Guardian Demon

Każdy ma swojego anioła stróża, jednak nie każdy z nich wytrzymuje presję związaną z pracą. Podczas gdy kolejni aniołowie stróże zaczęli rezygnować ze swoich stanowisk, postanowiono wdrożyć "Projekt Demon". Niestety dla niej - postanowiono spróbować i wylosowali zarówno człowieka jak i demona, który od tamtej chwili miał nad nią czuwać.


On (demon) - Noé
Ona (człowiek) - Yulli

Dove Rachel Parker

Była jeszcze jedna, bardzo ważna sprawa, którą musiałem załatwić przed wyjazdem. Mianowicie chodziło o Vincenta. Nie mógł tak po prostu zniknąć na parę dni, a potem pojawić się, jak gdyby nigdy nic. Jakimś cudem ubłagałem Anthony'ego, by poudawał kota, chociaż na parę minut dziennie, gdy będzie z Sebastianem w domu. Przecież nic mu to nie zaszkodzi. Niby anioły są bezinteresowne i pomocne, a jednak ten chciał, abym mu przywiózł coś ładnego z jarmarku. Oczywiście obiecałem, że coś przywiozę, bo jakbym mógł odmówić. W przeciwnym przypadku więcej mógł się nie zgodzić na żadną pomoc.
Na podróż nie do końca wiedziałem, co ze sobą zabrać. Stanęło więc tylko na kilku ubraniach i parze butów na zmianę. To tylko kilka dni, nie było co się szykować.
Za to miałem mały ubaw, widząc Dove z taką walizką. Co prawda widziałem jak wcześniej się pakowała, ale taki spacer na peron musiał być dla niej bardzo męczący.
- Bardzo mnie to cieszy - uśmiechnąłem się lekko, próbując się nie roześmiać przy okazji. - Popraw czapkę, bo się przeziębisz - powiedziałem, widząc w jakim stanie była Dove. - I daj tą walizkę. Gdzie ty planujesz w ogóle upchać do tego pamiątki z jarmarku? - westchnąłem, zabierając z rąk kobiety jej bagaż.
Na peronie zjawiało się coraz więcej osób, każdy w oczekiwaniu na pociąg. Miał się zjawić za niespełna dziesięć minut. Większość obecnych już się niecierpliwiła, a to nawet nie był początek podróży.

Dove Rachel Parker

Wcześniej uważnie sprawdziłem swój bilet i numer przedziału, który mieliśmy zająć. Kupiłem miejsca obok siebie, dlatego teraz tylko trzeba było znaleźć odpowiedni. Mężczyzna sprzedający bilety bardzo ładnie mnie w tym uświadomił…
Takiego entuzjazmu u Dove dawno nie widziałem. Była podekscytowana widokami za oknem niczym dziecko. Co by więc było za dnia, gdybyśmy jechali? Zapamiętałem sobie, aby podróż powrotną odbywała się za dnia. Miło było spoglądać, jak tak po prostu się cieszyła.
- Też nigdy nie jeździłem pociągiem - przyznałem. To też był mój pierwszy raz. - Może nawet uda ci się wybrać na taką wycieczkę - zajrzałem kobiecie przez ramię. Było jednak już zbyt ciemno, żebym coś zobaczył. Dove z nosem przyklejonym do szyby miała jeszcze taką możliwość. - Wtedy również chętnie ci potowarzyszę - i jak w każdym innym przypadku. Gdzie ona tam i ja.
- Drogę do domu zaplanujemy na poranne godziny. Razem będziemy mogli pozachwycać się widokami - powiedzialen, ignorując wszystkie spojrzenia, jakimi zostałem obdarowany. Pomyślałby kto, że oni wszyscy tacy spokojni i ustatkowani na co dzień. Najlepiej unieść wysoko głowę i zgrywać kogoś lepszego, stosować się do ograniczeń, jakie wciąż narzucają inni.

