A New Beginning

First topic message reminder :


Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

Byłam zaskoczona tym, że Dominic już znał Yasmine i Kyle'a, co również znaczyło, że Matt nie był mu całkowicie obcy. Ten świat chyba zaczął się kurczyć, bo jak prawdopodobne mogłoby być to, że cała czwórka mieszka obok siebie?
Gdy Kyle wspomniał o hałasowaniu zauważyłam w jaki sposób Jess i Mia spoglądały na Dominica. Jakby Kyle przez przypadek podzielił się ze wszystkim jakimś wielkim sekretem. Albo jakby "hałasowanie" sugerowało, że Dominic jest bestią seksu i nawet sąsiedzi go słyszą. Moje przyjaciółki nie musiały mówić na głos co myślały. Wiedziałam, że miałam rację. I nawet jeżeli byłaby w tym jakaś prawda, co mnie to obchodzi? To było doskonałe pytanie, bo przez chwilę sama sobie wyobraziłam co mógł robić na strychu.
Uniosłam lekko brew słysząc, jak odpowiada im Dominic. Niecodzienna. Aż miałam ochotę się zaśmiać na głos. 
- Jak dobrze wiedzieć jakie macie zdanie na mój temat - uśmiechnęłam się do nich, ale miałam nadzieję, że moje przyjaciółki widziały w moich oczach niezadowolenie. Zaczęłam powoli żałować, że zaprosiłam Dominica. Chciałam dobrze, a tu nagle jakoś znalazłam się w centrum ich rozmów i uwagi.
Nie podobało mi się to co mówiły moje przyjaciółki, ale również było powodu aby się denerwować. Musiałam je jakąś zamknąć, inaczej te wiedźmy nie przestaną gadać. Poprosiłam barmana o trzy Manhattany i od razu przysunęłam dwa w kierunku przyjaciółek. 
- To prawda, jest dosyć niecodzienna. Potrafi być skromna, a jednocześnie bardzo pewna siebie. Uprzejma, ale nie do końca niewinna - a Jess wciąż gada? No dobrze, będę musiała użyć innego sposobu. 
Spojrzałam w kierunku jej chłopaka aż w końcu Matt poczuł czyjś wzrok skupiony na nim. Gdy spojrzał mi w oczu, dyskretnie spojrzałam na Jess. Matt, jako bardziej odpowiedzialny i zazwyczaj najbardziej trzeźwy z nas wszystkich (za co bardzo go kochamy i doceniamy), przeprosił Kyle'a i Yasmine i podszedł bliżej do Jess aby odwrócić jej uwagę i przypomnieć jej, że powinna również napić się wody.
- Wybacz. Moje przyjaciółki czasami potrafią być... - zerknęłam w kierunku drugiej wiedźmy, która była zajęta rozmową z sąsiadami Dominica. - Wścibskie - mimo moich słów uśmiech pojawił się na mojej twarzy. 
- Też lubię pikantne smaki - wspomniałam dosyć niewinnie, nie sugerując niczego jak wcześniej Mia i Jess nam to zaprezentowały. - Jesienią i zimą niedaleko uczelni czasami stoi ze swoim małym straganem taka starsza babcia i sprzedaje w plastikowych kubkach tteokbokki domowej roboty. Więc jeżeli szukasz pikantnej kobiety, miej oko na pewną starszą koreańską babcię - zażartowałam, uśmiechając się szerzej i biorąc w dłoń swój drink. Dzięki Bogu, że mogłam czymś zająć ręce i usta. Gdyby nie komentarze dziewczyn to zapewne nie czułabym się tak niezręcznie.

Obserwowałam, jak Mia ciągnie Dominica za sobą na parkiet. Dobrze, niech ktoś inny się nim zainteresuje. Przynajmniej miałam trochę przestrzeni i czasu aby postać sobie sama z własnymi myślami i dokończyć mój drink. Przynajmniej taki miałam plan, gdy nagle poczułam, jak ktoś obejmuje mnie od tyłu.
- Naaaadine - jęknęła niezadowolona Jess. - Matt mówi, że wypiłam zaaa dużo, zaaa szybko. Możesz mu powiedzieć, że to nie prawda?
Spojrzałam na jej chłopaka, który jedynie wzruszył ramionami. Nie było sensu kłócić się z Jess w takim stanie, więc uznałam, że może również powinnyśmy skorzystać z okazji i potańczyć. Złapałam mocno dłoń Jess, kierując nas gdzie przed chwilą zniknęła Mia z Dominiciem. Matt został przy barze, zaczynając luźną rozmowę z barmanem.
