Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

 Dove Rachel Parker  

Dove Rachel Parker

Dove Rachel Parker

Dove Rachel Parker

Dove Rachel Parker

Dove Rachel Parker  

Przyzwyczaiłem się już do popołudni spędzanych z Dove przy książce. Ona czytała, a ja zazwyczaj spałem gdzieś w pobliżu lub na jej kolanach, żeby cały czas mieć na nią oko i obudzić się, gdyby gdzieś wychodziła.
Dzisiejszego popołudnia jednak to powrót Sebastiana wyrwał mnie ze snu. Czy mnie ucieszył jego powrót? Trudno powiedzieć. Może niekoniecznie. Może wolałbym trochę więcej spokoju oraz rozmów z Dove. Wciąż jej do końca nie rozgryzłem.
Uniosłem spojrzenie na Annę, gdy zaczęła przedstawiać mnie jako adoratora Dove. Skąd ona wiedziała o tym, że razem spędziliśmy tamten dzień? Pewnie słyszała pełno plotek od bab, które nie potrafią bez nich żyć. A naiwny Sebastian łyknął to od razu. Co za utrapienie.
Kiedy mężczyzna zbliżył się do mnie, aby się ze mną przywitać, wstałem i odszedłem, nie pozwalając mu się nawet dotknąć. Widziałem jeszcze jego zaskoczoną minę, gdy wyskakiwałem na kolana Dove. Niech się wypcha tymi wszystkimi plotkami i swoją kolacją ze sponsorami. Nie interesowało mnie to.
Resztę dnia spędziłem z Dove, siedząc jej na kolanach i spoglądając na strony książki. Cóż, doprawdy ciekawą literaturę sobie wybrała.
Przez następne dwa dni deszcz nie odpuszczał nawet na chwilę. Strumienie deszczu lały się z nieba, czasem nawet grzmiało. Sebastianowi nie bardzo widziało się wychodzenie w taką pogodę, tak samo Dove. Podejrzewałem, że i sama Anna nie opuszczałaby domu, gdyby nie musiała wyjść po zakupy na obiad. Niestety to wiązało się również z czymś paskudnym. Anna rzeczywiście kupiła ten głupi sweterek, o którym mówiła jej Dove. I próbowały mnie w to coś ubrać. Wkurzyłem się. Podrapałem je obie, bo nikt nie będzie ubierał mnie w takie gówno. Nie wiedziałem, czy moje warczenie i krzyki coś dodatkowo dały, czy zrozumiały, że tego nie chciałem. Ale na wszelki wypadek schowałem się.
I to we własnym mieszkaniu. Z dala od nich. Nie robiłem znów wolnego wiedząc, że moja podopieczna miała zamiar się gdzieś wybrać w taką ulewę.
Minęło sporo czasu odkąd ostatnio tu byłem. Musiałem wywietrzyć mieszkanie z panującego zaduchu. I umyć talerze po ostatnim obiedzie, szorując z nich resztki pleśni. Zadowolony przespałem noc we własnym łóżku. Zapomniałem jakie miłe to uczucie.
Obudziłem się rankiem. A raczej ktoś to zrobił, głośno pukając do moich drzwi. Pewnie ktoś sobie przypomniał, że nie opłaciłem czegoś tam, za miesiąc rok temu, gdy tu jeszcze nie przebywałem. A o rachunki dbałem na bieżąco. Dlatego mocno się zirytowałem, kiedy ten ktoś po drugiej stronie nie dawał mi spokoju. I to w taki dzień. Może i deszcz zelżał lecz wciąż siąpiło i było ponuro. Zignorowanie problemu nie przyniosło jego rozwiązania, dlatego z bólem głowy wstałem.
- Czego znowu… oh... - zatkało mnie, gdy pod moimi drzwiami zobaczyłem Annę. - Coś się stało? - to było pierwsze, co przyszło mi na myśl. A potem wpuściłem kobietę do mieszkania, żeby nie rozmawiać na korytarzu. Trochę się wystraszyłem, że przez jedną noc Dove coś wywinęła i teraz siedzi w więzieniu albo wykrwawia się w łóżku. Jednak mina kobiety była spokojna, nawet uśmiechnięta, co mnie uspokoiło.
- Witam, chciałam tylko wręczyć panu zaproszenie na kolację od pana Sebastiana - wcisnęła mi w dłoń list, czym jeszcze bardziej mnie zdziwiła.
- Skąd wiesz, gdzie mieszkam? - zapytałem podejrzliwie.
- Trochę popytałam, panu Sebastianowi w końcu bardzo zależy, żeby pan się zjawił - odpowiedziała, niezbyt nawet się przejmując tym, jak bardzo nie podobał mi się fakt, iż ktoś wskazał jej moje drzwi. - Byłam też wczoraj, ale pana nie było, mówią, że jest pan bardzo zajętym człowiekiem i nieczęsto przebywa w domu - kiedy kobieta mówiła, przejrzałem krótką zawartość liściku. Wiedziałem co się w nim znajduje, ale zrobiłem to dla pozoru.
- Jak sama pani zauważyła, jestem zajętym człowiekiem. Przykro mi, ale o takich rzeczach mówi się z wyprzedzeniem, a nie na ostatnią chwilę. Proszę przekazać Sebastianowi moje przeprosiny lecz nie pojawię się na kolacji - odpowiedziałem tylko.
- Panu Parkerowi bardzo zależy. Poza tym będzie tam również jego siostra, panna…
- A co to ma do rzeczy? - przerwałem jej, zirytowany wspomnieniem o Dove.
- Przecież…
- Proszę nie rozsiewać przy okazji bezpodstawnych plotek odnośnie mojej znajomości z panną Dove - właściwie na tym zakończyła się nasza rozmowa. Nie zamierzałem pozwolić, by ktoś próbował dalej rozprzestrzeniać te bzdury. Trzeba było je uciąć jak najszybciej.
Kiedy zamknąłem drzwi za Anna, początkowo wcale nie zamierzałem przychodzić na kolację. Przecież i tak tam będę, co to za różnica w jakiej postaci. Szkoda jedynie, że nie wiedziałem kto miał się tam jeszcze zjawić. Więc może to nie było całkiem głupie, pojawić się tam osobiście…
Eh, miałem właściwie jeszcze cały dzień dzisiejszy, by zorientować się w tym wszystkim. Kolacja miała odbyć się następnego dnia, uznałem więc, iż poczekam z podjęciem decyzji do ostatniej chwili. I jak najszybciej wróciłem do domu Parkerów, by zacząć się czegoś dowiadywać.

