Loves Of Desire

_____ Przeniesienie wszystkich obowiązków z dnia na dzień było nie wykonalne, doskonale o tym wiedział, ale całe przejęcia oraz zasymilowanie firmy zajęło kilka dni... oraz kilka tygodni pracy... oraz kilka lat jego poznawania firmy. Mayuki powinna spokojnie radzić sobie z tym zadaniami, już pomijając, że pomógł jej w poniedziałek podjąć decyzje, których konsekwencji się obawiała. Co niby więcej zostało niż wprowadzenie tego w życie? Aż tak nie mogli przeżyć, że musieli zebrać się w grupę i zrzucić na niego wszystko na raz, przy okazji przekrzykując się nawzajem? Pierwotnie, siedząc na tym spotkaniu myślał o pozostawieniu włączonego mikrofonu i kamerki, żeby go widzieli i słyszeli, ale bardzo szybko wyłączył pierwsze, ze zwykłego przekonania, że jeszcze powie coś pod nosem, niewłaściwego, na ich głupotę. Kiedy jednak w drzwiach jego gabinetu pojawił się niespodziewany gość - Shunya, uniósł lekko brew zaskoczony tą wizytą, po czym wyłączył także przyciskiem kamerkę, cały czas w słuchawce mając ich rozmowę nad przetargami oraz nałożeniem ceny i dostępnością produktów w nowych sklepach. Kącik ust powędrował mu do góry widząc to teatralne odegranie niezadowolenia na fakt, że coś zrobił. Mifune szybko domyślił się, że chodziło o rozebranie się pełnego garnituru, lecz nie zamierzał siedzieć i pozować w całości, jednocześnie słuchając tych debili, którzy właśnie odpalili jakaś prezentację. Przeniósł więc swoje spojrzenie na ekran, dość zainteresowany tym, co przedstawiają.  
_____ Wykresy szybko okazały się mniej warte uwagi, od rozsuwającego jego nogi, omegi. Pozwolił mu na to ułatwiając sprawę, lekko ciekawy, gdzie to zaprowadzi. Może też dlatego, że nie spodziewał się za szybko dojść, kiedy do jego ucha dochodziło słownictwo biznesowe. Coś, niezbyt podniecającego. Nie odpowiedział na słowa ciemnowłosego, tylko wzdychając lekko pod nosem i wracając wzrokiem do rozmowy, gdzie pojawiały się coraz to kolejne informację. Zakładał, że na samym końcu poproszę o jego opinię oraz decyzję w temacie. Skąd, mimo tej “niekorzystnej” sytuacji, zamierzał wyciągnąć, ile informacji zdołał. Szybko jednak, czując jak Shunya się z nim bawi, zamiast faktycznie zrobić coś dającego chociaż jakieś podniecenie, miał ochotę złapał go i odsunąć na bok, niczym dziecko, którego masz chwilowo dosyć. Na co mu jego ciepły oddech na skórze? Mifune potrzebował więcej i po chwili dostał - ale tylko trochę.  
- Jak nie zamierzasz tego robić, jak należy, to przestań. - powiedział patrząc na Shunyę między swoimi nogami, który cały czas tylko bawił się jego twardniejącym penisem. Jego spojrzenie wróciło na ekran i zaczął mówić do monitora. - Na ten moment wasze plany, posypią się bardzo szybko i do niczego nie doprowadzą. - kątek oka zerknął na omegę. - Nie drażnijcie rynku, potem dostaniecie przez to po rękach.  
_____ Prawda była, że w jego głosie można było usłyszeć nutkę poirytowania. Zarówno na jedną stronę jak i na drugą. W ten sposób to chłopak skreślał sobie kolejne kreski w notesiku, żeby zbić mu tyłek na kwaśne jabłko, jak tylko skończy z tą rozmową. Z drugiej strony – oni, ci w monitorze, także nie byli lepsi. Robili to samo. Nie zaplanowali popytu, który według promocji zapowiada się wysoko. Potem zostaną im niezaspokojeni klienci szukający czegoś więcej. Co najgorsze, będą to kobiety w średnim wieku. One często już cierpią na inne niezaspokojenie, jeszcze tego im brakowało.

