Guardian Demon

Mimo moich słów nie chciałam całkowicie zostać sama. Będąc w ramionach Williama chciałam w nich zostać dłużej, ale nie było to na miejscu. Nie tylko dlatego, bo Anna mogłaby to zobaczyć. Sebastian nie chciał widzieć swojego przyjaciela. Pogorszenie jego humoru nie byłoby mądrą decyzją. Dlatego spuściłam wzrok, gdy William wyszedł. Zacisnęłam usta, wzięłam swoją walizkę i udałam się do swojego pokoju. Gdybym tylko mogła to bym zakluczyła drzwi.
Postawiłam walizkę przy ścianie i poszłam do łazienki. Umyłam twarz, chociaż odrobinę ją schładzając. Dopiero gdy przebrałam się w koszulę nocną i usiadłam na skraju łóżka pozwoliłam sobie na kilka łez. Wciąż słyszałam echo słów Sebastiana i nie mogłam uwierzyć, że tak o mnie myślał. Co jeszcze przede mną ukrywał?
Uspokoiłam się odrobinę, gdy kątem oka zauważyłam kota. Czy on również za mną tęsknił? Czy spał całe dnie, ukrywając się przed Anną i Sebastianem dopóki ktoś go nie nakarmi? Chciałam wiedzieć, jak spędził ostatnie dni. Gdybym mogła to sama zostałabym kotem. Koty chyba mają mniej zmartwień.
- Hej, malutki - wzięłam Vincenta w dłonie, uśmiechając się do niego lekko. - Tęskniłam za tobą - postawiłam kota na materacu abym mogła podrapać go pod pyszczkiem. Nigdy nie sądziłam, że tak strasznie będę potrzebowała towarzystwa kota, którego na początku wcale nie chciałam.
- Chyba trochę urosłeś, co? Coraz bardziej przypominasz mi prawdziwego kocura zamiast małego kociaka.
Rozmowy z kotem pomogły mi poprawić nastrój. Wciąż pozwoliłam sobie na kilka łez, ale tym razem przynajmniej miałam delikatny uśmiech na twarzy, obserwując jak Vincent kładzie się na poduszce obok mojej. Chyba też był zmęczony. W pokoju było strasznie zimno, więc przykryłam się dobrze kołdrą. Nie miałam ochoty prosić Annę o pomoc. O dziwo Vincent był całkiem ciepły, więc przysunęłam go bliżej siebie. Jednak nie było to samo co ramiona Williama. Byłam pewna, że gdyby tutaj był ze mną to pozwoliłby mi objąć go mocno i chociaż na chwilę ukryć się przed światem.
Zamknęłam oczy próbując zasnąć, wyobrażając sobie, że nie byłam sama w tym pokoju.

Nie rozmawiałam z bratem. W sumie, nie wymieniliśmy ani jednego słowa przez większość dnia. Podczas śniadania podszedł do stołu z dokumentem w dłoniach. Zostawił go przy moim talerzu i wyszedł z pokoju nawet na mnie nie patrząc. Przeczytałam szybko pierwszą stronę i szybko zrozumiałam co to było -- potwierdzenie, że będę miała pod swoim imieniem 75 procent biznesu. 75 procent! Znacznie więcej, niż prosiłam czy oczekiwałam. To dało mi małą nadzieję, że mój brat wciąż chciał dobrze, mimo swoich wczorajszych słów.
Jedyne co pozostało to podpisać dokument, tuż obok podpisu Sebastiana. Gdy przygotowywałam się na świąteczne przyjęcie królowej dokument wciąż leżał na moim małym stoliku bez mojego podpisu. Nie wiem, czego się bałam. Przecież tego właśnie chciałam.
Dopiero gdy się przebrałam i spięłam włosy podeszłam do stolika i wzięłam w dłoń pióro. Próbowałam za wiele o tym nie myśleć i po chwili wychodziłam z pokoju, kierując się do biura ojca.
Sebastian również był przygotowany do wyjścia, ale jeszcze siedział za biurkiem, coś czytając. Położyłam dokument na jego biurku i dopiero wtedy mój brat podniósł wzrok.
- Gotowa? - najwyraźniej nie chciał rozmawiać o biznesie czy o naszych wczorajszych słowach. Przytaknęłam, zgadzając się na taką umowę. Tymczasowo.
W drodze do pałacu wciąż było cicho. Trochę mnie to denerwowało, ale tłumaczyłam sobie, że Sebastian potrzebuje czasu. Gdy dotarliśmy do pałacu i powoli szliśmy po schodach w stronę głównego wejścia mój brat uśmiechał się do wszystkich jakby nigdy nic. Nie sądziłam, że jest z niego tak dobry aktor i kłamca, ale może nie powinnam być zaskoczona.
Za nim weszliśmy do środka stanęłam i złapałam ramię brata.
