Just the two of us

             Dla kręconowłosego nie miało większego znaczenia, czy pierścionek był zrobiony w całości przez ukochanego czy też pomagała mu w tym ich dobra kumpela. Liczyło się tylko to, że dzięki temu ich związek mógł jeszcze bardziej się umocnić, wskoczyć na nowy poziom i pokazać, że oboje siebie traktowali na poważnie, chcąc w niedalekiej przyszłości zawrzeć małżeństwo, aby spędzić ze sobą całe życie. Poza tym pierścionek był wyjątkowo przepiękny i blondyn nie mógł wymarzyć sobie lepszego, co było po nim widać, jak ciągle spoglądać na swoją dłoń i uśmiechał się wtedy do siebie głupkowato.
            - Muszę teraz o ciebie bardziej zadbać – powiedział, zaraz będąc jeszcze bardziej szczęśliwy, usadawiając się wygodnie na ciele Zbyszka. Uwielbiał przebywać blisko niego, tak że jego ciało mogło zetknąć się z tym jego, zwłaszcza teraz, po tych wszystkich dniach rozłąki, pragnął być najbliżej jak się tylko dało, będąc stęsknionym za jakimkolwiek dotykiem z jego strony.
            Mógł się domyślać, że na szatyna rozstanie wpłynęło tak samo źle, jak na niego samego, być może nawet gorzej, co było doskonale po nim widać, jak łatwo nie umiał powstrzymać się od agresji, wpadając w bójkę z Przemkiem i raniąc się w rękę. Ale już Marcel w myślach obiecał sobie, że nie dopuści do takiej drugiej sytuacji, choćby miał go osobiście związać i tym samym powstrzymać przed wyładowaniem emocji. Nie chciał drugi raz tak bardzo się o niego martwić, jak wtedy w szpitalu. Dlatego nie zwlekał i ucałował powoli, i delikatnie każdą kostkę jego pokrzywdzonej dłoni.
           - Mam nadzieję, że pomogło, choć trochę. Obiecuję, że usługi pielęgniarza Marcela będą jeszcze lepsze w przyszłości. - Puścił mu oczko, zaraz czując przyjemne dreszcze idące po całym ciele, gdy to dostał nagrodzony pocałunkiem w szyję. Je też uwielbiał, zwłaszcza, że rozpieszczały jego wrażliwą część ciała. - Bezczelny, co nie? -Zwrócił się do psów i zaśmiał się zaraz, spoglądając na Reksia, który to od razu zareagował na taką zniewagę od swojego opiekuna.
            Oczywiście, że taki pomysł nie brzmiał źle, gdy dnie i noce będzie się spędzać przy ukochanym i przy ukochanych psach.
- Możemy nawet na koniec świata, ale morze też wydaje się być git. Zwłaszcza, jeśli masz na myśli Gdańsk – odpowiedział, głaskając opuszkami palców odsłonięte przedramię chłopca. I on wiedział o zamiłowaniu Marcela do dużych miast, a do tego będzie Zbyszek i psy, czego mógł chcieć więcej? A wizja rysowania morza i tworzących się na nich falach, rysowania wysokich klifów, przyozdobionych trawą, była jeszcze bardziej kusząca. Do tej pory mógł inspirować się tylko zdjęciami z internetu, a już jutro mógł mieć je na wyciągnięcie ręki. To napełniło jego serce ekscytacją.
           Gdy na niebie przemknęła spadająca gwiazda, złotowłosy od razu zamknął oczy, życząc sobie, żeby już nigdy więcej ze sobą się nie rozstali. To było w tej chwili jego najszczersze marzenie, podyktowane obecną sytuacją. I być może średnio wierzył w takie rzeczy jak wrzucanie drobnych do fontanny, łapanie się za guzik przy kominiarzu czy właśnie spadająca gwiazda, to nic mu nie zaszkodzi, gdy choć ten raz sobie coś zażyczy od mistycznych sił.
           Wkrótce Marcel uciszył się, nie podejmując kolejnych tematów do rozmowy, zwłaszcza, jak znalazł sobie wygodne miejsce w zagłębieniu szyi Wiśni. Spoglądał tylko tępym spojrzeniem we wschodzące słońce, co chwilę zamykając oczy na kilka sekund. Zbudził się dopiero z transu, słysząc swoje imię, zdecydowanie nie będąc w pełni sił.
           Zwłaszcza, że tej nocy dostarczono mu dużą dawkę emocji – złość, zmęczenie biegiem, a potem płacz ze szczęścia.
           - Mmmm – mruknął niezrozumiale, dając chłopakowi się podnieść, po czym leniwie wspiął się do domku, tam lądując finalnie na miękkim materacu, mrucząc ciche „dobranoc” prosto we włosy ukochanego, po chwili kompletnie odpływając, będąc otulony przyjemnym zapachem fiołków.
**
          Został całe szczęście szybko zbudzony z koszmaru, a raczej ze wspomnienia, w którym to od nowa musiał przeżyć odrzucenie przez chłopaka: to jak po raz pierwszy nie chciał go przytulić, to jak odrzucił jego rękę i w końcu to jak wypędził go z domu. I mimo że teraz znał powód takiego zachowania przez Zbyszka, to jednak nie panował nad tym, co przedstawi mu mózg. A sen wydał mu się taki realny i namacalny, że gdyby nie widok znajomych czekoladowych tęczówkach, to niewątpliwie byłby jeszcze bardziej wystraszony niż teraz i dodatkowo jeszcze smutny, aczkolwiek przyniesione śniadanie do „łózka” przez Wiśnie, wywołało na twarzy niższego uśmiech.
          - Łał, nie wiedziałem, że coś dla mnie sprowadzili – skomentował, odbierając pakunek od chłopca.
          Kiedy szatyn ponownie do niego wrócił, blondyn zdążył pościelić po nich ich prowizoryczne łóżko, jak i próbując doprowadzić swoje włosy do porządku, a przynajmniej najbardziej jak to się dało, mając do dyspozycji tylko własne palce i lusterko.
         - To wtedy wrócimy biegiem tutaj i wrócimy jutro – odpowiedział, szturchając lekko Zbyszka w bok, by przestał się martwić. Wyjątkowo dla Marcela było to ich najmniejsze dzisiaj zmartwienie. Poza tym wątpił, że naprawdę mógłby nie iść do pracy. - Albo... każemy Rambo i Reksiowi go zagryźć. - zażartował, śmiejąc się. - No dobra. Chociaż do zalizania go na śmierć byłyby zdolne – dodał. - A ona też pracuję. Tylko zostawię jej karteczkę. I myślę, że ty też powinieneś ją zostawić, chociaż dla dziadka.
         Uznał, że powinni poinformować swoje rodziny o ich ucieczce, by chociaż wiedzieli, że nic się im nie stało. Chociaż na tyle obie rodziny zasługiwały, jeśli nie zamierzali się pożegnać z nikim. Powinni chociaż wiedzieć, że chłopcy nie zostali porwani i nie grozi im bezpieczeństwo. Zawsze to była szansa, że nie będą mieli na ogonie policji.
         Zwłaszcza dziadkowi powinni zostawić krótką wiadomość, uspokoić jego starcze nerwy. Chyba jako jedyny z całej rodziny wspierał tę dwójkę, nieważne, co by się stało, więc zwłaszcza on zasługiwał na poinformowanie, o tym, co się będzie działo z jego wnuczkiem... No i może to będzie dobra okazja, by przeprosić go o kradzież ogórka, która niedługo miała nadejść.
        - A buziak na dzień dobry? - zapytał z udawanym wyrzutem, gdy już zamierzali schodzić na dół. Finalnie sam stanął na palcach, ucałowując chłopca prosto w usta i żałując, że nie mieli czasu na drobne pieszczoty językiem. Za tym też się stęsknił.
        Tak jak planował, w domu Marcela nie było ani jednej żywej duszy, dlatego od razu po przekręceniu klucza w drzwiach, wpuścił do środka swoją gromadkę, kierując się od razu do kuchni. Tam po umyciu rąk, wziął się za szykowanie porządnego śniadania dla swojego chłopca – do małego rondelka wsypał bezglutenowe płatki owsiane, dodając do nich mleko i trzy kostki gorzkiej czekolady. Po kilku minutach te trafiły do niebieskiej miseczki, gdzie na wierzch położył umyte borówki oraz maliny, a na wierzch wsypał resztki orzechów włoskich. Tak gotowe danie położył przed samym nosem chłopakowi, wciskając mu w rękę łyżkę.
         - Jedz. - Ucałował go w czoło i następnie skierował się na drugie piętro, do łazienki.
         Nie mógł pozwolić, by jego ukochany na śniadanie miał tylko marnego batonika, zwłaszcza po ostatnim incydencie w szkole. Dlatego jeszcze bardziej martwił się o jego samopoczucie, zwłaszcza, że dzisiejszy dzień mógł być dla nich długi.
         W łazience wziął krótki, ciepły prysznic, myjąc także swoje już przetłuszczone i w nieładzie loki, które wołały już o szampon. Tam pod ciepłą wodą zaatakowały go po raz kolejny złe myśli, zaszczepiając w nim ponownie wątpliwości. Nie umiał pozbyć się z głowy myśli, co jeśli im się nie uda? Czy wtedy wrócą potulnie do domu, przepraszając rodziców i co wtedy będzie z ich związkiem? Już teraz pomimo obietnicy szatyna i pierścionka, o to się szczególnie martwił. I nie umiał być beztroski w całej tej ucieczce. Zwłaszcza, że nie mieli osiemnaście lat.
          Westchnął ciężko, w końcu docierając do swojego pokoju i od razu wziął się za pakowanie. Na sam dół torby podróżnej położył kurtkę jeansową, którą przygotowywał dla Zbyszka, a na nią powciskał swoje najpotrzebniejsze ubrania. Spakował ulubione swetry, a zwłaszcza ten z żabą, tak samo jak kilka par t-shirtów, krótkich spodenek i długich jeansów. Dołożył jeszcze czarną bluzę, zimowe buty i kurtkę, i tak o to część ubraniowa była spakowana, zaś do kolejnej torby trafiły najpotrzebniejsze kosmetyki chłopaka, jak i wszystkie przybory do malowania, i do rysowania, jakie mógł tylko do niej zmieścić. Do plecaka zaś trafił laptop, kable i najważniejsze leki, takie jak tabletki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, opakowanie plastrów, bandaży, spray na komary, płyn do odkażania ran i znalazły się nawet leki przeciwbiegunkowe czy syrop na kaszel, jak i oczywiście lubrykant wyjęty spod czeluści łóżka. Spodziewał się, że Zbyszek mógł zapomnieć o spakowaniu ewentualnych leków, a one potrafiły być drogie.
        Pożegnał się ze smutnym uśmiechem ze swoim pokojem, zamykając za sobą drzwi. Nie wiedział, czy kiedykolwiek tutaj wróci, a co by tu się nie działo... to był jego pokój, w którym mieszkał przez tyle lat, zbierając różnorakie wspomnienia, wpadając na nowe pomysły swoich obrazów i malując je do późnych godzin. Zdecydowanie będzie za nim tęsknił i miał wrażenie, że każdy pozostawiony tutaj mebel tak samo, bo pomieszczenie nagle stało się takie nijakie, pozbawione duszy i stojąc puste.
        Po spakowaniu wszystkiego czego potrzebował, poprosił o pomoc ze znoszeniem wszystkich toreb swojego chłopaka, wiedząc od razu, że podniesienie niektórych bagaży mogło wydłużyć czas spędzony w domu przynajmniej o dwa razy. Następnie usiadł przy blacie w kuchni i tak jak wspominał zabrał się za pisanie listu do swojej rodzicielki.

- Mamo, wyjeżdżam dzisiaj stąd z Wiśnią. Uznaliśmy, że to jedyny sposób, żebyśmy mogli być razem, jeśli tutaj nikt nie chce nas zaakceptować.
Proszę, nie szukaj mnie. Może kiedyś Was odwiedzę.
PS.: Wczoraj mi się oświadczył <3
- Marcel

        Nie był przekonany, czy ostatni wers listu powinien zostać napisany, ale może gdzieś w głębi serca liczył, że ta wiadomość uświadomi rodzicom, że Zbyszek nie był dla niego kimś, z kogo mógł się wyleczyć. Może zrozumieją, że swoim zachowaniem stracili syna.
        - Okej, możemy iść.

        Z uśmiechem złapał jedną z kanapek przygotowaną przez ukochanego, a w drugą rękę chwycił jeszcze opakowanie humusu, w którym to zamierzał później maczać warzywa pokrojone przez swojego chłopaka. I z takim pakunkiem, zabierając jeszcze pozostałą część swojego bagażu, mogli opuścić dom blondyna i skierować się do ich kolejnego celu.
       Marcel po zjedzeniu ciasteczek na śniadanie, nie odczuwał wcale głodu, ale zdawał sobie sprawę, że nie był to najbardziej zdrowy i pożywny na świecie, dlatego w czasie drogi do domu Zbyszka, zjadł swoje drugie śniadanie. Nie jadł też jakoś dużo, więc nawet ta jedna kromka chleba mu wystarczyła, a najwyżej więcej zje w podróży. Najważniejsze dla niego było to, że jego narzeczony zjadł odpowiednie śniadanie i nie będzie głodny siedział za kierownicą.
        Całe szczęście wszystko zdawało się iść zgodnie z ich planami, zwłaszcza, jak ich nowy dom na kółkach w końcu odpalił, będąc gotowy na podróż.
        - Kto był taki inteligentny, by nazwać to auto ogórkiem. - Zaśmiał się, do tej pory nie mogąc uwierzyć, że tak nazywa się auto.
        Przytaknął, odprowadzając chłopaka do drzwi i zaraz został w garażu sam wraz z psami, ochoczo obwąchującymi ich nowy nabytek, zaś sam chłopak zgodnie z poleceniem wyższego, opróżnił auto z ubrań prawdopodobnie dziadka, odkładając je na jedną z półek. To samo zrobił z jego narzędziami i paragonami, w duchu przepraszając starszego człowieka, że grzebie w jego rzeczach. Ale tym samym we wnętrzu auta od razu zrobiło się więcej miejsca, może nie na tyle, by od razu poczuć się w nim super komfortowo, ale liczył, że po wniesieniu tutaj ich materaca, kolorowych poduszek i koców, to miejsce odżyje. Poza tym mieszkanie z szatynem było wspaniale gdziekolwiek, zwłaszcza, jak codziennie będzie mógł obok niego zasypiać bez wysyłania do niego wiadomości tekstowych.
       W głaskaniu ich ukochanych psów, a szczególnie białej sierści Rambo, przerwał mu znajomy głos, który nie mógł zwiastować nic dobrego, zważając na sytuacje, w której to dwójka chłopców była położona. Marcel nie musiał nawet intensywnie wsłuchiwać się w rozmowę dwójki braci, by móc ją słyszeć. Widocznie drzwi i ściany nie były tak grube, by wyciszyć cały hałas w tej części domu.
      Już miał iść rozdzielić rodzeństwo, słysząc niepokojący dźwięk uderzenia ciała o ścianę, ale zatrzymał się w połowie drogi, słysząc jeszcze bardziej niepokojące słowa swojego ukochanego. I nagle wszystko zaczynało mu się układać w całość. Do tej pory uważał, że nie był tak blisko ze swoim bratem ze względu różnić poglądowych i dlatego, że Zbyszek nie wierzył w coś, z czym Mateusz powiązał całe swoje życie, ale najwidoczniej sprawa była całkowicie inna.
      W jednej chwili poczuł, jak przez niego przepływa złość, kując go po całym ciele. Miał ochotę co najmniej uderzyć młodego księdza, ale koniec końców krótko po tej myśli zjawił się jego chłopiec. Może sam blondyn nie był taki skłonny do rękoczynów, jak ten drugi, ale niewątpliwie zawsze stawał w jego obronie.
       Zawołał ich psy, wpuszczając je do środka pojazdu, a gdy te usiadły na podłodze, ten usiadł na miejscu pasażera, zapinając pasy. Na odchodne wysłał ostrzegawcze spojrzenie w stronę brata Zbyszka, teraz naprawdę ciesząc się, że już nigdy więcej nie będzie musiał go widzieć.
       Na miejscu, uklęknął na trawie, przytrzymując obydwa psiaki za szyję i obserwując, jak część życia chłopców wyrzucana jest na trawę.
       - Daj, aż takie ciężkie to dla mnie nie jest – odpowiedział z udawanym uśmiechem, bo wciąż nie umiał przestać myśleć o zdaniach, które niedawno usłyszał.
      Odebrał od szatyna materac i powoli, i z pomocą jednej ręki chłopaka, jakoś zapakował go do ogórka. Materac okazał się być cięższy niż myślał, ale zadanie nie było aż takie niewykonalne dla wątłych mięśni blondyna.
       - Uno i chińczyka, żebym mógł cię wieczorami ogrywać – odpowiedział, podarowując mu przyjacielskiego kuksańca w bok, po czym udał się do domku, skąd tak jak powiedział, zgarnął dwie ulubione gry i kilka swoich rysunków, jak i taśmę klejącą.
        Wrócimy tu jeszcze – pomyślał, jakby składając obietnicę temu miejscu, a następnie z bólem zszedł na dół, jeszcze na chwilę zatrzymując się przy wydrążonych w drzewie ich inicjałach. Za tym miejscem, za ich pierwszym domem, ale z drugiej strony, to obecność jego narzeczonego tworzyła z tego miejsca ich pierwszy, wspólny. Z tą myślą był gotów pożegnać się z tym miejscem.
         Zabrane rysunki porozwieszał za pomocą taśmy klejącej po ścianach auta, choć tym ozdabiając wnętrze. Do tego kolorowe poduszki i koce, gdzie niektóre z nich niewątpliwe zostaną zarekwirowane przez Rambo i Reksia, i robiło się tu od razu przytulniej.
        - Słyszałem całą rozmowę z Mateuszem – powiedział wreszcie, uśmiechając się smutno. Musiał z nim o tym porozmawiać albo chociaż spróbować. - Nie musimy o tym rozmawiać, jeśli nie chcesz.. ale nie mogę uwierzyć, że był do czegoś takiego zdolny. Byłeś tylko dzieckiem i nieważne, czy wtedy się na to zgodziłeś czy nie, to ten skurwysyn nie powinien cię tknąć – dodał, używając przekleństwa, co niewątpliwie było dla blondyna rzadkim zjawiskiem.
        Wtedy też ujął w dłonie zdrową rękę ukochanego i opuszką kciuka zaczął głaskać jej wierzch,
        Dla niego było niepojęte, jak własny brat mógł dopuścić się takiej rzeczy na dziecku, a jeszcze bardziej nie mógł zrozumieć, że taki sekret wychodził na światło dzienne dopiero teraz, ale oczywiście nie był zły na Zbyszka. Byli wtedy tylko dziećmi i zrzucenie takiej bomby w czasie, gdy ich rozmowy opierały się na kłóceniu się, kto kogo pierwszy dotknął patykiem lub rozmawianie o nowych zabawkach, mogło być po prostu trudne... A potem już mogło nie być odpowiedniej chwili, by to powiedzieć. Mimo wszystko Marcel zawsze był z nim szczery i mówił mu o wszystkim, ale w przeciwieństwie do Wiśnia, nigdy nie był postawiony w takiej sytuacji.
       - Przepraszam, że nigdy niczego nie zauważyłem. - Westchnął ciężko, czując się niejako też winny. Nigdy nie zauważył, żeby Zbyszek zachowywał się dziwnie, jeśli chodziło o tę sytuację, a był pewien, że dobrze go znał i kto jak kto, ale on akurat umiał zobaczyć, kiedy ten drugi aktorzył.- I obiecuję, że już nikt cię nie skrzywdzi, okej? - powiedział, uśmiechając się delikatnie. - Czy... to była jednorazowa sytuacja? I czy to w porządku, jak uprawiamy seks oralny? Nie musisz tego robić – dodał, będąc całkowicie szczerząc. Uwielbiał te chwilę zbliżenia pomiędzy nimi i wszystkie ruchy ze strony Zbyszka, ale jeśli jakiekolwiek go krzywdziły czy się do nich zmuszał, to nie miało to sensu.

