Your personal death wish

_____W tanim motelu, położył na środku niczego, w pokoju za którymi nie zapłaciłbyś 10 Euro za dobę, w rozpadającej się łazience z akompaniamentem muzyki latynoskiej w tle, stał mężczyzna z uśmiechem na ustach, nucąc sobie pod nosem, gdy zmywał krew ze swoich rąk. Na brzegu umywalki leżały ubrudzone czarne rękawiczki, w którym jak widać była dziura. Zielone kafelki z czarną fugą, powieszone krzywo lustro i zadowolony z siebie człowiek odbijający się w krzywym zwierciadle. W radiu, które grało tak głośno, że nie zagłuszy go lejąca się woda, właśnie zrobili przerwę na wiadomości. Blond włosy kołyszące się przed chwilą z boku na bok, stanęły wraz ze swoim właścicielem. Jego uśmiech także zmalał, wręcz znikając zupełnie. Wsłuchiwał się on w szybkie przedstawienie tego co się dzisiaj działo. Korki, imprezy, wydarzenia polityczne nie mające z nim nic wspólnego. Nie ulżyło mu jednak, a raczej zwyczajnie wrócił do obmywania swoich dłoni wodą i dziwnym środkiem, który w zetknięciu się z ubrudzonymi rękami pozwalał czerwonej mazi szybciej spłynąć do kanalizy. W tym momencie zadzwonił telefon. Nie miał go przy sobie, leżał w pokoju, na łóżku, obok małej walizki i wyłączonej laptopa. Każda z tych trzech rzeczy posiadała jego odciski palców i była bardzo ważnym dowodem tego co robił, gdyby ktoś oczywiście miał okazję się do nich dostać. Nucąc pod nosem kolejny utwór jaki zaczął grać w radiu, wytarł czyste już dłonie w Jeanowe spodnie i podszedł do telefonu. Widząc połączenie zapisane jako „słodziak”, jego uśmiech lekko zmalał, lecz nadal sięgnął po telefon.
– Dlaczego tak długo? – spytał delikatny, lecz męski głos po drugiej stronie. – Wiesz, co, nieważne, kiedy będziesz?
– A kiedy mam być? – odpowiedział pytaniem zastanawiając się, kiedy faktycznie zamierza wrócić. – Na razie mam wolne, co nie.
– Fio zaczyna szaleć i znowu panikuje, że nas wszystkich zdradzisz. – po tym zdaniu nastąpiło ciężkie westchnięcie w słuchawce. – Nie możesz się pośpieszyć? Przecież pojechałeś tylko pozbyć się robactwa.
– Właściwie to skończyłem ze spełnianiem życzeń na ten moment, ale wydaje mi się, że zostanę jeszcze chwilę. Możesz mi podać Fio do telefonu?
_____Położył telefon na ramieniu i przytrzymał go głową, aby mieć wolne dłonie. Usłyszał potwierdzenie w głosie Eve, więc wiedział, że za chwilę poda rudą czuprynę do słuchawki. Jako że nie mógł dać rozmowy na głośnomówiący, to było jedyne rozwiązanie. Sięgnął do torby od laptopa i wyciągnął nowe rękawiczki, co jak co, ale odciski palców, włosy i tym podobne, są przekleństwem każdej udanej akcji. Wiedział o tym dobrze, gdy ukrywał ślady po innych. Teraz, sam, musiał wykazać się brakiem hipokryzji i zabezpieczyć swoje DNA. W końcu dobiegł go gruby, ledwo obudzony głos, który kojarzył. Z niezbyt szczerym i zadowolonym „halo” w słuchawce.
– Eve cię obudził? – zaśmiał się spoglądaj na zegarek, który wybił kilka minut po dwunastej. – Powinieneś już dawno być w drodze do Paryża.
– Eh? – do nowego rozmówcy dotarło z kim takim rozmawiał. – Leo! Kiedy wracasz? Dlaczego wyjechałeś nagle na jakieś zadupie do Hiszpanii? Zdradzasz nas!
– Fio przestań się drzeć!
_____Dobiegł krzyk damskiego głosu, na którego dźwięk blondyn miał tylko ochotę zacząć się śmiać. Musiał jednak utrzymać chociaż trochę powagi. Jeśli tylko wypadnie z jego ust teraz drobne roześmianie, rudowłosy brodacz postanowi skoczyć komuś do gardła, że na pewno zostali zdradzeni i on, ich główny zbieracz informacji na pewno ich teraz wszystkich zdradzi, bo się nie przejmuje losem towarzyszy broni.
– Słyszę, że Anna ma ciebie dość. Powinieneś uważać. – w odpowiedzi dostał małe niezadowolone mruknięcie do słuchawki, więc kontynuował. – Chcę się pobawić w Dżina. Spełniam życzenia widzisz. Jak skończę, może… trzy? Wtedy zbiorę swoją nagrodę i wrócę do was.
– Chcesz porwać cute boya? – przy słuchawce pojawił się głos Anny, tym razem bliżej. – W końcu masz dość obserwowania go z daleka?
– Można tak powiedzieć. – zaśmiał się, cały czas miał dobry humor. – Poczekajcie trochę, za chwilę będę. Daję temu jakieś trzy miesiące maksymalnie.
_____Wszyscy przyjęli te wiadomości dość spokojnie, w końcu to nie tak, że nie będzie utrzymywał z nimi kontaktu. Zaskoczył ich nagłym wyjazdem, ale z jego ukochanego zameczku na granicy Francji z Hiszpanią, nie miał daleko. Patrząc na to, że mają teraz po dwunastej, wręcz od razu zajął się tym po co przyjechał. Fio oczywiście chciał dalej panikować, lecz z Glockiem Anny wycelowanym prosto w twarz, nie zamierzał się stawiać. Eve pewnie gdzieś obok sączył kawę ze Starbucksa. Słowami pozdrowienia zakończył rozmowę i włożył telefon do torby zbierając swoje rzeczy cały czas pośpiewując lekko kolejne piosenki, których tekst poznał dopiero ostatnio. Głównie podświadomie, bo to nie były jego klimaty muzyczne, ale jeśli czegoś długo słuchasz… nauczysz się w końcu, nawet jak nie chcesz. Upewnił się, że wszystko miał, włącznie z rękawiczkami, które zamierza spalić, aby nie zostawić nic podejrzanego po sobie. Pozostawił pokój posty, oddał klucz w recepcji i skierował się do swojego samochodu stojącego na parkingu. Fakt, że zebrała się na około niego grupka dzieci nie przeszkodził mu, w otworzeniu bagażnika i wpakowaniu swoich rzeczy do środka jakby nigdy nic. Gdy wzrok jednego z dzieci nie spuszczał go na moment, odwrócił się do niego.
– Hm? Mam coś na twarzy? – spytał po hiszpańsku, na co dziecko tylko kiwnęło głową przecząco. – Zainteresowany samochodem?
_____Teraz, gdy pokręciło głową przytakując, Leo uśmiechnął się lekko i otworzył szerzej drzwi kierowcy, aby mogły zajrzeć do środka i przyjrzeć się skórzanej tapicerce w czerwonych kolorach. Z mnóstwem elektroniki i gadżetów na konsoli sterowania. Nieczęsto dzieci zobaczą Mustanga GT z najnowszego rocznika, w pełnym wyposażeniu i to jeszcze z kierowcą na tyle miłym, żeby pokazał im środek, pozwolił zajrzeć. Dał całej grupce dzieci chwilę, a potem odjechał w stronę większego miasta, gdzie miał mieszkanie wynajęte przez Airbnb. Na razie było na trzy miesiące, które miał zaplanowane, później… to się zobaczy. Chociaż spodziewał się, że zajmie mu to krócej niż ten czas. W końcu, Hiszpanie mają temperament. Odebrał klucze, wszedł do mieszkania, które było małe, w centrum miasta, lecz o dziwo, nie znajdowało się tutaj za dużo kamer. Co było jednak najlepsze w tym miejscu to fakt, że naprzeciwko, na ulicy Praiso, mógł zobaczyć jego nową obsesję, która właśnie wracała do swojego mieszkania numer 12. Jego apartament znajdował się trzy piętra wyżej z odpowiednim widokiem na narożne mieszkanie niejakiego Nicolasa Pereza. Czy zamierzał mu zrobić krzywdę? Tak i nie. To co zamierzał zrobić, jeśli faktycznie dostanie go w swoje ręce według niego nie będzie czymś złym, lecz dla niskiego chłopaka, spokojnie będzie podchodziło pod traumę.
_____Mając pewność, że wrócił po porannym biegu do mieszkania, Leo spokojnie zaczął się rozpakowywać. Włącznie z ciuchami, sprzętem, który podłączył i telefonem na ładowarce. Nie był głodny albo właściwie, cały czas czuł jak na dłoniach ma wnętrzności chłopaka, którego zajebał kilka godzin temu. Będzie musiał wziąć porządny prysznic albo najlepiej całą kąpiel i wtedy dopiero da radę coś zjeść. Spoglądając na swoją skrzynkę mailową, westchnął ciężko. Już od niego coś chcieli, a przecież powiedział, że bierze sobie małe wolne. Co by się nie stresować niepotrzebnie, wyłączył to, wziął telefon i poszedł napuszczać wody do wanny po tym jak podłączył słuchawki i włączył podgląd z kamer w mieszkaniu chłopca z heterochromią. Dwukolorowymi oczkami, które dały mu niezdrową obsesję na jego punkcie. Oparł się o wannę, która powoli wypełniała się wodą, gdy on spoglądał przez kilkanaście kamer jak niczego nie świadomy żyje swoim życiem.

_____Kąpiel zajęła mu chwilę, ale gdy wynurzył się z wody i czuł się o wiele bardziej czysty. Już nie tylko mówiąc o śladach krwi czy innych rzeczy, które nie zostaną teraz wykryte pod światłem UV. Znał to mieszkanie na wylot, nie raz wynajmował je w przeciągu ostatnich sześciu miesięcy na kilka dni, do tygodnia. Wtedy skupiał się na pozyskaniu nagrań z kamerek poustawianych w mieszkaniu chłopaka. Miał tutaj całkiem nowoczesną kuchnię, oddzielną sypialnię, ładną łazienkę i salon, gdzie na kilku powierzchniach mógł rozłożyć swoje monitory i sprzęty. Właściciel był starym gościem co nie znał się za mocno na technologii, ale jego żona urządziła to miejsce z pomocą córki. Całkiem ładnej, bo się poznali raz przez przypadek. Miała od niego odebrać mieszkanie, jak się tłumaczyła. Chociaż dostał wtedy polecenie, żeby zostawić klucze w skrzynce na listy. W każdym razie miła rodzina i miał pewność, że nie zamontowali tutaj kamer. Skąd wiedział? Bo już sprawdził. Za podsłuchami też się rozejrzał. Dopiero po takim sprawdzeniu mógł odetchnąć z ulgą, rozciągnąć kark i zabrać się do swoich rzeczy. Zwiększone napięcie na kablach elektrycznych mogłoby być wykryte więc przywożąc własne zasilanie i urządzenie, które skonstruował z Wolfem, mógł spokojnie bawić się w monitorowanie wielu rzeczy bez nakładania na siebie podejrzeń. Policja od tak nie sprawdzała przeciążenia sieci czy prądu, ale gdyby jakimś cudem coś się kiedyś wydarzyło… Po śladach mogliby dojść do niego. Nie mógł sobie na to pozwolić. Miał jeszcze dużo banków do obrabowania, wiele morderstw i porwań do zaplanowania. Na sam początek jednak, włączył słuchawkę i włożył ją do ucha. Miał w niej przekaz na żywo z tego co się działo w otoczeniu Nicolasa. Całkiem łatwo jest wbić się na czyiś telefon, zainstalować mały program w samym systemie i swobodnie podsłuchiwać otoczenia, a wiedział, że gwiazda od tak nie rozstanie się z telefonem. Całość działała na zasadzie Alexy lub Pomocnika Google. Leo nawet się nad tym zbytnio nie napracował. Oprogramowanie wystawiał za centy na deep webie wraz z instrukcją obsługi.
_____Rozpoczął swoje rozgaszczanie się w salonie słuchając jak jego obsesja rozmawia ze znajomymi na lunchu, sam w tym czasie zamówił coś z pobliskiej restauracji z Uber eats. Po kilku godzinach łączenia kabli, mógł w końcu powiedzieć, że zrobił sobie tutaj małe centrum dowodzenia. W końcu działalność grupy nie mogła upaść i być zerowa, bo postanowił o nagłe wakacje. Dzisiaj miała się odbyć pewna akcja w Paryżu. Fio, który wstał później niż powinien, miał zastrzelić córkę biznesmana. Czy zrobiła coś nie tak? Nie. Zwykły rozpieszczony bachor. Bardziej chodziło o jej matkę, która zniszczyła pewnego chłopaka. Na jej nieszczęście, był synem dalszej rodziny klienta Gregoriego. Powiązania w świecie były usiane niczym pajęcza sieć, trzeba uważać na wszystko. Ona nie uważała. Wybrała złą osobę do zabawy. To było proste zadanie dla Fio i jego towarzysza tym razem – Anny. Spokojnie mogła mu pomóc ze strzałem. Włożył drugą słuchawkę podłączając się do połączenia, które odbywało się zupełnie prywatnie, przez szyfrowanie na wielu poziomach. Jakby ktoś ich podsłuchiwał, rozszyfrowanie sygnału dałoby takie opóźnienie, że oboje ulotnią się z miejsca zdarzenia po incydencie zanim ci się dowiedzą, że strzelili.
– Co tam, jak tam. – rzucił luźno informując, że jest z nimi. – Widzę, że znajdujecie się w odpowiednim miejscu. Nikt was nie widział podczas wchodzenia do hotelu?
– Recepcja, obsługa windy i jeden z młodych pracowników, chcący pomóc nam z walizkami. – odpowiedziała Anna nie wzruszony faktem, że nagle był z nimi Leo. – Kiedy obiekt pojawi się na aukcji?
– Z waszego położenia? Za 15 minut zjawi się ogłoszenie. – rozmawiali ze sobą hasłami, które byłyby o wiele bardziej zrozumiałe, gdyby nie rozmowa wykonywana w trzech językach jednocześnie. Francuzki, Niemieckim oraz Angielskim. – Powinno przyjść z prawej strony ekranu. Wypatruj od północy.
– Wiatr południowo-zachodni, siła 3.