Gdy DJ zaczął grać jej ulubioną piosenkę (Troye Sivan'a "Rush" aka ta sama piosenka, która grała w naszym apartamencie niemalże przez całe lato) Jess zapomniała o alkoholu czy o jej poprzednim małym niezadowoleniu.
W jednym momencie tańczę obok Jess, obie lekko pijane i z rosnącą głupawką, a w następnej nagle poczułam za swoimi plecami coś ciepłego i twardego. Odwróciłam się aby ujrzeć zakłopotanie jakiegoś mężczyzny.
- Przepraszam, dosyć ciasno tu jest - skomentował i gdy się uśmiechnął zobaczyłam jego idealne zęby. Jego skóra i lekko falowane, ciemne włosy kojarzyły mi się z mężczyznami, których widziałyśmy z Jess kilka lat temu na Arubie. Nawet pachniał tropikami, wakacjami i rozkoszą. Był typem mężczyzn, których znałam najlepiej. Wiedziałam, jak się zachować, co powiedzieć, jak powiedzieć, co dotknąć i kiedy aby dostać to czego chciałam. Dzisiaj potrzebowałam rozproszenia. Zapomnieć o mojej rodzinie, o mojej nieciekawej sytuacji finansowej, o komentarzach moich przyjaciółek.
- Jeżeli jest tobie naprawdę przykro to możesz ze mną zatańczyć - śmiało spojrzałam mu w oczy, nie odwracając wzroku nawet, gdy zaczął się rozglądać po tłumie. Czyli nie przyszedł sam. Jak dla mnie nie było z tym problemu. Planowałam wrócić dzisiaj do własnego łóżka bez towarzystwa. Chyba, że Jess zdecyduje się wcisnąć i wtulić, jak zazwyczaj miała w zwyczaju po długiej nocy z alkoholem.
Wiem co myślą sobie znajomi moich rodziców. Słyszałam plotki na swój temat, ale nie zamierzałam się tłumaczyć, że przestrzegałam własnych zasad i nie sypiałam z każdym chętnym. A to, że jestem manipulatorką zależy od tego, jak się na to spojrzy. Osobiście uważałam to za niewinne gry. W końcu, nikt nie wracał do domu ranny lub nieszczęśliwy.
W pewnym momencie byliśmy tak blisko, że musiał objąć mnie w talii. Jakoś tak również wyszło, że jego usta były tuż przy moich. Jego pocałunki były zbyt przytłaczające, jakby używał całych swoich sił aby co raz bardziej pogłębszyć pocałunek. Przez chwilę próbowałam trochę zwolnić, pokazać mu lepsze i przyjemniejsze tempo, ale najwyraźniej wolał być "szybki i szalony" ze swoimi pocałunkami.
- Jesteś tu sama? - mój tajemniczy partner do tańca zdecydowanie nie był idealny. Mogłabym sobie poradzić z kiepskimi umiejętnościami w całkowaniu, ale to jedno pytanie sprawiło, że nie byłam do końca pewna jego intencji. Kto zadaje takie pytanie, jeżeli czegoś nie planuje na najbliższą przyszłość? Chęci zapomnienia moich zmartwień musiały poczekać. Musiałam znaleźć Jess. 
- Ale jesteś ciekawski - objęłam jego dłonie swoimi na chwilę je tam trzymając zanim je od siebie odsunęłam, tym samym biorąc krok do tyłu. Musiałam udawać, że jego pytanie mnie nie otrzeźwiło. Czasami z jakiegoś dziwnego powodu pewni mężczyźni robią się wtedy bardziej agresywni. Lepiej dbać o ich dumę, dla własnego bezpieczeństwa.
- Hej, nie bądź taka. Przecież dobrze się bawimy.
Nie dałabym mu niesamowitej recenzji i nie poleciłabym go koleżance, ale nie mogłam mu tego powiedzieć.
- Dużo wypiłam. Muszę iść... no wiesz.
Gdy zrozumiał o co mi chodzi przytaknął. Jednak nie spodziewałam się, że gdy zacznę iść w kierunku łazienki i spojrzę przez ramię, że będzie szedł za mną. Na prawdę na takiego upartego trafiłam? Niestety tacy się zdarzają dlatego też nigdy nie chodzę do klubów sama. Jedna z moich wcześniej wspomnianych zasad.
Weszłam do łazienki i na szczęście facet zdecydował nie wejść za mną. Weszłam do jednej z kabin i wyciągnęłam telefon. Najpierw zadzwoniłam do Jess. Nic. Ok, może Matt z nią jest. Spróbowałam z Mią i długiej chwili w końcu odebrała telefon.
