This is my revenge

        Miał kiedyś zasadę nie pieprzenia się po kłótni. Przeprosinowy seks podobno był najlepszą rzeczą pod słońcem, ale on nigdy jej nie skosztował. Żelazna zasada Millera zdawała się być nie do zdarcia, nawet w tej sytuacji. Nie miał zamiaru wydobywać z siebie tych mocznych emocji, ani przyjąć ich od żony. Pogodzili się i nic poza tym. Oboje uznali, że będą na okresie próbnym, a jeśli ich stosunki nie ocieplą się, to będą myśleć o podjęciu kolejnych kroków. Najważniejsze było, aby Susan nie dała powodu mężowi do obaw, że ta nadal kręci dupą przed nosem Liama, zaś on sam musiał wpoić sobie do łba, że nic nie czuje do tego gówniarza. Nieopierzonego gokucika. W obu przypadkach potrzebował czasu oraz dużo wytrzymałości.
        Oboje nie usłyszeli otwieranych drzwi, ale hałąsu upadającej komórki nie dało się zignorować. Susan spojrzała pytająco na męża. Wyglądała, jakby cała ata afera nie istniała i jedynie niepokój malował się teraz na jej twarzy.
        - Zostawiłęś go na zewnątrz? - wycedziła przez zęby, a Denver jedynie wzruszył ramionami. - Zdurniałeś, to nadal dzieciak - wstała nagłe, krocząc szybko w stronę korytarza. Martwa cisza zaniepokoiła Millera, jednak nim przeszedł połowę drogi, żona wpadła na niego, odbijając się, jakby właśnie napotkałą ścianę wyrośniętą z podłogi. Była przerażona, zaniepokojona i widać było, że nie chce tracić kolejnych sekund na wyjaśnienia Denverowi o co chodzi. Dlatego poszła szybkim krokiem do kuchni, wygrzebując z szuflady apteczkę pierwszej pomocy i zniknęła, wdrapując do góry, prosto do pokoju Liama.
        Miller zmarszczył brwi, zbyt wolno rejestrując co mogło się stać i ruszył w ślady za żoną, chwilę później stając w progu drzwi, podpierając się o framugę.
        - Matko boska, Liam, kto ci to zrobił? - spytała z madczyną nadopiekuńczością w głosie, namaczając wacik wodą utlenioną, aby pozbyć się krwi z pękniętej wargi chłopaka.
        - Jak ty wyglądasz, powinniśmy zadzwonić na policję - nie myślała za wiele, a raczej każdą myśl wypowiadała na głos. Nawet jeśli nie była ona sensowna. - Denver, nie stój tak i zrób coś - pisnęła, odwracając się w stornę blondyna, a świat nagle stanął w miejscu. Czas zatrzymał się, bo właśnie odniosła wrażenie, że zobaczyła potwora w ludzkiej skórze. Ociekał nieokiełznaną wściekłościa, jakby ktoś zakłócił jego spokój, jego domowy azyl oraz naruszył nietykalność domowników. Denver zaciskał mocno szczękę, a wyraźne jej rysy jeszcze bardziej uwydatniły kości. Zęby zgrzytały, tak samo jak zaciskająca się kurczowo pięść, a na rękach wyłaniały się grube żyły od wysiłku jaki wkładał, aby naprężyć wściekle mięśnie. Gdyby wzrok mógł zabijać, cały świat ulotniłby swe ostatnie tchnienie od spojrzenia meżczyzny. Wściekłość wylewała się z niego, gdy spoglądał na ich dwójkę spod byka, zastanawiając się, czy w ogóle powinien się odezwać, bo być może zabrzmi zbyt szorstko, zbyt wściekle, ale nie mógł ukryć wściekłości, tego demona wiercącego się wewnątrz. Nie przed żoną, która go tak znała.
        Mrożące krew w żyłach spojrzenie przeniosło się na żonę, która twardo je zniosła, a potem znów spojrzał na Liama i to w jakim był stanie. Żałował, że go zostawił, a nie kazał wrócić do środka, do domu. W końcu mógł kazać mu założyć słuchawki, zrobić cokolwiek, aby nie podsłuchiwał ich. Przecież nie miało być niczego więcej poza rozmową.
        - Pamiętasz ich twarze? - wycedził przez zęby, gdy Susan przyklejała kolejny plaster na twarz chłopaka. Miller przysiągł sobie, że znajdzie tych dupków i własnoręcznie zdzieli tak, aby własna matka ich nie poznała. Co gorsza, miał ochotę zdzielić samego siebie za tak idiotyczny pomysł, który spowodował co spowodował.

        Denver przyglądał się uważnie śladom na ciele Liama, odruchowo przecierając twarz dłonią. Tym samym nabierając głębszego wdechu, a gdy było już po wszystkim, spojrzał na żonę, która pozbierała wszystkie rzeczy, chcąc wyjść i zostawić chłopaka samego, aby czasem blondyn nie pomyślał, że coś planuje.
