A New Beginning

First topic message reminder :


Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

Spojrzałam na Dominica z lekko uniesioną brwią. Lego mama jest chirurgiem plastycznym? Ciekawe, czy również coś sobie zrobiła lub zmieniła skoro jest w tej branży. Jeżeli tak to nie było to zbyt oczywiste.
- Zapewne miałaby wiele tematów do rozmów z Jess.
Przyjaciółka kilka razy próbowała mi wytłumaczyć szczegóły swojej pracy, gdy mi się żaliła po ciężkim dniu. Niestety, ale wciąż nie rozumiałam pewnym rzeczy i z tego powodu było mi jej trochę żal.
- Wracając do Love Island - gdy wypiłam do końca herbatę i odłożyłam kubek na bok, przykryłam się bardziej kocem i wzrok przekierowałam z powrotem na telewizor. - Myślisz, że dlatego, bo te kobiety i faceci występują w takim reality show daje to każdemu pozwolenie na osądzanie ich wyglądu i charakteru? Czy raczej problem tkwi w społeczności, która uważa, że może pozwolić sobie na bycie wrednym i oceniając innych jedynie na podstawie stereotypów?
Po części zgadzałam się z Dominiciem. Każdy kto zapisuje się do tego programu wie, że może łatwo zostać ofiarą krytyk, zwłaszcza online. Jednak cząstka mnie nie zgadzała się z tym na ile sobie pozwalali hejterzy i marzyłam o świecie, gdzie każdy szanował siebie nawzajem, nawet jeżeli nie zgadzali się ze sobą charakterem czy estetyką. Świat już i tak jest okropny, dlaczego jeszcze bardziej pogorszać sytuację.
- Myślisz, że poradziłabym sobie na Love Island? - zapytałam, bardziej ciekawa jego odpowiedzi niż opinii Jess. Kilka razy o tym rozmawiałyśmy, w formie żartu i nie, ale Dominic nie znał mnie tak dobrze, jak Jess i jego opinia mogła być inna.

Najwyraźniej w tym się nie zgadzaliśmy. Przynajmniej teraz wiedziałam, których tematów lepiej unikać chyba, że specjalnie chciałam się z nim pokłócić. Chociaż Dominic wciąż nie wydaje się typem, który szybko traci cierpliwość lub podnosi głos.
Nie skomentowałam na głos jego odpowiedzi. Nawet nie miałam szansy. Nagle telewizor zgasł i Dominic potwierdził moje obawy. Sprawdziłam czy sytuacja z Uberem się poprawiła. Wciąż nie było żadnego kierowcy w okolicy. Gdy zadzwoniłam po taksówkę kobieta niemalże mnie wyśmiała. Bo przecież "nikt normalny nie prowadziłby w takiej pogodzie".
- Wygląda na to, że tym razem ja utknęłam poza domem - co zaczęło mnie trochę martwić. Jutro miałam wykłady i spotkanie z profesorem Highland. Po za tym, nie miałam ze sobą wszystkich potrzebnych rzeczy. 
Wstałam aby pójść do łazienki, ale zatrzymałam się przy Dominicu, gdy pewna złośliwa myśl wpadła mi do głowy.
- Kanapa będzie dla mnie za miękka. Wolę spać na czymś twardszym - uśmiechnęłam się niewinnie. Próbowałam spojrzeć mu w oczy aby zaobserwować jego reakcję, ale było zbyt ciemno. Odpuściłam sobie i nie męczyłam go więcej. Przynajmniej dzisiaj.
- Będę musiała skorzystać z twojego prysznica. Mogę pożyczyć jakąś piżamę? Będę również potrzebować szczoteczkę do zębów. I coś aby zmyć makijaż. - mogłam dalej kontynuować swoją listę, ale wolałam aby nie nazwał mnie rozpieszczoną księżniczką lub coś w tym stylu. Już nie raz to słyszałam.