_____Odezwała się kobieta dając informacje do leżącego koło niego Fio. Znajdowali się teraz na dachu budynku, a powoli zachodzące słońce świeciło na nich od wschodu, z pozycji, gdzie siedzieli. Hotel nie miał otwartego wyjścia w to miejsce. Właściwie, to było bardzo zabezpieczone, aby nikt się tutaj nie pojawił. Otworzenie kilku zamków nie było jednak dla nich problemem. W ciągu pozostałego do strzału czasu, Leo dyskutował z nimi, informując ich o rozmieszczeniu pobliskiej policji, przypominając drogę ucieczki, jeśli sytuacja obróci się dla nich niekorzystnie. Gdy kończył już „obchód”, w drugiej słuchawce doszły do niego ciekawe słowa. Wprawiły jego zimną twarz w mały uśmiech. Nawet zaśmiał się lekko, co od razu zostało wyłapane.
– Coś się stało? – o dziwo zapytał Fio, leżący z palcem na spuście. – Tylko nie mów mi, że akcja odwołana.
– To brzmi jak niezabawny dowcip. – rzuciła do niego Anna.
– Chłopak właśnie powiedział szefowej, że nikt nikogo nie przeleciał, a ona widziała tylko nachalnego mężczyznę i wysuwa wnioski. – opowiedział sytuacje jak była naprawdę. – Czy to nie zabawne? Zaraz będzie u nich policja, wypytać o tego nachalnego faceta.
– Masz na myśli, nowy materiał? – Anna spytała, po chwili rzucając jeszcze. – Wiatr południowy, siła 3.
– Brzmi jak zabawna sytuacja. Kiedy go znajdą? – dopytał nieznany im głos. Ktoś jeszcze podłączył się do kanału. Po intonacji na literę R, wiedział od razu, że to Lou. – Jak skończycie uczestniczyć w aukcji, wracajcie do domu. Tata się za wami stęsknił.
– Powinny znaleźć go za około dwa dni. – odpowiedział na pytanie Leo, rozluźniający ramiona wiedząc, że to tylko Lou. – Zacznie śmierdzieć i ktoś sprawdzi.
– Zobaczę zdjęcia w TV? – prychnął Fio, po czym szybko spoważniał. – Obiekt w zasięgu.
– Wiatr bez zmian. Zero zakłóceń. – odpowiedziała poważnie Anna. – Zgoda na oddanie strzału.
– Zgoda udzielona.
_____Zaraz, gdy padły te słowa, każdy z czwórki mógł zaobserwować, jak kobieta osuwa się na ziemię. Prosty strzał, idealnie w skronie. Kula prawdopodobnie przebiła się przez cały mózg i wyszła z drugiej strony. Fio, nie używał mniejszego kalibru. Leo obserwował to przez zhakowaną kamerę pobliskiego budynku. Anna oraz Fio z dachu hotelu, a Lou z obrazu przesłanego przez Leo. To Leo udzielił zgody, teraz pora na trochę więcej akcji. Przetransportowanie Anny i Fio, z udziałem kamer hotelowych, z bronią snajperską, niepostrzeżenie do pokoju hotelowego. Fio poszedł przodem, a Anna zajmowała się zamkami. Musiały wrócić do idealnego stanu. Była dobra w takie rzeczy więc czas liczyli w sekundach. W ciągu minuty oboje znajdowali się bezpiecznie w pokoju i chowali broń rozkładając ją na poszczególne kawałki. Najpiękniejsze w tym zdarzeniu było wykorzystanie nowego arsenału. Nikt nigdy nie zginął z takiej kuli, z tej broni. Poza tym… byli bezpieczni.
– Policja jest na miejscu. Podejrzewają strzał snajperski, lecz sprawdzają pobliskie budynki. – odezwał się Lou, który śledził kanał policyjny przesłany mu wcześniej przez Leo. – Pewnie przez to, że ciało się obróciło, a nie mają nagrania jak faktycznie stało.
– Kobieta była sama, czego się dziwisz. – zaśmiała się Anna, która właśnie skończyła zapinać walizkę. Zamierzali spędzić noc w hotelu, jak przystało na podróżujących. W końcu uciekanie było najgorszym sposobem opuszczenia miejsca zbrodni. – O której jutro jest wymeldowanie?
– O 12, ale wyjedziecie po 8, bez śniadania. Jeśli się spytają, chcecie coś miejscowego więc zjecie po drodze.
_____Odpowiedział im Leo już wyraźnie nie zainteresowany zadaniem. Może dlatego, że na jednym z ekranów, z tej teoretycznie nie działającej kamery, obserwował, jak przepytują jego przyszłego ulubionego współlokatora. Widząc jak się zachowuje w zatknięciu z policją, zaczął się śmiać. Nigdy nie widział czegoś bardziej podejrzanego. Właśnie w tym momencie, postanowił, że za dwa morderstwa, które odbędą się wśród znajomych Nicolasa, to on będzie odpowiedzialny. Nie wiedział, za które, ale czuł, że za dwa spokojnie będzie wstanie podłożyć dowody. Leo szykował mu w głowie bilet, w jedną stronę, z dala od moralnego świata. To co zostawił po pierwszym chłopaku, Olivierze Lopez, niektórzy nazwaliby masakrą. W kilku pojemnikach, podrzuconych do pobliskiej restauracji, bardzo bliskiej serca przyjaciół Nicolasa, mogli znaleźć wszystkie narządy wewnętrzne mężczyzny. Wypatroszenie takiego kawałka mięsa nie było ciężkim zadaniem, ale spuszczanie krwi trwało niesamowicie długo. Nic dziwnego, że dopiero tak późno dał radę ogarnąć się ze wszystkim. Kości, tłuszcz i resztę ciała wrzucił do pieca pobliskiej elektrowni, która kilka lat temu wyszła z użytku. Podłożenie ognia, który spali dowody nie zajęło długo. Nie z paliwem i środkami chemicznymi przeżerającymi się przez gorsze rzeczy. Jedyne co znajdą z tego wokalisty to jego wnętrzności w miejscu ze źle przetrzymywanym mięsem.

_____Odkrycie jego prezentu nie zajęło długo. Wręcz spodziewał się, że nie zajmie to długo. W końcu smród jaki się za tym niósł nie był do zniesienia. Zwłaszcza patrząc na to, że mówimy tutaj o restauracji. Gd kucharze lub jakakolwiek obsługa poczuje lekką woń, zacznie szukać źródła. Ciekawość ludzka doprowadzi ich do pojemnika trzymanego na zapleczu. A gdy w końcu otworzą wieczko – nie powstrzymają się od zwrócenia śniadania. Leo spodziewał się, bowiem, że jednak zdarzy się coś takiego z rana lub wczesnym popołudniem, przy otwarciu knajpy, po całej nocy leżakowania. Widać ci tutaj byli jeszcze bardziej… leniwi? Żeby poszukać przyczyny rozciągającego się zapachu. Znaleźli ją dopiero wieczorem. Jak dotarła do niego wiadomość, że podczas przyjazdu policji w okolicy byli także kumple Nicolasa, zaśmiał się lekko oglądając to niczym najlepszą dramę na jednym monitorze, zaraz obok przekazu na żywo z kamer ustawionych w mieszkaniu głównego sprawcy zamieszania. Jego trochę sztuczne zachowanie i panikowanie nie sprawią, że trafi na listę podejrzanych o to morderstwo. Chyba, że znajdą jakieś DNA lub inne wskazówki jego obecności i przyczynienia się do takiego obrotu sytuacji. A nie znajdą. Leo w obawie o samego siebie, usunął każdą możliwość. Niezadowolenie przeleciało przez jego twarz. Mógł zostawić jakieś niedokładne odciski palców chłopaka na plastikowym opakowaniu z wnętrznościami. Byłaby to wskazówka dla nich, którą odkryliby dopiero po zakończeniu całej sprawy. Wzruszył ramionami i wstał, aby sięgnął po telefon i zamówić sobie kawy, gdy akurat przyszło do niego połączenie. Widząc rozmówcę, mógł tylko kliknąć językiem z niezadowolenia, po czym przyodziać miły uśmiech i odebrać.
– Dawno nie interesowałeś się co u mnie. – odpowiedział bez żadnego przywitania. – Czego tym razem potrzebujesz?
– Twoich zdolności. – basowy ciężki głos w słuchawce brzmiał na wyjątkowo złego. Leo uniósł lekko brwi czekając na kontynuację, której się doczekał. – Uciekł mi mój skarb. Będziesz wstanie ją znaleźć?
– Masz na myśli przesyłkę, którą dla ciebie porwaliśmy? – zaśmiał się, przykładając telefon do ucha i chwytając na klawiaturę. Dostał szybkie tak, poprzedzające kilka niezadowolonych dźwięków. Widać klient nie lubił jak nazywał rzeczy po imieniu. – Gdzie była widziana po raz ostatni?
– U mnie na posesji. Na zachód od Deadwood. Park Narodowy.
– Uciekła do lasu? Wiesz, że nie jestem aż tak dobry, żeby znaleźć człowieka w lesie. – w głosie Leo można było wyrzuć powątpiewanie.
– Nie, uciekła w stronę miasta. Zabrał ją jakiś przejezdny na stopa.
_____Słysząc to, Leo nie powstrzymał się i wybuchł śmiechem. Nie dość, że porwali to dziecko z domu kilka lat temu, bo zakochał się w nim, to teraz uciekła mu i jeszcze miała na tyle szczęścia, aby trafić na przejezdnego, który zabierze ją raczej na komisariat policji. Mężczyzna po drugiej stronie słuchawki wyraźnie spiął się śmiechem, lecz nie miał, jak odpowiedzieć. Gdyby znał inny sposób na tą sytuację, pewnie by nie dzwonił do niego. Tego upierdliwego, drogiego, informatora. Leo jednak mimo wyśmiania sytuacji klienta, zgrabnie poruszał palcami po klawiaturze przeskakując między kamerami szukając pojazdu jadącego w dość niebezpieczny sposób. W końcu, jeśli, teraz już kobieta, postanowiła przedstawić całą historię, jadą na policję.
– US-85 Truck. W stronę Deadwood. Czerwony samochód, przed chwilą był na skrzyżowaniu w Gayville. – odpowiedział spoglądając na obraz z satelity cały czas rozbawiony. – Jak ją złapiesz odetnij jej nogi. Wtedy nie ucieknie.
– Eh… Lubię właśnie jej nogi. – głos odpowiedział dopiero po chwili najpierw krzycząc i przekazując informację do kogoś stojącego obok. – Ile?
– 15. Jak zwykle. – odpowiedział luźno Leo podając swoją cenę. Nie był tani, ale był najlepszy. Był też jedyną drogą, aby ktoś dostał możliwość kontaktu z członkiem grupy duchów. – Jeśli to wszystko to rozłączam się.
– Przekazałem przelew.
_____Po tych słowach urwali rozmowę, a Leo wpatrując się w ekran pustego mieszkania nie zastanawiał się długo, gdzie jest jego luby. Od razu zaczął przeszukiwanie kamer miejskich i gry natrafił na jego wracający do domu profil, z uśmiechem włączył aplikację i zaczął wybierać co takiego zamierza konsumować.
_____Leo nie miał w zwyczaju sypiać długo. Nie robił czegoś co ludzie nazywali porządnym snem, a właściwie drzemał w każdej chwili jaka miał. Zwykle opierało się to na zasadzie kilkurazowych dwugodzinnych drzemkach w przeciągu doby. Ładnie robił te 6 czy 8 godzin snu, lecz porozrzucane przez cały dzień w taki sposób, że zawsze był dostępny i możliwy do załatwienia pojawiąjącego się problemu. Nauczył się tego przed laty i cały czas wykonywał. Przez ostatnie lata Lou go trochę odciążał w kwestii zarządzania informacjami, a Wolf pomagał przy robieniu specjalnych gadżetów na konkretne misje lub przy zabezpieczeniu maszyn czy broni. Chyba najbardziej jednak cieszył się, że każdy z grupy jest częścią kilku różnych zadań, przez co może zastąpić kogoś innego w sytuacji zagrożenia, nawet jeśli wyspecjalizowali się w pewnej grupie czynności. Tak jak Harry był specem od tworzenia ładunków wybuchowych, ale spokojnie można było go poprosić o aktywny udział w misji. W końcu radził sobie z bronią. Był właśnie po jeden z takich pobudek, popijając zimną kawę i przysłuchując się jednym uchem tego co robi Nicolas na spotkaniu LGBT+, a drugim robił za słuchacza dla Marii, która potrzebowała wykonać kolejny atak terrorystyczny na swój kraj. Na szczęście do rozmowy był podłączony także Gregory, ich lider, który przesiadywał teraz właśnie w Afryce przypinając wielki zakup broni przez grupę partyzancką. Ziewał znudzony tym wszystkim, gdy w końcu do jego uszu doszła informacja, której się nie spodziewał. Spotkanie z ojcem. Od razu wyprostował się z leżącej wręcz postawy jego ciała.
– Coś się stało? – spytał Gregory wyczulony na jakiekolwiek reakcje od blondyna. – Coś ważnego?
– Jego nowa zabawka pewnie zamierza coś zrobić niezgodnego z normalnym planem. – prychnęła Maria.
– Tak, ale też mam genialny pomysł. – na jego twarzy pojawił się nikczemny uśmiech i widząc go, oboje rozmówców próbowało odsunąć się od ekranu. – Że tak powiem, załatwimy dwie rzeczy za jednym zamachem. – powiedział spoglądając na ich twarze. – Dosłownie.
_____Gregory zainteresowany tym planem, tak samo jak Maria, zignorowali fakt, że Leo posiadał na swoje twarzy ten sam wyraz, który nosi kiedy planuje coś bardzo złego. Nie kwestionowali tego, w końcu na pewno dopracuje ten cały plan zanim wprowadzą go w życie. Poza tym, nie byli na tyle głupi, aby dopytywać o uzasadnienie moralne kiedy potrzeby każdego są zaspokojone. Gregory ma spokój, Maria dostanie swój atak terrorystyczny, a Leo… nikt nie wiem co.

