Your personal death wish

_____ Nie zasnął od razu po tym jak się położył więc spokojnie usłyszał co jeszcze do powiedzenia miał Nicolas, lecz nie reagował na to. Wcześniejsza mina, którą mu pokazał była wystarczającym zapewnieniem, że cały czas ma zbyt dużo do stracenia, aby popełniać błędy i raczej nie zrobi takiego samego błędu jak teraz. Niestety, Leo był bombą, a jej lont był niezwykle mały. Na szczęście jednak zasnął, w końcu po to tutaj był - odespać trochę zmęczenia i wrócić do pracy. Chociaż w tym wypadku chodziło o spotkanie się i omówienie całej akcji, w której będą brali udział. Dokładnie kto i co zrobi w całym wielkim planie, który został już wcześniej przygotowany. Leo nie będzie czekał z tym do końca. Otworzył oczy na dźwięk swojego dzwonka, nie do końca świadomy co takiego Nicolas robił podczas jego “nieobecności”, lecz gdyby postanowił go udusić poduszką na pewno obudziłby się w trakcie takiej zabawy. Przecież to nie byłby pierwszy raz w życiu, kiedy jest w takiej sytuacji. Przewrócił się na drugi bok i zobaczył jak jego zabawka znajdywała się w łóżku. Za lekko zamkniętymi oczyma przeszedł jakiś proces myślowy, ponieważ chwile potem wyciągnął ramię i szybkim ruchem przyciągnął go bliżej do siebie, łapiąc go w swoje objęcia dość ciasno - żeby przypadkiem nie zaczął się wiercić.  
- Widzę, że nie próbowałeś mnie zabić poduszką. - zaśmiał się lekko, lecz z powodu faktu, że dopiero się obudził jego głos brzmiał o wiele bardziej basowo i głęboko. - To nie tak, że byłbyś wstanie to zrobić. Już niejedna osoba przed tobą próbowała.  
_____ Puścił go i podniósł się, aby zawisnąć nad nim, aby zobaczyć jego minę. Był wyspany i na pewno gotowy do możliwego działania, lecz nie myślał teraz o seksie, a zwyczajnie polepszył mu się humor. Może dlatego zachowywał się jakby to co zrobił, te groźby przed pójściem spać nigdy nie istniały. Podniósł lekko swoją dłoń i odsunął włosy leżące na twarzy jego zabawki.  
- I didn’t tell you this before? - spytał z małym uśmiechem i bardzo przyjaznym wyrazem twarzy. Gdyby ktoś go nie znał, powiedziałby, że jest przyjemnym, dobrym człowiekiem. - You get three meals per day on specific time. Always the same.
_____ Nie czekał już na słowa czy reakcję Nicolasa podnosząc się z łóżka i idąc do komody wyciągnął ciuchy, aby się przebrać. Zrobił to na oczach lalki bez większego problemu. W końcu jebał już go od tyłu, od przodu czy z każdej strony z jakiej by chciał, po co ukrywać własne ciało? Ubrany w coś innego niż garnitur, a czarny golf przylegający do ciała, materiałowe spodnie i w tym samym kolorze i stylu luźną marynarkę spojrzał na Nicolasa przystając w swoich ruchach. Jakby właśnie ktoś wstrzymał działanie programu. Patrzył tak przez chwilę, żeby w końcu uśmiechnąć się od ucha do ucha. Właśnie wpadł na idealny pomysł, aby zapewnić mu trochę więcej rozrywki niż zwykłe siedzenie w pokoju i oglądanie TV, kanałów, których pewnie nie rozumie do końca.  
- Do you want to be part of something? You will be sitting on my lap and listening to our plan for future.
- Sure, I have nothing better to do anyway  
_____ Jego brak entuzjazmu nie zmienił nastawienia blondyna, który tylko wrócił na swoja część łóżka i wziął telefon pisząc szybko wiadomość i wysyłając ją do grupy, żeby wiedzieli, że będą mieli kolegę na rozmowie. Potem schował sprzęt do kieszeni, kierując swoje spojrzenie na Nicolasa.  
- You can go like that or do you want to change into other clothes?  
- Gladly, as long as it doesn’t cover less than that.
_____ Leo zastanawiając się o co chodzi, podszedł bliżej i stanowczym ruchem zrzucił pościel na bok odsłaniając całe ciało Hiszpana. Teraz wiedział o co mu chodziło - był bez spodni. Kiwnął głową, że rozumiał przekaz, po czym wyciągnął z szuflady spodnie dresowe oraz bluzę i rzucił na łóżko w stronę Nicolasa. Bez słowa czekał aż ubierze się w “przygotowaną” odzież, po czym złapał go w pasie, przerzucił przez ramię i zaczął iść po schodach na dół.  
- Tak jest szybciej. - powiedział cicho bez większych emocji, po czym dodał coś jeszcze, przypominając sobie jakby o ważnej sprawie zanim jeszcze otworzył drugie drzwi. - Druga osoba. Twoja manager.
_____ Następnie nie przejmując się stanem Nicolasa, z jego ciałem przerzuconym przez ramię niczym worek ziemniaków wszedł do salonu, gdzie na swoich miejscach rozsiedli się inni obecni. Nikt z nich do końca nie wiedział, gdzie i w czym będzie uczestniczył więc byli zainteresowani samym planem i pomysłem. Do tej pory Leo wiedział wszystko jako jedyny. Zdjął swoją zabawkę, po czym usiadł na wolnym fotelu i łapiąc go za biodra zmusił, aby usiadł na jego kolanach jak było w planie. Normalnie między trzema kanapami nie było tutaj więcej miejsc siedzących, lecz przynieśli fotele z poprzedniego pokoju robiąc sobie więcej miejsc. Siedzieli w bardzo niezorganizowany sposób, każdy zgodnie ze swoim charakterem. Od prawej do lewej: Anna oparta wygodnie z nogą na nogę, obok niej Sarah trzymająca swoje dłonie na kolanach Anny i siedzącego po drugiej stronie Natha. Zaraz koło lekarza, na drugiej kanapie skulił się Lou z tabletem, a obok niego Eve rozłożony jakby miał pójść spać popijał kawę w wielkim kubku z brokatem oraz kryształami Swarovskiego. Na ostatniej kanapie ścisnął się Harry i Wolf z Marią siedzącą pomiędzy nimi. Fio zajął miejsce gdzieś obok na podłodze między sofą, a drewnianym stolikiem. Ivan siedział z boku przy barze, popijając drinka, a Gregory nie był obecny.
- You’re all here so we can start - powiedział i widząc jak każdy przygląda się Nico, złapał za jego głowę i oparł o swoje ramię jakby miał dziecko. - Don’t worry about him. Let’s start with plan A, taking classified documentation.
_____ Leo rozpoczął tłumaczenie swojego planu, który w swoim założeniu był bardzo prosty. Lou będzie monitorował stan bezpieczeństwa, hakując kamery oraz systemy. W tym czasie Sarah oraz Eve zajmą się faktycznym zabraniem dokumentów, których konkretne miejsce zostanie wcześniej sprawdzone i zlokalizowane przez niego. Spotkają się z Anną, która będzie czekała w pobliżu i zabierze ich wyznaczoną drogą do miejsca zbiórki z Wolfem. On będzie tam czekał także na grupę z planu B – porwanie córki polityka. W tamtym planie będzie uczestniczył Harry, Fio i Maria. Jedno z nich zostanie w samochodzie, pozostała dwójka wstrzyknie przygotowany wcześniej przez Natha preparat domięśniowo dziewczynie i zabierze ją do samochodu. Trójka na miejscu zaczęła głosować kto robi co, a Leo dał im ten moment samemu bawiąc się włosami Nico.

_____ W pewien sposób spodziewał się większego sprzeciwu, a może zwykłego buntu ze strony jego zabawki, którą źle potraktował jeszcze kilka godzin temu. Nie zamierzał przepraszać, ani się tłumaczyć, bo gdyby miał to robić z serca już dawno skończyłby mu się czas w życiu, aby przeprosić wszystkich, którym zrobił większą krzywdę niż lekkie podduszenie czy porwanie bez większych zmian na ciele po miesiącu. Zwykle po kliknięciu myszką kilka razy niczego nieświadoma dziewczynka lub chłopiec trafią w ręce zboczeńca, który je uzależni od wielu rzeczy, straumatyzuje jak tylko się da, po czym odda innym do zabawy - ignorując poszukując jego rodziców. Miesiąc i przeżycie do tego czasu... Nicolas miał wielkie szczęście, że trafił na niego. Dostęp do regularnych posiłków, mógł się umyć, kiedy chciał i większość czasu raczej umierał z nudów niż z powodu zbyt dużej dawki bólu. Pewnie niedługo będzie mógł wyjść z tego małego kawałka świata.  
_____ Słysząc słowa, które postanowił mu przedstawić, Nicolas - zrobił wszystko co mógł, żeby się nie zaśmiać i pewnie siedzący na nim chłopak mógł to poczuć. Westchnął i w miarę delikatnie odsunął głowę Hiszpana, aby spojrzeć mu w twarz z lekkim uśmiechem. Jak to jest możliwe, że wyszedł z taką pokrętną logiką? “Zazwyczaj są to osoby ukochane”. Haha. Dla blondyna, który widział sprawy, podczas których zabija się z powodu źle posadzonych kwiatków lub bez żadnego faktycznego powodu, tego typu rzeczy były komiczne. Rozumiał, że wyciągnął to z jakiegoś serialu, a może filmu dokumentalnego? Netflix ma wiele opcji na douczenie się. Może mu wprowadzić na TV coś takiego? Czemu nie, to nie tak, że będzie miał wiele możliwości. Zablokuje dostęp do danych konta, formularzy informacyjnych itd...  
- Do you think i killed all these people just to kidnap you for myself? - pytanie padło, przerywając reszte rozmów, a atencja wszystkich skumulowała się na dwójce w fotelu. Leo widząc to postanowił się spytać tłumu ze śmiechem. - What do you think?
- Don’t shit yourself kid. - odezwał się od razu Fio. - You’re not so important
- That’s true. - wtrąciła się Sarah, zdejmując rękę z kolana Nath’a, prostując plecy i odsuwając się od oparcia, zanim Norweg powie za dużo, głównie przekleństw, w stronę chłopaka. Odwróciła się do Nicolasa mówiąc dość wyraźnie. - It was just a side quest. We put your pic online and there was a buyer, so you were kidnapped.  
- Well... - Nath, złapał za dłoń Sarah, która wskazywała w tym momencie na Hiszpana, prowadząc w dół. Jednak nie grzecznie było w oczach Brytyjczyka wytykać palcami. - At the end Leo was the one putting cash down, not old doctor.
_____ W tym momencie, blondyn postanowił pogłaskać chłopaka lekko po policzku widząc jego minę. Czy to za dużo informacji czy może zwyczajnie im nie wierzył? Obojętnie w co chce wierzyć, on powtórzyłby mu taką samą wersję wydarzeń jak oni wszyscy. Nieważne czy potem spytałby się Fio o szczegóły, a może Harrego lub Ivana. Każdy wiedział, kiedy się zamknąć oraz jakich słów używać. Nie ciążyło to na ich sumieniu, bo prawda faktycznie wychodziła z ich ust. Z perspektywy duchów - porwanie Nicolasa było dodatkowym zadaniem z zamiarem sprzedaży ciała gdzieś dalej. Oczywiście tym kupcem, który pojawił się od razu był Leo, ale nikt nie posiadał dziury w policzku, aby bokiem sprzedawać takich informację zwykłej zabawce. W między czasie do dwójki siedzącej na fotelu podszedł Ivan, kładąc swoją kościstą wręcz dłoń na ramieniu informatora. Zwrócił tym uwagę blondyna, który odwrócił się w stronę Rosjanina podnosząc głowę, lecz ten białowłosy patrzył się na Nicolasa.  
