Dead Life and Living Death

Lśniące żyrandole rozświetlały wnętrze bogatej świątyni. Bukiety świeżo ściętych kwiatów zdobiły wejście, ustawione przed szerokimi drzwiami w wysokich, porcelanowych wazonach. Przestronna sala wypełniona była gromadką poszczególnych bóstw. Wszystkie z wyjątkiem jednego z nich, znalazły się w tym samym miejscu, zasiadając przy ogromnym stole ciągnącym się przez całą długość pomieszczenia. Kosze soczystych owoców, kurczak i przepiórki na ciepło, kielichy pełne wina rozstawione były na całej długości marmurowego stołu. Większe bóstwa i mniejsze boginki jak równy z równym zasiedli przy jednej ławie, wdając się zaraz w żwawą dyskusję. Takie uroczystości w świątyni bóstw nie zdarzały się często, w końcu nie sposób było na cały dzień zostawić wszystkie przyziemne sprawy. Rozsypani po świecie, nie mieli okazji widywać się zbyt często. Każda z poszczególnych nadprzyrodzonych istot wedle zajmowanej pozycji, sprawowała pieczę nad konkretnym kręgiem pilnując ładu i harmonii. Niestety przynajmniej raz na kilkanaście lat, musiały odstawić na bok swoje obowiązki, bo pewne sprawy wymagały obecności całej plejady bóstw. Ta z kolei, na którą tym razem musiały się zlecieć, wyraźnie nie cierpiała zwłoki. Już w progu roznosiła się zawzięta dyskusja bóstwa Mórz, Urodzaju, Fauny i Flory.
— Te kruki, przeklęte kruki! Całe ich stada wyniszczyły pola uprawne.
— Obumarły wszystkie drzewka owocowe w sadzie!
— W jedną noc! Jedną jedyną spustoszały pola pszenicy, uschły drzewa, pozdychały ryby w stawie. Jak długo mamy zamiar przymykać jeszcze oko na jego wybryki? — podsumował bóg Mórz, na co grono zebranych bezapelacyjnie przytaknęło na jego słowa. Nikt nie próbował sprzeciwiać się wedle tego, że należało wreszcie coś zmienić.
Grono bóstw sprawowało pieczę nad światem, dbając o to by harmonia i spokój nigdy nie musiały zostać zachwiane. Kiedy na ziemi panowała względna równowaga, wszystko miało swój porządek i kolei rzeczy. Zanikły susze, powodzie i niedostatek. Ludzie nie wszczynali buntów, ponieważ każdemu żyło się lepiej do czasu, gdy jedno z najważniejszych bóstw nie wypadło w kręgu harmonii, a drugie zaczęło się mścić na wszystko i wszystkich, samemu nie mogąc odzyskać własnej równowagi. Ponieważ równowaga zawsze chodziła parami.
— Na wszystkie bóstwa, gdzie on się podziewa? — spojrzenia wszystkich rozebranych mimowolnie powędrowały w stronę krzesła, które jako jedyne pozostawało nadal puste.
— Spóźnia się, oczywiście że się spóźnia — podsumowało inne bóstwo, rozpoczynając kolejną serię skarg, jakie posypały się na boga, który nadal nie uraczył ich swoją obecnością. Właściwie całe obrady były poświęcone właśnie niemu. Same bóstwo nie cieszyło się najlepszą opinią w gronie nadprzyrodzonych istot. Nie było osoby, która nie miałaby do niego o coś pretensji. Swoją postawą dodatkowo zupełnie nie polepszał sytuacji. Rozgniewał tym mocniej plejadę bóstw, które łapały się już wszystkiego by przywrócić wcześniejszy porządek.
— Za długo mu pobłażaliśmy. Już dawno trzeba było posłać go w objęcia...
— Śmierci? — pchnięte przez wiatr słowo zawisło w powietrzu kołysane śmiechem, choć jego mówcy nadal nie było nigdzie widać. Bóstwa rozjuszyły się, rozglądając po sobie, kto ośmielił się tak bezczelnie wtrącić w czyjeś zdanie.
Zamknięte dotąd drzwi skrzypnęły cicho, a do środka wsunęła się postać odziana w długi, hebanowy płaszcz, który kołysał się przy każdym jej ruchu. Twarz skryta była pod głębokim kapturem. Kroki praktycznie bezgłośne, kiedy minął wazony z kwiatami, te niemal natychmiast zaczęły lekko się chybotać. Płatki rozsypały się na ziemi, a łodygi opadły w dół aż wreszcie całkowicie zwiędły.
Oczy gromadki bóstw wpatrzone były w ową postać, kiedy ta podeszła wreszcie do pustego krzesła i ściągnąwszy z głowy kaptur, zasiadła na swoim miejscu. Błękitne oczy z drobinkami złota wyjrzały spod ciemnej grzywki opadającej na idealne czoło. Kąciki ust uniosły się w bezczelny sposób, skinąwszy głową do wszystkich zebranych. Jak na bóstwo Śmierci, jego właściciel był zdecydowanie całkiem żywy, a natura zdecydowanie nie poskąpiła mu urody. Tylko ta aura mroku i tajemniczości, która rozpościerała się wokół jego sylwetki, zniechęcała wszystkich do rozpoczęcia z nim dyskusji.
