Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Wystarczyło tylko to jedno serce, by plan się powiódł, innych nie potrzebowałem. Miałem nadzieję, że plan ten jak najbardziej się powiedzie i już niedługo będziemy mogli świętować nasz mały sukces. Za to plan, iż to Dove miałaby zapłacić za ubrania, nieco mnie zaskoczył. Zanim jednak jawnie wyraziłem swój sprzeciw, kobieta zdążyła odwrócić się i odejść w stronę sprzedawcy.
Pozostawiony bez większego wyboru wróciłem do przebieralni, zmieniając swoje ubrania. Wszystkie nowe ładnie poskładałem, aby się nie pogięły i bym mógł je założyć od razu.
- Mhm, dziękuję ci bardzo - mruknąłem, kiedy już wróciła. Nie podobał mi się taki pomysł, ale wiedziałem, że tylko mogłem urazić Dove proponując, że oddam jej pieniądze za zakupy. Poza tym to już drugi prezent, jaki od niej otrzymałem, a ja wciąż nic dla niej nie miałem. I to również mi się nie podobało.
- Wracajmy na obiad - powiedziałem, gdy wyszliśmy ze sklepu. - To już późno, a ja nie będę chodzić tak z tymi ubraniami, bo zaraz je ubrudzę - dodałem, znając swoje zdolności. A czasu na pranie nie było. Miło byłoby też się trochę ogrzać, bo im bliżej wieczoru tym bardziej robiło się chłodno. Pogoda wcale nie rozpieszczała.

- Nie chce mi się już wychodzić na miasto - przyznałem szczerze. Dopiero co wróciliśmy, niechęć mnie brała na samą myśl o tym, że miałbym wyjść, gdy jeszcze dobrze nie wszedłem. Może gdyby było ciepło, zawsze można usiąść wtedy w parku lub przy stoliku na świeżym powietrzu, ale nie o tej porze roku.
- Masz rację, chyba lepiej zjeść coś lekkiego - zgodziłem się z Dove. Położyłem nowe ubranie na niewielkim stoliku, który znajdował się przy sofie. Płaszcz zarzuciłem na stertę swoich ubrań już wiszących na oparciu krzesła. Przyglądając się im krytycznym okiem uznałem, że pochowam je do walizki po powrocie z obiadu. Będę mieć wystarczająco czasu, aby się z tym uporać.
W restauracji chyba tylko cudem udało nam się znaleźć pusty stolik wciśnięty w kąt sali. W porze obiadowej było tu naprawdę tłoczno. Przy stolikach toczyły się rozmowy, rozlegały się śmiechy zarówno kobiet jak i mężczyzn. Nikt nawet nie zwrócił uwagi na kolejnych gości. No, może oprócz obsługi, ale oni akurat musieli mieć oko na wszystko. Na nasze zamówienie też musieliśmy odczekać odpowiednio długo. Widać, iż każdy miał ręce pełne pracy. Pomyślałem, że lepiej by było, aby na kolacji z Ralphem nie towarzyszył nam taki tłum.

Uniosłem brew, słuchając pytania, jakie zadawała mi Dove. Podparłem się łokciami na stole, a brodę o złączone dłonie, przyglądając się kobiecie.
- Uważam, że George to jeszcze większy sztywniaka niż ja. I w dodatku służbista - posłałem kobiecie rozbawione spojrzenie. Nie mogłem się też powstrzymać od uśmiechu, na samo wspomnienie mężczyzny. Jasne, był dobrą partia zapewne dla wielu kobiet. Zapewne z tego samego powodu Sebastian z nim załatwił zaręczyny ze swoją siostrą, a nie z nikim innym, skoro Wolfgrond był już dawno spalony.
- Wcześniej, gdy cię nie znałem, uznałbym, że jesteście dobraną parą. W dodatku przy nim mogłabyś się… uspokoić, że tak to ujmę - wziąłem do ręki kieliszek z winem lecz nie uniosłem go do ust. Wpatrywałem się przez chwilę w czerwony odcień napoju. - Ale teraz widzę, że nie potrzebujesz kogoś takiego jak on, kto by cię stłamsił. Bo właśnie tak myślę. Bycie pokorną żoną, a potem przykładną matką dzieci, których możesz nie chcieć akurat z nim… dręczyłoby cię to, prawda? - zadałem pytanie, chociaż nie potrzebowałem, aby na nie odpowiadała. Znałem na to odpowiedź.
- Inspektor może i jest miły lecz czy będąc jego żoną nie zażądał by, abyś dała mu potomka? Uważam, że potrzebujesz kogoś, kto pozwoli ci jeszcze nacieszyć się młodością, a jednocześnie upilnuje cię przez twoimi pomysłami, nie zawsze zbyt mądrymi - zaśmiałem się lecz szybko zamilkłem, kiedy kelner przyniósł zamówione przez nas dania.
- Wiem, że ciąży na tobie presja, bo powinnaś mieć już gromadkę dzieci uczepionych twojej spódnicy i takie tam. Mi osobiście nie przeszkadza czy ty masz dzieci, czy męża, czy masz to całkowicie w nosie. Jeśli jest ci dobrze tak, jak jest, to niepotrzebne ci nieszczęśliwe małżeństwo na koncie.