- Our main target was your father, just because he was pilotting that specific plane. - prychnął pod nosem, po czym złapał za włosy Nicolasa zabierając dłoń z ramienia Leo i pociągnął do tyłu, aby przyjrzeć się dwukolorowemu spojrzeniu z bliska. - It’s a shame i didn’t know how your sister looked before quest - przybliżył swoją twarz w stronę wpatrzonego w niego Hiszpana. Emocje, które w nim były, bardzo pasowały Ivanowi do gustu. - If so, would take her for myself.  
_____ Blond informator nie przekazał Nicosiowi wcześnie jakim typem człowieka jest ten Rosjanin, pewnie też widział go po raz pierwszy. Później może mu powie jak bardzo mocna była ta groźba. Zanim jednak zdążył na to zareagować, Nath chciał dodać swoje trzy grosze. Jego słowa sprawiły, że Leo złapał tylko mocniej swoją zabawkę, aby nie zrobiła nic głupiego.  
- Can we go back to our plan? We wil start in a week, so before that...?
- Before that we need to take two trips. One tomorrow. Me, Eve and Maria. In four days. Me, Sarah, Wolf. Any question? - jego ton wyraźnie wskazywał, że miał już poukładaną listę zakupów. Jak na zawołanie, Anna podniosła dłoń do góry, lecz tylko nieznacznie. - Yes?
- What about your toy? - kiwnęła głową do Nicolasa. - When we will be gone, whose gonna take care of him?
_____ Tylko dwie osoby nie brały udziału w planie. Ivan oraz Nath, którzy zostaną w domu, głównie też z powodu tego, że ich zdolności nie są jakoś niezbędne koniecznie i ktoś musi zostać. Sam Leo będzie musiał się wybrać na miejsce więc faktycznie Nicolas zostanie sam na kilka dni. Pozostawianie go pod opieką białowłosego mistrza tortur ze specyficznym fetyszem nie leżało mu w żaden sposób, więc odpowiedź była prosta – zostanie z Nath’em, lekarzem, chociaż pewnie przy okazji będzie też widywał bardzo często Ivana, bo muszą się zmieniać. Doktorem ma swoje badania, a Ivan raczej chce zwyczajnie widzieć krew i ból wymalowany na twarzy. Oboje jednak nie będą wchodzić Leo w drogę, wprowadzając swoje własne sposoby dawania Nico “rozrywki”. Leo jednak dla zwykłej zabawy postanowił spytać głównego zainteresowanego.
- Wolisz Ivana czy Nath’a jak twoją opiekunkę jak mnie nie będzie? - złapał go za brodę, aby patrzał w jego stronę, bo chciał widzieć jaką minę zamierza mu sprezentować.

_____ Jego reakcje jak zwykle były ciekawe. Dostał tyle informacji, dość ważnych, lecz cały czas nie wyciąga wniosków oczekując, że ktoś odpowie na jego pytania, w twarz, bez chowania prawdy. Czyż to nie było kochane z jego strony? Taka wiara w coś co się raczej nigdy nie wydarzy... Co prawda słowa Ivana trochę go zaskoczyły, lecz nie zamierzał w to wchodzić. Ten debil raczej nie żartował, a mówił poważnie. Leo wiedział, że nie będą teraz porywać tamtej kobiety, siostry Nicosia, przez takie groźby ze strony Ivana, ale później, po tym wszystkim, chyba będzie musiał z nim pogadać i tak, i tak. Szczęśliwie, jego zabawka nie miała dziwnych pomysłów i bez problemowo wybrała odpowiednią osobę, Nath’a, który w założeniu nie powinien nic mu zrobić. Zza pleców widział, jak lekarz przyjmuje ten werdykt do serca, chociaż pewnie to nic nie zmieni. Zwłaszcza, że najbliższy wyjazd będzie tylko dniowy. Ten jutrzejszy. Chce wrócić do rozmowy z resztą ludzi, lecz przerywa mu pytanie Nicolasa, który faktycznie zasypiał na nim. Cóż, w pewien sposób to bardzo dobry znak, bo ludzie nie są wstanie zasnąć w sytuacji, którą uważają za zagrożenie. Może leżenie mu w ramionach przestało być takie straszne?  
- Go. - mówi kiwając głową. - Password is someones’ important birthday - dodał z uśmiechem, ale wiedząc, że coś takiego nie da mu wiele informacji dodał jeszcze. - You know him, see him everyday
- You mean yourself? I don’t know when is your birthday - mówi marszcząc lekko brwi. - I would have to enter every day and month, it would take too long.
- How about someone else you see everyday? - pyta spokojnie z łagodnym uśmiechem.  
- My reflection in the mirror. - mówi, powodując, że uśmiech Leo staje się szerszy. - Can’t you just tell me?
- zero, seven, one, six. - wychodzi z jego ust, po czym klepie go w tyłek, który cały czas znajdował się na jego kolanach. - Now, go sleep.  
_____ Kiedy Hiszpan zniknął z pola widzenia wszystkich, schowany za drzwiami, wzrok Leo został przywołany słowami kolegów. Duchy miały mu całkiem sporo do przekazania, w tym – nic co powinien faktycznie usłyszeć chłopak robiący za podgrzewacz łóżka. Nie chodziło tylko o to, po co i dlaczego jadą, ale także o wiele innych rzeczy włącznie z wyposażeniem, które mają przygotować. Nikt z obecnych tutaj osób, nawet Leo, nie zamierzał dawać Nicosiowi informacji o tym, kto posługuje się zwykle ją bronią i w czym średnio mu idzie. Zapewne nic nie zrobiłby z tą wiedzą, ale przezorny zawsze ubezpieczony, a oni nie ryzykują. Chociażby, żeby nie doszło do jakiegoś sabotażu ze strony “postronnego”. Gdy rozmowy się zakończyły, jakąś kolejną godzinę potem, Leo wrócił do pracy nie przejmując się tym co takiego poczynił Hiszpan w tym czasie. Mógł wyżywać się na poduszkach, topić się w kiblu czy skakać ze schodów, żeby zrobić mu na złość. Nie słyszał jednak żadnych hałasów nad swoją głową więc... raczej poszedł spać bez tworzenia problemów.  
_____ Skupiony na swojej pracy nie zauważył jak między palcami, niczym piasek, upłynął mu czas. Na zewnątrz powoli wstawało słońce, a on miał wybrać się z Eve i Marią. O tyle dobrze, że dwójkę chuliganów zabierał ze sobą. Nico raczej dostanie dzisiaj spokojny dzień. Około godziny szóstej, w pomieszczeniu, w ciszy bzyczenia serwerów, usłyszał lekkie kroki. Podniósł wzrok spotykając sylwetkę Anny, niosącej tacę z jedzeniem.  
- Co tym razem? - rzuca zanim jest wstanie zobaczyć co niesie. - To samo w większej porcji daj potem jemu.
- Jesteś pewien? - pyta unosząc brwi. - NIe zasłużył sobie według mnie.  
- Nah, jest dobrze, są postępy.
- Skoro tak uważasz...
_____ Zaśmiał się biorąc lekką, metalową tacę, na której znajdowało się typowe francuskie śniadanie - rogaliki, dżemy, masło, kawa, jajka w koszulkach. Z boku leżało kilka fragmentów szynki, gdyby potrzebne było mięso. Widząc to nie musiał pytać, że Sarah stanęła w kuchni robiąc ten zestaw na szybko. Prawdopodobnie wyszła z pokoju bez makijażu, w zielonej maseczce. Nie raz przestraszyła tak grupę, zwłaszcza zaspanego Ivana. To chyba była jedna z niewielu rzeczy, których nie znosił - zielone twarzy jak ubrudzone trawą. Wziął kawę do rąk i spojrzał na Annę, wychodzącą z pomieszczenia. Widać nie miała dla niego żadnej sprawy tym razem. To dobrze. Po śniadaniu, poszedł do swojego pokoju, mijając śpiącego Nicolasa, zabrał swoje rzeczy, umył się i wsiadł na miejsce pasażera dając Marii kierować samochodem.  
- Jesteś pewien? - Eve uwiesił się na siedzenie pytając go. - Nie wydaje mi się, żeby zasłużyła...
- Jesteś drugą osobą, która mi to dzisiaj mówi. - blondyn zamyka oczy opierając się wygodnie w fotelu. - To nie tak, że Maria nas zabije, umie prowadzić samochód jak człowiek, a nie zwierzę.
- Dokładnie. - mówi niska kobieta poprawiając wszystko pod siebie przed wyjazdem. - Musisz bardziej we mnie uwierzyć, nie jestem aż tak zła jak ty.
_____ To rozpoczyna kłótnię między nimi, zakończoną po kilku minutach jazdy, kiedy Leo podnosi głos, wyraźnie z bólem głowy. Wiedzieli skąd i dlaczego nagle ma “migrenę”, to też siedzieli dalej cicho, aby mógł odpocząć podczas jazdy do miasta. W tym czasie, Anna z tacą pełną jedzenia wpisując znany sobie kod, nie ten, który podał publicznie informator, weszła do jego skrzydła i położyła jedzenie zaraz za drzwiami. Jak Nicolas będzie głodny, na pewno je znajdzie. Gdy odwróciła się z małym uśmiechem na twarzy, myśląc o tym co zamierza dzisiaj robić, zderzyła się z kimś wyższym od niej. Po zapachu wiedziała kto to, zanim jeszcze zdążyła spojrzeć na niego, podnosząc spojrzenie.  
- Powinnaś być bardziej uważana, nawet jak jesteś rodziną. - odzywa się głos. - Posuń się, idę do chłopaka.  
- Po co? - Anna zgubiła już swój uśmiech, niezbyt szczęśliwa z tego, że ktoś zamierza odwiedzić zabawkę Leo bez jego wiedzy czy zgody. Dla pewności jednak zapytała. - Leo wie?  
- Nie. - białowłosy Rosjanin uśmiechnął się pod nosem. - Tym razem nie wie.
- Ivan!
- Nic mu nie zrobię... Chyba.  
_____ Ciemnowłosa Niemka nie miała za dużo mocy sprawczej w tej sprawie, przesunęła się zwyczajnie w bok, dając mu przejść i wejść do skrzydła, zostawiając mistrza tortur sam na sam z bezbronnym dzieciakiem. Westchnęła ciężko, po czym podrapała się po głowie. Czy powinna poinformować Leo o tym? Zagryzła własne dolną wargę, zacisnęła pięści. Kilka sekund później odpuściła. Nie zamierzała się w to mieszać. Najwyżej dzieciak umrze. O jeden problem mniej.

