This is my revenge

       Kłótnia małżonków zamieniła się w ciche dni, a Denver nie chcąc widzieć Susan na oczy, kazał spakować jej swoje najważniejsze rzeczy i wynieść się do swej matki, aby tam na spokojnie poukładała swoje myśli. Nie miał zamiaru rozmyślać nad całą sprawą, musiał sprawdzić sprawdziany uczniów, aby wiedzieć kto uważa na jego zajęciach i komu potem warto pomóc zdać z lepszą oceną na koniec semestru. Siedząc więc w salonie, wertował rozmaite rodzaje pisowni uczniów, niektóre przypominały kaligrafię pijaka, którą rozszyfrowywał znacznie dłużej niżeli chciał.
        W połowie przerwał mu jeden z mieszkańców domu. Spojrzał na witającego się z nim Liama i skinając głową wrócił do sprawdzianów. przez moment zastanawiał się, dlaczego ten chłopak był taki grzeczny. Czyżby odpuścił dobieranie się do blondyna? A może robiłto tylko za sprawą obecności Susan? Miller miał mały mętlik w głowie, przygryzając końcówkę długopisu w ustach, po czym sięgnął drugą końcówką do papieru, aby skreślić jedno słowo i wystawić ocenę, ale jak na złość... wypisał się.
        - Cholera - mruknął niezadowolony, zdając sobie sprawę, że był to jego ostatni długopis. Wstał niechętnie po kilku chwilach niepewności, zerkając na schody prowadzące do góry. Nie chciał, cholernie tego nie chciał, ale musisz sprawdzić wszystkie przeklęte sprawdziany, a jedyną osobą mogącą mieć długopis był Moore. Denver powoli zaczął wchodzić na górę w swoich krótkich spodenkach oraz koszulce, a każdy jego krok zagłuszały puchate kapcie, które były prezentem od Susan na ich dziesiątą rocznicę.
        - Liam, czy masz - chwycił za klamkę, otwierając drzwi i zastygł w bezruchu , w połowie kroku z szeroko otwartymi oczami, jakby zaraz miały mu wypaść z orbity. Jedynie szczęka mu nie drgnęła, gdy przyglądał się zaskoczony Liamowi robiącemu sobie dobrze w pokoju Michaela. Pod dachem Millerów!
       - Phy, bezczelny - prychnął, uśmiechając się delikatnie w kącikach ust i zrobił kolejny krok do przodu, zatrzaskując za sobą drzwi. Cicho, choć wątpił, aby to robiło jakąkolwiek różnicę, gdy ten pławił się  w przyjemnościach i słuchawkami na głowie.
       Jasnowłosy podszedł o wiele bliżej, zsuwając słuchawki i zerkając na nagranie wyświetlane na komórce, a niezrozumiały uśmiech znów pojawił się na twarzy Denvera. Jakby było mu żal chłopaka, jakby specjalnie oglądał blondynów podobnych do niego. Przypadek?
      - Nie masz wstydu robić tego w moim domu? Pod moją obecność i w pokoju ex, a jednocześnie mojego syna? - spytał, patrząc na niego z góry i prędko złapał Liama za nadgarstki, aby nigdzie mu nie uciekł. Usiadł nad nim okrakiem, ale nie usiadł, aby nie wybrudzić sobie ubrań.  - Powinienem cię ukarać - oznajmił, sięgając jedną ręką do wibratora, zwiększając również jego prędkość na maksymalne obroty i zaczął nim poruszać w wnętrzu długowłosego. - Pokażę tobie jak się bawią dorośli - jego słowa niosły obietnicę, gdy sam uśmiech przyprawiał o ciarki niepokoju co mogło siedzieć w głowie mężczyzny.

        Uśmiechnął się pod nosem, patrząc niczym drapieżnik na swoją ofiarę, gdy słodkie jęki Liama dochodziły do jego uszu, a każda częśc ciała drżała, spinając się i zacieśniając materiał między palcami. To właśnie było to co chciał zobaczyć. Wynik kary nałożonej na chłopaka za dogadzanie sobie w pokoju swojego ex, syna Denvera, syna Susan. Blondyn nie potrafił zrozumieć, dlaczego dawało mu to tak wiele satysfakcji, czemu każdy lgnął do tego ługowłosego szczyla. Co takiego miał w sobie Moore, że każdy chciał zostać oczkiem w głowie okularnika.
        Patrzył zwycięsko na to jak Liam dochodził, puszczając wibrator, ale nadal trzymając chłopaka za nadgarstki. Nie chciał, aby ten zrobiłcoś głupiego, dlatego wolał przytrzymać go dłużej, sla bezpieczeństwa ich obu.
        Uniósł lekko jedną brew, robiąc delikatnie zdziwioną minę na słowa długowłosego i nie mógł zaprzeczyć jego słowom. Sam nie był pewien czy to była satysfakcja, czy podniecenie, ale niczego takiego nie czuł w swoich spodniach. Jednakże coś go coraz bardziej przyciągało do chłopaka. Może możliwość wyładowania swoich emocji na nim? Może brakowało mu zabawy w tym nudnym, codziennym rytuarze?
