Guardian Demon

Otworzyłam szerzej oczy, gdy William się przybliżył i poczułam jego dłonie na moich policzkach. Jak to możliwe, że nie były zimne? Przecież też trzymał śnieg w dłoniach. Nie miałam szansy się nad tym za bardzo zastanowić, bo po chwili William zaproponował herbatę i tylko na tym mogłam się skupić. Tak, herbata i gorąca kąpiel. Będę musiała poprosić kogoś w hotelu aby przygotował wannę. O niczym innym aktualnie nie marzyłam.
- Doprawdy dziwny z ciebie dżentelmen - odezwałam się po chwili ciszy. "Jak będziesz chciała, możemy wrócić", "co chcesz teraz robić?" -- było wiele takich przykładów gdy William układał sobie swój plan lub nawet cały dzień na podstawie mojej opinii lub pragnień. Niby każdy powinien się tak zachowywać, ale to tylko w teorii.
- Chyba się myliłam. Jesteś bardziej jak szczeniak, niż kot... Chociaż nie, bo kot bardziej pasuje do twojego charakteru. Coś pomiędzy psem, a kotem? - zastanowiłam się na głos nie potrafiąc sama sobie odpowiedzieć.
- Tak czy inaczej, chcę powiedzieć, że doceniam twoją uprzejmość i skłonność do robienia wielu rzeczy, które wpadną mi do głowy. Szczerze, to nie wiem czym sobie zasłużyłam na takiego przyjaciela. - przyznałam z uśmiechem.

Może nie byłam najlepsza w dawaniu komplementów. Zazwyczaj te, które dawałam w towarzystwie bardziej profesjonalnym nie były szczere, a przynajmniej nie próbowałam być szczera. Przy kobietach z Widows Circle było zbyt proste aby skomentować nową suknię, kapelusz czy co tam jeszcze, nawet nie musiałam dwa razy nad tym się zastanowić. Jednak przy Williamie, jak z wieloma rzeczami, miałam wrażenie, że byłam zupełnie inną osobą.
Również miał rację w sprawie przyjaźni. Może dlatego zaczęłam czuć rosnące poczucie winy? Nie czułam abym dawała w tą znajomość tyle samo energii czy inicjatywy co on.
Usiadłam przy jednym z mniejszych stolików skoro było nas tylko dwoje. Westchnęłam ciężko, zastanawiając się czy powinnam odpowiedzieć szczerze na jego pytanie. A może się obrazi? Lub uświadomi sobie, że mam rację i zrezygnuje z tej przyjaźni?
- Sama nie jestem pewna. Wiem, że kilka razy o tym rozmawialiśmy i mam nadzieję, że nie zrozumiesz mnie źle. Nie byłam wcześniej w takiej przyjaźni i czasami wciąż nie mogę zrozumieć, jak się w niej znaleźliśmy. Jednak, jak wcześniej wspomniałam już o tym rozmawialiśmy, więc nie musimy kontynuować. - w końcu mówi się, że czyny są ważniejsze niż słowa.
- Więc... Nie bawiłeś się w śniegu, jako dziecko. W takim razie co lubiłeś robić zimą? Wolisz cieplejsze sezony? - postanowiłam dowiedzieć się więcej o Williamie. Wyjść jakoś z inicjatywą.

