Just the two of us

     Ciepłe promienie słońca przedzierały się delikatnie przez sufit w postaci jasnozielonych liści i konarów dobrze znanych im drzew, tworząc doskonałe schronienie w tak ciepły dzień, jak dzisiaj, gdzie wszyscy szukali jakiegokolwiek cienia, napychając swój brzuch ogromnymi ilościami lodami na patykach. Tymczasem młodzi chłopcy skorzystali z uroków ich ukochanego miejsca, w szybkim tempie popychając siebie w przyjacielskiej walce do wody, gdzie to oczywiście piegowaty chłopiec nie miał żadnych szans, zważywszy na jego kondycje w sporcie, tak samo jak szczupłą i drobniejszą posturę. Mimo tego dzielnie walczył ze swoim czekoladowym cudem świata, wtórując mu radosnym śmiechem. Nie trwało to długo, bowiem po przemoczeniu ubrań, Marcel od razu znalazł drogę do malinowych ust chłopaka, tak jak ręce, które błądziły po jego ciele, kusząc. No i nie było trudno się domyśleć do czego to się potoczy. A gorące powietrzne niezbyt przeszkadzała kręconowłosemu, mógł spocić się jeszcze bardziej, jeśli sytuacja tego wymagała.
      Teraz był tak samo zapatrzony na swojego ukochanego, co chwilę spoglądając na jego zręczne ręce, które to tworzyły kolorowy wianek z kwiatów, które od zawsze gdzieś tu kwitły i towarzyszyły im od pierwszych spotkań. W mig siedemnastolatek uznał, że wianek jest iście wróżkowy i uśmiechnął się szeroko, gdy nareszcie prezent wylądował na jego włosach.
    -Jest cudowny – skomentował. Nawet jeśli były to tylko zwykłe zaplecione kwiaty, to chłopak twierdził, że było to urocze ze strony Zbyszka i zamierzał zachować wianek dopóki ten się nie wysuszy, a może i dłużej.
     Ochoczo dołączył do namiętnego pocałunku, obejmując chłopaka w pasie, od razu pozwalając mu przedrzeć się językiem do środka, gdy tylko tego zapragnął. Ich języki dzisiaj po raz kolejny się spotkały, powodując serie motylów tańczących w brzuchu piegowatego. Tańczyli ze sobą znowu nie mogąc się sobą nacieszyć, a kiedy poczuł, że zagubiona ręka Wiśni wędruję do pasa, jeszcze bardziej przysunął się do niego, gotów na drugą rundę. I co z tego, że zaraz musieli się stąd zbierać? Tym razem pieszczoty byłyby szybsze i na pewno by zdążyli.
      Niestety bardzo się przeliczył.
     - Auć! - jęknął z bólu, niemal natychmiast próbując złapać swojego nicponia, ale mógł tylko wlepić w niego mordercze spojrzenie, które gdyby tylko mogło, to próbowało by go zabić. Naburmuszył teatralnie policzki, zwłaszcza, gdy chuligan próbował ponownie zmoczyć jego bieliznę. - Tylko spróbuj – rzekł i zaraz przewrócił oczami, wreszcie dostając swoje rzeczy.
      Włożył na siebie czarne bokserki i ubrał białą bluzkę z dekoltem wyciętym w serek, a na nogi wciągnął luźne szorty sięgające mu do połowy ud, na materiale prezentując własnoręcznie namalowane niebiesko-czerwone macki ośmiornicy czy innego stworzenia morskiego. Od pewnego czasu zainteresował się również malowaniem na jeansie, próbując swoje siły w customie. Marcel od dawna był tym artystycznym dzieckiem, wyżywając się w świecie artystycznym, dotykając nowych rzeczy, błądząc w różnych stylach.
    Poza tym jego rodzice nie bardzo byli skorzy do dawania mu pieniędzy na farby czy na nowe płótna, a na tworzeniu customa dawało się zarobić. No i powoli przygotowywał się do tegorocznych urodzin chłopaka, chcąc podarować mu właśnie ręcznie ozdobioną kurtkę jeansową. A część pieniędzy dokładał do skarbonki Zbyszka, nawet gdy ten nie patrzył, wiedząc, jak bardzo zależało mu na kupnie perkusji.
   -Już doszedłem – odpowiedział, również uśmiechając się zadziornie, podłapując słowa towarzysza, zmieniając go na podtekst. - Z tobą zawsze dochodzę, zresztą gdzieś tam na trawie znajdziesz dowód – dodał, krótko się śmiejąc. - Możesz mnie ponieść.
     Zbliżył się do Wiśni, kręcąc niedowierzająco głową, od razu wyręczając chłopaka w kilku ruchach zapinając mu pasek.
     - Nie wierzę, że z taką łatwością go rozpinasz, a zapiąć to już trudno. - Prychnął, następnie ucałował jego lico i zabrał się za sprzątanie. Do materiałowej torby pochował puste opakowanie po bezglutenowych, czekoladowych ciasteczkach i już prawie skończone opakowanie żelek. Wszystko to oczywiście kupił sam przy okazji zakupów z rodzicami w pobliskim mieście, bo w sklepiku na wsi, prowadzonym przez starszą kobietę, nic takiego nigdy nie było.
      Wspiął się na plecy ukochanego, gdy tylko pochylił się wystarczająco, obejmując jego szyję. Powoli pożegnali się ze swoim domkiem na drzewie i wyszli z lasu, idąc mało uczęszczaną drogą, gdzie nawet rowerzystów było można rzadko spotkać. To znaczy to Zbyszek szedł, a Marcel ciążył mu na plecach, tocząc z nim kolejny temat rozmowy.
      Po kilku minutach niestety dotarli do początku głównej drogi na wsi, jednej z nielicznych, która faktycznie miała asfalt i to był definitywny koniec przejażdżki, co więcej – to był koniec jakichkolwiek czułości. Znów musieli udawać przyjaciół, chociaż charakterystyczne spojrzenia, jakimi się obdarowywali, były i tak jednoznaczne.
      Wkrótce odprowadził wzrokiem Zbyszka, gdy ten zniknął w progu domu i wtedy sam skierował się w stronę swojego. Ich bańka nagle pękła i znów musieli udawać zwykłych przyjaciół, co zdecydowanie męczyło Marcela i czasami, a nawet często ulegał temu i w miejscu publicznym dawał krótkie buziaki szatynowi, nie mogąc się powstrzymać. Znów musiał udawać kogoś, kim nie jest, próbując nie narażać się swojemu ojcu.
       Wszedł w sam środek kłótni pomiędzy rodzicami, w sam środek przekleństw, wściekłych spojrzeń, nadmiernej gestykulacji i tym razem to sprawiło ulgę ich synowi, bo mógł szybko zniknąć w swoim pokoju, a nie tłumaczyć się, czemu ma wianek we włosach, w którym to spędził resztę dnia.
***
       Na matematyce siedzieli w jednej ławce w pierwszym rzędzie, w przedostatniej ławce. Głównym powodem nie było to, że i tutaj byli najlepszymi przyjaciółmi i nie mogli żyć bez siebie, a dlatego że tak Marcel mu na bieżąco tłumaczyć zagadnienia, których kolega z ławki nie rozumiał czy to pomagał mu w rozwiązywaniu zadanych im przykładów, gdzie to zaraz musieli rozwiązać na tablicy.
       - Wyjmijcie karteczki – po sali nagle przeszedł głos kobiety po pięćdziesiątce, powodując, że cała klasa ucichła, jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, ociągając się z wykonywaniem zadania.
       Oczywiście była to niezapowiedziana kartkówka z ostatniej lekcji, z której większość uczniów nie była przygotowana. Kto myślał o nauce, gdy za oknem lał się żar z nieba?
        I Marcel od razu, gdy kartka jego ukochanego została podpisana przez niego, a nauczycielka odwróciła się w celu napisania przykładów na tablicy, podmienił ją ze swoją.
        Zrobił to bez zająknięcia, nawet nie patrząc się na niego. Doskonale wiedział, że szczególnie niezapowiedziany sprawdzian wiedzy skończy się dla Wiśni kolejną jedynką, którą jeszcze nie można było poprawiać, zaś dla drugiego chłopaka jedynka czy dwója nie będzie miała takich wielkich konsekwencji.
       Dlatego oparł głowę na łokciu i zaczął rozwiązywać pierwsze zadanie na kartce Zbyszka, oczywiście próbując jak najlepiej podrobić jego pismo, co nie było wcale takie trudne, bo ten pisał jak kura pazurem.

            Niestety dla uczniów klasy drugiej b, ich sąd ostateczny przyszedł w krótszym czasie niż się tego spodziewano, ponieważ wyniki niezapowiedzianej kartkówki zostały rozdane klasie na drugiej przerwie. Wtedy właśnie posypał się gąszcz pięknych, czerwonych pał i dwój, a także nieliczne trójki i jeszcze rzadsze czwórki, no i oczywiście trzy piątki dla najlepszych uczniów z tego przedmiotu... z wyjątkiem Zbyszka.
            Marcel uśmiechnął się tylko niewinnie, spoglądając w kartkę ukochanego, gdzie to widniała właśnie piątka, a obok niej była narysowana uśmiechnięta buźka. Zdziwieniem dla niego nie było jedynka na swojej kartce i trzy wykrzykniki oraz znak zapytania, za którą zaraz został wezwany do pokoju nauczycielskiego na pogawędkę z nauczycielką.
           -Co się takiego stało? Przecież na poprzedniej lekcji wszystko rozumiałeś i podchodziłeś do tablicy – powiedziała zmartwiona, nachylając się na krześle do młodzieńca.
         - Chyba... - zaczął, zagryzając dolną wargę, próbując wymyślić szybko wymówkę na poczekaniu. - Nie powtórzyłem nic wczoraj i wszystko mi się pomieszało – skłamał, poprawiając się na krześle. Musiał jakkolwiek wyjść z tej sytuacji, zwłaszcza, że miał okazję zobaczyć, jakie to błędy popełnił jego ukochany. Tak jak zawsze były on głupie – tutaj zapomniał o kolejności działań, tam zamiast plus był minus, a czasami po prostu nie rozumiał, co ma zrobić i pomimo starań przyjaciela często zawalał sprawdziany. Całe szczęście Marcel czasami pozwalał ukochanemu ściągać od siebie czy spisywać zadania, bo czasami polecenia były takie same, tylko zmieniane były liczby, czy tak jak dzisiaj zamieniał im kartki, ale czasami zmuszał Zbyszka do poprawy i ostrego zakuwania do niej, bo przede wszystkim martwił się o zdanie przez niego matury.
        - Wiesz, że wszystko możesz mi powiedzieć ,prawda?
        Przytaknął na jej słowa i całe szczęście nareszcie był zaraz wolny. Jako jedna z nielicznych tutejszych nauczycielek wiedziała, jaką sytuację w domu miał podopieczny, ale oczywiście nie znała całej prawdy, która była tak głęboko skrywana przez tą dwójkę i aż tak nie ufał kobiecie, by móc całkowicie się przed nią otworzyć.
       Na kolejnej przerwie wylądował na schodach, siedząc naprzeciwko Wiśni. Pomysł wyjścia do kina od razu spodobał się piegusowi, zwłaszcza, że był fanem filmów przygodowych, tak samo jak horrorów i z utęsknieniem czekał na wyjście nowej części piratów z jego ulubionym aktorem. Dodatkowo z tego co rozumiał, to Zbyszek zamierzał za niego zapłacić, dlatego tym bardziej nie zamierzał odmawiać.
       Już miał zamiar odpowiedzieć, gdy przed nimi nagle wyrósł kolejny drugoklasista tym razem z c. Marcel uśmiechnął się do niego lekko, zaraz wbijając wzrok w swoje kolana, ukrywając uśmiech pod  nosem. Oczywiście tymi ważnymi sprawami była ich randka.
      - Cóż... - Westchnął zaraz po nim, kiedy znowu zostali sami. - Chyba tyle z naszego kina – dodał, uśmiechając się smutno.
       Niestety na ich cudownej wsi w sobotę dojeżdżał tylko jeden autobus o dziesiątej rano i chłopiec wątpił, by jego przyjaciel wyrobił się z końcem treningu do tej właśnie godziny. W niedziele również o tej samej godzinie jechał autobus, jeżdżący do Kościerzynie, ale akurat wtedy oboje musieli być w kościele na mszy.
        Po dzwonku, oboje skierowali się do długiego korytarza, prowadzącego do budynku z dużą salą gimnastyczną, która była rajem dla klasy sportowej, a także była to duma dyrektora, który najwięcej pieniędzy pchał w sukcesy sportowe szkoły i w ulepszanie siłowni, która znajdowała się obok hali.
       Marcel wręcz nienawidził lekcji wf. Nienawidził się pocić, męczyć, a już w szczególności nie znosił gier zespołowych. Czuł wtedy ogromną presję, by jak najlepiej grać, co nigdy mu się nie udawało. Prawie zawsze też był wybierany do drużyny z przymusu, jako ten ostatni wyrzutek i nie spotykało się to z zadowoleniem ani jednej osoby. A najgorsze były sprawdziany, których już kompletnie nie rozumiał, bo jak w ciągu dwóch godzin w tygodniu miał nauczyć się odbić w siatkówce, gdzie zawsze kończył z czerwonymi rękami? Nie wspominając już o intensywnym zapachem potu, który roznosił się po męskiej szatni, a biedny nos Marcela był przyzwyczajony tylko do potu swojego ukochanego
        I nie mógł się powstrzymać przed niby przypadkowym otarciu się ramieniem o nagie ramie swojego chłopca, tylko tak mogąc dotknąć jego gołej klatki piersiowej w tej chwili i tylko tak dane było mu teraz go dotknąć, a miał ochotę co najmniej go przytulić, bo uwielbiał czuć jego umięśnione ciało obok swojego.
        Szybko przebrał się w białą bluzkę i w czarne spodenki, nie chcąc za świecić samymi bokserkami przy chłopakach swojej klasy.
