This is my revenge

       Para ulatywała z ceramicznego kubka z napisem "Dla najlepszego taty", któremu przez moment przyglądał się jasnowłosy. Zdawał się zastanawiać ile już lat posiada ten drobny prezent od swego problematycznego niekiedy syna. Minęło sporo czasu odkąd wpadł na niedzielny obiadek i z jakiegoś powodu brakowało mu widoku tej znajomej twarzy. Twarzy, która robiła się n lat temu cała czerwona, gdy pampers robił się pełen od czarnej paćki. Na szczęście te czasy przeminęły z wiatrem, a Denver odchowując swą pociechę mógł nareszcie zasnać świętego spokoju w swoich czterech ścianach z jakże cudowną żonką u swego boku. Na wspomnienie o swej wybrance serca, jego uważny wzrok prześlizgnął się na tyłek panienki po czterdziestce. Jak na swój wiek trzymała się znakomicie, co napawało dumą mężczyznę. Wrócił swym skupieniem do gazety, którą czytał, kiedy to jego spokój przerwał donośny odgłos z góry, przypominający mu, dlaczego jego chwile radości nie trwały zbyt długo.
        - Przypomnisz mi, czemu mamy tego pasożyta pod swoim dachem? - spytał retorycznie z żyłką na czole. Wypisz i wymaluj, nie ukrywał swej irytacji przed ukochaną, gdy ta nakładała na trzy talerze jajecznicę z bekonem. Wysmazonym tak, jak Miller lubił.
       - Kochanie, musimy czasem wziąć odpowiedzialność za swojego syna. Nie pozwole dzieciakowi spać pod gołym niebem - z niewzruszoną miną ignorowała niezadowolenie swego męża, całując go w czoło najczulej jak potrafiła. Ściągnęła z siebie fartuszek i położyła wszystkie talerze na stole.
       - Liam! Śniadanie! - krzyknęła miłym dla ucha świergotem, zasiadając u boku ukochanego, który wręcz zabijał swym wzrokiem. W sytuacji w jakiej się znaleźli mógł obwiniać jedynie swego syna. Moze właśnie dlatego ten nie chciał przyjechać w odwiedziny do swych staruszków. Zwłaszcza po ostatnim zderzeniu z Liamem. Mimo to nauczyciel nie rozumiał czemu Susan postanowiła się w to mieszać. Znał jej dobroduszność. Nie potrafiła przejść obok osób w potrzebie, ale były tego pewne granice, a jedną z nich zdaniem Milllera przekroczyła. Nawet nie chciała go słuchać, gdy się wykłócali o swoją rację.
      - Jest dorosły, poradziłby sobie
      - Znów chcesz ze mną dyskutować? Swoje zdanie będziesz miał okazję przedstawić swojemu synowi na niedzielnym obiadku. Zapowiedział, ze będzie - przewróciła oczami, czując jak zaczyna pomału irytować się zrzędzeniem męża. Potrafiła go zrozumieć, ale zdania nie miała zamiaru zmieniać. Nie tak wychowała swego syna. Zaakceptowała go takim jaki był. W porównaniu z Denverem nie naskoczyła na niego, kiedy przedstawił swą drugą połówkę za pierwszym razem. Zaakceptowała wszystko, lecz honor by ją nie puścił, gdyby pozostawiła Liama na pastwę losu. Nie miała zamiaru również odpuścić synowi. Czekała jednak cierpliwie, az ten łaskawie pojawi się u nich z wizytą. W odróżnieniu od blondyna, ona miała zamiar swoje zdanie przekazać winowajcy, a nie osobie, która wypijała za niego rozlane mleko.
       - Susan, kto to widział żeby... - nie skończył, gdy zaczynał unosić głos pod wpływem emocji, a na dół do kuchni zszedł winowajca porannego tematu przy kawie.
      - Siadaj kochanie, coś ciepłego do picia? - Susan od razu promiennie przywitała chłopaka zaś Denver spiorunował go wzrokiem wystającym spod rozłozonej gazety.
