A New Beginning

_________________________

Wierz mi, są dusze dla siebie stworzone.

Niech je w przeciwną los potrąci stronę,

One wbrew losom, w tym lub w tamtym świecie,

Znajdą, przyciągną i złączą się przecie.

_________________________

On - Noé
Ona - Yulli

_________________________

- Nie wiem. W jego rzeczach nie było nic, co by wskazywało na bycie artystą, ale kto wie - wzruszyłem ramionami. Raczej bym uznał, że był zwykłym człowiekiem, może jakimś wysoko ustawionym wojskowym. Wskazywał na to choćby mundur lecz pozory potrafią mylić.
- Skoro mają to samo nazwisko, zapewne byli rodziną. Bliską rodziną - może ojciec i córka lub brat i siostra, skoro Sebastian wybudował ten hotel lecz to Dove figurowała w pozostałych jako właścicielka. Nie dowiemy się, dopóki nie odnajdziemy odpowiednich dokumentów, tego byłem pewien. Tak więc zabrałem się za dalsze przeglądanie dokumentów, na co szczerze mówiąc, niespecjalnie miałem ochotę. Szczególnie gdy Nadine usiadła tak blisko mnie i zaczęła mnie rozpraszać.
- Dziękuję - powiedziałem, spoglądając w kierunku kobiety. Uśmiechnąłem się lekko, zaskoczony jej słowami i tym drobnym komplementem. - Ale ja po prostu słucham co do mnie mówią inni. I jeżeli już miałbym zmienić kierunek to może na kryminalnego lub detektywa śledczego - tym razem zdecydowanie nie potrafiłem ukryć swojego rozbawienia. Właściwie to chyba nawet nie był taki zły pomysł. Jeśli kiedyś nie wyjdzie mi ze sztuką, mogłem pomyśleć o tym bardziej przyszłościowo. Chciałem zadać Nadine następne pytanie, tylko zamiast tego mój żołądek zaczął domagać się na głos jedzenia.
- Eh… może masz ochotę na przerwę i jakąś szybką przekąskę? I na kawę. Gdybym wiedział, że będę musiał kopać w archiwum, zabrałbym ze sobą cały termos - zaproponowałem kobiecie, odkładając trzymany właśnie dokument. Myślałem, że kanapka mi wystarczy, najwyraźniej jednak musiałem skorzystać z baru hotelowego.

Kiwnąłem głową zgadzając się z Nadine. Dwadzieścia minut było wystarczającym czasem na szybką kolację. Zdecydowanie poprawi to jakość mojego myślenia i może zmusi ciało do nieco dłuższego wysiłku. Powinienem w przyszłym miesiącu wziąć mniej dniówek w pracy, by móc w końcu się wyspać. Chociaż na początku… w końcu grudzień był dość pracowitym miesiącem, mieliśmy odrobinę mniej nauki, musiałem sobie to przekalkulować i wybrać najlepszą opcję.
- Czemu nie. W wolnej chwili pomogę ci to ogarnąć. Niestety nie mam doktoratu z przepędzania duchów więc będziemy musieli się z nimi pogodzić - uśmiechnąłem się, rozbawiony słowami Nadine. Nie sądziłem, by naprawdę wierzyła w takie rzeczy. Zdecydowanie wolałem uwierzyć w to, że chciała abym dotrzymał jej towarzystwa. To żadna zabawa samemu zamknąć się z tym całym bałaganem.
Po wyjściu z gabinetu raczej nie bardzo wiedziałem, w którą stronę miałbym się kierować. Moja orientacja w terenie była dość marna, dlatego całkowicie zdałem się na Nadine. Dzięki temu trafiliśmy do hotelowej restauracji, gdzie znaleźliśmy sobie stolik dość na uboczu. O tej porze w środku tygodnia było niewielu klientów, mieliśmy zatem jakby trochę więcej prywatności. Na szczęście Zack nie pracował w tym tygodniu, nie musiałem się martwić, że nam przeszkodzi i zepsuje całkowicie humory.
Na kartę dań nawet nie rzuciłem okiem. Doskonale znałem ją na pamięć. Zamówiłem kawałek zapiekanki z ziemniaków i mięsa czyli coś, co robione bylo każdego dnia w porze obiadowej. I oczywiście kawę, bym tak szybko nie usnął. Starałem się przy tym ignorować wymowne spojrzenia koleżanki z pracy, gdy odbierała od nas zamówienie.
- Coś czuję - nachyliłem się nieco w kierunku Nadine, gdy dziewczyna odeszła - że przez najbliższy czas nie opędzimy się od plotek - westchnąłem lecz na chwilę obecną jeszcze się tym nie przejmowałem.