       - Zostanę jeszcze, może mi powie kto to był - szepnął, napotykając jej spojrzenie. Ona jedynie skinęła głową, wychodząc. Denver odbił od framugi i zamknął za sobą drzwi, Podszedł do biurka, rozsiadając wygodnie na krześle.
       - Skoro wiedziałeś, że wiedzą kim jesteś, to przynajmniej przypuszczasz kto to mógł zrobić - nie był głupi. Skoro przyśmiewczo wspomniał o byciu gejem, to znaczy, że ktoś ich albo nasłał, albo byli to jego znajomi, a przynajmniej prześladowcy szkolni. Tak czy siak, Denvera rozrywała wściekłość. Z wielu powodów. Nienawidził znęcania się nad słabszymi. Sam nie był święty, ale nigdy nie robił czegoś takiego z zamysłem skrzywdzenia kogoś bez powodu.
        - Przepraszam - wyszeptał po dłuższej chwili walki z wewnętrznym sobą. W końcy gdyby nie jego prośba, Liam siedziałby bezpiecznie w domu, a tak ma zamartwiającą się żonę oraz uszkodzonego chłopaczka w swoich czterech ścianach. W miejscu, które miało być bezpieczne dla każdego.
        Nienawidził samego siebie za to wszystko. Czuł jak traci ziemię pod stopami. Tracił kontrolę nad wszystkim co go otaczało. Nad życiem, nad utopijną normalnością. Mógł obwiniać o to pojawienie się Moore, ale on sam był winien wszystkiemu, że dał się złapać w sidła świeżości, jak jego własna żona.
       Normalność nie była dla niego, a to wszystko tylko utwierdzało go w fakcie.
       - Jeśli chcesz wziąć parę dni chorobowego, wypiszę tobie usprawiedliwienie. Znajomy podrzuci mi też L4. Jest lekarzem rodzinnym. Mocno cię poobijali, powinieneś zostać w domu i dojść do siebie - nie do końca wiedział co powinien mówić, co powinien robić. Czuł się niezręcznie, coraz bardziej, z czasem, kiedy gniew znikał, a pojawiała się troska.

        Milczał przez dłuższą chwilę, a jego grobową ciszę przerwało głębokie, zmęczone westchnięcie wskazujące, że poddał się względem stadani Liama i zwyczajnie skrzyżował ręce na piersi, aby pozostawić po sobie pozory zwycięstwa.
        - Dobrze - powiedział chłodno, wychodząc z pokoju.
        Kolejne dni mijały spokojnie. Susan latała wokół Denvera jak ćwierkająca papużka, ale widać było czasem jak zerka w stronę chłopaka, jakby myślała nad czymś intensywnie. Syn odwiedził ich raz razem ze swoją dziewczyną, na co Liam wolał nie schodzić z góry. Nikt nie usiłował zmienić tego układu, jakby każdy poddał się temu, że oboje się nie pogodzą. Miller zapowiedział swojej żonie spotkanie z kumplami. Nie musiał dopowiadać, iż jak zwykle, gdy za dużo wypił, nie wróci do domu. O ile tak będzie. Denver jednak wiedział, że nie wróci. Znałtego powód. W końcu młody Moore zapowiedział mniej więcej kiedy mają odbyć swoją randkę i dlaczego nie wrócą na noc do domu. Blondyn jedynie mógł na to wszystko werschnąć. W końcu przyjął propozycję. Nie wiedział co powiedział młodziak Susan, ale koniec końców miał go podwieźć do kolegi, aby nie ciągać się po tramwajach czy busach, bo znów mógł zostać zaatakowany.
        Denver ubrał schludną koszulę, która opinała jego dobrze zbudowane ciało. Czarne spodnie, śliskie i błyszczące oraz krawat. Nie wyglądało to jak zwykłe wyjście z kumplami. Na to wszystko zarzucił cienki płaszcz, do którego kieszeni powciskał pare niezbędnych rzeczy. Schodząc na dół, zerknął na zegarek na swym nadgarstku, czekając aż Liam łaskawie zejdzie na dół. Żony nigdzie nie było, więc odetchnął lekko z ulgą. Nie miał ochoty z nią dyskutować o swoim "prawie podwójnym życiu".
       - Liam, ile jeszcze? - spytał, lekko poirytowany. Nie lubił czekać zbyt długo na drugą osobę.
       Zastukał nogą, słysząc nagle jak schodzi, a jego oczy poszerzyły się gwałtownie, kiedy dostrzegł chłopaka. Odchrząknął, chowając ręce do kieszeni. - Dobrze wyglądasz - przyznał. Była to pierwsza część randki. Denver uważał, że powinien pochwalić wygląd Moore, tka jak robiło się to z kobietą na peirwszej randce. Brakowało tylko kwiatów, ale tym się nie martwił. Nie byli małolatami. Zawsze mógł je kupić później.
