A New Beginning

First topic message reminder :


Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

Na chwilę mnie zamurowało, gdy usłyszałam, jak ekspedientka zwróciła się do Ashtona. Tylko kilka sekund. I podczas tych długich sekund przypomniały mi się słowa matki, kilka dni przed "tamtym wieczorze". 
Gdy byłam w twoim już miałam pierścionek na palcu.
Wiem.
Może pora znaleźć sobie kogoś? Będzie trudno z twoją reputacją, ale od czego nie ma się mamy? Prawda, skarbie?
I w taki magiczny sposób straciłam apetyt na jakiekolwiek słodkości. Również nie miałam ochoty poprawiać ekspedientki i najwyraźniej Dominic pomyślał podobnie. W końcu, można było łatwo nas pomylić za młodych rodziców.
Zauważyłam, jak Dominic się do mnie uśmiecha, rozbawiony tą sytuacją. Jedynie pokręciłam głową i wzięłam mus z czekoladą dla Ashtona. 
Zanim Dominic usiadł wzięłam od niego bratanka, który powoli zaczął się budzić przy wcześniejszej pomocy Dominica. 
Usiadłam naprzeciwko od niego, trzymając w ramionach Ash'a, od którego prawie dostałam pięścią w szczękę, gdy zaczął się rozciągać. Na szczęście mój refleks mnie uratował. Ashton zaczął się rozglądać i dopiero gdy zobaczył na stole słodkości całkowicie się obudził, jego energia naładowana do maksa. 
Coś czuję, że czeka na mnie długi wieczór.
- Podziękuj Nick'owi za deser - pomogłam mu lepiej usiąść na moich kolanach.
- Dzękuję, Nick - powiedział niewyraźniej, mały kawałek musu już w jego buzi. Uśmiechnęłam się lekko, zerkając na kawałek ciasta czekoladowego, które pięknie wyglądało, ale bez apetytu nawet nie sięgnęłam po mały widelec.
- Pasuje tobie rola opiekuna. Jeżeli potrzebujesz metodę na kobiety jedynie musisz ubrać koszulę z krawatem i trzymać w ramionach dziecko. Wszystkie laski będą twoję. - na sam koniec uśmiechnęłam się złośliwie. Przy moim wcześniejszym komentarzy o krawacie zdecydowanie go testowałam, flirtując z nim i nawet trochę go prowokując. Tym razem użyłam znacznie lżejszego tonu. 
- I nie pozwól żadnej tobie wmówić, że nie każda kobieta potrzebuję kogoś kto się nią zajmie. Nawet najsilniejsi, najpotężniejsi ludzie na świecie potrzebują kogoś, przy kim mogą odpocząć - nie wiem, czemu dawałam mu takie rady. Może wiedziałam, że pomiędzy nami nigdy nie będzie coś poważniejszego, więc mogłam mu dać przyjazną radę.
- Oczywiście, są też kobiety jak ja, przy których niewielu potrafi nadążyć lub spełnić ich potrzeby. Czasami żal mi samej siebie - specjalnie zrobiłam zmartwioną minę, dodając do mojego sarkazmu.

- Czy Nick to twój chłopak?
Dopiero teraz zauważyłam, jak nam się przyglądał, słomka wciąż pomiędzy jego ustami, ale wzrokiem skakał pomiędzy nami.
- Nie.
- Czemu?
Trochę zgłupiałam po takim prostym pytaniu dziecka. Nawet spojrzałam na Dominica, szukając w nim jakiejś pomocy i wsparcia.
- A czy ty masz dziewczynę?
Moje pytanie rozbawiło Ashtona. Jakbym powiedziała coś tak absurdalnego, że musiał się zaśmiać.
- Nieeee.
- Lepiej skup się na swoim soku, bo jeszcze ci ucieknie.
Nie byłam pewna czy Ashton mi uwierzył, ale przynajmniej siedział cicho, skupiony znowu na soku i dziwnej rurce, i nie zadawał więcej dziwnych pytań.
- Wracając do naszych cudownych przyjaciół - kolejny kawałek ciasta czekoladowego trafił do moich ust. - Czy również masz wrażenie, że coś pomiędzy nimi jest? Nie pomyślałabym, że są wystarczająco podobni aby coś ich łączyło, ale Mia nigdy nie zostawiłaby nas samych.
Podniosłam wzrok na Dominica i ponownie się uśmiechnęłam.
- Podejrzewam, że był to pomysł twoje przyjaciela. Macie jakieś kłopoty w raju? - zapytałam, delikatnie szturchając jego nogę pod stołem.

