A New Beginning

First topic message reminder :


Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

W ciszy słuchałam Dominica. Zdecydowanie był zestresowany, przemęczony. Spojrzałam w kierunku Elliotta myśląc, że może jego kolega coś więcej wie na ten temat, ale jedynie wymieniliśmy się spojrzeniem. Najwyraźniej zauważył to samo co ja i nie wiedział do końca co zrobić, jak pomóc.
Sięgnęłam po prace Dominica, przyglądając się każdemu trochę lepiej. Nic dziwnego, że przyjeli go do Royal College of Art. Na podstawie tego co kiedyś wspomniał to zakładałam, że nie był szkolony, nie miał mentora. Czyli to co było na papierze był bardziej talentem niż wyszkolonymi umiejętnościami. Jednak nie w tym tkwił dylemat Dominica. Musiałam się zgodzić, że czegoś brakuje w jego pracy. Ładnie wyglądają, ale za bardzo się nie wyróżniają.
- Możesz spróbować podejść do tego inaczej. Zanim zaczniesz malować skup się na tym co czujesz. Najlepsi artyści są w stanie przekazać swoje uczucia i emocje poprzez obraz. Nie chodzi o różne pory dnia, tylko co ty czujesz, gdy masz przed sobą ten widok. Albo jeżeli jest jedna rzecz lub szczegół, który najbardziej ciebie zaintrygował skup się na tym. Zamiast malować Tower Bridge, może jacyś turyści byliby lepszym centrum obrazu? - zaproponowałam, odkładając jego pracę na bok.
- Co do artykułów, które znalazłeś, jeżeli nie będziesz z nich korzystał to chętnie je od ciebie wezmę - przy okazji krótko wytłumaczyłam Dominicowi i Elliottowi temat mojej tezy na magisterkę. - Mogę też sprawdzić "te znaczki". Jeżeli jest to koreański będę mogła je dla ciebie przetłumaczyć.
- Mówisz po koreańsku? - Elliott uniósł lekko brew. Nie byłam pewna dlaczego to go tak zaskoczyło. Może nie wyglądam identycznie do rodziny ze strony mojej mamy, ale również nie byłam identyczną kopią taty. Gdy byłam dzieckiem to trochę bardziej przypominałam mamę, tak samo było z moimi braćmi, ale z czasem to się zmieniło.
Nie zamierzałam dzielić się tym z Elliottem, czy kimkolwiek innym. Tłumaczenie mojego pochodzenia jedynie wyssałoby ze mnie energię. Bo zaraz by wyszło, że moja mama była Miss Korei, później ktoś wspomni o moim ojcu, bo oczywiście każdy słyszał o Ericu Hawford... Dlatego jedynie przytaknęłam na jego pytanie.
- W tamtych czasach, wiele artystów mieszkało lub podróżowało do Londynu, Manchester i Birmingham. Tam też mieli swoje wystawy - przysunęłam starą gazetę w stronę Dominica. - Na przykład ten - palcem wskazałam na artykuł, który przed chwilą czytałam.

Uniosłam brwi widząc silną reakcję Dominica po przeczytaniu artykułu w gazecie. Byłam zaskoczona tym, że od razu rozpoznał imię artysty i miał jakąś tam widzę na jego temat. Sama miałam wrażenie, jakby gdzieś już słyszała to imię, ale nie mogłam sobie przypomnieć żadnych jego dzieł czy innych informacji. Najwyraźniej ktoś nade mną czuwał, bo przed sobą miałam kogoś kto mógł podzielić się tą wiedzą.
Ciekawe, kto kupił ten jeden obraz? Co to był za obraz? Będę musiała poszukać więcej informacji na ten temat.
- Powodzenia - pożegnałam się z Dominiciem i Elliottem. Przez długą chwilę wpatrywałam się w gazetę, zastanawiając się nad tym wszystkim. 
Niestety, ale nie miałam za wiele czasu w tym tygodniu aby usiąść i znaleźć wszystkie informacje. Udało mi się znaleźć imię Ralpha Locke'a, jego datę urodzin, kiedy zmarł, na co, oraz kilka obrazów z jego kolekcji. Najbardziej mi zależało na obrazach z jego pierwszej wystawy, ale z jakiegoś powodu nie było na ten temat za wiele informacji, poza ogłoszeniem w gazecie. Wierzyłam jednak, że jakieś dokumenty istnieją aby udowodnić co było częścią tej wystawy, czy był tam ten jedyny obraz, na którym nieźle zarobił i kto go kupił. Oraz kim byli ci sponsorzy. Będę potrzebować więcej czasu, ale im bliżej weekendu tym było go coraz mniej. 
