This is my revenge

       Blondyn czuł niepokojące szczęście, dlaczego? Bowiem kolejne dni były zastraszająco spokojne. Nie widział zbyt często Liama. Cały czas się mijali, a z powodu większej ilości godzin oraz spotkań wykłądowców, Miller wracał sam do domu, wiec nie musiał wozić za darmo czyjejś dupy. Nawet nei zaczynał tematu, kiedy młody Moore ma zamiar się wyprowadzić, bo zwyczajnie o nim zapominał. Nie był już taką kulą u nogi, a sam blondyn musiał poukłądać sobie myśli po przypomnieniu sobie tak szokującej nocy w hotelu. Niby to tylko obciąganie gały, ale jednak pozwolił na to. Obiecał sobie jedno, że już nigdy nie doprowadzi siebie do takiego stanu w obecności chłopaka. Dziś jednak po zajęciach postanowił wstąpić na siłownię, a tam spotkał znajomego. Oboje biegnąc na bieżni rozmawiali o lekkich tematach, dopóki ten zapomniał się i palnął coś, czego po chwili pożałował.
       - Harry nieźle się spodobał Liamowi. Podobno mieli upojną noc - zaśmiał się, ale szybko serce utknęło mu w gardle, gdy dostrzegłmordercze spojrzenie Denvera. - Znaczy się... nie to... w sensie...
       - Harry przeleciał Liama? - warknął nie panując nad mordem w oczach. Miał w dupie Liama, gdzieś fakt, że robił z siebie dziwkę, ale tu chodziło o Harrego. To był powód wściekłości blondyna. - Zajebię... jak psa - rozgorączkowany zszedł z bieżni, zarzucając na ramię ręcznik.
      - Denver! D-dokąd idziesz?!
      - Czy to nie oczywiste? - nawet nie odwrócił się do przyjaciela.
      - O kurwa... przejebane - panicznie wyciągnął komórkę z kieszeni, wybierając numer do Harrego. - Odbierz idioto...kurwa maaać
     Mimo minionych lat doskonale pamiętał adres przyjaciela. Dotarcie tam zajęło mu o połowę szybciej niż zwykle. Wkroczył jak najdelikatniej do środka, zatrzymując przed drzwiami, czekając aż ten je otworzy, a gdy tak się stało, kopnął nogą drzwi, a Harry runął na ziemię z głośnym hukiem. Denver nei czekając wszedł do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. Widząc strach w oczach przyjaciela, przykucnął nad nim okrakiem, łapiąc za szmaty u lekko podnosząc do swej twarzy.
       - Ty popaprany zboczeńcu, czy to prawda?!
       - O-o co ci chodzi Denver?
       - Podobno zaliczyłeś Liama
       - Aaa... o to chodzi, coś ty... tylko urządziliśmy miłą pogawędkę - oznajmił, a w tym czasie rozbrzmiał dzwonek komórki, która wypadła z kieszeni Harrego. Wyświetlacz rozbłysnął, a na nim ukazało się zdjęcie nagiego Moore. Ciśnienie gwałtownie podskoczyło do góy, a blondyn z stęknięciem podniósł się, nie zostawiając przyjaciela na ziemi. Nie puszczając go, złapał za krzesło i odsunął je, pchając na nie Harrego.
        - A więc? O czym ro-zma-wia-li-ście? - zmrużył niebezpiecznie powieki, chodząc powoli w tą i z powrotem. - Dopiero byłem na siłowni, więc nadal jestem rozgrzany. Więc? Słucham!
       - O dawnych latach... szkolnych - przerwał, ale widząć zniecierpliwienie postanowił kontynuować. Wiedział, że mężczyzna nie będzie się stronił przed rozkwaszeniem mu twarzy - Wypytywał o ciebie, więc mu powiedziałem, że zabawiałeś się z facetami - nagle zobaczył jak pięść zaczyna się do niego zbliżać. Obsrany odwróćił wzrok, ale ręka nie spotkała się z jego twarzą.
       - Jeśli jeszcze raz dowiem się, że masz z nim kontakt, zabiję. To groźba, Harry - blondyn z obrzydzeniem popatrzył na jego mokre krocze. Zlał się ze strachu. Westchnął, opanowałswe nerwy i wyszedł spokojnie z mieszkania, a Harry opadł na ziemię bezwładnie, wykończony psychicznie tym spotkaniem.
        Miller wracając do domu cały czas zastanawiał się co tak naprawdę Haryy powiedział Liamowi. Z pewnością nie prawdę, bo kto by się przyznał do swoich przestępstw? Musiał to wyjaśnić, ale jak? Wyszłoby, że się interesuje tym, ale z drugiej strony brudzenie swojego wizerunku również nie było dobre. Cholera.

         Zagotowany niczym wściekły pies, Denver wjechał nazbyt szybko do garażu, ostro hamując. Ktoś pomyślałby, że ledwo dał radę zatrzymać auto, ale on dobrze wiedział co robi. Wjeżdżał tu od paru lat, więc instynktownie wiedział jak ma to robić, aby nie uszkodzić auta. Zgasiłsilnik i wychodząc trzasnął drzwiami. Zmarszczka na czole nie schodziła mu odkąd dowiedział się od przyjaciela co zaszło między Liamem, a Harrym. Sam fakt, iż mężczyzna skłamał gówniaka byłcholernie wkurwiający. Stanął wyprostowany, a ciało jeszcze mocniej wyeksponowało sie pod wciśniętą do spodni koszulą. Z góry otaksował spojrzeniem Moore, nie odpowiadając mu na przywitanie. Cały czas myślał, co powinien teraz zrobić. Droga do domu zdawała się być zbyt krótka.
