A New Beginning

First topic message reminder :


Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

Jess stała przed otwartymi szafkami w kuchni, szukając jakąś miskę, którą Mia jej pożyczyła kilka tygodni temu i chciała ją z powrotem. Nie uważałam, że teraz była to najlepsza pora na takie rzeczy, ale postanowiłam pomóc przyjaciółce.
- Nie moja wina, że Mia już teraz domaga się swojej miski.
- Możesz dać jej jutro.
Jess machnęła ręką.
- Do jutra zapomnę.
Wywróciłam oczami i wróciłam do szukania. Nagle usłyszałyśmy trzeci głos w kuchni i obie odwróciłyśmy się twarzą do Dominica. Zaskoczył mnie tym, że już wychodził, ale rozumiałam jego powód. Czego nie mogłam zrozumieć było to, że uścisnął Jess na pożegnanie, ale nie mnie. Nie chciałam zabrzmieć, jak rozpieszczony bachor, ale nie dostanę nawet uścisku na pożegnanie w swoje urodziny?
Najwyraźniej Jess również to zauważyła i była równie skołowana.
- Co mu zrobiłaś?
Coś mu zrobiłam? Nie byłam tego pewna. Raczej nie. Nie byłam przekonana czy całkowicie rozumiałam Dominica.
- Nic - odpowiedziałam. Miałam teraz chyba większą mieszankę w głowie, niż wcześniej. Ostatnim razem, gdy myślałam, że go uraziłam okazało się, że wcale nie poczuł się zraniony. Więc może Jess i ja tylko sobie coś wyobrażałyśmy. Zapewne byłyśmy naćpane serem, co podobno jest możliwe.

~*~

Najwyraźniej się myliłam. Przez kolejne dni widziałam Dominica jedynie na wykładach Highlanda i ewidentnie mnie unikał. Na początku myślałam, że po prostu się śpieszył na kolejne zajęcia, ale nawet gdy widziałam go na korytarzach miałam wrażenie, jakby specjalnie wybierał inną drogę aby się ze mną nie spotkać. No dobrze, może trochę dramatyzuję, ale zdecydowanie czułam się skołowana. Jeszcze nikt wcześniej mnie nie unikał. Zazwyczaj miałam odwrotny efekt na innych.
Nie pozwoliłam sobie cały czas tym martwić. Wciąż musiałam się skupić na mojej tezie, którą zaczęłam pisać. Na razie napisałam pierwszą wersję paragrafów na temat historii sztuki w Londynie w dziewiętnastym wieku, jaka kultura była powiązana ze sztuką, jaka osoba zazwyczaj mogła zająć się kolekcjonowaniem sztuki i dlaczego temat mojej tezy był ważny.
Skontaktowałam się również z menadżerem Parker Hotel (dzięki pomocy Gabe'a) aby przeprowadzić z nim wywiad na temat kolekcji obrazów w hotelu. Przy okazji zamierzałam go zapytać o Sebastiana Parker, czy był to ten Parker i jeżeli tak to czy mieli jakieś obrazy Ralpha Locke'a lub dokumenty powiązane z jego sponsorowaniem dzieł malarza.
I tak minął kolejny tydzień i nadszedł dzień imprezy Jina. Jin miał dom, tak dom w Londynie, co już samo wskazywało na to ile miał pieniędzy. Cała jego rodzina była inteligentna i ambitna, więc nic dziwnego, że nawet Jin, mając zaledwie trzydzieści lat, był właścicielem nie małego domu w jednym z najdroższych miast na świecie.
Jednak nie za to najbardziej był znany. Jego wesoły character, kreatywny umysł i dużo energii byli jego najbardziej charakterystycznymi elementami jego osobowości, a jego imprezy jedynie polepszały jego reputację.
Gdy wyszłyśmy z Jess z Ubera stanęłyśmy na chodniku, wpatrując się w dekoracje na zewnątrz. Cmentarz na podwórku. Pajęczyny i krew na oknach. Światła w pokojach na drugim i trzecim piętrze ledwo co migały.
- Ja pierdole - westchnęła Jess, przebrana za Catwoman. A jeszcze nie weszłyśmy do środka.
Nie wiedziałam ile czasu minęło, ale w pewnym momencie podszedł do nas Matt, który dopiero co wracał z pracy. Przebrany za Batmana.
- Co tak stoicie na środku chodnika? - zanim mu odpowiedziałyśmy, spojrzał na dom i jemu również szczęka odpadła. 
- Lepiej wejdźmy. Zimno się robi - ruszyłam do środka, gdy zawiał chłodniejszy wiatr.
- Tak to jest, gdy z prawie gołym tyłkiem chodzisz - skomentowała Jess, poprawiając mój płaszcz. 
- Czekaj. Ruda peruka? Zielony bodysuit z roślinami? - Matt spróbował lepiej spojrzeć na mój kostium pod płaszczem. - Jesteś Poison Ivy? - był wyraźnie zadowolony z tego, że nasza trójka przebrała się za postacie z tych samych komiksów.
- Sexy Poison Ivy - poprawiła go Jess. - Każda Catwoman potrzebuje swoją Poison Ivy. Oraz Batmana.
- Albo BatMatt - zażartowałam, co po ich reakcji najwyraźniej bardzo im się spodobało.
W środku Jin zaimponował nam jeszcze bardziej. Pomimo ilości ludzi można było zauważyć pewne szczegóły. Każdy pokój był udekorowany w innej tematyce typowo Halloweenowej. Cmentarz ze sztuczną mgłą, gdzie muzyka była najgłośniejsza. Pokój Draculi z barem. Laboratorium Frankensteina z różnymi przekąskami w kształtach ludzkiego ciała. Łazienka przygotowana jakby dla jakiejś mumii z Egiptu.
- Idę poszukać Jina. Zaraz wracam - zostawiłam Catwoman i jej BatMatta w pokoju Draculi. Ściągnęłam swój płaszcz w jednym z sypialni Jina, szybko poprawiłam rudą perukę oraz swój kostium w lustrze i skupiłam się na odnalezieniu gospodarza.