_____ Nie mógł tak tego zostawić. Jego duma i lędźwi z każdą chwilą informowały go, że trzeba coś zrobić z tą sytuacją. Z jednej strony - przeszkadzała mu wizja, żeby uprawiać seks na swoim biurku, jednocześnie podejmując decyzje warte kupę kasy. Z drugiej strony – chyba w tym momencie nie chciał nic więcej od Shunyi, niż złapać go za głowę, stosując takie tempo jakie mu by odpowiadało. Na pewno nie byłyby to trzy sekundy w jego gardle i dziękuję. Słysząc o stagnacji czegoś tak w jednym uchu, nie mógł skupić się na doznaniach między własnymi nogami. Widać nie było nic lepszego na długie trzymanie wzwodu niż jednocześnie bycie podniecanym przez obciągającego ci kochanka i słuchanie o liczbach na spotkaniu finansowym. Zastanawia się przez chwilę czy nie przełączyć się za głośnik z laptopa i pod przyciskiem mieć wyciszenie mikrofonu. Gdy jednak docierają do niego słowa ciemnowłosego, któremu widać bardzo się nudzi jego brak wielkich reakcji. Niestety, nawet jeśli chciał złapać go za włosy i zmusić do wzięcia go całego, pewnie przy okazji przestając oddychać, bo będzie tak dokładnie wypełniał mu gardło, zanim nie zacznie go atakować coraz to mocniej zanurzając się, głębiej i głębiej.    
- Nie chcesz się przekonać, skarbie. - odpowiedział zsuwając się lekko w fotelu, żeby Shunya, zgodnie ze swoim upodobaniem, mógł zostawić mu ślady swojej obecności na jasnej skórze. - Nie wydaje mi się, żeby to było dobre dla dziecka co zrobiłbym z tobą.  
_____ Mifune nie miał do końca pewności czy to brzmiało gorąco czy nie, ale nie miało. Miało uspokoić zachowanie Shunyi, dać mu jeszcze z dziesięć minut i może przy okazji jego... w sumie to... zostawmy, że najlepszy przyjaciel, niech przestanie zabawiać się z samym sobą! Alfa zdjął z niego swoje spojrzenie na kilka chwil patrząc na wykresy. Kolejne okręgi pełne danych, które tylko sprawiają, że kochanie na kolanach będzie myślało, że nie ma żadnych zdolności w podnoszeniu mu ciśnienia, zachęcając do seksu. Kiedy ponownie spojrzał w dół, o dziwo, może mając dziwne fantazje w głowie, a może napędzony motywacją, Shunya zaczął zajmować się samym sobą. To w pewien sposób sprawiło, że Mifune postanowił nie kontynuować tego przedstawienia. Wyrzucił słuchawkę z ucha, przełączył dźwięk na głośnik i pomieszczenie wypełniło się typową korpo gadką o zyskach, benefitach i liczbach.  
- Chodź tutaj.
_____ Powiedział odsuwając się z krzesłem do tyłu, przy okazji trzymając go za ramiona, aby nie zrobił czegoś głupiego jak ugryzienie go. Szybko przetransportował na biurko, usadawiając go na krawędzi, samemu wstając na równe nogi i pochylając się, oparty o krawędź, tuż za udami omegi, trzymając go niczym w potrzasku.  
- Aż tak potrzebujesz mojego chuja, że nie możesz poczekać chwili. - mówi usta do ust, czoło oparte o czoło. - Tak bardzo, że nie przeszkadza ci, że ktoś cię usłyszy albo zobaczy.
_____ Nie daje jednak powiedzieć mu ani słowa, szybko łapczywie całując jego usta. Nie przeszkadza mu, nawet jeśli czuje samego siebie w tym pocałunku. Jego dłonie zgrabnie lądują na talii, schodząc niżej, łapiąc za pośladki, cały czas pod materiałem. Podnosząc go do góry, ruchem ściągając, wręcz zrywając spodnie, aby szybko wylądować na swoim krześle, krok w tył. Usadawia Shunyę tak, aby patrzył na niego, nie widział ekranu komputera za nim, skąd cały czas dochodził dźwięk rozmawiających ludzi. Jak na prawdziwego człowieka sukcesu przystało, nie czekał długo widząc okazję i nie chcąc czuć skóry przez materiał bielizny, wsunął swoje dłonie pod. Bardzo łatwo dostając się tam, gdzie chciał. Między pośladki, czując jak mokry Shunya już był, a przecież dopiero zaczęli, prawda?  
- Nie spodziewałem się, że podnieca cię robienie mi dobrze. - mówi, kiedy na chwilę przestaje go całować, uśmiechając się zadowolony z tego odkrycia. - Może innym razem, pozwolę ci wziąć mnie całego, głęboko w twoje gardło. - I mówiąc to obniża swoje usta, gryząc lekko jego gardło, znacząc je małym śladem swoich zębów. - Dokładnie tutaj i jeszcze niżej. - podnosi swój wzrok wyżej, wpatruje się w oczy omegi, jego dłonie cały czas podróżują, masując pośladki. - Chcesz kontynuować? - zadaje pytanie leżące mu na ustach, dla pikanterii dodaje jednak coś jeszcze. - Nawet jak inni mogą cię usłyszeć?
- Zawsze możesz czymś zamknąć te usta. - mówi szepcząc między ich ustami. - Na te słodkie jęki trzeba sobie zasłużyć.
- Masz rację, są bardzo drogie.  