Z wielką ciekawością poszłam za Dominiciem do jego pokoju i stanęłam w nim z równie wielkim rozczarowaniem. Nie spodziewałam, że jego pokój będzie taki... pusty. Czy przypadkiem artyści nie mieli wielkiego bałaganu, w którym tylko oni potrafili się odnaleźć? Może sama teraz używam stereotypów, ale również mówię z doświadczenia.
W sumie to nawet nie o to chodziło. Trochę brakowało osobowości Dominica w jego dekoracjach, a raczej ich brak. Zauważyłam wieżę stereo, książki i skrzypce, więc nie nauczyłam się o nim niczego nowego. 
- Nie mogę tego obiecać - odpowiedziałam, dając mu drobny uśmieszek i podeszłam do jego szafy. Wybrałam szary t-shirt, który wyglądał na bardziej użytego i nie tak nowy, jak inne jego koszule. Uznałam, że jeżeli trochę się pogniecie to za bardzo się nie załamie.
- Dzięki - rzuciłam w jego kierunku, wychodząc z jego pokoju i poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic używając produktów, które zapewne należały do jego matki. Miałam nadzieję, że kobieta nie miała nic przeciwko temu. W najgorszym przypadku kupię jej nowe.
Czując rosnące zmęczenie ściągnęłam z siebie ciuchy, zostając jedynie w dolnej bieliźnie i ubrała koszulę Dominica. Tak, jak się spodziewałam ledwo co zakrywała mi tyłek. Przypominało mi to pewną sukienkę, którą kiedyś kupiła sobie Jess. Po jednym wieczornym wyjściu oddała ją do sklepu. 
Zanim wyszłam z łazienki dałam jeszcze znać Jess, że spędzę noc u Dominica z powodu pogody. Ta oczywiście musiała jakoś to skomentować.
[Jess] Wiedziałam, że prędzej czy później się z nim prześpisz. 
Chciałam wywrócić oczami, ale sobie odpuściłam.
[Nadine] Jedynym moim partnerem na noc będzie jego kanapa, na której wcześniej siedziała jego matka.
Wyszłam z łazienki, trzymając w dłoniach swoje ciuchy. W drodze do salonu zerknęłam jeszcze do pokoju Dominica.
- Dobranoc - szepnęłam, niepewna czy już zasnął. 
Odłożyłam swoje rzeczy na krzesło niedaleko kanapy i z ciężkim westchnieniem położyłam się pod kocem. Dominic pewnie go przyniósł razem z poduszką, gdy byłam w łazience. 
Zanim zasnęłam spojrzałam jeszcze raz na ekran telefonu.
[Grace] Cześć, Nadine! Wybacz, że tak późno do ciebie piszę. Nie musisz od razu mi odpisywać : ) Czy jesteś zajęta w najbliższy piątek? Nasza niania zachorowała i potrzebuję kogoś kto zajmie się Ashtonem. Odwołałabym przyjęcie urodzinowe twojego brata, ale ponad 60 osób potwierdziło, że przyjdzie i w sumie wszystko już jest przygotowane... 
Tak, byłam zajęta i w pośpiechu próbowałam dotrzeć z wykładów do muzeum i z muzeum do swojego mieszkania. Z drugiej strony, cząstka mnie tęskniła za tym znajomym uczuciem, jakbyśmy znowu byli rodziną. Jakbym była jej częścią. Chociaż byłam pewna, że mój brat nie wiedział o prośbie swojej żony i zapewne skłamie, gdy zapyta ją z kim jest ich syn.
[Nadine] Jasne. Dawno nie widziałam małego Ashtona.
Odłożyłam telefon i ułożyłam się na boku, zastanawiając się przez pół nocy czy przypadkiem nie popełniłam błędu.

