Guardian Demon

Ciężko było sobie nie przypomnieć, gdy "poprawiliśmy" kilka obrazów galerii. Ciekawe, co pomyślał sobie artysta, gdy ktoś mu powiedział o naszych małych poprawkach. Na pewno pisali o tym w gazecie, ale nie miałam czasu się tym interesować. Byłam zajęta czymś zupełnie innym. Jak na przykład na leniwie spędzonych porankach z Williamem.
Ponownie zrobiło mi się ciepło słysząc jego wyznanie. Jeżeli cały czas będzie tak mówił to chyba nigdy więcej nie będę potrzebowała płaszcza. Jego słowa, jak i moje własne myśli mnie rozbawiły. Uśmiechnęłam się odwracając na chwilę wzrok aby spojrzeć na ogród.
- Ah, czyli tak wygląda twoja wersja naszego wspólnego pobytu w moim hotelu? - dobrze było wiedzieć, że tak to sobie wyobrażał William. Taka wersja nie była zła.
- Ja też lubię spać obok ciebie. Chyba nawet tak wolę. Gdyby nie Vincent to pewnie wczoraj bym nie zasnęła. - powiedziałam pół żartem, śmiejąc się pod nosem. Wczoraj nie było mi do śmiechu z wielu powodów, jednym z nich był brak Williama. Dziwne, jak łatwo mogłam się przyzwyczaić do czyjejś obecności.
- Lubię, gdy mnie dotykasz i całujesz jakbym była jedyną osobą wartą twojej adoracji - szepnęłam aby się upewnić, że nikt mnie usłyszy, nawet jeżeli staliśmy sami daleko od innych gości na tarasie. Ponownie się zaśmiałam, tym razem z własnej głupoty i próbując ukryć jakoś moje zażenowanie, że powiedziałam co czułam na głos. - To samolubne, prawda? Myśleć tak o sobie w takim kontekście. Narcyzm to chyba ciężki grzech, a jednak nie chciałabym tego zmieniać. - zacisnęłam usta i zawahałam się na chwilę za nim wzrokiem wróciłam do Williama, obawiając się jego reakcji. Bez problemu mógłby uznać, że zwariowałam lub może po prostu nie chcieć aby tak myślała o sobie czy o nim.

Wcale się nie złościłam. Tak przynajmniej mi się wydawało. Było mi głupio, bo przecież jak sami mówiliśmy innym nie jesteśmy razem, nie jesteśmy parą. Takie zachowanie było dziecinne i co najmniej nie na miejscu. Spojrzałam w dół śledząc wzrokiem jego palec. Miałam wrażenie jakby specjalnie mnie drażnił, jakby mnie testował. Do tego jego słowa mnie zabolały, nie ich treść tylko raczej jego głos.
- Nie wiem czy nazwałabym to złością. Niezadowolenie? Może. Lekka irytacja? Trochę tak. - nie czułam jakiegoś silnego gniewu. Nie podobały mi się takie momenty, to prawda, ale nie zrobiłabym coś głupiego z tego powodu.
- A tobie nie zaszkodzę? - zapytałam unosząc wzrok. - Nie zranię cię jeżeli powiem, że chcę cię mieć tylko dla siebie? Wiem, że to zazwyczaj oznacza małżeństwo, czego nie chcę. Dlatego rozumiem, że sytuacja byłaby bardziej skomplikowana i prosiłabym ciebie o zbyt wiele. - nie wiedziałam co mogłam jeszcze dodać. Lepiej nie potrafiłam ująć swoje uczucia i myśli w słowa. Może nie było sensu dalej próbować.
- Nie muszę mieć wszystkiego... Tak, jak teraz jest też jest dobrze. - dodałam wymuszając lekki uśmiech. To była prawda i obawiałam się, że mogłabym stracić co już teraz mamy. Oczywiście, że chciałam więcej, chciałam wszystko, ale musiałam pogodzić się z szansą, że tak nigdy nie będzie.

