Awakened Darkness

Po jakichś dziesięciu minutach bezczynnego wpatrywania się w drzwi klubu i kolejnych piętnastu dodatkowego bębnienia palcami w kierownicę, jego cierpliwość zaczęła się powoli kończyć. Próbował zachować spokój, ale czas złośliwie mu się dłużył. Miał wrażenie, że zegar na desce rozdzielczej zwalniał przy każdym jego spojrzeniu. Po raz kolejny sięgnął po telefon. Znowu żadnej wiadomości zwrotnej. Skoro trzy ostatnie wysłane smsy nie zadziałały, Daniel postanowił wreszcie zadzwonić.

Po co się z kimś umawiać, skoro później nie zamierza się od niego odbierać? Jeśli ktokolwiek inny zadzwoniłby do niego o tego typu porze i dodatkowo w tego typu sprawie, w najlepszym wypadku zostałby zignorowany. Jednak William Tucker był inny. On zawsze mógł liczyć na specjalne traktowanie ze strony Dana. To jeden z wielu przywilejów, jakie niosło za sobą bycie jego najbliższym przyjacielem. A właściwie nawet kimś jeszcze ważniejszym - bratem. To właśnie tak nazywali siebie już od paru lat. Jeden dla drugiego zrobiłby wszystko. Daniel nie zawahałby się oddać własną rękę, nogę, nerkę, nawet płuco czy serce, gdyby Will go o to poprosił. Wiedział też, że w każdej chwili mógł liczyć na to samo.

Jednak kazać mu czekać? To już lekka przesada.

Wiadomość poczty głosowej była kroplą, która przelała czarę. Kluczyki opuściły stacyjkę, a Daniel samochód. Naprawdę nie miał ochoty wchodzić do zatłoczonego klubu, ale nawet pięć dodatkowych minut spędzonych na parkingu wydawało mu się gorszą opcją. Zamknął auto, wziął głęboki wdech i ruszył w stronę budynku. Ominął kolejkę i od razu podszedł do ochroniarza. Dowód osobisty z fałszywym imieniem, jego pseudonimem, zmusił postawnego goryla do pokornego zejścia mu z drogi.

– Udanego wieczoru, proszę pana – powiedział krótko. Towarzyszyły temu niezadowolone odgłosy z kolejki, jednak Danny puścił to mimo uszu. Wiedział, że jedno machnięcie imieniem “Philip Watson” skutecznie uciszyłoby tłum, jednak nie był na tyle głupi, by się ujawniać z tak błahego powodu. Jeszcze nie oszalał. A przynajmniej nie całkowicie.

Wnętrze klubu okazało się dokładnie takie, jak się spodziewał. Głośne, zatłoczone i przepełnione zapachem potu, alkoholu i krwi. Może gdyby nie był tak boleśnie trzeźwy, ta mieszanka nie przeszkadzałaby mu aż tak bardzo. Niestety dziś, gdy jego cierpliwość została już porządnie nadszarpnięta, musiał bardzo się starać, by utrzymać swoje nerwy na wodzy. Już i tak przepychał się przez tańczący tłum ze zdecydowanie niepotrzebną brutalnością. Nie miał jednak ani czasu, ani nastroju na kulturalne “Przepraszam, czy mogę przejść?”. Dzięki temu dość szybko przekroczył parkiet i znalazł się przy schodach prowadzących na balkon. Tam również nie marnował czasu; po raz drugi pokazał swój dowód i kolejny ochroniarz usunął mu się z drogi. W pośpiechu pokonał ostatnie kilkanaście stopni, które dzieliły go od strefy VIP, i wszedł pomiędzy eleganckie loże, by znaleźć tego starego idiotę. Na szczęście nie musiał długo szukać. Najpierw w oczy rzucił mu się znajomy Williama, John lub… Sean? Nieważne. W każdym razie zaraz obok niego i jeszcze dwóch obcych wampirów, z twarzą schowaną w szyi jakiejś półprzytomnej brunetki, siedział ten gnój, który od pół godziny ignorował jego wiadomości i połączenia.