_____ Anna nie poinformowała Leo, o tym co się stało, pomijając całą sytuację. Udała się do swoich zajęć, oczekując tylko rezultatów końcowych. W końcu Ivan był zastępcą... podobno... warto słuchać jego rozkazów, nawet jeśli to czego chce informator jest ważniejsze każdego dnia. Ostatecznie stratna będzie jedna zabawka i to nawet nie ta pierwsza. Szybko znajdzie sobie kogoś lub coś innego. Blondyn, wysiadając jednak z samochodu otrzymał notkę SMS, o zdarzeniu z sypialni. Nie za sprawą jakiś tajnych czujników czy innego gówna. Nie kontrolował aż tak przestrzeni prywatnej wyraźnie nastawiając się na bycie z dala od technologii, chociaż we własnym łóżku. Widząc jaką minę sprezentował na twarzy Leo, pozostała dwójka także się zainteresowała.  
- Coś się zjebało? - padło pytanie z ust Eve, akurat jak poprawił swoje włosy w lusterku samochodu. - Jeśli tak, zawsze możemy wrócić.
- Nah! Mowy nie ma! - zaprzeczyła stanowisko Maria. - W końcu jesteśmy na zakupach z portfelem, szefem naszych szefów. Nie chcę wracać bez zakupów, poza tym niezależnie od sytuacji, zwykle lepiej być na zewnątrz jak się dzieje w domu.
_____ Niska blondynka miała w sobie wiele racji i Leo o tym wiedział. Jeśli byłby szpieg, nieoczekiwany gość na posesji, to przyjechanie tam nie miało sensu, dopóki sytuacja nie będzie zażegnana. W końcu, mają większe szanse na przeżycie organizacji w ten sposób. Jeśli sprawa jest medyczna to mają na miejscu Natha w tym momencie, skończy się zanim wrócą. Nie istniała potrzeba, żeby ukrywać fakty, więc odezwał się szczerze.  
- Ivan jest w mojej sypialni z Nicolasem. - westchnął i kilkoma ruchami dłoni otworzył kamerę z TV, który był w pokoju, po czym westchnął z ulgą. - Na ten moment tylko rozmawiają.  
- W takim razie szybko to skończmy. - po chwili ciszy odezwała się Maria, nawiązując relację wzrokową z Eve, który tylko kiwnął głową. - Chodźmy.  
_____ Wręcz od razu ruszyli się do sklepu, aby zrobić potrzebne zapasy. Patrząc na to jakie produkty są śledzony, jakie połączenia sprawiają, że policja zaczyna się namierzać, Leo wybrał idealną listę zakupów sprawiającą co najmniej tyle, iż nikt nie będzie robił im problemów. Nawet jak sprawdzą te wszystkie wyciągi. Będzie potrzeba prawdziwego geniusza, aby rozgryźć sprawę, zrozumieć co się dzieje. Na pewno w dziedzinie broni palnej, środków wybuchowych i tak dalej... Kto niby taki siedzi w policji, z założonymi rękami bez “faktycznej” roboty do wykonania?
_____ Czy sumienie mogło dręczyć kogoś kto go nie ma? Nie, lecz działało to w ten sam sposób co ból w nodze po tym jak ją straciłeś. Ivan, po tym jak się wczoraj zachował, chociaż mówił zgodnie z prawdą, to czuł, że warto byłoby zobaczyć się z tym dzieciakiem oko w oko. Może przez to jak się zachował wczoraj siedząc w objęciach Leo? Wiedział, że fizycznie nie dostał pozwolenia na dotknięcie Hiszpana, ale to jeszcze nic nie znaczyło. Wystarczyło, aby się blondyn o niczym nie dowiedział. Zamykając za sobą drzwi, układał już w głowie plan co takiego zrobi, gdyby jednak położył dłonie na dzieciaku, który ledwo jest pełnoletni. Może przekupi Lou, aby usunął nagranie z kamer? A może zastraszy Annę, co by nie powiedziała za dużo? Prawda była taka, że obawiał się trochę o swoją dupę, gdyby przez przypadek reakcje Nicolasa była zbyt satysfakcjonująca, dając mu uciechę w zadawaniu coraz to mocniejszego bólu.  
_____ Nie dostał dużo czasu do namysłu, raczej szybko stając twarzą w twarz z dwukolorowo-okim dzieckiem, które powiedziało coś w swoim języku, aby zaraz zabrać nogi w pas i uciec na górę do sypialni Leo. Święte miejsce prawie dla nich wszystkich, chociaż nic tam takiego nie było. Najgłupsze co mógł zrobić. Instynkt łowcy jaki Ivan posiadał od razu przejął kontrolę nad tą logiczną częścią szybko kierując go za Nicolasem. Wręcz przeskoczył po schodkach widząc jak niższy, rozgląda się, szukając rozwiązania problemu. To ciche przekleństwo pod nosem, można naznaczyć jako śliczny dodatek, sprawiający, że na wąskich ustach Rosjanina podniosły się kąciki.  
- You’re not running anymore? - prychnął wyraźnie nie robiąc sobie nic z Nicolasa. - What a shame. - mruczy nisko, zimnym tonem podchodząc bliżej i łapie za rozjuszone włosy, układając je lekko. - I wanted some fun from you. Maybe some scream from bottom of your lungs or pleading crying face?  
_____ Mówi układając kosmyki, tak, jak mu się podobało. Nie robiąc sobie nic z wyrazów twarzy chłopaka. W końcu, w jego oczach, jest tylko lalką, żyjącą, bo tak zachciało się Leo. Czy był ważniejszy od niego? Ivan uważał, że informator nie poświęciłby swojego mistrza tortur oraz dobrego agenta, którego zna od lat na rzecz zabawki, którą się znudzi za jakiś czas.  
- You are not fun, standing like that, not making any fuss. - kliknął językiem i zabrał swoją dłoń. - I’m bored, we didn’t have any unexpected guests lately for me to have some fun. - włożył dłonie do kieszeni czarnych spodni, spoglądając na młodego, całkiem uroczego chłopaka przed nim. Wydawał się delikatny. - Say. - zaczął. - Did Leo get you to the level when pain is making your dick hard or just fucks you for this stress relief?  
_____ Nie interesowało go życie prywatne i łóżkowego tego blondyna z za dużym ego, lecz w tym wypadku musiał wiedzieć na ile sobie już pozwolił. W końcu, jeśli sprawy mają się bardzo wolno, a dzieciak nie odczuł przyjemności z bycia biczowanym za złe ułożenie nóg, kiedy Leo śpi obok, czy nie oznacza to, że bierze sprawy wyjątkowo wolno? Może Nicolas zostanie wtedy z nami na trochę dłużej? Znosząc katusze mentalne o wiele mocniejsze pewnie od tych cielesnych. W przeciwnym wypadku zamierzał go szybko pozbyć, aby potem oddać psom na pożarcie i szukać nowego zajęcia. Jego zimny wzrok staje na oczach, przypominając sobie, że właśnie to jest powodem, dla którego Leo zainteresował się chłopakiem. Te dwukolorowe oczy.

_____ Rosjanin wiele w życiu usłyszał, wiele osób spotkał i poznał. Dużo z nich krzyczało. Albo na niego, albo na kogoś innego. Zwykle z bólu. Nie interesował się tym kim byli, co robili w życiu. Ważne było tylko to, kiedy będzie wstanie wsadzić w nich swoje narzędzia, wyrwać paznokcie, zniszczyć narządy. W tym wypadku nie było inaczej. Widząc to nietkniętą jeszcze skórę, której brakowało wyraźnych znaków przemocy, przypalania, wiązania, aby zostanie zablokowany cały dopływ krwi... Ivan zastanawiał się, czy źle wychował własnego pupila. Zwłaszcza kiedy odpowiedź, która wydostała się z ust zabawki, jasno wskazywała, że miał rację. Leo nie miał czasu trenować ciała i umysły własnej lalki, grzejącego jego łóżko, kiedy w końcu się pojawi po godzinach pracy na drzemkę. Niechęć spania w pustym, zimnym miejscu to chyba ostatnie co zostało z człowieka w tym momencie. A przynajmniej tak widział to białowłosy Rosjanin, pocieszając samego siebie.  
- Another, fucking, boring, answer. - sięgnął dłonią do szyji chłopaka łapiąc dokłądnie tam gdzie chciał, uśmiechajac się przy tym. - If he is busy, then i will teach you about pain, how's that? Sounds nice, right?
_____ Odpowiedź padła wręcz natychmiastowo, wraz z wyrywaniem się, co tylko podburzało zimnawe już serce Ivana. Miał przed sobą idealny okaz do zabawy, jak mógł to zignorować? Zwłaszcza kiedy jego idealnym argumentem było, aby poszukał kogoś innego. Tylko bardziej przekonując go w ten sposób, że to właśnie z tym dzieckiem przed nim powinien się zabawić.
- Unfortunatelly for you, everyone is a sadistic prick. – wypowiedział niczym powszechnie znany fakt, bo dla niego to było coś takiego. Każdy z nich był jebnięty na swój sposób i kochał oglądać ból u innych. Samemu go przyjmować? Już swoje wycierpieli. - Get out of bedroom, Leo will kill me for blooding his bed.
_____ Te słowa natrafiły na ponowny opór ze strony lalki, której próby wyrwania się sprawiały, że bestia, jaką był stary mistrz tortur tylko bardziej i bardziej potrzebowała zabrać go ze sobą, przypiąć do krzesła w piwnicy, a może prosto do swojego łóżka, gdzie każe mu wisieć, powoli niszcząc wszystkie stawy w ramionach, dłoniach, barkach. Jego spojrzenie pokryte czerwienią, z takimi wizjami przed oczami, nie przejmowało się niczym stanowczo idąc w stronę schodów, dopóki nie spotkał się z kimś kogo nie powinin tutaj spotkać.  
- Well...
_____ Odezwał się głos, który swoim spokojem od razu wyciągnął Ivana z tego czerwonego, wypełnionego fantazjami oraz krwią miejsca, w którym mentalnie się znalazł przed chwilą. Oczy szybko znalazły twarz, która odzywała się w jego stronę - Nath, a za nim Anna. Prychnął pod nosem, puszczając od razu dzieciaka, tak zapartego o podłogę, że stracił równowagę kiedy nagle odzyskał wolność. Nikt nie przejmował się tym czy upadł czy może zdołał ustać na nogach. Rosjanin wyprostował się i spojrzał na Nath’a w białym kitlu oraz Annę, która stała za nim patrząc gdzieś w bok po ścianach, wiedząc, że Ivan ma jej za złe popsucie zabawy.  
- Ann- - zaczął, ale zostało mu przerwane, kiedy odezwała się inna osoba.
- I know. - Niemka spojrzała na Rosjanina z wyrazem twarzy nie wskazującym na złość, strach czy cokolwiek innego. - Leo is going back. I got text.
_____ Słysząc to, prychnął tylko pod nosem i odwrócił się w pół kroku patrząc na zabawkę, która tym razem uciekła spod jego dłoni, a tak pięknie mogliby się pobawić razem. W krzyku, agoni, bólu. Na pewno niezapomnianym przeżyciu.  
- I will tell you something - powiedział z dziwnym uśmiechem pod nosem - Leo likes your eyes. Not you. He would gladly dug them out, but then they would have been less pretty. - prychnął. - Not shiny. Just dead. - podniósł dłoń i wskazał palcem prosto na okno Nicolasa. - Your eyes. Only reason why you are still alive.