Pamiętałam tamtą kobietę. Była ładna. Pewna siebie w pewien sposób, którego mi brakowało. Też potrafiłam być odważna i pewna siebie, ale zdecydowanie innego rodzaju. To, że zaprosiła go do siebie jakoś nie specjalnie mnie zaskoczyło. To, że William odmówił mnie zaintrygowało. Nie rozumiałam dlaczego tak strasznie mu zależało na moim towarzystwie, ale nie zamierzałam o to pytać, bo podobnie wolałam jego obecność od innych, nawet jeżeli mielibyśmy robić zupełnie nic.
Obserwowałam, jak unosi moją dłoń. Wstrzymałam odrobinę oddech, gdy poczułam jego usta na swojej zimnej dłoni. Dopiero wtedy zauważyłam, że chyba jednak trochę zmarzłam. Wcześniej tego nie czułam. Słysząc jego słowa do głowy wpadł mi pomysł i jakikolwiek sens intelektu znikł aby mnie zatrzymać.
- Przyjdziesz do mnie? - zapytałam nagle, spragniona jego dotyku i ciepła. - W sensie po balu. Anny nie ma, Sebastian nawet nie patrzy w kierunku mojego pokoju. Gdy tylko znajdę kilka osób aby z nimi porozmawiać o hotelu zamierzam wracać. - wiedziałam, że nie był to najlepszy pomysł, ale chciałam go mieć przy sobie. Wzięłam pod uwagę abym ja poszła do Williama, ale sprawy później byłyby bardziej skomplikowane. Gdyby William wracał następnego dnia do swojego apartamentu za wiele osób nie zwróciłoby na to uwagi, ale gdybym ja wracała do domu w sukni balowej wyglądałabym, jak idiotka. Zdecydowanie byłby to dziwny widok i trudno by było tego nie zauważyć.
Normalnie to zostałabym dłużej na balu, bo uwielbiałam takie przyjęcia. Jednak w tym roku nie mogłam się nim nacieszyć. Jedynie się męczyłam i nie mogłam się skupić na tym co kiedyś sprawiało mi wielką radość.
Uniosłam dłoń i delikatnie objęłam Williama ramię nad łokciem, ściskając palce. - Proszę? Obiecuję, że będę odgarniać włosy z twojej twarzy tyle razy ile będziesz chciał. - zażartowałam lekko. Szczerze byłam gotowa zrobić dla niego znacznie więcej, jeżeli oznaczało to, że nie musiałam spędzić tej nocy sama.

Przytaknęłam na jego słowa, nie potrafiąc ukryć mojego zadowolenia. Taki system dla mnie działał. Gdybym wiedziałam, że aż tak potrzebowałam jego obecności to wcześniej bym lepiej to zaplanowała.
Zdecydowanie w lepszym humorze wróciłam do sali. Wzięłam sobie kieliszek wina aby szybciej się rozgrzać i jakoś przygotować do rozmowy z potencjalnymi gośćmi. Pociągnęłam Williama za sobą aby również brał udział w rozmowach, nawet jeżeli miałby jedynie być uprzejmy czy też zdecyduje się rzucić swoim urokiem tu czy tam. Zacisnę zęby bez komentarza, gdyby jakaś dama byłaby nim zainteresowana.
Ostatecznie udało nam się porozmawiać z mężczyzną, który prawdopodobnie był w wieku Sebastiana. Razem z żoną byli wykończeni po narodzinach ich pierwszego dziecka. Wykorzystałam ten fakt aby im polecić wypoczynek w hotelu. Większość służby w hotelu mają doświadczenie z dziećmi, więc zawsze znajdzie się ktoś do pomocy przy maluchu. Jednocześnie to nie rodzice będą cały czas się martwić o karmienie, usypianie, czy rozbawianie dziecka.
Później znalazłam starszą wdowę, która uwielbiała spacerować otoczona naturą i narzekała na zimną pogodę. Inaczej już teraz siedziałaby w ogrodzie. Przy niej wychwalałam nasze ogrody i także jezioro oraz las, który nie był daleko od hotelu. Kobiecie najwyraźniej spodobała się wizja spędzonych dni blisko Matki Natury. Do tego uśmiechnęła się do Williama, patrząc na niego kątem oka.
- Jeżeli i takie widoki na mnie by czekały to ciężko by było odmówić takich wakacjom - zaśmiała się ze swoich własnych słów. Mimo tego, że one mnie nie rozbawiły to udawałam, jakby poczucie humoru kobiety było znakomite. Dopiero gdy odeszła zsunęłam maskę z twarz i mój grzeczny uśmiech znikł jakby nigdy go tam nie było.
- Stare babsko - mruknęłam pod nosem. Po naszej rozmowie na zewnątrz czułam się bardziej komfortowo okazywać te bardziej szczere i może nieprzyjemne uczucia przy Williamie.
- Chciałbyś jeszcze coś zobaczyć? Spróbować? Następny bal dopiero za rok. - i miałam nadzieję, że Robert się mylił i za wiele się nie zmieni.