              Usadowił się wygodnie na kolanach ukochanego, od razu przytulając go do siebie, a następnie złożył delikatnego całusa na czubku głowy. Poczuł wtedy ulgę, jakby spadł mu kamień z serca, gdy ten zaczął tłumaczyć, że wspomniane wydarzenie nie wpłynęło mocno na ich związek, jak i na ich intymne chwile i blondyn nie miał już wątpliwości, że tak było, bo faktycznie nigdy nie zauważył, że jakoś wzbraniał się przed tym faktem czy unikał sprawiania mu oralnej przyjemności, ale mimo to, musiał o to zapytać i się upewnić. Zbyt bardzo go kochał, żeby nieświadomie go skrzywdzić.
             - Po prostu się o ciebie martwię – powiedział, wzdychając cicho.  - To nie jest kwestia psucia humoru. Nie jesteśmy ze sobą tylko w dobrych chwilach, kiedy nic się nie dzieje – przypomniał mu.  - Od dzisiaj żadnych sekretów, okej?
             Od razu odwzajemnił pocałunek, zawieszając dłonie wokół szyi ukochanego i oddał się tej chwili, która niestety trwała dla obydwojgu za krótko, na co niższy teatralnie wygiął usta w podkówkę, po czym chcąc czy nie chcąc usadowił się na swoim siedzeniu. Wiedział, że pewnie nie pozostało im za dużo czasu, odkąd Mateusz dowiedział się o całej sytuacji i niestety musieli stąd ruszać jak najszybciej. W innym przypadku mogli zostać zatrzymani przez rodziców, a drugi raz podjęcie takich kroków mogło być trudniejsze.
             - No okej – odpowiedział niechętnie.  - Mam nadzieję, że ogórek wytrzyma ewentualne zajeżdżenie silnika.
              Marcel zdecydowanie nie był tak wszechstronnie uzdolniony, co jego chłopak. Znał się tylko na sztucę i umiał zagrać kilka urywek z melodii, jakie nauczył go Zbyszek, zaś szatyn oprócz właśnie umiejętności prowadzenia auta, znał się na muzyce, znał milion rodzai roślin i kwiatów, które blondyn słyszał po raz pierwszy i do tego był w stanie zrobić drobne naprawy w domu, a także potrafił prowadzić samochód, gdzie wiedza blondyna kończyła się na tym, gdzie znajdują się poszczególne biegi.
             Obrócił się jeszcze ostatni raz czytając tabliczkę z przekreśloną nazwą wsi, gdy już z niej wyjeżdżali i uśmiechnął się smutno. Pomimo nazbieranych tutaj złych wspomnień, oczywiście miał te piękne i niewinne, praktycznie wszystkie związane z chłopakiem siedzącym za kierownicą. I mieszkał tutaj przez tyle lat swojego życia, dlatego mimo wszystko to miejsce dużo dla niego znaczyło. A gdyby nie ono, to nigdy nie poznałby swojej bratniej duszy.
            Na jego twarzy w mig pojawił się szeroki uśmiech w akompaniamencie swojego chichotu i szczekania psów, gdy tylko na twarzy Wiśni pojawiła się czysta radość. Wtedy też w stu procentach upewnił się, że ta decyzja podjęta przez nich była dobra, niezależnie od konsekwencji, jeśli Zbyszek był taki szczęśliwy. Marcel mógł nieprzerwanie patrzeć na roześmianego chłopaka, samemu będąc wtedy szczęśliwym.
**
             - Obudzili się dopiero teraz, że mają siedemnastoletnich synów – skomentował, biorąc telefon ukochanego do ręki i zgodnie z jego prośbą po odblokowaniu odciskiem palca telefonu, zablokował numer jego brata, mamy i taty, a następnie wszelkie SMS-y informujące, że próbowali oni się do niego dodzwonić, wrzucił do spamu. To samo zrobił ze swoim telefonem, nie mając również najmniejszej ochoty rozmawiać ze swoimi rodzicami. Domyślał się, że nie chcieli pogratulować im ucieczki, a słownym szantażem sprowadzić do domu, mimo że przeczuwał, że zrobiliby to tylko, aby sąsiedzi tylko o nich nie plotkowali, dlaczego uciekł z domu ze swoim „przyjacielem”.
            Oprócz tej kwestii wątpił, żeby było to podyktowane zwykłą troskę, zwłaszcza teraz, gdy wyjawił, że nie udało się im rozdzielić go ze Zbyszkiem. A być może zbyt brutalnie oceniał swoich rodziców, ale teraz już o tym nie myślał.
            - Rozprostuje nogi – poinformował, bo wcale nie musiał zrobić postoju na toaletę czy jedzenie, w przeciwieństwie do ich ukochanych psów od razu reagując na słowa jednego ze swoich opiekunów, co wywołało delikatny uśmiech na twarzy tego drugiego.  - No skoro taki chętny jesteś... - Podał mu znalezione w torbie woreczki i uśmiechnął się niewinnie. Zdecydowanie zbieranie psich odchodów nie było jego ulubionym zajęciem w wychowaniu psich dzieci, a Wiśnia przecież sam siebie zaproponował.
           W zamian tego przyszykował do psich misek wody, by mogły ugasić pragnienie, gdy już skończą ganiać za sobą i postawił je przy aucie, a sam szybko przerzucił naklejone rysunki ze ścian na okna, rysunkami do środka. Tak mógł nadać temu miejscu więcej prywatności, zwłaszcza do tego, co planował, jak tylko wróci z małego spacerku. Zdecydowanie przydałyby się im zasłonki.
         Wyskoczył z auta i ruszył w stronę pagórka, powoli podziwiając przyrodę czy wypatrując kolejnych inspiracji. Spacerując wokół kolejnych traw usianych kwiatami, nawet miał okazję pogłaskać jamnika szorstkowłosego, a następnie po kilkunastu minutach ponownie był przy aucie, czekając na szatyna. A gdy ten podszedł, od razu stanął na palcach, obejmując go w pasie i przyciągając go do siebie.
         - Chyba coś proponowałeś na tym postoju... - Uśmiechnął się zadziornie, po czym złączył ich usta w namiętny pocałunek, dokładając do niego język. Ich języki niemal natychmiast splotły się ze sobą w miłosnym tańcu, już doskonale znając te okolice, ale mimo wszystko i tak wywoływało to przyśpieszone bicie serca.
        Niewiele później jego dłonie wkradły się pod materiał koszulki ukochanego i po kręgosłupie od razu przeszły go dreszcze, gdy tylko mógł dotknąć nagą skórę swojego narzeczonego. Dopiero teraz dotarło do niego, jak bardzo stęsknił się za tą fakturą i przyjemnym ciepłem, za praktycznie każdym kawałkiem skóry Zbyszka. Teraz nareszcie miał to na wyciągnięcie ręki. A gdy dłoń Marcela wylądowała na jędrnych pośladkach chłopaka, ściskając jedną stronę, wciągnął go do środka auta, zasuwając za sobą drzwi. Tam pozbawił ich obydwu górnego odzienia, rzucając je gdzieś na fotele.
        Położyli się obydwoje na materacu, gdzie blondyn zawiesił nogę na biodrze swojego szatyna, przysuwając swojego kochanka jeszcze bliżej. Jego jedna z dłoni czule gładziła policzek, druga zaś nie była taka niewinna, bo co rusz przejeżdżała po nagiej klatce piersiowej, zaczepiając, co chwilę sutki. Chciał mieć go już tylko dla siebie.
        Aż w końcu jego dłoń nie zsunęła się pod spodnie chłopaka, od razu natrafiając na już twarde przyrodzenie szatyna, które to powoli zaczął masować. Oczywiście tak, jak zawsze schlebiało mu to, jak szybko umiał go przygotować do dalszych czynności, ale Marcel tak czy siak lubił tę całą grę wstępną, dlatego też zaraz znudził się tą pozycją i usadowił się tuż nad Zbyszkiem, uśmiechając się do niego i wpatrując intensywnie w jego czekoladowe tęczówki.
         - Uwielbiam twoje oczy – skomplementował go, składając na jego malinowe wargi jeszcze jednego buziaka.
Koniuszkiem języka zsunął się po żuchwie szatyna, zaznaczając mokrą ścieżkę od szyi aż do szlufek jego spodni, robiąc tylko mały przystanek, gdy na chwilę possał prawego sutka. Tym razem na spokojnie odpiął pasek i spuścił spodnie wraz z bokserkami do kolan ukochanego, a jego oczom ukazał się penis swojego chłopca, który zaraz miał się ślicznie błyszczeć od śliny narzeczonego.
          - Zbysio? - zaczął, uśmiechając się lisio.  - Kocham cię – dodał szybko i zanim ten zdążył cokolwiek odpowiedzieć mu na pierwsze zdanie czy też ochrzanić go za zakazane słowa, wziął jego męskość do ust, przymykając przy tym powieki i rozkoszując się chwilą. Tak jak to pamiętał, był cudownie ciepły, a skóra wokół niego delikatna, zaś zapach równie odurzający,
          Język od razu przeszedł do czynów, zaznaczając swoje terytorium, gdy wargi mocno i pewnie objęły penisa szatyna, posuwając się w górę i w dół. Kreślił na nim rozmaite wzorki, szczególnie skupiając uwagę na główce, aż wreszcie nie wziął całego rozmiaru do buzi, zasysając się na nim. Tej sztuki również nauczył się przy nim.

                Nawet pomiędzy jego kroczem, spod przymrużonych powiek oglądał mimikę twarzy ukochanego, gdzie jego czekoladowe spojrzenie było skupione tylko na nim, a usta delikatnie rozchylone i gdy tylko próbował nimi wypowiedzieć jego imię, blondyn był całkowicie oddany chłopakowi. Uwielbiał się nim zajmować i sprawiać mu przyjemność, obserwować, jak jego ciało nie może powstrzymać się przed jękami czy jak jego oddech nagle przyśpiesza. To sprawiało niesamowitą satysfakcję Marcelowi i łechtało jego ego, a do tego lubił, jak jego ręka lądowała pomiędzy złotymi lokami.
              Z uśmiechem posłusznie zawisł swoim kroczem tuż nad twarzą szatyna, co już samo w sobie było podniecające i jednocześnie jeszcze bardziej intymne, gdy Zbyszek z dołu widział wszystkie szczegóły jego dolnej partii. Całe szczęście już dawno, też dzięki niemu, wyzbył się wszelakich kompleksów dotyczących swojego ciała.
            Zatrząsł się cały, teraz samemu rozchylając malinowe wargi, czując język na swoim przyrodzenie. Za tą pieszczotą był również stęskniony, jak za całym seksem i tylko czekał niecierpliwie aż ukochany weźmie go całego do ust. Niestety ten przeciągał ten moment, co wydawało się dla blondyna wiecznością, zwłaszcza, jak dłonie szatyna tylko dotykały nasady penisa, zamiast zająć się całością, a w szczególności główką. Zaczynał teraz poważnie żałować, że wymówił na głos jego imię, zdając sobie boleśnie sprawę z tego, że gdyby tego nie zrobił, to najprawdopodobniej już dawno mógłby się zatopić w ciepłej buzi Wiśni, o czym już tylko marzył.
           - Kochanie! - jęknął przeciągle, mimowolnie odsuwając się tyłkiem od chłopaka, będąc w szoku, czując tak nagle jego język na swojej dziurce, ale już po chwili znowu zbliżył się do niego, z utęsknieniem czekając na kolejny ruch. - Nie męcz mnie... - wyburczał, marszcząc brwi, choć w tej pozycji na pewno tego nie widział.
          Wychylił się na chwilę do swojej torby i za chwilę podał chłopcu lubrykant, a sam położył się na ciele ukochanego, ponownie biorąc jego przyjaciela do ust, tym razem od razu zwiększając szybkość swoich ruchów. Głowa rytmicznie robiła ruchy w górę i w dół, za każdym razem pochłaniając całość, czasem przetrzymując go tam na dłużej i wtedy intensywnie zajmując się jego główką, zlizując, co chwile sączący się prejakulat. I oczywiście nie przestał, gdy ten kazał mu zwolnić, zwłaszcza, jak jego mowa ciała mówiła sama za siebie, samemu pakując przyrodzenie w usta kręconowłosego. A ten po chwili jęknął wciąż trzymając penisa ukochanego w ustach, wyginając się biodrami jeszcze bardziej w stronę szatyna.
          T-tak – mruknął, na chwilę oswobadzając usta. Przez te kilka dni zdążył się odzwyczaić od uczucia wypełnienia i już na starcie nieświadomie się spiął, zaraz jednak się rozluźniając. Dopiero aktywowanie jego prostaty dało zamierzony efekt i zwiększenie podniecenia. - Zerwałeś ze mną – skomentował i wrócił do swojego zajęcia. Po zerwaniu, jego libido przecież drastycznie spadło i była to zdecydowanie ostatnia rzecz, jaką wtedy miał ochotę ze sobą zrobić. Poza tym masturbacja od dawna zdecydowanie różniła się do dotyku czyiś rąk.
         Blondyn w końcu zaczął cicho jęczeć, dusząc wszystko na penisie Zbyszka, ale przy tym sam mimowolnie poruszał się w ciepłej buzi ukochanego. Tak jak pamiętał było tam cudownie ciepło i wilgotno, do tego zęby, które czasami przypadkowo drażniły delikatną skórę. Jeszcze na domiar złego cały czas te dwa palce zaczepiały czuły punkt w jego tyłku, ten punkt, o którym już sam zdążył zapomnieć. Całe szczęście wkrótce poczuł, że kochanek był już blisko, bo tym razem, to kręconowłosy mógłby po raz pierwszy skończyć przed nim, czego kompletnie nie chciał. Dlatego już na końcu to jego palec posmarowany w lubrykancie wsunął się do dziurki Wiśni, ale skupił się na masażu prostaty, a nie na rozciąganiu go.
        Zacisnął mocniej wargi i przyśpieszył ruchy palca w środku, i uśmiechnął się sam do siebie, czując ciepłe nasienie rozpływające się po podniebieniu, jak i to spływające prosto do gardła. Nie mając za dużego wyboru, dzielnie przełknął słonawy płyn, a kiedy się odsunął, zlizał z przyrodzenia resztki, które nie zdążył przełknąć, napawając się widokiem świecącego się penisa kochanka. Czy właśnie zyskał inspirację na kolejny obraz?
        - Ja ciebie też – odpowiedział. - Tak wyszedłem z wprawy czy ty stałeś się bardziej wytrzymały? - zapytał, rozbawiony.
Jakby na zawołanie słysząc, że wreszcie może poczuć go w sobie, i on podniósł się do siadu, ale za chwilę wygiął usta teatralnie w podkówkę na jego kolejną prośbę.
        - Bo wolę cię czuć bez niczego. Zwłaszcza, jak we mnie dojdziesz... - wytłumaczył, próbując go jeszcze przekonać do rezygnacji z zabezpieczenia.
        Miało one oczywiście swoje plusy, jak to, że nie będą musieli sprzątać podwójnego bałaganu czy też po całym stosunku będzie mógł jeszcze raz wziąć go do buzi, ale największym minusem było to, że nie będzie mógł poczuć, jak ciepły płyn rozpływa się w jego wnętrzu, co lubił i uważał za swoją nagrodę. Był w stanie nawet zaryzykować ewentualny ból brzucha, w przeciwieństwie do Zbyszka.
       Po pocałunku niechętnie wyjął z kieszeni chłopaka niebieskie opakowanie gumki i wraz z nią pomiędzy swoimi palcami, przyciągnął za podbródek Wiśnie do kolejnego pocałunku, a wolną dłonią złapał za jego penisa, którego było trzeba jeszcze raz obudzić na kolejne pieszczoty, ale tak jak zawsze wystarczyło parę ruchów ręką i już piegowaty mógł nakładać na sterczący sprzęt prezerwatywę. Sprawnie obsłużył się sam smarując przyrodzenie chłopaka lubrykantem, zaś resztka z palców trafiła na swój otwór. Nie mógł czekać już ani chwili dłużej, dlatego od razu nakierował go na swoją dziurkę, powoli opuszczając się na ukochaną twardość, co skwitował cichym westchnieniem prosto w usta szatyna.
       Całe szczęście dzięki odpowiedniemu przygotowaniu przez swojego chłopca, obyło się bez bólu i już pomału mógł chłonąć całą przyjemność z seksu.
       - Za tym też tęskniłem. - Oplótł rękoma szyję Zbyszka, opierając czoło o jego czoło i coraz szybciej zaczął z jego pomocą poruszać biodrami, chłonąc go sobą, a za każdym razem, jak ocierał się o czuły punkt, jęczał spod drżących powiek. Najbardziej jednak lubił, jak oboje mogli na siebie patrzeć, jak zahipnotyzowani, dlatego popchnął chłopaka, zmuszając go do ponownego położenia się pod nim.
       - O taaak – jęknął przeciągle, już bez problemu chłonąc całego penisa. Ręce oparł o klatkę piersiową swojego ukochanego, znowu przyśpieszając, tylko w pewnym momencie przesunął dłoń Zbysia ze swoich pośladków na swojego penisa, żeby im mógł się zająć. A jeśli bez wsparcia, szybciej się zmęczy, to po prostu zmienią pozycję.