_____ Następnie odwrócił się i widząc Nathana z jego pytającym spojrzeniem, westchnął, machnął ręką, że rozumie i minął go schodząc niżej pod schodach z zamiarem ulotnienia się z miejsca zanim Leo wróci. Nie zrobił nic, za co musiałby się tłumaczyć, ale z tyłu głowy siedziała myśl, że ma przejebane w pewien sposób. Podrapał się po głowie i złapał za klamkę wielkich drzwi wychodząc. Słysząc trzaśnięcie, doktor odwrócił wzrok w stronę Nicolasa, zostawionego prawie sam na sam z nim. Gdyby nie obecność Anny. Widocznie w ten sposób chciała wyczyścić swoje sumienie. Podszedł do wyraźnie przerażonego chłopaka, a przynajmniej tak się prezentował w jego oczach.  
- You got lucky, Anna have some brain left. - zaśmiał się widocznie kontem oka sprawdzając jak ciemnowłosa Niemka zareagowała. Kiedy zobaczył, że tylko prychnęła krzyżując ramiona na torsie, odwrócił się do hiszpana. - You could have been dead right now. For Ivan, nailing you to the wall and skinning alive is the best fun.
- Then, he would scoop your blood and jerk with that as lube. - prychnęła marszcząc nos Anna, wyraźnie obrzydzona tą wizją. - Gross  
- Unhygienic for sure. - westchnął ciężko. - Anyway. Your voice? We don’t care, but everyone was like that at the beginning. Anne needed her dogs for her to gave opinion, and I needed to not be only the toy for Sarah, but someone with skills.
_____ Tutaj istniała dość duża konserwa, pełna historii jak utworzyła się obecna grupa, ale Brytyjczyk nie zamierzał jej otwierać, dostarczyć w ten sposób wszystkich informacji chłopakowi. Niech poczeka, przeżyje, zacznie robić wszystko w swojej mocy, aby przypodobać się Leo. Wtedy jego życie będzie łatwiejsze... Dopóki się nie znudzi, jak zawsze. Zwykle porywali kogoś ze zdolnościami, które mogły im się przydać w życiu. Tutaj? Z rozeznania ich wszystkich, nie był kimś kto kiedykolwiek będzie wstanie stać się częścią rodziny, jak oni. Nicolas Perez nie miał zdolności potrzebnych do bycia częścią grupy. Nie zabił nikogo, nie miał ciała, za które ktoś mógł zabić, jego wykształcenie też nie należało to wyjątkowych. Miał tutaj tylko i wyłącznie informatora, lubiącego te dwukolorowe oczy. Ivan się nie mylił pod tym względem. Nath wolałby jednak, żeby Hiszpan został coś więcej. Chociażby dla samego siebie i swojego życia, bo on mu nie pomoże. To byłaby zdrada grupy, rodziny, do której należy.  
- Let’s go. - rzuciła kobieta kładąc dłoń na ramieniu lekarza. - Ivan is gone so we should leave.
- You’re right. Leo will be back soon. We don’t need to be here.
_____ W tym momencie nie powinni zostawać tutaj dłużej niż trzeba, jeśli nie chcą, aby na ich głowę spadło coś, czego nie chcą. Leo na pewno znalazłby takie zadanie, które bardzo by im się nie spodobało. Już pomijając, że zbliża się duże zadanie i większość z ich wybędzie z domu. Nath zostanie, prawie sam.

_____ Zakupy zostały przeprowadzone w trybie ekspresowym, aby tylko Leo był wstanie wrócić do domu, do bazy, gdzie zostawił swoją zabawkę, podobno bez żadnych zagrożeń. Okazało się, jednak, że nie była to prawda do końca. Ivan postanowił zachowywać się niezgodnie ze wszystkimi standardami swojego charakteru, a może pokazywał pazury, które od dawna ukrywał i każdy o tym zwyczajnie zapomniał? W każdym wypadku, Leo, bez większych informacji w temacie, patrzył tylko na kamery jak wychodzi Ivan, a zaraz po nim Anna oraz Nath. Nikt nie był ubrudzony krwią, więc tętno blondyna wyraźnie zwolniło - jego łóżko nie było brudne od krwi jego zabawki. Lekarz nie pozwoliłby chłopakowi cierpieć i ruszałby na pomoc, a Rosjanin nie odebrałby sobie tej przyjemności, aby umorusać się krwią skrzywdzonego. Westchnął i oparł głowę w fotelu pasażera, kiedy dojeżdżali do posesji. Już przez bramę widział, że Anna czekała na niego z jakimś newsem. Może zamierzała mu przekazać co wydarzyło się u góry?  
_____ Wraz z wystawieniem nogi poza samochód, spotkał się z luźnym spojrzeniem Ivana, który trzymając dłonie w kieszeni patrzył na niego, w sposób, w jaki dziecko patrzy na rodzica, oczekując, kiedy usłyszy o swojej karze. Leo nie rozumiał, dlaczego dostaje takie spojrzenie, kiedy Ivan był starszym człowiekiem od niego, wyraźnie wiedzącym co zrobił i jakie będzie jego stanowisko. Co niby trzeba powiedzieć, że był zawiedziony czy coś? No bez przesady.  
- Nie patrz tak na mnie. - westchnął zamykając za sobą drzwi samochodu. - Jesteś dorosłym człowiekiem Ivan, wiedziałeś co robisz, prawda?  
- Nadal...
- Chyba chcesz przeprosić, co nie? - odezwała się Maria, otwierając bagażnik, aby wyciągnąć rzeczy. - Chodźcie mi pomóc. - dorzuciła zmieniając temat, wyraźnie kierując swoje słowa do Anny oraz Eve. - No!
- Ide, idę. - westchnęła Anna podchodząc do pełnego bagażnika i wyjmując z niego papierową torbę, która nie pasowała do reszty zakupów. - Co z tym?
- A. - Eve złapał za torbę i podszedł do Leo, wręcz na siłę zostawiając mu ją w dłoniach. - Dla twojego.  
_____ Po jego tonie głosu widać było, że nie był zbyt zadowolony, że wśród jego rzeczy znajdowało się jeszcze coś takiego – prezent dla zabawki, która jedyne co robiła to zachowywała się niepoprawnie i Eve, sam, chętnie uderzyłby go biczem po plecach kilka razy. Tak dla skruchy. Leo nie przejął się zachowaniem Włocha, tylko prychając lekko pod nosem rozbawiony takim nastawieniem. Zwłaszcza kiedy sam doskonale wiedział co znajduje się w środku. Mając to jednak w dłoni, gestem pokazał Ivanowi, aby ruszył przodem, samemu idąc za nim.  
_____ Podczas krótkiego dystansu od parkingu do jego stanowiska wymienili się ”uwagami i spostrzeżeniami”, w kwestii tego co wydarzyło się tego dnia. Tym wejściu na górę, co było powodem zachowania Ivana, poznając w konsekwencji stanowisko Leo na temat tej sytuacji. Wiedział, że chłopak nie był traktowany jak wszystkie poprzednie zabawki, które wręcz maltretował fizycznie i psychicznie, aż łamały się. Kruche i bezmózgie roboty były oddawane w dłonie innych. Sam nie wiedział, dlaczego od razu nie przystąpił do takiej tresury Nicolasa, ale może czas ją zacząć? Zostawił Rosjanina koło barku, kierując się do sypialni. Minął niezjedzony posiłek koło drzwi, ale westchnął na to tylko lekko. Znał powód czemu tego nie ruszył. Tym razem nie będzie o to zły.  
_____ Leo wszedł ostrożnie po schodach na górę, zastanawiając się co takiego, po tej sytuacji, będzie robił Nicolas, zderzony z dość okrutnymi faktami - że jego wybawiciel, osoba, której był własnością, chciała go tylko przez dwukolorowe oczy. Mężczyzna nie zamierzał zaprzeczać, bo była to zupełna prawda. Znosił charakter swojej zabawki przez wzgląd na te oczka. Może jednak przekonywał się trochę do tego buntowniczego nastawienia, kiedy z dnia na dzień wyczekiwał co tym razem głupiego zrobi Nicoś. Słysząc tą wszechobecną ciszę, nawet bez cichego łkania, rozejrzał się po sypialni, która wyglądała jak zawsze, właśnie z jego lalką, w miejscu, gdzie powinna być. W powietrzu unosił się zapach mydła, a czujący go Leo, tylko przywdział lekki uśmiech na ustach. Postawił koło telewizora papierową torbę z prezentem dla dobrze sprawującego się dziecko, po czym podszedł bliżej do skulonego i leżącego chłopaka w pościeli. Usiadł delikatnie na krawędzi łóżka i położył dłoń na lekko wystającego głowie, która wzdrygnęła się od jego dotyku. Niezależnie od tego czy chciał udawać, że śpi czy nie - wydało się, że jednak był czujny. Nie przejmując się tym, czy na niego patrzy czy nie, zaczął mówić.  
- Podobno miałeś przygodę jak mnie nie było. - jego ton nie był zły ani obrażony. Wiedział, że to nie do końca była wina Nico. - Ivan nie powinien do ciebie przychodzić z takimi zamiarami bez mojej zgody w przyszłości. - w tym momencie zatrzymał się na sekundę, aby skontemplować, czy powinien mówić dalej, lecz szybko podjął decyzję. - Porozmawiałem z nimi o tym. Tylko ja mogę decydować o twoim stanie.  
_____ Wiedział, że raczej nie będzie mu chciał odpowiedzieć na te słowa, lub dyskutować o dość niemiłym przeżyciu. Zresztą, Leo nie zamierzał słuchać skarżenia się od zabawki, która nie powinna mieć osobowości, a tylko grzecznie wykonywać polecenia, dawać się wykorzystywać jak my się podoba. Wstał więc z łóżka, zabierając swoją dłoń, która nie zrobiła nic więcej poza leżeniem na ciepłym ciele. Zanim jednak wykonał pierwszy krok w stronę schodów, zdał sobie sprawę z czegoś i zanim Nicolas mógł wejść mu w słowo, kontynuował.
- Koło telewizora leży prezent dla ciebie. - jego ton lekki, przyjemny. Ciężko było z niego wyczuć jakim sadystą był. - Kilka książek w twoim języku oraz gazety z Hiszpanii z poprzednich tygodni. - uśmiechnął się pod nosem, wiedząc co takiego zamierza zrobić z ledwo dorosłym Nicosiem zanim jeszcze pozostawi go sam, lecz jego usta opuściły inne słowa. - Mam nadzieję, że będziesz miał rozrywkę, kiedy mnie nie będzie.

_____ Oh jak łatwo można popsuć komuś humor, który pewnie skończył się drobnym żartem dla Nicolasa, pozostawiając go dalej samego ze sobą, zwyczajnie zajęty pracą. Niestety, Leo był emocjonalną osobą, która nie znosiła krzyczenia na niego, nieważne o co chodziło, nieważne co trzeba było przekazać. Chciał być przyjemną i dobrą osobą, teraz - musiał pozbyć się prezentu jaki mu sprezentował przy okazji pokazując, żeby nigdy więcej nie zachowywał się w ten sposób. Rozumiał... Przynajmniej sądził, że rozumie. Jaka część jego świadomości mówiła mu, że logicznym jest, aby być złym na świat i ludzi w sytuacji chłopaka, ale jednocześnie... Dlaczego, do kurwy nędzy, musiał tego słuchać i to on był złym?  