       - To jak, jedziemy? - spytał, otwierając drzwi wejściowe.

          Weszli do samochodu. Denver przeczytał adres i wbił go w komputer samochodowy, a damski głos od razu rozkazał skręcić mu w prawo podczas wyjazd z podjazdu. Nie kłócił się z kobietą. Ogólnie, blondyn postanowił, że dzisiejszego dnia będzie zduszał swój humorek w zarodku i z szczerą ciekawością zobaczy jakie będą tego owoce. Słodkie, czy kwaśne?
         - Zajedziemy na stację. I tak muszę zatankować - przyznał, wciskając kierunkowskaz w lewo i gdy tylko miał okazję, wjechał na poprzeczną ulicę. Jechali pietnaście minut. Poczekali trzy kolenje, aby móc w końcu zaparkować i wyjść z auta. Całą drogę Miller nie odezwał się słowem. Nie czuł takiej potrzeby. Poza tym nie odnosił wrażenia, że będzie dobrze się bawił. Traktował to jako lekki przymus. W końcu ta randka była jedynie zapłatą za fatygę jaką zrobił mu Liam, aby nie gadać z żoną.
         - Wiesz na co masz ochote? - spytał, gdy z auta wysiadł również chłopak. Denver trzymał już pistolet wciśnięty do baga, patrząc jak licznik szybko przeskakuje z cyfry na cyfrę. Zastanawiał się co tak naprawdę wymyślił Liam. Mieli kawał drogi i wątpił, aby sam jeździł gdzieś i bawił w dekorowanie, więc mężczyzna stawiał na gotowca. Randka w jednym miejscu? A może spacerowa z miejsca na miejsce? Ale czy to byłoby jego wymarzoną randką? Moore chciał dzień swoich marzeń, a robienie kilometrów raczej nie było tym czymś. W ogóle, Denver nie rozumiał samego siebie czemu tak bardzo chciałrozgryźć tę zagadkę skoro za nie całą godzinę dowie się wszystkiego. Bawił się jak idiota w detektywa zamiast zapytać Liama o plany.
          Westchnął ciężko, zdruzgotany swoimi głupimi rozmyślaniami, a pistolet odskoczył. Blondyn odłożył na swoje miejsce przedmiot, patrząc ile naliczyło i ruszył w stronę wejścia na stację, razem z chłopakiem. Ciepłe powietrze i zapach hot dogów od razu ich uderzył.
         Sięgnął po wodę gazowaną i paczkę gum do żucia, które świetnie działały na niszczenie apetytu, a potem zaczął niczym jakiś ochroniarz chodzić za chłopakiem.

         Wsiadł do auta z cichym stęknięciem. Odkręcił wodę i upił z butelki pare większych łyków. Rzucił ją z powrotem na tylne siedzenia, zerkając przez szybę na Liama, który kupował coś jeszcze batonikiem. Blondyn westchnął, opierając głowę o zagłówek. Co właściwie sobie myślał? Nigdy nie zachowywał się tak bezmyślnie. Nie. Zachowywał, ale za dzieciaka. Myślał, że jak już sięgnął po swoje marzenia, to nie wpadnie na nic tak idiotycznego. Randka? Zdrada żony? Nic mu nie brakowało, więc dlaczego tak bardzo godził się na zagrywki młodego? Odpowiedź przyszła do mężczyzny parę dni temu, lecz nadal uważa ją za nie śmieszny żart. Paplał się w bagnie, jak dzieciak nieświadomy tego jak mocno zaczyna tonąć.
         - Czyli randka na wytrawno - skomentował, odpalając auto i ruszając dalej we wskazany adres. Zaparkował na opustoszałym parkingu, zastanawiając, czy czasem zaraz nie zostanie otumaniony i zgwałcony. Zerknął podejrzanie na Moore i odpiął po chwili namysłu pasy. Młodziak nie miałby z nim najmniejszych szans.
        Wysiedli z auta, a do Denvera od razu doszedł przyjemny szum wody oraz świeża bryza. Zapach iglic był równie przyjemny. Wiedział już, że byli blisko wody. Tego zapachu i wiatru nie szło pomylić  niczym innym.
       - A więc masz znajomych? - zaśmiał się uszczypliwie, nie mogąc odpuścić lekkiego sarkazmu w stronę Liama, całkiem ignorując dłoń, która powędrowałą do jego własnej. Obiecał, że zniesie wszystko, więc tak zrobi.
       - No, postarali się - przyznał, gdy szli w stronę migoczących pochodni. - Romantyczny wieczór na plaży. Kąpielówek nie brałem - zauważył pół żartem, bo i tak nie miał zamiaru pływać. Woda z pewnością była lodowata o tej porze roku.