- Czekam na kogoś - powiedziałam krótko. Sebastian nie pytał się o kim mówiłam. Zapewne się domyślał albo wolał nie wiedzieć.
- Źli ludzie nigdy się nie zmieniają. Jedynie stają się lepsi w udawaniu. - taką dał mi odpowiedź i wszedł do środka, witając się z jakimiś znajomymi. Nie wiedziałam co chciał mi przez to powiedzieć. Miał na myśli Williama?
Zaczęłam się rozglądać, szukając znajomej twarzy. Trochę się denerwowałam. Poprawiłam swój granatowy płaszcz dopasowany do koloru sukni, która była w stylu podporządkowanym do preferencji królowej zamiast dzisiejszej mody. Chociaż krążyły plotki, że to król decyduje, jak ubiera się jego żona i wszystkie damy w jej towarzystwie. Prawie prychnęłam do własnych myśli.

Odwzajemniłam uśmiech Williama, gdy tylko go zobaczyłam. Przed naszym wyjazdem do Birmingham nasze relacje były może trochę dziwne przez nasze małe udawanie. Teraz było dziwnie i może nawet niezręcznie, bo musiałam udawać, że nie chciałam trzymać go za rękę, pocałować i zabrać go ze sobą do domu.
- Panie Lightwood - przywitałam się z nim, a mój uśmiech stał się odrobinę złośliwy. - Kazać damie tak czekać? Do tego wieczorem, zimą? - nie miałam do niego pretensji, że musiałam czekać. Było mi całkiem ciepło pod moim płaszczem. Jednak ciężko mi nie podroczyć się z nim chociaż trochę. Było to aż za proste.
- Idziemy. Mój brat już jest w środku, więc... Uważaj na niego. - nie wiedziałam jaką inną radę mogłam mu dać.
Gdy byliśmy bliżej drzwi wyciągnęłam moje zaproszenie i pokazałam je mężczyźnie, który stał przy wejściu. Skinął głową i zaprosił do środka nie zadając żadnych pytań. Kiedy tylko znaleźliśmy się w środku służba poprosiła nas o nasze płaszcze.
Już z korytarza było słychać muzykę. Skierowałam się w stronę szeroko otwartych drzwi do sali balowej, prowadząc Williama, który wcześniej tutaj nie był.
- Służba kręci się po pokoju z alkoholem i jedzeniem. Nie proś, nie pytaj, bierz co chcesz. - stanęłam bliżej ściany, rozglądając się po pomieszczeniu aby sprawdzić kto już się pojawił na przyjęciu. Chciałam również wiedzieć, gdzie był mój brat. Nawet jeżeli ze sobą za bardzo nie rozmawiamy, chciałam mieć na niego oko. Skoro o Sebastianie mowa...
- Chciałabym tobie jeszcze raz podziękować za pomoc - powiedziałam cicho. Wolałam aby nikt przypadkiem nie podsłuchiwał naszej rozmowy. Moje interesy z hotelem powinny pozostać tajemnicą dla większości. Spojrzałam Williamowi w oczy, mając nadzieję, że mnie zrozumie. - W pewnych kwestiach doszliśmy do porozumienia. W innych... Nie mieliśmy szansy jeszcze przedyskutować. - tu miałam na myśli plany Sebastiana i inspektora. Nie widziałam nigdzie George'a, ale wiedziałam, że musi gdzieś tu być lub niedługo się pojawić. W końcu, plan był taki aby dzisiaj miał się oświadczyć co oznaczało, że musiałam go ignorować.

Spojrzałam na Williama z lekkim zaskoczeniem. Czytał mi w myślach? Może było to zbyt oczywiste, że chodziło o inspektora, ale skąd wiedział, że wolałabym go unikać? Tylko dlatego, bo się rozejrzałam kilka razy? William chyba był dobrym obserwatorem co sam inspektor.
- Nie lubię, gdy masz rację - przyznałam z westchnieniem. Zazwyczaj to znaczyło, że William próbował mnie przekonać do czegoś czego nie chciałam robić. Ale miał rację. Przecież identyczna sytuacja była z Robertem Wolfgrond, gdy on się oświadczył. Do dziś muszę się męczyć z konsekwencjami mojej decyzji. Miałam reputację taką, a nie inną z wielu powodów, ale Robert zdecydowanie był jedną z tych głównych.