Nie pamięta? Może i jest "wystarczająco stary", ale bez przesady. Każdy ma jakieś wspomnienia z dzieciństwa. Chyba, że William nie chciał pamiętać swojej przeszłości, ale to był inny temat, które nie byłam pewna czy mogłam poruszyć. Wiedziałam, że jego dziadek był surowy, ale do jakiego stopnia to William już nie powiedział.
Nie zamierzałam go dalej wypytywać na temat jego dzieciństwa i próbowałam zmienić temat. Najwyraźniej William miał podobne plany. Tym razem nie wiedziałam czy policzki mnie piekły z powodu nagłej zmiany temperatury, wciąż od śniegu czy od jego pytania.
- Zależy co masz na myśli - odpowiedziałam, sięgając po kartę menu. - Nie mam męża i nigdy go nie miałam, więc do pewnego stopnia nie mam doświadczenia. To raczej oczywiste. I zazwyczaj nie przyjaźnię się z płcią męską, bo nikomu na tyle nie ufam. Z jednym wyjątkiem. - nagle przerwałam, przypominając sobie jedną z naszych rozmów. Dałam radę Williamowi, że musi się postarać i pokazać, że jakaś tam dama może mu zaufać jeżeli chciał nawiązać jakikolwiek związek. Nie myślałam, że przyjmie moją radę na poważnie, jeżeli w ogóle.
- Kobiety z Widows Circle dały mi konkretny powód abym mogła im zaufać. Mężczyźni zazwyczaj domagają się tego co chcą, czasami bez wytłumaczenia. Robią co chcą bez wytłumaczenia i bez konsekwencji. Ci samy mężczyźni często mówią, że z natury kobiety i mężczyźni są różni, druga grupa lepsza, mądrzejsza i silniejsza od tej pierwszej. Dlatego jeżeli mogę to unikam takiego towarzystwa.
Odłożyłam po chwili menu z powrotem na stół i skrzyżowałam ramiona. Straciłam ochotę nawet na herbatę, więc zamówię cokolwiek William sobie weźmie.
- Nie mam przyjemnego doświadczenia z mężczyznami. Robert to łatwy przykład. Inspektor George jest uprzejmy, ale jest to wymuszona uprzejmość. No i mamy jeszcze mojego ukochanego braciszka, który ukrywa przede mną wielkie sekrety. Więc nie, nie mam doświadczenia, a przynajmniej nic pozytywnego. Jesteś moim pierwszym przyjacielem... i może ostatnią nadzieją, że nie każdy mężczyzna jest potworem.

Pokręciłam głową. Nie miałam ochoty na coś słodkiego.
Rozejrzałam się po pomieszczeniu i musiałam przyznać, że było całkiem przyjemnie. Nie tylko ze względu na wyższą temperaturę, ale była tutaj jakaś spokojniejsza atmosfera. Ciekawa odmiana od ulic miasta. Skoro o miastach mowa byłam czegoś ciekawa i spojrzałam ponownie w stronę Williama.
- Jakie masz opinie na temat Londynu? Nie jesteś ze stolicy, więc chciałabym znać jakie masz wrażenia. Planujesz zostać? - tak, jak wiele osób przyjeżdżało do Londynu tak wielu uciekało od rosnącego miasta. Sama chętnie bym zrobiła sobie przerwę, ale zawsze najlepiej będę się czuła miejscu gdzie cały czas coś się dzieje. W razie czego mogę zatrzymać się w naszym hotelu na kilka dni. W sumie, nie był to głupi pomysł. Dawno tam nie byłam i warto by było ponownie odwiedzić.

Prychnęłam pod nosem. Ja? Podróżować? Sama nie wiem czy lubię. Całe swoje życie spędziłam w kilku miastach, wszystkie dosyć blisko siebie. Nigdy nie byłam po za granicami Anglii, więc nie wiedziałam czy jestem wielkim podróżnikiem.
- Japonia to takie dalekie marzenia. Nie planuję w najbliższym czasie odwiedzić. - poprawiłam go i wypiłam trochę herbaty chociaż już było mi znacznie cieplej niż wcześniej. Będzie ciężko wrócić do mrozu.
William wspomniał o mężu i dzieciach i musiałam się z nim zgodzić. Inaczej miałabym związane ręce i bym siedziała w środku jak kura domowa, wychodząc jedynie na zakupy od czasu do czasu i na większe przyjęcia społeczne. Do tego bym musiała o wszystkich moich planach mówić mężowi.
Jednak dzieci to był inny temat. Chciałabym być mamą, ale ciężko jest adoptować bez partnera lub bez większych oszczędności aby udowodnić, że mogę sama zająć się dzieckiem, upewnić, że będą miały dom nad głową, dobrą edukacje i co tam jeszcze. Jednego dnia może bliżej się temu przejrzę, ale na razie dzieci pozostaną w tej samej kategorii co Japonia -- dalekim marzeniem.
- I niech tak pozostanie - w końcu mu odpowiedziałam, odkładając filiżankę.
- Lubisz teatr? Powiedziałeś, że nie masz ulubionych zajęć, ale nasze drugie spotkanie było podczas słynnego spektaklu. - zadałam mu kolejne pytanie. Chciałam dowiedzieć się więcej na jego temat i, jak to sama określiłam, wyjść z inicjatywą. Gdyby ktoś mnie poprosił abym opisała Williama nie wiedziałabym jak go przedstawić.