         Uniósł pojedynczą brew, patrząc na wciśniętą mu do dłoni szklankę. Czuł woń alkoholu i prychnął z politowaniem. Chcieli go udobruchać drinkiem, na któego sam zarobił? Kpina.
         Prychnął, gdy Liam poklepał miejsce obok siebie. Mimo to chciał wygodniej się usadowić, więc oparł się o samochód, krzyżując ręce i upijając mały łyk. Drink był cholernie mocny.
         Jego mordercze spojrzenie nie łagodniało ani na chwilę. Poczekał aż okularnik skończył mówić i wtedy podszedł bliżej, z ciężkim westchnięciem odbijając się tyłkiem od pojazdu. uniósł szklankę nieco niżej, aby ta robiła za granicę między nimi i ujął jego podbródek palcami, zmuszając aby popatrzył mu prosto w lodowate spojrzenie.
         - Naprawdę uważasz, że zrobiłbym z siebie szkolną dziwkę? - spytał z niedowierzaniem w głosie. - Harry cię okłamał. Nie zbliżaj się do niego jeśli życie tobie miłe - zbliżył się jeszcze bardziej, czując oddech Moore na swojej twarzy. - Nie jest taki cudowny za kogo się podaje - z lekkim szarpnięciem puścił Liama i odwrócił w stronę wyjścia, ale zatrzymał się w połowie kroku i spojrzał raz jeszcze na chłopaka. W jednej chwili zamachnął się ręką, a zawartość szklanki poleciała na niego.
         - Nie zyczę sobie, żebyś zaliczał moich przyjaciół. Posłuchaj rady starszego i lepiej skasuj to zdjęcie w jego komórce, jeśli nie chcesz zbey altało po internecie - mruknął i skierował się do swojej ukochanej w ogrodzie.

         Klamka zapadła. Denver właśnie w tej jednej chwili stracił całkowicie samokontrolę. Bez namysłu, mając w dupie, czy Susan go zobaczy, czy usłyszy krzyki Liama, chwycił tego gówniaka na ramię i niczym worek ziemniaków zaniósł do starego pokoju syna, rzucając na łóżko Moore. Nie trwało to długo, a znalazł się po chwili nad nim, przygniatając własnym ciężarem.
         - Nie dziwota, że mój syn nie chciał z tobą być. Zachowujesz się jak rozwydrzony bachor - zauważył, zaciekle broniąc się, aby Liam nie uciekł. Był cały przemoczony, tak samo jak długowłosy, ale nie obchodziło go to. Nie on będzie spał w tej pościeli.
         - Zamknij się w końcu - ostrzegł i widząc tylko jeden sposób na uciszenie chłopaka, wpił się w jego usta, wpychając język do gardła Liama. Badając je i poznając na nowo z nieco bardziej trzeźwym umysłem. Odkleił się od niego nim ten wpadł na pomysł ugryzienia blondyna w język i łapiąc oba nadgarstki w jedną rękę wziął głęboki wdech.
         - Jakbyś zauważył, to jestem wściekły za to, że za moimi plecami myszkujesz - w końcu nie było to zbyt uprzejme szukać po jego znajomych informacji na temat Millera. - Harry jest przyjacielem tylko z nazwy i nic poza tym. Oszukał mnie kiedyś, wykorzystał i uzależnił od siebie, a ja jak głupi się dawałem. Teraz zapewne bierze się za ciebie - blondyn nie miał pojęcia dlaczego tak to go irytuje.
         - Więc nie bądź głupi i nie wpadaj w kolejne problemy. To ci nie pomoże zapomnieć o moim synie - nie wiedział co sie działo w głowie Liama. Nie rozumiał czym się kierował. Po co była ta cała farsa. Sam zaczynał nie ogarniać samego siebie. Tych wszystkich sprzecznych sygnałów. Nie chciał mieć styczności z rudzielcem, a jednak cały czas szedł po niego, gdy ten coś odpierdalał. Jak jakiś pieprzony ojciec.

         Poluźnił uścisk, gdy Liam posmutniał i straciłwerwę do ucieczki. Denver nie do końca był zadowolony ze sposobu, ale liczył się teraz efekt, a nie to w jaki sposób go osiągnął. Zwyczajnie chciał mieć ten problem z głowy, więc słuchając Moore odsunął się z łagodnym wyrazem twarzy. Usiadł wygodnie na łóżku, wysłuchując do końca chłopaka. Całej opowieści o tym jak żył, co go spotkało i dlaczego tak bardzo przywiązał się do syna Millera. Blondyn potrafił to zrozumieć. W końcu sama Susan była jego własnym promykiem w ciemności.
         Może właśnie z tego powodu mężczyzna poczuł się jak w skórze Liama. Widział w nim zagubioną cząstkę siebie, dlatego przełknął gulę nienawiści, słuchając czy czasem kobieta nie weszła do domu. Narobili nie małego zamieszania, a do tego czuć było ten specyficzny zapach testosteronu w pokoju.