        Podeszli bliżej, a Liam od razu przywitał się uściskiem z nieznajomym. Blondyn jedynie skinął głową na powitanie, pozostając w swojej kamiennej, niewzruszonej postawie. Wymienili parę zdań, a chwilę później oboje zostali sami. Zapewne na krótki czas. Mężczyzna spojrzał jak Moore z szaleńczą prędkością pozbywa się obuwia, nie pacząc gdzie posyła oba buty i ruszył na koc wyścielony poduchami. Denver szybko złapał się na tym, że kąciki ust dgrnęły w nijaki uśmiech, który nie zdążył się rozrosnąć, bo ten zaraz go opuścił. Rozwiązał oba buty, kładąc je obok jednego z kątów koca, a skarpetki cisnął do ich środka. Usiadł na kocu, czując jak jego tyłek zapada się lekko w piasku. Oparł wygodnie jedną rękę o kolano, zaś z drugiej uczynił podporę z tyłu pleców. Spojrzał na bezchmurne niebo, musząc przyznać w duchu, że widok był naprawdę satysfakcjonujący,
        - Liczy się gest Liam, a nie sposób zaskoczenia drugiej osoby. Ciężko w tych czasach o oryginalność, gdy ludzkość wymyśliła tak wiele sposobów na romantyczne chwile - odpowiedział lekko ściszonym głosem, aby nieco rozluźnić pdodenerwowanego chłopaka.
       - I tak... zaskoczyłeś mnie. Nie spodziewałem się z twojej strony plaży, bardziej... no nie wiem... kręgli? - parsknął, bo właściwie nie miał zielonego pojęcia czego mógłby się po nim spodziewać. Randka w domku na drzewie? Nie byli dziećmi.
       - Ładne miejsce. Dawno nie byłem na plaży - jego mina złagodniała, a ramiona odprężyły. - Może nawet zorganizuję wakację nad morzem - mruknął, lekko zapadając się w myśli o spędzeniu jakoś wakacji.

         - Zawsze mógłbym nauczyć cię grać. Kto wie, może kiedyś przyda się tobie umiejętność grania w kręgle - odpowiedział dość obojętnie, lekko, czując jak chłonie tę spokojną atmosferę, a ona sama na niego oddziałowywuje. - Pewnie dałbym tobie potem raz wygrać, żebyś nie wpadł w depresję. Zawsze daję każdemu raz wygrać - mruknął, bo taka była prawda. Był dobry w kręglach, ale swoje prawdziwe umiejętności pokazywał jedynie w gronie silnych przeciwników. W innych sytuacjach dopasowywał się do reszty grupy, od czasu do czasu grając gorzej na tyle, aby nikt nie zdołał zauważyć, że po prostu dawał za wygraną.
        Blondyn zerknął kątem oka na Moore, gdy urwał temat o urlopie. Mężczyzna myślał jeszcze o dodaniu, że pod uwagę brał jeszcze tego upierdliwca, któy zatruwał mu życie, ale postanowił to przemilczeć. Do wakacji była masa czasu, a nie wiadomo było co się wydarzy. Sytuacja z Susan nadal nie była łatwa, a sam Liam nie potrafił pogodzić się ze swoim ex. Mrzonka o przyjemnych wakacjach była zbyt niepewna aby o niej mówić i ją planować.
        Denver spojrzał na ładnie udekorowaną tacę z przystawkami, a na widok butelki wina uniósł brew ku górze. Nie chciał pić, bo jednak był kierowcą, a dodatkowo nie przepadał za winem. Już miał zamiar się uśmiechnąć, gdy Liam sprawnie to zauważył, ale jego przyjaciel zniweczył wszystkie plany. Blondyn krzywił się dłuższą chwilę, kiedy oba kieliszki były napełniane.Nie miał wyboru jak zgodzić się na jedną lampkę wina. Zawsze w najgorszym razie mógł wsiąść za kółkiem, bo za aprę godzin wino puści. Jako jedyny z wielu alkoholi, jego procenty znikały z organizmu bardzo szybko.
         - Na spokojnie, mamy czas. Nie będę też dużo pił. Jedynie dla towarzystwa - uspokoił Moore, sięgając po kieliszek i czekając aż on sam podniesie swój.
         - Za randkę - powiedział, stykając o siebie oba brzegi kieliszków i upił niewielki łyk cieczy, zagryzając jej smak kawałekim sera.
         - Naprawdę smaczny - zauważył, lekko zaskoczony smakiem.