        Skrzywił się, cmokając ustami na ostatnie słowa byłego chłoptasia Michaela.
        - Nie porównuj mnie do Susan. Nie jest łatwo mnie omamić. Zwłaszcza facetowi - puścił go, wyprostowywając swe plecy niczym żołnierz i spojrzał z góry na Liama z lekką pogardą.
        - Jeśli znów przyłapię cię na dogadzaniu sobie, wylecisz z mieszkania. To nie miejsce, gdzie możesz robić takie rzeczy. Pamiętaj, że to nadal pokój mojego syna, a nie twój - warknął, okręcając się na pięcie plecami do Moore, jednak głową nadal skręcał na jego twarz, kierując się ostatecznie do wyjścia. Nie chciał jakiegoś głupiego powodu chłopakowi na urojenia, że może mu się podoba, albo cokolwiek innego. Liam nigdy nie miał szans u Denvera i nigdy nie będzie. Po prostu Miller posiadał nietypowe sposoby radzenia sobie z problemami.

        Sięgnął po klamkę od pokoju, zacisnął na niej swą dłoń, lecz po chwili zastygł w bezruchu. Niczym kamień. Bez duszy, bez ani drgnięcia, jakby był manekinem postawionym przez kogoś, komu brakowało towarzystwa i udawał, iż właśnie jest to ktoś, do kogo warto otworzyć usta.Nic bardziej mylnego. Przynajmniej nie odezwać takimi słowami, jak zrobił to właśnie Liam. Nawet nie wiedział jak bardzo się pogrążał, jak bardzo kopał grób pod sobą z powodu kilku emocji nabuzowanych w jednej sekundzie.
        - Zawsze jest opcja, choć osobiście wolałbym spać pod mostem niż u Harrego - chłodny głos wydobył się po chwili z ust Denvera. Zimny niczym lód w Wostok, gdzie temperatura schodzi powyżej -80 stopni.
       - Mam swoje powody i nie musisz ich znać - ton głosu powoli się zmieniał. Z każdą sekundą, gdy powoli zaczynał obracać się z powrotem w stornę zmęczonego od dogadzania Liama.
      - Nie schlebiaj sobie zbytnio - prychnął rozbawiony, lecz słychać było w jego głosie rozgoryczenie i wściekłość, którą ledwo powstrzymywał na swej twarzy przed ujawnieniem. Widać było jak lęgnie się w lekko zarysowanych zmarszczkach. Widać było, jak płomień wściekłości bucha w jego czarnych niczym smoła źrenicach. Jak jasne tęczówki błyszczały niebezpiecznie, wpatrując intensywnie w Moore. A mimo to nadal bił od niego spokój i opanowanie, które lada moment miało prysnąć, a to tylko za sprawą rzuconego w tyłek wibratora.
      - Czego ty gówniarzu oczekujesz? - spytał, robiąc krok do przodu - Że będziemy nad tobą naskakiwać? Nad biednym Panem Liamem? Bo przyszedł robić z siebie pijawkę, zranioną przez życie? Ściągnij różowe okulary. Witaj w świecie dorosłych - rozłożył bezradnie ręce na boki, uśmiechając kpiąco, robiąc krok za krokiem, aż znalazł się przy łóżku. Miał ochotę zdzielić w twarz chłopaka, ale wpadł na o wiele lepszy pomysł.
      - Teraz rozumiem skąd te złości - nadal kipiał złością, mimo iż uśmiechał się do długowłosego. Teraz, słysząc o pocałunku, trochę lepiej rozumiał sytuację. - Swędzi cię dupa - prychnął, łapiąc za kostkę u nogi Liama i pociągnął bliżej siebie, okręcając tak, by wipiął swój tyłek. - Nie wiem co ci siedzi w tej głowie, ale to raczej ty jesteś pieprzonym egoistą - zaczął, jednak teraz nie słychać było zadowolenia w jego głosie, a wręcz prawdziwą wściekłość, która buzowała w nim od początku sięgnięcia po klamkę. Ściągnął z siebie spodenki. Jendym, zwinnym ruchem uwalniając swojego penisa, delikatnie nabrzmiałego od tego wszystkiego i klepiąc nim po nagim pośladku, zaczął ściskać pośladek, rozsuwając sobie tym samym drogę do dungeonu. Denver uważał, że po prostu chłopak miałból dupy i trzeba było mu dobrego hydraulika, a że znał się nieco na odtykaniu rur, to pomyślał, że pomoże.
       - A więc dostaniesz co chcesz - dodał, wchodząc w niego od razu i bez zbędnych ceregieli, zaczął poruszać się w chłopaku, zaciskając dłonie na pośladkach, ciesząc tym zacnym widokiem jego ciała wyginającego się przed nim.
      - Nadal jestem egoistą? Tego właśnie chciałeś, prawda? Chciałeś, żebym cię wypieprzył - najpierw syn, teraz ojciec, a potem? Jaki cel w tym wszystkim miał Moore? Denvera coraz bardziej to zastanawiało i zaczynałłączyć kropki, pomału.