_____Okazuje się, że zaplanowanie zamachu terrorystycznego nie jest łatwe, jeśli masz już mniej więcej pomysł w głowie i trzeba go w miarę sprawnie wprowadzić w życie. Leo, więc siedział wraz z Lou, Sarah, Marią, Wolfem oraz Gregorym na połączeniu umawiając szczegóły wszystkiego co się będzie działo. Co w tym czasie robiła reszta grupy? Anna oraz Fio mają wolne po zadaniu, Harry przygotowywał bomby, którym zostanie wyłożony samolot, Ivan zajmował się innym zdaniem wraz z Eve, a Nath ukrywał się gdzieś. Nie był potrzebny ani do tego zadania ani do innej misji w tym czasie. Prawdopodobnie będzie pomagał Sarah w jej części, ale teraz musiał przygotować miejsce na stój operacyjny oraz przypomnieć sobie przebieg operacji jaka będzie miała miejsce. W końcu pacjent na zejść żywy ze stołu. Nikt nie chce zabijać polityków na wakacjach od tak. Kto zlecił im zadanie, którego normalnie by się nie podjęli? Niezależny klient, dla którego już nie raz Ivan brudził sobie dłonie w ciałach przeciwników politycznych. Nigdy nie zabijali, lecz robili coś innego, bardzo irytującego, wyciągali kawałek ciała i oddawali klientowi. Raz to była nerka, innym razem kawałek żołądka lub płat wątroby. Jeśli porwany odzywał się w sposób jaki im się nie podobał – pozbawiali go jąder. Tak, to zawsze byli mężczyźni. Ivan czerpał przyjemność za każdym razem, gdy znajdował się taki przesadnie pewny siebie polityk. Mógł wtedy patrzeć, jak orientuje się co takiego stracił i jego zaściankowa duma pęka.
– Według tego co mówisz, będę potrzebowała Nath’a. – odezwała się Sarah, gdy Leo zakończył swoje wytłumaczenia. – Nie dam rady sama zająć się jego ciałem bez pozostawiania śladów, że to ja. Masz już zarys jak to ma wyglądać?
– Brakuje mi tylko dość personalnego nawiązania. – zaśmiał się lekko Leo, bo faktem było, że spotkanie między Nicolasem a Gabrio jeszcze nie nastąpiło. Nie miał do czego nawiązać. – Za 24 godziny podam ci szczegóły.
– W takim razie czekam. – kiwnęła potakująco głową.
– Cały plan wydaje się w miarę gotowy, ale cały czas jestem ciekawy, co takiego ty otrzymasz z tej akcji?
_____Gregory poprawił się na swoim krześle. Widniejące w kamerce rozsypujące się ściany nie wyglądały na coś solidnego, lecz słuchawka, która podłączona była do małego komputera wyglądała niczym nowa, bardzo futurystycznie. Jasno było widać, że nie opuścił jeszcze Afryki. Nie tylko on miał ciekawe tło na kamerce. Sarah przesiadująca w pokoju hotelowym, bo dla tej misji musiała stać się stewardessą albo Wolf w otoczeniu samolotów. Każdy z nich przygotowywał się teraz do ważnego zadania, nikt nie chciał głupio zginąć, bo samolot nie zrobi swojej trasy albo ktoś z załogi pokładowej wyczuje przekręt. Każdy z nich jednak był ciekawy, co takiego on będzie z tego miał. Maria nienawidziła swojej narodowości i kraju do szpiku kości więc co jakiś czas chciała uczestniczyć w ataku na Izrael. Gregory dostanie pieniądze zasilające środki, a Leo?
– Spełnię drugie życzenie z trzech. – powiedział prawdę. – Pewna miła pani przekonała przyszłego nieboszczyka do zakupu nieodpowiedniego prezentu dla własnego dziecka. Ludzie w takim sytuacjach mówią głupie rzeczy, a tym samym wypowie życzenie.
_____Słysząc taką odpowiedź nie mieli więcej pytań. Wiedzieli, że Leo siedzi w Hiszpani, aby zrobić trzy rzeczy, prawdopodobnie morderstwa. Jedno wykonał własnoręcznie, co już uznali za dziwne, ale niech będzie. W końcu on nie był fanem wykonywania rzeczy osobiście. Dostali jednak, z pomocą Lou, raport policyjny z miejsca zbrodni i dostając opis sytuacji od ich informatora, wiedzieli, że nie wyszedł z wprawy. Zwłaszcza Ivan był z niego dumna. Gdy ich spotkanie omawiające szczegóły się skończyło i wszyscy pomyśle się rozłączyli z szyfrowanego kanału. Leo mógł się skupić na tym co faktycznie ważne. Rozsiadł się wygodnie w fotelu i oglądał jak piękne dwukolorowe oczy zalewają się łzami smutku w niesamowicie, jak na jego standardy, brudnym mieszkaniu. Przez cały czas, kiedy go oglądał, chyba nie miał na żadnym nagraniu aż takie syfu. Z ciekawości przeleciał na jednym z monitorów przez wszystkie dni wyszukując czy kiedyś było gorzej i co było powodem. Niestety, bez skutku. Czy zależało mu na tym śmieciu, teraz zmienionym w kupkę mięsa, bardziej niż na byłym? A może to zwykłe poczucie winy? W każdym razie, Leo nie przejmował się powodem, a faktem, że ma teraz śliczne ujęcia zapłakanej twarzy. Ona chyba podobała mu się najbardziej. Głównie dlatego, że łzy wypełniające oczy nadawały gałkom blasku.
_____Wstał po swojej kolejnej drzemce, którą odbył zaraz po tym jak udało mu się zmienić dyspozycyjność i rozkład lotów dla Gabrio Pereza oraz kilku innych osób. W ten sposób lot do Dubaju, który odbędzie się za kilka dni będzie posiadał załogę zupełnie nie rozumiejącą powagi sytuacji, nie obeznaną z zasadami bezpieczeństwa w przypadku ataku terrorystycznego i bardzo nieprzykładającą się od pracy jaką wykonują. Idealnie, aby wśród nich zaplątała się Sarah. Nikt nie zna tam też wyglądu Gabrio Pereza, więc nie zauważą zmiany pilota podające się jako on. Pomieszanie plików pilotów sprawi, że całe lotnisko w Madrycie będzie bardzo zagubione. To ułatwi im sprawę z wylotem i samą podróżą, która ma trwać 7 godzin. Szybki prysznic, wyrzucenie śmieci, pokazanie swojej ślicznej buźki kilku osobom jako oznaka, że jest zwykłym człowiekiem. Biorąc ze sobą tablet i telefon wybrał się nawet na przejażdżkę cały czas podpatrując jak jego złoto-niebieska słodycz sprząta mieszkanie po swojej depresji kilkudniowej. Nie mógł zrozumieć czemu tak się aferował śmiercią byle kogo, ale jak zareaguje na zgon własnego ojca? Na jego twarzy pojawił się uśmiech, szeroki i pełen ekscytacji. Jaką wtedy twarz wykona?
_____Dzięki autostradzie, był wstanie dość szybko znaleźć się w Madrycie, zaparkował samochód na miejscu, z którego miał dostęp do sieci Wi-Fi lotniska, ale nie wyglądał podejrzanie. Złapał za przygotowany wcześniej tablet z pewnymi programikami. Włączył je wszystko przechodząc i logując się do kamer oraz systemu. Normalnie byłoby mu wygodniej z laptopem, ale nie chciał zostawić takiego czegoś w śmieciach. Gdy włączył wszystkie potrzebne aplikacje, przejął chwilowo wgląd w kamery obserwując na drugim oknie jak Wolf wychodzi z samolotu, którym wraz z Sarah przylecieli. To nie była długa podróż, lecz potrzebna. Nie przejmował się kobieta z zadaniem po prostu dostania się do niego. Wolf był ważniejszy. Hiszpan miał cięższe zadanie. Prawie, że szpiegowskie. Przynajmniej sam tak twierdził, gdy dostał dokładne polecenia. Ze swoją walizką pełną małych ładunków wybuchowych miał przedostać się do luku bagażowego samolotu, który później wyleci w trasę. Dokładniej to za dwa dni od dzisiaj. Jego pierwszym oficerem będzie Gabrio Perez, którego zastąpi Wolf. Obserwując jak zgrabnie radzi sobie ze wszystkim, Leo prychnął lekko w duchu. Czyżby brał lekcje od Eve i Sarah? Prawda była taka, że jeśli masz wystarczająco dużo pewności siebie, nikt cię nie zatrzyma. Zabrał tablet z siedzenia pasażera widząc jak podchodzi do niego wysoka blondynka w zwiewnej sukience z walizką na kółkach. Czarne okulary przeciwsłoneczne zasłaniały jej oczy. Szła niczym modelka po wybiegu sprawiając, że głowy innych mężczyzn się odwracały. Wyskoczył z samochodu w jasnym garniturze zabierając od niej walizkę, a ona chwytając za tablet, zgięła go w pół krzycząc na niego, że miał na nią czekać przy wyjściu. Ich odegrana scenka sprawiła, że ludzie stracili czujność i wyrzucony do śmieci tablet nie wydawał się podejrzany. W końcu wkurzona piękna kobieta postanowiła, że taka jest kara za nie przyjście po nią. Każdy oglądający albo zgadzał się z nią, albo płakał po zepsutym sprzęcie odwracając wzrok. Nikt nie zauważył, że matryca sprzętu cały czas działa, że ten mały komputer kontrolował kamery i nie pokazywał lokalizacji Wolfa, który skończył rozkładać bomby.
– Pięknie ci to wyszło. – powiedziała Sarah zdejmując okulary, gdy odjechali spod lotniska. – Wolf sobie poradzi sam?
– Dostał wszystkie wytyczne, poza tym jest wynajęty i opłacony samochód, którym ma się udać do hotelu pilotów.
– I to wystarczy? – zmarszczyła lekko brwi. – Nie wiem, czy sobie poradzi.
– Wtedy wykona telefon do mnie. – odpowiedział wjeżdżając na dwupasmową drogę, kątem oka widział jednak, że nie przekonuje to blondynki. – Za bardzo się martwisz, ten człowiek radził sobie w o wiele gorszych warunkach i przeżywał bez jednej rany po kuli. – następnie zerknął na zbliżającą się godzinę 16 i podał jej swój telefon. – Kontroluj spotkanie. Może dasz radę znaleźć w tym swój plan na morderstwo.
– Oh.
_____Jakby obudziła się ze snu, wzięła telefon i przyglądając się nagraniu z kamer obserwowała spotkanie z uśmiechem na twarzy. Wydawało się takie miłe i rodzinne. Nie to co jej rodzina. U nich nie można było zjeść posiłku w ciszy lub rozmawiając o pierdołach. Najciekawszym tematem zawsze było zabijanie, biznes i ukrywanie dowodów. Poza tym bardzo lubiła Leo, nawet jeśli nie byli do końca rodziną w normalnym tego słowa znaczeniu to razem stworzyli sobie nową rodzinę, taką która razem zabija, ale też troszczy się o drugiego. Nie widziała jednak przyszłości, gdzie opłakują czyjąś śmierć dłużej niż dwa dni. Słuchając rozmowy i oglądając ciepłą rodzinną atmosferę na nagraniu poczuła nagłą chęć zniszczenia tego wszystkiego.
– Co się stało z jego matką? – zadała pytanie nie odrywając wzroku. – Nie podoba jej się syn gej?
– Pfff! – Leo prychnął śmiechem, ale widząc, że Sarah właśnie przełączyła się na „tryb agresora” postanowił się powstrzymać. – Narkotyki. Zapaść finansowa popchnęła ją do alkoholu, potem narkotyków. Nic niezwykłego. Bardziej zabawny jest fakt, że nasz cel zdradza ją jak tylko się da.
– Dlatego mnie tutaj zawołałeś! – rozszerzyła oczy wpatrując się podekscytowana w Leo. – Pamiętałeś, jak kocham torturować niewiernych chujów
– To też, po części.
_____Pokręcił głową na boki wzdychając lekko. W tym momencie do uszu ich obu dobiegła kwestia o kajdankach skupiającą ich uwagę. W końcu tą małą pułapkę zastawili. I słysząc słowa, które chcieli usłyszeć, po chwili, Sarah oraz Leo przyodziali na twarzy wyraz twarzy, który jasno ich informował o tym, że oboje już wiedzą co takiego zrobią. Obejrzeli spotkanie do końca, lecz nie wydarzyło się według nich nic istotnego. Przecież nic nie było ważniejszego dla Leo jak udławienie ojca, a Sarah bardzo chętnie wykona to zadanie. Zwłaszcza, że mężczyzna ma w zwyczaju wkładać swojego penisa w inne kobiety chociaż przysiągł lojalność. Następnego dnia, wieczorem, w czerwonej obcisłej sukience i czarnych szpilach, usiadła przy barze uczęszczam co jakiś czas przez Gabrio. Nie musiała długo czekać aż zaczęli rozmawiać. Jeszcze tego samego wieczoru Sarah zamknęła za sobą drzwi pokoju hotelowego po tym jak przeszedł przez nie ojciec Nicolasa.

_____Plan był bardzo prosty. Zanim jeszcze Sarah wyszła na swoje polowanie opracowała szczegóły w mieszkaniu Leo, gdzie spędzili chwilę. Pomysł był bardzo prosty. Nawet kobieta przećwiczyła na kurczaku zabawę z nożem, aby dość łatwo załatwić to w hotelu. Teraz, umyta i szczęśliwa wyszła z łazienki hotelowej owinięta w biały puchowy ręcznik natrafiając na Natha kończącego „operację”. Blondynka podeszła i objęła skupionego na szyciu mężczyznę podnosząc jego głowę, aby patrzył na nią, która uśmiechała się zadowolona i szczęśliwa. Niestety, widziała po twarzy Anglika, że on nie dzielił jej dobrego humoru do końca.
– Wiem, że nie jesteś szczęśliwy, ale robimy to dla Marii, Gregorego no i Leo. – podniosła swoje spojrzenie i wkleiła je w łóżko oraz w to co na nim leżało. – Zwłaszcza dla Leo.
– Nie musisz mi tego mówić. Kiedy opuszczamy to miejsce? – westchnął lekko uwalniając się z niewygodnej dla siebie pozycji i wrócił do zaszywania krtani trupa. – Z tego co pamiętam, ja powinienem po tym wracać do Francji.
– Tak. Twoje zadanie kończy się jak skończysz szyć.