         Denver nadal miewał to nieprzyjemne uczucie w żołądku. Nie wiedział jak je dokładnie określić, ale przypominało niestrawność. Zwłaszcza w tym momencie. Czy był to powód świadomości częściowej zdrady żony? A może świadomość, iż Liam uśmiechając się w ten a  nie inny sposób wyglądał naprawdę ślicznie i  z pewnością wolał go w takiej wersji. Nie był pewien, dlatego wolał te pytanie zatopić w solidnym łyku wina, od którego powstrzymywał się, aby nie skrzywić wina. Było smaczne, ale nadal nie było to piwo, albo mocny drink.
          - Upiłem już nieco alkoholu, więc nie będę siadał za kierownicę. Skorzystamy z oferty twojego przyjaciela - przyznał się, znów upijając nieco wina, tym samym biorąc do ust kawałek sera. - Nigdy nie widziałem wschodu słońca nad plażą. Zawsze były to zachody. Zwyczajnie... nie jestem porannym ptaszkiem, gdy nie trzeba - kątem oka zerknął na Liama, który był bardzo blisko. Czuł wyraźnie jego perfumy. Zaskakująco przyjemne dla nosa.
         - Nie jest - przyznał z lekkim przytaknięciem. Było całkiem nieźle, a sam Moore nie był zbyt natrętny.
        - Więc, opowiedz mi coś o sobie. Co lubisz poza objadaniem się serem i podrywaniem moich znajomych - prychnął lekko rozbawiony, kładąc się na plecy, aby podziwiać gwiazdy. Widok ten powodował, jakby czas znacznie zwolnił.

         Prychnął na zapewnienia Liamia. Ten chłopak zdecydowanie nie wiedział o czym mówił. Bezpieczniejsze zdawało się wybudzanie niedźwiedzia z zimowego snu. Takiego wygłodniałego i wściekłego, ale dość rozespanego, aby nie ogarnąć gdzie powinien od razu zarzucać łapą. Denver był o wiele gorszy. Ofiara mogła mieć mniejszego i gorszego pecha w zależności, którą nogą wstałby mężczyzna, ale nigdy nie byłoby tej dobrej opcji. Nigdy. Budzenie blondyna polegało na słuchaniu marudzenia, siłowaniu się z tą zbitą kupą mięśni, a w najgorszym razie jego złość, która.. cóż tu już bywało równie.
        - Powodzenia - cmoknął jedynie w powietrze na samą myśl jak Moore będzie rano siłował się z kołdrą.
       Miller słuchał uważnie chłopaka, nawet jeśli nie wyglądało na to. Z ukrycia zerkał na niego, a przeskakujący wzrok świetnie ukrywała lekka ciemność wokół nich. Nawet sam Denver był kiedyś zagubiony, więc w pewnym sensie rozumiał jak się czuł chłopak.
        - Niezauważyłem wcześniej blizny - zmarszczył lekko brwi, uświadamiając sobie dopiero po fakcie, że tym samym przyznawał się do tego, że pamiętał nagiego Liama. - Będziesz musiał mi ją pokazać. W zamian... hm... pokażę tobie swoją - zaproponował, choć jego nie była ani trochę ekscytująca.
        Podparł się łokciami z tyłu, zaciekawiony skąd ta nagła reakcja Moore i dopeiro po chwili zauważył zbliżającego się "kelnera".
        - Przyłączam się - parsknął Denver na słowa chłopaka. Czuł lekkie zażenowanie tą sytuacją. To, jak mógł wyglądać tak stary chłop w oczach gówniaka, do tego spotykając się z gówniakiem. Oni mogli być jego synami!
       - Hmmm... - westchnął w chwili zastanowienia, oglądając talerz z ich główną atrakcją - Właściwie to nie miałem zbyt ciekawego życia, no może poza paroma... złamaniami prawa - potarł swój kark, zaczynając kroić niezwykle miękkie mięso. - Raz włamaliśmy się na szkolny basen. Wnieśliśmy kilka beczek bimbru i... kilka z nich wpadły do wody. Skończyło się na naganie i sprzątaniu całego basenu, któy walił bimbrem - parsknął na samo wspomnienie o tym. Nie wspomniał jednak, że prawie utopił swoją żonę, wrzucająć do wody, bo nie wiedział, że ta nie potrafi pływać.
        - Pewnie gdyby ktoś w tamtym momencie powiedziałby mi, że skończę jako nauczyciel to pewnie wyśmiałbym go w twarz - dodał, kosztując mięsa i mruknął w zadowoleniu. - Świetne. Dawno nie jadłem nic tak dobrego - przyznał szczerze, a w oczach wręcz błyszczały mu gwiazdy.
        - Dlatego uważaj co robisz na uczelni... ściany mają uszy i oczy - ostrzegł Liama, wytykając go widelcem. Tak, gdy ten coś naskrobie to zdecydowanie Denver o tym się dowie.

        Denver ledwo powstrzymał prychnięcie z rozbawienia. Jednak w kącikach oczu nadal było widać delikatną zmarszczkę, a jego oczy przewróciły się delikatnie w bok, aby uciec od Liama.