- Przestań pieprzyć. - powiedział przez zęby pokonując odcinek między schodami do Nicosia w ciągu sekundy, łapiąc go za szczękę, mocno ściskając za pewno powodując ból. - Mogę je wydłubać w każdym momencie, ale postanowiłem, że tego nie zrobię. Bez oczu jesteś nic niewartą szmatą.
_____ Po tych słowach zamachnął się, aby go uderzyć, lecz zatrzymał się w trakcie ciosu, odrzucając go niczym zrobionego z papieru lalkę w kierunku schodów. Zdał sobie sprawę, że wybicie wszystkich zębów albo wyrwanie paznokci będzie krwawe i nie może tego zrobić we własnym łóżku. Jego kącik ust powędrował do góry, przypominając sobie inne fakty z życia rodziny, o których nie zamierzał informować nigdy swoją zabawkę. Widać jednak, brak treningu, o którym mówił Ivan, wychodził mu teraz bokiem. Chciał mieć spokojny i miły dzień, ale został od razu zaatakowany. Jak widać, Nicolas Pereze nie szanował samego siebie, ani niczego innego. Widać szok i to nie jeden, jest potrzebny w tym miejscu.  
- Myślisz, że dlaczego twoja rodzina jeszcze żyje? - rzucił pytanie podchodząc do leżącego, pewnie posiniaczonego chłopaka. Kucnął, złapał go za włosy i podniósł głowę do góry, aby spojrzeć w oczy, rzucić okiem na te policzki, z widocznymi śladami łez. - Żyją z moich pieniędzy. Myślisz, że śmierć żywicie rodziny, twoje zniknięcie, łatka mordercy nie sprawi, że ich życie się nie zmieni? Dopóki jesteś żywy, oni muszą być żywy. - na jego ustach pojawił się pełniejszy uśmiech. - W końcu ich kochasz, są dobrą kartą przetargową. - następnie puścił jego włosy i wstał na równe nogi, robiąc zamach i kopiąc NIcolasa w brzuch dwa razy oraz raz w klatkę piersiową. - Jeśli umrzeć - wykonał kolejne kopnięcia. - Ze wściekłością, że zniknęła mi zabawka - kolejne kopnięcia. -  Zmienię ich życie w piekło.
_____ Niech uważa się za ich zbawcę, a może powód, dla którego będą żyli parszywe życie. Skoro nie potrafił zadbać o siebie, Leo zamierzał stosować dość ekstremalną wersję kija i marchewki. Patrząc z góry na leżącego i zwijającego się z płaczek zabawkę, mógł tylko zrozumieć, że widać do tej pory traktował go zbyt ulgowo. Dał mu może za mało roboty, skoro aż tak potrzebował zajęcia, iż tworzył kłótnie. Czubek buta włożył pod brodę i zmusił go, żeby podniósł swoją twarzyczkę. Widząc jej wyraz, w jego głowie pojawiła się wspaniała myśl. Skoro nie potrafił odpowiedzieć dobrem na dobro, to dostanie zawsze zło. Może gdy zobaczy jak źle może być, nauczy się?  
- Wstawaj. Traktowałem cię za dobrze. - w jego tony aż słychać było, że knuje coś bardzo niedobrego dla Nicolasa. Wyraźnie najeżony gniewem za emocjonalny wybuch, lecz przy okazji czymś na wzór podniecenia z nowych możliwości. - Skoro nie potrafisz się zachować dobrze, bo nie masz prawa spać ze mną.
_____ Widząc, że Nicolas nie był do końca skory do reakcji, do wstania, może też przez ból. Złapał go za pod ramię unosząc do góry i tak trzymając zszedł po schodach. Nie chciał powtórki z rozrywki, że znowu będzie miał skręconą nogę jak pójdzie swoim tempem. Wyszedł przez jedne drzwi, po czym puścił go, podciął mu nogi, aby upadła na ziemię i złapał za zdrową kostkę, ciągnąć po ziemi do drzwi na zewnątrz. Nie przeszkadzało mu możliwe szarpanie się czy krzyki lub płacz. Nawet nie reagowałby na błagania. Już podjął decyzję, jak z tymi jego oczami. Po drodze na drogą stronę domu, trafił na Annę, która widząc to zdarzenie uniosła wyraźnie brwi do góry zszokowana.  
- What happend? - spytała widząc uśmiechnięta i wkurwioną minę Leo. - Do you need some help?
- Actually, yes. - Informator zatrzymał się, lecz nie puścił nogi Nicolasa, zwyczajnie mówiąc do Anny. - He is not a human, but a dog, so i want him to live like one. Is it possible?  
_____ Słysząc to, na ustach Niemki pojawił się wielki uśmiech. W oczach pojawiła się ekscytacja tym pomysłem.  
- Yes! Absolutely! - odłożyła co trzymała w dłoniach na bok i rzuciła szybko zanim zaczęła biec w kierunku swojego pokoju. - Leo, you go, i will catch you there!  
_____ Co prawda blondyn nie wiedział do końca, co krążyło w głowie Anny, ale jej pomysły zwykle były zabawne, więc ciągnąć chłopaka, wyszedł na zewnątrz, zszedł po kilku schodach nie przejmując się o możliwe uderzenia głową, niech Nicolasa sam się tym przejmuje. W końcu znaleźli się przed budynkiem, z którego docierały dźwięki szczekania psów. Leo otworzył wielkie drzwi i wszedł do środka, widząc od razu, jaki z boksów był pusty, dostępny, aby umieścić tam Nicolasa. Po brudnej, błotnistej podłodze, w końcu wsadził go na siano. Dopiero teraz puścił kostkę, czerwoną od jego mocnego ściśnięcia. Złapał za pobliską obrożę i łańcuch do niej. Zanim Nicolas zdążył wyjść z szoku czy bólu czy cokolwiek to było, uderzył go nią po twarzy, powodując, że słabszy, drobniejszej budowy, wylądował na drewnianej podłodze, gdzie leżały dwie lub trzy większe poduszki. Teraz, Leo kucnął przy nim, zakładając zimny metal na około szyi i zapinając na zamek, to samo robiąc z drugim końcem, montując go stabilnie do psiego legowiska.

_____ Idea, że boli jest dobra. To znaczy, że żyjesz, że wszystko się zgadza. Kiedy nic nie czujesz, wtedy dopiero jest kiepsko. Z twoim ciałem. Z twoją głową. Patrząc więc na Nicolasa, błagającego o coś czego nie może mieć, serce Leo pozostawało niewzruszone. Nie tym razem. Może w przyszłości się ruszy? Zadudni od czegoś innego niż tylko gniew. Łzy spływające po policzkach nie trafiały do niego, jakby widział film za srebrnym ekranem. Nie tylko przeprosiny, ale też obietnice... Niestety. Nic z tego nie zadziała na wkurzonego informatora. Nicolas będzie musiał się rozróżniać, kiedy może sobie na coś pozwolić, a kiedy zostanie zaciągnięty do brudnego budynku, pachnącego psami na kilometr, aby w ciemności i strachu, uspokoić swoje emocje.  
- Nieważne czego chcesz. - odpowiedział ucinając błagania. - Tą noc spędzisz tutaj. Może przemyślisz swoje zachowanie.
_____ Aż prawie niechcący zmarszczył brwi przypominając sobie jakie to zachowanie było. Niestosowne, minimum, a on przecież przyszedł do niego z dobrymi intencjami i prezentem. Nigdy aż tak spokojnie nie pochodził do swoich poprzednich zabawek. Zwykle bardzo szybko rozumiały, że muszą robić wszystko to co on chce z uśmiechem, aby uniknąć bólu, krzyku i przeszywającego kości strachu, że stanie się to czego boją się najbardziej. Będąc w tak ciemnym miejscu mentalnie, kiedy Nico pyta się go o zwykły koc, prawie ponownie wybucha.  
- Czego nie- - jego słowa przerwane przez otwarcie drzwi, gdzie od razu skierował spojrzenie. Zobaczył w nich Annę, z pudełkiem. Westchnął ciężko nie spuszczając wzroku z zadowolonej i uśmiechniętej kobiety. - What you have in this box?
- Few toys  for a puppy. -grymas na twarzy Leo zmalał zwyczajnie zaciekawiony co takiego zamierzała przedstawić światu. Szybko przeszła do przedstawienia zawartości, otwierając kartonowe pudło. Mata do sikania, miska do jedzenie i na wodę, opaska na twarz, kocyk. - I don’t know if we are goint for scary, humiliating or what
_____ Oznajmiła dając zajrzeć Leo do pudełka, żeby zobaczył więcej możliwych sposób ba uwiązanie Nico i zabranie mu wszystkich możliwości i zmysłów. Przy okazji czego były tu także faktycznie zabawki, których chętnie by teraz użył. Żeby sobie ulżyć, nieseksualnie. Nie był napalony, raczej emocjonalnie chciał zobaczyć, jak Nicolas zostaje poddany najgorszemu co się da, zanim jednak to nastąpi... Blondyn da ostatnią szansę chłopakowi. Jeśli ładnie mu odpowie, może skończą tylko na postraszeniu.  
- Co wybierasz?  
- Co? - widać Nico jednak nie umiał zrozumieć sytuacji, cierpiąc na brak rozumu, a może ból go zwyczajnie otumanił. - Nie do końca wiem między czym mam wybierać, nie chcę takich zabawek w takim miejscu. - kolejne zdanie, które wyraźnie nie spodobało się Leo. Jego negatywne odczucia jednak nie szły w stronę wybuchu gniewu, a raczej uśmiechu. - To miejsce to za mała kara?  
- We will go with scary and humiliating.
_____ Oznajmij odwracając się do Anny, która od razu podekscytowana wzięła się do pracy. Na pewno nie do końca myślenie o tym samym, ale na pewno powiązań było mnóstwo. Oboje bowiem tak samo lubili psiaki, które znajdowały się na około. Razem szkolili i zajmowali się nimi. Tresura nie była im obca, chociaż Nicolas otrzymywał najgorszą jej wersję. Kiedy Niemka przygotowywała sobie wszystko, on kucnął przy nim. Miał mu coś jeszcze do powiedzenia, może te słowa do niego trafią? Jak coś w końcu, bo wydawał się mieszkać w bańce, chociaż był już głodzony i pobity.  
- Ty jeszcze nie wiesz co to jest kara. Bycie tutaj? - pokazał na sklepienie sufitu. - To minimum, żebyś przestał gryźć moją rękę. - na samo wspomnienie tego co przed chwilą się wydarzyło w pokoju, kliknął językiem. Od razu wstał na równe nogi i złapał garść włosów, co spowodowało, że po raz pierwszy od dłuższej chwili, Leo usłyszał coś miłego. - Ivan miał rację, potrzebujesz się nauczyć jak źle może być, żebyś dostrzegł jak dobrze masz.  
