Triton and the Wizard

        Walka z rybim cielskiem była czasochłonna i zabrała Phyrinowi masę energii. Z pewnością były łatwiejsze na to sposoby. Mógł pokazać, że jest magiem i dokończyć sprawę za pomocą jednego machnięcia różdżką, ale tym samym skończyliby oboje w morzu daleko od granic kraju, do którego płynęli.
         - To wampir, prawda? Jest z wami? - jeden z rybaków podszedł do maga, wycierając dłonie w i tak już brudną ścierę. Oparł się obok niego o wręgę statku, obserwując jak inni polewali wodą podłogę i szorowali szczotami, aby pozbyć resztek krwi.
         - Nie, ale chyba postanowiła przyczepić do nas swój zadek. Była już na statku? - spytał, chcąc dać do zrozumienia, że jej nie zna i widzi ją pierwszy raz.
         - Musiała wtargnąć razem z wami na pokład. Ech, wampiry sprowadzają nieszczęście - jego ton był szorstki i kipiał wręcz nienawiścią do tej rasy. - Kiedyś, jeden z wampirów zabił moją żonę i syna. Od tamtej pory... zamieszkałem tutaj - nie musiał mówić nic więcej. Hutson zrozumiał aluzję oraz ostrzeżenie. Odbił się więc od oparcia kierując w stronę schodów. Miał teraz kolejny kłopot na swojej głowie. Wampiry były znaną rasą i często spotykaną. Zwłaszcza na zachodzie, gdzie lato trwało krótko, a większość dni była ciemna oraz deszczowa. Nie kryły się ze swym pochodzeniem. Ucztowały na ludzkiej krwi oraz zwierzęcej. Niektóre nawet próbowały sił w wegetarianizmie. Bezskutecznie. Jednak wszystkie łączyło jedno: znajdywały swoją ofiarę i bawiły się nią zanim skończyła jako posiłek. Stąd jego zmartwienie, bo ewidentnie dziewczynka obrała sobie za cel Nerine. Może jako tryton posiadał innego rodzaju krew, która ją przyciągnęła. Mimo to - skąd ona znalazła się u nas w mieście? Już tam spotkał ją niebieskowłosy.
         Hutson był przemęczony. Przetarł twarz dłonią, gdy znalazł się już pod pokładem. Odszukał wzrokiem kochanka i od razu podszedł do niego, widząc wampirzycę w słodkim sweterku. Dzięki niemu nie wyglądała już tak przerażająco jak wcześniej, ale wciąż kolor włosów oraz oczu zdradzał kim tak naprawdę była.
         - Wybacz - uśmiechnął się nieznacznie. Choć szczerze rozbawiony reakcją Nerine, nie był w stanie wysilić się bardziej na reakcję. - Za parę godzin będzie gotowa uczta. Rybacy chcą świętować połów wielkiej ryby, a że mają za dużo mięsa, a my nie mamy co jeść, postanowili coś z tym zrobić - wyjaśnił, siadając na skrzyni. Podsunął do siebie jedną nogę, a całe plecy oparł o krzywiznę ściany. Cały czas pilnował wzrokiem huśtającej linii, która lawirowała między jakimiś przedmiotami, usiłując jakby trafić w nos Hutsona.
         - Właściwie, dokąd płyniecie? - zapytała wampirzyca, kierując swoją uwagę na mężczyznę.
         - Czy to istotne? I tak rozdzielimy się po wyjściu na ląd - mag spojrzał na nią ostro i beznamiętnie, co zdecydowanie nie spodobało się dziewczynce marszczącej z tego powodu nos.
         - Idę z wami - odparła twardo, krzyżując ręce na swej piersi. Wyglądała jak uroczo obrażone, małe dziecko i nic z tego nie było prawdą, bo ani nie była dzieckiem, zwłaszcza uroczym, ani obrażona. Zwyczajnie odgrywała rolę. Wampiry, im dłużej żyły, tym bardziej zapominały o ludzkich emocjach. Z czasem po prostu zaczynały grać, udawać, co sprawiało im frajdę. Robiły to dla zabawy i schwytania ofiary w mniej inwazyjny sposób, aby krew smakowała lepiej, bo ta przepełniona adrenaliną była ponoć cierpka.
         - Nie. Nie idziesz - przez moment zapadła grobowa cisza. Hutson razem z wampirzycą walczyli na spojrzenia, ale ostatecznie dziewczynka odpuściła i wyszła na zewnątrz. - W porządku. Na jakiś czas mamy ją z głowy - odetchnął z ulgą mogąc już poświęcić czas Nerine. - A więc, co ci powiedziała?
         Księżyc wisiał już bardzo wysoko. Niebo było wręcz czarne. Hutsonowi wydawało się jakby płynęli po otchłani i to bardzo gwieździstej. Z dala od miast, od czegokolwiek, nie bo wyglądało naprawdę pięknie, a w dość spokojnych wodach można było dostrzec ich szklane odbicie. Rybacy powrzucali kawałki drewna do metalowych skrzyń, gdzie rozpalili ogień, aby na statku było jaśniej. Żagle były zwinięte, a wokół środkowego postawiono cztery stoły z jedzeniem. Na każdym było co innego. Owoce, warzywa, słodkości oraz mięso. Wszyscy się rzucili od razu do jedzenia. Dwoje z mężczyzn pogrywało piosenkę na instrumentach, a kolejna grupka podskakiwała i śpiewała radośnie, bijąc kuflami. Zapewne z tanim, okropnym w smaku bimbrem.
          - Postarajmy się dobrze bawić, Nerine. Nie mogę zbyt wiele zrobić - chciał przeprosić za to, że nie za bardzo mógł czarować. Poprawił swoją drewnianą rękę, unosząc wzrok na pnące się wysoko grot i maszt, gdzie siedziała drobna postać. Wampirzyca. Poczuł jej spojrzenie na sobie, choć tego nie widział.
          - Dwie noce. Tylko dwie noce i będziemy na miejscu - zapewnił z ciepłym uśmiechem.
         

        - Wiesz, że nigdy Tobie nie odmówię - odpowiedział bez emocji na twarzy, choć w środku wręcz skakał z radości. Jeśli w ogóle można tak powiedzieć o mężczyźnie, który w tym roku dobił trzydziestki. Było to co najmniej niedorzeczne.
         Ujął dłoń Nerine i oboje ruszyli na "parkiet". Hutson nie był mistrzem w tańcu, ba, ledwo znał podstawowe kroki, ale wolna piosenka ratowała ich obojgu. Przy takich wystarczyło się bujać na boki i lekko przestępować z nogi na nogę. Tak więc robili. Mag całkowicie skupiał się na trytonie. Na jego pięknych, błękitnych włosach oraz oczach, które miały tę samą barwę. Był piękny. Cholernie hipnotyzujący. Zgarniał całą uwagę Phyrina, przez co wszystko inne zdawało się nie istnieć.
        - Nadal uważam, że ten żółty płaszcz przeciwdeszczowy cholernie tobie pasuje - szepnął mu do ucha podczas tańca.
        Tańczyli długo, potem jeszcze jedli i resztę nocy spędzili pod pokładem, nie widząc już wampirzycy aż do przypłynięcia do celu. Słońce ledwo wyłaniało się zza horyzontu, gdy schodzili ostrożnie po drewnianym podeście. Mag odetchnął z ulgą, gdy poczuł pod stopami pewny grunt. W końcu. Ziemia. Jeden problem mieli za sobą, ale czekał ich kolejny.
        - Trzymaj się blisko mnie. Tak jak mówiłem, nie wpuszczają tutaj swobodnie osób magicznych. Magów, czy ras innych od ludzkiej. Twój paszport jest podrobiony, ale widniejesz tam jako człowiek, zaś ja... - wyciągnął spod płaszcza swój dokument. - jako mag - a tym samym nie mógł swobodnie dostać się do miasta. - Dlatego będę robił za twojego podwładnego, sługę - zaczął mu tłumaczyć, kierując ich dwójkę w stronę strzeżonego wejścia, granicy, za którą czekała ich trzydniowa wycieczka w stronę bram do królestwa smoków. Hutson wiedział od przyjaciółki, że Paskuda znajdował się w domu robiąc istne piekło. Miał jedynie nadzieję, że jeszcze nie zginął i jakimś cudem uda im się go uratować przed gniewem Białej Smoczycy - ich królowej.
