Guardian Demon

Czując, jak William ściska moje palce uznałam to za znak, że czuje się lepiej. Dlatego odsunęłam swoją dłoń, wciąż nie patrząc w stronę mężczyzny aby nikt nic nie podejrzewał. Po za tym, wolałam się skupić na rozmowie przy stole. Lord Bantley wspomniał o jakimś śmiesznym wydarzeniu, które spotkało jego i mojego brata co najwyraźniej wielu rozbawiło.
- Gdzie poznałeś Sebastiana, lordzie Bantley? -
- W lokalnym klubie dżentelmenów...-
Zauważyłam lekką panikę na twarzy Sebastiana. W końcu, oficjalnie nigdy bezpośrednio mi nie powiedział, że jest tam w jakimś klubie.
- Ah Anno! - Sebastian podniósł głos, przerywając lordowi. Do tego lekko przestraszył biedną kobietę. - Co jest w tem cieście? Takie to słodkie. -
- ... cukier, panie Parker -
- Młody Parker chyba za dużo wypił. Biedna chłopaczyna. - zaśmiał się lord.
Mnie dalej zastanawiało dlaczego Sebastian nie chciał wiedzieć o klubie dżentelmenów. Czy może było to coś związane z jego życiem prywatnym? Lub może biznesem?
Nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Spojrzałam w stronę Williama, uśmiechając się uroczo. Zasłoniłam dłonią usta od strony z której siedział Sebastian, specjalnie ukrywając co szepczę do jego przyjaciela. Chciałam zobaczyć reakcję brata, to raz, a dwa wolałam aby nie był pewien mojego kolejnego ruchu.
- Ten klub dżentelmenów - skupiłam się na oczach Williama, lekko mrużąc swoje. - Sebastian ma wiele znajomych z tego klubu, prawda? Niedługo są jego urodziny, chciałabym wiedzieć kogo powinnam zaprosić na przyjęcie, które planuję. Myślisz, że mógłbyś mi pomóc? -
Pozwoliłam sobie drugą dłoń położyć na nodze Williama. Tak, wiem. Sama sobie powiedziałam, że nie chcę być z nim widziana, nie chcę żadnych plotek na nasz temat i lepiej się trzymać od niego z daleka. Jednak na moje nieszczęście wyglądało na to, że ta... nietypowa znajomość może się mi jednak przydać. Do tego jak sama pani Wallflower powiedziała, tyle ludzi słyszało te plotki, że aż dotarły do pałacu. Nie było to idealna sytuacja, ale mogłam z niej jeszcze skorzystać.

Nie, taki układ wcale mi nie pasował. Nie wiedziałam czy mogłabym mu całkowicie zaufać. Mógłby powiedzieć Sebastianowi o moich planach i brat jeszcze więcej rzeczy przede mną będzie ukrywał. Po za tym, wciąż miałam być grzeczną i uprzejmą siostrą aż do wyjazdu z Dianą.
- Jestem lekko urażona. Kiedy tobie skłamałam, panie Lightwood? - zapytałam, nie pozwalając aby uśmiech znikł z mojej twarzy. To prawda, że potrafiłam rzucać kłamstewkiem tu i tam od czasu do czasu, ale szczerze nie mogłam sobie przypomnieć abym kiedykolwiek specjalnie wprowadzała Williama w błąd.
- Może być - dodałam, za nim mógł odpowiedzieć. Na tym na razie sprawę zostawiłam.
Po deserze nasi goście zaczęli powoli przygotowywać się do powrotu do własnych domów. Kilku przy wyjściu jeszcze pogadało ze Sebastianem co było dobrym znakiem. Byłam całkiem zadowolona z tego, jak zakończył się wieczór chociaż dzisiejsze rozmowy dawały mi duże do myślenia. Zwłaszcza to, co powiedziała pani Wallflower.
Gdy kątem oka zauważyłam Williama, który najwyraźniej również planował już wychodzić i czekał na odpowiedni moment aby pożegnać się z moim bratem posłałam mu ciepły uśmiech.
