Loves Of Desire

_____ W pierwszej chwili zastanawiał się co takiego robił Shunya. Co prawda w domu był monitoring, ale nie zamierzał go sprawdzać. Mifune posiadał bardzo niską granicę moralną, ale… bez przesady. Dowie się z ust omegi co takiego się działo, nie musiał oglądać kolejnych nagrań.  Słysząc głos odwrócił się do swojego przyjaciela. Po jego twarzy leciało lekkie zaskoczenie. Nie spodziewał się takiego przywitania. Może ton wskazywał na dość niezadowolenie omegi, lecz Mifune nie brał tego do siebie. Miał w końcu idealne wytłumaczenie na to wszystko. Zdjął marynarkę kładąc ją na jednym z fotelów zmierzając do Shunyi.
- Mówiłem ci, że dostałem awans kilka dni temu. - złapał za ręcznik, który leżał na głowie i delikatnie zaczął suszyć włosy niższego od siebie chłopaka. - Jeszcze okazało się, że moje szefostwo myśli, iż wszystko pójdzie po ich myśli. Nawet nie wiesz jak ciężko przekonać kogoś, że coś może pójść nie tak.
_____ Westchnął i poruszał delikatnie ręcznikiem, żeby zbierać wodę z włosów. Kiedyś dostał wykład na temat wycierania mokrych włosów od swojej ciotki i potem zaczął się do tego stosować. Głównie chodziło o to, żeby nie uszkadzać ich swoją agresywnością. Z tego powodu teraz też zachowywał się nadmiernie delikatnie. Nigdy nie wiesz jak dużo mogą znieść czyjeś włosy. Oczywiście azjatyckie włosy były grubsze i mocniejsze od tych spotykanych na zachodzie, ale nadal - nie zaszkodzi być uważnym.
- To bento od rodziców. - spojrzał za siebie spoglądając na pakunki na stole. - Nie byłem pewien jak z obiadem i twoim głodem.
_____ Uśmiechnął się lekko do Shunyi i zabrał ręcznik, który teraz mokry pozostał w jego dłoniach. Przeszedł się z nim do łazienki na dole i wrzucił do prania. Kultura w jakiej się wychowali jasno oczekiwała od nich częstej wymiany ręczników. Nawet codziennej. Mifune uważał to za wspaniałą tradycję, chociaż przemawiała przez niego jego czystość i chęć pozbycia się bakterii i zarazków. Wrócił do pokoju i wziął telefon, który podał mu Shunya. Obejrzał całe nagranie i zastanawiał się czy zabawić się z omegą czy od razu powiedzieć mu co takiego dla niego znalazł. Był w dobrym humorze.
- Przez cały dzień zjadłeś tylko makaron? - spytał ze zbyt dużym uśmiechem na twarzy, aby brać go poważnie. - Mam nadzieję, że możesz mi pokazać coś jeszcze. Poza jednym posiłkiem na wieczór.
_____ Czy czekał na jakąś reakcję? Może. Bardziej, był zadowolonym tym co dostał, bo wiedział, że zjadł przez cały dzień coś więcej. Widział zdjęcia wrzucone na portal, lecz nie miał pewność, iż Shunya wiedział o jego obecności na social mediach. Jeśli nie, chętnie zobaczyłby także zdjęcia śniadania, które mu zostawił. Tylko po to, żeby się z nim podroczyć. Szybko jednak odpuścił sobie wiedząc, że trzeba przejść na cięższe terytorium. Przynajmniej, cięższe, dla jednego z nich. Usiadł na kanapie i założył nogę na nogę ręką luzując krawat wiszący teraz niżej na jego szyi.
- Twoja nagroda dotyczy właśnie tego. - zaczął - Zleciłem mały research. Kilka taksówek wyruszyła na lotnisko. Dokładniej te, które nas interesują. I teraz. Twoją nagrodą jest lista wszystkich lotów, które tamtego wieczora wyleciały z lotniska w Tokyo oraz lista wszystkich pasażerów każdego z lotów. Mam nadzieję, że taka nagroda ci odpowiada. - na jego twarzy zawitało pewne zadowolenie z siebie. Był to dość rzadki wyraz twarzy u Mifune. - Ah. Nadal chcę zobaczyć inne zdjęcia twoich posiłków.
_____ Można byłoby spytać, dlaczego nie wyciągnął tylko jednego lotu i nie podał Shunya, a zrobił zamieszanie wyciągając wszystko. Alfa miał do tego bardzo dobry powód. Jego przyjaciel miał sam poszukać i posprawdzać. Musiał czuć, że coś zależy od niego. No i w tym momencie, ile włoży wysiłku tyle dostanie od świata z powrotem. Mifune dostarczył mu wszystkie potrzebne materiały, aby znalazł swojego alfę. Sama myśl o tym robaku z zębami na około karku Shunyi wprawiała go w obrzydzenie. Dobrze, że ta parszywa kopia człowieka nie posiada już żadnych zębów do zostawiania śladów po sobie. Osobiście zadbał o to. W końcu to była główna obelga jaką złożył w jego stronę. Gdyby nie to ugryzienie pewnie by żył. Uciekając i w strachu, ale by żył. Jednym, teoretycznie w dobrej wierze, ugryzieniem, zrobił sobie wroga z sojusznika.

_____ Świętowanie awansu brzmiało jak dobry pomysł, a raczej dobra wymówka, żeby wybrać się gdzieś z Shunyą. Nawet jeśli, sam Mifune nie odczuwał chęci do świętowania czegoś tak nieznaczącego, to zawsze mógł zmusić się do dobrego humoru w towarzystwie przyjaciela myśląc o tym, jak na razie wszystkie przebiega zgodnie z planem. O ile nic się nie popsuje lub nie wyjdzie poza zaplanowane framugi. Dopiero gdyby omega zrobił coś wychodzącego za wykreowany plan Mifune - wtedy alfa będzie się stresował i martwił. Na razie było okej, mógł się cieszyć, mógł świętować. On swój plan, a Shunya jego awans. Patrząc na to, że ciężarny zaczął faktycznie jeść - jasnowłosy nie musiał się martwić posiłkami, przynajmniej na parę dni. Zobaczenie zdjęć i nagrań mu wystarczyło. No i nie chciał grzebać od tak w telefonie… przy Shunyi. Jak będzie czegoś potrzebował to spokojnie sobie to znajdzie. W końcu wie, gdzie, kiedy i z kim był.
- Tyle mi wystarczy. Wierzę ci. - oddał telefon omedze. Nie zamierzał dalej przeglądać zdjęć. Wiadomo, prywatność. Poza tym jak lepiej pokazać komuś, że mu się ufa niż nie robić nic więcej poza minimum kontroli i sprawdzania? - Mam tylko nadzieję, że utrzymasz ten sposób bycia.
_____ Bliskość jaka teraz była między nimi, taka sama jak zwykle, ale o dziwo dobrze wpływała na nastrój alfy. Jakby sam fakt, że przebywał w jego domu, z jego dzieckiem sprawiał, że Mifune miał od razu o wiele lepszy humor. Może idea, że miał do kogo wracać wpływała na niego pozytywnie. Może chodziło o to, że nie bał się co takiego robił Shunya. W końcu tutaj był bezpieczny. Nie interesował się słowami podziękowania od przyjaciela. Oczywiście, cieszyły go, ale tylko powierzchownie. Jego głowa była pod tymi powierzchownymi rozmowami zajęta planowaniem następnego kroku. Liczeniu i spekulowaniu, ile czasu zajmie mu przejrzenie tego wszystkiego i znalezienie odpowiedniej osoby. Tego alfy, który go użarł i pozostawił. Przez twarz Mifune przebiegł cień. Dosłownie na sekundę jego zimna twarz miała na sobie poważne niezadowolenie. Żeby Shunya tego nie dostrzegł, sięgnął do swojej torby. Położona koło bento zawierała stertę papierów, listę osób, które należało sprawdzić.
- Nie ma takiej potrzeby. Nie jestem jeszcze głodny. - odpowiedział i zaczął wyciągać dokumenty odnotowując z tyłu głowy, że ciemnowłosy w końcu poszedł się ubrać.
_____ O dziwo, na myśl o tym, że założy na siebie więcej ubrać alfa był zarówno szczęśliwy jak i zawiedziony. Westchnął i pokręcił głową. Zaczynał sam siebie nie rozumieć. Jego uczucia zwykle były bardzo poukładane. Jakby zamknięte pod kłódką, na dnie jego serca. Gdyby chodziło o pożądanie, mógłby się tym zająć i mieć za sobą, ale to nigdy nie było to. Coś zupełnie innego, czego nie rozumiał. Wyłożył dokumenty na stole, nalał sobie wodę i opierając się o kuchenne szafki ze szklanką w ręku patrzył jak Shunya wracał na dół. Jeszcze nie było widać po nim, że jest w ciąży, ale to się zmieni. Za kilka miesięcy będzie po nim widać, że posiada w sobie coś jeszcze. Zbiór komórek, które później stanie się dzieckiem. Odstawił puste szło do zlewu i zabrał papiery do stolika siadając na swoje miejsce. Zanim zaczął mówić co takiego znajduje się na dokumentach, omega postanowił opowiedzieć o swoim dniu. Mifune nie wchodził mu w słowo. W końcu chciał wiedzieć.
- Nie przejmuj się. - spojrzał na stos, przez jaki jego przyjaciel będzie musiał przebrnąć. - Nikt nie jest gotowy na nagłe zmiany. Nieważne jak bardzo chcesz, żeby było inaczej.
_____ Znał to z własnego doświadczenia. Zmiany, na które nie jest się gotowym były zawsze ciężkie i zaskakujące. Z drugiej strony alfa wiedział, że przygotowanie się na wszystko jest niewykonalne. Mógł tylko obniżyć szanse, że coś pójdzie inaczej niż chce. No i jest jeszcze idea, żeby przygotować się na wszystko na co człowiek może wpaść. To też robił. Mifune nie lubił, gdy coś działo się bez jego wiedzy lub zgody. Może to był kolejny powód, przez który tamten alfa, Kazuhito Ite, skończy swoje życie. Pewnie mógł żyć jeszcze długo. Nawet dostatnie. Głównie z pieniędzy Mifune i tych, które dostał od niego, lecz nadal - postanowił zrobić coś głupiego i teraz będzie przez to cierpiał. Wyszedł poza przewidziany schemat. Oczywiście, alfa myślał o tym. O tej idei, czy nie byłoby łatwiej z dzieckiem, gdyby zmusił Shunye do tego wraz z ugryzieniem, ale… odpuścił sobie coś takiego. Ciąża miała swój powód, nie była zwykłym kaprysem czy czymś tak głupim jak posiadanie dziecka z powodów dziedziczenia. Problem był jednak taki, że dziecka można było się pozbyć. Ugryzienia nie.
_____ Ta myśl co jakiś czas drażniła Mifune. Przez cały miesiąc jaki minął od kiedy dostarczył Shunyi materiały do pracy. Teraz mieli już nazwisko, a po nazwisku udało im się znaleźć adres. Stojąc pod zwykłym blokiem mieszkalnym, takich jak wiele. Westchnął spoglądając na budynek, cały czas siedząc w samochodzie, trzymając dłonie na kierownicy.  
- Wiem, że to tutaj, ale jakoś mi to nie pasuje. - powiedział pod nosem.