- Halo? - krzyknęła mi prosto w ucho. W tle słyszałam muzykę z parkietu. 
- Hej, możesz przyjść do łazienki damskiej? Jakiś gnojek nie chce dać mi spokoju.
- Faceci, same z nimi problemy. Ale nie z tobą, ciebie lubię - do kogo ona mówiła? Czy wciąż tańczyła z Dominiciem? - Idę po ciebie, mała.
- Dzięki - rozłączyłam się z westchnieniem.

- Nadine? - podniosłam wzrok, gdy usłyszałam znajomy głos. Otworzyłam drzwi od kabiny, gdy akurat Mia przechodziła obok i nagle się zatrzymała, gdy mnie znalazła. Przez sekundę spojrzała się na mnie, jakbym była zagubionym kociakiem. Podeszła bliżej i przyjrzała się mojej twarzy. Czy raczej ustom.
- Wyglądasz, jakby jakieś zwierzę próbowało wyssać tobie usta - zażartowała. Aż tak źle było? Wyszłam z kabiny i podeszłam do umywalki z lustrem aby sama sprawdzić. Mia miała rację chociaż osobiście opisałabym to jako fatalny, rozpuszczony makijaż klauna po długim dniu pracy.  
Użyłam chłodną wodę aby posprzątać ten cały bałagan. Mia wyciągnęła ze swojej torebki małe lusterko z podkładem i pomogła naprawić szkody.
- Jak z Jess? - zapytałam z nadzieją, że Mia wie gdzie jest.
- Cała i zdrowa. Matt się nią zajmuje. 
To dobrze. Bez niego bardziej martwiłabym się o przyjaciółkę, ale po kilku latach wiedziałam, że mogłam mu zaufać. Niektórzy mężczyźni faktycznie tworzą jedynie dodatkowe problemy lub komplikują życie w jakikolwiek inny sposób. Natomiast Matt był naszym aniołem stróżem.
Chciałam zapytać o Dominica, czy faktycznie nie radzi sobie na parkiecie, jak wspominał, ale byłam przekonana, że Mia rzuci w moim kierunku kilka dziecinnych komentarzy, pytań, czy nawet spojrzy mi w oczy z tym swoim uśmieszkiem. Wolałam tego uniknąć.
- Gotowa? - zapytała, patrząc na nasze odbicia w lustrze.
- Gotowa - przytaknęłam. Gdy Mia zaoferowała swoją dłoń przyjęłam ją bez wahania, mocno ją ściskając.
Wyszłyśmy z łazienki razem, Mia idąc przodem. Ku mojemu zaskoczeniu pierwsza osoba, która rzuciła mi się w oczy nie był mój prześladowca tylko Dominic. Zamrugałam kilka razy, gdy przez ułamek sekundy nie zobaczyłam blondyna tylko jakiegoś bruneta. Rozum pewnie jest zmęczony i przytłoczony. Może powinnam na chwilę gdzieś usiąść i napić się wody.
- Naprawdę? - odezwał się prześladowca, gdy zauważył, jak Mia próbuje przejść obok niego i wyprowadzić nas z korytarza. - Niech zgadnę. Poprosiłaś koleżankę o pomoc? Czy ja wyglądam, jakbym chciał ciebie zamordować w alejce? Myślałem, że oboje chcieliśmy trochę więcej zabawy.
Słodki Jezusie, naprawdę taki typ musiał się przyczepić.
- Dzięki, ale nie jestem zainteresowana - odpowiedziałam mu krótko co najwyraźniej mu się nie spodobało. Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy wcale nie był przyjazny.
- Wszystkie jesteście takie same, nie? Wykorzystujecie ciężko pracujących, dobrych mężczyzn. Lubicie wyssać nas z pieniędzy i energii. Znam takie kobiety, jak ty. Młode dziwki.
Ah, czyli taki chce być. Próbowałam być uprzejma i łagodnie zakończyć naszą jakże krótką znajomość, ale jeżeli facet domaga się zranionego ego nie miałam z tym żadnego problemu.
- Przynajmniej wiem, jak całować bez próby wyssania duszy drugiej osoby - odgryzłam mu się, czując się bezpieczniej z Mią i Dominiciem obok. 
- Tak, na pewno przychodzi z praktyką.
- Gościu, jaki masz problem? - Mia dołączyła do rozmowy. - Idź komuś innemu zrujnować wieczór.
Mężczyzna po chwili namysłu faktycznie poszedł, ale obie usłyszałyśmy, gdy przechodził obok nas i mruknął pod nosem kilka przekleństw w naszym kierunku.