- Wygląda na to, że zobaczymy się w najbliższą niedzielę, panie Lightwood - i miałam nadzieję, że tam będziemy mogli omówić nasz układ przy, jak sam William opisał, mniejszej publiczności. W kościele tylko jedna osoba by nas podsłuchiwała, jeżeli ktoś wierzy w takie rzeczy.
- Proszę za bardzo za mną nie tęsknić do tego momentu - specjalnie mu dogryzłam. Najwyraźniej przechodząca obok Anna mnie usłyszała, chichocząc pod nosem niczym zawstydzona dziewczynka. Jednak mój wzrok był cały czas skupiony na Williamie

Kot nie lubi ryb? Ciekawe, jak William mógłby coś takiego wiedzieć. Vincent nie przepadał za obcymi i podobno zwiał od Williama, gdy tylko dostał od niego jedzenie. Jednak nie nad tym najbardziej się przejmowałam. Przed snem ułożyłam następny plan i zdecydowałam co powiem Williamowi, a co zatrzymam dla siebie. Przynajmniej na razie.
Dlatego, gdy nadeszła niedziela wstałam odrobinę wcześniej i poprosiłam Annę, aby pomogła mi ze suknią. Była bardziej odpowiednia do kościoła, niż na te bardziej leniwe i nieciekawe dni. Do tego musiałam się bardziej postarać ze swoją prezentacją, jeżeli chciałam aby wszystko poszło po mojej myśli.
Tak, jak William obiecał był punktualnie przed kościołem. Uśmiechnęłam się do niego, jakbym nie widziałam go od długiego czasu, a jego widok sprawiał mi ogromną przyjemność. W rzeczywistości nie do końca tak było, ale lepiej aby wszyscy inni w to uwierzyli. Może nawet sam William prędzej czy później zacznie wierzyć w takie bajki.
- Dzień dobry, panie Lightwood - przywitałam się z nim utrzymując uśmiech na twarzy. - Dobrze dzisiaj pan wygląda - ten komentarz był bardziej szczery niż poprzednie. Nie byłam pewna co było dzisiaj innego w jego ubiorze i stylu, ale cokolwiek to było bardzo mu pasowało.
Co raz więcej osób zaczęło się pojawiać przed kościołem. Niektórzy od razu wchodzili do środka, skąd słyszałam głos pani Wallflower witająca wszystkich. Inni stali przed wejściem aby trochę porozmawiać przed mszą.
- Jestem czegoś ciekawa - tak na prawdę to byłam ciekawa wielu rzeczy, jednak wszystko ma swój czas i miejsce.
Delikatnie złapałam ramię Williama, powoli idąc w stronę głównego wejścia, przy którym stali Wallflowersowie. Wiedziałam co robiłam i jak to wszystko wyglądana dla innych. Jeszcze kilka dni temu bym raczej stała, jak najdalej od Williama i unikała go, jak ognia. No cóż, plany czasami się zmieniają.
- Dlaczego zaoferowałeś pomoc? Nie sądziłam, że jesteś osobą bardzo wierzącą. -

Lekko uniosłam brew zerkając w stronę Williama, siadając na jednej z wolnych ławek. Miałam wrażenie, że nie planował bezpośrednio odpowiedzieć na moje pytanie i zamiast tego rzucił inny temat w moją stronę. Dlaczego podsycam plotki na nasz temat? Z kilku powodów. Po pierwsze, ludzie będą o czymś rozmawiać i większość nie będzie zwracało uwagi na potencjalnie niespodziewane zachowanie Sebastiana w towarzystwie bardziej romantycznym lub też przymknął oko jeżeli dowiedzą się o upadającym biznesie, chociaż miałam plan aby nigdy do tego nie doszło. Po drugie, miałam nadzieję, że mogłabym wykorzystać tą sytuację aby dowiedzieć się co ukrywa William. Cokolwiek to było pani Wallflower o tym jakoś wiedziała. No i po trzecie... w taki sposób jest przynajmniej ciekawie, a przez ostatnie dni strasznie mi się nudziło.
- To ciekawe, prawda? - zaczęłam odpowiadać na jego pytanie własnym pytaniem.