Dove Rachel Parker

- Możemy jechać jakoś w południe. Wyśpisz się i będzie wystarczająco widno na podziwianie, pani uprzejma- uśmiechnąłem się, uznając to za wystarczający kompromis. O ile oczywiście jeszcze będzie taka możliwość, a nie tak jak tym razem, że nie miałem wpływu na porę podróży. I tak, Dove zdecydowanie zyskiwała na bliższym poznaniu.
- Nie wiem, nigdy nie odczuwałem zbyt wielkich chęci do podróżowania. Zawsze miałem za dużo na głowie, wiesz jak to jest, dziadek wiecznie miał co do mnie oczekiwania, po jego śmierci przejąłem interes, potem pojawiła się żona i córka, nie miałem czasu porządnie się wyspać, a co dopiero myśleć o podróżach. Nawet tych pa… - zaciąłem się na chwilę, rozumiejąc co właśnie powiedziałem. Żona i córka. To brzmiało tak absurdalnie w moich ustach, ale w końcu udało mi się powiązać dwa kobiece imiona, jakie chodziły mi po głowie od długiego czasu. - Nawet tych palcem po mapie - dokończyłem skonsternowany.
- Ale Japonia brzmi nieźle. Tylko tam to bardziej statkiem niż pociągiem, prawda? - dopytałem, kojarząc jedynie Azję. Zdecydowanie nie należałem do osób zaznajomionych z państwami świata. Chyba czas zaopatrzyć się w jakiś szczegółowy globus albo mapę.
- Masz może tą książkę przy sobie? - zadałem kolejne pytanie, próbując zapomnieć o tym wspomnieniu.

Dove Rachel Parker

Dlaczego Dove tak się uparła, by nie pożyczyć mi książki do czytania? Czy ten romans był tak słaby i beznadziejny, czy wręcz przeciwnie i dlatego wolała nie zdradzać się z tym, co jej się podobało w tej książce? Cóż, w takich razie chyba pozostało mi odpuścić.
- Kiedy planujesz wybrać się do Francji? - zaciekawiłem się, bo chyba gdzieś umknęła mi ta kwestia. Oby tylko nie okazała się nie do pokonania, bo oczywiście jakoś będę musiał wybrać się z nią.
- Czy możecie być cicho, proszę? - odezwał się mężczyzna w średnim wieku siedzący przed Dove. W dłoniach trzymał małą poduszkę i był wyraźnie niezadowolony, że przez nasze gadanie nie mógł zmrużyć oczu.
- Nie mam poduszki - wyrzuciłem z siebie, czym lekko rozbawiłem najbliższą osobę, młodego mężczyznę, zapatrzonego w gazetę. Choć równie dobrze mógł coś zabawnego przeczytać. Poza tym, pociąg to nie hotel, nie służy do odpoczynku i snu.
- Chyba że ktoś użyczy mi swego ramienia, wtedy może poszedłbym spać. Ale nie ręczę, że uda mi się do tego namówić… przyjaciółkę. Poza tym ona czasem lubi kąsać, nie wiem więc, czy to dobre rozwiązanie- powiedziałem z poważną miną, zdejmując kapelusz, który odłożyłem na półkę ponad naszymi głowami. Mimo obaw, że będzie zimno, w pociągu nie było tak źle.
- Naprawdę, nie chcę o tym słuch…
- Co kto lubi, drogi panie - pokiwałem głową. Rozpiąłem też płaszcz, który był lekko wilgotny, po czym dołączył do kapelusza razem z naszymi walizkami.

Dove Rachel Parker

Zasłoniłem usta dłonią, by utrzymać pozorną powagę i się nie roześmiać. Nasz towarzysz widocznie również sobie podarował dalsze pogaduszki i wkrótce nikt już się nie odzywał.
Mimo iż Dove obiecała, że nie gryzie przy świadkach, nie zrobiłem tego o czym mówiłem. Moje miejsce było dość niewygodne, gdyż nie mogłem się nawet oprzeć ani z jednej, ani z drugiej strony. Jedyną opcją pozostało mi oparcie łokci na kolanach, a głowy na brodzie, co na dłuższy czas również zrobiło się dość niewygodne.
Ani spać, ani rozmawiać, czułem, że chyba zwariuję niedługo. Jedyną atrakcją było patrzenie jak jedni pasażerowie wysiadają, a drudzy wsiadają. Wielu z nich wysiadło wcześniej niż my. W pewnym momencie złapałem się na tym, że patrzyłem na śpiącą Dove. Miałem wrażenie, że zmarzła bardziej niż ja, gdyż przez cały czas spała otulona tym swoim płaszczem, a kiedy dotknąłem jej drżącej dłoni, była zimna jak lód.
Kiedy w naszym przedziale został tylko podsypiający mężczyzna, zrobiłem więcej miejsca do spania dla Dove. Oczywiście nie mając ani poduszki, ani jakiegoś koca, musiałem wyciągnąć ze swojej walizki jedną z marynarek, którą wsunąłem pod głowę kobiety, by było jej wygodniej. Na jej płaszcz narzuciłem jeszcze swój, który zdążył wyschnąć.
- Przyjaciółka? - odezwał się mężczyzna, kiedy okrywałem szczelniej Dove.
- Mhm, obudź mnie pan jak już będziemy na miejscu - mruknąłem. Mimo zmęczenia i tak nie byłem w stanie usnąć. Ciągle coś stukało, hałasowało, drżało czy po prostu huczało przy każdej stacji. Ledwie zamknąłem oczy, a już je otwierałem przez hałasy. W końcu zrezygnowałem z próby przespania się, odliczając kolejne minuty do naszej końcowej stacji.