      - Dzień dobry - Miller w zaskakującym stoickim spokojem odezwał się wedle zasad domowych, z czego kobieta była niezwykle dumna i w odpowiedzi postanowiła pogratulować ukochanemu, czochrając go po czubku głowy.
      - Czyzby pierwsze lody przełamane? - zazartowała, wstając od stołu i wstawiła wodę do czajnika. - A więc? Czego się napijesz? - dopytała, chcąc samej sobie zrobić coś ciepłego do picia.

       Nikt nie życzyłby nawet swojemu największemu wrogowi sytuacji w jakiej postawiła się ta trójka. Żona nie widząca nic złego, ciesząca iż pomogła ex swojego syna. W końcu nie powinno zostawiać się dziecka na pastwę losu. Zwłaszcza, że chłopina nie miał gdzie zostać, a hotele były naprawdę drogie dla studentów. Przepełnione akademiki nie napawały entuzjazmem, poza tym kobieta sama w takim pomieszkiwała i wiedziała co się wyprawia za tymi czterema ścianami. Jako pierwsza była przeciwna wylądowaniu tam swego najukochańszego syna, dlatego niezmiernie się cieszyła, słysząc, że miał zamiar zamieszkać razem ze swoim partnerem. Teraz jednak, pozostawiony z bagażem chłopak nie miał gdzie się podziać. W jej obowiązku było mu pomóc. Nigdy nie zostawiało się kogoś w potrzebie. Za tą heroiczną cechę Denver kochał swoją żonę, ale i czasem nienawidził, gdyż dochodziło ostatecznie do takich sytuacji, gdzie musieli gościć byłego swego syna we własnych progach. Dlatego jako druga część układanki, niezmiernie irytował go ten fakt. Tak długie wyczekiwanie na wolność w swoim domku zakończyła się piaskiem. Nie było już możliwości chodzenia sobie jak bóg sam ich stworzył. Nie mółg głośno stękać i pozwalać stękać ukochanej, bo za ścianą mógł podsłuchiwać ten zbok. Do tego jego wypłata na rodzinę szła częściowo na tego pasożyta. Jasnowłosy wielce się uradował na wieść że chłopak rzucił swój głupi wymysł zostania pedałem i wziął sobie pod skrzydła kobietę, niczego sobie, młodą i mądrą dziewczynę. Ale nikt mu nie mówił, ze w tym wypadku ex syna wyląduje pod ich dachem! Miller zastanawiał się, co właściwie było gorsze w tym momencie. Kobieta w skowronkach, podająca wszystko na stół i w spokoju zaczynająca zajadać swoje śniadanie, czy walczący o dobre samopoczucie w ich towarzystwie Liam, którego mierzył chłodnym, aczkolwiek srogim spojrzeniem pan tego domu.
       Na desperacką uwagę chłopaka, Denver jedynie bez słowa wrócił spojrzeniem w nadruki w gazecie, pozostawiając swej żonie tworzenie przyjemnej otoczki dobrego, przyjacielskiego poranka. Wszystko jednak legło w gruzach, kiedy usta blondyna rozchyliły się, odpowiadając na słowa gówniaka.
      - Jest taki jeden skanlad - spojrzał wymownie na chłopaka, znów wracająć wzrokiem w nadruki - Zdradzony chłopak powiesił się na drzewie. Jego ciało odnaleźli dziś uczniowie idący do szkoły - przeczytał na głos zmyślony przez siebie artykuł, śląc Liamowi Moore pomysł na pozbycie się tego problemu, gdy zawitał do ich drzwi.