        - Masz na sobie niewidzialne kajdany - przerwał ciszę jaka zapanowała od dłuższego czasu, nie spoglądając nawet w stronę młodego. Po prostu dał się ponieść swoim wnioskom, mówiąc co myśli. - Jednak uważam, że są jedynie złudzeniem. Przyzwyczajeniem i mają swoją moc jedynie dzięki twojemu złudzeniu - uśmiechnął się nieznacznie w kącikach ust. Tak samo on uważał kiedyś o Haryym. Nie widział świata poza nim i poza jego penisem. Wszystko jednak się zmieniło, gdy przyjaciel przestawił mu Susan. Pierwsze spotkanie nie było niczym specjalnym. Poznał ją, zaciekawił, ale potem, nieoczekiwanie zaczęła coraz częściej pojawiać się w jego życiu, zaskakujac na każdym kroku. Nie była zwyczajną kobietą. Potrafiła namieszać mężczyznom w głowach. I wiedział, że Michael odziedziczył to po niej. Stąd potrafił dać wiarę słowom Liama o całej zdradzie.
        - Postanowiłem - wstał z szelmowskim uśmiechem z niesłychanie dobrym humorem i spojrzał z góry na raczkujące dziecie. - Jako, że to mój syn. Wezmę za niego odpowiedzialność. Jeśli chcesz, możesz wszystkei myśli skierować na mnie. Skoro szukasz kogoś, dzięki komu nie będziesz myślał o Michaelu. I to nie tak, że się dam tak łatwo. Mam żonę, dziecko, więc myślę, że nim się poddasz, uczucia do niego zbledną i będziesz mógł zacząć od nowa - dumnie wskazał palcem na samego siebie. Był gotów zostać ofiarą, ale z pazurami, broniącą się przed paszczą lwiątka. Był gotów zostać skarbem dla pirata, lecz nieosiągalnym, po który będzie dążył chłopak.
        - A więc? Co ty na to? - spytał, chcąc usłyszeć jego odpowiedź, kiedy to drzwi od domu trzasnęły. Susan. Pewnie wróciła do mieszkania zaniepokojona tymi wrzaskami po powrocie męża.

         Reackaj Liama niesamowicie rozbawiła Denvera. Mimo to powstrzymał się od głośnego rozesmiania i patrzył jak ten młodziak szczypie się w rękę, aby udowodnić przed samym sobą, że nie śni. Cóż, potrafił zrozumieć to zachowanie. Sam siebie zaskoczył takim wyznaniem, ale był gotów się poświęcić. Ufał samemu sobie. Wiedział, że nie poczuje nic do tego chłystka. Miał kochająca żonę, samodzielnego syna, dach nad głową i małą pchle zwana Liam. Z takimi robactwa i szło się uwikłać. Dlatego był gotów na to poświęcenie. Dzięki temu miał większa szanse na pozbycie się Moore z mieszkania, gdy tylko ten przetrawi swoją przeszłość.
        - Jestem w pełni dyspozycyjny, młodzieńcze - zapewnił z kpiacym uśmieszkiem. Był zdrowy fizycznie i psychicznie. Doskonale wiedział co właśnie powiedział i w co chciał brnąć, a mimo to długowłosy zaskoczył blondyna, gdy wstał i złączył ich usta w pocałunku.
       Chciał odpowiedzieć na jego slowa, ale w tym momencie do pokoju weszła Susan i zimny pot zlał całe plecy mężczyzny.
        - Musiałem coś sobie z młodym wyjaśnić. Dostał. Gorsza ocenę z mojego przedmiotu - to było pierwsze kłamstwo, które powiedział prosto w twarz żonie, gdy tylko Liam wyszedł z pokoju. Ta jedynie westchnlea, zgarniając przydlugawa grzywkę do tyłu. Była cała brudna od ziemi.
      - Co ja z wami mam, wy chyba nigdy się nie dogadacie - jęknęła, a Denver objął czule kobietę, przyciagajac do siebie.
        - W końcu zaczynasz to rozumieć? - rozbawiony ucałował ją w czoło - To jak? Wspólną kąpiel? - spytał, aby udobruchac swoją ukochana na co ta uśmiechnęła się szerzej.
        - Chyba nie mam wyjścia - Sudan całkowicie zgodziła się na ten plan, a resztę dnia spędzili razem.
        Nadszedł poniedziałek. Denver od samego rana uświadczył życiowego pecha. Z początku zaplatał się we własną bieliznę na podłodze. Rozbił w łazience mydelniczke, a na śniadaniem stłukł ulubiony kubek.
        - Brakuej jeszcze czarnego kota na drodze - mruknął, gdy Susan podsuwała mu talerz że śniadaniem, wołając również Liama.
        - Kochanie, potrzebuje dzisiaj auta. Poradzisz sobie? - spytała, całując cuzle w czoło męża.
        - Nic na to nie poradzę myszko. Pojadę busem, albo pociągiem -  odpowiedział z zadziwiająco dobrym humorek, kosztując najpierw dobrze usmażonego boczku. Uwielbiał ten rodzaj mięsa. Było cienkie, chrupiące i pełne smaku.
        - Dziś nie będziesz woził tyłka w moim aucie - Denver od razu odezwał się do Liama, całkowicie ignorując przywitanie się. Mimo tego co powiedział, nie miał zamiaru jakoś specjalnie zmieniać swojego zachowania względem niego choć musiał przyznać, że lekko przymykał oczy na niektóre sprawy.