Jeżeli duchy istniały i były w starym gabinecie w hotelu, jakaś zagubiona dusza się mnie uczepiła i miała niezłą frajdę z moim snem.
Najpierw widziałam jedynie śnieg. Dopiero po chwili zauważyłam, że byłam w jakiś ogrodzie. W środku zimy? Nie miało to zbyt wielkiego sensu, ale sny rzadko mają. Wtedy usłyszałam echo kobiecego śmiechu. Był delikatny i całkiem przyjemny. Gdy podniosłam wzrok ujrzałam cień kobiety w sukni i płaszczu. Coś ją chyba przestraszyło, bo zaczęła biec w kierunku wielkiego drzewa, za którym się schowała. Ruszyłam za nią, ale nie ukrywała się za drzewem. Zniknęła i nie było w pobliżu innego miejsca, gdzie mogła się ukryć.
Zamierzałam pochodzić po ogrodzie i znaleźć tajemniczą kobietę, ale zanim całkowicie się odwróciłam ujrzałam większy cień tuż za swoimi plecami. Przestraszona, plecami uderzyłam o pień drzewa. Z mocno bijącym sercem i nie odwracając wzroku spojrzałam prosto w ciemne oczy mężczyzny.
- Dove.
W jego głosie słyszałam mieszankę emocji. Ból. Troska. Wściekłość. Zmęczenie.
W momencie, gdy mrugnęłam mężczyzna, ogród i śnieg zniknęło.
Mruknęłam niezadowolona, że ktoś przerwał mi sen. Nawet jeżeli był dziwny. Niechętnie otworzyłam delikatnie oczy. Potrzebowałam kilka sekund aby przypomnieć gdzie jestem, dlaczego i czego ode mnie chciał Dominic.
- Herbatę - odpowiedziałam, nie próbując nawet zapytać czy ma bezkofeinową. O dziwo, kanapa była całkiem wygodna i mogłabym bez problemu znowu zawinąć się kołdrą i kocem, i wrócić do snu. 
Ale nie mogłam. Musiałam wrócić do rzeczywistości. 
- Wiesz co? Miałam strasznie dziwny sen. Chyba śniła mi się Dove Parker-Newton - miewałam dziwne sny, ale ten jakoś się wyróżniał. Ten mężczyzna... Czy przypadkiem nie był to ten W.L. z ich wspólnego zdjęcia? Do tego Dominic wspominał, że prawdopodobnie kiedyś tu mieszkał.
- Czy przypadkiem nie macie tutaj żadnych duchów?

Oczywiście, że mnie wyśmiał. Wiedziałam, jak to zabrzmiało. Łatwo było wytłumaczyć swój sen innymi czynnikami, jak na przykład czas spędzony w archiwum, ale coś mi nie pasowało. Czegoś brakowało, jakbym prawie ułożyła wszystkie części puzzli oprócz jednego. Może znajdę tam coś w rzeczach tajemniczego mężczyzny.
Wstałam z kanapy i przebrałam się w ciuchy z wczoraj. Wątpiłam aby Dominic lub jego matka byli zadowoleni, gdyby chodziła po ich mieszkaniu w ciągu dnia bez spodni. Chociaż niechętnie zdejmowałam koszulę Dominica. Była wygodna i przyjemnie pachniała.
Gdy weszłam do kuchni śniadanie i kubek z herbatą były już gotowe. Usiadłam naprzeciwko od Dominica i wzięłam pierwszy łyk herbaty.
- Chyba to jest pierwszy raz kiedy zostałam u faceta na noc nie dlatego, bo się z nim przespałam - dopiero w tym momencie sobie to uświadomiłam. W poprzednich przypadkach nie zawsze zostawałam na śniadanie. Nawet, gdy prosili o spędzenie razem poranku. Raz się zgodziłam, bo jeden z nich był szefem kuchni w popularnej restauracji w Londynie. Szkoda by było odmówić.
- Dam tobie trzy i pół gwiazdek na Yelp - dodałam, sięgając po kromkę chleba. - "Gospodarz zadbał o wszystko nawet, gdy zabrakło prądu. Ale nie zaoferował swojego łóżka i towarzystwa. Do tego nieładnie opisał mojego ulubieńca z Love Island. Użyjcie mój kod aby dostać zniżkę." - zażartowałam z uśmiechem.