        Po wejściu do sali po sprawdzenia obecności, Marcel poklepał pokrzepiająco Zbyszka po ramieniu, bo tym razem ten został wezwany na dywanik, by się tłumaczyć Ogińskiemu, a cała reszta klasy b i d, z którą mieli wf, zaczęła biegać truchtem, rozpoczynając rozgrzewki, której to już po minucie miał kręconowłosy dość, zwłaszcza, że zbłąkane loki leciały mu do oczu i w myślach przeklinał siebie, że nie wziął tym razem jakiś spinek do upięcia ich czy opaski.
       Całe szczęście po kilkunastu minutach rozgrzewka dobiegła końca, ale przed zielonookim dopiero szykowała się najgorsza część lekcji. Od razu ustawił się gdzieś na uboczu zbiorowiska chłopców, krzyżując ręce na piersi, wbijając spojrzenie w pobliską ścianę pokrytą białą farbę. Z grupy do wybierania drużyn wyłoniono Kacpra z d i Zbyszka, i zanim Marcel zdążył się obejrzeć, usłyszał swoje imię. Spojrzał zagadkowo na swojego chłopaka, upewniając się, że na pewno usłyszał „Marcel” i że nie chodziło o jakiegoś innego Marcela, a może chciał Michała, tylko powiedział to niewyraźnie? Bo kto chciałby dobrowolnie najsłabsze ogniwo, który niewątpliwie był najsłabszy w całych dwóch klasach? Kompletnie nie rozumiał jego decyzji, zwłaszcza, że został wybrany jako pierwszy, a do drużyny Kacpra wybrano od razu jedną z lepszych osób. Z piegusem na pokładzie, ich szanse drastycznie się obniżały.
       Poszedł niepewnie do swojego chłopaka, gotowy w każdej chwili się wycofać, ale w końcu stanął obok niego, czekając aż kolejna część jego piekła się rozpocznie.
       W przeciwieństwie do Marcela, Zbyszek z wf radził sobie świetnie, zwłaszcza, że uczęszczał na zajęcia dodatkowe z piłki nożnej, dlatego teraz pewnie był w siódmym niebie, gdy ich dzisiejszym zajęciem na lekcji okazała się właśnie piłka nożnej.
       Drobniejszy chłopak starał się, jak tylko mógł, żeby pomóc w swojej drużynie, goniąc za piłką, ale gdy tylko udawało mu się ją jakimś cudem przechwycić, jego kopnięcia były zbyt słaby i z łatwością przechwytywane przez drużynę przeciwną, a nawet raz pomylił się i kopał piłkę nie do tej bramki, co trzeba, słysząc głośne protesty ze swojej drużyny.
        Lekcja wyjątkowo dłużyła się chłopakowi, dlatego z ogromną ulgą przyjął dźwięk dzwonka, zwiastujący przerwę.
        - A ty co odpierdalasz?! - Usłyszał podniesiony głos zza swoimi plecami chłopaka ze swojej drużyny, którego imię mu gdzieś umknęło.
        - Sorry, starałem się – mruknął zielonooki, ale wtedy ten drugi złapał go silnie za ramię, popychając Marcela.
        - Jakoś kurwa nie widać. Chcę tę szóstkę, więc postaraj się bardziej.

        Piegusowaty zawsze był bezkonfliktowy. Nie lubił się kłócić, nie lubił na kogoś krzyczeć i jak ktoś krzyczał, dlatego dzielnie znosił słowa wyższego chłopaka, w ostatniej chwili łapiąc równowagę przed zderzeniem się z podłogą. Całe szczęście zaledwie kilka sekund później u jego boku znalazł się szatyn, a blondyn mógł odetchnąć z ulgą. Poczuł się od razu pewniej, zwłaszcza, gdy ten wziął jego dłoń, którą zielonooki od razu zaczął delikatnie głaskać, jakby już dziękując, że wyciągnął go z opresji.
        To był kolejny powód, za który kochał Zbyszka. Zawsze służył blondynowi wsparciem, tak jak przed chwilą, kibicując mu dosłownie w porażkach, ale mimo ich, obdarowywał go śmiechem i uśmiechem, dodając swojemu chłopakowi otuchy. Jako nieliczny lub jedyny, nie brał tego sportu na poważnie, mimo że był jednym z lepszych w drużynie piłkarskiej. I Marcel był wdzięczny losowi, że był w związku akurat z tak wspaniałą osobą, przy której mógłby być sobą, przy której nie musiał udawać, że jak „każdy” facet lubi sport.
      Na twarzy Przemka wciąż gościła złość – to jak marszczył brwi, to jak wargi miał ściśniętę w wąską kreskę. Blondyn nie miał wątpliwości, że gdyby nie obecność szatyna, to tamten pewnie wkrótce popchnąłby skutecznie go na drewnianą podłogę.
       Usiadł w końcu na ławce w rogu sali, odbierając od niego butelkę wody i wziął z niej kilka łyków.
      - Nic mi nie jest. - Uśmiechnął się. - Dziękuję, mój rycerzu. - Tutaj uśmiechnął się jeszcze szerzej już mając ochotę go przytulić.
        W szatni, po meczu, panowała nieprzyjemna atmosfera. Miał wręcz wrażenie, że przynajmniej połowa z chłopaków wlepia w niego mordercze spojrzenie, a atmosfera była tak gęsta, że można było ciąć ją nożem. Nawet Wiśnia nie odzywał się do blondyna ani słowem, co sprawiło, że przez chwilę Marcelowi przez głowę przeszło, czy aby na pewno nie gniewa się na niego ze względu na stratę oceny, ale już za chwilę potrząsnął głową. Zawsze wybierał go do drużyny, doskonale wiedząc, jak cienki był w piłce nożnej, więc i tym razem nie mógł tego żałować.
      Szybko się przebrał, wciągając na siebie jasne jeansowe spodenki przed kolano i pomarańczową luźną bluzkę z nadrukiem w stylu vintage, wciągając ją w środek spodni. Tam też założył czarny pasek, a na stopy trafiły skarpetki w czerwono-pomarańczowe paski. Włożył jeszcze żółte trampki przed kostkę i był gotowy opuścić szatnie, w której roztaczała się atmosfera śmierci – dosłownie i w przenośni, bowiem oprócz krzywych spojrzeń, unosił się w niej okropny, cierpki zapach potu. Tylko otwarte okno i tona dezodorantów mogła uratować sytuację.
      Od razu objął swojego ukochanego w pasie, wreszcie mógł się do niego przytulić po tych wszystkich godzinach. Wolną ręką zaczął delikatnie mierzwić ciemne włosy chłopaka, co chwilę masując mu skórę głowy. Dopiero teraz czuł się jak najszczęśliwszy człowiek chodzący po tej Ziemi. Tutaj, gdy trzymał ukochanego w ramionach. Brakowało mu jego dotyku, tego umięśnionego uścisku, zapachu jego opalonej skóry i cudownie miękkich włosów o zapachu fiołków, w które to uwielbiał się wąchać w leniwe popołudnia.
     - Taaak? Cieszę się – powiedział wyraźnie ucieszony, zaraz mocno go ściskając. - Idealny. Nie zasłużyłem sobie na takiego mądrego chłopaka. - Roześmiał się, odgarniając palcami zagubiony kosmyk z czoła chłopaka. Oczywiście, że się cieszył. Lubił jeździć do dużych miast. Tam czuł jakąś namiastkę wolności, nawet jeśli była to Kościerzyna, to wciąż był to większy teren niż ich wieś zabita dechami. No i było tam co robić, kino czy basen, nie to co u nich, trawa, łąki i jezioro oraz oczywiście główny punkt na wsi – kościół. - Ale stawiasz za wszystko, co nie? - zapytał z lekkim przekąsem, zaraz odchylając głowę, dając mu lepszy dostęp do swojej szyi, czując jak momentalnie przechodzą go dreszcze po całym ciele, jakby przepływał przez niego drobny prąd. - Kocham cię, bardzo mocno.
      Dłonie jakby same potoczyły się po rękach Zbyszka, gładząc go po skórze, aż nie postanowił obie przyszpilić do zimnych kafelek kabiny. A zielone tęczówki w ciemnej oprawie spoczęły na tak dobrze znanych mu wargach. Cudownie miękkich, czasami lekko spierzchniętymi (ale wtedy ratował go pomadką ochronną, dbając o nie bardziej niż ich właściciel), w kolorze dojrzałych malin, a może właśnie wiśni, które tak idealnie wpasowywały się w usta Marcela. Być może ich wargi zostały stworzone specjalnie dla nich.
     Nie czekając już dłużej, dopasował się do nich, porywając Wiśnie w namiętny, ale zarazem czuły pocałunek. Od razu począł przyjemny zawrót głowy, gdy ich języki złączyły się w jedność, walcząc o dominację, ale tym razem inaczej niż zwykle, Marcel nie poddawał się i ujął delikatnie w zęby jego koniuszek, przygryzając go lekko.
     Przycisnął się mocniej, nie pozwalając, by między nimi była jakakolwiek odległość, nawet ta mniejsza od kartki papieru. Zwiększył intensywność buziaka, wtedy też zatrzymując się w pocałunku, tkwiąc z lekko rozwartymi wargami, gdy przypadkowo otarł się swoim przyrodzeniem o jego. To wystarczyło, by wpadł na pomysł kolejnych ruchów w tym miejscu. Znowu łapczywie pragnął bliskości ze strony Zbyszka, mimo że przecież wczoraj tak doskonale go zaspokoił, ale dzisiaj było dzisiaj i tak naprawdę zawsze miał ochotę na igraszki.  
      Sprawdził tylko ponownie, czy kabina od toalety jest zamknięta i miarowo ocierał się o krocze swojego chłopaka, równocześnie prowadząc zachłanny pocałunek. W końcu puścił jego ręce i tymi swoimi łapczywie dorwał się do jego rozporka, jak i swojego. To tym razem zajęło mu dłużej niż zwykle, zwłaszcza mocowanie się z paskiem, który teraz tak bardzo przeklinał, obiecując sobie, że następnym razem pójdzie z nim na zakupy, kupując mu dobre spodnie.
      W końcu uwolnił chłopaka od spodni, zsuwając je do kostek, to samo robiąc ze swoimi, po czym do bokserek Zbyszka włożył swoją dłoń, palcami powoli miziając jego owłosienie, ale gdy to mu się znudziło, nareszcie wyciągnął jego penisa, ściągając z niego powoli napletek.
      - Widzisz, co ze mną potrafisz zrobić? - wyszeptał, mówiąc o swoim już twardym penisie, opierając czoło o ramię ukochanego, wzdychając cicho, łącząc ich przyrodzenie w jedność, pozwalając, by się ze sobą stykały i tak po obydwu naraz zaczął poruszać ręką w górę i w dół. Bliskość chłopaka dodatkowo podniecała blondyna, to jak ich wrażliwe partie ciała dotykały się nawzajem, sprawiały, że w krótkim czasie Marcel zaczął szybciej oddychać, dusząc swoje jęki w zagłębieniu szyi chłopaka.
Być może już nie mieli za dużo czasu na pieszczoty, bo zaraz miała zacząć się lekcja angielskiego, ale czy teraz któremukolwiek to przeszkadzało? Języki przecież znali doskonale i kręconowłosy był gotów się spóźnić.

     Wkrótce jego ukochany podjął grę, szybko odnajdując jego pierwszy czuły punkt, palcami bawiąc się sutkami blondyna. Musiał przyznać, że każdy erotyczny dotyk niezależnie od miejsca, rozpalał chłopca, a tamten przecież doskonale znał jego najczulsze punkty. To powodowało, że nagle temperatura w pomieszczeniu wzrosła, rozpalając jego ciało, jednocześnie powodując, że jego jęki coraz śmielej wydobywały się z ust, które dalej dusił z pomocą ciała kochanka.
      To była swego rodzaju masturbacja, tylko ich oboje razem i z pomocą rąk kręconowłosego. Ta prawdziwa masturbacja została odpuszczona przez niego odkąd tylko wszedł w związek z szatynem. Ich ciała po kilku wskazówek dobrze się uzupełniały, biorąc i dając samo, co najlepsze. Do tego między nim często dochodziło do zbliżeń, co zapewne
było spowodowane burzą hormonów, no i tym, że Wiśnie bardzo łatwo było podniecić.
       Jęki samego Zbyszka potrafiły przenieść drugiego kochanka w inny świat, jeszcze bardziej nasilając te przyjemne uczucie, drażniące każdą komórkę młodego chłopak. Była to niewątpliwie najlepsza i najprzyjemniejsza muzyka dla jego uszu, bijąc jego ulubionych artystów na głowę i był dodatkowo dumny z siebie, że potrafi wydobyć z szatyna takie odgłosy ich miłości i to w tak krótkim czasie, ponieważ już po kilku krótkich minutach usłyszał swoje imię, jeszcze cięższy oddech i w tej samej sekundzie po dłoni Marcela rozlał się ciepły, lepki płyn o konsystencji śliny, brudząc przy okazji jego przyrodzenie, które zdawało się być jeszcze twardsze i nabrzmiałe.
        Praktycznie zawsze to właśnie szatyn dochodził przed blondynem i choć na początku to jemu przeszkadzało, że rzadko mógł dojść z nim poprzez penetrację, to teraz zdążył się do tego przyzwyczaić i czerpać satysfakcję, że tak bardzo go podniecał.
         Spojrzał na niego rozgorączkowanym wzrokiem, tym zamglonym spojrzeniem, odchylając mocno głowę do tyłu i zagryzając dolną wargę, by tylko nie jęknąć. Już nie mógł schować się w tak bosko pachnące ciało Zbyszka, a nie chciał, by ktoś z korytarza ich jeszcze usłyszał. Tu też szatyn nie próżnował, językiem drażniąc jego penisa, powodując, że hamowanie się z odgłosami było coraz trudniejsze i chwilę później schował usta w zgięciu łokcia. Choć tak mógł trochę zdusić swoje jęki, które tylko przybierały na siły.
         Ukochany wyglądał cholernie seksownie, biorąc go całego do buzi, to jak rytmicznie jego głowa poruszała się w górę i w dół. W jego ustach było tak przyjemnie ciepło i jednocześnie mokro, dlatego za chwilę zaczął sam poruszać biodrami, wbijając paznokcie w ramiona kochanka.
