Guardian Demon

Głos Williama trochę mnie wystraszył. Nie spodziewałam się, że usłyszę go tuż za sobą. On najwyraźniej był zadowolony. Nie byłam pewna czy to przez moją reakcję czy mój widok. Może gdyby mnie nie przestraszył to bym mogła odwzajemnić jego uśmiech, ale również chciałam jak najszybciej się dowiedzieć czy William ma odpowiedzi, których szukałam. Wiem, powinnam popracować nad moją cierpliwością, a raczej jej brak. Jednak to będzie zadanie na inny dzień.
Wywróciłam oczami na jego komentarz.
- Tak, umierałam z tęsknoty za moim kochankiem - odpowiedziałam z sarkazmem. Zaczekałam aż William zamknie za nami drzwi aby podać mu kartkę z imieniem mężczyzny.
- Czy Ralph Locke brzmi dla ciebie znajomo? - zapytałam oczekując, że chociaż raz Locke był w klubie i może William miał szansę go poznać. Byłby to wielki fart, ale było warto sprawdzić.
- Mój brat wysyła mu pieniądze dosyć regularnie i zapisuje je w dokumentach biznesowych, ale mam przeczucie, że te koszta są bardziej osobiste. Jednak nie wiem kim on jest ani gdzie mieszka. Możliwe, że jest to artysta, o którym wspominał Jackson.

Wzięłam gazetę od Williama. Oczami przeskanowałam artykuł, lekko unosząc brew.
- Myślisz, że to on? - przeczytałam artykuł jeszcze raz. Czy było to możliwe, że to mój brat jest tym szlachcicem ze stolicy? Tak, ale takich na pewno było wielu. Zwłaszcza z Londynu. Jednak to prawdopodobieństwo mnie wystarczająca zaintrygowało, aby obliczyć w myślach czy udałoby mi się udać na wystawę i spotkać artystę. Presja czasu rosła, ale miałam jeszcze jego na tyle aby zaryzykować. W najgorszym wypadku nic nie znajdę i przynajmniej zobaczę nową wystawę. Może powinnam zacząć cieszyć się takimi możliwościami, bo jeżeli plan nie wyjdzie to będę musiała się z tym wszystkim pożegnać.
- Sebastian był niedawno w Birmingham - mruknęłam do siebie. Spojrzałam na Williama. Prawie sobie palnęłam w czoło, gdy sobie przypomniałam, że nie przyniosłam pudełka z jego rzeczami aby mu oddać. Byłam w tak nieciekawym humorze przez ostatnie kilka dni, że całkowicie zapomniałam o tym nieszczęsnym pudełku, które leżało w szafie. Później się tym zajmę.
- Czyli muszę teraz wymyślić historyjkę dla Sebastiana dlaczego wyjeżdżam z miasta na wycieczkę. Wątpię, że powinnam mu wspominać o Birmingham. - dodałam, rozglądając się po pokoju szukając inspiracji.

Przemyślałam pomysł Williama i musiałam przyznać, że nie był taki zły. Przy okazji faktycznie mogłabym kupić kilka rzeczy z jarmarku, głównie dla Anny, która była bardziej wierząca niż ja czy Sebastian. Kobieta uwielbiała ten okres i pewnie jednym z powodów dlaczego lubiła dla nas pracować było to, że Sebastian dawał jej wolne na kilka krótkich dni aby mogła spędzić ten czas z rodziną. Było nam wtedy ciężko, ale Anna zawsze wracała pełna energii i odświeżona.
- Gdybym wzięła wóz konny zajęłoby dwa dni w jedną stronę - co wcale by mi nie przeszkadzało. Mogłabym sobie z tego zrobić bardzo małe wakacje od Londynu. Czy przypadkiem Diana nie stwierdziła, że powinnam odpocząć od miasta?
- Albo tym nowym pociągiem, chyba we wrześniu go otworzyli! - faktycznie coś na ten temat czytałam kilka miesięcy temu. To byłaby pierwsza dla mnie taka podróż i podobno jest znacznie szybciej. Chyba mniej niż sześć godzin w jedną stronę. Cała ta "wycieczka" by wtedy trwała dwa dni, może trzy maksymalnie, zamiast prawie cały tydzień.
- Przydałaby mi się pomoc z noszeniem zakupów. Myślisz, że jest jakiś dżentelmen, który również pracuje jako służba aby mógł mi pomóc? - uśmiechnęłam się do niego złośliwie. Mimo tego, że mój ton był żartobliwy to moja propozycja była całkiem poważna. Byłoby mi łatwiej podczas podróży i w poszukiwaniu tego artysty. Już nie raz William udowodnił, że razem tworzymy w miarę dobrą... Nie wiem jak nas opisać, bo parą nie jesteśmy. Może po prostu duo?