_____ Puścił między uszami odpowiedź swojej zabawki, która widać nadal nie umiała się zamknąć. Anna patrzyła lekko zastanawiając się nad rozmową prowadzoną między nimi, nie pytała, a zwyczajnie poczekała aż Leo pociągnie Nicolasa, aby znalazł się na kolanach. Wtedy bardzo sprawnie założyła grube kajdanki na jego nadgarstki. Jakieś 5cm materiału bardzo przylegającego do skóry nie było czymś z czego złapany kciuk będzie wstanie go wyciągnąć, jeśli będzie bardzo źle. Nie całe kilka cm między jedną, a druga dłonią nie dadzą mu za dużo do popisu, lecz na tym nie skończyli. Leo puścił jego włosy, biorąc piękny przyrząd do ręki. Nie prosił Hiszpana, aby otworzył usta, aby włożyć dildo z paskiem widział miny. Bez większego wysiłku, ścisnął mu szczękę, otwierając ją, a później z groźnym spojrzeniem wsunął zabawkę. Nie była na tyle duża, żeby uniemożliwić mu oddychanie, wypełniając gardło niczym jego własny kutas, ale nie o to chodziło. Zaczął zapinać pasek z tyłu głowy, kiedy Anna złapała za złączone dłonie, a kiedy tylko usta zostały stabilnie wypełnione, ciągnąć je do góry i za plecy chłopaka, żeby podpiąć go do metalowych bramek przez co został zmuszony do leżenia na plecach, a przynajmniej swoją kością ogonową wyraźnie łączył się z podłogą.  
- Was kommt als nächstes? - odezwał się Leo, do Anny, która tylko kiwnęła głową na miejsce po jego prawej stronie. Spojrzał i dostrzegł tak opaskę, słuchawki i klatkę na penisa chłopaka, chwytające za nią i podnosząc. - Glauben Sie, dass es benötigt sein wird?  
- Ja, so macht es mehr Spaß - odpowiedziała z uśmiechem. - Willst du es aufnehmen und ihm verkaufen, dass es live ist?
_____ Ta propozycja sprawiła, że Leo uniósł brwi, ale nie musiał się długo zastanawiać, żeby znać odpowiedź na to pytanie. Pomysł brzmiał niesamowicie fajnie, idealnie wręcz. Zresztą, jak bardzo mu zajdzie za skórę to właśnie to nagranie potem można przesłać do rodziny, ale straszyć go, że właśnie w ten sposób dowiedzieli się, że chłopak żyje. Zaraz potem, Nicolas został rozebrany do zera, pozbywając się zupełnie wszystkiego, a pod tyłek włożony został mu kocyk, który był w kartonie. Jego penis uwięziony w klatce nie będzie wstanie stać się twardy. Na przyszłość, że pobawi się z zatkaniem mu przewodu moczowego zmuszając do seksu na pełny pęcherz, ale to, kiedy indziej. Teraz, niech ma swobodę, zmoczyć siebie i okolice w moczu. Na jego kostki także zostały założone “kajdanki”. One jednak nie łączy się ze sobą, a długim łańcuchem do boków boksu, żeby nie mógł za nic w świecie złączyć swoich kolan. W tym momencie, trochę zadowoleni z siebie, Leo i Anna kiwnęli do siebie głowami i kobieta wyszła idąc po coś. Blondyn za to wrócił swoim jasnym spojrzeniem na ciało przed nim, któremu zamierzał powiedzieć co jeszcze zamierzają zrobić.  
- Będziemy nagrywać to całe zdarzenie i puszczać na żywo w Deep Webie. - po jego twarzy widać było, że zszedł z niego wcześniejszy gniew, lecz cały czas irytacja widoczna była w zimnych oczach. - Może twój tyłek stanie się gwiazdą?  
_____ Zaśmiał się i splunął na dłoń, aby następnie mokrawą dłoń dotknąć, po raz pierwszy tyłka Nicolasa, wyraźnie zajmując się jego tylną stroną. Musiał ją przygotować na to co czekało w pudełku. Dildo, które będzie się ruszało i wyłączało na odległość. Nie to w tym jednak było najfajniejsze, a rurka. Zamierzał ze swojej biurka, w różnych odstępach czasu, pompować go białymi fluidami. Trochę w tym momencie czuł satysfakcję z tego co zaplanował. Droczyć się z nim tak przez całą noc. Czując, że Nico mógł już coś przyjąć, wyciągnął swoje palce, które robiły do tej pory dobrą robotę, dając ciału przyjemność, której nie pożądało. Chwycił za czarną zabawkę z wypustkami i bez większego przejmowania się tym jak zachowanie się zabawka, wsadził go do samego końca.  
- Zurück - odezwała się Anna mając pod pachą tripod z kamerą, i w dłoni trzymając wiadro z czymś białym. - Ich entschied, dass dies das Beste wäre.
- Was ist das?
_____ Spytał Leo puszczając dildo, lecz nie zapomniał włączyć go na małe obroty, aby powoli pracowało w środku Nicolasa, kiedy on wstał na równe nogi i spojrzał do wiadra pełnego czegoś białego z pytającym spojrzeniem. Nachylił się lekko, żeby powąchać płyn i nie miał charakterystycznego zapachu niczego. Anna jednak poruszała wiadrem i widząc jaką gęstość to ma, informator od razu wiedział co to jest. Bez słowa, z zadowolonym uśmiechem, podłożył rurkę do wiadra z zawartością, a kobieta ustawiła kamerę włączając ją na nagrywanie. Teraz, otworzyli tylko box, aby pieski mogły wejść, jeśli będą chciały, a na oczy Nicolasa założyli opaskę, aby zabrać mu jeszcze więcej informacji o tym co się dzieje. Oh, jak przerażony będzie, gdy w środku nocy odwiedzą go psy z ciekawości? Nawet nie odezwał się na pożegnanie informując, kiedy wróci. Zwyczajnie wyszedł z Anną bez słowa.

_____ Zadowolony z siebie wszedł do domu, zostawiając za sobą otwarte drzwi, które złapała Anna, zamykając za sobą. Patrzyła na niego uważnie, jej spojrzenie pełne pytań, pewnie chciałby wiedzieć wiele rzeczy związanych z tą sytuacją. Co prawda pomogła i zrealizowała małą karę Leo bez większego “ale” to teraz, kiedy Nicolas dostawała małą nauczkę z pieskami, mogła spytać, prawda? Blondyn nie czekał aż zbierze się w sobie, widział jej twarz w odbiciach na szkle gablot. Stanął w pół kroku, obracając się na pięcie pół obrotu. Przechylił głowę i uniósł brwi do góry z miłym uśmiechem na twarzy. Właśnie to pytające spojrzenie i wyraz zachęciły Niemkę do mówienia.  
- Wydawało mi się, że lalka dobrze się zachowuje? - spytała w niegramatyczny sposób. - Dzisiaj kupiłeś mu prezent. - na kolejne słowa, Leo westchnął, opierając dłonie na biodrach, a Anna tylko wyprostowała barki. Chyba znała odpowiedź na swoje pytanie. - Nie przyjął tego prezentu dobrze.
- Nie do końca. - prychnął pod nosem otwierając usta, po czym jego wzrok wyglądał na twarzy Anny. Jego oczy pozbawione blasku wyglądały jak u człowieka ze schorzeniami, zagubionego we własnym mroku, ale ciemnowłosa nie mogła się odzywać. Sama była identyczna. - Zwyczajnie zaczął krzyczeć, że chce czegoś zupełnie innego. - kliknął językiem, jego jasne spojrzenie powędrowało w kierunku domku psów, po czym kontynuował, jakby jego wzrok mógł zobaczyć co dzieje się w środku. - Jego emocje nie są mi potrzebne. Nie kiedy wpływają na mój nastrój w zły sposób.
- Hah. - westchnęła głośno. Nie potrzebowała więcej słów. Poklepałaby go po ramieniu, ale czuła, że dotykanie teraz Leo to proszenie się o problemy z tą dłonią później. - Jak mnie nie potrzebujesz wracam do swoich zajęć, nie skończyłam przygotować.
- Jasne.
_____ Zamrugał wyciągnięty z tego spiralnego myślenia o scenach jakie mogą wydarzyć się przez noc. O tym, jak ze strachu może chcieć zwinąć się, zakryć swoje ciało, lecz nie będzie wstanie. O tym jak płyn, który przez ruchomą zabawkę będzie dostał się do jego wnętrza, jak zachęci psy do interakcji. Wrócił do swojego gabinetu, zasiadając z lekkim uśmiechem na twarzy. Miał co oglądać i obiecał Nicolasowi, że stanie się gwiazdą. Niestety, nie była aż nazbyt chętny, aby ludzie faktycznie składali mu propozycje seksualne, na wsadzenie czegoś w jego zabawkę. Stąd - puścił streama, transmisję na żywo, ale w czeluściach deep webu, bez zapraszania nikogo i niczego. Musiałbyś znaleźć zakodowany kanał i się zalogować na nim, aby wejść i zobaczyć to co widział przed oczami Leo. A co on takiego widział?
_____ Na ekranie przed jasnymi oczami blondyna widniał obraz, wyciągnięty wręcz z ciekawych zainteresowań seksualnych. Cóż, nie tych jego. Nie podniecał się na myśl o jebaniu się z psem, albo o jego języku na swoim ciele. To nie znaczy, że nie znaleźliby się inni, gotowi oddać pół wszystkiego co posiadają, aby jebać się z psami czy końmi. Leo i Anna hodowali piątkę psów. Wielkie, czarne bestie miały jakieś zboczenie na widok nagiej skóry. Jak tylko zobaczyły, uwielbiały lizać ją. Zwykle obrywało się ich dłoniom, dlatego nosili rękawiczki. Tym razem, wchodząc do boksu, gdzie dopieszczany przez wibrator był Hiszpan, miały mnóstwo nagiej skóry przed oczami. Zaczęły od obchodzenia go na około, wąchając, poznając zapach, aż w końcu, poczuły coś nadzwyczaj trafnego z zamkniętego wiadra. Była w nim mieszkanka mleka z odrobiną cukru i dużą ilością tłuszczu. Coś co nie zaszkodzi i nawilży ciało Nicolasa, przy okazji sprawiając, że zainteresują się nim psy i na kamerze będzie dawało możliwym zboczonym widzom, trochę fantazji erotycznych, co by to była czyjaś sperma. W końcu konsystencja ciężkiego mleka była do tego idealna.  
_____ Widząc jak zafascynowane są wiadrem, mając na uwadze ich posłuszne wychowanie, kliknął przyciskiem na pilocie, sprawiając, że pompka się uruchomiła wlewając w ciało swojej zabawki porcję nektaru. Można było zobaczyć reakcję Nico, która była natychmiastowa. Jego poprzednie wiercenie się tylko wzmogło się. Nie starał się uspokoić, poczuć co takiego zostało w niego wpompowane, zwyczajnie pogłębił swoją dotychczasowo dramatyczną reakcję, co dla Leo było niezrozumiałe. Przecież nic mu się złego nie działo w tym momencie. Nadal, jedna pompka płynu nie była końcem, nacisnął przycisk jeszcze dwa razy, aby mleko wypełniło go, powoli starając się wypłynąć, prowadzone siłą grawitacji w dół. Jak tylko pierwsze krople opuściły jego ciało, robiąc to szybciej niż było zamierzone, zwyczajnie przez jego szarpanie, psy poczuły to. Fascynacja wiadrem się skończyła. W boksie znajdowały się dwa psiaki, które od razu zaczęły swoich nosem szukać zapachu, językiem smakować skóry, gdzie można było wyczuć najsilniejszą woń ich przysmaku. O dziwo, to uspokoiło ruchy Nicolasa, wręcz sprawiając, że jego minimalna swoboda ograniczona została do jedynie szybkich wdechów, jakby uderzył go atak paniki. Kiedy zwierzęta zlizały co się dało, ich język zaczął podróżować dalej, wyżej, w inne rejony. Raz na uda, raz na brzuch, jakby musiały zaznaczyć śliną każdy skrawek, szukając większej ilości smaku, a przy okazji zlizując zapach z ciała Nicolasa. Oglądanie takiego przedstawienia było dla Leo nudne więc włączył ponownie dildo, aby poruszało się rytmicznie, w lekko wypełnionym wnętrzu, powodując, że zawartość, mleko, ponownie zaczęło wypływać. Uśmiechnął się pod nosem, widząc, że psy ponownie wróciły w dół, między nogi chłopaka.  
