Para, magia i stal

____Zapewnienie o niezaprzestaniu drapania pleców przyjęto z głośnym zachwytem w postaci mruczenia. Ciało kota wygina się z lekka w łuk przy kolejnych salwach dreszczy lub gdy paznokieć niechcący mocniej wbije się w skórę. Pieszczoty wchodzą na nowy poziom błogości.
____Otwiera oczy, tylko na chwilkę, by zobaczyć dlaczego Dante chwilowo przestał. Chłopak jest blisko, niezwykle blisko, prawie tak blisko jak wtedy, przed bankietem, gdy zapinał mu koszulę. Tym razem nie wycofuje się w ostatniej możliwej chwili, dotyka górnej wargi swoimi ustami, potem jeszcze raz, lecz tym razem tę dolną.
____Baba zastyga, choć w jego wnętrzu szaleje pożar nie do ugaszenia.
____Reakcja byłaby zgoła inna, gdyby tylko umysł nie był  spowity czymś na kształt porannej mgiełki, otulającej dziką łąkę na początku lata. Może Baba znalazłby w sobie tyle odwagi, by pocałunek odwzajemnić, złapać chłopaka ostrożnie za włosy, odgiąć mu w tył głowę i wreszcie wpić się namiętnie i bez pamięci w szerokie, miękkie bladoróżowe usta; smakować je językiem, przygryzać i znowu przyciskać do nich swe własne; później może przesunąłby pocałunki na odsłoniętą szyję, chwytałby skórę między wargi, mocno je wsysał, tworząc na ciele ognistoczerwone kółeczka, niewiększe od monet, niezwykłe ślady pożądania.
____Dante jakby uświadamia sobie, co właśnie zrobił, i chowa twarz w szyi Baby. Mruczy ciche „dobranoc”, wtula się w przyjemnie ciepłe ciało. I jeszcze jedno „dobranoc”.
____— Dobranoc — również szepcze, bez zastanowienia.
____Potem marszczy nos, bo to oznacza, że nie będzie więcej czułości. Wzdycha. Przymyka oczy, poddając się wibracjom, dyktowanym przez zwierzęcą naturę — ta nie może kłamać. Skoro instynkt podpowiada, że nadchodzi czas mruczenia, musi mruczeć.
____Udało się wymruczeć sen. Przerywany, co prawda, ale pełen dających szczęście wizji.
____W ciągu nocy Baba wielokrotnie kręci się i zmienia położenie ciała. Odkrywa się, to znów przykrywa. Trochę czasu mija, zanim się orientuje, że najwygodniej leży się wtulonym w drugie ciało, a jeszcze lepiej jest wtedy, gdy leży się bezpośrednio na nim. Z niemałymi problemami, wdrapuje się na śpiącego jak suseł szatyna, chwilę szuka miejsca na głowę — ostatecznie umieszcza ją w okolicy szyi, staje się tym samym personalizowanym podtrzymaniem podbródka oraz całej żuchwy — i znowu zamyka oczy, pozwala odpłynąć świadomości w nieznane.
____O wschodzie słońca budzi go cichy szept. Słyszy go, ale nie od razu daje po sobie poznać, że już nie śpi. Nie ma ochoty jeszcze wstawać i nawet grożenie budzikiem nie przynosi pożądanych rezultatów.
____— Mój ulubiony kocie, co jemy na śniadanie? — pyta Dante, zrzucając na kota odpowiedzialność podjęcia wyboru.
____— Śniadanie? Jakie śniadanie? Jest jeszcze noc.  — wymrukuje pod nosem, nie podnosząc głowy ani na milimetr, nie otwierając powiek. Nie chciał jeszcze wstawać, na osobistej ludzkiej poduszce, szalenie wygodnej!, chciał przeleżeć cały dzień, a może i dłużej. — Śpij.
____Groźba spełnia się, budzik napręża się, dzwoni i wyje z całą mocą. Baba z potępieńczą miną próbuje schować się w pieleszach, a Dante ma inne plany. Obraca go sprawnym ruchem na plecy, udostępniając tym samym poduszkę. Kotu nie trzeba więcej, wciska w nią głowę, a rękami chwyta za jej rogi i nakłada na uszy. Naiwny, myśli, że to powstrzyma donośne dźwięki.
____— Ughhhhh! — wyje równie głośno, co budzik.
____Konduktor poważnie traktuje swoją pracę i związane z nią obowiązki, jako pierwszy zsuwa się z białowłosego, schodzi po szczebelkach z piętrowego łóżka, nalewa do szklanek wody i jedną z nich podaje towarzyszowi niedoli, który ani myśli zrywać się równie szybko, co on. Dante zdąża przebrać się w swój uniform oraz odwiedzić łazienkę, a Baba wciąż turla się z jękami protestu po jego łóżku, memłając kołdrę i chowając głowę w poduszkę, to znowu ją stamtąd wyciągając, by rzucić zabójcze spojrzenie temu, który z taką uprzejmością nakłania go z opuszczenia posłania.
____Doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, iż nie może przeciągać czasu na słodkie lenistwo w nieskończoność. Kiedy już pierwsza fala niezadowolenia mija, nadchodzi inna, łagodniejsza — pokora. Baba starannie ścieli łóżko, przez głowę naciąga na tors wymiętą koszulkę, schowaną poprzedniego wieczoru pod poduszką, schodzi na ziemię. Brzuszek domaga się jedzenia, więc w parę chwil jest już gotowy opuścić pokój Dantego.
____W kuchni, jak co dzień, kręci się masa ludzi, w tym ulubienica kocura, rzucająca młodemu konduktorowi znaczące spojrzenia i uśmieszki. A zapachy, jakie docierają do wrażliwego nosa, sprawiają, że głód tylko się potęguje, a z buzi zaczyna lecieć strużką ślinka. Jajecznica, świeże bułeczki, słodkie drożdżówki, babeczki z lukrem, kremem; zupa mleczna, dżemy, wyciskane na miejscu soki, gorąca herbata, kawa. Parówki na ciepło, smażony bekon, wyjęty z pieca chleb żytni, twarożek ze szczypiorkiem, gotujący się z wolna rosół. Tłusta pieczeń dochodząca w piekarniku. Gotujące się na parze warzywa. Jabłka. Kolendra i koper.
____— Po śniadaniu możesz mnie zabierać, gdzie tylko chcesz — oblizuje usta.
____— Dzień dobry! — szczebiocze radośnie Quinn, która osobiście przyniosła kubek parującej, czarnej kawy dla Dantego oraz zieloną herbatę z imbirem i cytryną dla Baby. — Jak się państwu spało? — puszcza oczko (to zielone) szatynowi. — Ciężka noc?