Większych atrakcji? Trochę rozbawiła mnie opinia Williama, która jak zazwyczaj różniła się od innych. Wiele osób zachwyca się takim przyjęciem. To wielka sala balowa, to ważni goście z całej Europy, najlepsze wino i jedzenie... Dla większości takie atrakcje wystarczają, ale najwyraźniej William nie popierał ich zdania.
Nie musiałam za długo szukać naszej kolejnej "ofiary". Delikatnie złapałam Williama za ramię aby mógł lepiej spojrzeć przed siebie i w prostej linii ujrzeć, jak pianistka schodzi z małej sceny aby sama mogła skorzystać z wina i kolacji.
- Lucy Anderson. Młody geniusz muzyki. Królowa sama ją wybrała i sponsoruje jej wszystko -- jedzenie, suknie, akcesoria, nawet wakacje. - uśmiechnęłam się lekko, pochylając się bliżej w stronę Williama nie odwracając wzroku od pianistki, która była otoczona gośćmi, którzy prawdopodobnie chwalili jej talent lub podziwiali jej urodę. - To oznacza, że jeżeli sławna panna Anderson spędzi kilka wakacji w hotelu przyjdzie to z pieniędzy z pałacu. I kto wie, może Lucy tak spodoba jej się pobyt, że wspomni o swoim wypoczynku innym muzykom? Może nawet samej królowej? - było to wielkim marzeniem, oczywiście. Rodzina królewska nie musiała zatrzymywać się w hotelach. Jednak nasza królowa była znana z tego, że lubi próbować nowych rzeczy. Jakaś mała dzieja żyła w moim sercu.
Jednak nawet jeżeli królowa nigdy nie usłyszy o moim hotelu to sam fakt, że Lucy Anderson była jednym z naszych gości wystarczało aby znaleźć więcej sponsorów na wybudowanie drugiego hotelu. Z samych Wallflowersów nic nie zrobimy. Sebastian zdecydowanie nie wiedział co robić z biznesem.
- Gdybyś ją odrobinę zauroczył i wspomniał, że będziesz zatrzymywał się w pewnym hotelu w taki i taki dzień to się nie obrażę. Nawet zamknę oczy i zatkam uszy, jeżeli ma to w jakiś sposób pomóc. Jeżeli dobrze pójdzie to będę gotowa wyjść z pałacu, aby pomóc tobie znaleźć... lepsze atrakcje. - po tych słowach odsunęłam się od niego i sięgnęłam po trzeci kieliszek wina tego wieczoru, gotowa aby odwrócić wzrok i skupić się na czymś innym niż na swoich własnych, denerwujących uczuciach. Jeżeli chodziło o pracę byłam w stanie odsunąć na bok swoje emocje aby nie przeszkadzały w podejmowaniu decyzji.

Dokończyłam szklankę z winem odprowadzając Williama wzrokiem. Wciąż obserwowałam, jak podchodzi do pianistki, przedstawia jej się, a ona uśmiecha się do niego z jasnym i pięknym uśmiechem. Ciekawe, czy istnieje rzeczywistość gdzie to ja jestem ulubienicą królowej i gram dla niej na takich wielkich wydarzeniach. Czy wtedy William również byłby w balu? Czy ktoś inny szepnąłby mu do ucha, że powinien się przedstawić i mnie oczarować na jakąś tam ich korzyść? Czy nasz moment byłby właśnie tylko tym, momentem, czy raczej zaintrygowałby mnie na tyle, że szukałabym go po całym Londynie?
Poczułam ucisk w płucach, gdy Lucy Anderson zaśmiała się z czegoś co powiedział jej William. Odwróciłam wzrok i skrzyżowałam ramiona. To tylko głupie uczucia, Dove. Sama go prosiłaś aby do niej podszedł.
Rozejrzałam się po raz ostatni po sali, zauważając Wendy i Dianę z powrotem z resztą kobiet z Widows Circle, a Sebastian był już na tyle pijany, że opierał się o ścianę rozmawiając z ludźmi z klubu dżentelmenów. W poprzednich latach to z nimi spędziłabym ten wieczór. Tylko Sebastian nie byłby aż tak pijany. To chyba jakiś nowy jego nawyk, którego nie mogłam do końca zrozumieć. A może zawsze taki był, tylko dobrze to ukrywał?

