Guardian Demon

Nie uważałam, że oszukaliśmy Sebastiana. Ukrywanie prawdy to nie to samo co kłamstwo. Mój brat zapewne zna tą różnicę z własnego doświadczenia. Dlatego pod tym względem za bardzo się nie zamartwiałam, nie do tego samego stopnia co William. Powoli jadłam przyniesiony deser, który nie do końca mi zasmakował. Wzięłam nawet pod uwagę aby wezwać kelnera aby przyniósł coś innego, ale wtedy usłyszałam swoje imię. Spojrzałam w kierunku Williama i słysząc o prezencie uśmiechnęłam się pod nosem.
- W porządku, poczekam - odpowiedziałam i odprowadziłam go wzrokiem. Oczywiście byłam ciekawa co przygotował William i byłam dosyć niecierpliwa. Próbowałam skupić się na czymś innym z nadzieją, że czas szybciej minie.
Rozejrzałam się po restauracji, podziwiając różne obrazy na ścianach. Nie były jakieś znakomite, ale wciąż przyjemne dla oka. Ciekawe, ile takie obrazy były wart? Ciężko byłoby je skraść? Czy ktoś kiedykolwiek próbował?
W pewnym momencie jakaś starsza kobieta prawie przewróciła się obok mojego stolika. Na szczęście jej mąż ją wziął za ramię i uratował od upadku. Biedactwo. Nawet w prostej lini na zwykłej drewnianej podłodze może sobie zrobić krzywdę. Kątem oka zauważyłam coś na podłodze, niedaleko mojej stopy. Nikt inny nie zauważył złotego pierścionka ze szmaragdem. Starsza para była jeszcze na tyle blisko, że mogłabym oddać im zgubę, ale...
Sięgnęłam po pierścionek i przyjrzałam mu się bliżej. Był dosyć duży, za duży na moje palce i zapewne na palce kobiety. Powinnam go oddać. Ale po co skoro nie jest do niej dopasowany? Może sama go ukradła od kogoś innego? Przecież masz pełno biżuterii. Po co ci kolejna? Mogłabym sprzedać lub użyć na korzyść Widows Circle. Takie "prezenty" czasami są bardziej warte niż pieniądze.
Zacisnęłam dłoń na pierścionku, czując każdy jego kawałek. Oddaj go, Dove. Jest jeszcze czas.
Podniosłam wzrok szukając starszej pary. Nigdzie ich nie było. Najwyraźniej już wyszli. Kuźwa. Z westchnięciem schowałam pierścionek do kieszeni mojego płaszcza, czując mieszankę poczucia winy i satysfakcji. W końcu to nie całkowicie moja wina, że kobieta straciła pierścionek, prawda? Powinna była być bardziej ostrożna. To była jej wina. Jej wina, że nie dba o własne rzeczy.

Zamówiłam sobie herbatę, którą nerwowo popijałam co jakiś czas. Było to dziwne uczucie, którego nie mogłam zignorować. Gdy ujrzałam Williama nie byłam pewna czy mi ulżyło czy raczej powinnam być bardziej niespokojna. Ciężko zapomnieć jego reakcję, gdy chciałam "pożyczyć" małego aniołka z kościoła.
Ah no tak, ten prezent. Specjalnie zrobiłam minę smutnego szczeniaka słysząc, że będę musiała jeszcze poczekać na prezent.
- Jesteś okrutny - skomentowałam, widząc jego uśmieszek. Wcale tak nie uważałam, ale jeżeli on może się ze mną droczyć to chyba ja też mogę, nie? - Nie mam boskiej cierpliwości, pamiętaj o tym - dodałam wstając od stołu i ubierając swój płaszcz.
Gdy wyszliśmy z restauracji od razu poczułam zimny wiatr. Poprawiłam swój szalik i wyciągnęłam z kieszeni płaszcza rękawiczki aby je szybko założyć.
- Nie jest tobie zimno? - zapytałam spoglądając na Williama. Chyba chłodna temperatura nie przeszkadzała mu za bardzo. - Gdy tylko wrócimy do domu chyba wycałuję stopy Anny i wybłagam o ciepłą kąpiel. Nigdy więcej jej nie skrytykuję. - wiedziałam, że czasami potrafiłam być nieuprzejma i powinnam to zmienić. Nawet jeżeli kobieta bardziej dbała o samopoczucie Sebastiana.