Pozwoliłam sobie zaśmiać się lekko z jego pytania. Wzięłam filiżankę z herbatą próbując się rozgrzać. Powoli robiło się cieplej w pokoju, ale nie mogłam sobie odpuścić herbaty.
- Nie widzę w czym jest problem - najpierw odpowiedziałam, wciąż rozbawiona. Minęło kilka dni od kiedy poczułam pewną lekkość na ramionach, jakby ta czarna chmura nade mną na chwilę zniknęła. Czy było to spowodowane towarzystwem Williama? Możliwe. Mężczyzna był równie zdolny w graniu z moimi nerwami jak i trafianie w moje poczucie humoru.
Po chwili jednak trochę spoważniałam pozostawiając jedynie lekki uśmiech na twarzy.
- Potrzebuję przyjaciela - odpowiedziałam tym razem szczerze.
- I szczerze sama nie wiem co to znaczy. Mam przyjaciółki, to prawda, ale nie takiej przyjaźni chyba potrzebuję w tej sytuacji. - od razu pomyślałam o dniu, gdy Elizabeth zostawiła mnie z inspektorem podczas gdy ja musiałam grzecznie czekać na Sebastiana. Każda z nas musiała dbać o siebie, bo wiele z nas nie miało nikogo kto mógłby nam pomóc. Helen stworzyła Widows Circle z tego powodu, ale wiedziałam, że pod koniec dnia każda musi dbać o swoje finanse i swoje bezpieczeństwo.
- Wybacz, jeżeli proszę o zbyt wiele. Nie chcę się tobie narzucać czy też mieć oczekiwania. W końcu, oczekiwania doprowadzają do rozczarowań. Do tego musiałam się nauczyć aby nie polegać na innych, więc sama nawet nie wiem o co proszę.

William miał rację, czasami potrzebna jest druga osoba. Nie mogłam powiedzieć, że w niektórych trudnych momentach byłam całkowicie sama. W końcu, miałam Sebastiana i Annę. William nie miał kogoś takiego i czasami było mi głupio wspominać czy narzekać na takie tematy przy nim, dlatego jeżeli mogłam unikałam takich rozmów.
- Dzień wcześniej wystarczy - odpowiedziałam, odkładając na chwilę filiżankę.
- W pierwszy dzień pójdziemy na ten jarmark, o którym wspominałeś. Na następny dzień pójdziemy na wystawę i miejmy nadzieję, że sam artysta przyjdzie na jego otwarcie. Można wtedy wrócić dzień później. - na dłuższe wycieczki później sobie zaplanuję. Na szczęście stary Wolfgrond pokryje koszta na wycieczkę do Paryża, więc chociaż tym nie będę musiała się martwić. Chyba, że starzec zmieni zdanie i nie utrzyma obietnicy, którą złożył Helenie, w co wątpiłam.
Pomyślałam o tym jarmarku i o zbliżających się świętach. Miałam już prezent dla Anny i dla każdej kobiety w Widows Circle. Musiałam coś wymyślić dla Sebastiana co mnie nie do końca cieszyło. Powinien dostać węglem po łbie.
- Obchodzisz święta? - zapytałam Williama. Wciąż nie byłam do końca pewna, jak bardzo silna była jego wiara w Boga i kościół.
- Jeżeli jeszcze nie masz planów to powinieneś spędzić je ze mną i Sebastianem. Ale od razu mówię, nie będzie wielkiej kolacji w domu i nie chodzimy do kościoła. Do tego Anny nie będzie w domu. Pewnie pójdziemy na bankiet w pałacu, jak co roku. - zazwyczaj cieszyłam się takimi wydarzeniami, bo miałam szansę spotkać wiele osób i spędzić czas w większym gronie ludzi, których znałam. W tym roku jakoś nie czułam podobnych emoji. Może to przez stres lub koszmary.