_____ Śmieje się, po czym ruchem bioder przysuwa krzesło bliżej laptopa, zostawia ciało ciemnowłosego w spokoju i sięgając po krawat, który tam leżał. Szybko składa go w kulkę i wkłada w usta Shunyi, który przyjmuje to jak grzeczny chłopiec, którym nagle się stał, siedząc na jego kolanach. Zza pleców, z komputera, wydobywa się pytanie skierowane do Mifune, który widząc i czując jak omega zadrżał na jego kolanach, czuje tylko podniecenie, aby utrzymać go w tej niewiedzy. Nie wie czy kamerka jest włączona, nie wie czy mikrofon jest włączony. Co widzą? Co słyszą? Co się dzieje? Nie zamierzał go informować. Złapał go dłonie, kładąc je na swojej szyi i podjeżdżając lekko wychylił głowę, włączając mikrofon.
- Pytacie się o zabezpieczenie finansowe ze środków przeznaczonych na zupełnie inny cel. - mówi patrząc po twarz zebranych, potwierdzając, że jednak słyszał co się działo. Nawet jeśli jego oczy się pełne pożądaniem, aby znaleźć się w ciele Shunyi. Jego penis wyraźnie odznaczał się między spodniami. - Ale czy poruszyliście to z nimi? Jeśli mają podpisane umowy, nie zgodzę się na przekazanie środków, nawet jeśli teoretyczne zyski mają być większe.  
_____ Nie słucha co było dalej, wyłączając go przejechaniem palcem po touchpadzie, aby nie wydać żadnych dźwięków klawiatury. Nie zamierzał dać Shunyi nawet najmniejszej informacji w tej kwestii. W sumie z tego powodu, ale nie tylko, cały czas obserwował go. Wijącego się, wyraźnie niezadowolonego, przez co łapie jego biodra, na tyle mocno, że pewnie zostawi za sobą ślady palców. Cały czas od celu, dzielił ich materiał powoli, coraz to mokrzejszej bielizny. Ściągnięcie bokserek może zająć więcej cierpliwości niż Mifune teraz posiadał. Rozerwanie ich, także brzmiało jak dobry pomysł. Wolał chyba jednak zobaczyć coś innego.  
- Rozbierz się do końca i siadaj na mnie. - informuje go, po czym puszcza ciało zostawiając na ustach szybki pocałunek. - Potrzebuję być w tobie.

_____ To był widok, którego oczekiwał. Niepotrzebnie kuszący, ale jednak potrzebny. Gdyby jednak Shunya postanowił się w tym pośpieszyć, byłby jeszcze bardziej szczęśliwy. Nie miał cierpliwości, a omega zostawiał mu jeszcze mniej. Białe pośladki na pewno byłyby w całym widoku dla kamerki laptopa, gdyby nie została wyłączona. Inaczej jego przyjaciel chwaliłby się właśnie wszystkim co posiadał między nogami przed jego ważniejszymi pracownikami, który raczej spotka... jeśli zostaną razem, a Mifune nie zamierza przyjmować w tej kwestii niczego innego niż “tak, zostaną”. Alfa wpatrywał się w niego jak w obrazek, kiedy znalazł się ponownie na pozycji, opuszczonej przed chwilą. Położył dłonie na jego udach, blisko kości biodrowej stabilizując go, asekurując, kiedy z gorącymi policzkami i lekko błagalnym spojrzeniem zaczął opuszczać się niżej na jego penisa. Nie pomagał mu, nie przeszkadzał. Na pewno korciło go, aby przejąć ster, wbić się w niego do końca i zacząć posuwać w sposób jaki siedział głęboko w nim – agresywny i brudny, bo akurat na to miał ochotę. Całym sobą. Każdą komórką. Wpatrywał się jednak, spokojnie, w Shunyę. W jego zachowanie, w to jak bierze go powoli, lecz stabilnego, do środka, obsuwając się na całej długości. Widział, jak powstrzymuje swój głos, jak głośny byłby bez tego zabezpieczenia w ustach. Na myśl o tym, że ci wykłócający się debile usłyszeliby jak Shunya jęczy zadowolony z jego penisa przez mikrofon swojego szefa. Na pewno wziąłby ich z zaskoczenia. Może potem omega dostarczyłby mu rozrywki podczas przedstawienia ich sobie?  