_____Zrzuciła z siebie ręcznik pozostawiając go na podłodze i na pełnym widoku lekarza przeszła się nago sięgając po swój mundurek stewardessy. Sarah starała się zachowywać z gracją, kobieco i na pewno w pełni seksapilu, ale jak zwykle – Nath zajęty medycyną nie posiadał jej w swoich oczach. Pewnie mogłaby mu spokojnie obciągnąć, a ten by się nie zorientował, ale gdyby tylko Leo powiedział jedno słowo… Westchnęła ciężko i poszła zrobić sobie makijaż, w końcu – nie może być sobą na nagraniach kamer, w pamięci przechodniów. Gdy nakładała utrwalacz usłyszała dźwięk oznaczający, że ciemnowłosy skończył już swoją robotę. Wyszła i ujrzała go. Przypiętego kajdankami do łóżka hotelowego. Jedne zostały zabrane z mieszkania Nicolasa, gdy był w pracy, drugie zakupione na podobiznę posiadały odciski tylko kilku osób. Kobiety, która je kupiła i ofiary przypiętej teraz za nie do pięknej, wysokiej, białej ramy. Samo ciało w pozycji siedzącej, nagie, z wyrytym na klatce piersiowej „zdrajca”. Sarah starannie odcinała mu małe płatki skóry, a potem dodatkowo poprawiała, żeby zachować eleganckie oznaczenie, jakby ktoś napisał to śliczną czcionką. Między nogami mężczyzny nie można było doświadczyć jego przyrodzenia ani jąder. Obu brakowało. Na ciele widać było wiele zszytych ran. Pewnie będą musieli otworzyć te wszystkie szwy, aby odkryć, gdzie zostały schowane te narządy. Ta trójka jednak wiedziała, że penis został włożony do gardła, a przyczyną śmierci nie było wykrwawienie się, a udławienie się. Gdzie jednak były jądra? Wiedział tylko te co zszywał, Nath, a on pewnie napisze to potem wszystko w raporcie. Do tego czasu, cała grupa obstawiała zakłady. Czy to w płucach, żołądku, a może za nerką.
– Zamierzasz dzwonić do Leo? – spytał strzelając z karku, gdy postanowił rozluźnić swoją szyję. – Nie wiem jak mocno tutaj sprzątać.
– Już dzwonię. – sięgnęła po telefon i wprowadziła numer. Nie czekała długo, żeby usłyszeć średnio radosny głos pod drugiej stronie. – Spałeś?
– Tak. – odpowiedział szczerze. – Skończyliście?
– Nom. Potrzebujemy się stąd wydostać.
– I posprzątać – dodał Nath. – Musimy posprzątać. Za dużo rzeczy zostawiłaś po sobie.
– Oh? – ta informacja szybko obudziła Leo, który wręcz zerwał się na równe nogi. – Spałaś z nim?
– No co ty! – Sarah uniosła lekko głos. – Nie jestem wariatką, chociaż jestem podniecona i chętna, a Nath wolał igły. – słysząc jak Leo się śmieje rozpoznając jej żartobliwy ton spojrzała na skonfundowanego mężczyznę, który nigdy nie rozumiał ich poczucia humoru. – Nie bierz tego do siebie kochanie. – rzuciła, ale bezskutecznie, bo Nath zabrał się za porządki w lateksowych rękawiczkach. – Musimy tutaj ogarnąć i się będziemy zbierać, możesz być czujny z kamerami?
– Jak już mnie obudziłaś to jasne.
_____W tym momencie Leo rozłączył się od tej rozmowy i spojrzał na nagranie powtarzające się przed nim. Wpatrywał się beznamiętnie, lecące w kółko, kilka minut na jednym z ekranów. Na innym miał obraz na żywo śpiącego sobie Nicolasa. Chłopak jeszcze nie wiedział w jakim stanie zastaną jego ojca za trzy dni, gdy znajdą go w hotelu. Zatrzymał nagranie przyglądając się twarzy mężczyzny, całującego lekko zszokowaną twarz ozdobioną heterochromicznymi oczami. Czy zamierzał od tak wyjść i zrobić krzywdę tego człowiekowi? Nie. Alex Martinez nie miał długów, ale zawsze mógł wdać się w bójkę, która będzie go trochę kosztować. Na tą chwilę na razie, że zwykłej złośliwości, postanowił wyczyścić konta bankowe jego rodziców. Nazwijmy to bardzo specyficznym atakiem hakerskim czy coś. Leo nie przejmował się konsekwencjami, bo ich zawsze było dużo. No i Alex nie wydawał się facetem, którego krzywda zaboli go mocniej od krzywdy jego rodziny. W ciągu kilku klików znalazł się w informacji bankowej. Widząc mizerny według niego stan majątkowy, kredyty i długi… westchnął i opuścił to miejsce. Nie mógł skupiać się na głupotach, bo chciał dać karę osobie nie wiedzącej o jego istnieniu. Tak, Leo zdawał sobie z tego sprawę. Był nieznajomym i creepem w tym momencie, ale każdy ma swoje hobby i według światopoglądu, który teraz dominuje – mogą mu naskoczyć, bo „wolność”.
_____Atak terrorystyczny nie jest czymś co dzieje się z dnia na dzień. Właściwie, powinno być skrupulatnie przygotowane, zwłaszcza gdy twoja obecność ma być znikoma. Nie istnieć, gdy znajdą dowody i plany poprzedzające całą misję. Leo i Lou zajmowali się właśnie takim ukrywaniem dowodów. To samo robili teraz, usuwając idee istnienia Sarah oraz Natha w hotelu, gdy ci już opuścili miejsce zbrodni pozostawiając opłacony pokój hotelowy na dwa dni do przodu. Kiedy więc sprzątaczka zainteresuje się posprzątaniem pokoju, już dawno w telewizji będzie po zamachu odbywającym się dzisiaj. Będąc już na lotnisku, Sarah z Wolfem są częścią obsługi, Maria znajdowała się już z Gregory na miejscu wymiany. Lou siedział i był w gotowości na sabotażowanie wieży kontroli lotów. Nath miał za zadanie wydostać się z kraju i bezpiecznie wrócić do bazy. Reszta miała teraz odpoczynek i swoje zabawy, więc pozostało zadanie Leo – postarać się, aby nikt nie wiedział co się wydarzyło do ostatniego momentu.
_____Powietrzna paczka mająca trafić do grupy bardzo radykalnych ludzi, wystartowała około godziny szóstej. Sam lot do Dubaju zajmie im 7 godzin, lecz w połowie tego rejsu, znikną z radarów, a ostatnim kontaktem z wieżą kontroli będzie krzyk o pomoc. Nie doszło do rozbicia statku, a do unieruchomienia części załogi. Wśród pasażerów znajdowało się kilkoro z bronią, członkowie grupy radykalistów, którzy po sygnale otrzymanym od Sarah rozpoczęli swoje przejmowanie samolotu i „porywanie go”. Wolf, podający się jako „Gabrio Perez”, odgrywał dobrego pilota, który nie zamierza narażać życia załogi. Przystał na polecenie terrorystów i zmienił miejsce lądowania. Z Dubaju na Izrael zmniejszając tym samym czas lotu o dobry fragment, dokładnie 3 godziny. Gdy o godzinie dziewiątej rano całość operacji zakończyła się pomyślnie, Leo odetchnął z ulgą tracąc kontakt chwilowi ze swoją grupą. Wiedział, że poradzą sobie bez niego. Gregory musiał dokonać wymiany. Pieniądze i jego ludzie za samolot z pasażerami, ale bez śladów obecności w jakichkolwiek systemach. Blondyn mógł to obserwować z boku wpatrując się w to z satelity, której dane właśnie usuwałam zdalnie. Nie był zainteresowany, ile pieniędzy dostaną z tej transakcji, bo dla niego – sprawa była zakończona w momencie zabójstwa Gabrio. Dla Gregorego sprawa kończyła się teraz, podczas tej wymiany, a dla Marii – jeszcze będzie trwała, dopóki nie rozbiją tego naszprycowanego materiałami wybuchowymi samolotu o jakąś siedzibę partii politycznej w Izraelu.
– Myślisz, że kiedy w końcu doprowadzą do rozbicia? – Maria rzuciła pytaniem, kiedy wsiedli wszyscy do opancerzonego vana. – Z tego co mówił Leo, muszą to zrobić szybko.
– Najlepiej dzisiaj. – rzucił Wolf. – Inaczej zawsze sami możemy im pomóc.
– Masz na myśli materiały wybuchowe? – Gregory siedzący obok Wolfa, robiący za kierowcę. – Wydaje mi się, że Leo będzie wstanie dla ciebie je odpalić zdalnie w razie czego.
– Harry zrobił te bomby tak, abyśmy mogli sami w razie czego pozbyć się tego wszystkiego. – Sarah westchnęła i oparła głowę o szybę przyglądając się coraz mniejszemu samolotowi, od którego się oddalali. – Nie wydaje ci się, że jesteśmy wygrani w tej pozycji w każdy możliwy sposób.
– To dobrze. – Gregory przycisnął jeszcze mocniej pedał gazu. – Zawsze chcemy być na szczycie.
– Chyba startują od razu.
_____Wolf wpatrujący się w lusterko samochodu zobaczył jak nad płaskim otoczeniem lądowiska zbiera się chmura piasku. Oznaczała to mniej więcej tyle, że postanowili odpalić silniki. Zainteresowana Sarah oraz Maria od razu obróciły się za siebie wpatrując w podnoszący się samolot. Widać zamierzali posłuchać ich przestrogi i zrobić swój atak od razu. Nikt nie mógł im dać potwierdzenia, że jeśli poczekają dzień lub dwa – ich cały zakup nie skończy się na zwykłym niewypale. Łatwo jest obronić, kiedy wiesz, że zaatakują. Gdy grupa duchów dojechała już do miasta, wchodząc w tłumy na ulicach i przebijając do lotniska w innym kraju. Mieli bowiem 5 godzin drogi do lotniska w Libanie, gdzie czekał na nich prywatny samolot, który zabierze ich do Francji. Gdy znajdowali się w połowie drogi, około godziny jedenastej – zadzwonił do nich Leo. Gdy odebrali telefon nie musieli długo czekać na informację.
– Właśnie rozbili się w Jerozolimie, celowali w Sąd Najwyższy, ale chyba się im nie udało. – zaśmiał się lekko co było w jego stylu. – Ciekawie, że dopiero po uderzeniu, odpalili bomby, a nie jeszcze w locie.
– Wszyscy o tym trąbią?
Na to pytanie Gregorego, Leo obrócił się w stronę innego monitora, który robił za przekaz na żywo z kilku kanałów na świecie. Dość jasno mówiono o całym zajściu. Wszędzie i cały czas. Atak terrorystyczny zakończony wybuchem zniszczył pobliskie budynki oraz uszkodził Sąd Najwyższy przez wybuchy wtórne.
– Tak. Wszędzie o tym mówią. – rzucił wzdychając lekko. – Ale powiem ci, że nie jestem wstanie od tak, bez uprzedzenia usunąć wszystkie informacje o wybuchy w centrum Jerozolimy.
– Nie mam ci za złe, że nie trzymałeś tej informacji ukrytej. – mężczyzna w końcu stracił kamienną twarz śmiejąc się lekko. – Nawet taki geniusz jak ty nie jest wstanie przewidzieć, gdzie grupa idiotów postanowi zaatakować.
_____Kilka godzin po ataku, Leo dostał informację od Lou, że nie mają żadnych śladów ich obecności, ale brakuje zwłok, które nawet spalone i zniszczone, nie pozwoliły doliczyć się odpowiedniej liczby ludzi. Brakowało im drugiego pilota oraz kilkoro innych. Świat pewnie będzie sądził… przynajmniej przez dwa dni, że zniknięcie ciała Gabrio oznacza jego udział w grupie terrorystycznej. Aż znajdą jego ciało, zmasakrowane w pokoju hotelowym utrzymywanym w niskiej temperaturze.

_____Prywatny samolot bardzo się przydał. Zwłaszcza po zamachu, kiedy ludzie byli sprawdzani, kontrolowani i nie chcieli mieć swoich wakacji na bliskim wschodzie.  Leo jakoś się nie dziwił tej sytuacji. Miejsce pełne wojny i grup przestępczych, a właśnie miał miejsce atak terrorystyczny. Kto by się zastanawiał dłużej niż 5 minut, aby zwiewać. W końcu nie zamierzają być ofiarą kolejnego. Przyglądając się wiadomością powtarzającym coraz to kolejne to samo… westchnął znudzony odchylając się mocniej w fotelu. Miał wrażenie, że od tego ciągłego siedzenia straci do końca mięśnie, których miał mało. Nie mógł jednak wybrać się na siłownię. Takie spocone miejsca nie były w jego typie. W bazie.. w domu… miał chociaż siłownię pod nosem, którą musiał dzielić tylko ze swoimi ludźmi, a każdego znał nago i od najgorszej strony. Czy to Fio rzucający przekleństwami pod nosem, gdy tylko ktoś przekręci mu wodę na zimną, czy może Nath krzywo patrzący na każde okazywanie sobie miłości przez Eve i Ivana. Cóż… teraz się razem ponudzą. Po takiej akcji i bezpiecznym powrocie do kraju zostaną poddani zwyczajowym wakacjom. Przynajmniej do momentu aż sprawa ucichnie, a to potrwa dla świata może jakieś dwa tygodnie. Aż Leo miał ochotę być tam z nimi. Taki czas zawsze był najzabawniejszy dla tej grupy przestępców.
_____Wstał z fotela i podszedł do lodówki wyciągając zimny sok pomarańczowy i z telefonem w ręku zastanawiając się co teraz ze sobą zrobić. Czuł, że posiadał na ręku tylko robotę, której nie chciało mu się robić. W wiadomościach SMS znalazł kilka ciekawych ogłoszeń. Jedno prosili go o znalezienie dziecka, drudzy, aby zdobyć dowody na kłamstwa żony. Prychnął lekko. Jak bardzo trzeba nie panować nad swoją własnością, żeby pozwolić na kłamstwo, którego jesteś pewien, ale nie masz dowodów. Żadna poprzednia obsesja Leo nie zmusiła go do takiego gdybania. Jakiekolwiek zająknięcie oznaczało zwykle bolesną przeprawę przez ogródek z akompaniamentem dźwięków bicza. Aż przypomniał sobie ostatnią taką zdobycz. Była urocza, zwłaszcza czy dumnie nosiła fioletowy ślad na podbrzuszu, niestety, pozostawiła po sobie tylko bałagan. Do tej pory nie mógł wybacz Marii, że od tak sięgnęła po spust. Wyrzucił pusty karton do śmieci i zerknął na ostatnią z wiadomości robiąc większe oczy. Na jego twarzy pojawił się uśmiech sięgający od ucha do ucha, lecz nie docierał on do jego oczu pozostawiając je szeroko otwarte i pełne ekscytacji. W końcu był romantykiem. Należało pomóc komuś w potrzebie.