— Znów brakuje ci czułości, Hezosie? Śmierć ma cię przytulić? — prychnął z nieukrywanym rozbawieniem, sięgając po butelkę winą. Bez skrępowania rozlał sobie ciecz do kieliszka, czując na sobie miliony piorunujących spojrzeń. Gdyby mogli, zapewne wbiliby w niego tysiące szpileczek, ale on nie wydawał się tym zupełnie przejmować. Oczywiście, że czuł się niemile widziany, dlatego wcale nie spieszyło mu się na to spotkanie. Skoro bóstwa potrafiły krytykować go za jego plecami, on nie miał zamiaru im w niczym ułatwiać, wymuszając na nich odrobinę świętej cierpliwości.
— Obyś utopił się kiedyś we własnych odmętach, Naosie — obruszyło się bóstw Mórz. — Ale dzisiaj położymy kres twoim występkom. Przydzielamy ci nadzór.
— Nadzór? — uniósł ciemne brwi w geście zdziwienia. Upiwszy łyk czerwonego wina, rozsiadł się wygodniej na swoim miejscu, gotowy wysłuchać co tym razem wymyśliła gromadka bóstw, aby uprzykrzyć mu życia. O co oni mieli do niego tyle pretensji? Że istniał? Że dbał o współczynnik narodzin i zgonów? Co prawda, rzeczywiście ostatni czasy coraz mniej rodziło się potomstwa, drzewa nie chciały owocować...
— Te młode bóstwo od dziś będzie twoim patronatem. Jako pierwsze zgłosi nam każdy twój występem, ukróci twoją wolną wolę i ... może choć trochę przemówi ci do rozumu — mężczyzna westchnął cicho, wyraźnie sam mając dosyć już całej tej sytuacji. Z kolei bóstwo Śmierci nadal wydawało się niewzruszone. Więc o to tyle zachodu? Że mają zamiar przydzielić mu kolejnego żółtodzioba? Zrobi z niego sługusa na miarę bogów.
Odwrócił się w stronę młodego bóstwa, które posadzono tuż obok niego. Omiótł go szybko wzrokiem po czym zmarszczył brwi, zupełnie nie mogąc go skojarzyć. Na pewno zapamiętałby tak ładną buzię, gdyby kiedykolwiek wcześniej się spotkali. Chyba że było to tak nieznaczące bóstwo, że nigdy nawet nie przywiązywał wagi do jego istnienia.
— A my się chyba jeszcze nie znamy — podniósł się mimowolnie z miejsca i cofnąwszy krok w tył od stołu, wyciągnął rękę w stronę białowłosego. Wyraźnie nie traktował całego tego nadzoru zbyt poważnie. Nie miał zamiaru nikomu się podporządkowywać, aczkolwiek skoro dają mu darmowego sługę... — Naos, bóstwo Śmierci.

:

Bóstwo Słowa wydawało się... nie być dla niego większym problemem. Rozumiał, że cały panteon bóstw starał się na siłę uprzykrzyć mu żywot, wtrącić do lochów, zdegradować do rangi śmiertelnika albo po prostu się pozbyć. Do tego czasu nie mieli jednak jawnych dowodów na to, że narzuty kierowane w jego stronę rzeczywiście był słuszne i należało go winić. Niby tak oczywiste wydawało się, że wszystkie choroby, głód i niedostatek musiały być sprawką Śmierci, a jednak nikt do końca nie potrafił dowieść tego, że mężczyzna rzeczywiście robił to wszystko celowo. Naos nie przytakiwał ani niczego nie negował, szydząc z boku na zachowanie niby tak inteligentnych istot. Czy oni naprawdę głupio liczyli, że jakiś słaby bożek Słów będzie w stanie coś zmienić?
Mężczyzna nie potraktował go poważnie uważając, że jego obecność w zamku niewiele zmieni. Białowłosy wyglądał pozornie spokojnie i nie wierzył w to, że mógłby robić mu większe problemu. Zresztą nawet jeśli okazałoby się, że ma coś więcej do powiedzenia, kim on nie był, żeby sobie z nim nie poradzić?
Już podczas tej krótkiej drogi do zamku, zdążyli wymienić kilka argumentów odnośnie wartości Słowa i jego pozycji, która dla kogoś takiego jak Śmierć, wydawała się po prostu nic nieznacząca. Naos nie próbował nawet ukryć tego, że poniekąd miał zupełnie gdzieś zdanie młodszego.
— Wkraczasz na tereny mojej posiadłości. Dopóki tutaj przebywasz, żyjesz na moich warunkach — oznajmił z góry, nie mając zamiaru traktować go w jakikolwiek pobłażliwy sposób. W gruncie rzeczy doskonale pamiętał, że Maisha o niepozornym wyglądzie, wciąż został podesłany do niego w jakimś konkretnym celu i choć nie uważał, by miał sprawić mu jakieś problemy, musiał brać pod uwagę jego obecność.