         Bez słowa sprzeciwu przystał na jego prośbę, opierając się ciałem o klatkę piersiową ukochanego i od razu zaczął namiętnie się z nim całować, wychodząc naprzeciw językowi i tak jak zawsze przeplatał się z nim na zmianę, oddając mu całkowicie siebie. Wymiana śliny była chaotyczna, gdzie Marcel ani na sekundę nie przestawał się poruszać, dobijając aż do samych jąder, które obijały się o jego pośladki. Ten dźwięk podsycany własnymi jękami i głośnymi oddechami obojgu chłopców, doprowadzał blondyna powoli na granice swojej przyjemności. Oprócz samej obecności szatyna, nie mógł zaprzeczyć, że nie tęsknił za jego dolną partią ciała, które teraz tak gładko wchodziło w jego wnętrze.
         Zachichotał krótko odpowiadając Zbysiowi, gdy przez przypadek z cichym stukotem zetknęli się zębami. Za to właśnie uwielbiał ich wspólne zbliżenia – nie było tutaj żadnego wstydu czy zażenowania, a ciągła adoracja swoich ciał i sprawianie sobie nawzajem przyjemności. Do tego świetnie umieli ze sobą się skomunikować podczas samego aktu, mówiąc na głos, co im się podoba, a co nie.
          - Ja ciebie bardziej – odpowiedział od razu, posyłając mu czuły uśmiech. I jak mógł nie kochać chłopca, jeśli tak bardzo chciał go zapewnić o swojej miłości po tych minionych wydarzeniach?
          Wkrótce jego nogi, pomimo starania się i największych chęci, odmówiły mu posłuszeństwa. Zaczęły się ze zmęczenia trząść i boleć, co spowodowało, że blondyn musiał zwolnić, chociaż tylko na chwilę. Już miał zakomunikować, żeby zmienili pozycję, ale z pomocą przyszedł mu Wiśnia, dźwigając jego tyłek i tym samym pomagając mu się unosić.
         W międzyczasie nadszedł czas na kolejny orgazm szatyna i wtedy właśnie Marcel po raz kolejny pożałował, że jego ukochany chciał kochać się z nim w gumce, bo w tamtym momencie tylko marzył, żeby został zalany ciepłym nasieniem, traktując to jako nagrodę i fakt, że tak bardzo działał na zmysły chłopca. Wiedział przecież, że zapewni mu jeszcze przynajmniej jeden orgazm, zanim sam nie dojdzie.
        Jednakże zaraz krótko się zaśmiał, by po chwili spojrzeć z czułością na pokrzywdzonego chłopaka, mając ochotę wycałować nowego guza ukochanego, ale niestety był za daleko, a w tej chwili blondyn czuł, że nie ma już siły, by się podnieść.
         - Nic ci nie jest? - zapytał, żeby się upewnić. A odpowiedzią na jego pytanie było ponowne wejście w blondyna, na co ten jęknął przeciągle, zaraz zagryzając dolną wargę. Objął swojego narzeczonego udami w pasie, chcąc przyciągnąć go jeszcze bliżej siebie i w razie czego zapobiec jego ucieczce. Z każdą sekundą pragnął go coraz bardziej, wręcz chorobliwe pożądając jego ciała, stąd jego dłoń nerwowo jeździła po klatce piersiowej kochanka. Chciał, żeby ta chwila trwała wiecznie, żeby mógł w nieskończoność patrzyć w te czekoladowe tęczówki, choć w tej chwili zielone tęczówki patrzyły się w nie pustym spojrzeniem, lekko zamglonym, ale jeszcze na tyle przytomnym, żeby podziwiać rysującą się przyjemność na twarzy Zbyszka – to jak miał rozchylone wargi, ciągle wyznając miłość chłopcu, lekko przymknięte powieki i spięte brwi. Był to jeden z ulubionych widoków Marcela.
        Ten widok z ciągle pieszczoną prostatą i czułym punktem na penisie blondyna, sprawiło, że i on tak dłużej nie wytrzymał. Dosłownie sekundę po usłyszeniu swojego imienia, które niewątpliwie było wyzwalaczem, wygiął się w duży łuk i z głośnym krzykiem wystrzelił ładunkiem trzymanym od tygodnia. Kilka kropel nasienia trafiło nawet na szyję i brodę chłopca, rozbryzgując się po całym ciele. Zacisnął też dłoń na kocu, leżącym obok i odchylając głowę, a przed jego oczami na parę sekund pojawiły się mroczki przed oczami. Tak silnego orgazmu chyba nie miał nigdy, dlatego też wrócił do rzeczywistości dopiero, kiedy ukochany wziął w obroty jego sutka.
          - Jak ty to robisz... - wymruczał, delikatnie smyrając palcami jego plecy. - Gdzie chowasz takie pokłady siły? Zdradź mi swój sekret. - Uśmiechnął się. - Wiśnia... Jestem zmęczony – wyburczał, po czym ucałował go w czubek nosa.
          Niemalże czuł, że gdy tylko się podniesie, to jego nogi nie będą w stanie się utrzymać, bez trzęsienia się. Dla niego jeden orgazm był zdecydowanie wystarczający i jedyne, o czym marzył, to wtulenie się w ciało swojego skarba i krótka drzemka. Niestety pozostawał jeszcze problem stojącego na baczność penisa Zbyszka, który wciąż po trzech orgazmach nie miał dość, co zadziwiało blondyna, no i nie chciał zostawiać chłopaka z „problemem” samego, a porządnie go zaspokoić. Należało im się to po ostatnim dramacie przeżytym na wsi. Dlatego westchnął cicho i podniósł się do siadu, zaraz próbując dosięgnąć do wody. Tak jak przypuszczał, jego nogi od razu na kolejny „wysiłek” zareagowały trzęsieniem się.
           - No okej, ale ostatni raz. - Upił kilka łyków wody, finalnie kończąc na opróżnieniu połowy butelki. - Ale tym razem to ja dominuje, oki? - Podał narzeczonemu wodę, by sam mógł nawilżyć swoje gardło i uzupełnić utracone płyny w pocie.  - Tylko musisz mi pomóc – dodał, śmiejąc się i od razu pozbył się zużytej gumki z przyrodzenia szatyna.
          Jak się domyślał po tym seksie nie zostanie im nic innego, jak odłożenie Gdańska do wieczora, jak i nie do jutrzejszego poranka. On będzie zbyt zmęczony, by móc przytomnie zmienić biegi, a ten drugi nie będzie mógł usiąść. Dlatego właśnie blondyn nie za często miał okazję zamienić się rolami z ukochanym, ale to mu kompletnie nie przeszkadzało. Czerpał przyjemność tak czy siak.
         Ucałował go jeszcze raz w czubek nosa, a następnie jego usta powoli zaczęły obcałowywać prawy policzek chłopca, schodząc na szyję. Tam złożył kilka pocałunków i następnie na wybranym kawałku skóry intensywnie się zassał, co rusz skubiąc to miejsce zębami. Po dłuższej chwili odsunął się na chwilę, z szerokim uśmiechem obserwując swoje dzieło w postaci czerwonego śladu. Do tej pory nigdy nie miał okazję zaznaczyć swojego chłopca w tak widocznym miejscu. Zawsze musiał się powstrzymywać i robić malinki w miejscach, które mógł bez problemu zakryć ubraniami. Ale teraz byli wolni.
        Jego usta zakończyły wycieczkę na rozbudowanym ramieniu kochanka, zlizując słonawe krople potu.
         - Wypniesz się do mnie? - poprosił, niewinnie się uśmiechając. I zaraz ponownie się uśmiechnął, widząc znamię w kształcie serduszka na jednym z pośladków. Schylił się do niego, siadając po turecku i to miejsce również pocałował.  - Urocze – skomentował.  -Twoja nieruszana od wieków dziurka też – dodał, śmiejąc się. Już nie pamiętał, kiedy miał okazję w niego wejść.
        W takiej pozycji, gdy był do niego tak ładnie wypięty, z tyłkiem do góry, miał idealną pozycję i do jego przyrodzenia, tak samo jak właśnie do odbytu chłopaka. I wtedy przez głowę przeszło mu, żeby i jego też pomęczyć, tak jak on to zrobił, ale szybko pozbył się tego pomysłu. Nie licząc zmęczenia, przecież nie był taki okrutny, jak szatyn.
        Zacisnął dłoń na sterczącym penisie ukochanego, ściągając z główki napletek, rozprowadzając pozostałości spermy wokół cewki moczowej. Następnie powoli zaczął masować go w tym miejscu, samemu ekscytując się z tego, jak równocześnie jego sprzęt był twardy i miękki, zaś językiem zaczął drażnić wejście chłopca, w końcu decydując się na wetknięcie go do środka i zabawy z podrażnianiem tej wrażliwej części ciała. A po kilku minutach sięgnął po lubrykant. Nałożył na jeden z palców zimny żel i powoli, najdelikatniej jak mógł włożył go całego, pokonując opór zwieraczy. Szybko zlokalizował punkt o wielkości orzecha włoskiego i pomału zaczął go masować, składając drobne pocałunki na prawym pośladku ukochanego.
        - W porządku? - zapytał, gdy do zabawy dołączył drugi palec, badający jego wnętrze. Docelowo chciał w niego wsadzić swoje trzy palce, aby dobrze go rozciągnąć i przygotować na swoje duże rozmiary, ale nie chciał się z tym spieszyć.

     Blondyn nawet, jeśli by odmówił, to nie mógł mu nie ulec, gdy ukochany tak zdrabniał jego imię, sprawiając, że ten się rozczulał i do tego ta radość w oczach chłopaka, jak i kolejna okazja na dłuższe posmakowanie ust, od których wręcz był uzależniony. No i nagie ciało, które mógł dotykać bezwstydnie, zachwycając się każdą jego częścią. Był jego chodzącym ideałem, obiektem westchnień.
      - Więcej tego nie zrobię – zapewnił, z uśmiechem składając obietnicę, zaraz spełniając z pierwszą próśb chłopaka i przestał ruszać przyrodzeniem chłopaka. Co prawda jego kolejny orgazm przed tym właściwym nie przeszkadzałby mu, ale skoro tego nie chciał, to nie zamierzał go do tego zmuszać.
       W krótkim czasie po wnętrzu samochodu rozniosły się głośne jęki ukochanego, potwierdzając blondynowi, że z tym pierwszym wszystko w porządku. To był sygnał, by przyśpieszyć ruchy palców i częstotliwość ocierania się o wrażliwy punkt. I myślał, że z postawieniem swojego „przyjaciela” ponownie na nogi zejdzie im trochę dłużej, ale już po kilku jękach z ukochanych malinowych warg, ten postanowił się obudzić, a zielone tęczówki były wlepione w wyginający się kręgosłup szatyna i do tego ten okrągłe pośladki z uroczym znamieniem, wypięte prosto do niego. To jeszcze dodatkowo na niego działało, a kiedy ich przyrodzenia zostały złączone, tak jak wtedy w męskiej toalecie, w szkole, dodatkowo podnieciło blondyna, sprawiając, że i jego oddech znacząco przyśpieszył, a serce zaczęło szybciej bić.
      Prychnął rozbawiony prosto w usta chłopaka, zaraz to jęcząc pod nim. Coś co kiedyś było dla niego kompleksem, teraz stało się tylko żartem między ich dwójką. Marcel mierzył marne sto osiemdziesiąt dziewięć centymetrów wzrostu i w szkole, z większością dziewczyn był równy. To kłóciło się z powszechnymi standardami bycia mężczyznom, gdzie to prawdziwy facet powinien być wysoki i dobrze zbudowany. Ale on miał swojego Zbyszka, który wydawał się nie zwracać na ten fakt uwagi, nigdy nie narzekając, jak musiał trochę się pochylić do blondyna, aby go pocałować.
     Cóż, za to mógł pochwalić się przyrodzeniem ponad średnią krajową.
      A jego palce oczywiście nie próżnowały, bo zaraz do dziurki Wiśni zawędrował kolejny palec i oto trzy palce mogły go powoli rozciągać i pieścić. Nie chciał, by przy seksie analnym ten poczuł jakikolwiek ból, a przy takim dużym rozmiarze Marcela, był na to szczególnie narażony. Chciał tylko sprawić mu jeszcze więcej przyjemności.
     Nie protestował jednak, gdy ten postanowił to przerwać i zabrać się do właściwej roboty. Jego ręce spoczęły wtedy na pośladkach ukochanego, rozchylając je lekko i tym samym pomagając mu jakkolwiek w przyjmowaniu swojego przyrodzenia.
    Jęknął razem z nim, odchylając głowę, czując, jak ten powoli się na nim obniża. Oczywiście w żadnym stopniu go nie pośpieszał czy nakazywał, aby wziął go całego, choć wiedział, że i tak to zrobi. Wystarczyło mu, że mógł złączyć się z ukochanym w jedność. A w jego wnętrzu było tak cholernie ciepło i ciasno – za ciasno, by logicznie myśleć. Dosłownie czuł, jak jego zwieracze obejmują go coraz ciaśniej i co rusz ściągają napletek z wrażliwej główki.
      - A ja uwielbiam, jak tak jęczysz – skomentował, zagryzając dolną wargę i jak w obrazek wpatrywał się w swojego penisa, jak to znikał prosto w seksowym tyłku swojego ukochanego, to jak z łatwością go w sobie połykał i sprawiał im obojgu dobrze. To był dopiero magiczny widok, ale nie trwał długo, gdyż blondyn nie umiał walczyć z ponowną przyjemnością, zaraz zamykając oczy i wyginając twarz w grymasie przyjemności. Do tego znowu nie umiał powstrzymać się przed jękami, zdradzającymi to jak było mu dobrze, no i zaraz musiał głośniej zajęczeć, kiedy chłopak to zaczął torturować jeden z jego sutków. Wtedy też przeszedł go dreszcz.
      W pewnym momencie złapał Zbyszka w pasie, lekko ciągnąc na bok i prosząc go, aby ułożył się na boku. Złapał go za jedną z dłoni, nakazując trzymanie swojej nogi, by miał lepszy dostęp do jego ciała.
     Marcel chciał jeszcze raz przejąć nad nim kontrolę, a przede wszystkim przyśpieszyć tempo, więc ponownie wszedł w swojego chłopaka, tym razem od razu dobijając się do końca i od razu przyśpieszył swoje ruchy, wsuwając się w niego i wysuwając. Zwolnił tylko na chwilę, kiedy chciał złożyć kilka pocałunek na szyi szatyna, zaś ręka ściskała jego biodro.
      - Wytrzymaj jeszcze trochę, proszę... - wymruczał tuż przy uchu swojego chłopca, czując, że oboje są już blisko finału, bo penis Wiśni wydawał się być naprężony do granic możliwości, tylko czekając na stymulację z tej strony.  - Kochanie! - jęknął głośno, wtedy decydując się na chwycenie w dłoni przyrodzenie kochanka, jak i nadanie swoim ruchom morderczego tempa. - Zbysio... - wystękał, wąchając jego fiołkowe włosy. - Słońce... Zbyś! - Wystarczyło jeszcze kilka głębszych pchnięć, aby doszedł wraz ze swoim ukochanym, na ustach mając jego imię. Ciało Marcela całe się spięło, trzesąc się tuż obok i wyrzucając kolejne salwy nasienia w prezerwatywę. Uśmiechnął się delikatnie, ale zaraz ten lekki uśmiech zszedł mu z twarzy, uzmysławiając sobie, co takiego przed chwilą wyszło z jego ust.
       - Przepraszam... nie wiem, co mi odbiło. Nie gniewaj się na mnie – Ucałował chłopca w płatek ucha, rozsmarowując kilka kropelek spermy, którą wytrysnął na rękę blondyna. Ładunku nie było już tak dużo, jak za pierwszym razem, a wręcz był zdziwiony, że cokolwiek jeszcze miał w sobie. - Ale od zawsze lubiłem twoje imię. Może i jest starodawne, ale jest przecież wyjątkowe i nie znam nikogo innego Zbyszka – dodał, próbując wytłumaczyć swój pogląd. Może teraz uda mu się go do tego przekonać?
      Zdjął już z miękkiego przyrodzenia prezerwatywy, odrzucając ją do kupki, gdzie leżała reszta.
       - Wiesz, ile z tego byłoby dzieci? Tyle zmarnowanych dobrych genów – Zaśmiał się krótko. - A ciekawe, co z naszymi prawdziwymi dziećmi. - Podniósł się do siadu, okrywając ich nagie biodra kawałkiem koca i otworzył na chwilę drzwi auta, sprawdzając, jak miewają się ich dwa łobuzy. Te na dźwięk skończonej zabawy rodziców przerwały dotychczasowe zapasy między sobą i od razu wskoczyły do auta, wesoło machając ogonami i zipiąc z otwartym pyszczkiem wprost obok twarzy Zbyszka. Rambo oczywiście zaczął dobierać się jęzorem do twarzy blondyna, gdy ten jakkolwiek próbował się od niego odsunąć, śmiejąc się za nim.  Dopiero, gdy czarne futerko zostało należycie dopieszczone głaskaniem, ułożyło się wraz z białym futerkiem w nogach chłopców i dzięki temu Marcel w spokoju mógł ułożył się obok ukochanego, obejmując go w pasie i wtulając się zmęczony w jego pierś, nasłuchując bicia jego serca.
        - Jak się czujesz? Nie boli tak mocno? - odezwał się, podnosząc głowę, by mógł na niego spojrzeć. - I jesteś już zaspokojony?

