This is my revenge

         Czy sufit zwany życiem mógłby zawalić się jeszcze mocniej nad głową Denvera? Ten stworzony z najmocniejszych tworzyw, zbudowany starannie z jak największą precyzją? Otóż tak, a to za pomocą samego Millera i głupich posunięć, których dopuścił się ostatnimi czasy. Minęło trochę czasu od groźby ucznia. Myślał, że mieli to za sobą, ale życie go sprostowało.
        - Dlatego prosimy o wyjaśnienia - właśnie siedział na dywaniku u dyrektora w towarzystwie paru nauczycieli. Cała sala, gdzie wykładowcy przesiadywali na kawce huczała od rozesłanych zdjęć na szkolnym forum. Oczywiście wieść musiała dotrzeć do dyrka, a tym samym plotki, że rzekoma osoba była uczniem bądź uczennicą.
        - To moje prywatne sprawy, dyrektorze. Nie powinienem spowiadać się z życia prywatnego - odparł twardo, czując jak telefon mu wibruje. Domyślał się, kto to mógł dzwonić, dlatego tym bardziej zignorował połączenie.
        - Owszem, dopóki to nie dotyczy uczniów naszej szkoły
        - Ma pan dowody? To tylko plotki. Jeden uczeń dostał słabą ocenę i postanowił się zemścić. Już to tłumaczyłem
        - Panie Miller, obawiam się, że to nie będzie wystarczające dla policji, gdy wieści wyjdą poza szkolne mury
        - Więc niech pan dyrektor tego dopilnuje, żeby nie wyszły -[ pochylił się w jego stronę, podpierając łokcie o kolana, splatając tym samym dłonie w koszyk. - Gdybym wiedział jak pańska uczelnia zszarga moje dobre imię, bo postanowiłem pójść wam na rękę i zastąpić kobietę w ciąży, to sprawy wyglądałyby z deczka inaczej. Za zniesławienie mojego imienia, mój prawnik z pewnością się z wami skontaktuje
         - Czy pan mi grozi?
         - Ostrzegam, bo jak widać, nie wiadomo kto to był. Nie macie dowodów, a ja poza szkołą mogę umawiać się z kim chcę. A czy zdradzam żonę, czy nie, to już tylko mój interes. Mam aktualnie inne problemy na głowie niżeli zajmowanie się niewychowanymi bachorami na tej pierdolonej uczelni
          -Proszę zważać na słowa!
         - Zważałem i co z tego mam? - spytał i nie dostając odpowiedzi, wstał z fotela. - Pójdę już. Moje godziny pracy właśnie dobiegły końca - zabrał teczkę i wyszedł z trzaskiem drzwi. Wyciągnął telefon, widząc nieodebrane połączenie od Liama oraz wiadomość, aby wszedł na forum. Dopiero się dowiedział - ta myśl wywołała kwaśny uśmiech na twarzy blondyna. Chłopak nie wiedział wielu rzeczy, które właśnie realizował Miller. Wystukał odpowiedź jednym kciukiem, wysłał wiadomość i wcisnął z powrotem komórkę do kieszeni spodni.
         Po dwóch godzinach był już na wskazanym miejscu. W parku, na ławeczce przy fontannie, stawiając dwa kubeczki kawy obok siebie. Czekał na Liama, nie licząc w sumie, że się pojawi. Co miałby mu powiedzieć? Co zrobić? Zniszczył mu małżeństwo, być może niedługo pracę. Powinien go zabić, znienawidzić, a zamiast tego po prostu chciał go zobaczyć, usłyszeć głos i wiedzieć na własne oczy, że nic mu nie jest. Że być może żyje mu się lepiej niż teraz samemu Denverowi.  Nie chciał pisać ani z nim rozmawiać. To byłoby nieodpowiedzialne. Zwłaszcza, że gdyby sprawa trafiła na policję, pierwsze co, sprawdziliby jego rozmowy telefoniczne oraz wiadomości. To byłby gwóźdź do trumny.

         Uniósł głowę, przesuwając leniwie wzrok z splątanych dłoni na zakapturzonego złodzieja. Nie, to nie złodziej, a jedynie Liam.
        - Susan się z tobą spotkała? - prychnął z niedowierzania co ta kobieta zrobiła. Pokiwał tylko głową i poklepał miejsce obok siebie - Siadaj, nie zamierzam cię niczym oblać - poczekał, aż ten usiądzie. - I ściągnij ten kaptur z głowy. Rzucasz się w oczy - z tymi słowami chwycił za materiał na jego głowie i go zwyczajnie zsunął.  Tak, jakby między nimi nic się nie zmieniło.