Na podstawie odpowiedzi Williama miałam wrażenie, że mamy więcej wspólnego niż przepuszczałam. Czyli nie będzie się nudził, gdyby chciała aby mi towarzyszył w wyjściu do teatru czy do kolejnej galerii.
Zaciekawiło mnie miejsce z jego dzieciństwa. Brzmiało to trochę, jak te prywatne małe koncerty pianistów lub sesje z poetami, którzy recytowali swoje prace tylko to, do których uczęszczał William były chyb bardziej otwarte dla wszystkich. Zaintrygowało mnie to, ale nie miałam szansy dopytać. Temat świąt był bardziej skomplikowany niż powinien być.
- Masz rację - westchnęłam, bo podobne myśli krążyły mi po głowie.
- Dlatego zdecydowałam nie iść na tegoroczny bankiet. Wybacz, powinnam była wcześniej coś wspomnieć zwłaszcza, że ciebie zaprosiłam. - zmusiłam się do uśmiechu chociaż ta decyzja bardziej mnie zasmucała niż chciałam sama przed sobą się przyznać. - Jest to niczym popełnienie samobójstwa społecznego i prawdopodobnie więcej nie będę zaproszona, ale wolę się martwić takimi konsekwencjami niż zgadzać się na plany innych. Ah, no właśnie! Nie wiem, jak bardzo jesteś wtajemniczony w genialny plan mojego brata. Od jakiegoś czasu rozmawia z inspektorem Silverem o zaręczynach. Ze mną. Bez mojej konsultacji. - uśmiech się poszerzył aby ukryć moje rosnące rozczarowanie.
- I zdecydowali, że podczas bankietu George poprosi mnie o rękę. Jeżeli myślą, że jest to w jakimkolwiek stopniu romantyczne to bardzo się mylą. Wątpię, że chodzi tutaj o presje ze względu na towarzystwo. W końcu odmówiłam zaręczyn Roberta dwa razy, raz przy jego rodzicach, a drugi raz przy połowie miasta. - tu mój uśmiech był bardziej szczery, bo wspomnienia upokorzonego Roberta sprawiały mi wielką radość.
- No chyba, że uda mi się znaleźć więcej dowodów na sekrety Sebastiana i rozmowa pójdzie po moich myśli przed bankietem. Wtedy możemy świętować naszą wygraną razem, co o tym myślisz? - zaproponowałam, bo w sumie takie zakończenie tej całej sytuacji byłoby najlepsze. Najlepsze dla mnie, nie wiem jak zareaguje mój brat.

Dlaczego inspektor? Pewnie niewielu chętnych zostało, nikt nie lubi być upokorzony i każdy na pewno usłyszał nie jedną historyjkę od Roberta. Do tego Sebastian dopłaca inspektorowi, więc był dosyć oczywistą opcją. Możliwe, że nawet jedyną opcją w oczach Sebastiana.
- A co ja jestem? Koniem, że trzeba mnie ujarzmić? - po jego tonie i uśmiechu miałam nadzieję, że to był tylko żart z jego strony. Propozycja klubu była kusząca, ale... Jeżeli rozmowa z Sebastianem nie pójdzie dobrze to nie planowałam iść ani na bankiet czy też do klubu. Sebastian wyraził się jasno co się stanie jeżeli nie będzie mnie na bankiecie i nie przyjmę zaręczyn.
- William, jeżeli nie uda mi się odebrać od niego część biznesu lub nie posłucham się mojego brata to skończę z torbami na ulicy. Wątpię, że będę wtedy miała ochotę na wyjścia do klubu, ale dziękuję za propozycję.
Szczerze to nie przemyślałam do końca planu, gdyby Sebastian nie zgodziłby się na moje warunki i wysłałby mnie na ulicę. Do tego czasu byłam pewna mojego planu, ale im dłużej nad tym siedzę to mam co raz większe wątpliwości. Co zrobię jeżeli stracę dach nad głową? Oczywiście są kobiety z Widows Circle, ale nie mogę z nimi mieszkać do końca mojego życia.
Dlatego miałam szczerą nadzieję, że ten artysta powie mi coś więcej na temat mojego brata.
Nagle poczułam wielki ból głowy. Lekko rozmasowałam czoło, jednak to nic nie pomogło.
- Skończyłeś swoją herbatę? Chciałabym już wrócić do hotelu.