Znalazłam Jina w kuchni, pokój obok laboratorium Frankensteina. Rozmawiał z małą grupką dziewczyn, które zapewne miały problem z utrzymaniem wzroku na jego twarzy, a nie na jego półnagim ciele. Najwyraźniej przebrał się za jakiegoś boga greckiego. Miał na głowie wianek z czarnych kwiatów, więc uznałam, że zdecydował na Hadesa. Miało to sens z całą tematyką.
W momencie, gdy mnie zauważył przeprosił swoje adoratorki i podszedł do mnie z szerokim uśmiechem.
- Nadine! Znaczy, Poison Ivy?
- Hades?
- A jakże inaczej - odwzajemniłam jego uśmiech. Dawno się nie widzieliśmy i ucieszyło mnie to, że Jin prawie wcale się nie zmienił. - Jak się sprawy mają w naszej ojczyźnie?
- Czy przypadkiem nie byłeś w Seulu na Chuseok? Jeszcze ci nie wybaczyłam za to, że mnie nie odwiedziłeś - przypomniałam mu z nadąsaną miną.
- Hej, hej, bez takich mi tu - dłonią uścisnął moje policzki, ściskając je i ledwo co dając mi sposób na odpowiedź. - Nie moja wina, że twoi dziadkowie mieszkają na środku niczego.
Odepchnęłam jego dłoń. 
- Mogłeś chociaż napisać.
Jin westchnął ciężko. Najwyraźniej nie miał na to wymówki. Nie kontynuowałam dalej tematu, bo nie po to go szukałam.
- Dom świetnie wygląda. Na prawdę się przygotowałeś.
- Nadine, musisz lepiej się postarać z komplementami. Bądź bardziej oryginalna - zażartował i nadal był zadowolony nawet gdy dostał pięścią w ramię. - Na przykład... Nadine, gdyby nie przysmaki na stole to byłabyś moją przystawką, głównym daniem i deserem.
Może te słowa od kogoś kim byłam zainteresowana jakoś na mnie by wpłynęły, ale Jin był... Jin. Kumpel Matta, niepoważny trzydziestolatek. Był bardziej, jak czwarty brat, którego nie chciałam, ale jakoś się trafił.
- Fuj - moja reakcja znowu go rozbawiła. - Skoro o przysmakach mowa, idę spróbować coś z twojego laboratorium. Jeżeli będzie okropne, powiem Zeusowi - ostrzegłam go, wychodząc z kuchni.
W laboratorium Frankensteina nie było taka wiele osób co w pokoju Draculi czy na cmentarzu do tańca, ale wciąż musiałam czekać w małej kolejce aby dotrzeć do bufetu.
Stojąc w kolejce za jakimś gościem z białymi zajęczymi uszami i ogonkiem, zaczęłam się rozglądać za znajomymi twarzami. Jin miał znacznie więcej ludzi niż ktokolwiek inny i pewni jego znajomi zaprosili swoich znajomych.
W pewnym momencie biały królik spojrzał na bok i po chwili jego oczy natknęły się na moje. 
- Nadine? - prawie od razu rozpoznałam ten głos.
- Elliot! - chłopak wyglądał na zdezorientowanego. Zaśmiał się trochę niezręcznie z jakiegoś powodu. - Jaki mały jest ten świat, co? 
- Tak. Chyba za bardzo.
Zmarszczyłam brwi, niepewna jak to odebrać. Zdecydowałam to zignorować.
- Znasz Jina?
- Jina? Nie. Tak naprawdę nie wiem, kto to jest.
Nie mogłam za bardzo oceniać za to Elliotta. Sama nie jeden raz byłam na imprezach organizowanych przez obcych mi ludzi. Zwłaszcza podczas tych pierwszych semestrów na studiach.
- Z kim przyszedłeś? - zapytałam, spoglądając na... Ah Alicję? Więc Elliott był Białym Królikiem. Nie wiedziałam, że Elliott ma dziewczynę, chociaż nie znałam go za dobrze, więc skąd miałabym wiedzieć?
- A ty? Jak go znasz? - Elliott wskoczył zanim jego partnerka mogła mi odpowiedzieć lub mogłam lepiej jej się przyjrzeć. Czyżby Elliott się wstydził swojej dziewczyny? - W sensie, Jina.
- Mamy wspólnych znajomych - odpowiedziałam krótko, bo nagle miałam wrażenie, jakby Elliott zmuszał się do rozmowy ze mną. Nie było to przyjemne przeczucie. - Umm... Wiesz co? Chyba najpierw pójdę po drinka. Daj mi znać co warto spróbować.
- Jasne.
Wciąż skołowana wyszłam z jednego pomieszczenia i w prostej linii podeszłam do baru. Czekając na mojego drinka, kątem oka zauważyłam Jess z Mattem.
- Nie uwierzysz kogo widziałam - Jess złapała mnie mocno za ramię przez co jej sztuczne pazury zaczęły się wbijać w moją skórę.
- Ouch, uważaj. I kogo? Henry Cavill?
Jess wstrzymała głośno wdech.
- Henry Cavill jest tutaj? - zapytali prawie równocześnie, oboje spojrzeli się na mnie z szeroko otwartymi oczami.
Wywróciłam oczami i wzięłam od barmana swój drink. W sumie, gdyby słynny, boleśnie przystojny aktor faktycznie tutaj był to bym się na niego rzuciła zaraz za Jess. Matt pewnie byłby niedaleko, czekając na autograf.
- Kogo widziałaś, Jess?
- Dominica! Jest przebrany za jakąś krwawą Alicję czy coś w tym stylu.
Moja dłoń zatrzymała się w powietrzu zanim usta mogły dotknął alkoholu. Czyli to był Dominic obok Elliotta? Dlaczego nic nie powiedział? Dlaczego się nie przywitał?

