześniej, zanim Nadine nam przerwała? - zapytałem, chcąc rozwiązać jeszcze tą kwestię.
- W sumie to już nic. Tą rozmową odpowiedziałeś na wszystkie moje pytania i przynajmniej wiem już na czym stoję - wzruszyła ramionami, uśmiechając się przy tym lekko. Musiała mieć więc w głowie ten sam temat co i ja. Całe szczęście, że szybko udało nam się to rozwiązać. I chyba w miarę bezboleśnie.
- To dobrze. Będę się zbierać w takim razie.
- I nie zostaniesz na śniadaniu? - zadała pytanie, tym razem z wyraźną naganą w głosie, kiedy wstałem od stołu.
- Przykro mi, nie mam czasu na tyle. Ale w środę zostanę na kolacji.
- Chyba chciałeś powiedzieć: w czwartek na śniadaniu - uśmiechnęła się przekornie, jakby już miała obmyślony cały plan.
- To się okaże. Do zobaczenia w takim razie - uściskałem Mię na pożegnanie zanim wróciłem do salonu, gdzie czekały na mnie zupełnie niepasujące do obecnego stroju buty. Oraz Nadine oglądająca telewizję.
- Już nie musisz się martwić, wszystko wyjaśnione - rzuciłem, nie zdradzając jednak żadnych więcej informacji. Wciągnąłem buty na stopy, po czym spakowałem do reklamówki sukienkę i pozostałe ciuchy.
- I wcale mnie nie zabiła więc jest git - posłałem Nadine rozbawione spojrzenie, po czym również i ją wyściskałem na pożegnanie. - Do zobaczenia jutro na zajęciach - powiedziałem zanim zebrałem się i wyszedłem. Musiałem znaleźć stację w miejscu, w którym byłem pierwszy raz.

Miałem ciężką niedzielę w pracy. Ktoś sobie zorganizował urodziny, zapraszając chyba pół miasta. Niemal cały serwis spadł na mnie i na Francess, bo oczywiście szanowny Zach w ostatniej chwili się rozchorował. Poniedziałek na zajęciach również nie był najlepszym dniem. Miałem ich zbyt wiele. No i musiałem wszystko wyjaśnić Elliottowi, który trochę się jednak obraził. Pominąłem tylko ten szczegół odnośnie spotkań z Mią. Elliott był dobrym przyjacielem, ale za dużo gadał, na okrągło musiał coś mówić i obawiałem się, że mógłby się przypadkiem wygadać nieodpowiedniej osobie. Od tego już wiele nie trzeba było do nieprzyjemności.
Brak odpoczynku sprawił, że zapomniałem o wtorkowym spotkaniu z Nadine. Po powrocie do domu jedynie marzyłem o obiedzie i ciepłym łóżku. Na to pierwsze nie miałem za bardzo co liczyć, jako że mama nie gotowała, a ja nie miałem siły. Wrzuciłem jedynie dwie parówki do gotującej się wody, a smarując kromkę chleba masłem, przypomniałem sobie o Nadine. Parker Hotel w sumie nie był daleko, a miałem jeszcze jakieś piętnaście minut do umówionej godziny.
- Mamo, wychodzę! - krzyknąłem tylko, ubierając w pośpiechu buty i skórzaną kurtkę. Gdybym pamiętał, mógłbym wziąć jeszcze szybki prysznic, a tak musiały wystarczyć mi perfumy. No i kromka chleba z masłem złapana w pośpiechu, służąca za mój obiad i kolację. Wyłączyłem tylko jeszcze ogień na kuchence zanim wybiegłem z mieszkania, unikając przy tym pytań od rodzicielki.
Na zewnątrz było już dość ciemno, a pod niebem wisiały ciężkie chmury, jakby miał z nich zaraz lunąć deszcz. Było dość nieprzyjemnie i zimno, przez co dokładniej zapiąłem kurtkę pod szyją, wciskając dłonie w kieszenie.
W hotelu znalazłem się tylko dwie minuty po czasie. Było spokojnie i zaledwie kilka osób w recepcji w zasięgu mojego wzroku. I żadna z nich nie była Nadine. Westchnąłem i podszedłem do recepcjonistki, aby dopytać, czy widziała może Nadine. Okazało się, że tak. Miałem również szczęście, gdyż kobieta wspomniała o mnie, a na prośbę jakiejś Rebecci Pivani, recepcjonistka wskazała mi drogę. Pewnie idąc sam pogubiłbym się w tym labiryncie korytarzy.
- Bardzo pani dziękuję - zwróciłem się do kobiety zanim otworzyłem wskazane przez nią drzwi.
Nadine wspominała zdaje się o rozmowie z menadżerem hotelu lecz pokój ten wcale nie wyglądał jak jego biuro. W żółtym świetle lampy dostrzegłem Nadine jak grzebała w jednym z kartonów.
- Cześć - odezwałem się niepewnie, cicho zamykając drzwi i rozglądając po wnętrzu. Nikogo jednak oprócz nas w nim nie było. - Myślałem, że będziesz rozmawiać z menadżerem, a nie… ślęczeć w archiwum. Mamy jakąś sprawę do rozwiązania, Sherlocku? - uniosłem brwi w rozbawieniu. To pomieszczenie zdecydowanie mogło przypominać trochę mieszkanie przy Baker Street 221b.
- Jakich dowodów szukamy? - spytałem, podchodząc bliżej i spoglądając na otwarte akurat pudło przy Nadine.