  Dove Rachel Parker  

     Kiedy podróżowaliśmy tylko z tym jednym mężczyzną, było całkiem znośnie. Nie czepiał się, właściwie to już nawet nie gadał, a co jakiś czas tylko omiatał spojrzeniem przedział. Doceniałem ten spokój, jaki nam towarzyszył. I on również, bo gdy tylko do naszego przedziału wparowała rodzina z dziećmi, obaj mieliśmy identyczny, niepocieszony wyraz twarzy. Jakieś młode małżeństwo z może czteroletnią dziewczynką i drugim dzieckiem u kobiety na rękach.
    Wtedy jeszcze dało radę wytrzymać. Mimo ciągłego paplania starszego dziecka, które było bardzo podekscytowane podróżą. Cały czas zadawało setki pytań, nawet dziewczynka uczepiła się zarówno mnie jak i mojego towarzysza w niedoli. Chciała też zaczepić Dove, bo widocznie nie podobało jej się, że śpi, ale jakoś ją od tego odwiodłem. Rodzice za to jakoś niespecjalnie przejmowali się tym, co robiło ich dziecko.
    Najgorsze nadeszło, gdy obudził się ten niemowlak i zaczął się drzeć ile sił. Ukryłem twarz w dłoniach, zmęczony, zirytowany i zły. Wiedziałem, że długo tak nie byłbym w stanie wytrzymać. Miałem nadzieję, że z nastaniem świtu nasza podróż dobiegnie końca. Tym bardziej, że pola i lasy zaczęły ustępować zabudowaniom.
    Płacz musiał zbudzić Dove. Przynajmniej ona jedna trochę się przespała. I nawet trzymał się jej humor.
    - Uwierz mi, próbowałem, ale nie jestem w stanie nawet zmrużyć oka w takich warunkach - mruknąłem, a zaraz rozpoczął się kolejny koncert malucha, co przyprawiało mnie o coraz większy ból głowy.
    - Mam już dość - poskarżyłem się kobiecie. - Jeśli zaraz nie dojedziemy na miejsce, to chyba kogoś zamorduję - powiedziałem na tyle cicho, żeby tylko ona mogła mnie usłyszeć.
    - Powiedz mi, kiedy to w końcu się skończy - położyłem głowę na kolanach Dove, po czym złapałem swój płaszcz i narzuciłem go na siebie, zakrywając się razem z głową. Nie ważne, jak bardzo nie powinienem tego robić. Byłem wykończony. Zasłoniłem dłońmi uszy, zagryzając zęby. Po prostu cudowna podróż, pełna uroku. [/b]