        - Czy grzeczny i nie sprawiający kłopotów... cóż, polemizowałbym z tym - chrząknął, odkładając pusty kieliszek z winem i przeciągnął się leniwie. Zastałe stawy to najgorsze uczucie dla Denvera. Przez nie czuł, że robi się coraz starszy. Może dlatego tak chętnie uczęszczał na siłownię. Tam czuł się dobrze. pozytywnie zmęczony. I bóle krzyżowe miały swoje wytłumaczenie!
        - Pływać powiadasz? - powtórzył jakby w lekkim zamyśleniu, spoglądając na chmury wiszące nad nimi. Nawet nie wiedział kiedy one tam się znalazły. Jednak mógł domyślić się, iż spędzili na plaży znacznie więcej czasu niż brał to pod uwagę.
       - Cóż, może dzięki niej nieco otrzeźwiejesz - zabłysnął szeregiem jasnych zębów i wstał na równe nogi podając pomocną dłoń Liamowi. Niespiesznie zaczął rozpinać jedną dłonią guziki koszuli, rzucając ją na koc, po czym pozbył się skarpetek i rozpinając pasek od spodni skierował się w stronę brzegu.
        - Nie guzdraj się. To był twój pomysł, a woda będzie ciepła - urwał, odwracając się do niego, gdy uporał się już z paskiem. - Zawsze jest. Podczas deszczu - zobaczył lekko zaskoczoną minę chłopaka i wyciągnął dłoń, czując jak krople wody zaczynają nabierać na intensywności. Nie miał zamiaru przejmować się rzeczami. Wyschną, a skoro Liam tak bardzo chciał popływać, to Miller miał zamiar mu to dać. Nie kosztowało to wiele mężczyzny. Wręcz liczył, ze chłopak otrzeźwieje i odpuści sobie w końcu startowanie do jego osoby. Różnica wieku i to kim oboje byli... było niedopuszczalne. Niemożliwe, aby się mogło cokolwiek z tej relacji rozwinąć, a myśli blondyna brzmiały, jakby chciały przekonać o tym bardziej jego niżeli młodziaka.
        Dlatego tez Denver pozostał w samych bokserkach i wszedł po kolana do wody, zbierając z tafli nieco cieszy i chlapiąc się nią, rozsmarowując niczym krem do opalania.

         Prychnął na komentarz o podziwianiu widokó. Gdzieś z tył€ głowy przypuszczał, że miał na myśli właśnie jego, ale zdrowy rozsądek wyrzucał taką możliwość. Nie chciałrobić większych nadzieji, nie chciał jeszcze bardziej mieszać w głowie blondyna.
        Kolejny raz ochlapał się wodą, gdy Liam zaczął podchodzić, ale mężczyznę mocno zaskoczył, łapiąc za nadgarstek i ciągnąc głębiej.
        - Czekaj, jest za zimna! - zaprotestował, ale jego stopa zakopała się w piachu i oboje runęli pod taflę wody. Zamykając szczelnie powieki, wynurzył się w znacznie gorszym humorze niżeli chłopak. Miał ochotę spiorunować go wzrokiem, ale jedynie westchnął z lekkim uśmieszkiem, odgarniając mokre włosy do tyłu. To było takie dziecinne.
        - Więc nie jesteś ciepłą kluchą - zauważył na głos, obserwując jak ten podpływa i sięga po coś... jak się okazało zielonego.
        - Bardzo zabawne, a wiesz co oznacza kolor zielony? - spytał, unosząc brwi do góry. - Nadzieję - mówiąc to, patrzył mu prosto w oczy i po chwili uderzył dłonią o wodę, rozpryskując ją proso w stronę Moore.
        - Znam swoją wartość. Nie jedna osoba zabiłaby dla takich chwil jaką dostałeś - mruknął, obserwując Liama i położył się leniwie na wodzie, dryfując. Przymknął powieki, delektując spokojem i szumem wody. Uwielbiał ten dźwięk, kochał naturę, która łągodziła objawy bólu głowy od ciągłego myślenia. A teraz miał o czym. O ukochanej Susan oraz upierdliwym Moore.
       - Powiedz mi Liam, jakie masz na siebie plany po studiach? - spytał nagle poważnie. W końcu chłopak nie mógł wiecznie u nich mieszkać. Denver nawet tego nie chciał. Obecność Moore była problemem w wielu kwestiach. Nadal istniało spięcie między synem, a chłopakiem. Do tego ta cała sytuacja z Susan i faktem, że Denver ją zdradził z swoim uczniem. Nic nie było w porządku. Liam oczarowałcałą rodzinę zsyłając na nią same problemy, a Miller... im dłużej był Liam, tym trudniej było go odganiać.