Mimo tego, że przyznałam rację Williamowi nie zamierzałam od razu szukać George'a. Spojrzałam na środek pokoju, gdzie na parkiecie już było sporo par. Tak, nie lubiłam tańczyć i nie byłam w tym dobra, ale wiedziałam, że William za tym przepadał i strasznie chciał ze mną potańczyć w Birmingham. Tu czułam się bardziej komfortowo i lepiej znałam kroki, dlatego nie miałam aż takiego problemu aby zaproponować:
- Chciałbyś ze mną zatańczyć, panie Lightwood? - uśmiechnęłam się do niego ciepło. - Tylko jeden niewinny taniec. Zdecydowanie nie zamierzam zatrzymać cię tylko dla siebie. - tu kątem oka spojrzałam w kierunku kilku kobiet, które przez jakiś czas obserwowały Williama, szepcząc coś pomiędzy sobą. Może byłabym odrobinę zazdrosna, ale... Chyba nie powinnam, prawda? Nie jest moim mężem, ani narzeczonym abym mogła odganiać od niego inne kobiety.

Wolałam nie odpowiadać na pytanie Williama. Byłam pewna, że żartował, więc nie musiał znać mojej odpowiedzi. Nie musiał wiedzieć, że gdy przyłapałam inne kobiety na tym, jak wpatrują się w Williama z ciekawością za każdym razem czułam się niczym niezadowolone, rozpieszczone dziecko, które nie lubiło się dzielić. Była to ta bardziej paskudna strona mojego charakteru, wiedziałam o tym. Gdybym mogła, gdybym inaczej nie wyszła na samolubną jędzę, to bym mu powiedziała, że chciałam aby patrzył tylko na mnie, tylko mnie dotykał, całował. Nie myślałam ani nie marzyłam o małżeństwie co wcale nie sprawiało, że moje prawdziwe pożądania były bardziej moralne. Moje relacje z Williamem od zawsze były dziwne, ale od tego pierwszego pocałunku miałam wrażenie, że William wzbudzał we mnie coś czego sama jeszcze nie potrafiłam rozpoznać. Coś nie do końca dobrego, ale nie było to samo co kradzież, kłamstwa, czy inne "grzechy".
- Jeszcze nie - odpowiedziałam na jego propozycję, gdy dołączyliśmy do tańca. - Trzeba się dowiedzieć kto kim jest i czy stać ich aby regularnie odwiedzali hotel. Po za tym, lepiej od razu nie zaspokoić ich ciekawości. Niech się trochę pomęczą. - uśmiechnęłam się trochę szerzej.
Przez pierwsze kilka kroków dyskretnie rozejrzałam się ponownie po pokoju z innego punktu widzenia. Wzrokiem szukałam mojego brata i George'a. Spodziewałam się, że prędzej czy później na siebie wpadną. Może mój brat sam porozmawia z inspektorem i nie będę musiała sama wszystkiego tłumaczyć?
Jednak zamiast Sebastiana lub inspektora w tłumie odnalazłam Margaret, Wendy i Dianę. Stały obok siebie, rozmawiając o czymś w swojej małej grupie. Jedynie Margaret spojrzała w moim kierunku. Widząc z kim tańczę uniosła lekko brew. Wiedziałam, że moje przyjaciółki zapewne miały pełno pytań, na które nie byłam gotowa odpowiedzieć.
- Wiesz kogo chcesz zabrać ze sobą do hotelu na małe wakacje? - zapytałam, przypominając mu o mojej obietnicy. - Jeżeli nie to masz dzisiaj okazję kogoś znaleźć - tym razem mój uśmiech był bardziej wymuszony aby ukryć moją zazdrosną, samolubną naturę. Może jednak niepotrzebnie. Przecież William mógłby wziąć kogoś z klubu dżentelmenów lub chociażby mojego brata, gdyby chcieli jakoś naprawić swoje relacje.

Spojrzałam w kierunku kobiet, które najwyraźniej nas obserwowały. Były ładne i obie miały zupełnie inny typ urody. Nie wiedziałam na początku po co William chciał abym spojrzałam na te kobiety. Słysząc jego pomysł aby nawet wziął obie ze sobą do hotelu odwróciłam wzrok od kobiet i spojrzałam na Williama z uniesioną brwią.
Nie potrafiłam zrozumieć jego tonu i słów. Powiedziałam coś nie tak, że teraz wywraca oczami? Obraziłam go w jakiś sposób? Byłam gotowa mu się odgryźć, ale nie miałam na to szansy. Mój taniec z Williamem się zakończył, ale nie potrafiłam od razu odwrócić od niego wzroku, nawet gdy byłam w ramionach nowego partnera.
- Oh! Pani z pociągu.
Gdy spojrzałam na mojego nowego partnera rozpoznałam mężczyznę, który uratował moją twarz przed bliskim spotkaniem z walizką. Uśmiechnął się podobnie, jak wtedy -- uprzejmie, ale było to oczywiste, że coś ukrywało za tym uśmieszkiem.
- Nie sądziłam, że kiedykolwiek ponownie się na siebie wpadniemy.
- Ja również. Skoro to już jest nasze drugie spotkanie chyba powinienem się przedstawić. Jestem Daniel Silver.