        - Do kolejki! - krzyczał jeden ze strażników, widząc jak garstka ludzi wyłamuje się z sznura ludzi, robiąc bałagan. Phyrin przystanął na końcu kolejki, podając kochankowi jego własne dokumenty. - Musisz za mnie mówić. Mnie nie będą chcieli słuchać. Pamiętaj. Jesteśmy turystami - zaczął szeptać, gdy powoli kolejka przesuwała się do przodu. - Moglibyśmy okrążyć ich ziemie, ale... stracilibyśmy za dużo czasu. I tak... wizyta twoich kumpli pokrzyżowała nam dość planów - westchnął ciężko, gdy po pół godzinie stała przed nimi tylko jedna para, która odbywała właśnie kontrolę.
        - Następni! - mag szturchnął lekko Nerine, aby ruszył się do przodu, a potem podeszli bliżej. Podali swoje dokumenty i Hutson grzecznie milczał, kiedy Ashbane odgrywał swoją część zabawy. Strażnik skinął głową, łykając z lekką podejrzliwością ściemę trytona, a w tym czasie drugi wyciągnął z metalowej skrzyni obrożę. Mag podszedł, zadarł brodę do góry i po chwili poczuł ciężar swojej nowej ozdoby. Cóż, przywykł już do tego, że ciągle chcieli go przyszpilić. Jak nie w swoim mieście, to tu.
        - Obroża będzie działać na twoje rozkazy. Wystarczy poprzedzić je słowem Terr. - wyjaśnił strażnik, wyczekująco patrząc na Nerine, chcąc aby wypróbował ją. Chciał mieć pewność, że wszystko działało jak należy. Skinąłem głową, westchnąłem i czekałem co powie Nerine. Wypowiedział rozkaz. Hutson poczuł pieczenie na szyi, a potem jego ciało odruchowo się spięło, wykonując polecenie. Zadowoleni ochroniarze rozstąpili się, pozwalając im przejść, wołając kolejnych z kolejki. Gdy tylko przekroczyli bramę, mag poczuł pewnego rodzaju ulgę. Przed nimi rozciągała się szeroka, kamienna ścieżka, a po jej obu stronach stały liczne stragany. Tak, handlarze nie próżnowali, chcąc upchać nowym jak najwięcej swoich towarów.
        - Poszukajmy noclegu. Jutro z rana załatwię nam konie i ruszymy dalej. Gdybyśmy dotarli tu wczoraj... nieważne - tak, to nie było teraz istotne. Gdyby dotarli wczoraj, najpewniej załapaliby się na podniebny transport i ucięli tym samym półtora dnia drogi. Jednak nie było sensu teraz tego roztrząsać. Byli zmęczeni. Musieli zaopatrzyć się w rzeczy i z rana wyruszyć dalej. Konie były najpewniejsze, patrząc na to przez co musieli przebrnąć. Inne transporty nie wchodziły w rachubę. Rabusie, czy natura: oba utrudnienia nie pozwalały Hutsonowi wybrać czegoś dogodniejszego niż obite ich tyłki od siodeł.

        Z rozkoszą przyglądał się Nerine, gdy ten obserwował stoiska, a potem na rozgałęziające się uliczki z wiszącymi na kamiennych ścianach tabliczkami.
         Pozwolił, aby ukochany pociągnął go za sobą. Nie protestował. Kochał ciepło dłoni trytona. Tak samo jak jego lśniące, niebieskie włosy. Weszli do środka. Wiszący nad wejściem dzwonek rozbrzmiał, a starsza kobieta spojrzała w ich kierunku. Hutson pomyślał o dwóch rzeczach: Z pewnością dogadałaby się z nieznośną sprzedawczynią ubrań. Obie zdawały się być kolorowe swoimi charakterami, choć niekoniecznie otwarte na nowe znajomości. Tęsknił, zdecydowanie brakowało mu domu i powrotu to spokojnej rutyny. Po drugie zaś: ten kraj był strasznie zacofany. Wiedział, że jego miasto słynęło z wysokiej technologii, ale to tylko dzięki magii. To ona wyniosła ich na wyżyny. Mimo, że było jeszcze kilka miejsca równie potężnych, do których chciałby zabrać Ashbane. Tak, pragnął z nim zwiedzić świat.
        - W porządku, to będzie dwadzieścia Juretów - powiedziała, gdy mag przytaknął na nieme pytanie Nerine. Mężczyzna wyciągnął sakiewkę, w której trzymał częściową gotówkę za sprzedawane eliksiry, a potem wyłożył monety na stół. Kobieta z drżącą dłonią odliczyła dokładnie kwotę i przytakując uzupełniła dokumenty, podając długowłosemu klucz.
        - Tylko grzecznie. To nie burdel - powiedziała uszczypliwie, a Hutson położył dłonie na ramionach Ashbane pchając w stronę korytarza ze schodami, aby powstrzymać go od zbędnych komentarzy. Mógł nie rozumieć tutejszych. W sumie, on sam nie znosił tutejszych ludzi, ich wizji poprawnego świata, który może udzielił się Ayvis. W końcu kobieta również chciała się wyzbyć magii ze swojego miasta.
        - Ta kobieta była straszna - zażartował, nachylając się za ukochanym i skubnął jego ucho nim znaleźli się na schodach. - Czytała z ciebie jak z otwartej książki, zbereźniku pragnący podwójnego łoża małżeńskiego - prychnął szczerze rozbawiony, odbierając mu z dłoni klucze. - Przyznaj się jak bardzo chcesz być niegrzeczny, hm? - spojrzał na numerek i pokierował ich w stronę odpowiedniego pokoju. Drugie piętro, od strony ulicy. Otworzył drzwi i weszli do środka. Było czystko, choć gorąco oraz duszno. Phyrin podszedł do okna i rozsunął firanki, otwierając na oścież okno. Było głośnio, więc nie dziwił się dość dobrej cenie. Nocą z pewnością będzie tu gwarnie.
        - Jesteś zmęczony? - spytał, oglądając kamienny deptak wypchany straganami. - Powinniśmy coś zjeść, kupić na drogę jedzenie i zapytać o konie. Rano chciałbym wyruszyć - jego głos zdawał się mówić, że mag był zmęczony. Tylko czy faktycznie? Może fizycznie nic mu nie dolegało, ale myśli, które kłębiły się w jego głowie dawały mu powoli siwe znaki.
        - Nerine? - odwrócił się w jego kierunku słysząc jak milczy. Odruchowo sięgnął dłonią do swej obroży, jakby ta go niemiłosiernie piekła.
        - Chyba nie masz niecnych planów? - spytał z żywym zainteresowaniem na trytona. Myśl, że mógłby wykorzystać aktualną sytuację była podniecająca, ale zarazem... przerażająca.

        Uśmiechnął się nikczemnie pod nosem, patrząc jak Nerine zadręcza samego siebie. Swoje ciało i myśli. Nawet jeżeli nie wypowiadał ich na głos, to obnażały się przed magiem. Przyspieszony oddech, zaciskane uda i te jęki bólu Ashbane. Pragnął Hutsona, ale wiedział, że czekają ich jeszcze zakupy i kilka drobniejszych spraw. Na nieszczęście trytona, mag miał okrutną słabość do swojej rybki. Podszedł do niego, zgiął nogę w kolanie i ucałował je, nie spuszczając wzroku z kochanka.
        - Nie potrzebujesz obroży, żeby mi rozkazywać. Nerine - wymruczał to swoim głębokim głosem, sunąc dłonią po wewnętrznej części jego uda, a potem zgiął również jego kolejną nogę.
        - Jesteś zmęczony, a twoje ciało domaga się pieszczot - w jednej chwili znalazł się nad nim i złączył ich usta. Wtargnął leniwie językiem do wnętrza, badając je dokładnie, a potem z cieknącą stróżką śliny nakreślił drogę do obojczyka przez szyję.
        - Wezmę na siebie każdy twój rozkaz, rybko - szepnął, cały czas mając przyłożone usta do jego skóry, a potem zjechał niżej, aż do granicy spodni i ucałował krocze Ashbane.
        - Podnieś te cudowne cztery literki - powiedział, a gdy tak się stało, zwinnie zrzucił z niego spodnie. Muskając i kąsając skórę wokół bielizny, naciągał ją niżej, aby tylko poddenerwować ukochanego, aż w końcu na widok zadowalającego wybrzuszenia, zsunął warstwę materiału.