      - Dev! - kobieta uniosła się, cała czerwona na twarzy, mają cochotę zdzielić swego głupiego męża po tej czuprynie po czym kaszlnęła, widząc minę niczemu winnemu chłopcu - Nie przejmuj się niczym kochany - lekko wstała, nachyliłą się w stronę Liama i pogłądziła go pocieszająco po ramieniu. - Mówiłam swojemu synowi o tobie, więc wie, ze tu będziesz - nie dodałą jednak na głos, iz zmusiła swego syna, aby ten przyjechał na obiad, bo tak wypada i swój zasrany honor ma schować nawidok Liama. Nie obchodziło ją to, ze rozlałpiwo. Miał je wypić i zachować się jak przykłądny po osiemnastce dorosły, stając przed chłopakiem i zachowując normalnie. Owszem, szansa na normalny obiad niedzielny było jak nie do spełnienia marzenie, ale nie mogli cały czas uciekać od siebie. Nie mógł nie przychodzić do rodzicó, bo byłtu jego ex.
      - Nie mam nic przeciwko jego zniknięcia - dodał Denver, lekko się przytykając, gdy spojrzenie zony sięgło go namacalnie.
      - Zostanie z nami i zje jak człowiek ciepły, rodzinny posiłek. Na co masz ochotę? - spytała, chcąc zrobić coś, co lubił chłopak, aby poczuł się bardziej jak u siebie w domu. - I nikomu nie psujesz humoru - dodała, znów zerkając, czy jej głupi mąż ma zamiar jakoś to skomentować. Na szczęście siedziałcicho, skupiając uwagę na gazecie.
     - Prawie zapomniałam, przyszedłlist do ciebie, kochanie - dodała, wstając od stołu. Nie wiadomo, czy po prostu nie potrafiłą usiedzieć na jednym miejscu dłuzej niz pięć minut, czy po prostu miała tyle na głowie, ze co chwile musiała za czymś wstawać. Przyniosła list w ręce męża, byc moze w końcu siadająć ze spokojem do stołu. Jasnowłosy przyjrzał się kopercie, a jego brew lekk odrgnęła do góry. Otworzył go, przeczytał, a z ust wydobyło się ciche, przeciągłe westchnięcie.
      - Skaranie boskie - skomentował, nie mówiąc nic więcej.

       To było te pięć minut, których nikt w domu, nikt z obecnych przy stole nie mógł się spodziewać. Denver słynął ze swoich zdolności zaskakiwania w najmniej oczekiwanych momentach, ale ta wywołała zaskoczenie na samej kobiecie.
       - Jeszcze mi brakuje, żeby własne dziecko rządziło się nie w swoim domu - Miller nie był fanem zaistniałej sytuacji, ale posiadał pewne zasady, reguły jakich chciał się trzymać, a jedną z nich była władza. Jego syn szybko zostałby obudzony ze snu, gdyby w jakikolwiek sposób kazał rodzicom, a zwłaszcza jemu, kazać pozbyć się z mieszkania Liama. Nigdy nie dołozył cegiełki do tego domu. Nie jego pieniądze zostały tu zamrożone, nie on opłacał czynsz, więc również nie on miał tu jakiekolwiek słowo do dodania. W końcu dzieci ryby głosu nie mają. Jedynie kobieta, z którą spełnił swoje plany, z którą przezył kilkanaście lat razem miała prawo zakwestionować jego wybory. Tak jak zrobiła z tematem byłego syna. Nikt jednak nie skomentował jego wypowiedzi, strzelonej z bicza, jakby nigdy nie zaistniała. W sumie, nie było co tu komentować.
        Gdy oboje debatowali nad jadłospisem, blondyn przecierał swoją lekko zarośniętą brodę, czując jak siły witalne uciekają w popłochu. Dla pewności przeczytał list raz jeszcze, marszcząc przy tym brwi. Zdecydowanie oczy nie platały mu figla, natomiast co innego juz tak. Z pewnością swoje narzekanie usłyszy parę osób w odpowiednim momencie, ale jednak rzecz podnosiła mężczyznę na duchu. Zerknął więc na Moore, śmiejąc w duchu, że nawet nie ma pojęcia co go niebawem czekało.