_____ Adres udało się znaleźć dość łatwo. Tak to jest, jak człowiek umieszcza swoje dane w Internecie i pokazuje swoje życie znajomym. W tym też przeprowadzki i nowy adres. Alfa nie chciał wierzyć, że taka osoba, bez prywatności, postanowiła bawić się w zniknięcie z kraju. To aż wołało o śmiech i płacz. Nic dziwnego, że gdy został zatrudniony do tej roboty, już ponad miesiąc temu, jego ludzie mieli taki problem z poufnością. Wiedzieli, że gdy tylko wyląduje na wyspach - zacznie na nowo filmować i publikować swoje życie. Tyle z ucieczki i bycia poszukiwanym. Shunya nie mógł mieć łatwiej roboty w tym względzie. Znalezienie go, a przynajmniej jego adresu, nie było problemem. Co do ciała… Mifune zrobi wszystko w jego mocy, żeby omega nie wybrał się do tamtego magazynu. Nie zamierzał poddawać ciężarnego takim emocjom i widokom.
_____ Przez ten miesiąc, który spędzili razem, alfa nauczył się, że wracanie do kogoś do domu może być faktycznie przyjemne. Aż się powoli przyzwyczaił, że nie mieszka sam. Nie znaczyło to, że przestał uważać na to co i jak robił. Jego plan dnia się nie zmienił. Może poza faktem, że przerzucił kawałek czasu ze szpiegowania Shunyi na faktyczne bycie z nim. W końcu po co sprawdzać kogoś z kim mieszkasz, prawda? Wiedział co je, w jakich ilościach, kiedy wychodzi i wraca. Co do tego co robił poza domem - Mifune miał ludzi, którzy go pilnowali. Tak na wszelki wypadek, bo mimo wszystko mamy do czynienia z ciężarnym omegą. Alfa zastanawiał się, kiedy zaczną się objawy. Chodzi tutaj o nudności, bóle głowy czy ogólnie opuchnięcie. Jakby… nie miał pojęcia, kiedy to się może pojawić, bo nie wiedział jak przebiegła ciąża matki Shunyi i nie mógł zapytać.
- Idziemy? - spytał swojego pasażera, chociaż znał odpowiedź. Widział ją w oczach omegi. - Mieszkanie znajduje się na drugim piętrze.
_____ Rzucił informacyjnie i obaj wysiedli z samochodu. Jego czarny mercedes, w Japonii, bardzo się wyróżniał. Wyglądał trochę jak posłannik mafii. Zwłaszcza patrząc na fakt, że był ubrany w garnitur wraz z krawatem. Zamierzali odwiedzić to miejsce z rana, tak żeby ten mężczyzna jeszcze nie wyszedł do pracy, a tak żeby oni spokojnie zdążyli do swoich. Przeprowadzenie rozmowy z tym człowiekiem nie zajmie im całego dnia, prawda?

____ Jasne i wyraźne polecenie od Shunyi sprawiło, że Mifune postanowił zapomnieć, że posiada coś takiego jak usta. Przynajmniej na chwilę. Zamknąć się i nie ingerować. Bardzo proste. Na dobrą sprawę to nie tak, że będzie tutaj niczego co mogłoby zranić omegę. No… fizycznie. Mentalnie miał pewne podejrzenia, ale to nie było nic pewnego. Nie był na tyle głupi, aby przyjechać tutaj bez faktycznego przygotowania. Wiedział o tym miejscu wszystko. Wiedział, że to na pewno tutaj. Nadal jednak powątpiewał. W końcu ludzie, którzy chcą zniknąć mają powody i nie są na tyle głupi, prawda? Odpowiedział Shunyi kiwnięciem głowy, że zrozumiał. Zamknął samochód i w milczeniu podążał dwa kroki za nim. Na tyle, że gdyby coś się wydarzyło jest wstanie wskoczyć i pomóc, a jednocześnie zachowując odpowiedni odstęp.
____ Wpatrywanie się w Shunye, który w dość nerwowy sposób podchodził do całej sytuacji było urocze. Cóż, dla Mifune stojącego spokojnie z tyłu było. Nie stresował się spotkanie z mężczyzną, którego tutaj nie było. Otworzyły się drzwi i stanęła w nich przeciętnie wyglądają kobieta, widać, że obudzone przez nich. Nie spodziewał się tutaj kogoś wyglądającego lepiej ani gorzej. Ite Kazuhito nie był człowiekiem otaczającym się brzydkimi ludźmi. Alfa już dawno potwierdził, że miał lekko narcystyczne podejście do samego siebie. Wyidealizowane wręcz. Nic więc dziwnego, że człowiek zajmujący się kotami wyglądał i zachowywał się w taki sposób. Ale… kto podaje telefon nieznajomemu tylko dlatego iż uważa się za znajomego? To przedstawienie było głupie, westchnął ciężko. Po czym dopiero zdał sobie sprawę, że Shunya na pewno go usłyszał. Przynajmniej jego rozmowa z kobieta już dobiegała końca. Mifune nie zainteresował się tą rozmową do samego końca. Teraz jednak czując na sobie wzrok przyjaciela spojrzał na niego uważniej. Chyba czegoś oczekiwał, a Alfa nienawidzi nie spełniać oczekiwań. Zwłaszcza, że są takie proste do sprostania. W tym wypadku, przynajmniej.
- Od kiedy zaczęłaś tutaj pracę? - spytał posyłając uśmiech kobiecie.
____ Posiadał ten jeden, wyspecjalizowany wyraz twarzy. Używał go w takich sytuacjach. Sztuczny strasznie, ale na twarzy kobiety pojawiło się zdziwienie, powoli zamieniające w coś innego. Mifune nie zamierzał czekać aż rozmarzy się o czymś i … kto wie co to będzie. Widząc, że na razie jest w szoku i widać ciężko jej odpowiedzieć, kontynuował.
- Chcielibyśmy wiedzieć, kiedy kończy ci się ta praca. Twój ogólnie postój w mieszkaniu. - zaczął powoli tłumaczyć. - Kazu dość kocha swoje koty, pewnie do tego czasu wróci, żeby się nimi zająć. Oczywiście napiszemy do niego, ale wiesz, jak to jest. Czasem zabawniej jest zrobić niespodziankę zjawiając się znikąd. Taki mieliśmy teraz cel. Zwłaszcza, że w socialach zaczął wstawiać zdjęcia z okolicy.
____ Udawanie przyjaźni do kupy gówna było teraz dla Mifune bardziej przyjemne. Niestety, patrząc na prawie płacz w wykonaniu omegi nie mógł tego zostawić od tak. Nawet jeśli wiedział, że tak będzie lepiej. Jednak łzy Shunyi źle na niego działają. Zgniótł swoje niezadowolenie w sercu i udawał przyjemnego typa, z którym można porozmawiać. Nie chciał jednak rozkochać w sobie tej kobiety, a jej wyraz twarzy jasno informował ją, że przesadził. Na szczęście nie musiał czekać długo na odpowiedź. Nie była, aż tak głupia.
- Zaczęłam pracę jakoś lekko ponad miesiąc temu i za kilka dni dobiega końca. - odpowiedziała bardzo pośpiesznie. - Wyleciał gdzieś, bo śmiał się, że będzie długo leciał.
____ Kobieta zaczęła sprawdzać social media Kazuhito przy nich, jakby potwierdzając słowa Mifune. Jakby nie wierzyła, że faktycznie wstawiał zdjęcia i relacje z pobliskich miejsc. Widząc jednak zdjęcia z kawiarni musiała uwierzyć. Na jej twarzy pojawił się szok, jakby ktoś ją oszukiwał.
- Coś się stało? - Mifune zrobił krok bliżej do kobiety stając między nią, a Shunyą. Głównie z jednego powodu, nie podobał mu się wyraz jej twarzy. Jakby mogła zrobić coś głupiego. - Nie wyglądasz dobrze.
- Ah... - oderwała wzrok od ekranu telefonu. Niczym odczarowana spojrzała prosto na Mifune z lekkim przerażeniem wymalowanym na twarzy. - To… nic takiego.
____ Cofnęła się. Widać było, że coś jej się nie zgadzało. Mifune mógł się tylko zastanawiać o co takiego chodziło. Był dość dokładny w swoim planowaniu. Jeśli ta kobieta faktycznie była tutaj tylko do pracy, nie wpatrywałaby się w telefon z takim przerażeniem. Coś było nie tak. Doskonale to czuł. Spojrzał na Shunye znajdującego się za nim i widząc jego twarz szybko podjął decyzję. Nie zostaną tutaj dłużej. Skończą pokojowo całe to spotkanie, a później podstawi kogoś do śledzenia tej kobiety. Tak, dla bezpieczeństwa. Nie tylko swojego, ale też inny siedzących w całej tej akcji. Mifune zauważył też, że nie czuł jej feromonów. To oznaczało, że albo została oznaczona albo była betą. Patrząc jednak na wysoki kołnierz golfy, stawiał na to pierwsze. Oznaczona omega.
- W każdym razie. - zebrał spojrzenie kobiety na sobie otwierając usta. - Na razie dziękujemy za informację. Mam nadzieję, że poczujesz się lepiej. Wróć do mieszkania i zamknij drzwi. Miłego dnia.
____ Skończył to spotkanie z szybkim uśmiechem. Na jego twarzy widać było przejęcie. Jakby faktycznie zależało mu na zdrowiu i samopoczuciu kobiety. Prawda była taka, że miał to gdzieś. Chciał jednak zabrać stąd omegę zanim usłyszy coś czego nie powinien. Głównie, bo zaszkodzi jego spokojnemu snu po nocy. Nie czekał aż Shunya sam postanowi za nim iść. Złapał go za rękę i zaciągnął w kierunku schodów, dopóki nie usłyszał, że kobieta zamknęła drzwi. Dopiero wtedy puścił jego dłoń i zaczął iść w dół. W połowie całej klatki schodowej postanowił odwrócić się do przyjaciela.
- Wybacz, że tak agresywnie cię zabrałam, ale. - spojrzał mu prosto w oczy. - Coś mi tu śmierdzi.

_____Miał pewność, że sprawdził tego człowieka, że wiedział o wszystkim co dzieje się w jego życiu przed rozpoczęciem pracy. Wiedział o kocie, którego zostawi pod opieką i o mieszkaniu, na które miał kredyt. Teoretycznie miało zostać spłacone wraz ze zrobienie jego części umowy – fałszywego zapłodnienia Shunyi. Mifune jednak nie przejmował się co takiego zamierzał zrobić z pieniędzmi. Czy spłaci swoje długi, których miał trochę czy porzuci wszystko i będzie uciekał. To nie on poręczał za niego u tych lichwiarzy, a jakaś kobieta. Może być, że to właśnie była ona. Tego nie wiedział. W końcu mogła go znać, tego Kazu. Westchnął. Siedział teraz w gównie, bo myślał, że mężczyzna miał chociaż trochę oleju w głowie, żeby powiedzieć, jeśli ktoś kombinował coś w jego otoczeniu. Alfa dopuszczał możliwość, że on sam nie wiedział, ale jak głupim trzeba być, żeby nie zauważyć zmiany w zachowaniu ludzi na około ciebie?
– Nie chcę mówić tego na głos bez dowodów. – jego wzrok zleciał na brzuch omegi. – Zwłaszcza, że będę oczerniał twojego alfę...
