New Generation

Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie jest szkołą znajdującą się na terenie Szkocji. Założona ponad tysiąc lat temu przez czwórkę największych czarodziejów: Godryka Gryffindora, Salazara Slytherina, Helgę Hufflepuff oraz Rowenę Ravenclaw cieszy się ogromną popularnością nie tylko wśród czarodziejów Wielkiej Brytanii ale i całej Europy. Co roku jej mury przepełniają setki młodocianych osób chcących poszerzać swoją wiedzę magiczną. A przynajmniej było tak zanim Lord Voldemort oraz jego Śmierciożercy zniszczyli zamek podczas Bitwy o Hogwart. Szkoła została odbudowana przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego i nauczanie wróciło na właściwe tory.
Od wielkiej bitwy minęło ponad 20 lat. Lord Voldemort przestał istnieć, a Śmierciożercy zostali zamknięci w Azkabanie na wieki, jednak czy to oznacza koniec kłopotów dla naszych młodych czarodziejów?
Coraz częściej odnotowywano zbrodnie popełnione przez czystokrwistych czarodziejów na mugolach. Plotki mówią o formujących się ugrupowań fanatyków i czcicieli Gellerta Grindelwalda jednego z najpotężniejszych czarodziejów na świecie. Obecny dyrektor Hogwartu profesor Minerva McGonagall robiła co mogła, aby w murach szkoły panował spokój, a niepokoje społeczeństwa dotyczące tajemniczych zbrodni nie zaprzątały głów uczniów.
Wszystko zmienia się, gdy pewnego grudniowego poranka po balu bożonarodzeniowym w szkolnych podziemiach woźny odkrywa zwłoki ucznia pochodzenia mugolskiego oraz napis na ścianie wykonany krwią „Brudna krew musi odejść”.



G R Y F F I N D O R

♂ Syn George'a i Daphne Weasleyów -@Kalsi jako Nicholas Weasley
♀ Córka Nevilla i Catherine Longbottom -@Fojbe jako Lana Longbottom
♂ Syn Luny i Rolfa Skamander -@LadyFlower jako Lysander Skamander
♀
♂ -@Heartstorm jako Benjamin Simmons
...

S L Y T H E R I N

♂ Syn Gebrielle Delacour-Lefrançoi i Jean-Yves Lefrançoi - @Fojbe jako Napoléon Lefrançois
♀ Córka Dracona i Astorii Malfoy - @Kalsi jako Florence Malfoy
♂ Syn Blaise'a Zbiniego -@Fojbe jako Zacharius Zabini
♀
♂ Syn Mallory i Warrena Rhodes - @Calinda jako Lawrence Rhodes
...

H U F F L E P U F F

♂ Syn Alexandra i Mariki Dumbledore - @Eeve jako Phoenix Dumbledore
♀ Córka Alexandra i Mariki Dumbledore - @Kalsi jako Gwendolyn Dumbledore
♂
♀ Córka Hermiony i Rona Weasleyów -@LadyFlower jako Isabelle Weasley
♂
♀ Córka Aster i Harry'ego Spring - @Calinda jako Rosemary Spring
...

R A V E N C L A W

♂ Syn Percy'ego i Audrey Weasleyów - @Eeve jako Steven Weasley
♀ Córka Luny i Rolfa Skamander -@LadyFlower jako Lucy Skamander
♂ Syn Theodora i Camilli Nott@Heartstorm jako Elijah Nott
♂ Syn Jaspera i Diany Prince -@Cool_Free_Nickname jako Damien Prince
♀
...



1. Wygląd postaci realny
2. Orientacja dowolna byleby była w miarę równowaga
3. To samo tyczy się płci
4. Można wziąć kilka postaci
4. Informujemy o dłuższych nieobecnościach
5. Discord mile widziany [/u][/u]

Początkowo potyczka chłopaków go nawet bawiła, ale z jako obserwator ta gra szybko zaczynała się nudzić i dłużyć. Zabawne pozycje przechodziły w kolejne i kolejna, aż w końcu Elijah stracił całkowicie zainteresowanie tym co się dzieję na macie, tym jak absurdalnie Potter musiał się na niej wyginąć oraz jak bardzo Lysander i Steven byli ze sobą splątani. Wzrok Elijah rozbieg się po pokoju, zatrzymując się na krótko na kolejnych tytułach gier, które Lucy przygotowała na dzisiejszy wieczór. Niektóre były dla niego znane, inne widział pierwszy raz, niemal wszystkie mugolskie. Przez jego głowę przebiegła myśl czy Lucy sama je wszystkie zna, czy po prostu zgromadziła jak najwięcej planszówek mugoli, aby sprawić Stevenowi przyjemność.