Obaj przeszli przez ogromne schody prowadzące do posiadłości, po drodze mijając co chwila jakiegoś kota przybłędę, które znalazły tutaj swoje schronienie. Dopóki nie sprawiały mu problemu, nie wymagały specjalnej opieki, a większość z nich chodziła swoimi drogami, Naos nie widział powodu, aby się ich pozbywać.
— To tylko koty. Na co im imiona? — prychnął jakby uważał ten pomysł za coś niesamowicie absurdalnego. Nie był do nich w żaden sposób przywiązany, tylko pozwalał im kręcić się po zamczysku, grzać przy kominku, a czasem w nogach jego łóżka. Służba dokarmiała ich resztkami z obiadów albo odkupywała od rybaków siatkę z rybami. Nie potrzebował traktować ich w jeszcze bardziej wyszukany sposób. Nadanie imienia zawsze wiązało się z jakimś przywiązaniem, a on przywiązywać się nie chciał.
Sam zamek można by określić mianem bardzo... specyficznego. Nie był kompletną ruiną ani wcale nie wyglądał na zaniedbany, ale czuć było, że brakuje w nim... życia. Cokolwiek by nie zrobić, zawsze unosiła się aura nostalgii i smutku, a sam budynek budził obawy okolicznych mieszkańców szczególnie, że nad samą górą znajdowały się pobliskie kurhany. Tak żeby Naos daleko nie miał do swojej pracy.
Spodziewał się, że przywita ich jedno z dwójki jego ulubionych służb. Mógłby dać sobie odciąć koniuszek własnego palca, że zacznie nastawiać białowłosego przeciwko niemu, chociaż sam mężczyzna nie wydawał się tym specjalnie przejęty. Po tylu minionych wiekach przywykł zarówno do ciętego języka dziewczyny jak i tego, że pozwalał jej na dużo więcej niż powinien. Może trochę jej pobłażał? Nie miał w tym żadnego konkretnego celu. Jego cel przestał żyć już dawno temu.
— Jeżeli coś ci nie pasuje, zawsze możesz się stąd wynieść. Oh, nie. Zaraz, przepraszam. Przecież ty nawet nie masz, dokąd pójść. Kolejna przybłęda, jak te wszystkie koty — prychnął lekceważąco, nie dając się jednak w żaden sposób wyprowadzić z równowagi. Mógłby ją wygnać, wtrącić do lochu, uciąć język za swoją bezczelność. Istniało tyle sposobów na pozbycie się irytującego problemu, a jednak przez wszystkie te tysiąclecia Śmierć nie zrobiła nic, co by rzeczywiście miał pozbyć się jedynego wspomnienia, które pozostało mu jeszcze po Życiu.
— Idź, idź. Ciotka Kręgu się tobą zajmie. Oprowadź go po zamku, daj mu jakieś stare księgi do odkurzenia w bibliotece i niech nie plącze mi się pod nogami — machnął lekko ręką w stronę dziewczyny, aby czym prędzej znikli mu z oczu. Przynajmniej do końca tygodnia miał dosyć obecności innych bóstw.

W ciągu następnym kilku tygodni irytacja Śmierci wzrosła do poziomu, w którym ledwie powstrzymywał się, aby nie rzucić tego parszywego, nieszczęsnego bóstwa Słów w przepaść, nakarmić nim aligatory czy też upiec żywcem na ruszcie. W planach miał już nawet przyszykowanie mu wygodnej celi w najciemniejszym kącie lochów, tak aby nigdy więcej nie musiał mieć z nim nic do czynienia. I chyba tylko cud powstrzymywał go od tego, że młodszy swobodnie panoszył się jeszcze po jego pałacu, wtykając swoje pięć groszy wszędzie tam, gdzie Naos miał coś do powiedzenia. Oh jak on nie znosił takiej samowolki, próby pouczania go i prawienia mu jakichś morałów, jakby liczył na to, że Śmierć mu nagle przyklaśnie i razem dojdą do porozumienia. Guzik z pętelką, mężczyzna nie miał zamiaru absolutnie w niczym go słuchać.
Znudzony, przysłuchiwał się już którąś godzinę intencjom kierowanym do Wielkiego Bóstwa Śmierci. Ludzie zdawali się być coraz bardziej kreatywni. Niektórzy mieli czelność przychodzić do niego z tak błahymi sprawami, jak pomoc w wyplenieniu chwastów z ogródka albo "Machnij panie kosą, gdzie trzeba, żeby mój stary mąż szybciej znalazł się po tamtej stronie. Spadek sam się nie odziedziczy.”
Jedna brew drgnęła mu nieprzerwanie, kiedy podpierając się łokciem o kolano, ledwie wytrzymywał, aby para nie poszła mu z uszu. Co gorsza, Maisha zupełnie w niczym mu nie pomagał, chichocząc cicho po jego prawej stronie na wszystkie bzdurne prośby od wiernych. Jak śmieli przychodzić z tym do Śmierci!