Bez słowa wzięłam pudełko. Zapewne mógł zauważyć ciekawość na mojej twarzy. Była to niczym prawdziwa tortura dla mojej niecierpliwej duszy. Na szczęście dotyk Williama odgonił moje myśli i skupiłam się na naszych dłoniach. Zerknęłam w ich kierunku. Nie mogłam się do tego przyzwyczaić. Nigdy nie wyobrażałam sobie aby chodzić przez ulice trzymając się za rączkę. Do tego dłoń Williama była większa od mojej co tylko dodawało do tego dziwnego obrazu.
Mimo tego uśmiechnęłam się pod nosem i nie znikał nawet gdy dotarliśmy na dworzec i usiedliśmy na ławce. Prezent postawiłam na swoich kolanach i puściłam dłoń Williama aby objąć pudełko z obu stron. Oczywiście nie wiedziałam co było w środku, ale już teraz było mi miło, że William coś przygotował. Sama ta myśl mnie cieszyła.
Skoro o prezentach mowa odwróciłam wzrok w kierunku Williama.
- Czy nie spodobał ci się mój prezent? Bądź ze mną szczery, proszę. Chcę wiedzieć czy dobrze trafiłam czy może powinnam zupełnie coś innego dla ciebie znaleźć. Kiedy masz urodziny? Lubisz słodkości na swoje urodziny? Wolisz praktyczne prezenty czy bardziej unikalne? - nie chciałam rzucić w jego stronę za dużo pytań. Z drugiej strony, chciałam być bardziej przygotowana, więc miałam nadzieję, że zrozumie.

Szczerze mówiąc poczułam wielką ulgę słysząc odpowiedź Williama. Cieszyło mnie to, że prezent się udał i nawet miał okazję z niego skorzystać. Teraz wiedząc, że lubi praktyczne prezenty miało to sens. Musiałam to zapamiętać, jak i również datę jego urodzin. Trzeciego czerwca. Czyli urodził się pod koniec wiosennej pogody, a początkiem tej letniej. Ciekawe jakbym był dzieckiem, co go interesowało, czego się bał.
- Czyli gdybym upiekła tobie ciasto to nie byłbyś nim zainteresowany? - zażartowałam, bo w końcu nigdy nic nie piekłam, a co dopiero ciasto. Nie nadawałam się do kuchni, do gotowania czy pieczenia. Nigdy nic nie musiałam przygotować, więc wątpiłam, że gdybym teraz nagle zaczęła to byłabym w tym dobra.
- Dwunastego września - odpowiedziałam na jego pytanie. - Podobno urodziłam się wcześnie rano co ma znaczyć, że jestem porannym ptaszkiem. Anna raczej by się nie zgodziła. - nie pamiętałam ile razy Anna mnie budziła, bo zasypiałam lub po prostu nie chciało mi się wstawać. Wstawałam wcześnie jedynie gdy miałam wystarczająco silną motywację co nie było dla mnie czymś codziennym.
Słysząc, że mogłam otworzyć prezent uniosłam lekko brwi. Zacisnęłam palce trochę mocniej wokół niebieskiego pudełka aby się powstrzymać przed rzuceniem się z otwarciem prezentu.
- Jesteś pewien? Mogę poczekać. - zapewne mogłabym, ale wolałabym nie czekać.