Odruchowo spojrzał na blondynkę, gdy pojawiła się w jego myślach. Wydawała właśnie kolejne polecenia bratu. To na Lucy patrzył, gdy do jego uszu doszedł głuchy odgłos upadku na ziemię, a na twarzy dziewczyny wymalowało nieukrywane zdziwienie. Odwrócił głowę ku macie do twistera. Lysander leżał na Stevenie, usta przyciśnięte do ust, gorączkowe odsunięcie się i rumieńce na policzkach blondyna. Elijah skomentował to jedynie uniesieniem brwi, a jego wzrok przebiegł od Lysandra, przez Stevena, ku Potterowi.

Gęste atmosfera jaka panowała, gdy pojawił się wraz z Florence w Pokoju Życzeń wyparowała prawie całkowicie podczas gry w monopoly. Twister przełamał pierwsze lody, ale to monopoly i bimber Prince - może przede wszystkim bimber - sprawiło, że towarzystwo, które stanowiło naprawdę dziwną zbieraninę niepasujących do siebie osób, w końcu się rozluźniło.

W grze, która polegała przede wszystkim na zarabianiu pieniędzy Elijah odnajdywał się i radził zdecydowanie lepiej niż w poprzedniej. Miał naprawdę dobrą passę. Stawał pionkami niemal zawsze tam gdzie chciał, bardzo często omijał nieprzyjazne mu pola, do więzienia trafił raz na całą rozgrywkę, szybko zaczął stawiać domki, a karty niespodzianki ciągle były na jego korzyść, a najgorsze co przydarzyło mu się podczas gdy to trzykrotnie zdublowany rzut kostkami i trzy shoty bimbru, który musiał przez to wypić pod rząd. Jeżeli nie więzienie to double, każdy z nich po jakimś czasie był mniej lub więcej pijany.

Na sukces finansowy Elijah wpłynął też James Potter, a raczej to jak łatwo dawał się przekonywać do niezbyt pomyślnych dla siebie wymian. Eli już niemal przekonał go do oddania jednego lotniska jaki ten posiadał za bezcen i kartę wyjścia z więzienia, gdy Florence ogłosiła bankructwo. Spojrzał wtedy na plansze, na której jego kolor się rozrósł, ale brakowało tego należącego do dziewczyny. Czas podczas gry szybko mijał, jeszcze chwilę temu delikatnie uśmiechał się, widząc jej radość, że w końcu stanął na jej polu i musi za to zapłacić.

Nie dobił targu z Potterem, chociaż słyszał jak ten ciągle do niego mówił. W milczeniu uważnie obserwował jak Florence wstaje od stołu i chwiejnym krokiem wychodzi z Pokoju Życzeń. Chwycił swój kielich i wypił z niego resztki princowego bimbru.

一 Odprowadzę ją 一 Obwieścił sucho, gdy dziewczyna zniknęła za drzwiami. 一 Do jutra. 一 Pożegnał się ze wszystkimi i wyszedł szybkim krokiem,

Widział jej sylwetkę cały czas, gdy zataczając się powoli szła przed siebie. Nie musiał nawet się spieszyć, aby dogonić ją na schodach, trzymała się kurczowo barierek i ostrożnie stawiała kolejne kroki. NIe był nawet pewny czy zauważyła jego obecność.

一 Jesteś okropnie pijana. 一 Słowa padły z jego ust przerywając otaczającą ich ciszę. NIe przypominał sobie, żeby kiedykolwiek wcześniej widział ją w takim stanie. Sam o sobie też nie mógł powiedzieć, że był trzeźwy, alkohol go rozluźnił, rozgrzał krew płynącą w żyłach i może nieco ogłupił, ale stał twardo na nogach. 一 I wciąż chodzisz sama po zamku.