PISANE WNPOCIAGU NA TELEFONIE, ZA WSZELKIE BLEDY NIE ODPOWIADAM!!!!!!!

      Całe szczęście ukochany szatyn zdawał się nie gniewać na blondyna, wymierzając mu tylko karę w postaci lekkiego klapsa, który raczej był przyjemnością niż właśnie karą. Wtedy też niższemu w głowie narodził się pomysł, żeby pomału przyzwyczajać ukochanego do jego prawdziwego imienia, którego tak bardzo nienawidził. Dla blondyna ono nigdy nie stanowiło problemu, ale bez narzekania zawarł kilka lat temu umowę, że nie będzie go używał. Imię „Zbyszek” oczywiście znacząco różniło się od imienia „Marcel”, było o wiele bardziej starsze i właśnie dlatego tak znienawidzone przez wyższego, ale jak twierdził ten drugi chłopak, było one właśnie przez to wyjątkowe.
       - Doszedłem krzycząc imię mojego wyjątkowego chłopca, a nie – poprawił szatyna, a za chwilę na buzi kręconowłosego wpełzł szeroki uśmiech, ciesząc się z kolejnego buziaka, których jak zawsze nie miał dość, mimo że akurat dzisiaj dostał ich sporo. Do tego upewnił się, że przynajmniej na tę chwilę nic Wiśnię nie bolało. To był główny powód, dlaczego tak rzadko to on dominował nad nim. Nie chciał mu przecież robić krzywdy czy sprawiać ból, chociaż to może dałoby się uniknąć, gdyby ten nie chciał go zawsze brać całego. - Trochę mi słabo, ale nie przejmuj się – odpowiedział zgodnie z prawdą. Na pewno nie był w stanie podnieść się ponownie z materaca, bo niemalże czuł, jak jego ciało wtapia się w niego i jak z lekka kręci mu się w głowie, leżąc tylko na poduszce. Całe szczęście ciało leżące obok niego dawało mu poczucie, że jednak wszystko jest w porządku.
        - Powtarzasz się – zaśmiał się krótko, nawet nie siląc się na kolejne odpowiedzenie mu, że czuję to samo. Dzisiaj wyjątkowo często słyszał z jego ust wyznanie miłości – oczywiście nie miał na co narzekać, ale jak się domyślał było to piętno kilku minionych dni. I pomyśleć, że gdyby nie dziadek Zbyszka i upierdliwość Marcela, ich historia zakończyłaby się w tamtym momencie. I na blondyna to również oddziaływało, gdzieś głęboko w głowie miał tę sytuację przed oczyma, ale obaj musieli przestać się tym zamartwiać.  - Jak rano się obudzisz, to będę pierwszą osobą, którą zobaczysz, tak samo przed zasypianiem. I tak w kółko i w kółko, aż będziesz miał mnie dosyć – dodał, oczywiście żartując. Marcel akurat cieszył się z takiego obrotu spraw, bo wielokrotnie żałował, że na powitanie dostawał tylko wiadomość na popularnym komunikatorze, a od dzisiaj codziennie będzie mógł poprzytulać się do gołej klatki piersiowej lub do jego umięśnionych, rozrośniętych pleców, jak to lubili obaj spać.
        Również życzył mu dobrej nocy, ale zamiast od razu zamknąć oczy, postanowił chwilę poczuwać przy swoim chłopcem, dopóki ten nie zaśnie. Wsłuchał się w spokojne bicie serca i zwalniający oddech, informujący, że szatyn prawie od razu pogrążył się we śnie, zaś blondyn jeszcze raz delikatnie pogłaskał go po łopatkach, po prostu ciesząc się, że był przy nim w otoczeniu kudłatych przyjaciół i gwiazd rozświetlających niebo, aż sam wkrótce nie zasnął.
**
       Wymruczał coś niezrozumiałego, niemalże od razu odsuwając się od źródła swojej pobudki, mrużąc oczy, ale na jego nieszczęście atak na jego spokojny sen był zmasowany i z drugiej strony był trącany mokrymi nosami i jęzorami, no i przy okazji gilgotany miękką sierścią dwóch psów.
        - Chce spać... - wyburczał markotnie i wielce niezadowolony, naciągając koc na twarz, próbując się jakkolwiek chronić. Niemalże miał wrażenie, że poszedł spać tylko na jakąś marną godzinę, zaś jego powieki były wyjątkowo ciężkie i na pewno jeszcze niezdolne do otwarcia.  - Która godzina? - powiedział cicho, jeszcze bardziej wkręcając swoje ciało w koc i odwracając się plecami od szatyna.  - Zasłużyłem na dłuższe spanie za wczoraj – wymamrotał, mając na myśli tak doskonałe zaspokojenie Wiśni.

         Godzina jedenasta była dosyć późną porą, jak dla wyższego chłopaka, który to potrafił dosłownie budzić się z kurami i z kogutami, już od samego świtu krzątając się po domostwie. Marcel tę przypadłość nie do końca rozumiał, zazwyczaj nie był śpiochem, ale wstawanie tak wcześnie było dla niego oksymoronem, aczkolwiek podnosił się z łóżka z uśmiechem, widząc codziennie rano wiadomości od swojego chłopaka na popularnym komunikatorze.
        Dlatego tak późna godzina wydała się być dziwną porą na pobudkę szatyna, ale najwidoczniej i on był padnięty po ich igraszkach. I dlatego ten niższy chłopiec tylko
odnotował fakt w głowie, że pozwolił mu dłużej pospać, a jego kolejne słowa były słyszalne przez niego już jak przez ścianę, bo szybko zapadł w kolejny sen.
       Wymruczał coś niezrozumiale, ale będąc zadowolonym niczym kotka, gdy przebudził się ponownie, tym razem w towarzystwie ciepłych warg na wrażliwej skórze na szyi i jeszcze bardziej ciepłych dłoni na swoim brzuchu, gdzie to jego palce kręciły kółeczka wokół przekłutego niegdyś pępka.
       Uśmiechnął się błogo, czując przyjemne motylki w brzuchu od porannych pieszczot i od razu jego palce splątały się z tymi jego, siląc się na dwa, krótkie muśnięcia wierzchu dłoni. Niestety tak czy siak, blondyn czuł się nadal zmęczony i miał wrażenie, że jego drzemka trwała nie dłużej niż dziesięć minut. Niemniej jednak kolejna pobudka u boku ukochanego była niezwykle przyjemna. Czuł bijące od niego ciepło na swoich plecach i silne ramię otulające jego bok.
        - Już się stęskniłeś? Nie było cię pewnie z godzinę – wymruczał, uśmiechając się jeszcze szerzej, ale wciąż nie siląc się na otwarcie oczu. -  - Zdrzemniesz się ze mną jeszcze trochę? Wykończyłeś mnie wczoraj – dodał, układając się przy nim jeszcze wygodniej i jeszcze bardziej dopasowując się do jego ciała, i tak samo szybko, jak wcześniej, zasnął.
**
     Zielone tęczówki kręconowłosego powitały dzień dopiero po drugiej drzemce. Zamrugał kilkakrotnie, wolną dłonią zaraz przecierając powieki, a następnie postanowił się odwrócić na drugą stronę, od razu nie mogąc powstrzymać się od ciepłego uśmiechu, widząc te czułe spojrzenie swojego ukochanego, zarezerwowane tylko dla niego.
     - Dzień dobry – przywitał się, tym samym dając znać, że był wreszcie gotowy na przywitanie kolejnego dnia.  - Lubię ten podkoszulek – skomentował, ale celem jego szczupłych palców nie był materiał, a to co znajdowało się pod nim; świetnie zbudowane mięśnie i gładka skóra chłopaka. Drugą zaś dłonią wplątał w brązowe kosmyki włosów, zaczynając się nimi leniwie bawić, a w końcu i jego czoło oparło się o to jego, i tak jeszcze chwilę spędzili w ciszę, wpatrując się w swoje oczy. Dla Marcela takie wpatrywanie się w tęczówki, przypominające mu gorzką czekoladę, nie było niczym niezręcznym, a kolejnym aktem miłości i oznakiem leniwego poranku czy już popołudnia. Nie musieli ze sobą przecież rozmawiać, by atmosfera nie była gęsta. A w pewnej chwili skradł szatynowi buziaka i kolejnego, i kolejnego, nie mogąc się powstrzymać. Do ostatniego buziaka dołączył finalnie język, zaczynając z nim senne pieszczoty. Odczepił się od niego dopiero, gdy jego telefon zawibrował, wyświetlając powiadomienie z instagrama.
      - O kurwa, już czternasta?! - Podniósł się od razu do siadu, spoglądając na godzinę. - Wstajemy. - zarządził i odkrył się z koców, już dobierając się do swojego plecaka, skąd wygrzebał czarne majtki tylko z dwoma pasami obejmującymi pośladki, jeansowe ogrodniczki i bluzkę na krótki rękawek z żółto-białymi paskami. Założył jeszcze białe skarpetki i ulubione trampki, i następnie otworzył drzwi auta, wpuszczając do środka trochę świeżego powietrza.
     Od razu na powitanie złotych loków chłopca wyszły ich dwa psy, spragnione miłości jednego ze swoich opiekunów. Na dźwięk otwieranych drzwi podniosły się z trawy, wesoło machając ogonami. Reksio jak zawsze był trochę spokojniejszy od swojego czarnego braciszka, bo ten wskakiwał na kolana chłopca, wbijając swoje pazury w jego kolana i prosząc się o dawkę pieszczot.
      - Aż tak za mną się stęskniłeś? - zapytał, śmiejąc się, pomimo że został przypadkowo podrapany przez niego. Oczywiście głaskał obydwa swoje psie dzieci, miziając je za uszami, po samej głowie i po tułowiu. Skończył dopiero, gdy zaczęły boleć go obydwie ręce, ale i wtedy Rambo próbował szturchać mokrym nochalem Marcela, zwłaszcza, gdy ten wstał, aby się przeciągnąć, rozprostowując swoje nieruszane kości i mięśnie. Wtedy też niewiele później wylądował na trawie, gdzie siła młodego psa go powaliła, a na domiar złego w lizaniu twarzy chłopaka dołączył się drugi partner w zbrodni.
       - Heeej, wystarczy! - powiedział, odganiając się od psich pyszczków, postanawiając, że muszą koniecznie ich tego oduczyć, a szczególnie takiego wskakiwania na ciało złotowłosego.
      Podniósł się wreszcie, otrzepując się z trawy, mając nadzieję, że nie narobił sobie siniaków, po czym ze środka auta wyjął jeden z koców i reklamówkę z jedzeniem.
       - Dla całej armii to kupiłeś? - zażartował, widząc ilość jedzenia. Był pewien, że nie będą zdolni to przejeść na śniadanie, a właściwie to na obiad. Marcel nie jadł za dużo, a Zbyszek też pewnie nie będzie w stanie skończyć wszystkiego.
      Niedaleko ogórka rozłożył koc, a na niej poduszkę specjalnie dla Wiśni, wiedząc, że raczej na pewno nie będzie mógł usiąść. Następnie na kocu rozłożył jedzenie, serwetki i sztućce.
      Wpierw otworzył plastikowe pudełko z trzema kawałkami chlebka bananowego, od razu czując jak na ten widok i zapach burczy mu intensywnie w brzuchu. Na wierzchu znajdowało się grubo posmarowane masło orzechowe, a na nim pokrojone czerwone, błyszczące się od słońca truskawki, borówki i maliny. Nie zwlekając ani chwili dłużej wgryzł się w chlebek, czując pod palcami kawałki czekolady.
       - Boże, jakie dobre – skomentował, rozkoszując się eksplozją smaków – słodkiego ciasta z przyjemnie, roztapiającą się czekoladą na języku i z soczystymi, lekko kwaśnymi owocami. Do tego tłuste masło orzechowe, które świetnie się w to komponowało. Ale następny gryz powędrował do ukochanego, podsuwając mu do ust tę część, gdzie było najwięcej owoców pod usta.  - Jak się w ogóle czujesz? Jak bardzo cię boli? I jak ręka? - zadał mu potok pytań, ale wszystko to było pokierowane troską.  - Nie lubię jak tak cierpisz przeze mnie – dodał, zagryzając dolną wargę. Odłożył na chwilę pudełko na bok i dłonią delikatnie pogładził go po biodrach, chociaż wiedział, że to i tak nic nie da.
      Już wtedy poczuł, jak nagle ludzie w parku zwracają uwagę na nich, rzucając w nich przelotne spojrzenia. Mimo tego że nie słyszał w ich stronę wyzwisk, to poczuł się trochę... dziwnie. Ale to przypominało im, że dalej są w Polsce i gdziekolwiek by się nie znaleźli, nie wszyscy będą akceptować ich „nienaturalny” związek.
      Zaś oprócz spojrzeń ludzi, gapiły się na nich również ich psy, oczywiście żebrząc o jedzenie, które kompletnie nie było przeznaczone dla nich. Lekko obrażony na nie Marcel, starał nie zwracać na nie uwagi, otwierając kolejne pudełko, tym razem z sałatką, ale zaraz to westchnął ciężko, ulegając im, gdy to Rambo podniósł się lekko, otaczając swoimi łapami swojego psiego towarzysza, jakby go przytulając. Ta ich „sztuczka” była zbyt urocza, dlatego zaraz do ich pyska wylądowały dwie truskawki otoczone w maśle orzechowym i kilka borówek.
     Na widelec nałożył kilka listków sałaty, otoczonych oliwą z oliwek i kawałek feta, i to podsunął swojemu chłopakowi, karmiąc go sałatką, uśmiechając się przy tym z czułością.