Pomiędzy nocą spędzoną na kanapie Dominica i jego matki, a piątkowym popołudniem ledwo co miałam czas aby złapać oddech. Jak nie na swoich wykładach to pomagałam profesorowi Highland z jego wykładami, a raczej ocenianiem wypracowań jego studentów. No i oczywiście siedzenie w jego biurze, gdy on nie miał czasu, gdyby jakiś student zapukał z pytaniami lub prośbą o przedłużenie terminu nadchodzącego egzaminu. Jakbym miała na to jakikolwiek wpływ.
Przerwy i wieczory spędzałam nad swoją tezą. Udało mi się nawet wrócić do archiwum w hotelu, tym razem sama. Nic nie wspominałam Dominicowi, bo chciałam wejść tylko na chwilę. Coś mnie męczyło od kiedy po raz pierwszy weszłam do tego pokoju. Myślami niemalże cały czas wracałam do rzeczy, które znaleźliśmy w kartonach.
Wyglądało na to, że nikt niczego nie ruszył od momentu naszej pierwszej wizyty i bez problemu znalazłam zdjęcie w ramce z Dove i W.L.. W tym samym kartonie znalazłam pozytywkę. Po raz pierwszy trzymając ją w dłoni nie chciałam jej odłożyć na miejsce. Palce nie chciały się ruszyć i nawet mocniej zacisnęły na samą myśl, że miałabym się znowu rozstać z moim prezentem.
Zaraz, co?
Może dziadkowie mieli rację i jestem zapracowana. Użyłam tą samą logikę, gdy bez większego zastanowienia schowałam zdjęcie i pozytywkę do swojej torby, wstałam i wyszłam z hotelu. 
Nigdy w życiu nic nie ukradłem i myślałam, że będę czuła ciążące poczucie winy, ale było wręcz przeciwnie. Czułam się świetnie. Odrobina adrenaliny dodała mi energii na resztę dnia aby do końca przejrzeć listę znanych obrazów namalowanych przez Ralpha Locka. Udało mi się zidentyfikować aktualny "adres zamieszkania" prawie każdego z obrazów, oprócz dwóch ostatnich na liście.
I może udałoby mi się skończyć moją niemałą misję, gdybym nie wyciągnęła pozytywkę z torby, postawiła na swoim biurku, otworzyła ją i po krótkiej chwili nie zasnęła do jej delikatnej melodii.

W piątek po zajęciach niemalże biegiem wróciłam do mieszkania. Jess jeszcze nie wróciła z pracy, a Grace planowała przyjechać ze swoim synem popołudniu aby miała czas wrócić do domu i przygotować się na urodziny Jonathana. Osobiście zamierzałam poczekać do soboty, kiedy faktycznie wypadają jego urodziny, aby złożyć mu życzenia. 
Prawie podskoczyłam w miejscu, gdy usłyszałam, jak ktoś kilkakrotnie używa dzwonek do drzwi. Jak się spodziewałam to mały palec Ashtona nie dawał mu spokoju. 
- Cześć, Nadine - blondynka uśmiechnęła się szeroko, pokazując mi swoje niedawno wybielone zęby. 
- Cześć, Grace. Jak tam, Ashton? - uśmiechnęłam się do trzy letniego dziecka w ramionach Grace.
- Pamiętasz ciocię Didi? - Grace spojrzała na swojego syna, który nie był pewien tej całej sytuacji. 
Słysząc przezwisko, które sam mi dał, gdy dopiero zaczął uczyć się mówić, Ashton odwzajemnił mój uśmiech. Ulżyło mi. Nie spodziewałam się, że o mnie zapomniał, ale z dziećmi nigdy nie wiadomo. 
- Jeszcze raz, dzięki za pomoc - wzięłam Ashtona z ramion Grace, który spojrzał przez moje ramię ciekawy mieszkania. Ku mojemu zaskoczeniu Grace przyniosła ze sobą znacznie większą torbę z rzeczami Ashtona, niż myślałam.
- W tej kieszeni masz jego ulubione krakersy. Może je zjeść tylko po śniadaniu. Tu masz jego ulubioną książkę do snu, a tu... - dalej nie słuchałam głosu blondynki. Czy zgodziłam się aby Ashton został tutaj na noc? Nie potrafiłam sobie przypomnieć. Poza tym byłoby głupio cokolwiek teraz wspomnieć.
Grace jeszcze raz pożegnała się z Ashtonem i zamknęłam drzwi z westchnieniem. Torba wypchana rzeczami Ashtona leżała przy moich nogach i krok po kroku popchnęłam ją w kierunku salonu.
Jak wytłumaczę Jess, że trafił nam się tymczasowo nowy współlokator?