Nim zdążył coś więcej schody ruszyły zmieniając swoją pozycję. Jedną ręką chwycił za barierkę tuż obok Florence, a drugą objął dziewczynę w talii pomagać jej utrzymać równowagę. Zapach jej perfum wymieszany z wonią alkoholu uderzył go w nozdrza. Trwali tak dopóki schody na nowo nie dobił do jakiegoś piętra.

一 Chodźmy, zanim znów ruszą. 一 Jego głos stał się nagle niższy, nieco zachrypnięty. Obejmował ją dopóki nie zeszli ze schodów.

Na zewnątrz panowała już noc. Byli sami na korytarzu oświetlonym jedynie światłem świec. W oddali rozległy się czyjeś kroki. Głuchy stuk zbliżał się ku im. Pociągnął Florence w kierunku jednej z wielu wnęk ukrytej za ciężkimi kotarami.

一 Cii. 一 Gdyby ktokolwiek ich teraz przyłapał z pewnością zarobiliby szlaban. Z jednej strony wydawało się to czymś wręcz absurdalnie błahym w porównaniu z tym co wydarzyło się w szkole w ciągu ostatnich tygodni, ale z drugiej nie miał ochoty na tłumaczenia się czy kolejne spotkania z Maine’m.

Kroki oddaliły się i ucichły, aż w końcu całkowicie zniknęli, a oni wciąż pozostawali skryci w ciasnej wnęce. Zdecydowanie zbyt długo niż to było konieczne, zdecydowanie zbyt blisko siebie. Przez kotarę przedostawało się nikłe światło. Półmrok jaki panował zdawała się jeszcze bardziej przytępić zdrowy rozsądek Elijah. Półmrok oraz ciepło i zapach bijący od Florence.

一 Dlaczego dzisiaj przyszłaś ? 一 Schylił się ku niej, a z każdym słowem jego wargi muskał jej usta. Jej obecność na urodzinach Stevena wydawała się przecież tak absurdalna, a jednak była faktem. Florence spędziła z nimi cały wieczór.

Pocałował ją. Po raz drugi tego dnia. Pocałował i przyciągnął do siebie. Ciało przy ciele. Usta przy ustach. Czuł gorąc rozlewający się po jego ciele, przyjemne mrowienie warg, które wyciskały na ustach Florence kolejne coraz zachłanniejsze pocałunki. Chciał więcej, chciał bardziej.

Dlaczego dzisiaj przyszła? Dlaczego ją zaprosił? Dlaczego znaleźli się razem we ciasnej wnęce splątani ze sobą? Czy lata separacji od niej skutkowały tym, że tak trudno było mu teraz oderwać się od jej ust? W którym momencie pojawiła się ta paląca potrzeba jej podczas balu? Próbnych tańców? Urodzin bliźniąt?

一 Odprowadzę cię do dormitorium. 一 Niemal wyszeptał w jej usta, gdy przyszło opamiętanie. Cokolwiek się między nim działo Elijah musiał na tym zapanować, ale jego umysł był zmącony alkoholem na tyle, że skradł jeszcze jeden czy dwa pocałunki nim zmusił się do tego, aby się od niej odsunąć.

Cisza zapanowała między nimi, gdy wyszli z ciasnej wnęki. Żadne z nich nie nawiązało do tego co wydarzyło się chwilę wcześniej. Droga chociaż krótka zdawała się dłużyć w nieskończoność. Korytarz, jeden zakręt, drugi, schody, znów korytarz i zakręt. Minęli spiralne schody prowadzące do pokoju wspólnego krukonów. Elijah nawet na nie nie spojrzał podążając dwa kroki za Florence. Światło świec odbijało się od jej  blond włosów spiętych w kucyk, przyciągając wzrok Elijah.