_____W jego oczach był gniew. Był zły, ale nie na Shunye, a na siebie. Nikt jednak nie miał, jak tego wiedzieć. Odwrócił się i zaczął ponownie schodzić po schodach ze zmarszczonymi brwiami. Nie podobało mu się to. Jeśli człowiek jest zamieszany w za dużą ilość gówna może to przenieść na innych, nawet jak nie chce. W tym przypadku – było to bardzo prawdopodobne, zwłaszcza że mógł po prostu o tym nie pomyśleć. Będzie musiał usiąść do szukania informacji o tym człowieku. Nawet jeśli wiedział wszystko, teraz musiał wiedzieć jeszcze więcej. Znaleźć to czego nie było. Dowiedzieć się czegoś o tej kobiecie, która pilnowała domu, a według Mifune oczekiwała powrotu Kazuhito, który do tego miejsca już nie wróci. Miał tego pewność. Byli już przed budynkiem więc wyciągnął kluczyk i otworzył samochód przy okazji wyciągając telefon i napisał szybkiego sms ‘a do kobiety, która znała się na takim szukaniu innych. Wsiadł do samochodu i wysłuchał spokojnie słów brzmiących jak oskarżenia. Uśmiechnął się lekko rozmasowując swoje zmarszczone brwi. Nie powinien się gniewać na coś tak drobnego. To nic nie zmienia. Chociaż mówienie słów twój alfa cały czas topi jego nerwy i pali gardło.
– Nie popadaj w obsesję. Chcemy go znaleźć, żeby móc usunąć dziecko, ale z każdą chwilą mam ochotę go zabić. – odpalił samochód i zupełnie zmienił temat, przynajmniej tak to wyglądało, jeśli ktoś nie potrafił zrobić powiązania, o którym Mifune nie zamierzał mówić głośno. – Ta kobieta na pewno go znała. Ona nosiła golf… Sam to robiłeś kiedyś, żeby nie pokazywać karku. Normalni ludzie po prostu noszą opaskę, ona jej nie miała. Nie było potrzeby.
_____Dokładnie. W tym momencie próbował przekazać pewną informację, chociaż bardzo niepokojącą, jeśli spojrzeć na to oczami Shunyi. Był to jeden z powodów, dla których nie zamierzał bawić się w otwarte stwierdzanie faktów. Powiedzenie czegoś w prostu, a domyślanie się bez potwierdzenia to dwie różne rzeczy. Mają inny ciężar na sercu. Shunya nie potrzebował teraz większego ciężaru. Ani na sercu ani pod nim. To drugie tworzyło się z dnia na dzień robiąc się coraz bardziej problematyczne. Zarówno w hormonach jak i w feromonach. Mifune był wstanie przeżyć nagłe zmiany charakteru, ale powoli zaczynał mieć problemy z innym faktem. Z feromonami. Fakt był taki, że nie powinien ich czuć, ale gdy omega miał silne wahania humoru – siedziały w jego nosie jak bardzo silne perfumy. Do tego stopnia, że wiedział, gdzie jest z daleka. Wyjechali z parkingu i zaczęli kierować się do domu, gdy Mifune otrzymał kolejne pytanie. Zerknął na przyjaciela i widząc telefon w jego ręku nie musiał się długo zastanawiać nad odpowiedzią.
– Nie. – odpowiedział doskonale wiedząc, że teraz musi podać powód. – Podchodź do tego jak do płochliwej sarenki. Jeśli napiszesz do niego i go wystraszysz ideą, że ma dziecko z osobą, której może nie pamiętać. Możemy go nigdy nie znaleźć, jak zacznie uciekać. To nie jest idealna sytuacja. Śledź go ukradkiem na mediach społecznościowych. Możesz nawet zacząć do niego pisać tam. Jest aktywny, każdy alfa odpowie chętnie na kilka komplementów. – spojrzał jak się z tym planem czuje Shunya. Koniec końców wymagał od niego, żeby porzucił swoje emocje na chwilę. Żeby nie był ciężarnym i ugryzionym omegą, którym był. – Mam pewność, że ten człowiek nie jest najmądrzejszy, a ty jesteś ofiarą jego głupoty.
_____Jego słowa były pełne pewności siebie. On nie pytał i nie domyślał się. On to wiedział i właśnie dosadnie przedstawił sytuację z jego oczu. Ofiara. Chyba po raz pierwszy nazwał tak Shunye, jednak owijanie w bawełnę nic teraz nie da. Prawda była taka, że został ugryziony bez swojej zgody, gdy był bezbronny i zdecydowanie bardzo bezsilny na całe zamieszanie. No i teraz ciężarny musiał szukać rozwiązania, którego nie miał, jak otrzymać od społeczeństwa. Dla innych ludzi byłby w najgorszym wypadku puszczalską szmatą, w najlepszym pechowym omegą. To czy to – nie pomogliby. Nie mieli jak ani dlaczego. Mifune zaczął się zastanawiać, ile cierpliwości mu jeszcze zostało. Powoli się kończyła, a musiał jeszcze czekać. Przynajmniej dwa kolejne miesiące. W najgorszym wypadku, krócej, lecz nie zamierzał doprowadzać do takiego rozwoju sytuacji.
_____Dojechali pod apartamentowiec i zjechali do parkingu. Teoretycznie całe to zajście nie zajęło im jakoś dużo czasu, jednak nie mógł się pogodzić z faktem, że zostawił coś tak idiotycznego jak byłych partnerów Alfy w spokoju i nie sprawdzał ich. Nigdy nie wiesz co takiego zamierzają kombinować inni ludzie. Czy jednak powinien powiedzieć swoje plany Shunyi. Spojrzał na przyjaciela zastanawiając się nad tym jak później wytłumaczyłby swoją nagłą wiedzą. Czy nie wyjdzie na zbyt troskliwego gdyby postanowił zająć się szukaniem informacji o kobiecie i o jej pracy związanej z opiekowaniem się kotem?

_____Informacja, że ktoś nie będzie płakał po czyjejś śmierci jest pokrzepiająca… Gdy zamierzasz zabić tego kogoś. Tylko jeszcze nie teraz. Mifune miał już zaplanowane jak i gdzie. Szkoda, że nie mógł się tylko podzielić z Shunyą. Heh. Chyba nigdy nie będzie mógł. W końcu nie zamierza go w to wciągać, ciąża i ugryzienie to już wystarczające mieszanie w jego życiu. Miło było także wiedzieć, że dotarł do niego ukryty między wierszami przekaz alfy. Prawda była taka, że miał pewność, że została ugryziona, nie wiedział jednak jak z ciążą. Pod skórą siedziała mu całą prawdą, na którą będzie musiał zdobyć dowody. Czy podzieli się nimi? Raczej nie. No. Nie wszystkim. To na pewno. Nie mógł tego zrobić, nawet jakby chciał.
_____Nie komentował tego jak czuje się jego przyjaciel. Gdyby on siedział na jego miejscu, czyli był zapłodnionym omegą pewnie już dawno nie istniałby ten problem. Facet by nie żył, a dziecko nie istniało. Kliknął językiem myśląc o tym jak bardzo ludzie patrzą na omegę jak na coś najniższego w hierarchii, a przecież te wspaniałe alfy są prawie bezpłodne bez wyspecjalizowanego w rozmnażaniu omegi. Patrząc na statystyki Mifune wiedział, że utrzymanie tego poziomu procentowego alfy do bety do omegi będzie ciężkie. Na pewno, gdy ci ostatni coraz częściej natrafiają na chujów, nie odpowiednich partnerów. Cóż, on sam był wielkim hipokrytą w tym momencie. Zwłaszcza patrząc na to co sam zrobił. Nie mógł odzywać się w temacie bycia ofiarą czy chujem i nie odpowiednim partnerem. Miał tego świadomość, co nie znaczyło, że źle spał. Nie leżało mu to jakoś na sumieniu. Wręcz sprawiało, że z wyczekiwaniem oczekiwał, kiedy Shunya zostanie zmuszony do pozostanie przy ciąży i w końcu urodzi.
_____Cofnął, zaparkował samochód i wyłączył silnik. Słysząc pytania Shunyi spojrzał na zegarek. Musiał się upewnić, ile miał czasu i na co mógł sobie teraz pozwolić. Okazało się, patrząc na godzinę, że miał całkiem spore okienko aż musiał się stawić w pracy. Byli w tym okresie, gdzie przekonywali akcjonariuszy do odsprzedania swoich akcji firmy. Jego argumenty i przygotowane scenariusze spotkania bardzo ułatwiały tą sprawę. Mifune czuł na skórze kolejny awans spowodowany całą ta akcją.
– Mamy czas, więc wykorzystajmy go w pożyteczny sposób. – wysiadł z samochodu i spojrzał na swojego współlokatora. – Idź do mieszkania zrobić listę zakupów, ja wezmę pocztę. Spotkamy się na górze. Zakupy, a potem coś zjeść i cię odwiozę.
_____Miał na to czas. Był wstanie zmieścić zrobienie zakupów i posiłek, ale o drugiej musiał być w biurze. Shunya posiadał już klucze do mieszkania i wszystkie kody, mieszkali razem od miesiąca. Nie musiał więc przejmować się jak omega dostanie się, windą, prosto do apartamentu. Zamknął samochód i poszedł zajrzeć do skrzynki. Wiedział, że niedługo powinny przyjść listy z banku oraz jego wyniki badań. Narzekał na bóle głowy więc jego matka kazała mu pobrać krew i zrobić szybkie badania. Mifune wiedział, że nic nie wykażą, bo nie mają co, ale zrobił je. Dla spokoju sumienia swojej matki, martwiącej się o swoje jedyne dziecko. Wchodząc do holu spotkał się z innym sąsiadem szybko wymieniając przywitania. Podszedł do skrzynki i wziął wszystko co tam było. Nie przyglądał się temu co znalazł, lecz było tego trochę. Wszedł do windy i poszedł do mieszkania otwierając drzwi. W między czasie nie skupiał się na poczcie, a o nowym zajęciu do omegi. Co takiego mogłoby go zainteresować? Rysowanie pewnie tak, w końcu miał z tym styczność zawodowo. Tylko czy robienie tego także w czasie wolnym to nie było za dużo? Mifune miał wrażenie, że potrzebowałby czegoś nowego i świeżego.
– Co powiesz na naukę nowego języka albo jakiś kurs dodatkowy? – rzucił pytanie nawiązując do za dużej ilości czasu wolnego jaki posiadał Shunya. A przynajmniej podawał, że posiada. – To może nie być taki głupi pomysł, żeby nauczyć się czegoś nowego, ciekawego. Nie będziesz się dusił cały dzień w mieszkaniu.
_____Zdjął buty i wszedł bardziej do środka rzucając stertę listów i szybko otwierając, co niektóre, tylko żeby upewnić się o zawartości. Wśród tych listów otworzył informację o lokacie i zmianie oprocentowania pozostawionych przez niego środków. Nic ważnego. Przeszedł więc do kolejnej wiadomości. To były jego wyniki badań, otworzył je szybko przeskanował wzrokiem. Nic niezwykłego. Badania jak każde inne. Kolejny list, ten od nieznanego nadawcy. Mifune nie przejmował się faktem, że nie wiedział od kogo to jest. Otworzył kopertę jak wszystkie inne i zajrzał. Tak. List od właściciela budynku od podniesieniu stawki prądu oraz kładzeniu nowych kabli internetowych. Uśmiechnął się lekko. To były dobre wieści. W końcu większość budynków nie posiadał światłowodów. Głównie za sprawą całej biurokracji jaka była urządzania na poczet jakichkolwiek zmian. Japonia pod tym względem nienawidziła swoich obywateli. Pozostawił wszystko na wierzchu, bo nie czuł potrzeby chować tych informacji przed przyjacielem. Miał jakiś rodzaj pewności, że nie zainteresuje go jego korespondencja. Spojrzał na Shunyę, który zajmował się sobą.
– Chcesz jeść coś konkretnego? – sięgnął po telefon czując wibracje w kieszeni. – Sprawdzę, które restaurację są otwarte.