      - Proszę tylko nie zeberka, nienawidzę brudzić sobie rąk - Denver w końcu zmienił swój wyraz twarzy na zdecydowanie łagodniejszy, składając list do gazety, którą skręcił w rulon. - Bo nie jest - schował gazetę za siebie, skupiając uwagę na podanym śiadaniu, któe było juz wystarczająco chłodne. Miller nienawidził gorących potraw. Posiadał tak zwany koci język, więc wszystko musiało być albo zimne, albo letnie, ale nigdy za gorące.
       - Cieszę się, zaraz posprzątam - Pani Miller jak zwykle promieniała szczęściem i dobrodusznością, zapijając zbyt duzo kęs jedzenia. W tym czasie mężczyzna mruknął pod nosem, czując na sobie czyiś dotyk. Spojrzał podejrzliwie na swoją ukochaną, która nie zdawała się być sprawcą tego uczynku. Kątem oka więc, z uniesioną brwią zerknął na młodzieńca, jasno zadowolonego z siebie. Był niczym odbicie lustrzane Denvera, a raczej jak jego przeciwieństwo. Nie chciał jednak robić burty przy żonie, więc przemilczał to, zignorował z stoickim spokojem, choć w środku miał ochotę odsunąć nogę. Co gorsza, prawie się uśmiechnął na tą zaczepkę z myślą, ze to kobieta! Jaka byłaby to wtopa!


      Przed obiadem Pani Miller postanowiła zajść za dom do ganka, gdzie trzymała wiele rozmaitych rzeczy. Była to istna graciarnia, którą jej mąż miał dawno temu ogarnąć, a nadal tylko straszyła swym chaosem. Niezrazona tym faktem, zaczęła wyciągać swoje kuchenne przybory, nie często uzywany w kuchni. Kobeita nie lubiła trzymać pod ręką tego, co nie było potrzebne do uzytku codziennego. Niestety coś nagle przerwało jej w tym, a okładniej mówiąc ciemne, futerkowe zwierzę, które szybko przemknęło między regałami. Z piskiem, krzykeim godnym kobiety o sporych płucach, wróciła do domu spanikowana, krzycząc za dwojgiem mężczyzn w domu.
        - Liam! Denver! - jasnowłosy wiedział juz, co go czeka. Ukochana nigdy nie mówiła do niego po imieniu, gdy nic nie potrzebowała. To miano dostawał jedynie, gdy naskrobał, albo coś od niego chciała. Wyszedł jej na czołowe z salonu na korytarz, gdzie cała zlana potem, purpurowa niczym dojrzały burak usiłowała przywrócić trzeźwość umysłu. Dała radę to zrobić dopiero, gdy ich lokator zawitał obok męża.
      - W ganku... coś jest. Weźcie to wypłoszcie! To chyba szczur! Moze neidźwiedź! - pisnęła roztrzęsiona.
      - Sprawdzę to - Denver po prostu zarzucił na siebie bluzę wiszącą na wieszaku, wmieszaną w kurtki letnie i miał juz mijać obietę, gdy ta złapała go kurczowo za ramię.
      - Weź Liama. Niech pomoze - martwiła się o swojego męża, choć jemu nie było to w smak.
      - Niech będzie, rzuce go na pozarcie, jak będzie trzeba - westchnął, czując jak Susan wbija mu swoje świezo zrobione paznokcie w skórę.
     - A ty masz zamiar paradować tak cały dzień? - spytał, nie mogąc juz dłuzej ignorować ubrania chłopaka.