- Plotki zawsze są oparte na ziarenku prawdy - zamilkłam na chwilę, spoglądając mu w oczy.
- Nie urodziłam się wczoraj. Może nie jesteś mną zainteresowany lub biznesem mojego brata, ale coś najwyraźniej ode mnie chcesz. Ciężko nie zauważyć, że od momenty kiedy się poznaliśmy praktycznie cały czas na siebie wpadamy. Możesz spróbować mnie przekonać, że kręcisz się wokół mnie i Sebastiana ze względu na waszą przyjaźń, ale co raz ciężej jest mi w to uwierzyć. Jednak powiedzmy, że tobie wierzę, że zależy tobie na Sebastianie. Potrzebuję twojej pomocy, aby upewnić się, że mój brat jest i będzie... zdrowy i bezpieczny. - tylko na tyle mogłam powiedzieć, wolałam poczekać aż po mszy aby ujawnić sekret Sebastiana.
- Jeżeli faktycznie Sebastian jest tobie bliski to raczej naturalne, że poproszę jego przyjaciela o pomoc, prawda? -

Czy poszłabym do kogoś innego, gdybym miała taką opcję? Było to całkiem możliwe. Oprócz Williama jedyną inną osobą, która na coś by się przydała był inspektor George, ale nie mogłam mu do końca zaufać. Byłam pewna, że od razu by powiadomił Sebastiana o moich podejrzeniach.
Podczas mszy przypomniałam sobie jeden z wielu powodów dlaczego przestałam uczęszczać do kościoła. Nie wierzyłam w te różne opowieści, a już zwłaszcza, gdy ktoś o inch czyta i opowiada przez godzinę. No na prawdę, wszystko można by było załatwić w znacznie krótszym czasie.
Dlatego też westchnęłam z ulgą, gdy msza się skończyła. Poczekałam razem z Williamem, aż Wallflower sama do nas podejdzie. Trochę jej to zajęło, bo faktycznie była tutaj dosyć popularna i bardzo zaangażowana. A mąż dalej siedział i nic nie mówił.
- Co za cudowna msza, prawda? - zaczęła rozmowę. Ja jedynie przytaknęłam z grzecznym uśmiechem.
- Panie Lightwood, jeżeli pan mógłby pomóc pożegnać wszystkich przy wyjściu i upewnić się, że nikt przypadkiem czegoś nie zapomniał lub zgubił pomiędzy ławkami bardzo bym to doceniła. Panno Parker, pokażę gdzie są miotły i szmatki. -
Bez wahania poszłam za kobietą, kierując się przez boczne drzwi na jakiś korytarz. Przechodziłyśmy obok najróżniejszych obrazów, które jeszcze nie zostały powieszone. Zauważyłam nawet kilka mniejszych figurek z dodatkami złota. Po co kościołowi takie rzeczy? Ile coś takiego może być wart? Mogłoby się przydać, aby przekupić kogoś kto może wiedzieć więcej na temat finansów rodzinnego biznesu.
Pani Wallflower nagle otworzyła jedne z drzwi. Zaskoczyło mnie to, że potrzebowała kluczy do pokoju, gdzie przechowują środki czystości. Kobieta weszła do środka, a ja grzecznie czekałam na korytarzu. Kątem oka ujrzałam małą figurkę anioła ze złotymi skrzydłami. Sięgnęłam po aniołka, które pomimo rozmiaru było całkiem ciężkie.
Weź. Nikt nie zauważy.
Nie byłam pewna skąd wziął się ten głos i jeszcze bardziej nie mogłam zrozumieć czemu bez wahania się go posłuchałam. Aniołka schowałam do podręcznego woreczka, które zwisało z mojego prawego nadgarstka. Pani Wallflower wróciła chwilę później, trzymając dwie miotły, wiadro i dwie szmatki.
- Wszystko w porządku? - zapytała, podając mi wiadro i miotły.
- Tak, oczywiście. Trochę niewsypana jestem. -
Kobieta uśmiechnęła się łagodnie.
- Na prawdę doceniam twoją pomoc, panno Parker -
- To ja dziękuję, że pani o mnie pomyślała. Może mogłabym panią zaprosić na kawę jednego dnia? Tylko my dwie. -
Jej uśmiech się poszerzył.