Silver? Czyżby był spokrewniony z inspektorem?
- Czy przypadkiem George Silver to twój....
- Daleki kuzyn. Skąd pani zna George'a, pani...?
- Dove Parker. George to przyjaciel rodziny.
- Aha. To ty jesteś tą słynną panną Parker. - słynną? Miałam nadzieję, że słyszał o mnie jedynie od kuzyna, a nie z jakiś tam plotek z miasta. Daniel zerknął w stronę Williama, zapewne również go rozpoznając z pociągu. Jednak nic nie powiedział na temat mojego przyjaciela.
Głównie rozmawialiśmy o tym, że Daniel został zaproszenie na przyjęcie od George'a. Według Daniela, inspektor nigdy nie był zbyt rodzinny, więc list of kuzyna bardzo go zaskoczył. Zwłaszcza, że ze sobą nie rozmawiali przez kilka lat. Gdy melodia się skończyła Daniel obiecał, że mnie ponownie znajdzie aby kontynuować naszą rozmowę na temat podróży do Londynu i co warto tutaj zwiedzić. Daniel mógłby być dobrą osobą, aby zaprosić do naszego hotelu, tego pierwszego i tego nowego, który miałam nadzieję uda się wybudować w mieście.
Odpuściłam sobie dalsze tańczenie. Dwa tańce mi wystarczyły i zazwyczaj więcej na parkiet nie wychodziłam. William wydawał się być zajęty, więc z niechęcią zaczęłam szukać inspektora. Kątem oka zauważyłam, że Helen powoli się kieruje w stronę Williama. Chciała z nim zatańczyć, porozmawiać? Zmarszczyłam brwi obserwując kobietę przez chwilę. Nie zamierzałam jej zatrzymać, jednak byłam ciekawa co jedna z moich przyjaciółek chciała od Williama.
- Panno Parker - usłyszałam znajomy głos. Wyglądało na to, że to George znalazł mnie.

- George, dobrze widzieć, że przyszedłeś na przyjęcie. Wiem, jak ciężko jest tobie odkleić się od pracy. - mój komentarz go rozbawił, śmiejąc się lekko pod nosem.
- To prawda. Ale słyszałem, że w tym roku przyjęcie będzie bardziej wyjątkowe. Nie mogłem tego przegapić. - wyjątkowe w jakim sensie? Mogłam się jedynie domyślić, że miał na myśli swoją małą umowę z Sebastianem. Zaręczyny na takim wydarzeniu to zdecydowanie niecodzienny widok. Niewielu by się odważyło na taką decyzję. Wątpiłam, że miejsce i czas zaręczyn było pomysłem George'a. W tej sprawie na pewno mój brat maczał palce.
- Chciałbym się do czegoś przyznać.
- Czy chodzi o twoje plany z moim ukochanym braciszkiem? - George nie spodziewał się takiego tonu z mojej strony. Może powinnam była być bardziej ostrożna. Dlatego szybko się poprawiłam. - George, mam nadzieję, że nie zrozumiesz mnie źle, bo nie mam nic przeciwko tobie. Nie jestem zainteresowana małżeństwem. Gdybym była to nie bylibyśmy dzisiaj w takiej sytuacji. Myślałam, że o tym wiesz skoro śledzisz mnie niemalże na każdy kroku za kieszkowe od Sebastiana.
George uśmiechnął się lekko czego się nie spodziewałam. Myślałam, że będzie w szoku lub się zdenerwuje, chociaż nie powinnam była tego się obawiać. George miał niezwykłą cierpliwość i szybko się nie denerwował. Mogłabym od niego się uczyć, jak panować nad swoimi emocjami, zwłaszcza gniewem.
- Masz rację. Po części wiedziałem, że nie szukasz męża. Poszedłem do twojego brata aby zapytać o jego opinię czy kiedykolwiek zmieniłabyś zdanie i jeżeli tak, czy wzięłabyś mnie pod uwagę. Sebastian najwyraźniej źle mnie zrozumiał, a ja... Nie chciałem go poprawiać. - pytanie było dlaczego. Według Daniela inspektor nie był zainteresowany rodziną, aktualną czy tworzeniem swojej własnej. - Nie powinienem był iść do niego w tej sprawie, teraz to lepiej rozumiem. Myślałem, że dobrze robię idąc najpierw do swojego brata i do pewnego stopnia prosząc go o błogosławieństwo. Tak byłem wychowany. - i nie był przecież jedyny. Zazwyczaj szło się do ojca, dziadka, czy innego mężczyzny z autorytetem w domu aby poprosić damę o rękę. - Dlatego teraz chcę cię poprosić nie o rękę, ale o szansę - tu uśmiechnął się trochę szerzej. Sama prawie całkowicie zgłupiałam na jego prośbę, bo nie tego się spodziewałam.