        - Czego chcesz, Nerine? - spytał, dmuchając ciepłym powietrzem w czubek penisa. - Powiedz mi, Nerine. Czego pragniesz? Co mam zrobić? - spytał z zawadiackim uśmieszkiem,  a potem słysząc odpowiedź, spełnił jego rozkaz. Niespiesznie zassał główkę, pieszcząc ją językiem. Lizał całą długość parę razy, a potem całego wziął do buzi, poruszając głową w górę i w dół. Uważnie słuchając trytona, odnajdywał tempo, którego teraz najbardziej pragnął. Jego jęki, wijące się ciało i szukające go dłonie było tym, czego pragnął w odpowiedzi na swoje czyny. Czuł jak sam się podnieca, ale to nie on był teraz najważniejszy;. Chciał zadowolić kochanka. Wynagrodzić mu tę podróż, bo najgorsze było przed nimi.
        Zacisnął dłonie na udach, na nogach, które zarzucił sobie na barki i czując jak Nerine był bliski, pozwolił, aby skończył w jego ustach. Skrzywił się lekko, połknął słoną spermę, wylizując męskość z resztek. Wstał na równe nogi, patrząc na ciało sponiewieranego po orgazmie trytona.
         - Wyglądasz bajecznie, Nerine - wręcz pożerał go wzrokiem. - A teraz chodź. Czekają na nas zakupy - wyciągnął w jego stronę dłoń, aby pomóc mu wstać na równe nogi.
        Lawirowali niespiesznie między stoiskami na otwartym terenie. Phyrin niósł już dwie wypchane po brzegi torby, gdy podchodzili do stoiska z chlebem.
       - Wybierz, który się tobie bardziej podoba - powiedział, dostrzegając również stoisko z zaczarowanymi torbami. - Kupimy jeszcze dwie torby. Mieszczą więcej rzeczy i przedłużają świeżość żywności - wskazał ruchem głowy na upatrzone przez siebie stoisko. Nie były one duże z regulowanym paskiem na ramię. Idealne wręcz na ich podróż.

        Mag przewrócił oczami wiedząc, że tryton nie mógł tego dostrzec, zajmując się aktualnie wyborem pieczywa. Gdy tak przyglądał się niewinnym bochenkom, Hutson leniwie zjechał wzrokiem na jędrne pośladki rybki, zapatrując się na nie zdecydowanie zbyt długo. Na tyle, by móc stracić poczucie czasu i przypomnieć jak niebieskowłosy rozkosznie jęczał, gdy głowa Phyrina była między jego nogami.
        Ta rozkosz jednak nie trwała długo. Mag z powrotem musiał skupić się na odhaczeniu dzisiejszych zadań. Zrobili zakupy na drogę, kupili również dwie torby. Jedną dla Nerine oraz drugą dla Hutsona. Mężczyzna na moment przystanął, widząc jak kochanek robi to samo. Nie przejmując się tym, zaczął upychać do swojej torby zakupy, a przynajmniej jej część. Cóż, te torby były idealnym odzwierciedleniem damskich torebek, które choć nie miały na sobie zaklęć, to mieściły niewiarygodne ilości bibelotów. Istne czarne dziury.
        Uniósł wzrok, dostrzegając, że rybka świdruje coś wzrokiem leżącego na straganie, ale widocznie się speszył po reakcji sprzedawcy. Chciał odnaleźć przyczynę skradnięcia jego uwagi, ale niestety był zbyt wolny. Mimo to wydali dość sporo i choć byłoby go stać na kupienie rzeczy, która wpadła w oko kochankowi, to na dziś wolał zignorować zachowanie rybki.
       - Mamy jeszcze nieco czasu, a stajnia jest po drodze, tylko od tyłu tych budynków - wskazał palcem na sąsiadującą uliczkę, która rozciągała się równolegle do głównego deptaku z straganami. Była zdecydowanie spokojniejsza i mniej zatłoczona.
       - Widziałeś kiedykolwiek konie? Na zdjęciach w swoim świecie? - spytał ciszej, tak aby nie zainteresować obcych ich dialogiem. Przy tym zbliżył się do trytona, zahaczając od czasu do czasu o jego ramię.
       - Te tutaj mają dosyć spory temperament, ale samice są zdecydowanie spokojniejsze - zapewnił, nie chcąc zbytnio wystraszyć Nerine. Co prawda nikogo jeszcze nie zabiły, ale nie mógł spodziewać się zbyt wiele po koniach, które były hodowane tylko do jazdy w jedną stronę. Taka zwierzyna była drogawa, bo kupcy zwykle mieli świadomość, że zwierzę może już nie wrócić. Więc po co się wysilać w ich szkolenie? Marnować czas i jedzenie, skoro kopytne mogą szybko paść z wycieczenia od długotrwałej jazdy i braku doświadczenia jeźdźcy? Mimo to Phyrin zwiedził kilka krajów i wiedział jak może sobie poradzić z tutejszym sprzedawcą.
       - Prawie jesteśmy - zauważył, wskazując palcem na drewniany boks wypchany sianem, w którym grzebały trzy końskie głowy. Podeszli bliżej, a specyficzny zapach od razu zasmyrał ich po nosach.
       - Dzień dobry - zaczął mag, dostrzegając jak z budynku wychodzi młody człowiek, który pewnie ledwo przekroczył osiemnastkę, a może nawet jej jeszcze nie miał. Chłopak ubrany był w kalosze i podarte spodnie na kolanach, a w nie wepchniętą miał niedbale umorusaną koszulę. Zdecydowanie sprzątał końskie boksy i właśnie mu w tym przerwali. Już chciał odpowiadać, kiedy dostrzegł na szyi Hutsona obrożę i skrzywił się mocno, chcąc wrócić z powrotem do środka. Mag położył dłoń na ramieniu Ashbane, aby jeszcze nic nie mówił.
       - Jest ojciec? Przyszedłem do Zerta - dostrzegł jak chłopiec na moment zastygł w bezruchu. Spojrzał gniewnie przez ramię prosto w karbinowe tęczówki maga i zniknął za drzwiami. - Zaczekajmy - uspokoił rybkę, choć sam nie był pewien, czy dobrze robił wypowiadając to imię na głos.
       - Kto ośmielił się mi prze - jak poparzony wyszedł z budynku mężczyzną z lekko siwiejącą brodą, trzymając w dłoniach strzelbę. Zmarszczył brwi, lustrując ich dwójkę, a potem mlasnął ustami, jakby usiłował sobie coś przypomnieć. - Phyrin?
       - Kopę lat Zerta - dopiero teraz rozluźnił mięśnie, robiąc dwa kroki do przodu, rozkładając ręce w iście silnym uścisku. Od razu wpadli sobie do ramion, gdy syn patrzył na to wszystko z odrazą.
       - Tato, to istota magiczna - fuknął, wystając zza drzwi.
       - Gdyby nie ten człowiek, nie miałbym nic. Ani dachu nad głową, ani żony, ani ciebie, synu. Powinieneś mu podziękować, że taki cudotwórca postanowił mi pomóc - skarcił młodzieńca. - Co cię tu sprowadza? Czekaj, choć, choć do środka, żeby nikt nas nie widział - widząc obrożę, zaczął pchać go do środka, widząc dopiero teraz trytona. - A to kto? - uniósł pojedynczą brew.
       - Mój partner - odpowiedział.
       - Och, zapraszam. Bliscy Phyrina są i moimi bliskimi - zaśmiał się i chwilę później wszyscy byli w środku, gdzie rozciągało się dziesięć boksów z końmi. - Co cię tu sprowadza? I czemu dałeś sobie założyć to świństwo? - zaczął pytać, gdy Phyrin poklepywał kark jednego z ogierów.
       - Potrzebuję dwóch koni. A to... dla bezpieczeństwa. Wolę nosić to ja, niżeli... potem kombinować jak opuścić stolicę bez szumu - odpowiedział z lekko skrępowanym uśmiechem, dostrzegając jak syn znajomego przygląda się badawczo Nerine. Cóż, nie było co go winić. Miał wyjątkowo piękny kolor włosów, a jego oczy. Phyrin nigdy nie widział nic piękniejszego.
       - Rozumiem. Niestety ostatnio słabo z handlem...
       - Miałem zamiar zapłacić - nie pozwolił mu dokończyć.
       - W porządku. Chodźcie, pokażę wam najsilniejsze konie - machnął dłonią zapraszająco w głąb budynku. - Jak go poznałeś, młodzieńcze? Phyrina chyba poznaje się albo na łożu śmierci, albo z dziwnego zrządzenia losu - zarechotał.