Uniosłam lekko brew odwracając twarz w stronę Williama. Tyle takich informacji od niej wyciągnął w kilka minut? Może to nie była jakaś krótka rozmowa, ale Williamowi jakoś udało się zdobyć informacje, które zdecydowanie mogłyby się przydać aby stworzyć, jak najlepszy pobyt w hotelu dla Anderson. Informacje, które zazwyczaj nie naturalnie nie wychodzą z pierwszej rozmowy. Mój przyjaciel zdecydowanie miał talent i charyzmę.
Uśmiechnęłam się zadowolona i jedynie na tyle sobie pozwoliłam. Gdybyśmy byli sami to uściskałabym go, jak po jego randce z Ralphem.
- No proszę, pan Lightwood doprawdy potrafi oczarować każdego - mruknęłam, przemyślając krótko słowa Williama. Nie powinno być za trudno, aby dać jej pokój z dala od rodzin z mniejszymi dziećmi. Kąpiel z wodą różaną również nie było czymś trudnym do zorganizowania. Tylko ktoś będzie musiał dopilnować takich szczegółów.
- Wraca na noworoczny koncert? Wygląda na to, że czeka mnie wizyta w moim własnym hotelu podczas jej pobytu. - dawno mnie tam nie było, a dobrze by było również spotkać się z menadżerem. - Oczywiście, również ciebie zapraszam. Jestem pewna, że panna Anderson byłaby strasznie rozczarowana, gdyby ciebie tam nie było. - dodałam tylko z odrobiną sarkazmu. Tylko troszeczkę. Mi samej byłoby ciężko bez towarzystwa Williama, chociaż może nauczyłabym się radzić sobie bez niego. W końcu, zanim się poznaliśmy to takich problemów nie miałam na głowie.
- Gotowy poszukać jakieś ciekawsze atrakcje? - zapytałam, jednocześnie kończąc na razie temat o młodej pianistce.

Słysząc pytanie na temat mojego brata westchnęłam ciężko i ponownie spojrzałam w kierunku gdzie wcześniej stał. Na szczęście nie ruszył się z miejsca. Kieliszek, który trzymał dłoni był prawie pusty, a mój brat coraz bardziej opierał się o ścianę lub o starszego mężczyznę, który stał obok i najwyraźniej był rozbawiony towarzystwem mojego brata.
- W tym waszym klubie też tak się upija? - zadałam pytanie, do którego nie do końca chciałam znać odpowiedzi. Ale wiedziałam, że powinnam być świadoma tego co wyprawia mój brat. Wcześniej nie zwracałam na to za dużo uwagi tak, jak on nie mówił za głośno na temat braku mojego męża i dzieci. Ta błogosławiona nieświadomość i spokój najwyraźniej musiały pozostać w przeszłości.
- Chyba powinnam zabrać go do domu - mruknęłam pod nosem. Oczywiście, że mi się to nie podobało. Chciałam spędzić więcej czasu z Williamem, zwłaszcza jeżeli moglibyśmy być sami, a nie zajmować się moim starszym bratem. Jednak wiem, jak to wyglądało, gdybym zostawiła brata tutaj samego. Znowu bym usłyszała na następny dzień jaka jestem okropna i bez serca.
- Wątpię, że zabranie mojego brata bezpiecznie do domu jest jakąkolwiek atrakcją, ale jeżeli masz czas mógłbyś mi z nim pomóc? Jak pewnie sam zauważyłeś, pijany Sebastian jest bardziej roztrzepany, nie wiem czy uda mi się go zaprowadzić po schodach do jego sypialni, a jeżeli zaśnie na kanapie w salonie to będzie marudził cały dzień, że niedobrze mu się spało.