Przyglądałam mu się przez chwilę nie otwierając od razu prezentu. Chciałam się upewnić, że jakoś nie wpłynęłam na jego propozycję. Widząc jego uśmiech spuściłam wzrok spoglądając na niebieskie pudełko z czerwoną kokardką. Próbowałam ostrożnie wszystko rozwiązać aby chociaż jakoś ukryć moją ciekawość. Odłożyłam wstążkę i kokardę na bok za nim otworzyłam pudełko i spojrzałam do środka.
Otworzyłam szerzej oczy, nie wierząc czy dobrze widziałam. Spojrzałam na Williama chcąc coś powiedzieć, ale szczerze mówiąc brakowało mi słów. Wzięłam w obie dłonie pozytywkę, która wyglądała znajomo. Nie była identyczna do tej, która widziałam w sklepie. Była znacznie ładniejsza. Tak, jak w sklepie teraz również przypomniała mi się pozytywka, którą dostałam od babci. Słuchałam jej melodii każdego dnia aż mogłam z pamięci ją zagrać na fortepianie.
Próbowałam zacisnąć usta abym się nie rozpłakać przy ludziach, ale było to ciężkie zadanie gdy na mojej twarzy tkwił szeroki uśmiech. Palcami delikatny sprawdziłam chyba każdy kawałek pozytywki za nim ją powoli otworzyłam. Pozwoliłam aby lekka melodia wypełniła ciszę chociaż na dworcu wcale nie było tak cicho. Przez chwilę zapomniałam o własnym otoczeniu, skupiona na prezencie. Zaśmiałam się lekko rozpoznając melodię z Otella.
Prezent Williama wzbudził we mnie wiele emocji, których jeszcze nie wiedziałam, jak okazać. Najchętniej bym go wycałowała, ale nie było to odpowiednie miejsce na takie gesty. Pociąg jechał do Londynu co znaczyło, że chociażby znajomy znajomego mógłby nas zobaczyć. Dlatego gdy ponownie na niego spojrzałam uśmiechnęłam się obejmując jego szyję ramieniem, odrobinę w niego się wtulając.
- Dziękuję. Najlepszy prezent jaki kiedykolwiek dostałam. - szepnęłam mu do ucha za nim dyskretnie złożyłam pocałunek za jego uchem i jeden na jego szyi. Mówiłam szczerze. Zazwyczaj dostawałam biżuterię czy nowe suknie w prezencie. Albo jakaś książka tu i tam, które w ogóle nie były w moim guście. Prezent Williama był... bardziej szczery. Wiedział, że sama chciałam go kupić, a na dzień dzisiejszy nie mogłam. Z tą myślą zrobiło mi się jakoś znacznie cieplej, a serce zaczęło bić mocniej. Nie potrafiłam tego wytłumaczyć. Przynajmniej nie było mi wciąż zimno.

Odłożyłam prezent z powrotem do pudełka. Gdy William wziął moją dłoń kierując nas w stronę pociągu jednym ramieniem trzymałam pudełko blisko siebie. Nie chciałam aby cokolwiek się stało pozytywce.
Na szczęście udało nam się znaleźć miejsce siedzące. Tym razem delikatnie popchnęłam Williama w stronę wolnego miejsca przy oknie. Gdy usiadłam obok niego szybko zrozumiałam, że będzie znacznie ciaśniej niż podczas naszej podróży do Birmingham. Obok mnie usiadła kobieta z małym dzieckiem na kolanach. Uśmiechnęłam się lekko do chłopca, który musiał mieć może z cztery latka. Chłopiec nie był mną zainteresowany. Jego oczy były skupione na pudełku w moich dłoniach, ewidentnie prezent. Chłopiec wyciągnął rączki w stronę prezentu, a ja trochę dziecinnie zareagowałam i pochyliłam się bardziej w stronę Williama. Przecież takie małe dziecko mogłoby bez problemu zniszczyć pozytywkę!
Chłopiec z niezadowoloną miną zaczął się kręcić w ramionach matki. Nie chciał siedzieć jej na kolanach i wiercił się dopóki kobiet się poddała. Gdy tylko uwolnił się z objęcia matki zaczął biegać w tą i z powrotem, przepychając się przez ludzi wokół niego.
- Zdecydowanie nie jestem gotowa na dzieci - mruknęłam, ale kobieta obok mnie usłyszała. Nie była zadowolona z mojego komentarza i spojrzała się na mnie od stóp do głowy z kwaśną miną. Normalnie to bym ją przeprosiła, ale... Jakoś tym razem nie uważałam, że powinnam.
Odwróciłam wzrok, skupiając się bardziej na widokach za oknem i na Williamie.
- Kiedy kupiłeś pozytywkę? - kilka pytań pojawiło się w mojej głowie, gdy zaskoczenie prezentem minęło. - Wygląda inaczej od tej, którą widziałam sklepie. Mieli ich więcej?

