This is my revenge

      Blondyn poczekał az chłopak na spokojnie wsiądzie do auta i z kierunkowskazem wyjechał z parkingu, rozluźniając sie dopiero na głównej drodze. W tym czasie wysłuchał cicho Liama, który sam zaczął tłumaczyć się z zajścia. Choć Denver wcale nie miał zamiaru o to wypytywać. Oboje byli dorośli i powinni umieć poradzić sobie ze swoimi problemami. Nie tak wychował swego syna, aby ten robił sceny i pozwalał na policzkowanie się przez p... no właśnie. To słowo nie mogło przejść mu nawet przez gardło, bo z drugiej strony Michael również przez pewien okres czasu przynalezał do takiej grupy, a raczej orientacji.
       - Przecież nawet nic nie powiedziałem - nikły uśmieszek pojawił się na beznamiętnej twarzy nauczyciela, gdy zjechał z dwupasmowej drogi w stronę osiedli bloków, za którymi rozciągały się później domki jednorodzinne. - Jesteście dorośli. Powinniście sami nauczyć się radzić sobie w takich sytuacjach i dojść do porozumienia. Jednak uwazam, ze to co robicie jest po prostu zalosne i dziecinne - zmruzył powieki i spiął ręce na kierownicy, gdy zatrzymali się na czerwonym, a kątem oka dostrzegł podejrzany ruch. Skupiony w połowie na lampie, spojrzał na niebezpiecznie zblizającego się Liama i jego rękę lądującą tam, gdzie nie powinna.
      - Ta - odpowiedział niby nie wzruszony, ale nie wiedział do końca jak zareagować na takie posunięcie Moore. Z jednej strony nie trawił tego chłopaka, ale czasem szło z nim normalnie zamienić parę zdań. Tylk ota orientacja, jego dziwne zachowania, sprawiało, ze czasami nie wiedziałco myśleć, a raczej czy powinien snuć pewne przypuszczenia. Jednak, czy taki okularnik miałby odwagę dobierać się do zonatego mężczyzny? Musiałby być skończonym kretynem.
      - Co do zajęć, nie myśl sobie, ze będziesz miał jakąś ulgę - zmieniłzgrabnie temat, ruszając autem do przodu. Minęli jeszcze dwa skrzyzowania i dojechali do domu. Denver nie odzywał się reszte drogi, wolał milczeć, pogrążony w myślach co dobrego zje na obiad. Ze przywita kchaną Susan, która będzie błyszczeć w jego oczach. Miller uwielbiał wracać dla takich momentów do mieszkania, bo wiedział, iz ktoś na niego zawsze czekał. Zwłąszcza, gdy kobieta miała drugą zmianę, a to zonaczało, że zostanie sam na sam z Liamem w domu.
      - Wróciliśmy - oznajmił, gdy wszedł jako pierwszy do domu, a zaraz za nim Moore. Susan wychyliła się zza drzwi kuchennych, witając obu i pytając jak minął dzień, po czym naszykowałą obu do stołu obiad.
      - Przepraszam, ze z wami nie zjem, ale i tak jestem juz spóźniona - w pośpiechu zaczęła narzucać na siebie płaszcz, cmokając męzusia w policzek. - Mam nadzieję, ze oboje byliście grzeczni. W lodówce stoi sernik, gdyby któryś z was chciał. Ja juz uciekam - zabrała klucze z korytarza u trzasnęła za sobą drzwiami. Denver zaś siedział z niezadowoloną miną przed swym talerzem, w myślach pytając siebie za jakie grzechy miał siedzieć z Liamem przy jednym stole. Sam na sam. W domu. Przecież on nie jest wstanie ręczyć za siebie, jeśli chłopak zrobi coś głupiego.

      Jasnowłosy miał ochotę przewrócić oczami i splunąć za te słowa Liamowi w twarz. Wielokrotnie słyszał jakie dziwaczne i obrzydzające teksty posiadają osoby o innej orientacji, ale nie myślał, że faktycznie ktoś pokroju Moore miałby odwagę tak do niego zagadać o lepsze oceny. Po znajomości, to można dostać lepe w twarz i nic więcej, ale kolejne lekko zbiły mężczyznę z tropu. Korepetycje? Cóż, Denver skłonny był przytkanąć na to. Z wielu powodów. Pierwszym: chłopak miałby lepsze oceny, więcej potrafiłby w swoim życiu poza robieniem awantur w publicznych miejscach. Po drugie: może długowłosy szybciej by się wyprowadził mając jakieś szersze spektrum wiedzy dzięki niemu. Przez chwilę walczył z odpowiedzią, ostatecznie zamykając temat i nie odpowiadając na tą prośbę. Miller nie wiedział, czy chłopak sobie żartował.
       Po powrocie Denver czuł jak gęsta atmosfera kłębi się między nimi, gdy zostali sami. Pojawiła się w raz z zatrzaskującymi się drzwiami za Susan. Nienawidził tego, być sam na sam z chłopakiem. Nadal nie zapomniał ostatniego wypadku w spizarce, ale nie miał zamiaru tego rozpamiętywać i przepraszać beksę. Po prostu udawał jakby nic się nie wydarzyło, dlatego biorąc wszystko na swoją klatę, zabrał się za obiad po czym zniknął w czeluściach swojego prywatnego gabinetu. Zwykle przeiadywał w towarzystwie zony, bo nic ciekawszego do roboty nie miał, ale dziś było inaczej. Osoba towarzysząca była inna, więc zaszył się, zajmując notatkami i pracą nauczycielską, od czasu do czasu skacząc po rozrywkowych stronach, które go interesowały. Z tego wszystkiego stracił poczucie czasu, a z transu wybił go sam Liam w dość... nietypowym widowisku.  Czy Moore nie przeszkadzał? Nie, ale z pewnością nie był mile widziany w zaciemnionym pokoju. Mimo to Denver wpuścił okularnika, ciekaw co chciał zrobić z przyniesionymi fantami. Choć patrząc na lata doświadczenia, coś z tyłu głowy alarmowało blondyna, aby szybko spławić Moore. Niebieskie tęczówki mężczyzny zlustrowały od dołu do góry chłopaka, samoistnie, ale czego by się tu spodziewać? Był samcem, a oni zawsze reagowali na odkryte części ciała. Śledząc więc ruchy Moore, swe spojrzenie zawiesił na widok pod koszulką, gdy młodzieniec zaczął podawać mu kieliszek wraz z talerzykiem sowitej porcji sernika. Mimowolnie uniósł pojedynczą brew, dostrzegając w cieniu nawet sutki i nie wiedział, czy chłopak był tego świadom. Wiedział jedno, nie mógł zwrócić na to uwagi, bo zostałby złapany na gapieniu się, więc jedynie udawał głupa.