Tym razem to ja odwróciłam wzrok, próbując jakoś zakryć swoje rozbawienie. Zauważyłam wcześniej, jak wcześniej Dominic się śmiał i wcale nie zamierzał mi pomóc. Dlatego podobnie próbowałam siedzieć cicho i się uspokoić. 
Ale wtedy Ashton podszedł do skołowanego Elliotta i go kopnął. Ten widok jeszcze bardziej mnie rozbawił i musiałam zacisnąć usta i zasłonić twarz dłońmi aby nie zwrócić na siebie za wiele uwagi. Chociaż byłam pewna, że ramiona mi drżały podobnie jak wcześniej u Dominica.
Miałam nadzieję, że Ashton nie wymyśli z tego jakiejś gry i zacznie kopać wszystko i wszystkich. Jonathan i Grace raczej nie będą zadowoleni. Dopiero ta myśl pomogła mi się uspokoić. Wzięłam głęboki wdech i wydech, zanim odsunęłam dłonie.
Ashton siedział wygodnie na kolanach Mii, której za bardzo nie przeszkadzało towarzystwo mojego bratanka. Ale Elliott wciąż miał minę, jakby kopniak od dziecka mocno go zabolał i wciąż lizał swoje rany. 
- Może ty powinieneś iść pocieszyć swojego kumpla? Wygląda na niezadowolonego - chociaż nie do końca rozumiałam dlaczego miałby być zły na Dominica. Przecież Ashton przyszedł ze mną. 
- Pójdę do nich, gdy zjem swoje ciasto. Zobacz, ile mi jeszcze zostało - przysunęłam do siebie talerzyk z ciastem odrobinę bliżej. - Nie wiem czy uda mi się to za szybko zjeść. Najwyraźniej będą musieli lepiej się zapoznać z Ashtonem, a ty ze mną - uśmiechnęłam się wrednie. Nie wierzyłam w niebo lub Boga, ale wierzyłam w karmę. Skoro chcieli uciec od mojego uroczego, niewinnego bratanka, to teraz powinni spędzić z nim więcej czasu.

Nie potrafiłam się powstrzymać od szerszego uśmiechu. Może było to spowodowane słowami Dominica. Może jego zaczepką pod stołem. Cała ta rozmowa i sytuacja nieźle mnie bawiła i nie chciałam aby za szybko się skończyła.
- Ah tak? - uniosłam lekko brew, słysząc (oraz czując), że jest bardziej odważny. - Szkoda. Będę za tym tęsknić. Lubię ciebie onieśmielać. - odpowiedziałam szczerze.
Czując resztkę czekolady w krawędzi ust po ostatnim kawałku ciastka zgarnęłam ją językiem, utrzymując wzrok z Dominiciem. Trochę zrobiłam to specjalnie, ciekawa czy faktycznie mój efekt drastycznie się zmniejszył.
- W twoim planie jest jeden, mały problem - od razu nie dokończyłam zdania aby wziąć kolejny kawałek ciasta. - Nie chodzę na randki. 
Randki, które były jedynie formalnością aby spotkać się na seks było dla mnie bez sensu. Marnowanie czasu, pieniędzy i energii. Albo jeszcze gorzej, jakiś facet pomyśli, że chcę się z nim kilka razy umawiać i lepiej poznać. Xavier był moim ostatnim chłopakiem i nie zamierzałam tego zmienić w najbliższym czasie. 
- Ale powiedzmy, że jest to hipotetyczna randka. Jeżeli ubierzesz koszulę z krawatem to powinnam również odpowiednio się ubrać, prawda? Tylko w jakim kolorze... W czarnym, białym, czerwonym? - spojrzałam na Dominica, ciekawa jego odpowiedzi. To nie tak, że osądzałam ludzi na podstawie ich preferencji kolorów, ale można było dowiedzieć się kilku rzeczy o drugiej osobie na podstawie ich odpowiedzi.