       Ale zaraz zesztywniał i tym razem nie było to tylko przyrodzenie. Usłyszał nagle odgłosy czyiś butów, obijających się o kafelki i jak owe osoby zajmują kabiny, w tym obok dwóch chłopaków, uprawiających seks oralny. Wtedy spojrzał na swojego chłopaka tym błagalnym spojrzeniem, prosząc, żeby przestał, chociaż na chwilę, bo czuł, że i jego koniec jest bliski. Czuł znajome uczucie w podbrzuszu, promieniujące do jego penisa, to jak cholernie Zbyszek go podniecał, trzymając jego przyjaciela w ustach i to jak kazał mu skończyć w nich. W przeciwieństwie do niego, Marcel nie za bardzo lubił, gdy ten kończył w jego buzi. Nie przepadał za tym specyficznym smakiem i o wiele bardziej wolał dostać wytrysk w środku jego dziurki lub na twarzy czy też na innej części ciała.
      I nie potrzebował dłuższego zaczepiania tego wrażliwego miejsca; poruszył się w jego ustach jeszcze dwa razy i wbrew sobie właśnie wytrysnął prosto na język i do gardła kochankowi, robiąc to z naprawdę głośnym jękiem, rozbijającym się po ścianach łazienki. Jego policzki od razu przybrały buraczanego koloru, bo dopiero po tym dźwięku, goście ich „przedstawienia” spuścili wodę i szybko wyszli z łazienki. Marcel miał tylko nadzieję, że uznali, że była to tylko masturbacja z jego strony, ale tak czy siak był zażenowany całą sytuacją.
      - Okropny jesteś – wyburczał, z trzęsącymi dłońmi podciągając bieliznę i spodnie. Ale mimo tego, że była to wina Wiśni, to zbliżył się do niego, pociągając go na swoje kolana, kiedy usiadł na deskę od sedesu. - I ciężki –, ale nie zrezygnował z takiej pozycji, jednak odczuwając jego wagę na swoim drobniejszym ciele. Mimo tego objął go w pasie i ponownie się w niego tulił, mocno lgnąc do jego dotyku. Teraz dla Marcela tym bardziej liczyła się bliskość Zbyszka. Był mocno zawstydzony, no i potrzebował czułości, by wyrównać oddechy i bicie serc, a także w miarę potrzeby porozmawiać, o stosunku. Blondyn chciał, by oboje czuli się zaopiekowani i bezpieczni w swoich ramionach.
**
     - Byliśmy u pielęgniarki. Musiałem zjeść coś dziwnego rano – wytłumaczył ich oboje, gdy tylko przekroczyli próg sali, a wszystkie oczy ich klasy zostały zwrócone na nich.
      - Ale już lepiej, tak? - zapytała nauczycielka, poprawiając okulary.
      - Lepiej –odparł, posyłając jej lekki uśmiech, trzymając się teatralnie za brzuch. Całe szczęście każdy tutaj zebrany wiedział o chorobie Marcela, więc kłamstwo uszło im sucho. Do tego każdy też wiedział, że ta dwójka była ze sobą nierozłączna i jak ktoś chciał porozmawiać tylko z jednym z nich, to musiał liczyć się z tym, że rozmawiał też i z drugą osobą. Byli w szkole nierozłączni, dlatego też do rzekomej pielęgniarki też musieli iść razem.
      Nikt zaś nie musiał wiedzieć, że to było prawie niemożliwe, żeby Marcel zjadł coś, co zawierało gluten we własnym domu, ponieważ od lat jego rodzice również żyli bezglutenowo. Łatwiej było jego matce gotować dla całej rodziny jedno danie niż dzielić na to dla jej syna i dla reszty, uważając przy tym, by nie wpadł do tego jakiś niepożądany okruszek. Dlatego w całej kuchni można było znaleźć tylko bezpieczne produkty dla blondyna.
     - Dobrze, macie obecność. - Z tymi słowami, chłopcy usiedli w swoich ławkach
**
       Pozostałe lekcje minęły już spokojnie. Nie było żadnych sprawdzianów czy kartkówek, nikt nie naskakiwał na blondyna i też żaden z nich nie inicjował kolejnych zbliżeń, zaś po ostatnim zadzwonieniu dzwonka, Marcel dołączył do Wiśni, kierując się do jego domu. Nie chciał tak szybko żegnać się z ukochanym, poza tym musiał pomóc mu w odrobieniu lekcji. Taka przynajmniej była jego oficjalna wymówka.
       Z tą myślą wystukał SMS-a do mamy i do ojca na wypadek, jakby dalej byli pokłóceni, z wiadomością, że jest u Zbyszka.
       Po otwarciu drzwi wejściowych od razu na niższego o centymetr chłopaka, rzuciły się oba psy, skacząc po nim i wywijając przy tym ogonkiem.
      - Oooo, jakie słodkie bubusie – powiedział przesłodzonym głosem, jakby rozmawiał do małego dziecka. - Tęskniliście za mną? Moi najprzystojniejsi mężczyźni. - Głaskał oba psy na przemian, nawet dając się im oblizywać po policzkach. Te machały szczęśliwie ogonkiem, nie pozwalając na przestanie pieszczot, a szczególnie Reksio, który skakał wokół nóg Marcela, gdy ten nawet się do nich schylił. I przez chwilę nawet zapomniał o istnieniu swojego mężczyzny, zajmując się tylko ukochanymi pieseczkami.
       - Dzień dobry – odezwał się w końcu do prawdziwego człowieka, to znaczy do matki Zbyszka, która to wynurzyła się zza progu kuchni, uśmiechając się.
      -O, dzień dobry. Nie spodziewałam się, że też przyjdziesz. - Wytarła brudne ręce od bułki tartej w swój fartuszek. - Zaraz coś dla ciebie przygotuje, chyba jeszcze mam mąkę kukurydzianą – dodała, chowając się ponownie w kuchni.
      Chłopak ostatni raz pogłaskał spragnionych pieszczot chłopaków i skierował swoje kroki do kuchni. Na kuchence gazowej stały już ugotowane ziemniaki, pogniecione i gotowe do podania. Obok nich na talerzu były także przygotowane kotlety schabowe, niestety panierowane w bułce tartej, ale tak jak mówiła mama Zbyszka, zaraz na czystej patelni został specjalnie dla jego „przyjaciela” usmażony kotlet, tym razem w mące kukurydzianej.
     - Hej. - Tym razem do kuchni wszedł Mateusz, uśmiechając się od ucha do ucha.
     - H-hej – wyjąkał, zaskoczony blondyn, prawie uderzając kolanem o stół. Kompletnie nie spodziewał się, że i starszy brat będzie w domu. Zazwyczaj widział go tylko w kościele, pary razy też udzielał komunii świętej kręconowłosemu, ale zawsze uciekał przed nim, gdy akurat stał w kolejce do spowiedzi. Nie to, że miał zamiar wyspowiadać się z tego, że jest gejem w sekrecie kochającym jego brata i będąc przez niego posuwanym, i na odwrót, ale czuł się naprawdę niezręcznie w jego towarzystwie. Przecież jeszcze pamiętał, jak nie tak dawno widział go ubranego... normalnie – chłopaka, który korzystał z życia. Nie mógł uwierzyć, że jego młodszy brat poszedł całkowicie w inne ślady. Tak bardzo się o siebie różnili, tylko wygląd przypominał wciąż Marcelowi, że był starszy brat Zbyszka.

       Przed blondynem został postawiony talerz z typowym polskim obiadem, tylko z taką różnicą, że jego schabowy nie został obtoczony w bułce tartej, za co podziękował matce Zbyszka. Chodzenie w gości zawsze stanowiło jakiś problem dla blondyna i dla gospodarzy, zwłaszcza, gdy polska gościnność wymagała wystawienie na stół ciast lub ciasteczek, a najlepiej właśnie nałożeniu posiłku. Wtedy zazwyczaj Marcel musiał tłumaczyć zebranym, co to jest ta cała celiakia, co nie rzadko kończyło się współczuciem i tym, że musiał przez cały wieczór siedzieć tylko przy szklance soku, dlatego też doceniał każde starania, a zwłaszcza rodzicielce swojego chłopaka, gdy mógł na spokojnie zjeść z nimi wspólny posiłek.
      Wytrzeszczył oczy w niemałym szoku, słysząc pytanie z ust młodego księdza i od razu do ust przyłożył sobie szklankę soku pomarańczowego, by tylko mieć chwilę więcej, aby wymyślić wymówkę. Całe szczęście pałeczkę przejął za niego ukochany, ratując sytuację i od razu Marcel poczuł, jak jego ciało się rozluźnia. Zawsze Wiśnia był lepszy w wymyślaniu kłamstw, w wymówek i ogólnie w całym aktorstwie, i teraz blondyn był mu za to wdzięczny, co nawet obwieścił uśmiechem w jego stronę. To był talent szatyna, który blondyn mu zazdrościł.
       Marcel może oprócz talentu artystycznego, posiadał też talent do śpiewania, ale swoją karierę zakończył już na chórze i ani mu się nie śniło, by do niego wracać. Chodzenie do kościoła, co każdą niedzielę i na każde święto, po prostu go męczyło, zwłaszcza, jak sam pomału powątpiewał w to wszystko. Również nie czuł się tam mile widziany, odkąd pewnego razu nie usłyszał od księdza z ambony, że jest częścią „tęczowej zarazy”, a nikt z wiernych wtedy nie zaprotestował. Najpewniej wszystkim to wtedy pasowało i takie sytuację powtarzały się jeszcze kilkukrotnie, a wtedy kręconowłosy szukał rozpaczliwie wspierającego spojrzenia Zbyszka.
         - Nawet nie zapytał mnie, czy wszystko u mnie gra – przyznał rację.  - Tylko ty nigdy nie wpadaj na pomysł zostanie księdzem, bo wtedy zamknę cię w naszej wspólnej sypialni – dodał, krótko się śmiejąc, oczywiście nie wierząc, by kiedykolwiek wpadł na taki pomysł.
         Usiedli razem przy oknie, skąd przez szybę wpadało do pomieszczenia jasne słońce, rozbijające swoje promienie o opaloną skórę Wiśni i to w połączeniu z tym, że był ułożony w ciekawej pozie, sprawiło, że Marcel z plecaka zaczął wygrzebywać swój czarny szkicownik, który prawie zawsze miał przy sobie.
         - To następnym razem. - Uśmiechnął się.  - Poza tym już twoich aktów mam pełno.
          Zbyszek był dla blondyna ważną częścią życia, jak nie całym życiem, więc nic dziwnego, że był także dla niego muzą, która inspirowała go do dalszych dzieł. W swoim szkicowniku miał mnóstwo  szkiców swojego chłopaka, które często przenosił na duży format. W pokoju pochowane miał płótna czy też kartki z bloków, przedstawiające właśnie szatyna. Były to portrety w różnych kolorach, akty albo po prostu obrazy, które przypominały o tej muzie. Malowanie i rysowanie było pasją Marcela, więc nie było w tym nic dziwnego, że i tę chwilę chciał uwiecznić na papierze, zwłaszcza, gdy Wiśnia wyglądał tak pięknie. Poza tym lubił patrzeć na lekki rumieniec na jego policzku, który oczywiście nie komentował. Nie chciał go jeszcze bardziej zawstydzać, chociaż nigdy nie rozumiał takiej reakcji.
**
       - Ubrałbyś się wreszcie w coś męskiego – odezwał się niespodziewanie starszy mężczyzna, siedzący w swoim dużym, skórzanym fotelu. Teraz patrzył się intensywnie na swojego syna, który właśnie wkładał trampki w korytarzu. - I poszlibyście wreszcie zagrać w piłkę czy w kosza, a nie znowu włóczyć się po mieście
        - Co? - zapytał blondyn, rzucając na siebie krótkie spojrzenie w lustrze.  - Ubrania przecież... - przerwał gwałtownie, ledwo powstrzymując się przed powiedzeniem, że ubrania nie mają płci.  - Przecież nie definiują mojej męskości. P-poza tym będzie gorąco – wykręcił się jakoś.
       Marcel ubrany był w zielone, sztruksowe, krótkie spodenki i różową oversize koszulę, na której widniały czerwone truskawki z ciemnozielonymi szypułkami w otoczeniu z czerwonymi kropkami. Koszula wetknięta była w dół odzienia i chyba to ona najbardziej irytowała ojca blondyna, bo ten ubrany był po prostu w pierwsze, lepsze dresowe spodnie i oczywiście w ciepłą pogodą świecił gołą klatką piersiową. Za pewne nie podobał mu się kolor górnej części garderoby, bo przecież kolor różowy zarezerwowany był tylko dla dziewczynek, zaś Marcel uważał inaczej.
      Do tego jego włosy były pieczołowicie zadbane, spływając idealnymi loczkami na czoło i szyję blondyna, a na niej właśnie był wypsikany ulubionymi perfumami. Wszystko to było zrobione specjalnie dla swojego ukochanego, bo w końcu dla niego chciał wyglądać idealnie. Poza tym mieli zamiar jechać do miasta i nie chciał pokazywać, że pochodzi ze wsi.
     W końcu po tej niezbyt przyjemnej rozmowie znalazł się na ławce przed szkołą, na przystanku, na którym umówieni byli chłopcy. Kolejne minuty mijały nieprzyjemnie szybko i w końcu Marcel siedział zniecierpliwiony z głową opartą o łokieć. Zwłaszcza, że zaraz przed nim podstawił się autobus z nazwą ich wsi i „Kościerzyna”, wpuszczając do środka pasażerów.  Blondyn, co chwilę patrzył na zegarek w telefonie, już będąc całkowicie zrezygnowany, gdy do dziesiątej zostały tylko dwie minuty.
     Na pewno nie gniewał się, gdyby jednak chłopak się spóźnił. Piłka nożna była jego pasją i niższy zrozumiałby, jeśli nie mógł urwać się wcześniej z treningu. Pewnie byłby trochę przybity i przede wszystkim głodny (bo nie jadł dzisiaj śniadania), ale jakakolwiek randka z Wiśnią mu odpowiadała,  tylko że dzisiaj był nastawiony na kino.
    I uśmiechnął się szeroko, od ucha do ucha, widząc chłopaka dosłownie wylatującego z drzewa.