____— Dzień dobry — wita się uprzejmie kot. — Szefowo, ratuj, żołądek pusty.
____— Oj no pięć minutek wytrzymasz, kwiatuszku. — Quinn wywraca oczami. — Ktoś zaraz przyniesie jajeczniczkę z bekonem, chlebek z twarożkiem, specjalnie dla was. A poza tym, nieładnie tak zbywać innych wymówkami o niezadowolonym brzuszku. No, słucham, Dante. Jak tam minęła noc?
____Niepocieszony Baba bierze kubek za ucho i siorbie powoli gorący napój, zerkając co rusz na Dantego. Dziwnym trafem bardzo dobrze pamięta, a przynajmniej tak mu się wydaje, co działo się późną porą, pomimo swojego wczorajszego stanu. Ciekawy jest, jak to chłopak podsumuje.

____Baba kontrolnie zerka najpierw na Dantego — jest śmiertelnie poważny, choć kotu nie umyka chwilowe zawahanie się przed skosztowaniem ciemnego napoju — a potem wzrok płynnie przenosi na Quinn, która także wbija w niego swoje dwukolorowe tęczówki. Uśmiecha się, rozmarzona, lecz uśmiech spełza jej z twarzy, kiedy słyszy, jaką odpowiedź zaserwowano. Jednego można być pewnym, taki dobór słów w żadnym stopniu dziewczyny nie ukontentuje. Dwukolorowe oczy świdrują Babę, jak gdyby to od niego zależało, co konduktor powie. Białowłosy kot wzrusza lekko ramionami, pociągnąwszy kolejny łyk herbaty. Cytryna przyjemnie rozpływa się po krtani, po niej natychmiast nadchodzi łaskoczący podniebienie miękkie imbir. Ciepły napar w połączeniu z tym korzeniem rozgrzewa podwójnie.
____Dante radzi sobie z niewygodnym pytaniem w swoim stylu, czyli zupełnie tak jak się tego można było spodziewać. Jedną celną uwagą, niczym pociskiem z karabinu snajperskiego, eliminuje rozbudzone nadzieje Quinn na uchylenie rąbka tajemnicy odnośnie końca wczorajszego dnia. Jasnowłosa odchodzi, kręcąc złowrogo kitą, w którą związała długie, proste włosy.
____Fiołkowe kryształki Baby odprowadzają ją do przedsionka jadalnianej części kuchni. Kiedy biały fartuszek oraz rzeczona kita znikają za rogiem blatu ze specjalną półką, kocur na nowo obrysowuje wzrokiem sylwetkę (albo raczej jej górną partię) siedzącego naprzeciw szatyna.
____Zaczyna od tułowia, wystającego ponad stolik, przy którym siedzieli — biała koszula, wzorowo dopasowana, skrywa pod sobą wyraźnie zarysowane mięśnie, klatkę piersiową, pełniącą tej nocy rolę poduszki, w którą tak wspaniale jest wtulać policzek. Powiódł wzrokiem wyżej, ku szerokim ramionom oraz szyi. W miejscu, gdzie jego zęby zacisnęły się na opalonej skórze przedwczoraj, nie ma żadnego śladu — może to i lepiej, Dante może odetchnąć spokojnie i nie musi odpowiadać na kolejne kłopotliwe zapytania wścibskich osóbek. No i wreszcie jego twarz, o idealnych proporcjach, bardzo przystojna, ze szpiczasto zakończonymi uszkami, delikatnymi w dotyku jak u dziecka, z oczami o barwie kamieni szlachetnych bez skazy, ciemnymi brwiami o starannie wystylizowanym kształcie, z przyjemnym dla oka noskiem, wciskanym bez pamięci w nagą szyję; z szerokimi ustami, tymi samymi, które wczoraj muskały nieśmiało kocie wargi.
____Chłopak wizualnie jest atrakcyjny — dziwne, że Baba zauważa to dopiero teraz.
____Baba na niełatwe pytania ma nieco inną taktykę niż chłopak. Jak za sprawą magicznej różdżki, spuszcza z niego oczy i wlepia je w obracanym w dłoniach, niby od niechcenia, kubku z wypitą do połowy herbatą. Gest ten interpretować można na wiele sposobów. Zmieszanie się, niezrozumienie pytania, trzymanie w niepewności. Do wyboru, do koloru. Niech pogłówkuje, to dobrze robi z rana.
____— Dziękujemy — uśmiecha się niewinnie do naburmuszonej Quinn.
____Nie czekając dłużej na Dantego, którego najwyraźniej od pustego brzucha bardziej martwi jego długaśna lista obowiązków, do buzi ładuje pierwszą porcję wilgotnej jajecznicy. Pałaszuje, aż mu się uszy trzęsą, jednocześnie uważnie słucha tego, co mówi jego towarzysz.
____— No to zapowiada się pracowity dzień — komentuje z pełną buzią.
____Na wieść o przymusowej separacji od ulubionego człowieka, Baba zgina z lekka grzbiet, a z fiołkowych oczu odpływają wesołe iskierki. Wzdycha cichutko, tak cicho, by nikt go nie usłyszał. Powinien się spodziewać, a jednak trudno opanować narastający smutek. Widelec, zamiast posyłać resztki pysznego śniadania do otwartej buzi, zaczyna wodzić kawałkami jajka po talerzu, druga ręka, zgięta w łokciu i położona na blacie stolika, staje się podparciem dla głowy.
____— Już chcesz się mnie pozbyć? — żartuje, lecz żart brzmi w jego ustach dość grobowo. — Szkoda, bo całkiem dobrze mi się dzisiaj spało.
____Dobrze mi się spało z tobą — dopowiada sobie w myślach. Może łatwiej byłoby tego nie wspominać?
____Śniadanie obaj zjadają do ostatniego okruszka, zbierają kubki i talerze, zanoszą je czekającej w przedsionku Quinn, która koniecznie chce pożegnać ich szczerym uśmiechem oraz przytulaskiem godnym pluszowego misia, z życzeniami przyjemnego dnia w pracy.
____Później Dante prowadzi Babę do jego nowej kabiny mieszkalnej, którą ma współdzielić z trójką konserwatorów, oznaczonej numerem 23. Pokój jest większy niż kajuta elfa, lecz to zrozumiałe — jak trójka mężczyzn (przypuszczalnie) miałaby się pomieścić na, plus minus, pięciu metrach kwadratowych? Współlokatorów nie ma, są już dawno po śniadaniu i zapewne w trakcie wykonywania codziennych prac konserwatorskich.