Wzruszyłam ramionami.
- Mogłabym, ale gdybym zapytała wprost byłoby to zbyt nudne - potrafiłam być szczera i powiedzieć wprost czego chcę, ale czasami ciekawiej było inaczej podejść do pewnych spraw. Na przykład, preferencje koloru bielizny u partnerki.
Gdy Dominic wspomniał o wiązaniu nie potrafiłam ukryć swojego rozbawienia. Może się nie śmiałam, jak po scenie z kopniakiem Ashtona, ale uśmiechnęłam się wystarczająco szeroko, że zaczęły boleć mnie policzki.
- Nie spodziewałam się, że możesz mieć takie potrzeby - skomentowałam, również rozbawiona tą całą rozmowę. Zazwyczaj nie trwały tak długo, przynajmniej z innymi mężczyznami. Dwa lub trzy komentarze z mojej strony i już szukali sposobu aby się dobrać do mojej bielizny. Sztuka flirtowania najwyraźniej umarła śmiercią tragiczną i bolesną. 
- Muszę się z tobą zgodzić. Chociaż dla kogoś z determinacją nic mu nie przeszkodzi.
Gdy sięgnęłam widelcem po ciasto jedynie trafiłam na pusty talerz. Odłożyłam widelec i kciukiemm wytarłam kąciki ust.
- Chyba powinnam dotrzymać swojego słowa i uratować naszych przyjaciół od tyrani trzylatka - posłałam Dominicowi ostatni uśmiech zanim wstałam i podeszłam do stolika Elliotta i Mii.
- W końcu - usłyszałam westchnięcie Elliotta.
- Już idziecie? - Mia była trochę niezadowolona, gdy wzięłam od niej Ashtona.
- Zanim dotrzemy do domu będzie dla pora aby zacząć się szykować do snu - mimo jego wcześniejszej drzemki, zamierzałam się trzymać instrukcji Grace i upewnić się, że mały zaśnie o odpowiedniej porze.
Mia jeszcze raz pożegnała się z Ashtonem i na chwilę wróciłam do Dominica, trzymając w ramionach Ashtona, który mocno mnie obejmował wokół szyi. 
- Dzięki za deser. Czy wciąż mogę jutro wpaść aby przejrzeć rzeczy W.L.? Obiecuję coś przynieść dla ciebie i dla twojej mamy. 

Ashton zasnął w moich ramionach w drodze do domu. Nie byłam do końca pewna czy to wróżyło długą noc próby aby chłopiec ponownie zasnął. Miałam jednak wielkie szczęście i gdy otworzyłam drzwi do apartamentu, na kanapie siedział Matt. Pomiędzy nim, mną i Jess, on zdecydowanie był najlepszy z dziećmi i z ulgą oddałam w jego ręce bratanka.
- Myślałam, że jego pomoc może się przydać - oczywiście był to pomysł Jess.
- Dzięki. I jeszcze raz, wybacz. Nie sądziłam, że Grace będzie chciała-
Jess uniosła swoją dłoń, tym samym przerywając mi w zdaniu.
- Nie przepraszaj. Przyznaję, że nawet trochę się stęskniłam za Ashtonem. Nieźle urósł.
Nawet nie miała pojęcia. Moje plecy i ramiona czuły różnicę w wielkości dziecka. 
Resztę wieczoru spędziłam na pieczeniu ciastek owsianych w kształcie kreskówkowych niedźwiedzi i udekorowany lukrem. Był to prosty przepis, który nauczyłam się, gdy Jess wpadła na genialny pomysł abyśmy nauczyły się piec i każdego miesiąca wybrać inną tematykę na nowy przepis. Trwało to tylko dwa miesiące i nigdy do tego nie wróciłyśmy, ale przynajmniej wiedziałam, jak upiec coś dobrego, ale nie za słodkiego. Może nie powinnam była upiec ciastka w kształcie misia, ale zrobiłam to z przyzwyczajenia. 
Ashton spał w moim łóżku, a ja przysnęłam na kanapie. Jedynie dlatego usłyszałam pukanie do drzwi o nietypowej porze. Przez chwilę myślałam, że jedynie mi się tylko wydawało, ale ktoś nie dawał za wygraną. Oczywiście, od razu pomyślałam, że to jakiś pijak lub morderca lub pijany morderca. W drodze do drzwi wzięłam nóż z kuchni, tak w razie czego.
Zerknęłam przez wizjer kto stał po drugiej stronie drzwi i nie byłam pewna czy powinnam się zrelaksować, czy przygotować na wojnę. Dobrze, że przynajmniej miałam broń.
Otworzyłam drzwi i niechętnie spojrzałam w ciemne oczy mojego brata. Jego wzrok wylądował na nożu w mojej dłoni.
- Zamierzasz mnie zamordować?
Prawie prychnęłam, ale wtedy przypomniałam sobie, który dzisiaj był dzień. Nie zamierzam mordować Jonathana, a już zwłaszcza w jego urodziny.
- Co ty tutaj robisz o tej porze?
- Przyszedłem odebrać Ashtona.
Zerknęłam na zegar na ścianie.
- O 4 rano? Pojebało cię? George miał rację. Nie jesteś człowiekiem tylko cyborgiem. 
- Nie mogłem spać - jakby ta odpowiedź całkowicie wytłumaczała jego decyzję aby przyjechać do Londynu w środku nocy.
Wpuściłam Jonathana do środka i odłożyłam nóż na miejsce. Zauważyłam kątem oka, że mój brat rozgląda się po mieszkaniu, zapewne ciekawy w jakich warunkach mieszkam z Jess. Poszłam po śpiącego Ashtona, który całkiem mocno spał. Jedynie trochę protestował, gdy nie mógł znowu się zakryć ciepłą kołdrą.
Gdy wróciłam do salonu, Jonathan już miał na ramieniu torbę z rzeczami Ashtona.
- Mam nadzieję, że to nie przez wczorajszą imprezę nie mogłeś spać - szepnęłam aby nie obudzić Ashtona.
- Nadine - usłyszał żal w głosie brata, czego zdecydowanie nie chciałam usłyszeć. - Wiesz, że tak jest lepiej.
- Dla kogo? Tylko dla ciebie i dla mamy.
Jonathan otworzył usta coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zacisnął usta. Wziął z moich ramion swojego śpiącego syna i odprowadziłam ich do drzwi.
- Dzięki za pomoc - powiedział na pożegnanie.
- Wszystkiego najlepszego, Jonathan.