Gabe chciał abym przyszła do hotelu ze względu na jakiś tam wielki event. Sam właściciel Parker Hotels ma się pojawić, razem z rodziną i z innymi ważnymi osobowościami w biznesie. Restauracja będzie zamknięta na ten jeden wieczór i jedynie pracownicy oraz goście ze specjalnymi zaproszeniami będą mogli brać udział. 
Gabe również wysłał mi wiadomość, że musiałam ubrać suknie w jakieś cimne kolory, więc dzień przed pracą stałam przed szafą w lekkim stresie i próbując zdecydować co będzie najbardziej odpowiednie. Wybrałam czarną sukienkę z odkrytymi ramionami i w tym też weszłam do hotelu. Rzadko używałam frontowych drzwi, ale z jakiegoś powodu Gabe powiedział aby lepiej nie używać drzwi w kuchni. Idąc w kierunku Light Room w pewnym momencie się zatrzymałam, gdy pewien obraz rzucił mi się w oczy. Nie, nie obraz, a raczej mała, złota plakietka pod obrazem.
"Z prywatnej kolekcji Emmy Newton". Z jakiegoś powodu poczułam potrzebę aby wziąć głęboki wdech, gdy przeczytałam to imię. O nie, nie zamierzałam mieć kolejnego ataku paniki. Nie tuż przed pracą. Musiałam uspokoić swoje serce i wzięłam kilka głębszych wdechów zanim ponownie spojrzałam na obraz.
Newton. O ile dobrze pamiętałam to to nazwisko należało do właściciela Parker Hotel. Może to była jego jakaś praprapraprababcia lub ciocia? Nie sądziłam, że jego rodzina miała jakąś kolekcję obrazów. Podeszłam bliżej aby spojrzeć na datę obrazu. 
Ciekawe, czy menadżer hotelu wie coś więcej na temat prywatnej kolekcji rodziny Parker lub Newton?
- Nadine! - usłyszałam głos Gabe'a, który wyglądał, jakby sam potrzebował wziąć kilka wdechów. - Bądź gotowa za pięć minut, zaraz goście i rodzina Newton przyjadą, a pani Newton poprosiła aby grała muzyka na żywo, gdy wejdą do hotelu.
- Jasne, nie ma problemu - odpowiedziałam łagodnie. Gabe jedynie przytaknął zanim wielkimi krokami wrócił do restauracji. Gdy weszłam za nim rozejrzałam się szybko szukając pewnego kelnera, ale najwyraźniej był zajęty w kuchni lub jeszcze nie przyszedł. Zostawiłam swoje rzeczy z barmanem i weszłam na niewielką scenę.

Z miejsca, gdzie siedziałam przy fortepianie dobrze widziałam stół, przy którym siedziała rodzina Newton. Najpierw nie zwracałam na nich za wiele uwagi, skupiona bardziej na własnych palcach. Ale gdy nagle kilka osób wybuchło śmiechem uniosłam swój wzrok. 
Gdybym miała w tej chwili moment to zrobiłam zdjęcie, jak cała rodzina się uśmiecha z czegoś co powiedział najstarszy mężczyzna przy stole. Był to przyjemny obraz i zrobiło mi się ciepło na sercu, gdy miałam szansę im się tak przyglądać. Jakbym nagle była otoczona ciepłym miodem. Poczułam, jak uśmiech również powoli pojawia się na mojej twarzy. 
Jednak nie spodziewałam się, że w oczach pojawią się łzy. Odwróciłam wzrok, skupiając się na tym aby żadna łza nie uciekła. W końcu, miałam zajęte ręce. No i jak by to wyglądało?