- Co jest? - zapytał Matt, gdy zauważył, że zostałam zamrożona w czasie i przestrzeni. Dopiero gdy usłyszałam jego głos wypiłam trochę swojego drinka i odwróciłam się twarzą do nich.
- Chyba Dominic mnie unika - wyznałam.
Jess zmarszczyła brwi.
- Co?
- Przed chwilą widziałam Alicję z Białym Królikiem. Rozpoznałam Elliotta, kolegę Dominica, był przebrany za Białego Królika. Dominic nie odezwał się ani słowa. I chyba unikał mnie na uczelni. - nie przyznałam się do tego na głos, ale byłam zraniona zachowaniem Dominica. I mocno skołowana. 
- Dlaczego by ciebie unikał? - Matt miał teraz podobną minę do Jess. Chyba ludzie mieli rację w tym, że im więcej czasu spędzasz z partnerem tym bardziej jesteście do siebie podobni.
Sama chciałabym znać odpowiedź na jego pytanie. Dominic wciąż był dla mnie zagadką. Czy powiedziałam coś co go obraziło? Czy w jakiś sposób go zraniłam? 
W momencie, gdy chciałam odpowiedzieć Alicja ze swoim Białym Królikiem podeszli do nas z przekąskami. "Witaj Nadine"? Nie "cześć", nie "hej", ani "sorry, że wcześniej nic nie powiedziałem. To było głupie z mojej strony." Nawet nie udawał, że był wtedy zamyślony i mnie nie usłyszał, skoro zaproponował abym sama oceniła jedzenie. 
Czułam na sobie spojrzenie Jess, która zapewne próbowała teraz zrozumieć co myślałam, co czułam lub co zamierzałam teraz zrobić.
- Ciężko kogoś rozpoznać, gdy stoi do ciebie plecami - odpowiedziałam, nie patrząc na talerzyk w jego dłoniach tylko na jego twarz. Ktokolwiek zrobił jego makijaż wiedział co robił. Może sam zrobił? W końcu, ma pewien talent artystyczny.
Matt najwyraźniej usłyszał w moim głosie niezadowolenie, bo podszedł trochę bliżej, stojąc pomiędzy mną i Dominiciem, jakby w razie czego mógłby mnie zatrzymać gdybym chciała użyć sztuczne pazury Jess i wydrapać Dominicowi oczy. A nie chciałam. Przynajmniej jeszcze nie. 
- Macie naprawdę świetne kostiumy - BatMatt przyszedł na ratunek i próbował zmienić temat. 
Odwróciłam wzrok i wróciłam do swojego drinka, nie zainteresowana rozmową. Byłam... rozczarowana? Nie oczekiwałam, że będziemy regularnie ze sobą rozmawiać. Myślałam, że mogliśmy być przynajmniej dobrymi znajomymi, ale najwyraźniej się myliłam. Może on bardziej mnie widział, jako asystentkę profesora, która może mu pomóc. Może nie szukał przyjaźni. 
Czułam się, jak idiotka.