       Miller schował zakładki, których nie chciał, aby Liam zobaczył. Na szczęście zrobiłto juz wcześniej, więc nie wyglądał podejrzanie, lecz lekko mruknął w neizadowoleniu, gdy tyłek chłopaka znalazł sie oaprty o blat biurka. Tak robić mogła tylko jego zona w koszuli nocnej, gdy on za długo przesiadywał kiedyś przed pracą. Chcąc odłozyć kieliszek, Liam zdązył stuknąć o siebie oba naczynia. Denver jedynie westchnął ciężko, łapiąc za jego priorytet - sernik. Ukroił spory kawałek, wsuwając cudowny dese bogów do ust i całkowicie zapomniał się, ze był sam. Jego surowa, chłodna mina złagodniała. Wyglądała jakby dziecko dostało właśnie pełen worek słodyczy. Ten uśmiech i rozmazona minka mówiła sama za siebie.
       -  Umg, jakie to pyszne -. Denver odchrząknął, słysząc komentarz długowłosego, chcąc zapaść się pod ziemię jako dorosły mężczyzna, bo kto normalny reaguje tak na kawałek sernika?
       - To pierwszy dzień w szkole. Nie da się być zmęczonym, ale powrót w tak hałaśliwe miejsce jest upierdliwe - nie mówiąc o tym, ze kolejny upierdliwiec siedział w domu, więc moze Denver z tego wszystkiego nie czuł zmęczenia, gdyz cały czas był pombardowany emocjonalną huśtawką. Zjadając kolejny kawałek, poruszał ramionami, aby je niero rozluźnić. Siedząca praca była doprawdy niewdzięczną.
       - Nie trzeba - zaprotestował, lecz zdecydowanie za późno, gdyż Moore zdazył juz zajsć Denvera od tyłu i połozyć bez pozwolenia ręce na barkach. Mężczyzna spiął się jeszcze mocniej, jakby w samoobronie przed jego dłońmi, któe okazały się bardzo przyjemne. Ich dotyk był z jednej strony delikatny zaś z drugiej pewny siebie i stanowczy. Cóż, kazdy kto poczuł ten masaz na sobie miał racje, iz chłopak był w tym dobry. Nawet przez ułamek ekundy pomyslał, czy dłonie te potrafią zdziałać równiez cuda tam na dole, ale uświadamiając sobie o tak grzesznym pomyśle, szybko go sobie wypił z głowy. Był zonaty! Anty tęczy! Jak śmiał tak pomyśleć z obrączką na palcu?!
       - Jeśli chcesz, mogę cię nieco pouczyć jeśli masz z czymś faktycznie problem - oznajmił po dłuzszej chwili, usiłując skupić na pracy przed sobą, ale sunące dłonie Liama i wyobrazenie go za sobą nie dawały spokoju Denverowi.
       - Starczy - sięgnął dłonią po nadgarstki chłopaka, czując jak ten zapędza się nieco za daleko, ale uciekł jego uściskowi. - Muszę wracać do pracy - dodał chłodno, panując nad sobą, mimo lekkiego mętliku w głowie. Nie bez powodu chciał to zakończyć. Był tylko mężczyzną, ale wiernym mężem!

      To było oczywiste, przynajmniej dla grona przyjaciół Denvera. I tak, mężczyzna miał swoje grono którym się otaczał, ale nie zdazało się to zbyt często. Jednak oni znali pobudki blondyna i jego zgoda na korki była bardzo oczywista. Przynajmniej powód w tej sytuacji z Moore. Miller nie lubił chłopaka, równie dobrze mógł zamarznąć pod mostem z zimna. Mafia mogła go również porwać dla narządów. Nauczyciela to nie obchodziło. Jednak dla wyzszej sprawy, dla swego oczka w głowie, Susan, znosił chłopaka. Mimo, iz był on ex jego syna. Dlatego też nie mógł pozwolić, aby ktoś mieszkający w czterech ścianach Millerów miał wypisane słabe oceny. Blondyn nie mógł pozwolić na oblanie długowłosego. Z tego powodu wolał go przyuczać osobiście, a dzięki temu zawsze będzie gotowy na kartkówki, czy sprawdziany. Z czegoś w końcu musiał wystawić im ocenę. Studia studiami, ale z nich wypadałoby wyciągnąć coś więcej nzieli umiejętności ściągania i dawania łapówki za oceny. To był czysty powód, przez który Denver zgodził się poświęcić wolny czas na naukę Moore w domu. Zwyczajnie wstyd byłoby nauczycielowi trzymać takiego bałwana w domu. Zszargałby dobre nazwisko Millerów.
       Jak za sprawą pstryknięcia palcami, mężczyzna zmarszczył brwi i wrócił do teraźniejszości, gdy poczuł oddech chłopaka na sobie. Ciągle wiedział co się dzieje, czuł dziwną atmosferę jaką tworzył Liam, ale nie oddawał się temu. Tkwił w bezruchu, nadal, gotów powtórzyć swoje ostrzezenie. Zapewne bardziej dosadne niz poprzednio. Nie mniej jednsk czy to co robili było odpowiednie? Zdecydowanie nie. Gdyby nie fakt, iz byli sami w domu, Denver z pewnością wziąłby Moore za fraki i wyrzucił za drzwi jak jakieś zwierzę. A jednak siedział, cały spięty, czując w tym jakąś przyjemność, co jasno mu pipkało z tyłu głowy, ze nie powinien. Wiedział, ze Liam robiłto wszystko z premedytacją. Kusił ojca swego ex, tylko nie znał przyczyny.
       W głowie nastawiał się, że to juz koniec, że długowłosy odpuścił, ale w tym momencie jego dłonie zsunęły się jeszcze niżej Wzrok blondyna powędrował za długimi, szczupłymi palcami uwodziciela, czując jak gorąc zaczyna komulować się w podbrzuszu i ledwo powstrzymał bombę od wybuchnięcia. Patrzył na ręce, które wylądowały na udach, zbyt blisko krocza, wręcz na granicy. Miał juz interweniować, lecz w tym samym czasie, jakby to wyczuł, Moore uciekł, pozostawiając nauczyciela samego sobie. Z wlepioinym, tepym wzrokiem w zamkniete drzwi.
       Zamknął laptopa, a w pokoju zapadła całkowita ciemność. Widać było jednak jak sylwetka Denvera lekko się przesuwa. Jak opiera łokcie o blat biurka, a w złączonych dłoniach usadawia wygodnie dobrze zarysowaną brodę. Minę jaką przyowdział była nie do rozszyfrowana. Jakby zamknął swe myśli przed całym światem.
       Dokończył swoją pracę, po czym zmęczony przetarł oczy i zszedł na dół, dostrzegając śpiącego Liama na kanapie. Z kuchni wziął jabłko, podszedł do kanapy i półdupkiem usadowił się na jej podparciu, nogę zarzucając równie wysoko, leząco. W zastanowieniu obserwował jak chłopak smacznie sobie śpi, wgryzając się w owoc, sącząc jednocześnie miąsz, aby nie pociekł mu po brodzie na ubranie. Miał nieokiełznaną ochotę zrobić coś Moore. Zemścić na tym, co wyrabiał w pokoju. Mężczyźnie nie trzeba było wiele. Zaczął wsuwać nogę między oparcie, a plecy długowłosego i juz miał pchnąć go, by zleciał z kanapy, ale w tym samym czasie do domu weszła Susan. Rzucając torebkę na korytarzu, ściągnęła buty i weszła do salonu, dostrzegając swego męża jak okrywa kocem byłego ich syna. Uśmiechnęła się łagodnie, ciesząc na ten widok. Bo w końcu, jakby się dogadywali. Jednak to były tylko pozory jakie kreował Denver przed swą zoną. Podszedł do niej, ucałował w czoło i spytał jak było w pracy, oplatając w swym szeorkim uścisku.