- Szansę? - powtórzyłam za nim, krzyżując ramiona. George przytaknął.
- Chcę tobie udowodnić, że mógłbym być dla ciebie znacznie lepszy niż pan Lightwood. Sam słyszałem plotki na wasz temat, jak zapewne każdy w tym pokoju, ale dzięki mojej pracy mogłem głębiej sprawdzić kim jest mężczyzna, który niespodziewanie się pojawił w twoim i Sebastiana życiu. I wiesz co znalazłem? - kuźwa, czemu wcześniej nie pomyślałam, że George mógłby mieć dostęp do dokumentów na temat Williama, gdy za pierwszym razem chciałam się dowiedzieć kim William jest. George przyjął moje milczenie jako pozwolenie aby sam sobie odpowiedział na pytanie. - Nic. Żadnych dokumentów czy dowodów, że się przeprowadził do Londynu czy nawet tutaj się urodził. Dziwne, nieprawda?
Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć. William powiedział, że urodził się w Szwecji, ale przybył do Londynu z Irlandii. Musiał otworzyć tutaj konto bankowe, czy nawet powinny być jakieś papiery powiązane z jego apartamentem.
- Życzę miłego wieczoru, panno Parker. Mam nadzieję, że nie popsułem tobie zabawy. - po tych słowach odszedł, zostawiając mnie samą i skołowaną. Miałam mętlik w głowie. Nie wiedziałam czy George mówił prawdę, ale czemu miałby kłamać? William też nie miał powodu do kłamstwa.
Słysząc głos Williama podskoczyłam w miejscu, nie spodziewając się, że nagle pojawi się tuż obok. Otworzyłam usta aby odpowiedzieć na jego pytanie, ale... Nie mogłam tak po prostu powiedzieć "mam przeczucie, że coś przede mną ukrywasz", bo jeżeli George się mylił lub ja się myliłam mogłoby to całkowcie zniszczyć naszą przyjaźń. To było głupie, a raczej idiotyczne, ale nie wiedziałam, jak bym sobie poradziła bez niego. Mogłam mieć tylko nadzieję, że później nie będę żałować swojej decyzji.
- Tak, chyba tak - rozluźniłam się odrobinę. - Wygląda na to, że George nie planował się dzisiaj oświadczyć. Poprosił mnie abym wzięła go pod uwagę gdybym kiedykolwiek zmieniła zdanie na temat małżeństwa.
Wzięłam kieliszek wina od przechodzącej służby. Nagle zrobiło mi się sucho w gardle i wypiłam połowę szklanki, co nie było najbardziej kulturalne, ale wątpiłam, że ktokolwiek zauważył.
- Widziałam, że Helen szła w twoi kierunku. Rozmawialiście? - zmieniłam temat, nie chcąc myśleć o słowach George'a.

Powinnam była się spodziewać, że wiele osób uzna mnie i Williama za parę. Wcześniej by mi to przeszkadzało, ale teraz jakoś tak strasznie nie martwiłam się opiniami innych w tym temacie. Skoro przejęłam większość biznesu ojca nie byłam skazana na przyszłość wybraną przez innych. Z drugiej strony wciąż wiedziałam, że lepiej było nie zwracać na siebie za dużo uwagi. Plotki mogły łatwo zniszczyć pracę, na której mi zależało. Kolejny powód aby nikt nie wiedział o mojej i Williama małej umowie.
William zaproponował rozmowę z moimi przyjaciółkami co nie było głupim pomysłem. Dawno ich nie widziałam w całym gronie, zapewne one miały dla mnie setki pytań, do tego można wykorzystać sytuację aby udowodnić im, że nie jesteśmy parą.
- Skoro poznałeś już kilka kobiet z Widows Circle to powinieneś oficjalnie poznać resztę. Chodź. - pamiętałam, gdzie wcześniej stały moje przyjaciółki i na szczęście za daleko nie uciekły. Diana pierwsza nas zauważyła i uśmiechnęła się od ucha do ucha za nim mnie mocno uścisnęła.
- Tęskniłam za tobą. Gdzie uciekłaś? - zapytała puszczając mnie i zerkając w stronę Williama, którego już poznała. Margaret również rozpoznała mężczyznę, ale ona nie ukrywała swojego groźnego spojrzenia. Helen stała bardziej z boku, skupiona na szklance z winem, którego trzymała w dłoni, ale byłam pewna, że cały czas uważnie słuchała naszej rozmowy. Wendy wpatrywała się w Williama, zapewne niepewna co ma o nim myśleć. Elizabeth zapewne dołączyła do grupy razem z Helen, wcześniej jej nie zauważyłam. Teraz spoglądała pomiędzy mną, a Williamem na razie milcząc.