Tak, tak, nie wezmę więcej niż jedną torbę. Chociaż chętnie teraz bym zapakowała więcej skoro lubi sobie tak pożartować.
Na jego odpowiedź na temat świąt jedynie przytaknęłam. Może jeszcze kilka tygodni zostało, ale zazwyczaj na bankiety w pałacu przygotowania trwają dłużej. Jednak postanowiłam pozwolić Williamowi zdecydować i samemu załatwić sprawy.
Gdy William zaproponował abym została w jego mieszkaniu podczas gdy on miałby wyjść do piekarni wstrzymałam oddech dramatycznie.
- I miałabym tobie pozwolić odebrać ludziom powodów do większych plotek? - uśmiechnęłam się szeroko. Wstałam i podeszłam do stojaka sięgając po swój płaszcz. Lepiej aby chociaż kilka osób zobaczyło nas razem. Wciąż chciałam się upewnić, że odciągałam wszystkich uwagę od Sebastiana.
- Przyznaj, że mieszanie ludziom w głowie jest dosyć zabawne. Tak łatwo nimi manipulować. Sami dodają szczegóły aby namalować obraz ich wyobrażeń. - założyłam płaszcz i odrobinę go poprawiłam za nim odwróciłam się w stronę Williama.
- Sama nawet usłyszałam plotkę, że zamierzasz pójść do mojego brata i poprosić o jego błogosławieństwo - co było absurdalne, ale typowe dla takich ploteczek.

William miał dobrą obserwację. Z czasem ludzi nie będą interesowały nasze spacery. Wspólna podróż to jedno, ale komentarz Williama dał mi do myślenia. Musieliśmy poudawać przynajmniej do końca zimy. Wtedy można powiedzieć, że się pokłóciliśmy czy też coś innego i trzeba było zakończyć romans. Nie byłby to pierwszy raz abym nagle uciekła od małżeństwa. Był Albert, Robert i jakiś młody idiota, który po jednym dniu znajomości rzucił we mnie najgorszą propozycją w życiu. Tak więc nie powinno nikogo zaskoczyć, że zrezygnowałabym i z potencjalnego małżeństwa z Williamem. Nawet nie mogłam sobie tego wyobrazić.
Weszliśmy do piekarni gdzie było tyle ludzi i zapachów, że można było dostać zawrotów głowy. Próbowałam się skupić na selekcji świeżych wypieków i nie zwracać uwagi na chaos dookoła. Jednak cały czas miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Lekko skołowana rozejrzałam się i zauważyłam ciepło ubranego chłopca, który stał kilka kroków od nas. Już miał w dłoni jakieś grube ciastko i trzymał je blisko buzi, wpatrując się we mnie i Williama.
Puściłam ramię mężczyzny i kucnęłam przed dzieckiem, które może miało trzy latka. Uśmiechnęłam się delikatnie i wskazałam na ciastko w dłoni.
- Smakuje? Myślisz, że też powinnam sobie wziąć?
Chłopiec nie odpowiedział. Nawet się nie ruszył. Z wielkimi oczami wpatrywał się we mnie, powoli jedząc ciastko. Wyciągnęłam z kieszeni chustkę i wyczyściłam kącik ust, który był ubrudzony od dżemu.
- Chyba jest bardzo dobre, bo tak zajadasz, że aż nie masz czasu odpowiedzieć - zażartowałam i wyprostowałam się, aby wskazać Williamowi na co miałam ochotę. Wzięłam ciasto z dżemem i jedno z puszystym, ale lekkim kremem o smaku earl grey.
Tym razem sięgnęłam po dłoń Williama i lekko ją uścisnęłam. Jak sam William wspomniał trzeba było dać ludziom coś więcej do obgadania. Po chwili szepnęłam do jego ucha, podnosząc wolną dłoń chociaż i tak nikt w tym hałasie nie mógł nas usłyszeć. Ale zwróciło to uwagę kilku osób.
- Jak myślisz, które będzie słodsze? Krem czy dżem?