     - Na chwilę zapomniałem, że mam do czynienia ze współczesnym Tarzanem. - Zaśmiał się krótko. - Nawet nie wiesz, jak się cieszę – powiedział, już zamierzając się pochylić nad chłopakiem i sprezentować mu soczystego buziaka, ale no tak, byli wśród ludzi. Dlatego też tylko starannie wydłubał źdźbła trawy i liści z jego włosów.  - I jak było na treningu?
   Chłopak zdecydowanie wyglądał jakby dopiero co z niego wyszedł, nawet nie zdążył się przebrać w swoje ubrania, do tego było czuć od niego toną dezodorantu. Ale czy to nie dodawało mu uroku?
     Po trzydziestu minutach rozmów i słuchania muzyki z telefonu Marcela, wysiedli na dworcu autobusowym, zostając powitani lekkim wietrzykiem. Ludzie zaczęli się rozchodzić w swoje strony, a wtedy to tym razem Zbyszek grzebał w plecaku.
      - Jejku... Wiśnia... nie musiałeś – powiedział zauroczony. W ręku ukochany trzymał przepiękny bukiet, którym od razu blondyn został oczarowany. W bukiecie znajdowały się cynię w różnych kolorach – w pięknym odcieniu różu, czerwieni i żółci, która przypominała kolor wczorajszego słońca. Uroku dodawało jeszcze to, że kwiaty pochodziły za pewne z ogrodu szatyna, o który sam dbał. - Są śliczne. - Stanął na palcach i objął swojego chłopca w szyi.  - Dziękuje.
      I mógł skierować bukiet w dół, udając, że właśnie kupił go gdzieś w kwiaciarni i był dla kogoś, ale Marcel chciał się chwalić podarunkiem, nie zwracając uwagę na nikogo innego, co udowodnił jeszcze tym, że zaraz wplątał swoje palce w dłoń Zbyszka i dumnym krokiem ruszył w stronę piekarni.
      Znalazły się ciekawskie spojrzenia na parzę dwóch chłopców, niektóre z nich nie były zbyt przyjemne, tak samo jak szepty za nimi, ale blondyn zdawał się tym kompletnie nie przejmować i puścił dopiero swojego chłopca przed wejściem do sklepu.
      - Poczekaj tutaj – rzekł i przekroczył próg, ustawiając się w kolejce.
     Od razu poczuł zapach świeżego pieczywa, które musiało niesamowicie chrupać pod zębami, a także czuł topiącą się czekoladę i krem, ale jego celem były oczywiście bezglutenowe drożdżówki z jagodami. Zapłacił za dwie ze swoich pieniędzy, chcąc chociaż tym odwdzięczyć się za niespodziewany prezent, nawet jeśli to Zbyszek miał być ich dzisiejszym sponsorem. Poza tym był głodny.
      Usiadł z nim na pobliskiej ławce, wręczając mu jedno zawiniątko i zabrał się za swoją drożdżówkę, kładąc ostrożnie kwiaty obok siebie. No i zaraz musiał kciukiem zetrzeć z prawego kąciku ust Wiśni pozostałości po jagodach.

        - Zawsze się czymś ujebiesz – skomentował, szeroko się uśmiechając.
        Ale to był kolejny powód, za który go tak bardzo kochał, kolejny, który tworzył jedną całość błahostek, być może dla innych niepozornych i nic nie znaczących, to dla blondyna było to wszystkim. Poza tym z kolorową obwódką od jedzenia czy białymi wąsami od mleka, wyglądał uroczo i nierzadko zabawnie.
        Spojrzał zaraz speszony na wyczyny chłopaka, który postanowił wyczyścić jego kciuk do ostatniego okruszka i to w połączeniu z jego kolejnymi słowami, wywołało  to, że policzki Marcela pokryły się burakiem, zaraz chcąc go ukryć spuszczając głowę i zakrywając swoimi loczkami. Już nie często Zbyszek potrafił wywołać u swojego chłopca taką reakcję, ale jak widać było – wciąż miał takie zdolności. Wystarczyła tylko dobrze dobrana gra słów
        - No wiesz, muszę tak wyglądać za nas dwóch. - Oczywiście żartował, bo wcale nie przeszkadzało mu to, jak chłopak się ubierał. Blondyn sam lubił ładnie wyglądać, dobierać do siebie pasujące kolory i wzory, i potem prezentować swoje kreacje w szkole czy też ukochanemu, dla którego nawet wyszukiwał specjalnie dobraną bieliznę . Chciał mu się przecież podobać – w ubraniach czy bez nich.
W brzuchu poczuł znajome motylki, rozbiegające się na wszystkie strony, tak samo jak uśmiech wkradający się na lica niższego. Nie opierał się buziakowi, który zaraz nastał, a wtopił swoje palce w brązowe włosy chłopaka i jeszcze raz przyciągnął go do czułego buziaka, ale był on krótki, bo i tak zwracali na siebie dużą uwagę.
**
        - L-ledwo – wysapał, dosłownie wlokąc się z nim i tylko to, że był trzymany przez szatyna za rękę, sprawiało, że nie zgubił się gdzieś w tłumie.
        Zdecydowanie nie miał takiej kondycji jak ten z przodu, jeśli w ogóle ją miał i szybkie tempo, by zdążyli do budynku kina nie było dla niego takie łatwe.
         Odpoczął dopiero w sali, od razu rozsiadając się jak król albo bardziej jak trup na fotelu kinowym, ale po chwili uśmiechnął się zawadiacko, kręcąc niedowierzająco głową, czując ciepłe palce obejmujące jego udo. Zdecydowanie sobie z nim pogrywał, ale i taki dotyk wyrażał przecież miłość do niego. Gorzej, by było, gdyby to Marcel przyjął taką pozę. Wątpił wtedy, że obejrzeliby cały film na sali.
       Ułożył się wygodnie, opierając głowę o ramię Wiśni, ręką obejmując jego przedramię. I tak spędzili cały film. Blondyn, co chwilę zabierał z plastikowego pojemniczka nachosy, maczając je w sosie serowej i co kilka minut spoglądał na twarz Zbyszka, czując wtedy czyste szczęście. W kinie było ciemno i kompletnie nikt nie zwracał uwagi na to, jak siedzi młoda para gejów, dlatego tutaj po raz pierwszy nie byli oceniani szeptami i spojrzeniami. W takich chwilach uświadamiał sobie, jak bardzo się w nim zakochał, umacniając się tylko w tym uczuciu, które trwało nieprzerwanie już od prawie czterech lat.
        W filmie podobało mu się szczególnie sceny walki, w których uczestniczyły kobiety piratki, walczące przeciwko o wiele bardziej umięśnionym mężczyznom. Lubił ten akcent feminizmu, gdzie okazywało się, że długowłose dziewczyny wygrywały sprytem lub siłą, bijąc na głowę dumnych facetów. Dochodziły do tego jeszcze imponujące efekty specjalne i potężne statki, i Marcel miał nadzieję, że i Zbyszkowi również podobał się film, o co zresztą zapytał, gdy tylko wyszli z sali kinowej, udając się jeszcze na długi spacer po całym mieście, zwiedzając po raz kolejny zabytki i fontanny, przy tym trzymając się za dłonie, rozmawiając i żartując. Niestety obiad zjedli dopiero późnym popołudniem w domu Marcela, gdy tylko złapali jeden, jedyny autobus powrotny. W Kościerzynie oprócz piekarni, która miała w ofercie bezglutenowe wypieki, nic innego nie można było znaleźć, dlatego rzecz jasne kolejny posiłek musieli sobie odpuścić i niestety wrócić do swojej wsi.
     Przy stole, jak zawsze ojciec blondyna siedział tuż obok Zbyszka, z zapartym tchem wysłuchując jego opowieści, czasami ciągnąc go za język. Czasami jego prawdziwy syn miał wrażenie, że lubi szatyna bardziej od niego, ale szczerze powiedziawszy nie dziwiło go to. Był wszystkim, co było dla niego definicją idealnego syna – był wysportowany, lubił sport i do tego grał w szkolnej drużynie sportowej. Nie to co jego syn, który uwielbiał wszystko, co było powiązane ze sztuką – malowanie, rysowanie, kolory, chodzenie po muzeach.
    W swoim pokoju od razu włożył cynię w szklany wazon, kładąc go tuż przy wszystkich przyborach artystycznych, które były właśnie całym sercem tego pokoju. To na nim znajdowały się kubki pełne różnych wielkości pędzli i tubek farb, nawet znalazł się też taki z jeszcze brudną wodą, której nie zdążył jeszcze wylać. Biurko zresztą też było całe brudne w kolorowych plamach, a obok mebla stała sztaluga z niedokończonym jeszcze obrazem fal morskich.
      Na ścianach wisiały różne krajobrazy w różnych stylach, które wypróbowywał chłopak, jak i rysunki jego ulubionych kwiatów czy portery sławnych osób. Ale to na podłodze znajdowały się najcenniejsze okazy, bo większość z nich przedstawiały portery olejne szatyna. Najpikantniejsze z okazów miał pochowane w szafie, tak na wypadek, jeśli jednak raz na miesiąc do pokoju zdecydowali się wparować rodzice Marcela.
    Nie chciał tak szybko żegnać się ze swoim wybrankiem serca, dlatego też zaproponował mu wspólny nocleg właśnie w swoim pokoju, co wymagało od nich sprytu. Wiśnia musiał pożegnać się z rodzicami Marcela i dopiero wtedy mógł przez jego okno przemknąć do pokoju, by wspólnie móc spędzić noc. Ten drugi z uśmiechem obserwował, jak wyższy bez problemu wspiął się do jego pokoju, zręcznie podnosząc się po dachówkach. Tak jak mówił, takie wyczyny nie były mu obce i nie musiał mu nawet pomagać, w przeciwieństwie do szatyna, który zawsze musiał wciągać blondyna w końcowym odcinku wspinaczki na okno wyższego.
    Spędzili ze sobą cudowny wieczór, grając po cicho w karty (szczególnie w Makao, które Marcel uwielbiał), a później przegadali ze sobą jeszcze kilka tematów i nie wiadomo, kiedy obaj zasnęli. Blondyn przycisnął ukochanego do samej ściany, obejmując go mocno w pasie i wtulając się w jego plecy, tak samo jak w pachnące fiołkami włosy – tak ciasno, jak lubił to Zbyszek.
     Obudził się dopiero słysząc otwierane drzwi z impetem, które mocno uderzyły w pobliską ścianę. W progu stał cały czerwony ze złości ojciec blondyna, zaciskając dłonie w piąstki, tak mocno, że jego całe knykcie stały się całe białe, a na czole jakby pulsowała mu żyłka, gotowa w każdej chwili pęknąć. Tej teorii nie chciał sprawdzać jego syn, bo od razu odskoczył od swojego chłopaka jak oparzony.
     - To nie tak jak myślisz, my tylko... - zaczął, ale w wymyślaniu wymówek czy w byciu aktorem najlepszy był Wiśnia.
     - Że co nie tak?! Jesteś pedałem! - wykrzyczał, wchodząc do pokoju od razu pochodząc do biurka.
     W tym momencie blondyn poczuł, jakby dosłownie cały świat zawalił się na jego głowę, jakby wszystko, co zbudowali, nagle się rozpada. Wszystkie te cztery lata, w których był najszczęśliwszym chłopcem na świecie, miały obrócić się przeciwko niemu. Co najgorsze czuł, że to wszystko jego wina, że gdyby nie zaproponował wspólnego noclegu, to może by do tego nie doszło. Wszystko byłoby tak jak dawniej. Przecież znał swoich rodziców, ludzi na wsi. Wiedział, że nikt nie był tutaj tolerancyjny, nikt by ich nie zaakceptował, czego kompletnie nie rozumiał. Chciał być przecież tylko sobą, kochać całym sercem tego jedynego i dlatego powinien być bardziej uważny. Nie rozumiał, dlaczego każdy był przeciwko nim. Jego orientacja była czymś niezależnym od niego, czego nie umiał zmienić, zresztą dlaczego miał to robić, skoro nie robił nikomu krzywdy?
      - T-tato, przestań, proszę – powiedział, czując, jak pod powiekami zbierają mu się łzy, których już nie umiał powstrzymać, gdy jego ojciec w wściekłym szale z impetem zrywał wszystkie rysunki ze ściany, drąc je na kawałki. To były miesiące pracy blondyna, być może lata. Tutaj przelewał całą swoją inspirację, uczyć się nowych rzeczy. Zwłaszcza zabolało go, gdy zajął się jego obrazami, wbijając je pięści i rozrywając płótna. Ale najgorsze jeszcze było przed nimi.
      Mężczyzna otworzył szafę, a jego oczom ukazały się same akty szatyna, na nich był cały nagi, w różnych pozach, pozując specjalnie dla swojego chłopaka, były nawet te wycinki z ich wspólnych zbliżeń – może nie były one aż tak dobrze odwzorowane, bo wtedy blondyn malował już z pamięci, ale wciąż dało się zauważyć, że niewątpliwie na nich widniał Zbyszek.
      Wkrótce nawet kolorowe cynie wylądowały na podłodze, gubiąc kilka płatków, zostając rzucone o ścianę, tak samo jak akty.
      - I co, dalej zamierzasz kłamać mi w żywe oczy?! - Głos ojca był jeszcze bardziej donośny, a to sprawiało, że po policzkach blondyna ciekły nieprzerwanie łzy, które piekły i tworzyły czerwone korytarze. Tak bardzo chciał w tej chwili cofnąć czas albo chociaż sprawić, żeby i Wiśnia na tym nie ucierpiał.
      Piegusowaty został nagle ciśnięty w ścianę, mogąc z bliska poczuć złość mężczyzny, który po kilku sekundach trzymania go za różową koszulkę, został uderzony w jeden z policzków. Od razu poczuł siarczysty ból, przeszywający jego ciało, krztusząc się własnymi łzami.
      I wtedy spojrzał błagalnie na matkę, stojącą w drzwiach, chcąc by to jakoś przerwała. Ale zamiast tego spotkał się z przysłowiową ścianą. Wydawała się stać niewzruszona.
       - Nie myśl, że ciebie też ominą konsekwencję. Zaraz zadzwonię do twojej mamy i poinformuje ją o wszystkim.