         Denverowi niesamowicie spodobało się spojrzenie Moore. Na tyle, że uśmiechnął się do niego zwycięsko, coraz to szybciej poruszając się w nim. Nie miał zamiaru poświecać temu dużo czasu. To miał być szybki numerek. Dlatego zacisnął jeszcze mocniej ręce na jego biodrach, aby pomóc sobie rękoma w utrzymaniu tempa, a lekkie ruchy chłopaka tylko w tym wszystkim ułatwiały. Minął kwadrans, a z ust blondyna zaczęły wydobywać się zadowolone pomruki i jęki. Byli sami w domu, więc nie musiał martwić się o to, że ktoś ich usłyszy. Może dlatego właśnie pozwalał Liamowi na to wszystko.
         Chwycił za nadgarstki chłopaka, wykręcając jego ręce do tyłu, aby móc go dalej rżnąć. Puścił go jednak po chwili, przyciągając do siebie, do góry i obejmując jedną ręką w pasie kochanka, drugą zaczął droczyć się z jego penisem.
         Czując jak zaraz dojdzie, wyszedł z chłopaka, obracając go na plecy. Opadł nad nim, potrzymując się jedną ręką, aby nie zmiażdżyć go swym ciężarem i patrząc mu prosto w oczy, ujął ich oba członki w jedną dłoń, poruszając szybko dłonią. Znęcał się nad nimi obojgiem, starając dopieścić do granic możliwości. Denver zawsze był wymagający co do partnerów, więc nawet teraz dobierając się do Moore, czuł, że nie był on byle kim. Byle dziwką, która średnio potrafi obciągać. Wiedział, że te usta jęczące z przyjemności potrafią zdziałać cuda.
         - Widzę, że nieco mnie już poznałeś - szepnął, nachylając się do jego ucha. - Faktycznie, nie jestem osobą, która robi coś bo musi,  a osobą, która robi to, co chce. Czy to źle, że chciałem cię pocałować? - spytał, unosząc się i patrząc mu prosto w twarz po czym wtopiłsię w jego usta, czując jak dochodzi. Odczekał chwilę, pozwalając swojej dłoni na lekkie ruchy, aby uspokoić ich dwójkę, po czym wstał, lustrując stan słodkiego Moore.
         - Każdy jest egoistą, nawet ty - wyprostowany z tajemniczym uśmieszkiem odszedł, zbierając z podłogi jeszcze swoje rzeczy.
         - Tak jak mówiłem wcześniej, skoro podniosłeś rękawicę, śmiało, próbuj, ale nie myśl, że jestem taki łatwy jak pozostali - spojrzał jeszcze na chłopaka przez ramię, pozostawiając go ostatecznie samego w pokoju. Od razu udał się do łazienki, zamykając się w niej i puszczając gorącą wodę. Deszczownica od razu zlała jego ciało, gdy ten podparł się dłońmi o zimne płtki.
         - Cholera - syknął niezadowolony, wiedząc co się święci i nie miał tu na myśli Liama, jego dziwnych zagrywek, a o samego Millera.

         Minęło kilka dni, a zapracowany Denver, na jego niewyorbażalne szczęście, nie miał wiele czasu, aby zetknąć się twarzą w twarz z Liamem. To nie tak, że go unikał. Byłdorosłym, odpowiedzialnym meżczyzną i nie bał się spotkania z nim twarzą w twarz, ale wiedział, iż ten młodzieniaszek, ledwo opierzony kogucik może różnie reagować po tym, co między nimi zaszło, a Miller chciał uważać, iż do niczego nie doszło. Chciał, jednak zdałsobię wtedy pod prysznicem sprawę, co się zaczyna dziać w nim samym. Najszczerzej na świecie, nienawidziłsiebie za to, ale było już za późno. Nie chciał, bronił się, tłumaczył wtedy Susan, ale na marne. Miał tylko cichą nadzieję, że wszystko się uspokoi, Liam znajdzie nowe mieszkanie i ich ścieżki się przerwą. Choć nadal pozostaje sfera szkolna, choć tam mógł syzbko zrezygnować z nauczania. W końcu jest tam tylko na czas określony, dopóki ich prawowita nauczycielka nie wróci z macierzyńskiego.
         Weekend. Minęło już nieco czasu odkąd żona wyjechała do matki, aby poukładać swoje myśli. Od tamtej pory nie wymienili się ani jednym smsem, ani jednym wykręceniem do siebie numeru. Jakby w ogóle się nie znali. To był plus. Blondyn mógł poukładać swoje myśli, choć i na nie nie miałza wiele czasu. O poranku wstał dosć wcześnie, zrobił sobie jajecznicę na dwóch kromkach chleba, wcześniej robiąc solidny, pobudzający trening. Po śniadaniu poszedł pod prysznic, a gdy wybiła ósma rano, wrócił do kuchni na małą czarną z gazetą w ręku. Zasiadł przed telewizorem, puszczająć wiadomości w tle i wtedy, godzinę później, usłyszał głos otwieranego zamka w drzwiach głównych. Wiedział, że to nie Liam, a jedyna osoba posiadająća klucze do domu poza ich synem, była Susan. Michael pojechał nad jezioro z dziewczyną, więc nadal - pozostawała tylko jedna opcja, jedna osoba. Żona. To smutne, że zaczął ją uważać za coś takiego, jednak co się dziwić po tym, jak nakrył ją, gdy dobierała się do Moore. He, teraz sam nie był lepszy.