_____Spodziewał się wiadomości od kobiety, która pewnie szybko sprawdziła, ile będzie kosztowało znalezienie informacji, których potrzebuje. Cena nie była wygórowana więc wysłał jej szybką okejkę. Piętnaście milionów yenów nie brzmiało jakoś zastraszająco drogo za zrobienie dogłębnej analizy wszystkiego i wszystkich. Termin całego zadania także nie był długi. Musiał poczekać jakieś trzy dni. Normalnie zapłaciłby mniej i dostał to samo po dwóch tygodniach czy nawet miesiącu. Za tak szybkie deadliny trzeba było płacić. Dobrze, że chociaż tego miał pod dostatkiem. Pieniędzy.

_____Jakoś spodziewał się takiej odpowiedzi. Nauka czegoś nowego, od zera, wymagała dużej ilości skupienia, czasu i chęci. Głównie tego ostatniego brakowało każdemu. Ciężko się zmusić do nauki, jeśli wiesz, że na razie nie jest ci to potrzebne do szczęścia. Pomysł jednak, żeby gotować przykuł uwagę Mifune. Może nie tyle sama wizja Shunyi oparzającego się patelnią próbując zrobić omleta, a uszczypliwa uwaga, że nie ma go za często w jego własnym domu.  To nie tak, że był wstanie teraz coś z tym zrobić. Byli w najgorszym momencie fuzji, a fakt, że spędzał z nim tyle czasu tego ranka tylko jasno naliczał mu nadgodziny, żeby wyrobić normę i być do przodu. Musiał mieć zrobione naprzód, nigdy nie wiedział co i gdzie wyskoczy. Przygotowanie się na dzień w pracy to była podstawa, która sprawiała, że mógł spokojnie spać w nocy, bo nie ważne co się stanie, był przygotowany. Wyliczając Shunyę, jego pracę oraz inne dodatkowe rzeczy, które robił dla siebie i dla rodziny – nie powinien żyć, spać, jeść. Powinien tylko pracować, żeby utrzymać się na poziomie, ale startując lata temu i robią cały czas rzeczy i zadania naprzód – trzymywał się w wygodnym dla siebie miejscu, z wolnym czasem i kilkugodzinnym snem. Czy zamierzał też odezwać się względem komentarza Shunyi o jego nieobecności? Nie. Odpowie względem zaczepki o gotowanie. Nie psujmy maski dobrego humoru.
– Wydaje mi się, że za kilka dni, może do tygodnia, będzie po wszystkim i będę mógł spokojnie wracać do domu w normalnym czasie. – Mifune nie miał pewności czy już nie wspominał przyjacielowi wcześniej o fuzji i nawale pracy. – Ale z tym gotowaniem możemy zacząć od razu. Chętnie zjem coś przygotowanego przez ciebie.
_____Nie zamierzał jednak obiecywać, że będzie ciepłe i akurat podane do stołu. Takie obietnice, gdy się nie spełniały. I w filmach i w życiu. A alfa miał pewne wrażenie, że omega mógłby naprawdę się załamać i poczuć jak zamknięty w domu więzień czekając na niego przy stole z posiłkiem. Chociaż nie, ludzie to zwykle nazywają po prostu żoną. Cóż. Grafik życia Mifune nie przewidywał jadania w domu, jeśli jednak Shunya zacznie gotować, będzie musiał go przestawić. Czy powinien to już zacząć planować? Może lepiej nie, zwłaszcza gdy usłyszał o kwiatach. Szybkim ruchem rozejrzał się po swoim mieszkaniu. Tutaj już były rośliny. Shunya je zabrał, te które wymagały pielęgnacji. Nie miał z nimi widocznego problemu, ale raczej taki lekki wewnętrzy konflikt.
– W takim razie idziemy na sushi. – odpowiedział i wziął listę do ręki. Shunya jeszcze mógł jeść surową rybę. Jeszcze. Za chwilę pewnie mu zakażą z powodu kwasów i innych rzeczy, które może zawierając morskie stworzenie. – Musimy wykorzystać fakt, że jeszcze ci wolno.
_____Kiwnął głową słysząc słowa o łazience i zjechał wzrokiem na listę w ręku. Nie znajdowało się na niej nic niezwykłego i wyjątkowego. Schował ją do wewnętrznej kieszeni marynarki wraz z telefonem i spojrzał jeszcze raz na leżącą na blacie barku korespondencję. Czy powinien to schować? Nie. Mogło jeszcze poleżeć. Zajmie się tym jak wróci z pracy. Omega nie miał w zwyczaju od tak przenosić jego rzeczy w zupełnie inne miejsce. Raczej pytał przed takim zabiegiem. Obrócił się zmierzając do korytarza, aby ubrać buty. Szczęśliwie nie musiał długo stać w korytarzu czekając na przyjaciela. Zjawił się po chwili i zadał pytanie, które sprawiło, że alfa wyprostował plecy. Nie dlatego, że został dotknięty, Mifune nie reagował przesadnie na jego dotyk. Właściwie, tak często byli w swojej przestrzeni prywatnej, że ciężko by było jakby zachowywał się niczym przestraszona sarenka. Spojrzał na twarz Shunyi. Chciał zobaczyć w jakim humorze to mówi. Miał zaraz zacząć płakać? Roześmiać się jakby to był żart? To co znalazł między wyraźnymi i delikatnymi rysami ciemnowłosego to połączenie próbowania bycia silnym z wątpliwościami.
– Skąd masz pewność, że nie cierpiałbyś bardziej gdybyś wyjechał? – postanowił przybrać dość nieoczywistą postawę w tej sprawie. Nie musiał daleko szukać, aby być wstanie otoczyć omegę swoim ramieniem. W końcu przed chwilą gładził jego garnitur. – Myśląc nad możliwościami, których nie można sprawdzić tylko będziesz stopował własny rozwój. Staniesz się słaby, a tego nie chcemy, prawda?
_____Zadał to pytanie przysuwając omegę swoje ramiona i kładąc swoją głowę na jego głowę. Czuł ciepło pod swoimi dłońmi obejmującymi mniejsze ciało. Przesunął dłoń z pleców na głowę i zaczął gładzić jego włosy starając się nie dotykać karku. Nie zamierzał wzbudzać żadnej reakcji ani robić nic, co mogłoby mu przypomnieć w jakim położeniu był. Nie wiedział jak długo tak stali, lecz czuł, że ucieka im czas. Nieważne jak bardzo chętnie by tak postał, wypadało zająć się życiem. Postanowił z lekkim uśmiechem zmienić temat. Musiał wiedzieć czy chłopak faktycznie chce wyjść z domu, czy czuje się na siłach. Miesiąc szukania człowieka skończył się w niezadowalający sposób. Bycie złym i sfrustrowanym powinno być normalne. Alfa zdawał sobie z tego sprawę, dlatego że postanowił zrobić to co zrobił. Spytać o ich plany.
– Chcesz iść do tej restauracji czy lepiej zjeść coś w domu? – spytał, żeby się upewnić w lekkim tonie. Jeśli Shunya miał zaraz się rozpłakać, nie wytrzymać wszystkiego co się wydarzyło dzisiaj, lepiej, żeby zrobił to w domu. W miejscu, które zna. – Zrobiłeś już listę zakupów, więc mogę sam je zrobić i podrzucić za chwilę. Nie będziesz musiał nigdzie wychodzić.
_____Nie miał pojęcia co faktycznie, emocjonalnie, przeżywał teraz omega, jednak czując po chwili jego zapach, jego feromony, postanowił zakończyć ten uścisk odsuwając się z poważną twarzą. Mifune wiedział, że biologicznie to jest niemożliwe, aby je czuł. Shunya był ugryziony przez innego alfę, jego feromony nie powinny być wyczuwalne dla niego. Stąd te badania, bo istnieje coś, sytuacja, która nie powinna mieć miejsca. Powód, dla którego ten mężczyzna miał coraz mniej cierpliwości w tej całej sytuacji. Mifune normalnie nie potrzebował leków, aby hamować swoją reakcję na feromony omegi, nie tylko Shunyi, każdego. Ten zapach był dla niego bliższy czemuś przesadnie słodkiemu, jakby ktoś przesadził z cukrem. Jednym z pierwszych powodów, dla których przywiązał się do swojego obecnego przyjaciela był ten zapach, który normalnie nie był słodki i obrzydliwie przytłaczający. Teraz jednak, w ciąży, pachniał intensywnie. Zbyt intensywnie, co nie miało sensu. Zauważył jednak po innych iż nikt na to nie reaguje. W sklepach, wśród ludzi których mijają na ulicy. Stąd zakłopotanie jego matki. Czemu czuje ten zapach od ciężarnego? Zapach mający na celu uwodzenie innych.

_____Szczęście było czymś bardzo kruchym i niepewnym. Ludzie wiedzieli czego na pewno nie chcą, co sprawi, że będzie im źle, ale w drugą stronę to już nie było takie proste. Mifune nie usłyszał więc nic nowego ze słów Shunyi. Wiedział, dlaczego chłopak został w kraju, dlaczego postanowił zerwać swój związek, że ludzie pozostawieni w Japonii byli ważni. Wybrał. Dokonał wyboru i nieważne jak bardzo chciałby to zmienić, nigdy nie wróci do tego co było. No i bądźmy szczerzy, rodzice byłego omegi nie byli zadowoleni z faktu, że ich beta syn związał się z osobą, która nigdy nie będzie do końca jego, która nigdy nie urodzi mu dzieci. Alfa nie miał pojęcia jaka była relacja między tymi ludźmi, bo się tym nie interesował. W momencie, kiedy postanowił lata temu, że Shunya może być z kim chce, dopóki ta osoba nie będzie alfą, przestał się przejmować takimi relacjami. No i gdy wiesz co jest nie tak, ciężko się udaje zaskoczenie cały czas.
– To brzmi jakbyś został dla mnie – zaśmiał się lekko, ale takie słowa przychodziły mu pierwsze na myśl.
_____Widać jego zapał do pracy i bycia na bieżąco ze wszystkim oznaczał dla innych, że jest pracoholikiem. Nie zamierzał jednak tego zmieniać. Zarządzenie innymi, bawienie się w tabelki w Excelu i przekonywanie się na nowo jak nisko można upaść, żeby pokazać, że posiada się trochę dumy, której nie można było się pozbyć. Ostatnio miał z tego nowe hobby, zwłaszcza gdy pokazywał wykresy giełdowe na przyszłość pokazując jak bycie nudnym i aroganckim doprowadzi ich do kryzysu finansowego. Chyba można było to podpiąć pod chęć dominacji występującą u alf. No i pewnie sadyzm, bo patrzenie jak zdają sobie sprawę ze swojej sytuacji było jedną z jego ulubionych rozrywek i jedną z niewielu przyjemności. Normalnie mógł pośledzić Shunye, zmuszać swoich ludzi do szantażu i ukrywania się po kątach i robienia innych lekko nielegalnych rzeczy. Mając jednak omegę pod swoim dachem, nie było takiej potrzeby. Więc ci ludzie poza pilnowaniem go w drodze do i z pracy raczej mieli wolne i mogli znęcać się nad panem kochankiem.
– W takim razie nie ma co zwlekać. – odparł i zobaczył jak Shunya znika po torby.
_____Bądźmy szczerzy, Mifune zwykle bierze kolejne papierowe. Nawet patrząc na rozmiar listy zwykle dokupuje się kolejne produkty więc nie można od tak efektywnie zabrać odpowiedniej ilości materiałowych toreb. Nie zamierzał jednak przedstawiać swoich argumentów na ten temat, zrobią, jak omega chce. Od początku wspólnego mieszkania tak robią. Jasnowłosy pozwala dokonywać mu wszystkich nieważnych wyborów. Nie studiował psychologii, ale naczytał się zawczasu, że to daje uczucie kontroli nad sytuacją. Uspokaja mentalnie i pokazuje ważność naszych opinii. Omega według jego opinii czegoś takiego potrzebował po tym co się wydarzyło i co ogólnie się działo, a on nie miał pojęcia.