— Skrócę cię o głowę, jeżeli zaraz nie zamilkniesz — ostrzegł, nawet nie kwapiąc się, żeby obrzucić białowłosego spojrzeniem. Powoli kończyły mu się kreatywne sposoby na Śmierć, tyle gróźb zużył w ciągu ostatnich tygodni na Maishy, tak okropnie go drażnił. A jednak skończyło się tylko na gadaniu.
— Panie. Zwierzęta w chlewie dogorywają. Dopadła ich jakaś paskudna zaraza. Nic już z nich nie będzie, żadnego pożytku. Szkoda tylko patrzeć, jak się męczą. Nie mogłaby Śmierć wstąpić na chwilę? Zrobić coś z nimi? — odezwał się starszy mężczyzna, spuszczając głowę w obliczu bóstwa. Naos przyjrzał mu się z większym skupieniem, się odpowiadając od razu. Ta prośba, choć inna od poprzednich, zwrócił jego uwagę.
— Mógłbyś je dobić sam. W czym problem?
— Ale Śmierć zrobi to lepiej. Tak żeby nie cierpiały zbyt długo — przekonał go mężczyzna, na co Noes westchnął spokojniej niż zwykle. Nie lubił okazywać, że byle słowami dało się tak łatwo go kupić, a jednak nie potrafił odrzucić tej prośby. Dopytawszy chłopa o drogę, odesłał go w końcu z wiadomością, że postara się dotrzeć przed zmierzchem. Zmienił ubrania na bardziej przylegające, adekwatne do jazdy konno, po czym ruszył na zewnątrz w stronę stajni, gdzie czekał na niego jego wierzchowiec. Już przed wejściem rzuciła mu się biała czupryna, na której widok Noes miał ochotę zmienić całe plany podróżny. Niczego nie ustalali. Maisha nie spytał go nawet o pozwolenie do drogi więc co do cholery, on tutaj robił?
— A ty, dokąd się wybierasz? — spytał z niechęcią, zatrzymując się naprzeciwko mężczyzny. — Czy ty potrafisz chociaż jeździć konno? Nie potrzebuje zbędnego balastu na drogę — dociął mu po chwili, chociaż nie próbował odprawić go z kwitkiem. Akurat tego dnia nie zabierał ze sobą nikogo ze służby mając zamiar jechać zupełnie sam. Nie przewidział tylko tego, że pewne bóstwo może pokrzyżować jego plany na samotną podróż.

[justify]
Chłodne przywitanie przez poważną Śmierć nie było dla niego zaskoczeniem. Zasadniczo, zdecydowanie więcej uwagi przez kilka pierwszych dni przywiązywał do poznania swojego otoczenia oraz poglądowego rozkładu dnia osoby nad którą miał sprawować pieczę niżeli do samej osobistości jego gospodarza. Och ile przyjemności sprawiały mu spacery po pustych ogrodach, oglądanie całej tej śpiącej natury! Wybornie bawił się również w nazywaniu kotów na co Noes patrzył na niego jak na wariata. Ten rudzielec, który wygrzewał się na kaflowym piecu został jego ulubieńcem i tak, zabrał go do siebie do pokoju gdzie pozwolił mu spać ze sobą w łóżku.
Dopiero po pierwszym tygodniu zakasał rękawy i wziął się do swojej pracy która chociaż sprawiała mu – heh – potwornie dziką radochę, starał się żeby nie było tego specjalnie po nim widać. Niemniej, patrzenie na tą coraz intensywniej pulsującą żyłkę na boskim czole sprawiało, że uśmiechał się, spokojnie ciepło i wyrozumiale. W duszy natomiast śmiał się do rozpuku ale o tym sama Śmierć wiedzieć nie musiała. Miał przecież tak fascynujące życie! I on je z taką przyjemnością burzył.
„A dlaczego?”, „Zasadniczo jaki masz na to działanie argument?”, „Mógłbyś ale się wstrzymujesz, wyjaśnij.”, „Oj nie, nie! Nie powinieneś!”, „No ale dokąd uciekasz? Idziemy razem!” To tylko część z klasycznych tekstów które wraz w upływem dni wchodziły w kanon sposobu rozmawiania z Naosem. Nie pozwalał mu nigdzie poruszać się bez swojej obecności i chociaż robił to bardzo płynnie – powoli dostosowywał go do akceptacji jego obecności w otoczeniu – w ostatnich tygodniach byli prawie nierozłączni! Aż dziw, że Śmierć mógł się kąpać sam! Dodatkowo tak, pytał o wyjaśnienie każdej akcji przez niego rozpoczynanej, robiąc przy tym bogate notatki ale… nie krytykował. Podważał jedynie nieuzasadnione użycie środków bezpośredniego przymusu i tylko pod warunkiem, że argumentem było „bo tak”. Jednocześnie uważał, że miał ogromny wkład własny w rozwinięcie jego elokwencji! No i cierpliwości. Tak, tak przewidywał, że już tydzień temu wyląduje w lochu. Zamiast tego nadal zajmował przyjemnie ciepły pokoik, przez większość dnia oświetlony cudownym światłem słonecznym, w którym to po posiłkach mógł się relaksować nad historią tego starego bóstwa. Chciał go poznać, zrozumieć i może powoli… niepewnie w swoich przekonaniach… stanąć po jego stronie? Widział coraz więcej dziwnych zachowań które stanowiły mocne argumenty przeciwko sączonej przez inne bóstwa nienawiści. Bo im więcej tu był tym więcej rozumiał: widział w nim wyrozumiałego władcę który dba o swoich poddanych chociaż robi to w bardzo brutalny sposób.