        - Najpierw napij się czegoś ciepłego - podał mu kubek z kawą i sam wziął własny, upijając nieco z nieco ciepłej cieczy. Milczał przez jakiś czas, aż w końcu zebrał się w sobie, wzdychając ciężko.
        - Domyślam się - rytmicznie wystukiwał rytm na kubeczku palcami, wlepiając wzrok w ciemne wieczko. - I nic tym nie zyska. Moje małżeństwo i tak jest zamkniętymi rozdziałem, a dyrektor szkoły... cóż. Nadal zastanawia się co ze mną zrobić - nie miał zielonego pojęcia, dlaczego mu to wszystko mówił. - Został mi rok nim wasza nauczycielka wróci do pracy, a nie ma nikogo na zastępstwo, do tego nikt nie wie, kim jest osoba siedząca na mnie okrakiem - znów upił łyk, odchylając się do tyłu, by spojrzeć w niebo.
         - Nigdy nie czułem się tak gównianie, a jednocześnie - przerwał, zerkając kątem oka na Liama. - Wolny - w kąciku ust pojawił się nieznaczny uśmieszek. - A ty? Nie widuję cię na swoich wykładach. Musisz zacząć na nie chodzić inaczej nie będę mógł ciebie przepuścić - spoważniał, tym razem nie spuszczając już z niego wzroku. Nie potrafił tego zrobić. Nie wiedział, kiedy znów go zobaczy, a dopiero po spotkaniu go zrozumiał, jak bardzo potrzebował obok siebie Moore. Jednak nie mógł się do tego przyznać.

         Liam nie miał racji. ale Denver to przemilczał. Zachował dla siebie ten światek nauczycielski, bo jednak szkoła szczyciła się pewną renomą, którą on zszargał, tworząc plotki o romansie z jednym z uczniów. Nawet jeśli były to tylko plotki, to wciąż mogły one zniszczyć dobre imię uczelni, a za tym szli rozwścieczeni rodzice oraz rozprawy sądowe. Jednym słowem: szkoła mogła nawet zostać zamknięta, a dyrektor wywalony bez możliwości powrotu do zawodu.
        - Ucieczka nie jest rozwiązaniem - przyznał, gdy chłopak znów uciekł wzrokiem. Upił znów odrobinę kawy, aby dać sobie czas do namysłu, a potem zacisnął mocno szczęki, powstrzymując się przed słowami, które mógł źle zrozumieć.
        - Czy to, że czekam aż wrócisz na zajęcia, nie jest wystarczające? - zapytał, zamiast tego co miał w głowie i wbił wzrok w fontannę. Chciał znów go widzieć, codziennie. Czuł jak brakowało mu jego widoku. Tego uśmiechu, tego spojrzenia oraz głosu. Tych długich włosów, a nawet wyzywających ubrań, gdy szli razem do klubu.
       - Liam, posłuchaj. Ja... - zaczął po chwili ciszy, gdy w jego kieszeni rozbrzmiał telefon. Spojrzał przepraszająco, wyciągając komórkę i zerkając kto dzwonił. - Muszę odebrać - wstał, odchodząc na parę kroków i odebrał. Wysłuchał uważnie osoby po drugiej stronie, kiwając przy tym głową i potwierdzając kilka rzeczy. - Przyjadę, o której? Nie wiem - zakończył rozmowę, ciskając telefon z powrotem do kieszeni. Podszedł do chłopaka, patrząc na niego z góry. Wyglądał źle. Przypominał wrak człowieka o którym wcześniej mówił. Tak, jakby przeżywał katusze, mimo że nic mu się nie stało. To nie on miał na głowie rozwód i wściekłą żonę. Zapewne niebawem i syna. To nie jemu sypała się reputacja w szkole. To nie on w najgorszym razie będzie musiał się wyprowadzić, aby znajomi go nie wytykali palcem, a mimo to... nadal było mu żal Moore, widząc jak męczy.
       - Mój ojciec zawsze mówił, że po burzy przychodzi słońce - schował dłonie do kieszeni spodni, zadzierając szczękę ku niebu. - Więc ja, czekam na to słońce, Liam. Na te, które jest teraz schowane w chmurach deszczu i grzmotów końca świata - zrobił niewielką pauzę. - Wróć na zajęcia. Nie musisz na mnie patrzyć, jeśli nie chcesz. Po prostu tam bądź - miał ochotę powiedzieć coś jeszcze, ale zamilkł i mając wrażenie, że ta rozmowa jest raczej zakończona, ruszył w swoją stronę. Skoro widok Denvera był dla Liama tak nieznośny, to wolał zejść mu z widoku.