_____ Pogładził bok ciemnowłosego, kiedy zadrżał od tego jak pełny się czuł. Widać nie był aż tak mokry jak sądził, lecz Mifune nie miał na co narzekać. Uczucie jakiego doświadczał było dobre, lecz, samo siedzenie nie mogło go zadowolić. Shunya wyczuł to, bo niebawem zaczął się poruszać, w górę i w dół. Rytmicznie, z przekonaniem o swoim działaniu podnosząc się do góry, gdzie jego ścianki czuły ulgę od nacisku, aby następnie zostać ponownie wypełnionym po brzegi. Nie pozostał długo w bez ruchu, “zajęty pracą”, bo jego dłoń powędrowała, prowadzona przez jęczącego przez materiał, na część ciała potrzebującej uwagi. Uśmiechnął się z wyraźnym zamiarem droczenia się z omegą, zabrał swoją dłoń jakby odmawiając mu tej dodatkowej stymulacji i przysunął do laptopa, gdzie widać powinien zakończyć to spotkanie. Wolnym ramieniem objął go, zatrzymując w ruchach, a drugą odblokował mikrofon.  
- Skończymy to na dzisiaj, widzę, że sami nie potraficie dojść do konkluzji co zamierzacie zrobić i z moją obecnością bawicie się w burze mózgów. - jego głos stanowczy i poirytowany. - Wróćcie, jak się dogadacie. - następnie zakończył połączenie wyraźnym kliknięciem i zamknął komputer od razu podnosząc się z fotela i kładąc Shunyę plecami na blacie. Z ust wyciągnął mu krawat, który ten grzecznie oddał. - Teraz możesz być tak głośno jak chcesz.
_____ Dodał z uśmiechem i przesunął swoje dłonie. Jedną na pośladki, aby podnieść je lekko, następnie zsuwając się na udo, które otworzył szerzej w bok jak tylko staw pozwolił. W bok, druga, uniosła podbródek omegi, żeby złożyć ja jego usta głęboki pocałunek. Przed chwilą bawił się z nim jak mu się podobało, nie zamierza pozostawać dłużnym. Oderwał usta, podnosząc się do bardziej wyprostowanej postawy, a jego drugą dłonią zjechał na talię omegi, trzymając go mocniej, kiedy wszedł w niego. Mocno. Do końca. Z intensywną pasją i pożądaniem - tak, ale nie tylko. Bardziej jakby potrzebował tego i czegoś więcej. Jego zachłanność we wszystkim, jak całował skórę Shunyi, jak ruszał biodrami zatapiając się w gorącym ciele, jak poruszał palcami po skórze zostawiając za sobą szlak ciepła. Zachowywał się jak wygłodniała bestia, która w końcu dostała swój posiłek.  
- Za długo się bawiłeś. - wyszeptał zostawiając kolejny ślad po sobie na skórze, podnosząc swoje spojrzenie, aby spotkać oczy Shunyi. - Teraz nie padnij za szybko.  
_____ Nie oczekiwał na odpowiedź ze strony przyjaciela, zwyczajnie przyśpieszając w swoich działaniach, pieprząc go na blacie swojego biurka, zaraz koło laptopa, gdzie przed chwilą miał spotkanie. To nie on zaczął tą małą fantazję, nie nastawiał się na to, że ktoś będzie się z nim droczył zamiast dać satysfakcjonującą dawkę przyjemności. Teraz, omega, wijący się pod nim, łapczywie chwytający powietrze podczas jego ruchów, doświadczy co się dzieje, kiedy za długo dokuczasz komuś. To nie był ich pierwszy raz, chociaż nawet wtedy Mifune powstrzymujący się lekko, sprawił, że Shunya padł ze zmęczenia. Tym razem więc, czując jak chłopak dochodzi, złapał za jego penisa u nasady, zębami zagryzając lekko sutek, którego wcześniej chciał, aby dotknąć i z lekko zajętymi ustami wyszeptał.  
- Nie tak szybko. - na jego ustach widoczny uśmiech, w oczach natomiast coś dzikiego, ciemnego. - Jeszcze nie kończymy.  
_____ Jak powiedział to zrobił. Przez następnie pół godziny pieprzył omegę jakby od tego zależało ich życie. Jakby świat się kończył jutro. Cały czas nie pozwalając mu dojść, bawiąc się z nim grę, która na pewno tylko wzmagała doznania ciemnowłosego. W końcu, kiedy sam był blisko, postanowił zaprzestać tej zabawy, aż w końcu doszedł zaraz po Shunyi, zaciskającym się na nim, gdy przyjemność osiągnęła swój szczyt. Poczekał chwilę, aż oboje się uspokoją, ich oddechy stabilne. Dopiero wtedy wysunął się ze zmęczonego ciała pod nim. A to była tylko jedna runda. Mifune jednak nie oczekiwał kolejnych, chociaż byłby wstanie podołać. Na ten moment miał coś innego do zrobienia.  Położył dłoń na policzku, zbierając łzę, która pojawiła się na poliku i zlizał ją z palca patrząc na wyraźnie wykończonego przyjaciela. Czy przesadził, czy może to jeszcze było za mało? Ciężko było znaleźć coś w oczach Shunyi. Nie mówiąc ani słowa, zebrał go z blatu na swoje ramiona i zaniósł do góry, aby nie leżał taki zmęczona na zimnym blacie, a położył się na łóżku. Złożył całusa na czole i zaśmiał się.  