        - Zerta, twoja żona nadal stacjonuje na granicy? - spytał Phyrin, odwracając wzrok od trytona, który był dosłownie oczarowany końmi. Nie mógł mu się dziwić. Mężczyzna miał najlepsze kopytne stworzenia w tym mieście.
         - Tak - przytaknął, klepiąc w bok jednego z koni. - Masz zamiar tam zostawić jej konie? - dopytał, a mag jedynie potaknął.
         - I tak nie dadzą rady przebrnąć przez góry, a nie chcę żeby skończyły jako jedzenie dla Wiwern - dostrzegł zrozumienie na twarzy staruszka.
         - W takim razie policzę was taniej i dam najlepsze konie - podszedł do jednego z boksów, w którym stał kasztanowy ogier. - Bruno. Jest najspokojniejszy, ale jest bardzo wytrzymały, a tamta czarująca panna jest jego klaczą, więc to będzie idealny wybór - mag nie miał zamiaru sprzeczać się z znajomym. W końcu to on chował te stworzenia i wiedział o nich wszystko, a tym samym miał świadomość czego potrzebuje teraz Hutson.
         - Świetnie. Powiedz mi cenę. Jutro o świcie chcę wyruszyć w trasę - Zerta przytaknął, pomruczał coś pod nosem, a potem podał końcową kwotę. Phyrin wyciągnął sakiewkę z torby, a potem wysypał na stół odpowiednią ilość monet. Podszedł jeszcze do swojego jutrzejszego towarzysza i popatrzył mu głęboko w te piekielnie czarne ślepia. Nie oczekiwał, że cokolwiek w nich dostrzeże, ale koń zdawał się rozumieć jego bezgłośny przekaz co jutro ich czeka. Koń parsknął i poruszył niespokojnie kopytem jakby w ten sposób obwieszczał swoje zdanie, a mag jedynie uśmiechnął się pod nosem. Wyciągnął swą dłoń i pogłaskał zwierzę po głowie.
         - Liczę na ciebie - dodał pół szeptem, odszukując w tym wszystkim niebieskiej rybki.
         - Nerine, czy jest coś jeszcze, co chcesz zrobić przed jutrzejszym wyjazdem? - spytał, dając mu jasno do zrozumienia, że jutro nie będzie miał możliwości nic kupić, ani załatwić. Dla maga czas był teraz niewyobrażalnie istotny. Pod wieloma powodami. Ashbane jeszcze nigdy nie był tyle czasu z dala od morskiej wody. Nie wiedział, kiedy sięgnie go granica wyczerpania. Zwykła woda była pomocna, ale tryton już wcześniej wspominał, że mimo wszystko musi zaczerpnąć kąpieli w morzu. Magia ograniczała Hutsona w tej kwestii, a okazję do zażycia kąpieli będą mieli dopiero przed przekroczeniem granicy, gdzie on sam odda obrożę. Kanał przecinający równiny łączył się z morzem, więc woda była ta sama. Robił on również za granicę tego przeklętego kraju, do której mieli dotrzeć w ciągu jednego dnia. Kolejne dwa były wycieńczającą wspinaczką po górach, aż do sanktuarium, które strzeżone było przez anielskich żołnierzy. To tam stały wrota do odosobnionego świata smoków. Owszem, była jeszcze jedna droga, ale nierealna. Nie możliwa dla ich dwójki. Gdyby jednak mieli smoka... ale cóż, nie mieli.
          -Hm, raczej nie, musimy być jutro wyspani - powiedział z lekkim uśmiechem. Phyrinowi więcej nie było trzeba. Pożegnali się z stajennym i oboje ruszyli z powrotem do hotelu ze wszystkimi pakunkami. Ulice zaczynały robić się spokojniejsze. Słońce chowało się za wysokimi murami, a mag nie kryjąc dopadającego go zmęczenia, ziewnął. Nawet nie racząc zakryć swych ust. Jedynie z lekkim rozbawieniem otarł kącik oka, gdzie zalęgła się pojedyncza łza, a potem z resztkami sił wdrapali się po schodach do hotelu. Na odpowiednie piętro. Otworzył drzwi, zrzucając wszystko na podłogę i zaczął kręcić jednym z ramion. Tak, odkąd skończył trzydzieści lat, czuł jak wszystko zaczyna mu dolegać. Kolejno, a tym razem obolałe, zastygłe kości.
         - To był męczący dzień - pomyślał na głos, choć dla niego słowo dzień miał większe znaczenie. To nie był tylko jeden dzień, a wszystkie odkąd opuścili pracownie. Mimowolnie pomyślał o starej, poczciwej Perindson. Czy ma odpowiednią ilość leków, czy Makoto odbiła się od drzwi, albo kto inny.
         Westchnął ciężko. Nie mógł o tym teraz myśleć. Musiał się skupić na aktualnym celu. Na odzyskaniu Paskudy.

        Przymknął powieki, rozkoszując się ciepłym dotykiem kochanka. Wręcz zamruczał cichutko pod nosem, uśmiechając się, gdy dłonie coraz śmielej błądziły. Mag uniósł powieki dopiero, gdy Nerine znów się przemieścił, tym razem stając na przeciw niego. Zlustrował ukochanego od dołu do góry, bacznie obserwując gdzie jego rączki podążają.
        - Nerine - szepnął i sięgnął po jego dłoń, która spoczywała na pasku od spodni. - Nie jesteś mi nic winien - zaznaczył, aby ten nie myślał, że powinien zrobić to samo w podzięce. Nawet jeśli mówił, że tego pragnie, to Phyrin teraz nie miał do tego głowy. Kochał Ashbane, ale ich poziom zapotrzebowania na seks był całkowicie inny. Nawet, kiedy mówił, że mu nigdy nie odmówi. Owszem, nie robił tego. Hutson odmawiał teraz samemu sobie. Z paru ważnych powodów, a jednym z nich był szacunek oraz zmęczenie.
        - Czeka nas długa podróż. Powinniśmy się wyspać. Porządnie - musnął najdelikatniej jak potrafił skórę dłoni trytona, nie spuszczając z niego swego karbinowego wzroku. Nie chciał, aby ten poczuł się urażony, albo niechciany. Pragnął swej rybki, ale nie teraz. Nie w tym momencie. Nie w taki sposób. Chciał tylko jego ciepła w łóżku. Marzył o wtuleniu się w niego i zaśnięciu w spokoju. Błogim spokoju.
        - Obawiam się, że nie spotkamy nic dobrego - nie mógł oszukiwać Nerine. Ze smutną miną pociągnął go w stronę łóżka i leniwie porzucił własne ubrania, pozostając jedynie w bieliźnie. Położył się na swojej części i pociągnął w swoje ramiona kochanka, chowając twarz w jego cudownych włosach. Zaciągnął się ich zapachem. Czuł słoną, morską wodę, rześkie powietrze i glony. Miał wrażenie, jakby właśnie znalazł się pod taflą zimnej wody i nieważne jakiego szamponu by użył, jego kosmyki zawsze pachniały tym samym.
        - Paskuda... a raczej Ifryt był i nadal jest bardzo zaborczym, mściwym smokiem - zaczął szeptem. - Gdyby nie jego nierozważne czyny, nie skończyłby u mnie, nie skończyłby bez tchnienia w ciele kota, ale jakoś udało mu się wrócić, a teraz... szuka zemsty. Z pewnością polała się już krew, ale chcę go powstrzymać nim dotrze do królowej, bo to ona przelała czarę na jego niekorzyść - wyjaśnił, przymykając powieki. Delikatnie gładził ramię trytona, czując jak sprawia mu to przyjemność. Błogostan dopadł maga. Jego oddech zaczął się robić płytki i wolny, ale nadal był przytomny - Nie pozwolę Cię skrzywdzić... - szepnął i nim się spostrzegł, odleciał w objęcia Morfeusza.
        Zerwał się gwałtownie do siadu, rozglądając na boki, jakby nie wiedział gdzie jest i co się właśnie wydarzyło. Minęła chwila nim zrozumiał, że to był tylko sen, a tak naprawdę znajduje się wciąż w łóżku. Sam, bez Nerine.
       - Nerine? - spytał, widząc zapalone światło w łazience i odetchnął z ulgą. Poczochrał swoje włosy, zsunął stopy na drewnianą podłogę i zerknął na widok za oknem. Musiało być dość późno, zaspał. Wstał o wiele później niż planował.