        - Nie pogardzę twoim doświadczeniem w pozbywaniu się problemów w autobusie - uniósł krzaczastą brew, gdy ustami nurkował w kubku wystudzonej kawy i wysiorbał dawkę kofeiny prawie do końca, odkładając naczynie na bok. Susan od razu zabrała pusty kubek z napisem "Smile" i wstawiła do zmywarki chcąc zachować jak najlepszy pożądek. W końcu dopiero co robiła porządki, a Denver jakoś nigdy nie potrafił trafić do tej cudownej maszyny. Jego naczynia lądowały wyłącznie w zlewie i nigdzie indziej. Mimo to długowłosa zauważyła, że między tą dwójką coś się zmieniło i była wielce zadowolona, gdyż mąż nie zionął już ogniem z ust, ani nie ciskał w chłopaka piorunami. Z tym przekonaniem nie bała się już zostawić tej dwójki samej pod jednym dachem z myślą, że mogą się pozabijać nawzajem.
        - Jak ty to robisz, że dzieciaki są tak usłuchliwe - rudowłosa kobieta o obfitym biuście osunęła się w kanapie z cichym jęknięciem, gdy Denver kończył przeglądać przygotowaną prezentację na zajęcia. Niechętnie oderwał wzrok z monitora na wykłądowczynię, której spódnica podwinęła się nieco za mocno do góry.
        - Pokazuję im tylko kto jest Panem - dostrzegając jej wzrok na sobie, wrócił do monitora i zapisując zmiany zamknął sprzęt. W tym samym czasie wybiła równa godzina dziesiąta, więc nie czekając na komentarz zabrał swoje rzeczy kierując do sali wykładowej, przy której czekali już studenci. Mijając ich wyglądał jak goryl mijający małe gorylądka, a myśl  o tym nieziemsko rozbawiła mężczyznę. Wpuścił wszystkich do środka, kierując do swojego biurka. Położył laptop na blacie, pisząc kredą trzy na tablicy trzy terminy, po czym pchnął ją do góry, wymieniając tym samym na drugą, czystą. Chciał, aby wszyscy widzieli doskonale te daty, zapowiadając głośno, iż są to dni, gdy zrobi sprawdziany z wiedzy, a oceny zdobyte z nich będą punktowane jako bonusy do ogólnej oceny z testu kfalifikującego, a gdy skończył słuchać narzekań zapisujących to uczniów, podłączył laptopa do rzutnika i otworzył go w końcu siadając na miękki fotel i jakie zdziwienie wymalowało się na twarzy Denvera, gdy poczuł pewną przeszkodę. Jakby coś miękkiego przypadkowo kopnął. Kątem oka zerknął co tam się kryje, a raczej kto i niemalże zamarł, panikując w duchu, co nie uszło uwadze innym.
       - Coś się stało?
       - Nie, nic, uderzyłem się - odchrząknął, zabierając głęboki wdech przez co wyglądał na zdecydowanie bardziej spiętego i szeorkiego w klatce piersiowej. Ktoś śmiało mógłby uznać, że guziki w koszuli doznawały kryzysu, jakby miały zaraz strzelić.
      - Co ty tu robisz, do cholery - szepnął, kątem oka zerkając na zadowolonego Liama, jednocześnie włączając pierwszy slajd, przedstawiając omawiany dziś temat. Czuł w kościach, że to nie skończy się dobrze. Miał okazję go wygodnić spod biurka, ale teraz... było już za późno. Nie mógł tego zrobić, bo każdy zinterpetowałby to źle! Zdecydowanie na niekorzyść mężczyzny.

          Uniósł pojedynczą brew ku górze, czując w sobie niesamowicie wiele mieszanych uczuć, a jednym z nich była namiastka podniecenia, gdy Liam znalazł się między nogami z tym lisim wzrokiem błyszczącym zza okrągłych okularów. Z niedowierzaniem przyglądał się w ciszy jak młody Moore dobiera się do jego penisa, wyciągając go po chwili na wierzch, otulając ciepłym oddechem, a ciało blondyna zareagowało automatycznie. Przyjemny impuls drgnął powoli puchnącym kutasem, a Denver ledwo powstrzymał głęboki westchnięcie. Wyobraźnia, która tworzyła nadchodzące możliwości tylko wszystko pogarszała.
           - No dobrze, zaczniemy od pierwszego tematu - Denver nie mógł dłużej milczeć. Z ostatnimi słowami Liama w głowie, odbijającymi się niczym echo, zaczął tłumaczyć pierwszy podpunkt, czując jak ciepło ust rozchodzi się po całym penisie. Miał ochotę pchnąć biodrami, aby członek znalazł się jeszcze głębiej. Ręka świerzbiła by wplątać palce w długie włosy chłopaka i nadać mu odpowiedniego tempa. Zamiast tego musiał trzymać się na wodzy, omawiając pierwszy temat zajęć, co niesłychanie doprowadzało go do szału. Każda szara komórka krzyczała i pracowała na najwyżsyzch obrotach byle tylko nie zdradzić ciała, które wytrwale udawało, jakby nikogo pod biurkiem nie było.