W końcu dotarli do obrazu za którym kryły się drzwi do pokoju prefektów. Zatrzymał się kilka kroków za dziewczyna. Schował ręce do kieszeni spodni. Drzewo na obrazie zakwitło by po chwili odsłonić ukryte wejście. Już otwierał usta, by się pożegnać, gdy Florence zaprosiła go do środka. Posłał jej przeciągłe spojrzenie. Coś w nim mówiło mu, że powinien odmówić, odwrócić się i odejść w kierunku wieży Ravenclaw. Czuł jakby przekroczenie tego progu było pewnego rodzaju deklaracją po którym ich relacja miałą nie wrócić już do stanu sprzed ostatnich tygodni. Skinął głową i podążył za Florence.

Bez większego zainteresowania rozejrzał się po pokoju prefektów. Kominek, kanapa i dwie pary drzwi, nic co przykułoby jego uwagę. Odwrócił się do Florence, która pozostała przy drzwiach wejściowych. Mierzyli się nawzajem wzrokiem. Wróciła ta cisza i ciężka atmosfera panująca w wnęce za grubą płócienną kotarą.

Czuł się zagubiony, gdy pojawiły się słowa. Zrozumienie, że dziewczyna odpowiada na pytanie, który zadał jej na korytarzu przyszło dopiero później. Nie spodziewał się tego. Nie spodziewał się szczerości. Sądził, że pojawi się uszczypliwy żart, odbicie pytania lub przemilczenie go, ale nie…Prawda? Domyślał się prawdy, była przecież taka oczywista, ale nie spodziewał się jej usłyszeć. Nie wiedział co odpowiedzieć. Milczał. Ścisnął ich dłonie po tym jak Florence splotla ich palce, ostrożnie odwzajemnił jej pocałunek.

一 Zostanę. 一 Odgarnął z jej twarzy kosmyki włosów. Zdawało mu się jakby usłyszał swój głos pierwszy raz od tygodni. Tak długo milczał, brzmiał tak inaczej, obco.

Nie zamierzał spędzać nocy w pokoju prefektów. Chciał poczekać, aż  dziewczyna zaśnie i wymknąć się z sypialni. Położył się obok niej na łóżku, objął ramieniem, czuł jej ciepło, ciężar dłoni na swojej klatce piersiowej. Czekał, aż zaśnie leniwie głaszcząc jej ramię, a gdy to się stało nie mógł się przemóc, żeby odejść. Powtarzał sobie w kółko i w kółko, że jeszcze chwila, jeszcze dwie minuty, minuta. Odwlekał to w nieskończoność, aż w końcu sam zasnął. Przebudził się w środku nocy, przez głowę przebiegła mu myśl, że miał przecież wyjść, przysunął się do Florence, wtulił twarz w jej włosy i ponownie zamknął oczy.

Parę godzin później obudził go dźwięk zamykanych drzwi od sypialni. Na wpół przytomny nasłuchiwał odgłosów dobiegających z pokoju prefektów, a wydarzenie z poprzedniego dnia powoli powracały do jego świadomości. Dotarł do niego stłumiony szum wody. Podniósł się i rozejrzał. Ubrania Florence leżały w tym samym miejscu, w którym zostawiła je wieczorem.

Wróciła. Niewypowiedziane pytanie zawisło w powietrzu. Wzrok Elijah’y na krótka chwilę padł na nagie nogi dziewczyny nim wrócił spojrzeniem ku jej oczom.

一 A co? Zamierzałaś uciec nad ranem jak tajemnicza nieznajoma? 一 Rzucił półżartem.  Był blada, zdawała się roztrzęsiona. Wahał się chwilę, długą chwile, nim sięgnął po Florence i przyciągnął ją do siebie przyciskając jej plecy do swojej klatki piersiowej. Objął ją w talii. 一 Nie męczy cię tylko alkohol, prawda? 一 Oparł podbródek o jej głowę. Wziął głęboki wdech i wydech przez nos. Trudny czas. Za nimi jak i przed nimi. Tyle rzeczy się wydarzyło. Morderstwa w Hogwarcie, zbliżające się przyjęcie Malfoyów i to co za sobą może przynieść oraz Rein… Cholerny Rein i jego popieprzona obsesja na punkcie Florence. Jakby tego wszystkiego było mało  musiał się jeszcze na nich napatoczyć  pełen uprzedzeń szef biura aurorów. Nie wiedział co doprowadziło dziewczynę do tego stanu, może to wszystko naraz.   一 To nic. 一 Mruknął cicho w jej włosy. 一 To nic, poradzimy sobie z tym. 一 Kłamał, zdawał sobie sprawę z tego, że kłamie, ale czuł że to są te słowa, które muszą teraz paść. Przytulił ją mocniej do siebie.