Tego dnia było podobnie. Po zjedzeniu śniadania uczestniczył w audiencjach na których cichutko, pod nosem, kilka razy parsknął na to z jaką czcią odnoszono się do próśb o bardzo błahe sprawy. Niemniej, tym razem od komentarzy się powstrzymywał jedynie posyłając wszystkim zwracającym na niego uwagę szerokie uśmiechy wsparcia. Jakby prosił o nagięcie znanych mu granic kreatywności!
- Mój miły, nie rób mi nadziei. – Zażartował dokładnie tak samo jak miał już w zwyczaju na czcze groźby kierowane pod jego adresem. Wielka Śmierć w jego oczach chociaż bezwzględna gdy do czynów przystąpiła, wiele swoich gróźb rzucała na wiatr. Rozumiał to, trzymał wiele osób tym w ryzach, jego jednak nie potrafił tym zmiękczyć. Ba! On uważał, że jego zachowanie było niezwykle słodkie gdy tak ciągle o nim rozmyślał! Nawet w kategoriach nadziewania na pal i pozwalania na rozdziobanie przez wrony.
- Zgódź się, dawno nie opuszczałeś zamczyska. – Szeptał mu do uszka już w myślach odszukując gdzie też położył swój strój jeździecki. Nie przepuści bowiem okazji wyrwania się i poznania miasteczka w towarzystwie jego właściciela! Aż się podekscytował na myśl wykorzystania tej wycieczki na uzupełnienie swoich zapasów. Jedno bowiem musiał przyznać Kręgowi Życia – służącej nieżyjącego już Bóstwa Życia – jedzenie serio nie miało najlepszego smaku.
Gdy audiencje się zakończyły, a Noes postanowił, że pojedzie, odprowadził go wzrokiem i ze słodkim uśmiechem na ustach w stronę jego komnat. Później natychmiastowo pognał do swojego pokoju gdzie ubierając wysokie skórzane buty, szare spodnie jeździeckie i białą koszulę na którą narzucił skórzaną kurtkę, spiął jeszcze włosy w króciutką kitkę i ruszył do stajni. Tam widział przygotowywanego jednego konia, poprosił o wierzchowca dla siebie i czekając na Śmierć wygrzewał twarz w niknącym co i rusz za chmurami słońcu.
- Mój miły, chyba nie zakładałeś, że wybędziesz gdzieś bez swego przyjaciela-strażnika? Myślisz, że miałbym serce pozbawiać Cię swego towarzystwa? Tęskniłbym! – Zażartował śmiejąc się cicho pod nosem, obdarowując go klasycznym spokojnem, już dawno będąc dla niego zwyczajnie ironicznym. Ale gdy obydwaj obrzucali się nieszczerymi komplementami w tym właśnie tonie miał wrażenie, że nieco się rozluźniali i dopuszczali gdzieś tam głęboko w sobie myśl, że współistnienie ich aż tak nie irytuje.
- Ma Śmierci. – Posmutniał nieco zaczesując zabłąkany kosmyk za ucho. – Doceń mnie czasem tak jak ja cenię Ciebie. No, poza tym sprowadzeniem zarazy na małe kurczaczki, to było okrutne. Ale poza tym Cię cenię. – Poprosił łapiąc zaraz za wodze przygotowanego dla niego konia, od razu pogładził zwierzę po szyi po czym jednym sprawnym ruchem wsiadł.
- Jedziemy? Może złapiemy się na jakieś świeże wypieki? Zjadłbym cynamonową bułkę! – Oświadczył serio robiąc z tego wycieczkę w tym swoim stoickim i szlacheckim tonie. Wyprostowany w siodle pogonił konia spacerowym tempem na główny szlak, a w momencie gdy natura zaczęła dookoła nich odżywać, śledził wzorkiem kwitnące drzewa i pełne kwiatów łąki. Przy tym wszystkim jego wyraz twarzy był tak błogi i ciepły jakby to wszystko sprawiało mu fizyczną przyjemność.
- Wiesz, zaczynam się zastanawiać dlaczego dla własnego spokoju po prostu nie przedstawisz radzie tych wszystkich dowodów na logikę Twoich działań. Dlaczego jesteś taki uparty i sądzić, że mając samych wrogów, że gdy wszyscy się gniewają jest lepiej? Czy to chodzi o brak harmonii?