- Nie jestem zaskoczony - wyznałem, zgadzając się ostatecznie z Nadine. Miała rację, bo właściwie pierwsze co o niej się dowiedziałem, to też były same plotki. Póki co tylko niewielka ich część była prawdziwa, ale ludzie zawsze muszą coś gadać.
Rozbawiło mnie to, że kobieta nazwała mnie swoją ofiarą. Tylko po części było to prawdą, o czym zapewne do końca sama nie zdawała sobie sprawy. I wolałem, aby tak na razie pozostało i nie komplikowało naszych relacji. Nadine pewnie miała wielu adoratorów, jeden dodatkowy nie zrobiłby jej różnicy, lecz nie warto było psuć naszej znajomości.
- Czuję się zaszczycony. Czymże zasłużyłem sobie na taką łaskę? - spytałem, kontynuując. - Pamiętaj jednak, że wcale nie jestem z porcelany - dodałem z rozbawieniem, po czym lekko szturchnąłem stopę Nadine pod stolikiem. Jakbym chciał jej w ten sposób pokazać, że mnie uraziła, mimo iż wcale tak nie było. - No i nie jestem twoją ofiarą, to chyba przede wszystkim. Nie dostrzegam u siebie również syndromu sztokholmskiego, co całkiem obala tą teorię - odpowiedziałem z uśmiechem na jej zaczepkę. Ludzie naprawdę czasem gadali, aby gadać, bez pomyślunku. Przecież nie można nazwać ofiarą kogoś, kto świadomie i dobrowolnie wie, co go czeka.
Zanim jednak Nadine mogła coś odpowiedzieć, przyniesiono nam napoje. Z ulgą wziąłem pierwszy łyk swojej mocnej, czarnej kawy. Nie byłem przekonany, czy naprawdę pozwoli mi to bardziej się skupić, ale może pomoże w nie zaśnięciu na stojąco.

    Uniosłem tylko brwi, czując jak mój uśmiech powoli zamiera na ustach. Nie pozwoliłem mu jednak zniknąć, chyba tylko siłą woli nadal wyginając wargi ku górze. I nie uciekając przy okazji pod naporem spojrzenia Nadine. Miałem wrażenie, że jej szare oczy wwiercają się w moje wnętrze, potrafiąc przejrzeć mnie na wylot i mogąc poznać każdą jedną myśl.
    Bo jak inaczej wytłumaczyć słowa odnośnie bycia czyimś kochankiem? Oczywiście istniała możliwość, że Mia od razu o wszystkim powiedziała Nadine. Musieliśmy koniecznej o tym jutro porozmawiać. Tak samo możliwa była opcja, iż Nadine zwyczajnie mnie podpuszczała, bym powiedział jej coś więcej. W szczególności uznałem ten drugi scenariusz za bardziej prawdopodobny, gdy tylko noga kobiety znalazła się na mojej, powoli sunąc coraz wyżej.
    Spokojnie zrobiłem kilka łyków kawy. W szczególności po to, aby nie mogła zobaczyć mojego wyrazu twarzy. Musiałem ułożyć swoje myśli i nie pozwolić sobie na drżenie rąk czy zabranie nogi jak najdalej od Nadine. Potrzebowałem również opanować to dziwne uczucie, jakie mnie ogarnęło. Chciałem uciec od niej, a jednocześnie zostać i prosić o więcej.
    - Spokojnie, nie tak łatwo można mnie zepsuć - powiedziałem, dopiero teraz przenosząc wzrok na Nadine, potrafiąc odpowiedzieć spojrzeniem na jej spojrzenie. Choć było to trudne, to zsunąłem wolną dłoń do swojego kolana, gdzie wciąż tkwiła stopa kobiety. Chwyciłem ją delikatnie, podsuwając nieco materiał spodni, by móc dotknąć skóry wokół kostki. Nadine miała ciepłą, gładką skórę, którą lekko gładziłem palcami. Czy kiedykolwiek wcześniej miałem okazję dotknąć jej w ten sposób? Raczej nie, a był to elektryzujący, łatwo zapadający w pamięć dotyk.
    - Sądzę, że nawet ty nie dałabyś rady, mimo swych niewątpliwych umiejętności - powiedziałem. Byłem pewien, że dla Nadine to kolejna forma rozrywki, zabicia czasu, jakby ją to bawiło, dlatego tym razem nie zamierzałem tak szybko odpuszczać.
    - A co, masz już doświadczenie w psuciu cudzych kochanków?
- tym razem mój uśmiech był nieco złośliwy, a wszystko po to, by nie wyczuła jak zadziałał na mnie jej gest.