Dove Rachel Parker

Do domu zdążyłem jeszcze przed Anną. Kobieta widocznie najpierw przyszła do mnie, a dopiero później ruszyła za sprawunkami, gdyż przez dłuższy czas jeszcze nie wracała.
Ułożyłem się więc w jadalni na krześle obok Dove. Słuchałem ich rozmowy podczas śniadania, ale nie było w niej nic specjalnie interesującego. Do momentu gdy wróciła Anna z wiadomością ode mnie. I wtedy przeżyłem prawdziwe zaskoczenie.
Wallflower. To dziwne, trochę straszne małżeństwo, które od razu mnie przejrzało, nie miało stróżów i bardzo mnie niepokoił fakt, że zaczynają kręcić się przy Sebastianie. A przy Sebastianie oznaczało również przy Dove. To nie mogło wiązać się z niczym dobrym. W dodatku ich "duży wpływ na ludzi w kościele" był tak samo nie na miejscu. Zazwyczaj najgorsze ścierwa kryły się pod maskami największych pobożników. Sam miałem kilku takich pod opieką w piekle.
To niestety oznaczało również, iż musiałem zjawić się na tej kolacji osobiście. Pod postacią Vincenta od razu byłbym spalony i domyśliliby się wszystkiego. Lepiej niech uznają, że po prostu kręci się wokół niej jakiś demon.
Tak więc następnego dnia z samego rana, wysłałem krótki list do Sebastiana. Napisałem, że udało mi się znaleźć nieco czasu i zjawię się na tej kolacji. Tym razem do nienagannego stroju założyłem też rękawiczki. Oni nie wiedzieli, że ja będę, ale ja wiedziałem o ich obecności i mogłem się przygotować. Nie dało się ukryć, że strasznie się denerwowałem. Anna chyba również w przygotowaniu kolacji. Sebastian wydawał się beztroski strojąc się przed lustrem, zaś Dove… jak to Dove, trudno ją rozgryźć.
Do drzwi zapukałem jako jeden z ostatnich. Lepiej było nie zjawiać się pierwszym lecz chciałem również zjawić się przed tamtą dwójką.