Nie mogłam zasnąć po wizycie brata. Nie widziałam go dwa lata i zamierzał tak po prostu pojawić się przed moimi drzwiami, jakby nigdy nic? Do tego miał czelność powiedzieć, że brak mojej obecności na kolejny wydarzeniu rodziny Hawford było lepszą opcją, niż gdybym tam była? Wiedziałam, że miał rację, ale to nie oznaczało, że prawda mnie nie zabolała.
Spakowałam ciastka i wyszłam z budynku zanim Matt lub Jess wyszli z jej sypialni. Miasto powoli zaczęło się budzić, więc nie czułam zbyt okropnie, gdy dotarłam do mieszkania Dominica. Przynajmniej nie byłam psychopatą, jak mój brat.
Ku mojemu zaskoczeniu drzwi otworzyła mi mama Dominica. Uśmiechnęłam się do niej uprzejmie i widać było, że kobieta miała setki pytań. Na szczęście na korytarzu pojawił się Dominic, który wyglądał jakby dopiero ledwo co wstał z łóżka. Zapewne tak było. 
- Przyniosłam ciastka - podniosłam pudełko w dłoni trochę wyżej, gdy Dominic wspomniał o herbacie. - W podziękowaniu za pozwolenie skorzystania z waszej kanapy. Oraz w ramie przeprosin za wczesną pobudkę. - podałam pudełko kobiecie, która ponownie wyglądała, jakby miała mnóstwo pytań.
- O... No cóż... Dziękuję - poszłam za nią i Dominiciem do kuchni, gdzie kobieta otworzyła pudełko. - Co to jest?
- Ciastka owsiane w kształcie misiów - mimo tego, że czułam się trochę zażenowana to wciąż uśmiechałam się aby jakoś to ukryć. - Nie są za słodkie. I lukier też ma niewiele cukru. Są całkiem smaczne do kawy lub herbaty.

Ucieszyło mnie to, że smakowały im ciastka. Trochę się martwiłam, że mogłyby im nie pasować, ale skoro Dominic zasugerował aby jego matka przyszła do mnie na lekcje to najwyraźniej dobrze wybrałam. 
- Dzięki, ale nie jem śniadań. Herbata wystarczy - usiadłam przy stoliku w kuchni. Zerknęłam w kierunku salonu, gdzie zniknęła mama Dominica.
- Zauważyłam, że twoja mama ceni sobie spędzanie czasu samemu - powiedziałam trochę ciszej. Może kobieta była nieśmiała lub niepewna mojego towarzystwa. Potrafiłam to uszanować. - Ale gdyby chciała kiedyś razem coś upiec to nie miałabym nic przeciwko temu. Kiedyś z Jess razem próbowałyśmy nowy przepis każdego miesiąca. Chętnie bym do tego wróciła. - przy okazji bym się nauczyła czegoś nowego. Jess była zajęta pracą lub, no cóż, Mattem. Nie miała czasu tak jak kiedyś aby spędzić kilka godzin na pieczeniu czegoś co może nawet nam się nie udać.
Wzięłam od Dominica kubek z herbatą i trzymałam go mocno w obu dłoniach aby je rozgrzać.
- Tak bardzo się starasz aby było mi wygodnie, zacznę jeszcze myśleć, że próbujesz abym zmieniła swoją recenzję - zażartowałam.