          - A-ach - widać było po ułożeniu ust co chciał powiedzieć, co ledwo słyszalnie ubiegło mu z gardła, gdy Liam wkładał go całego z jednym, stałym ruchem. Miller przeskoczył na kolejny slajd, potem kolejny, każąc uczniom przepisywać tekst, a gdy oni byli nim zajęci, zwrócił swą uwagę na Liama. Jego ręka powędrowała do jego głowy i łapiąc go, poruszył znacząco biodrami, czując ten przyjemny opór i zassanie ustami. Z lisim uśmieszkiem patrzył na chłopaka z góry, doskonale pamiętająć jak dobrze było mu wtedy pod prysznicem, co tylko wszystko pogarszało. Miał przez to ochotę pójść dalej, ale zajęcia mu na to nie pozwalały. Nie tylko one. W końcu był po ślubie. Nosił tego dowód na swoim palcu. Więc dlaczego na to sobie pozwalał?
           Z wyzywającym wzrokiem patrzył jak usta i język Moore rozpieszczają jego męskość powodując nieznaczne reakcje na twarzy i cuele Millera. Nie wiedział ile już minęło, ale było mu cholernie dobrze i czuł, że lada moment mógł dojść, a mimo to powstrzymywał to z całych sił.
         - Szybciej - stęknął, odchylajac się nieco bardziej na krześle, tak aby nie było to dla nikogo podejrzane i chłonął narastającą w nim przyjemność i ciśnienie, które coraz mocniej kumolowało się w podbrzuszu. W końcu poległ. W jednej chwili całe napięcie zniknęło, a usta Liama wypełnił swoim nasieniem, delikatnie poruszając biodrami. Jęk przyjemności zdusił między zaciśniętymi zębami, a szeroki, kwaśny uśmiech nie schodził mu z twarzy. Widać było w jego tęczówkach, że nie miał zamiaru odpuścić tego Liamowi. Chowając opadniętego penisa do bokserek, zapiął spodnie i czekał, grzecznie, aż zajęcia się skończą. Wtedy, gdy tylko ostatni uczeń zniknął za drzwiami, Denver wstał i łapiąc za rękę Liama, wyciągnął go spod biurka, przytwierdzając do go blatu. Z zadowoleniem patrzył na jego wypięty tyłek, niepuszczając nadgarstka. Z zadowoleniem przywarł swym kroczem do jego zacnego tyłka, wzdychając głęboko w zastanowieniu.
          - Chyba zasłużyłeś na karę - mruknął, pochylajac się nad nim, całkowicie ignorując to, że mogli zrobić burdel na biurku i pozrzucać dokuemnty i inne bibeloty. Wsunął swoją dłoń do spodni długowłosego, krążąc palcem wokół dziurki, jednocześnie nadgryzając płatek ucha Liama.
         - Jak ci się wydaje? Chcesz dostać piątkę z plusem, czy może skończyć na tróji - szepnął z iście zadowalającym głosem, dziwiąc się samemu sobie, że miał zamiar pójść dalej, ale z jednej strony sprawdzał zadziorność Liama. Jak ten był gotów daleko zabrnąć.

         Uśmiechnął się tajemniczo, patrząc z góry na Moore, odnajdując w tym niepokojące podniecenie. To w jaki sposób prezentował się zawstydzony Liam był kuszący i napawał tylko jeszcze większą ochotę zagalopowania się dalej, ale blondyn cały czas był trzeźwy umysłem. Nawet jeśli pozwolił sobie na to i na nic innego. Nawet jeśli nie miał za bardzo wyjścia jak wytrzymać tę brudną zabawę pod biurkiem, to w głowie miał postanowienie.
         - Odważnie - mruknął, pochylając się nieco nad nim, gdy ten łapczywie szukał bliskości, poddając się jak tylko przegrał z niewygodną pozycją. Mimo to zerkał na nauczyciela,
         - Nie uważasz, że ten dreszczyk jest podniecający, gdy ktoś może wejść? - spytał z nieziemskim zadowoleniem i błyskiem w oczach po czym wyprostował się i przemknął dłońmi po wypiętych pośladkach chłopaka, aby na koniec klepnąć w jeden z nich. Dźwięk był tak słodki, że Denver aż mruknął.
         - Zadowoliłeś mnie swoją odpowiedzią. Dostaniesz piątkę za starania - nagle odsunął się, pozostawiając Liama w takim stanie i spakował swoje rzeczy, aby udać do sali wykładowcóe na małą kawę. Zwyczajnie chciał uciec przed tym, do czego mógł się posunąć. W końcu miał żonę. Cały czas o tym pamiętał.
        - Nie spiesz się, masz jeszcze dziesięć minut - dodał z lisim uśmieszkiem na odchodne i zniknął za drzwiami dumny z siebie.Reszte zajęć starał się specjalnie omijać Liama, nawet jeśli byli zmuszeni razem wracać autobusem. Nie było to najgorsze, bo raczej Liam nie zrobiłby czegoś w miejscu publicznym. Tak... w końcu robienie loda pod biurkiem w czasie wykładu wcale nie było publiczne. Tak czy siak Denver miał dobry humor. Po skończeniu zajęć, oczekując na Liama porozmawiał jeszcze przez telefon z żoną, gdy podszedł do niego syn, mając pewną prośbę.
        - Oblej go.
        - Nie mieszaj mnie w wasze problemy. Zapomnij o nim. Masz dziewczynę, prawda? Co ci on przeszkadza?- spytał i po minie syna zrozumiał jak dziwnie to musiało brzmieć z jego ust, a w ten w oddali dostrzec można było samego Moore.