        - Wróciłaś - zauważył, gdy znalazła się z niewielką walizką między salonem, a kuchnią. Wyglądała kiepsko, ale nadal lepiej niż ją pamiętał, gdy opuszczała dom. Nie miałą już podkrążonych oczu, na twarz widniał deliaktny makijaż, ale jej wzrok, wciąż była zła. Odezwał się jako pierwszy nie bez powodu. Zaczepił ją, za nią, aby ułątwić wymianę zdań. Zamoczył usta w gorzkiej kawie, czekając co z tym faktem zrobi. Ta zaś westchnęła ciężko, ściągając z siebie cienki szalik, bo poranki robiły się powoli chłodniejsze.
        - Wróciłam - potwierdziłą chłodno, zaglądająć do lodówki, skąd wyciągnęła zimny sok pomarańczowy. Sięgnęła również po szklnakę i zwilżyła po chwili gardło cierpkim posmakiem owocu. - Żeby porozmawiać - zaczęła, unosząc wzrok na schody, gdzie dostrzegła schodzącego Liama.
        - Porozmawiamy jak wrócimy, jadę zawieźć Liama na miasto - skłamał, wiedząc gdzie patrzy kobieta i wstał z kanapy, odkłądając do zlewu kubek po kawie. - Gotowy do wyjścia? - spytał, patrząc na niego wymownie, aby czasem nie wpadł na głupi pomysł psucia planu Denvera.

         Denver przyglądał się wymownie Liamowi z nadzieją, że ten posłusznie będzie grał w to, co on sam zapoczątkował i prawie westchnął na głos z ulgi, gdy załapał o co chodziło. Wstał na równe nogi, chowając kluczyki do kieszeni spodni, ale nie wyciągnął z nich dłoni. Moore wyfrunął z mieszkania jako pierwszy, pozostawiając drzwi otwarte, a chłodny powiew wiatru stargał obojgu włosami, spod których widać było ich spojrzenia wywierjaące presję na drugą stronę.
       - Uciekasz - stwierdziła.
       - Nie porównuj mnie do siebie. Wrócę, to porozmawiamy - odpowiedział, zatrzaskując za sobą drzwi. Czy uciekał? Ależ skąd! Nie bał się kobiety, któa wybrałsobie za żonę do końca życia. Nie chciał jedynie grać według jej zasadom, a to była różnica. Sama uciekła do matki, zamiast sprostać zadaniu i na chłodno porozmawiać. Potrzebowała czasu, którego tak naprawdę nie miała...
       Blondyn wsunął kluczyk do stacyjki i przekręcił nim, słysząc warkot silnika. Powoli zaczął wyjeżdżać na ulicę, słuchając wiecznie nie zamykającej się buźki gówniaka.Prychnął na jego słowa, unosząc jedną brew ku górze, gdy całkiem znalazł się na drodze i spojrzał na niego, nim ruszył do przodu.
      - Niech ci będzie - rozbawiony jego ultimatum ruszył do przodu na centrum, gdzie najłątwiej było o kawiarnię z miarę dobrymi śniadaniami. Tak samo było tam najprościej zająć czymś czas na parę godzin. Jak to powiedział Liam, randka. Galeria była najprostrzym na to sposobem, choć sam Miller nie traktował tego w ten sposób i nie miał zamiaru.
      - Ale skoro to ty mnie zapraszasz, powinieneś postawić kino - mruknął nawet nie spoglądając w jego stornę. W sumie było to dla niego zabawne, że chłopak tak bezczelnie i jawnie zaprasza zajętego chłopa na randkę. Dlaczego? Denver mógł się tylko domyślać, nie pozwalając dzieciakowi na zbyt wiele. W końcu czekała na niego jeszcze rozmowa z żoną.
      Dojechali na miejsce po dwudziestu minutach. Miller od razu wjechał na podziemny parking, chowając bilecik do portfela i skierowali się oboje do windy. Sprawdził na mapie drzwi, gdzie znajdują się kawiarni i wcisnął odpowiedni przycisk.
     - Wybierz, którą chcesz. Dostosuję się - stwierdził beznamiętnie, patrząc na anzwy knajp na drzwiach.

         Brew nieznacznie drgnęła u Denvera, gdy doszedł do niego donośny głos zaskoczonego Liama. Nie miał co mu się dziwić. W końcu nie często mogło słyszeć się tak uległą zgodę ze strony blondyna, ale teraz było mu wszystko jedno. To nie tak, że pozwoliłby mu obmacywać się, czy całować, albo coś więcej. Miller traktowałby to jak wyjście z synem na zakupy i razem spędzenie czasu.