Nigdy by nie podejrzewał, że w całej swojej długowieczności jedne, parszywe Bóstwo będzie w stanie tak mocno zaleźć mu za skórę. Tak, że na jego widok Naos krzywił się z niesmakiem, puszczając mimo uszu wszystkie słodkie komentarze dotyczące tego, jakimi przyjaciółmi by nie byli. Bo nie byli. Maisha wypracował sobie idealny sposób jakim mógł nadszarpywać jego nerwów, ironicznie pogrywając w słodkie gierki jak to niby ogromnie cenił sobie Śmierć. Brunet z kolei zdawał sobie sprawę, że nie było w tym choćby cienia prawdy, a Bóstwo zwyczajnie próbowało jeszcze bardziej nadepnąć mu na odcisk. Jakby nie wystarczył już sam fakt, że włóczyło się za nim wszędzie, depcząc mu stale po piętach. Zupełnie nie był przyzwyczajony do ciągłego towarzystwa. W końcu tyle wieków spędził sam, że aż wydawało mu się dziwne, nagle mogąc, a nawet musząc z kimś rozmawiać.
— Bez wzajemności — mruknął całkowicie poważny, na przekór odpowiadając komentarzom Maishy. Mocno ze sobą pogrywali, odgryzając się każdym nieszczerym słowem, ale dzięki temu przynajmniej rozmawiali. Chcąc nie chcąc przyzwyczajali się do swojej obecności nawet jeśli Śmierć cały czas powtarzała, że najchętniej wysłałabym go do grobu i wyrzuciła na jego miejscu kompostownik, tak aby jeszcze w zaświatach coś mu brzydko pachniało.
— Nie ma cię za co cenić. Jak na razie tylko pasożytujesz siedząc na moim utrzymaniu. Żaden z ciebie pożytek — odparł bezpośrednio, nie kwapiąc się o użycie choćby odrobinę łagodniejszych słów. Możliwe, że chciał w ten sposób zgasić cały zapał Bóstwa Słowa, który traktował najwyraźniej powierzone im zadanie jako wycieczkę zapoznawczą i wyrwanie się z ponurego zamczyska, z którego Naos zwykle nie wychodził, toteż i on zmuszony był tam siedzieć. To nie tak, że zupełnie wzgardzał pomniejszymi bóstwa, bo zdawał sobie sprawę, że i bez nich utrzymanie ładu byłoby trudniejsze. Ale ich rola nigdy nie była tak oczywista i nikt nie traktował ich poważnie. Możliwe, że nawet odrobinę było mu żal tego bóstwa, które przerzucane z jednego miejsca w drugie, nie mogło nigdzie się odnaleźć. Zastanawiał się czy po Maishy rzeczywiście to wszystko tak spływało, czy wolał nie pokazywać, że też go to martwi.
Wsunął but w strzemię po czym przerzucił nogę przez grzbiet konia, siadając w siodle. Darował sobie dalsze tłumaczenie, że nie mają czasu na wizyty u piekarza i ociąganie się. Pociągając klacz za lejce, ruszył przed jasnowłosym, mając zamiar zdążyć odwiedzić mieścinę i wrócić jeszcze przed zachodem słońca. Polna ścieżka prowadziła prosto do miejsca, do którego zmierzali. Naos milczał z kolei przez większą część drogi do czasu aż bóstwo samo nie podjęło tematu rozmowy, sprawiając tym samym, że na twarzy starszego wypłynęła jeszcze większa złość niż do tej pory.
— Mówiłem ci, nie mieszaj się w sprawy, o których nie masz żadnego pojęcia. Niektóre bóstwa nie potrzebują swojej harmonii i ty jak nikt inny powinieneś wiedzieć o tym doskonale — syknął, obrzucając młodszego krytycznym spojrzeniem. Sam nie wiedział, dlaczego na wieść o harmonii zrobił się taki nerwowy. Jakby samo jej wspomnienie sprawiało, że miał ochotę uciszyć każdego, kto miał w ogóle o niej wspomnieć. Wolał wymazać z pamięci, że ta kiedykolwiek istniała, a on nie radził sobie z zapanowaniem nad życiem i śmiercią jednocześnie. I nawet jeśli Maisha wcale nie miał złych intencji, on odebrał to w zupełnie inny sposób, nie chcąc dłużej o tym rozmawiać.
Dalsza wędrówka przebiegła w dużo większej cichy, bo nawet jeśli jasnowłosy chciał coś powiedzieć, Naos po prostu go nie słuchał, poganiając tylko konia na przód, chcąc jak najszybciej znaleźć się na miejscu, załatwić to, po co przyjechali i wrócić. Gdy tylko wkroczyli pomiędzy wiejskie domki, przywitała ich całkowita cisza i spokój. Nikt nie kręcił się na zewnątrz, nie było słychać śmiechu rozbawionych dzieci czy dyskusji dorosłych. To miejsce wyglądało jak nikt tutaj nie żył, nie mieszkał chociaż Naos zauważył wychylające się z okien ciekawskie spojrzenia mieszkańców na widok dwóch jeźdźców na koniach.
— Cóż, chyba spodziewali się mojej wizyty — westchnęła cicho Śmierć domyślając się, że zapewne mężczyzna zdążył wszystkich ostrzec przed jego przyjazdem. Naos nie powinien się temu dziwić, a jednak czasem miał ochotę załamać ręce na przesądność co niektórych śmiertelników. Czy oni naprawdę myśleli, że ma zamiar od razu ich wszystkich pochować? Toż miejsca na cmentarzu zaczęłoby braknąć!