        - Namieszał tobie w głowie
        - Nie żartuj sobie

         Blondyn miał niewzruszoną postawę. Całkowicie zamkniętą na przekonania syna, co jasno pokazywałswoją wypiętą dumnie piersią i skrzyżowanymi rękoma. Sam wzrok nie krył swojego zdania, mimo iż Denver jeszcze myślami był w innym miejscu. Składał sobie pokłony, był z siebie dumny, że zachował się tak a nie inaczej. Ten wyraz twarzy Liama był niezwykle satysfakcjonujący. Takiej miny smutnego szczeniaka nigdy nie widział. No może poza sklepem, gdy odmawiałsynowi kupienia superaśnej zabawki, bo jako ojciec wiedział jak się to skończy. Pobawi się, a za pare godzin rzuci w kąt, bo będzie nudna. Tutaj jednak widać było rozgoryczenie decyzją Millera, co niezwykle radowało nauczyciela. Choć nie powinno, ale naprawdę uważał, że go przeleci w sali? Miejsce to jedno, bo jednak jasnowłosy wielokrotnie szalał w miejscach publicznych i to nie byłoby wyjątkiem. Był gotów zaryzykować, ale problemem był tu ten ktoś, gdzie miał zakisić przysłowiowego ogórasa.
        - Zważaj na słowa mój koleszko - nadal słysząc co drugie słowo wypowiadane przez syna, Denver jasno wyraził swoje zdanie do tego, co zaczynał mówić coraz głośniej poddenerwowany Michael. Miller uniósł pojedynczą, gęstą brew ku górze, a krew zmroziła się w żyłach młodzieńca. Mimo to nadal kontynuiował, bardziej bacząć na słownictwo, gdy ktoś zaczął do nich podchodzić. Nauczyciel tylko kątem oka zerknął na znajomą sylwetkę, w milczeniu słuchając jak wymieniają się zdaniami.
         - Pamiętaj synu - gdy tylko Liam zaczął odchodzić po skończonej rozmowie, Denver położył dłoń na ramieniu rozgorączkowanego syna. Dobrze znał to spojrzenie. Podstęp  izemsta rodziła się w jego głowie. Powoli kiełkowała. - Nie tędyk droga. Ciesz się tym, co masz. Twój staruszek nie jest głupi - zapewnił i ruszył w stronę przystanku autobusowego, krocząc cały czas za Moore, jakby nie chciał się do niego przyznać, choć w prawdzie miał lenia, aby doganiać chłopaka. Po drugie: miał całkiem wporządku widoki.
        Wsiedli do zatłoczonego autobusu, na co Denver nie byłzbytnio ucieczony. Czuł jak zamykające się za nim drzwi prawie szczypią go w tyłek od tego ścisku,a  morderczy wzrok staruszki wytwarzał w jego umyśle obraz jak ta kobieta z siłą goryla wypycha go kopniakiem na zewnątrz, aby zrobić sobie więcej miejsca. Zabawne. Środki transportu są tak zabawne.
       - To co zwykle - odpowiedział od niechcenia, gdy autobus potrząsnął pasażerami najeżdzając na dziurę i wszyscy tracąc równowagę powdapali na siebie. Tak samo Liam prosto na Millera, któy spojrzałz góry na chłopaka.
       - Widzę, że naprawdę nie masz wstydu - prychnął pod nosem, lekko unosząc kącik ust do góry, jakby właśnie kpił sobie z niego.

         Zaskoczony słowami Liama zamrugał oczami, patrząc jak po chwili ten ucieka z zasięgu blondyna. W normalnych sytuacjach złapałby go za kołnierzyk i pociągnął z powrotem aby nawciskać kilka moralnych zasad, ale przecież on sam nie był lepszy. Nie po tym co zrobił z Liamem będąc żonaty i nie po tym co teraz tworzyło się w jego głowie.
       - Ładnie pachnie... - powtórzył cicho pod nosem, nie mając jednak na myśli swoich perfum, które zawsze wybierała mu Susan, a o tym co miał na sobie Moore. Denver nienawidził mocnych zapachów, które gryzły w nos. Byłfanem raczej tych delikatnych, ale nie za słodkich, raczej odświeżających, a Liam znalazł takie perfumy, które były idealnie pomiędzy tym wszystkim. Co gorsza, w głowie blondyna utworzyła się myśl, źe ten zapach niesłychanie pasuje do Moore.
        Wrócili oboje do domu, a Miller od razu rozpoczął swój dzienny rytuał po powrocie do domu. Objął czule swoją ukochaną w szerokie ramiona, kątem oka zerkając na Liama jak zerka na komórkę i napis upartego rozmówcy dobijającego się do niego.
       - Tylko nie siedź za długo - mruknęła słodko Susan, gdy Denver obdarowywał ją całusem w polik. Oboje poszli do kuchni i jak mało kiedy, Miller zacząłpomagać znosić ciężkie naczynia na stół, gdy sama Susan rozkłądała puste talerze z sztućcami. Gdy tylko wszystko było skończone, podskoczyłą po kilka większych łyżek, aby na spokojnie móc nałożyć sobie danej rzeczy na swój talerz, a w tym czasie zszedł Liam.
       - Świetny timing - machnęła drewnianą łyżką rozchichotana i zaprosiła chłopaka do salonu, wcześniej lustrując go od dołu do góry. Wszyscy usiedli przy stole. Kobieta włączyła cicho telewizor, aby coś szło w tle. Doskonale wiedziała jak wyglądały spotkania z towarzystwem Denvera, a tu jeszcze na domiar złego był Liam.