        Nie tracąc czujności przed sobą, zerknął kątem oka na odwróconego chłopaka, a ciche westchnięcie ulotniło się spomiędzy jego ust, dostrzegając niewyraziste odbicie w szybie i wrócił do widoków przed sobą, skręcając na skrzyżowaniu w prawo. Przemilczał resztę słów młodego, aby przemyśleć je sobie na chłodno, gdy będą spożywać słodkości w kawiarni. Poszli w wyznaczone miejsce przez Moore i ustaiwli się w niewielkiej kolejce do kawy, mając w tym czasie idealny moment na przestudiowanie karty menu. Trzymajac ją w dłoniach, odnaleźli wybrane przez siebie zamówienie, a po złożeniu go, długowłosy uciekł w poszukiwaniu wolnego stolika. Denver odprowadzałgo wzrokiem, aby zorientować się mniej więcej gdzie miał później ruszyć, po czym zapłacił wskazując mniej więcej gdzie będą czekać na zamówienie. Sobie wybrał kawałek wytrawnej tarty, a do niej czarną kawę. Z paragonem zgniecionym w ręku przyszedł do stolika i usiadł na przeciwko Liama. Zawsze lubił patrzyć wprost na towarzystwo.
        - Nie uważasz, że wyamgasz za wiele jak na taką przysługę? - spytał, krzyżując ręce na piersi. - Poza tym nie sądzę, abym był odpowiednim towarzystwem do zrealizowania randki marzeń - nie mogąc wytrzymać spojrzenia Liama, rozglądnął się po okolicy i gościach, gdy kelnerka podeszła z tacą, na której znajdowały się ich napoje. Położyła je ostrożnie z uśmiechem wracająć za ladę.
        - I nie patrz na mnie, jakbyś miał zamiar rozebrać mnie za pomocą wzroku - mruknął, jakby byłtym oburzony, choć widać było po nim małe znudzenie. Powodem były powracające myśli do swojej żony. Co zrobi, gdy wróci, o czym porozmawiają. O problemie, który siedział na przeciwko niego.
        - Jeśli podasz mi wystarczające argumenty, rozważę zgodę. Masz czas do skończenia dzisiejszej wycieczki. Po kinie chcę usłyszeć twoje powody, ale będę miał jeden warunek. O ile się zgodzę - oparł się łokciami o blat pokazując jeden palec wskazujący - Odbędzie się to w innym mieście - zmrużył powieki, marszcząc brwi, aby jak najbardziej brzmieć poważnie. Nie chciał, aby ktoś znajomy ich zobaczył,  a co gorsza uczeń.

         Wzrok Denvera co jakiś czas uciekał w stronę Liama, który być może nieświadomie, lub i świadomie, podgryzał oraz oblizywał wargi w bardzo specyficzny sposób. Miller miał ochotę się skarcić, że reagował coraz częściej na chłopaka.
        - Byle nie romansidło o pedałach - być może były to zbyt mało subtelne słowa, ale mężczyzna nie miał zamiaru owijać w bawełnę. Nie chciał, aby ktoś ich pomylił i wziął za parę. Zwłąszcza, że on miał pierścionek na palcu, zaś Liam... niekoniecznie. Na tę myśl spojrzał na złoty pierścień i zaczął bawić się nim za pomocą kciuka, obracając w kółko wokół palca. Susan - jej imię cały czas siedziało w głowie nauczyciela. Jak do tego doszło, że tak oddalili się od siebie?
       - Jeśli skończyłeś, ruszajmy - powycierał usta w serwetkę i odłożył na pusty talerz. Miał tylko podwieźć Moore, a nie przechadzać się z nim po galerii. Nie mówiąc, że czeka go rozmowa z żoną po powrocie. Kto wie co teraz tam odstawiała w czterech ścianach, sama. Szperała mu po szafkach? Szukała dowodów zdrady? Niestety nie mogła nic znaleźć, bo takowe dowody nie istniały.
      Po krótkim czasie znaleźli się przed wejściem do kina. Wnętrze było czarne z wieloma ledowymi dodatkami, a na środku stała lada z słodkościami oraz wieloma kasami.
       - Zajmij kolejkę, zaraz wrócę - oznajmił chłodno, kierując się do łazienki, gdzie przemył twarz pod bierzącą wodą w kranie, a wilgotnymi dłońmi przejechał po gęstych włosach, układając je wszystkie do tyłu. Spojrzał raz jeszcze na swoją dłoń oraz pierścionek i po długim namyśle... ściągnął go i cisnął do kieszeni spodni. Czuł ból w klatce piersiowej, ale uznał, że to konieczne. Po chwili wyszedł z łązienki, dostrzegając dwójkę mężczyzn stojących za Liamem i ewidentnie wpatrujących się w jego tyłek.
       - Napalone oblechy - mruknął pod nosem, zachodząc długowłosego od tyłu, celowo szturchając jednego z chłopaków w ramię.