Zatrzymawszy się pod odpowiedna gospodą, zsiedli z koni i zostawili je obok drogi, po czym skierowali się do drzwi gospodarza. Naos rzucił ukradkowe spojrzenie w stronę Maishy upewniając, że trzyma się za jego plecami i nigdzie się nie wybiera. Czasami czuł się jakby zyskał nagle na utrzymaniu dziecko, za które powinien być odpowiedzialny.
Drzwi otworzył im starszy mężczyzna z wyraźną trwogą na twarzy. Ten sam, który wcześniej pojawił się w zamku z prośbą o odwiedzenie jego gospody.
— Panie, jak dobrze, że przybyłeś. Jest coraz gorzej. Moja córa... tylko na chwilę zajrzała do owieczek. Od rana gorączkuje — wytłumaczył z żalem starzec, wpuszczając ich zaraz do środka. Usiadłszy przy stoliku, załapał ręce, chowając w dłoniach zmęczona twarz. — Co ja mam teraz począć, panie? Zlituj się, nie odbieraj mi jej. To moje jedyne dziecko — prosił mężczyzna załamującym się głosem.
Naos zacisnął usta, nie odzywając się z początku ani słowem. Starał się zignorować błagania gospodarza jakby zupełnie nie poczuwał się do odpowiedzialności by kogoś ratować. Wydawał się nie mieć uczuć, choć tak naprawę odwracał wzrok by nie musieć patrzeć na udręczoną twarz starca.
— Gdzie te owce? — dopytał udając niewzruszonego, a kiedy mężczyzna zauważył, że nie ma szans przebłagać Śmierci, wstał ciężko ze stołka, kierując się w stronę wyjścia na ganek. Ciemnowłosy przed ruszeniem za nim, rzucił jeszcze krótkie spojrzenie Maishy.
— Zostań tu, zrozumiano? — odparł twardo, a kiedy mniejsze bóstwo spróbowało choćby zaprotestować, uniósł dłoń każąc mu zamilknąć. Nie chciał tłumaczyć, że było to zbyt niebezpieczne by zbliżał się do chorych zwierząt. W końcu nadal nie miał pewności czy jasnowłosy potrafiły obronić się przed zarazą. — Zostajesz — powtórzył zaraz jeszcze, po czym ruszył w stronę stodoły, gdzie znajdowały się chore zwierzęta.

Co takiego trudnego mogłoby być w uśmiercaniu żywych istot? Dla Śmierci nie powinno stanowić to żadnego problemu, bo przecież na tym właśnie opierała się jego praca. Dbając o harmonię świata musiał pilnować, aby każdy ze śmiertelnych doczekał kresu swojego życia. Gdyby nie jego rola, świat spotkałby się z przeludnieniem, nadmiarem ludzi i zwierząt, a to zaś doprowadziłoby do zachwiania całego środowiska, głodu i ubóstwa. A jednak, jeśli ktoś miał pretensję, to zawsze obrywało się Śmierci. Że przyszła za wcześnie, że zabrała nie kogo trzeba, że bezduszna i nielitościwa. Ilekroć Naos spotykał się z podobnym stwierdzeniami na jego temat, coraz bardziej wątpił w to, że ktoś byłby w stanie go zrozumieć, dlatego nie próbował nawet tłumaczyć sowich działań, pozostawiając je ściśle w swojej wiedzy.
Ludzie byli kapryśni. Raz obwiniali go za jego postępy, drugim razem błagali o łaskę, drugą szansę czy więcej czasu. On z kolei jedynie obserwował, słuchał, zaciskał wargi, zamykał się na ludzkie słowa i czynił to, co do niego należało, wcale nie czując przy tym, jakby co niektórzy powiedzieli, ogromnej satysfakcji. Jeszcze trudniej było w przypadku zwierząt. Te zaś niewinne, nawet nie błagały go o ocalenie, pozwalając ciepło przyjąć się w objęcia Śmierci.
Mężczyzna wziął na ręce małe jagnię, które leżało tuż przy wejściu do stajni. Wykończone i zbolałe przez postępującą chorobę. Pogładził dłonią jej chudy pyszczek, a zaraz potem omiótł wzrokiem pozostałe zwierzęta. Większość nie miała siły nawet podnieść się z ziemi. Naos był poruszony tym, jak cicho zrobiło się w środku, kiedy żadna z owiec nie beczała na jego przyjście. Tyle cierpienia w jednym miejscu, tyle bólu i żalu niczemu niewinnych zwierząt.
Otworzył niemo usta żałując, że to właśnie jemu musiała przypadać tak niechlubna rola odbierania czemuś życia. Jagnię poruszyło się w jego dłoniach mając sobie wciąż ogromną wolę walki. Naos obszedł z nim całą stajnię, a za nim jedno po drugim zasypiały owce, mogąc w końcu odpocząć. Wreszcie zatrzymał się, kucając przy ziemi, odkładając powoli ostatnie malutkie jagnię i kiedy gładził jej mięciutką sierść, pogrążony w zamyśleniu nawet nie zauważył, że ktoś się zbliża.