- Jak zbierzesz siły idź się umyć.
_____ Po czym wyszedł. Czy omega zasnął czy może zbierał w sobie siły patrząc w sufit? Obojętne, on miał do ogarnięcia ich miejsce zabawy. W końcu co jak co, ale praca na niego czekała. Wiedział, że ci idioci pewnie doszli już do jakichś wniosków, czekając, żeby zabrać mu ponownie chwilę czasu wolnego.

_____ Powrót na miejsce zdarzenia, po tym co się właśnie stało, napawał go swego rodzaju optymizmem, bo w tym tempie, jego biurko, blat kuchenny i inne powierzchnie płaskie będą miały jedną rzecz wspólną. Nie trzeba było wspominać jaką. Posprzątał jak miał w planie, ścierając blat i pokaźnie dezynfekując to wszystko. Co prawda miło było mieć pamiątkę, po takim zdarzeniu, lecz wspomnień wystarczy. Resztki ich fluidów sączące się ze szklanego blatu byłyby aż nazbyt rozpraszające w pracy.  
_____ Kiedy skończył cały ten proceder, usiadł z powrotem do biurka, otworzył laptopa i rozpoczął na nowo pracę, przeglądając serię maili, którą przesłali mu w związku z projektem oraz samą rozmową, odbytą przed chwilą. Nie zamierzał zaczytywać się w szczegóły, jasno rozumiejąc, że zostały tylko ogólnikowo wklejone w edytor tekstu. Odpalił aplikacje i podłączył się do spotkania, oczekując aż reszta w końcu dołączy, aby kontynuować tą dyskusję. Jeśli zamierzali przejąć fundusze z jednego, doskonale zapowiadającego się projektu, aby uratować swój, potrzebował więcej niż kilka slajdów i tekstów zapewnienie, że się uda. Podejmowanie takich decyzji i późniejsza odpowiedzialność była właśnie w jego rękach.  
_____ Tym razem, na spotkaniu, połączyły się obie strony. Ta, która potrzebowała finansowania, oraz ta, które miała je i nie zamierzała oddać. Przynajmniej w teorii tak to miało wyglądać, bo Mifune doskonale zdawał sobie sprawę, że przekupywanie drugiej strony pod stołem nie było zakazanym ruchem w negocjacjach. Zwłaszcza kiedy mówiliśmy o potencjalnych awansach dla obu stron. Wszystko zależało więc od tego, komu zależało bardziej. Słuchał więc ich, uważnie, dokładnie, starając się wyłapać coraz to ciekawsze niuanse, którymi rzucali w drugą stronę, jakby raz wbijając szpilkę, drugim razem błagając na kolanach. Nie było to dla niego interesujące, lecz zwyczajnie musiał w tym uczestniczyć jako przełożony. W takim jego momencie nudy pojawił się na miejscu Shunya, przebrany, umyty. Wyraźnie przybył tutaj z celem, a przynajmniej to mówiły jego oczy. Alfa nie miał za dużo czasu, aby zastanawiać się nad tym czego mógł potrzebować albo jak zająć mu czas, przecież ciemnowłosy był dorosłym mężczyzną, poradzi sobie w tej kwestii sam.  
- Pokażesz mi co za prezent im zrobiłeś? - wyszło pytanie z jego ust, szeptem, konspiracyjnie, kiedy tylko przestał patrzeć się w ekran.  
_____ Mifune szybko przekazał mu w dłonie kopie prezentu ślubnego. Zdjęcia wykonane podczas wieczoru kawalerskiego mężczyzny, kiedy w swoim upojeniu, a może zwyczajnie frustracji sytuacją, postanowił zdradzić swoją pannę młodą. Oczywiście, z jego strony sprawa nie była taka jasna, lecz wyraz twarzy Shunyi, ta wyraźna zmiana podejścia do byłego... To była ta nagroda, której potrzebował w tym wszystkim. Co prawda, zeszli się z powodu zwykłego złamania serca, sytuacji, do której sam doprowadził. Fakt, że zamiast porozmawiać, beta rzucał założeniami, oskarżeniami, wyrażeniami, od których powinien się wstrzymać, nie świadczyły dobrze o jego charakterze. Nawet jeśli sam przyprawił całe zdarzenie, Takaomi, był pięknym aktorem pierwszoplanowym. Nikt nie kazał mu brać ze sobą kobiety do hotelu. Tym bardziej być natarczywym i przesadnie agresywnym w stosunku do niej. Tamtego wieczoru, mężczyzna nie posiadał szacunku do przyprowadzonej mu, zapłaconej z góry, eskorty. Stracił tym samym szacunek bardzo wielu ludzi. Włącznie ze swoją przyszłą żoną, która zrobi wszystko w swojej mocy, aby uprzykrzyć życie.  