- Tak, tak. Dziwki i suki. Bardzo oryginalne - skomentowała Mia, kręcąc głową. - Muszę coś wypić. Stawiasz? - zapytała, patrząc na mnie. 
- W podziękowaniu za ratunek kupię wam po drinku, zgoda? - przytaknęłam i odwróciłam się w kierunku Dominica. - Na serio, dzięki, że przyszliście. Czasami sama obecność drugiej lub trzeciej osoby pomaga - sięgnęłam wolną dłonią po ramię Dominica i ścisnęłam je krótko, ale mocno. 
- Chodźcie, moi drodzy. Znajdziemy jakieś miejsce aby usiąść - w drodze do baru znaleźliśmy Jess i Matta. Gdy każdy miał drinka w dłoni (w moim i w przypadku Jess była to szklanka wody) Mia znalazła pod ścianą wolne kanapy i fotele. Jess niemalże od razu usiadła na jednej kanapie i sięgnęła po drink Matta, który najwyraźniej uznał, że była w lepszym stanie i mogła trochę więcej wypić. Mia puściła moją dłoń i zamiast usiąść obok mnie na drugiej kanapie, usiadła naprzeciwko nas w fotelu. Po jej uśmieszku domyśliłam się do kombinowała. Instynktownie poprawiłam końcówkę swojej sukni i założyłam nogę na nogę.
- Nie jesteś z Anglii, tak? - zapytałam, decydując się na niewinny i prosty temat do rozmów. - Ani z Australii. Gdzie się wychowałeś?

Nie byłam specjalnie zaskoczona jego odpowiedzią. Miało to większy sens skąd ma swój akcent. Przez chwilę próbowałam sobie przypomnieć czy wcześniej poznałam kogoś z Minnesoty, ale rozmowa w grupie bardziej mnie zainteresowała. 
Uważnie obserwowałam Dominica, więc bez problemu zauważyłam w nim zmianę, gdy został poruszony temat jego matki. Sama doskonale wiedziałam, że czasami lepiej nie rozmawiać o rodzicach. Dla niektórych był to delikatny temat.
Podczas, gdy Matt odpowiadał Dominicowi, opisując swoją pracę w szpitalu i tym samym dzieląc się z nim historią, jak poznał Jess, cały czas walczyłam ze sobą aby nie sięgnąć po jego dłoń lub go objąć. Nie uważałam siebie za czułą osobę. Jedynie z przyjaciółmi i z dziadkami moje serce się uspokajało. Dlatego nie potrafiłam wytłumaczyć skąd się wzięła ta potrzeba aby poprawić humor Dominica.
- Nikt z nas nigdy nie był w Ameryce. Zawsze byłem ciekawy, jak tam jest - skomentował Matt, gdy skończył opowiadać o sobie.
- Nadine kilka razy była - Jess go poprawiła.
- Tylko w większych miastach. No wiesz, Nowy Jork, Chicago, Los Angeles. Nigdy nie byłam w Minnesocie. - wytłumaczyłam.
- Podobno nudy - zaśmiała się lekko Jess, jakby odpowiadając na wcześniejszy komentarz Matta.
- Nie powiedziałabym, że nudy.
- Tak powiedziałaś, gdy ostatnim razem tam byłaś.
- Ostatnim razem utknęłam z moim bratem, który wolał chodzić na imprezy, niż do muzeum, lokalne galerie, czy na zakupy. Gdybym mogła to bym wróciła i inaczej zwiedziła Amerykę.
- George? - zapytała Mia.
- A kto inny? - mruknęłam. Był jedynie o rok starszy ode mnie, a mieliśmy jak najmniej wspólnego. No, może tak nie do końca. W końcu, siedziałam teraz w klubie, w miejscu gdzie najbardziej czuł się swobodnie. Hmm ciekawe, wcześniej jakoś tego nie połączyłam. Zaczęłam chodzić na różne imprezy mając siedemnaście lat ze względu na Geroge'a i to, że był zmuszony mnie pilnować, gdy Tommy był na studiach, a Jonathan wyprowadził się z domu.
- Nie sądziłam, że jeszcze jest z niego taki wielki imprezowicz - skomentowała Jess.
- Nie śledzisz go na instagramie? Spójrz! - Mia wyciągnęła telefon i w imponującym czasie znalazła prywatne konto mojego brata, gdzie wstawiał zdjęcia z podróż i imprez. Zazwyczaj razem z nim na zdjęciach byli różni celebrycie, którzy mieszkają lub tymczasowo są w LA.