       Jasnowłosy cały czas zastanawiał się nad swym losem, dlaczego musiał tak skończyć, w poszukiwaniu mikroskopijnego niedźwiedzia, którego z pewnością nie było. Po jego głowie chodziła myśl, że kobieta celowo skłamała ich obojgu, aby spędzili razem nieco więcej czasu i w jakiś magiczny sposób dogadali. Niestety Miller nie miał zielonego pojęcia co tak naprawdę drażni go w chłopaku. Czy to te przydługawe włosy, miętka w stronę facetów, a może sam fakt, iż przylazł pod ich drzwi, jako ex jego syna z prośbą o nocleg. Być może to wszystko komponowało się w idealną całość, potęgując irytację blondyna, który nawet niezauwazył od kiedy wpatrywał się w dupsko Liama. Jego okrągłe, dwa pośladki były apetycznie opinane przez dość ciasnawy materiał bielizny. Zapewne, gdyby nie świadomość do kogo one należały, Denver śmiało mógłby uznać, że są one apetyczne. Niestety samo imię przypisane do ich właściciela skreślały je natychmiastowo.
       - Pozwalam mieszkać tobie pod moim dachem i toleruje twoją obecność. To za mało na bycie miłym? - uniósł pojedynczą brew, uciekając wzrokiem w bok. Odchrząknął, przyglądając uważniej małym drobiazgom niedbale rzuconym na regale, a wspominki z czasów bycia jeszcze młodym, tak przed trzydziestką miło połaskotały ego Denvera. Niestety nie trwało to zbyt długo, bowiem chwilę po ucieczce od pośladków, Liam z krzykiem wpadł prosto na mężczyznę. Padli z hukiem na podłogę i coś niebezpiecznie chrupnęło w krzyzu blondyna. Syknął, obijając dodatkowo swoją szczękę o głowę Moore, gdy ten panicznie zaczął wstawać na równe nogi. Miał po prostu ochotę stąd wyjść, a najlepiej zamknąć chłopaka razem z tym obślizgłym wężem. Na nieszczęście chłopaka, wpadł na lepszy pomysł.
       - Piszczysz jak baba i się jeszcze zachowujesz jak one - stwierdził na głos, dając tym samym aluzję Liamowi, że z pewnością to on wystawiał tyłek jego synowi, co z jakiegoś powodu nieco uradowało Millera. Być moze nie był do końca zepsuty, a samo nawrócenie się w stronę płci pięknej jasno na to wskazywało.
      Chwycił za framuge drzwi do kantorku, pomagajac sobie w ten sposób wstać, jednocześnie obdarowując Moore iście drapieznym wściekłym spojrzeniem. W padającym na niego cieniu, przypominał wilka, skradajacego się po swoją zdobycz z jasno wytyczonym zadaniem, wyrytym w głowie.
       - Nie mam zielonego pojecia co w tobie lubił mój syn - zdruzgotany westchnął, zamykając za sobą drzwi. Zakluczył je, aby nikt nie uciekł, ani zwierzę, ani sam Liam  i schował kluczyk do kieszeni spodni. - Nikt stąd nie wyjdzie, póki go nie złapiemy - spiorunował chłopaka, obchodząc stojący na środku stół, na którym Denver lubował coś majsterkować. To był jedyny skrawek jego prywatnego szczęścia. Nachylił się pod blatem, dostrzegając koncówkę ogona. Mężczyzna znał się nieco o tych stworzonkach przez kolege z pracy, który fascynował sie nimi i posiadał jednego boa dusiciela w mieszkaniu. Choć wielokrotnie zlewał go ciepłym moczem, chcąc nie chcąc coś zostało zapamietane przez Millera i wiedział od razu, że ten okaz nie był groźny dla człowieka, a ukąszenie mogło jedynie zaboleć. Sama trucizna była łątwa do rozchodzenia i nie było potrzeby wzywania słuzb specjalnych do pozbycia się węża.
      - Podaj mi chociaz worek zebym mógł go do czegoś spakować - oznajmił, kątem oka zerkając na chłopaka, a po chwili całkowicie skoncentrował się na swojej ofierze. Czy potrzebował pomocy? Oczywiście, ze nie. Równie dobrze mógł sięgnąć po łopatę i zwyczajnie zabić zwierzę, ale jemu chodziło o coś innego. Liam był zamknięty z niedźwiedziem w ludzkiej skórze, który nie odpuszcza tak łatwo, zwłaszcza, gdy chodziło o rodzinę.