- Z wielką przyjemnością -
Dosyć szybko wróciłyśmy do Williama i o dziwo nikogo już w kościele nie było, po za Williamem i panem Wallflower.
- Jeszcze raz dziękujemy za pomoc. Musimy już wychodzić, aby zdążyć z wizytą w sierocińcu. -
- Macie oboje na prawdę dobre serca -
Pani Wallflower delikatnie ułożyła dłoń wokół mojego policzka. Ten gest mnie zaskoczył. Był on... Za bardzo przypominał mi, jak kiedyś moja mama gładziła mój policzek i patrzyła mi głęboko w oczy, gdy mówiła, że mnie kocha lub kiedykolwiek była ze mnie dumna. Te wspomnienia zabolały bardziej, niż przepuszczałam i zabrakło mi słów na pożegnanie ze starym małżeństwem.
Dopiero gdy wyszli jakoś wróciłam do rzeczywistości.
- No tak... Teraz trzeba posprzątać. - mruknęłam i spuściłam wzrok, spoglądając na puste wiadro.

Ah no tak, trzeba wykorzystać okazję, że nikogo nie ma. No, oprócz tego jednego gościa, który nas obserwuje przez obraz wiszący nad ołtarzem. Prawie prychnęłam do własnych myśli.
Usiadłam obok Williama, próbując zapomnieć o wspomnieniach, które niespodziewanie do mnie wróciły. Musiałam się skupić na moich planach, na tym co się dzieje teraz.
Wzięłam głęboki wdech i wydech. Chciałam aby William uwierzył mi całkowicie i nie podejrzewał, że mogłam coś jeszcze ukrywać. Dlatego to jak zamierzałam podzielić się z nim pewnymi informacjami było ważne. Skorzystałam z okazji, że trzymał mój nadgarstek i ułożyłam drugą dłoń wokół jego.
- Nie sądziłam, że mój brat mógłby ukrywać przede mną jakieś wielkie sekrety - zaczęłam szeptem, unikając wzroku Williama.
- Obawiam się, że twoje zdanie na temat Sebastiana się zmieni, ale mam nadzieję, że się mylę - specjalnie nie powiedziałam od razu o co chodziło. Specjalnie udawałam bardziej zmartwioną, niż byłam.
- Powodem dlaczego Sebastian do tej pory nie znalazł sobie żony jest to, że nie interesuje się kobietami. Gdy mnie znalazłeś w jego biurze szukałam mojego kota i przez przypadek znalazłam listy, które Sebastian otrzymał od swojego kochanka. - uniosłam swoje dłonie, aby zakryć twarz.
- Jeżeli ktoś się dowie, jeżeli za dużo ludzi będzie posiadało tą wiedzę kto wie co się z nim stanie. - ułożyłam dłonie na swoich kolanach, podnosząc wzrok i w końcu patrząc Williamowi w oczy.
- Dlatego potrzebuję pomocy, aby wejść do waszego klubu dżentelmenów. Sebastian nigdy mi o nim nie mówił, więc podejrzewam, że mogę tam znaleźć więcej informacji. - głównie w sprawie biznesu niż romansów mojego brata, ale tego William już nie musiał wiedzieć.

Nie do końca spodobała mi się reakcja Williama. Dlaczego nie mógł po prostu się zgodzić i chociaż trochę ułatwić mi życie?
- Możliwe, że nie miałeś szansy tego zauważyć, ale mój brat często wykorzystuje to, że mało kiedy ktoś bierze mnie i moje słowa na poważnie. Bez konkretnych dowodów mógłby mnie wyśmiać, powiedzieć, że zwariowałam lub sama wymyśliłam historyjkę o jego romansach. Same listy mi nie wystarczą. Potrzebuję więcej dowód za nim będę mogłam omówić sprawę z bratem. - tym razem nie musiałam kłamać czy specjalnie czegoś ukrywać. Podejście Sebastiana do jakichkolwiek poważnych rozmów zawsze podobnie się kończyło i ostatecznie nic się nie zmieniało.