- Czekaj! Twój brat zna się z The Weekend? - Matt jakby wrócił do życia, gdy wziął telefon i pokazał zdjęcie, gdzie George stoi obok piosenkarza, w tle pełno ludzi, basen, i DJ. Cały George. Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na pytanie Matta, więc jedynie wzruszyłam ramionami. Wolałam abyśmy nie rozmawiali o mojej rodzinie.
- Więc Londyn był opcją na kompromis - skupiłam się ponownie na Dominicu. - Jako studenci w Royal College of Art mamy darmowe wejściówki i zniżki na różne atrakcje w Londynie. Twoja mama również może z nich skorzystać. Nie mów tego nikomu, ale główny powód dlaczego wróciłam na studia był taki abym nie straciła te zniżki - powiedziałam trochę ciszej aby tylko on mnie usłyszał. Zażartowałam z nadzieją, że zostawimy mniej przyjemne tematy za sobą. 
- Chyba jesteś mi winien kolejny sekret - zauważyłam.

Specjalnie trochę spapugowałam jego minę i również zmrużyłam oczy. Podobało mi się, że wcale tak łatwo się nie zgadzał i sam kontynuował tą grę. Lubiłam takie wyzwania. Dlatego, gdy ktoś jest zbyt nachalny, zbyt uparty, chce coś na szybko, od razu tracę zainteresowanie. Nie chciałam więcej myśleć o moim tymczasowym prześladowcy, ale jego słowa do mnie wróciły. 
- Jak nasz kolega wcześniej zauważył, jestem niczym wampir, który lubi wyssać co może z innych - zażartowałam, sięgając po swoją szklankę z wodą jakby naprawde zrobiło mi się sucho w garde.
Prawda była taka, że nie lubiłam sekretów. Nie lubiłam, gdy ktoś coś ukrywał. W lekki rozmowach potrafiłam do nich podejść z żartem, ale w rzeczywistości nie przepadałam za nimi. W pewnym sensie było to gorsze od kłamstwa. Takie sekrety za bardzo mnie zraniły, zbyt wiele razy, więc chyba najlepiej sobie z tym poradzić poprzez małe żarciki.
- Oh wampir! - nagle odezwała się Jess. - Może to będzie twój kostium na imprezę Halloweenową?
- Na prawdę, wampir? Nie jest to zbyt nudne?
- Seksowny wampir?
- Jeszcze mniej oryginalne.
- Już myślicie co ubierzecie? Przecież impreza Jina jest dopiero za miesiąc.
- Planowanie idealnego stroju zajmuje dużo czasu. I już zdecydowałam co ubierzemy z Mattem aby mógł iść w kostiumie do pracy przed imprezą. - Jess wyglądała na bardzo dumną ze swojego pomysłu.
- Dzieciaki mają z tego ubaw - Matt wytłumaczył jego plan aby iść do pracy w kostiumie.
- Jak nie wampir to może wiedźma? - zaproponowała Jess, uśmiechając się do mnie wrednie.
- Szczerze mówiąc to brałam pod uwagę aby przebrać się za kostkę sera.
Jess i Mia spojrzały na mnie jakby niepewne czy żartuję, czy faktycznie taki miałam pomysł.
- Seksowną kostkę sera - dodałam po chwili ciszy. Dopiero wtedy Matt zaczął się śmiać, rozumiejąc moje poczucie humoru lepiej niż przyjaciółka, z którą spędziłam całe swoje dzieciństwo. 
- Jeżeli nie masz żadnych planów, jesteś zaproszony - Matt rzucił w kierunku Dominica. - Stary kumpel lubi organizować takie rzeczy. Dekoracje, jedzenie, muzyka, gry - wszystko u niego musi mieć jakąś tematykę. Do tego uwielbia Halloween.
- Możemy razem się przebrać za wykończonych studentów - zasugerowałam z żartem. - Chyba, że nie będzie to pasowało z wymaganiami gospodarza.
- Tematyka w tym roku jest "czarne charaktery bawią się najlepiej". Zgaduję, że będzie dużo Jokerów z Harley Quinn. - zapewne Jess miała rację. Byłam ciekawa co tym razem wymyśliła.
Jess nagle zaczęła ziewać co wywołało u mnie lekki uśmiech. To dziwne, jak jeszcze dwa lata temu mogłyśmy być na mieście całą noc, a teraz przynajmniej jedna z nas zaczyna się rozciągać lub ziewać.