Dove Rachel Parker

Kiedy kroiłem zamówiony kawałek polędwiczki, odczułem ten dziwny smutek, jaki nagle ogarnął Dove. Powiedziałem coś nie tak? Nie miałem przecież nic złego na myśli, wydawało mi się również, że nie miałem czym jej urazić. Więc skąd?
Uniosłem na nią wzrok w momencie, kiedy i ona na mnie spojrzała, uśmiechając się.
- Może jak będziesz mi wyjaśniać cel swoich pomysłów, będę je lepiej rozumieć - zaśmiałem się cicho, bo naprawdę uważałem, że niektóre z tych pomysłów mogłaby sobie darować. Szczególnie te, którymi szkodzi sama sobie, świadomie lub też mniej.
- Przy naszych początkach też myślałem, że jesteś bez serca. W końcu pokazałaś mi się z jak najgorszej strony - przyznałem, pamiętając dzień, gdy okradała starego lorda, a potem rzucała we mnie butem i groźbami. Cóż, nic dziwnego, że uznałem ją wtedy za okropną osobę.
- Ale wcale taka nie jesteś, nie rozumiem więc dlaczego tak się zachowywałaś względem mnie. Czy może po prostu nie ufasz mężczyznom? - zapytałem. To miałoby wtedy całkiem sporo sensu. Szczerze mówiąc to właściwie nie widziałem, aby była niemiła dla którejś z kobiet, z którymi się zadawała. Zawsze była miła i uprzejma, uśmiechnięta. - Mam nadzieję, że będziesz kiedyś w stanie komuś zaufać, tak jak mi, i być szczęśliwą mamą, a nie tylko samotną. Zasługujesz na to. I nie smuć się już tak bardzo, bo mi samemu przykro się robi. Zabiorę cię jutro do cyrku, chcesz? Widziałem te ich kolorowe namioty, gdy szliśmy na wystawę. A dzisiaj co najwyżej mamy czas na słodkiego ptysia po obiedzie - posłałem Dove uśmiech, chcąc ją jakoś pocieszyć.

Dove Rachel Parker

- Byłaś niemiła, a potem zdecydowanie bardziej nieprzewidywalna - to drugie to nawet utrzymywało się do tej pory. Czasami ciężko było mi określić, co Dove zrobi w danej chwili, bo jednego dnia zrobi tak, a drugiego wszystko na odwrót.
- Widziałem - kiwnąłem głową, między jednym a drugim kęsem. - Mając dzieci nie da się uniknąć niektórych miejsc. Ale jak nie chcesz, to powiedz. Przecież zawsze się jakoś dogadamy. Poza tym mamy jutro cały dzień wolny - zaznaczyłem. W planach nie miałem przesiedzieć całego dnia w pokoju, gapiąc się w ścianę lub kręcić się bez celu po hotelu. Chyba że będzie za duża zawierucha i śnieżyca, wtedy raczej nie będzie zbyt wiele możliwości.
- Na festynie byliśmy, w ogrodzie botanicznym też, księgarnia zaliczona, tak samo jak wystawa i poznanie Ralpha Locke'a. Nie będę się z nim umawiać na drugą randkę, mam więc cały dzień dla ciebie - posłałem Dove nieco zadziorny uśmiech. - Znasz to miasto lepiej ode mnie, zdam się więc na ciebie - skończyłem swój posiłek, odkładając sztućce na talerz. Lepiej było nic więcej nie jeść, żeby to nerwy mnie nie pokonały.