Możliwe, że byłam bardziej zestresowana całą sytuacją niż myślałam. Z nikim wcześniej nie dzieliłam się moją rozmową z Sebastianem i może dlatego część mnie nie wierzyła w to wszystko. Jednak ciężko zignorować własne słowa.
Pozwoliłam Williamowi aby pomógł mi z płaszczem i szalikiem. Gdy po chwili zaoferował dodatkową pomoc miałam ochotę się zaśmiać
- Aż tak źle ze mną? - zapytałam nie oczekując odpowiedzi i przyjęłam jego ramię.
Nie byłam pewna, jak i kiedy dotarliśmy z powrotem do hotelu. Przez całą drogę byłam zamyślona, skupiona bardziej na całej sytuacji, która na mnie czeka w domu. Wolałabym nie wracać, ale uciekanie od problemów nie było rozwiązaniem.
Za nim udaliśmy się do pokoju poprosiłam pracownika hotelu aby ktoś przygotował ciepłą kąpiel. Gdy dotarliśmy do pokoju od razu ściągnęłam szalik i płaszcz, zostawiając je na kanapie. Spojrzałam w stronę zakupów, które zrobiłam wcześniej.
- Skoro jest szansa nie spędzimy razem świąt chciałabym tobie coś dać - przypomniałam sobie o prezencie, które kupiłam dla Williama. Nie było jakoś specjalnie ładnie zapakowane, jedynie w jakiś brązowy papier, ale miałam nadzieję, że nie będzie mu to przeszkadzało.
- Nie byłam do końca pewna co by tobie najbardziej sprawiło radość, ale uznałam, że praktyczny prezent również będzie w porządku - uśmiechnęłam się lekko, wręczając prezent.

Ucieszyła mnie reakcja Williama. Poczułam wielką ulgę. Gdyby prezent mu się nie spodobał to oczywiście postarałabym się bardziej na następne święta, ale teraz mniej więcej wiem co może lubić.
Chciałabym być dłużej w jego ramionach i nacieszyć się tą chwilą. Miałam wrażenie, że takich za rzadko. Jednak równie chciałam w końcu znaleźć się w wannie. Dlatego wzięłam ze sobą suknię do przebrania, bo nie chciałam iść na kolację w tej którą miałam na sobie. Po podróży, zakupach i bitwy na śnieżki lepiej było ją odłożyć na bok.
- Nie tęsknij za mną za bardzo - dodałam za nim ruszyłam za obsługą.
Gdy tylko znalazłam się w gorącej wodzie westchnęłam ciężko i przymknęłam oczy. Byłoby to za proste aby teraz zasnąć, chociaż na chwilę. Ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Dlatego zmusiłam siebie aby otworzyć oczy, wpatrując się w sufit.
Uśmiechnęłam się pod nosem, gdy nagle, trochę nie wiadomo skąd, krótkie wspomnienie z dzisiejszy bitwy na śnieżki do mnie wróciło. Nawet teraz pewne miny Williama potrafiły mnie rozbawić. To dziwne, że przy nim potrafię sobie pozwolić na takie rzeczy. Jakbym nie musiała się obawiać, że go urażę lub wykończę swoimi pomysłami.
Wiem, że powiedział, że nie jest mną zainteresowany. Jednak nigdy nie wzięłam pod uwagę, że może w jakiś niewyjaśniony sposób ja mogłabym być nim zainteresowana? Była to absurdalna myśl, ale jej nie wykluczałam. Jak sama mu powiedziałam, William potrafi być czarujący i może sama pozwoliłam mu się zauroczyć.
Czy miało to teraz jakiekolwiek znaczenie? Zapewnie nie.
Nie chciałam dłużej siedzieć z własnymi myślami dlatego dokończyłam swoją kąpiel i ubrałam jedną z prostrzych sukni. Skoro nie miałam ze sobą Annę musiałam sobie sama jakoś poradzić. Udało mi się nawet w miarę upiąć włosy, co zazwyczaj nie najlepiej mi wychodziło, ale ostatnio bardziej zwracałam uwagę na to, jak robiła to Anna. Wróciłam do głównej części naszego pokoju i z lekkim uśmiechem spojrzałam na Williama.
- Jestem pewna, że będziesz dzisiaj spał, jak niemowle. Możesz spać w łóżku, ja wezmę kanapę. Zamienimy się jutro.