 Dove Rachel Parker  

Trudno określić, co wprawiło Sebastiana w tak dobry nastrój. Odpowiedziałem mu tylko drobnym uśmiechem. Po krótkim powitaniu od razu poprowadził mnie w stronę Dove. Czyżby i Anna nakładła mu do głowy tych głupot? Najwyraźniej tak, sądząc po jego zachowaniu. Milczałem więc, przysłuchując się rozmowie rodzeństwa. Popierałem w pełni zdanie Dove, nie zamierzałem jej zatrzymywać.
- Twoja siostra ma rację - zwróciłem się do mężczyzny, gdy odeszła od nas.
- Co masz na myśli?
- To, że ludzie tworzą plotki ilekroć zobaczą nas w swoim towarzystwie. A wcale nie przyszedłem tu dla niej. Anna podkreślała, że bardzo zależy ci na mojej obecności i tylko dlatego znalazłem trochę czasu.
- Doprawdy? - dopytał Sebastian, pocierając dłonią brodę. Wyglądał jakby już trochę za dużo wypił, a kolacja dopiero miała się zacząć. Wyglądał jakoś przy tym nieswojo, dziwnie się zachowywał. To znaczyło tyle, że musiałem mieć oko i na niego, a przy okazji szczerze porozmawiać sobie z jego stróżem.
Naszą rozmowę przerwało pojawienie się kolejnych gości. Nawet nie musiałem patrzeć, żeby wiedzieć kto przyszedł. Wallflowersowie. Czułem jak czyjś wzrok przeszywa mnie niemal na wylot, jak świdruje dziurę w plecach. Ich aura wprawiała mnie w taki niepokój, jakiego nie odczuwałem od wielu lat. Zwłaszcza, że nie miałem pojęcia kim (lub czym) byli i czego chcieli od Parkerów.
Sebastian za to przywitał ich z szerokim uśmiechem, witając jak starych znajomych. Niestety musiał i mnie w to wciągnąć. Przez niego musiałem lepiej zapoznać się ze starą Rosemary oraz jej milczącym mężem Edmundem. Mimo posiadania rękawiczek chciałem z obrzydzeniem jak najszybciej móc puścić dłoń mężczyzny, nie wspominając o kobiecie, której dłoń musiałem cmoknąć. Zrobiłem to szybko i w powietrzu niemalże, z trudem powstrzymując odruch strząśnięcia czegoś z siebie. Anna na szczęście zaraz zaczęła znosić na stół pierwsze przystawki i nie musiałem dłużej męczyć się ich towarzystwem z tak bliska.