Trwali wtuleni w siebie. Czas płynął zbyt szybko. Wzrok Elijah padł na zegar na szafce nocnej. Śniadanie już się zaczęło. Ktoś mógł zauważyć ich nieobecność w dormitoriach, chociaż Elijah ostatnie dni sypiał w nim sam. Steven od Balu Bożonarodzeniowego sypiał poza wieżą Ravenclawu, Prince został odesłany do domu, a trzeci ze współlokatorów, mugolak Zacky wyjechał z Hogwartu nazajutrz po śmierci Charliego.

一 Musimy wracać do siebie. 一 Powiedział cicho. 一 Jak Maine odkryję, że nie spaliśmy w dormitoriach znów zacznie się czepiać.

Ociążeli zwlekli się z łóżka. Gdzieś w głębi Elijah żałował, że nie wyszedł w środku nocy. Byłoby to łatwiejsze niż wrócenie do rzeczywistości za ścianą  teraz, gdy ujrzał Florence tak rozbitą i bezbronną. Zatrzymał ją tu przed wyjściem z pokoju prefektów. Ich spojrzenia się spotkały, jego dłonie opadły na jej biodra, popchnął ją delikatnie na ścianę i wycisnął na jej ustach powolny głęboki pocałunek. Skradł ostatnie chwilę sam na sam z nią.

***

 *****

Niemal sześćsetletni dwupiętrowy budynek z szarego kamienna ukryty wśród niziny hrabstwa Wiltshire, zaledwie kilka kilometrów od Stonehenge. Ogród wypełniony licznymi krzewami, szczególnie wieloma gatunkami róż uwielbianymi przez babkę czy prababkę Elijah. Na samym środku ogrodu znajdowała się częściowo zarośnięta sadzawka.Po jednej ze ścian dworku wspinały się ogołocone zimą z liści liczne pnącza. Całą posiadłość otaczał kamienny mur w wielu miejscach pokryty mchem. Na wiosnę, gdy rośliny zbudzą się do życia, pnącza się zazielenią, w sadzawce zakwitną lilie wodne, a ogród wypełni się zapachem róż dworek Nottów będzie przypominał miejsce niemal wyrwane ze starych baśni opowiadanym dzieciom, jednak teraz, zimą surowy kamień pozbawiony wszechobecnej zieleni wywołuje nieprzyjemny niepokój.

Nie był w domu od miesięcy, ale nic nie zmieniło się od tego dusznego wieczoru trzydziestego września, gdy pakował kufer na ostatni rok nauki w Hogwarcie. Koszula o której zapomniał wciąż leżała na komodzie, pozostawione na biurku pióro nie ruszyło się się nawet o milimetr, wszystko przykryła warstwa kurzu. Od dnia jego wyjazdu nikt nie otworzył drzwi do jego pokoju.

Cisza, która panowała w jadalni podczas kolacji, przerywana była jedynie odgłosami sztućców uderzających o talerze. Duży, kilkunastoosobowy stół był niemal pusty, nie licząc Elijah i jego matki siedzących na jednym z jego końców. Tylko we dwoje, ojciec z rzadka jadał z nimi posiłki, wizyta syna po kilkunastu tygodniach nieobecności nie była wystarcza okazją.

Brak zbędnych pytań, sztucznych rozmów. Camilla nie kryła zadowolenia z pojawienia się Elijah w domu, nie potrzebowała wyciągać z niego z niego informacji, to co chciała wiedzieć usłyszała już wcześniej podczas popołudniowych spotkań u Narcyzy Malfoy. Wystarczył jej wspólny posiłek oraz ucałowanie w policzek wraz z życzeniami dobrej nocy.