_____ Jak tylko zadowolony Shunya odwrócił się, gotowy do wyjścia, Mifune wstał gwałtownie ze swojego fotela, zwracając jego uwagę. Koszulka, którą na siebie założył odsłaniała cały jego kark, włącznie ze znikającym ugryzieniem po poprzednim kochanku. Tym "ojcu dziecka", którym nigdy nie był i nie mógł być. Taki ruch, sprawił, że sam omega odwrócił się, lekko zainteresowany zwyczajnie co się stało. Mifune nie odezwał się, podszedł do niższego i złapał go za szyję oraz bark, obracając tyłek do siebie. Wierzchnią stroną dłoni, przetarł po znaku własności, który stracił swoją ważność. Miał wrażenie, że jeśli teraz go nie poinformuje, nie da mu takiej wiedzy, to później ciemnowłosy wpakuje się w jakieś problemy. Zwyczajnie z powodu przeświadczenia o innym stanie rzeczy.  
- Ugryzienie. - rzucił rozpoczynając. - Zaczyna znikać.
- Co? Żartujesz, prawda? - powiedział, kierując swoją dłoń na kark, jakby palcami starając się sprawdzić, czy mówi prawdę. Chyba te próby były niezbyt udane, bo drżącym głosem, dodał. - M-muszę to zobaczyć na własne oczy.  
_____ Jasnowłosy nie miał problemu, aby ręką wskazać mu, gdzie jest najbliższe lustro, w dolnej łazience, a kiedy Shunya pognał do niego, spanikowany, Mifune poszedł za nim w miarę spokojnym krokiem. Nie śpieszyło mu się, nie musiał oglądać twarzy omegi, kiedy porównując między lustrami, zobaczy, że ślady zębów nie są aż tak wyraźne, jakby się goiły. Jakby to nie było znaczenie na całe życie, a przelotne ugryzienie w ramię. Kiedy wszedł po chwili do łazienki, zauważył, jak ten siedzi na podłodze, trzymając się za brzuch. Nie mógł zaprzeczyć, napędziło mu to lekkiego strachu, samemu szybko lądując koło niego na kafelkach.  
- Coś się stało? - spytał oglądając przyjaciela z każdej strony. - Źle się czujesz?  
- Nie... Nie, po prostu - urwał, podnosząc swoje spojrzenia na niego. - Ugryzienie znika, to... Czy to oznacza, że Kazuito nie żyje? - spytał. - To niemożliwe, przecież jeszcze niedawno żył, ch-chyba, że ktoś to ukrywał, ta dziewczyna na pewno coś wiedziała.
_____ Mówił spanikowany, z lekką ulgą na twarzy. Czyżby wiadomość, że jest wolny od felernego kochanka na jedną noc, tak go radowała? Czy może chodziło o ugryzienie? O fakt, że znika, że znowu będzie wolny, bez wiecznym zobowiązań z facetem, który go nie chciał. Mifune nie do końca wiedział, jak się zachować w tym momencie, więc zwyczajnie zgarnął go, przytulając lekko do siebie.
- Zawsze możesz ją jutro odwiedzić, jak chcesz, sprawdzić i zapytać. - rzucił luźno. - Przy okazji będziesz miał spacer, żeby ogarnąć myśli. Znak powinien cię nadal chronić._____ Przynajmniej z tego co wiedział, dopóki jakkolwiek widniał na jego skórze, powinien działać i robić za swego rodzaju amulet odpychający "złych ludzi". W końcu był zajęty i ciężarny. Dla typowego alfy nie miał żadnej wartości. Nie kontynuowali tej rozmowy, Shunya, zbyt zajęty swoimi myślami, widocznie przytaknął tylko głową na propozycję, rozważając ją. Mifune natomiast wiedział, że będzie musiał być w pracy, tak jak teraz powinien wrócić do komputera, dokończyć co zaczął. Poinformował chłopaka, że ma do niego przyjść jakby się gorzej poczuł i wstał, wychodząc z łazienki. Nie chciał go przestawiać jak mebel, brać na ręce i przenosząc do salonu. Wiedział, że ogrzewane kafelki nie sprawią, że się rozchoruje, mógł zostać tam, gdzie był. Pozbierać się w spokojnym, czystym otoczeniu. Mężczyzna nie mógł jednak pomagać mu w przepracowaniu emocji, kiedy Shunya sam nie wiedział co siedzi mu w sercu.