       - Jak było w szkole? - zagaiła, widząc jak Denver nagle lekko panikuje zatrzymując trzymaną łyżkę z ziemniakami w powietrzu nim ostatecznie rzucił je na swój talerz.
       - Uczniowie jak zwykle dokazywali swoimi pomysłowościami - oznajmił, choć nie był pewien, czy pytanie było konkretnie do niego i ukradkiem zerknął na Moore, nabijając na widelec kawałek mięsidła.
       - To chyba dobrze, że młodzież rozpiera energia - zaśmiała się, patrząc na długowłosego, aby ponaglić go z odpowiedzią.

         Denver z zaintrygowaniem obserwował swoją żonę i jej bijące madczyne ciepło w kierunku Liama. Nic by nie wzbudziło wątpliwości blondyna, gdyby nie fakt ostatnio zaistniałych sytuacji. Kobieta zaczynała zdawać się być jeszcze bliżej niż kiedyś chłopaka. Owszem, była wielką fanką sprawiedliwości, a co za tym idzie, wspierała osoby poszkodowane. Stawałą za nimi murem, jak w czasach szkolnych za Millerem, jednak tutaj, w tym przypadku Denver zaczynał czuć coś więcej. Innego rodzaju zainteresowanie swojej żony młodym Moore. Jednak nie miał zamiaru cokolwiek z tym robić z dwóch powodów. Jednego: był ciekaw jak to się potoczy, a drugim była orientacja chłopaka i fakt, że większą uwagę skupiał teraz na nim. Przynajmniej tak mu się zdawało.
         - Idę pod prysznic - oznajmił, wstając od stoł€ i zostawiając wszystko jak było, poszedł na górę. Być może celowo, a może zwyczajnie miałdosyć obecności długowłosego.
         - Ach, to było naprawdę smaczne. Czas posprzątać - Susan spojrzała zadowolona na Liama, rozciągając leniwie na krześle z rękoma do góry. - Poznosisz naczynia do zlewu? - spytała, patrząc jak chłopak grzecznie robi to o co go poprosiła. Aż przykro jej się zrobiło, że Michael nie był tak posłuszny i przyjemny. Jednak znała tego powód. Był wychowywany przez ojca, a wpajane mu zasady nie pozwalały na coś takiego. Domem zajmowały sie kobiety, zaś utrzymaniem mężczyźni. Z ciężkim westchnięciem wstała, zabierając kilka szklanek i zachodząc od tyłu Moore, oparła się o niego, przygniatajac swoje piersio o plecy młodzieńca i nachylając się wsadziła do zlewu szklanki.
        - Jesteś taki smukły - szepnęła lekko rozmażona, sunąc dłonią po jego ręce, aby po chwili spleść ich palce razem.
        Denver siedząc w sypialni z ręcznikiem na biodrach odebrał telefon od syna, który poprosił go o małą pomoc i pożyczenie wiertarki. Blondyn zgodził się i wyłączając telefon zaczął schodzić na dół, aby wszystko przygotować gdy syn z jego krwi i kości przyjdzie po potrzebne urządzenie, a wtedy usłyszał dziwne hałasy dochodzące z kuchni.

         Prysznic był zbawieniem dla mężczyzny. Odświeżony i ubrany w białą koszulkę z krókimi spodenkami o pastelowym kolorze zaczął schodzić na dół. Do spełnienia brakowało mu tylko zimnego piwa, a jedno zawsze stało w drzwiach lodówki. Na wypadek, gdyby blondynowi strzeliła nagła ochota jak dziś. Zadowolony zaczął schodzić na dół, gdy usłyszał uniesiony głos Liama. Zdecydowanie ostrożniej i ciszej przebrnął ostatnie schodki, zastygając w bezruchu na widok przed nim. Oczy nie mogły go mylić. Właśnie teraz. W jego domu, własna żona dobierała się do młodego gówniaka. I to jeszcze, gdy on sam był w domu! Co za... no tak. Sam nie był lepszy. Choć zdawał się spokojny i niewzruszony niczym skała, ociekał ze wściekłości. Jednak czekał i obser3wował, opierając się bokiem o ramę drzwi. Dostrzegł, że został zauważony, ale ani nie drgnął, ani nie ruszył się z miejsca. Tylko obserwował i myślał co właściwie powinien teraz zrobić. Najłatwiej byłoby wyrzucić żonę za drzwi, ale czy faktycznie powinien? Nie był święty, więc nie mógł jej za ostro potraktować. Jednak na siłe dobierała się do kogoś. To prawie jak gwałt.  
        Spojrzał kątem oka na Moore. Widać było panikę Potem skierował wzrok na przerażoną Susan. Postanowił.
        Z ciężkim westchnięciem odbił się od ramy i złapał za nadgarstek Liama ciągnąć go z powrotem do blatu i oparł go tyłkiem o niego. Wymownie spojrzał na kobietę, a jego postawa jasno mówiłą, aby patrzyła co robi i ani myślała odchodzić, bo mocno tego pożałuje. Nogą rozkraczył powoli Moore, ujmując jego brodę ręką. Z niebezpiecznym uśmieszkiem prychnął pod nosem, mrużąć powieki i zbliżył się, jakby chciałgo pocałować, ale zatrzymał się w ostatniej chwili, pozostawiając jedynie gorący oddech na jego skórze. Susan miała ochotę spuścić głowę ze wstydu, gdy Denver wolnym ruchem przyległ do ciała Moore, aby wzbudzić w nim pożądanie.