Dove Rachel Parker

Cała reszta tej okropnej podróży była wręcz nie do zniesienia. Nie musiałem znosić takiej katorgi od… bardzo wielu lat.
Miałem ochotę wybiec z pociągu jako pierwszy, zostawić w tyle wszystkie dzieci, ich beztroskich rodziców, a także milczącego towarzysza. Ale była też Dove, przy której musiałem się zachowywać. Kobieta w dodatku musiała bywać tu wcześniej i wiedziała, gdzie się udać po przyjeździe. Widoki za oknem były nowe i pewnie piękne lecz straciłem ochotę na podziwianie miasta. Przynajmniej poprzez szybę pojazdu. Chyba wolałbym przejść się na własnych nogach, bo droga nie wydawała się długa.
- Mhm, pięknie. Widać, że ten twój znajomy to kolejny koneser sztuki - przyznałem, pobieżnie spoglądając na kilka nieznanych mi obrazów i jakąś rzeźbę stojącą przy recepcji.
- Ale jesteś pewna, że właśnie tu chcesz spędzić te kilka dni? Wiesz… wasz znajomy. Znaczy zna Sebastiana. Nie obawiasz się, że zaraz doniesie braciszkowi, że jego siostra zatrzymała się w hotelu z mężczyzną nie będącym jej mężem? Nawet jeśli nie teraz, to później - powiedziałem, kiedy młody recepcjonista oddalił się na tyle, aby nas nie słyszeć. Chwilę później zasłoniłem usta przed ziewnięciem.
- Jak wytłumaczysz to znajomemu? "Szukamy kochanka Sebastiana, żeby móc go zaszantażować, więc nic mu nie mów, bo na ciebie też coś znajdziemy"? Czy może: "uciekłam ze swoim kochankiem, bo brat zabronił się nam spotykać"?

Dove Rachel Parker

Nie wiedziałem o czym jest historia Romeo i Julii, dlatego taktownie przemilczałem temat. Tyle razy myślałem sobie, by coś poczytać, a jakoś nigdy nie miałem czasu. Przez Dove, która nie potrafiła usiedzieć spokojnie zbyt długo.
Mężczyzna, który przybył chwilę później, wydawał się być całkiem w porządku. Postanowiłem ten raz zaufać ocenie Dove. Właściwie nie pozostawiła mi co do tego innego wyjścia, przyprowadzając mnie w to miejsce. Zastanawiałem się, czy kobieta postanowi powiedzieć z czasem prawdę, czy ukryje swoje zamiary przed mężczyzną.
Z trudem powstrzymałem się na y nie parsknąć śmiechem. Ściskając dłoń Adriana widziałem jego małe niedowierzanie w słowo "przyjaciel" lecz ten nie komentował.
Podziękowaliśmy za miłe przyjęcie, za zaoferowany pokój również. Kolacja była całkiem miłym pomysłem, ale teraz raczej myślałem bardziej o późnym śniadaniu lub wczesnym obiedzie.
- Przy tobie muszę zawsze być gotowy - wywróciłem oczami. - Prowadź zatem - odsunąłem się, pozwalając Dove iść pierwszej, biorąc przy okazji jej torbę. Kobieta zdecydowanie znała to miejsce, bo bezbłędnie prowadziła korytarzami. Hotel był całkiem sporym obiektem, urządzonym w obecnie panującym stylu. Idąc korytarzami przyglądałem się różnym dodatkom. Obok obrazów w złotych ramach gdzieniegdzie można było natrafić na rzeźby, a także małe stoliczki, nakryte kolorowymi obrusami, a na nich wzorzyste wazony z kwiatami. Przy drzwiach znajdowały się kinkiety, które zapewne zapalano po zmroku. Wysokie okna ozdobione były długimi, wzorzystymi zasłonami, a widok był głównie na zaśnieżone o tej porze ogrody.
Pokój, jaki zaoferował nam znajomy Adrian, bardziej przypominał mini apartament. Patrząc na jego zdobienia, musiałem przyznać Dove rację, iż moje mieszkanie wyglądało przy tym bardzo skromnie. Ściany i zasłony w salonie może i były utrzymane w ciemniejszych barwach, a mimo to w oczy od razu rzucały się fotele i kanapa obite czerwonym materiałem. Do tego setki różnych dodatków rozjaśniających wnętrze. Takie przynajmniej miałem wrażenie. Chyba trochę nawet przytłoczyło mnie to bogactwo.
Nasze bagaże postawiłem przy szafie w sypialni. Ta z kolei została urządzona w odcieniach beżu.
- Jako iż jestem dżentelmenem, pozwolę ci pierwszej wybrać swoją połowę łóżka - powiedziałem pół żartem pół serio. Z jednej strony jeden wspólny pokój był dobrym pomysłem, bo nie musiałem się dodatkowo martwić, z drugiej trochę dziwnie to wyglądało. I w dodatku to wspólne łóżko. Mi to nie przeszkadzało, już wystarczająco wiele razy spałem z Dove. To ona zapewne będzie się czuć bardziej skrępowana, choć przynajmniej było wystarczająco duże… O ile któreś z nas zawczasu nie wyląduje na kanapie w salonie.