_____Wyszli z mieszkania zamykając je dokładnie, nie żeby nie wierzył w ochronę, ale… no nie wierzył im. Mifune nie mógł położyć swojej wiary w ludzi, którzy robili za ochroniarzy w tym budynku. Nadawali się tylko do sprawdzania kamer. Zjechali windą i wsiedli do samochodu, który nie był daleko zaparkowany. Alfa dbał o to, żeby zawsze zaparkować jego auto pod kamerami, tak żeby miał alibi w razie komplikacji. Chociaż nikt normalnie tego nie zauważy, to on miał w ten sposób nagrane każde przyjście do domu i każde wyjście. Włączył silnik i usłyszał pytanie, które sprawiło, że zamarł. Chyba już nie raz o tym rozmawiali i jego powód zawsze był podobny, ale widać Shunya go nie pamiętał, ani tej jednej sytuacji, która nie była przyjemna.
– Odpowiem ci historią. – zaczął i ruszył z parkingu przyciszając radio, żeby go nie zagłuszyło. – Nie raz miałem dziewczynę. Znałeś je. Pamiętasz, jak raz zerwałem prawie z dnia na dzień jak nagle pojawiłem się, żeby ci pomóc, bo czułeś się źle po zerwaniu? No to właśnie miała do mnie wyrzuty o to, że pocieszenie przyjaciela było ważniejsze od niej. I każda przed nią lub po niej. – jego słowa były ciężkie i emocjonalne, ale na twarzy Mifune można było wyrzuć tylko spokój, a w jego oczach lekkie znudzenie. – Chciały być numerem jeden, a obaj wiemy, że to nie możliwe, bo numerem jeden jest zawsze rodzina. Potem praca. Ktoś kogo znam tylko miesiąc czy dwa nie będzie numerem jeden, nie?
_____Pod koniec swojej wypowiedzi jego ton wydawał się rozbawiony, jakby obracał tą wypowiedź w żart, ale był prawdziwa i miał nadzieję, że Shunya to rozumiał. Wiedząc, że będzie mu ciężko odpowiedzieć na to co właśnie zostało przed nim przedstawione postanowił mówić dalej, jak nie on.
– Mieszkam sam, bo tak jest wygodnie. Nie trzeba się przejmować innymi, a jeśli chodzi samotność to mam dość sporą rodzinę, nawet jeśli od strony ciotki. – z lekkim uśmiechem sięgając aż do jego oczu dodał jeszcze. – No i mam ciebie. Przyjaciół.
_____Gdy skończył swoją wypowiedź byli już pod sklepem, podjechali do większego na wszelki wypadek, żeby kupić wszystko. Mifune nie zamierzał pozwolić latać potem omedze za jedną rzeczą jakiej mu brakowało. Tutaj, w razie czego, była jeszcze apteka więc powinni mieć wszystko z listy. Weszli do sklepu i przechodząc między półkami wkładali coraz to kolejne rzeczy do wózka. Alfa zupełnie nie był zainteresowany tym co było potrzebne do mieszkania, czy tym co była na liście. Pamiętał ją pobieżnie, ale od razu przy wejściu oddał listę Shunyi, a sam przejął wózek, który teraz prowadził za omegą.

_____Już dawno wiedziała, że nie pociąga go płeć piękna, dla Mifune jednak było to w obojętne. Cała sfera uczuciowa była obojętna. Spotykał się z ludźmi, bo była taka potrzeba. Miał innych przyjaciół, bo była taka potrzeba. Co do jego domu jednak… zanim zjawił się tam Shunya z kwiatami był jedynym żywym stworzeniem i przedmiotem w tamtych ścianach. Doskonale się z tym czuł, bo jednak w ten sposób tylko on wpływał na stan jego apartamentu. Jego czystość, mieszkańców i porządek. Teraz jednak był ktoś jeszcze i jego kwiatki. Sam Shunya nie był problemem, w sumie był tak gdzie Mifune chciał, żeby był. Problemem były rośliny. Zielone. Zbierające kurz. Przynoszące zarazki i owady. Co nie znaczy, że nie przyjął ich z uśmiechem, gdy omega postanowił porozstawiać je po kątach u niego w domu. Musiał przyzwyczaić się do ich obecności, która była lepsza tylko od zwierząt. Jakby musiał pod swój dach przyjąć chomika albo psa… Nie wytrzymałby, mentalnie. Była duża szansa, że alfa otrułby, porzucił albo przekupił weterynarza, żeby pozbyć się żyjącej sierści ze swojego otoczenia. Czy z dziećmi miał problem?
_____To pytanie przyszło mu na myśl, gdy jechał za Shunyą wózkiem, opierając się o niego i nie przejmując tym, gdzie zmierzają. Do jego uszu doszły słowa, które wymagały wykonania ruchu. Musiał zdjąć produkt z półki, do którego nie sięgał omega. Zabawnie było wpatrywać się jak próbuje i mu nie wychodzi. Cóż. Mifune lubił ten proces, nie ważne czy chodziło o nowego chłopaka czy o sięgnięcie po coś stojącego wysoko. Oglądanie jak Shunya próbuje i mu nie wychodziło było jedną z jego ulubionych widowisk. Bez słowa sięgnął więc i włożył produkt do koszyka, gdy nagle mieli zderzenie z dziećmi. Jego spojrzenie szybko przeszło na mniejszych ludzi. Bardzo szybko określił, że nie byli zagrożeniem więc rozluźnił ramiona i wrócił na swoje miejsce, za wózek, aby go pchać. Omega na pewno poradził sobie z dziećmi, lecz widać jego spojrzenie nie do końca zgadzało się z tym co Mifune miał w głowie. Gdy zobaczył na sobie wzrok dziecka, starszego z dwójki, wpatrującego się w niego, zmarszczył brwi. Czy powinien znać skądś te bachory? Obaj wyglądali podobnie, ale nie przypominali nikogo kogo by znał. Nie byli więc dziećmi znajomych, skąd więc to spojrzenie spod byka, które posłał mu jeden z chłopców? Widział jego minę, gdy Shunya próbował zmierzyć się z wysoką półką? To było jakieś wytłumaczenie.
_____Kiwnął głową słysząc Shunye i skierowali się do kasy, gdzie spotkał się z kolejną ciekawą sytuacją. Nie chodziło tutaj o omegę lecącego po lody, bo tą informację przyjął z kolejnym milczącym kiwnięciem głowy. Raczej chodziło o spojrzenie kasjerki, która bacznie wpatrywała się w ich dwójkę. Po tym jak jej oczy układały się w półksiężyce, a policzki drżały, mógł spokojnie wywnioskować, że uważała ich za parę i powstrzymywała się od uśmiechu. Wykładał produkty na ladę, gdy ich spojrzenia się zetknęły i mógł tylko posłać jej uśmiech uspokajając cokolwiek działo się w jej głowie. Skąd to wiedział? Bo jak wrócił Shunya to już zachowywała się mniej jak psychopatką widząca coś uroczego, a bardziej jak radosny człowiek.
_____Spokojnie przeszli przez cały proces pakowania zakupów do siatek i płacenia, co zrobił Mifune nie dając szansy ani cienia możliwości na zapłacenie omedze. Jego duma zabolałaby, gdyby pozwolił przyłożyć kartę albo wyciągnąć portfel. Jak tylko schował swój, zabrał torby zostawiając bardziej lekki rzeczy do noszenia dla przyjaciela. Oczywiście – wiedział, że później wysłucha marudzenia w tej sprawie. Mógł tylko powiedzieć, że będzie mógł zapłacić za sushi. Bo taka była prawda, na to mógł mu pozwolić. Nie za zakupy, które będą wykorzystywane w jego domu, przez niego i jego gościa i przyjaciela. Włożyli siatki do bagażnika samochodu i w sercu cieszył się, że miał klimatyzację, bo inaczej lody by popłynęły. Tak może wytrzymają. Zwłaszcza że nikt ich nie będzie ruszał, a potem wrócą do zamrażarki na głębokie mrożenie. Yup, powinno być okej. Mifune nie musiał się tym przejmować i bezpiecznie zmienili parking na ten położony przy restauracji. Szczęśliwie znalazł miejsce położone w cieniu i weszli do restauracji, gdzie czekało na nich miejsce.
– Pan Yukihara? – spytał mężczyzna stojący przy wejściu z listą gości. Alfa złożył rezerwacje nie tak dawno temu, ale bycie udziałowcem sprawia, że wiele rzeczy jest łatwiejszych. Kiwnął więc głową do mężczyzny, który od razu się rozpromienił i poprowadził ich do wyznaczonej stolika. – Za chwilę podam Panom karty.
_____Powiedział i odszedł dając im chwilę wolnego czasu, przez którą mógł rozejrzeć się po miejscu, Odkąd kilka miesięcy temu włożyli w to miejsce dobre kilka milionów, głównie, żeby posiadać budynek, to nie zajrzeli na rozwijające się w środku lokale. Jednym z nich była ta restauracja sushi, która z drewnianej rudery stała się czymś na wzór wysokiej klasy miejscówki popularnej wśród lokalnych. Co prawda ciemne wnętrze z roślinami, rybkami i atmosferą sprzyjającą spokojowi i prywatnym rozmową pasowała Mifune tylko w połowie, ale nie zamierzał narzekać. On nie przybywał tutaj codziennie, poza tym zjedzenie w spokoju było o wiele lepsze od pierwszego lepszego baru, gdzie musiałby siedzieć przy barze z Shunyą obok, jeśli, tylko jeśli, udałoby im się znaleźć miejsca koło siebie. Tak, mieli siebie naprzeciwko, a jedzenie między nimi. Nawet jeśli restauracja wyglądała jak miejsce do spotkać z ludźmi na randki to widział całkiem sporo gości jedzących lunch w samotności z telefonem lub wśród grupki, prawdopodobnie współpracowników. Gdy siadali położył telefon na blacie, więc kliknął lekko ekran, żeby zobaczył, jak stoją z czasem. W czasie pojawił się kelner z kartami, które oczywiście, nie posiadały cen, ale to był szczegół, który zamierzał przemilczeć.
– Wybierz na co masz ochotę. Wszystko jest w zestawach więc weźmiemy tak duży jak czujesz, że zjesz. – nawet nie otworzył swojej karty od razu odkładając ją na bok do zabrania. Podniósł swój wzrok na kelnera czekającego na ich decyzję. Szybko dostrzegł kroplę potu spływającą mu po karku. – Wezmę to samo co zamówi mój przyjaciel, jak coś zostanie zapakujcie i przyślijcie na mój adres domowy. Jak go nie macie twój kierownik napisze do mnie po niego.

_____Moda modą, ale każdy ma tutaj swoje życie do przeżycia więc po co przejmować się tym jak wygląda ktoś inny, prawda? Może dlatego Mifune nie przejmował się tym w co jest ubrany i jak wygląda Shunya. No i nie mieli czasu, żeby się przebierał tylko po co , żeby zjeść trochę sushi. Chociaż słysząc wielkość zamówienia, która zostanie pomnożona razy dwa – na pewno ich następnym posiłkiem będzie sushi. Czy przejmował się słowami omegi o zapłaceniu? Posłał mu w odpowiedzi tylko uśmiech i kiwnął głową, że się zgadza. Nie zamierza kłócić się o coś takiego. To tylko pieniądze i nigdy nie uważał, żeby posiadanie ich lub nie posiadanie coś zmieniało w ich relacji. No, może poza faktem, jako że przyzwyczaił się do wyciągania swojej karty za każdym razem nie przestanie od razu. Robił to już tak sprawnie, bo od początku, gdy tylko trzeba było płacić – był gotowy. Nie pozbędzie się za szybko tego nawyku. Pewnie poirytuje tym kilka razy Shunye, ale jest przygotowany na takie problemy. Mentalnie przynajmniej. Kelner odszedł zapisując wszystko i upewniając się u alfy, że na pewno takie zamówienie jest dobre. Jak komiczne było doszukiwanie się u niego potwierdzenia, jednak przytaknął lekko. Gdyby postanowił się odezwać, że kelner został źle przeszkolony pewnie skończyłoby się to wyrzuceniem biednego człowieka z pracy. A on tylko spełniał społeczne konwenanse.