Wstałam z ławki, spoglądając w dół na Williama. Mogłam spróbować jeszcze jednego sposobu na przekonanie Williama do pomocy.
- Wiedziałam, że nie mogę tobie zaufać. Jesteś, jak cała reszta. - machnęłam dłonią w jego stronę, odwracając się od niego. Wzięłam w dłoń miotłę i podeszłam bliżej do ołtarza aby zacząć nasze sprzątanie. Jeżeli poczucie winy Williama nie przekona go do współpracy to zawsze mogłam spróbować czegoś innego. Musiałabym być bardziej kreatywna i potrzebowałabym trochę więcej czasu, to tak. Dlatego też ta "przyjaźń' z Williamem mogła być przydatna... Gdyby tylko sam William mógł w to uwierzyć.

Postanowiłam udawać, że go ignoruję i wcale nie słucham. Jednak musiałam chociaż spojrzeć w jego kierunku, gdy wypowiedział moje imię. Na początku spojrzałam ukradkiem w jego stronę, kontynuując swoją pracę. Dopiero, gdy William skończył i oczekiwał mojej odpowiedzi westchnęłam ciężko i odwróciłam się w jego stronę.
Pozwoliłam sobie się mu przyjrzeć po raz kolejny. Nasza znajomość nie była jedyną nietypową rzeczą. Jeszcze nigdy nie spotkałam kogoś kto tak skutecznie potrafił mnie zdenerwować i jednocześnie zaintrygować. Zazwyczaj mężczyźni jedynie grają mi na nerwach, ale z Williamem nasze rozmowy są ciekawa, a jego podejście do spraw nieprzewidywalne. Chyba po raz pierwszy spotkałam się z kimś kto nie tylko zna zasady tej nieoficjalnej gry, ale również jest całkiem niezłym graczem.
- Masz rację. Mój brat byłby skończony, a razem z nim ja. Jeżeli chodzi o pracę to może mój brat jest oficjalnym właścicielem biznesu, ale pewne decyzje podejmujemy razem. - nie była to do końca prawda. Musiałam zawsze jakoś podejść do sytuacji aby Sebastian uwierzył, że moje pomysły były jego.
- Gdyby faktycznie był zajęty miłością nic by się nie zmieniło, ponieważ ma mnie. Jak wspomniałam, pewne decyzje podejmujemy razem. - i jeżeli mój plan się powiedzie będę mogłam zmusić Sebastiana aby przekazał część biznesu na moje imię. Wtedy będę miała bezpośrednią kontrolę i całkowitą wolność. Nigdy więcej nie będę zależna od mężczyzny.
- Sebastian to jedyna rodzina jaką mam. Nieważne co by zrobił zawsze znajdzie u mnie wsparcie. Myślałam, że chociaż ty potrafisz to zrozumieć. Myliłam się?

Sądziłam, że skoro William nie miał wielkiej rodziny, jeżeli w ogóle kogokolwiek jeszcze miał, to tym bardziej zrozumie więź jaką miałam ze Sebastianem. Tak, może czasami miałam ochotę wydrapać oczy Sebastianowi, ale pod koniec dnia i tak jesteśmy rodzeństwem. Dziadków nie mamy, a wszystkie jakieś tam ciotki i wujkowie przestali się nami interesować, gdy dowiedzieli się komu nasz ojciec przekazał biznes. Anna była niczym rodzina, ale z bratem przeżyliśmy razem straszne koszmary. Nie wyobrażam sobie życia, gdzie mamy tak złe relacje, że aż ze sobą nie rozmawiamy.
Na szczęście William zmienił temat. I dobrze, wolałam na więcej pytań na temat mojego brata i moich planów nie odpowiadać. Im mniej wiedział tym lepiej.
Jego pytanie mnie rozbawiło i pozwoliłam sobie się zaśmiać. Zakryłam dłonią usta, ale po chwili również wróciłam do sprzątania.
- Nie do końca - odpowiedziałam, gdy się uspokoiłam.