Nadine nie przebierała w słowach, od razu wyjaśniając czego potrzebowała. Trochę mnie zaskoczyło, że szukała dokumentów odnośnie hotelu w Londynie w kartonie będącym podpisanym "Paryż". Cóż, może się nie znałem. Może zauważyła w nim coś interesującego lub uznała, że walić podpisy, przejrzyjmy wszystko.
Zanim jednak dobrałem się do jakichś dokumentów, zdjąłem kurtkę, kładąc ją na fotelu przy dużym, dębowym biurku. Gdyby wysprzątać to pomieszczenie, byłoby tu całkiem przyjemnie. Zapaliłem małą lampkę przymocowaną do biurka. Działała. Siadając przy nim mogłem rzeczywiście poczuć się jak jakiś prezes bądź sam właściciel hotelu. Zachichotałem cicho, wyobrażając to sobie. Przejrzałem szuflady i szafki znajdujące się w meblu lecz nic ciekawego tam nie znalazłem. No, może oprócz pięknego pióra wiecznego oraz zaschniętego już atramentu. Aż korciło, by zabrać to ze sobą.
Przechodząc się między kartonami spoglądałem na napisy. Raczej nie interesowały mnie te znajdujące się w innym miejscu niż Londyn. Chociaż trafiłem na jeden z opisem Birmingham. Miasto wcale nie będące tak daleko, uznałem, że warto tam zajrzeć, choćby z ciekawości. Zawartość jednak dość szybko mnie znudziła. Kupno gruntu, faktura za materiały, budowę, za wszelkie inne usługi związane z powstaniem hotelu. Wszystkie podpisała jedna i ta sama osoba i nie był nią Sebastian Parker. Jako ostatni dokument znalazłem gazetę. Serio, prasę Anglicy w tamtych czasach chyba uwielbiali. Z drugiej strony na szczęście dla nas, gdyż była to wiedza na wiele tematów.
- Jesteś pewna, że to ten Sebastian był właścicielem? - ziewnąłem, oglądając czarno białe zdjęcie z momentu otwarcia hotelu. - Tutaj pod zdjęciem napisali, że na otwarciu Parker Hotel w Birmingham obecna była właścicielka Dove Parker-Newton. To by się zgadzało z podpisami - mruknąłem, chowając zawartość pudła, zostawiając jedynie gazetę na wierzchu. Dalej w kącie wciśnięte były następne dwa kartony, tym razem podpisane "Londyn 1" oraz "Londyn 2", zapewne oznaczające hotele. Ten, w którym byliśmy, został otworzony jako drugi, długo po pierwszym.
- Może tu coś będzie? - wskazałem Nadine na ten największy. - Czy to nie powinno znaleźć się w jakimś muzeum? - spytałem, widząc naprawdę stare, pożółkłe papiery.

Uniosłem brwi, zaskoczony pytaniem Nadine. Dziwnym, a jednocześnie dość mnie rozbawiło. Czy Nadine była zmęczona? Jeśli w taki sposób szukała informacji, to nic dziwnego, że nic nie znalazła. Usiadłem więc obok niej, zabierając z jej dłoni to, co akurat trzymała, po czym znów rozłożyłem gazetę na naszych kolanach, żeby dobrze widziała.
- Spójrz tutaj - powiedziałem, przesuwając palcem wzdłuż tekstu. - [i]Parker Hotel w Birmingham już otwarty! Czy Adrian Krowtz ma powody, by czuć się zagrożony? Wyjaśniamy! - następnie przerzuciłem stronę z gazety, gdzie dziennikarz w swoim artykule przedstawiał krótki wywiad przeprowadzony z Krowtzem. Artykuł był dość długi lecz przydatnych informacji nie było tam zbyt wiele.
- W skrócie mówiąc Krowtz był właścicielem hotelu w Birmingham. Autor wysuwa spekulacje jakoby on i Dove Parker-Newton mieli zacząć rywalizować, ale Krowtz twierdzi, że są przyjaciółmi i będą się wspierać - zakończyłem, zostawiając Nadine gazetę, jakby chciała sama się o tym przekonać i poczytać. Zostawiłem jej również karton z dokumentami pierwszego hotelu. Jakoś nie miałem natchnienia na wertowanie tak starych dokumentów. Pozostawiłem je dla Nadine, jakby miała ochotę pogrzebać się z tym. Było tego znacznie więcej niż z innych kartonów, zająłem się zatem drugim. Otwierając go spodziewałem się kolejnej sterty papieru, jednak zawartość całkiem mnie zaskoczyła.
- Pozytywka - mruknąłem, wyciągając ją. Była całkiem ładnie, estetycznie wykonana. Nie wyglądała na pierwszy rzut oka na starą, jednak zdecydowanie taka była. W dzisiejszych czasach takich się już nie robiono. Ręcznie wykonana, malowana i z nieznaną mi melodia wybrzmiewająca ze środka. Drewniana, bez kawałeczku plastiku. Zapewne teraz warta małą fortunę. Zamknąłem wieczko, na którym znajdował się również zdobiony ptak. W kartonie znajdowały się jeszcze inne przedmioty. Osobiste, ewidentnie typowo kobiece. Grzebień, zdobiona spinka do włosów, jakiś list napisany odręcznie niebieskim atramentem, ususzony kwiat oraz kilka innych drobiazgów lecz tylko jeden z nich przyciągnął moją uwagę. Było to zdjęcie. Trzymałem w dłoni ramkę, wstrzymując oddech z zaskoczenia. Doskonale znałem to zdjęcie. Nie wiedziałem, kim były uwiecznione osoby, ale jakby teraz na to spojrzeć, to kobieta wydawała się znajoma. Kilka lat młodsza lecz wciąż znajoma.
- Myślisz, że to Dove Parker-Newton? - spytałem Nadine, pokazując jej swoje znalezisko i porównując ze zdjęciem z gazety.