Dove Rachel Parker

Wybierając sobie prawie najdalsze miejsce przy stole, nie sądziłem, że znajdę się pomiędzy takimi "osobistościami". Liczyłem, że każdy będzie wolał usiąść jak najbliżej gospodarza z czym się grubo pomyliłem. Skończyłem więc między panią Thompson, która wciąż trajkotała o swojej hodowli pawi, a starymi Rosemary i Edmundem. Myślałem, że zwariuję. Już chyba wolałbym siedzieć przy Dove i narażać się na kolejne plotki. Nie chciałem też tego robić ze względu na plany Sebastiana co do dzisiejszego wieczoru. Lepiej nie stać się atrakcją numer jeden.
Dlatego starałem się uprzejmie odpowiadać pani Thompson, chociaż w ogóle nie wiedziałem jak się zajmowało tym ptactwem. Jej jednak nie zrażały moje krótkie i zdawkowe odpowiedzi. Radośnie opowiadała o swoich ulubieńcach i swoich dalszych planach.
Atmosfera się całkowicie zepsuła, gdy usta otworzyła Wallflower, wtrącając się.
- A jak miewa się pański interes, panie Lightwood? W końcu odziedziczył pan po dziadku całkiem niezłą posadę - zapytała, po czym zachichotała niczym mała dziewczynka.
Mój interes nie miał się wcale. Swoje zaskoczenie próbowałem zamaskować wymuszonym uśmiechem. Bo przecież nie prowadziłem interesu po dziadku od jakichś kilkuset lat. Od momentu, kiedy skończyło się moje życie.
- Sprzedałem… i przeprowadziłem się tutaj - wydusilem w końcu. W międzyczasie posłałem Dove krótkie spojrzenie. Siedziała po drugiej stronie stołu i kilka krzeseł dalej, nie miałem pojęcia czy usłyszała tą rozmowę. Przez myśl przeszło mi, dlaczego opowiadała jakieś bzdury na mój temat. Tylko że wcale nie opowiadała. Przez cały czas byłem przy niej, nie było możliwości, aby spotkała się z kimś bez mojej wiedzy. Skąd więc…? Czy ta stara wiedźma nas podsłuchiwała? Czy wiedziała coś, o czym ja nie?
- Oh, przykro mi to słyszeć. Proszę mi zatem powiedzieć, co słychać u szanownej Dorothy i drogiej Elizabeth? - uśmiechnęła się uroczo, bezczelnie spoglądając w moją stronę. Miałem wrażenie, że jej uśmiech poszerzał się z każdą kolejną chwilą, kiedy to wytrącony z równowagi nie potrafiłem ukryć emocji.
Nigdy nikomu nie mówiłem o Dorothy, bo sam do końca nie wiedziałem co to za osoba. Była tylko w moich wspomnieniach. Elizabeth nie pamiętałem w ogóle, ale najwyraźniej Rosemary wiedziała coś więcej o mnie niż ja sam. Normalnie powinienem się ucieszyć, mogąc zapytać o swoją przeszłość i kilka męczących mnie spraw. Ale tak nie było. Od pierwszego szoku do czystej nienawiści minęło zaledwie kilka chwil.
Zacisnąłem mocniej dłoń na trzymanym widelcu, by opanować jakoś drżenie dłoni. Drugą zaś zaciskałem w pięść pod stołem, aż poczułem wbijające się w skórę paznokcie. Moje odczucia przy naszym pierwszym spotkaniu teraz nabrały więcej jasności. To nie było niekomfortowe, drażniące, czy stresujące jak myślałem na początku. Po prostu miałem ochotę trzymanym widelcem wydziergać jej oczy. Kobieta tym razem nawet się nie kryła, obłuda aż kipiała z jej postawy, a z ust sączył się jad.
- Wszystko w jak najlepszym porządku, dziękuję - nie wiedziałem jak to się stało, że jeszcze coś we mnie nie wybuchło, a mój głos nie przypominał syku bądź warczenia. Fala dławiących emocji jaka mnie zalała, była po prostu nie do zniesienia.
Wbiłem spojrzenie w swój talerz, nie mogąc się już na niczym skupić. Rozmowy przestały mieć dla mnie sens, jedzenie zdawało się być bez smaku. Jedynym co potrafiłem odczuwać były te nowo odkryte odczucia. Żal, ból, smutek i przede wszystkim morze nienawiści i trawiącej mnie od środka złości.
Dlatego odszedłem od stołu, gdy tylko nadarzyła się ku temu pierwsza lepsza okazja.
- Wszystko w porządku? - Sebastian złapał mnie za łokieć, zatrzymując tuż przed wyjściem. Najpierw pokiwałem głową, że tak, później podkręciłem na znak, że nie.
Co się ze mną działo?
- Muszę zapalić - wyrzuciłem z siebie.
- Pójdę z tobą - oznajmił, a ja nie miałem sił przekonywać go do zmiany zdania. Usiedliśmy przed domem na ławce. Wyciągnąłem z kieszeni ostatnio kupione papierosy, Sebastian jak się okazało miał swoje.
- Daj to - zabrał mi z dłoni zapałki, kiedy po raz kolejny wyrzuciłem z siebie serię przekleństw, nie mogąc wykrzesać ognia, i sam to zrobił. - Na pewno wszystko z tobą w porządku? - tym razem nie odpowiedziałem. Miałem w głowie jednocześnie pustkę oraz istny mętlik.

 Dove Rachel Parker  

- William - Sebastian po raz kolejny mnie ponaglił, gdy zbyt długo milczałem. Poczułem nawet jego dłoń na swoim ramieniu, ale to nic właściwie nie zmieniło. Nie miałem ochoty na rozmowę z nim, czy jakieś zwierzenia. Najchętniej schowałbym się gdzieś sam, by przeczekać tą całą burzę złości. A miałem do dyspozycji zaledwie kilka minut, by potem wrócić i na nowo stawić czoło tej babie. Nie mogłem się tak łatwo poddać, mając pod opieką Dove. I tak okazałem już zbyt wiele słabości.
- Nic mi już nie jest. Dziękuję za troskę, możesz … - nie skończyłem mówić, gdy otworzyły się drzwi i zjawiła się Dove. Posłałem jej tylko przelotne spojrzenie, by po chwili wrócić do swojego papierosa. Ostatnie słowa Sebastiana niezbyt przypadły mi do gustu, jego siostrze zaś chyba jeszcze bardziej niż mnie.
Oparłem łokcie na kolanach, ukrywając twarz w dłoniach. Jeszcze tego mi brakowało. Gdybym wiedział od początku, co jest nie tak z tymi ludźmi, wymyśliłbym coś innego. Może nie dałbym się tak łatwo podejść.
Odsunąłem od siebie dłoń, w której trzymałem papieros, gdy odezwała się Dove. Jej obecność nie była mi tym razem na rękę. Choć może to lepiej, że była…
- Nic ze mną - westchnąłem ciężko. - Miałem tylko… nieprzyjemną rozmowę z Wallflower - niemal wyplułem z ust jej nazwisko, nie mogąc powstrzymać się od grymasu. - Nie przejmuj się mną, potrzebuję chwili spokoju tylko.