       - Nie, ale teraz tak – odpowiedział, wzdychając ciężko, bo nawet jeśli szatyn nie robił z tego wielkiego halo, to Marcel był bardziej zdolny do rozmyślania o wszystkim i rozkładania wszystkiego na czynniki pierwsze. Zresztą to on uchodził za bardziej odpowiedzialną osobę z ich dwójki. I teraz bacznie obserwował chłopca, próbując jakkolwiek ulżyć mu w bólu. On w przeciwieństwie do niego, był stroną uległą bardzo często i naprawdę rzadko spotykały go skutki uboczne zabaw albo tak dobrze wyższy dbał o jego cztery litery.
        - Bo w przeciwieństwie do ciebie nie dokarmiam ich kiełbasami. - Tutaj spojrzał na niego gromkim spojrzeniem, oczywiście udawanym, ale zaraz jednak potrząsnął niedowierzająco głową. Nigdy przecież nie zapomni tej spektakularnej ucieczki, gdzie prawie na mecie wypluł swoje płuca, a psy wesoło biegły z dwoma kiełbasami w pyskach, czymś, co definitywnie nie powinny nawet liznąć. Ta sytuacja nie była poza tym pierwsza, ponieważ zdążył przyłapać rodziców Zbyszka na dawaniu brudnych talerzy do oblizania lub do ulegania dwójce łobuzów i częstowaniem ich ludzkimi daniami na grillu. Szatyn nie był też do końca niewinny, ale za każdą taką akcję dostawał od swojego przyjaciela słony opieprz i wykład.
       Ale co do tego drugiego, to definitywnie miał rację. Uwielbiał te dwójkę łobuzów, siedzącą i żebrającą obok nich. Nie był w stanie się oprzeć tej gładkiej i puszystej sierści, w którą lubił zatapiać swoje palce i zasypiać przy niej. Nie przeszkadzało mu nawet to, że zostawiały na jego ubraniach masę sierści. I odkąd tylko przekroczyły próg domu państwa Wiśniewskich, pokochał je jak swoje i w głębi duszy miał nadzieję, że to właśnie on był ich ulubionym człowiekiem, a nie Wiśnia. Jak można było się nie zakochać w tych uroczych, psich łapkach i w mokrym nosie?
       - Twoje spalone tosty mogą być na czwartym miejscu. - Zaśmiał się, zaraz kosztując kolejnego dania na późne śniadanie. Jednak szybko odebrał od niego łyżeczkę, wracając do karmienia swojego ukochanego. To on potrzebował dużo składników odżywczych na wyleczenie dłoni, z którą całe szczęście wydawało się być coraz lepiej.
       Siedzieli na błękitnym kocu, na zielonej trawce wśród czerwcowego, popołudniowego słońca. Wokół nich poustawiane były opakowania z jedzeniem, no i oczywiście gwiazdy tego pikniku – dwa futrzaki. Za takie chwile słodkiej beztroski, Marcel szczególnie był zadowolony. Tylko wrzeszczące dzieci trochę psuły ich romantyczny klimat.
**
    W ciągu dalszej drogi za wiele nie rozmawiali. Blondyn opierał się leniwie o szybę, podziwiając widoki zza oknem, które większości stanowiły wioski, trochę przypominające ich miejscowość. Raz wykrzyczał głośno, że widzi bociana w gnieździe czy konia na polu, strasząc tym kierowce, gdy tak nagle podnosił głos, a w międzyczasie wsłuchiwał się w radio, grające głównie piosenkę popularną. W międzyczasie też znowu rozmyślał o wszystkim i o niczym. Myślał o tym, jak dzisiaj powinni siedzieć w szkole, myślał o tym, że przez tę decyzję, nie będzie mógł spełnić swojego marzenia i iść na studia, i być jeszcze lepszym w malunku czy rysunku. Ta decyzja na pewno zaważy na jego przyszłości, ale tylko tak, mógł być blisko najważniejszej mu osoby, ale i z nią nie miał ochoty poruszać tematu swoich obaw. Widział, jaki był szczęśliwy i nie chciał go tym obarczać.
   W międzyczasie podczas postoju przebrał się w długie, luźniejsze spodnie i podwinął nogawki, a na górę założył czarną bluzę z kapturem, należącą do Wiśni. To był jedyny element garderoby, jaką mu podkradał. Były one wyjątkowo ciepłe i do tego często pachnące kapsułkami do prania, jakich używała jego matka. Jaka szkoda, że była to ostatnia szansa, gdy mógł poczuć ten zapach.
    W przeciwieństwie do swojego ukochanego, na plaże wszedł normalnym krokiem, nie mając zamiaru ani ochoty biegać. Zdjął buty i z uśmiechem pomaszerował kila metrów za nim, pod stopami czując jeszcze ciepły piasek. Jego blond kosmyki od razu zostały rozwiane przez morską bryzę, fruwając mu przed oczami. Ale za to widok był przepiękny, taki sam jak go zapamiętał, gdy jeździli z rodzinami nad morze, gdy tylko robiło się cieplej. Teraz zbliżał się zachód słońca, o czym przypominało żółte niebo i fakt robienia się ciemno, a pośrodku tego był jego Wiśnia i eksplorujące wszystko psy – nawet na widok fal początkowo zaczęły szczekać.
    Nie wahając się, wskoczył na przyjaciela, od razu z zaufaniem obejmując nogami go w pasie i z rozczuleniem patrzył na jego szczęśliwą twarzyczkę.
     - Mój wrażliwy chłopczyk. - Uśmiechnął się czule, opuszką palca głaszcząc go po policzku.  - Narzeczony – poprawił się i już nie zdążył ponownie się uśmiechnąć, bo przywitały go usta szatyna. Od razu odwzajemnił pocałunek, ale w trakcie wymiany śliny, wygramolił się z objęć i stanął o własnych siłach na piasku, oczywiście stojąc na palcach. Wiedział, że Zbyszek był w stanie utrzymać go jeszcze dłuższy czas (w końcu miał ze sobą lata praktyki, gdzie jako dziecko blondyn kazał się nosić na barana, ilekroć wygrał jakiś zakład), to nie chciał przypadkiem przeciążać jego ręki.  - Uznam to za naszą pierwszą randkę na „wolności”... Ale musisz mi coś zagrać na gitarze. - Ucałował chłopaka w policzek, zaraz spoglądając na białego i czarnego sierściucha.  - Ale to za chwilkę – dodał, bo po tych słowach pobiegł w stronę futrzaków, by pobawić się z nimi. Dla nich mógł poświęcić trochę zgubionych kalorii.

      Przyszły mąż Marcela niedługo później dołączył do zabawy, biegając razem z nim za dwójką psów. Prawdopodobnie blondyn jeszcze nigdy nie widział całej trójki taj szczęśliwej, jak teraz. A szczególnie brązowych włosów ukochanego, które co rusz były układane w nieładzie przez morską bryzę. Ale najpierw od zabawy odpadł blondyn, zwalniając nagle bieg i zginając swoje ciało w połowie, łapczywie łapiąc oddech. To były te chwile, kiedy rzeczywiście żałował, że bardziej nie przykładaj się do ćwiczeń na wf, ale w jego ślady zaraz dołączył również Zbyszek.
     Popatrzył się na niego, podnosząc zdziwione brwi. Jeszcze nie zdążył zrozumieć myśli przyjaciela, a już z łatwością znalazł się na jego ramieniu niczym jakiś kawałek mięsa.  
      - Wiśnia, no! - jęknął, próbując jakkolwiek się od niego uwolnić. Nawet jego ulubione psy nie dały rady go uwolnić od przeznaczenia. Szczególnie szatyn nie zamierzał zmienić zdania. Finalnie, Marcel nie mając za dużego wyboru, kurczowo złapał się podkoszulka swojego ukochanego, byle tylko przypadkiem go nie utopił.
 - Jezuuu, ale z ciebie głupol.
     Pierwsza lepsza fala zalała ich dwójkę, przemaczając ich do suchej nitki. Woda całe szczęście zdążyła się przez cały dzień nagrzać i nie była tak zimna, jak się tego spodziewał Marcel. Dodatkowo jego piękne, złote loki w mig się rozprostowały, tworząc nieciekawą, spuszoną fryzurę. To sprawiło, że nie mógł się na niego gniewać, nawet jeśli na samym początku był na niego zdenerwowany. Poza tym nie mógł tego robić, słysząc przepiękny, melodyjny śmiech. To sprawiło, że i on się uśmiechnął, a następnie za karę, z impetem ochlapał Zbyszka. Tak chlapali się nawzajem, śmiejąc się do rozpuku dopóki oboje nie zaczęli trząść się z zimna i mieć sine usta. Dlatego pierwsze co zrobił po wyjściu z wody, to była kradzież kolejnego buziaka z ust swojego chłopca, by tak go ogrzać. Taka przynajmniej była wymówka dla bycia przylepą.  
      Przy ogórku, od razu rozebrał się do samych majtek, jak najszybciej narzucając na siebie swój losowy, zielony t-shirt, jeansy i kolejną bluzę Zbyszka. Uwielbiał je nosić - za ich ciepło, wygodę i że przy okazji nie należały do niego. Wtedy też z uśmiechem stwierdził, że w byciu gejem najlepsze było to, że mogli sobie pożyczać ubrania (nawet jeśli gust Wiśni nie do końca mu odpowiadał).
        -No - odparł, odpowiadając na pytanie. Wziął ich przemoczone ubrania, wieszając je na dach ogórka. Miał nadzieję, że do zmiany lokalizacji zdążą jakkolwiek im wyschnąć.  
       Zgodnie z obietnicą nasypał włochatym dzieciom do dwóch misek porcję karmy, oczywiście tak jak zawsze stosując się do podanych na opakowaniu zaleceń. W przeciwieństwie do ich drugiego taty, nigdy ich nie przekarmiał.  
        W międzyczasie, gdy te jadły swoje psie smakołyki, odnalazł w swojej torbie czarny lakier, który od dawna miał zakamuflowany w swoich zbiorach w pokoju. Najpewniej, gdyby kiedykolwiek został odnaleziony przez rodziców, to nie było nic dziwnego, zważając na to, że blondyn w szufladach biurka zbierał różne szpargały, mówiąc, że być może kiedyś je zużyje do swoich prac. Dlatego nie umiał utrzymać wokół siebie porządku.  
      Jednak pomalowanie paznokci na jakikolwiek kolor, mogło wiązać ze zruganiem młodego artysty przez swojego ojca. Wystarczyło, że ten pierwszy nie chodził w byle jakich ubraniach ze sklepu, a ubierał się w kolor różowy, w krótkie spodenki czy w cokolwiek coś, co nie uchodziło w standardach “męskości”, to kończyło się nieprzychylnym komentarzem ze strony rodziciela. Tylko Zbyszek nigdy nie powiedział na jego wygląd ani jednego, złego słowa. No i jeszcze kilka ich znajomych.  
      Pomalowanie paznokci nie okazało się być takie proste, jak myślał. Zwłaszcza, gdy robiło się to po raz pierwszy. Mimo sprawności rąk Marcela, tak czy siak gdzieniegdzie wyszedł poza paznokieć, ale finalnie udało mu się pomalować lewą rękę. Ale dał sobie definitywnie spokój z prawą, wiedząc, że to skończy się katastrofą i całą czarną dłonią. Dlatego pochował buteleczkę z lakierem, zmywacz i kilka patyczków higienicznych po kieszeniach. Następnie był gotowy do spotkania się z ukochanym.  
     Psy od razu w połowie drogi do Zbyszka, zaczęły podszczekiwać i cały misterny plan z wystraszeniem chłopaka, by się oddźwięczeć mu za wrzucenie go do wody, ale jak widać to mu się nie udało.  
     - Spaliliście mój plan - Westchnął teatralnie.  - Trafiło mi się miejsce VIP? - Nie ociągając się usiadł między nogami chłopca, grzejąc się nim. Wygodnie się usadowił, opierając plecy o klatkę piersiową i uśmiechnął się delikatnie, gdy zgodnie z jego życzeniem, gitara poszła w ruch, tylko wylądowała ona na jego kolanach. I od razu zrobiło mu się cieplej, gdy tak dłonie ramiona oplątły blondyna. Do tego jeszcze iskrzące się przed nimi ognisko, które zaraz wesoło mieniło się w oczach dwójki chłopców. -- Mniej więcej... Ale mnie nie puszczaj - zaprotestował.  
      Nie potrzebowali słów, aby wiedzieć, którą piosenkę mają zagrać. Marcel już po pierwszych nutach rozpoznał, że była to ich ulubiona piosenka Metalici - Nothing else matters, co wywołało u niego ogromny uśmiech.  
      Lubił, jak Zbyszek śpiewał sam lub razem z nim, pomimo tego że czasami fałszował, to było swego rodzaju urocze. Zresztą on sam nie był lepszy, bo jak się okazało czasami wprawiał w ruch nie te same struny co trzeba czy nie do końca umiał złapać prawidłowy chwyt. To wywoływało cichy śmiech z ust kręconowłosego, a potem wypieki na twarzy, gdy zdolne palce wyższego z łatwością go poprawiały. Na refren dołączał się do chłopaka, harmonizując się z nim w jeden głos.  
      - Pocałowałeś mnie przy tej piosence po raz pierwszy. To znaczy, jak już ci pozwoliłem - Zachichotał i otarł czubek nosa o wczoraj zrobioną malinkę na szyi Zbyszka.  
     Następnie rozbrzmiała piosenka Myslovitz - Długość dźwięku samotności, którą już Marcel znał nie tak dobrze, co w tym wypadku go cieszyła, bo dzięki temu, jego ukochane palce były ciągle blisko jego. Tę piosenkę akurat w całości zaśpiewali razem, bujając się w jej rytm i wpatrując się w migający żółto-czerwony płomień przed nimi. Po niej było jeszcze kilka innych, przy których Marcel poczuł się naprawdę szczęśliwy. W centrum uwagi byli tylko oni i ich psy, które leżały niedaleko nich.  
     Po skończonym koncercie, odłożył gitarę na bok, odwrócił się przodem do niego, wyciągając lakier i położył swoją prawą dłoń na kolanie swojego słoneczka, w drugą ręką świecąc mu latarką z telefonu.  
      - Pomalujesz mi drugą rękę? - poprosił. -  A w zamian mogę pomalować ci obie, co ty na to? Ale mam tylko czarny. - Uśmiechnął się.  - Musimy jutro ruszyć do miasta i naładować chociaż telefony. No i się porządnie umyć z naszych nienarodzonych dzieci - dodał, prychając rozbawiony.

  Nawet przez jego myśli nie przeszło puszczanie chłopaka. Tym bardziej podczas ich ulubionej piosenki, która tak świetnie wpasowała się w ich dwójkę. Zawsze potrafiła uspokoić ich zranione serca po ciężkich chwilach w nietolerującym ich uczuć otoczeniu.
- Torturowałeś mnie tygodniami. - Wymruczał z lekkim wyrzutem w głosie. - Ale warto było być cierpliwym. - Dodał po chwili, muskając wargami jego czoło.
  Choć pierwszy numer był dla nich specjalny, to druga piosenka znacznie bardziej przypadła do gustu Zbyszka tego wieczoru. A głównym powodem było to, że Marcel bardziej się rozluźnił pod wpływem dobrze znajomego tekstu i śpiewał znacznie głośniej oraz pewniej. Uwielbiał jego melodyjny głos. Jeszcze za czasów uczęszczania blondyna do chóru, pamiętał jak zahipnotyzowany wsłuchiwał się w jego głos. To dlatego tak chętnie chodził co niedziela do kościoła, który kompletnie miał w poważaniu. Uważał tylko, że głos piegusa marnował się na pieśniach pochwalnych. Ten żywszy styl zdecydowanie bardziej do niego pasował.
  Kiedy nadeszła pora przerwy od muzyki, Zbyszek sięgnął po łyk wody, którą ukoił lekko nadużyte struny głosowe, nieprzyzwyczajone do śpiewania. Spojrzał znad butelki, jak chłopak zmienia pozycję między jego nogami i wyciąga lakier do paznokci. W pierwszej chwili uniósł jedną brew, trochę zaskoczony, ale zaraz na jego usta wpłynął szeroki, czuły uśmiech. Wiele razy widział jak blondyn zerka z zazdrością na zmyślnie pomalowane paznokcie dziewczyn. Raz mu nawet w żartach zaproponował to, ale wtedy  został zbyty machnięciem ręki. Zapewne nie zostałoby to zbyt dobrze przyjęte przez otoczenie.
- Jeszcze się pytasz? Dawaj łapkę. Światło niżej, palce prosto. - Wypowiadając polecenia specjalnie połaskotał skórę chłopaka wiedząc, że to wprawi je w niekontrolowany ruch. - Będę musiał naliczyć dodatkową opłatę za trudnego klienta. Za jedną łapkę to będzieee... milion buziaków. - Parsknął otwierając buteleczkę i z uwagą wytarł połowę lakieru z pędzelka o wieczko. - Możesz zaczynać płacić. - Puścił oczko do ukochanego, po czym w końcu skupił się na robocie. Malowanie paznokci na sobie nigdy nie było łatwe, ale na drugiej osobie, to zwykła kolorowanka.
- Pewnie że chcę. Tylko zmienisz mi na białe, jak kupimy. Ups. - Nagle zdał sobie sprawę, że wyjechał poza granicę paznokcia piegusa. - Eee to się zmyje. Masz zmywacz, prawda? - Spojrzał na niego z miną zbitego szczeniaka, ale zaraz odżył na widok wspomnianego płynu oraz kilku patyczków higienicznych.
- Jestem za. Można byłoby się udać nad jakiś basen, albo do hotelu na jedną nockę, ale nie ma co wtedy zrobić z naszymi czworonożnymi bachorkami. - Jak na zawołanie usłyszał smętne wycie Rambo i marudne warknięcie Reksia. - Dobra, poprawka. Przepraszam bardzo was, wy nasze kochane dzieciątka. - Tym razem w odpowiedzi otrzymał dwa radosne szczeknięcia. - Bobasy. - Skomentował pokazując im język. Oczywiście kudłacze wychowane przez Zbyszka musiały zawsze mieć ostatnie słowo. Dlatego zerwały się z piasku i naskoczyły razem na szatyna.
- Ej, ej! No już! Przepraszam! - Parsknął odganiając psy, unosząc lakier i zmywacz poza ich zasięg. - Jak się uspokoicie, to wam później dam smakołyki, jak Marcyś zaśnie. - To wystarczyło. Od razu siadły prosto i oblizały się ze smakiem dobrze rozumiejąc słowo "smakołyki".
  Tylko tym razem, musiał udobruchać swojego narzeczonego, który spoglądał na niego naburmuszony.
- No kochanie noo... jakoś musiałem je uspokoić, bo nigdy nie dałby nam skończyć. Poza tym spójrz na te urocze pyszczki. Odmówisz im? - Podstawił biały pyszczek pod twarz blondyna, a pies polizał go od razu z uroczą minką.
- Ej! Ale usta Marcysia, są tylko moje. Nie pozwalaj se. - Szturchnął psa, tym samym odsuwając go lekko, aby mieć miejsce na malowanie ręki blondyna.
  Kiedy ostatni paznokieć został zamalowany na czarno, przyszła pora na poprawki błędów. Starannie ścierał patyczkiem nasączonym w zmywaczu tam gdzie wyjechał, po czym zabrał się za czyszczenie lewej ręki chłopaka. Nie mógł pozwolić, żeby jego delikatne dłonie źle wyglądały. Był to pierwszy raz, kiedy blondyn chciał pomalować paznokcie i wyjść z nimi do ludzi. Musiały wyglądać dobrze, aby go zachęcić do częstszego kolorowania ich.
- Gotowe. - Oznajmił w końcu przejmując telefon od chłopaka i teraz to on poświęcił na jego dłonie, aby ten mógł je swobodnie obejrzeć. - Ale pamiętaj termin zapłaty upływa o północy. Będziesz musiał się postarać, żeby zdążyć przed czasem. - Przypomniał, po czym podwinął rękawy bluzy i ułożył teraz swoje dłonie na udach piegusa, nie mogąc się oczywiście powstrzymać od lekkiego ściśnięcia ich.
- Moja kolej. - Wyszczerzył się szeroko.
  Marcelowi znacznie szybciej i zręczniej wyszło malowanie krótkich paznokci Zbyszka. Do tej pory ścinał je tak bardzo, jak tylko się dało, ale zanotował sobie w myślach żeby zacząć je bardziej zapuszczać. Być może nie będzie to pasować do jego dłoni, które nosiły na sobie ślady ciężkiej pracy oraz gry na gitarze, ale wiedział, że zrobi wszystko by ponownie zobaczyć tak uroczo skupionego chłopaka z bliska. Oczywiście ponownie nie mógł się powstrzymać z ucałowania go. Tym razem w czubek jego pochylonej głowy.