- Nadine.
Podskoczyłam w miejscu, gdy usłyszałam czyjś głos tuż obok.
- Spokojnie. To tylko ja - mama Dominica uścisnęła moje ramię. Mimo jej lekkiego uśmiechu widziałam, jak jej oczy skaczą po mojej twarzy. 
Co ona tutaj robiła? Czy usłyszała co się wydarzyło w kuchni? Czy zrobiłam coś czego teraz nie pamiętałam i zwróciło to jej uwagę?
- Przepraszam - szepnęłam, czując wielki, ciężki wstyd. Świadomość, że stałam teraz w łazience w mieszkaniu Dominica i jego mama najwyraźniej próbuje pomóc pomogło mi się obudzić. Wstyd musiał być tak samo silnym uczuciem co... cokolwiek to wcześniej było.
- Nie masz powodu do przeprosin. Chodź usiąść. Wyglądasz, jakbyś miała zaraz zemdleć. Zjadłaś coś?
- Nie.
Kobieta, wciąż trzymając mnie za ramię, zaczęła prowadzić w stronę kuchni. W jakiejkolwiek innej sytuacji nie zostałabym dłużej i od razu wróciła do mieszkania.
- Powinnam iść. Dziękuję za... - spróbowałam.
- Nonsens - jej uścisk na moim ramieniu stał się silniejszy. 
Gdy ponownie weszłam do kuchni, przy stole zauważyłam Dominica. Przez chwilę wpatrywałam się w niego, jakby w każdym momencie ponownie pojawi się William, ale ostatecznie jedynie zrobiłam z siebie większą wariatkę.
Mama Dominica kazała mi usiąść i grzecznie czekać. Poprosiła Dominica aby dolał mi wody, a sama przygotowała talerzyk z kawałkami banana z odrobiną masła orzechowego. Spojrzałam na to dziwne danie, po raz pierwszy widząc taką kombinację.
- Zgaduję, że to jest jakieś Amerykańskie danie.
- O dobrze, humor ci wraca. Jedz - kobieta czekała aż zjem chociaż kilka pokrojonych kawałków, zanim ponownie się odezwała. - Często masz tak intensywne ataki paniki?
Pokręciłam lekko głową, usta pełne banana i masła orzechowego.
Szczerze mówiąc może zaczęło się, jak każda poprzednia panika jaką miałam, ale tym razem była zupełnie inna. Po tym co zobaczyłam, co poczułam, zaczęłam podejrzewać, że może miałam jakieś połączenie z Dove Parker i Williamem. Kilka razy słyszałam o reinkarnacji, ale nie wierzyłam w takie bajki. Zdecydowałam więcej o tym poczytać, znaleźć na to jakieś dowody. Jeżeli nie reinkarnacja może znajdę inną potencjalną odpowiedź.
Albo straciłam rozum, ale czy szaleni ludzie są świadomi, że nie są normalni? 
- Powinnaś z kim o tym porozmawiać. Możliwe, że potrzebujesz leki aby lepiej kontrolować swoją panikę. - już to gdzieś słyszałam. Wiedziałam, że powinnam wrócić na terapię, ale pomiędzy pracą, szkołą i tezą nie miałam chęci ani energii aby tym się zająć.
- Przepraszam. Nie chciałam wam zepsuć poranek ani być jakimkolwiek obciążeniem.
Mama Dominica nie skomentowała moich słów. Jej cisza jedynie potwierdzała moje słowa i obawy. 
- Zadbaj o nią. W razie czego, wołać - i tym samym wyszła z kuchni.
Wypiłam do końca szklankę z zimną wodą. 
- Przepraszam. Pewnie zrobiłam z siebie wielką wariatkę - ukryłam twarz w dłoniach próbując ułożyć własne myśli. I ukryć potrzebę aby się rozpłakać. Musiałam się wziąć w garść, wyjść i dać Dominicowi i jego mamie spokój. 
- Nawet gdybym chciała siebie wytłumaczyć to nie wiem jak - wyznałam.