____— Okej. Dziękuję. — Rozgląda się przez chwilę po pomieszczeniu, onieśmielony, obraca podarowany kluczyk w palcach prawej dłoni. Musi znaleźć odpowiednie miejsce, by go schować. Najadłby się wstydu, gdyby już pierwszego dnia gdzieś go zapodział. — Chyba… chyba gotowy. Możemy iść.
____Dante, jakby rozczulony stanem emocjonalnym kota, skraca dzielący ich dystans i więzi w pokrzepiającym uścisku, pozwalając Babie napawać się jego zapachem po raz ostatni, jak się ma okazać, tego dnia. Na deser, choć nie od razu, cmoka go czule w czoło. Blada twarz nabiera wyraźniejszych kolorów, a i z gardła dochodzą dźwięki zdradzające zadowolenie — urywane terkotanie.
____Jerrego nie znajdują nigdzie indziej, jak w tym samym składziku, z tą samą panienką, w podobnych, a jednak bardziej zaawansowanych, okolicznościach. Białowłosemu chce się śmiać, kiedy widzi potępieńczy grymas na twarzy szatyna, w porę dusi wybuch. Jerry’emu towarzyszy ten sam zapach, co kilka dni temu — mieszanka damskich perfum oraz nuty szałwii, gałki muszkatołowej, czy wreszcie ludzkich płynów ustrojowych i ostra woń pożądania.
____— My chyba nie w porę — mruczy pod nosem kot.
____— Szefie mój złoty, to taka tyciusia przerwa — Jerry raczy zastępcę kierownika pociągu przepraszającym grymasem, wychyliwszy głowę przez drzwi. — Właśnie się zbierałem!
____Odnalezienie Jerry’ego dokładnie w takim samym miejscu i stanie dwa razy pod rząd sprawia, że Dante pochmurnieje. Tupiąc lekko nogą, zakłada dłonie na piersi, po czym z wolna liczy do trzech.
____— Masz nowego pracownika, przyłóż się do swoich obowiązków zamiast przyjemności. Ostrzegałem Cię nie raz, że masz mi tak nie robić za często. Tymczasem co? Dwa razy w trzy dni! — Gani go, machając palcem wskazującym jak na niepokorne dziecko, po czym zamyka drzwi i odchodzi, nie chcąc słyszeć szybkiego numerka napędzanego dreszczykiem emocji.
____— Ale szefem jest dobrym. — Zapewnia Babę bez przekonania masując nasadę nosa.
____— Oczywiście. — Baba klepie konduktora po ramieniu, chce go uspokoić, bo widzi, jak bardzo zdenerwował go wyskok podwładnego. — Nie martw się, jeżeli tylko będę miał okazję, będę miał na niego oko i w razie potrzeby zbombarduję go masą pytań odnośnie pracy, żeby przypadkiem nie udał się na…
____Seks w składziku. Właśnie skończyli. Jerry podciąga na biodra bieliznę oraz spodnie, zapina wszystkie guziki beżowej koszuli, poprawia jej wymięte rękawy, podwijając wyżej, na dowidzenia całuje partnerkę w usta, wychodzi z mikroskopijnego pomieszczenia, ale zaraz cofa się z powrotem — kolejny całus — i w końcu zamyka za sobą drzwi. Ku przełożonemu idzie nieco żwawiej, niż to konieczne.
____— Widzisz, szefie, niedługo zabawiłem — konserwator szczerzy zęby w szerokim uśmiechu. — Przejmę Babę, szefie, wiesz, że ze mną włos mu z głowy nie spadnie. Pokażę szybciutko, co i jak, przydzielę może do jakiegoś solidnego składu, co by się podszkolił. — Przeczesuje włosy palcami, po czym zwraca się do samego kocura: — Ty dasz w ogóle radę? W nieciekawym jesteś stanie.
____No tak, zupełnie o tym zapomniał. Sztuczne siniaki, zadrapania zdobią jego twarz, przez co może sprawiać wrażenie niezdatnego do pracy.
____— Skoro tu jestem, to znaczy, że nie będę nikogo spowalniał swoją niedyspozycją.
____— Doskonale, więc idziemy. W pierwszej kolejności, trzeba będzie dopilnować uzupełnienia tych zbiorników na płyny gęstsze i rzadsze do łaźni, myślę, że akurat przy tym przyda mi się twoja pomoc. Reszta zespołu ma już przydzielone zadania, a zbiornikami zajmuję się osobiście.
____Chyba nie mam większego wyboru, wzdycha niemo Baba. Żegna się, dość oszczędnie jak na wypracowane standardy, z Dantem, który czym prędzej musi udać się do innej części pociągu, bo jak zapowiedział, konieczne będzie zebranie zamówień.
____Chłopak o ognistoczerwonych włosach i przenikliwych szafirowych oczach, prowadzi wpierw kota do magazynu z narzędziami, gdzie trzymane są wszystkie niezbędne akcesoria. Pokazuje i objaśnia, do czego służą poszczególne klucze, młotki, śrubokręty, pierścienie do wielozadaniowej, magicznej aparatury naprawczej oraz inne niezmiernie praktyczne gadżety. Wręcza Babie również roboczy strój, na który składają się ciemnogranatowe ogrodniczki z wszytymi ochraniaczami na kolanach oraz biodrach, gruby pas z sakiewkami i specjalnymi zamocowaniami na przydatne w codziennej pracy utensylia, ochronne obuwie w jego rozmiarze, kamizelka odblaskowa, wodoodporna kurtka, przypominająca wyglądem koszulę, a nie wierzchnie okrycie. Zapoznaje też nowego pracownika z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy. Kończy akurat na przystanku, na którym zaplanowano uzupełnienie zbiorników.
____Tego dnia już nie widział się z Nim. Widocznie zastępca kierownika pociągu miał ciekawsze i bardziej zajmujące rzeczy do roboty. Niemniej jednak Babie z godziny na godzinę humor się psuje, a myśli zalewa niekontrolowany przypływ obaw. Czy wszystko u niego w porządku? Czy znowu nie zlecono mu tysiąca niemożliwych do zrealizowania w pojedynkę zadań? Czy zjadł coś chociaż poza śniadaniem?
____Do pokoju wraca wycieńczony, głodny, śpiący, przygnębiony. Chwilę tylko poświęca na rozmowę z dwójką konserwatorów, z którymi odtąd miał dzielić czas oraz przestrzeń. Wydaje mu się, że właśnie tak wypada. Zapoznać się, wymienić kilka zdań, życzyć współlokatorom dobrego wypoczynku.