Lekko zmrużyłem oczy, gdy znów padło słowo "ofiary". Wiele rzeczy słyszałem lecz większość była zmyślona. Podejrzewałem również, że Nadine takimi rozmowami oraz dwuznacznymi gestami sama nakręcała plotki. Jakby chciała, aby nie wygasły, co uznawałem za nieco dziwne. Bo co jest przyjemnego w tym, że ludzie gadali za jej plecami często po prostu obrzydliwe rzeczy? Nie rozumiałem tego.
Tak samo jak nie to końca rozumiałem to, do czego obecnie dążyła kobieta. Mocniej zacisnąłem palce na naczyniu z kawą, czując jej intensywniejszy dotyk. Nie wiedziałem, na ile poważna była jej propozycja, a na ile stroiła sobie ze mnie żarty. Jednak to ostatnie pytanie całkiem zmąciło moje myśli.
- Czego ty ode mnie oczekujesz, Nadine? - spytałem. Wciąż nie puszczałem jej stopy lecz moje palce już się uspokoiły i nie gładziły jej skóry.
- Chcesz przetestować moje granice? Nie rzucę się na ciebie gdy trochę ze mną się podrażnisz. A jeżeli to tylko głupie żarty, to proszę, nie ze mną - westchnąłem, w końcu puszczając nogę kobiety. Przeniosłem dłoń, by w obie chwycić filiżankę. Mimo swoich słów i tak uśmiechnąłem się w jej stronę. Jakoś nie potrafiłem się złościć o to wszystko, choć może powinienem?
- Szanuję cię Nadine, jeżeli więc moje słowa o trzeciej szansie cię uraziły, to przepraszam. Jednak na tamtą chwilę zdecydowanie mówiłem to poważnie. Obecnie takie słowa nie przeszłyby mi przez usta. Raczej… no wiesz, za bardzo mnie onieśmielasz. Łatwiej było mi powiedzieć co myślę, gdy alkohol dodał mi odwagi - wyjaśniłem z trudem utrzymując kontakt wzrokowy. Dopiero potem opuściłem nieco głowę, zainteresowany zawartością swojej filiżanki. Zdecydowanie o wiele trudniej było mi o tym rozmawiać w takiej sytuacji niż wcześniej. Nie znaczyło to, że chciałem uniknąć tego, skoro zapytała mnie wprost. Wolałem od razu mieć wszystko jasne.