- Ja nie mam żadnych oczekiwań - odpowiedziałam najpierw na jego pierwsze pytanie.
- Pamiętasz? Oczekiwania doprowadzą do rozczarowań - i tego w sumie próbowałam się trzymać. To, że mimo tego wciąż niektórzy potrafi mnie rozczarować było zupełnie innym problemem. Zapytałam o krem i dżem, bo byłam ciekawa jego opinii. Od kiedy mieliśmy naszą rozmowę w galerii i William podzielił się swoimi myślami byłam wciąż zaintrygowana jego opiniami i przemyśleniami. Miał zupełnie inny pogląd niż większość mojego towarzystwa.
Na drugą serię pytań nie wiedziałam od razu, jak odpowiedzieć. Potrzebowałam chwili i spojrzałam mu w oczy zastanawiając się czemu o to pytał.
- Lepiej, aby naturalnie to wyszło, prawda? Już tobie powiedziałam, że potrafisz być czarujący, więc tego się trzymaj - według mnie była to wystarczająca odpowiedź. W końcu sama nie wymyślałam żadnych specjalnych podrywów tylko "flirtowałam" z Williamem tak, jakbym była kimś faktycznie zainteresowana. Używałam podobnej metody w innych przypadkach, gdzie takie udawanie przynosiło ze sobą jakieś korzyści chociaż były to bardziej flirtowe pogaduszki na jeden wieczór.
- Czyli wolisz dżem - wróciłam do poprzedniego tematu i cofnęłam się odrobinkę, jednak nie puściłam jego dłoni.
- Jestem ciekawa co wybierzesz. Trochę tego tutaj jest.

Zauważyłam, jak kobieta w piekarni nam się przyglądała. Pewnie i ona doda do już istniejących plotek. Zadowolona wyszłam z piekarni i przyjęłam dłoń Williama, jakby było to czymś naturalnym. Spojrzałam na niego po jego pytaniu i sama próbowałam na nie odpowiedzieć w myślach za nim dałam jakąś Williamowi.
- Potrzebuję abyś się uśmiechnął. Chociaż udawaj, że cieszy cię, gdy spędzamy czas razem. - sama uśmiechnęłam się pod koniec. Przynajmniej gdy nie byliśmy sami mógłby udawać szczęśliwego, zakochanego, czy co tam jeszcze. Nawet jeżeli było to nierealistyczne to dla naszej "publiczności" powinien to być związek z bajek. Już i tak to opisuje, skoro William mnie uratował, gdy prawie utonęłam.
- Dove!
Odwróciłam się w stronę znajomego głosu. Byłam zaskoczona, gdy ujrzałam mojego brata. Co on robił w tej okolicy o tej porze? Trochę mnie zatkało i nie wiedziałam, jak przywitać się z bratem, gdy do nas podszedł. Spuścił wzrok na nasze dłonie za nim pokazał jeden ze swoich fałszywych uśmiechów, które pokazywał jedynie z grzeczności.
- Tak odważnie chodzicie za rączkę, a mimo tego mój drogi przyjaciel nie jest na tyle odważny aby przedyskutować ze mną swoje intencje co do mojej siostry - Sebastian zmrużył oczy, skupiając się na Williamie.
- Sebastian... - chciałam zapobiec takiej rozmowy, ale mój brat mi przerwał jakbym nie stała obok.
- Nie mam tobie za złe, że jesteś nią zainteresowany. W sumie, pomimo plotek myślałem, że ludzie po prostu to wszystko zmyślili, ale najwyraźniej się myliłem. Powinieneś był przyjść najpierw z tym do mnie, tak jak każdy inny.
- Nie rozumiesz...
- Nie teraz, Dove. Wracaj do domu.
Zmarszczyłam brwi. Mój dobry humor wyparował. Sebastian rzadko używał taki ton wobec mnie, więc w takich momentach potrafiło to mocno we mnie uderzyć.
Puściłam dłoń Williama, ale nie odeszłam. Nie zamierzałam pozwolić Sebastianowi mnie tak traktować.
- Nie będziesz mi mówił co mam robić i nie będziesz decydował kto może lub nie spędzać ze mną czasu.
Z niechęcią Sebastian spojrzał w moim kierunku.
- Idź do domu. W tej chwili. - wiedziałam gdyby chciał, gdybyśmy byli w domu to by podniósł na mnie głos.