       - Och, najmocniej przepraszam. Nie chciałem - jego głos był szorstki, a oczy ciemne od bijącej z nich irytacji. - To jak, zdecydowałeś się na coś? - spytał tym razem Liama, patrząc na szyby, za którymi skrzynie były zapełnione rozmaitymi popcornami, żelkami, czy chipsami z sosem serowym.
        - Ja się skuszę na nachosy - oznajmił, robiąc kolejne dwa kroki do przodu, gdy kolejka się przesunęła, a sprzedawca spojrzał na nich w oczekiwaniu na zamówienie.

        - Pomieścisz to wszystko sam? - spytał, lekko prychając. Wizja wciśniętego chłopaka w czerwony fotel z paczką średniego popcornu i nachosami z boku, ssącego picie ze słomki wydawał się zabawny. Jeszcze zabawniejsze byłoby, gdyby ze strachu wszystkim podrzucił. Tak, zdecydowanie Denver nie wpuściłby go takiego do samochodu.
       Blondyn patrzył jak Liam wybiera siedzenia, gdy ktoś inny ładował popcorn do drewnianego pojemniczka. Postawili wszystko na ladzie, gdy bilety drukowały się dla ochroniarza przed salami kinowymi. Liam zapłacił, kiedy to niespodziewanie sięgnął dłonią do twarzy mężczyzny. Nie zdążył opanować zaskoczenia, zastanawiając po co ta cała farsa. Dopiero po chwili poczuł czyjeś wścibskie spojrzenia. Westchnął jedynie, biorąc do ręki Nachosy i zaraz p otym również popcorn.
        - Bez obaw. Przezyłem swoje. Gorszym horrorem byłoby - ugryzł się w język. Tak, przeżywał prawdziwy horror w domu. Przetrwał zaręczyny i ślub, wychował dziecko, co było wyzwaniem, prawie padł na zawał, gdy okazało się, że ma chłopaka, a teraz... największy horror toczył się przed nim. W postaci Liama Moore w jego otoczeniu. - Sam w sumie nie wiem - skłamał i kiwając głową kazał Liamowi ruszyć i zwolnić kolejkę.
       - Tylko nie posikaj się tam ze strachu - mruknął, gdy minęli ochroniarza, kierując się do wyznaczonej sali.
       - W ostateczności mogę użyczyć tobie swojego ramienia, ale nie zrób mi dziury w ubraniu. Lubię tą koszulę - oznajmił, wypuszczajac przeciągle powietrze z płuc, a gdy znaleźli się w środku, zaczął powoli stąpać po schodkach.
       - Uważaj - powiedział krótko. Usiedli na swoich miejscach, rozsiedli wygodnie i czekali, aż światła lekko pociemnieją, by póścić pół godzinne reklamy.
       - Jesteś typem, który zjada wszystko przed filmem, czy w połowie? - spytał, biorąc pierwszego nachosa do ust z odrobiną sera, który szybko stygnął.

        Śmiał wątpić, że Liam nie był dzieckiem. Wiele rzeczy na to wskazywało, ale wolał już przemilczeć tę sprawę. Co prawda, chętnie poirytowałby bardziej chłopaka, pognębił wymyślnymi zaczepkami, ale nie chciał dostać kubłem poprocnu w twarz. Im mniej oczu skierowanych było na nich, tym lepiej.
        Uśmiechnął się szyderczo, kiedy wdrapywali się po schodkach i wiedział, że nie musi się odzywać, aby Moore znał jego odpowiedź. Czy uważał go za leszcza? Owszem, jak każdą osobę o tak wątłym ciele i delikatnym uosobieniu. Liam był zbyt grzeczny, zbyt łagodny i za szybko odpuszczał. Choć czasem pokazywał pazury, to nadal Denver uznałby go za "uke", który szuka wsparcia u "seme".
        Rozsiedli się wygodnie na swoich miejscach. Blondyn oparł łokieć o podparcie, zaraz obok postawionego picia, a podbródek wygodnie usadowił w dłoni, zerkając na Liama i poprocn, który wylądował między jego nogami.
       Film był dla nauczyciela nudny, wręcz przewidywalny. Być może winą było to, że Susan często go wyciągałą w takie miejsca, gdy dopiero randkowali, aby móc się do niego nieco poprzytulać. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że ta tylko udawała i zdecydowanie nie bała się tryskającej krwi po ścianach. Tak samo zamaskowanych zabójców stojących za oknem w ulewie, czy zombie z wystającymi gałkami z oczodołów oraz gnijącym mózgiem.
       Śmiało można powiedzieć, że Miller wystraszył się bardziej Liama, kiedy ten ze strachu postanowił bez uprzedzenia złapać go pod ramię. Niby taki lew, twardo zapewniał, że się nie wystraszy, a piszczał prawie jak baba. Denver jedynie warknął pod nosem, przecierająć twarz dłonią, kątem oka zerkając na zawstydzonego chłopaka. Cóż, przynajmniej zdawał sobie sprawę z tego, co robił. Blondyn zachował się szlachetnie i milcząc, choć słowa cisły się na język, to przesiedział w spokoju cały seans, dojadając nachosy przed końcem.