- Birmingham - odpowiedziałam jej krótko, ale po jej minie widziałam, że oczekiwała czegoś więcej. - Spotkałam się ze starym znajomym moich rodziców. Prowadzi własny hotel.
- Ahh. Z towarzystwem? - Diana uniosłam brwi, uśmiechając się uroczo. Nie widziałam powodu aby kłamać chociaż wiedziałam, jak inaczej to wyglądało.
- Pan Lightwood jest z Irlandii i jeszcze za wiele nie widział w Anglii. Chciał zwiedzić Birmingham. - jednak drobne kłamstewko nikomu nigdy jeszcze nie zaszkodziło.
- Oczywiście, to ma sens. Jak się spodobało tobie Birmingham, panie Lightwood? - Diana podeszła o krok bliżej do Williama. - Zwiedziłeś coś ciekawego będąc poza Londynem? Może coś pod spódnicą Dovie?
Jej słowa mnie zaskoczyły i delikatnie ją uderzyłam w ramię aby nie zwrócić na naszą grupę za dużo uwagi. Tego typu komentarze to często każda z nas robiła gdy byłyśmy same podczas naszych prywatnych spotkań. Nigdy na przyjęciach czy nawet większych kolacjach. Dianę naprawdę musiało gryźć jej własna ciekawość.
- Paskudna wiedźma - mruknęła Margaret.
- No co? Każda z nas jest ciekawa i ma swoje własne podejrzenia. Nie moja wina, że jedynie ja mam odwagę zapytać.
- Brak odwagi, a brak rozsądku to są dwie różne rzeczy, Diano - dodała Elizabeth, ale Diana jedynie machnęła ręką. Jednak kobieta miała rację, bo nawet Helen podniosła wzrok ze swojej szklanki czekając na odpowiedź Williama.
- Ciekawe kiedy miałby "zwiedzać", gdy spaliśmy w różnych pokojach i ledwo się widzieliśmy w ciągu dnia.
- Oj cicho - Diana przyłożyła palec do moich ust. - Teraz pan mówi. Proszę się nie wstydzić.

William poradził sobie z małym atakiem Diany, ale moje przyjaciółki jakoś nie były do końca zadowolone z jego odpowiedzi. Coś mi tu nie grało. Czemu tak nagle im zależało na moim życiu romantycznym?
- Właśnie ciężko nam uwierzyć, że nasza Dovie jest kimkolwiek zainteresowana. Nie przepada za towarzystwem mężczyzn, nawet jeżeli chodzi jedynie o przyjaźń. - odpowiedziała Diana, która najwyraźniej wciąż odpowiadała za ciekawość i niepokój moich przyjaciółek.
- To nie prawda - odparłam, nie do końca zgadzając się z jej słowami. To, że nie ufam przeciwnej płci nie oznacza, że za nimi nie przepadam.
- Nie? Twoja znajomość z Robertem Wolfgrondem wcale nie jest pozytywna. Albert również szybciej by tobie groził.
Musiałam przyznać Dianie rację. Wiedziałam, że nie miałam najlepszego doświadczenia z mężczyznami. Do tego słysząc historie moich przyjaciółek zdecydowanie stałam się bardziej ostrożna, lub jak ktoś inny by to opisał oschła, przy mężczyznach. Sam nawet William przyznał, że nie byłam najbardziej dla niego uprzejma na początku naszej znajomości.
- Dove jest niczym nasza siostra - do rozmowy dołączyła Margaret, której spojrzenie mogło zabić każdego na tym balu. - Chcemy wiedzieć na co patrzymy, gdy widzimy, jak razem wchodzicie na bal królowej czy gdy słyszymy, że nie jedna osoba widziała was, jak trzymaliście się za rączkę.
Spodziewałam się, że będą mnie pytać o tamten dzień, ale nie sądziłam, że będziemy mieć tą rozmowę tu i teraz. Wiedziałam, że nie mogłam odejść bez żadnego wytłumaczenia aby rozjaśnić naszą sytuację.
- Prawda jest taka, że na początku nie przepadałam za Williamem. Jako, że jest przyjacielem mojego brata co raz częściej na siebie wpadaliśmy, czy mi się to podobało czy nie. Z czasem zaczęłam również przepadać za jego towarzystwem i nawet go szukać.
- Dlatego o niego się pytałaś - Margaret zaczęła sama sobie układać historyjkę w całość. Historię opartą na prawdziwe, ale zdecydowanie bardziej dramatyczna z pomieszanymi kłamstewkami. Dlatego przytaknęłam z westchnięciem.
- Jak sama powiedziałaś, Diano, ciężko uwierzyć, że byłabym zainteresowana mężczyzną i przepadała za jego obecnością. Dlatego, gdy zaczęłam... lubić Williama nie wiedziałam co sama ze sobą zrobić. Gdyby nie to, że od samego początku nie jest mną w żaden sposób zainteresowany może mogłabym nawet się w nim zakochać. - wymusiłam uśmiech w stronę kobiet. Wendy, najmłodsza z nas wszystkim wstrzymała oddech, ale tylko ona była w jakiś sposób podekscytowana taką rzeczywistością.