Czułam, jak napięły mi się mięśnie pod dotykiem Dominica. Nie miałam problemu z dotykiem innych, ale nie spodziewałam się czegoś takiego od Dominica. Nie w takiej sytuacji. Do tego nie mogłam sobie przypomnieć aby wcześniej tak mnie objął. Czy dostałam znowu gęsią skórkę? Może i wolałam o tym nie myśleć. 
Objęłam jego nadgarstek i odsunęłam jego dłoń od siebie, gdy poczułam, że powoli na coraz więcej sobie pozwalał. Przez niego będę miała ciągły mętlik w głowie.
- Taki mam charakter - powiedziałam wprost, gdy wspomniał o droczeniu się i "skąd się to wzięło". Z nikąd. Chyba, że teraupełta mnie o to zapyta, wtedy odpowiedź byłaby pewnie znacznie głębsza i poważniejsza. - Jeżeli to się nie podoba to zazwyczaj mówi się drugiej osobie "hej, nie czuję się komfortowo. Proszę przestań". Przynajmniej wtedy wiedziałabym o co chodzi, a nie zastanawiała się dlaczego mnie unikasz. To zabolało, wiesz?
Dokończyłam drinka i odstawiłam pustą szklankę na bok. Nie miałam ochoty na poważne rozmowy. Byliśmy na wielkiej imprezie, do tego wszystko było świetnie przygotowane. 
- Nie będę się z tobą więcej droczyć - dodałam po krótkiej chwili. - I jeżeli ciebie tym jakoś zraniłam lub sprawiła, że poczułeś się niekomfortowo to wybacz. Nie takie miałam intencje. 
Ponownie spojrzałam mu w oczy, tym razem z łagodniejszym wyrazem twarzy. Tym razem nie chciałam mu wydrapać oczu. Tym razem gniew zmalał i byłam gotowa mu wybaczyć. W końcu, nie znaliśmy się za dobrze. Nie byliśmy sobie bliscy więc nie było sensu tego kontynuować.