Pomiędzy głównym daniem, a deserem kątem oka zauważyłam, jak ktoś idzie w moim kierunku. Ku mojemu zaskoczeniu był to ten sam mężczyzna, który wcześniej podzielił się żartem, który wszystkich rozbawił. Mężczyzna pomimo wieku wyglądał na bardzo zdrowego i sprawnego. Przez chwilę nic nie mówił, utrzymując pewien dystans i wsłuchując się w melodie. Gdy piosenka się skończyła postanowiłam zrobić nie zaplanowaną przerwę.
- Pięknie pani gra - skomentował mężczyzna.
- Dziękuję bardzo. Pan Newton?
Mężczyzna przytaknął.
- Proszę mi wybaczyć, jeżeli powinnam o tym wiedzieć. Pracuję tutaj... sezonowo.
- Rozumiem i nie oczekuję, że wszyscy pracownicy w każdym Parker Hotel rozpoznają moją twarz. W sumie, nawet to wolę. Jest wtedy inna atmosfera w powietrzu.
Potrafiłam to zrozumieć.
- Ma pan piękną rodzinę - skomentowałam i oboje spojrzeliśmy w ich kierunku. - Musi pan być bardzo szczęśliwy i dumny.
Ponownie przytaknął.
- Ma pani dobre oko - uśmiechnął się ciepło. - Oraz rację. Jestem z nich, z tell wszystkiego dumny i mam nadzieję, że moja rodzina jest ze mnie.
Zacisnęłam usta, próbując nagle się nie rozkleić przed obcą osobą. Na szczęście, poprosił o pewną piosenkę i wrócił do stołu. Gdy zaczęłam grać nową melodię zauważyłam, jak oczy jego żony stały się dwa razy większe. Spojrzała w kierunku swojego męża, rozumiejąc bez słów, że był to gest od niego. Wzruszona kobieta dała mu krótkiego całusa i oboje wrócili do jedzenia i rozmów z wielkimi uśmiechami. 
Gdy rodzina Newton skończyła kolację i wyszła z restauracji kelnerzy zaczęli sprzątać ich stół, a ja mogłam skończyć grać. Zamiast iść od razu do Gabe'a po czek, szybkim krokiem udałam się do damskiej łazienki, przy okazji sprawnie unikając Zacha.
W momencie ciszy i samotności łzy, które wcześniej odgoniłam, znowu wróciły. Najwyraźniej widok szczęśliwej rodziny mocno we mnie uderzył. Czułam ich szczęście, jakby należało do mnie, a jednocześnie czułam ból tęsknoty i żalu. Jeszcze nie tak dawno chodziłam na takie kolacje z moją rodziną, a teraz połowa mojej rodziny nie chce ze mną rozmawiać, czy mnie widzieć. Rozkleiłam się i potrzebowałam kilka minut aby się uspokoić, wrócić do siebie i poprawić makijaż, zanim wyszłam z łazienki i zaczęłam szukać Gabe'a. Miałam nadzieję, że teraz był spokojniejszy i zadowolony.

Miałam wrażenie, że uraziłam Dominica. "Skoro wolisz Ubera, niż spacer ze mną". Jak mogłam inaczej to odebrać? Pomimo jego uśmiechu nie byłam przekonana, że był to jedynie jakiś tam żarcik z jego strony. Oznaczało to, że musiałam powstrzymać się nawet od dłuższych, przyjaznych rozmów. Ostatnie co chciałam to aby oczekiwał czegoś więcej. 
Dlatego zdecydowałam utrzymywać pewien dystans, co było łatwiejsze niż się obawiałam. Oboje najwyraźniej byliśmy zajęci, czy to w pracy, czy na kampusie. Jeżeli nie siedziałam na wykładach to spędzałam godziny w bibliotece, siedząc nad laptopem i starymi dokumentami.
Udało mi się zacząć robić listę wszystkich sponsorów Ralpha Locke'a. Żadne się nie wyróżniło dopóki nie trafiłam na Sebastiana Parker. Z jakiegoś powodu to imię od razu rzuciło mi się w oczy, gdy znalazłam jego zdjęcie na wystawie innego artysty. Kciukiem przysunęłam po twarzy mężczyzny w średnim wieku, który uśmiechał się delikatnie, jednocześnie trzymając dłoń artysty, od którego kupił obraz. Było wielu Parkerów, ale co jeżeli był to ten sam Parker co z Parker Hotel? Było to wyzwanie na następny dzień.