To prawda, że William wspomniał coś o poprawkach, ale ich nie było kilka. Pozytywka wyglądała, jak nowa. Gdybym jej się nie przyjrzała to bym nie pomyślała, że jest to ta sama co widziałam w sklepie.
Wzrokiem śledziłam pudełko, gdy William wziął prezent i ładnie ukrył go przed chłopcem. Dziecko zaczęło płakać wyraźnie niezadowolone. Pewnie cała ta podróż mu się nie podobała, a decyzja Williama zapewne tylko pogorszyła mu humor.
Czując dłoń Williama podniosłam wzrok aby spojrzeć mu w oczy. Uśmiechnęłam się lekko, niepewna czemu ścisnął moją dłoń. Może bez powodu? Może po prostu chciał? Pozwoliłam sobie oprzeć głowę o jego ramię. Nie byłam zmęczona czy śpiąca. Po za tym nie wiem czy mogłabym zasnąć przy głośnym płaczu dziecka tuż obok. Przymknęłam oczy mając nadzieję, że podróż szybciej minie. Chyba wolałam stanąć twarzą w twarz z bratem niż siedzieć tutaj z małym demonem.
Gdy otworzyłam oczy nie byłam pewna czy minęło kilka minut czy kilka godzin. Spojrzałam przez okno, niepewna gdzie jesteśmy.
- Daleko mamy do Londynu? - zapytałam poprawiając się odrobinę aby wygodniej oprzeć policzek o ramię Williama.

Zamrugałam kilka razy słysząc, że jeszcze nie dotarliśmy do Londynu. Pomimo słów Williama próbowałam dalej nie spać. Inaczej nie zasnę o normalnej porze, gdy wrócimy do domu. Zerknęłam w stronę dziecka, które było spokojniejsze i w ciszy zajmowało się lizakiem. Ciekawe czemu jego matka wcześniej mu nie dała tej słodyczy? Przynajmniej było spokojniej i nie było bólów głowy.
- Lepiej abym dalej nie spała. Jak inaczej zasnę na noc? - powiedziałam cicho i trochę odsunęłam się od Williama, ale nie za bardzo. Przyjemnie było, gdy tak mnie obejmował. Nie byłam pewna kiedy ponownie będę mogła się cieszyć taką chwilą, więc wolałam ponownie nie zasypiać.
- Wiem, że już wcześniej to powiedziałam, ale naprawdę dziękuję, że mi pomogłeś i pojechałeś na kilka dni do Birmingham. Mam nadzieję, że pomimo tego jednego wieczoru to będziesz miło wspominał naszą wycieczkę. - uśmiechnęłam się lekko, próbując ukryć pewien smutek. Wiedziałam, że jeszcze nie jeden raz zobaczę się z Williamem, ale miałam wrażenie, że musiałam się już teraz pogodzić z faktem, że William będzie zajęty pracą i nie będzie miał dla mnie... dla nas tyle czasu. Ja w sumie również.