       Przeklął w myślach, wstając na równe nogi i odnalazł kochanka.
       - Mogłeś mnie obudzić - oparł się bokiem o framugę drzwi, przyglądając swojej rybce i jej poczynaniom w łazience. Wyglądał tak dobrze i rześko, aż miał ochotę go wycałować. Każdy centymetr jego ciała, a mimo to podszedł i sięgnął po szczoteczkę do zębów oraz pastę. Nakładając sobie odrobinę zaczął szczotkować swoje białe kły.
       - Hm? Mam coś na twarzy? - spytał, zauważając spojrzenie niebieskowłosego na sobie.

        Czuł nieopisaną ulgę, która rozwiała wszystkie kłębiące się po dziwnym śnie przeczucia. Z ciężkim, przeciągniętym westchnieniem oparł się o framugę drzwi, przepuszczając kroczącego dumnie Nerine. Miał wręcz ochotę złapać go za ten cudownie spleciony, gruby warkocz i przyciągnąć do siebie w żarliwym pocałunku, ale nie było już na to czasu. Zamiast tego, wszedł do środka przewracając oczami i szybko odświeżył się, przemywając twarz oraz myjąc zęby, a potem wrócił do pokoju, spoglądając co takiego ciekawego miał przy sobie tryton.
         - Dziękuję - podziękował z delikatnym uśmiechem, patrząc jak Ashbane wyciąga jedną z rękawiczek. Było coś w nich wyjątkowego. Choć bardzo podobne do poprzednich, te różnił jeden istotny detal: były od niebieskiej rybki. Były prezentem, którego nie okalały jakieś podstępne sztuczki lub ukryte motywy. Był to najzwyklejszy prezent, od serca. Phyrin wyciągnął sztuczną rękę, której nie zdążył jeszcze zakląć magią i poczekał, aż kochanek naciągnie na nią materiał, a potem zrobił to samo z drugą. Mag uniósł obie dłonie przed swoje oczy, oglądając je z każdej strony, a potem nie mogąc znieść myśli o utracie dłoni, schował ją za siebie.
         - Dziękuję raz jeszcze za cudowny prezent, a teraz chodźmy zanim staruszek poda nas swoim koniom za spóźnienie - pocałował go w czoło i zaczął się ubierać. Wrzucił wszystkie rzeczy do toreb, a gdy upewnił się, że mieli już wszystko ze sobą, wyszedł z pokoju, czekając aż Nerine go zamknie. Zeszli na dół, oddając klucz i ruszając w stronę stajni, gdzie syn gospodarza właśnie siodłał drugiego z ich koni. Gdy ich zauważył, zaglądnął do stajni, krzycząc coś i kiwając głową, a potem do nich pomachał na przywitanie.
         - Ojciec zaraz przyjdzie - powiedział, a jego wzrok mimowolnie powędrował do nieruchomej dłoni maga. - Mogę spytać, czemu straciłeś dłoń? - spytał, nie czując ani grama wstydu za taką bezpośredniość. Hutson lekko zaskoczony zerknął na swą prawą, sztuczną dłoń, a potem uśmiechnął cierpko.
         - Czasem los wymaga od nas pewnych wyborów, a to był jeden z moich - odpowiedział wymijająco, kiedy z stajni wyłonił się Zerta.
         - Wasze konie są gotowe. Nerine - podszedł do chłopaka, wciskając mu do rąk mały pakunek. - Tu macie odrobinę kostek cukru oraz jabłek dla koni. Niech Nemezis was nie sięgnie - tym razem zwrócił się do maga, na co ten pobladł momentalnie, ale przytaknął z kwaśnym uśmiechem.
         - Dziękuję za wszystko - podszedł do swego konia, mocując u jego boków dwie spore torby podróżne. Pożegnali się z obojgiem ludzi i ruszyli w stronę tylnej bramy miasta, gdzie ściągnięto obrożę z Hutsona, a ten od razu mógł nałożyć zaklęcie na dłoń. Szeptając słowa w obcym języku, utworzył z run wokół dłoni kręgi, które zacisnęły się wokół niej niczym bransolety i zniknęły, a kawałek drewna zrobił się cieplejszy oraz miększy, nie przypominając nic sztucznego.
          - Gotowy? - spytał, spoglądając na Nerine, przerzucając zaraz uwagę na rozciągające się przed nimi piaski oraz szczyty wysokich gór, do których zmierzali.
          Pomógł rybce wspiąć się na konia, a potem sam dosiadł swojego, klepiąc go uspokajająco po szyi, a potem machnął lejcami, lekko kopiąc go w bok brzucha. Ogier parsknął i zarzucając głową ruszył powoli przed siebie. Podróżowali tak pół dnia, aż Phyrin rozporządził małą przerwą. Zszedł z konia, przywiązując go do wyschniętego pnia drzewa i dopiero teraz poczuł jak bardzo ma obite i obolałe dupsko. Zerknął na Nerine, lekko śmiejąc się z jego poczynań przy schodzeniu z konia, a potem wyciągnął z torby dwa kubki oraz butlę z wodą. Nalał im obu, podając jeden kubeczek rybce.
         - Pij, musisz się nawadniać - poprosił, nie chcąc, aby ten znów niemalże wysechł na jego oczach.

        Gdy dotarli do podnóży gór, mag zarządził rozbicie obozu. Poprosił Nerine o zebranie opału, a sam rozstawił niewielki namiot, w którym rozłożył  śpiwory. Oboje zmęczeni podróżą konną zjedli ciepły posiłek, opróżnili do dna sakiewki z wodą i poszli spać, nie gasząc ogniska. Hutson tłumaczył to, że wolałby zostać napadnięty przez złodziei, niżeli zostać zjedzonym żywcem przez krwiożercze insekty wyłażące po zmroku. Jedynie ogień je odstraszał, a drewna mieli wystarczająco dużo, aby przetrwać do rana. Phyrin z co godzinną pobudką dorzucał drewna, aż nastał świt. Dopiero wtedy zignorował tlące się ognisko, naciągając na siebie biała koszulę. Podziwiając piękne, okrągłe słońce odwrócił się w stronę wychodzącego z namiotu Ashbane.
        - Gotowy? Pójdziemy wzdłuż tych pagórków. Za nimi powinna rozciągać się rzeka połączona z morską wodą. Tam się wymoczysz, uzupełnimy zapasy wody i ruszymy w góry - poinformował o swoim planie, który mógł dokładnie obmyślić przez całą noc. Gdyby o niego chodziło, zignorowałby tę godzinną wyprawkę, ale Nerine potrzebował słonej wody. Bez niej najprawdopodobniej wysechłby w ciągu paru najbliższych godzin.
        - To zaraz za tym zakrętem - po godzinnym spacerze, Phyrin minął ostatni, wysoki na trzy metry głaz, poprawiając przewieszone na ramionach torby, a jego uśmiech szybko zniknął, gdy jego oczom nie ukazała się błyszcząca tafla wody, a jedynie wyschnięte koryto. - Co? To niemożliwe - wysapał, nie kryjąc strachu na swej twarzy. Spojrzał w stronę Nerine.
        - Też miałem taką reakcję - wzdrygnął się na obcy głos po czym odskoczył od siwego staruszka, który podpierał wysoki kamień. - Ale nie spodziewałem się, że kogoś tu spotkam. Podobno jest wyschnięte od dwóch lat - poinformował, kaszląc w pomarszczoną dłoń. Wyglądał fatalnie i mag szybko zrozumiał tego powód. Mężczyzna miał poważną ranę na nodze. Najprawdopodobniej spadł z wysokości, łamiąc nogę, a rana... zdołała złapać infekcję, gnijąc.
        - Nie szedłem tym szlakiem od lat - przyznał smętnie Phyrin, przykucając do rannej nogi.
        - Zostaw chłopcze. Jest już za późno - pomachał przed Phyrinem, jakby odganiał upierdliwą muchę. Ciemnowłosy skrzywił się na odór i stan rany. Staruszek miał rację, ale chciał chociaż uśmierzyć mu cierpienia, więc zaczął szperać w jednej z toreb.
        - Nerine, dwieście metrów wyżej powinien być zamknięty obieg wody. Tam... napełnimy bukłaki wodą - wyciągnął mały woreczek z ziołami. - Proszę żuć dopóki nie zrobią się okropnie gorzkie. Uśmierzą ból - wręczył w dłonie mężczyzny przedmiot.