W weekend w moje urodziny zrobiłam sobie wolne z pracy. Nie dlatego, bo planowałam świętować. Jess zaproponowała, że możemy spędzić cały dzień razem. Wyjść gdzieś na brunch, pójść na zakupy, kupić więcej sera i wino. Zgodziłam się na taki plan, bo po raz pierwszy nie miałam żadnego. W zeszył roku była u dziadków i z nimi spędziłam swoje urodziny. Były one skromne, ale cudowne i babcia postarała się aby ugotować wszystkie moje ulubione potrawy. Wtedy również dostałam życzenia od wszystkich... oprócz od mamy. George się spóźnił o jeden dzień, a życzenia Jonathana zdecydowanie były wymuszone. Wolałam nie myśleć, jak to będzie w tym roku. Dlatego byłam wdzięczna, że Jess zaproponowała spędzić razem dzień.
Ten koszmarny dzień zaczął się, jak każdy inny. Nie często jadłyśmy z Jess na mieście, ale również nie było to strasznie rzadkie wydarzenie aby bardzo się wyróżniło. Jednak było przyjemnie, miejsce było ładnie urządzenie i jedzenie smaczne. 
Podczas zakupów kilka razy zgubiłam Jess i gdy ją znalazłam stała wpatrzona w swoją komórkę.
- Wszystko w porządku? - zapytałam, gdy przyłapałam ją kolejny raz.
- Tak - szybko schowała telefon to kieszeni spodni. - Mała kłótnia z Mattem.
- Chcesz o tym porozmawiać? Mam skopać mu tyłek? Mam wysłać Tommiego aby również skopał mu tyłek?
Jess zaśmiała się krótko.
- Lepiej aby twój brat nie zbliżał się do mojego chłopaka. Ma młodych pacjentów, o których musi dbać, a będzie mu ciężko jeżeli Tommy złamie mu każdą możliwą kość.
I w taki sposób Jess "uratowała" życie Matta i wróciłyśmy do zakupów, tym razem kierując się do księgarni.

Im dalej kontynuował się nam ten dzień, tym bardziej robiłam się zmęczona. Chciałam wrócić do domu, przebrać się w coś wygodne, związać włosy, nalać sobie lampkę wina i zrelaksować się na kanapie. Do tego Jess zaczęła coraz dziwniej się zachowywać i byłam przekonana, że ona również skorzystałaby bardziej z tego, gdybyśmy wróciły do domu. Ale nie, ona chciała jeszcze zobaczyć to i tamto, i to musiała kupić, i to miejsce podobno ma dobrą herbatę.
Pod koniec tego wszystkiego byłam wykończona. 
- Błagam cię, Jess, wracajmy do domu - jęknęłam po raz setny. Najwyraźniej była to magiczna liczba, bo Jess tym razem zgodziła się na powrót. Na początku nie byłam pewna, czy dobrze ją usłyszałam, ale wtedy zaczęła iść w kierunku najbliższego przystanku autobusowego.
Pół godziny później byłyśmy przed drzwiami do naszego mieszkania i Jess szukała w torbie swoje kluczyki.
- Nie mów, że je zgubiłaś.
- Wcale nie zgubiłam.
Westchnęłam i wzięłam z kieszeni swojego płaszcza swoje klucze. Weszłam pierwsza do mieszkania i gdy zapaliłam światła na korytarzu i w kuchni nagle przed nami wyskoczyła grupa ludzi, krzycząc "Niespodzianka!". Potrzebowałam kilka sekund aby zarejestrować co się działo. I kto był w naszym mieszkaniu. 
W oczy od razu rzucił się Matt, obok niego Mia, a po jej drugiej stronie Dominic? Za nimi stali znajomi ze studiów. Zmarszczyłam brwi, wciąż nic nie mówiąc.
- Chyba ją zepsuliśmy - zażartowała Mia.
Jess, która wciąż stała za mną, nałożyła mi na głowę kolorową czapeczkę z pomponikiem i z napisami "Birthday Girl".
- Na prawdę myślałaś, że tylko wyciągnę cię z mieszkania w twoje urodziny? - Jess przeszła obok mnie aby mogła spojrzeć na moją wciąż zaskoczoną minę.
- Przygotowaliście to dla mnie? - zapytałam cicho aby nikt nie zauważył, że w środku cała się trzęsę. 