Dwa płaszcze nie były razem takie lekkie. Dlatego, gdy zobaczyłam Williama i Sebastiana westchnęłam z ulgą. Pomogłam Sebastianowi ubrać jego płaszcz pomimo jego małym, nieprzyjemnych komentarzy pod nosem. Powóz już na nas czekał, a Sebastian niechętnie wszedł do środka. Usiadłam obok niego mając przeczucie, że nie będzie zadowolony z towarzystwa Williama. Chociaż w takim stanie chyba nic go nie zadowoli.
- To był twój pomysł aby mnie ciągnąć w tą i w tamtą? - narzekał dalej, tym razem trochę głośniej. Skrzyżowałam ramiona, nie odpowiadając na jego pytanie. - Ty niewdzięczna... Paskudna jędza. J-ja jestem głową domu! Nie będziesz mi tu za... zarządzać!
Z niechęcią spojrzałam na brata. Był trochę czerwony na twarzy. Wyglądał, jak każdy inny pijak na ulicy, który nie miał nic lepszego do roboty tylko upewnić się, że cały czas mają w dłoni alkohol. Było mi przykro widzieć Sebastiana w takim stanie, ale byłam bardziej na niego zła aby było mi go teraz żal.
- Mylisz się. Byłeś głową domu. Możesz udawać i grać rolę odpowiedzialnego, starszego brata przed innymi, ale oboje wiemy, że już dawno nim nie jesteś. Wolałeś mnie olać, tak samo jak problemy z hotelem. Lepiej zapłacić komuś aby ktoś inny mnie "pilnował", nie? Błogosławiona nieświadomość, prawda?
Sebastian zmarszczył brwi i nos, co często robił gdy byliśmy dziećmi i był wkurzony. Zachowywał się bardziej, jak dziecko niż dojrzały mężczyzna. Dlatego zamierzałam go traktować niczym dziecko.
- Wypijesz szklankę wody, przebierzesz się i pójdziesz spać bez kłótni i bez szarpania się z Williamem. Powinieneś mu podziękować za pomoc.
Sebastian odwrócił wzrok, krzyżując ramiona i dostając się pod nosem. Pokręciłam głową z westchnieniem. Do czego to doszło żeby mój brat tak się zachowywał, a ja musiała go pilnować? Spojrzałam na Williama i dziękowałam w myślach, że nie byłam z tym wszystkim sama. Jakoś bym sobie poradziła, ale było zdecydowanie łatwiej mając kogoś na kim można polegać. Uśmiechnęłam się do niego lekko. Miałam nadzieję, że nigdy nie stracę takiej przyjaźni.

Podczas, gdy William prowadził Sebastiana na drugie piętro poszłam do kuchni aby zaparzyć herbatę dla siebie i Williama. Stałam w kuchni głęboko zamyślona. Powoli robiłam się zmęczona. Nie fizycznie, ale emocjonalnie. Nie mogłam mieć ani jednego spokojnego dnia, gdzie jedynym moim problemem było czy wstanę z lewej czy prawej strony łóżka? A może w ogóle nie musiałabym wstawać.
Niepotrzebne były takie myśli, bo wiedziałam, że nie zaznam takiego dnia. Będę odpoczywać w grobie.
Ocknęłam się gdy woda się zagotowała i mogłam nalać dwie filiżanki herbaty. Zostawiłam je na stole w kuchni słysząc, że William schodzi po schodach. Po chwili pojawił się w kuchni.
- Nie miałabym nic przeciwko temu - odpowiedziałam, odwzajemniając jego uśmiech, który po chwili znikł. Spuściłam wzrok zastanawiając się czy powinnam zaproponować mu herbatę, coś do jedzenia? Wiem, że wcześniej uzgodniliśmy, że William zostanie ze mną dopóki Sebastian nie wróci do domu, więc nie byłam pewna czego teraz chciał.
Może to przez alkohol, który wypiłam na przyjęciu, ale odważyłam się zrobić to co chciałam przez cały wieczór. Podeszłam do Williama i ułożyłam dłonie wokół jego szyji za nim poczułam jego usta na swoich. Westchnęłam odrobinę, jakbym odzyskała powietrze w płucach. Jakby moje ciało czekało na ten moment aby mogło ponownie poczuć się lekkie niczym piórko. Może dlatego zaczęłam inaczej myśleć o Williamie, od naszego pierwszego pocałunku. Przy nim czułam się spokojniejsza, z łatwością mogłam się zrelaksować i na chwilę, chociaż na małą chwilę, mogłam zapomnieć o wszystkich zmartwieniach.