- Ale ty jesteś uroczy! - niemalże pisnęła Mia, gdy weszłam z bratankiem do muzeum. Przyjaciółka napisała do mnie rano czy miałam plany na resztę dnia. Gdy wspomniałam o muzeum Mia prawie od razu się zgodziła dołączyć. Mimo tego, że nie zapytałam.
Ostatecznie uznałam, że przyda się pomoc z trzy letnią torpedą, której energia nigdy się nie kończyła. 
- Wybaczcie, że jesteśmy odrobinę spóźnieni - z ciężkim westchnieniem postawiłam Ashtona abym nie musiała go dalej nosić. Nie był ciężki, ale bieganie po schodach z trzylatkiem nie było proste. Może powinnam wrócić do regularnego treningu gry w tenisa?
- Didi, kto to jest? - zapytał mały Ash, trzymając mnie mocno za rękę. Ash był nieśmiały, ale ciekawy i miał mnóstwo pytań.
- To jest Mia.
- A kto to jest? - wolną dłonią wskazał palcem na Elliotta.
- Elliott - chłopak pomachał delikatnie w kierunku Ashtona.
- A to? - palcem teraz wskazał na Dominica.
- A to jest Dominic.
- A co to jest? - palcem wskazał na rzeźbę przy ścianie.
- Rzeźba. Wygląda na jakiegoś wojownika. Ma fajny miecz, prawda?
- Wygląda, jak duch.
No tak. W końcu, rzeźba była zrobiona z marmuru.
- Masz rację. Może to kolega Kacpra?
Grace kiedyś wstawiła zdjęcie na swoim Instagramie, jak Ash z zamiłowaniem oglądał kreskówkę z przyjaznym duchem.
Ashton wstrzymał oddech z ekscytacji na samą myśl, że gdzieś w tym muzeum może być Kacper. Może nawet specjalnie mu powiedziałam, że będzie musiał być ostrożny aby go nie wystraszyć. Przynajmniej nie znudzi się za szybko ani nie zacznie biec po całym muzeum. 
- No to gdzie zaczynamy? - zapytałam naszą małą grupę.

Nie dało się ukryć, że z lekkim uśmiechem na twarzy słuchałam tą dwójkę. Najwyraźniej bardzo się lubili skoro czuli się przy sobie na tyle komfortowo aby wytykać nawzajem pewne rzeczy i przy tym żadne z nich się nie obraziło. Trochę mi to przypominało moich braci, chociaż oni bywali bardziej brutalni i czasami aż zbyt szczerzy. Tak raz Tommy złamał nos Jonathanowi, a ich kłótnia zaczęła się dosyć niewinnie.
Czując dotyk Dominica przez moje ciało przeszła gęsia skórka i mój uśmiech tymczasowo znikł. W głowie pojawił mi się obraz Wenus z Milo, a tuż przy sobie czułam ciepło bijące od kogoś kto stał boleśnie blisko oraz jego szept, które było nierozpoznawalnym echem odległych słów. Jednak każdy inny szczegół, każda sensacja i sztorm, który panował w moim ciele były dziwnie realistyczne. 
To wszystko trwało może dwie sekundy i gdy wróciłam do rzeczywistości usłyszałam ponownie ściszony głos, tym razem Dominica. Jego propozycja odwróciła moją uwagę od... cokolwiek to było i uśmiech wrócił na swoje miejsce.
- Może schowamy się w schowku dozorcy i po ciemku pobawimy się w "zgadnij tą część ciała"? - zaproponowałam, ignorując jakąkolwiek reakcję Elliotta, który zdecydowanie dobrze nas słyszał. Jedynie byłam ciekawa reakcji Dominica, chociaż byłam przekonana, że wiedziałam jaka będzie. Albo nic nie powie, albo przypomni mi to, co sama przed chwilą powiedziałam.
Dlatego wolną dłonią lekko poklepałam jego ramię aby za bardzo się nie martwił moimi słowami.
- Ty go zaprosiłeś, więc jest twoim problemem. Mój problem właśnie szuka przyjaznego ducha, więc muszę najpierw nim się zająć zanim mogę tobie pomóc - tu spojrzałam na Ashtona, który stał przed rzeźbą niedźwiedzia i uważnie słuchał co Mia mu opowiadała na temat rzeźby. Lub mój bratanek gapił się na zwierzę bez konkretnej myśli w głowie i nie słuchał kobiety.
W pewnym momencie Mia spojrzała w naszym kierunku. Jej wzrok trafił na mnie i na Dominica. Później spojrzała na mnie z lekko uniesioną brwią, jakby coś ją skołowało i miała dla mnie mnóstwo pytań. 
- Jak tam, Ashton? Znalazłeś coś ciekawego? - uwolniłam się z objęcia Dominica i podeszłam bliżej do chłopca. Z jakiegoś powodu wyglądał na zmartwionego. Może była to wielkość zwierzęcia albo to, że stał na tylnych łapach i wyglądał jakby chciał zaraz nas zaatakować, ale coś sprawiło, że mały Ashton się przestraszył. Widać to było po jego minie.
Rozejrzałam się szybko po sali i coś znajomego rzuciło mi się w oczy.
- Chodź, pokaże tobie coś fajnego - wzięłam jego dłoń i pociągnęłam go do wystawy rzeźb z brązu, które przypominały różne zwierzęta.
- Te zwierzaki nazywają się japsang. Kiedyś były na dachach pałacu aby chronić budynki i wszystkich w środku. Widzisz? Tu jest małpka - wskazałam palcem na jedną rzeźbą. - A tu jest smok.
Ashton podszedł o krok bliżej do szkła, za którym były postawione rzeźby. 
Kucnęłam tuż za nim i wymieniłam inne szczegóły, których nauczyłam się podczas mojego rocznego pobytu w Korei. Dziadkowie na szczęście przepadali za zwiedzaniem historycznych miejsc i nawet mieli znajomych, którzy pracowali w muzeum pałacu królewskiego i podzielili się swoją wiedzą.
- A wiesz co jest najfajniejsze w tym wszystkim?
- Co? - spojrzał w moim kierunku.
- Ci strażnicy kiedyś należeli do naszych przodków. Tak, jak kiedyś chronili ich, jestem pewna, że również ochronią ciebie przed złym niedźwiedziem.
Najwyraźniej ta myśl go rozbawiła, bo ponownie na jego twarzy pojawił się uśmiech. Nawet jego energia wróciła co o dziwo mnie ucieszyło. Ciekawe, na jak długo.
- Może pomogą mi znaleźć Kacpra?
- Może tak. Lepiej wracać do poszukiwań.
Wyprostowałam się i Ashton wrócił do swojej misji. 
- Urocze - usłyszałam głos Elliotta, który najwyraźniej nam się przysłuchiwał cały czas.
- Prawie tak samo urocze co twoje rumieńce - nie mogłam się powstrzymać. Kątem oka spojrzałam na Dominica i posłałam mu lekki uśmiech. 
- Ciekawa jestem, czy twoje rumieńce są jeszcze bardziej urocze od jego - jeszcze nie zauważyłam takiej reakcji u Dominica i cząstka mnie pragnęła doświadczyć takiego widoku.