         Zastygnął w bezruchu. Nie spodziewał się, że Liam nagle tak się zachowa i złapie go za rękę. Był jak ściana, jak rozgrzany kamień do czerwoności i tylko resztkami sił trzymał się na nogach, powstrzymując od odwrócenia się do chłopaka. Gdyby to zrobił... wszystko poszłoby się jebać.
        Spiął się, zaciągając powietrzem, gdy poczuł ciepło Moore. Patrzył twardo przed siebie, w duchu przyznając, że mu zależy, ale nie potrafi tego powiedzieć w bardziej oczywisty sposób. Nie byłby sobą, gdyby nagle wyskoczył z takimi błahymi słowami jak: kocham cię. To nie było w jego stylu.
         Ciepło nagle zniknęło, a na jego miejsce pojawiła się zimna pustka. Denver spojrzał zza ramienia na Liamia i szybko tego pożałował. Widok jego, tej nadziei w błyszczących oczach... kurwa, pragnął cholernie go przytulić.
         - Będę czekał, inaczej dostaniesz pałę za nieobecność - prychnął pod nosem, chcąc lekko rozładować to napięcie i zobaczyć uśmiech na twarzy chłopaka. - Muszę już iść - dodał, chowając ręce do kieszeni i ruszył przed siebie w stronę parkingów, gdzie zostawił auto. Wsiadł do niego i pojechał do domu Susan.
         Nie zajęło mu dużo czasu dotarcie na miejsce, ale sporo potrwało zanim wysiadł z auta i wszedł do mieszkania. O dziwo kobieta jeszcze nie wymieniła zamków. Cóż, jak mogła, skoro oficjalnie dom należał tylko do niego?
        - Jestem, co chciałeś? - wszedł do środka, napotykając osobę, z którą rozmawiał przez telefon. - Susan nie ma? - spytał syna, który stał w kuchni z złowieszczo, rozgniewaną miną.
        - Rozwodzicie się? - spytał patrząc na ojca jak na robaka. - Czy to przez tego padalca? Widziałem pieprzone zdjęcia. Nie pomyliłbym go z nikim innym. Patrzyłem na niego od tyłu wiele razy - te słowa strasznie rozgniewały Denvera. W paru krokach znalazł się przy synu, zaciskając pięść na jego kołnierzu.
        - Nie waż się tak odzywać - wywarczał przez zaciśnięte zęby.
        - Bo co? Znów mi wpierdolisz? - spytał, podejmując rękawicę ojca. W napięciu obaj stali, czekając aż któryś się złamie i o dziwo, był to starszy Miller. Z parsknięciem i niezadowoleniem odepchnął syna, podchodząc do lodówki, z której wyciągnął butelkę piwa. Otworzył ją za pomocą pierścionka zaręczynowego i upił kilka łyków zimnego trunku.
        - Serio, tato? Zamoczyłeś kutasa w tej samej dziurze co ja? - miał ogromne pretensję. - On nawet cię nie kocha! Zrobił to pewnie specjalnie, żeby się zemścić! - walnął pięścią w blat, a blondyna coś to ruszyło. Syn mógł mieć cholerną rację, ale nie przyznał mu tego na głos. - W ogóle... jak niby ty i on... przecież ty nienawidzisz pedałów! Zatruwałeś mi życie moim związkiem z Liamem!
         - Nie zrozumiesz, to było dawno temu - odparł, nie chcąc wracać wspomnieniami do czasów szkolnych. - Poza tym ton niżej jeśli chcesz ze mną rozmawiać - ostrzegł.
         - Wiesz co? Pierdol się. Przez ciebie mama cierpi - splunął na ziemię.
         - Twoja cudowna matka sama się do niego dobierała i chuj wie co by było, gdybym jej nie przyłapał na tym
         - Za to ona musiała usłyszeć z twoich ust, że ją zdradzałeś z Nim! Jakie to uczucie? Spać w jednym łóżku z osobą, którą... może jeszcze kochasz, a gdy ta zaśnie, leźć do łóżka kochanka za ścianą?! - Denver nie wytrzymał. Dopadł syna i zdzielił go po pysku. Ten zaś nienawistnie spojrzał na niego. - Nie wybaczę tobie tego - wysyczał, a Miller jedynie wyminął chłopaka, idąc na górę po resztę swoich rzeczy.