____Kładzie się na łóżku, przebrany w ubrania przesiąknięte Jego zapachem. Podwija koszulkę, by ostatni raz się nim zaciągnąć. Ogarnia go przyjemne ciepło.
____To ciepło utula go do snu.

____W życiu niektórych nadchodzi czasami taki szczególny czas, kiedy łatwiej jest nałożyć na twarz maskę, pod którą skryjesz wszystkie lęki i smutki. Chociaż jesteś wśród innych ludzi, dotrzymujących chętnie towarzystwa i z boku wszystko wygląda dobrze, w rzeczywistości wcale tak nie jest. Najgorsze w tym okresie jest to, że prawdę znasz jedynie ty sam, a otoczenie raczysz pięknie opakowanym kłamstwem.
____Babie doskwiera samotność, pomimo że otacza go wielu nowych znajomych. Tęskni, w zakamarkach własnej duszy skrywa przed światem to przepełniające go na wskroś uczucie. Z zewnątrz wszystko w porządku, tak może zdawać się na pierwszy rzut oka. Dante nie wie, skąd miałby wiedzieć. W ciągu dnia widzą się tylko przelotem, nie ma czasu na nic więcej, niż na wymienienie się spojrzeniami, a niekiedy przelotnymi uśmiechami, zapewniającymi nieszczerze, że jest okej. Kot po wielokroć wdaje się w rozmowy pomiędzy konserwatorami, żartuje z nimi, śmieje się. To jego sposób na uciszenie złych podszeptów. Przykrych myśli.
____Szczególnie ciężkie są wieczory po ciężkim dniu pracy, kiedy powieki przygniata zmęczenie. Ciało mówi — śpij — lecz pełna smutku psyche na to nie pozwala. Nuci na ucho ponure kołysanki, podsuwa w myślach obrazy jedynej osoby, którą naprawdę chciałby zobaczyć na nieco dłużej niż kilkanaście sekund, do której w przeciągu ledwo dwóch dni zdążył się tak przywiązać.
____Jerry odwiedza go zawsze po kolacji, pod pretekstem integracji z nowym członkiem zespołu. Z początku wieczory spędzają na rozmowach o minionym dniu, o zleconych im zadaniach, o tym, jak pyszne drugie śniadanie przygotowuje im za od jakiegoś czasu kuchnia — przełożony pierwszego zespołu konserwatorskiego zdradza, że wcześniej kucharze nie wkładali w kanapki tyle serca (możliwe, że wcielenie kocura w ich szeregi ma coś z tym wspólnego, a może to tylko zwykły zbieg okoliczności), przekazują sobie zasłyszane od innych pracowników pociągu wieści o tym i owym. Wizyta najczęściej przeciąga się do bardzo późnych godzin. Na tyle późnych, by głowę Jerry’ego nawiedzała myśl o wproszeniu się na noc do łóżka Baby.
____Pierwszej oraz drugiej nocy jest spokojnie, chłopak odchodzi, mocno zmęczony, ale zamiast na schadzkę w składziku, kieruje się prosto do współdzielonej z szefem drugiego zespołu sypialni.
____Trzecia noc, tym razem zasypia na siedząco, z głową na materacu. Kocur z grzeczności nie wygania go, ale czuje się na tyle niezręcznie, że zmienia postać i kładzie się zwinięty w kulkę, z łapkami wciśniętymi pod brodę i ogonkiem opatulającym go od tylnych kończyn po sam czubek noska, wilgotnego i tak różowego jak naga łodyga rabarbaru. Gdy w takim stanie zastaje go o świcie zziębnięty z lekka Jerry, nie może się powstrzymać od pogładzenia miękkiego futerka na grzbiecie, przejechaniu czule palcami po kocim łepku, chwyceniu za jedną z łap i wycałowaniu jej opuszków. Trudno mieć o to pretensje, niejeden nie zdołałby się oprzeć takiemu obrazkowi. Pierwsza myśl Baby, kiedy już przegania z powiek sen — to Dante! Ale nie. To nie Dante. Świadomość tego, kto go z rana pieści jest zaskakująca i przygnębiająca jednocześnie.
____To chyba po tej nocy dochodzi do jednego, bardzo intrygującego odkrycia. Ognistowłosy od pamiętnego incydentu z kochanką nie odwiedza jej. Nie towarzyszy mu ten charakterystyczny kwiatowy zapach, którym ona przesiąknęła. Czyżby upomnienie ze strony zastępcy konduktora podziałało? Fiołkowookiemu bardzo by na tym zależało. Im mniej kłopotów ten gagatek sprawia, tym szczęśliwszy jest sam Dante.
____Chyba nie trzeba wspominać, że powód braku odwiedzin w składziku namiętności i szybkich numerków spowodowany jest czymś innym?
____Czwarta, piąta, szósta noc. Punkty kulminacyjne. Rozpoznanie w terenie, badanie reakcji, testowanie, na co dokładnie białowłosy pozwoli, a co wywoła u niego stanowczy sprzeciw. Jerry uwielbia takie gierki. Czuje się wtedy jak ryba w wodzie. Tu musnąć, tam położyć na dłużej rękę, ścisnąć niby niespecjalnie. Posłać jeden czy dwa gorące spojrzenia, zmniejszyć dystans. Babie nie przeszkadzają rozmowy o wszystkim i o niczym. Odrobinę poprawiają stan przesiąkniętego nostalgią serduszka, bo są łudząco podobne do tych, które prowadzili z Nim przed snem. Nie wie natomiast, co powinien sądzić o przeczesywaniu kosmyków włosów palcami, o proponowanym po wielokroć rozmasowaniu pleców. W przypadku pierwszego, nie daje rady nawet pisnąć słówka, bo chłopak sam wydaje sobie na to zgodę, nie pytając o nią wcale. Po skalpie rozchodzą się dreszcze, przyjemne. A jednak czuje się z tym trochę nie w porządku. Jeżeli chodzi o drugie, kot wykręca się jakąś zręczną wymówką o konieczności skorzystania z toalety. I idzie, z nadzieją, że przełożony tym razem da mu święty spokój. Lecz, jak to mówią, nadzieja matką głupich. Baba jest szczególnie głupi, bo Jerry ani myśli go zostawiać na pastwę samotności.
____Niesamowite jest to, że współlokatorzy zawsze wychodzą na jakiś czas przed odwiedzinami Jerry’ego. Jak dotąd nie zapytał dokąd idą. Jak dotąd nie zabrał się z nimi, na swoje nieszczęście.