      - Dali mi w kość, ale dałam radę - odpowiedziała obdarowując zalotnym uśmieszkiem swego meżczyznę i oboje udali się do sypialni. Miller czuł jak musi spuścić z siebie powietrze po tym jak Liam postanowił zabawić się kosztem nauczyciela. Blondyn ciekaw był co siedziało chłopcu w głowie. W końcu moze być ciekawie i miał zamiar zobaczyć jak to wszystko się potoczy. Oczywiście, przerywając tę załosna zabawę w kotka i myszkę we właściwym czasie.

      Błękitne tęczówki blondyna śledziły bacznie pośladki żony, gdy ta wstała z łóżka wielce rozleniwiona. Nikt nie miał ochoty wstawać, zwłaszcza po tak owocnej nocy. Najchętniej oboje skończyliby dziś w miękkiej pościeli, wracając do starych czasów, jak to kiedyś było, ale szara rzeczywistość i głosy dochodzące z dołu zmusiły ich do pogrzebania tych planów. Susan ogarniając się w miarę swych możliwości, zeszła jako pierwsza na dół. W tym tygodniu miała drugie zmiany, więc cały tydzień poza wieczorami musieli się mijać. Millerowi jednak to nie przeszkadzało. Dzięki temu odczuwał jeszcze większy niedosyt i potrzebę pobycia w towarzystwie kobiety. W końcu przy niej nigdy się nie nudził. Zaś jej uśmiech... był po prostu czarujący.
       Wstał i on biorąc szybki prysznic, a gdy skończył ogarniać się do pracy, zszedł na dół, czując już na schodach zapach jajecznicy i bekonu. Przywitał się z Liamem, posyłając jakby od niechcenia skinienie głową, po czym podszedł do ukochanej i ucałował ją czule w policzek, obejmując tym samym w pasie, a po tych wszystkich migdaleniach usiadł na swoje miejsce z dzisiejszą gazetą. Nauczyciel spojrzał na gotowy talerz. Wszystko wyglądało apetycznie, aż za bardzo co sprawiało, iż zaczynał snuć w umyśle podejrzenia. Z uniesioną brwią zerknął na żonę, potem na chłopaka, niepewnie nabierając na widelec pierwszy kęs. Wachał się długo, co było widoczne, a kobieta jedynie zaśmiała się pod nosem, zaczynając podchodzić do okularnika. Denver wsunął widelec do ust, robiąć dziwną, podejrzaną minę, gdy dostrzegł dziwne zachowanie i Susan. Nie chciał być niezmiernie zazdrsony, ale zdecydowanie jej ruch podpadł mężczyźnie. Była zbyt blisko, spoufalała się z Moore zbyt mocno.
       Prawie zakrztusił się kolejnym kęsem, kiedy Pani Miller wspomniała, kto tak naprawdę okrył chłopaka. Z tego wszystkiego musiał zapić wszystko kawą, aby ulżyć sobie w bólu. Przecież nie zrobił tego z własnej woli. On wręcz miał pragnienie zrzucenie Liama z jego kanapy, bo nie chciał, aby nim prześmierdła. To był zwyczajny pech, wredne zrządzenie losu, że Susan akurat musiała wrócić z roboty.
       - Raczej jak muszę - burknął chłodno, wracając na moment pamięcią do wczorajszego masażu. O dziwo czuł, jak jego ramiona są mniej spięte, ale nie mógł tego przyznać, ani podziękować. Tamta sytuacja była zbyt dwuznaczna i Denver miał ochotę splunąć gęstą śliną na własne odbicie w lustrze. Pozwolił mu na zbyt wiele, a sam Moore zagalopował się. Świadomie! Zdecydowanie blondyn postanowiłbyć bardziej czujny od tego dnia, a w razie koneiczności zareagować i nawet wypierdolić Liama za drzwi swego domu. Ten chłopak to chodzące problemy. Wiedział to już od pierwszego dnia jego przybycia.
       - Właśnie młody, zbieraj manatki, za dwadzieścia minut jedziemy do szkoły - słowa ledwo przeszły mu przez gardło. Nie miał ochoty podwozić tyłka Moore, ale kobieta prosiłą go o to, gdy zasypiali wtuleni w siebie. Nie mógł odmówić.

         Poczuł jak Liam trafia w jego czułą strunę wypowiadając słowo "staruszek", a soczysta żyłka wyskoczyła jak na zawołanie w okolicy prawej skroni. Z mrożącym krew w żyłach spojrzeniem zlustrował młodzieniaszka, zaklinając go w czeluściach swego umysłu. Och, gdyby tylko wiedział co ten staruszek potrafił zdziałać. Gdyby tylko wiedział, to szybko odwołałby te obelgi i kłaniał nisko po same kule, a wtedy Denver tylko zadręczałby go swą ciszą, zwlekanym przytaknięciem, aby mu wybaczyć.
        Czekając z zegarkiem na ręku odszukał wzrokiem Moore i oboje wyszli z domu. Blondyn jeszcze na szybkiego ucałował żonę zdając sobie sprawę, iż zobaczy ją dopiero w łóżku. Być może w seksownej koszuli nocnej i kusząco wypiętym tyłeczkiem. Na tę myśl Denver wcisnął przycisk na kluczykach i wrzucił na tył torbę z laptopem, wsiadająć za kierownicę, sprawdzając ukradkiem, jakby od niechcenia czy gryząca w tyłek pchła również wsiadła i zapięła pasy. Niestety wszystko z listy do wzięcia znajdowało się w środku na co blondyn tylko cmoknął, bardzo cicho i odpalił silnik, wyjeżdżając z podjazdu.
        - Zawsze możesz iść na pieszo - odpowiedział nie spuszczając z oczu drogi przed sobą. Denver nie lubił się rozpraszać, a sama rozmowa z Liamem była dla niego nieistotna na tyle, by chcieć patrzyć w jego stronę. To nie tak, że chciał brać go ze sobą, ale z dwojga złego wolał nie robić sobie problemów u ukochanej. Susan była aniołem przez którego mężczyzna spokorniał. Został ojcem, może nie idealnym, ale nigdy nikt z rodziny nie mógł powiedzieć, iż nie miał dachu nad głową, że brakło zupy w garnku, czy drobniaków na wypad ze znajomymi. Miller troszczył się o swoją rodzinę i potrafił znieść naprawdę wiele. Idealnym dowodem była siedząca obok pchła rozpinająca nagle pasy, aby sięgnąć po coś do tyłu. Denver siłą rzeczy spojrzał na opinające tyłek spodnie, idealnie odznaczające zaokrąglenia. Cóż, ciężko było na to nie spojrzeć, gdy prawie te cztery litery wylądowały na twarzy meżczyzny.