_____W ciemnym pomieszczeniu o wysokim suficie i wystroju niczym ze pałacyku za swojej świetlności. Zasłonięte okna, przez ciemne grube materiały robiły klimat nie przepuszczając żądnego promienia słońca. Na środku tego średniej wielkości pomieszczenia, przed dużo za dużym łóżkiem stał fotel wykonany ze skóry, w której prawy podłokietnik były wbite noże. Jedne myśliwskie, inne kuchenne, o różnej wielkości i kształcie. Z ręką na jednym z noży motylkowych siedział białowłosy mężczyzna, z kilkoma zmarszczkami na twarzy i wpatrywał się w ścianę przed sobą. Co tam było? Przyczepiony człowiek, którego nadgarstki pod ciężarem ciała nie wytrzymały obciążenia i już dawno wypadły ze stawów. Wisząc nad ziemią bez żadnego innego oparcie, wisiał i nie oddychał. A przynajmniej tak się prezentował. Gdy jednak zamachnął się i rzucił nożem trafiając w udo z ust człowieka wydał się lekki odgłos, jakby łkania. Jak tylko dobiegł do uszu Ivana, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Spojrzeniem zjechał na inne noże, zastanawiając się który teraz wybrać.
– On jeszcze żyje? – odezwał się bardzo lekki głos, od razu wprawiając białowłosego w zaskoczenie. Znał jego ten głos, uniósł więc głowę do drzwi, w których stał młodszy chłopak z kubkiem kawy. Zanim zdążył mu odpowiedzieć, widząc jak klatka piersiowa wykonuje minimalne ruchy, zrobił obrzydzona minę. – Dlaczego on jeszcze żyje?
– Bo nie ma tutaj jeszcze grupy. – starszy wrócił spojrzeniem do noży. – Eve, czego chcesz?
– Leo dokonał drugiego życzenia z trzech. Zaraz będzie wracał z nową zabawką.
_____W jego tonie słychać był lekko niezadowolenie. Ivan uniósł lekko brew kątem oka rzucając spojrzenie na twarz młodszego kolegi, który tak jak myślał. Nie był zadowolony. Zaciekawiło go to lekko. Między Eve, a Leo nic nie było. Właściwie tyle co między Eve, a nim czy jeszcze innym facetem z grupy. Jasnowłosy widząc zainteresowanie jego „historią”, zamknął za sobą drzwi i położył się na zbyt wysokim materacu łóżka. Wzdychając głośno.
– Sprawdziłem go.
– Hm?
– Tego chłopaka!
– A… – Ivan wybrał w końcu kolejny nóż z kolekcji i zamachnął się, aby rzucić. – Jest uroczy?
– Na pewno będzie irytujący. – ton Eve zdradzał, że kat miał rację, ale z własnej dumy nie będzie wstanie się do tego przyznać. – Wiesz, że udziela się w jakichś tam akcjach LGBT?
– Czy nas to obchodzi? – Rzucił trafiając tuż obok poprzedniego noża, lecz tym razem ostrze wbiło się głębiej, wydobywając z ust złapanego więcej dźwięków. – To nie tak, że którykolwiek z nas ma coś do seksu z osobą tej samej płci.
– Ej! – Eve nagle wstał na równe nogi zmuszając Ivana, aby spojrzał na niego. – Nie jesteś im zainteresowany, co?
_____Rosjanin słysząc to pytanie prychnął lekko, a chwilę później wpadł w bardzo głośny śmiech. Specjalista od trucizn nie wiedział co takiego chodzi po głowie blondyna, ale Leo nigdy nie pozwolił mu bawić się z zabawką, na której mu zależało. Nie bez powodu zresztą. Obaj wiedzieli, że skończyła mu pewnie jak ten tutaj nieszczęśnik. Na ścianie, bez możliwości ruszania rękoma kiedykolwiek w życiu i za pewne niezdolna do mówienia, życia i chcąca tylko śmierci. A ich informator i główny organizator zabaw, Leo, lubił swoje zabawki, troszcząc się o nie na swój sposób. Nie było sytuacji, żeby otrzymał kiedykolwiek po nim jakieś rzeczy. Cóż. Zwykle kończyły popełniając samobójstwo lub zabijane przez kogoś z ekipy, bo zrobiły coś co weszło im na odcisk. Czując na sobie morderczy wzrok Eve, Ivan uspokoił swój śmiech i westchnął.
– Jeśli chcesz współpracować z Leo nie możesz dotykać jego zabawek bez pozwolenia i to tyczy się każdego z nas. – spojrzał poważnie na blondyna, któremu cały czas wychodziła para z uszu. – Dlatego się tak kotlisz?
– Jestem wstanie przetrwać śliczną dziewczynę, bo jednak musi być urocza, ale uroczy facet… – zazgrzytał zębami. – To jakby ktoś szczał na moje łóżko.
_____W tym momencie do uszu dobiegło ich otwieranie wielkich drzwi wejściowych do posiadłości, które informowało każdego o jednym – mieli gości. Chociaż w tym wypadku, była to powracając ekipa. W końcu, pod dniu drogi, byli w domu. Eve wstał i wyskoczył wręcz z łóżka uciekając do wejścia pozostawiając po sobie kawę w plastikowym kubku. Ivan zaśmiał się do siebie wstając powoli z fotelu i wyciągając największy z noży, po czym podszedł do przypiętego mężczyzny i podniósł jego twarz do góry wpatrując się w martwe wręcz oczy z zachwytem. Szybkim ruchem wbił wielki nóż w ciało, sprawiając, żeby rozlało się jak najmniej krwi. Następnie złapał za kubek pozostawiony po koledze i z rozbawieniem na ustach wyszedł na korytarz. One też musiał przywitać się z powracającą ekipą.

_____Ludzie zakochują się od pierwszego wejrzenia albo z powodu spędzonego razem czasu. Może chodzić o przypadek albo o sytuację, którą razem przeszli. Wierze jednak, że takie uczucie uniesienia pozostanie z tobą na zawsze jest błędne. Mając tego świadomość, trzeba zachowywać piękne wspomnienia na zawsze ze sobą. Niektórzy robią to przez morderstwo, porwanie albo mniej… traumatycznie po prostu malując czy rzeźbiąc swoje wspomnienie. No… są jeszcze zdjęcia. Jego najnowszy ulubiony klient sprzedał mu właśnie historię swojej miłości oraz jak zamierza ją zachować na dłuższy czas. Plan nie był idealny, posiadał dużo dziur, lecz Leo mógł mu doradzić co i jak uzupełnić, żeby ludzie nie zrozumieli co się dzieje zbyt szybko. Właśnie skończył połączenie z tym człowiekiem, młodym mężczyzną, który spokojnie zdobywał laski na jedną noc czy dziewczyny na dłuższy związek. Upodobał sobie jednak jedną osobę i pragnął jej na tyle, żeby zagłębić się w czeluści Internetu, może narazić swoje życie i zdrowie, a na pewno reputacje, aby dostać ją w całości. Oparł się w fotelu spoglądając jednym okiem na materiały, które przedstawił mu mężczyzna nazwany Kevinem. Blondyn czuł się trochę jakby umięśniony i w miarę zabawny Kevin chciał mu sprzedać biznes, a nie kupić informacje. Westchnął lekko i sięgnął po kawę stojącą obok. Napis na plastikowym kubku informował, że jest ze znanej zielonej sieciówki. Ulubionej Eve. Spojrzał na SMS, który rozjaśnił pomieszczenie włączając ekran telefonu. Uśmiechnął się lekko widząc krótką informację, że dojechali cali i zmęczeni. Więcej nie potrzebował, bo od teraz resztą zajmie się Lou, Ivan i reszta na miejscu. Przez najbliższy czas nie mogą podjąć się dużych zleceń. Z naciskiem na Sarah oraz Wolfa. Dwójka pewnie ucieszy się z takiej obrotu sytuacji. Wolf usiądzie do swoich gadżetów, a Sarah wyśpi i spędzi czas w basenie lub leżąc i opalając się. W końcu mamy lato w pełnej okazałości. Upały sięgają wysokiej temperatury, a on czuł, jak pot pojawia się na jego ciele, gdy tylko wyjdzie na zewnątrz opuszczając klimatyzowane pomieszczenie.
_____Było popołudnie, Nicolas został już poinformowany o śmierci ojca, wrócił do domu po wizycie na komendzie, gdzie zidentyfikował zwłoki. Leo widział, jak zachowuje się człowiek w żałobie, chociaż sam nie odczuwał przytłaczającego smutku to wypadało uszanować śmierć ojca. Sam pewnie poszedłby na pogrzeb swojego. Wypadało jako jego syn, klient oraz pracownik. Ich życie i dobrobyt były ze sobą złączone. Nie rozpaczałby jednak w taki sposób jak robił to młody Hiszpan. Aż zaczął się zastanawiać jak długo to potrwa, bo jednak zamknięcie się w domu i płakanie nie może potrwać długo prawda? I tutaj się pomylił. Bardzo ciężka żałoba za ojcem trwała tydzień, a sytuacja psychiczna nie uległa jakiejś mocnej zmianie. Oglądając z kamer to samo, wręcz dzień w dzień, powoli zaczynał się irytować i męczyć tym. Na szczęście, w dobrym humorze utrzymywały go podboje miłosne Kevina oraz sprawy jego grupy oraz innych klientów, którzy mając czasem już jego numer prywatny – dzwonili nawet o nieludzkich porach. Leo bardzo często nie rozumiał ich pośpiechu. Nikt nie potrzebował na wczoraj kodu do sejfu banku, chyba że właśnie stoi przed sejfem i chcesz go otworzyć, a wiadomo – takie akcje się planuje wcześniej. W wolnym czasie, sprawdzał akta policji rozmawiając z Lou o nowych doniesieniach. Widać znaleźli kajdanki z odciskami palców Nicolasa na miejscu zbrodni, miały jednak jeszcze na sobie odciski Gabrio. Nikogo więcej. Nie było to jednak brane jako dowód z prostego powodu. Drugie użyte kajdanki, na których ciało zostało przypięte do łóżka nie posiadały na sobie żadnych odcisków jasno pokazując, że sprawa była dość mocno zaplanowana. Nie mając nagrań z kamer, a wspomnienia pracowników z nocy, kiedy były pilot się zameldował w hotelu były nic nie warte. Raz mówili o kobiecie, raz o mężczyźnie. Raz blondynka, potem brunetka. Nie mieli jednej wersji wydarzeń, a na nagraniach nikt taki nie wchodził i nie wychodził z hotelu. BA! Nie posiadali nagrania, żeby Gabrio Perez się rejestrował w hotelu. Nie trzeba było długo szukać, żeby czuć, że coś śmierdzi. Niestety, siedzący nad sprawą informatycy przeglądając pliki nie znaleźli co wyglądałoby na majsterkowanie z danymi.
_____Czytając takie raporty nie można nie było uśmiechnąć się pod nosem. Gregory nawet zadzwonił w tej sprawie do Leo, chwaląc go za wykonanie tak strasznego, wręcz paranormalnego, morderstwa. Patrząc na fakt, że ciało było trzymane w chłodnym pokoju, a wszystkie rany zadane nieboszczykowi były wykonane przez profesjonalnego chirurga – policja nie miała pojęcia kogo szukać. Lekarza, płatne zabójcy, kochanki czy może obserwować syna, które odciski palców znaleźli. Nie mówiąc o sytuacji na świecie, gdzie minął tydzień o ataku terrorystycznego, w którego wyniku zginęło naprawdę sporo ludzi. Straty majątkowe liczone były w milionach, a zgony w tysiącach. Nie mówiąc już o żałobach narodowych za zmarłych pasażerów. Chyba tymi, którzy mogli się spokojnie cieszyć byli ci, którzy zarobią na tej sytuacji. Gregory, sprzedający samolot z pasażerami. Maria doprowadzająca do zniszczeń w ojczyźnie. Leo pozbywający się ojca Nicolasa. Grupa terrorystyczna, która przyznała się do zamachu, rozsławiając swoje imię. Prawdopodobnie wiele innych osób będzie miało pomniejszy zysk, ze śmierci osób znajdujący się w samolocie, na miejscu zdarzenia. Z uśmiechem więc na ustach, Leo, ubrany w lekki, jasny garnitur, z okularami przeciwsłonecznymi na nosie i białą koszulą z drogiego materiału, postanowił zrobić sobie zasłużoną przerwę. Jego celem była pobliska kawiarnia, która podobno serwowała kawę. Wcześniej jednak postanowił zrobić zakupy, odzieżowe i pamiątkowe czując zbliżający się powrót do domu. Nie wiedział kto taki stanie się trzecim celem, lecz jego przeczucia zwykle się nie myliły. Nie znajdował się więc od trzech godzin przed komputerem, kontrolując co takiego robiła jego mała obsesja. Spodziewał się, że dalej siedzi w domu, płacząc w poduszkę na kanapie. Nie mógł się spodziewać nagłego przypływu ochoty do życia więc lekko znudzony takim zachowaniem nawet nie zaglądał, gdy dostał powiadomienie, że zniknął z kamery w salonie. Mając w głowie, że mógł pójść do łazienki, albo na balkon – zaparkował samochód chowając go w cieniu, na ile się dało. Spokojnym krokiem wszedł do kawiarni i widząc kto stał przed nim w kolejce – zastygł na sekundę w miejscu. Przez jego twarz przemknął uśmiech, którego nie wolno pokazywać w towarzystwie. Szybko poprawił się i stanął zwyczajnie za nim, a gdy przyszła kolej na płacenie, czując, że postanowił lekko nagrodzić Nicolasa za zaskoczenie go – wyciągnął swoją kartę i podał bariście.
– Ja zapłacę. – odezwał się z uśmiechem anioła spoglądając na wyraźnie zdołowane dwukolorowe źrenice patrzące na niego. – Wyglądasz na smutnego. Ja stawiam. Na poprawę humoru.
_____Mówił dość płynnie po hiszpańsku, chociaż po jego akcencie można było wyczuć, że nie jest to jego pierwszy język. Cóż. Ciężko, żeby był, gdy nigdy nie interesował się tylko krajem. Jako że Nicolas nie zareagował wystarczająco szybko, pracownik wziął z uśmiechem kartę mając wrażenie, że w ten sposób robi coś dobrego, pomaga smutnemu człowiekowi kasując zamówienie i wydając mu paragon.