              Ból fizyczny szybo zaczął się gdzieś gubić i znikać, kiedy przed zielonymi tęczówkami rozgrywały się sceny z jego najgorszych koszmarów. Od razu oprzytomniał, szybko próbując odciągnąć swojego ojca od ukochanego, próbując krzyknąć imię tego drugiego, ale słowa tylko ugrzęsły w jego ściśniętym gardle, chowając się w wielkiej klusce, jaką ono było. Przez coraz bardziej napływające łzy do jego środka, z trudem łapał oddech, który i tak był niespokojny, i z całą pewnością trząsł się razem z ciałem chłopaka.
             Szatyn, jak zawsze był ideałem, jakim tylko blondyn mógł sobie wyobrazić. Jak zawsze troskliwy, opiekuńczy i u jego boku, ale tym razem Marcel wolał, żeby ten jedyny raz odpuścił. Jego ojciec był z pewnością kilka razy silniejszy, co zresztą szybko pokazał, sprowadzając Wiśnie na ziemię, powodując tym samym, że serce drobniejszego od razu podskoczyło do góry. Chyba jeszcze nigdy nie był taki przerażony – nie był tak wystraszony nawet, jak wtedy, gdy jako dziecko poszedł bronić Zbyszka przed bratem jego byłej dziewczyny.
           Widok ukochanego klęczącego w jego pokoju, kaszlącego, sprawił, że blondyn czuł, jak dosłownie jego serce jest rozrywane, jak srogo zaczynał żałować, że poprosił go o spanie u siebie w pokoju. Był to niewątpliwie dla niego najgorszy widok, jaki tylko mógł sobie wyobrazić. I nie pomagało to, że próbował w pierwszych chwilach odciągnąć swojego ojca. Sam za to został zepchnięty gdzieś na podłogę.
           Nigdy nie widział tak rozwścieczonego ojca jak teraz. Jasne, był zły, kiedy jego syn wracał z kolejnymi jedynkami czy dwójkami z wf, kiedy na początku próbował swoich sił w sztucę, wtedy kiedy oznajmił, że nie chcę iść na politechnikę, a jego marzeniem jest pójście na Akademie Sztuk Pięknych, ale w końcu, po jakim czasie się z tym jakkolwiek pogodził i kończyło się tylko na niemiłych przytykach. Nawet wtedy, gdy kłócił się ze swoją żoną, nigdy nie był tak agresywny jak teraz. Zdarzało mu się zbić parę szklanek w kuchni czy uderzyć w ścianę lub w stół, ale nigdy ofiarą nie był jego syn czy żona.
           Spojrzał ostatni raz tego wieczora na swojego chłopaka tym przepraszającym spojrzeniem, martwiąc się przede wszystkim o niego. Bał się, jak zareagują na to jego rodzice, a szczególnie brat, który przecież był księdzem. Wątpił, że ktokolwiek z nich będzie w stanie zaakceptować Zbyszka i w tym momencie oddałby wszystko, by tylko znaleźć się przy nim, u jego boku i móc wesprzeć go w tej sytuacji.
           Blondyn nie myślał o nikim innym, jak o ukochanych czekoladowych tęczówkach, nawet wtedy, gdy ponownie dostał w ten sam policzek i jeszcze raz, tylko tym razem boleśnie obrywając w dolną wargę, z której to zaczął cieć szkarłatny płyn, spływający powoli po jego brodzie. Nie słyszał również żadnych przekleństw i wyzwisk w swoją stronę.
          Zostając nareszcie sam w pokoju, skulił się pod oknem, przyciągając kolanami do brody i zaniósł się ponownie głośnym płaczem. Znowu łzy spływały po policzkach, jeszcze bardziej powodując ich ból, a w ustach czuł tylko metaliczny zapach smak krwi jak i słony smak łez zmieszanych z gromadzącymi się wydzielinami z nosa. Tak bardzo chciał w tym momencie wtulić się w swojego chłopca albo przynajmniej sprawdzić, co u niego, ale niestety było to niemożliwe. Od razu został zabrany mu telefon i laptop, by tylko nie mógł skontaktować się z ukochanym, a ucieczka przez okno mogłaby jeszcze tylko bardziej pogorszyć sytuację.
           Nie wiadomo, ile czasu minęło odkąd Marcel postanowił wstać i posprzątać swój pokój po „tornadzie”, które tutaj przeszło. Wpierw włożył do wazonu cynię albo to, co z nich jeszcze zostało. Już nie wyglądały tak pięknie, jak rano, ale wciąż przepięknie pachniały i były przede wszystkim wyjątkowe dla chłopca. Niosły za sobą również wspomnienia ich być może ostatniej randki, dlatego złamane łodyżki kwiatów odciął scyzorykiem i wstawił krótsze kwiaty to jednego z czystych kubków, nalewając do niego wody. Nie chciał również stracić kolorowych płatków i je też musiał pozbierać, a następnie wsadził je do książek, by za kilka dni mieć w nich zapamiętane wspomnienia.
          Niestety z większości dzieł za dużo już nie zostało. Z bólem serca i z drżącymi dłońmi, wywalił podarte płótna i kawałki kartek, zostawiając tylko te nieliczne, które jeszcze nadawały się do sklejenia taśmą. Najbardziej szkoda była mu tych wszystkich portretów czy krajobrazów z polskiego morza, na którym niegdyś byli wraz z klasą. Ale mógł się tylko pocieszyć tym, że za kilka dni, będzie mógł usiąść przed ukochanym, skraść mu buziaka i namalować go jeszcze lepiej i piękniej. Ta myśl od razu go podbudowała, działając na jego serce niczym wielki plaster.
**
          Spowiedź okazała się być jeszcze trudniejsza niż zwykle, zwłaszcza, gdy po drugiej stronie siedział brat Zbyszka, a kilka kroków za konfesjonałem stali rodzice blondyna. Jak zawsze wyklepał znaną mu formułkę, którą mówił każdy, kto chciał mieć spowiedź tylko za sobą – nie zastanawiał się nawet nad tym, tylko mówił, jak bardzo żałuje za kłamstwa i przekleństwa. Po tym między nim a Mateuszem powstała cisza, w której każdy z nich czekał na dalsze słowa tej drugiej strony. Jednak zamiast tego, blondyn podniósł dumnie głowę do góry, nie mając zamiaru mówić dalej. Nie zamierzał spowiadać się z uczuć, które żywił do swojego ukochanego, nie zamierzał wtajemniczać trzeciej osoby w szczegóły ich związku, udając, że żałuje za każdy seks. Chociaż przecież każda ze stron znała prawdę. Blondyn nie uważał tego, że grzech, co więcej gdyby jego rodzice, nie postawiłby nogi przy konfesjonale, być może nawet w kościele.
            Po ustawieniu się do kolejki, dostał specjalnie naszykowaną dla niego bezglutenową hostię.
            - Ciało Chrystusa- powiedział Mateusz.
            - Amen – odpowiedział Marcel i po tej szczególnej chwili dla wierzących, mógł opuścić progi kościoła wraz z rodzicami. Wtedy też wpadł na Wiśnie, od razu napotykając jego spojrzenie. Tak bardzo, jak chciał go teraz uściskać i porozmawiać na osobności, tak teraz musiał trzymać się w garści, co nawet podprogowo mówił mu ojciec, zaciskając mocniej palce na jego ramieniu.
**
           Niebo było całkowicie czarne, tylko oprószone świecącymi punktami, kiedy chłopak szybkim krokiem mijał doskonale znane mu domy, ale jego celem był ten po przeciwnej uliczce. Szybkim krokiem skręcił w nią, mijając pięknie, okrągły księżyc w pełni, górującym nad nim.
            Wziął głęboki oddech w płuca, zaraz odpychając się od ściany, próbując dosięgnąć dachu. Wspinaczka do okna szatyna zawsze stanowiła wyznanie dla niższego i w takich momentach szczególnie żałował, że nie przykładał się do sportu, ale po chwili uświadamiał sobie, że tego nienawidzi. Poza tym częściej takie akrobacje wykonywał przecież Zbyszek, a Marcel robił to o wiele rzadziej, więc nie miał aż takiej wprawy.
           Dlatego w pewnym momencie stanął na palcach, wychylając się bardziej do szyby i zapukał w nią, tak jak zawsze prosząc o wciągnięcie przez niego do środka.
           Z pomocą dłoni Wiśni już po niecałej minucie znalazł się w pokoju, zamykając za sobą okno. I pierwsze, co zrobił, było oczywiście wtulenie się w ciało ukochanego, ściskając go w mocnym uścisku. To jak pachniał, zostało takie same, jak to zapamiętał z wczoraj i to dało mu jakieś poczucie stabilności, której teraz wyjątkowo potrzebował.
            Odkąd go tylko zobaczył, był w stanie uwierzyć, że i z tym sobie poradzą. Rany się zagoją, siniaki znikną i oni znowu będą mogli się ukrywać, tym razem lepiej i będąc bardziej ostrożnymi. Może już nie będą mogli udawać, że są tylko przyjaciółmi i spędzać ze sobą czasu we własnych domach, ale mieli jeszcze swój dom, ten niewątpliwie najlepszy i o który dbali tyle lat. Przynajmniej w to chciał wierzyć blondyn, ale niestety rzeczywistość była brutalniejsza.
           Jednak jego uścisk nie został odwzajemniony – przez kilka sekund Zbyszek zacisnął jedną rękę na jego bluzce, by zaraz odsunąć się od niego.
            - Kochanie...? - zapytał, marszcząc brwi. - Co jest?
             W odpowiedzi uzyskał słowa, których nigdy nie myślał, że usłyszy kiedykolwiek z ust wyższego. Były one niczym grzmot rozświetlający się na spokojnym niebie pośród całkowitej ciszy. Blondyn stał tak bez ruchu, mając nadzieję, że te słowa były tylko nieśmiesznym i okrutnym żartem. Trzymał się ostatniej nadziei, że może tylko się przesłyszał, ale już powoli zaczynała docierać do niego najgorsza prawda.
            - Co ty wygadujesz... W-wiśnia... - powiedział cicho, czując, jak ostatnie słowo ledwo uchodzi mu z gardła. I mógł przysiąść, że jeszcze nigdy nie czuł tak wielkiego bólu, jakie czuł w serce i dopiero teraz miał wrażenie, że te kilka słów sprawiły, że jego serce zostało roztrzaskane na milion kawałeczków. Wszystko nagle przed nim stało się zamglone, bo znowu w przeciągu tych dwóch dni, oczy blondyna stały się szkliste, zachodząc łzami. Przecież było im ze sobą tak dobrze, doskonale się rozumieli, wspierali i przede wszystkim dla Marcela, Zbyszek był najlepszym przyjacielem i jednocześnie pierwszym chłopakiem. Z nim po raz pierwszy się trzymał za ręce, zaliczał nieudane buziaki i głupie sytuacje, to z nim po raz pierwszy się kochał i wymieniał namiętne pocałunki. Był dla niego przecież całym światem i nigdy nie myślał, co by było, gdyby go kiedyś zerwali. Cztery lata związku było dość długim stażem, zwłaszcza, że byli wtedy jeszcze dziećmi, chodzącymi do gimnazjum. Oboje mogli patrzeć, jak drugi dorasta, zmienia poglądy, a mimo wszystko ich miłość tylko się umacniała i stawała się coraz dojrzalsza, tak jak oni. I teraz Zbyszek chciał to wszystko zakończyć?
            - Damy sobie przecież jakoś radę... t-tak jak zawsze – odezwał się znowu, ale już po tych słowach nie mógł się powstrzymać przed nie rozpłakaniem się. - Nie zostawiaj mnie, p-proszę. -zbliżył się do swojego chłopca, łapiąc go za dłoń, kurczowo wplątując w nią palce. - Kocham cię, t-tak bardzo cię kocham. Nie dam sobie rady bez ciebie – dodał, pociągając nosem. Mógłby zrobić wszystko, co by tylko zechciał, żeby tylko dał im drugą szansę, żeby go przytulił.

          - J-Jaka zabawa,Wiśnia... Nie mów tak, przecież tak nie myślisz – powiedział, trzęsącym się głosem, zresztą cały drżał z płaczu, zwłaszcza, kiedy usłyszał jak najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek usłyszał z ust chłopaka, są obrócone przeciwko niemu. Czyżby nie dostrzegł momentu, kiedy zaczynał tracić do niego uczucia, kiedy coś zaczęło się miedzy nimi wypalać? Czy może coś źle zinterpretował? - Nigdy nie byłeś jakąś głupotą, proszę p-przestań. Przecież... - I tak gwałtownie przerwał w połowie zdania, milknąc, gdy tak brutalnie został wyrwany z uścisku jego dłoni. Tak bardzo w tym momencie starał się ratować tę chwilę, próbując przekonać szatyna, by zmienił zdanie, ale on stawał się coraz bardziej nieuchwytny. Nie chciał rozmawiać z blondynem i ta jego stanowczość też bolała.
         Odwrócił jeszcze raz głowę w stronę pokoju, z którym wiązało się tyle wspomnień i uśmiechnął się przez łzy. To tutaj jako dzieciaki układali klocki lego, wcielając się w rolę i bawiąc się najnowszymi samochodami, których czasami mu zazdrościł. Obok zawsze w lato stała miska pełna owoców, którymi zajadali się chłopcy, wtedy nie mając żadnych zmartwień. Tak samo dobrze pamiętał, jak przeleżał całe popołudnie na podłodze tuż obok niego, bo zza oknem było piekło, a nie pogoda i jak z utęsknieniem czekali na powrót taty Zbyszka, bo miał wrócić z lodami. Na tym samym łóżku zwijał się też pewnego dnia z bólu, gdy najadł się za dużo glutenu poprzedniego dnia i zaraz miał utknąć w toalecie, męcząc się z biegunką. A na tej podłodze dostał pierwszych rumieńców, jak ukradkiem spoglądał na przebierającego się chłopaka, bo szykował się na mecz. Teraz niestety musiał pożegnać się, będąc świadomym, że być może nie będzie miał kolejnej okazji, by zbudować tutaj kolejnych wspomnień.