Nie wiedziałam co innego można było porobić. Mogłabym poczytać książkę, ale wszystkie były w mojej walizce. Do tego wyglądało na to, że William nie zamierzał pozwolić mi "uciec" za daleko. Dlatego bez słowa po prostu wtuliłam się bardziej w Williama, czekając aż upłynie czas. W końcu nie musieliśmy nic robić. A może Williamowi chciało się spać?
Ostatecznie siedziałam tak zamyślona, nie skupiając się na niczym za długo. Czas minął i zrobiło się ciemno, tak jak powiedział William. Minęło sporo czasu, ale dotarliśmy do dworca w Londynie. Uniosłam dłoń aby dotknąć policzek Williama.
- Śpisz? Już jesteśmy. - powoli się odsunęłam i oddałam mu jego płaszcz. Poczekałam aż większość tych w pośpiechu wyjdzie z pociągu za nim wstałam z miejsca. Wzięłam swój prezent i na chwilę położyłam go, gdzie przed chwilą siedziałam. Sięgnęłam po nasze walizki, a raczej próbowałam jakoś pomóc. Niestety nie wychodziło. Nawet prawie dostałam walizką w twarz gdyby nie przechodzący obok mężczyzna nie zatrzymał walizki dłonią.
- Wow, wow. Ostrożnie. - mężczyzna podał mi walizkę, uśmiechając się ciepło. - Jeszcze pani zarobi sobie nie małego guza lub straci ząb, a szkoda by było. - puścił do mnie oko i ruszył dalej w stronę wyjścia. Nawet nie miałam szansy mu podziękować.
Odwróciłam wzrok w stronę Williama. Za nim mógł cokolwiek powiedzieć westchnęłam ciężko.
- Wiem, powinnam być bardziej ostrożna. Nie chciałam abyś cały czas nosił swoją i do tego moją walizkę.

Nie musiał nosić moich rzeczy. Również nie musiał mnie zaprowadzać do domu. Miałam jednak przeczucie, że nieważne co bym powiedziała to William i tak zrobi swoje. Nawet nie czekał na moją odpowiedź. Nie do końca zadowolona wzięłam swój prezent w dłonie i poszłam za nim w stronę wyjścia.
Dotarliśmy do jego mieszkania w ciszy. Musiałam przyznać, że stęskniłam się za Londynem mimo tego, że nie było nas tylko kilka dni. Jednak zawsze tak było. Zawsze czułam się bardziej swobodnie, gdy mogłam chodzić tymi bardziej znajomymi ulicami miasta, w którym się wychowałam.
Gdy weszłam do apartamentu Williama ponownie się rozejrzałam, zwracając uwagę na brak jakiś większych dekoracji. Zupełnie inne środowisko od pokoju w hotelu. Jednak William coś wspominał, że chyba tak lubił.
- Zanim mnie ładnie odprowadzisz do domu, niczym prawdziwy dżentelmen... - odezwałam się po dłuższej chwili, zwracając jego uwagę na sobie. Podeszłam do niego bliżej, gdy postawił swoją walizkę i delikatnie objęłam jego szyję. Gdy tylko poczułam jego usta na swoich starałam się od razu nie pogłębiać pocałunku. Taki delikatny pocałunek może nie wystarczał, ale nie było czasu na więcej. Odsunęłam się od niego z lekkim uśmiechem i patrząc mu w oczy.
- Chciałam zrobić to wcześniej, gdy dałeś mi prezent. Naprawdę dziękuję. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