Dove Rachel Parker

Z tej całej burzy moich myśli wyrwał mnie dopiero głos Dove. "Wróć na deser" było dla mnie niczym włażenie lwu w paszczę. Rozmowa i udawanie, że nic się nie stało, uprzejmości i śmiechy, znoszenie obecności Wallflower i jej kpin.
Z jednej strony wiedziałem, że nawaliłem, że nie powinienem się rozklejać przez głupie wspomnienia i starą babę. Przecież byłem demonem… nie, byłem demonem stróżem, a coś, co nie było nawet człowiekiem próbowało wedrzeć się z buciorami w życie mojej podopiecznej i jej brata. Z drugiej strony, kiedy wstawałem i deptałem niedopałek, miałem ochotę rzucić wszystko i uciec daleko stąd. Nie znałem tego rodzaju strachu. Czy to przez ludzkie ciało, czy przez styczność z czymś mi nieznanym, nie wiedziałem.
Wróciłem zaraz po Dove. Zdziwiło mnie, że dosiadła się do Wallflower. Jeśli ta stara prukwa znów ją zaczepiała, gotów byłem znaleźć ją gdzieś w środku nocy. Jeśli to znów jakiś głupi wybryk Dove, też chętnie zaczaiłbym się gdzieś na starą babę. Podszedłem do nich, słysząc jeszcze ostatnie zdania rozmowy.
Dove i kościół. Aż się we mnie zagotowało. Co też ona sobie myślała? Robiła wszystko, żebym tylko miał pod górkę. Co za mała zołza. Żebym tylko wiedział, o którym kościele mowa, nie wahałbym się wejść im w zdanie. A nie miałem pojęcia nawet gdzie znajdował się jakiś najbliższy.
Próbowałem szukać na szybko jakiejś pomocy u stróża Sebastiana… jak mu tam było… Anthony? Ten na szczęście w mig pojął i jego delikatny zarys znalazł się przy moim ramieniu.
- Świętej Marii! - gdyby mgła potrafiła krzyczeć, właśnie uznałbym, że brzmiałaby jak on. Cicho, a słowa niewyraźnie świdrowały w mojej głowie. Wyraźnie odczułem za to drżenie jego głosu i coś, co porównałbym do swoich odczuć. Czyżby i anioł wyczuł ten niepokój od Wallflowersów?
- Ah, rozmawiacie o tym małym kościółku świętej Marii? - powiedziałem przymilnie, chowając w kieszeń swoją dumę i próbując zdusić w sobie strach i nienawiść. Wallflower uniosła na mnie spojrzenie, uśmiechając się. Tym razem odwzajemniłem jej spojrzenie.
- Zgadza się, panie Lightwood. Zaskoczył mnie pan tą wiedzą. Przecież nigdy pana tam nie widziałam.
- Ja pani również - uśmiechnąłem się odrobinę szerzej, widząc jak marszczy brwi. Dlatego (z pomocą anioła i jego szeptanych słów) brnąłem dalej. - Byłem tam zaledwie wczoraj na mszy roratniej. Jak pani chwilę temu mówiłem, jestem tutaj od niedawna, szukałem jakiejś świątyni, do której mógłbym uczęszczać. Ten kościół jest doprawdy piękny, niedawno został odnowiony, nie mylę się? Mały i skromny, ale na swój sposób bogaty. Jeśli tak wygląda sprawa, również mógłbym z przyjemnością uczęszczać i zostawać na niedzielne porządki.
Skorzystałem z momentu, gdy pani Thompson udała się do toalety, by usiąść po drugiej stronie Dove. Wciąż nie mogłem opanować drżenia rąk, dlatego złożyłem je na swoich kolanach.

Dove Rachel Parker