Elijah mógł przyjechać do rodzinnej posiadłości dzień później, ale obawiał się, że matka w ferworze przygotowań nie da mu się nawet zbliżyć do biblioteki. Późnym wieczorem, gdy kobieta położyła się już do łóżka w spokoju mógł przeglądać starę dziennik dziadka i pradziadka. Wyszukiwał jakikolwiek wzmianek o Grindelwaldzie, o rodzinach go popierających, ale jego zainteresowanie przykuwały również wpisy Voldemorcie, szczególnie te z lat młodości oraz Rycerzach Walpurgi. Dzienniki nie były jednak wystarczające, pełne przemyśleń, pogarda do mugoli i mugolaków wylewała się ze stron, ale wiele wydarzeń było opisane zdawkowo, brakowało szczegółów, postacie rzadko były przedstawiane z imienia i nazwiska, zamiast uzyskać odpowiedzi na pytania, znalazł kolejne niewiadome.

Ciężkie drzwi do biblioteki głośno zaskrzypiały, hałas rozniósł się po pogrążonym w ciszy dworku. Elijah uniósł wzrok znad ciasno zapisanych linijek. Theodore Nott uważnie wodził wzrokiem od syna do zgromadzonych przy nim dzienników. Ojciec Elijah był szczupłym, wysokim mężczyzną - wyższym od syna o kilka centymetrów - o bladej cerze z kilkoma dużymi,ciemnymi piegami rozrzuconymi nieregularnie po twarzy. Ciemno brązowe, falowane włosy poprzetykane były liczną siwizną, a na czole i wokół oczu na stałe zagościły głębokie zmarszczki. Lekko podkrążone oczy i wieczny wyraz zmęczenie były wręcz nieodzowna częścią aparycji mężczyzny.

—— Dobry wieczór. —— Elijah odezwał się pierwszy.

—— Nawet noc… Dochodzi północ. —— Skorygował go ojciec.

Eli nie odpowiedział, powoli zaczął zbierać porozrzucane po stole księgi w dwie duże stosy. Sądził, że Theodore wyjdzie, ale cisza się przedłużała, drzwi do biblioteki nie skrzypiały, a ojciec po chwili stania w miejscu i przyglądania się synowi rozejrzał się beznamiętnie po bibliotece i podszedł do jednego z regałów.

—— A więc…Dziewczyna Malfoy'a?

Ręce Elijah'y zatrzymały się w pół ruchu. Podniósł wzrok na ojca. Milczał. Nie wiedział co ma mu odpowiedzieć ani jakiej odpowiedzi mężczyzną oczekuje.

—— Czemu nie ta druga..? — Kontynuował. — Matka narzekała , że spędzasz z jakąś dziewczyną zbyt wiele czasu… Nie bądź taki zdziwiony, nastolatki plotkują o szkolnych kolegach z matkami, a te z innymi matkami. Camilla wie naprawdę wiele o rzeczach, których jej nie mówisz.

Zapadło milczenie. Elijah wrócił do uprzątania dzienników. Nie wiedział o kim wspomina ojciec. Spędzał dużo wolnego czasu z Lucy, ale także z Sevilla. W obu przypadkach w towarzystwie wspólnych znajomych, rzadko sam na sam. Nie zamierzał stawiać się w sytuacji w której po słowach “Ta druga” zada pytanie “Która?”. Nie spodziewał się, że rodzice mogliby o nim rozmawiać, chociaż najpewniej wyglądało to tak jak zawsze. Matka mówiła, a ojciec milczał. Zaskakujące było to, że mężczyzna zapamiętał jej słowa.

—— Dziewczyna Malfoya. — Odpowiedział w końcu, chociaż tak naprawdę nie wiedział co ta odpowiedź miałaby znaczyć.

Theodore pokiwał lekko głową. Nie spojrzał na syna, bez większego zaangażowania przeglądał jakieś stare tomiszcze. Rozmowa między nimi się skończyła. Theodore wpatrzony w pożółkłe strony, Elijah segregujący dzienniki przodków chronologicznie.

—— Czy przechowujemy gdzieś starę listy? — Zatrzymał ojca tuż przed wyjściem z biblioteki.

—— Listy?..

—— Starą korespondencje dziadka, pradziadka.

—— Po co ci one?

—— Po prostu interesują mnie moi przodkowie, niewiele o nich wiem.

Theodore rzucił synowi długie, badawcze spojrzenie.