       Gdy Liam był już na wyciągnięcie ręki, a w dłoni Denvera znalazł się wąż, wstał czym prędzej, prostując i łapiąc za nadgarstek chłopaka. Zgrabnym, zwinnym ruchem okręcił nim, przyszpilając plecami do blatu stołu, unieruchamiając obie ręce w jednym, silnym uścisku dłoni nad głową Moore. Samemu stojąc między jego nogami, przyłożył trzymaną głowę zwierzęcia blisko klatki piersiowej, sunąc pyszczkiem w dół, po samą linię gumki od majtek, nie spuszczając wzroku z młodzieńca.
      - A teraz grzecznie wytłumaczysz mi, co to miało znaczyć przy śniadaniu. Z pewnością nie była to noga mojej zony - odezwał się głębokim, uwodzicielskim głosem, choć ani myślał o podrywaniu Liama. Domagał się wyjaśnień.
       Nachylił się bardziej nad chłopakiem, czując jego ciepły oddech na sobie. Przesunął znów węża blisko jego sutków, które stanęły pod wpływem adrenaliny, po czym znów przeciągnął przestraszonego gada do szyji  i ucha Moore. Wąż wysunął swój język, łaskocząc płątek ucha, wkłądając ciepłą koncówkę lekko do środka.

       Denver w żaden sposób nie chciał wiedzieć co widział jego syn w Liamie, choć patrząc na aktualną sytuacje, chłopak prawdopodobnie był zwyczajnie ciekaw innego związku. Związku z facetem. Co prawda Miller nie widział w tym aż takiego problemu, gdyby wiedział o tym wcześniej, bo rodzony syn jasno wykłócał się o poważności tego związku. Gdyby znał od razu zaistniałą sytuację, siedziałby cicho, a tak niezliczonymi wieczorami marudził w łóżku przed spaniem swej żonie, doprowadzając ich obojgu do kolejnych siwych włosów. Teraz za to miał okazję wyrzucić z siebie tą całą gniezdzącą niczym wielki zarazek flustrację i nie hamował się ani na sekundę. Z radością patrzył jak pewna siebie minka Liama rzednie, gdy głowa węża snuła po okolicach jego ciała. Blondyn w jakiś sposób czuł satysfakcję widząc ten malowniczy strach snujący w tęczówkach chłopaka. Widok ten przywracał dawne demony Denvera, które powoli przyćmiewały mu zdrowy rozsądek, bowiem Pan Miller nigdy nie był świętoszkiem. Grzeczny zrobił się jedynie przez żonę, wynajdującą za dawnych lat dobre cechy mężczyzny. Choć ówcześnie góowały one nad tą stertą zgniłego charakteru blondyna, teraz skrywały się w jego cieniu, przyglądając jak świaodmie zadręczał pasożyta zamieszkującego w ich rodzinie.
       Jednak to, co zrobił Liam całkowicie sparalizowało Millera. Oszołomiony stał, jakby czas na moment się zatrzymał, luzując uścisk, co Moore od razu postanowił wykorzystać. Uciekł  kąt, jak bezbronne dziecko, prosząc aby to wszystko się skończyło, w duchu. Natomiast na głos przepraszając blondyna. Nie do końca wiedział co się stało, dlaczego tak nagle chłopak spanikował, ale wiedział jedno. Przesadził. Spojrzał na swoją dłoń, która chwilę temu unieruchamiała nadgarstki młodziaka, a do jego uszu doszedłgłos spanikowanej kobiety. Z niezadowoleniem zmarszczył brwi, zerkając przez ramię na Liama.