Nie sądziłem, że mogłem usłyszeć tego typu słowa z ust Nadine. Chociaż z drugiej strony, po takim wstępie, mogłem choć odrobinę domyślać się, co miała w planach. Niczego wprost nie powiedziała, chcąc najpierw sprawdzić, czy nie zmieniłem zdania i czy propozycja nadal aktualna. Do tego chyba pierwszy raz usłyszałem od Nadine coś na kształt komplementu. To "coś" było bardzo nieuchwytne. Na tyle, aby jeszcze bardziej zamącić mi w głowie.
W normalnych okolicznościach mógłbym zgodzić się od razu. Powiedziałbym, że nie musi do mnie pisać, bo odpowiedź zawsze będzie tak samo twierdząca. I to też sobie myślałem, gdy składałem jej tą propozycję. Niestety okoliczności trochę się zmieniły. Po pierwsze chciałem najpierw spotkać się z Mią. Nie zamierzałem z tego rezygnować, gdyż jakby nie spojrzeć, to nieco obawiałem się, jak miałyby wyglądać spotkania z Nadine. Obie się od siebie znacząco różniły i w dodatku to z Mią czułem się mniej skrępowany. Po drugie mój czas był mocno ograniczony. Oraz oczywiście możliwości. Dokładniej co do miejsca. Mia miała własne mieszkanie, nikt nie zakłócał jej spokoju i nie musieliśmy się martwić, że ktoś będzie nam przeszkadzać. Nadine mieszkała z Jess, a ja z matką. I nie wyobrażałem sobie żadnych zbliżeń mając za ścianą którąś z tych dwóch kobiet.
Moje rozmyślania przerwało pojawienie się zamówionego jedzenia.
- Dziękuję - powiedziałem, nie próbując się wdawał w rozmowy z koleżanką, mimo iż ta widocznie chciałaby czegoś się dowiedzieć.
- Nie sądzę. Łatwiej jest odpisać na wiadomość niż powiedzieć to samo prosto w twarz - powiedziałem, gdy kelnerka zniknęła mi z oczu. - Ale jeżeli nie będę za długo odpisywać to znaczy, że musiałem się napić - uśmiechnąłem się nieznacznie, biorąc do ręki widelec.
- Poza tym nie myślałem, że mógłbym być w twoim typie - powiedziałem zanim zabrałem się do jedzenia. Zapiekanka była naprawdę świeża i dobrze upieczona. Jak na Parker Hotel przystało. W końcu oferowali wysokie standardy, nie mogli pozwolić sobie na stare jedzenie. - Prędzej bym powiedział, że wolisz wysokich i dobrze zbudowanych. Jak tamten w klubie - jakoś tak pasował mi taki typ do Nadine. Zawsze też myślałem, że kobieta z takim wyglądem bez wysiłku będzie mogła owinąć sobie takiego wokół palca. Byłem bardziej przeciwieństwem takich mężczyzn.

Dobrze, że akurat jadłem i miałem pełne usta jedzenia, które mogłem zasłonić serwetką. Inaczej mój śmiech rozniósłby się po sali, niepotrzebnie ściągając na nas spojrzenia obecnych osób. Czy to było to "coś" co dostrzegła we mnie Nadine? Raczej nie, przecież nie dawałem jej żadnych dwuznacznych sygnałów, nigdy też nie obnosiłem się ze swoimi związkami (bądź też ich całkowitym brakiem), ani z żadnymi podbojami. Czy to tych parę słów, wypowiedzianych pod wpływem alkoholu, miało takie znaczenie? Cóż, jeśli również będę "fatalnie całował", to nasza przyszła, niedoszła przygoda skończy się szybciej niż zacznie.
Dobrze, że Nadine w pewnym momencie zaczęła z kimś wymieniać wiadomości. Miałem czas na to, aby się uspokoić i nie śmiać pod nosem. Dzięki temu już normalnie mogłem odpowiedzieć na pytanie kobiety.
- Nie, zapomniałem. Bardziej byłem zajęty sprawieniem, by mi wybaczył zostawienie go na imprezie. Dobrze, że Jess mu powiedziała o twojej wiadomości. Ale jutro to zrobię - zamilkłem na chwilę, by wziąć kolejny kęs jedzenia. Już widziałem, że porcja była dla mnie za mała jak na chwilę obecną. W drodze powrotnej do domu będę musiał jeszcze wejść do sklepu po drobne zakupy.
- Co powiesz na piątek? Pierwsze tłumy już z pewnością miną i będzie trochę mniej zwiedzających - spytałem. Był to właściwie jedyny dzień w tym tygodniu, gdy miałem trochę czasu i mogłem upchnąć kolejne spotkanie. Chyba będę musiał sprawić sobie kalendarz książkowy, gdzie będę zapisywać wszystkie plany. Inaczej w końcu zwariuję. Dzisiaj spotkanie z Nadine, jutro z Mią, czwartek psychiatra z mamą, a piątek w muzeum. Nawet weekendy nie dawały mi odpoczynku.
- Z tego co pamiętam, to Elliott coś napominał o remoncie i że musi gdzieś się wyrwać z domu, więc raczej nie odmówi - wyjaśniłem, dokańczając swój posiłek.