_____Stonowanym krokiem, powstrzymując się od śmiechu, włożył rękę do kieszeni i wyciągnął kluczy od samochodu. Leo postawił kubek z kawą przygotowaną na wynos na samochodzie i otworzył pojazd, żeby przełożyć zakupy i ułożyć je na późniejszy przejazd. Nie mógł wrzucić ich do bagażnika. Ten, nie dość, że mały to jednak będzie musiał pomieścić nieprzytomnego człowieka. Wszystkie torby z prezentami, głównie odzieżowymi, trafiły na tylnie siedzenie. Układane idealnie koło siebie. Gdy skończył, zamknął samochód, wziął kawę i skierował się z tabletem do wynajętego mieszkania. Dopiero gdy drzwi zostały zakluczone, twarz Leo przestała mieć ten dziwny wyraz jaki nosiła przed chwilą, a on wybuchł śmiechem prawie wylewając na siebie kawę. Westchnął lekko kończąc przypominanie sobie tego co się wydarzyło. Zdjął buty, przeszedł głębiej i usiadł z kawą sięgając po klawiaturę. W tym momencie, przypomniał sobie na nowo, całą sytuację jaka miała przed chwilą miejsce i znów zaczął śmiać się.
_____Całą tą komedię rozpoczął Nicolas przyjmujący prezent. Cóż, gdyby się nie zgodził, byłoby to bardzo nudne spotkanie, zwłaszcza, że postanowił mu nagrodzić fakt, że w końcu wyszedł z domu. Nawet podziękował! Na co Leo mógł tylko uśmiechnąć się i przełknąć swój narastający w gardle śmiech. Gdyby wiedział wszystko pewnie zachowałby się zupełnie inaczej, ale cóż – nawet w żałobie zachowywał się jak dobry człowiek – dziękował za drobne uprzejmości, jak kobieta przepuszczona w drzwiach. Leo był trochę wyższy i nawet pogrążony w swoich rozmyślaniach oraz skupiając się na nie prychnięciu śmiechem, zdołał zauważyć czerwoną skórę na polikach. Zawstydzenie? Może to było coś innego. Blondyn nie przejmował się dłużej, zwłaszcza, że przyszła kolej na jego zamówienie. Złożył je zgodnie z poleceniem i dostając kubek, wyszedł zderzając się prawie z Nicolasem. Z dużymi oczami wpatrywał się w niskiego chłopaka przed nim, który mówił o uprzejmości, po chwili pytając o numer telefonu. Prychnął wtedy lekko, ale zamierzał go podać, bo czemu nie. To byłoby komiczne, gdyby jeszcze poszli na randkę, a potem go porwał. Co prawda byłby to niesamowicie niebezpieczny trop, a takich się nie zostawia, ale co tam. Wystarczyło nadpisać kilka danych na smartphonie. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć i podać cyferki – ktoś postanowił wtrącić się do tej przezabawnej scenki. Leo przyglądał się temu ze zmarszczonymi brwiami. Głównie zastanawiając się co zrobić teraz z kawą, która nieszczęśliwie wylądowała na ziemi. W końcu los tej kobiety był przesądzony jak tylko przerwała im i sprawiając, że stracił z oczu Nicolasa. Spojrzał na zadowoloną z siebie kobietę i po prostu odszedł próbując powstrzymać śmiech, który w nim już kipiał.
_____Teraz, siedząc w domu, spojrzał na kubek kawy kończąc kolejną salwę śmiechu. Została wykonana idealnie według polecenia Eve, smakosza czarnego płynu. W połowie nawet nie wiedział co znaczą słowa, które przedstawił bariście, ale otrzymany płyn miał być bardzo dobry, zwłaszcza jak przeleje go na zimny kruszony lód. Westchnął ciężko i wstał z fotela idąc do kuchni po ten lód i kubek. W tym momencie poczuł wibrację w kieszeni. Telefon informował go o przychodzącym połączeniu. Widząc osobę, którą miał podpisane jako „słodziak”. Eve.
– Nom? – odebrał połączenie nie spodziewając się nikogo innego niż niskiego Włocha po drugiej stronie. – Co się stało?
– Byłeś na zakupach? – pytający ton brzmiał na lekko niezadowolony. Jakby się dąsał o coś. Leo dość szybko zrozumiał o co chodzi wzdychając lekko, na co dostał bardzo szybko odpowiedź. – Mam nadzieję, że nie kupiłeś Marii czegoś lepszego niż mi.
– Marii i Annie nigdy nie kupuję czegoś co jest w tej samej kategorii co produkty, które spodobają się tobie i Sarze.
– I prawidłowo!
_____Eve odpowiedział bardzo głośno, a w tle słychać było szamotaninę z czymś. Ten odgłos bardzo zainteresował Leo. Na tyle, aby zadać pytanie, bo wiedział… to może być odgłos psów, ludzi albo coś popsuli. I bądź co bądź – ostatnia opcja była tą najgorszą. Nie wykonalne było zapytanie wprost, bo Włoch będzie kręcił kółeczka zamiast odpowiadać na pytania, jeśli coś się wydarzyło. W końcu już tydzień byli prawie wszyscy w bazie. To był ten czas, aby ktoś coś popsuł.
– Gdzie teraz jesteś? – spytał luźno sięgając po wysoki kubek. – Jesteś teraz zajęty?
– N-Nie? Siedzimy z Marią i Fio w salonie – jego głos zadrżał.
– Świetnie. Kupiłem tą kawę, barista zrobił ją jak należy. Jak dużo mam nałożyć lodu? – spytał od razu, jakby nie zwracając uwagi na niepewność w odpowiedzi chłopaka. Słysząc ciszę po drugiej stronie oraz dramaty dziejące się w tle. Postanowił mówić dalej. – Pamiętasz to zamówienie, które miałeś złożyć? Podałeś mi je kilka dni temu, o tym mówię.
– A! O tym mówisz. To tak, kubek do połowy napełniony pokruszonym lodem i to zalewasz kawą.
– Jak mocno pokruszony?
– Hm… Dobre pytanie, takie kosteczki małe?
– A co to znaczy małe kostki? Przybliż mi to.
– Coś na wzór kilka milimetrów szerokości, wysokości?
_____Przez kolejną chwilę, przygotowując sobie kawę zgodnie z poleceniem Eve, rozmawiając z nim o wszystkim innym niż o tym co się działo, czuł, że rozluźnił chłopaka. No, bądźmy też szczerzy, że nie trzymali siebie nawzajem pod kontrolą, a traktowali jak rodzinę. Włoch nie był więc przygotowany, kiedy dostał następne pytanie i odpowiedział płynnie bez zająknięcia.
– Co to popsuliście?
– Fio zwariował i postanowił wyciągnąć drzwi od twojego pokoju. Wiesz, te na zamek na odcisk palca?
_____Zaśmiał się Eve, w którego w tym momencie wbił spojrzenie Fio, a zaraz za nim Maria. Co prawda sami zadzwonili do Leo, bo wiedzieli, że się dowie, chcieli wiedzieć, ile mają czasu na naprawę. Gdy w jego głosie nie było nic związanego z wkurzeniem, a raczej Eve wyczuł rozbawienie – postanowili trzymać go jak najdłużej w niewiedzy, aż naprawiają co Fio popsuł. Teraz jednak, Eve wygadał się. Maria rzuciła sprzętem o podłogę i westchnęła ciężko. Norweg jednak przyglądał się uważnie Włochowi siedzącemu na kanapie, rozłożonemu jakby był na plotkach, a nie na poważnej misji, aby złagodzić ich wyrok. Cóż, blondyn szybko złapał co zrobił i w pośpiechu rozłączył połączenie spoglądając na nich z przerażeniem w oczach, które starał się ukryć za uśmiechem jakie posyła psocące dziecko. Nie udało im się jednak zacząć drzeć na siebie, gdy zaczął dzwonić telefon Fio. Wyciągnął go z tylnej kieszeni i odebrał przełykając głośno ślinę widząc, że to było połączenie od Leo.
– Naprawcie to do końca tygodnia. Ma być takie jak było przed dniem dzisiejszym. Jeśli cokolwiek się nie będzie zgadzało możecie się pożegnać z misjami, wyjazdami, nowym sprzętem i zabawkami.
_____Leo wyrzucił z siebie całą wiadomość jaką miął im do przekazania, po czym rozłączył się nie dostając odpowiedzi od nich. Wiedział, że się posłuchają. Zagroził każdemu z nich w tym momencie. Zarówno Maria, Fio jak i Eve byli fanami wyjazdów, nowych zabawek czy próbowania nowego sprzętu. Blondyn więc westchnął tylko do swojego ekranu i schował telefon, z kubkiem kawy idąc przed monitor, aby obserwować co takiego jeszcze zaserwuje mu Nicolas dnia dzisiejszego. Chociaż czuł, że raz skupi się na swojej pracy, zarabianiu poważnego hajsu szukając ludzi i sprzedając informację. I miał racje, coś ciekawego trafiło w jego ręce dopiero następnego dnia. Kiedy chłopak stanął twarzą w twarz z wkurwioną czarną krową. Przez popołudnie Leo zdołał zrobić jej taki bajzel w bankowości. Głównie tworząc gigantyczne odsetki na koncie męża, przez pomyłkę systemu. Jak wiemy, bank nie jest najlepszy w czyszczeniu takich rzeczy więc trochę straci pieniędzy. Po za tym zajął się jej dzieckiem. Znalazł je bawiące się w grupie rówieśników po godzinach szkoły i zapłacił kilku dryblasom, żeby pobili i ślicznie nakreślili na skórze litery LGBT. Żeby mama miała na co patrzeć gdy blizna się zagoi i pozostanie ślad, które nie można zmazać. Nic więc dziwnego, że następnego dnia w pracy – kobieta nie była szczęśliwa. O banku wiedzieć jeszcze nie mogła, ale przy dziecku musiała spędzić kilka godzin.

_____Siedząc w innym kraju Leo miał kilka zadań na głowie. Wchodziły w tą listę, poza zwyczajową pracą, także zadbanie, aby dzieci pozostawione same sobie w domu miały co jeść, czym się bawić i nie robiły sobie nawzajem krzywdy z nudów. Na tą chwilę w domu przebywali wszyscy poza Gregorim, który wyjechał ze swoimi ochroniarzami na targi w Afryce. Przede wszystkim był handlarzem bronią, potem ich teoretycznym przywódcą i głową swojej firmy. Informator nie był tym do końca zainteresowany, reszta grupy też nie lubiła takich okazji. Wpatrywał się w ekran przed nim słuchając tego co miała do powiedzenia Anna w sprawie raportu. Widocznie siedziała przy Wolfie, który coś robił w tle. Nie miał pojęcia kto tam jeszcze siedzi, ale to nie miało znaczenia. To co mu mówi – nie jest ważne, kiedy wraz z Fio wypełniła swoją misję. W pewnym momencie mężczyzna podniósł dłoń gestem pokazując, żeby kobieta przestała mówić. Wzrok skierował na monitor ustawiony z boku przyglądając się uważnie co tam się dzieje. Jego słuchawka w uchu poinformowała go, że sytuacja jest ciekawa i powinien zajrzeć. Nie przeliczył się.  Kamera ustawiona zaraz koło wejścia jest idealnym zabiegiem, jeśli chodzi o bezpieczeństwo lokalu. Czasami jednak źle ustawiony sprzęt łapie nie to co powinien. Tak było w tym wypadku. Obraz mający za zadanie sprawdzać tylnie wyjście z zupełnie innego przybytku widział co działo się przed miejscem, gdzie pracował Nico. Kłótnia, chociaż dla Leo wyglądało to bardziej jak dobra dyskusja, skończyła się, gdy kobieta odeszła do samochodu. Blondyn nie musiał długo przyglądać się ekranowi. Właściwie to wiedział już wszystko co musiał. Obrócił się do innego monitora z lekkim uśmiechem na ustach.
– Ugh. – odezwała się Anna siedząca na połączeniu z nim. – Wydarzyło się coś dobrego czy nadal jesteś zły?
– Oh. Nie możesz stwierdzić? – zaśmiał się i kobieta od razu rozluźniła ramiona. – Oczywiście, że się cieszę. Nie będę musiał siedzieć tutaj dłużej.
– Serio?!
_____Zanim Anna zdążyła zareagować i pogratulować w ekranie pojawił się Fio, wyraźnie uradowany faktem, że Leo wraca do domu. Rozmowa, którą musiał przeprowadzić z rudzielcem nie była tym razem nacechowana agresywnie. Właściwie blondyn sam nie wiedział, dlaczego, ale widać mieli dość tego jak zarządzał wszystkim Ivan na miejscu i potrzebowali, aby wrócił. Leo mógł tylko zaśmiać się, bo prawdą było, że nie mógł zadbać o detale z pozycji fotela w Hiszpanii.
– To, kiedy będziesz? – spytał w końcu Fio przybliżając się niebezpiecznie do kamerki, jakby to miało coś zdziałać. – Chyba nie zamierzasz kazać nam na siebie kolejne tygodnie?
– Um. Właśnie dowiedziałem się kim jest trzeba osoba. – spojrzał na ekran, gdzie dostawał informację z telefonu Nicolasa. Z tajemniczym uśmiechem zaczął mówić. – Będę za dwa dni.
_____Nie siedział długo z nimi na rozmowie, nawet ktoś tak odciągnięty od rzeczywistości wiedział, że zabójstwo i porwanie to dużo planowania i szybkiego działania, żeby bezpiecznie wykonać w dwa dni. I jeszcze miał dojechać do domu! Otworzył więc folder z informacjami, które zebrał do tej pory przyglądać się uważnie co takiego mógł zrobić na szybko. Przeleciał wzrokiem zatrzymując się na pewnej wzmiankę, którą mógł użyć. Następnie spojrzał na nagranie z mieszkania Nicolasa, w którym siedziała jego siostra. Niestety, musiał poczekać na odpowiedni moment i wkraść się do środka, zebrać odciski palców. Taki moment nastąpił jak tylko kobieta poszła spać. Za pomocą dorobionego klucza wszedł jak do siebie i zebrał odciski palców w zupełnej ciszy. Całość akcji zajęła mu 15 minut. Nawet jakby ktoś się zorientował – nie zareagowałby na czas. Specjalnie, gdy mówimy o samotnej kobiecie. Jakby nigdy nic wyszedł i zamknął drzwi. Zebrał sobie więc cały plan działania. Włącznie z wyjazdem i zaczął pod osłoną nocy znosić swoje rzeczy i je pakować. Nie miał aż tak dużo czasu jakby chciał mieć. Przywracając mieszkanie do stanu, jakby nigdy go tutaj nie było, położyć się i zdrzemnął.