_____ Tego wieczoru, Shunya nie przyszedł do niego, wkradając się do łóżka, czy potrzebując uwagi. Zamknął się w swoim pokoju. Sypialni, którą Mifune przeznaczył dla niego od początku, aby miał miejsce, które mógł nazwać swoim. Gdzie zamknie drzwi i nikt mu nie będzie przeszkadzał. Chwila prywatności. Alfa nie zamierzał więc się dobijać do drzwi. Zajął się sobą, idąc spać i mając pobudkę o godzinie zdecydowanie za wczesnej dla Shunyi, aby był na nogach. Przygotował śniadanie, porcję zostawiając na blacie pod przykryciem i udał się do swoich obowiązków, które goniły go od kilku dni. Czy bycie samemu to jest to czego akurat teraz potrzebował omega? Może. Nie mógł mieć pewności.

_____ Gorsze samopoczucie omegi nie znaczyło przez pierwszy dzień nic groźnego. Miał prawo chcieć poskładać swoje emocje, odpocząć od ludzi czy cokolwiek innego. Posiłku, które mu zostawiał, znikały, kiedy wracał do domu, więc też nie martwił się zbytnio, że nic nie je. Jadł to minimum, które musiał, a poza tym - bądź co bądź, Mifune nie był osoba, która zaprzestanie kontroli, bo Shunya wprowadził się do niego i mało co robi. Cały czas miał codzienny dostęp do jego aktywności online. W tym GPS. Stąd też doskonale wiedział, kiedy wyszedł z domu oraz gdzie się kierował. Wystarczyło, że miał ze sobą telefon, a raczej bez tego się nie ruszy. Widząc, że zmierza, tam, gdzie miał, w stronę pustego już mieszkania po zmarłym, wybrał numer, dzwoniąc.  
- Nana, mam nadzieję, że jesteś w okolicy. - odezwał się zupełnie bez uprzedzenia, nie pytając kto faktycznie odebrał po drugiej stronie. Nie dając nawet momentu zastanowienia. Nie czekał też na odpowiedź. - Mam dla ciebie zadanie do wykonania. To co zawsze.  
- ...Oczywiście szefie. - powiedział po dłuższej chwili ciszy. - Nie żebym wątpiła, ale tym razem wybrał się do pracy czy...
- Wychodzi na to, że chce odwiedzić tą szemraną okolice, gdzie mieszkał - Mifune zatrzymał się na moment, patrząc przed siebie na zebrane towarzystwo, dobierając słowa. - ...tamten.
- Zrozumiałam. - wzdychając przy tym ciężko. - Coś jeszcze?
- Bądź tam osobiście.
- Dobrze, szefie.  
_____ Po tym słowach rozłączył się, spoglądając na zebranych ludzi przed tym. Omiótł spojrzeniem wszystkich zebranych. Widział w ich oczach strach, co było właściwą reakcją, w końcu nie wiedzieli o jego rozmowie nic. Poza imieniem rozmówcy. Nana, to nie mówiło im dużo, tyle co wiedzieli, że pod takimi imieniem istniała jedna z kuzynek Mifune, dość niebezpieczna osoba. Na około okrągłego, wielkiego stołu, siedzieli ludzie, którzy pożyczyli pieniądze do rodziny Yukihara, teraz była ich kolejka na spowiedź. Ludzie po prawej od siedzącego na czele alfy, pocili się bardziej, przekonani, że kobieta została wysłana, aby torturować ich rodziny, ponieważ złożyli już zeznanie i powiedzieli coś nie tak. Nic bardziej mylnego, lecz jasnowłosy mężczyzna też nie będzie tłumaczył swojego zachowania, aby uspokoić tą publikę.  
_____ W tym czasie Nana, ciemnowłosa, z okrągłymi okularami przeciwsłonecznymi na nosie, z papierosem między wargami - zebrała się do wyjścia. Nie została obudzona, co to, to nie. Już dawno zebrała się do życia, wypiła swoją kawę i tak dalej. Co prawda, siedziała i przeglądała Internet z nogami wywalonymi o biurko, lecz to nie znaczy, że się leniwiła. Po prostu oddawała się chwili przerwy.  
_____ Wsiadła do samochodu, ustawiła nawigację i spojrzała na dwójkę podwładnych, którzy także zabrali się z nią. Głównie, aby powstrzymać kobietę, gdyby doszło do czegoś poważnego... no i chodziło też o omegę, którego upatrzył sobie głównodowodzący tego cyrku, Mifune. Gdyby miało mu się coś wydarzyć, śmierć byłaby najlżejszą karą. Nana też nie kwestionowała decyzji dwóch dryblasów wiedząc, że lepiej mieć więcej ludzi niż mniej.  
_____ Podjechali na miejsce, śledząc ciężarnego z dłuższego odcinka. Jedna osoba w samochodzie, jedna na pieszo, trzecia kontrolując otoczenie i skupiając się na przechodniach. Nana wymieniła się z podwładnym, chodząc sobie spacerkiem za omegą, przyciągając zdecydowanie za dużo spojrzeń niż powinna. Czy to markowe ciuchy, a może gracja aroganckiej modelki? Nic to nie miało znaczenia, kiedy zobaczyła jak Shunya wpada na przechodnia i zaczyna się z nim kłócić, jakby miał więcej niż jedno życie.  