      Ostrożnie przerzucił nogi na drugą stronę okno, jeszcze ostrożniej schodząc z dachu. To również robił rzadko sam, zazwyczaj szatyn stał już na dole, asekurując go czy pomagając mu w kluczowych momentach. Całe szczęście odbyło się już bez żadnych przygód i mógł niechętnie wrócić do domu.
        Nie wierzył, że Wiśnia mógłby być aż tak dobrym aktorem, by przez tyle miesięcy, może lat, skrzętnie go okłamywać. Zresztą jaki był w tym cel? Naprawdę chciał tak długo bawić się jego uczuciami? Jeszcze wczoraj patrzył się na niego tym wyjątkowym spojrzeniem i błyszczącymi się czekoladowymi tęczówkami. Zajadali się cudownie ciepłą i słodką drożdżówka, by zaraz podarować sobie czułego buziaka. To było wszystko, o czym mógł w tamtej chwili marzyć blondyn, dlatego niezbyt był przekonany do słów szatyna. Byli razem od prawie czterech lat, jeszcze dłużej się znali, dlatego też akurat Marcela nie było tak łatwo okłamać. No i sam Zbyszek nie wyglądał najlepiej – wręcz blondyn nie mógł sobie przypomnieć, kiedy i czy kiedykolwiek widział go w takim stanie. Dodatkowo przecież pamiętał, że nie był szczęśliwy będąc z dziewczyną.
        Ale jakaś cząstka jego rozpamiętywała jego słowa, każde analizując, zastanawiając się, jeśli mówił właśnie prawdę. I nawet jeśli, to kiedy nastąpił moment odkochania?
        Dla piegusowatego wydawało się, że byli ze sobą na dobre i na złe, ale najwidoczniej się pomylił.
        Wparował do domu głównym wejściem, nawet nie myśląc, by wspinać się jeszcze do swojego pokoju.
          - Zerwaliśmy, jesteście szczęśliwi?! - wykrzyczał, pośpiesznym ruchem wchodząc do swojego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi i rzucając się jak długi do łóżka. Nie usłyszał nawet odpowiedzi, być może nawet jej nie było, ale z całą pewnością nikt nie był zły na niego za spotkanie z byłym chłopakiem, skoro przyniosło to takie... owocne rozwiązanie.
        Przez kilka godzin kręcił się niespokojnie na łóżku, kręcąc się na wszystkie strony. Sen nie nachodził, melatonina nie współpracowała, aż w końcu postanowił wstać i przysiąść do biurka, biorąc się za malowanie kolejnego obrazu, w coś w czym niewątpliwie był najlepszy i w czym umiał się zatracić, nie myśląc o niczym.
        Po raz pierwszy używał tylko ciemnych farb, malując zachmurzone niebo w odcieniach szarości. Na środku obrazu namalowana została ciemna ławka, a na niej siedziała jakby ludzka postać, ale postać również była cała ciemna, niczym czarna. Nie miała twarzy ani wyraźnie zaznaczonych rysów, a to co w niej było najważniejsze, to to co znajdowało się jej w brzuchu, a raczej coś, czego nie było, bowiem postać miała wydrążoną dziurę w brzuchu, zaczynającą się na miejscu, gdzie powinno być serce. W tym miejscu poprzyklejał zasuszone płatki kwiatów w kolorach różu i czerwieni, które spływały prosto na wysuszoną trawę.
        Czuł się dokładnie tak samo, jak owa postać.
**
        Rano jeszcze przed szkołą, wyszedł do sklepu znajdującego się na wsi. Chodził do niego niezwykle rzadko, ale teraz miał właśnie okazję przywitać się ze starszą kobietą. Tam od razu wybór padł na zielone winogrona w plastikowym pojemniku, na czekoladowego batonika i jeszcze dołożył do tego małą butelkę wody. Wszystko to miało być oczywiście przeznaczone dla jego byłego chłopaka, nawet, jeśli nie mógł mu to wręczyć osobiście. Wiedział, jak lubił zajadać się winogronami, dlatego chociaż tak chciał mieć pewność, że chłopak dobrze się odżywia. A być może to sprawi, że zobaczy uśmiech na jego twarzy.
       W klasie wszystkie spojrzenia uczniów poszybowały w stronę spóźnionej osoby, a potem szybko wróciły ponownie na swoje zeszyty czy też na tablicy. Tylko kręconowłosy zdawał się wpatrywać w przybysza, odruchowo odsuwając się w stronę korytarza, tym samym robiąc miejsce Zbyszkowi w ławce, ale oczywiście zamiary tego drugiego było inne. Wygiął tylko usta w podkówkę, spoglądając na niego ukradkiem, zauważając na jednej z jego rąk ortezę. To od razu wywołało przyśpieszoną akcję serca, to że od razu chciał do niego podejść i zapytać, co się stało i czy może coś dla niego zrobić. Zaczął się o niego martwić, już o niczym innym nie myśląc, nawet zapominając o ulubionej lekcji matematyki, z której dzisiaj i tak wyjątkowo nie za bardzo coś rozumiał.
**
      W szatni już nie było ukochanego, kiedy jego były do jego plecaka chował poranne zakupy. Najwidoczniej ten pierwszy nie zamierzał dzisiaj ćwiczyć na wf, było to spowodowane przez kontuzjowaną rękę, ale blondyn czuł się skonfundowany. Z jednej strony sam miał plany, żeby nie ćwiczyć, chcąc uniknąć niezręcznej sytuacji między nimi, gdy ten drugi będzie wybierał drużyny, a z drugiej strony... zajęcia fizyczne od razu stawały się gorsze, gdy chociaż gdzieś nie biegał na boisku, nie wspierając go.  
      Lekcja zaczęła się od szybkiego sprawdzenia obecności, po czym wszyscy chłopcy zaczęli truchtem biec wokół boiska i już podczas pierwszego kółka, Marcel, czuł, jak opuszczają go wszystkie siły, jak zaczynają boleć go nogi, a przecież dopiero co zaczynali rozgrzewkę. I przez zmęczenie nawet nie zauważył, kiedy to Ogiński zaczął rozmawiać z szatynem.
      To co zauważył, to na pewne zawadiackie, pełne dumy spojrzenia Przemka, który patrzył się cały czas na Marcela, gdy tym razem został wybrany do drużyny jako ostatni. Całe szczęście dla wyższego chłopaka, że trafił do przeciwnej drużyny.
       - Łamagi na szarym końcu, tak jak być powinno. - Usłyszał głos Przemka i już wtedy nie miał najlepszych myśli, co do meczu.
       Nie pomylił się wcale, bowiem za każdym razem, gdy wyższy znalazł się niedaleko chłopaka, mimo że ten bez dopingu Wiśni, trzymał się raczej na uboczu, był ciągle niby przypadkiem szturchany ramieniem, aż w końcu nie natrafił na mocniejsze uderzenie. Marcel od razu wylądował na trawie, która w jakimś stopniu zahamowała bolesny upadek.
       Niewątpliwie Przemek zrobił to z premedytacją, podstawiając mu nogę i wtedy również rozległ się gwizdek, a już po kilku chwilach obok nich stał nauczyciel, udzielając reprymendy wyższemu.
       - Nic ci się nie stało? - zwrócił się mężczyzna do blondyna, na co ten oczywiście zaprzeczył i sam bez pomocy sprawcy wstał z trawy, czując tylko obicie kości ogonowej i mając lekko zdarte kolano. - Jeszcze raz taka akcja i wylądujesz u pedagoga z uwagą – dodał, tym razem patrząc się na wyższego chłopaka.
**
        - Boże, Zbyszek, puść go! - powiedział przejęty, specjalnie używając imienia, którego tak bardzo nienawidził, by tylko zwrócić na siebie uwagę.
        Ledwo Marcel wyszedł przebrany z szatni i od razu wpadł w sam środek bójki obojgu chłopaków – swojego ukochanego i drugiego mięśniaka, którego szczerze oboje nie lubili, ale zdecydowanie nie był to powód do wszczęcia awantury, zwłaszcza w murach szkolnych.
       Wokół nich szybko zebrało się kółko złożone z uczniów – niektórzy kibicowali któreś ze stron, wykrzykując imiona, ale tylko dwójka chłopaków próbowała jakoś odciągnąć od siebie stłoczonych ze sobą młodych mężczyzn, gdzie to oboje mieli pogięte koszulki, tarzając się za nie.
       Blondyn od razu dołączył do jednego z odciągających chłopaków, łapiąc niegdyś swojego chłopaka w pasie i jakoś wspólnymi siłami udało się rozdzielić naparzających się chłopaków, tuż kilka sekund przed nadejściem nauczycielki w towarzystwie równie przejętej dziewczyny.
       - Co wy tutaj wyrabiacie?! Obaj macie uwagi! - wrzasnęła na sprawców, obserwując dwójkę. Przemek kulił się w bólu, układając się w pozycji embrionalnej, z kwaśną miną, trzymając się za kroczę. Najwidoczniej Wiśnia musiał trafić w jego czuły punkt i to z pewnością zapewniło mu wygraną w walce, gdyby tylko nie został odciągnięty.
        Zresztą ten drugi też nie wyglądał najlepiej, trzymając się za już ranną dłoń.
        - Marcel, zabierz go do pielęgniarki. - Na jej słowa przytaknął, pomagając ukochanemu wstać z zimnej podłogi, asekurując go w pasie.
        Prowadząc go do gabinetu pielęgniarki, po raz pierwszy w życiu nie miał pojęcia, o czym ma z nim rozmawiać, dlatego spędzili te kilka chwili w zupełnej ciszy, idąc obok siebie. Tylko Marcel w tej ogłuszającej go ciszy, słyszał za szybkie bijące serce. Ta cisza zupełnie mu się nie podobała, była bardzo nienaturalna jak dla tej dwójki, ale przecież tak miała wyglądać ich przyszłość.
       W pewnej chwili wszystkie narządy jakby podeszły mu do gardła, gdy tylko w ostatniej chwili udało mu się mdlejącego szatyna. Od razu osunął się z nim na podłogę, nie mając tyle siły, by go utrzymać, poza tym ułożenie go na podłodze było lepszym pomysłem.
        - H-hej, Wiśnia, nie m-mdlej mi tutaj – powiedział z trzęsącym głosem, ale tym razem nie z płaczu, a z potężnego stresu. Nagle zapomniał wszystkich lekcji czy prelekcji, w których to uczono go pierwszej pomocy i działania w takich sytuacji, więc z westchnął głośno, z wyraźną ulgą, gdy podbiegła do nich pielęgniarka od razu sprawdzając, czy jego ukochany oddycha, po czym wezwała karetkę i otworzyła na roścież okno, wpuszczając na korytarz trochę świeżego powietrza.
        - Jestem tutaj – powiedział cicho, widząc, jak Zbyszek powoli odzyskuje przytomność.
        Uśmiechnął się do niego delikatnie, mierzwiąc jego włosy, próbując uspokoić ukochanego, ale bardziej miało to na celu ukoić zszargane nerwy jego samego. Wziął w ramiona wątłe ciało Zbyszka, tuląc je mocno do siebie, jakby miał go zaraz stracić. Ale tak niewątpliwie już się stało, tylko teraz chodziło o jego zdrowie. Wiśnia wydawał się być taki bezsilny i kompletnie pozbawiony życia, jakby był co najmniej jakąś porcelanową lalką, którą Marcel musiał ostrożnie opierać o swoją klatką piersiową, by ta nie przechyliła się w bok i nie rozbiła się na drobne kawałeczki.
        Wkrótce przybyła też wezwana karetka, robiąc kolejną sensację na całą szkołę, kumulując ciekawskich uczniów na korytarzach. Zmierzyli mu podstawowe parametry ciała, zbierając wywiad od przerażonego Marcela, który nerwowo wbijał paznokcie w przedramię, jak od szkolnej pielęgniarki, w końcu decydując, że zabierają go do szpitala.
         Oczywiście blondyn od razu poszedł za ratownikami medycznymi, będąc przez jednego zmierzony pytającym spojrzeniem.
         - Tylko rodzina. Zabieramy go do szpitala w Kościerzynie.
          - Jestem jego bratem – odpowiedział bez zająknięcia chłopak. Przecież nie mógł zostawić swojego całego świata samego w karetce i w szpitalu.
          Nie wiedział, czy powinien tam z nim być, czy może jeszcze jego obecność nie pogarszała samopoczucia, ale tak cholernie się o niego martwił. Chciał być dla niego na dobre i na złe, tak jak kiedyś mu obiecał i miał zamiar dotrzymać danego słowa. I chciał go wesprzeć wśród tych wszystkich medycznych sprzętów i nazw, które nie były im znane, przynajmniej dopóki nie zostanie wygoniony przez już wezwanych rodziców Zbyszka.
        Całe szczęście finalnie został wpuszczony do karetki, mogąc siedzieć tuż obok niego. Pomimo tego, że ich uroda kompletnie się różniła od siebie, to jakoś kłamstwo przeszło bokiem.
        W szpitalu prawie od razu została podana mu kroplówka, podłączona do wenflonu, a z ręki pobrana krew do probówek z kolorowymi kolorami. Wokół niego tym razem zamiast uczniów stał lekarz i pielęgniarka.
           - Jak wasi rodzice przyjadą i podpiszą zgodę na badanie, zawieziemy cię na rentgen.

                    Dla posiadacza blond czupryny, która była teraz w całkowitym nieładzie, widok jego ukochanego na łóżku szpitalnym wśród reszty schorowanych i cierpiących pacjentów, był przerażający i nawet zajęcie się nim przez sztab medyczny nie zdołał ukoić jego nerwów. Jednakże jak tylko umiał starał się być spokojny, siedząc przy nim na krześle, żeby nie zestresować samego pacjenta. Zwłaszcza, gdy do jego żyły wtłaczany był płyn z kroplówki, a z drugiej spływała krew do probówek. Nigdy nie widział go w takim kiepskie stanie i nie wyobrażał sobie kompletnie, żeby mogło go przy nim zabraknąć, gdy ten budził się w szpitalu, a czuł się w obowiązku by tu być.  Nawet nie chciał sobie wyobrażać, co musi czuć osoba, która nagle znajduję się w sali szpitalnej, a wokół niej nie ma żadnej osoby, którą by znała.