- Czas do domu? Mogę was zawieść - zaproponował nasz ukochany Matt, który zawsze upewniał się, że nasza trójka wróciła bezpiecznie do domu. - Ciebie również jeżeli nie masz samochodu. W końcu jest po drodze - zaoferował, patrząc w kierunku Dominica.

Może faktycznie mogłam trochę się uspokoić. Jednocześnie nie winiałam się do końca za moją reakcję czy samo pytanie. Miałam do tego powodu. Niestety ironia w tym wszystkim była taka, że nie mogłam każdemu ogłaszać dlaczego trzymam pewien, emocjonalny dystans, bo byłam przekonana, że to by jedynie pogorszyło całą sytuację.
Przez chwilę nic nie mówiłam. Jedynie trzymając dolną wargę pomiędzy zębami głęboko zastanawiałam się nad jego słowami. Mogłam uwierzyć w to, że kilka osób zauważyło, że rozmawiamy razem i później prosili Dominica o mój numer. W końcu, nie rozdaję każdemu kogo ledwo znam swój numer. To była kolejna zasada, której mocno się trzymałam, ale w przypadku Dominica najwyraźniej był wyjątkiem. Tylko dlaczego? Wciąż nie mogłam tego zrozumieć.
- No dobrze, wybacz. Nie chciałam cię urazić - przeprosiłam, chociaż Dominic nie wyglądał na obrażonego. - Jak sam wspomniałeś, mam pewne doświadczenie z stalkerami - chociaż w porównaniu do innych Zach raczej niegroźny. Zdeterminowany, może. Ale nie prosił kilka razy o mój numer, czy o mój adres, nie pojawił się nigdy niespodziewanie przed drzwiami do mojego apartamentu i nie musiał zostać wykopany z budynku przez sąsiadów lub Matta. Przed studiami moje rodzeństwo miało frajdę z grania "starszych, nadopiekuńczych braci". Nawet, gdy chodziłam na imprezy Georgem to nie pozwalał nikomu za blisko podejść. Tak czy inaczej, o Zacha się nie martwiłam.
- W takim razie o czym chciałbyś ze mną porozmawiać? - w końcu, to on zaproponował spotkanie na kawie. - Jeżeli masz pytania dotyczące wykładów lub wypracowań dla Highland to nie jesteś pierwszy. Już dostałam kilka e-maili z pytaniami "dlaczego muszę siedzieć na tych nudnych wykładach dwa razy w tygodniu", "czy każde wypracowanie jest obowiązkowe", "dlaczego jest tyle artykułów do przeczytania" i inne podobne, bardzo mądre pytania.

- Nie powiedziałam, że coś ode mnie potrzebujesz - odpowiedziałam, siadając wygodniej i krzyżując ramiona. - Chociaż teoretycznie gdybyś potrzebował pomocy z wykładami professora Highland to po to tam jestem - ale byłam przekonana, że nie o to chodziło. 
Dominic wymienił kilka opcji na temat. Trochę to zabrzmiało jakbym była jakimś kosmitą i dopiero zaczęła się uczyć o ludziach. W pewnym sensie może tak było. Nie ufałam nikomu za bardzo, za szybko. Nie zawsze tak było. Gdy poznałam Mię to niemalże od razu chciałyśmy spędzić każdy moment razem. Podobnie było, gdy również poznała Jess. 
Zdecydowałam na dosyć oczywisty temat do rozmowy. Hotel, a raczej praca w hotelu. Jeżeli Gabe zaczął głośno mówić, że mogę nie wrócić to zapewne planował zaproponować komuś innemu tą pozycję. To nie tak, że w Londynie brakowało muzyków.
- Dzisiaj napiszę do Gabe'a - westchnęłam. - Wrócę do pracy. W końcu, ser jest drogi. Jakiś artysta mógłby porównać ser do złota - zażartowałam, chociaż było w tym ziarenko prawdy. Oczywiście, potrzebowałam pieniędzy na inne rzeczy. No i, te darmowe kolacje od szefa kuchni też nie były takie złe. - Dlatego też zamknęłam się w mieszkaniu przez cały weekend aby pomóc Jess odchorować i upewnić się, że będę miała na wszystko czas, wliczając w to pracę w hotelu.
To było dla mnie ciekawe, że oboje w tym samym czasie pracowaliśmy w tym samym miejscu i do tego uczęszczamy do tej samej uczelni. Wszechświat naprawdę potrafi być zabawny.