Wcale nie było to urocze. I nie, wcale nie szkoda. Wolałabym aby nie znał mnie z takiej strony. Wolałabym aby trzymał się tych ploteczek. Lepiej było udawać, że taka była prawda niż przyznać się do rzeczywistości. Przyznać się, że od ponad roku zaczynam i kończę każdy dzień z pustką, że tęsknie za czymś co jedynie pozostanie w przeszłości.
Szkoda, że wcześniej nie pokazałaś tego oblicza. A co by zrobił, gdybym pokazała? Te słowa cisnęły mi się na usta, ale ugryzłam się w język. W końcu, miałam nie droczyć.
- Na twoim miejscu nie przyzwyczaiłabym się za bardzo - odpowiedziałam. Od samego początku głos rozsądku miał rację. Niczego z nim nie próbuj. Daj mu spokój. Nie szukał niczego na krótką chwilę, więc nie szukaj u niego niczego. On nie jest dla ciebie. 
Ale nie, musiałam się skusić, musiałam mieć chociaż trochę zabawy. 
Odgoniłam te myśli i dopiero w tym momencie lepiej się przyjrzałam jego kostiumowi. Zdecydowanie bardziej nietypowy od reszty. Inni goście raczej przebrali się za kogoś z pop kultury albo ich seksowną wersję. 
- Czemu Alicja? - w końcu zapytałam. - Czy "Alicja w Krainie Czarów" była twoją ulubioną bajką z dzieciństwa?

Nie zamierzałam uciec. Przynajmniej nie od razu. Ani jedynie stać i się gapić. Ale nie miałam nawet szansy aby odpowiedzieć.
- Nie... - chciałam chociaż zaprzeczyć, gdy zabrał mojego ledwie zaczętego drinka. Potrafiłam tańczyć tak aby się nie oblać. Jednak musiałam szybko się pogodzić z moją aktualną sytuacją, która na razie limitowała moje możliwości. Nagle znaleźliśmy się na środku parkietu i nie zostało nam nic innego niż tańczyć. Piosenka nie była jedna z moich ulubionych i wyglądało na to, że większość gości w pokoju lekko tańczyli i bardziej skupiali się na śpiewaniu razem do piosenki Taylor Swift. Jako że nie znałam słów zdałam się jedynie na pojedynczych krokach tu i tam. 
Gdy zaczęła się nowa piosenka, "Padam Padam", atmosfera w pokoju się trochę zmieniła, jak i ruchy na parkiecie. Wszyscy byli bardziej śmiali lub ruszali się z większą energią. Osobiście byłam bardziej przyzwyczajona do takiego rodzaju muzyki i zaczęłam ruszać biodrami, na chwilę unosząc dłonie i powoli błądząc nimi po swoim ciele. W takich momentach najbardziej cieszyłam się muzyką, tą chwilą beztroski, nawet nie zwracając większej uwagi na swoje otoczenie. Czasami nawet zdarzało mi się przymknąć oczy jakbym próbowała lepiej zapamiętać te momenty. 
Pod koniec piosenki zrobiło mi się wystarczająco ciepło pod tą peruką, że nawet brałam pod uwagę ją z siebie ściągnąć i rzucić na bok, ale wtedy przypomniałam sobie, jak Jess bardzo się starała aby wszystko dobrze wyglądało. Do tego kostium zdecydowanie miał większy sens razem z peruką. 
W pewnym momencie ktoś za mną nie chcący mnie popchnął i prawie straciłam równowagę, gdybym nie użyła Dominica jako koło ratunkowe.
- Sorry - powiedziałam w jego kierunku i dopiero wtedy zauważyłam, że moje dłonie były tam, gdzie miał być dekolt Alicji, gdyby Alicja miała podobny biust do mojego.