- Gdy nie ma ciekawych plotek ludzie zazwyczaj się nudzą i szukają kontrowersyjnych informacji aby stworzyć własne ploteczki. Skoro tyle osób jest zainteresowanych naszym "romansem" wolę aby to o mnie plotkowali niż o moim bracie. Do tego jesteś w miarę dobrym aktorem i potrafisz być czarujący. Gdybym nie wiedziała, że nie jesteś mną zainteresowany to sama bym uwierzyła w takie plotki. Na nasze szczęście to tylko niewinna mała gra. - zatrzymałam się na chwilę, zauważając, że byłam bliżej Williama, niż wcześniej. Posłałam mu uroczy uśmiech.
- Jak to jest możliwe, że nie może minąć nawet jeden tydzień bez wpadania na siebie? Mam wrażenie, że gdybym nagle wyjechała z miasta to i wtedy byś się znalazł na końcu mojej podróży. - mój uśmiech się poszerzył.
- Anna by to nazwała przeznaczeniem, ale ja już dawno przestałam wierzyć w bajki. Może podzielisz się ze mną swoimi teoriami?

Aniołem stróżem? Ale teraz wymyślił. Prawie znowu się zaśmiałam, ale ostatecznie jedynie pozwoliłam sobie na utrzymanie uśmiechu na twarzy.
- W takim razie, mój aniołku, masz całkiem niezłe rogi za uszami - od razu wróciłam myślami do dnia, gdy spotkaliśmy się przez przypadek w galerii. Gdyby William nie zaproponował pewnych zmian na obrazach to nigdy coś takiego by nie przyszło mi do głowy. Oczywiście, nie mogłam go winić za tą sytuację, a przynajmniej nie całkowicie.
Postanowiłam trochę popracować w ciszy, wciąż chcąc jak najszybciej wyjść z kościoła. Wyglądało na to, że William również nie chciał tutaj spędzić całego dnia. Najgorzej i najwięcej czasu zajęło umyciem podłóg. Może nie powinnam była ubrać jednej z ładniejszych sukienek. Nie wiedziałam, jak Anna mogła kilka razy w tygodniu na kolanach tak myć podłogi. Do tego kobieta ma swoje lata, więc jeżeli mi jest ciężko to jej zapewnie wcale przyjemnie nie jest. Kurcze, może powinnam bardziej doceniać jej pracę.
Westchnęłam ciężko i siadając na ławce pozwoliłam sobie trochę odpocząć. Z rozczarowaniem zauważyłam, że ubrudziłam trochę spódnicę w kilku miejscach. Zdecydowanie nie byłam na dzisiaj przygotowana.
Spojrzałam w stronę Williama, który najwyraźniej też skończył sprzątać.
- Są w tej okolicy jakieś dobre restauracje? Nie zjadłam śniadania i nie wiem, czy Anna będzie miała obiad gotowy do mojego powrotu. - przyznałam, marząc o jakimś dobrym i ciepłym posiłku.
- Oh i chciałabym odwiedzić wasz klub jutro wieczorem - wróciłam nagle do poprzedniego tematu. Wiedziałam, że prawdopodobnie Sebastian musiał chodzić najczęściej do klubu popołudniami i wieczorami. Na szczęście, jutro idzie na kolację na drugi koniec miasta, więc była szansa abym mogła się zapoznać z jego towarzystwem.
- Czy jest coś co powinnam wiedzieć lub mieć przy sobie? Nie wiem, jakie macie tam wymagania, ale powinnam mieć odpowiednie ubrania na takie wyjście. - byłam pewna, że Sebastian gdzie jeszcze ma swoje ciuchy z poprzednich lat, które powinny na mnie pasować.

Nie widziałam do końca powodu aby kupić nowy garnitur. Nie byłam pewna gdzie bym mogła znaleźć kogoś kto mógłby coś uszyć na moje wymiary i mieć wszystko przygotowane do jutrzejszego wieczoru. Wydawało się to raczej niemożliwe. Zdecydowałam wziąć stary garnitur Sebastiana. Nawet jeżeli nie będzie idealnie pasował, lepsze to niż nic.