       - Nie wierć się tak - warknął czując rosnącą irytację. To jak wsadzenie termometru do gorącej wody. Czerwony wskaźnik rósł w błyskawicznym tempie. Jak cierpliwość nauczyciela do tego gówniaka.
       - Nie chcę gumy - odpowiedział błyskawicznie, jakby nawet nie przemyślał propozycji, tylko od razu odstrzelił ją nie dając temu nawet cienia szansy na powodzenie. Prawdą było, iż blondyn nie lubił żuć gumy w zamkniętych pomieszczeniach. Zwłaszcza, że nie miałgdzie jej wypluć, a on takie rzeczy wypluwał jak tylko traciły swój smak. Więc nie chciał. Tak po prostu. Był oto zbyt upierdliwe w tym momencie.
       - Poza tym nie dając im powodów, nie będą mieli o czym gadać - a druga sprawa, Miller nie uważał, aby ktokolwiek miał na to odwagę. - Biorę cię ze sobą tylko na wzgląd Susan. To nie w moim interesie, abyś miał jak dojeżdżać na studia - był śmeirtelnie poważny. Tak samo jak z ostatnią rozmową żony, gdy zapytał jak długo ten Liam ma zamiar być pijawką w ich domu. Wstawanie na równe nogi nie może być tak długie. Praca? Cokolwiek? Millera irytowało, iż wyżywiał ex własnego syna.
       Dojechali na miejsce. Denver stanął na specjalnym parkingu dla nauczycieli, znacznie bliżej wejścia głównego, gdzie stał z grupką znajomych syn. Nie uszło mu uwadze, gdy czerwonowłosy zaczął wychodzić z auta. Chłopak od razu poszeptał do znajomych, został szturchnięty w odpowiedzi, jakby na zachętę po czym ruszył w stronę Millera.
       - Cześć tato - przywitał się grzecznie z nienagannym uśmiechem i przeszedł obok byłęgo, szturchając w ramię - Że ci nie wstyd tak wykorzystywać moich rodziców. Świnio - wyszeptał mu do ucha, a zaraz dobiegli do niego kumple, niczym jakaś obstawa, gdyby Moore postanowił rzucić się na Michaela.
       Denver jedynie patrzył podejrzanie na zaistniałą sytuację nie wtrącając się, zbytnio.
       - Zaraz zaczną się zajęcia - oznajmił, zamykając auto i ruszył w stronę głównego wejścia, pozostawiając dwójkę nabuzowanych koczkodanów. Wolał się ulotnić, aby potem Susan nie suzyłą mu głowy. Jego tu nie było. Nic nie widział. Nic nie wiedział.

         Czy faktycznie Denver słuchał się żony? W jakimś stopniu na pewno, ale nie był pantoflarzem, tak jak mogliby pomyśleć obcy, widząc go u boku kobiety. Susan była po prostu aniołem, któremu się nie odmawiało. Promieniowała na kilometr swym entuzjazmem oraz altruizmem, a uśmiech nigdy nie schodził z jej mlecznej twarzyczki. Ciągle chciała dobrze dla innych. Stawiała obcych, takich jak Liam ponad siebie. Być może nawet rodzinę i Pan Miller coraz bardziej zastanawiał się, czy ten młodzieniec nie użył jakichś brudnych sztuczek na kobiecie, aby przekonać do życia pod jednym dachem. Jednak jako mąż nie powinien również wątpić w swoją drugą połówkę. Obraziłby tym samym Susan i jej ciepłe serce, którego on nie posiadał. Zawsze był tym złym. W szkole, kiedy jeszcze był singlem uważany był za huligana, ale za to jak przystojnym. Nie miał co narzekać na zainteresowanie innych. Dlatego też był wybredny, a samo ego szybowało coraz wyżej niczym jastrząc polujący na swe ofiary. Jednak Susan działała na Denvera uspokajająco. Usypiała mroczne przeiwnienia i zapędy, a mężczyzna mógł poznawać swą drugą, przyjemniejszą stronę.
       Niestety miłe wspominki przerwało wtargnięcie kogoś do sali. Blondyn zerknął na wejście do pomieszczenia, odruchowo klikając na stronę, by ją ukryć. Nie chciał, aby ktokolwiek widział co scrolował aktualnie podczas długiej przerwy. Uniósł swą pojedynczą, gęstą brew, odprowadzając Liama do miejsca, gdzie się ułożył wygodniej do popołudniowej drzemki, a Millera przeszła dziwna myśl. Całkiem niepodobna do niego.
       - Nie myśl sobie, że cię obudzę na zajęcia - mruknął, wstając w miarę cicho od biurka i zakluczył salę. Nie z troski o chłopaka, a o to, by nikt więcej nie wlazł do sali. Nie miał ochoty na więcej uprzykrzających młodziaków. Do Moore z jakiegoś powodu zaczynał się przyzwyczajać. Chcąc nie chcąc, musiał go widywać czasem w mieszkaniu. Teraz i szkole, ale jeśli ukrycie go tutaj oznaczało niewysłuchiwanie żali w stronę Susan jak ciężko było w szkole, to wolał przemęczyć się te pół godziny. Normalnie, mógłby zacząć pobierać za to pieniądze. Z odsetkami.
       Upił łyk zimnej herbaty, wracając do przeglądania stron internetowych, kończąc na tak zwanym tiktoku, o którym tyle mówił syn. Z ciekawości Denver oglądał rozmaite głupstwa, czasem zboczeństwa, w między czasie odpisując na wiadomości meilowe, aż po kwadransie wyjrzał znad monitora laptopa na śpiącego Liama. Nie wyglądał na wypoczętego. Nie chciał też wiedzieć, jak skończyło się spotkanie z Michaelem.
       Odruchowo spojrzał na drzwi, słysząc jak ktoś szarpie za klamkę, a zaraz po tym rozległy się niezadowolone komentarze o zamkniętej sali. Miller westchnął przeciągle, układając wygodniej na fotelu i ustawił budzik, zamykając laptopa, na wypadek, gdyby ktoś ciekawski zamierzał do niego zaglądnąć. Pomysł chłopaka odnośnie krótkiego spanka nie byłtaki głupi. Z czujnocią przymknął swe powieki, zwalniając oddech na głębszy, rozmyślając co dziś będzie robił po pracy. Mały wypad na miasto, zwłąszcza wieczorem mógł miło odprężyć mężczyznę przed urokami monotonnej codzienności.