Racja, po dokładniejszym przyjrzeniu się można było stwierdzić, iż rzeczywiście była to jedna i ta sama osoba. Niespecjalnie wierzyłem w przypadki z siostrą bliźniaczką. Zastanawiało mnie coś zupełnie innego.
- Nadine, pamiętasz jak mówiłem ci, że czymś się Inspirowałem malując twój portret? - spytałem, gdyż kobieta musiała nie połączyć tych faktów. W końcu zmieniłem stylistykę zdjęcia, tworząc z niego coś niemal zupełnie innego.
- Ogrody, wieża Eiffla w tle… powiedziałem, że upiększyłem ten smutny widok - uniosłem głowę, by spojrzeć w oczy Nadine. Nawet jeżeli już rozumiała co chciałem jej przekazać, to nie mogła wiedzieć skąd widziałem to zdjęcie wcześniej. Przecież to, które trzymałem w dłoniach, dopiero co wyjąłem z pudła nieotwieranego od wielu lat.
- Mąż Dove miał na nazwisko Newton. Ten mężczyzna to W.L. Znalazłem to zdjęcie gdy sprzątałem strych kilka miesięcy temu. Parę innych rzeczy osobistych, w tym tamte gazety, które ci dałem, a także szafę pełną ubrań. W każdej koszuli była chusteczka z inicjałami W.L., dlatego sądzę, że to właśnie do niego należało. Ale nie znalazłem nic więcej, co mogłoby wskazywać na jego personalia. Może byli przyjaciółmi, tak jak z Krowtzem - wzruszyłem ramionami, grzebiąc dalej w pudle lecz już nic interesującego tam nie było.
- Myślisz, że Parker mogła prowadzić sekretną korespondencję? Z takich listów zawsze można dowiedzieć się najwięcej - spytałem lecz nie miałem pojęcia, gdzie mógłbym zacząć szukać takich rzeczy. Ludzie zazwyczaj skrywali te sekrety, nierzadko zabierając je ze sobą do grobu. Jeśli coś takiego mogłoby tu być, to zdecydowanie w najbardziej niepozornym miejscu.

Rzuciłem okiem na zawartość kartonu, jaki otworzyła Nadine. Były tam same książki więc sięgnąłem po kolejny. Również opisany jako Londyn, gdzie głównie również znajdowały się jakieś dokumenty podpisane przez Parker-Newton. Zaprzestałem wertowania papierów, gdy Nadine zaczęła czytać książkę. Zaśmiałem się cicho, słysząc ten jeden urywek. Racja, kobiety w tamtych czasach ukrywały swoje zainteresowania tego typu literaturą, gdyż było to dość piętnowane. Jak widać każdy miał jakieś sekrety, które wychodziły choćby wiele lat po ich śmierci.
- Jakie czasy taki PornTube - nie mogłem się powstrzymać przed rozbawionym komentarzem. Nie zaczytywałem się nigdy w erotykach lecz wtedy z pewnością była to jedyna forma.
- Poza tym, Nadine, raczej nie przyszliśmy tu po to, aby odkrywać sekretne życie Dove Parker-Newton. Potrzebujemy dowodu na powiązanie Sebastiana Parkera z obrazami tego tam… beztalencia - przypomniałem o naszym pierwotnym celu. Może kiedyś moglibyśmy zająć się życiem prywatnym tej kobiety, jednak już raczej w formie ciekawości, rozrywki.
- Szczyt jego sławy i sprzedaż tak drogiego obrazu przypada bardziej na lata, gdy powstawał drugi Parker Hotel w Londynie. Uważam więc, że powinniśmy szukać w dokumentach związanych właśnie z tym hotelem, ewentualnie z pierwowzorem- uznałem, wracając do przeglądania dokumentacji. To na tym zależało Nadine najbardziej. Potrzebowała tych informacji do swojej pracy. A znalezienie czegoś w tej stercie mogło potrwać dłużej, niż byśmy tego chcieli.