_____Nad ranem, przed mieszkaniem Dueny Lopez, stał wypożyczonym samochodzie dostawczy, który czekał aż tylko dwójka przyjdzie do domu ze szpitala. Leo nie zamierzał bawić się zabijanie dwójki w ich własnym domu. Kobieta zamierzała zniknąć, zwyczajnie, jak to mają w planach ludzie z liczną liczbą problemów. Zanim przyjechali wślizgnął się nasypując środków nasennych do jedzenia oraz napojów. Znając ich zwyczaje – nie było mowy o pomyłce, że nie wezmą tego co powinni. Siła informacji w takich momentach mogła przerażać, Leo jednak przyzwyczajony, że wszystko idzie jak on chce, siedział i czekał przeglądając co dzieje się na świecie. Odczekał 30 minut z zegarkiem w ręku i wysiadł z samochodu z czarnym plecakiem. Otworzenia starego zamka nie było problemem, już pomijając fakt, iż chwilę temu także go otwierał i pamiętał kombinacje. Mieszkanie nie było piękne, wystrojone i czyste, ale widać było, że mieli do czynienia ze spokojną rodziną. Ludźmi nie robiącymi innym problemów, bo sami mieli swoje. Wszedł spokojnie uważając, aby nie zakłócić panującej ciszy. Stawiając ostrożnie kroki zjawił się w sypialni, gdzie znalazł dwójkę śpiącą w bardzo nie uroczy sposób. Otwarte usta, dziwne pozycje, rozmyty i źle zmyty makijaż. Westchnął lekko i wziął się do roboty. Musiał przenieść tą krowę gdzieś indziej. W zamyśle miał upozorować rabunek. Wynoszenie tej kobiety nie miało sensu. A jej zniknięcie byłoby niewykonalne bez pozostawiania śladów. Leo był natomiast duchem, oni nie zostawiali śladów.
_____Przytargał ciało do łazienki i włożył do wanny, gdzie zakneblował usta kobiety, która na pewno obudzi się z powodu bólu w ciągu kilku minut. Złapał za jej przedramię i wyciągnął strzykawkę wraz z małym flakonikiem czegoś. Był to lek zwiotczający, który podał w każdą z czterech kończyn. Wiedział, że ślady po tym zostaną na jakieś kilka godzin. Idealnie tyle powinien spać mąż, niczego nie świadomy, w pomieszczeniu obok. A żeby on spał – Duena nie mogła się odzywać i krzyczeć. Faceci są na dobrą sprawę mniej wrażliwi na dźwięk, ale nigdy nie wiesz. Blondyn, przynajmniej, nie zamierzał ryzykować. Zresztą, to nie pierwszy raz, kiedy robi taki numer. Schował pustą strzykawkę do plecaka i po pięciu minutach złapał za nóż kuchenny nanosząc na niego odciski palców Nicolasa. Przy okazji sięgnął do kieszeni i dla własnej przyjemności postanowił zostawić coś jeszcze. Do wanny wrzucić biały, krótki włos, który znalazł w mieszkaniu Nicolasa i zabrał w przypływie jakiejś dziwnej irytacji. Powiedzmy, że nie każdy sprząta idealnie i dokładnie cierpiąc z powodu straty ojca.
_____Ostrze noża kuchennego wbił w nadgarstek kobiety i prostym ruchem zrobił nacięcie po łokieć. Nie do końca trafiając w żyły i tętnice. Zrobił więc obok kolejne, znów nie trafiając. Czy robił to specjalnie? Tak. Musiało wyglądać na szybką i nie precyzyjną robotę. W końcu w hotelu wykazał się finezją, a w przypadku tego pierwszego gościa – okrucieństwem. Tutaj zamierzał zostawić inne, zupełnie idiotyczne poszlaki. Policja będzie miała tylko jeden czynnik łączący wszystkie te elementy – Nicolasa Pereza. Jak można się spodziewać, Duena obudziła się, nawet będąc pod silnym środkiem usypiającym ciężko zostać uśpionym, gdy masz ochotę wyć z bólu. Gdy otworzyła swoje oczy zobaczyła mężczyznę ubranego na czarno z nożem w ręki, robiącego nacięcia na jej ręce. Chociaż chciała, nie mogła nimi ruszyć, jakby tylko jej głowa się obudziła. Wszystko inne pozostawało nieruchome. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Widziała ze łzami w oczach jak jej jedna ręka została krwawi bardzo obficie, a w drugą właśnie wbija się ostrze. Leo nie zwracał na kobietę uwagi. To, że się obudziła było do przewidzenia, on miał coś do dokończenia.
_____Ostatecznie zrobił pięć nacięć na ciele kobiety. Przez pierwszą godzinę obserwował, jak wykrwawia się powoli z długi nacięć na rękach. Gdyby trafił w żyły, proces byłby o wiele szybszy. Francuz jednak lubował się torturach mentalnych i patrzeniu na przerażony wzrok kobiety widzącej krew, lecz nie mogącej ruszyć niczym poza głową. Dostarczało mu to frajdy. Głównie chodziło tutaj o pozostawienie jej w tym stanie umysłu jak najdłużej – takiej nadziei, że ktoś ją uratuje. W końcu mąż śpi za ścianą. Gdy w końcu ilość bólu zmalała, bo ona sama traciła kontakt z rzeczywistością – wykonał ostatnie cięcie. Rozcinając szyję i bardzo szybko zabijając kobietę. Nie mógł pozwolić sobie, żeby jakimś cudem to przeżyła, gdy widziała jego twarz. Czy pamiętała go? To nie było istotne. Zostawiając tak wszystko, upewnił się czy nie zostawił żadnych niechcianych śladów i wyszedł z mieszkania pozostawiając drzwi otwarte i dwa brudne ślady pod drzwiami wyciągając buty ze swojego plecaka. Z uśmiechem wsiadł do samochodu i odjechał wjeżdżając w powoli powstający ruch. W końcu każdy śpieszył się do pracy.

_____Pozbycie się samochodu nie jest takie ciężkie, właściwie – było jedną z prostszych czynności jakie zostały Leo do zrobienia zanim zniknie na dłuższy czas z Hiszpanii. Biały samochód musiał zniknąć prawie bez śladu, skoro został zauważony w miejscu morderstwa, a nagranie z kamer na pewno zostanie sprawdzone. Aby zrobić z tego trochę normalniejsze przestępstwo niż to, które wystąpiło ostatnio – głównie z powodu nie tworzenia seryjnego mordercy – francuz postanowił zostać fakt, że istniała furgonetka i zmusić policjantów, aby poszukiwali jej. Czy ją znajdą? Oczywiście nie. Samochód został zabrany od razu na wysypisko i skup złomu, gdzie za dodatkową opłatą i pokazaniem dokumentów, maszyna została zniszczona na jego oczach stając się kawałkami blachy.
_____Co było następne na jego liście? Usunięcie śladów swojego istnienia z życia i mieszkania Nicolasa. Obecnie była godzina 14. Mieszkanie było okupowane przez dwie osoby i nie zrobi nic teraz, ale dostał dość dobrą informację, gdy ze słuchawką w uchu wrócił do swojego samochodu i zaczął układać rzeczy na tylnie siedzenie i przygotowywać specyfik w butelce soku. Siostra jego obecnego targetu w końcu zniknie z mieszkania pozostawiając pomieszczenia wolne od obecności człowieka na tyle długo, żeby wszedł tam i zabrał swoje kamerki. Pozostawił po sobie tyle śladów wskazujących na Pereza, że musiał w ciągu 24 godzin być za granicami kraju wraz z nieprzytomnym ciałem w bagażniku. Zajął się swoimi sprawa siedząc z komputerem w pobliskiej kawiarni, patrząc na przechodzących ludzi spod okularów przeciwsłonecznych. Szczęśliwie nikt go nie zaczepiał.
_____Gdy nadeszła odpowiednia godzina, wstał, zapłacił za swoja kawę i poszedł do samochodu chowając komputer, a zabierając komplet kluczy. Przy swojej pierwszej wizycie w mieszkaniu chłopaka, gdy pół roku temu zakładał kamery, wziął sobie odcisk kluczy i dorobił, gdy tylko miał wolną chwilę. Nie minął nikogo na klatce schodowej i wszedł do mieszkania z małym plecakiem na ramieniu. Przez godzinę chodził i ściągał wszystkie kamery i podsłuchy pozostawione w każdym możliwym miejscu, aby nic nie uciekło jego spojrzeniu. Gdy skończył z tym zadaniem wziął się za kolejną ważną czynności. Patrząc na grafik oraz zwyczaje żywieniowe Nicolasa, można było przewidzieć, że po pracy wypije sok pomarańczowy. Marka była znana, więc wystarczyło tylko zmienić butelki wyglądające identycznie z taką samą ilością napoju. Przed wyjściem z mieszkania upewnił się, że nikogo nie było na klatce schodowej i zamknął za sobą drzwi pozostawiając wszystko tak jakby nic się nie stało. Z pełnym plecakiem małych kamerek poszedł do samochodu, swojego Mustanga, który nie był idealnym pojazdem do wożenia gratów. Miał już na tylnym siedzeniu swoje sprzęty, prezenty dla ludzi i teraz wrzucił tam jeszcze plecak z kamerkami. Nie zapominając o walizce – nie było miejsca na nic innego. Normalnie, przynajmniej niektóre rzeczy wrzuciłby co tego małego, ale istniejącego bagażnika. Teraz jednak nie mógł, przez co czuł bardzo się bardzo ciasno w tym samochodzie. Mógł jednak tylko westchnąć do samego siebie i czekać aż Nicolas skończy swój ostatni dzień pracy i wróci do domu. W którym znajdzie się po raz ostatni. On już o to zadba.
_____Z uśmiechem na ustach pojawił się w drzwiach sypialni, którą kilka godzin wcześniej zwiedzał, aby zebrać kamerki. Oczywiście z zhakowanego telefonu wiedział, że chłopak wrócił do domu. O tym, że napił się oraz że poszedł spać. Teraz, pół godziny po teoretycznym zaśnięciu opierał się z uśmiechem o futrynę patrząc na śpiącego chłopaka. Podszedł do niego bliżej wiedząc, że na pewno śpi. Wprowadził do soku bardzo dużą dawkę środków na zasypianie, zrelaksowanie i inne. Upewnił się wcześniej u Natha, że taka mieszanka może być i nie wyrządzi szkód na dłuższą drogę. Odsłonił pościel i spotykając się z samymi bokserkami zastanowił się przez chwilę. Koniec końców jednak postanowił, że nie będzie go ubierał i zabierze tam jak jest. Związał dłonie oraz nogi za pomocą sznurka oraz opaski zaciskowej. Do ust nie włożył nic, lecz zakleił je szarą taśmą. Będzie bolało przy zdejmowaniu, ale średnio się tym przejmował. Bardziej nie chciał słyszeć krzyków z bagażnika jakby się okazało, że środek został zneutralizowany szybciej niż przypuszczali. Czekały ich cztery godziny drogi. Czy zamierzał zwyczajnie przerzucić ciało przez ramię i wynieść z domu? Oczywiście, że nie. Sięgnął za framugę do salonu, gdzie przy nim stało wielkie opakowanie na instrument. Nie była to gitara, a coś trochę większego. Wiolonczela. Idealnie mieściła się do bagażnika. Torba. Jeśli ktoś sprawdziłby wymiary okazałoby się, że nie jest to opakowanie na faktyczny instrument muzyczny, ale strażnik graniczny, który chciałby to sprawdzać – nie będzie miał pojęcia o idealnym wymiarach. Poza tym, po co go zatrzymywać na granicy w strefie Schengen? Nikt nawet nie zauważy, gdy ją przejedzie. Wystarczy tylko nie łamać zakazów i nie robić nic niebezpiecznego. Podszedł z torbą do łóżka i otworzył ją rozkładając zaraz koło krawędzi drewna. Następnie złapał chłopaka włożył jego ciało układając w pozycję boczną, lekko skuloną, aby zmieścił się idealnie. Zamek został zapięty prawie do końca zostawiając małą szparę na wymianę powietrza. Nie zamierzał udusić swojej nowej zabawki zanim zaczął się z nią bawić. Poprawił łóżko, torbę założył na ramię i wyszedł z mieszkania nie biorąc ze sobą nic należącego do Nicolasa. W końcu każdy przedmiot mógł pomóc mu w ucieczce, jeśli doszłoby do czegoś takiego.
_____Według planu włożył „wiolonczelę” do bagażnika i wyruszył w trasę. Hiszpania była piękna pod swoim względem szybkiego przemieszczenia się. Bardzo łatwo można było przejechać z jednego miasta do drugiego przez przecinające góry drogi szybkiego ruchu. Po prawie dwóch godzinach drogi znajdowali się już we Francji, idealnie, aby podziwiać wschodzące słońce, które kryło się teraz między drzewami, gdy zjechali z głównej drogi na boczną. Ruchem ręki Leo włączył telefon i wykręcił numer do osoby, która mu teraz bardzo pomoże. Na desce rozdzielczej pojawił się numer podpisany jako „Sknera”, a z głośnika odezwał się ciężki głos, wyraźnej zaspanego kolegi.
– Za dwie godziny jakoś będę w domu. Przekaż reszcie. – odezwał się zanim usłyszał coś z drugiej strony. – Wiem, że jest trochę po szóstej, ale ty zasypiasz jak kury Harry.
– Bo mam wolne. – wydał z siebie niezadowolone stęknięcie, ale słychać było, że podnosi się z materaca. – Fio i Nath wystarczą, czy mam budzić wszystkich?
– Wystarczą. – Leo zaśmiał się po czym usłyszał z drugiej strony jeszcze jedno stęknięcie. Wiedział w głowie, że Harry podniósł swoje cielsko z łóżka, a był sporych rozmiarów. – Chociaż mam prezenty też dla reszty.
– Tak tak…
_____Brak entuzjazmu w głosie ciemnoskórego przyjaciela zakończył ich rozmowę i przyprawił Leo o mały uśmiech na twarzy. Taki prawdziwy. Blondyn miał teraz bardzo dobry humor. Wracał wcześniej niż zamierzał do domu, z prezentami, które zdążył kupić i z nową zabawką, na którą czekał pół roku. Jak tutaj nie być szczęśliwym? Po dwóch godzinach podjechali pod wielką starą rezydencję. Utrzymana w bardzo dobrym klimacie była prezentem od zmarłej matki i domem szlacheckim znajdującym się w środku lasu także należącego do niego. Otworzył pilotem bramę i wjechał stawiając samochód koło kilkunastu innych. Na schodach do domu stał już ubrany Harry oraz Nath i Fio z karabinem w rękach, którego trzymał jak przedszkolak przytulankę. Bał się, że Leo ich zdradził? Nie, raczej zabezpieczał swoje sumienie, bo jednak nie wiedział jak bardzo Leo jest zły z powodu drzwi.
– Witam wszystkich! – powiedział wesoło rozstawiając ramiona szeroko jakby miał wszystkich uścisnąć, ale widząc ich miny tylko zaśmiał się i otworzył bagażnik. – Tutaj jest moje cudo.