  Dove Rachel Parker  

Patrzyłem na Dove z lekkim zaskoczeniem. Czułem się przy tym trochę jak małe dziecko, które coś przeskrobało, a teraz skucha reprymendy od matki. To było dosyć dziwne, nie dało się zaprzeczyć.
Najgorsze w tym wszystkim było to, że miała rację. Wszystko ustalane było tak, jak ona tego chciała, jak jej pasowały plany. Dostosowywałem się po prostu, bo nic innego mi nie pozostawało. Dlatego też nigdy na nic się nie nastawiałem, nigdy nie szukałem przygód czy innych atrakcji. Nic z tych rzeczy nie potrzebowałem. A kiedy raz chciałem zrobić coś dla siebie, zakończyło się to niemal śmiercią Dove. Jak więc miałem teraz wybrać co chciałem?
- Zastanowię się - powiedziałem ugodowo, mając pustkę w głowie. Uznałem, że może uda mi się coś wymyślić. W najgorszym przypadku wyjdziemy na miasto i będę wypatrywać coś na bieżąco.
Po zakończonym posiłku wyszliśmy z sali. Niewiele się odzywałem, wciąż zamyślony nad słowami kobiety. Miałem wrażenie, że wcześniej by się tym tak nie przejęła, co wywołało lekki uśmiech na mojej twarzy.
- Teraz muszę zrobić małe porządki - westchnąłem, gdy wróciliśmy do naszego pokoju, a mój wzrok padł na krzesło zawalone w całości moimi ubraniami. Bałagan zacząłem robić taki sam, jak w moim mieszkaniu, dlatego zaraz zabrałem się za składanie ubrań. - Jeśli chcesz, to mogę pomóc i z twoimi rzeczami.

Dove Rachel Parker

Posłałem Dove krótkie spojrzenie, ale nic nie powiedziałem, kiedy zabrała się za pomoc w uporządkowaniu moich rzeczy. Poradziłbym sobie sam przecież. Może nie tak szybko, ale nikt mnie przecież nie poganiał. Schowałem je do walizki, wyciągając tylko te czyste i odkładając na jedną z półek w szafie.
- Nie wiem - westchnąłem tylko. Widząc, że kobieta zajęła całą kanapę dla siebie, podniosłem lekko jej nogi, by usiąść na brzegu i na nowo położyć jej nogi, tym razem na swoich kolanach. - Chyba już mi przeszło. Poradzę sobie jakoś - oparłem się rękami na jej nogach, poprawiając wcześniej skraj sukni przy kostkach. Nie dodałem, iż Sebastian równie dobrze mógł nic nie robić, a całą sprawą zajął się sam Ralph. Nie znałem szczegółów więc nie chciałem nic mówić na głos.
- Lepiej załatw nam jakieś wino, żebyśmy mogli poświętować sukces. Albo ptysie, albo jakiś sok też będzie dobry - kiwnąłem głową. Cokolwiek będzie dobre.
- Powiem, że bardzo chciałaś przyjść, ale zjadłaś coś nieświeżego i się rozchorowałaś. Może nawet da mi jakiś autograf dla ciebie na pamiątkę? - zapytałem, rozbawiony takim pomysłem.

Dove Rachel Parker

- Przecież nie chcę, żeby spowiadał mi się ze swoich upojnych nocy, a jedynie muszę się dowiedzieć, czy lubi mężczyzn - wzruszyłem ramionami, uznając to za wystarczająco łatwe zadanie. Sama Dove tylko tyle chciała wiedzieć. Może zajmie mi to trochę więcej czasu niż bym chciał, ale nie brałem pod uwagę porażki.
Zabrałem ręce, pozwalając Dove wygodniej usiąść. Przez moment przyglądałem się jak rozwiązuje buty. Przestałem dopiero wtedy, gdy podniosła na mnie swoje spojrzenie.
- Jasne, skoro tak, nie widzę problemu - wzruszyłem ramionami. Gdzieś z pewnością znajdę jakąś kartkę i coś do pisania. Nie sądziłem, aby Ralph coś miał takiego przy sobie, dlatego musiałem sam się w to zaopatrzyć.
- Idę poprosić obsługę o jakąś kąpiel. Później zapewne nie będzie mi się chciało, a teraz mam na to trochę czasu - jak powiedziałem, tak zrobiłem, zostawiając Dove na chwilę samą. Przy okazji miał ktoś rozpalić w kominku. W końcu żadne z nas nie będzie siedzieć w zimnym pokoju, skoro na zewnątrz panował taki mróz.
Poza tym wilgotne włosy lepiej schły przy cieple ognia. Teraz, im bliżej było spotkania, tym większe czułem znużenie. Już nawet nie zdenerwowanie, a zwykle znużenie, bo najchętniej zostałbym i nigdzie nie wychodził.
- Już nie mogę się doczekać, aż wrócę - burknąłem, lekko niepocieszony z przebiegu zdarzeń. Liczyłem jednak na to, że Dove pozostanie w pokoju z nową książką, zajmie się swoją kolacją czy kąpielą i nie będzie szukać nigdzie wrażeń. Poprawiłem jeszcze kołnierzyk koszuli, dopinając ostatnie guziki marynarki. Przeczesałem na końcu włosy dłonią. Te i tak nie chciały się układać więc zostawiłem je w spokoju.