____Dotyk u ludzi jest czymś naturalnym, to jeden ze sposobów komunikacji. Z tym nie ma co dyskutować. Wiele razy widział, jak pracownicy pociągu dotykają się, przytulają, całują się w policzek albo czoło, na powitanie, pożegnanie, w celu uspokojenia siebie nawzajem. To nie wyraz jakiś szczególnych względów. Tak to sobie tłumaczy, w momencie, gdy Jerry stara się odbić kształt własnych ust na czubku jego głowy. Nie podoba mu się chwila, w której chłopak posuwa się o krok dalej, kładzie dłoń na jego policzku, drugą wsuwa zręcznie pod koszulkę i palcami bada brzuch, podbrzusze, pierwszą linię włosków na wzgórku łonowym. Ciało twierdzi co innego, ogarnia je tajemnicze ciepło z domieszką elektryzującego mrowienia, przeszywającego dolną partię tułowia. Czerwona lampka, zapala się z opóźnieniem, w ostatniej chwili, bo palce łapały już za skrawek bielizny. Z człowieka przeistacza się w czworonoga, fuka na zbyt rozochoconego młodzieńca, wywija złowrogo ogonem i czmycha z pomieszczenia.
____Schronienie znajduje w którymś z wagonów drugiej klasy. Posłuży mu za nie pozostawiony przez kogoś kaszmirowy szal, intensywnie zielony. Zielony jak Jego oczy. Kot układa się na nim w pozycji na chlebek, mruczy sobie, aż nie spowije go sen.
____Następnego dnia przy śniadaniu wymruczał przeprosiny, dodając coś o słabej kontroli nad własnym popędem. Baba przyjmuje je. Intuicja, z drugiej strony, nakazuje pozostać czujnym.
____Siódmej nocy nie przyszedł od razu. Baba wykorzystuje jego nieobecność, pracując już na oparach, ma zamiar porządnie się wyspać. Wpada na pomysł, idealny w swej prostocie — Dante! Dante go przyjmie, na pewno!
____Wyobraźcie sobie ten ogromny zawód, jakiego doświadcza, gdy szatyna nie zastaje w pokoju. No tak, tego się można było spodziewać. Dante zajmuje dość odpowiedzialne stanowisko, często lista jego obowiązków ciągnie się na kilka stron, zapisanych drobnym maczkiem. Nic dziwnego, że zaraz po kolacji nie ma go w łóżku, a drzwi zamknięte na cztery spusty. Nijak dostać się do środka.
____I znowu, noc spędza na szalu. Średnio wygodnie, ale za to spokojnie. Dopóki do przedziału nie wparowuje jakaś obładowana walizkami, pakunkami i z wyjącym wniebogłosy zawiniątkiem, które tak mocno przyciska do piersi. Siada, rozrzucając rzeczy osobiste na siedzenia naprzeciw siebie, kołysze płaczące dziecko, powtarza w kółko: ćśśś, ćśśśśś, ćśś, cśśśśśś. Na nic to.
____Szlag!, Kurwa!, Japierdole!, klnie w myślach. Dajcie mi spać!
____Chwyta szal w zęby, wściekły, ciągnie przez całą długość wagonu ku wyjściu, chwilę szarpie się z nim, gdy przypadkiem zahacza o wyszczerbioną listwę. Na korytarzu układa go w gniazdko, na podłodze w kącie (do półki, zawalonej kurzem, zapasem utytłanych w smarze ścierek, nie da rady zataszczyć długiego elementu odzienia). Kiedy życie daje ci cytryny… i tak dalej.
____Kolejny dzień. Baba pracuje z grupą, którą już całkiem dobrze poznał. Szli właśnie na obchód do wagonów drugiej klasy, zerknąć czy wszystko tam w porządku, bo ktoś skarżył się na niedomykające się drzwi w toalecie. Mijali wiele osób — od pokojówek, po zaopatrzeniowców, kelnerów, osobistych konsjerżów wielmożnych panów, a w końcu i pasażerów. Nie zwraca aż takiej uwagi na obcych twarzach, szuka tej jednej, jedynej, ulubionej. Może szczęście dopisze, może mignie w przelocie.
____Jest!
____Nie śmie go zatrzymywać, patrzy tęsknie za nim, gdy się mijają. Ale Dante nie pędzi na złamanie karku, nie spieszy się. Nawet przystaje, macha na przywitanie. To mu się śni? Nie, pamięta, że dzisiaj wstawał, na pewno się budził. Czuje muśnięcie czyichś palców na nadgarstku. Sam przystaje, nie zważając na drużynę, która nie przerywa marszu. Dante otwiera usta, chce coś powiedzieć.
____Szrr! Iiiiiiiiiiiiiiiiik!
____Pociągiem szarpnęło. Baba traci na moment równowagę. Będąc samemu, łatwiej byłoby mu ją odzyskać (w końcu jest kotem). Staje się to jednak niemożliwe, bo z impetem wpada na niego Dante. Biorąc pod uwagę gwałtowność manewru oraz siłę, z jaką leci na niego chłopak, upadek zdaje się nieunikniony. I faktycznie, chwyciwszy w ramiona konduktora, kot leci na niemiłe spotkanie z podłogą. Uderzenie potylicą amortyzuje w porę podłożona pod nią ręka, głowa szczęśliwie nie ucierpiała.
____— Ojej... — Próbuje wyczuć, czy wszystkie kości są na swoim miejscu. Nie zalewa go gwałtowna fala bólu, więc jest dobrze. — Nie, nic mi nie jest. A ty? Z ręką w porządku?
____Odpowiedzi się nie doczeka, Dante jak najszybciej chce się dowiedzieć, dlaczego pociąg awaryjnie zahamował. Oferuje gestem pomoc w podniesieniu się, ten zostaje natychmiast przyjęty. Zaraz więc dwójka mężczyzn, jeden z brązową czupryną, drugi z białą, biegną na przód, do drzwi, w które konduktor wkłada magiczny klucz. I zamiast kolejnego wagonu pasażerskiego, oczom ukazuje się wnętrze lokomotywy, wspaniałe królestwo maszynistów.
____Kot przepycha się w ślad za przełożonym, jest tak samo ciekaw, co doprowadziło do tak radykalnych decyzji. Trudno to przeoczyć. Na torach spoczywa tona, nie, pięć ton mieniącego się w promieniach słońca śniegu. Gdyby lawina trafiła w lokomotywę, bez problemu zepchnęłaby ją z torów, zupełnie jak znudzone dziecko drewnianą zabawkę. W ślad za nią poszłyby prawdopodobnie wszystkie wagony, te widzialne z zewnątrz, i te skryte przed ludzkim wzrokiem.