       Denver nie był głupim starcem. Nawet jeśli miał już połowę życia za sobą, to doświadczenie jakie rosło z biegiem lat, zrywał z nienaganną dbałością i chłonął je jako najważniejsze od świata lekcje. Teraz jedna z nich doskonale się blondynowi przydała, gdy w delikatnym transie, świadom tego co dzieje się wokół niego, drzemał, odpoczywając na swój własny sposób. Choć z perspektywy trzeciej osoby wyglądal jakby spał, on jedynie wolniej oddychał, wyczekując dzwonka, ale zamiast niego usłyszał szelest. Z daleka, który mógł wytworzyć tylko Liam. Najbardziej upierdliwa osoba w życiu mężczyzny. Był niczym rzep uczepiony psiego ogona. Jak jego własny cień, choć to było już za dużo powiedziane. Tam, gdzie były kłopoty, jak za pomocą magicznego machnięcia rozdzka, był również młodzieniec. Jakby całkowicie prześladował nauczyciela. W domu, czy szkole. Najgorszy w tym wszystkim był fakt, iż Miller zaczynał się przyzwyczajać do gryzącej go pchły. Być może właśnie dlatego nie przeszkadzała mu obecność Moore. Możliwe, iż z tego właśnie powodu postanowił biernie czekać na krok że strony ucznia, gdy ten zaczął podchodzić coraz bliżej, siadając swym zadkiem na biurku. Blondyn od razu zaczął myśleć jakich specyfików użyje, aby odkazic to miejsce. Zwykły płyn do szyb, czy mleczko do drewna, sam CIF... Wszystko zdawało się być niewystarczająco mocne. Nawet sam alkohol.
      Nawet brewka mu nie drgnęła. Siedział cały czas że skrzyżowanymi rękoma na piersi, aby te nie zwisały bezwładnie w dół. Było to okrutnie niewygodne, a samo mrowienie w kończynach trudne do pozbycia. Denver czuł namacalnie swym umysłem jak dzielącą ich przestrzeń maleje, wyczuwał jak Liam usiłuje sięgnąć jakiejś części jego, ale zanim do tego doszło, nim on sam postanowił zareagował, coś z pozoru niewinnego postanowiło pokazać swoje miejsce w tym wszystkim, przygrywając irytujący dźwięk. Idealnie nadający do postawienia kogoś na nogi. Jednak w tym przypadku dosłownie zwalił z nóg chłopaka, którego lądowanie na ziemi zaobserwował Denver. Spod przymrużonych powiek patrzył jak udaje, że zbiera coś z podłogi, a delikatny uśmiech sam cisnął się na usta, lecz bez powodzenia. Blondyn doskonale panował teraz nas swymi emocjami.
      - To dobrze. Znaczy, że spełnia swoje zadanie - w końcu taka była rola budzika. No może nie dosłownie doprowadzanie kogoś prawie do zawału. Tutaj głównym powodem było raczej zaskoczenie Liama, gdy usiłował zrobić coś nielegalnego, a mianowicie z molestować, dotknąć lekko mówiąc bez zgody, Denvera, a on sam nie miał zamiaru odpuścić tego tej małej pchełce.
      Dlatego też milczał, pozwolił wygadać się Liamowi, dostrzegając również pojawiający się rumieniec na twarzy. Długowłosy czasem zdawał się być wyjątkowo przewidywalny.
      - Dziękuję, Susan je wybierała - odpowiedział, wstając leniwie z krzesła. Wygrzebał z szuflady potrzebny kluczyk zdając sobie sprawę, że rudzielec nie wyjdzie przez za kluczone drzwi.
      - A teraz grzecznie mi powiesz co kombinowałeś przy moim biurku, inaczej stąd nie wyjdziesz - szepnął głębokim, stanowczym głosem, gdy znalazł się tuż za plecami Liama, gdy ten sięgnął po klamkę, czując opór.

         Drżący głos Liama zdradzał go. Choć mówił jedno, wszystko wskazywalo, iż było inaczej, a Denver znał prawdę. Drzemiąc, w połowie świadom tego co dzieje się wokół niego wiedział więcej niż potrzebował, aby wiedzieć, że chłopak nie mówił wszystkiego, udając niewiniątko. Blondyn cały czas zastanawiał się w co pogrywa chłopak. Od jakiegoś czasu zaczynał być coraz śmielszy. Choć Miller wyrzucał z głowy ten niedorzeczny pomysł usidlania siebie wokół palca Moore, to opcja ta stawała się coraz bardziej realna, a nawet podparta dowodami. Długowłosy zawsze zmieniał swoje zachowanie, gdy było sam na sam.
        Uniósł podejrzliwe jedną brew słysząc jak ton Liama się zmienia na to, co zwykle, gdy przychodziło do ataku na Denvera. Nauczyciel wiedział, iż teraz chłopak pokazuje prawdziwa twarz, a przynajmniej tak mu, się zdawało. Chłopak był pełen tajemnic. Z jednej strony bal się głupiego węża, prawie płacząc w zamkniętym ganku. Przesadnie miły, aż do porzygu zgrywał idealnego lokatora, a gdy nikt nie patrzył... Był kimś takim jak teraz.
       Nie odpowiedział na to pytanie. Nie czuł takiego obowiązku, poza tym okularnik zdawał się sam połączyć kropki. Niewzruszony Denver słuchał co ma do powiedzenia ta pijawka zatruwająca mu życie od X czasu, aż w pewnym momencie głupio postanowił dotknąć policzka mężczyzny. Spojrzenie blondyna zmieniło się diametralnie. Ta zmiana była tak dobitna, że śmiało można było odczuć kilka stopni niżej w pomieszczeniu. Czarne niczym smola źrenice jasno dawały ostrzegawczy sygnał Liamowi, jednak on ślepo zapatrzony w swą wizję pewności siebie, nie oderwał swej dłoni, dalej brnąć w gówno, które się ładował.
      - Co ty sobie wyobrazasz? - ostrzegawczy głos zgromil ucznia, a szeroka dłoń Millera jednym zamachnięcie straciła niechcianą, obcą dłoń że swego lica. Nie skończył na tym. Chcąc pokazać dzielącą ich granicę i to, na co pozwala sam mężczyzna, tą samą ręką objął szyję gówniarza, przyciskając jego drobne ciało do drzwi.
      - Jeszcze raz mnie tak tkniesz pedale, a skończysz na ulicy, albo gorzej - nie skończył złotej myśli, jednak niebezpieczny uśmiech w kąciku ust jasno wskazywał, że Denver dobrze wiedział co chciał zrobić, gdyby Liam okazał swe nieposłuszeństwo.
      - Wstyd mi za syna, że dotknął takiego gówna. Zachowujesz się jak dziwka, zejdź mi z oczu - w czasie rozwodu nad tym wszystkim, nauczyciel wsunal do dziurki klucz, przekręcając go i otwierajac zamek. Dopiero wtedy puścił chłopaka, odsuwając się i nakazując spojrzeniem, aby odszedł nim blondyn zmieni swoje zdanie. Był potulny, był niewiarygodnie grzeczny i obojętny na poczynania Moore, ale teraz, tym razem z jakiegoś powodu mocno rozdrażnił nerwy Denvera. Sam nie wiedział czemu, bo jednak często miał pod kontrolą swoje zachowanie. Teraz jednak było inaczej. Liam oddziałowywał na niego, negatywnie.