...

  Po skończonych zabiegach kosmetycznych, jeszcze trochę poleżeli na plaży, wsłuchując się w szum czarnych fal. Najlepsze było świeże morskie powietrze, którego zapach zawsze kojarzył się szatynowi z wolnością. Niestety im bliżej północy, tym stawało się ocho coraz chłodniejsze. W pewnym momencie już nawet nie pomagało ognisko, dlatego zdecydowali się zagasić je piaskiem i przenieść się do ogórka.
  W kamperze nie było znacznie cieplej, ale mieli tam materac i swoje koce. Kiedy Marcel padł na łóżko, Zbyszek wygrzebał laptopa i przysiadł na brzegu.
- Na co masz ochotę? - Spytał przeglądając kolekcję filmów na pirackiej stronce. Sam mógł oglądać byle co, dlatego też po chwili przewijania, oddał sprzęt w ręce Marcela, który miał zdecydowanie lepszy gust. Sam w tym czasie udał się aby rzucić psiakom obiecane przysmaki.
- Wybrałem najmniejsze ciastka! - Obronił się od razu i wrócił do ukochanego, który już odpalił film. Nie chcąc zbyt wiele stracić od razu wskoczył za blondyna od ściany i ułożył się na boku.
  Oczywiście na początku niczego nieświadomy szatyn chłonął cały film z zainteresowaniem. Próbował też odgadnąć gatunek, który początkowo obstawiał jako dramat, potem lekki dreszczowiec, ale ostatecznie film sam mu go zdradził. I to w niezbyt delikatny sposób. Kiedy na ekranie wyskoczyła twarz niepokojąco uśmiechającej się dziewczyny, której zaraz w sekundę głowa wygięła się na szyi do góry nogami, czemu towarzyszyła seria nieprzyjemnych trzasków łamanych kręgów. Nawet nie było głośnego dźwięku na wzmocnienie efektu, a mimo to Zbyszek wydarł się jak głupi podskakując na równe nogi.
- Kurwa mać! Marcel! - Miał wrażenie, że włosy zjeżyły mu się na karku, jak u wystraszonego kota. - Myślałem, że mi odpuściłeś. - Westchnął łapiąc się za pierś, z której miał wrażenie, że zaraz wyskoczy mu serce.
- Przeprosiłem i przeproszę jeszcze raz, iel tylko będziesz chciał. Zmieńmy na coś normalnego, hm? - Poprosił, ale Blondyn był nieugięty. Chciał obejrzeć, akurat ten film. Szatyn zmrużył gniewnie powieki, ale oczywiście zaraz się poddał. Pozwolił mu wznowić seans, ale znacznie zmienił pozycję. Tym razem ułożył się między nogami Marcela i objał go w pasie ramionami, głowę opierając na jego brzuchu. W którym co rusz chował twarz na straszniejszych momentach, mocniej ściskając blondyna, który też nie pozostawał obojętny na mocniejszych momentach.

         - Tylko milion? Za mało się cenisz. Jestem przekonany, że tyle daje ci codziennie. - Zachichotał cicho i nachylił się nad nim obdarowując szatyna buziakiem w policzek.  - Więcej nie dam, bo nie chce skończyć z czarną dłonią! - Obronił się prychając, a następnie z uśmiechem obserwował, jak powoli jego paznokcie zmieniają kolor. W międzyczasie podał Zbyszkowi patyczki wraz lakierem.
        W ciągu paru sekund Marcel uznał nieskromnie, że do jasnych, wręcz bladych palców, pasuję mu czarny lakier. I postanowił, że przy najbliższej okazji, kiedy zacznie sam zarabiać, kupi sobie mnóstwo innych lakierów i być może nauczy się robić wzorki. Szczególnie myślał o namalowaniu zielonych żab oraz białych owieczek. Teraz, gdy przy boku nie miał już oceniającego ojca, mógł robić ze swoim wyglądem wszystko.
          - Albo na siłownię. Mógłbyś od razu poćwiczyć, jakbyś chciał – zaproponował, bo wiedział, że raczej z nim jedyny sport, jakie dostanie to ściganie się z psami, które właśnie stanowczo zakomunikowały, że nie są wcale bachorami. - Dobrze ci tak – skomentował, śmiejąc się i sam podniósł ręce do góry, by jeszcze niewyschnięty lakier nie został pomarszczony i oblepiony w czarnej i w białej sierści.
         Zaraz to zmrużył oczy, nastawiając psiakowi policzek, będąc zaskoczony nagłym liźnięciem po ustach.
          - No nie mów, że jesteś zazdrosny o nasze dziecko! - powiedział, żałując, że nie może w tej chwili potarmosić białego futerka psa.  - Dziękuje – podziękował i sam zabrał się do roboty. Jedną ręką nabrał na pędzelek nową porcję lakieru, ocierając go o szklane ścianki, a drugą trzymał palce Zbyszka. Musiał przyznać, że malowanie czyiś paznokci, było sto razy prostsze niż malowanie tych swoich. A z jego zacięciem artystycznym, wykonanie zadania poszło mu dwa razy szybciej, a nawet prawie nie musiał poprawiać skórek.
**
         - Daj – odpowiedział, wyciągając ręce po laptopa. Od razu, gdy go otrzymał, przescrollował pierwszą stronę i drugą w celu znalezienia ciekawej okładki, która akurat by zwróciła jego uwagę. Początkowo planował puścić im lekką, za pewnie głupawą komedię, ale jego usta wygięły się w złośliwy uśmiech, kiedy zielone tęczówki natrafiły na okładkę z małą dziewczynką siedzącą w rogu sufitu. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego chłopak nie był fanem tego gatunku, ale blondyn nie lubił oglądać takich filmów w samotności. Tutaj zawsze mógł ścisnąć go za rękę jako wsparcie.
        Spojrzał na niego spod byka o wzmiankę o ciastkach. Nie był fanem dawania psom przysmaków na noc, ale nie skomentował tego, tylko wpuścił ukochanego na swoje ramię, by było mu wygodniej, a laptop wylądował na udach blondyna.
       Horror zaczynał się niewinnie, przedstawiając losy rodziców i opętanej córeczki, powoli zbliżając się do punktu kulminacyjnego. Marcel, co chwilę zerkał pół kątem na szatyna, sprawdzając, czy ten odgadł już gatunek filmu.
      Jednak ten pierwszy też gwałtownie podskoczył, gdy ten drugi nagle krzyknął i kręconowłosy już nie wiedział, czy bardziej wystraszył się tego pisku, czy momentu w horrorze. W każdym razie, zaraz po mini zawale, roześmiał się głośno, całując ukochanego w czoło na pożegnanie, kiedy ten postanowił położyć się na jego brzuchu.
       - Nie przypominam sobie, żebyś mnie przeprosił – obronił się, przykrywając swoje słońce kolejnym kocem, a w dłoń łapiąc jego odpowiednik.
Film rozkręcał się jeszcze bardziej, powodując coraz częstsze reakcje Zbyszka, co Marcel oczywiście uznawał za urocze, dodatkowo, kiedy mógł je obserwować z góry. Miał znaczną odporność na tego typu rzeczy, ale bywały też takie momenty, kiedy to on podskoczył wystraszony. Za to ich kudłate dzieci, jak gdyby nic ułożyły się obok siebie u boku blondyna, zasypiając.
        - I jak? Podobał ci się? - zapytał po napisach końcowych, uśmiechając się lekko. Ale raczej nie liczył na pozytywny odbiór wybranego filmu.
        Ułożył się tuż za Zbysiem, obejmując go ramieniem, mocno go do siebie przyciskając, tak jak to lubił. Nawet jego noga zawędrowała pomiędzy nogami szatyna, zaś ręką poprawiał na nim warstwę koców. Tak próbował wynagrodzić mu prawie dwie godziny strachu. No i uważał, że przeszedł samego siebie, kiedy zaczął cicho śpiewać ukochanemu znaną mu kołysankę. Liczył, że tak szybciej zaśnie i wcale się nie pomylił. Piegowaty odpłynął chwilę po nim, upewniając się, czy jego Wisienka śpi. Uprzednio ustawił budzik na swoim telefonie na piątą rano, już żałując decyzji.

**
       Tak jak planował obudził się punkt piąta, ledwo rozumiejąc, że jego mózg już wstał.
      „Jakim cudem on codziennie tak wcześnie wstaje?” - pomyślał, odsuwając się ostrożnie od śpiącego szatyna. Chyba po raz pierwszy miał okazję widzieć jego twarz pogrążoną w śnie i ten widok był w stanie wynagrodzić mu tak nieludzką godzinę. Wyglądał tak uroczo i ufnie, jakby ostatnie wydarzenia nie miały miejsca. Dlatego bał się go nawet całować, żeby nie wybudzać swojego księcia. Miał przecież jeszcze plany, co do tego.
       Szybko przebrał się w czystą bieliznę, wkładając na siebie tę samą górę, zaś na nogi wcisnął obcisłe jeansy, na których znajdowały się narysowane własnoręcznie przez blondyna, twarze zielonych żabek. Zamierzał się jeszcze przebrać w lżejsze ubrania, ale o tej porze było jeszcze chłodno.
       Przez chwilę się leniwie przeciągnął i za moment przeszedł do swojej pierwszej fazy planu. W uszy włożył białe słuchawki bezprzewodowe wyszukując na youtubie tutorialu na zrobieniu róży. Przed sobą rozłożył kilka kartek z bloku w kolorze różowym, czerwonym i zielonym, klej i nożyczki. Obejrzał filmik kilka razy, skupiając się dokładnie na każdym szczególe, aż w końcu sam spróbował zrobić swoją pierwszą róże z papieru. Pierwsze podejście nie było aż takie złe, jak to sobie wyobrażał – pewnie ze względu na jego utalentowane palce – ale to nie było to, czego od siebie oczekiwał, więc kwiat trafił na straty.
       Trzecie podejście do kwiatka satysfakcjonowało go w pełni i do różowej róży, zaraz dołączyła czerwona. Dorobił im jeszcze łodyżki, rolując zielony papier i następnie złączył pąk z łodygą. Uśmiechnął się sam do siebie, bezpiecznie chowając swoje dzieła do swojej torby.
       Po wschodzie słońca, wziął ze sobą bawełnianą torbę, smycze psiaków, ich woreczki i oczywiście portfel. Te radośnie wyskoczyły z ogórka, biegnąc już przed siebie. Zatrzymały się jednak kilka metrów od Marcela, patrząc się, czy ten na pewno za nimi idzie.
        - Fuj. - Skrzywił się, łapiąc odchody czarnego psa. Jeszcze bardziej go obrzydzało, że była wielka i ciepła.  - To na pewno przez te ciastka... - mruknął do siebie, jak najszybciej pozbywając się problemu.
        Ich cel znajdował się około dwadzieścia minut z plaży, a była nim bezglutenowa kawiarnia, w której chciał zrobić zakupy na śniadanie. Sam był zaskoczony, że istniała taka opcja bezpieczna dla jego brzuszka i to blisko morza.
       Sprzedawczyni okazała się być bardzo miła i gotowa doradzić chłopakowi w najlepszym wyborze, którym były dwie sztuki ciepłego panini wypchanego po brzegu świeżymi warzywami z ciągnącym się serem, do tego dwa kawałki ciasta marchewkowego i szklane butelki pomarańczowego soku. Oczywiście nie odbyło się od wytarmoszenie sierści obydwu łobuzów, bo widząc dwa psy w kawiarni, zbiegła się do nich cała obsługa, która akurat nic w tej chwili nic nie robiła. Rambo i Reksio wydawali się być w siódmym niebie, będąc w centrum uwagi i dostając tyle głasków, a nawet za zgodą blondyna, dostały dwa smaczki od szefowej lokalu.
       W drodze powrotnej całą drogą wisiał na messengerze rozmawiając z ich wspólną przyjaciółką Majką. Po uspokojeniu jej, że nic się nie dzieje i są bezpieczni, przeszedł do sedna sprawy.
        - Zdążysz zrobić go na przyszły weekend? :CCC Proszę?<3
        - Dla miłości mogę zrobić wszystko <3 Akurat przypadkiem mam ściągniętą miarę palca Wiśni       . To z czym dokładnie ma być?
        - Jezuuu, kocham cię! - odpisał przeszczęśliwy i zaraz wysłał kolejną wiadomość. - Mogą być wygrawerowane nuty z refrenu Nothing else matter?
       Kolejne szczegóły zostały dokładnie omówione i ustalone, że Majka w następny weekend zjawi się u swojej siostry, a wtedy Marcel będzie mógł odebrać pierścionek. Także zobowiązał się do oddania jej pieniędzy, gdy tylko stanie na nogi. Ta oczywiście odmówiła, nie chcąc o tym słyszeć.
       Jeszcze zanim zdecydował się na rozbudzenie swojej Wiśni wraz psami, poszli wpierw na plaże. Tutaj był tylko sam - on i jego psy. Najwidoczniej nikt o tak wczesnej porze nie zdecydował się na wypad nad morze. Marcel wcale się nie dziwił. Słońce nawet jeszcze nie zaczęło myśleć o dobrym grzaniu planety. Ale taka chwila samotności sprawiła, że nikt nie przeszkadzał chłopakowi w kolejnym zadaniu, jakim było narysowanie, a raczej wydeptanie na ubitym piasku, ogromnego serca, gdzie w odciskach swoich stóp nasypał nazbierane, białe muszelki. A przynajmniej tyle, ile zdążył nazbierać, bo to zajęło chłopcu najdłużej.
        - Dzieeeń dobry, kochanie – powiedział, odgarniając zagubione kosmyki na twarzy chłopaka. - Dziwnie to słyszeć, jako pierwszy, co nie? - Zaśmiał się krótko, całując go w policzek. Wtedy też dał znać psom, że mogą przywitać się ze swoim tatusiem, co ochoczo wykonały, wesoło merdając ogonami i szturchając Zbyszka mokrymi nosami, zaraz jednak zmieniając taktykę i liżąc chłopaka po twarzy. Na ten widok Marcel roześmiał się cicho i również dołączając do zabawy, a nawet polizał szyję ukochanego, będąc ciekawym, czy ten odróżni go od dzieci.  - Chodź, bo ostygnie nam jedzenie. - Podał pomocną dłoń Wiśni, ale ten tak czy siak swój ciężar musiał spakować
        Już gotowi z pełną torbą, wyruszyli prosto w stronę plażę, tak jak wczoraj idąc przez lasek. Ich rozmowa jak zawsze się kleiła, tylko w pewnym momencie to Marcyś stał się bardziej markotny, a raczej zestresowany. Nerwowo poprawiał swoją torbę, jakby ta miała spaść mu z ramienia. Do tego nie umiał zapanować nad lekko trzęsącymi się dłońmi.
        Co więcej jego serce biło jak oszalałe, gotowe w każdej chwili wypaść mu z gardła. Chyba ostatni raz tak stresował się przy Zbyszku przy wyznawaniu swoich uczuć i właściwie teraz czekało go to samo, tylko w innej kwestii. I mimo bycia pewnym jego odpowiedzi, to i tak nie umiał uspokoić swojego organizmu, które najchętniej odpuściłoby sobie ten cały pomysł, ale uważał, że szatyn też zasługiwał na klęknięcie przed nim w ten wyjątkowy sposób. Martwił się tylko, że zapomni czegoś, co chciał mu powiedzieć, czy nie będzie aż tak zadowolony z braku pierścionka.
       Rozłożył zielony koc w środku wydeptanego przez niego serce i pomógł szatynowi zrobić krok, by nie zdeptać serca. Postawił na materiale pozostałe rzeczy. I po kilku sekundach trzymając dwie papierowe róże, uklęknął przed jego najwspanialszym narzeczonym.
      - Pamiętasz, jak się po raz pierwszy zobaczyliśmy? Byliśmy w lesie na grzybach z rodzicami i zaciekawiła mnie wiewiórka, ciebie chyba także, bo pobiegłeś od razu za mną. Nie wiem, ile wtedy byliśmy sami i jakim cudem nie zjedliśmy żadnego muchomora, ale wtedy pomyślałem sobie „wow”, chce mieć takiego przyjaciela. A przynajmniej tak to sobie wyobrażam, bo byłem wtedy tylko bachorem. - Zaśmiał się, lekko się rozluźniając. - Myślę, że każdy chciałby mieć za przyjaciela kogoś takiego jak ty. Nieważne, co się działo, to zawsze byłeś przy mnie, gotów mnie przytulić. I nigdy mnie nie oceniałeś, tylko służyłeś dobrą radą i motywowałeś. H-hej. - Przerwał na chwilę, gdy głos mu się załamał.  - To dzięki tobie nadal rysuje i maluję. I jako mój chłopak też jesteś najlepszy. Jesteś spełnieniem wszystkich moich marzeń i nie dziwię się, czemu twoja była walczyła do końca. Masz najlepszy uśmiech, cudownie czekoladowe tęczówki, w które uwielbiam się wpatrywać. Podziwiam cię jaki jesteś dobry w sporcie i w muzyce, bo w tym pierwszym umiem tylko strzelić samobója, a w tym drugim ledwo ogarniam podstawowe chwyty na gitarze – Uśmiechnął się lekko, zagryzając dolną wargę, bo czuł, że niedługo sam się tutaj rozklei, a jeszcze nie skończył.  - Kocham cię, w chuj cię kocham i też chciałbym, żebyś oficjalnie czuł się moim narzeczonym.  Tylkooo... na oficjalny pierścionek będziesz musiał jeszcze troszkę poczekać.  - Wysunął w jego stronę swój własnoręcznie zrobiony prezent.  - Czy ty też uczynisz mnie jeszcze bardziej szczęśliwy i wyjdziesz za mnie?