Dove Rachel Parker

Dove jakoś bardzo szybko zamknęła za mną drzwi, po prostu mnie za nie wypychając. Trochę mnie to zmartwiło, gdyż nie wiedziałem, co przyjdzie jej do głowy w takim przypadku. Na to już niestety nie miałem wpływu. Miałem co innego na głowie. Po raz ostatni poprawiłem kołnierz płaszcza oraz kapelusz, by za bardzo nie zmarznąć na zewnątrz. Naciągnąłem również czarne rękawiczki na dłonie i wyszedłem w ciemną noc.
Późno wcale jeszcze nie było, bo zaledwie wybiła osiemnasta. Ludzie wciąż kręcili się po mieście lecz nie tak tłocznie, jak za dnia. Wyszedłem wcześniej nie dlatego, aby się nie spóźnić, a dlatego, że chciałem coś jeszcze załatwić po drodze. Mianowicie prezent dla Dove, który sprawił wcześniej jej tyle smutku, bo nie mogła go mieć.
Antykwariat był jeszcze otwarty. Raczej niedługo, jako że właściciel powoli szykował się do zamknięcia. W drzwiach minąłem się też z dwoma wychodzącymi klientami… bardzo dziwnymi mężczyznami, co raczej nie sprawiali wrażenia koneserów. Ale co mi tam do tego? Nie mój interes.
Szpakowaty mężczyzna od razu mnie rozpoznał. Chyba nie miał za wielu klientów, skoro pamiętał który co oglądał. Początkowo sądził, że wróciłem po sekretarzyk, jaki zainteresował mnie wcześniej. Szybko zatem wyprowadziłem go z błędu wskazując na pozytywkę. Następnie podał mi ponownie cenę, jakby oczekując, iż od razu wcisnę mu sakiewkę złota, czy coś w tym stylu, na co lekko się uśmiechnąłem.
- Chciałbym zatem dokument potwierdzający, że to naprawdę miało należeć do tej szwedzkiej księżniczki.
Oczywiście, że nie dostałem. Czułem, że coś było z tym nie tak.
- Więc… to też żaden antyk, nie ma tej wartości, bo sam pan wcześniej przyznał, iż została zrobiona niedawno. A nawet najlepszy kawałek drewna i praca rzeźbiarza tyle nie kosztuje.
- Jeśli nie chcesz pan kupować to wyjdź i nie zawracaj głowy - burknął, chcąc zabrać mi z rąk pozytywkę.
- Ale wcale nie powiedziałem, że jej nie chcę kupić. Po prostu myślę, że możemy się dogadać zanim przyjdzie tu ktoś, kto się zajmuje takimi oszustwami - wzruszyłem ramionami. Mężczyzna widocznie zbladł, co pozwoliło mi myśleć, iż to nie jedyna taka sztuka w jego kolekcji. - Jestem pewien, że na jej miejsce znajdzie się jakaś następna. To żaden problem, prawda?
Użyłem odrobiny… siły perswazji, co pozwoliło nam się dogadać co do ceny, która drastycznie spadła. To całkiem miłe, ale nie był to koniec moich wymagań.
- Potrafisz pan to ozdobić? - zapytałem, patrząc na drewniane pudełeczko. Może chciał pokręcić przecząco głową, ale z jakiegoś powodu pod naporem mojego spojrzenia powiedział, że tak.
- Świetnie. Moja siostra kocha kwiaty, myślę, że jakiś delikatny wzór kwiatowy pasowałby do kolibrów. Na kiedy więc byłoby gotowe? Oczywiście dopłacę za to rozsądną kwotę, proszę się nie martwić.
- Dwa tygodnie - powiedział w końcu, po dłuższej chwili namysłu. Wiedziałem, że takie prace są mozolne i trudne, ale nie że aż tak.
- Mam czas do pojutrza, do pory obiadowej powiedzmy - właściciel chyba miał mnie już po dziurki w nosie, bo wyraźnie poczerwieniał na twarzy.
- To nie piekarnia, człowieku!
- Wiem, dlatego jestem skłonny zapłacić pierwotną cenę, jeżeli wszystko będzie gotowe do mojego wyjazdu.
Propozycja takiego zarobku najwyraźniej trochę go otrzeźwiła. Zanim jednak otrzymałem jakąś odpowiedź, musiał się namyśleć. Obserwowałem go w ciszy przez kilka minut. Jak chodził w kółko, gorączkowo rozmyślając, jak pocierał zmartwiony oczy, a cieniutka żyłka pulsowała na jego skroni.
Wreszcie powiedział, że podejmie się tego zadania, choć nie obiecał żadnych cudów. To mi wystarczyło. Ustaliliśmy więc szczegóły. Miał to być prosty wzór. Pozytywka była co prawda ładna lecz bardzo skromna, bez żadnych dodatków. Według mężczyzny psuciem jej byłoby robienie zbyt wielu ozdób. Poza tym dodatkowym mankamentem było to, iż posiadała drobne pęknięcie z boku, czego od razu nie zauważyłem. On chyba tak samo, bo wyglądał na nieszczęśliwego. Głównie to miejsce miało być więc zrobione idealnie. Na koniec wręczyłem mu stronę wyrwaną wcześniej z książki w księgarni. Były tam nuty. Nuty do muzyki z Otella, która wywołała we mnie rozbawienie. Zawsze można było to zmienić, póki co jednak zdecydowałem się na coś takiego.
W dużo lepszym nastroju ruszyłem na spotkanie z Ralphem. Myślałem nawet, że się spóźnię, ale udało mi się dotrzeć na miejsce jeszcze pięć minut przed czasem. Lekko zdyszany, bo przecież Dove by mnie zabiła, gdybym opuścił spotkanie z nieznanego jej powodu. Mężczyzna już tam czekał.
- A gdzie nasza droga Emma? - zapytał, rozglądając się po naszym krótkim przywitaniu.
- Moja siostra niestety bardzo się rozchorowała po obiedzie - powiedziałem, przybierając zasmuconą minę. - Musiała zjeść coś nieświeżego. Do samego końca miała nadzieję, że jej przejdzie, niestety musiała zostać. Dlatego trochę się spóźniłem, bo kupowałem jej jeszcze ziółka na lepsze trawienie. A tak bardzo chciała się z panem spotkać ponownie.
- Oh - wypowiedział jedynie, kiwając współczująco głową. - Mów mi Ralph. Możemy sobie przecież mówić po imieniu, prawda? - mężczyzna szybko to zaproponował, ale to lepiej. Szybko się z nim zgodziłem, po czym ruszyliśmy w stronę restauracji, o której mówił.