      Po wszystkich zajęciach nie czekał na chłopaka. Bez dobrego humoru po prostu wsiadł do auta i odjechał na spotkanie z kumplami. Piwo po pracy było odświeżającym doświadczeniem, a samo streszczenie tego, co się aktualnie działo w swoim życiu odstresowujace. Dzięki temu mógł również podyskutować z znajomymi na temat problematycznego pisklaka lęgnącego się w domu Millerów. Wszystko w głowie Denvera układało się w cudowną całość, dopóki Susan nie wysłała wiadomości z prośbą jakiej nie mógł odmówić, bo koniec końców była to żona - oczko w głowie blondyna.

         W połowie drogi do domu Denver dostał wiadomość od swojej ukochanej żony, a raczej listę małych zakupów niezbędnych na jutrzejszy obiad oraz śniadanie. Kobieta uwielbiała świeże owoce oraz warzywa. Koktajle były codziennością w jej rytmie dnia, więc blondyn jedynie rozbawiony widokiem składnikó przewrócił oczami i skręcił w lewo na skrzyżowaniu. Na szczęście, niedaleko była również kawiarnia, więc po wykonaniu zadania od żonki, wstąpił po dużą late na wynos z ciastkiem. Obładowany w ten sposób, z papierową reklamówką w jednej ręce, w drugiej zas z kawą i ciastkiem stanął przed drzwiami wejściowymi. Czując brak trzeciej ręki, chwycił w zęby torebeczke z ciastkiem, a kawę jakoś uwiesił na jeszcze wolnych palcach lewej ręki. Prawą zaś wygrzebał klucze i wszedł do środka. Zrzucając buty w niedbały jak dla niego sposób. Zaniósł zakupy do kuchni, słysząc krzątajacego się Liama, który zgrabnie - świadomie lub nie- mijał go. Mężczyzna jedynie westchnął, ugryzł kawałek ciastka i schylił do dolnych szafek, aby schować paczkę makaronu. W tym czasie usłyszał kroki. Wyprostował się, sięgając po kawę i upił ją, nim wzrok wyłapał sprzątającego okularnika.
      W ułamku sekundy Miller wypluł połowę zawartości kawy z ust, zanim zakrył je wolną dłonią. Był w takim szoku, że ręka trzymająca kubek całkowicie zapomniała, że coś ma w ręku i lekko przechylając się, wylała ciepłą ciecz na spodnie. Blondyn syknął, klnąc pod nosem.
      - Co ty odpierdalasz? - spytał z gniewnym wyrazem twarzy, ale chłopak nie reagował. Żyłka na czole nauczyciela była coraz większa i większa. Wyglądała jakby zaraz miała eksplodować. Mimo to, szybko się uspokoił, rozumiejąc że Liam nic nie słyszy przez słuchawki. Cały czas odwrócony plecami był świetną ofiarą do lustrowania. Wzrok jasnowłosego leniwie snuł od zgrabnych kostek młodzieńca przez wyrobione łydki. Lustrował dopóki skóra nie zniknęła za warstwami wdzianka, które delikatnie, finezyjnie opadało na figurę Moore.
      Denver nie kontrolował swojego uśmiechu i uniesionej pojedynczej brwi, gdy upijał kolejny łyk kawy. Odstawił kubek, zmierzając w kierunku Liama, całkowicie zapominając, iż chwilę temu byłna chłopaka wściekły. Od tyłu... wyglądał jak kobieta. Długie włosy, kolorystycznie lekko przypominające te Susan, szczupłe nogi, a do tego, jedna z większych słabości Denvera - strój pokojówki. Zatrzymał się dopiero centymetry przed chłopakiem, a ten, gdy się wyprostował, wpadł plecami na tors nauczyciela. Blondyn niespiesznie ściągnął jedną słuchawkę z ucha pijawki domowej, mrucząc rozbawiony:
       - Chyba czujesz się już jak u siebie w domu, co? - nie odsunął się, czując jak jego tyłek lekko nabija się na jego Nadal spokojne krocze. - Potrzebuję ścierki, rozlałem kawę - dodał, dostrzegając w dłoniach okularnika porządaną rzecz. Jednak od potrzebował czystej. Susan zawsze zajmowała się porządkami, więc on sam nie miał zielonego pojęcia gdzie ich szukać.

         - Na szczęście kawa była już letnia - Denver był bardzo rozbawiony zachowaniem Liama. To w jaki sposób był spesozny, jak jego lico nabierało coraz wyraźniejszej czerwieni. Z jakiegoś powodu podbudowywało to ego blondyna. Nadal dzieki temu czuł się jak mężczyzna w kwiecie wieku podobający się innym. Nawet jeśli druga strona była tą samą płcią. Mimo to, było to całkiem miłe, a swego zadowolenia nie ukrywał. Może dlatego, że nie był świadom jak kąciki ust delikatnie unoszą sie ku górze, krzywiąc w tak zwany dumny uśmieszek.
      Bacznie obserwował spanikowaną, biegającą na maksymalnych obrotach pokojóweczkę, aby samemu poznać serketne miejsce Susan na czyste ścierki. W końcu nie chciał jeszcze bardziej uwalić spodni do pracy, a na dodatek reakcja Liama była urocza. Przypominał nieco żonę. Zalataną, lekko niezdarną i roztrzepaną. Bujającą wiecznie w obłokach, ale jednak, jakby zatroskaną. Moore właśnie taki był w tej chwili. Zatroskany dla osoby, do której nie powinien żywić takich emocji.
      Mało tego Miller był w nie lada zaskoczeniu, gdy chłopak wracając z kawałkiem czystej szmatki zamiast ją podać, uklęknął samemu wycierając ciemne miejsce na materiale spodni. Blondyn zamarł, patrząc jak seksownie wygląda jego uczeń. Jego twarz, delikatna i głądka była niebezpiecznie blisko krocza. Na tak świetnej wysokości, a długie włosy aż prosiły, by za nie złapać, pociągnąć, zmusić do usadowienia kutasa w gorące, mokre usta. Do tego przebranie tylko potęgowało wizję Denvera, który tak naprawdę nie chciał tego robić, lecz Liam przypominał zbyt bardzo kobietę, a okulary... Miller zdecydowanie miał kolejny, nowy fetysz jaki poznał u siebie. Dlatego nie mógł przestać się wiercić, a poliki, dokładniej zaraz pod oczami, na wypukłych kościach policzkowych wylał się subtelny rumieniec. Patrzył na chłopaka spod zmruzonych oczu, jakby oddawał się temu wszystkiemu, chcąc aby w końcu przypadkiem trafił tam, gdzie trafić nie powinna jego ręka.
      - Robisz to specjalnie? - spytał, gdy usłyszał uwagę długowłosego, ale nie uciekał, nie odsuwał się, a jedynie patrzył na skupiopnego Moore. Dopóki nie zrozumiał co robi. Nieświadomy swoich czynów, dostając olśnienia odskoczył jak poparzony, lądując z hukiem na tyłku. Denver uniósłze zdziwienia jedną brew, prychając z rozbawienia i przyłożył do swych ust dłoń, jakby właśnie miał zamiar wyśmiać chłopaka.