- Tak bardzo podobał mi się twój brzusio i odgłosy twoich uroczych flaczków. - Oznajmił padnięty po seansie. Choć nie odważył się spojrzeć ponownie na ekran laptopa, to i tak dochodziły go krzyki ofiar, które chyba ktoś żywcem obierał ze skóry. A przynajmniej tak podpowiada mu jego dzika wyobraźnia, która jak zawsze po horrorach szalała w najlepsze.
  Ale obecność, jak i bliskość Marcela jak zawsze działała na niego kojąco. Już samo ciasne przytulenie wystarczyło, aby znacznie się rozluźnił w jego drobnych, ciepłych ramionach. A kiedy do tego wszystkiego doszedł słodki melodyjny szept blondyna, miał wrażenie, że się rozpływa. Uporczywie walczył ze snem, aby tylko jak najdłużej mógł go wysłuchiwać, jednak ostatecznie padł.

...

  Wyczerpany nadmiernym zużyciem energii na wieczorny horror, obudził się o wyjątkowo późnej jak na niego porze. Co prawda wstawali o niej normalni ludzie, ale Zbyszek do nich oczywiście nie należał. Dla niego świt był początkiem dnia, a pierwszym co dzięki temu mógł ujrzeć była śpiąca twarz blondyna.
  Ale nie tym razem. Zaskoczony zamrugał kilkakrotnie, ale zaraz przylgnął do jego dłoni.
- Kim jesteś i co zrobiłeś z moim Marcelkiem? - Parsknął z poranną chrypką w głosie, zaraz jednak musząc się bronić przed zalizaniem na śmierć. - No już już! Wstaje, spokój! pffff hahaa~ - Próbował zepchnąć z siebie czworonożne bestyjki, ale na próżno. W pewnym momencie jednak wyczuł trzeci język, który rozpoznałby wszędzie i na każdej części swojego ciała. Za każdym razem wywoływał u niego zaskakująco przyjemny dreszcz. - Marcel siad! - Rzucił w żartach, po czym w końcu został przez blondyna uratowany.
- O sam robiłeś? Czy trafiłeś na jakąś dobrą knajpkę? - Zapytał zaciekawiony sięgając w między czasie po swoje ubrania. Wciągnął pierwsze lepsze bokserki na swój tyłek, na nogi jedne z bardziej przyległych, czarnych jeansów, a do tego dobrał luźny biały podkoszulek. Oczywiście było jeszcze zbyt zimno na tak leni strój, więc na dodatek poszła ciepła czarna bluza, która nawet na niego była za duża. Raz nawet próbował w nią wejść razem z Marcelem i o dziwo się w nią zmieścili. Gorzej jednak było z wyjściem, ale to nawet lepiej.
  Idąc lasem pełną piersią wdychał morskie świeże powietrze, za którym tak zawsze tęsknił. Lubił oczywiście wyjeżdżać w różne miejsca, jak góry, czy stolica, ale nic nigdy nie dało rady przebić polskiego morza. Chętnie odpowiadał Blondynowi i zagadywał go, jednak zmiana jego humoru nie umknęła czujnemu oku Zbyszka. Zbyt długo go znał, żeby czegoś takiego nie zauważyć. Jeszcze zanim się ze sobą związali, jako jego przyjaciel dobrze wyczuwał kiedy był smutny, lub coś go dręczyło. Kiedy zaczęli ze sobą chodzić, stał się w tym jeszcze lepszy, w końcu rzadko kiedy odrywał od niego swój wzrok, kiedy byli sami. Tym razem ewidentnie coś go dręczyło. Czyżby żałował ich wyjazdu? Szanse na to były niewielkie, niemalże równe zeru... ale jednak niepewność siadła na karku Wiśni, uśmiechając się szyderczo. Z czasem nawet trochę ucichł, przygotowując się na najgorsze.
  Widok serca na piasku, sprawił, że z trudem przełknął ślinę, ale zaraz nerwowo się zaśmiał.
- Oho, romantyczny pikniczek z rana? Czymże sobie zasłużyłem na takie cudeńka? - Zagadał obserwując jak Marcel rozkłada po środku muszelek koc, a następnie przy jego pomocy ostrożnie, wskoczył do środka. Nic jednak nie mogło go przygotować na to co zaraz miało się stać.
  Przechylił głowę na bok, kiedy blondyn nagle uklęknął przed nim, a zaraz w jego dłoniach znalazły się przepiękne papierowe róże.
- Mar-?!?! - Zaczął cicho ale zaraz urwał, kiedy tylko blondyn zaczął mówić. Początkowo ściągnął brwi, mocno skołowany, ale wraz z kolejnymi słowami zaczynał rozumieć do czego to prowadziło. I jak tylko usłyszał jego ciepły śmiech, od razu poczuł jak ulatniają się z niego wszelkie zmartwienia. Było mu głupio, że nawet tak odważył się pomyśleć. Ale nie było czasu na besztanie się. Nie kiedy głos blondyna lekko się załamał, co automatycznie przywołało łzy do oczu szatyna. Próbował się powstrzymywać, żeby znów nie wyjść na beksę, ale ostatecznie rozbeczał się jak głupi, przygryzając dolną wargę. Cudem tylko wytrzymał do końca przemowy blondyna, po czym od razu padł na kolana i zamknął chłopaka w ciasnym uścisku.
  Nawet nie potrafił się wysłowić, tylko co chwilę przytakiwał kiwają głową, brudząc przy okazji bluzę chłopaka łzami i smarkami.
- Kurwa... to ty jesteś spełnieniem wszystkich moich marzeń M-marcyś. KOchanie mojeNajDdroższe! - Odsunął się tylko po to, aby złapać jego twarzy w dłonie, a następnie wpić się na chwilę namiętnie w jego wargi. - Oczywiście, że za ciebie wyjdę! - Odpowiedział zaraz zasypując go kolejnymi pocałunkami po policzkach, ustach, nosie i czole, z którego odgarnął złote loczki drżącą dłonią. Spojrzał też wtedy w jego cudownie zielone oczka, które tak jak jego zatopione zostały przez łzy szczęścia. No i ponownie się rozryczał, tylko tym razem padł na plecy, pociągając na siebie blondyna, którego nawet nie myślał wypuszczać ze swoich ramion, zaraz chowając twarz w jego torsie. W tym czasie nawet psy wyczuły radosną atmosferę, biegając dookoła z wesołymi szczeknięciami, jednak sercowego kręgu nie naruszyły.
  Nawet nie wiedział ile czasu tak spędzili, ale w końcu Wiśni zabrakło nawet łez. Uniósł się lekko na ramionach i spojrzał z szerokim uśmiechem na swojego aniołka.
- Naprawdę... czym ja sobie na ciebie zasłużyłem? Zobacz co ty ze mną robisz. - Roześmiał się tym razem, gładząc go po policzku. - Jeszcze trochę i byśmy się odwodnili. - Dodał jeszcze bardziej rozbawiony ich reakcjami. Ale nic na nie nie mógł poradzić, ani nie chciał ich tłumić, bo były spowodowane czystą radością i miłością jaką żywił do Marcela. - Przysięgam, że o ciebie zadbam i nie opuszczę do końca świata, nie... wszechświata. - Ucałował czule jego ciepłe wargi, zaraz podnosząc ich do siadu. W końcu też odebrał od blondyna papierowe kwiaty, które do tej pory bezpiecznie trzymał poza zasięgiem i pilnował, aby nie zostały zgniecione.
- To dlatego wstałeś dzisiaj tak wcześnie. Jakim cudem? - Zaśmiał się oglądając dzieło jego drobnych palców. Od razu wiedział, że chłopak sam je wykonał. Uwielbiał przecież takie robótki, jak i Zbyszek był w stanie wychwycić kilka jego zwyczajów, jakie miał w składaniu papieru. - Są przepiękne. - Uśmiechnął się rozczulony i splatając razem palce ich dłoni, ucałował wierzch jego ręki.
  Wtedy też przyszła pora na śniadanie, o które jak zawsze upomniał się donośnie brzuch szatyna. Panini zniknęło w sekundę, ale ciastem postanowił się delektować, jak i oczywiście nakarmić swojego ukochanego.
- Przebiłeś moje wybory, jak zawsze - Westchnął poddając się. - Ale dałbym sobie rękę odciąć za twoją kuchnię. - Pociągnął nosem na samo wspomnienie wyrobów blondyna. Wiele razy próbował go naśladować, ale nigdy nie smakowało to tak, jak zrobione przez jego ręce.

...

  Na plaży spędzili czas aż do południa, wraz z którego przybyciem, Zbyszek zrzucił z siebie ciepłe odzienie. Miał ochotę spędzić z Marcelem cały dzień, tylko się przytulając i nie wypuszczając z ramion, ale wczoraj zdążyli już zrobić małe plany. I niestety zaczęło otaczać ich coraz więcej ludzi, przez co ich spokój wyparował.  
  Zabrali swoje graty do ogórka, gdzie Zbyszek schował do jednego z pudełek papierowe kwiaty, tak aby przypadkiem nigdzie się nie zawieruszyły, lub nie zostały zgniecione, a nawet zjedzone przez psiaki. Będzie musiał zorganizować na nie jakąś szklaną gablotkę - pomyślał.
  Po ogarnięciu rzeczy przyszła pora na długo wyczekiwany normalny prysznic. Podrzucili jeszcze tylko psiaki do siostry Majki, którą wcześniej pytali o zgodę. Kobieta była w ciąży i nudziła się w domu z jednym dalmatyńczykiem, więc z radością przyjęła na swoje ogromne podwórko dwa czworonogi. A dzięki temu chłopaki mogli w spokoju podjechać na siłownię.
  Zbyszek wykupił dwa karnety, które były bardziej opłacalne, niż pojedyncze wejścia i mogli robić co chcieli. Oczywiście pierwszym celem były prysznice. Wiśnia wychwycił chwilę, w której nikt nie przechodził, po czym wślizgnął się do jednej kabiny z Marcelem, z rozbawieniem przykładając do ust palec. Nie mógł sobie odpuścić wspólnego prysznica z ukochanym. Szczególnie, kiedy mógł pomóc mu umyć te jego piękne złote loczki.
- Wchodzisz ze mną? Mógłbyś pomóc mi w rozgrzewce. Na przykład trzymając nogi przy brzuszkach. Ale samym zagrzewaniem też nie pogardzę. - Powiedział, składając na jego chudym ramieniu pocałunek.