To nie tak, że nie ufałam Williamowi. Wiedziałam, że potrafił być... "grzeczny". Jak wspomniałam wcześniej podczas naszej rozmowy, nie miałam zbyt wielkiego doświadczenia z mężczyznami, więc nie cieszyła mnie myśl, że miałabym nagle dzielić z kimś łóżko. Nie mogłam tego jednak powiedzieć na głos. Obawiałam się, że mnie wyśmieje.
- Nie chodzi o to czy chrapiesz, czy nie. Ostatnio mam bardziej regularne koszmary i budzę się w środku nocy. Nie chciałabym również ciebie obudzić dlatego byłoby łatwiej spać w osobnych pokojach, nie uważasz? - nie sądziłam, że moje własne koszmary kiedykolwiek się przydadzą na wymówkę. Przecież nie skłamałam, a jednocześnie dałam Williamowi dobry powód dlaczego wolałabym spróbować zasnąć na kanapie. Na pewno będzie wygodniej niż spanie w pociągu.
- Jeżeli kanapa tak strasznie się tobie nie podoba to tym razem ja będę dżentelmenem w tej sytuacji i zostanę na kanapie. Ty, moja droga księżniczko na ziarnku grochu, możesz spać w łóżku. Pasuje? - dodałam z uśmieszkiem.

Ulżyło mi, gdy William się zgodził. Nie miałabym problemu spać na kanapie, ale ucieszyło mnie, że będę mogła spędzić jedną noc w łóżku.
Udało nam się znaleźć pracownika hotelu na korytarzu i poprosiłam go aby zajął się ogrzaniem pokoju. Najwyraźniej wiedział kim jesteśmy, bo powiadomił nas, że właściciel hotelu na nas czeka w restauracji. Nie było ciężko ją znaleźć. Można było wejść do restauracji poprzez hotel co całkiem mi się spodobało. Może coś podobnego będzie można zrobić w naszym nowym hotelu.
Adrian czekał na nas przy jednym z większych stolików, niemalże na samym środku wielkiego pomieszczenia. Pokój miał wysoki sufit, okna były długie i z pięknym widokiem na miasto, a w kącie była wystarczająca scena aby zmieścić fortepian.
Gdy tylko Adrian nas zobaczył uśmiechnął się i wstał z miejsca.
- Dobrze ponownie was zobaczyć - przywitał nas. Usiadłam naprzeciwko od niego, odwzajemniając uśmiech.
- Ciebie również. Muszę przyznać, że mi zaimponowałeś swoją restauracją.
- Poczekaj z komplementami. Jeszcze nie spróbowałaś jedzenia. Mieliście czas aby trochę pozwiedzać? Mam nadzieję, że panna Dove za bardzo ciebie nie zmęczyła. Zapewnie wiesz, że potrafi być dosyć niecierpliwa.
- No wiesz co, Krowthz - mimo jego słów mój uśmiech nie ruszył się z miejsca.
- Taki masz urok, Dove. Z czasem robisz się co raz bardziej podobna do swojej matki.
Wiem, że był to komplement z jego strony dlatego musiałam się z nim zgodzić.
Po tym, gdy przejrzeliśmy kartę dań i zamówiliśmy główne danie Adrian skupił się na Williamie.
- Jak się poznaliście? Jestem ciekawy, nigdy wcześniej nie poznałem przyjaciela Dove.