Dove Rachel Parker

Dla Dove najwidoczniej nie podobał się pomysł spania w jednym łóżku. Tym problemem jednak zamierzałem zająć się jak tylko przyjdzie czas.
- Zdecydowanie wolałbym najpierw coś zjeść. A potem możemy odwiedzić ten jarmark. Jutro jest rozpoczęcie wystawy, trudno ocenić jak wiele czasu zostanie na później - przyznałem, wybierając drugą z opcji. To nie był odpowiedni czas na odpoczynek. Mimo zmęczenia byłem pewny, że jeśli teraz bym się zdecydował na krótki sen, później byłoby jeszcze gorzej.
Tak więc chwilę później wychodziliśmy z hotelu w poszukiwaniu w pierwszej kolejności czegoś dobrego do jedzenia.
Miasto o tej porze było równie mocno zatłoczone jak Londyn. Może nawet bardziej przez wzgląd na jutrzejszą wystawę w galerii oraz trwający jarmark świąteczny. Ciekawiło mnie, jak wiele ludzi przyjechało spoza miasta jak my.
- Chodźmy tutaj sprawdzić - wskazałem na jedną z restauracji, przy której nie dostrzegłem aż tyle świątecznych ozdób, które kłuły mnie w oczy przy wielu innych. Wszędzie pełno było ozdóbek, choinek, bombeczek, a nawet farbowanych jabłek i kwiatów wetkniętych między świąteczne drzewka. Zdecydowanie nie byłem fanem tego typu rzeczy.
W miejscu, do którego weszliśmy postawiono na bardziej skromny styl. Albo ktoś jeszcze nie zdążył wywiesić wszystkich ozdób. Pod jedną ze ścian stało drzewko, przy oknach ktoś porozwieszał kolorowe łańcuchy. Na stołach, zamiast bukietów kwiatów, znajdowały się ozdobne świeczniki i kompozycje z suszonych cząstek owoców. Miejsce to nie było wypchane klientami po brzegi i było kilka wolnych stolików, co zdecydowanie uznałem za plus.
- Możemy tu zostać. Tylko nie odpowiadam za smak potraw jeśli będą niedobre - uśmiechnąłem się lekko, prowadząc Dove do jednego ze stolików.

Dove Rachel Parker

Do karty dań nawet niespecjalnie zajrzałem. Wziąłem po prostu to samo co Dove i ucieszyłem się, że nie była to znowu ryba. Nawet ta herbata z miodem mogła być, nie przeszkadzała mi. Chociaż i tak poprosiłem o dodatkową cytrynę.
Chwilę się zastanowiłem nad słowami kobiety. Ja zdecydowanie byłem tutaj pierwszy raz. Mimo iż sama restauracja nie wydawała się nową, była w starszej części miasta, to… nie. Zapewne była wystarczająco zmęczona i umysł płatał jej figle.
- Z kimś innym może byłaś. To moja pierwsza wizyta w Birmingham - przyznałem, obalając tym samym dziwny pomysł kobiety.
Kolejne jej słowa sprawiły, że musiałem się bardziej zastanowić nad odpowiedzią. Wiedziałem, że prędzej czy później wypłynie temat Wallflower. Nie mogłem wyjawić prawdy, bo zostałbym uznany za niespełna rozumu kretyna. Jednocześnie nie wchodziło w grę, abym spławił Dove tak po prostu, bo mógłbym tym popsuć nasze relacje. Tym bardziej teraz, kiedy bardziej mi zaufała i odważyła się powiedzieć prawdę.
- Nie zauważyłaś, że gdzie pojawią się Wallflower, tam mącą? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie. - I to nie jest wymysł mojej wyobraźni. Odkąd Sebastian zaczął się z nimi zadawać, zrobił się jakiś dziwny. Nie mówię tu tylko o kochanku. Mam na myśli, że zaczął mieć przed tobą tajemnice i to nie byle jakie. Samo jego zachowanie jest dość nieprzyjemne, nawet w klubie zrobił się jakiś taki wyciszony i wycofany. Poza tym… - westchnąłem, nie chcąc mówić tego, co właśnie zamierzałem. Czułem się dokładnie tak samo jak Dove, kiedy wymusiłem na niej wyznanie odnośnie Sebastiana. To straszne uczucie. Na szczęście miałem kilka dodatkowych minut na przemyślenia, kiedy kelner przyniósł zamówione jedzenie.
- Masz rację, jest pomiędzy nami… historia, jak to ujęłaś. Między innymi o to się posprzeczaliśmy wtedy na kolacji. Nie mogę ci jeszcze o niczym powiedzieć. Przepraszam Dove, że nie mogę ci się odwdzięczyć szczerością w tym temacie. Po prostu widzę, że trochę za bardzo próbujesz się do niej zbliżyć. Nie mam dowodów, by w jakiś sposób coś jej udowodnić. To jest słowo przeciwko słowu. A Wallflower ma wszędzie wypływy, każdego zna, jest szanowana i poważana, to oczywiste że jest bardziej wiarygodna i wolę się nie wychylać - powiedziałem. Nie wiedziałem, czy dla Dove wystarczy takie wytłumaczenie. Przynajmniej jej nie okłamałem w żaden sposób.
- No i ten jej mąż jest przerażający. Też czujesz taki niepokój w ich towarzystwie? - zapytałem, ciekaw jak wygląda to z jej punktu widzenia. Choć wydawało mi się, że nie odczuwała tego w takim stopniu jak ja czy Anthony.