Nie znałam za wiele ludzi, którzy robili coś nie patrząc na własne zyski. Czy to w biznesie, czy w Widows Circle -- pod koniec dnia każdy dbał o siebie, a nie o innych. Nie wiedziałam czy ta sama zasada dotyczyła się Williama, ale chciałam wierzyć, że pod tym względem również różnił się od reszty.
Lekko objęłam dłonią jego nadgarstek, a drugą ułożyłam wokół jego szyi. Złapałam się na tym, że prawie rozchyliłam bardziej usta pragnąc czegoś więcej. Ale nie mogłam. Nie powinnam. Nie miałam czasu. Nie mogłam sama przed sobą ukryć, że przez chwilę brałam pod uwagę, aby od razu nie wracać do domu, aby zapomnieć o nerwach, które czułam przed rozmową z bratem. Jednak rozum wiedział, że lepiej było to załatwić szybciej, niż później. Inaczej będzie za późno.
- William - szepnęłam odsuwając się odrobinę chociaż nie chciałam. Chciałam tak zostać, razem z nim. - Jesteś w tym całkiem dobry, ale wiesz o tym, prawda? - uśmiechnęłam się pod nosem. Byłam pewna, że nie jedna o tym pomyślałam czy nawet powiedziałam na głos. Chociażby od jego żony czy kogokolwiek miał przed małżeństwem. Już wcześniej wspominałam, że William potrafi być czarujący, ale było w nim coś czego jeszcze nie potrafiłam wytłumaczyć lub zrozumieć.
Uśmiech powoli znikł z mojej twarzy. Przez chwilę wpatrywałam się w jego usta zanim podniosłam wzrok i spojrzałam mu w oczy. - Ale muszę wracać. - powiedziałam z żalem. Gdybym teraz nie przestała nie wiem czy w ogóle bym potrafiła. Czy w ogóle bym chciała.

Dom, w którym się wychowałam nagle przypominał niczym zamczysko do bajek dla dzieci, gdzie mieszkał straszny potwór. Różnica jednak była taka, że Sebastian nie był potworem. Może byłam i wciąż jestem na niego zła, ale wiedziałam, że mój brat nie był złym człowiekiem. Szczerze mówiąc chyba ja byłabym bardziej wiarygodnym potworem niż on.
W momencie, gdy odrobinę otworzyłam bramy usłyszałam słowa Williama, które mnie zaskoczyły. Uniosłam brwi słysząc jego prośbę. Nie wiedziałam czemu chciał tam być.
- Nie wiem, jak mój brat mógłby na to zareagować - przyznałam. Znałam mojego brata i wątpiłam, że będzie zadowolony z samej rozmowy, a co dopiero przy świadkach. Spuściłam wzrok zastanawiając się nad tym przez chwilę. Obecność Williama może dodałaby mi odwagi. Chociaż wolałabym aby nie brał udziału w rozmowie.
- Dobrze - przytaknęłam, ponownie podnosząc wzrok. - Będziesz stał obok, cichutko niczym mysz. Jeżeli powiem tobie, że musisz wyjść to wyjdziesz bez komentarza, dobrze? Możesz mi to obiecać? - gdyby była taka potrzeba, gdyby Williama obecność faktycznie byłaby większym problemem to wolałam się upewnić, że nie wyjdzie z tego większy dramat.