_____ Nie zamknął nadawania, zwyczajnie trzymał je otwarte jak przez godziny zajmował się swoimi sprawami. W losowych momentach, od własnego widzi mi się, wyłączał obroty, pompował go mlekiem lub przyśpieszał pracę wibratora. Kontynuował to przez kilka godzin. Czy Nicolas podczas tego czasu doszedł? Prawdopodobnie ze strachu zwyczajnie nie dał rady, zresztą, Leo prawdopodobnie musiałby oglądać każdą sekundę, aby to wyłapać, jeśli się wydarzyło. W piątej godzinie trwania transmisji, ktoś się pojawił, pierwszy oglądający. Specyficzny dźwięk powiadomienia doszedł do ucha Leo, a ten spojrzał na informację zamieszczoną na chacie.  
Czy mogę przekazać link innym?
_____ Pytanie było nadzwyczaj głupie, bo Leo nie zamierzał stronić od widzów. Odpowiedział zostawiając emotkę kciuka w górę, kątem oka widząc, że teraz po ciele chłopaka nie chodziły już dwa językiem, a cztery. Widać dwa inne psy skuszone zapachem przyszły się przywitać. Leo zaśmiał się pod nosem i wpompował w niego resztki mleka jakie znajdywały się w wiadrze. Nie zamierzał go wymieniać, dodawać więcej, ale widząc jak liczba oglądającym powędrowała do dwudziestu osób, zaczął się zastanawiać nad tym. Oczywiście, złapał ich adresy IP. Musiał wiedzieć, że to nie policja szukająca czegoś zbyt głęboko. Okazało się, że nie. Mała grupka hakerów, która przez przypadek się dostała do niego. Pewnie nawet nie wiedzieli kim był i kogo oglądali. Kiedy na zegarku wybiło mu sześć godzin, postanowił zakończyć to przedstawienie. Podziękował na czacie za oglądanie i wyłączył streama, oglądając ciemne niebo za oknem.  W pierwszej chwili zastanawiał się czy iść do Nicolasa, rozwiązać go i spytać, czy wie, jak ma się nie zachowywać. Odpuścił to sobie jednak. Pewnie znowu ugryzie mu dłoń, bo był zbyt dobry. Włączył dildo ma maksymalne obroty i poświęcił pracy. Wiedział, że będzie działało maksymalnie jeszcze z dwie godziny zanim wysiądzie mu akumulator. On w tym czasie skończy swoją pracę i powoli wstanie słońce. Wtedy, z porannymi promieniami, pójdzie po niego.

_____ Uśpił swoje stanowisko pracy, zadowolony z tego, że spotkał całkiem przyjemnych ludzi na czacie streama. Nie przejmował się tym, że ktoś mógł powiązać torturowane ciało do zaginionego mordercy – Nicolasa Pereza. Chłopak stanowczo schudł, był nagi, z zasłoniętymi oczami, jego głównym znakiem rozpoznawczym oraz z zakneblowanymi ustami, bardzo dokładnie zabierając mu cechy, po którychś ktoś mógłby go rozpoznać. Zresztą, to był deep web, nawet gdyby Nicoś stał się obiektem zainteresowania, nikt nie ruszyłby palcem. Nie dlatego, że według opinii publicznej jest mordercą, a zwyczajnie dlatego, że jeśli ktoś dopuścił się do całej tej afery, aby teraz puszczać takie streamy z jego udziałem - nie chcieli nadepnąć temu komuś na odcisk. Prosta zależność, trzeba najpierw zadbać o swoją dupę, zanim zaczniesz się interesować sprawami innych. Zabrał wazelinę oraz duży kawałek miękkiego, ciepłego materiału. Mniej więcej wiedział co takiego zastanie na miejscu, to nie pierwszy raz, kiedy wyznaczał takie kary.  
_____ Wszedł do osobnego budynku, czując w powietrzu charakterystyczną woń, która powinna zostać tutaj chwilę, przynajmniej, dopóki nie wywietrzą pomieszczenia. Przyszedł sam. Doskonale wiedzieć, że po takiej nocy Nicolas nie będzie miał siły lub czucia w kończynach na tyle dobrego, aby jakkolwiek mu zagrozić. W razie co – zwyczajnie go znokautuje i tyle. Pierwsze co stanęło mu na drodze to były psy. Nie tyle ciekawskie co tutaj robi, a raczej zainteresowane zabawą, jedzeniem czy jego uwagą. Nieważne co miał do zainteresowania. Oczywiście więc, bo jak można odmówić psiakowi, pogłaskał każdego, zostawiając drzwi otwarte, aby po nocy wyszły na zewnątrz, pewnie zainteresowane bieganiem po lesie. On w tym czasie, zajrzał do boksu, spotykając się twarzą w twarz z tym co zastał podczas wyłączenia kamer. Obklejony od spermy, mleka oraz psiej śliny. Jego wykończona zabawka, była wstanie zasnąć w takiej sytuacji. Kucnął między rozszerzonymi nogami i złapał lekko za wibrator oraz pompkę, cały czas podłączoną do pustego wiadra. Na wstępie sprawdził, dotykając lekko, czerwonej, zmęczonej tkanki, czy będzie wstanie wyciągnąć zabawkę. Niestety, sytuacja nie wyglądała zbyt komfortowo, więc sięgnął do kieszeni wyciągając wazelinę i palcem nakładając dużą ilość, aby bez większego bólu rozpocząć proces.  
_____ Gdy “uwolnił” całą wolną część ciała Nicolasa, włącznie z opuszczeniem jego nóg i złączeniem ich w miarę razem, bez napinania mięśni, przeszedł do góry. Jego dłonie, cały czas skrępowany, nie przeszkodziły w usunięciu małego knebla, które uzupełniało bardzo dokładnie usta jego zabawki. Następnie zdjął opaskę, spotykając się z zamkniętymi oczami. Opuchnięte, czerwone, widać, że musiał przepłakać pół nocy, zanim Nicolas sobie odpuścił. Fakt, że spał teraz, robił Leo na rękę. Mógł go uwolnić do końca, delikatnie uwalniając ręce, z czerwonymi śladami na nadgarstkach. Zawinął go w wielką płachtę pluszu, którą przyniósł i zabrać niczym śpiące dziecko w swoich ramionach do domu.
_____ Nikogo nie minął pod drodze, co też nie było dziwne. O takich wczesnych godzinach, kręcić mogły się tylko poszczególne osoby i żadna z nich nie miała w zamiarze stawać twarzą w twarz z informatorem. Głównie przez fakt, że takich rzeczy nie robił się, kiedy jego uśmiechnięta, zadowolona mimika, nie przykrywała wyraźnego fanatyzmu w oczach. Wszedł do swojej części domu, mijając miejsce pracy, które świeciło się, informując, że dostał wiadomość. Nie zainteresował się jednak przeczytaniem jej, bardziej skupiony na potulnym, poobijanym i zmęczonym chłopak w jego objęciach.  
_____ Wszedł do łazienki, nie zamykając za sobą drzwi i nie rozstając się z wyczerpanym ciałem, zamknął odpływ wanny, po czym zaczął ją napełniać letnią wodą. Brakowało mu cierpliwości, aby czekać aż napełni się odpowiednią ilości, więc zrzucił z ciała materiał i zwyczajnie włożył go do wanny, opierając bezpiecznie głowę o porcelanowy kant. Ułożył go bezpiecznie, aby nie zsunął się niżej. Leo nie miał pewności czy ma siły, albo będzie zaraz na tyle przytomny, aby powstrzymać samego siebie od utonięcia. Letnia woda, trochę cieplejsza, lecz nie gorąca wypełniała misę, a on zdjął z siebie swoje marynarkę i podwinął rękawy koszuli, cały czas z uśmiechem na ustach.  
_____ Wziął gąbkę, nabrał płynu do mycia i złapał za ramię, podnosząc je, zaczynając myć. Czy przeszkadzało mu coś takiego? Umycie brudnego ciała... Nie, jak można był zobaczyć, nie robił niezgrabnych min, zwyczajnie kontynuując do kolejnych kawałków skóry. Ramiona, tułów, nogi. Tyle ile był wstanie zrobić z nieprzytomnym, wiotkim ciałem. Szczęśliwie, w tym momencie, Nicolas, czując pewnie jak Leo podnosi drugą jego nogą, wydobywając ją z ciepłej wody, rozbudził się, a może zwyczajnie nie wytrzymał i nie mógł udawać, że śpi. I tak, i tak, Leo nie czuł, że go okłamał. To raczej było normalne, logiczne, że nie chcesz spotkać się twarzą w twarz, po tym co się wydarzyło zeszłego wieczoru.  
- Obudziłeś się? - spytał łagodnie. Kończąc właśnie przecierać pianą skórę, pozbywając się nieprzyjemnych śladów zeszłego wieczoru. - Usiądź, muszę umyć ci plecy.  
_____ Chłopak posłuchał się, powoli, z wyraźnym dyskomfortem, oderwał plecy, siadając, a Leo mu pomógł, stanowczym, ale nie wymagającym dotykiem po ramionach, posadził go, jak potrzebował. Plecami do siebie. Ponownie złapał za gąbkę, nawilżył, zrobił pianę i lekko mrucząc jakąś melodię, spokojnie, stabilnie, umył mu plecy bardzo przewidywalnymi ruchami. Jakby nie chciał, żeby sarenka się nie wystraszyła. Niestety, przeszedł moment na dość wstydliwy moment. To samo zrobił z włosami, myjąc je dokładnie, niczym profesjonalista, którym nie był.  
- Możesz oprzeć się o drugą krawędź i wypiąć się w moją stronę? - cały czas mówił w sposób, który nie nakazywał nic, jakby Nico mógł odmówić. Pokręcić głową i zaprzeczyć, nie robiąc tego. - Muszę umyć cię na dole, jak siedzisz w wodzie będzie to ciężkie. - wytłumaczyć powoli co zamierza zrobić i dlaczego, po czym spytał ponownie. - Więc, jesteś wstanie się podnieść i oprzeć?
- Tak, j-już to robię. - wyszło od niego powoli, po czym zaczął ostrożnie wykonywać polecenie, oparł dłonie o kant, kolanami na dnie wanny, wypinając pośladki w jego stronę.  
- Dziękuję.
_____ Odpowiedział spokojnie i zaczął co zamierzam. Rozszerzył lekko mięśnie, przecierając wszystko, wyraźnie obserwując w jakim stanie znajdują się teraz prywatne części Nicolasa. Czerwone, wyraźnie użyte i wymagające pewnie jakiegoś kremu. Cóż, był pieprzony całą noc z różną intensywnością. Gdyby ta część jego ciała wyglądała najlepiej - podejrzewałby, że jego kamery zostały zhakowane i podmienione. Umył zaschnięte mleko, spermę i wszystko inne, z całych bioder, dłońmi schodząc także na uda, delikatnie pozbywając się czego się dało. W końcu pozostało sprawdzenie środka.  