Wallflower była w pobliżu? Nie wiedziałam kiedy William ją zauważył i co miał na myśli, że ona pomaga Sebastianowi z kontrolowaniem mnie. Czy William coś wiedział? Poczułam się odrobinę zraniona, że nic mi nie powiedział. To, że powiedział, że powinnam uważać przy Wallflowersach się nie liczyło. Powinien był mi powiedzieć o co dokładnie chodziło. Każdy mężczyzna jest taki sam. Hipokryci. William wyciska ze mnie wszystkie sekrety, a sam coś ukrywa.
Postanowiłam zająć się tą sprawą z Williamem później, bez Sebastiana w pobliżu. Mój brat i tak wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć.
- Żądam od was abyście odpowiednio zachowywali się i uszanowali fakt, że jestem głową rodziny Parkerów. Może nie jesteśmy dziećmi, ale Dove jest moją odpowiedzialnością i to ja planuję oraz decyduję jej przyszłość. Przyszłość, w której ciebie nie ma. Mam tylko nadzieję, że ta decyzja nie wpłynie na naszą przyjaźń.
Byłam w szoku. Sebastian nigdy nie był taki chłodny wobec nikogo. Do tego pierwszy raz słyszałam, aby z taką determinacją rozmawiał o... mojej przyszłości.
- Nie możesz zdecydować za mnie takie rzeczy.
Sebastian wywrócił oczami.
- Dove, idź do domu. Lepiej nie robić scen. - nie wiem co byłoby gorsze. Jego dziwny spokój, który jestem pewna ukrywał znacznie więcej czy gdyby podniósł głos. Wolałam tego nie sprawdzić. Sebastian miał racje, lepiej nie robić scen. Było za dużo ludzi dookoła.
Spojrzałam w stronę Williama. Nie byłam pewna co powiedzieć. Wiedziałam, że pomimo słów mojego brata i tak zobaczę się z Williamem. Chyba, że on zdecyduje "uszanować" decyzję Sebastiana i zacznie mnie unikać.
- Dziękuję za...
- Dove. Do domu.
Zacisnęłam dłonie w pięści. Nie będę robić scen. Pójdę, jak sobie życzy. Miałam nadzieję, że wiedział co go czekało.
Mniej niż zadowolona odeszłam od mojego brata i Williama. Nie zwracałam uwagi na swoje otoczenie i nie zauważyłam kiedy byłam przed naszymi głównymi drzwiami.
- Oh, panno Parker... - Anna wyszła z kuchni i najwyraźniej zobaczyła coś na mojej minie i kobieta zamilkła.

Nie musiałam długo czekać na Sebastiana. Gdy tylko wszedł i ściągnął swój płaszcz znalazł mnie w salonie. Anna usłyszała, że wrócił i widziałam, że kobieta miała zamiar o coś go zapytać, ale osobiście miałam inne plany.
- Straciłeś rozum? Niby od kiedy dyktujesz mi co robię, z kim i kiedy? Obiecałeś mi, że nigdy do niczego mnie nie zmusisz.
- I to był ogromny błąd, teraz jestem tego świadomy. Ja pracuję od dnia do nocy aby upewnić, że masz dach nad głową, nowe suknie na każdy sezon czy nawet możliwość aby pójść do teatru. A ty co? Jak ty wspierasz naszą rodzinę?
Zacisnęłam usta, aby przypadkiem nie wyjawić fakt, że znałam jego sekrety. Nie teraz, na to nie była dobra chwila.
- Czas abyś wzięła odpowiedzialność i wypełniła swoje obowiązki.
- Niby jakie obowiązki? Być czyjąś gospodynią, maszyną do rodzenia dzieci, czyjąś własnością?
- Tak! Bardzo mi przykro, Dove, wiem, że to jest łatwe do zaakceptowania, ale taką masz rolę. Od zawsze tak było i tak będzie. Nie możesz tego tak po prostu zmienić.
Poczułam się zdradzona. Pękło mi serce. Nie mogłam uwierzyć, że osoba która stała przede mną był Sebastian. Mój starszy, troskliwy na swój sposób brat, który wspierał moją miłość do sztuki nawet jeżeli sam nie potrafił tego zrozumieć. Mój brat miał dobre serce i wiedziałam, że oboje rozumieliśmy, że mieliśmy tylko siebie. Mężczyzna przede mną wyglądał, jak mój brat, ale nim nie był.
Sebastian wykorzystał brak odpowiedzi z mojej strony aby dodać:
- Inspektor George Silver oświadczy ci się podczas balu świątecznego w pałacu i zaakceptujesz jego zaręczyny, rozumiesz?
Prychnęłam na jego absurdalny plan.
- Możesz razem z inspektorem się wypchać.
- Dovie!
- Nie nazywaj mnie tak.
- Przyjmiesz jego zaręczyny albo zostaniesz z torbami na ulicy!
To zabolało najbardziej. Czy ktoś przypadkiem nie powiedział, że Sebastian straci cierpliwość i wykopie mnie z domu? Chyba Wolfgrondowie rzucili coś takiego w moją stronę.
Wściekła, w szoku i ze złamanym sercem ruszyłam do swojego pokoju. Nie miało sensu z nim dalej rozmawiać. Nie zamierzałam z nim rozmawiać dopóki nie znajdę tego durnego artystę i to ja zagrożę Sebastianowi życiem na ulicy.