– Marcus?

Zero reakcji.

– Marcus.

Znów nic. Zirytowanie podpowiadało mu, by mocnym szarpnięciem za te głupie kłaki oderwać brata od żywiciela. Na szczęście dla Willa, z pomocą wkroczył John/Sean. Kopnął go w łydkę i skinął głową w stronę Daniela. Dopiero to odwróciło uwagę bruneta od dziewczyny.

– Da- Philip! – poprawił się szybko pod wpływem morderczego spojrzenia młodszego mężczyzny.

– Wstawaj, wychodzimy.

– Phil… Phil, usiądź z nami. Napij się. Potrzebujesz relaksu – wybełkotał i faktycznie podniósł się z sofy. Zrobił to jednak tylko po to, by zamknąć Danny’ego w przytłaczającym uścisku. Następnie zaczął się robić coraz bardziej bezwładny, ciągnąc go za sobą z powrotem na kanapę.

– Przestań się wygłupiać, stary capie. Wracamy do domu – Dan próbował być stanowczy, ale propozycja Willa była dość kusząca. Wiedział, że to jedyne, co mogłoby mu zrekompensować zszarganą cierpliwość. Zresztą, nie potrafił zbyt długo złościć się na swojego przyjaciela. Zwłaszcza, gdy ten wieszał się na nim i próbował go udobruchać alkoholem oraz słodkim “Nie pierdol, tylko pij”.

– Dobra, dobra, niech ci będzie – uległ w końcu, sięgając po do połowy wypitą whisky. – Ale po tej butelce wracamy.

W połowie pełna butelka szybko zamieniła się w pustą i jeszcze szybciej zastąpiła ją nowa, pełna. Jednocześnie zbyt głośna muzyka zrobiła się nieco bardziej znośna, pijany Will nieco mniej upierdliwy, a sam Daniel odrobinę bardziej zrelaksowany. Nawet zaśmiał się, gdy Sean (nie John) rzucił uszczypliwy komentarz w kierunku Willa. Chociaż “zaśmiał” to może zbyt dużo powiedziane - po prostu szybciej wypuścił powietrze nosem, a jego usta wygięły się w niemalże niezauważalnym półuśmiechu. Wszystko to jednak zostało zakryte hałaśliwą, monotonną piosenką oraz szklanką z whisky, którą opróżnił jednym, krótkim ruchem.

Coś jednak było nie tak. Nie potrafił tego jeszcze wytłumaczyć, ale tak jakby poczuł dziwną zmianę w powietrzu. Z każdą chwilą napięcie w jego ciele rosło. Niepokój wkradł się do jego głowy, a zmysły zaczęły pracować na wyższych obrotach.

Coś zdecydowanie było nie tak.

To wystarczyło, by Dan całkowicie wytrzeźwiał. Dyskretnie zaczął przyglądać się otoczeniu, chcąc uspokoić w ten sposób swoją paranoję. Skutki okazały się jednak odwrotne do zamierzonych, gdy zorientował się, w jak kiepskim położeniu się znajduje. W jednej chwili uderzył go gniew na samego siebie. Siedział plecami do najbliższego wyjścia z sekcji vip. Widok na resztę klubu pod balkonem w większości zasłaniał mu Sean. Wyjście z ich loży blokował mu William, który w swoim obecnym stanie - pijany i z drobną brunetką na kolanach - będzie miał spowolnioną reakcję w razie potrzeby.

– Przesuń się – zarządził chłodno, wstając ze swojego miejsca pod pretekstem pójścia do toalety. Przesiąknięte upojeniem ruchy i brak jakiegokolwiek pośpiechu ze strony Willa działały mu na nerwy, ale mimo to starał się cierpliwie czekać. Wszystko to jednak odeszło w zapomnienie, gdy w budynku padł pierwszy strzał. W jednej chwili Dan opadł z powrotem na sofę, a rękami nakrył głowę.