- Dlaczego zdecydowałeś się na taki kierunek? - zapytałam w pewnym momencie. Zazwyczaj tylko bardzo bogaci lub bardzo utalentowani decydują się iść do szkoły artystycznej. Wiadomo, że ciężko znaleźć karierę chyba, że pracuje się dla jakiejś wielkiej firmy jako graphic designer czy coś w tym stylu. Lub jeżeli ktoś zdecyduje się iść w kierunku nauczyciela lub wykładowcy, ale nawet takie pozycje niczego nie gwarantują.

Wzruszyłam ramionami na zaskoczenie Dominica w sprawie Jess. Jess potrafiła dramatyzować, więc czasami ciężko stwierdzić czy na prawdę kręci jej się w głowie, nie może nic przełknąć i zaraz umrze, czy po prostu jest odwodniona. Kilka razy się o to pokłóciłyśmy, gdy ją zapytałam czy na prawdę jest z nią tak źle, więc nauczyłam się aby nie pytać. Matt również już o tym wiedział i był dobrze przygotowany na takie sytuacje.
Na pytanie Dominica spojrzałam na zegarek. Faktycznie, dobrze by było się zbierać.
- Skoro tak domagasz się mojego towarzystwa - podrażniłam się z nim trochę, wstając i biorąc swoje rzeczy. Jak inaczej miałam odebrać to, że zaproponował aby razem pójść i zjeść deskę serów. - Dodaj do tego wino i maraton Love Island to gacie mi odpadną - pod koniec uśmiechnęłam się może odrobinę złośliwie, ale mówiłam prawdę. Niewiele potrzebowałam do szczęścia. Przez chwilę obawiałam się, że nie powinnam była dzielić się takimi informacjami z Dominiciem, ale może nie powinnam przepuszczać, że jest mną zainteresowany, jak np. Zach. Może sekretnie tego oczekiwałam, ze względu na poprzednie doświadczenia z mężczyznami. Ale może jego komplementy miały być bardziej przyjazne niż próbą flirtowania?
- Pokażesz mi kiedyś swoje portfolio? - zapytałam, gdy wyszliśmy razem z kawiarnii. Byłam ciekawa jak wyglądały przykłady jego pracy, pierwotnie zainspirowane złością na rodziców. Nie bez powodu poszłam na kierunek historii sztuki. Same dzieła mogły być piękne, ale prawdziwe dzieła sztuki są również niecodzienne i kontrowersyjne, a aby zrozumieć dlaczego jeden obraz jest bardziej kontrowersyjny od drugie trzeba poznać ich historię. Nawet jakiś prosty obrazek narysowany przez dziecko ma w sobie jakąś historię. Co w tym momencie jest najważniejsze lub najbardziej ciekawe dla tego dziecka, jak ono patrzy na świat. Ciężko ocenić jakiś tam obraz bez dodatkowej wiedzy kto je namalował, dlaczego, co mogło zainspirować ten obraz, kto go kupił i jak ono dotarło do jakiegoś tam muzeum.

Nieświadomie trafiłam na dokładnie to, co najbardziej mnie interesowało. Prawdziwe sekrety są bardzo cenne i wiele mogą tobie powiedzieć o drugiej osobie. Jeżeli jego portfolio było wielką tajemnicą oczywiście nie oczekiwałam, że od razu mi pokaże. Ale zdecydowanie mnie zainteresowało kilka razy od tego momentu zastanawiałam się na powodem takiego sekretu.
Jednak było to jedynie w wolnych chwilach, pomiędzy studiami, powrotem do pracy w hotelu i kolejną rozmową z dziadkami w środku nocy. Oraz moją tezą. Po ostatnim spotkaniu z profesorem Highland zrozumiałam, że musiałam jak najszybciej zdecydować temat i hipotezę, na której będę musiała się skupić i dedykować czas przez kolejne dwa lata. Więc nie mogło to być byle co. Jednocześnie, nie zajęło mi dużo czasu aby podjąć decyzję. 
Dlatego, gdy napisałam maila do profesora aby poinformować go, że wybrałam sobie temat "relacje pomiędzy artystami, a lokalnych kolekcjonerami obrazów z dziewiętnastego wieku" i Highland skomplementował mój wybór niemalże od razu zabrałam się do pracy. Początki takiego wielkiego wypracowania zawsze są najtrudniejsze, bo skąd człowiek ma wiedzieć, gdzie zacząć. To nie tak, że brakowało w Londynie kolekcjonerów, było ich wielu nawet kilkaset lat temu. 
Większość czasu pomiędzy wykładami spędzałam w bibliotece, gdzie miałam dostęp do archiwum. Zaczęłam od starych gazet z tamtych czasów aby znaleźć jakieś wskazówki kto kolekcjonował jakie obrazy. Trochę mi to zajęło, ale w końcu trafiłam na mały artykuł.