Kiwnąłem głową na pytanie odnośnie wybaczenia Elliotta. Właściwie wiele nie trzeba było. Wystarczyło, że zabrałem go na ciacho do naszej stałej kawiarni, w której często spędzaliśmy dłuższe przerwy między zajęciami.
Nie odpowiedziałem za to na wspomnienie o darmowym alkoholu. Naprawdę, nie zamierzałem wybrać się do muzeum po to, aby szukać stoiska z darmowym alkoholem. Gdybym chciał napić się w środku dnia, poszedłbym do marketu za rogiem, by kupić coś mocniejszego.
Tak samo bez problemu przystałem na podzielenie paragonu. Gdyby potrzebowała, nie miałbym kłopotu z zapłaceniem za nią lecz w takim przypadku nie zamierzałem się narzucać. Następnie wróciliśmy do pomieszczenia, które oboje zgodnie nazywaliśmy archiwum. Może kiedyś był tu piękny gabinet, lecz obecny stan pokoju go nie przypominał.
Pomogłem Nadine przy wertowaniu dokumentów, które uznała za najważniejsze i którym robiła zdjęcia. Potrzeba by było wielu dni, aby ogarnąć dokładnie każdy z kartonów. A obecnie próbowaliśmy tylko te związane z Londynem. Kończyliśmy, gdy do środka ktoś wszedł. Uniosłem lekko brwi widząc kobietę, którą skądś kojarzyłem.
- Oh, to pan, panie Dawson. Mogłam się spodziewać, że wraz z panią Hawford przyjdzie ktoś również związany ze sztuką. Proszę jednak wybaczyć, jednak za kwadrans zamykamy Parker Hotel i musicie opuścić to miejsce - dokończyła już formalnym tonem, spoglądając na naszą dwójkę. Tak, teraz już wiedziałem skąd znałem jej twarz. I nawet nazwisko, które wcześniej wspomniała Nadine, wydało mi się już znajome.
- Oczywiście, już wychodzimy - powiedziałem, zamykając karton. Lepiej, aby nikt się nie dowiedział, że Nadine zrobiła kilka zdjęć tych dokumentów bez pozwolenia. Zabrałem z fotela swoją kurtkę, podając Nadine jej płaszcz, po czym opuściliśmy to "archiwum", żegnając się z Rebeccą Pivani.
Na zewnątrz faktycznie rozszalała się wichura, zacinając nieprzyjemnym deszczem. I wcale się nie zanosiło, aby miało przestać. Staliśmy chwilę pod zadaszeniem hotelu przed głównym wejściem. Żadne z nas nie miało parasola. Z tym że ja mieszkałem za rogiem, mogłem z tego miejsca zobaczyć dach swojego bloku. Nadine miała przed sobą spory kawałek drogi. Głupio bym się czuł, gdybym tak teraz po prostu poszedł do domu, zostawiając ją samą na tej ulewie.
- Chodź ze mną. Dam ci jakiś parasol i może szalik, bo twój strój nie wygląda zbyt zachęcająco do spacerów w deszczu - zaproponowałem Nadine. - Chyba że zamawiasz Ubera, to poczekam z tobą na jego przyjazd - uniosłem spojrzenie na kobietę, przestępując z nogi na nogę. Było po prostu zimno.