        - Dziękuję chłopcze. Niech Bóg będzie z wami - skinął do nich głową, gdy odchodzili i z uśmiechem oraz łzą w oku, wsunął do ust jeden listek.
        Mag szedł sztywno, zaciskając usta w wąską linię. Był niesamowicie poirytowany tym widokiem. Nie od dziś wiedział, że te góry pożerały ludzi i tylko dobrze obeznane osoby mogły przetrwać tę podróż. Nie bez powodu były one tak niebezpieczne, a jednocześnie bogate w drogie i rzadkie surowce. Na tym najwyższym szczycie znajdowały się bramy do krainy smoków. Tam, gdzie właśnie musieli dotrzeć, aby odnaleźć Paskudę. Chroniona uzbrojonymi strażnikami gotowymi od razu zabić... prawdopodobnie już zniszczona i opuszczona, ale wciąż otwarta. Ze smokiem byłoby o wiele łatwiej dostać się na miejsce, ale niestety nie mieli tego przywileju, a proszenie Beliada o przysługę... było niemożliwe. Phyrin nie miał zamiaru się ukłonić. Oboje wyrównali rachunki.
        - Gotowy? - spytał, stawiając stopę na pierwszym stopniu z głazu, zaglądając przez ramię na trytona - Od teraz, dwieście metrów w górę - widząc jednoznaczne spojrzenie kochanka, podskoczył lekko na drugiej stopie, aby złapać się zdrową dłonią i podciągnąć do kolejnej, robiąc spory wykrok i tak kilka razy, aż znalazł się na niewielkiej półce. - Teraz ty - wyciągnął ku niemu rękę, aby szybciej sięgnąć po Ashbane, gdy ten zacznie się wspinać. Jeszcze tylko sto dziewięćdziesiąt osiem metrów.
        Ich wspinaczka trwała dwadzieścia minut, owocując licznymi luźnymi głazami, kruchymi wnękami oraz dziurami, przez które musieli się przecisnąć. Nie wspominając go rosnącej roślinności, jakiej nie mógł odpuścić Phyrin oraz mnóstwa robactwa, za którym wariowałaby ze szczęścia sama Makoto.
        Poczciwy mag dźwignął się na drżących ramionach, szybko niczym hak zakotwiczając się kolanem na podeście. Wturlał się na płaską powierzchnię, a potem leżąc na brzuchu, wychylił się do nadal wspinającej rybki.
       - Podaj mi rękę - wyciągnął dłoń, a gdy chłopak sięgnął po nią, osunął się nieco w dół. Serce dosłownie stanęła w gardle maga, który zwinnym ruchem ześlizgnął się niżej, złączając ich dłonie razem. - Spokojnie, nie puszczaj - oznajmił, chcąc, aby tryton utrzymał z nim kontakt wzrokowy i za nic w świecie nie patrzył w dół. - Jesteś prawie na miejscu. Jeszcze tylko jeden krok. No, dalej - zachęcał, widząc tę cholerną przepaść pod rybką. Nerine przytaknął zbierając się w sobie i chwilę później dźwignął ciało w górę, a mag wciągnął go na górę, padając na plecy jak długi, ciężko dysząc.
       - Gdy wrócę, zapisuję się na siłownię - zauważył, śmiejąc się z tego, co mogło się nieszczęśliwie wydarzyć. Odczekał chwilę, aż palące mięśnie odpoczną i dopiero potem odwrócił się w stronę rosnącej zieleni wokół zbiornika wody, do którego wpadał wodospad. Podszedł do skalistego brzegu, spoglądając na wzburzoną wodę. Nie wyglądała na skażoną ani na taką, w której pływałoby coś mięsożernego.
       - Rozbieraj się - rozkazał, samemu rzucając na ziemię magiczne torby, a potem płaszcz oraz rękawiczki. Nogami zsunął niedbale buty, ściągając przez głowę biała koszulę, a potem zaczął rozpinać spodnie. Wszedł do wody po biodra, przyglądając kochankowi. - No dalej - zachęcił, rozsmarowując wodę po swoich ramionach, jakby wklepywał krem.

        Był już środek jesieni. Temperatura schodziła do piętnastu stopni, ale to nie przeszkadzało magowi. Korzystając ze swojej magii, otulał swe ciało cienką warstwą ochronną, która regulowała temperaturę. Taki zabieg nie wymagał dużego skupienia. Magowie byli uczeni takich sztuczek z samego początku swego jestestwa, więc Phyrin musiał jedynie przypomnieć sobie jak to się robiło, a zajęło mu to dosłownie parę sekund, bo potrzeba poczucia ciepła była silniejsza niż marznięcie dla wyższych celów.      
          Runy w oczach mężczyzny nie schodziły. Ciągle tańcowały w jego tęczówkach, znikając na krótki moment za czarną niczym smoła źrenicą, aby zaraz pojawić się po wyjściu zza jej osłony. Skupiając się na widoku rozbierającego trytona, wyciskał ze swojego ciała sól, którą rozpuszczał w wodzie, aby ją zasolić. Wiedział, że właśnie tego potrzebowało najbardziej ciało Nerine, więc zmieniał właściwości cieczy w ukryciu przed niebieskowłosym. Nie chciał słuchać jak niebezpieczne to było wyzbywać się ważnych witamin z własnego organizmu.
          - Korzystaj, bo przez kolejne parę dni nie będziemy mieli wody - oznajmił, nie mogąc przestać się uśmiechać i odwzajemnił pocałunek, chłonąc go doszczętnie. Zanurzył swe ciało po samą szyję, obserwując relaksującą rybkę. Ten widok był dla maga cudowny, wręcz hipnotyzujący. Dawno nie widział Ashbane w tej postaci i dopiero teraz zrozumiał jak mu tego brakowało.
          Podpłynął bliżej dryfującego Nerine, przyglądając się z góry jego cudownej, połyskującej twarzy.
          -Nawodnij się, nie będę ciebie poganiał. Poza tym... minęło sporo czasu od zaginięcia Paskudy. Zapewne zdążył już narobić sporo szkód - przyznał, kryjąc na swej twarzy przygnębienie i obawę przed tym co zastaną po tamtej stronie. Nie miał jednak zamiaru teraz o tym myśleć. Sam chciał odzyskać sporą część energii, dlatego przyłożył dłonie do lica trytona, pieszcząc delikatnie ruchami palców jego odstające uszy, a potem sunąc nimi po szyji, usadowił je wygodnie na jego torsie, jakby go obejmował i przetransportował ich dwójkę bliżej brzegu. Hutson oparł się plecami o kamienną ścianę, pozwalając, aby ciało trytona nadal dryfując, lekko stykało się z nim, a sam nadal trzymając całe ręce na jego torsie, zaczął podziwiać niebo.
          - Mógłbym tak zostać na zawsze - przyznał lekko rozmarzony. Nie miałby nic przeciwko temu, gdyby Aionida zamroziła go w czasie, w tym jednym momencie, gdyby Nemezis postanowiła po niego ostatecznie przyjść. Sprzedałby nawet własną duszę Beliadowi, aby tylko śnić o wspólnych, cudownych momentach z Nerine, gdy w rzeczywistości przechodziłby największe katusze.
          Przymknął powieki, napawając się tym spokojem i ciszą, którą zagłuszał jedynie umiarkowany oddech Nerine, jego pluskający czasem ogon i szum wpadającego do oczka wodnego wodospadu.
          - Kocham Cię, Nerine - szepnął, lekko marszcząc twarz, gdy poczuł nieznaczny ciężar na swym ramieniu, a potem łaskoczące wąsiki smyrające jego policzek. Ostrożnie uniósł powieki, widząc przed twarzą parę czarnych oczu wpatrujących się w niego z uwagą, a potem drobne stworzenie skoczyło w powietrze, wystawiając swoje łapki połączone błoną z resztą tułowia. Zaszybowało nad ich dwójką, lądując w gąszczu roślinności i kwiatów, które... rozwijając się ujawniły czym naprawdę były.