                    - To zróbmy tak, żeby się nie dowiedział – odparł od razu, nie zastanawiając się nad odpowiedzią. - Nie myśl teraz o tym, myśl o sobie – dodał, posyłając mu delikatny uśmiech, wtedy też łącząc ich spojrzenia w jedno. Te piękne, czekoladowe tęczówki były przepełnione inną emocją niż dotychczas, a Marcel przecież doskonale umiał je odczytać. Dlaczego ciemnowłosy dawał mu takie sprzeczne sygnały? Blondyn też chciał go wtedy uściskać, pogłaskać go po głowie, złożyć na jego czołu pocałunek czy chociaż potrzymać go za zdrową rękę, ale wiedział, że niestety nie miał już od niego pozwolenie na dotyk, nie po zerwaniu, co sprawiło, że westchnął cicho, ale też wtedy do sali wparowała przejęta matka ukochanego i już po kilku sekundach poczuł, że nie był tutaj mile widziany. A przecież jeszcze kilka dni temu z chęcią gościła go w swoim domu, szykując specjalnie dla chłopaka obiad. Niegdyś wspierała go w trudnych momentach, zabierała na wspólne wycieczki i była niczym druga mama. Sam Marcel pałał do niej sympatią, mając nadzieję, że ta też go lubiła. Niestety teraz ta relacja miała się kompletnie zmienić, a wszystko to tylko przez to, że wyszło na jaw, że... kocha na zabój jej młodszego syna.
               Całe szczęście do pomieszczenia również wszedł dziadek bruneta, ratujący całą sytuację. I przytaknął mu, uśmiechając się blado – co do tego wariata musiał się zgodzić. Nagle zrywa ze swoim blondynem, by w poniedziałek wdać się w bójkę i zaraz później zemdleć, mając poharataną dłoń.
               Po opuszczeniu sali przez Zbyszka, jego były chłopak usiadł na krześle w poczekalni, wtapiając twarz w swoje dłoń. On za pewne nie wyglądał wcale lepiej niż Wiśnia. Nie spał za dużo i wmuszał w siebie tylko obiad, nie mając kompletnie apetytu, ale przynajmniej nie mdlał. Jeśli był dla niego zabawą, to dlaczego tak się zachowywał?
              Całe rozmyślanie zostało mu wkrótce przerwane przez dziadka, który ni stąd, ni zowąd wyrósł przed nastolatkiem.
              - Chodź, zawiozę cię do domu. Z naszym wariatem na pewno będzie wszystko w porządku.
              - Nigdzie nie idę bez niego. Nie zostawię go – odpowiedział hardo, powodując, że staruszek podniósł ręce do góry w geście obrony, a blondynowi od razu zrobiło się głupio za swoje zachowanie.
              - No dobrze, skoro tak. Dobrego ma anioła stróża. - Zaśmiał się, nie próbując go nawet przekonywać. W zamian tego usiadł obok niego, podpytując chłopaka o jego najnowsze dzieła, potem z zaangażowaniem i z błyskiem oka opowiadał mu o swojej ostatniej wizycie w muzeum, a Marcel wysłuchiwał dziadka z uwagą, nie poprawiając go, gdy przekręcał nazwiska artystów. Wręcz cieszył się, że staruszek wypełnił choć trochę jego głowę pozytywnymi myślami, a także że i ten również czerpał przyjemność z eksplorowania sztuki.
              Tak naturalnie toczyła się ich rozmowa, dopóki Eugeniusz nie dostał SMS-a od mamy Zbyszka, że czeka go operacja, a także że musi odwieźć ją do pracy i to znowu wyburzyło blondyna ze względnego spokoju. To że musiał siedzieć tutaj niż dosłownie obok swojego ukochanego obok w takiej sytuacji jeszcze bardziej rozsiała w nim panikę. Zwłaszcza, że za kilka minut został sam w szpitalu. Martwił się o Zbyszka, nawet jeśli nie było to aż takie poważne i wymagało tylko dożylnego znieczulenie, a nie narkozy. Tak czy siak to złamanie i jeszcze ogólne przemęczenie ciała bruneta, sprawiło, że Marcel niespokojnie chodził po korytarza, nie zwracając uwagi na resztę otoczenia. Zastanawiał się również, gdzie tak uszkodził sobie rękę.
**
            Wkrótce niegdyś para siedziała obok siebie na jednej ławce, niemrawa zajmując się swoimi lodami. Między nimi była niezręczna cisza i jeszcze bardziej ciężka atmosfera, której chyba nawet staruszek nie mógł wytrzymać, bo zaraz szybko uciekł od nich, pędząc do swojego kolegi, który również mógł być jakimś losowym staruszkiem na chodniku.
            Dla Marcela owa sytuacja była jeszcze bardziej męcząca niż wtedy na korytarzu szkolnym, zwłaszcza, że tu starał się, aby ich kolana przypadkiem się nie zetknęły. Zwłaszcza, że oboje nie patrzyli się na siebie.
           - Powinni włożyć cię w kaftan bezpieczeństwa – wypalił nagle, chcąc jakkolwiek zacząć rozmowę. Odchrząknął, po czym po raz pierwszy w tym parku spojrzał na swojego byłego chłopaka. - Jadłeś coś w ogóle? - zapytał już ciszej, a w jego głosie dało usłyszeć się troskę, której nie mógł ukryć, nawet nie chciał.- Czy... ja zrobiłem coś złego? Nie wierzę ci, że byłem dla ciebie tylko zabawą... Te wszystkie kwiaty, co mi przynosiłeś, to jak mocno potrafiłeś mnie przytulić i to jak na mnie zawsze patrzyłeś. - Uśmiechnął się gorzko, wreszcie zaczynając temat, na którym najbardziej mu zależało.- I widziałem jak się na mnie patrzysz w szpitalu... Naprawdę mam się od ciebie odczepić? Tęsknię za tobą, ale chce  żebyś był szczęśliwy. Jeśli nie jestem tą odpowiednią osobą, to nie będę ci więcej zawracać dupy. - Tutaj jego ciało intuicyjnie skuliło się, będąc gotowy na kolejny cios, ale musiał znać prawdę. W niedziele prawie w ogóle nie rozmawiali. Zbyszek nie dopuścił chłopca do rozmowy i dodatkowo blondyn odczytywał od niego sprzeczne sygnały. Poza tym strata ukochanego i najlepszego przyjaciela była bolesna, i nie mógł się z tym tak łatwo pogodzić. - Wiesz dlaczego wtedy w gimnazjum nie chciałem cię tak szybko pocałować? Oprócz tego, że to mnie stresowało i nie wiedziałem, co mam dalej zrobić, to też martwiłem się, co będzie jeśli kiedykolwiek zerwiemy. Straciłbym wtedy najlepszego przyjaciela. I to się właśnie stało – dokończył, będąc w pełni tego świadomy. Nie śmiał nawet pytać bruneta, czy mogą chociaż pozostać przyjaciółmi. Za pewne by się nie zgodził, zresztą tego nie chciał sam Marcel. Nie byłby w stanie wspierać go i udzielać rady, gdyby ten znalazłby sobie nowego chłopaka.
            Jak widać jego tamtejsze obawy miały sens i niestety się spełniały. Szkoda tylko, że musieli o tym rozmawiać w takim pięknym miejscu, jakim był park, bo przed nimi wyrastały wysokie, rozłożyste drzewa w kolorach zieleni, na których co rusz witały się małe ptaki. Do tego niedaleko ich na trawie kwitły śnieżnobiałe stokrotki.

                         Poruszył przecząco głową, oczywiście od razu odkrywając jego karty. Odkąd pamiętał jego najlepszy przyjaciel był znakomitym kłamcą, nie raz czy dwa wyciągając ich z opresji, ale kogoś kto znał go tak długo i spędzał z nim prawie wszystkie dnie i noce, trudno było okłamać, zwłaszcza, jeśli do gry wchodziły silne emocje. To całkowicie zburzyło całą fasadę Zbyszka, a Marcel po prostu wsłuchał się w jego słowa, pozwalając mu na wytłumaczenia się. Tego od niego w tym momencie pragnął najbardziej, żeby powiedział mu całą prawdę. I pomyśleć, że gdyby nie staruszek i jego pomysł zabrania chłopców na lody, to być może nigdy więcej taka okazja by się nie zdarzyła, a blondyn nie miałby już odwagi na ponowne wspięcie się na jego okno, by być może zostać ponownie odrzucony.
                            - Kocha... - przerwał, wzdychając ciężko. Jak bardzo chciał użyć tego pieszczotliwego słowa, tak nie miał do tego najzwyczajniej prawa. - Wiśnia, to już jest nieważne. I nie musisz mnie przed nikim bronić. Dla mnie najważniejsze zawsze było to, że byłeś gdzieś zawsze obok. Poza tym oboje wiedzieliśmy, jak na to zareagują – odpowiedział. Taka była smutna prawda dla ich dwójki. Od początku byli świadomi konsekwencji, jeśli ich tajemnica wyszłaby kiedykolwiek na światło dzienne, ale żadne z nich nie brało tego na poważnie, myśląc, że do ich przeprowadzki uda im się to trzymać w sekrecie. Niestety brutalnie się przeliczyli, a czy blondyn żałował jakiejkolwiek chwili z ukochanym? Oczywistą odpowiedzią było, że nie i byłby gotowy wyznać to chłopakowi, gdyby tylko chciał.
                             - Wiesz, nigdy nie wpadłeś na aż taki głupi pomysł jak ten – odparł. Ta jego decyzja przecież niszczyła ich obojgu, oboje cierpieli, codziennie płacząc, nie mogąc zasnąć ani tym bardziej jeść. I koniec końców do niczego nie doprowadziła, a zostawiając ich dalej niż w tym punkcie, w którym byli. A nawet gorzej, bo nie byli razem.
                           Jego chłopczyk zmienił się w nie do poznania, co oczywiście dodatkowo martwiło właściciela złotych loków. Oprócz zranionej ręki, wyglądał tak krucho i w ogóle nie przypominał dawnego siebie, tego odważnego szatyna, który nieustraszenie wspinał się po ogrodzeniach, murach, drzewach i dachach. I to wszystko było podyktowane tym absurdalnym pomysłem, który mógłby ich zniszczyć.
                          Nie mógł go zostawić w takim stanie samego, dlatego zaraz objął jego trzęsące się od płaczu ciało, przyciskając go do swojej piersi i samemu wtulając się w te fiołkowe włosy, ale po chwili musiał go delikatnie poklepać po ramieniu, by trochę zluzował uścisk, bo niemalże czuł, jak łamie mu wszystkie żebra.
                          On też za chwilę się kompletnie rozpłakał, ale tym razem nie ze smutku, ale wreszcie ze szczęścia, że nareszcie mógł trzymać mu najbliższą osobę w ramionach, a szczególnie dlatego że usłyszał od niego wyznanie miłości. Tak bardzo przez te dni za nim tęsknił, za jego ciepłym dotykiem, za tymi święcącymi się czekoladowymi tęczówkami, jak na niego patrzył, za barwą jego głosu czy za głupimi pomysłami, na które wpadał. Wszystko, co utożsamiał ze szczęściem było właśnie całym Zbyszkiem.
                        Odsunął go trochę od siebie, by móc spojrzeć w jego zapłakane oczy, wysyłając mu szczery uśmiech i wtedy też starł kciukiem z jego twarzy płynące łzy, jak i gile, którymi również obdarował jego bluzkę.
                       - Kocham tego idiotę. Zawsze będę kochać. A te cztery lata były moimi najszczęśliwszymi latami.
**
                   Stan Marcela zdecydowanie zdawał się poprawiać po tej szczerej rozmowie, jaką ze sobą odbyli. Zaczynał wracać do regularnego jedzenia, powoli odzyskując apetyt. Tak samo umiał już na spokojnie przespać noce, co znacząco odwdzięczyło się w urodzie piegusa – cienie pod oczami zaczęły znikać, a twarz zaczynała nabierać znajomych dla siebie kolorów. Do tego wróciła do niego wena, by tworzyć kolejne dzieła.
                  Rodzice blondyna tylko obserwowali go z daleka, zastanawiając się, czy nagłe poprawa jego samopoczucia wiązała się z tym, że godził się z sytuacją czy też można z tego powodu, że wrócił do związku ze Zbyszkiem. Ale prawda nie była żadną z tych opcji. Właśnie to męczyło ich syna – że nie miał pojęcia na czym stoi i na jakim etapie znajomości był ze swoim przyjacielem. Niby pogodzili się, finalnie wyznając sobie uczucia, ale Wiśnia chciał przerwy od niego i nawet nie chciał odpisywać na jego wiadomości.
                 Dlatego miał w głowię mętlik i z każdą godziną chodził zdenerwowany.
                 Tego wieczora siedział na podłodze, malując kolejne swoje dzieło. Był ubrudzony na policzku zieloną farbą, którą to niedawno użył do pomalowania trawy i przypadkiem dotknął wtedy brudnymi palcami swoją twarz, próbując nadgarstkiem odgarnąć zagubione pasemka włosów. Mocno skupiał się na swojej pracy, dopracowując najmniejsze szczegóły, zwłaszcza w płatkach kwiatów, które to gościły na pierwszym planie. Ale zaraz jego skupienie szybko zostało przerwane.
                Zerknął na przybysza, wzdychając ciężko i od razu wstał, po czym zasłonił zasłony, nie chcąc tym samym go widzieć. Oczywiście był na niego zły i nie chciał tak łatwo mu odpuścić. Chyba ten drugi nie liczył, że jak tylko pokaże się przed jego oknem, to ten pierwszy od razu rzuci mu się w ramiona i zapomni o tym, jak go traktował? Był nawet gotowy iść poszukać słuchawek, by tylko nie słuchać jego lamentu. Liczył, że zaraz sobie pójdzie, zmęczony ignorowaniem.
              Zaraz jednak zmienił swoje plany, spanikowany wracając do okna i od razu je otwierając, gdy tylko usłyszał niepokojący odgłos.