Podeszłam bliżej do Dominica i Ashtona, gdy pewien obraz wywołał tak wielki strach. Stanęłam obok Dominica, powoli przeczesując dłonią włosy bratanka, i spojrzałam na obraz Ralpha Locke'a. 
- Styl przypomina ostatnie obrazy Franciszka Goyi. Mroczne, z wiedźmami lub z demonami... - może właśnie to było inspiracją dla Ralpha. Nie spodziewałam się, że tutaj znajdę jeden z jego obrazów. Znam tą część muzeum, jak własną kieszeń. Jeżeli była to tymczasowo wystawa nic o tym nie słyszałam, co było dziwne, bo przecież ostatnie tygodnie spędzałam na internecie, szukając jego imię w każdym wirtualnym kącie. 
Jakby coś specjalnie nie chciało abym wiedziała, że jeden z jego obrazu był tuż pod moim nosem.
Mimo tego, że Dominic miał rację i ten obraz był obrzydliwy, ze wszystkich obrazów Ralpha, które widziałam na internecie, ten był najbardziej wyjątkowy i wart miejsca w muzeum. 
- Czy Ralph Locke kiedyś ciebie skrzywdził? - zażartowałam, gdy przypomniałam sobie pewien moment w bibliotece. - Nigdy wcześniej nie widziałam aby ktoś z tak szczerą nieprzyjemnością mówił o artyście. No, oprócz krytyków sztuki, ale oni wszyscy zostali w przeszłości.
Nie wierzyłam w dzisiejszych krytyków. Nie dodawali nic nowego do rozmów, zazwyczaj nie mieli na kwalifikacji aby oficjalnie siebie nazywać profesjonalnymi krytykami, ale w dzisiejszych czasach każdy może stworzyć bloga i pisać cokolwiek chciał.
Zrobiłam zdjęcie obrazowi oraz tabliczce. Prywatna kolekcja? Czasami takie informacje można znaleźć na stronie muzeum, ale niektórzy wolą się nie chwalić co posiadają w swojej kolekcji. Ale ktoś w tym muzeum na pewno wie, do kogo należy ten obraz.
Ułożyłam wolną dłoń na ramieniu Dominica aby delikatnie nas odsunąć od obrazu, który przestraszył małego Ashtona.
- Wiesz co, Ash? Myślę, że w drodze do domu kupimy ciasto czekoladowe, nawet jeżeli nie uda nam się dzisiaj znaleźć Kacpra.
Ashton powoli podniósł głowę.
- Obiecujesz?
Przytaknęłam.
- Obiecuję - w kieszeni płaszcza znalazłam paczkę chusteczek i dałam mu jedną. Zamiast wyciągnąć rękę, Ashton przysunął twarz bliżej do mnie i chusteczki, i dopiero wtedy głośno dmuchnął. Zrobiłam kwaśną minę, gdy poczułam coś mokrego przecieka przez chusteczkę pomiędzy moimi palcami. Czy dzieci zawsze są takie... takie...?
- Wiesz co? Kiedy zaproponowałeś wspólne wyjście do muzeum, nie tak to sobie wyobrażałam - mruknęłam do Dominica, gdy Ashton użył jego ramię aby wytrzeć swój czerwony nos.