     - Czerwienisz się, Moore. Specjalnie czy nie, zrobiłeś To - wsadził do kieszeni spodni rękę, aby ukryć powoli budzącego się członka. Nie mógł nic po sobie pokazać. To byłaby ogromna szkoda, a raczej problem, sytuacja jaką mógł wykorzystać Liam na jego niekorzyść.
      - Zachowujesz się jak dziewica. Nigdy nie miałeś tego w ustach? - spytał, podchodząc bliżej do niego. Nachylił się nad chłopakiem znacząco, zabierając powoli, zbyt powoli szmatkę z jego rąk. - Dalej poradze sobie sam - dodał z rozbawionym głosem, pozostawiajac chłopaka samego. Denver udał się prosto do łazienki gdzie wziął prysznic, a po odświeżającym umyciu się, wrzucił wszystkie rzeczy do kosza na bieliznę, wychodząc jedynie z ręcznikiem na biodrach.

      Spojrzał pytająco na zastygniętego w bezruchu Liama, zastanawiając się co chodzi mu po głowie. Postawa chłopaka aż prosiła się o upomnienie, ale dziś Denver wyjątkowo miał dobry humor. Mimo zaistniałej sytuacji, powrót do domu okazał się bardzo pozytywny. Choć nie powinien tak myśleć, było to prawdą i nie miał zamiaru oszukiwać samego siebie. Kochał Susan jak nikogo innego, ale jak każdy mężczyzna posiadał słabe punkty, a Moore trafił w jeden z największych. Sam blondyn przez chwilę zastanawiał się, czy czasem sam Liam nie miał czegoś takiego, widząc jak chłopak zatrzymuje się znacząco za długo w jednym miejscu, a potem wyciera usta, jakby ślinka mu pociekła.
      Uwaga długowłosego była słuszna. Miller zdecydowanie mógł coś na siebie ubrać, ale jakby nie było, to on był panem domu i mógł sobie chodzić nawet na golasa po mieszkaniu, świecąc swoim zacnym , dobrze wyrobionym tyłkiem. Co innego Liam. Był tylko pasożytem, którego blondyn miał już po dziurki w nosie.
      Dlatego nie skomentował uwagi ucznia. Jedynie z tajemniczym zadowoleniem zerkął na niego, gdy ten w popłochu go mijał, wsuwając w swoje mokre włosy dłoń, aby je nieco roztrzepać i pozbyć przy okazji nieco nadbmiaru wody. Sledząc nadal ruchy ex swego syna, odwrócił się za siebie, napotykając srogi palec okularnika na swym torsie. Uniósł swą krzaczastą brew ku górze w podziwiu, iż było na to stać Liama. Tego chłopaczka, który niedawno tak płakał skulony w ganku na widok węża, a raczej samego Denvera.
      W skupieniu słuchał Moore i jego pięciu minut nadętej odwagi, mówiąc na głos swoje domysły. Wyjawiając swoje pytanie, na które blondyn nie miał zamiaru odpowiadać. Bo po co. To wszystko nie miało większego sensu. Denver był zwyczajnie zaskoczony głupotą Liama i jego niespodziewanym atakiem na jego krocze. Co jak co, ale nikt normalnie nie leci z ścierką i nie klęka do "modlitwy" jakby był to dzień powszedni. Z pewnością Liam miał w tym doświadczenie, ale Denver nie chciał przekonywać się o tym na własnej skórze. Samo oskarżenie, że jabłko pada nie daleko od jabłoni bardzo ugodlo go w piers. Choć nie było ono mylne, ale blondyn nie chciał wracać do tych wspomnień, kiedy był młody i głupi. Chciał skupić się na tym, co miał teraz.
       Najlepszy na świecie mąż, ojciec piątkowego syna zarzucił na siebie bokserki oraz luźną koszule, schodząc na dół do kuchni, aby przed wyjściem na piwo zjeść coś sytego. Nie chciał skończyć pijany po paru głębszych, a do tego sam Liam z pewnością jeszcze niczego nie jadł. Miller nie był wyśmienitym kucharzem, ale potrafił zrobić coś z klarownym przepisem, więc wyciągając saszetkę z pomysłem na obiad, wyciągnął makaron, ser oraz śmietankę. Wszystkie składniki połączył ze sobą, włączając piekarnik, a gdy ten się nagrzał, wstawił zapiekankę do środka. Miał jeszcze nieco czasu do spotkania. Poza tym im później tym lepiej dla niego oraz wątroby. Kiedy zapiekanka była już gotowa, zawołał Liama, wyciągając naczynie żaroodporne. Z ubranym fartuchem i rękawicami na dłoniach, spojrzał w stronę wejścia, gdzie stał już chłopak. Zrzucił rękawice, odkładając niedbale na blat i wyciągnął dwa talerze, wbijając po chwili sporą, silikonową łyżkę w zapiekankę.
        - Nakladaj sobie, jesteś pewnie głodny - oznajmił oschle, ściągając z siebie fartuch. - I nie wyobrażaj sobie za wiele. - uprzedził chłopaka, zanim ten zdążył wysnuć jakieś dziwne teorie spiskowe, że może zmienił zdanie o nim, co... po części było prawdą, ale honor Denvera nie pozwalał mu powiedzieć tego na głos. Zwłaszcza przed długowłosym. Nałożył sobie porcje zaraz po Liamie, siadając na hokerze i wbijając widelec w kilka krótkich makaroników, które od razu zanurkowały w jego ustach. Plan był prosty. Zjeść, ubrać i wybyć nim Susan wróci z pracy.

      Żyłka na skroni Denvera pojawiała się i znikała z każdym kolejnym zdaniem chłopaka. Z jednej strony jego duma była dopieszczana pochwałami za zrobienie zapiekanki, która nie mogła nie wyjść! W końcu to zapiekanka. Makaron, który ludzie uwielbiają oraz ser, który wszyscy wręcz kochają! Więc co tu mogło pójść nie tak? Ano mogło i raz to się stało, gdy blondyn zapomniał o wstawionym daniu. Tym razem jednak pamiętał, bo to było bardzo istotne dla jego żołądka. Myślał, że zostanie jeszcze coś dla Susan, ale może to dobrze, iż cała została pochłonięta przez Liama. Swoją drogą, Miller dziwił się, gdzie to wszystko mieścił, a co ważniejsze, nic nie odkładało się na chłopaku. Ach ten młodzieńczy, zwariowany metabolizm. Czasem brakowało tego Denverowi. Gdyby nie starość, mógłby jeść co popadnie. Nie musiałby martwić się o spaleniu dodatkowych kalorii na siłowni.