      Czuł w trzewiach, że powinien przeprosić, ale duma bijącą głośno i wyraźnie w jego wnętrzu karygorycznie zabraniała. Słyszał ją, czuł w uszach, jak i w klatce piersiowej. Nie mógł się przełamać, słysząc dodatkowo ponaglającą żonę. Z zimną krwią i wymalowanym surowym wyrazem twarzy, przepełnionym obojętnością podszedłdo drzwi. Odszukał w zamętach kieszeni klucz, nadal trzymając w drugiej ręce głowę gada. Otworzył drzwi, a twarz jasnowłosej od razu rzuciła piorunujące spojrzenie, jasno obarczające niewyjaśnioną winą Denvera.
       - Spokojnie, bo wyglądasz jak zmija zygzakowata - prychnął z szelmowskim uśmiechem, widząc jak wzrok kobiety ucieka w stronę Liama. - Musiałem zakmnąć, zeby nikt nie otworzył drzwi. Jeszcze wąż uciekłby i wlazł do mieszkania - podniósł rękę, a kobieta pisnęła, odskakując krok w tył, ale tylko na moment. Zatroskana podbiegła do Liama, delikatnie obejmując go i odgarniając włosy z twarzy. Czuć było od niej madczyną miłość. Jak zwykle pokłady te miała niewyczerpalne.
      - Jest cały roztrzęsiony, Denver - spojrzała na męza z wyrzutem, jakby liczyła wcześniej, że to wszystko potoczy się inaczej, a niesmak między ich dwojgiem nieco zmaleje. Nic bardziej mylnego.
      - Idę zająć się wężem - podniósł gadzinę, aby pokazać na prawdziwego winowajcę teog wszystkiego i wyszedł, pozostawiając ich dwójkę samych.

       Jasnowłosy zszedł z sypialni na dół po schodach prosto do kuchni, gdzie nucąca pod nosem żona sprzątała zbędne resztki z blatu. Z zarzuconym na szyji krawatem podszedł do niej od tyłu, obejmując czule. Jego delikatnie suche wargi musnęły ramię kobiety, odrywając ją od aktualnej czynności. Z nieśmiałym uśmieszkiem odwróciła się do Denvera, patrząc na krawat luzem zwisający na błękitno gołębiej koszuli. Zawsze uwielbiała mężczyznę w tym odcieniu. Idealnie wpasowywał się w kolor tęczówek, które tak kochała.
     - Nauczyłbyś się w końcu wiązać krawat - roześmiała się, bawiąc obiema końcówkami materiału.
     - Po co, skoro mam ciebie - prychnął rozbawiony, chłonąc nostalgiczną atmosferę rozciągającą się między nimi. Miller nie chciał, aby ta pieszczotliwa chwila prysnęła niczym bańka, lecz wraz z ostatnim pociągnięciem za koniec uformowanego krawatu, ktoś zadzwonił do drzwi. Małżeństwo doskonale zdawało sobie sprawę kto to był. Planowanych gości mieli tylko jednych i ich przybycie niezmiernie zestresowało mieszkańców domu. Prawdopodobnie obie strony stojące za barykadą drzwi zmagało się z gulą nerwów. Pytanie tylko brzmiało, czy Denver jako głowa domu poradzi sobie ze wszystkim. W końcu istniała tu niepowtarzalna zasada, jakiej każdy musiał uledz. Nawet syn nauczyciela doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Nie bez powodu wyprowadził się z mieszkania.
     - Otworzę, a ty spokojnie się ogarnij - Denver ucałował w czoło Susan, wychodząc w kuchni. Leniwie przeszedł podłużny korytarz, otwierając drzwi przed dwójką młodziaków. Syn od razu uśmiechnął się do swego ojca, przedstawiając swoją nową wybrankę serce. Miller miał nadzieję, że tym razem nieznajoma nie skończy jak sam Liam, a ich związek potrwa kilka lat, aby on mógł ostatecznie zaznać spokojnego życia. Czy naprawdę Denver prosił o tak wiele?