"Szlachcic ze stolicy sponsoruje pierwszą wystawę młodego artysty w Birmingham."
Zmarszczyłam brwi, gdy nagle poczułam ścisk wokół serca. Nagle byłam bardzo świadoma bicia swojego serca, swojego oddechu. O nie. Tylko nie to. Zaczęłam szybciej oddychać i przymknęłam oczy aby się uspokoić, wziąć kilka głębszych oddechów. Wdech przez cztery sekundy, trzymaj oddech przez siedem, wydech przez osiem. Tak, jak to dziadek mnie kiedyś nauczył i do dzisiaj ze mną to zostało. Kiedy ostatnio miałam taki atak paniki? Chyba ostatnim razem był to "tamtego wieczoru". Moje ataki paniki zawsze miały jakiś swój powód aby się pojawić, więc co było tym razem?
Niechętnie spojrzałam ponownie na gazetę, próbując jeszcze raz przeczytać artykuł, ale ostatecznie odwróciłam wzrok. Z jakiegoś powodu czułam pewne... obrzydzenie? Niezadowolenie? Było to dziwne i zapewne spowodowane zmęczeniem i stresem. Tak, zdecydowanie to był powód do mojego ataku paniki. 
No coż, przynajmniej wiedziałam czego musiałam szukać dalej. Trzeba było znaleźć informacje na temat wystawy sztuki w tamtym czasie w Birmingham i odnaleźć imię artysty, jak i jego sponsora.

Podniosłam wzrok słysząc czyjś głos obok. Przywitałam go i jego znajomego uśmiechem. Widziałam kilka razy, jak rozmawiają ze sobą przed lub po wykładach. Nic dziwnego, że do biblioteki przyszli razem. Również nie musiałam za długo się zastanawiać dlaczego byli w bibliotece. Szukali inspiracji? Biblioteka nie była złym pomysłem.
W momencie, gdy Dominic wspomniał o Delacroix poczułam, jakby delikatny chłodny wiatr nagle mnie objął i dostałam gęsią skórkę. Dziwne, przecież wszystkie okna są zamknięte i nie ma w pobliżu drzwi. Miałam nadzieję, że nie byłam chora. To ostatnie co potrzebowałam. 
Nie musiałam spojrzeć na to co było w jego teczce. Nie dlatego, że mnie jej zawartość nie interesowała (bo bardzo interesowała), ale dlatego, że problemem Dominica nie były jego umiejętności. 
- Każdy znany artysta czerpał inspirację z codziennych rzeczy. Tak, jest tam Monet i jego lilie wodne, ale codzienne życie nie musi oznaczać twoje otoczenie. Dla niektórych artystów, codzienność oznaczała coś innego. To co się działo w ich głowach, co ich męczyło, ich obawy, ich ból. Francisco de Goya jest dobrym przykładem. Kiedyś malował wojnę, bo to była jego codzienność. Z czasem to się zmieniło, zaczął malować to co tylko on widział. Na przykład, "Saturn pożerający własne dzieci", czy "Sabat czarownic". Tylko on był świadkiem tych scen, to była jego codzienność.
Przez chwilę przy stole zapanowała cisza dopóki nie odezwał się kolega Dominica, który usiadł obok niego.
- Ty, dlaczego to ma sens? - skomentował. Jego mina i ton trochę mnie rozbawiły. 
- Powiedzmy, że wiem kilka rzeczy na ten temat. Jestem Nadine - wyciągnęłam w jego kierunku dłoń. Chłopak spojrzał się na nią jakbym chciałam mu podać jakiegoś pająka lub węża. Jakby był skołowany tą całą sytuacją.
- Tak, oczywiście - po chwili się ogarnął i uścisnął moją dłoń. -  Elliott. Jestem w klasie profesora Highland.
- Tak, oczywiście - odpowiedziałam, uśmiechając się szerzej co najwyraźniej sprawiło, że biedny zaczął się rumienić. Urocze.
Puściłam jego dłoń i ponownie skupiłam się na Dominicu.
- Myślę, że wywierasz na sobie zbyt wielką presję. Stres nie spowoduje, że zaczniesz lepiej malować lub bardziej spodoba się tobie twoja praca. Ale jeżeli nie daje to sobie spokoju to biblioteka jest dobrym miejscem na szukanie inspiracji. Tak samo, jak pisanie lub zwiedzanie muzeum. Nie bez powodu mamy darmowe wejścia. - przypomniałam mu. Byłam ciekawa, czy już skorzystał z tego i jeżeli tak to do którego muzeum poszedł.