         - Nie jesteś już moim ojcem! Rozumiesz?! Nie chcę cię znać!

         Powoli w życiu Denvera zaczynało się układać. Miał wstępny termin rozprawy w sądzie. Wine uznali za wspólną, choć w głównej mierze była po stronie blondyna. Był gotów zrzec się domu, jako rekompensaty za zdradę. byle mieć święty spokój. Myślał nawet o wyjeździe, o zaczęciu w nowym miejscu, ale czy mógłby to zrobić, zostawiając za sobą dosłownie wszystko? Czy faktycznie nawet z synem nic już ko nie łączyło? Najwidoczniej więzy krwi to nie wszystko.
         Wszedł do sali jako pierwszy, a po paru minutach zaczęli zbierać się w niej uczniowie. Wyciągał notatki i otwierał laptopa, kiedy kątem oka zauważył wchodzącego Liama. Odruchowo uśmiechnął się pod nosem, zadowolony z jego wizyty. Choć trochę żałował, że nie mógł postawić mu pały do dziennika elektronicznego. O dziwo, dobrze szło mu na wykładzie. Nawet irytował i stłamszał zaczepki uczniów, którzy chcieli popisać się świadomością o krążących ostatni zdjęciach. Na szczęście od tamtego momentu było cicho, a sam Denver wlepił parę słabych ocen chłopakowi, który był za to odpowiedzialny. Czuł dumę. W końcu miał wrażenie, że wszystko idzie dobrą stroną. Dwie godziny minęły bardzo szybko. Dzieciaki ucieszone, że dotrwały do końca, zaczęły zbierać się na kolejne zajęcia, gdy on sam pakował wszystkie manatki, po kryjomu zerkając na Moore. Liczył, że chłopak zostanie do końca, poczeka i porozmawia z nim jak zwykle. Zamknął teczkę, gdy zobaczył go przy drzwiach. Chwycił pod pachę laptopa, ale gdy się znów odwrócił do drzwi, jego już nie było. Zmarszczył brwi lekko zdezorientowany, niezadowolony i wyszedł z sali, zamykając ją na klucz. Oddał wszystko do pokoju. Postanowił zrobić sobie małą przerwę przed kolejnym wykładem, który miał odbyć się za godzinę, ale coś nie dawało mu spokoju. Postanowił przespacerować się po obiekcie, chcąc odszukać Liama. Nigdzie nie mógł go dostrzec, dopóki nie zauważył wracającego z kierunku sali sportowych syna. Jego uśmiech... Denver nie był głupi.
         - Szczeniak - warknął poirytowany i ruszył w tamtą stronę, szukając chłopaka. I znalazł go. Po długim przeszukiwaniu przebieralni oraz sali głównej, w końcu usłyszał jego głos. Podszedł do drzwi, zapukał do nich, opierając się o framugę, widząc w kącie cień chłopaka.
         - Można? - spytał, wchodząc do środka i zamykając drzwi, aby nikt im nie przeszkodził. Wyglądał podobnie, gdy go przestraszył pierwszy raz w mieszkaniu i Denver zastanowił się, ile razy musiał być dręczony.
         - Coś się stało? - spytał, czując się nieco winnym za stan Moore. Przykucnął przy nim okrakiem, palcem ocierając mokrą od łez powiekę. - Powiedz mi tylko kto, a nie zda u mnie przedmiotu

         Usiadł koło ucznia, gdy ten złapał go za rękę i pociągnął do siebie. Z podkurczonymi, lekko rozchylonymi nogami spoglądał przed siebie, słuchając szlochania Liama. Miał ochotę sprać dupsko gówniarzowi. Raz, a porządnie, aby w końcu nauczył się szanowania innych. Jednak teraz nie był wystarczającym autorytetem. Zwłaszcza po tym, czego się dowiedział.
         Blondyn westchnął ciężko, spoglądając na szarawy, ciemny sufit, a potem zwrócił się ku Moore, czując na sobie jego wzrok. Był piękny. Nawet, gdy płakał. Czerwone, przekrwione i podpuchnięte oczy wbrew pozorom tylko odmładzały chłopaka. Dodawały mu pewnej niewinności, uroczej delikatności. Błyszczące krzywe na jego policzkach, ślady po spływających łzach powodowały, że Miller miał ochotę je wycałować. Niespiesznie, tak jak one same sunęły po jego skórze.