Pomimo czasu moje uczucia i podejście do Sebastiana się nie zmieniły. Unikałam go, ale i on nie próbował ze mną rozmawiać. Spędziłam ostatnie dni w towarzystwie jedynie Vincenta. Wołałam po Annę, tylko aby przygotowała kąpiel. Pogoda wcale nie poprawiała mi humoru. Śnieg był przyjemny, ale śnieżyca już nie do końca. Dlatego spędziłam czas czekając aż śnieżyca minie czytając książki, które kupiłam. Okazały się być bardziej erotyczne niż przypuszczałam co miało sens dlaczego żaden z autorów nie przyznawał się do takich prac. Ale przynajmniej zabijało to czas i pozwoliło mi tymczasowo zapomnieć o paskudnej rzeczywistości.
Czasami byłam tak wciągnięta w książkę, że nie skupiałam się na niczym inny. Pewnie dlatego się wystraszyłam, gdy usłyszałam pukanie od drzwi tarasowych. Zaskoczona ujrzałam Williama. Co on tu robił, do tego w takiej śnieżycy?
Szybko otworzyłam mu drzwi i zamknęłam je za nim.
- Chyba zwariowałeś, nikt normalny nie wychodziłby na zewnątrz w taką pogodę. Ogrzej się trochę. - zaproponowałam, wskazując na jeden z foteli, które były ustawione w miarę blisko do kominka. Czasami siedziałam tam z Vincentem, który również cieszył się ciepłem od kominka.
- Nie chcę zabrzmieć, jak księżniczka z wieży, ale nie powinieneś tutaj być. Po co ryzykować swoją przyjaźń ze Sebastianem?

Wzięłam kopertę w dłonie słuchając tłumaczenia Williama. Dopiero gdy ujrzałam bilet do Birmingham zrozumiałam o czym mówił. Poszedł w taką śnieżycę po bilety? Mimo sceny jaką stworzył Sebastian on wciąż chciał mi pomóc? Otworzyłam usta, ale nie wypowiedziałam żadnego słowa. Nie ważne ile czasu minęło wciąż nie mogłam rozgryźć i zrozumieć Williama, a przynajmniej nie do końca. Zaskoczył mnie tym.
- Nie zmieniłam planów - odpowiedziałam, zamykając kopertę. Ignorując jego mokre ciuchy objęłam go wokół szyi i pozwoliłam sobie na drugi taki uścisk.Byłam przekonana, że William zapomniał o całej sprawie. Jednak mimo słów Sebastiana i śnieżycy wciąż chciał pomóc. Zmuszałam samą siebie aby się nie wzruszyć, jeszcze głupio by to wyglądało, gdybym się rozpłakała. Jednak prawda była taka, że zawsze chciałam mieć kogoś na kim mogłam całkowicie polegać, a jednocześnie nie ryzykować swoją wolnością.
- Dziękuję. Na prawdę. - szepnęłam. Williama ciuchy były zimne w dotyku i wmówiłam sobie, że to dlatego uścisnęłam go mocniej aby chociaż trochę go rozgrzać skoro nie chciał skorzystać z kominka. Wiedziałam, że miał rację i lepiej, aby nie zostawał tutaj na dłużej.