Nie odpowiedziałam na jego pytanie i William zaczął czyścić te brudniejsze plamy na mojej spódnicy. Najwyraźniej coś również miałam na rękawie, bo i tam William próbował coś wymyć. Nagle poczułam silniejszy ucisk na moim nadgarstku co mnie odrobinę przestraszyło. Nigdy jakoś wcześniej nie zauważyłam jak silny potrafi być William.
Szczerze, zapomniałam o tej figurce. Niechętnie spojrzałam na woreczek za nim przeniosłam moje niezadowolone spojrzenie na Williama. Nie podobało mi się, jak się do mnie zwracał, ani jego reakcję. Co go to obchodziło? Może to był prezent, który ładnie schowałam aby nic się mu nie stało podczas sprzątania? Nie miałam żadnych kieszeni oprócz w płaszczu, ale nawet te nie były za głębokie.
Zawsze można skłamać. Przecież nie ma w tym nic złego. Czasami trzeba.
Tym razem zignorowałam głosik w głowie. Rozwiązałam woreczek, wyciągnęłam figurkę i wcisnęłam ją w dłonie Williama. Nie byłam psem, ani służbą aby odkładać rzeczy na miejsce.
- Proszę, mój aniołku - zmusiłam uśmieszek na twarzy. Doprawdy, święty się znalazł. Zawiązałam z powrotem woreczek na swoje miejsce i poprawiłam rękaw oraz spódnicę.
Bez słowa wyszłam na ulicę, gdzie było znacznie więcej ludzi niż dwie godziny temu. Mimo tego bez problemu zauważyłam znajomą twarz.
- George Silver - uśmiechnęłam się szczerze do inspektora. Mężczyzna odwzajemnił uśmiech, lekko przytakując głową.
- Panno Parker, wygląda na to, że znacznie lepiej się czujesz. Do tego... chodzisz do kościoła. - tu George zerknął w stronę budynku, zaskoczony jego własną obserwacją.
- Pomagałam pani Wallflower ze sprzątaniem - wytłumaczyłam krótko. Przyjrzałam się mu bliżej i zauważyłam, że mężczyzna jest odrobinę inaczej ubrany niż zazwyczaj.
- Masz wolne?
- Mój asystent nalegał abym odpoczął chociaż trochę. Wspomniał coś o spacerach na świeżym powietrzu czy coś w tym stylu. - westchnął ciężko, jakby w myślach wspominał tą rozmowę.
- Muszę się z nim zgodzić. Dobrze ciebie zobaczyć bez notesika w dłoni czy przy biurku pełnym papierów. - zazwyczaj tylko w takich momentach łatwo znaleźć inspektora.
- Masz jakieś plany na dzisiejsze popołudnie? Jest... - mężczyzna zamilkł, patrząc na coś za moimi plecami. A raczej na kogoś. Spojrzałam przez ramię i ujrzałam Williama, który szedł w naszym kierunku.
- Proszę mi wybaczyć, nie wiedziałem, że jesteś z towarzystwem.
- Nie ma problemu. Właśnie idziemy coś zjeść, jeżeli chciałbyś do nas dołączyć.
George pokręcił głową, ponownie się uśmiechając.
- Dziękuję za zaproszenie. Może innym razem... Może w tą środę? Otwierają nowe miejsce na głównej ulicy.
Oh? Brzmiało to dosyć ciekawie. Zazwyczaj nie chodziłam na takie otwarcia i nie interesowało mnie aż tak towarzystwo George'a. Jednak mogłoby to trochę podsycić plotki.
- W takim razie widzimy się w środę.
Jego uśmiech się poszerzył. Pożegnaliśmy się i George przytaknął w stronę Williama, po czym wrócił do swojego spaceru. Odwróciłam się w stronę Williama.
- Możemy już iść? - zapytałam, próbując być ostrożna z moim tonem. W końcu, nie wiadomo kto nas obserwuje.

[justify] Ulżyło mi, gdy Dove nie kłóciła się. Była bardzo niezadowolona, widziałem to po jej minie, oschłym tonie i zachowaniu lecz bez żadnych zbędnych słów wcisnęła figurkę w moje ręce. Wyminęła mnie, opuszczając świątynię.