Szybkim krokiem szliśmy w stronę odpowiedniego budynku. Właściwie to prawie biegliśmy, ale ledwie byliśmy w połowie drogi, oboje zdążyliśmy nieźle zmoknąć. Czułem, jak lodowata woda przedostaje się pod kołnierz kurtki, a buty zdążyły już przemoknąć. Było bardzo nieprzyjemnie.
- Chyba zwariowałaś, Nadine - parsknąłem rozbawiony na jej pytanie. Chwilę później otwierałem kluczem drzwi od bloku, by zaraz znaleźć się na klatce schodowej. - Myślałaś, że zostawię cię pod drzwiami i każę czekać? Przecież tak nawet psa bym nie potraktował - uniosłem brwi, nie mogąc uwierzyć, że zadała mi takie pytanie.
- Jeśli masz chwilę, to nawet wrzucę do suszarki twój płaszcz, żebyś nie musiała w mokrym wychodzić - zaproponowałem, gdy już wspinaliśmy się po schodach na odpowiednie piętro. Skoro ja miałem już przemoczone ubranie, Nadine również musiała czuć się w swoim dość niekomfortowo. Gdybym się tak nie spieszył z wyjściem z domu, pewnie wziąłbym jakiś parasol. A tak, nawet widząc, że się chmurzyło, nie miałem za bardzo czasu, aby się wrócić.
Droga na trzecie piętro za każdym razem była trochę męcząca. Przy końcu trochę zwolniłem kroku. Po wejściu do mieszkania zobaczyłem tylko blask telewizora padający z salonu, a chwilę później w drzwiach stanęła mama.
- Dominic, nie mogłeś mi chociaż powiedzieć, kiedy wrócisz? Martwiłam… oh… - mówiła zaspanym tonem. Musiałem ją więc obudzić. Urwała jednak w pół zdania, kiedy zapaliłem światło i ujrzała Nadine. - Dzień dobry. Nie mówiłeś, że wrócisz z towarzystwem - dodała, otulając się cieplej swoim szlafrokiem i witając z Nadine.
- Tak wyszło. Nadine, to moja mama, mamo, poznaj Nadine, razem… studiujemy - odpowiedziałem bardzo ogólnie, nie wdając się w żadne szczegóły. - Możesz iść spać dalej, już nie będę wychodzić z domu - uspokoiłem ją, choć nie do końca miałem taki plan. Nadine być może znała dobrze drogę do swojego domu lecz zamierzałem kawałek ją odprowadzić. Wolałem, aby nie chodziła całkiem sama po nocach.
- Nadine trochę się wysuszy i wróci do siebie - dodałem, widząc wymowne spojrzenie matki. Choć z drugiej strony nie mogłaby mi zabronić spotykać się z kimś w domu. Nawet zostać na noc, jednak wolałem nie zaczynać się droczyć z matką. Lepiej, aby pewnych rzeczy po prostu nie wiedziała.

Zacisnąłem lekko usta, słysząc słowa Nadine. Nie wiedziałem, czy miałem się śmiać, gdyż matka nigdy nie była ze mnie dumna tylko wiecznie wymagająca i niezadowolona, czy płakać, dokładnie z tego samego powodu. Trochę nawet zrobiło mi się przykro lecz nic nie powiedziałem. Wskazałem tylko łazienkę, gdzie Nadine od razu się zamknęła. Na szczęście.
- Nie rób mi żadnych scen, proszę cię - powiedziałem cicho i spokojnie, by Nadine nic nie słyszała zza drzwi łazienki, jednak mój wzrok skierowany na matkę już taki nie był. Czułem, że mogłaby powiedzieć coś głupiego lub nieprzyjemnego. Nigdy co prawda nie miała okazji poznać żadnej mojej koleżanki, nie wspominając już o dziewczynie. Widziałem za to, że zupełnie inaczej przyjęła Elliotta, a inaczej Nadine. I nie zamierzałem tak na to tylko patrzeć, nie reagując.
- Dominic, ja nie..
- Wiem, że ty nigdy "nie". Ale uspokój się, jest dokładnie tak, jak powiedziałem. Nie strasz wszystkich moich znajomych. Wystarczy, że dziwnie się zachowujesz.
- Nie zachowuję się dziwnie i nikogo nie straszę. Nie rób ze mnie potwora - złapała się pod boki, odwzajemniając moje spojrzenie. Ugryzłem się tylko w język, by nic nie powiedzieć. Sam święty nie byłem, ale czułem się za bardzo tłamszony przez matkę.
- Dobrze, mamo, tylko idź już spać. Musisz być jutro wypoczęta przed wizytą u lekarza - westchnąłem, kapitulując na chwilę obecną. Dostałem od niej buziaka w policzek zanim zniknęła za drzwiami swojego pokoju, życząc mi dobrej nocy.
- Nadine - zapukałem do drzwi łazienki, woląc nie wchodzić do środka bez pozwolenia. - W dolnej szafce obok prysznica masz ręczniki. A w górnej suszarkę do włosów, częstuj się - powiedziałem przez drzwi. Nie zamierzałem jej przeszkadzać. Suszarkę z ubraniami mogłem włączyć kiedy wyjdzie. Nastawiłem też czajnik, by zrobić nam gorącej herbaty. Skoro i tak mieliśmy czekać, mogliśmy przynajmniej napić się czegoś ciepłego.