          - Nerine, spójrz - szepnął, aby zwrócić uwagę trytona na otaczające ich magiczne stworzenia. - Musiały cię wyczuć - zauważył, bo wcześniej nigdy nie widział tylu żywych istot przy tym oczku wodnym. Musiały poczuć się bezpiecznie, albo zwyczajne zaciekawione trytonem, postanowiły się ukazać. Przypominające polatuchy gryzonie, przeskakiwały z gałązek małych krzewów na kolejne. Jedne były futerkowe, inne zaś opierzone. Wpadały w kwiaty, zmuszając liczne Algerythii do schowania się w swoich kwiatowych kokonach. Ale nie na długo, bo zaraz potem znów je rozciągały na boki, aby lepiej przyjrzeć się obcej istocie.
          - Są tobą zaciekawione - prychnął rozbawiony, gdy biały gryzoń wylądował na brzuchu rybki.

        - Nie pierwszy raz cię nim rozbieram - odpowiedział z błogim, lekko rozmażonym uśmieszkiem, jakby właśnie teraz przywracał z odmętów pamięci jeden z lepszych widoków Nerine, gdy ten eksponował pod nim swoje nagie ciało.
         - Lubię twój głos - zrobił lekką przerwę, odgarniając zbłąkany kosmyk z czoła trytona - Poza tym znam parę dobrych sposobów, aby zająć czymś twoje usta. Nie byłbyś już taki rozmowny - parsknął śmiechem, a w jego oczach zagościła pewnego rodzaju obietnica. Phyrin szybko zdał sobie sprawę, że był na głodzie. Głodzie ciała Nerine, bo wraz z wypowiedzianymi słowami, wyobraził sobie jak ten znika pod taflą wody i wypełnia usta jego naprężoną męskością. Mag ledwo zdusił w sobie jęk rozkoszy na wyobrażenie sobie tego przyjemnego uczucia. Poczuł je wręcz w kościach, pozwalając by przyjemny dreszcz rozlał się po całym ciele.
         - Nikt, poza Paskudą - nie brał pod uwagę innej opcji. Nie chciał dopuścić do siebie myśli, że smok może już nie żyć. Choć nienawidził tego potwora, tej magicznej bestii, to jednak czułpewien sentyment. Bez niego było pusto i cicho. Brakowało mu Ifryta. Jego spasionego, puchatego dupska, sierści w kawie i kotle gotującego się wywaru leczniczego. Brakowało mu miauczącego budzika. Brakowało mu tego wszystkiego.
         Mag pozwolił Ashbane na zapoznanie się z ciekawskimi stworzeniami. Obserwował jak ten z fascynacją badał gryzonie, a te pozwalając się dotknąć, same zaspokajały swą ciekawość. W między czasie chronił własne włosy, które jeszcze nie zaczęły wypadać, czy siwieć przed tymi uroczymi stworzonkami i ich łapkami, które chętnie lądowały w kosmykach.
         - Właściwie, byłem tu tylko raz, przypadkiem, ale nie widziałem ich aż tyle - z tymi słowami przypomniał sobie tamten dzień. Felerny jak każdy inny, gdy razem z Makoto wybierał się w podróż krajoznawczą.
         Było wtedy lato. Słońce wzbiło się w najwyższy puntk na niebie, tym samym smażąc im plecy, gdy oboje wspinali się po górach. Teraz byłby mądrzejszy i posłuchałby Makoto, biorąc miotłę, aby wzlecieć na odpowiednią wysokość niżeli męczyć swoje kończyny dla wyższego celu, jakim było sprawiedliwość dla ludzkości. Mag w końcu nie lubił oszukiwać magią. Chciał niczym człowiek używać jedynie swojego ciała oraz technologii, aby osiągnąć cel.
         - Daleko jeszcze? - spytał, z potem na czole i nierównym oddechem. Widział białe majtki spod spódniczki dziewczyny, nie dzisiąc się temu, bo odkąd ukończyła szkołę, wszystko w jej garderobie było białe. Tłumaczyła to tym, że chciała aby był to jej znak rozpoznawczy, gdy stanie się już sławnym odkrywcą nowych gatunków roślin czy zwierząt.
         - Byłoby szybciej, gdybyś miał miotłę. Moja nas nie udźwignie - warknęła, zerkając na niego w dół przez ramię, a młody Phyrin jedynie mlasnął z nachmurzoną miną i uciekł wzrokiem w bok, aby nie wyjść na zboczeńca.
         - Nie mam kasy. Poza tym to nie w porządku oszukiwać magią
         - Ty i te twoje zasady - przewróciła oczami robiąc kolejny krok w górę - Jesteś magiem. To naturalna kolej rzeczy - stęknęła z wysiłku, a stopa ześlizgnęła się z kamienia, trafiając w głowę Hutsona. - Przepraszam! - brzmiąc mało przekonująco brnęła dalej w górę. Phyrin jedynie cmoknął w niezadowoleniu, spojrzał w dół na przepaść. Na te setki metrów dzielących ich ciała od ziemi i pobladły jak ściana wznowił wspinaczkę.
          - Pierwszy i ostatni raz wspinam się na tą cholerną górę - oznajmił stanowczo.
          - Poczekaj, jeszcze zmienisz zdanie, gdy tylko znajdziemy...
          - O ile znajdziemy - wtrącił się jej w słowo, gdy dziewczyna zniknęła za skalną kładką. Mag zaraz po niej wczłapał się na nią i ruszyli przez kilka ciasnych wnęk, aż czarownica przystanęła, łapiąc się za swój szczęśliwy kapelusz.
          - Patrz! To one! - wskazała palcem pięć wyrastających z kamiennej ściany grzybów. Na pierwszy rzut oka przypominały zwyczajne muchomory, ale gabarytowo bliżej było im do prawdziwków. Odróżniało je to, że wyglądały, jakby oddychały. Ich kapelusze kurczyły się i rozciągały niczym płuca.
          - To ten twój skarb narodowy? - uniósł pojedynczą brew, na wspomnienie jak opowiadała o tym wcześniej Makoto. Widząc jednak teraz grzyby, nie zdawały się być warte tego całego poświęcenia.
          - Są cholernie rzadkie. I mocne - pomachała do niego dłonią, aby w końcu ruszył dupsko. - Ale coś jest z nimi nie tak. Hmm... umiesz może wyczarować kwaśny deszcz? Podobno wtedy się rozwijają, a nam potrzeba ich zarodni
          - Tak, ale potrzebuję słonych łez - złapał dwoma palcami za nasade nosa i rozmasował ją z nadmiaru irytacji. Czuł jak blisko była już migrena, gdy zbyt dużo spędzał czasu z dziewczyną.
          - Nic trudnego! - oznajmiła zachwycona i wyciągnęła spod kapelusza miniaturową miotłę. Machnęła nią parę razy w powietrzu, a ta za każdym razem zwiększyła swe rozmiary, aż przybrała swoją naturalną formę. Podała ją Phyrinowi cała w skowronkach. - Dawaj!
         Mag spojrzał na nią jak na wariatkę, ale odebrał miotłę. Ta stała dzielnie wyprostowana, gotowa do swej misji, a potem Phyrin zdzielił ją parę razy, a ta garbiąc się w obronnym geście, rozwścieczona i rozżalone wyrwała mu przedmiot.
         - Naprawdę?! Jak mogłeś! - fuknęła z wyrzutem, głaszcząc lekko poturbowaną miotłę - Kobiet się nie bije!
         - Jak dobrze, że nią nie jesteś - roześmiał się widząc jak ta nadyma policzki - Daj spokój, sama wyszłaś przed szereg - dodał, a ta z szklankami w oczach zaczęła płakać. Hutson prędko wyciągnął spod płaszcza swoją różdżkę. Runy zatańcowały mu w oczach, a końcówki włosów lekko rozświetliły się płomiennym kolorem. Słone łzy zaczęły zbierać się w wodną masę, lewitując między nimi, a potem twoząc miniaturową chmurę burzową, przekierował ją nad grzyby, po czym lunął na nie kwaśny deszcz. Magia skończyła się. Phyrin schował z powrotem różdżkę i oboje zaczęli przyglądać się grzybom. Minęło pięć minut, dziesięć, piętnaście, ale nadal nic się nie działo.
         - Dziwne, może to musi być dziewiczy deszcz - zauważyła Makoto, spoglądając znacząco na maga, a ten poirytowany trzepnął ją w głowę. - Ała, to była tylko luźna propozycja
         - Patrz, coś się dzieje - zwrócił jej uwagę na grzyby, które zaczynały się nadymać, aż ich główki popękały ujawniając grzybnię. Zadowoleni zebrali zarodki, a potem rozpalili na większej kłądce ognisko. Zjedli zabrane ze sobą jedzenie, a później Makoto zajęła się obrubką zarodni. Kończąc całe skomplikowane dla Phyrina procesy, podała mu gotowego blanta i oboje zapalili po jednym. Zaciągnęli się raz, drugi, potem trzeci, aż zostało im tylko po połowie skręta.