Żebym tylko wiedział, co z tym zrobić i skąd go zabrała. Zostawienie figurki byle gdzie jakoś mi nie pasowało, dlatego podszedłem do ołtarza, by tam ją postawić. Przez myśl przeszło mi, co wpłynęło na decyzję Dove i jej całkiem spokojne podejście do sprawy. Spojrzałem do góry, na postać na krzyżu. Nigdy nie widziałem ani Boga, ani Jezusa, nie miałem też pewności, czy którykolwiek z nich słyszy myśli ludzi. Jednak skoro istniało piekło, anioły i demony, nie miałem podstaw, by nie wierzyć w istnienie tej dwójki.
Dziękuję. Pomyślałem jeszcze zanim ruszyłem za kobietą. Na szczęście nie oddaliła się zbyt daleko, gdyż na jej drodze zjawił się nie kto inny, jak sam pan inspektor. Zwolniłem przy tym odrobinę kroku, aby nie przeszkadzać im w rozmowie. Dopiero kiedy zauważył mnie i skinął głową, przywitałem się z nim. Trochę mina mu zrzędła, ale starał się aż tak bardzo tego po sobie nie pokazywać. Głupotą było myśleć, że zgodziłby się na towarzyszenie nam, mimo uprzejmej propozycji Dove. Biorąc pod uwagę całą masę plotek na nasz temat, mógł nie chcieć się wtrącać między nas. Nie miał jednak problemów z umówieniem się do restauracji na inny dzień. I może to dobrze. Był zdecydowanie lepszym towarzyszem dla Dove niż Wallflower.
- Chodźmy - zgodziłem się, choć to ona zrobiła krótki przystanek na naszej drodze.
W milczeniu przeszliśmy drogę do restauracji. W środku nie było zbyt wiele osób. Było zbyt wcześnie na to, dlatego mogliśmy sobie wybrać dowolny stolik. Może ten pod oknem, skoro tak bardzo chciała plotek i skandalu.
Kelner odebrał od nas zamówienie niedługo. Od razu przyniósł dla nas gorącą herbatę w oczekiwaniu na posiłek.
- Przyjdę po ciebie o siedemnastej. Sebastian zazwyczaj zjawia się jako pierwszy, nie będzie więc problemów, że mógłby wcześniej wpaść na ciebie - powiedziałem.

Nasze późne śniadanie minęło raczej spokojnie co było przyjemną odmianą. Miałam nadzieję, że wystarczająca ilość osób zauważyła jak spędzamy razem kolejny dzień. Będąc tematem plotek nie zawsze wiedziałam od razu o czym inni rozmawiali, ale miałam przeczucie, że kobiety z Widows Circle niedługo podzielą się tą wiedzą.
Dlatego na razie skupiłam się na Sebastianie. Albo raczej na sekretach, które przede mną ukrywał. Udało mi się wysłać Annę z domu, wmawiając jej, że potrzebujemy w domu nowej herbaty. Miałam mniej więcej godzinę aby się przebrać, ukryć włosy pod cylindrem, które pożyczyłam od Sebastiana i zapamiętać szczegóły mojej nowej tożsamości.
- Adam Brockton. 22 lata. Niedawno przeprowadził się do Londynu aby zainwestować w nowy biznes. Usłyszał, że Parker Hotel planuje otworzyć nowe miejsce w mieście. Jest w klubie, aby znaleźć właściciela. - powtarzałam w kółko. Nie były tego za dużo, więc byłam pewna, że sobie poradzę. Mimo tego wciąż się denerwowałam.
William był punktualnie o siedemnastej. Ubrałam płaszcz, który był odrobinę dla mnie za duży, ale przynajmniej ochroni przed zimniejszym wiatrem. Szybko wyszłam z domu, aby przypadkiem nikt nie zauważył, że ktoś inny oprócz Sebastiana, mnie lub Anny był w naszym domu.
Spojrzałam w stronę Williama i wiedziałam, że lepiej nie wiedzieć co sobie myślał o moim... kostiumie.
- Daleko jest wasz klub? - zapytałam, zamykając za nami bramę.