Poczułam się lekko urażona , gdy odsunął się i wspomniał o herbacie. Wolał pić herbatę? Przecież przygotowanie herbaty nie było wielkim wyczynem. Byłam rozczarowana, gdy usiadł przy stole. Zdusiłam w sobie to okropne uczucie za nim usiadłam naprzeciwko od niego. Może Robert miał rację i nie byłam żadną damą. Przynajmniej co raz rzadziej zachowywałam się, jak jedna.
Wzięłam filiżankę w obie dłonie zastanawiając się nad słowami Williama. Zwierzak dla Sebastiana? To nie był taki głupi pomysł. Chociaż żal mi było zwierzaka, jeżeli mój brat cały czas będzie się zachowywał, jak ostantio.
Prawie się zaśmiałam z własnych myśli. Ciekawe czy podobnie Sebastian o mnie myślał, gdy Vincent pojawił się w naszym domu?
- Może. Bym musiała go przekonać, że jest to jego pomysł. Jeżeli sama to zaproponuję uzna, że chcę jakoś nim manipulować czy coś w tym stylu. - westchnęłam po wypiciu trochę herbaty. - Nie wiem, czemu Sebastian traktuje mnie jakbym była jego wrogiem. Rozumiem, że uraziłam jego męską dumę i zapewne się trochę wstydzi tego, że odkryłam jego sekret, ale przecież wciąż jestem jego siostrą. Nie wróżę mu źle.
Było mi przykro, że nasza sytuacja tak wyglądała. Spodziewałam się, że tak może być, ale to wciąż boli.
- Zmieńmy temat. Mam dosyć rozmów na temat mojego brata na ten dzień. Powiedz mi swoje wrażenia z balu królowej. Aż tak było nudno, że nie wrócisz za rok?

Uniosłam brew słysząc jego pytanie. Niby czemu miałabym nie chcieć więcej się pokazywać w towarzystwie Williama?
- Zaczynasz gadać głupoty, jak Sebastian - skomentowałam, popijając ciepłą herbatę. Może ta herbata przed snem wcale nie była tak złym pomysłem chociaż wolałabym robić coś innego niż rozmawiać przy herbacie. - Nie, oczywiście nie zrobiłeś nic głupiego. Myślisz, że jestem na ciebie zła? Wyglądam na obrażoną? To prawda, nie mówiłeś, że nudno, ale tak zakładałam skoro brakowało atrakcji. Zazwyczaj to oznacza, że człowiek się nudzi, a ludzie zazwyczaj nie wracają po nudy. - według mnie miało to sens. Nie wiedziałam po co William przekręcał moje słowa. Może przez ten krótki okres czasu jaki spędził z Sebastianem stracił większość rozumu. Przecież nie wzięłabym nikogo innego ze sobą na takie przyjęcie. Sebastian, jak i każda kobieta z Widows Circle dostawali własne zaproszenia, a ja najbardziej pragnęła towarzystwa Williama, nie ich.
- Co tylko przyjdzie na myśl? A o czym teraz myślisz? - zapytałam, ciekawa jaką William miał wizję na ten wieczór. Z każdą sekundą miałam wrażenie, że inaczej odebraliśmy naszą rozmowę na tarasie. Myślałam, że oboje chcieliśmy, jak najszybciej wyjść z przyjęcia, abyśmy mogli robić to czego nie mogliśmy w pałacu. Najwyraźniej się myliłam. Dlatego oczekiwałam, że William sam mi powie czego chciał i co mu chodziło po głowie.

Było mu miło, że zrobiłam herbatę? Trochę mnie to zaskoczyło. W końcu, to było normą aby robić herbatę dla gości. To prawda, że jest to miły gest, ale nie sądziłam, że William o tym wspomni. W moich oczach nie było to niczym wyjątkowym, ale najwyraźniej dla niego miało to jakieś większe znaczenie.
Również się uśmiechnęłam. Dokończyłam swoją herbatę odkładając filiżankę na bok pozwalając sobie aby przez chwilę przemyśleć jego słowa za nim odpowiedziałam na jego pytanie.
- Myślę, że muszę się z tobą zgodzić - powiedziałam przenosząc swoje spojrzenie z filiżanki na Williama. - Spędziłeś za dużo czas z innymi kobietami. Czuję się trochę porzucona. - mój uśmiech stał się bardziej zadziorny. Byłam ciekawa czy William był bardziej cierpliwy ode mnie. Chyba tak, ale chciałam jakoś się mu odegrać za to, że po ostatnim pocałunku odsunął się, bardziej zainteresowany herbatą i rozmową niż... No cóż, mną. Wstałam od stołu odrobinę pochylając się w jego stronę.
- Zmęczona czy nie, dla ciebie zawsze znajdę czas i energię - szepnęłam za nim pocałowałam go w kącik ust. Spojrzałam mu w oczy, uśmiechając się odrobinę szerzej. Chciałam mu powiedzieć, że mógłby nadrobić swoje zaległości w mojej sypialni, ale odpuściłam sobie. Uznałam, że William sam zrozumie, gdy sięgnęłam po jego dłoń i zaczęłam go prowadzić w kierunku mojego pokoju.