_____Wszyscy podeszli bliżej. Co prawda gdzieś im tam mignęły zdjęcia jak wygląda nowa zabawka Leo, ale nie przyglądali się zbytnio, bo będą mieli czas jak zjawi się tuż przed ich oczami. No i teraz był ten moment. Francus otworzył torbę, a Fio zagwizdał od razu z aprobata.
– Musisz mi dać go kiedyś na chwilę. – odezwał się Fio od razu zaglądając przed ramię Leo głębiej. – Wydaje się, że będzie dobry do zabawy po treningu.
– Co do treningu. – odezwał się Nath. – Jak długo zamierzasz go trzymać w piwnicy?
– Zależy. – westchnął Leo. – Nie mam pojęcia, ile wytrzyma. – odpowiedział niepocieszony po chwili z uśmiechem, jakby rzucał jakaś ciekawostkę odwrócił się do kumpli. – Wiecie, że dzisiaj jest pogrzeb jego ojca?
_____Mężczyźni zareagowali w różny sposób, ale ogólnie rozumieli o co chodzi Leo. Pożartowali jeszcze przez chwilę, a następnie zaczęli rozpakowywać samochód. Prezenty powędrowały do salonu, sprzęty na jego biurko, a ciało Nicolasa zostało wyciągnięte z torby i zabrane do podziemi, gdzie położone w ciasnej i ciemnej celi pozostawiono je nieprzytomne na materacu. W samym pomieszczeniu bez okien, z jedną parą drzwi, nie znajdowało się dużo. Kubeł w rogu, aby się załatwić. Wykonane z drewna biurko ze starym krzesłem i bardzo proste łóżko, aby stary i twardy materac nie leżał prosto na betonie. Na środku sufitu widniał mały punkt świetlny, który teraz zapalony będzie się już cały czas palił, a w najdalszym od drzwi kącie, przy suficie, wisiała kamera. Czy rozwiązali chłopaka zanim zostawili go za zamkniętymi drzwiami? Nie, bo po co. Niech się pomęczy, przestraszy. Tak Leo będzie miał więcej zabawy.

_____Powrót do domu zawsze jest miły. Zwłaszcza po długiej nieobecności, gdzie ludzie oczekiwali aż w końcu zobaczą cię na żywo. Zaraz jak tylko Nicolas został wrzucony do swojego pokoju, Leo poszedł do siebie mijając korytarze i patrząc jak nic się nie zmieniło. Te same drewniane podłogi, złote dodatki, drewniane stoliki, zadbane i czyste zasłony powieszone w oknach. Aż chciało się spytać kto tutaj tak zawsze sprzątał, ale znał odpowiedź na to pytanie. Przeszedł przez szereg kolumn i przejść, aż w końcu doszedł do wielkiej Sali balowej, która przestała do tego służyć. Z prawej strony stało przestawione pianino, a z lewej dobrze zaopatrzony barek z czterema hokerami. Dwa były zajęte. Siedział tam Eve oraz Maria, którzy widząc go w drzwiach od razu zamarli w swoich ruchach i rozmowie. Głębiej w pomieszczeniu nie można było zastać stolików i krzeseł. Wszystko to było wstawione pod zamurowane przejście. Koło góry poskładanych krzeseł stały pudła z bronią i serwery, które swoimi niebieskim światłem oznajmiały, że pracują. Zaraz koło nich, zagradzając wręcz przejście do pewnych drzwi, stało wielkie biurko z mnóstwem ekranów i bardzo wygodnym obracanym fotelem. Między jego stanowiskiem pracy, a pudłami broni i krzesłami stała ścianka, na której powieszone zostało kilka TV. Co zabawne, w tym całym zamieszaniu ukrył się kominek, który widać, że nie był używany przez lata. Wszystkie duże szklane okna zasłonięte czarnymi, ciężkimi firankami robiły tutaj półmroczny klimat. Jednak to nie było całe pomieszczenie. Wielka hala zajmowała całe skrzydło wielkiej, starej, willi. Na środku, dzieląc barek od pracy Leo, stały trzy kanapy i drewniany kwadratowy stolik. Cztery elementy zupełnie z różnych stylów nie pasowały do niczego.
– Leo! – Eve krzyknął odstawiając kubek z ciemnym napojem, który na pewno nie był kawą. – Jesteś! – wyskoczył z hokera robiąc krok w stronę mężczyzny, gdy został zatrzymany przez Marię, która pierwsza rzuciła się na blondyna przytulając się do niego jakby widziała matmę po latach. – Hej!
_____Niezadowolona twarz i wydętymi policzkami machała rękami, aby pokazać swoje niezadowolenie. Spotkało się to tylko ze śmiechem. Zarówno Leo, jak i trzeciej osoby. Ivana. Powracający podróżnik wyjrzał lekko widząc jak starszy Rosjanin podnosi się z kremowej kanapy z bardzo rozczochranymi włosami.
– Spałeś tutaj? – zaśmiał się lekko, przy okazji wyciągając wolną dłoń i kładąc na głowie niższego od niego chłopaka głaszcząc go lekko. – W twoim pokoju jest trup czy co?
– Nie żartuj z tego. – Siwiejący człowiek wiedział, że jego uczeń żartował, lecz trafił w prawdę, więc postanowił przedstawić całość historii. – Zabiłem go jak wrócili z zamachu. Od tamtej pory się rozkłada, bo zapomniałem o nim i teraz… – zmarszczył nos myśląc o cały czas przypiętym do ściany trupie. – Teraz tam strasznie capi.
_____Ciężko było się z tego śmiać. Jeszcze ciężej zażartować albo uznać za dowcip. Leo, bowiem wiedział, że to prawda, że faktycznie, znajduje się tam trup, które trzeba się pozbyć. Uspokojony Eve cały czas wydawał się niezadowolony, a wpół przytomna Maria potraktowała go jak jakieś drzewo i postanowiła niczym koala, objąć go jeszcze nogami. Już powoli miał dość tego bałaganu zastanawiając się czemu znalazł pijanego Eve i Marię, o godzinie porannej, u siebie w salonie. Westchnął tylko zrezygnowany. Zdjął dłoń z głowy Włocha i nie próbując walczyć z uściskiem kobiety, wszedł głębiej siadając na innej kanapie. Dopiero teraz, czując wielki dyskomfort spowodowany wbijającym się w żebra meblem, blondynka odczepiła się i zwyczajnie położyła się u jego butów.
– Ile ona wypiła? – spytał z rezygnacją wpatrując się w zachowanie półnagiej współpracowniczki. Ubrana tylko w jakiś podkoszulek i krótkie spodenki na pewno nie czuła się idealnie ciepło. Zwłaszcza w niedogrzanej hali. Nie otrzymując odpowiedzi, postanowił wyznaczyć kogoś do odpowiedzi. – Eve?
– Jakieś… pięć? – podrapał się lekko po policzku, po czym złapał za swoje włosy i zaczął je układać. – Butelki…Rumu.
– Cóż, jakoś się tego spodziewałem. – powiedział i oparł się totalnie ignorując kobietę, która niczym pies leżała u jego stóp. – Gdzie reszta?
_____Fio i Harry na pewno sprawdzali rzeczy w warsztacie, bo tam zanieśli prezenty i wszystko co Leo przywiózł ze sobą. Warsztat był pomieszczeniem, które kiedyś robiło za małą, letnią salę zabawową, z parkietem, barkiem, blisko ogrodu i basenu. Teraz, było to miejsce pracy Wolfa, koło którego zrobili małe miejsce do przesiadywania, nazwane świetlicą. Głównie dlatego, że Hiszpan zachowywał się jak niańka w przedszkolu, gdy ktoś przychodził tam z nudów i siedział mu nad głową. Nath po tym jak zostawił Nicola, za pewne pilnuje swojego stanowiska robiąc swoje badania. Maria, Eve i Ivan byli tutaj. Blondyn mógł łatwo wydedukować, że Anna, Sarah i Lou jeszcze spali. Właściwie, Lou można było czasem nie zobaczyć przez cały dzień, bo nie miał po co wychodzić z pokoju, gdzie zamontował sobie nawet małą lodówkę, aby pochować przekąski.
– Pytasz o Wolfa i Gregory? – Ivan od razu wiedział o kogo dokładnie chodziło Leo. Z uśmiechem na twarzy zadał pytanie, na które nawet nie trzeba było odpowiadać. – Zabrali się wczoraj do wioski. Greg do pracy, a Wolf jako jego szofer i potem ma pokazać, jak działa sprzęt.
_____Francus zrobił duże oczy, lecz reszta jego twarzy nie zmieniła mimiki. Nic nie wiedział o takich operacjach. Od kiedy Wolf ruszał się bez informacji ze swojego miejsca? On nawet do łazienki nie lubił wychodzić, jak miał nad czym pracować, a teraz wykonywał duży projekt dla nich. Co więc skłoniło opalonego mężczyznę z loczkami do wyjścia z brudnego warsztatu?
– Nowy samochód. – Rosjanin odpowiedział na nie zadane pytanie Leo. I widząc jego minę zaśmiał się. – Widzę, że przyjmujesz taką opcję?
– Jak najbardziej. Samochód jako prezent za nasze usługi jest zawsze dobrym samochodem, a nie jakimś gratem.
– Gregory potrafi czasem zaskoczyć. – odezwał się Eve siadając na trzeciej, wolnej kanapie. – Mają wracać za tydzień.
– No to mam czas, żeby nakrzyczeć na niego.
_____Leo wstał zabierając swoją stopę spod głowy Marii, która z cichym niezadowoleniem pozwoliła mu odejść. On skierował się do swojego stanowiska włączając komputer przypominający jakąś obcą cywilizację. Kolorowe rurki, kilkanaście wiatraczków, mnóstwo światełek migających. A przed jego oczami zaczęły rozświetlać się ekrany. Po wpisaniu hasła na jednym, umiejscowionym centralnie, wszystkie zaczęły wczytywać informacje, otwierać programy. Ze spokojnym uśmiechem na twarzy wpatrywał się w to wszystko i zrobił wdech pełnią płuc zamykając oczy. W końcu w domu.
_____Porwany chłopak nie obudził się do późnego popołudnia, co było zaskoczeniem, zwłaszcza ze strony Nath’a, który sądził, że wszystko szybciej ucieknie z organizmu. Widać, Nicolas pijąc sok z kartonu, a nie ze szklanki jak zwykle, sprawił, że napił się więcej niż było w planie. Leo jednak nie panikował, Nath także. Przygotowali jakieś jedzenie i postawili je przed drzwiami, w małym korytarzyku. Jak się obudzi, zacznie krzyczeć, ktoś da mu żarcie i tyle. Na początku i tak nie będzie miał z nimi kontaktu. Gdy więc w końcu został wykonany jakiś ruch w małej celi, Leo, mając dostęp do wszystkich kamer od razu skupił się na nagraniu. Co to zobaczył lekko go rozbawiło. Widać było, że miał jeszcze dużo energii. Zwłaszcza, że krzyczał po hiszpańsku. Jakby wiele osób rozumiało ten język. Teraz, w tym domu, tylko jedna. Zaskoczyło go jednak, jak szybko ktoś zareagował wsuwając jedzenie do celi. Od razu przeleciał na inną kamerę dostrzegając, że był to wyrwany z lektury Nath. Wyraźnie poirytowany całym tym krzykiem. Zamknął za sobą dźwiękoszczelne drzwi i skupił się ponownie na książce. Po kilku godzinach, o dziwo, Nicolas na nowo zasnął. Nie dotknął jedzenie, nie dotknął wody. Nie zrobił nic. W tym, nie uwolnił się z więzów. Leo wykonał więc telefon do Harrego, który na pewno gdzieś siedział i zajmował się swoimi zabawkami. Odebrał od razu telefon.
– Maluch się obudził i jak się spodziewaliśmy, nie potrafi nic. – zaśmiał się do telefonu włączonego na głośnomówiący. – Możesz do niego podejść z kimś i uwolnić?
– Z kim?
_____Harry nie zrobił jakiś żalów Leo, że sam nie poszedł po to, bo wiedział, że blondyn na pewno na mnóstwo roboty po przyjeździe i nie mylił się za bardzo. Zwłaszcza gdyby zobaczył na te wszystkie programy liczące kody, excele z wynikami i wyszukiwania wyników z darkweebu. Leo powiedział mu, że najbliżej się Lou, bo u siebie w pokoju, a potem Fio w swojej sypialni ze śpiącym obok Nathem. Przyjął i od razu rozłączył się po chwili pojawiając się i wyciągając na siłę Lou od komputera, przy którym siedział jak jakiś detektyw z komiksów. Weszli do pomieszczenia zastając nieprzytomnego albo śpiącego chłopaka. Chińczyk chciał się odezwać, ale ciemnoskóry od razu go uciszył. Wykonując dwa szybkie ciachnięcia umożliwili ledwo pełnoletniemu Hiszpanowi zupełne oswobodzenie się, gdy odzyska świadomość. Następnie zabrali tacę z jedzeniem i zamknęli za sobą drzwi. Leo oglądający to wszystko z kamer kiwnął tylko głową jakby potwierdzał sam przed sobą, że wszystko zrobione i wrócił do pracy.
_____W ciągu następnych dni, taca z jedzeniem pojawiała się dwa razy dziennie. Za każdym razem zawierała kawałek pieczywa, wodę w papierowym kubeczku i kilka plasterków wędliny czy sera. To było jedyne rozróżnienie, który posiłek Nicolas miał przed sobą. Pierwszy był zawsze z wędliną, drugi z serem. Pojawiały się jednak o różnych porach. Nie zawsze co 12 godzin. Leo miał frajdę widząc zmiany w chłopaku, w jego odejściu do tego wszystkiego. Gdyby przyjmował posiłki dostałby coś innego, ciepłą zupę, makaron, ryż, cokolwiek. Gdy nic nie znikało, plan posiłków cofał się do początku. Jakby sprawdzając jak daleko można się posunąć. W końcu po tygodniu, do domu wrócił Wolf, sam, ale z nowym nabytkiem. Huk silnika był dość głośny, gdy wjeżdżał na parking. Każdy zainteresował się wychodząc i witając zadowolonego z siebie mężczyznę. Jak tylko na patio znalazł się Leo, wszyscy zamarli wiedząc, że Wolf ma przesrane. Widząc uśmiechnięty wyraz twarzy, Hiszpan wiedział, że faktycznie – zjebał nie informując go, że wyjeżdża. Teraz przyszedł czas na płaszczenie się.