  Dove Rachel Parker    

Restauracja, do której się wybraliśmy, nie była wykwintna czy na jakimś wysokim poziomie. Ot, lokal jak każdy inny. Może nieco droższy, ale bywałem już w podobnych. I jako iż znajdował się blisko centrum, był zatłoczony. Ralph jednak się zabezpieczył i miał przygotowana rezerwację na daną godzinę. Jak kelnerka zaprowadziła nas do odpowiedniego stolika zauważyłem trzy nakrycia. Ralph był przygotowany na naszą dwójkę, ale nie robił większego problemu.
Początkowo rozmowa niezbyt nam się kleiła. Nie wiedziałem o czym miałbym z nim rozmawiać. O obrazach nie miałem ochoty, bo już to przerabialiśmy rano, a na sztuce się zbytnio nie znałem. Na szczęście Locke sam rozpoczął temat chwilę przed tym, jak przyniesiono nam zamówione dania. Z pewnością miało też na to wpływ wypite wino. Był to zaledwie jeden kieliszek, ale skutecznie pomógł nawiązać rozmowę.
Mężczyzna też się zabezpieczył w kartkę i pióro. Wypytywał mnie o przeróżne rzeczy związane z moim nieudanym małżeństwem, miałem wrażenie, że również bardzo interesował go mój rzekomy biznes. Notował sobie coś od czasu do czasu. Uznałem, że to najlepszy moment na poproszenie o autograf. Widocznie bardzo go tym zaskoczyłem, a ostatecznie rozbawiłem. Może nawet połechtałem jego dumę, gdyż lekko się śmiejąc pod nosem wręczył mi kartkę ze swoim zamaszystym podpisem. Patrząc na jego figlarny uśmiech poczułem się dość głupio. Jakby ten kawałek papieru z podpisem oznaczał rozpoczęcie flirtu z mojej strony.
- Chodźmy może w inne miejsce - zaproponował po skończonej kolacji. Trwała ona zdecydowanie dłużej niż przeciętna kolacja, głównie przez prowadzone przez nas rozmowy.
- Gdzie? - zapytałem przytomnie, wychodząc na zimne powietrze. Minęło już jakieś dwie godziny, a ja wciąż nie dowiedziałem się od niego, czy rzeczywiście lubił mężczyzn. Musiałem iść z nim, co by nie powiedział.
- Spokojnie, to pewien pub, całkiem niedaleko - i rzeczywiście, po kilku minutach znaleźliśmy się pod drzwiami pilnowanymi przez barczystego mężczyznę. Już na ulicy dało się słyszeć muzykę grającą ze środka. Pewnym więc krokiem wkroczyłem do środka za Ralphem. I ta sama pewność niestety mnie zgubiła.
Początkowo wszystko wydawało się normalne. W środku panował lekki półmrok lecz bez problemów mogłem dostrzec bar, za którym barman przyrządzał drinki. Stoliki oraz krzesła i kanapy porozstawiane po sali. Przy jednej ze ścian znajdowało się rozjaśnione podwyższenie, na którym grali muzycy, a także śpiewała jakaś kobieta ubrana w wymowną, czerwoną suknię. Lecz tym, co zwróciło moją największą uwagę było to, iż jedyną kobietą była ta śpiewająca na scenie. Klientelę stanowili sami mężczyźni.