—— I niewiele można o nich powiedzieć. Najlepsze co zrobili to umarli. — Odparł oschle i wyszedł.

Elijah został sam. Przez dłuższą chwile wpatrywał się się w drzwi za którymi zniknął ojciec. Nic. Rozmowa z nim nie przyniosła nic… Jak zwykle. Chwycił za różdżkę i sprawnymi ruchami nadgarstka wysłał właściwe stosy dzienników w puste miejsca na regałach. Kilka machnięć i wszystko było uprzątnięte. Już miał wyjść, gdy jego wzrok padł na księgę, którą przeglądał ojciec. Niewiele myśląc zabrał ją ze sobą.

Matka przygotowała wszystko. Czarna szata wyjściowa, czarna maska. Czerń zawsze mu pasowała. Elijah nawet nie wiedział, że bal będzie maskaradą. Było w tym coś uroczego, gdy tuż przed wejściem do kaminka matka strzepywała niewidzialne paprochy z jego ramienia czy poprawiła włosy. Proste matyczne gest, które tak rzadko się pojawiały. Zadowolenie wręcz biło od Camilli, zrozumiał jej ogromną radość, gdy ojciec zszedł do holu. Wyszykowany tak samo jak oni. Elijah przyglądał się mu się uważnie. Ostatni razem brał udział w wydarzeniu towarzyskim kilka lat temu, o ile wydarzeniem towarzyskim można nazwać pogrzeb jego szkolnego kolegi, Adriana Pucey’a

—— Gotowi?

Bez zbędnych słów weszli za mężczyzną do kominka. Sieć Fiuu przeniosła ich do Malfoy’ów Posiadłość była dokładnie taka jaką ją zapamiętał. Wielkość i przepych, niezwykle pasująca do gospodarzy. Od zawsze czuł bijącą od Lucjusza i Narcyzy pychę i poczucie wyższości. Od obojga, chociaż dobrze zdawał sobie sprawę z sympatii babki Florence do niego.

—— Pójdę poszukać Draco.

Po wymianie paru suchy uprzejmości z Lucjuszem, Theodore prędko wtopił się w tłum pozostawiając syna i żonę w towarzystwie gospodarza. Camilla przejęła na siebie ciężar podtrzymywania rozmowy, a Elijah odzywał się wtedy, gdy było to konieczne. Rozglądał się po zgromadzonych, część kojarzy, część widział po raz pierwszy. Wiele osób spojrzało na schody, wzrok Elijah’y podążył za tłumem. Florence… Nie miał najmniejszej wątpliwości, że to była ona, pomimo koronkowej maski na twarzy. Zdradzał ją nie tylko kolor jej włosów, ale cała jej postawa. Dumnie uniesiony podbródek, wyprostowane plecy, to jak schodziła ze schodów czy sposób w jaki rozejrzała się po sali. Wszystko w niej krzyczało “ Jestem Florence Malfoy”.

Obserwował ją jak do nich podchodziła. Obserwował, gdy witała się z jego matka. Jego wzrok oderwał się od dziewczyny tylko na krótką chwilę, aby skrzyżować spojrzenie z Lucjuszem. Lodowate zimno bijące z oczu starszego mężczyzny było wręcz niepokojące.

——... Prawda synu?

Spojrzał rozkojarzony na matkę, a potem na Florence. Krótka cisza jaka zapadła, wywołała lekki, zwycięski uśmieszek na ustach Camilli.

—— Tak…Bez wątpienie. — Odpowiedział nie odrywając oczu od dziewczyny.

Lucius rozpoczął bal, muzyka rozbrzmiała w sali.

—— Zamierzasz poprosić mnie do tańca czy po dłuższej nieobecności już zapomniałeś jakie panują tu zwyczaje?

Przekrzywił lekko głowę, a kącik ust uniósł się w górę słysząc te drobne uszczypliwości padające z ust dziewczyny. Wyciągnął ku niej dłoń i skłonił się jak nakazuje etykieta. Przyjęła zaproszenia.

—— Wszystko chcesz natychmiast, a wystarczyłaby chwila cierpliwości. — Odparł, gdy prowadził ją na parkiet. Ścisnął delikatnie jej dłoń i niemal niezauważalnie pogłaskał kciukiem jej knykcie.