Dopiero krzyk wydzierający się z Maishy sprawił, że odruchowo poderwał się z ziemi, patrząc na roztrzęsionego, biegnącego w jego stronę jasnowłosego. Śmierć w pierwszej chwili okazała się wściekła, bo przecież dwa razy powtarzał mu by nie zbliżał się do obory.
— Mówiłem ci, że masz za mną nie iść — wytknął, obserwując go dokładniej. Bóstwo Słowa wydawało się czymś mocno przejęte, a kiedy zaczęło mówić o jakiejś dziewczynce, która była tuż za Naosem, ten wydał się jeszcze bardziej podejrzliwy.
— Nikogo tu nie ma — zapewnił go raz jeszcze. To nie tak, że mu nie wierzył. Zdawał sobie sprawę, że Maisha nie wymyślałby takich bzdur, aby go nastraszyć. Może rzeczywiście “coś” widział, ale Śmierć nie była w stanie teraz stwierdzić, co to dokładnie mogło być. Nie chciał wywołać niepotrzebnej paniki.
— Nasz umysł lubi wypierać sytuacje, które są dla niego zbyt bolesne by mógł je przyjąć. Być może w ostatnim czasie widziałeś za dużo śmierci, aby twoja świadomość zaczęła podsuwać ci nieprawdziwe obrazy. To forma samoobrony przed smutkiem — westchnął, starając się uspokoić bóstwo i odwieść go od tego, co tak naprawdę mógł widzieć.
— Skończyłem więc możemy ruszać dalej. Widziałeś córkę tego chłopa? — zapytał, chcąc zmienić ostatecznie temat na inny, równie nieprzyjemny.
Jak ogromnym zaskoczeniem było, kiedy w tej samej chwili na ganek wyszła w piżamie mała dziewczynka, trzymająca na rękach kota, którego musiała zgarnąć gdzieś z mieszkania. Uśmiechnęła się przyjaźnie podbiegając zaraz do swojego ojca, którego na moment wryło w ziemię.
— Tatku, Pan Mruczek znowu przyniósł nam do sieni myszy — poinformowała, jak gdyby nigdy nic dziewczynka, na co jej ojciec klęknął mimowolnie przy niej, łapiąc ją od razu w ramiona ze wzruszenia. Była zupełnie zdrowa i nic nie wskazywało na to, żeby miała gorzej się czuć wbrew temu co mówił gospodarz.
— Chora, powiadasz? Bzdury — stwierdził Naos na widok radosnej twarzy dziewczynki. Machnął na to ręką, uznając za zwykłą przesadność starego mężczyzny, który za bardzo panikował. Byłby pewnie zupełnie nie zaprzątał sobie tym głowy, gdyby nagle tuż za nimi nie zabeczało jedno ze zwierząt. Malutka owieczka, która jeszcze chwilę temu była tak słaba w jego rękach, teraz wesoło brykała po trawie odrzucając kopytka w górę.
Naos spojrzał na zwierzę jakby niedowierzał, a zaraz potem zerknął w stronę Maishy. Wydawało mu się, że owca już nie żyła, kiedy jasnowłosy do niego podszedł... Nie... widocznie jako jedyne nie zdążyło się zarazić. To musiała być jakaś pomyłka.
Nie chcąc nic więcej mówić, pożegnał się z mężczyzną, który próbował zaprosić ich jeszcze na podwieczorek, szczerze dziękował za ocalenie jego córki i obiecał wychwalać litościwość Śmierci. Naos prychnął na to wszystko, czym prędzej opuszczając jego gospodę. Kiedy wrócili na głową drogę, rozejrzał się wokół jakby czegoś szukał.
— Gdzie są konie? Miałeś je uwiązać — zapytał bóstwa, przykładając mu się coraz mniej wiarygodnie. Wydawało mu się, że powiedział mu jasno, że ma je przywiązać do drogi. — Miasha! Nie mów mi, że zostawiłeś je luzem na drodze?! — podniósł głos dając się ponieść chwili złości. To niemożliwe, żeby w ciągu tych kilkunastu minut ktoś zdążył uprowadzić ich konie spod samego czuba nosa Śmierci! Był bardziej niż wściekły szczególnie, że za chwilę miało zajść słońce, a oni nie mieli żadnego innego transportu, dzięki któremu mogliby wrócić do pałacu.
— Przepytaj mieszkańców po tamtej stronie czy mają użyczyć dwa konie. Śmierć nakazuje. Ja przejdę się po domach z drugiej strony — wyjaśnił, nie mając innego wyjścia jak poprosić o pomoc tutejszych. W innym przypadku czeka ich całe kilka godzin marszu podczas chłodnej nocy, a zaś nie była najprzyjemniejszą wizją, której wolałby jednak uniknąć chociażby ze względu na Maishę, który zapewne nigdy nie nocował poza ciepłym łóżkiem.