      - Jeśli chcesz, możesz zabrać się ze mną. Ale płacisz za siebie - normalnie, ktoś znający zdanie o Moore ze strony Denvera właśnie teraz zbierałby szczękę z ziemi. Tak niedorzeczna propozycja nie mogła mieć miejsca. Jednakże! Cel uświęca środki! Nie bez powodu Denver rzucił tą propozycją w stronę chłopaka. Liczył, że ten upije się w klubie, ba, nawet mu w tym pomoże, potem go przypadkowo zgubi, albo nawet sam gdzieś polezie zahipnotyzowany czyjąś męską dupą. Dzięki temu raz na zawsze uwolni się od chłopaka. Nie jedni źle kończyli w takich miejscach. Bez kasy, ze zgubionymi dokumentami. Miller dobrze znał te mroczne historie. Sam był kiedyś świadkiem jednej z nich, choć nie był ofiarą. Wtedy wykazał się pierwszy raz w życiu dobrodusznością, za którą srogo zapłacił.
      - Masz pół godziny na ogarnięcie się - postawiłtwardo jeden jedyny warunek, który w razie konieczności planował naciągnąć do 45 minut. Wizja pustego pokoju od pijawki była nazbyt zachęcająca.
       Siedząc wygodnie na kanapie czekał aż chłopak zejdzie z góry. Gdy usłyszał w końcu szybkie kroki, wstał na równe nogi  ipodszedł do wyjścia, napotykając chłopaka. Blondyn lekko wzdrygnął się na widok ubioru okularnika. W czymś takim na pewno zostanie porwany - ta myśl tak słodko rozbrzmiewała w głowie mężczyzny.
      - Tylko bez chwalenia się Susan. Zabije mnie - bo zdecydowanie kobieta nie była za takimi spotkaniami, a Denver właśnie ciągnął w odmęty mroku niewinnego w oczach Susan Liama. Ile by to kazań za to usłyszał. Kochał swoją żonę, ale chciał sobie oszczędzić tych tłumaczeń jak powinno się przestrzegać młodzież przed takimi miejscami. Po godzinie byli już na miejscu. Denver zaparkował w okolicy, skad mieli pieć minut piechotą. Klub był mocno przepełniony. Muzyka wręcz dudniła w uszach, i nie tylko w nich.
      - Pierwszego postawię, na zachętę - mówił dość głośno do Liama, pchając go w stronę długiego, ozdobionego ledami baru, gdzie rozpoznał już swoich czterech kumpli do picia i marudzenia na swoje życie. Głównie ich, bo Denver nie miał co opowiadać. Przynajmniej tak było do pewnego momentu jego życia.
      - Sory za spóźnienie, ale wpadł mi do buta kakraluch - przywitał się z znajomymi, pokazując Liama, na co ci powitali go z wielkim entuzjazmem. Znali karalucha z paru opowieści.
      - No to szocik na powitanie! - klasnął w dłonie jeden z nich, a barmanka rozlała alko na kilka kieliszków.
      - Do dna!
      - Do dna - mruknął, zerkając na niechcianego lokatora, którego liczył zgubić dzisiejszego wieczoru.

      Pierwsze lody szybko zostały przełamane dzięki szybkim shotom. Blondyn nie przejmował się mocno Liamem. W końcu miał swój niecny plan pozbycia się go w bardzo nie ładny sposób, tłumacząc się później, że nic mu do buźki nie wpychał. Sam brał. Plan idealny. Przynajmniej z pierwszego rzutu oka. Miller nie wiedział jednak, że dziś przyjaciele mieli zamiar dużo pić. Znacznie więcej niż zwykle, co odczuł po kilku większych drinkach. Gdy miał ich już dość, zamówił piwo i trzymając kufelk, kątem oka zerknął na Liama. Nie wiedział do końca dlaczego. Była to niby zwykła ciekawość jak sobie radzi. Do tego ukradkiem podsłuchiwał rozmowy z jednym z znajomych. W końcu wiedzieli o nim strasznie dużo, a ten nie chciał, aby Pewne rzeczy wyszły na jaw. Brał to pod uwagę od samego początku, ale pewne ryzyko należy zakładać, gdy chce się coś zyskać.
       - Słyszę, że piszecie o mnie biografię - przechylił się nieco w ich kierunku, mając po swej prawie kumpla, a zaraz za nim długowłosego Moore. - Nie wiedziałem, że jestem aż tak interesujący - mruknął, spoglądając na Liama spod zmrużonych powiek jakby chciał coś z niego wyczytać. Lekko podejrzliwy upił nieco złocistego płynu, nadal nie odrywając spojrzenia od chłopaka.
      - Oj i to jak! Gdyby tylko Liam znał twoje szkolne przeboje! Ha! - szturchnął w ramię nauczyciela.
      - Lepiej mu tego oszczędźmy - nutka ostrzegawczej groźby wydobyła się melodyjnie z ust Millera, a przyjaciel od razu zrozumiał co miał na myśli. - Idę się odlać - oznajmił, dopijając piwo, aby nie dać komuś okrutnej szansy dorzucić mu czegoś. Zawsze był przezorny, co dostrzegł jego przyjaciel. Gdy tylko blondyn zniknął w gąszczu ludzi, kolejny jego znajomy przesadził się na ciepłe siedzenie Miller,a aby mieć bliżej do Liama. Wszyscy byli niezmiernie go ciekawi. Denver nie często brał kogoś ze sobą. Zwłaszcza osobę, której nie znosi.
       - No dzieciaku! Gratulację! Nie często Denver przyprowadza kogoś ze sobą - roześmiał się, podpierając się o dłoń z widocznymi rumieńcami od nadmiaru alkoholu we krwi.
       - Zwłaszcza kogoś Takiego - dodał kolejny.
       - Dajcie mu spokój. Denver nie jest zły. Po prostu ma blokadę po tamtej sytuacji - wszyscy nagle zamilkli, patrząc w stornę Liama, jakby zastanawiali się, czy faktycznie warto mu to zdradzać.
       - Widzisz, kiedyś Denver...
       - Przestań! Jak się dowie, to nas zabije - szturchnął go jeden.
       - Co w tym złego? Sam byłem w to wmieszany - uśmiechnął się, znów kładąc dłon na udzie Liama.
       - Za dużo wypiłeś, idź się przewietrzyć lepiej - wstał, odciągając przyjaciela od baru prosto na zewnątrz, aby pooddychał sobie nieco tlenu, świeżego.
       - Cóż, nadal żyje starymi dziejami - mężczyzna wzruszył ramionami widząc pytające spojrzenie Moore, ale zatkał swe usta drinkiem, aby nie palnąć niczego za wiele.
       W tym czasie Denver stał w męskiej łazience, podpierając sie o blat umywalki, spoglądająć na swoje odbicie w lustrze. Widział jak jego twarz była rozluźniona z delikatnym uśmiechem w kącikach ust. Czuł się wyjątkowo dobrze. Procenty zaczynały działać i mimo braku marudzenia na Liama, odpoczywał. Nawet w jego obecności. Do tego był bardzo interesująco ubrany. Westchnął, odpinając dwa guziki swojej koszuli. Zawsze lubił być ubrany elegancko. Przemył swoje dłonie i przeczesał nimi swoje włosy, gdy te nadal były wilgotne.