– Nie jestem wstanie się na to zgodzić. – wysłuchał go do końca, ale jego honor nie pozwalał mu od tak zgodzić się na takie rozwiązanie. – Jesteś u mnie w domu, moim gościem. Fakt, że chcesz płacić za coś takiego jak ogólne zakupy nie pozwoli mi spać po nocy. – powiedział prawdę, tylko nie mógł tego tak zostawić, bo rozpocząłby kłótnię. – Nawet jeśli nie mogę pozwolić ci płacić za zakupy ogólnospożywcze to co powiesz, że możesz mi oddawać za wszystkie zbędne zachcianki, które zostały zakupione?
_____Czy to rozwiązywało sprawę? Nie, ale była to jakaś alternatywą. Zwłaszcza, że Mifune miał w razie czego kilka innych argumentów w ramach oszczędzania pieniędzy omegi. Na tą chwilę nie miał dużo wydatków, ale jeśli dziecko się urodzi, jak jest w planie, to ilość finansów dostępnych bardzo się skurczy. Ubranka, zabawki, jedzenie, pieluchy. Będzie tego trochę pomijając już jakieś łóżko dla niemowlaka. Może Shunya nie myśli o tym przyszłościowo, bo nie myśli o urodzeniu dziecka albo wychowywaniu go? Zmarszczył brwi szybko rozpraszając te myśli. Nie chciał nawet jednej myśli o opcji, że malec się urodzi i zostanie oddany do adopcji. Na pewno przechwyciłby wtedy to dziecko i byłoby całkiem jego. Prawnie i biologicznie. Tylko wykluczałoby to z obrazka Shunye, a o niego tutaj chodziło od początku.
– Twoje mamy? – spytał, chociaż znał odpowiedź, więc nie dał mu czasu na odpowiedź – Możesz je zaprosić do nas. To teraz też twoje mieszkanie, twój dom i twoje zakupy spożywcze.
_____Uśmiechnął się lekko wytykając wcześniejsze słowa omegi. Skoro już nazywa ich zakupy swoimi, powinien po prostu go poinformować, że przyjdą i nie pytać o pozwolenie. Co nie znaczy, że nie było to miłe, gdy się o to pytał. O pozwolenie. Nie o przyjęcie gości, swoich matek. Gdyby tylko mógł pytać o pozwolenie na wszystko… Z drugiej strony, sama idea większej ilości ludzi sprawiała, że miał drobne ostrzeżenie z tyłu głowy. Jakby jego miejsce zamieszkania nie było wystarczająco duże na tyle osób. Prawdopodobnie to odczucie wynikało z faktu, że nie przepadał za tłokiem i duża ilością ludzi na małej przestrzeni. Brakowało tak swobody, prywatności i możliwości kontrolowania tego wszystkiego. Na szczęście jednak pojawił się kelner z jedzeniem co odwróciło jego umysł od spirali w niebezpieczną stronę. To tylko dwie kobiety. Nic się nie stanie.
– Mam nadzieję, że jesteś głodny – spojrzał na cały zastawiony stół lekko zmartwiony. Na pewno będą jeść to jeszcze wieczorem.
_____Jedzenie nie było niczym specjalnym. Było dobre, ale gdyby byli źli to nie inwestowaliby w tą restaurację od początku. W końcu na jakiejś podstawie dokonuje się wyboru czy włożenie pieniędzy przyniesie spodziewane korzyści. Mifune nie zjadł dużo. Nie był głodny i nie chciał w siebie wmuszać, aby potem cierpieć. Z drugiej strony widział jak Shunya ze smakiem je swoją porcję i mógł tylko spróbować zjeść kolejny kawałek, aby nie jadł sam. W pewnym momencie, gdy już zjadł, ile mógł, Mifune przywołał kelnera i pozwolił omedze zająć się rachunkiem. Nawet nie spojrzał na kwotę starając się być dorosłym i szanować swoje wcześniejsze postanowienie. Przecież zgodził się, że pozwoli mu zapłacić. Nie zamierzał teraz łamać tego słowa. Potem sprawdzi sobie dokładnie jaką cenę zapłacił. W końcu ma dostęp do ksiąg i rachunków.
_____Wychodząc z restauracji przytrzymał drzwi przyjacielowi przy okazji mijając jeszcze większą kolejkę niż była przed ich posiłkiem. Widać, to sushi było lepsze niż przeciętne. Albo klimat lokalu zachęcał… Kolejna rzecz do sprawdzenia później. Zrobi rozeznanie w temacie, żeby zaspokoić własną ciekawość. Wsiedli do samochodu i odjechali spod coraz bardziej tłocznego parkingu. Droga do domu jak zwykle – nie było niesamowicie ciężka, ale mając z tyłu głowy te nieszczęsne lody Mifune chciał być chociaż o minutę szybciej, jeśli była taka szansa. Gdy więc w końcu dojechali, zaparkował mniej dokładnie niż zwykle i nie marnował czasu na poprawianie. Skupił się na dostarczeniu lodów do zamrażalnika. Tym razem nie wziął wszystkich ciężkich siatek zostawiając coś dla omegi. Skoro chciał nosić to mu pozwoli. Zwłaszcza, że mieli kilka metrów do windy, a potem od razu są w domu. Nie zmęczy się. Warunki kontrolowane.
_____Nie został długo, wręcz, gdy tylko położył zakupy na blacie kuchennym nieszczęśliwie na swojej wcześniej przyniesionej korespondencji, wyskoczył z mieszkania zabierając laptopa i teczkę. Pożegnał się szybko i wrócił do samochodu przybierając swoją zwyczajową kamienną twarz i znudzone oczy, bo nic ciekawe nie czeka go na 13-stym piętrze kolejnego przeszklonego wieżowca, gdzie teraz jedzie. Zwykłe spotkanie. Kolejne przekonywanie akcjonariuszy, żeby przeskoczyli statek i pewnie kolejne zwycięstwo. Niestety, Mifune nie podchodził do negocjacji bez pewności, że nie można mu odmówić. Inaczej jego skuteczność by na tym ucierpiała, a awans przesunął w czasie.

_____Droga do pracy, zaparkowanie i wejście do biura. Normalne rzeczy, gdyby nie to, że nie był o godzinie dopuszczalnego dla normalnego pracownika. Połowa wracała z przerwy na drugie śniadanie, druga miała już zaplanowane spotkania i wychodziła. Mifune idealnie wtopił się w otoczenie nie budząc podejrzeć swoim późnym przybyciem i rejestracją, chociaż nawet gdyby ktoś się zorientował – nikt nie mógł mu nic zrobić. Nie tylko dlatego, że to on wyrzucał innych, lecz także dlatego, że tylko on może dopiąć fuzję do końca. Tą, która miała przerodzić to miejsce w prawdziwego potwora. W końcu jego akcje i działania przez kilka odniosą odpowiedni skutek. Czy był z tego powodu zadowolony? Tak, ale nie na poziomie, kiedy było to widać na jego twarzy. Ona wyglądała tak jak zwykle, kamienna, bez większego wyrazu. Nikt nie wiedział co myśli, co takiego kryje się za jasnymi oczami ukrytymi za oprawkami, których nie potrzebował. Wszedł do windy kiwając głową do witających go recepcjonistek. Wybrał piętro 13, podobno pechowe, lecz alfa miał wrażenie, że stało się takie przez niego. Ludzie pracujący pod nim mieli bardzo uciążliwego szefa. Wyszedł z windy mijając kolejnych pracowników, którzy tylko spotykając jego spojrzenie szybko uchylili głowy, aby ukryć swoje grobowe miny i zakłopotane reakcje. Może chcieliby, żeby w ogóle dzisiaj go nie było? Minął je i wszedł do morza zamkniętych kubełkowych stanowiskach, na których końcu znajdowały się drzwi. Jego małe królestwo na tą chwilę. Zgrabnie przeszedł środkiem odpowiadając lekko na przywitania swoich ciężko pracujących pomocników. Rozebrał się i rozłożył na swoim stanowisku. Otworzył skrzynkę mailową i widząc masę wiadomości zdał sobie sprawę, że jego głupie marnowanie czasu na chodzenie za Shunyą jako dobry przyjaciel powoduje opóźnienia w jego pracoholizmie i idealnym poukładaniu. Nie zamierzał jednak rezygnować z niczego co już miał tak blisko i na wyciągnięcie ręki, więc omega będzie musiał zostać trochę dłużej sam.
_____Gdy uporał się ze wszystkim ważnym i natychmiastowym odetchnął lekko zdejmując dłonie z klawiatury i opierając się ciężko o skórzane poduszki fotela, na których siedział odwrócił się spoglądając na miasto. Jego oczy oraz umysł musiały się na chwilę zresetować. Zamknął więc powieki i zaczął rozmyślać o czymś lepszym niż miliony numerków, które przeskakiwały po Excelu czy ludziach, którzy stracą pracę przez chciwość i zachłanność swoich przełożonych. Będą piękną siłą roboczą zatrudnioną ponownie na zupełnie innych zasadach w innym sektorze. Gniew jest dobrym motywatorem, aby rzucić rezygnacją i odejść. Niestety, aby doszło do tego w tym kraju, trzeba się naprawdę postarać. Ludzie mają w sobie za dużo sztucznej uczciwości. W tym momencie został wyrwany ze swojego zamyślenia przez dzwoniący telefon. Otworzył oczy i sięgnął sprawdzając kto do niego dzwoni.
– Słucham. – odebrał po sprawdzeniu kim był rozmówca. – Mam nadzieję, że to coś ważnego Nina.
– Bardzo. – kobieta zrobiła głęboki wdech. – Fujishi Sayu, kobieta z mieszkania z rana właśnie wyszła z mieszkania ze swoimi rzeczami. Czy mamy ją śledzić?
– Głupie pytanie. – prychnął lekceważąco. – Oczywiście, że tak. Jeszcze jakieś informacje?
– Mamy nagranie z poczty głosowej Kazuhito. Najwyraźniej była jego partnerką, bo wiadomość jasno mówi, że ją zdradził, wykorzystał i porzucił każąc czekać aż wróci z pieniędzmi.
_____Gdyby w tym momencie nie siedział, to usiadłby. Mifune nie wierzył, że człowiek może być aż tak bardzo nieodpowiedzialny. Ta prawdopodobnie ugryziona omega może stać się jego świadkiem, jeśli zarówno na jej szyi zniknie znak jak w końcu zakończy życie tego śmiecia. Podparł ręką głowę, drugą cały czas trzymając telefon. Musiał szybko myśleć, bo najlepszym sposobem było zabicie jej, ale to nie brzmiało jak dobre rozwiązanie, zwłaszcza że widziała się z Shunyą i gdyby teraz nagle zniknęła poczułby, że coś śmierdzi. Ha! Już wierzył, że to wszystko miało drugie dno. Po co pogłębiać te przypuszczenia? To było ostatnie czego potrzebował. Po chwili ciszy miał swoją decyzję.
– Śledź ją i upozoruj ucieczkę. – jego ton był zimny i pozbawiony ciepła. – Będzie naszym samobójcą.