Mia miała rację. Śpiący Ashton w ramionach Dominica był przyjemnym obrazem. Dlatego zrobiłam im razem zdjęcie, tak na pamiątkę. Uśmiechnęłam się zadowolona na zdjęcie w moim telefonie. 
Podniosłam wzrok, gdy usłyszałam coś o cieście. Dobrze, że mieliśmy darmowe wejściówki, inaczej czułabym się głupio tak szybko wychodząc z muzeum. A tak to możemy wchodzić i wychodzić jakby muzeum należało do nas.
- Jasne, chodźmy - niedaleko muzeum była kawiarnia, która była długo otwarta i często studenci w niej siedzieli z podręcznikami, laptopami i z przerażeniem na każdej młodej twarzy. Caffè Concerto było tylko kilka minut spacerem od muzeum, co zapewnie Dominic potrafił docenić ze swoim dodatkowym bagażem. 
- Jeżeli planujesz sam pójść do muzeum to proponuję późnym popołudniem - doradziłam mu w drodze do kawiarni. - Przez okno wpada cieplejsze światło od zachodu słońca, co pasuje do niektórych obrazów. Na przykład, Dante i Virgil. 
Dante i Virgil był to kolejny obraz, którym byłam zafascynowana podczas początku mojej kariery w historii sztuki. Nawet próbowałam znaleźć pierwsze egzemplarze książki Inferno, ale ciężko je znaleźć. Do tego pewnie kosztowałoby mnie to nerkę. 
- Jeżeli nie przeczytałeś jeszcze Inferno to mogę tobie pożyczyć. Profesor Highland zazwyczaj kończy swój kurs tą książką. Wtedy możesz zobaczyć obrazy Bouguereau i Delacroix przy zachodzie słońca, które przedstawiają momenty z Inferno.
Na samą myśl się uśmiechnęłam, pamiętając jak obrazy piekła ożywały przy pomocy gorących promieni słońca. 
W kawiarnii była mała kolejka, nawet o tej porze dnia. Zerknęłam czy mieli jeszcze chociaż jeden kawałek ciasta czekoladowego. Ashton nie będzie miał nic przeciwko, jeżeli poczęstuję się zanim dam mu mniejszą połowę kawałka ciasta, nie? W końcu, jest znacznie mniejszy ode mnie. Ile takie dziecko może zjeść?
W pewnym momencie usłyszałam za plecami śmiech Mii. Spojrzałam przez ramię i tym razem to ja uniosłam lekko brew. Najwyraźniej cokolwiek powiedział Elliott nieźle ją rozbawiło. Nie pomyślałabym, że ta dwójka będzie potrafiła się dogadać. 
- Co wybierasz? - wróciłam do rozmowy z Dominiciem, skoro nasi przyjaciele byli zajęci swoją własną dyskusją na temat... W sumie, nawet nie byłam pewna.