  Dove Rachel Parker  

Nie przerywałem Dove, kiedy mówiła. Może i miała więcej racji niż chciałem to przyznać, ale z drugiej strony nie do końca ufałem jej z tym, że zaraz nie powtórzy tego do Wallflower. Może miałbym mniejsze opory przed powiedzeniem jej wszystkiego, gdyby Wallflowersowie byli zwykłymi ludźmi. Tacy mogliby co najwyżej wyśmiać takie gadanie.
Porównanie mnie do Vincenta wcale nie było zabawne, nieważne jak śmieszne było porównywanie mnie do mnie samego. Choć i tu po części miała rację. Jako kot bardziej jej ufałem niż jako człowiek. Może dlatego, że będąc z Vincentem nie wpadała na głupie pomysły, których konsekwencje ponosiłem jako człowiek.
Brakowało mi słów, by odpowiedzieć jej w taki sposób, by jednocześnie nie urazić. Wziąłem w dłoń widelec, milcząc przez długą chwilę. Vincent, nie Vincent, miałem wątpliwości, które będą mnie zżerać od środka. A jeśli nic jej nie powiem, będę mieć wyrzuty co do straconego zaufania, które również będą mnie wykańczać.
- Poszło o moją żonę i córkę - wyrzuciłem z siebie, zanim zmieniłem zdanie, mieszając widelcem pomiędzy warzywami. - One nie żyją. Od długiego czasu. I nikomu nigdy o tym nie mówiłem, jesteś pierwszą osobą. A Wallflower o tym wiedziała. Skąd, Dove? - zostawiłem zmaltretowane warzywa, dopiero teraz spoglądając na kobietę.
- Nie byłem dobrym człowiekiem, nie miałem dobrego towarzystwa, a z dżentelmena miałem tyle samo co Wolfgrond. Dlatego myślę, że Wallflower mogą kimś z mojej przeszłości, kto wiedział o ich śmierci.

Dove Rachel Parker

Wywróciłem oczami, próbując się uśmiechnąć. Zgadzałem się, że bieganie w śnieżycę było idiotyzmem, ale miałem ku temu bardzo ważne powody. I jedną z niewielu chwil, kiedy miałem trochę wolnego.
- Nigdy mi nie mówiłaś z jakich powodów tamte kobiety cię przygarnęły. Ale mogę się domyślać, dlaczego mimo krzywdzących plotek od nich nie odeszłaś - przechyliłem się odrobinę do przodu, zniżając również głos.
- Bo masz w nich wsparcie i czujesz, że możesz zawsze na kimś polegać, prawda? Samotność jest okrutna, a przyjaźń to skarb, o który trzeba dbać? Słyszałem ostatnio coś takiego - wróciłem do wcześniejszej pozycji. - A jak jest naprawdę? - zapytałem.
Przeszła mi ochota na jedzenie. Przez tą rozmowę i całą niepewność, jaka była z tym związana, czułem ucisk w żołądku, a jednocześnie domagał się jedzenia. Ta ludzka strona życia bardziej mnie wykańczała przez te ostatnie miesiące, niż bycie demonem przez tyle lat.
Zająłem się więc na nowo nieszczęsnymi warzywami, wyczekując odpowiedzi Dove.

  Dove Rachel Parker