____Po krótkiej naradzie Dante wzywa pług. Baba w tym czasie przygląda się z bezpiecznej odległości wajchom, korbkom, dźwigniom, wskaźnikom, które chwilowo zamarły w jednym miejscu. Maszyniści krzątają się po pomieszczeniu, nie zwracają na niego większej uwagi, dopóki za bardzo nie zbliża się do aparatury. Muszą sprawdzić wszystkie parametry zgodnie z procedurą zanim wycofają pociąg do rozwidlenia. Zaraz do środka wpada też członkini zespołu konduktorskiego. Dante informuje ją w międzyczasie o zaistniałych utrudnieniach, nakazuje czym prędzej nadać odpowiedni komunikat pasażerom pociągu.
____— I co? Przyjadą to usunąć? Co mówili? Na długo będziemy musieli się zatrzymać na tym targu gnomów? — zasypuje pytaniami szatyna.

____— Dobrze, dobrze, przepraszam, masz rację. — Spuszcza wzrok zakłopotany. Słucha.
____A więc ich pociąg nie jest jedynym środkiem transportu międzywymiarowego. Baba nie potrafi odpowiedzieć samemu sobie, dlaczego zakładał, że jest inaczej. Przecież to całkiem racjonalne, założyć przedsiębiorstwo kolejowe z mnóstwem połączeń i linii, żeby spełnić oczekiwania każdego chętnego do skorzystania z usługi pasażera, a mówimy tu o całym Wszechświecie, jakkolwiek wymagający by nie był. Oczywiście, magia sprawia, że zadanie staje się prostsze do zrealizowania, ale nie należy umniejszać roli zatrudnionych pracowników — co by o nich nie mówić, to oni przyczyniali się do prawidłowego funkcjonowania całego pociągu, a oprócz tego starali się dochować najwyższych standardów obsługi podróżujących. Ciężkie i bardzo wycieńczające zajęcie. Skoro połączeń jest więcej, najwyraźniej jest na nie zapotrzebowanie, co oznacza, że liczba pasażerów osiąga tysięcy, jeżeli nie milionów, i pewnie w podobnym zakresie oscyluje ilość pracowników.
____Z zamyślenia wyrywa go Dante, ujmując jego ciepłą dłoń. Baba zerka na niego trochę zaskoczony, nigdy go w takim stanie nie widział, to normalne? Jąka się i plącze, z wypowiedzi da się wysunąć prosty wniosek — chce mu zaproponować wspólne zwiedzanie gnomiego targu. Mruga, raz, dwa razy, trzy. Na twarzy wykwita szeroki uśmiech. Splata razem ich palce, ściska, żeby podkreślić ogrom radości, który mu niespecjalnie tym niespójnie skonstruowanym pytaniem sprawił. I zaraz obejmuje go ramieniem, przyciskając jego ciało do własnego boku.
____— Jeszcze pytasz! — Pewnie, że tego chce. Z kim innym miałby spędzić nadprogramowe godziny wolnego czasu, jeśli nie z nim?
____Chłopak odsuwa się w samą porę, bo jeden z maszynistów chce przekazać mu coś ważnego. Potem dołącza się drugi. Konduktor pracuje około trzech miesięcy, możliwe że nie miał wcześniej tej wątpliwej przyjemności z lawiną blokującą przejazd, ich cenne wskazówki oraz objaśnienia naprawdę ułatwiają sprawę, wiadomo co, po co, jak i kiedy. Baba także jest im za nie wdzięczny, ponieważ oszczędzają Dantemu nerwów.
____Kocurowi wręczono przypominającą długością sukienkę kurtkę z obszyciami z grubego futra. Po zapachu można stwierdzić, że nie zostało ściągnięte z żadnego zwierzęcia, jego pochodzenie jest albo sztuczne, albo magiczne, nie można być pewnym do końca. Zakłada ją w pośpiechu, gdy szatyn ciągnie go do jedynych otwartych drzwi w pomieszczeniu.
____Wspinają się obaj na dach lokomotywy. Tak jak ostrzegał ich maszynista, jest miejscami pokryty lodem, na którym łatwo się poślizgnąć. Upadek z tej wysokości, nawet jeżeli pociąg jedzie powoli, wiązałby się z uszkodzeniem kończyn. Baba ostrożnie stawia każdy krok, asekurując jednocześnie osobę przed nim. Nic złego się nie stało, a oni usiedli w suchym miejscu, okryli głowy kapturami i zwrócili oczy na ogromną górę, z której osunęła się na tory ogromna śnieżna czapa. Widok zapiera kotu dech w piersiach. Jest wielka. Wielka i złowroga. Lecz jednocześnie cudowna. Za sprawą śniegu błyszczy się, odbija kolory zachodzącego powolutku słońca. Zupełnie jak kobieta przybrana w strojną sukienkę na balu.
____W miarę oddalania się od Kruczego Dziobu, to, co widzą, również ulega zmianom. Baba widoki chłonie całym sobą, wpatruje się w piękno w czystej postaci oczami pełnymi ogników zachwytu, z lekko rozchylonymi ustami, w które łapał mroźne powietrze. Jest kompletnie oczarowany.
____Aura lasu przypada mu do gustu najbardziej. Ciszę mąci wyłącznie miarowe postukiwanie kół, ich skrzyp na łagodnych zakrętach. Drzewa przystrojone w białe szaty, okalają ich wysoko nad głowami, czasami tylko zrzucając im odrobinę sypkiego puchu na powitanie. Jechali tak przez jakiś czas, raczyli przebodźcowane ciała i dusze spokojem puszczy, ramię przy ramieniu. Białowłosy oddycha głęboko przez nos, chce zapamiętać towarzyszący tej chwili gęsty zapach. Igliwie, zmarznięta kora, para z komina lokomotywy, wilgotne runo, żywica. Aż przymyka oczy.
____— Huh? — Otwiera jedno oko. — Co?
____Coś spada mu na głowę i rozbryzguje się na ramiona. Śnieg. Ale za co!? Patrzy na Dantego, ten jest równie zdziwiony, co on. Obaj zadarli głowy do góry. Wiewióry. Niby normalne, ale normalne wiewiórki nie rzucają w przypadkowych ludzi śniegiem, gdy ci spacerują po lesie.