        - Nie można kogoś zmuszać do pocałunku. Sztuka uwodzenia nie jest prosta - szepnął i wpił się delikatnie w usta chłopaka, pogłębiając coraz mocniej pocałunek, ostatecznie badając zachłannie wnętrze jego ust językiem. W końcu odsunął się, dając im obu zaczerpnąć powietrza, a cienka nitka śliny długo łączyła ich kąciki ust, aż ostatecznie puściła, nie mogąc już bardziej się rozciągnąć.
        - Tak to się robi - pinformował, skinając Liamowi, że jeśli tylko chce, może odejść. Najpierw musiał rozmówić się z kobietą. Wyciągnął piwo z lodówki, otworzył je i upił kilka łyków, podpierając się o blat kuchenny. Nie spojrzał ani przez moment na rozdygotaną Susan.
        - Jak chcesz to zakończyć? - spytał bez owijania w bawełnę. Teraz może byli kwita, przynajmniej jeśli chodziło o przyłapanie drugiej strony, ale wiedział, że nie będzie mógłżyć z nią pod jednym dachem. Tak, nie był lepszy, ale raz zrobił to pijany, drugi został zmuszony podczas lekcji. Nigdy nie miał w głowie zdrady w przeciwieństwie do Susan.
        Zerknął na nią, na zbitego psa z spuszczoną głową. Mieli dorosłego dzieciaka, nie mieli kredytów, więc mogło pójść ze wszystkim lekko.
        - To twoja wina - Denver milczał, choć w duchu miał ochotę ją wyśmiać. - To wszystko przez ciebie

      Denver uniósł jedną brew ku górze, patrząc jak Liam znika, uciekając prawdopodobnie do swojego pokoju, a raczej starego pokoju jego syna. Nie chciał robić awantury na jego oczach. Nawet jeśli to włąśnie jego ona dotyczyła. Miał na tyle szacunku d oswej żony, iż wolał mu tego oszczędzić. Jak zaróno jej samej i sobie samemu. Nie wiedział, czy opanuje swoje emocje, a co dopiero kobieta, która już zaczęła zrzucać winę na niego. Ha, najlepiej.
      - No dobrze, to teraz wyjaśnij mi co masz na myśli mówiąc: "To wszystko przez ciebie" - potrzedł zdecydowanie bliżej kobiety, aby naprzeć na nią swoją wielkością i dać jej do zrozumienia jakie ma w tym stanowisko. Ta od razu zrozumiała swój błąd, przełkając głośno ślinę, ale nie mogła ulec, nie mogła się poddać po tym co on sam zrobił na jej własnych oczach.
     - To co słyszysz, to twoja wina Denver. Zaniedbujesz mnie - słysząc to, prawie wybuchnął śmiechem.
     - Ja? Przypomnieć mam kto upierał się, żeby go tu trzymać? - uniósł się nieznacznie, chcąc przypomnieć Susan czyj był to za genialny plan i w ten poczuł przebłysk inteligencji. Może od samego początku miała zamiar dobrać się do chłopaka, skoro tak walecznie walczyła o przenocowanie go. Susan szybk odostrzegła to w oczach blondyna.
    - Ha, dobre sobie. Nie jestem dziwką! Może to ty już się z nim kiedyś przeleciałeś, skoro tak bardzo nie chciałęś go tutaj - od razu zanegowałą to, co chciał powiedzieć, ale jeszcze nie wyszło z mężczyzny ust.
    - Susan, nie drażnij mnie - ostrzegł, czując jak go to ugodło, ale ta nie odpuszczała.
    - Dobrze wiem co działo się w szkole. Sama cię z tego wyciągnęłam!
    - Nie ma to tu nic do rzeczy! Chciałąś mnie zdradzić!
    - Zaniedbujesz mnie!
    - Robię o co mnie prosisz, zarabiam żeby dobrze nam się żyło i pieprzę cię codziennie! Prawie mdlejesz z rozkoszy i jeszcze śmiesz mi mówić, że - nagle usłyszał plaśnięcie. Jego twarz delikatnie przesunęła się w bok, a policzek momentalnie zapiekł. Z ledwością opanował swój wybuch, mieląc językiem po bolącym poliku. Nie trwało to długo. W końcu kobiety nie miały wiele siły, ale duma Denvera właśnie zostałą nadszarpnięta. Miller spojrzał z mordem w oczach na swą żonę z szklankami w oczach.
    - Wynoś się, najlepiej do matki. Na parę dni - oznajmił z chłodem.
    - Taki mam zamiar - odburknęła, czując, że to nie jest najlepszy pomysł, bo nie czuła się pewna po tym co pokazał przed jej oczami, ale nadal chciała mu ufać, wiedząc jak zjebała. Wolała zniknąć, odetchnąć i dać szansę na to samo mężowi. Dlatego poleciała na górę, pakować się, a gdy byłą już gotowa, Denver odwiózł ją do teściowej. Po powrocie zostawił auto rpzed domem, wchodząc przez ogródek do mieszkania. Jednak idąc w tym kierunku dostrzegł Liama, więc podszedł do niego.
    - Głodny? - spytał z dłońmi schowanymi w keiszeni