- Czy to… hmm…
- Miejsce dla nas - powiedział Ralph wprost do mojego ucha, a jego dłoń przesunęła się po moim policzku. Przez moje plecy przeszły ciarki. I to bynajmniej nie z przyjemności, bo zacząłem dostrzegać coraz więcej szczegółów scenerii.
- Chcesz się czegoś napić? - zapytał, na co potrafiłem tylko kiwnąć głową. Czy to nie wystarczający dowód? Ale uciekanie chyba również niezbyt mi się podobało. Dlatego z ulgą przyjąłem od barmana kieliszek mocnego alkoholu, a potem drugi. W ogóle, to skąd on wziął miejsce "dla nas"? I dlaczego pomyślał, że jestem taki sam?
Tu już nie było miejsca na rozmowy "o pracy" jak powiedział Ralph. Zapoznał mnie najpierw z jakimś swoim przyjacielem, by później postarać się o miejsce bardziej odosobnione. Jego dłoń na moim kolanie już nie była takim przyjemnym odczuciem, jak dłoń Dove, co próbowałem zamaskować i nie dać po sobie nic poznać.
- Jesteś uroczy z tą swoją niewinnością. Ale nie musisz już udawać, jesteśmy tu sami - uwiesił się mojego ramienia. Widocznie źle postrzegał moje reakcje. W dodatku sam wypił całkiem sporo, co nie ułatwiało za bardzo sprawy. Stał się bardzo nachalny i wręcz zaczął wymagać ode mnie większego zaangażowania. Odpuściłem sobie to wszystko, gdy zniesmaczony skończyłem z czerwonym śladem na ciele.
- Może innym razem, kiedy będziemy naprawdę sami - powiedziałem na pożegnanie, zostawiając go z nieszczęśliwą miną, choć zdawałem sobie sprawę, że nieszczęśliwy wcale nie będzie tak długo.
Prawdziwą ulgę poczułem dopiero wchodząc na klatkę schodową w hotelu, prowadzącą do naszego pokoju. Wciąż byłem nieco podenerwowany. I w dodatku nie wiedziałem, czy Dove zdążyła usnąć pod moją nieobecność, czy na mnie czekała, dlatego po cichu otworzyłem drzwi. Nie spała.
- Wróciłem - oznajmiłem tylko. - Widzę, że zaczęłaś beze mnie - uśmiechnąłem się słabo, wskazując na otwartą butelkę wina. Zdjąłem płaszcz, rzucając go na krzesło. Zaraz na nim wylądowała marynarka, rękawiczki, buty i skarpetki gdzieś obok. Nie miałem ochoty tego gdzieś odkładać w odpowiednie miejsce, po czym usiadłem na kanapie obok kobiety.
- Mam ten podpis - mruknąłem, sięgając po butelkę, z której pociągnąłem spory łyk. Rzuciłem okiem na dwa kieliszki: jeden czysty, drugi widocznie używany z odrobiną wina na dnie. To było już dla mnie za wiele, by ich użyć.
- A Ralph lubi mężczyzn. Zabrał mnie do pubu dla panów - mówiłem, sącząc alkohol wprost z butelki i żaląc się Dove. - Ale nie takiego jak Klub Dżentelmenów tylko takiego… no wiesz, dla panów co lubią innych panów. I chyba liczył na coś więcej - skrzywiłem się, po czym rozpiąłem górną część koszuli, aby pokazać Dove ślad na swoim ramieniu.