Coś w jego głowie szeptało - a był to szept głośniejszy, niż cały otaczający go hałas - że cała ta sytuacja była zaplanowana. Skrzętnie zastawione sidła, by go dopaść. A on dał się podejść. Czuł się jak głupie, bezmyślne zwierzę. Wbiegł prosto w zasadzkę myśliwego. Bez chwili zastanowienia czy zawahania. To jednak nie było możliwe - jego obecność tutaj była zbyt bliska przypadkowej. Nikt nie wiedział, że Daniel tu będzie, nawet on sam. Nie planował dziś szalonego wypadu do klubu. On tylko przyjechał po… Willa. Przyjechał po Willa. To William go tu ściągnął. Tylko Will mógł przewidzieć, że się tu pojawi. Czy Will go…

Nie. Nie może tak myśleć. Will by tego nie zrobił. To jego brat.

– Will – syknął, a jego wzrok od razu napotkały spojrzenie drugiego wampira.

– Wiem – rzucił pospiesznie. Dan jedynie skinął głową. Widział w jego oczach, że sytuacja zmusiła go do natychmiastowego oprzytomnienia. Niestety takiej ilości alkoholu nie wymaże nawet tak drastyczne wstrząśnięcie. Dlatego już po chwili Daniel z przerażeniem i rosnącą wściekłością patrzył, jak jego przyjaciel potyka się o nogi chowającej się pod stolikiem brunetki. W ostatniej chwili złapał go za ramię i pociągnął z powrotem do pionu. Tym razem walka nie wchodziła w grę. Gdyby był sam, nawet by się nie zawahał. Jednak miał ze sobą uchlanego idiotę. Jest zbyt łatwym celem. Muszą opuścić klub. Muszą się stamtąd wydostać. Muszą uciekać. Niezbyt delikatnym ruchem wypchnął Willa z loży, wciąż trzymając go dla stabilności. Cholerni łowcy przedzierali się już przez broniące się wampiry. Pierwsze ciała padały bezwładnie u szczytu schodów. Rozkazał Seanowi atakować. Potrzebował mięsa armatniego, które choć trochę spowolni wroga. Następnie jego wzrok zaczął błądzić po otoczeniu w poszukiwaniu drugiego wyjścia. Jest! Tuż pod ledwo przebijającym się znakiem ewakuacyjnym dostrzegł zarys drzwi.

– Dannyboo?

W jednej chwili poczuł, jakby całe powietrze uciekło z jego płuc. Tylko jedna osoba na całym świecie mogła to powiedzieć.

Niemalże w tym samym momencie jego przyjaciel wyrywał mu się z rąk i ruszył w przeciwnym kierunku. Szok opóźnił jego reakcję - jeden z wielu błędów popełnionych tego wieczora. Odruchowo próbował go złapać, nawet udało mu się dotknąć jego ciemnej koszuli, jednak ostatecznie materiał wyślizgnął mu się z palców. Daniel ze ściśniętym żołądkiem patrzył, jak Will rzuca się na łowcę. Dwa ciała padające na ziemię. Błysk maczety w dłoni wroga. Maska uderzająca o podłogę. Napięte mięśnie ramion Williama. Zdezorientowane, ale boleśnie znajome spojrzenie.

Daniel nie wierzył w to, co widział. Był przekonany, że zestresowany umysł po raz kolejny płatał mu figle. Utrata zmysłów bardziej do niego pasowała. Prawdę mówiąc, on sam nawet by ją wolał. Ale nawet jeśli to była halucynacja, jego organizm i tak zareagował. Jakby coś w jego głowie włączyło opcję autopilota. Tak było lepiej. Czuł teraz zbyt dużo emocji, by myśleć o swoich czynach. W jednej chwili złapał kołnierz Willa i silnym pociągnięciem oderwał go od jego ofiary.

– Wynosimy się stąd – rozkazał przyjacielowi. Sam jednak zatrzymał się jeszcze na chwilę. Jeszcze przez ułamek sekundy, który w jego głowie zdawał się trwać przynajmniej rok, wpatrywał się w twarz Maisie Owen, zanim William pociągnął go w stronę wyjścia ewakuacyjnego.