         Potajemnie lustrował ciało Liama, które wystawało z wody. Był smukły, ale widać było zarysy mięśni. Długie włosy migotały w blasku księżyca, opadając delikatnie na taflę, a usta, ta subtelnie rozchylone, kusiły niemiłosiernie. Na tyle mocno, że blondyn złapał się, że zbyt długo wpatruje się w nie.
        - W porządku - przytaknął, obserwując jak ten powoli wychodzi z wody, uwydatniając resztę swojego ciała, a Miller uśmiechnął się pod nosem. - Galeria sztuki, co? Mógłby nawet pozować - zakpił z własnych, wypowiedzianych na głos słów. Coraz częściej świadom był swojej słabości do młodzieńca. Sama napięta sytuacja z żoną tego nie ułatwiała. Wręcz przeciwnie. Nauczyciel czuł jak coraz bardziej go ciągnie do Moore. Jednak nie mógł tego przyznać na głos. Ale mimo to podczas dzisiejszej randki naprawdę poczuł, że odpoczywa.
        - Nie jestem taki stary jak się tobie wydaje - krzyknął, samemu idąc do brzegu. Chwycił swoje rzeczy, przysłaniając się nimi instynktownie, a potem zlustrował od dołu do góry Liama.
        - Prowadź do królewskiej komnaty, mój Panie - teatralnym ruchem skłonił się, nie odrywając wzroku od chłopaka i ruszył za nim do środka domku. Nie chciał za bardzo nabrudzić, więc jak tylko znaleźli się w środku, blondyn od razu zajął łazienkę. Zakluczył się w niej, nie chcąc, aby sytuacja z hotelu się powtórzyła, a wiedział, iż z powodu alkoholu i atmosfery był gotów złamać obietnicę przy ołtarzu kolejny raz.
         Gdy wyszedł, uwolnił ciepło, które rozlało się po pokoju. Z ręcznikiem przywieszonym do pasa i drugim na głowie, pocierał swoją czuprynę, odnajdując wzrokiem Moore.
         - Twoja kolej - podszedł do niego, widząc coś dziwnego w jego oczach. Zmartwienie. Zmarszczył niezadowolony brwi. To miała być Jego wymarzona randka, a nie wyglądał, jakby był z niej zadowolony. Miller westchnął ciężko, przymykając powieki, a gdy je otworzył, wyraz twarzy stał się całkiem inny. Nieprzenikniony, jakby chciał odczytać wszystko z długowłosego.
        - Idź weź prysznic, inaczej się rozchorujesz. Będę czekał - powiedział gardłowo, zatrzymując wzrok na jego ustach. Ujął w dłoń podbródek Moore i uniósł jego twarz, głaskając kciukiem wargę. - No dalej - skinął głową, aby go pospieszyć - Inaczej się rozmyślę i nici z masażu - uśmiech zagościł na krótko w jego kąciku ust i podszedł do okna, aby zasłonić je żaluzjami.

         Zasłonił okno. Kochał prywatność i nie trawił, gdy ktoś podglądał. Owszem, czasem było to miłe uczucie. Ta ekscytacja przyłapania, ale teraz? Gdy miał żonę? Nie potrzebował skandalu na skalę światową. Poza tym, nie planował nic takiego dzisiejszej nocy. Jego postanowienie było cholernie silne, nie do przełamania. Przynajmniej tak uważał, dopóki Liam nie wyszedł z łazienki w samym ręczniku.
         - Masaż - powtórzył, kierując wzrok tam, gdzie uciekły jego oczy i zaklął w duchu. Czy on miał w spodniach? Tak, na pewno. To miałoby sens. Pozostanie dłużej na stacji.
        - Ja - sięgnął po tłusty olejek rozgrzewający, który stał na meblu. Było tu zaskakująco wszystko przygotowane, przemyślane. - Połóż się - dodał, widząc jak Liam nadal przetwarza te słowa, jakby nie dawał wiary, że naprawdę to mężczyzna miał zamiar go wymasować. - No dalej, bo masz minę, jakbyś świętego Mikołaja zobaczył i zmagał się z wyrytą świadomością, że to niemożliwe, bo on nie istnieje - parsknął śmiechem z ironią, podchodząc do chłopaka. Przyłożył dłoń do jego klatki piersiowej, a dziwny dreszcz przeszedł od koniuszków, aż po czubek głowy Denvera.
         Cholera
         Blondyn poczekał, aż długowłosy ułoży się wygodnie brzuchem na materacu, a potem sam usiadł na rogu, patrząc jak chłopak nadal lekko się peszy. Cóż, nie mógł go winić. W końcu nauczyciel był nieprzewidywalny, a tu sam inicjował ich zbliżenie. Jak nigdy.