- Dzięki Bogu tak nie jest - mruknęła Margaret. - Prawda, Dovie? - z jakiegokolwiek powodu musiała usłyszeć ode mnie, że nie kocham i nie jestem zakochana w Williamie. Spojrzałam na niego na chwilę. Prawda była taka, że sama nie wiedziałam. Czułam coś do niego. Nie wiedziałam czy to była miłość czy pożądanie czy coś innego. Nie byłam gotowa na taką rozmowę z nikim, a co dopiero z Williamem tuż obok i moimi przyjaciółkami, które oczekiwały odpowiedzi.
Skrzyżowałam ramiona wywracając oczami.
- O ile dobrze pamiętam nie zgadzałam się na przesłuchanie podczas przyjęcia królowej. Wiem, że się martwicie, ale nie macie do tego powodu. Przecież wiecie, że gdybym potrzebowała pomocy to bym do was przyszła. William jest moim przyjacielem, nie naszym wrogiem. - chciałam aby chociaż to zrozumiały. Przez chwilę żadna nic nie powiedziała, zapewne wciąż niepewne co sobie myśleć z naszej relacji.
- Przyjaciel? - Diana powtórzyła, jakby trochę kpiąco, a ja przytaknęłam. Diana ponownie się uśmiechnęła, patrząc na Williama. - Niech będzie. Przyjaciele Dove są moimi przyjaciółmi, chociaż ostrzegam, bo reszta może nie do końca się zgodzić.
- Oh nie, ja się zgadzam - Wendy podeszłam bliżej, uśmiechając się z delikatnymi rumieńcami. - Wendy Patterson - przedstawiła się krótko. Natomiast Margaret, Helen i Elizabeth nie były do końca przekonane. Nie zamierzały zadawać więcej pytań i jedynie życzyły mi i Williamowi dobrego wieczoru za nim poszły pewnie rozejrzeć się za innym towarzystwem.
- Dovie, będziesz miała coś przeciwko, jeżeli potańczę trochę z twoimi przyjacielem? - Diana spojrzała przez ramię, patrząc mi w oczy. Wiedziałam, że obserwowała moją reakcję.
- Powinnaś się zapytać Williama, a nie mnie. Już dzisiaj tańczył, może mieć ochotę na coś innego. - odwróciłam wzrok od Diany aby odnaleźć oczy Williama. Dyskretnie wskazałam mu w kierunku wyjścia z sali balowej do ogrodów królewskich, w razie czego gdyby chciał uciec od towarzystwa Wendy i Diany.

William mi zaimponował. Byłam pewna, że po tym, jak moje przyjaciółki rzuciły się na nas z pytaniami William będzie miał dosyć ich towarzystwa. Jednak się myliłam. Nie wiedziałam czy chciał zadowolić Wendy i Dianę tańcem z grzeczności czy sam chciał więcej potańczyć. William był bardziej skłonny do tańca, więc ta druga opcja była całkiem możliwa.
Obserwowałam ich przez chwilę, ale takie gapienie się w nich, a raczej Williama, raczej nie pomoże plotkom. Sama się wkręciłam w tą sytuację, wiem. Miałam nadzieję, że plotki ucichnął i z czasem każdy o nich zapomni, nieświadomi i nieciekawi moich relacji z Williamem.
Odwróciłam wzrok szukając czegoś innego co mogłoby przykuć moją uwagę. Chyba tylko dlatego zauważyłam, gdy Robert podszedł do mnie od tyłu. Odwróciłam się w jego stronę z niezadowoloną miną. Czego tym razem chciał? Chyba się nie odważy niczego zrobić tutaj?
- Nie mam ochoty z tobą rozmawiać, Wolfgrond.
- Ohh, jak mi przykro - westchnął dramatycznie. - Damy chyba nie powinny mówić takim tonem, co? Jak ci nie wstyd, panno Parker?
- Teraz jestem damą? O ile dobrze pamiętam zupełnie inaczej mnie opisujesz.
Robert wzruszył ramionami po czym uśmiechnął się do mnie. Jego uśmiech był niepokojący. Nic nie mówił, tylko uśmiechał się jakby stracił rozum. Nie byłabym zaskoczona, gdyby taka byłaby prawda.
- Co z tobą?
- Ciszę się momentem - kuźwa, jakim momentem? Robert najwyraźniej zauważył moje zmartwienie i skołowanie. - Kto wie, jak świat będzie wyglądał za rok. Kogo tutaj będzie, kogo tutaj nie będzie...