- Jasne, głuptasie - Jess objęła mnie mocno. - Wszystkiego najlepszego, Nadine.
Zacisnęłam usta aby się nie rozpłakać. Niczego się nie spodziewałam w tym dniu. Ostatnie co oczekiwałam to małe przyjęcie z muzyką w tle, przygotowanym jedzeniem, dekoracjami w salonie i na korytarzu, i z przyjaciółmi oraz znajomymi. 
Gdy minął ten pierwszy szok i przywitałam się prawie ze wszystkimi odnalazłam ostatnią zgubę.
- Cześć - przywitałam się z Dominiciem, utrzymując ten sam lekki uśmiech, który mimo wszystko zaczął trochę boleć. Ale byłam szczerze szczęśliwa i mile zaskoczona tym wszystkim. - Słyszałam od dziewczyn, że pomogłeś. Dziękuję. 
Wciąż nie byłam do końca pewna z tym, że Dominic teraz wiedział dokładnie, gdzie mieszkam. Nie uważałam, że nagle będzie mnie śledzić, ale była to dodatkowa o mnie informacja, o której wcześniej nie wiedział. No cóż, już się stało i nic tego nie zmieni chyba, że nagle się wyprowadzę. Czego nie planowałam.
- I dziękuję, że przyszedłeś. Zazwyczaj o tej porze pracujesz w hotelu, nie?

Ulżyło mi, że jednak w żaden sposób nie uraziłam Dominica. Z jakiegoś powodu zależało mi na jego samopoczuciu co było dosyć niebezpieczną myślą, ale najwyraźniej rozum ignorował tą tak samo, jak wszystkie inne ostrzeżenia.
Usiadłam obok Dominica, ale gdy wspomniał o małym kłamstwie Jess bez wahania rzuciłam ostre spojrzenie w jej kierunku. Czyli jednak nie kłóciła się z Mattem? Teraz było to bardziej oczywiste, ale w tamtym momencie martwiłam się o tą dwójkę. Wątpiłam, że ta ich "kłótnia" była poważna, ale jeżeli z jakiegoś powodu ze sobą kiedyś zerwą to przestanę wierzyć w miłość.
Moja mina złagodniała, gdy Dominic zapytał o prezent i zaczęłam jeść swój "tort". Sernik był smaczny. Bardziej kremowy, niż cukrowy i słodki, a jednocześnie dosyć lekki. 
- Kupiłam kilka książek i perfumy - odpowiedziałam, wskazując na torbę, którą zostawiłam przy drzwiach. - Szczerze mówiąc nie planowałam nic sobie kupować w prezencie lub coś innego planować. Najwyraźniej Jess i Mia domyśliły się tego, skoro wszystko tak sprytnie zaplanowały. Jess ciągnęła mnie po kilku sklepach czego nie uważałam za podejrzliwe, bo od czasu do czasu potrafi tak spędzić pół dnia. Jak nie ja to wtedy Matt jej towarzyszy.
Uśmiechnęłam się pod nosem obserwując tą dwójkę, jak Matt obejmuje Jess w pasie podczas gdy rozmawiali z naszymi znajomymi na temat filmów Marvel. Matt był wielkim fanem superbohaterów, co najwyraźniej również mu pomagało z jego pacjentami.
- Nie oczekuję, że zaprosisz mnie na swoje przyjęcie urodzinowe - spojrzałam na Dominica. - Ale jeżeli zdradzisz mi kiedy masz urodziny to chciałabym dla ciebie przygotować jakiś prezent - na chwilę i dosyć delikatnie dotknęłam jego kolano swoim. - Może jakiś nowy krawat. Albo piłeczkę antystresową. - zażartowałam, uśmiechając się do niego pomiędzy kęsami sernika.

Na chwilę musiłam przerwać rozmowę z Dominiciem, gdy Lily i Cecilia do nas dołączyły. Miały mnóstwo pytań na temat mojego pobytu w Azji. Z wielką przyjemnością wracałam wspomnieniami do części mojego życia, które teraz wydawało się być jednym, długim snem. 
Przyjemnie się z nimi rozmawiało i nie byłam do końca pewna ile czasu minęło, gdy Jess zaproponowała abym otworzyła prezenty. Słysząc o prezentach Mia zostawiła w końcu swój telefon w spokoju i wstała z kanapy. Razem z Jess wyszły z salonu aby przynieść wszystkie prezenty i postawić je przede mną na stoliku do kawy.