____— Co je tak rozzłościło? Wredoty jedne — obrusza się kocur.
____Pędzą jedna za drugą, w idealnym szyku, rzucając co jakiś czas lepione w pośpiechu śnieżki. Czasem trafiają, innym razem pudłują. Babie nie podoba się całe to przedstawienie, jakby stworzonka nie mogły zostawić ich w spokoju, w końcu nic złego nie zrobili — są przejazdem, siedzą grzecznie na dachu i obserwują z tej perspektywy las. Nawet zbyt wiele nie odzywali się do siebie! Brr. Gdyby tylko sytuacja na to pozwalała, szybko pokazałby tej niewychowanej bandzie, kto tu jest górą. Tak przynajmniej sobie to wyobraża.
____Dante chichocze. Z jego powodu. Wygląda komicznie, cały bielusieńki. Też parska. Zabawne. Chłopak postanawia palcami strzepać tych pasażerów na gapę z kocich rzęs, położywszy mu wcześniej przemarznięte na kość dłonie na policzkach. Baba aż drży, a pod kurtką wszystkie włoski stają na baczność, jakby salutowały jakiemuś generałowi.
____— Może być, ale weźmiemy też coś dobrego do zjedzenia, tobie przydałaby się jakaś rozgrzewająca zupa, ręce masz zimne i nos czerwony!
____Gnomia osada ma swój urok, lecz kot wcale nie chciałby w niej mieszkać. Za zimno. Zbyt… chłodno i pusto, nawet mimo tylu ozdób. Kryształowy domek? Wizualnie robi wrażenie, ale czy jest dostatecznie przytulny? I przechadzanie się wciąż i wciąż, tymi samymi biało-jasnoniebieskimi ścieżkami, mijanie codziennie tych samych obiektów, w tym samym układzie i stanie, to musi być okropne. Zdominowane przez śnieg i lód otoczenie nie może konkurować z najbardziej pustą łąką. W jej trawach przecież tyle się dzieje!
____— Idziemy, prędko. Nie zniosę dłużej widoku ciebie tak zziębniętego! — Splata z nim palce, ciągnie z powrotem ku drabinie, kieruje się tam z największą ostrożnością, co by nie poprowadzić Dantego na śliską pułapkę. — Mam nadzieję, że mówiąc o tej szafie, w której czeka kożuszek, masz na myśli tę w twoim pokoju? Nie? Nawet jeśli nie, magia musi podziałać, bieganie po pociągu w tej chwili jest nam nie na rękę, jeszcze cię staruszek dopadnie i tyle z naszego zwiedzania! No i ci wszyscy zniecierpliwieni pasażerowie, pomyśl tylko!
____Magia faktycznie podziałała, bo dwa ciepłe okrycia wierzchnie z wyprawionej owczej skóry czekają na wieszakach w garderobie konduktora. W głębokich kieszeniach znajdują także czapki — Dantemu trafia się zwyczajna czapka z wielkim puchatym pomponem, w żółtym kolorze; Babie uszatka z pomponem, beżowa — a także parę wełnianych rękawiczek z odkrywanymi palcami oraz szaliki, również wełniane. Oprócz tego pod kożuchami na wieszakach zawieszone są także ciepłe sweterki we wzory. Dante znajduje wśród butów dwie nowe pary ocieplanych wysokich butów, idealnych na tę pogodę.
____Ubranie się zajmuje tylko chwileczkę, a jednak nie obyło się bez pomocy bardziej doświadczonego kolegi. Szatyn z największą troską upewnia się, czy zaproszony przez niego na przechadzkę zapiął wszystkie guziki kurtki, czy dokładnie owinął szyję szalikiem, by zimne powietrze nie miało jak się do niej dostać. Dopiero po tym opuścili wagon, wyszli na świeże powietrze.
____Nie zrobili pięciu kroków, a już przy Babie zjawia się Jerry, ubrany w podobny zimowy zestaw, tyle że z innego koloru czapką, szalikiem i rękawiczkami. Jemu trafiła się z kolei płaski kaszkiet w zielono-czarną kratkę, spod niej na wszystkie strony rozchodzą się krwistoczerwone włosy.
____— Tu jesteś, Babo. Szukałem cię! — przewiesza mu rękę przez ramię. — Wygląda na to, że chwilę tu zabawimy. O, szefie, witam! Pozwolisz, że porwę Babę na małe piwo? — Wykrzywia buzię w szerokim uśmiechu, patrzy Dantemu prosto w oczy. — Wiesz, jak jest, szefie, nie wiadomo, ile dokładnie czasu zajmie to całe odśnieżanie, a zanim pług przyjedzie — to ho, ho! — może się okazać, że tu pośpimy. Jedno piwko, szefie! No dobrze, ze dwa! Maksymalnie! Chłopacy z pierwszej zmiany też idą. Co ty na to, Babo?
____ — Wiesz, ja... — próbuje ubrać odmowę w ładne słowa, ale przełożony mu przerywa.
____— No dalej, chodź. — Cmoka niezadowolony. — Nie wszystkich poznałeś, nie wszyscy poznali ciebie, następnej takiej okazji może już nie być.
____I ciągnie go w stronę kolorowych straganów, od których bucha niesamowite ciepło. Dante stoi w miejscu, lekko zmieszany, mrucząc słowa zachęty. A idź, a skorzystaj z zaproszenia, a Jerry ma rację, taka okazja może się nie powtórzyć, a z nimi na pewno spędzisz wspaniale czas, a nie przejmuj się mną.
____Właśnie, że nie! I ma po dziurki w nosie tego całego Jerry’ego, jego paskudnego obycia w stosunku do innych ludzi. Jeżeli ktoś ma go nauczyć, że nie każdy ma ochotę robić dokładnie to, czego on sobie zapragnął, to tym kimś jest właśnie Baba!
____— Jerry. Posłuchaj. — Zapiera się, zrzuca z ramienia jego rękę, na tyle spokojnie i uprzejmie, jak tylko pozwala mu na to irytacja. Robi parę kroków w tył, tak żeby zrównać się znowu z Dantem. — Już ktoś cię uprzedził z zaproszeniem, więc wybacz, ale już postanowiłem, że z tym kimś spędzę czas wolny. Trochę nieuprzejmie byłoby teraz spławiać tę osobę, tylko dlatego, że wpadliście za późno na pomysł z integracją przy piwie.
____— No a chłopaki? — nie daje za wygraną. — Wszyscy na ciebie czekają, co im mam powiedzieć?
____ — Prawdę. Oj, nie rób takiej miny, jestem pewien, że zrozumieją. A jeżeli nie, to cóż, jakoś sobie poradzicie ten jeden raz beze mnie.