Wywróciłam oczami pod koniec odpowiedzi Williama chociaż sama po chwili uśmiechnęłam się pod nosem.
- Więc co was sprowadza do Birmingham? Wątpię, że chciałaś mnie odwiedzić bez zapowiedzi.
- To prawda, ale jak zawsze miło jest się z tobą zobaczyć. Jak wiesz interesuje mnie sztuka, niemalże w każdej postaci i jakiś nowy artysta będzie miał tutaj swoją pierwszą wystawę. William dołączył, jako przyjaciel i również pasjonata sztuki.
- Ah tak, chyba wiem, o której wystawie mówisz. Zamierzałem tam iść, ale niestety będę zajęty spotkaniem biznesowym. - Krowthz był wyraźnie niepocieszony tym faktem. Miałam przeczucie, że bardziej mu zależało na tym aby nie mieć więcej spotkań niż stracona okazja aby być na otwarciu wystawy.
- Ale nie rozmawiajmy o pracy - szybko poprawił mu się humor i zawołał po kelnera, który po chwili przyniósł butelkę wina i nalał każdemu.
- Więc, panie Lightwood, kiedy zamierzasz się oświadczyć?
Prawie zachłysnęłam się winem. Pomimo uśmiechu Krowthz'a wiedziałam, że nie żartował. Moja reakcja natomiast go rozbawiła.
- Chyba nie myśleliście, że urodziłem się wczoraj. Hasło "przyjaciel" oznacza tylko jedno. Sam wiem z doświadczenia.
- Byłeś przyjacielem mojej mamy...
- I gdyby nie pojawił się niemalże znikąd szanowny Charles Parker to może nasza historia inaczej by się potoczyła. Nie zrozum mnie źle, bardzo szanuję twojego ojca i przyjaźń z twoimi rodzicami zawsze będzie dla mnie bardziej wartościowa niż mój hotel. Byłem wtedy sam na siebie zły, że czekałem za długo. Ale przynajmniej nauczyłem się być bardziej stanowczy i asertywny co pomogło mi w życiu. To tylko taka moja mała rada dla was.
Przeczuwałam, że mogło być coś więcej pomiędzy nimi, ale Krowthz nigdy do niczego się nie przyznawał. Ten temat i "rada" Krowthz'a wcale nie wydawała się pomocna, zwłaszcza po moich ostatnich przemyśleniach na temat Williama. Lekko zestresowana, wypiłam do końca zawartość mojej szklanki. Po chwili szklanka ponownie była wypełniona winem. Nawet nie zauważyłam, że niedaleko czekał kelner tylko po to aby upewnić się, że coś mamy w szklankach.

Na szczęście przynieśli z kuchni kolację i mogłam się zająć czymś innym niż winem. Druga szklanka była prawie pusta, więc kelner upewnił się, abym nie zabrakło nawet kropelki. W takim tempie sama wypiję całą butelkę. Jedzenie było całkiem przyjemne, ale pytanie Williama odwróciło moją uwagę od talerza.
- Hmmm, o ile dobrze pamiętam to mieliśmy się spotkać przed otwarciem restauracji. Szukałem obrazów aby powiesić tu i tam i jakoś o tym usłyszał i wysłał mi list z zapytaniem czy byłbym zainteresowany. Byłem, więc odpisałem, ale nagle odwołał spotkanie. - Krowthz wzruszył ramionami i zjadł kawałek mięsa.
- Jego strata.
- To dziwne. Zazwyczaj nowi artyści szukają jakiejkolwiek szansy aby sprzedać swoją pracę.
Krwothz się zgodził, że było to dziwne, ale ostatecznie za długo nad tym się nie zastanawiał. Sam nie wiedział wiele na temat Ralpha Locke'a. Byłam ciekawa jaką był osobą i jak poznał mojego brata.
- Nie sądziłem, że aż tak przepadasz za alkoholem- skomentował Krowthz, gdy skończyłam trzeci kieliszek. Za nim mogłam jakoś zareagować Krowthz poprosił aby ktoś przyniósł "prezent z zagranicy". Po chwili kelner przyniósł mniejsze kieliszki i wielką szklanką butelkę.
- Burbon? - przeczytałam z butelki.
- Prezent od przyjaciela z Ameryki. Podobne do whisky. Proszę. - podał mi i Williamowi po kieliszku i z uśmieszkiem na twarzy czekał na naszą reakcje.
Postanowiłam za dużo nad tym się nie zastanawiać i spróbowałam dla mnie nowy alkohol. Był znacznie mocniejszy. Zrobiłam kwaśną minę chociaż po chwili smak nie był taki zły.
- Czas na deser? - zaproponował zadowolony gospodarz. Nie mogłam nie odmówić. Do tego ilość alkoholu na pewno zaczęła na mnie jakoś wpływać.