Lekko się uśmiechnąłem w stronę kobiety. Jasne, że pomyślałem. W końcu Nadine musiała się czuć równie nieciekawie co ja sam. Gdyby nie jej obecność, zapewne zakopałbym się już w ciepłej pościeli, zapominając o całym świecie. Nigdy w spaniu nie przeszkadzała mi pogoda. Mogło lać i grzmieć, a ja spałem jak dziecko. Nadine zapewne też ostatnie o czym obecnie marzyła, to wracanie w taką ulewę.
Popijając herbatę, patrzyłem chwilę jak Nadine wpisuje jakąś wiadomość na Jess. Szybko się z tym uporała i zaczęła temat mojej matki. Nie od razu wiedziałem co miałbym jej powiedzieć.
- Tak, czasem też się zastanawiałem, co ona w nim zobaczyła i dlaczego zawsze była wpatrzona w niego jak w obrazek - skrzywiłem się jakbym właśnie zjadł plaster cytryny. To prawda, nigdy nie rozumiałem skąd się to u niej wzięło i dlaczego zawsze brała jego stronę, zamiast czasem posłuchać własnych dzieci.
- Nie masz nic w kieszeniach płaszcza? - spytałem, chcąc zmienić temat. Odstawiłem swój kubek z herbatą, by przynieść płaszcz kobiety, aby sprawdziła kieszenie, po czym wrzuciłem go do suszarki, ustawiając szybki program.
- Chodźmy do salonu, trochę pooglądamy za ten czas. Może trafimy na jakiś odcinek Love Island i pośmiejemy się z uczestników - mrugnąłem okiem, rozbawiony taką opcją. Doskonale pamiętałem, że Nadine lubiła ten program. Zastanawiało mnie też, czy przeżywała wszystkie emocje wraz z bohaterami, czy podchodziła do tego na luzie. Po drodze zgarnąłem dla nas z szafy po kocu. Jeszcze sezon grzewczy nie był w pełni, nasze kaloryfery były zaledwie ciepłe, a temperatura w mieszkaniu dość niska. Znalazłem też jakąś zbłąkaną paczkę chipsów, którą otworzyłem nam jako przekąska do herbaty.
- Trzymaj, wybierz coś. Mi obojętne - podałem kobiecie pilot, by sama wybrała jakiś program.