      - A ja osiwieje lub ogłuchnę - skwitował Denver, obserwując jak Liam zbiera z ziemi rozrzucone ziarenka popcornu. Jego wzrok przebiegł przez parę, która właśnie schodziła i chichotała po tym, gdy zerknęli w ich stronę. Kolejne ciężkie westchnięcie wydobyło się z ust Millera, ale zaraz po nim kąciki ust lekko drgnęły, jakby chciały unieść się do góry.
      - Nie był zły - skłamał, wstając z siedzenia i ruszyli w stronę końca siedzeń, a kiedy mieli wyjść, Denver złapał za kołnierzyk Liama, pociągając lekko do tyłu.
      - Prawie wpadłeś na dzieciaka - szepnął mu do ucha, czując ciepło pleców Moore, gdy ten dociskał się do jego torsu. - Kiedy ostatnio badałeś wzrok? - dopytał, kładąc dłoń na czubku jego głowy i lekko pchnął do przodu, krocząc zaraz za nim. Przy samym wyjściu z sali stał kosz na śmieci, gdzie pozbyli się neichcianych opakowań, po czym zetknęli się z jasnym światłem na korytarzu prowadzącym prosto na zewnątrz galerii.
      Po same drzwi samochodu milczeli. Denver stanął przed drzwiami samochodu, chcąc go odblokować, ale nie zrobiłtego, słysząć szarpnięcie klamki od strony Liama. Spojrzał na niego lekko zamyślony.
      - Więc? Masz już argument, który ma mnie przekonać? - spytał, dyskretnie wyciągając z kieszeni spodni obrączkę, aby wsunąć ją na palec i otworzył samochód, wsiadając do środka.

        Miał ochotę westchnąź głęboko.  Wodził oczami po lusterkach oraz Liamie, stukając leniwie palcem po kierownicy. Nie odpalił auta. Obawiał się, że odgłos silnika zagłuszy cichy głos Moore, a teraz bardzo wyczekiwał odpowiedzi, ciekaw co takiego wymyśli. Jednak... nie tego się spodziewał. Kątem oka zerknął na niego. Nic nie miał, a jednak niewidzialna nitka pociągnęła kącik ust Denvera do góy, bo nie myślał, że tak brzydkie słowo może brzmieć tak dobrze w czyiś ustach. Nie przerwał mu, wracając wzrokiem na przednie lusterko, w którym widział wracającą być może z kina parę uwięzioną w swoich objęciach. Przypominali mu jego razem z Susan z młodych lat, gdy byli świeżo upieczoną parą.
        - Brzmi to jak argument - wymamrotał, jakby sam siebie chciał tym przekonać i z przymkniętymi powiekami zapiął pasy. Nie rozumiał, dlaczego Liam tak bardzo chciał się odwdzięczyć. Miller nie widział w tym sensu. Zważywszy, iż od samego początku surowo traktował chłopaka. Nie miał powodu być dla niego miłym, a mało tego jasno dawał do zrozumienia, że chce się do niego dobrać. I zrobił to. Osiągnął swój cel. Małżeństwo, rodzinne ognisko zaczynało wygasać, obumierać. Powoli, lecz odczuwalnie, a Miller czuł jak wściekłość w nim buzuje. A mimo to nie potrafił wścieknąć się na swojego ucznia.
        - Spędzasz wystarczająco dużo czasu ze mną, nieuważasz? - spytał, wyjeżdżając z parkingu w stronę wyjazdu, a subtelna ciemność powoli znikała. - W domu i w szkole. Jeszcze pomyślą, że dostajesz ode mnie dodatkowe oceny za ładny uśmiech - wiedział jakie mogły krążyć plotki. Z pewnością dzieciaki wiedziały o tym gdzie mieszka Liam, a to nie pomagało. Plotki były nie do uniknięcia, a Denver nie potrzebował takich jak nauczyciel pieprzący ucznia. Nie, nie kiedy miał obrączkę na palcu, a on nadal chciał utrzymać w ryzach swoje małżeństwo. Dotąd zawsze wiedział co chciał, co powinien zrobić, ale odkąd ten potwór z rogami zjawił się w progu drzwi, Miller wiedział, że przyniesie ze sobą walizkę problemów.
        - A z Harrym... nic specjalnego nie zrobiłem - odszukał bilecik parkingowy i wsunął go do automatu, który otworzył szlaban. Wyjechał na główną drogę, zatrzymując zaraz na światłach. - Narobił wystarczająco szkód w swoim życiu - nie wiedział jak to ująć. Nie chciał przyznać się, że wolał darować Liamowi tego spaczenia, krzywdy jaką on sam otrzymał z rąk tego mężczyzny. Moore był zagubiony, rozchwiany emocjonalnie przez rozstanie z chłopakiem, jego synem, więc potrafił wiele zrozumieć. Właśnie dlatego oddał swoje ciało długowłosemu, aby mógłwrócić do siebie. Pokłądał w sobie wiarę, silnej skały, neizniszczalnej na czyjeś uroki,  a jednak pomylił się cholernie mocno. Mocniej niż mógł się tego spodziewać.