—— Narcyza nam się przygląda… Matka pewnie też, ale jej nie widzę.

Zajęli miejsce wśród pozostałych par. Taniec się rozpoczął, synchroniczne kroki, obroty w tym samym momencie. Na parkiecie nie różnili się od pozostałych tancerzy. Może… Może sprytne oko by dostrzegło, że Elijah trzyma dziewczynę nieco zbyt blisko, że jest coś intymnego w sposobie w jaki ją obejmuje i w tym jak jego oczy co jakiś czas błądzą po jej twarzy.

—— Mój ojciec z nami przybył. Samo to jest dziwne… Zniknął gdzieś w tłumie, szukał twojego. — Ilość osób na parkiecie, rozmowy, muzyka. Nie obawiał się, że ktoś mógłby podsłuchiwać tańczącą parę. — Dzieję się coś podejrzanego? Czy wszystko jest tak jak zazwyczaj?

Obrót. Biała suknia dziewczyny zawirowała. Patrzył przez moment na nią, ale jego wzrok przyciągnęła postać w oddali, w tłumie osób przyglądającym się tancerzom. Szybko zniknęła.

Przez chwilę sądził, że tylko mu się wydawało. Przemknął ktoś o podobnym wzroście i postawie, a mózg wśród morza obcych twarzy podsunął mu znajomy obraz. To jednak nie były zwidy. Postać pojawiła się ponownie, w towarzystwie swojego ojca. Tym razem Elijah nie miał wątpliwości,

—— Jest tu Prince. — Zakomunikował Florence. W jego głosie pobrzmiewała nutka niedowierzenia. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie miał z mi kontaktu odkąd odesłano go do domu. Tyle się działo przez te parę dni, że nawet nie zauważył, że list który do niego wysłał pozostał bez odpowiedzi.

Taniec dobiegał końca. Elijah starał się nie tracić z pola widzenia przyjaciela i jego ojca. Dostrzegł okazję, gdy ci się rozdzielili.

—— Florence. — Zwrócił uwagę dziewczyny na mężczyzn. — Zagadaj na chwile ojca Prince, żebym mógł z nim porozmawiać.

Muzyka ucichła. Elijah i Florence ukłonili się, wymienili spojrzenia i rozeszli każde w swoją stronę. Jedno ku stole szwedzkim stole przy, którym stał Prince, drugie w tłum za jego ojcem.

—— Prince.

Chłopak odwrócił się na dźwięk swojego nazwiska. Wydawał się ospały, pozbawiony energii, której wydawałoby się, że ma nieograniczone. Patrzył wprost na Elijah’e, ale jego zdawał się go tak naprawdę nie widzieć.

—— Elijah… Nott. — Cień niepokoju przebiegł po twarzy Elijah, gdy usłyszał słowa przyjaciela. —— Ty raczej nie chodzisz na takie przyjęcia.

Cisza… Cisza podczas, której Elijah wpatrywał się w Prince.

—— Zawsze przyda się jakaś odmiana. — Odparł.

Prince rozłożył ręce i uśmiechnął się sztucznie, wręcz nienaturalnie jak na niego.

—— A więc miłej zabawy.

Elijah odwzajemnił uśmiech.

—— Nawzajem, Damien.

Starał zachowywać się jak najswobodniej. Skinięcie głową, schowanie dłoni do kieszeni i odejście. Niepokój jaki odczuwał po dziwnej rozmowie z Princem, był wręcz przygniatający. Coś tu było nie tak, cholernie nie tak, a Prince, jak to Prince wpakował się w jakieś bagno. Najpodlejsze bajoro na całych wyspach. Kurwa.

Dostrzegł Florence. Ich spojrzenia się spotkały. Zrozumiała go bez słów, chwile póżniej wpasowując się w grę pozorów jaka miała miejsce na sali podał jej kieliszek z winem. Uśmiechnął się i pochylił ku dziewczynie szeptając coś cicho. Wyglądali jak zwykła flirtująca ze sobą parą.

—— Mamy problem. Coś się dzieję z Princem. Wątpię, żeby był to zbieg okoliczności.