_____Nina, kobieta po drugiej stronie słuchawki nie odezwała się, westchnęła lekko rozumiejąc decyzję, rozłączyła się. Teraz musiała śledzić tą dziewczynę i wykonać swoje zadanie. Czy czuła się z tym moralnie dobrze? Nie, ale jej granica moralna była już bardzo nisko. Od kiedy tylko urodziła się w tej gównianej rodzinie i miała w sobie tą popsutą krew. Tą samą co Mifune. Właśnie, od samego początku jej moralność stawała się niewidzialna. Jej kuzyn natomiast odłożył telefon po zakończonym połączeniu i wrócił do pracy jakby nigdy nic. Jakby nie wydał właśnie polecenie porwania kobiety w taki sposób, aby nikt jej nie szukał. Czy było to suche i okrutne? Takie właśnie było chronienie czegoś na czym ci zależy. Przynajmniej w jego oczach.
_____Wyszedł z biura kilka minut przed godziną 21 sprawiając, że kolejny dzień z rzędu jego pracownicy musieli zostać po godzinach zamiast cieszyć się ciepłym posiłkiem w rodzinnym gronie. Mifune nie zamierzał za to przepraszać, bo z własnej kieszeni opłaca ich kolacje i daje pieniądze na taksówki, jeśli zostają tak długo jak on, a uciekł im ostatni pociąg do domu. Opiekowanie się swoimi pionkami było tak samo ważne, lecz Mifune jednak w całym tym procesie nie podobał się fakt, że te wszystkie figury mają uczucia i niezależnie od jego poczynań mogą wykonywać czynności jakich by nie chciał, aby robiły. Pogodził się z tym już dawno, lecz patrząc jak zamiast do domu spać idą do baru karaoke… mógł tylko westchnął i wsiąść do swojego samochodu. Droga o tej godzinie była wręcz pusta, patrząc na normalnie występujące korki. Przed 22 wpisywał kod do swojego domu myśląc o tym co takiego będzie musiał zrobić jutro zaczynając od samego poranka. Gdy jednak przeszedł próg… coś było nie tak. Miał bardzo nieprzyjemne wrażenie, że stało się coś co nie powinno tylko nie wiedział co. Rozebrał się i wszedł powoli w głąb mieszkania znajdując Shunye siedzącego na kanapie w piżamie, a przed nim jakąś kartkę.
– Shunya. Wróciłem. – odezwał się i położył swojego laptopa na fotelu marszcząc brwi lekko zaniepokojony. – Co się stało?
_____Usiadł zaraz naprzeciw omegi i spojrzał na niego, a potem jego wzrok powędrował na kartkę, którą wziął, aby sprawdzić. To były jego wyniki testów. Wynikało z nich, że wszystko jest w normie więc co mogło być nie tak? Dalej zdezorientowany całą sytuacją wrócił wzrokiem do przyjaciela. Jego spojrzenie jasno wskazywało, że nie wie o co chodzi.

_____ Czy spodziewał się, że ta sprawa może kiedyś wyjść? Tak, był na to przygotowany. Dobrze mu szło ukrywanie prawdy, ale leki są zawodne, feromony potrafią robić co chcą z organizmem i nieważne jak się starasz, czasem nie jesteś wstanie nad czymś zapanować. Mifune robił wszystko, aby do tego nie doszło i czuł, że miał nad tym kontrolę. Czy więc zostawiając w domu swoje listy mógł się spodziewać, że ktoś do nich zajrzy i sprawdzi? Była taka opcja, ale nie liczył na to. Shunya mógł zajrzeć do korespondencji i gdyby nie dowiedział się niczego ważnego, prawdopodobnie nie byłoby problemu. Może dopytywałby się o jego samopoczucie i odpuścił, w końcu to wyniki badań. Zwykle ludzie robią je z jakichś powodów. Na pewno nie przyznawałby się tak otwarcie do tego jak robił to teraz. Jego przyjaciel właśnie poinformował go, że zajrzał do listu, aby sprawdzić czy coś mu nie dolegało i miał rację w swoich słowach. Alfa załatwiał wszystko po swojemu w swoim tempie i nie przyznałby się do złego samopoczucia. Nie zamierzał jednak teraz wchodził mu w słowo. Zaczął ten temat, prawdopodobnie ma coś więcej do powiedzenia niż tylko przyznanie się do czytania czegoś czego moralnie nie powinien.
_____ Monolog jaki otrzymał po przerwanej ciszy lekko go zaskoczył. Wchłaniał wszystkie słowa jakie płynęły w jego stronę. Oszustwo na temat płci. I zamiast spodziewanego wielkiego gniewu coś bardziej na wzór smutki i uczucia zdrady z powodu braku zaufania. Mifune rozumiał te emocje, nigdy ich nie doświadczył, ale widział je już nie raz w wykonaniu Shunyi. Nauczył się od niego bardzo dużo, chociaż to raczej naturalne, kiedy znasz kogoś całe życie i wszystkie jego problemy. Czy miał przygotowane jakieś wytłumaczenie? Tak, ale nie wiedział czy omega je zrozumie pochłonięty teraz czymś innym niż logiczne i racjonalne składanie faktów. W takim momentach chciałby umieć krzyczeć i przeprowadzać tak zwany gaslighting. Cóż, wprowadzanie kogoś w stan dezorientacji i zwątpienia w samego siebie i swoje słowa był bardzo prosty, ale wymagał dużo zaangażowania od niego, na które nie miał teraz ochoty. Wyszło więc, że będzie musiał spróbować racjonalnych argumentów.
– Okej. – westchnął ciężko i spojrzał na omegę zmęczonym spojrzeniem. – Nie przyszło ci do głowy, że zrobili błąd? – zadał pytanie wpatrując mu się prosto w oczy. – Sprawdzają ci płeć w życiu dwa razy. Raz, kiedy jesteś mały, później w okresie dorastania. Pierwszy wynik miałem jako alfa, zaraz po urodzeniu. Później zostałem zbadany podczas dorastania dwa razy i wyszło, że jestem betą. Oba te wyniki znałeś i widziałeś, bo już się wtedy znaliśmy. Czemu miałem wątpić, że coś się zmieniło? – podniósł kartkę z wyniki i odwrócił do Shunyi pokazując napis „alfa” – Jestem pewny, że to jakaś pomyłka. Nie można zmienić swojej drugorzędowej płci bez żadnych zmian fizycznych, a ja cały czas byłem zdrowy.
_____ Prawda była taka, że faktycznie, człowiek nie mógł nagle zmienić swojej drugiej płci bez żadnych symptomów zewnętrznych. Oczywiście, zwykle przechodziło się to jak ciężkie przeziębienie, ale gorączka pojawia się zawsze. Omega wiedział, że zdrowie Mifune było dla jego rodziny megaważne i na pewno dowiedziałby się, gdyby leżał chory i przykuty do łóżka. Zmiana w alfę z bety czy z bety w omegę zwykłe poza chorobą miała jeszcze inne czynniki, które wpłynęły na zmianę np. dostarczenie sobie dużej dawki feromonów. Czy zmiana z alfy w betę była możliwa? Tego nie wiedział, chociaż chętnie by się dowiedział. Chociażby na przyszłość. Tak samo jak zmiana omegi w betę, bo na pewno była wykonalna, gdy można utracić swoje zdolności alfy.
– Jeśli nie ufasz mi i mojej płci. – podniósł temat zanim Shunya zdążył wrzucić coś od siebie. Wstał i zostawił badanie na stole. – Zrobię jeszcze raz badanie. Zobaczymy co mi powiedzą. Jestem pewien, że to pomyłka. Nie mogłeś stać się alfą i tego nie zauważyć.
_____ Nie zamierzał krzyczeć, nie zamierzał się złościć czy wpadać w gniew. Jego bronią od zawsze były racjonalne argumenty. Shunya to wiedział. Mifune nie podnosił głosu, ale jego oczy jasno pokazywały, że nie czuje się dobrze z faktem, że został oskarżony o coś czego nie zrobił. No i nie mógł pokazać po sobie jakieś stresu czy tego całego „zostałem złapany”, którzy ludzie robią w ciężkim sytuacjach. Kłamstwo zawsze wychodzi na wierzch więc nauczenie się jak radzić sobie w sytuacji pod bramkowej było pierwszą rzeczą jaką się nauczył w dzieciństwie i do tej pory nigdy go nie zawiodła. Alfa po prostu musiał być pewny siebie i tego co robi. Wmówić sobie pewne fakty jako prawdziwe i możesz zdobyć góry. Widocznie chciał wyjść z pokoju i zakończyć tą dyskusję, ale wiedział, że musi czekać na omegę. Na jego reakcję i odpowiedź.

_____Idea, że można było podrobić badania to nie było opcja dostępna dla przeciętnego obywatela. Wymaga dużej ilości pieniędzy, kontaktów i zaufania. Głównie do lekarza, który miałby zmieniać je przed wystawieniem. Oczywiście Mifune posiadał swojego zaufanego człowieka w wielu placówkach. Istnieli tak, gdyż osiągnęli wyższe wykształcenie dzięki ich pieniądzom, rodziny Yukihara. Czasem nie były to stypendia, a zwykłe udziały w placówce medycznej. Były to zwykle prywatne ośrodki. Można więc było spytać, czy zamierzał także w tym momencie posłużyć się tym sposobem. Nie wiedział. Stał i czekał aż Shunya skończy swoją wypowiedź. Od niej zależało, czy zostanie dalej betą czy może alfą. Uważnie patrzył, jak podchodzi do niego i zapewnia o tym, że niezależnie od wyników zostanie tak jak jest… Właściwie, to to nie pomagało mu w podjęciu decyzji, bo oczywistym było, że nic się nie zmieni. Gdyby ich relacja faktycznie zależała od tego czy ktoś jest betą, kobietą czy Europejczykiem to nie byliby tak bliskimi przyjaciółmi. Widząc uśmiech mógł tylko westchnąć i słuchać dalej monologu. Kiedy Shunya zaczynał mówić, nie kończył, dopóki wszystkie słowa nie wyszły z jego ust. Niespodziewanym więc było, że postanowił się wrócić na kanapę, usiąść i dopiero wtedy kontynuować. Alfa widząc zmęczenie na jego twarzy zmarszczył trochę brwi. Czekał na niego aż wróci, żeby przeprowadzić tą rozmowę? Był przekonany, że to nie powinno być takie ważne, nawet jeśli okazało się, że jest alfą, a nie betą jak wierzył całe życie. Normalni przyjaciele w takich momentach po prostu wierzyli na słowo i szli dalej ze swoim planem. Na pewno nie czekali godzinami w napięciu, żeby przeprowadzić rozmowę o oszustwie. Czy powinien się teraz czuć jakoś wyjątkowo? Na pewno nie zamierzał wytykać tego ciężarnemu. Już się stresuje.
_____Widząc jak zerka na niego ukradkiem, usiadł lekko na oparciu fotela i założył ręce na piersi czekając aż skończy, bo czuł, że jeszcze chwilę mu to zajmie. Przyjął neutralny wyraz twarzy. W końcu sprawa była poważna, kiedy ktoś oskarża cię o brak zaufania i oszustwo. Bardzo ciężko jednak było nie podnosić kącików ust jak osoba przed tobą zachowywała się w tak uroczy sposób. Zasłonił więc usta dłonią opierając kciuka na szczęce i słuchał dalej aż wypowiedź dobiegła końca. Na około nich zapadła cisza przerywana bardzo cichymi odgłosami z telewizora, a Mifune udawał, że się zastanawia. Fakt był jednak taki, że już podjął decyzję. Czy zamierzał się nią chwalić? Na pewno nie. Nie będzie też angażował w to swojej matki czy rodziny. Ich reakcja w takich sprawach zawsze była przesadzona.