- Najpierw otwórzy mój! - Mia wręczyła mi jedną z mniejszych torebek. W środku znalazłam kopertę i czapkę z daszkiem z napisami "Swissters".
- No wiesz, jak swiss cheese i sisters - wytłumaczyła. Był to nietypowy prezent, ale wszystko miało większy sens, gdy otworzyłam kopertę i w niej znalazłam trzy bilety na Yorkshire Dales Cheese Festival i bilety na pociąg do Yorkshire.
- Kupiłaś nam bilety na festiwal sera? - spytałam rozbawiona, chociaż odpowiedź była oczywista.
- Taka wycieczka na weekend. I każda z nas będzie miała taką samą czapkę, które obowiązkowo trzeba nosić przez cały weekend.
Był to bardzo miły prezent. Mała ucieczka od miasta jeszcze nikomu nie zaskoczyła.
Kolejne prezenty otworzyłam od Jess (gruby i przyjemny w dotyku szlafrok i kapcie, o których marzyłam od prawie roku oraz bilety na koncert naszego ulubionego piosenkarza), Matta (roczne członkostwo do klubu sportowego i spa) i od całej reszty aż został tylko jeden, największy prezent.
- To od Dominica - powiedziała Mia, wręczając mi prezent. 
Zaskoczona uniosłam brew, patrząc na niego przez sekundę i zaczęłam ostrożnie otwierać prezent. Byłam ciekawa co wymyślił. Nie oczekiwałam niczego. Nie znaliśmy się za długo. Nawet gdyby chciał kupić kwiaty to nie wiedziałby jakie lubię.

Dominic był zdenerwowany. Nie musiałam być psychologię aby o tym wiedzieć. Stojąc blisko niego czułam, jak energia w powietrzu się zmieniła, jak dłonie bawiły się puszką od sody, czy jego ściszony głos. Przypominał mi teraz Dominica przy naszym pierwszym spotkaniu, gdy był pełen w stresie i czułam jego stres nawet jeżeli nie widziałam jego twarzy.
Zdecydowanie trzeba mu kupić piłeczkę antystresową.
Ludzie to ciekawe istoty. Pomimo mojej historii z atakami paniki, gdy druga osoba była zdenerwowana potrafiłam utrzymać pewien spokój aby zbalansować nasze otoczenie, naszą energię. Dlatego gdy Dominic opowiadał mi o historii tworzenia jego obrazu słuchałam w ciszy, zauważając jak ignoruje mojego spojrzenia.
Gdy skończył uśmiechnęłam się łagodnie, teraz lepiej rozumiejąc dlaczego dostałam od niego obraz i dlaczego akurat ten. Dłonią sięgnęłam aby odrobinę objąć jego i wziąć od niego puszkę. Zanim jednak ją zabrałam, przytrzymałam ją tam na chwilę.
- Cieszę się, że mogłam pomóc - odpowiedziałam, mówiąc równie cicho co on. - I dziękuję, że uważasz moją obecność na obrazie jako je upiększenie - ciężko nie złapać Dominica za jego słowa. Było to urocze, zabawne i zbyt proste aby nie skorzystać z takiej okazji. 
Wzięłam od niego pustą puszkę i wręczyłam mu nową.
- Na twoim miejscu bym uważała. Jeszcze zacznę myśleć, że specjalnie mówisz takie rzeczy - pochyliłam się odrobinę, próbując odnaleźć jego błękitne tęczówki. - Mam dla ciebie nowy sekret - przybliżyłam się jeszcze bliżej aby szepnąć mu do ucha.
- Chyba lubię być twoją muzą, Dom - na koniec, pomimo orkiestry protestów i krzyków, złożyłam krótki pocałunek na jego policzku. Wmawiałam sobie, że jest to jako gest podziękowania za prezent, ale w głębi duszy wiedziałam, że po prostu chciałam to zrobić z samolubnych powodów.
- Nadine! - usłyszałam głos Jess z kuchni. Zapewne potrzebowała z czymś mojej pomocy. Z lekkim niezadowoleniem musiałam zostawić Dominica w salonie z resztą.