              - Głupek – skomentował, zaciskając wargę w wąską kreskę. - Puść mnie! No puszczaj! Nie zasłużyłeś! - Podniósł głos, próbując wyrwać się z uścisku, przy tym lekko klepiąc go po tułowiu. Wcale nie chciał się do niego przytulić, co przecież emanował całym sobą, powściągając brwi. Zwykłe sorry na pewno mu nie wystarczyło, by przyjął jego głupie tłumaczenie. - Aha i jaka to sprawa była ważniejsza od odpisania mi chociaż raz?! Martwiłem się! I nie uciszaj mnie! - wykrzyczał, na końcu grożąc mu palcem i jak zawsze, gdy był zły, zawiesił ręce na klatce piersiowej.
            Wtedy na korytarzu rozległy się charakterystyczne kroki, których blondyn nie mógł przeoczyć i pomylić z kimś innym. Do pokoju zbliżał się niewątpliwie jego ojciec, za pewne słysząc podniesiony głos swojego syna i to był dostateczny powód, by zarządzić ewakuację.
            Złapał chłopaka za zdrowy nadgarstek w pośpiechu pędząc do otwartego okna. I zanim ojciec zdążył wpaść do pokoju swojego syna, ten cały i zdrowy znalazł się na dole. Z małą pomocą Wiśni, udało mu się bezpiecznie zejść z dachu, nie robiąc sobie żadnej krzywdy i zrobił to dwa razy szybciej niż zawsze. Może wystarczyłoby jeszcze parę ucieczek, dopóki Marcel nie schodziłby perfekcyjnie ze swojego okna.
            - Wracaj tu, kurwa!!! W tej chwili, pedały jedne! - Po całym podwórku rozszedł się wściekły głos rodzica chłopaka. Brzmiał tak samo, jak parę dni temu, wydzierając się na niego kolejny raz. Jak widać samopoczucie jego syna nie było dla niego ważne i niczego z tej sytuacji nie wyciągnął. Było dla niego obojętne, że widocznie cierpi, nie mogąc spać. Ale dla Marcela już to było nieważne. Liczyło się to, że mógł wybiec z posesji, biegnąc do swojego domku, wołając za sobą psy, które to na dźwięk usłyszanego imienia, odpuściły sobie jedzenie kiełbasy, rzucając się za nimi. Zaraz cała czwórka biegła w miejsce znane tylko im, bo to również był ich sekret, gdzie owy domek się znajduje.
              - Dałeś im kiełbasę?! - krzyknął, jeszcze bardziej zdenerwowany, pomimo tego, że szybko zabrakło mu tchu i odczuwał skutki braku kondycji, a szczególnie nieprzyjemne kłucie w gardle. Ale przynajmniej, gdy już dotarli na miejsce, nie krzyczał na Zbyszka, a zmęczony łapał oddech, opierając się o drzewo, zaś psy wesoło machając ogonami ułożyły się na leśnej polanie obok siebie.
            Po dłuższej chwili, wreszcie wspiął się na drzewo, popychając drewnianą klapę od podłogi i wchodząc do środka. Tam od razu złapał zielony koc, okrywając się nim, bo pogoda już nie była zbyt odpowiednia na chodzenie w krótkich spodenkach i w zwiewnej koszulce, w którą był ubrany.
            I w ich ukochanym miejscu panowały egipskie ciemności, co było oczywiste, bo nie było możliwości na jakiekolwiek wpuszczenie tutaj elektryczności, a świeczki były niebezpiecznym pomysłem. Byli skazani tylko na światło z księżyca i światło latarki z telefonu blondyna, który położył na stoliku, by było ich tu jakkolwiek widać.
             Na środku znajdował się dwuosobowy materac, który kiedyś znaleźli na wystawce przed domem, a na nim znajdowała się masa kolorowych poduszek, też znalezionych po drodze, a nawet były na nim poukładane pluszaki z dzieciństwa dwójki. Gdzieś obok było miejsce na książki i komiksy, które czytali jako dzieciaki, a na ścianach wisiały rysunki głównie Marcela, bardzo pokraczne, ale na pewno wyjątkowe, bo pierwsze, zaś z sufitu zwisały chorągiewki w kropki, które raz powiesili z okazji urodzin Zbyszka i potem nikomu nie chciało się ich zdejmować, no i finalnie tak zostały, nadając temu miejsce większego uroku. Na stoliku obok telefonu Marcela znajdowały się ich ulubione planszówki, w które do tej pory grali w deszczowe popołudnia, próbując nawzajem się ograć. Blondyn był fanem szczególnie chińczyka i uno.
             - Nie całuje się na pierwszej randce – powiedział, nie dając się oczywiście pocałować przez szatyna, odwracając w odpowiednim momencie głowę, żeby ten nie trafił go w usta. - Zapytasz mnie może, czy zostanę twoim chłopakiem czy nie zamierzasz? - mruknął, robiąc kilka kroków w tył, znowu krzyżując ręce na klatce piersiowej i wyczekująco patrzył na chłopaka. Sam oczywiście nie zamierzał robić pierwszego kroku. Uważał, że Zbyszek wszystko zepsuł i skoro z nim zerwał, to musiał także pierwszy zapytać go o związek.

        - Tak, należało ci się – burknął, nie dając za wygraną. Przecież był na niego zły, już za wszystko. Najpierw godzili się po tak bolesnych słowach Zbyszka, a potem blondyn godził się na przerwę ze strony tamtego, by mógł sobie wszystko poukładać w głowie, ale liczył, że chociaż raz odpiszę mu na wiadomość, informując, że wszystko jest w porządku. I nagle wkradł się do pokoju blondyna, dając jego ukochanym psom do jedzenia coś kompletnie niezdrowego dla nich, mało tego – wątpliwej jakości dla samego człowieka i teraz oczekiwał od niego buziaka?
         Na szczęście szatyna wraz z jego kolejnymi słowami, Marcelowi szybko zdawała się przechodzić cała nagromadzona złość. W kilka sekund zrozumiał, co chłopak planował przez te dwa dni. Owszem, blondyn pamiętał, że wtedy w parku powiedział coś w stylu, że mogliby stąd uciec, ale były to przecież po prostu, tak sobie rzucone słowa w powietrze, a najwidoczniej Wiśnia wziął je całkiem na poważnie, próbując spakować swoje całe życie w dwie torby.
        Wiele razy piegus wyobrażał sobie ich dwójkę mieszkającą gdzieś w wielkim mieście, leżącą na swoim dwuosobowym łóżku, oczywiście przytulając się do siebie. Ale były to tylko niewinne marzenia, myśli, w których mogliby zaznać trochę spokoju. A teraz jego były chłopak proponował mu tę wizję w realnym świecie, w ogóle nie myśląc o konsekwencjach. To był naprawdę poważny krok dla ich dwójki. Sam fakt, że będą mogli zamieszkać razem był ogromnym krokiem na przód, bo spotykanie się nawet codziennie było czymś innym niż przebywanie w jednym pokoju całe dnie, gdzie od czasu do czasu było trzeba podzielić się obowiązkami, by sprzątnąć po sobie czy też musieli wyjść na zakupy, a któryś z nich musiałby ugotować wspólny posiłek.
       - Na pewno jesteś pewien, że chcesz ze mną stąd uciec? A co ze szkołą? I to dobry pomysł, by ciągnąć ze sobą psy, jeśli nie wiemy, czy sobie poradzimy? - zapytał, od razu szukając w nim tych czekoladowych tęczówkach, które by dało mu trochę otuchy. Musiał być tym głosem rozsądku spomiędzy ich dwójki i upewnić się, czy na pewno przemyślał wszystkie plusy i minusy. Kochał go, ale do jego głowy również docierały obawy przez tą całą sytuację. Zwłaszcza, że nie mieli osiemnaście lat ani skończonej szkoły.
       Chociaż z drugiej strony już nigdy więcej nie musieliby się przed nikim ukrywać, mogliby codziennie zasypiać i budzić się przy sobie, i nikt z nich by się nie martwił, że któregoś dnia znów ich tajemnica się wyda.
       Ale pomimo swoich obaw i zmartwień był w stanie zgodzić się na propozycję Zbyszka, jeśli ten był tego wszystkiego pewny.
       - Bez swojego swetra z żabą się nie ruszam. - Uśmiechnął się szeroko. - Jutro rano ojciec powinien być w pracy, to wtedy możemy iść po moje rzeczy.
       Wtedy spakowałby oczywiście swoje ulubione ubrania, kilka suchych rzeczy do jedzenia, no i swoje przybory do malowania i rysowania. Niektóre z nich nie były takie tanie, a nie zamierzał w najbliższym czasie chodzić po sklepach plastycznych w poszukiwaniu tanich zamienników, jeśli by nie wziął tych ulubionych ze sobą.
        - Jesteś pewny? Chciałeś je wydać na perkusję – zapytał jeszcze raz, by się upewnić.
         Wiedział, jak bardzo zależało mu na spełnianiu tego marzenia, jak odkładał każdy grosz do skarbonki i sam blondyn również mu w tym pomagał, dokładając się do rozwoju jego pasji do muzyki. Lubił wsłuchiwać się w dźwięk granej gitary, która była wprawiana w ruch przez Zbyszka, a nawet czasami siadał obok niego, prosząc by nauczył go jakiegoś chwytu czy krótkiej melodii, a czasami brał ją do ręki tylko po to, aby zrobić z siebie idiotę i pośmiać się wraz z chłopakiem. No i szczególnie był fanem jednej ich ulubionej piosenki.
          Jednakże kolejne słowa szatyna całkowicie wybiły z rytmu Marcela, zwłaszcza, gdy ten pierwszy uklęknął przed nim na jedno kolano. Blondyn nie był głupi i w kilka sekund zrozumiał sytuację, która miała przed nim miejsce, i już po kilku słowach nie umiał pohamować łez, cisnących się do zielonych tęczówkach. Miał wrażenie, że ostatnio cały czas płakał, ale tym razem niewątpliwie były to łzy ogromnego szczęścia, do tego na jego twarz szybko wykreował się szeroki uśmiech i być może wyglądał komicznie owinięty w zielony koc, uśmiechnięty od ucha do ucha i jeszcze ze łzami na policzkach, ale słowa Zbyszka po tym wszystkim, co przez te kilka dni przeżyli zdawały się być kojącym balsamem na jego duszę. Czuł do niego dokładnie to samo, a teraz był w stu procentach pewny, że słowa wypowiedziane przez niego wtedy w jego pokoju były kłamstwem.
           - T-tak – powiedział, śmiejąc się przez łzy i wyciągnął rękę, by na palcu serdecznym mógł zostać założony pierścionek, po czym od razu się do niego przytulił, mocno go ściskając i wtedy był przeszczęśliwy, bo w nozdrzach mógł poczuć zapach fiołków, za którymi znowu tęsknił.
          Być może to faktycznie działo się zbyt szybko, ale pomimo młodego wieku przeżyli ze sobą wszystkie te zloty i upadki, cały czas przez cztery lata się wspierając. To był naprawdę długi czas, jak na tak młodą parę, która niedawno kończyła gimnazjum. Marcel czasami wyobrażał sobie ich ślub, wspólne życie, nawet jeśli nigdy nie będzie im dane zwiać go w Polsce, ale na pewno nie wyobrażał sobie, że akurat Zbyszek wpadnie na ten pomysł i to w tym ważnym dla ich obojgu miejscu, gdzie blondyn wyglądał tak niewyjściowo, będąc ubrudzonym od farby.
          - Ja ciebie bardziej. Mam najwspanialszego chłopaka... To znaczy narzeczonego.. Kurwa, jak to pięknie brzmi – powiedział, jak już się uspokoił, a następnie krótko się zaśmiał. - Nigdy więcej ze mną nie zrywaj, okej? To było okropne.
          Tak bardzo, jak chciał dzisiejszej nocy już nie odrywać się z ramion swojego nowego narzeczonego, tak też bardzo chciał wreszcie go pocałować. Dlatego też odsunął się od swojego szatyna, by następnie oprzeć dłonie o jego policzki, przyciągając go do czułego pocałunku, w którym chciał pokazać mu całą żywioną do niego miłość. I poczuł się, jakby całował go po raz pierwszy, od razu dostając te „motylki w brzuchu”, tylko tym razem nie stresował się tak strasznie i nie martwił się, że coś zepsuje. Oderwał się w końcu od niego, składając jeszcze pocałunek na jego czole.
         - W ogóle się nie stresowałeś. Aż taka moja odpowiedź była oczywista? - zapytał z uśmiechem na ustach i wyciągnął przed siebie dłoń, by móc lepiej podziwiać pierścionek. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że chłopak miał aż taki dobry gust w biżuterii. Ozdoba była przepiękna i na pewno wyjątkowa zwłaszcza dla samego Marcela, dla którego specjalnie został zatopiony ulubiony kwiatek. Tylko żałował, że nie mógł podziwiać go w świetle dziennym. - Jest cudowny. Sam go zrobiłeś?
        Pocałował go jeszcze raz, trochę mocniej wpijając się w jego wargi. Dopiero teraz sobie zasłużył na takie nielimitowane buziaki, ale plan blondyna był trochę inny, zwłaszcza, gdy pod ich domem leżały ukochane psiaki
         - Gdzie schowałeś dla nich miski? - zapytał, grzebiąc w torbach w poszukiwaniu wspomnianych misek dla Reksia i Rambo, wziął jeszcze  plastikową butelkę wody ze zgrzewki, która ostatnim razem wtargali do domku i następnie ponaglając ukochanego, zszedł na dół. Tam niemal natychmiast zajął się głaskaniem futrzaków, które od razu podniosły głowę na ich widok i zaczęły machać ogonem, po czym do misek nalał im wodę, a sam położył się na trawie od strony zdrowej ręki chłopaka, by mógł trzymać go w tej chwili za dłoń.
        - Tooo opowiesz mi, jak do tego doszło? - Zachichotał. - Dalej cię boli? - dopytał, ale już z większą powagą.
         Dla chłopców oprócz chłodnawej nocy, pogoda była dzisiaj idealna, a szczególnie niebo, w które to wpatrywał się Marcel, kiedy to nie zerkał akurat na swoją dłoń, zdobioną pierścionkiem. Teraz dopiero był najszczęśliwszym facetem na świecie – leżąc na polanie w ich ulubionym miejscu, z psiakami obok, jak i ze swoim ukochanym, a także mając okazję wpatrywać się w niczym nie przesłonięte gwiazdy, jasno iskrzące się na granatowej, atlasowej wstążce.