– Coś takiego jak konto pacjenta nie istnieje, chyba że mówisz o aktach medycznych w szpitalach. Nie mam do nich łatwego dostępu i jeszcze są przestarzałe. – odpowiedział przecząco. Widać omega nie będzie mógł dzisiaj spokojnie pójść spać zastanawiając się nad jego płcią. Odsunął dłoń na dół i palcem wskazał leżące badania. – Moja rodzina ma swojego lekarza, który wykonuje większość takich badań. Wysyła je potem do laboratorium i otrzymuje wyniki. Stąd mówię o możliwej pomyłce, bo ludzkiej. Jednak badania zostały wykonane w jakimś celu z jakiegoś powodu. – zachowywał się jakby mówił na głos swoje myśli. Spokojnym tonem wypuszczając z ust jedno za drugim. – Wykonam trzy testy, w różnych miejscach. – zdawał sobie sprawę, że jego słowa mogą skończyć się sprzeciwem przyjaciela, dlatego kontynuował. Shunya był na tyle dobrze wychowany, że nie wejdzie mu w słowo, a on wytłumaczy swoje postępowanie. – Jeśli wyniki, że jestem alfą są prawdziwe, muszę mieć więcej niż jedne wyniki potwierdzające to, żebym uwierzył. Poza tym te badania zostały zrobione, ponieważ ostatnio mam wyczulony węch.
_____Wstał z fotela i złapał za swoją torbę położoną obok. Otworzył jedną z przegródek, wyciągnął telefon i wysłał kilka sms w ciszy. Były to głównie informacje o rezerwacji. Jakby nie patrzeć był VIP’em, jeśli zamierzał wykonać szybkie badania, nikt go nie powstrzyma przed tym, a nawet, aby utrzymać patronat Yukihary przełożą wizyty innych. Mimo tak później godziny otrzymał odpowiedź i mały uśmiech pojawił się na jego ustach. Kilkoma kliknięciami przesłał otrzymane wiadomości do Shunyi. Teraz wiedział w jakich klinikach i kiedy ma badania.
– Przesłałem ci wizyty. Idź już spać.
_____Rzucił na odchodne i udając lekko niezadowolonego zniknął ze swoją torbą w gabinecie. Nie zamierzał więcej pracować tego wieczoru, ale musiał zająć się tymi badaniami. Rozsiadł się przy swoim biurku oglądając za oknem rozświetlone Tokyo. Uciekające samochody pozostawiały po sobie czerwone światło, a niebo pozostało zachmurzone jakby ukazywało nastrój w tym mieszkaniu. Teoretycznie Shunya powinien być teraz w bardzo złym humorze i Mifune wiedział, że nic na to nie poradzi. Nie teraz. Zrobił co mógł, żeby naprawić tą sytuację, chociaż nie miał pewność czy chce. Był betą większość życia i cały czas uważał to za idealny stan rzeczy, ale publiczne bycie alfą na tym etapie… mogłoby ułatwić jego plany. Zwłaszcza te, które miał na przyszłość.

_____Kłótnie są dobre. Pomagają relacji, sprawiają, że człowiek uczy się o drugiej stronie czegoś nowego. Dopasowują się i zgrywają. Niczym zębatki maszyny, które obracając się ciągle potrzebują smarów, tak każda dobra relacji potrzebuje kłócić się i godzić. Rozumiał złość Shunyi, w końcu został okłamany, ale sam powiedział także, że jego płeć nie ma znaczeni. Alfa potraktował to więc jako zakończenie tematu, przynajmniej na ten moment. Siedząc przy swoim biurku zapomniał o czasie skupiając się na zakończeniu pewnym spraw, w tym musiał ustalić swój dniowy przychód z obrotu akcjami i odesłać ten raport do ukochanej rodzicielki. Pomimo nawału pracy w biurze, zajmowania się i odgrywania robi zaginionego Kazuhito, śledzenia Shunyi i jego bliskich, kontrolowania swojego kuzynostwa i spraw rodzinnych znalazł czas na coś tak drobnego jak eksperyment na giełdzie, który realizował ze swoją matką. Mifune miał wrażenie, że utrzymanie zbalansowanego stylu życie może być trudne. Westchnął zamykając komputer i zdejmując okulary. Na pewno jego przyjaciel już spał, ale wzrokiem powędrował w stronę sufitu jakby mógł zajrzeć co takiego dokładnie robi o tej godzinie. Jak wygląda, kiedy śpi i czy był wstanie normalnie zasnąć po ich drobnej wymianie zdań. Nie słysząc żadnego dźwięku ani szmerów opuścił wzrok spoglądając na godzinę. Było już wystarczająco późno. Nic dziwnego. Na pewno już zasnął. Na ustach Mifune pojawił się lekki uśmiech, gdy wstał ze swojego fotela i zmierzał do swojej sypialni po ciemnym mieszkaniu oświetlanym tylko dalekimi blaskami lamp.
_____Położył się spać, chociaż to czego doświadczył bliżej można było nazwać drzemką niż prawdziwym snem. Niestety, jasnowłosy nie potrafił spędzić w swoim łóżku za dużo czasu czując tylko otaczający go chłód w jedwabnej pościeli. Obudził się o swojej normalnej porze, wstał bez większego zastanowienia i wskoczył na bieżnię, a później wykonując dalszą część swojego codziennego treningu. Kończąc ją i schodząc lekko zdyszany zastanawiał się czy nie powinien zrobić sobie dnia wolnego i odpocząć dla regeneracji ciała, ale gdy tylko uderzyła go zimna woda deszczownicy prysznicowej – jego mózg wrócił do swojego normalnego funkcjonowania, obmyślając plan na dziś włącznie z obecnością na badaniach. Poranna toaleta, ubranie się w tym razem szary garnitur z bordową dużą kratą dopasowując koszulę oraz krawat. Jego zegarek na lewym nadgarstku wskazywał chwilę po szóstej, gdy wkroczył do kuchni, aby zrobić śniadanie. Dla siebie oraz dla Shunyi, który powinien spać przez najbliższe trzy godziny. Stał tyłek do schodów, gdy prawie godzinę później usłyszał dźwięk. Do jego uszu dobiegła znana mu melodia uginających się schodów, które będzie musiał naprawić w trybie ekspresowym. Na myśl o tym zmarszczył lekko brwi. Mifune rozluźnił się skupiając na dokończeniu śniadania dla omegi, który pojawił się zdecydowanie przed czasem. W jednej dłoni trzymał miskę, a drugą nakładał ryż, gdy jego ciemnowłosy przyjaciel poinformował go, że jest na niego zły i nie będzie się do niego odzywał. Westchnął lekko odstawiając nałożony posiłek na tacę i odwracając się, aby spojrzeć na odchodzącego od tak omegę. Chyba będzie musiał coś wykombinować, żeby złagodzić te humory z jego strony. Zamknął na chwilę oczy rozmasowując nasadę nosa pod okularami, które zdjął na moment. Niestety, nie miał czasu ani chęci na dalsze konfrontacje z osobą, która pewnie odpuści sobie pod dniu lub dwóch wkurzania się. Zostawił więc posiłek na stole nie wiedząc, kiedy Shunya wydostanie się z łazienki. Karta miała kilka słów zapisanych bardzo zgrabnie, jak zwykle.”Mam nadzieję, że twoja złość na mnie nie przeszkodzić ci w zjedzeniu śniadania.” – pisało na białym papierze pozostawionym koło pałeczek. Gdy omega wyszedł z pomieszczenia, Mifune znajdował się już w drodze do pracy. Dobrym spostrzeżeniem było bowiem, że nie powinien się o tej godzinie znajdować w kuchni. Gotowanie tego dnia zajęło mu dłużej niż się spodziewał. Na szczęście na jego drodze nie stanęły żadne korki czy wypadki czy próbujący się zabić pod kołami samochodów piesi.
_____Wszedł do biurowca czując spojrzenia na sobie. Nie były one jednak przestraszone czy zaniepokojone. Czuł też ich aprobatę, więc wydarzyło się coś dobrego o czym nie miał pojęcia. Sam fakt, że mógł nie wiedzieć czegoś poprawiał jego niskie krążenie wprawiając serce w małe palpitacje paniki, które szybko uspokoił przechodząc przez tłum jak zwykle i tak samo zwyczajnie wchodząc do windy. Gdy jej drzwi się na nowo otworzyły zobaczył co takiego wpływało na humory wszystkich i westchnął uspokajając swoją biegnącą krew. Balony, ozdoby, gratulacje i inne ozdóbki jasno pokazujące, że udało mi się zakończyć wszystkie potrzebne procesy przejęcia korporacji zapewniając sobie monopol na rynku. Z lekkim uśmiechem zadowolenia poszedł do swojego biura mijając umierających z wyczerpania, ale radosnych podwładnych zajadających ciasto i robiących sobie odpoczynek. Był strasznym szefem wymagającym więcej niż mogli dać, lecz zawsze pozwalał im zrobić sobie małe wolne, żeby zregenerować siły. Zajrzał na swoją skrzynkę mailową i widząc raporty oraz zgłoszenie spotkanie spojrzał na zegar. Nie miał fizycznie czasu, aby zajechać do wszystkich trzech miejsc, aby wykonać dzisiaj badania. Wyciągnął telefon i przedzwonił.
– Jestem zmuszony poprosić cię o przysługę. – odezwał się, gdy tylko druga strona odebrała.
– Oh, ciebie także miło usłyszeć. – zaśmiała się lekko kobieta po drugiej stronie. – Czemu potrzebujesz ode mnie?
– Pobierzesz moją krew i zabierzesz na badania. – odsunął się od komputera spoglądając przez szybę na swoich pracowników. – Podam ci placówki, godzinę, na którą masz zanieść krew oraz wynik.
– Czyli nie robisz ich dla rodziny. – głos kobiety spoważniał trochę. – Mam przyjść po nie osobiście, czy wysłać kogoś?
– To nie tak ważne, żebyś przychodziła osobiście, ale trzeba tą krew pobrać. – odpowiedział odwracając wzrok od ludzi i skupiając się na wiszącym zegarze. – Za dwie godziny mam spotkanie dyrektorów.
– Przyjedzie w ciągu pół godziny. – odpowiedziała rozumiejąc o co chodzi bardzo płynnie. – Poinformuj tylko recepcję, aby ją wpuścili.
_____Zakończyli połączenie i jasnowłosy westchnął wstając z fotela. Otworzył drzwi od swojego biura i podniósł rękę do góry. Gdy Mifune opuszcza swoje biuro zwykle coś się wydarzyło, należało coś załatwić… W każdym razie była robota do zrobienia. Alfa opuścił rękę po chwili, a jeden z jego podwładnych podszedł bliżej. Była to kobieta ubrana w białą koszulę wsadzoną ciasno w czarną ołówkową spódniczkę z rozpiętym sweterkiem na plecach. Z lisim uśmiechem i małym molem pod okiem podeszła do niego poprawiając włosy, co by nie zasłaniały jej twarzy.
– Co mogę dla Pana zrobić? – spytała słodko.
– Za pół godziny zjawi się ktoś, aby pobrać mi krew. Wpuść ją do środka. Przyprowadzisz i odprowadzisz.
_____Zrobiła wielkie oczy w pierwszej chwili, lecz szybko ukryła swoje zaskoczenie za profesjonalnym uśmiechem kiwając tylko głową. Nie czekał dłużej, bo nie miało to sensu. Wrócił do swojego gabinetu zamykając drzwi, odcinając się od dźwięków szczęścia panujących na piętrze. Kobieta westchnęła lekko podchodząc do innych zgromadzonych z zegarkiem w ręku licząc pół godziny.