     - Miło panienkę poznać. Jestem ojcem Michaela, Pan Denver - od razu zasugerował swoje stanowisko w tym miejscu i to w jaki sposó dziewczyna miała się do niego zwracać. Na szczęście byłą bystra i prędko załapała, witając odpowiednio z mężczyzną, aż nagle ich rozmowę przerwał ktoś schodzący z góry, a mianowicie Liam, piąte koło u wozu. Nikt nie miał zamiaru udawać, że długowłosy był mile widziany na niedzielnym obiedzie, a jego były wraz z Hailley tym bardziej. Jasnowłosy jedynie przysłuchiwał się temu w milczeniu, marszcząc lekko brwi w niezadowoleniu. Poluźniłdwoma palcami krawat, słysząc jak Susan postanawia przerwać tę całą farsę. To nie tak, że Miller miał zamiar milczeć. Owszem, nie znosił Moore, bo był byłym jego syna, ale to nie tak, że był okropnym dzieciakiem nie do zniesienia. Ogólnie njako lokator był cichy, wręcz do znudzenia.
     Po zarządzeniu ludźmi, Susan wróciła z Liamem do kuchni, a Denver spojrzał wymownie spod byka na swego syna.
     - Panie pierwsze - z wymuszonym, sztucznym uśmiechem, namacalnym nawet dla ślepego, Hailley ruszyła przodem do salonu, gdzie stał przygotowany już stół. Usiadła grzecznie na jednym z krzeseł, gdy sam blondyn ściskał w tym czasie ramię swoje syna, nachylając nad jego uchem.
     - Pamiętaj, że jesteś w moim domu i nie życze sobie takiego zachowania. Masz być miły i się uśmiechać, inaczej porozmawiamy sobie po obiedzie na osobności - po tych słowach był w stanie usłyszeć bijące serce syna, jakby chciało wyrwać się z objęć żeber i prysnąć jak najdalej stąd, co niezmiernie rozbawiło Denvera. - Dobrze - dodał, prostując się, gdy dostrzegł przytaknięcie Michaela. Całą trójka usiadła do stołu, a Miller rozpoczął niewinne rozpoznanie się w temacie jak to właściwie się poznali i dlaczego postanowili być razem. Czym zajmuje się dziewczyna, co lubi i inne lekkie tematy, czekając, aż Susan wróci z Liamem i jedzeniem. Nie zamierzał im pomagać. Ukochana miała od tego pomocnika, on zaś miałza zadanie zająć się gośćmi. Być może zrobił się nieco delikatniejszy w stosunku do Moore, a może po prostu niechęć do niego lekko odsunął, chcąc go jednak osądzać na równi z całą resztą. Sam nie był jeszcze tego pewien, zwłaszcza po liście jaki dostał. Jutro bowiem... wraca do pracy.
     - Ach, wybaczcie, że musieliście na nas czekać - Pani Miller jak torpeda wpadła z miskami w rękach i rozłozyła je na stole, a zaraz za nią zrobiłpodobnie sam Liam. Gdy wszyscy usiedli do stołu, Susan podziękowała za spólne spotkanie i mozliwość zjedzenia takiego sowitego posiłku po czym każdy zaczął nakłądać sobie co tam chciał.
     - Liam, nałozysz mi kawałek mięsa? - Denver zaskoczyłnie tylko samego Moore, a zarówno żonę, prosząc chłopaka o coś. Coś, cokolwiek, co by zwykle nie robił. Prawdą jednak było, że Miller miał to zaplanowane. Chciał w ten sposó uspokoić ukochaną, udawadniając, że nie jest skończonych chujem i dla niej postara się być milszy dla Liama, a po drugie, nie mógł potraktować go jak psa przed synem, któy mógłby uznać, iż sam może robić to samo. Dlatego też wysunął lekko swój talerz w kierunku długowłosego, czekając az wyląduje na nim kawałek mięsiwa, któego tak uwielbiał. Nie miał zamiaru mieszać się w ich kłótnie, to była misja dla Susan. Jak dla niego, mogli się gryźć jak kot z psem, byle nie na jego oczach, nie w jego domu. W końcu byli dość świezo po zerwaniu.