Narzuciłem swój koc na ramiona, siadając na kanapie ze skrzyżowanymi nogami.
- Oh, jakie to straszne - mruknąłem dramatycznie, słuchając o problemach uczestników programu. Tam każdy każdego nakręcał, niektórzy zachowywali się jak rozpieszczone dzieciaki, a inni gadali takie głupoty, że aż uszy więdły. Trochę podziwiałem Nadine, że łapała o co chodzi w tym zamęcie, kto z kim i dlaczego się kłócą.
- Czy ja wiem? - westchnąłem na zadane pytanie. Przez następną chwilę przyglądałem się uważniej kobietom, by jakoś je ocenić. - Mam wrażenie, że większość z nich jest taka sztuczna i nieciekawa. Na przykład ta blondyna, od razu widać, że ma duże, sztuczne piersi. A ta obok niej ma usta jak glonojad. Obie raczej nie w moim typie. Za to ta azjatka ma całkiem fajne ciało, ale twarz już niekoniecznie. Wszystko jest takie na pokaz. Może faktycznie tylko Whitney jest najlepszym wyborem. Ciemnoskóre kobiety mają w sobie coś takiego, co przyciąga uwagę, nawet jeżeli są bardziej okrągłe w niektórych miejscach - powiedziałem. Osobiście w życiu bym się nie zgłosił do tego typu programu. Uważałem, że to miejsce dla ludzi, którzy nie mają co ze sobą zrobić i szukają sensacji.
- Ale widziałem dużo ładniejsze kobiety niż ona. Mam więc rozumieć, że dla ciebie najprzystojniejszy jest ten cały Lochan? - spytałem, pogryzając następnego chipsa. Wyglądał jak większość z tych przypakowanych facetów.
- Jeśli tak, to ja jestem jego zupełnym przeciwieństwem i nie wiem, co we mnie ci się spodobało - zaśmiałem się cicho, przypominając sobie słowa Nadine podczas kolacji. Kobieta wtedy powiedziała to tak, jakby sama nie wiedziała co to jest, co do tej pory było dla mnie dość dziwne i zabawne. - Lochan wygląda jakby urwał się z planu filmowego dość słabego erotyku jak "365 dni". Zdaje się, że chyba w reklamie kebaba też widziałem podobną twarz.

Lekko kiwnąłem głową, zgadzając się z Nadine. Problem ten był niestety dość powszechny, nie tylko wśród mężczyzn, ale i kobiet. Wiele osób poprawiało swój wygląd, by być jak najpiękniejszymi w oczach innych, ale jak wspomniała Nadine, wystarczyło otworzyć usta.
- Czy przypadkiem każda z tych kobiet nie wiedziała, na co się pisze? Przecież to nie pierwsza edycja tego programu. Ci ludzie dobrze wiedzieli, że będą narażeni na krytykę od setek oglądających. Producent też stawia swoje wymagania, o których zostali poinformowani. To też nie jest tak, że nagle się o czymś dowiedzieli i musieli dostosować. Wszystko ma swoje plusy i minusy. Jak sama nazwa wskazuje, to program rozrywkowy, jednemu się podoba, drugiemu nie. Myślisz, że ci ludzie zgłaszają się tam tylko po to, aby na ekranie znaleźć miłość życia? Nie sądzę - wzruszyłem ramionami. Zawsze uważałem, że jeśli ktoś się zgadza na udział w programach, to doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co go czeka. A jeśli nie, to jest po prostu ignorantem. Lub idiotą.
- Jeśli nie chcesz, żeby cię oceniano, komentowano i kazano nosić dzień w dzień stroje kąpielowe, to nie idziesz do Love Island - ugryzłem się w język, żeby nie powiedzieć przypadkiem kilku więcej słów.
- Nie oglądam. Kucharz ze mnie żaden, żebym skorzystał, a co do tego drugiego, to za późno w nocy jest, żebym miał okazję. Jeśli chcę zapomnieć o rzeczywistości… nie mam na to czasu. Jedyną okazją dla mnie jest sen. Albo imprezy, gdy gadam do ciebie co mi ślina na język przyniesie, a potem łapię się za głowę, co też opowiadam - westchnąłem, odstawiając na stolik pusty już kubek. Tak, nie raz miałem postanowienie, by milczeć w obecności Nadine, a ostatecznie nic z tego nie wychodziło.
- To mama trzyma pilot w tym domu. Uwielbia oglądać Dubrova i Nassifa, a gdy coś robię, to chcąc nie chcąc wszystko słyszę. Sama jest chirurgiem plastycznym i twierdzi, że szuka inspiracji w ich programie - westchnąłem. Ta jej inspiracja bardzo długo nie chciała przyjść. Kiedyś, gdy byłem młodszy, bardzo brakowało mi obecności matki w moim życiu. Bardzo irytowało mnie, że miała czas dla siostry, by wyjść ze swoją księżniczką do fryzjera lub na zakupy, a mi poświęcała niewiele uwagi. Teraz, gdy miałem tej uwagi pod dostatkiem, denerwowało mnie to, że tak bardzo chciała ingerować w moje życie.