Ktoś niedaleko zawołał Roberta. Mężczyzna odszedł bez pożegnania, zostawiając mnie samą. Czy on mi groził? Trochę to tak brzmiało. Robert był dupkiem, ale nie był mordercą. Chyba.
Potrzebując świeżego powietrza przeszłam przez tłum i szybkim krokiem wyszłam na taras. Było tam kilku gości, którzy chcieli porozmawiać w większej ciszy lub po prostu uciec od tłumu. Oparłam się o balustradę ciesząc się zimnym powietrzem i spoglądając na ogrody królewskie. W środku zdecydowanie zrobiło się za ciepło, więc ta niższa temperatura zdecydowanie pomagała. Nie zamierzałam za długo tutaj stać i zamarznąć. Potrzebowałam tylko chwilę z dala od... wszystkiego i wszystkich.

Nie zareagowałam od razu, gdy usłyszałam głos Williama. Dobrze, że Wendy chociaż go nauczyła tego drugiego tańca. Najwyraźniej mu na tym zależało. Czując ucisk na swoim ramieniu, mały ale wciąż zauważalny, spojrzałam na Williama. Słyszałam wszystko co do mnie mówił, ale myślami byłam gdzieś indziej.
Słowa Roberta, nawet jeżeli była to groźba, dała mi do myślenia. Nie wiadomo co będzie za rok. Williama może nie być w Londynie, czy nawet w całej Anglii. Albo nasze relacje się zmienią i nie będzie tak blisko jak teraz. Przed oczami miałam obraz scen, gdzie biorę Williama za nadgarstek i ciągnę go za sobą z powrotem do sali balowej, tylko po to aby pójść na jeden z mniej odwiedzanych korytarzy pałacu. Trzecie drzwi na lewo prowadziły do pokoju, gdzie służba przechowuje wielkie kosze z świeżo umytymi szmatkami, chustkami i co tam jeszcze. Znalazłam to miejsce, gdy była młodsza i chcąc ukryć się przed starszymi dziećmi. Wiedziałam, że mało kto sprawdzał ten pokoju, bo nie raz ukrywałam się tam przez długie godziny. Mogłabym bez problemu zabrać tam Williama i zrobić wszystko czego teraz nie mogłam.
Zdecydowanie nie było mi teraz zimno, wyobrażając sobie powtórkę z tej jednej nocy w Birmingham.
- Nie wspomniałeś, że mógłbyś oczarować tamte damy, które wcześniej zauważyłeś? Na pewno niecierpliwie czekają i ciebie szukają po twoich tańcach z Wendy i Dianą. Zapewne nie one jedyne. - chciałam mu szczerze skomplementować, ale nawet ja zauważyłam żal i odrobinę sarkazmu w moim głosie.
- Poznałam kuzyna George'a. Daniel Silver. Można jego zachęcić do wizyty w hotelu. Myślisz, że twój urok na niego również zadziała? - dodałam pozwalając sobie na lekki żart i uśmiechając się lekko.

Uśmiech znikł z mojej twarzy słysząc jego przeprosiny. Chciałam mu powiedzieć, że to nie tak. Przecież to nie jego wina, że sama sobie nie radzę z własnymi emocjami i tak łatwo tracę cierpliwość czy też szybko robię się zazdrosna. Taka była prawda, byłam zazdrosna gdy ktokolwiek inny zwracał na siebie uwagę Williama. Dlatego gdy potwierdził swoje wcześniejsze słowa, że wolałby oglądać, jak robię coś nudnego jak czytanie i podpisywanie dokumentów nie mogłam ukryć, że mnie to ucieszyło.
Jednak nie uśmiechnęłam się ponownie. Czując dłoń Williama na swoim ramieniu i później na nadgarstku jedyne co chciałam aby więcej mnie tak dotykał. Zamiast tego William wziął dłoń, a mi zabrakło jego ciepła i dotyku.
- Nie masz za co przepraszać - pokręciłam głową. Przecież nie byłam na niego zła. Gorzej się czułam z tym, że William miał przeczucie, jakby musiał mnie za coś przepraszać. To ja raczej powinnam przeprosić za swoje własne myśli i pragnienia.
- A o czym ze mną byś rozmawiał, gdybyśmy razem pojechali? - zapytałam z czystej ciekawości. Chyba po to zaprosiłby kogoś na takie małe, luźne wakacje w hotelu aby lepiej ich poznać, prawda? Nie uważałam, że William wszystko o mnie wiedział, ale uważałam im więcej się o kimś wie tym trudniej odnaleźć jakąś nową ciekawostkę.
- Nie chciałbyś ze mną rozmawiać o pogodzie, czy o obiedzie? Może w takim razie o obrazach w hotelu? Powiesz mi, czy faktycznie są cudowne, jak mówił sprzedawca czy jednak obleśne i warte tylko do kominka?