        - Kiedyś coś tobie powiedziałem - zaczął, ruszając z miejsca. - Więc droga wolna, nie złamię się, ale uważaj, bo jeszcze się zakochasz - uśmiechnął się zadziornie, ostrzej skręcając, aby pozbyć się palącego wzroku Liama na sobie.

        Denver zacisnął mocniej dłoń na kierownicy. Uratował, może on tego tak nie widział, ale nie miał zamiaru już spierać się z chłopakiem. Zamiast tego wytłumaczył to sobie w głowie na inny sposób. Stał się dla Liama tym, kim Susan dla blondyna. Uratowała go od Harrego.Historia zatoczyła koło, ale sam Miller nie był pewien, czy temat znajomego był skończony.
        Widząc minę Liama, skfęcił agresywnie, uśmeichając się pod nosem na realckję ucznia.
        - Mój syn musiał być dobry w te klocji, skoro nie widać po tobie, że nie masz dużego doświadczenia - parsknął ironicznie, bo jednak pamiętał sytuację z Moore i nie uważał, że był kiepski w te klocki. Wręcz posiadał niebezpieczny zmysł tego, co powinien zrobić i w jaki sposób. Zwłaszcza, gdy chodziło o obciąganie. Tak, zdecydowanie był w tym najlepszy, aż Denver skarcił się w głowie, gdy przygryzł wargę na samą myśl o tym.
         Gdy doejchali do domu, blondyn zaparkował tak jak zawsze, idealnie w przeciwieństwie do swojej żony.
         - Nie musisz się spieszyć, skoro to takie dla ciebie ważne - mruknął, gasząc silnik i wyciągająć kluczyki ze stacyjki.
         - Myślę, że lepiej będzie, jeśli przejdziesz się na godzinny spacer - przytaknął, bo sam nie był pewien jak to się skończy i gwałtownie zesztywniał, obserwując twarz Liama. Zastanawiał się, kiedy zauważył, skoro starał się być cholernie z tym dyskretny. Sam nie wiedział, czemu to robił, ale przypuszczał, że w ten sposób czuł się mniej winny "zdradzie" swojej ukochanej, z którą i tak miał teraz poważny problem. Oboje mieli problem, a ten problem chodził i mówił.
         - Nie wiem o czym mówisz - zmarszczył brwi, siląc się na uśmiech, co groteskowo wyglądało i wyszedł z auta, zamykając je oraz garaż. Odprowadził wzrokiem Liama do bramy, a sam wszedł do domu. Susan siedziała w salonie z wystygniętą już kawą oraz drugim kubkiem leżącym obok. Denver poczuł jak każdy mięsień napina się od poddenerwowania, a mimo to nie pokazywał tego po sobie. Nie chciał, nie mógł. Nie przed obliczem Susan.
         - Jak było u matki? - zagaił, okrążając stolik i usiadłw fotelu, zabierając swój kubek kawy. Spoglądał na drobną, skuloną posutrę zamyślonej kobiety. Kochał ją całym sercem i nie czuł niczego co mogło to zmienić, ale coś jeszcze się cisnęło do tego miejsca, ciasnego pokoiku, rozpychając się powoli niczym chwast ukryty pod liśćmi krzaka truskawek.
          - Nie tak źle. Odpoczęłam - brzmiała strasznie cicho. Miller ledwo potrafił usłyszeć ten niepewny siebie szept. Jak nie ta głośna, energiczna Susan.
         - Cieszę się, naprawdę. Wyglądałaś, jakbyś tego potrzebowała. Susan - upił łyk kawy i odstawił kubek, pochylając się do przodu, aby oprzeć ręce o kolana. - Naprawdę cię kocham, Susan - powiedział szczerze, świdrując ją wzrokiem, ale ona nie patrzyła. Bała się.
       - Wiem - przytaknęła, jakby chciała przekonać do czegoś samą siebie i przełknęła głośno ślinę. - Ale... ja chyba... nie wiem, nie mam pojęcia. Jestem... zagubiona - objęła się rękoma, a głos kobiety zaczął drżeć. - Myślałam, że to twoja wina, że mnei zaniedbujesz... a on... jest taki młody... ma coś w sobie... chciałam... oderwać się - przyznała, tym razem podnosząc wzrok na męża. Jej oczy całe zeszklone, uroniły pierwsze łży, a głos się złamał. Tak samo, jak serce Denvera w tym momencie. - P-prze...pra-szam... na-napraw...dę prze...praszam - załkała, a Miller nie wytrzymał rozkładając ręce, w które ona wpadła, ciskając głowę w jego pierś.
       - Jestem pamiętliwy, Susan, ale nie bez winy. Wybaczę tobię, bo jesteś moją żoną. Tym razem dam drugą szansę. Pierwszy raz w życiu dam drugą szansę, bo cię kocham, Susan.
      - Nie zmarnuję jej, przysięgam - powiedziała, pozwalając, aby wszystkie emocje wypłynęły razem z wodospadem łez.