- Kurwa. - ciśnie się jej między zębami, kiedy rzuca palącego się papierosa na bruk i gasi butem. Jej kroki nabierają tempa, aż w końcu łapie drania, który właśnie sprawił, że uciekło jej kilka lat życia. Jak ona się potem wytłumaczy Mifune?! - Pierdolony skurwielu.
_____ Cedzi, odciągając mężczyznę i rzucając go na bruk. Nie ogranicza się jednak tylko do tego. Staje plecami do omegi, rozdzielając ich. Jej stanowcze kroki szybko skierowały ją do leżącego, krztuszącego się faceta, łapczywie chwytającego powietrze. Nie odzywa się, nie daje mu odpocząć czy dojść do siebie. Zamachnęła się i kopnęła go między nogami, nie zabierając nogi, a tylko kładąc coraz większy nacisk, zgniatając co znalazło się pod stopą.  
- Szefowo! - zza rogu pojawia się jeden z osiłków, jego słowa ledwo przedostają się przez krzyk oprawcy. Widząc, że kobieta nie reaguje, podchodzi do niej, kładąc jej dłoń na ramieniu. - Szefowo! Trzeba się zająć tym drugim.  
_____ Nana w pierwszej chwili odwraca się poirytowana do swojego podwładnego, ale widząc jego spanikowane spojrzenie, mruga kilka razy i patrzy przez jego ramię na Shunyę, siedzącego na betonie, nie wiedzącego co takiego się dzieje. Nie zebrało jej się na współczucie. Kliknęła językiem i zabrała nogę, szybko wymierzając następne kopnięcie w głowę alfy, sprawiając, że stracił przytomność.  
- Zajmijcie się tym. - mówi ciszej, aby te słowa pozostały między nimi. Szybka wymiana spojrzeniami jasno dała im do zrozumienia, że oboje wiedzą, jak skończy mężczyzna. - Powierzam ci to zadanie.
- Nie zawiodę.  
_____ Nana kiwa tylko głową na te stanowcze słowa, strzepując dłoń podwładnego z ramienia i wkładając swoje ręce do kieszeni długiego płaszcza, podchodząc do siedzącego omegi. Patrzy na niego z góry, oceniając wszystko co mogło mu się stać... i to co potem napisze w raporcie. Raport był ważniejszy. Od tego zależało szczęśliwe życie wielu osób.  
- Co ty sobie wyobrażałeś? Jak to miało się dobrze skończyć, co? - mówi bez jakiejkolwiek namiętności. - Nie jesteś ani silniejszy, ani szybszy od tego typa. - po tym, prawdziwych, słowach kuca wyciągając z kieszeni telefon i zajmując się tym co znajdowało się w nim niż ciemnowłosym przed nią. - Cóż, teraz to jebać to wszystko. Jesteś ranny, ten facet skończy w grobie. - przykłada telefon do ucha, cały czas z pokerową miną, wykonując połączenie, które chciałaby nigdy nie zrobić. - Mam złe wieści, tak jak się spodziewałeś, trochę go poszarpali.
_____ W słuchawce przez moment była cisza. Pustka, która napawała Nanę pewnym strachem. Czy Shunya zdołał go zobaczyć w jej oczach? Kobieta nie wiedziała, ale mogła stawiać na to, że dzisiaj szybko nie wróci do domu.  
- ... Masz na myśli, że nie wykonałaś swojej roboty. - głos Mifune był zimny, przeszywający jej kości na wylot. - Co się stało?  
- Został zaczepiony przez chcącego śmierci alfę. - powiedziała zgodnie z prawdą, nie zdejmując swojego spojrzenia z omegi przed nim, spojrzeniem nie pozwalając mu się ruszyć. - Zostanie zabrany przez chłopców. Jak zwykle.  
- Co z nim? - westchnął, a Nana mogła usłyszeć lekkie skrzypnięcie krzesła w cichym tle. - Mam nadzieje, że nie ma żadnych ran.  
- Wygląda na to, że... - zaczęła i wyciągnęła dłoń, łapiąc za materiał przy szyi omegi, odkręcając go lekko, żeby zerknąć. - Ślad po uścisku na szyi i szok mentalny od zdarzenia.  
- Na sam początek zabierz go do domu i opatrz. - wydał polecenie.
- Zrozumiałam. - odpowiedziała i zakończyła połączenie, po czym schowała telefon do kieszeni i wstała na równe nogi. - Jesteś wstanie wstać? Mamy cię zabrać do domu. Wolałabym cię nie dotykać, potem obetnie mi dłoń. - zaśmiała się lekko, przerywając swój krwiożerczy wyraz twarzy.