Słowa Dominica brzmiały niczym echo w mojej głowie, mieszało się z innym głosem, które kiedyś powiedziało niemalże identyczne słowa. Nie uważałam, że miałam lodowate serce. Osoby z chłodnym sercem raczej były obojętne, nie interesowało ich samopoczucie innych, woleli towarzystwo samotności niż innych. Przynajmniej tak mi się wydawało i zdecydowanie tak bym siebie nie opisała.
- Bawcie się dobrze - pożegnałam Dominica z Mią, która wyglądała świetnie w swoim kostiumie. Jess powoli usiadła na miejscu Dominica, jej wzrok wciąż na naszej przyjaciółce i jej ulubionym partnerem do tańca.
- Chyba ta randa dobrze poszła. Mia dzisiaj czuje się bardziej pewna siebie - Jess podzieliła się ze mną nową informacją. Byłam ciekawa, czy spotkanie z golfiarzem dobrze poszło. Najwyraźniej bardzo dobrze.
- O czym rozmawialiście z Dominiciem? - Jess szybko zmieniła temat i spojrzała na mnie. W odpowiedzi uniosłam brew. - Nie udawaj głupiej. Usłyszałam co powiedział. "Jeszcze wrócimy do tej rozmowy".
- Po pierwsze, fatalna interpretacja Dominica - kobieta zdecydowanie nie miała talentu w aktorstwie. - Po drugie, rozmawialiśmy o tańcu.
- O tańcu?
Przytaknęłam, bawiąc się pustym plastikowym kubkiem. - Tańczyliśmy przez jakiś czas dopóki nie dostałam ataku paniki.
Rozbawienie szybko zniknęło z twarzy przyjaciółki.
- Nie wiedziałam, że wróciły. Czemu nic nie powiedziałaś?
Wzruszyłam ramionami.
- Nie sądziłam, że będzie to znowu coś regularnego. Wciąż nie wiem dlaczego wróciły i przecież wcześniej jakoś sobie z nimi radziłam. Nie miałam powodu aby cokolwiek o tym wspomnieć.
Jakoś Jess nie była przekonana.
- Czyli Dominic był przy tym? - Jess znała mnie na tyle dobrze, że wiedziała o moich zmartwieniach i rzeczach, które sprawiały, że chciałam się ukryć przed światem i do niego nie wrócić. Nie musiałam nic wspominać, że głupio się czułam, gdy Dominic mnie zobaczył w takim stanie. Jess wiedziała, jak pracuje mój rozum.
Przytaknęłam w odpowiedzi. Jess sięgnęła po moją dłoń i mocno ją ścisnęła.
- Gdybyś chciała z kimś o tym porozmawiać jest kilku świetnych psychologów w szpitalu, gdzie pracuję. Nie mówię, że musisz. Jedynie gdybyś zdecydowała wrócić na terapię to daj mi znać.
- Dziękuję - również ścisnęłam jej dłoń. Byłam wdzięczna za to, że po prostu była obok. Wiedziałam, że mogłam na nią liczyć. - Możemy zmienić temat? Chciałabym o tym zapomnieć.
- Jasne! O, Jin o ciebie pytał. Był w pokoju z jedzeniem. Pytał czy musi zacząć unikać Zeusa - najwyraźniej Jin nie wytłumaczył jej naszego małego żartu, bo kobieta wyglądała na skołowaną.
- Wiesz co? Jeszcze nie miałam szansy nic spróbować.
- No to chodźmy. Jedzenie zawsze poprawi nastrój - Jess wstała i pociągnęła mnie do góry, nie puszczając mojej dłoni ani na chwilę.