         - I jaaaak? - spytała przeciągająco Makoto ewidentnie zjarana.
         - Mocne - przyznał, patrząc na jej gł€pkowaty uśmieszek. Czuł jak świat zaczyna wirować, jak błogi stan otula całe jego ciało. - Jednak było warto - przyznał dość niechętnie znów się zaciągając, wypuszczając powoli dym z ust,  na którego widok Makoto się rozchichotała.
         - To jak? Teraz na samą górę? - spytała, wskazując palcem na szczyt góry, padając na plecy niczym placek. Hutson powędrował wzrokiem w górę, ignorujac rozkraczoną w beznadziejnym stanie dziewczynę, a potem dokończył skręta, wrzucając resztkę w ognisko.
         - Dawaj jeszcze jednego - oznajmił, słysząc jej rozbawienie. Wiedziała już co oznaczają jego słowa.
         Phyrin otrząsnął się od tego wspomnienia. Dziś wyjątkowo często wracał do dawnych czasów. Wtedy misja zjarania się w górach rzadkim grzybem zdawała się dla nich bardzo ważna. To jak odhaczyć z listy życzeń jeden z punktów do spełnienia. Teraz zaś wydawało się to dziecinne i głupie, ale wciąż zabawne. Dobrze to wspominał. Później ruszyli dalej w podróż, ale ostatecznie nie wpuszczono ich do krainy smoków. Nie dziwił się. Dwoje zjaranych magów, obcych. Schodząc skorzystali już z miotły, która faktycznie ich nie udźwignęła i ostatecznie spadając z niewielkiej wysokości, wpadli do tego oczka wodnego. Stąd Hutson wiedział o jego istnieniu.
         - W lesie nie ma za wiele istot magicznych. Nie tylko przez łowców, ale ogólnie z powodu poltyki Avys. Nienawidzi stworzeń magicznych - przyznał posępmnie Phyrin, patrząc jak tryton wychodzi na ląd. - Hm... można pozwiedzac niższe partie tych gór - sam postanawiając wyjść, wstał na równe nogi i wyszedł ostrożnie, siadając obok Nerine. - Ale w te wyższe bym się nie wybierał - przyznał otwarcie, ciesząc się w duchu, że podczas wyprawy z Makoto, nie napotkali nic groźnego. Liczył w duchu, że tym razem będzie podobnie.
         Gdy tylko oboje wyschli, ruszyli w dalszą podróż. Hutson odnalazł kamienną ścieżkę. Nie była idealna, ale nie na tyle stroma i wąską, aby martwić się o spadnięcie. Była czasem uszkodzona, ale boczna ściana góry chroniła ich przed zachodnimi wiatrami. Sprawa miała się gorzej, gdy droga okazała się zawalona. Musieli zmienić trasę i znów wspiąć się na wyższą kondygnację. Robili kilka przerw. Znów przeciskali przez wąskie przesmyki, a nawet skracali drogę za pomocą górskim jaskiniom.
         Byli już dość wysoko. Środkowa wysokość gór. Cztery tysiące metrów nad ziemią. To tutaj zaczynały się prawdziwe schody. Śnieg był już widoczny z każdej strony, dlatego Phyrin wyciągnął zimowy ubiór. Opatulich ich obu, a potem wznowili wyprawę. Ścieżki były coraz węższe, bardziej strome i śliskie. Szli teraz wewnętrzną stroną, mogąc podziwiać jeden z kotłów pod nimi.
          - Uważaj Nerine pod nogi - ostrzegł, kiedy dostrzegł lecące szaleńczo szybko stado magicznych ptaków. Czarnych niczym noc. - Dziwne - szepnął, czując wewnętrzny niepokój, a chwilę później przed nimi śmignęło wielkie, łuskowate, czerwone cielsko. - Nerine! - krzyknął, łapiąc go i ciągnąć na ziemię licząc, że bestia ich nie zauważyła. Niestety dostrzegł ruch gadzich oczu. Serce wręcz stanęło w gardle maga. - Cholera, musimy uciekać - wstał na równe nogi i ciągnąc trytona przed siebie, zaczął szukać miejsca, w którym mogliby się skryć.

        Niestety tak wyglądała rzeczywistość w wielu państwach. Magia nie była mile widziana. Ludzie stojący na szczycie piramidy bali się jej, bo nie posiadali odpowiedniego środka, który by ją zniwelował, a przynajmniej nie tak skutecznego jakby tego chcieli. Stąd Avys Flatsworn pozwalała Optopiusowi tworzyć rozmaite bransolety tumiące magię. Byli w wzmowie, o której Hutson doskonale wiedział. Za pomocą ćwierkającym mu ptaszkom czekał na odpowiedni moment, a gdy tylko przyszło założyć zmyślną biżuterię, napełniał swe ciało gęstą masą magii. W najgorszym momencie sięgał do zakazanej mocy, o której dosłownie nikt nie mógł się dowiedzieć. Jedynym świadkiem tego cudu był Beliad, który uratowałim obu życie podczas starcia z lalkarzem. Oj tak. Wbrew pozorm byli cholernie niebezpieczni.
        - To po prostu strach, Nerine. Ludźmi kieruje strach przed nieznanym - odpowiedział z jakąś dziwną udręką w głosie.
        Oprzytomniał nagle, powalony przez Ashbane na górę lodowatego śniegu. Przeturlali się po kładce, a nad ich głowami przelatywały tuziny odłamków.
        - Nie. To najgłupsze, co możemy zrobić - odparł, kucając za kamieniem. Słyszał oddech smoka. Z każdym jego wydechem wznosił wichury śnieżne, którymi ciskał w skałę, za którą byli skryci. - To istoty stworzone z magii. Są nią przepełnione, więc jestem dość mało pomocny. Z resztą... - spojrzał na swoją sztuczną dłoń. Powinien mu w końcu to wyjaśnić. - Nie jestem w stanie czarować skomplikowanych zaklęć bez drugiej dłoni - ta prawda cholernie ciążyła mu na języku. Jakby wypowiadane słowa były przesiąknięte trucizną, od której mięsień cierpnął i drętwiał.
        - Spróbujemy go oszukać. Nie wygląda na smoka posiadającego tchnienie. Nie jest jak Paskuda, ale jest niebezpieczny - zaryzykował, wyglądając zza kamienia, a gad zionął od razu ogniem. W ostatniej chwili mag schował głowę, czując jak głaz nagrzewa się od wysokiej temperatury płomieni.
        - Stworzę iluzję, Nerine. Kopię Ciebie. Wyrwij mi proszę kilka twoich włosów - poprosił, wyciągając różdżkę, którą rozrysował na kamiennej posadzce kilka skomplikowanych kręgów z symbolami i rozgwiazdami. Wziął od trytona włosy i położył je w środku, a potem w pełnym skupieniu zaczął recytować zaklęcie w obcym języku. Słyszał jak głowa gada zbliża się niebezpiecznie blisko, ale nie mógł teraz przestać. - To ryzykowne, ale... gdybyś dał radę zbliżyć się do niego wystarczająco blisko, aby chociaż wydłubać mu oczy - kończąc recytację, wyciągnął z torby krótki miecz. - Ja będę odciągał jego uwagę klonami. Gdy go oślepimy, powinniśmy zdołać uciec - przełknął głośno ślinę, a z ziemi zaczęły wyrastać cztery cienie formujące się w ludzkie ciała. Nawet jeśli była to iluzja i spokojnie ręka mogła przez nie przejść niczym przez ducha.  - Gotowe - machnął ręką, a cała czwórka wybiegła zza głazu, skupiając na sobie uwagę potwora. Od razu łapnął przynętę, obracając się do obiegających go klonów. Jego potężny ogon przeciął ze świstem powietrze nad głowami Nerine oraz maga.
        - Zaufaj mi. Nie pozwolę, aby cokolwiek się tobie stało - spojrzał śmiertelnie poważnie w błyszczące, cudowne oczy Ashbane. - Gdy będzie po wszystkim, wynagrodzę tobie to wszystko, przysięgam na moje życie - dodał, ściskając w kieszeni małe pudełeczko, a na swym karku poczuł mrożący krew w żyłach zimny oddech śmierci.