- Panno Parker - Anna odezwała się dopiero po dłuższej ciszy, jakby nie wierzyła, że kiedykolwiek wrócę. Na pewno znalazła mój list i go przeczytała, pewnie nawet pokazała go Sebastianowi. Głos Anny musiał zwrócić uwagę mojego brata, bo po chwili usłyszałam jego kroki z salonu. Gdy ujawnił się na korytarzu prawie mnie zamarło. Sebastian wyglądał... strasznie. Jakby nie spał przez ostatnie kilka dni. Jednak gdybym go nie znała to może bym nie zauważyła różnicy, ale coś zdecydowanie było nie tak. Jego oczy, jego spojrzenie skupione na Williamie, który stał za mną...
- To z nim byłaś? No pewnie, czego innego mogłem się spodziewać od nieposłusznej siostry i od jej kłamliwego chłoptasia?
Nieposłusznej? Zdecydowanie nie podobał mi się jego ton. Moje zmartwienie stanem Sebastiana prysnęło i podeszłam do niego bliżej. Brat w końcu spojrzał mi w oczy.
Zacisnęłam usta. Chciałam chociaż spróbować na spokojnie porozmawiać z bratem. Dlatego spojrzałam w kierunku Anny, która stała obok i nam się przyglądała.
- Anno, możesz przygotować herbatę dla mnie i dla naszego gościa? - wolałam aby kobieta nie słyszała za wiele z tej rozmowy. Przytaknęła i bez słowa ruszyła w stronę kuchni.
- On nie jest żadnym gościem. Nie jest tutaj mile widziany.
- Bo co? Niby w jaki sposób twój drogi przyjaciel obraził twoją dumę, że teraz czujesz do niego taką nienawiść?
Sebastian podszedł o krok bliżej do mnie, ale jego spojrzenie było skupione ponownie na Williamie.
- Może zacznijmy od tego, że tobą manipuluje. Nie znasz go, Dove.
Pokręciłam głową. Nie chciałam słuchać jego wymysłów. Wiedziałam, że pod kilkoma względami znałam William lepiej, niż Sebastian.
- Mam wrażenie, że ciebie również nie znam, bracie - Sebastian uniósł brew, ale nic nie powiedział. Dlatego kontynuowałam. - Czemu nie powiedziałeś mi, że masz problemy z finansami? Dlaczego prywatnie używasz fundusze z hotelu?
- Nic takiego-
- Nie kłam. Mam dosyć twoich tajemnic. - przerwałam mu co zdecydowanie mu się nie spodobało. Kierunek naszej rozmowy go zdenerwowałam, widziałam to. - Nie radzisz sobie. Nie nadajesz się do tej roboty. Przez twoją głupotę możesz stracić wszystko.
- Głupotę? Co ty możesz wiedzieć? Jesteś tylko kobietą. Chociaż nie jestem pewien czy nawet tym jesteś skoro nie możesz nawet męża sama sobie znaleźć i dać mu dzieci. Czy to takie trudne?
Zacisnęłam swoje dłonie w pięści. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Mój brat mówi takie rzeczy? To tylko znaczy, że tak o mnie myśli. Zabolało to. Strasznie. Musiałam skupić się na czymś innym aby odgonić łzy.
- Dasz mi minimum 51 procent biznesu - powiedziałam cicho aby nie zdradzić mojego drżącego głosu. - Jeżeli nie to cały Londyn się dowie o tym, że jesteś niekompetentnym idiotą, który lubi sypiać z artystami bez talentu. Podnosi ci to ego, gdy możesz rzucić pieniążkami i fundować galerie dla ludzi, jak Ralph Locke?
Sebastian zmarszczył brwi. Jego gniew przemienił się obawę. I dobrze. Niech się boi.
- Nie znam człowieka.
Miałam ochotę wyśmiać jego odpowiedź. Jednak się powstrzymałam. Ułożyłam dłoń na ramieniu Sebastiana, mocno je ściskając.
- Nie masz za dużo czasu, więc przemyśl to dobrze. Jeżeli nie dasz mi odpowiedzi do śniadania to ostatnią rzeczą, o której będą plotkować na balu królowej będzie brak szwajcarskich czekoladek i o samej kreacji królowej.
Widziałam, że Sebastian chciał coś powiedzieć, ale brakowało mu słów. Spojrzał jeszcze raz na Williama i gniew ponownie pojawił się na jego twarzy. Gdy Anna wróciła na korytarz z dwoma filiżankami herbaty mój brat już skierował się w stronę schodów. Jedynie usłyszałam, jak trzaska za sobą drzwiami, co przestraszyło Annę. Kobieta zapomniała o mnie i o Williamie, kierując się za Sebastianem aby zapewnie zaoferować herbatę.
Westchnęłam ciężko, wcale nie czując się lepiej po tej rozmowie. Słowa brata i jego maniery strasznie bolały. Odwróciłam się odrobinę aby zerknąć w stronę Williama.
- Chciałabym zostać sama - szepnęłam i mrugnęłam kilka razy, czując nadchodzące łzy. - Możesz iść.