         - Może być zimne z początku - ostrzegł, choć porcję, którą rozlał na dłoni rozmasował w niej, aby rozgrzać olej, a potem ostrożnie ułożył swe ręce na ramionach Liama. Delikatnie masował, ugniatał spięte mięśnie, a potem leniwie prześlizgnął się wzdłuż kręgosłupa, wbijając kciuki między odcinkiem lędźwiowo krzyżowym. Dokładnie tam, gdzie robiło się wklęśnięcie nad ręcznikiem, tam, gdzie biały materiał oddzielał idealnie rozpoczynający się tyłem od całej reszty pleców. Rozchodząc się dłońmi na boki, zataczał koła po obu stronach, docierając aż do łopatek, wokół których podróżował palcami, wracając na barki. Nie wrócił jednak znów do środka pleców, a rozjechał dłonie po ramionach i płynął dalej wzdłuż lekko zarysowanych bicepsów, kończąc na nadgarstkach, gdzie znów wbił kciuki, rozcierając nimi linię, jakby zarysowywał ściśniętą bransoletkę.
         - Jesteś niewiarygodnie spięty - zauważył, wzdychając cicho pod nosem i wstał, aby zaraz znaleźć się okrakiem nad chłopakiem. Nabrał kolejną porcję olejku, zaczynając od nowa zabawę w błądzenie po jego ciele, aby nie ominąć ani centymetra. Zdawało mu się, jakby mięśnie pod jego dotykiem drżały, ale ignorował to. Zdawało się być to najlepszą jego decyzją.
        Najlepszą, ale nie tą, w której trzymał się doszczętnie długo, aby przetrwać własny pomysł. Może chciał sobie coś udowodnić. Pokazać, że jednak nie ma słabości do chłopaka. Do płci męskiej. Nawet konkretnie do Moore. Ale mylił się. Nim zrozumiał co zrobił, było już za późno. Całkowicie oddał się chwili. Jego oczy pociemniały, zaszły mgłą, a ruchy dłońmi stały intensywniejsze, nasycone niewypowiedzianymi słowami i pożądaniem. Usiadł na jędrnym tyłku Liama, błądząc po śliskim ciele. Jego skóra błyszczała i była cholernie delikatna. Jednak nadal... ostatnią myśl miał surowo zakotwiczoną na dnie swej nieugiętej woli. Nie tknie go. Nie tknie W Ten sposób.
         - Skończone - usatysfakcjonowany z dobrej roboty, zabrał ręce z ciała Liama, zerkając na godzinę. czterdzieści minut, a miał wrażenie, jakby minął zaledwie kwadrans.

         Stwierdzenie Liama było cholernie słuszne. Sam Miller miał wrażenie, jakby go podmieniono, a przynajmniej wymieniono twardy dysk w głowie. Cały czas o tym myślał, starając przy masażu. Nie lubiałrobić niczego na półgwizdka, dlatego zrobiłco potrafił i jak najlepiej. Dlatego właśnie chciał również dać najlepszą randkę na świecie Liamowi, ale bez spektakularnego końca. Nie zawsze było ono potrzebne, aby zapamiętać coś na długo i miło, a sam posiadając wiele doświadczenia... musiał zwalczyć wszystkie swoje pokusy i przemyślenia. To nie tak, że przestał nienawidzić, czy brzydzić się chłopakiem. Blondyn popełniłkilka błędów. Owszem, czuł coś do chłopaka, ale nadal zdrowy rozsądek kazał mu trzymać je na uwięzi. Te uczucia i emocje, które wzbudzał w nim długowłosy. I to popadnięcie w myśli spowodowały, że nie drgnął, gdy Liam prosił, aby wstał. Dopiero po chwili, gdy dostrzegł nieco jego zarumienioną twarz, uśmiechnął się zwycięsko.
        - Oooch, a co? Posiusiasz się w łóżku jak małe dziecko? - spytał zarozumiale, łapiąc za jego nadgarstki, aby uniemożliwić mu próbe ucieczki. - A może chcesz dwójkę? - nachylił się, szepcząc mu do ucha ciepłym powietrzem - A może... coś ci stanęło tam na dole? - mruknął z nutką podejrzliwości, samemu unosząc biodra nieco wyżej, aby chłopak nie poczułniczego na swoich pośladkach, co by mogło zdradzić Denvera. Był mężczyzną. Niestety, kiedyś lubiłnawet płęć męską i jego ciało nadal to pamiętało, a teraz jasno dawało o tym znać. Ale nie chciał wydać siebie. Ciało nie słuchało Millera, żyło własnym życiem, więc kutas nie rozumiał, że dziś w nic się nie zamoczy.
        - Proszę bardzo - odpuścił, choć nie od razu. Uniósł nogę, przenosząc ją na drugą stronę ciała Liama i przekręcając się na bok, uwolnił chłopaka, pozwalajac mu uciec do łazienki. - Tylko bądź dyskretny, cokolwiek tam będziesz robił - powiedział z rozbawieniem.