Dove Rachel Parker

Wystarczył jeden dotyk Dove na mojej skórze, aby przypomnieć mi wszystkie wydarzenia z wczorajszego wieczoru. Abym zatrzymał powietrze w płucach, czując jej delikatne palce. Odczułem to o wiele intensywniej niż jakikolwiek dotyk czy inny nachalny pocałunek ze strony Locke'a.
Odstawiłem na stół butelkę z winem, kiedy Dove objęła mnie ramionami, a chwilę później jej ciepłe usta dotknęły mojego policzka. Dlaczego tylko policzka? Przymknąłem oczy, obejmując kobietę w pasie i przyciągając lekko do siebie. Jej uśmiech był dla mnie wystarczającą nagroda. Gdyby zaszła taka potrzeba, zrobiłbym to dla niej ponownie, bez mrugnięcia okiem.
- Dla ciebie wszystko - mruknąłem nieco rozbawiony jej słowami, choć wcale nie kłamałem co do tego.
Wtuliłem twarz w jej ramię, pozwalając sobie na chwilę tej bliskości. I właśnie w takich momentach jak ten żałowałem swoich wczorajszych słów. Zero pocałunków, zero objęć (choć to się nie liczyło, miało zupełnie inny kontekst) przez co czułem niemal fizyczny ból.
Nie potrafiłem znaleźć spokoju w jej objęciach. Moje ciało niemal domagało się więcej, dlatego zdrowy rozsądek podpowiadał mi, abym w końcu to przerwał.
- Idź spać. Jesteś pewnie już zmęczona - powiedziałem, odsuwając się od niej. Uniosłem jeszcze dłoń, by odsunąć opadające włosy na jej oczy. - Zajmij sobie łóżko, bo wczoraj i tak spałem z tobą więc dzisiaj mogę tu - uśmiechnąłem się lekko, zabierając swoje ręce.

 Dove Rachel Parker  

Parsknąłem śmiechem, słysząc radość w głosie kobiety, gdy wspomniała o pójściu na bal świąteczny. Naprawdę nie sądziłem, że to było dla niej aż takie ważne. Co prawda kiedyś coś wspominała o tym, ale musiało to być wystarczająco dawno, bym nie pamiętał szczegółów. Lub to alkohol zaburzył mi już myślenie i nie mogłem sobie tego przypomnieć.
- Nie wiem, czy będę jako gość - powiedziałem, unosząc kieliszek do ust. Poprzednią butelkę zdążyłem opróżnić, nawet nie wiedziałem kiedy. Zdawało mi się, że gdy ją odstawiałem to coś tam jeszcze było, najwyraźniej jednak nie.
- Jakbyś jeszcze nie wiedziała, wciąż jestem całkiem nowy w mieście i nie mam tak bliskich kontaktów, aby dostać imienne zaproszenie. Więc o ile ktoś mnie nie zaprosi jako osobę towarzyszącą, nie wiem, czy się zjawię - przyznałem, odpowiadając na spojrzenie Dove. Mój wzrok mimowolnie powędrował na jej ramię, gdzie zsunęło się jej ramiączko od koszuli, odsłaniając nieco skóry. Zacisnąłem mocniej palce na kieliszku, odwracając spojrzenie.
- Dlaczego jednak nie rozpoczęłaś kariery muzyka? - spytałem, by zmienić temat i jakoś odciągnąć swoje myśli od samej Dove.

Dove Rachel Parker