- Daj mi moment. - odezwał się, po czym wstał, aby nie przestraszyć Hiszpana. Podszedł do szafki otwierając ją i wyciągając tubkę kremu oraz pipetę. Gdy odwrócił się, aby wrócić na swoje miejsce, zobaczył, że chłopak patrzy na niego przez ramię. Widać ciekawość wygrała, a może zwyczajny strach co będzie teraz. Podniósł obie rzeczy do góry. - Krem, żeby się lepiej zagoiło i pipeta, aby umyć cię trochę w środku.  
_____ Leo miał pewną wiedzę co może się dziać teraz w środku ciemnowłosego i wolał zarazić temu, chociażby przez zwyczajne umycie go, wpuszczając czystą letnią wodę, przemywając wnętrze. Co prawda ta część naszego ciała potrafi sama się umyć, włącznie z defekacją, ale Leo nie zamierza na to czekać. Odkręcił kran i upewniając się, że woda miała odpowiednią temperaturę, napełnił pipetę.
_____ Kucnął na swoje poprzednie miejsce, zanurzył dłonie w wodzie, aby były w temperaturze i nawilżył prywatne części, po czym z wyczuciem, wsunął pipetę bez większego oporu, wlewając wodę po wewnętrznych ściankach, następnie własnymi palcami zagłębiając się, jakby rozmasowując wejście. Po chwili, zaczęła wypływać niezbyt czysta woda, o mętnym białym zabarwieniu. Na pewno mogło to być nadzwyczaj wstydliwe dla Nicolasa, lecz Leo nie powstrzymywał się, nie dając też żadnych reakcji, jakby nic się nie działo. Kiedy uznał, że sztywne i obolałe miejsce trochę się rozluźniło, zaczął nakładać chłodny krem, zostawiając dość grubą warstwę, którą z wyczuciem rozprowadził po całej okolicy. Włącznie z samym wejściem do środka.  
- Okej, skończyliśmy. - odpowiedział, patrząc na Nico, którego reakcja na to wszystko, była trochę nieoczekiwana. Zbyt zajęty swoim zajęciem, zignorował reakcję ciała na jego dotyk. Teraz jednak, widząc swoją zabawkę. Uśmiechnął się szeroko. Obrzydzenie wymieszane z zawstydzeniem, widoczne na twarz było lekko zabawne. - Chodź. - podniósł się i wyciągnął dłoń w stronę chłopaka, aby złapał go za rękę, co zrobił. Niezbyt chętnie, z chwilą niepewności, ale zrobił.  
_____ Wyprowadził go z wody niczym panienkę potrzebującą pomocy, po czym zostawił, stojącego, aby złapać za ręcznik i nałożyć na włosy niższego chłopaka, wycierając go, aby po chwili zsunąć ręcznik niżej. Zostawiając go na ramionach, Nicolasa.  
- Wytrzyj się do końca, ja idę po ciuchy.

_____ Reakcje jakie prezentował mu chłopak nie były przesadzone, w końcu przeżył coś dość traumatycznego. Leo to wiedział, naprawdę, w sercu rozumiał, że mógłby kogoś skrzywdzić. Problem w tym jednak taki, że Francuz niejedną osobę skrzywdził już bardziej. Dlaczego nagle miałby mieć wyrzuty sumienia z powodu czegoś takiego? Nie odciął mu nogi, nie zabił ukochanego na oczach, nie torturował, nie wrzucił do basenu z rekinami. Jakby... Było wiele rzeczy, które mógł zrobić, które były gorsze, co nie? Czemu więc przejmować się malutką traumą Nicolasa. Jak wspomniał przed chwilą, była pomijalna wręcz, to też blondyn nie zamierza siedzieć tam i przepraszać go za karę, na którą zasłużył. Zamierzał za to, pomóc mu powrócić do swego rodzaju pełni sił. W tym momencie ta sina i skłonna do połamania postać hiszpana nie ogrzeje mu nawet dobrze łóżka, zwyczajnie wyczerpując siły, aby samemu sobie zapewnić ciepło.  
_____ Czy przeszkadzała mu inna postawa Nicosia w tym momencie? Nie, bycie bardziej posłusznym od początku było zamiarem Leo, który jednak wolałby być witanym z uśmiechem na twarzy, a nie, aby jego dobroć została obracana w zbieraninę krzyku. Wszedł po schodach do swojej sypialni i zerknął na leżące w rogu materiały, które przyniósł wczoraj chłopakowi. Książki, które widać zamiast stać się czymś zajmującym mu czas, były powodem, dla którego został poturbowany lekko przez Leo.  
_____ Wyciągnął dres, ponieważ takich zestawów miał dużo. Z jednej strony, były w rozmiarze, który on mógł nosić, z drugiej, Nicolas się w nich nie utopi, więc blondyn postanowił właśnie taki zestaw wziąć i zejść na dół, wracając do łazienki, gdzie znalazł swoja zabawkę. Przestraszoną, wyraźnie zmęczoną, zabawkę, która zaraz potem upadła na podłogę. Nie odezwał się, zwłaszcza widząc, że zbiera w sobie siłę, aby wstać na równe nogi. Podszedł podjąć mu ciuchy, które wziął bez mrugnięcia okiem. Po chwili jednak, znikąd, zaczął płakać, co trochę zaskoczyło Leo. Uniósł brwi do góry, marszcząc przy okazji czoło. Nie spodziewał się przeprosin, to na pewno. Westchnął i wyciągnął rękę po ciuchy, które chłopak trzymał przy sobie. Zabrał je bez zbędnego szarpania się, a Nico od razu zrobił krok w tył, cały czas powstrzymując płacz, który rozbrzmiewał odbijając się od kafelek łazienki.  
_____ Blondyn rzucił spodnie na kant wanny i złapał za bluzę, przygotowując ją do szybkie założenia, po czym ukierunkowała dłonie chłopaka zakładając na niego kawałek materiału. Nie przejmował się jego zachowaniem, ignorował je zupełnie. Chciał mieć ten etap za sobą. Następnie złapał za spodnie i schylił się lekko, złapał go za dłoń i położył na swoje ramię, aby trzymał się, kiedy wkłada nogę do nogawki. Leo zachowywał się w tym momencie jakby ubierał chorego, lecz nie przeszkadzało mu to. Wolał płacz i swego rodzaju strach niż krzyk i wierzganie się jakby razili go prądem. Zauważył, że Nico bał się dotyku. Ciężko było mu stwierdzić, czy chodziło o dotyk ogólnie czy jego dotyk, lecz w obu przypadkach będzie musiał się przyzwyczaić. Leo był wstanie go przeboćcować tym dotykiem, jeśli wkurzy się, że wzdryga się od niego, lecz w tym momencie posiadał pewne zapasy cierpliwości oraz wyrozumiałości dla Nicosia.  
- Zabiorę cię do łóżka. - powiedział kiedy skończył wsuwać spodnie na tyłek. Wyprostował się i spojrzał na Hiszpana. - Wiem, że jesteś obolały więc nie zamierzam chwilowo dobierać ci się do tyłka... - wyszło spomiędzy jego ust, chociaż od razu w głowie pojawiły mu się scenariusze, gdzie może złamać dane słowo. Kliknął językiem. - Mogę obiecać ci to, dopóki nie wyjdzie jakaś niespodziewana sytuacja, która zachwieje mnie emocjonalnie.  
_____ Było wiele możliwości, które mogły sprawić, że będzie musiał się wyżyć. Albo przez morderstwo, albo przez seks, albo przez jeszcze inne dość niezdrowe emocjonalnie czyny. Niestety, nie był w tym sam. Każdy z mieszkających tutaj miał swoje odchyły. Nicolas jako jego zdobycz będzie musiał przyzwyczaić się do tych jego.  
- Dobrze, zrozumiałem. - odpowiada cicho, a Leo tylko kiwa głową, ponieważ nie został zignorowany.  
- W takim razie, trzymaj się. - rzuca i łapie Nico w pasie oraz pod tyłkiem trzymając jak księżniczkę jakąś. Widzi od razu, że nie szarpie się, przeciwny takiego koniecznemu zbliżeniu, lecz dygocze, jakby było mu zimno. Blondyn jednak nie jest idiotą, doskonale widział strach w oczach chłopaka. - Spokojnie, tak będzie szybciej po prostu. - mówi cichszym głosem, jakby pocieszał go.  
_____ W ciszy przeszli całą drogę, aż w końcu położył go na swoim łóżku. Pościel została wymieniona na świeżą, nawet on jeszcze w niej nie leżał. Spojrzał na chłopaka, który widocznie będzie potrzebował czasu dla siebie, a na jego policzkach cały czas były przyklejone łzy. Żeby tylko nie posikał się ze strachu przez jego obecność. Wtedy będzie się go musiał pozbyć, czego jednak nie chciał robić. Jeszcze wystarczająco się nim nie nacieszył. Westchnął i założył ręce na klatce piersiowej, patrząc z góry na Nicolasa. Nie wiedział śladów, żeby potrzebował faktycznej uwagi lekarza. Tak kiedy wcześniej go umył upewnił się, że na jego ciele nie było złamań. Czy jednak miał obrażenia wewnętrzne... To musiałby ręcznie sprawdzić. Jego spojrzenie, wbite w ciało przed nim, pozostało bez wyrazu, co mogło przestraszyć ciemnowłosego. Leo jednak zwyczajnie zatracił się chwilowo w swoich myślach. W końcu, ocknął się z tego transu i wbił wzrok w dwukolorowe tęczówki.  
- Pójdę po Natha, zbada się na obrażenia wewnętrzne. - powiedział, lecz szybko dodał, aby nie stresować chłopaka. - Na wszelki wypadek. Z mojego wcześniejszego sprawdzenia nie wynika, żeby coś ci było poważniejszego niż stłuczenia i siniaki, ale chcę mieć pewność.  
_____ Nie czekał na odpowiedź, bo nieważne co takiego by usłyszał, już postanowił, że pójdzie. Bądź co bądź, wiedział, gdzie go kopnął, wiedział jak słaby fizycznie teraz był Nicolas. Musiał mieć to na uwadze. Tak samo jak fakt, że każdy funkcjonuje inaczej i ma inne granice. Co, jeśli jedna z jego nerek nie działa, a on tego zwyczajnie nie zauważy, bo na oko tego nie zauważysz? Dość zgrabnie zszedł po schodach szybszym krokiem i wyszedł ze swojego kawałki prywatności kierując się do lekarza po odpowiedzi. Wiedział, że prawdopodobnie będzie siedział w swoich badaniach, to tez od razu skierował się do piwnicy, mijając siłownię oraz ich “więzienie” stanął za plecami pracującego nad czymś Nath’a.  Szybka wymiana zdań oraz opisanie problemu i spotkał się z westchnięciem Brytyjczyka, który tylko przeczesał swoje czarne włosy do tyłu, wziął szybki zestaw do badań i poszedł, zostawiając Leo, aby pilnował jego probówek. Niestety, blondyn wpadł w niewłaściwym momencie, teraz miał przed sobą rząd szklanych naczyń, w których siedziały wirusy i jak gdzieś zaczną się nazbyt szybko rozmnażać, miał wrzucić je do przygotowanego naczynia z czymś. Patrząc po zachowaniu przezroczystego płynu, stawiał, że to roztwór piranii.