        - Głupi jesteś - mruknął ochryple, a czując tę suchość w gardle, odchrząknął i poczochrał chłopaka po czubku głowy. Nie zabrał jednak dłoni. Delikatnie przyciskając ją do głowy Liama, zmusił go, aby schylił się i przestał wywiercać mu dziurę między oczami.
        - Jestem dorosły i odpowiem za swoje czyny. Pamiętaj, że do tańca trzeba dwojga. Wiele uczennic zalecało się do mnie w starych czasach i ani razu nie uległem - oznajmił zaskakująco spokojnie i beznamiętnie, po czym zabrał swoją dłoń, aby otulić jej ciepłem dłoń Liama. Gładząc jego skórę kciukiem w pocieszającym geście. - Wiedziałem jak to mogło się skończyć, Liam. Nie jestem idiotą, a mimo to zaryzykowałem. Byłem gotów ryzyka i poświęcenia kariery - westchnął głęboko - Z resztą jestem tylko na zastępstwie. Dawno rzuciłem pracę nauczyciela. Zapomniałeś? - prychnął, chcąc wyglądać na osobę, która wszystko miała pod kontrolą. Poniekąd tak było. Miał plan. Myślał nad wyjazdem do innego miasta, może nawet kraju, gdyby zaszła takowa potrzeba. Najważniejsze, aby tylko nie zyskali dowodu, że faktycznie skonsumował bliskość z uczniem tej uczelni, bo wtedy mogło się to skończyć krótką odsiadką w więzieniu.
        - Więcej masz ty do stracenia. Nie bierz tego na siebie, tylko dlatego, że serce wywinęło tobie mało zabawny żart. Sam pozwoliłem tobie na wyżycie emocjonalnie na mnie. Zrzuciłeś emocje w moją stronę i tyle. Nikt się nie spodziewał, że poczujesz coś... więcej. Nie chciałbym jednak... - przerwał, zastanawiając jak dobrze ująć to w słowa. - Aby słowa syna okazały się prawdą, że zrobiłeś to dla zemsty - w końcu spojrzał prosto w jego oczy, chcąc doszukać się prawdy i niestety... dostrzegł ją, a ta... zmyła z jego twarzy uśmiech. Tak samo głosy za drzwiami.
        Nerwowo spojrzał w tamtą stronę. Nauczyciel dyskutował o czymś z uczniem. Podeszli do drzwi. Denver widział ich cienie za małym, matowym okienkiem, a potem pstryknięcie, które nie zwiastowało niczego dobrego. Sylwetki oddaliły się, a ten bez namysłu podszedł do drzwi i za nie szarpnął. Zamknięte, jak się patrzy.
        - Kurwa - przeklął, uświadamiając sobie, że nie wziął ze sobą nawet komórki.

         Przewrócił oczami widząc jak Liam niszczy ostatnia nadzieję ratunku. Los ewidentnie z nich kpił. Sytuacja rodem z filmu wyciągnięta. Dwoje ludzi zamkniętych w składziku na sportowe rzeczy. Cudownie. Jeszcze brakowało, żeby któremuś zachciało się srać.
        - Liam, nie teraz - zaczął, ale chłopak nie słuchał, podchodząc bliżej i przykładając  jego masywną dłoń do swojej piersi. Blondyn uważnie słuchał Moore, marszcząc przy tym nieznacznie czoło. Nie miało to teraz najmniejszego znaczenia. Ogólnie, dla Denvera nigdy nie było powodu, aby to rozkładać na czynniki pierwsze.
         - Nie rób tak - ostrzegł, widząc jak uczeń przygryza wargę, zerkając czasem na usta Millera. - Kurwa - sapnął i zachłannie wpił się w ciepłe wargi chłopaka. Niczym przyssawka, dźwięcznie odsunął się od Liama, przyglądając uważnie jego reakcji, a potem pchnął go na leżące za nim materace. Sam opadł na nie znów łącząc w zachłannym pocałunku ich usta. Opętany potrzebą, wsunął język między zęby, aby posmakować go jeszcze dokładniej, a swą dłoń, która jeszcze chwilę temu leżała na sercu Moore, teraz wpełzała pod warstwy ubrania, do gorącej skóry, kreśląc niewidoczny ślad dotyku, aż po samą górę, by odkryć jak najwięcej cudownego torsu.
         - Jeśli mnie teraz nie odepchniesz, nie przestanę - szepnął mu w usta na moment zastygając, aby zobaczyć co zrobi Liam. Uważnie z śmiertelną powagą wpatrywał się w jego lśniące oczy.