     Wystarczyły zaledwie kilka sekund, by Marcel upewnił się, że Zbyszek był odpowiednią osobą, dla której był w stanie klęcząc na kolanach wyznawać mu miłość i przywiązanie. Nie miał ani jednej niepewności, w której wątpiłby w sens wskoczenia ich związku na najwyższy poziom. I gdyby tylko mógł, już jutro szedłby do urzędu stanu cywilnego, wyznaczać im termin ślubu.
     Ale jego urocza reakcja była warta tego całego stresu i wstawania o wiele za wcześnie.
     Zaszklone oczy ukochanego, wywołały to samo u niższego chłopca. Był przecież tak samo bardzo szczęśliwy, jak wtedy gdy to szatyn mu się oświadczył. A teraz i on się oficjalnie zgodził.
     Objął go obiema rękoma, mocno go do siebie przyciskając i nie pozwalając na ani jeden centymetr pomiędzy nimi. Ucałował go w prawą skroń, uśmiechając się przez łzy.
      - Widzisz, ty moimi też - odpowiedział, ciągając nosem. Ich pocałunek był wyjątkowo słony przez cieknące po obu twarzach łzy i gile cieknące z nosa Zbyszka. To kompletnie nie obrzydziło blondyna, a wręcz przeciwnie - jeszcze bardziej rozczuliło i wcale nie dziwiło. Wiedział, że chłopiec był wyjątkowo wrażliwy. A w takiej chwili sam blondyn nie umiał pohamować napływających łez.
     Po uroczych buziakach ze strony szatyna, wyciągnął z kieszeni spodni czystą chusteczkę i przyłożył ją do jego noska, aby mógł się w nią wysmarkać.
      Nie protestował, kładąc się z nim na piasek. Od razu założył nogę na jego biodro, drugą wkładając pomiędzy nogi, a twarz tak jak zawsze została schowana w miękkie włosy chłopaka. I uśmiechnął się delikatnie, wyczuwając w nich fiołkową nutę.
    Ciało blondyna lekko się trzęsło, kiedy teraz wylewał z siebie emocje. Dopiero teraz odczuwał, jak schodzi z niego cały stres związany z zaręczynami i jak bardzo był szczęśliwy, jak wylewała się z niego prawdziwa radość, bo łzy wciąż nie chciały przestać lecieć. Zbyszek od czterech lat był jego całym światem, kimś, kogo uważał za ideała i nie wyobrażał sobie innej osoby na jego miejscu.
    Dłonie finalnie zakradły się pod materiał bluzki chłopaka, będąc w raju, czując pod opuszkami gołą skórę. Powoli głaskał witające się z nim mięśnie, sunąc palcami w okolicach lędźwi i łopatek. Takim sposobem mógł jeszcze raz nacieszyć się bliskością i intymnością między nimi, a przy tym zaspokoić swój ulubiony język miłości.
     - Za to że jesteś tak szczery w swoich uczuciach. Nie znam drugiej tak wrażliwej osoby jak ty. I mógłbym wymieniać tak cały dzień – odpowiedział, gdy już podnieśli się do siadu i przytulił policzek do jego dłoni. - Nie musisz mi nic przysięgać. Dbasz o mnie odkąd tylko pamiętam i pewnie dzięki tobie wtedy tych grzybów nie zjadłem. O, a pamiętasz, jak zawsze mnie asekurowałeś, gdy się wspinałem po dachu do ciebie?– Zaśmiał się krótko, odnosząc się do poprzedniego wyznania. Takich sytuacji było wiele więcej, jak opieka, gdy się źle czuł czy było mu zimno, czy wtedy gdy padał ofiarą odzywek Przemka. Wtedy zawsze był obok niego i blondyn starał się mu w tym dorównywać. Opuszkami przetarł jeszcze mokre policzki ukochanego, a później połasił się tak jak zawsze na czułe buzi od szatyna. - Też się zastanawiam.
     - Dzisiaj chyba pójdę spać już o dziewiętnastej – stwierdził rozbawiony. - Pomyślałem, że skoro lubisz tak kwiaty, to polubisz te zrobione przeze mnie. No i nigdy nie dałem ci kwiatów.
    Przy wspólnym posiłku, jako jego osobista przylepa, nie odsunął się od chłopaka ani na krok, a wręcz cały czas starał się z nim stykać ramieniem czy kolanami. Tylko pozwolił na puszczenie ich splątanych dłoni, aby wygodnie się im jadło. Najwidoczniej tak Marcel chciał okazać mu swoją miłość, nie mogąc się od niego odsunąć po tak wspaniałym spędzonym poranku.
    Oba psy tym razem odpuściły im żebrania jedzenia od swoich opiekunów (które i tak by nic nie dostały), będąc zbyt zaoferowane zaczepianiem siebie nawzajem. Szczególnie
    Rambo zdawał się być bardziej natarczywy, zaczepiając swojego brata łapiąc delikatnie w zęby jego pyszczek. Ten drugi nie pozostawał mu dłużny, co chwilę łapiąc go w swoją paszczę i wskakując na siebie nawzajem. Finalnie zabawa dwóch psów skończyła się czymś w rodzaju berka, gdzie oba psiaki ganiały się po piasku wkoło, sypiąc w przypadkowych przechodniów piaskiem. I Marcel nie mógł powstrzymać cichego śmiechu, kiedy to czarny czworonóg przypadkowo potknął się o swoje nogi i wylądował jak długi.
   - Potrzebuję twoich dwóch rąk... do niektórych rzeczy - Uśmiechnął się znacząco. - Oczywiście do pomocy w pieczeniu!
    Sam nie uważał się za nie wiadomo jakiego kucharza czy piekarza. Dobieranie składników i przypraw szło mu naturalnie, i często było to dania jadalne. Poza tym lubił eksperymentować w kuchni i wyszukiwać nowe przepisy na bezglutenowe słodycze. Zwłaszcza, kiedy w jury zasiadał Zbyszek, będąc ostrzeżony przed ewentualnym otruciem.
  Kuchnia ukochanego również mu smakowała i już nie mógł się doczekać, kiedy zasiądą wspólnie do przygotowywania wspólnej kolacji.
**
    Niższy z pary narzeczonych czuł się wyjątkowo nieswojo w budynku siłowni. Oprócz tego, że było to nowe miejsce dla niego, to wiązało się z czymś czego naprawdę nie lubił – z zajęciami wychowania fizycznego, z którym to wiązał większość negatywnych wspomnień i uczuć. Sam nie do końca wierzył, że to on był pomysłodawcą wzięcia prysznica właśnie tutaj, ale równocześnie chciał sprawić radość szatynowi, bo wiedział, jak lubi sport. Dodatkowo od razu stwierdził, że jak najszybciej będą musieli rozglądać się za mieszkaniem i pracą, bo wizja płacenia około sto dwudziestu złotych, mu się nie podobała.
     Odetchnął dopiero z wyraźną ulgą, zostając sam na sam ze swoim ideałem za cienką zasłonką prysznica, gdzie od razu puścił na ich nagie ciała odpowiednio ciepłą wodę. To w połączeniu z buziakiem od wyższego chłopca, od razu go rozluźniło. Oboje ewidentnie po podróży, stresie, seksie i spędzeniu dni na plaży, potrzebowali porządnego prysznica. Zwłaszcza, kiedy z blondyna sypał się zewsząd piasek, a włosy już dawno utraciły swój wyjątkowy skręt.
     - I miałbym przegapić okazję do wgapiania się w twoje mięśnie? - Uśmiechnął się, przygryzając seksownie dolną wargę, a za chwilę się ciepło uśmiechnął. - Ale sam nie ćwiczę – postanowił, co dla ich obojgu było raczej jasne. - Tylko uważaj na swoją rękę.
     Może początkowo kręconowłosy miał inne plany – nie chciał przeszkadzać Zbyszkowi w treningu i chciał dać mu trochę zasłużonej przestrzeni osobistej, ale skoro jeszcze nie miał dość jego dwudziestoczterogodzinnej  obecności, to mógł odłożyć zwiedzanie centrum Gdańska na później.
     Na dłoń wylał sobie trochę żelu o zapachu świeżych wiśni, połączonych z gorzką czekoladą i następnie z lekkim grymasem uśmiechu na twarzy, zajął się namydlaniem poszczególnych partii ciała ukochanego. Z wyczuciem zajął się umięśnionymi ramionami, ostro zarysowanymi łopatkami i idealnie wyrysowanej tali chłopca, pokrywając je pianą, której przyjemny, słodki zapach zdawał się unosić po całej łazience. W dotyku Marcela jednak nie było nic seksualnego. Była to prosta afirmacja i okazja do dotykania ciała Zbyszka, a do tego tak mógł go objąć opieką.
     Dał okazje szatynowi do odwdzięczenia się, podając mu smukłą buteleczkę szamponu. Tak jak się spodziewał, okazja do umycia loków została wykorzystana i zaraz stał z uśmiechem tyłem do szatyna z winogronową pianą na włosach. Jeszcze do tej pory pamiętał, jak był szczęśliwy, gdy udało mu się odkryć szampon, który pachniał tak samo jak ulubione owoce ukochanego.
     Po wspólnym prysznicu, blondyn pomógł wytrzeć się szatynowi, a następnie zajął się stylizacją swoich już rozczesanych włosów. Na wilgotne pasma nałożył niewielką ilość swojej ulubionej odżywki, wgniatając ją w kosmyki, które już powoli nabierały swojego pierwotnego kształtu, tworząc piękne loki. Kolejnym krokiem było nałożenie stylizatora i pójście w ruch suszarki z dyfuzorem. To zajęło Marcelowi zdecydowanie najwięcej czasu, ale swoje włosy uważał za ulubioną część partia ciała i chciał cieszyć się nienaganną fryzurą, dopóki nie zostanie ona naruszona przez klejące ręce Zbyszka.
     Finalnie przebrani w sportowe ubrania (a przynajmniej w szczyt możliwości Marcela), udali się do właściwego pomieszczenia.
     Pomieszczenie wydawało się być ogromne i posiadać najróżniejsze sprzęty do ćwiczeń, gdzie niektóre z nich blondyn widział tylko na filmach. Wokół wydawało się być sporo ludzi, co odbijało się intensywnym odbijania się metalu od metalu. Chłopcy jednak udali się na ubocze, gdzie mogli choć na chwilę mieć prywatność i miejsce na obiecane brzuszki.
     Zgodnie z umową, usadowił się pomiędzy nogami ukochanego, łapiąc jego stopy, by dotykały podłogi przy każdym zrobieniu brzuszka. Dodatkowo, aby zachęcić go bardziej, w pewnym momencie przybliżył się do niego bliżej i wygiął usta w dzióbek, prosząc się o buzi, kiedy tylko znalazł się przy kolanach.
     - Patrz, jak dobrze ci idzie – skomentował z szerokim uśmiechem. - I jeszcze raz. Nie chcesz kolejnego buziak? - zapytał, próbując tym jeszcze bardziej zmotywować szatyna do pracy.
    Jego cała uwaga była poświęcona tylko swojemu szatynowi, którego bezwstydnie obserwował, kiedy to mięśni swojego chłopaka, napinały się za każdym razem, gdy musiały się podnieść, dopóki nie usłyszał za swoimi plecami gwizdów i zdanie „patrzcie, dwa pedały będą roznosić HIV”. Od razy odwrócił się za głosem, który należał do wyższego chłopaka, krótko ściętego blondyna, być może trochę starszego od nich. Uśmiechał się do nich z wyższością i wyraźnym politowaniem.
     To właśnie sprawiło, że Marcel szybko uciekł od niego wzrokiem, a także zauważalnie skulił ramiona do siebie, puszczając Zbyszka. Spuścił także głowę, wgapiając się w swoje trampki, nie do końca wiedząc, co ma zrobić ze sobą. Jeszcze nie umiał reagować na homofobiczne słowa obojętnością, tylko mimowolnie brał je do siebie. I pewnie minie jeszcze trochę czasu, gdy się do tego przyzwyczai. W końcu ich prawdziwy, wymuszony coming out, trwał od niedawna.
     Znowu poczuł się niekomfortowo, a nawet poczuł, jak cały dobry humor z niego wyparowuje.
     Jednak, jak mógł się tego spodziewać, Zbyszek nie pozostał swoimi czynami obojętny.
      - Przestań. Nie chce tak zapamiętać naszych oświadczyn – zareagował od razu, łapiąc chłopaka w silny uścisk dłoni, gdy już przymierzał się do wstania w kierunku homofoba.

  Ciepła woda rozgrzewała ich skórę i rozluźniała spięte mięśnie, zmęczone długą podróżą oraz spartańskimi warunkami. A na dodatek dochodziła bliskość ciała ukochanego, które mógł czuć bez przeszkody w postaci materiału jego ubrań. Dotykał go kiedy tylko miał szansę, wiodąc czule opuszkami palców po jego smukłych ramionach.
- Pfffhaha, to możesz robić w każdej chwili, kiedy sobie tylko tego zażyczysz, kochanie. - Odparł rozbawiony, ale też kompletnie rozczulony złożył delikatny pocałunek na jego czole. - Będę. I ty pewnie też będziesz. - Wyszczerzył się szeroko. - Ale coraz z nią lepiej. - Dodał unosząc prawą rękę, po czym kilkukrotnie zacisnął ją w pięść i rozłożył. Wciąż czuł delikatny opór i mrowienie, ale zdecydowanie mógł jej używać. W tym stanie już będzie mógł zdjąć Marcela z operowania sprzęgłem, dzięki czemu ten wróci do wylegiwania się na fotelu pasażera.
  Jednak po chwili wszystkie myśli uciekły z głowy szatyna. Pod wpływem dotyku uwielbianych przez niego dłoni, miał wrażenie, że się rozpływa. Jak wcześniej był rozluźniony już dzięki ciepłej wodzie, tak teraz miał wrażenie, że niedługo wyjdzie ze swojego ciała. Nawet nieświadomie zaczął pomrukiwać pod nosem z zadowolenia, szczególnie kiedy blondyn zabrał się za jego ciemne włosy. A do tego dochodziły oczywiście smakowite zapachy wiśni z czekoladą, do których niedługo później, dołączyły uwielbiane przez Zbyszka winogrona. Wraz z tym przyszła pora na rewanż i zajęcie się Marcelem, co zrobił z ogromną ochotą, zatapiając palce w złotych lokach, pokrywając je pianą.
- Przez ciebie mam ochotę na winogrona. Musimy zajść do biedry, albo na rynek i kupić minimum pięć kilo. - Westchnął głęboko, wdychając zapach ulubionych owoców.
  Po spłukaniu obaj udali się na suszenie. I jak Marcel z delikatnością zajmował się swoimi złotymi lokami, tak Wiśnia wymordował je ręcznikiem, póki ten już więcej wody nie chciał wchłonąć. Jakim cudem jeszcze nie był łysy? Cudowne geny dziadka! Staruszek do tej pory miał gęste i mocne siwki, bez choćby zarysów zakoli. Oczywiście przez swój zabieg, Zbyszek był gotowy o wiele szybciej od blondyna, ale nie popędzał go. Nawet z radością pomagał przy suszeniu jego cudownych loczków.
  W końcu jednak przyszła pora na rozruszanie mięśni. Przynajmniej tych szatyna. Wbrew pozorom nie trenował tak często. Swoją dawkę aktywności fizycznej otrzymywał w postaci, pracy na roli, przy pomocy w gospodarstwie, podczas pielenia swojego ogródka, a dopiero później pojawiała się aktywność sportowa w postaci gry w piłkę nożną. Dzięki temu już od młodzieńczych lat mógł pochwalić się swoją wysportowaną sylwetką i dobrze zarysowanymi, choć nie przerośniętymi mięśniami.
  Zachęta ukochanego oczywiście zadziałała w mgnieniu oka.
- Dopiero teraz się wypłacasz z buziaków? - Zaśmiał się zaraz po muśnięciu jego miękkich warg. - Chcę. Zawsze. I chyba dzisiaj pobiję swoje rekordy przez ciebie. - Przygryzł na chwilę dolną wargę, po czym skupił się na treningu. Motywacja nie miała postać jedynie pocałunków, którymi za każdym razem był nagradzany, ale również w postaci bycia obserwowanym przez blondyna. Dlatego też przykładał się do wysiłku bardziej niż zwykle, nie dając pokazać po sobie zmęczenia, aby jeszcze bardziej zaimponować ukochanemu.  Nawet jeśli nie musiał tego robić, to i tak sprawiało mu to ogromną satysfakcję, kiedy czuł  wzrok zielonych tęczówek na swoich mięśniach.
  Ale oczywiście jeśli coś za długo szło po ich myśli, to w końcu musieli wyczerpać zapasy szczęścia na dany dzień. Podobne zdanie często słyszał w szkole, kiedy ktoś przypadkiem zauważył jak Wiśnia i Marcel przebywają ze sobą blisko. Wtedy zawsze udawało mu się zmienić ich zdanie, kiedy wyjawiali, że znają się od najmłodszy lat. Jednak teraz nie zamierzał tego już ukrywać. Nie po to tyle cierpieli i uciekali.
  Oczywiście, jak tylko blondyn puścił jego nogi, zerwał się na klęczki, jednak przed wstaniem powstrzymała go drobna dłoń. A błagalne spojrzenie i zakaz działania z ust blondyna, sprawiły, że poczuł nieprzyjemny ucisk w klatce. Chciał go bronić, nie mógł przecież pozwolić, aby ktoś obrażał jego partnera, ale też nie chciał się mu sprzeciwiać, bo wiedział, że tym zraniłby go jeszcze bardziej. Był kompletnie rozdarty, ale zdecydował się nie psuć tego wyjątkowego dnia. Zmierzył wściekłym wzrokiem dwójkę oblechów, po czym spojrzał łagodnie na skulonego blondyna. No i jak on miał ich tutaj nie zamordować?
- Przepraszam kochanie. - Podłożył pod jego podbródek dwa place, unosząc lekko jego głowę i uśmiechnął się do niego ciepło. - Ej, chyba nie przejmujesz się zdaniem dwóch debili? No już... - Mówiąc to drugą ręką pogłaskał jego złote loki, odgarniając je tym samym z jego czoła, które zaraz ucałował.
- Zrobię tylko jeszcze kilka szybkich serii i się zmywamy. Kupisz mi w tym czasie coś do picia? - Wstał wraz z nim i jeszcze pogłaskał czule jego policzek.
  Kilka ćwiczeń skupiało się głównie na nogach, ale rękę też starał się dobrze rozgrzać i rozciągnąć, aby jak najszybciej wróciła do pełni sprawności. Oczywiście był delikatny i staranny, aby przypadkiem jej nie przeciążyć. Nie chciał przecież być zmuszony udać się do lekarza, gdzie to na pewno nie przyjęliby go bez opiekuna. Nie mógł też pozwolić sobie na zbyt wiele odpoczynku. Pozostałe pieniądze starczą im na dwa, trzy tygodnie, musiał szybko znaleźć jakąś pracę, gdzie nikt nie będzie zadawał niepotrzebnych pytań.
  Po skończonych ćwiczeniach, wychylił na raz picie, które przyniósł mu Marcel i udał się ponownie pod prysznic. Tym razem był sam, więc uwinął się z tym w kilka minut. Na całe szczęście nigdzie po drodze nie trafił na dwójkę homofobów, co pewnie bez blondyna nie skończyłoby się najlepiej. Ale też oznaczało, że mogli wpaść przypadkiem na niego. Co było powodem pośpiechu szatyna.
  Z szatni wybiegł, jeszcze kończąc naciągać na swój tors podkoszulek i od razu rozpromieniał na widok ukochanego, od którego był rozdzielony nawet nie całe pół godziny.
- Odpieramy kudłaczek i wpadniemy jeszcze w jedno miejsce. - Poinformował go nagle.

  Siostra Majki zachęcała ich do pozostania na obiad, albo chociaż na herbatę, ale Zbyszek obiecał jej to innym razem. Po zdarzeniu na siłowni, chciał spędzić czas tylko z Marcelem i spróbować naprawić jego humor. Z tego też powodu, zamiast na parking, zaparkował ogórkiem pod psim parkiem. Nie było to zbyt oczywiste, bo było to boczne wejście, ale z pewnością po kilku krokach blondyn zorientuje się, że nie był to zwykły park. I o taką małą niespodziankę mu chodziło.
- No chodź, przejdziemy się trochę. Jak się zasiedzę, to dostaję skurczy. - Skrzywił się na samą myśl o buncie mięśni po wysiłku. Co prawda nie wymęczył się aż tak, ale wolał nawet nie ryzykować.
  Już po paru krokach dało się słyszeć wesołe szczekanie, co postawiło na baczność białe i czarne pary uszu ich psiaków. Gdyby były prowadzone przez Wiśnię, to już dawno posłałyby swojego właściciela na ziemię, ale w rękach Marcela zawsze były wyjątkowo spokojne. Oczywiście dopóki nie spuścił ich ze smyczy.
- O lody mają! - Oznajmił na widok małej budki szatyn i oczywiście szybko poszedł zakupić dwa oraz jak na psi park przystało, dwie porcje psich lodów składających się z bananów i masła orzechowego. Z czterema pojemnikami wrócił do Marcela, który akurat podszedł do otwartej polany, na której to szalały przeróżne rasy psów. Po rasowe do kundli i od szczeniaków do kundli.
- Czuję się jakbyśmy przyprowadzili nasze dzieciaki na plac zabaw. - Parsknął rozbawiony własnym porównaniem.