____Wciska zimny nosek w policzek chłopaka w pomponiastej czapce, wciąż rzucającego zapewnienia o tym, że może bez problemu i pretensji z jego strony odejść. Lewą ręką obejmuje go w pasie, by zatamować potok niepotrzebnych słów. Ani mu się śni go zostawiać!
____— Kto pierwszy, ten lepszy. A tego grzańca ci nie odpuszczę, nawet o tym nie myśl! — wygraża mu odkrytym palcem.
____Jerry macha ręką, zrezygnowany i trochę zły. Odchodzi, mamrocząc coś pod nosem. Śnieg skrzypi pod jego butami, ale z czasem dźwięki stają się coraz cichsze i cichsze, aż zupełnie giną, zagłuszone gwarem, dobiegającym z targu.

____— Absolutnie pewien. Bardziej pewnym niż teraz być nie mogę — szturcha czubkiem nosa jego nos. Zimny! Podnosi rękę w górę, by popacać go z uczuciem po pomponie. — Bardzo grzeczny Dante, grzeczny. Więc dalej, prowadź!
____Szli po rękę żwawym krokiem, Baba rozgląda się w trakcie wycieczki na boki. Z wszystkich stron otaczają ich nieduże, ale wyróżniające się mnogością kolorów i najróżniejszych zapachów straganiki, prowadzone przez łebskie lodowe gnomy. Są na nich i książki zapisane w dziwacznym alfabecie, i kawa z korzennymi przyprawami, lokalne piwo i pędzony w zaciszu kryształowych chatek bimberek, gorąca czekolada i wyroby rękodzielnicze — ponawlekane na prosty rzemyk paciorki, najróżniejszego kształtu i formy kolczyki, bransoletki, pierścionki z kamieniami, z żywicą i zastygłymi w niej kwiatami czy owadami; rzeźby z drewna, dekoracje, woskowe świece (zapachowe i bezzapachowe), obrazki malowane farbami z naturalnych barwników, płaskorzeźby, magiczne amulety ochronne, pamiątkowe szale, chusty, czapki, rękawiczki, swetry oraz kalesony, tak męskie jak damskie, termoizolacyjna bielizna — do tego miszmaszu dochodzą jeszcze składniki alchemiczne, niespotykane w żadnej innej części galaktyki; no i przede wszystkim jedzenie, cała masa jedzenia, a wszystko podawane na ciepło!
____Nic konkretnego nie wpada mu w oko, za duży wybór! Jest jeszcze kwestia pieniędzy, bo kot nie otrzymał jeszcze zapłaty za pracę, zbyt krótko pracował w pociągu. Trochę głupio jest mu prosić o kredyt drugą osobę. Głupio i niezręcznie, więc nie będzie specjalnie skupiał na czymś większej, niż to konieczne, uwagi.
____— Wystarczy, że ograniczymy się do grzanego wina i czegoś pysznego do jedzenia… — mówi trochę głośniej, by go usłyszał. — Wszystko oddam, z należytą rekompensatą za pożyczkę.
____Zdawało mu się, czy chłopak coś do niego szepcze? Chce zapytać, ale właśnie w tym momencie do nosa Dantego dociera charakterystyczny zapach suszonych pąków goździka. Baba też go czuje! Ruszają w ślad za wonią przyprawy, która wiedzie ich prosto do obładowanego z każdej strony beczkami stoiska. Pracuje przy nim trójka gnomów, jeden w skórzanym fartuchu z wyciętym na piersi emblematem, przywodzącym na myśl drewniany kufel; drugi i trzeci ze śmiesznie powykręcanymi ku dołowi nosami, także w brązowych fartuchach, tyle że bez znaku.
____Stają w kolejce, podejmując niezobowiązującą rozmowę.
____— Ogon? — kot naiwnie zerka za siebie, szuka tam własnej puszystej kity. — Nie, to nie mój.
____Lecz Dante nie o takim ogonie. Chłopak wychyla się i krzyczy do osoby, której sylwetkę chwilę później za wyrzeźbioną w lodzie latarnią dostrzegają oczka w kolorze fiołków. Quinn zupełnie nie spodziewała się, że zostanie tak szybko wykryta. Miała nadzieję poobserwować ich jeszcze przynajmniej z pół godziny! Więcej by nie wytrzymała. Nie ma rady, nie może dalej ukrywać się w kiepskiej kryjówce, podchodzi do dwójki.
____Quinn wygląda inaczej niż zwykle. Pofalowane na końcówkach jasne włosy są rozpuszczone, spadają kaskadą po plecach, ramionach i piersiach. Ma na sobie śnieżnobiały futrzany toczek, grubą kurtkę w tym samym kolorze, z szerokim paskiem o bogato zdobionej ornamentami sprzączce, którym obwiązała się w pasie; ręce przed zimnem skrywa w mufce zrobionej ze białego futra; spod kurtki wylewa się długa rozkloszowana spódnica w kolorze śmietany, a na nogach spoczywają starannie wypastowane, podkute jasnobrązowe buty za kostkę. No, pomysł na kamuflaż jest niezły, choć na dłuższą metę się nie sprawdził.
____— Randka? — Baba zerka po towarzyszu, z którym zaraz ma napić się rozgrzewającego trunku z dodatkiem przypraw — cynamonu, goździków, kardamonu —świeżego imbiru, miodu, mandarynek, także pomarańczy.
____— Tak, kwiatuszku, rand-ka! — wesoło powtarza Quinn. — A skoro już na niej jesteście, jakim musiałabym być potworem, żeby wyłudzać od ciebie pieniądze na jakiegoś grzańca — z tym zwraca się do Dantego. — Sama wam go postawię! A co! W końcu jestem dobrą wróżką tego kiełkującego związku.
____I jak mówi, tak czyni. Kolejka szybko się przesuwa, po chwili są już na jej czele. Dziewczyna prosi gnoma o dwa duże kufle grzańca oraz o dwa mniejsze — na spróbowanie dla siebie i brata. Potem z kieszeni kurtki wyciąga zawiniątko, które rozplątuje dopiero przy wysokim stole przed straganem. To pierniki.
____— Po jednym, bardzo proszę. Świeżo wyjęte z piekarnika! Część wysypała nam się z blachy podczas awaryjnego hamowania, więc do gości już niestety nie trafią i trzeba zrobić nowe, ale te zarezerwowałam specjalnie dla was, chłopcy. No i jeszcze po jednym dla mnie i Finna. Taka ze mnie wspaniała siostrzyczka! — mówiąc to, wgryzła zęby w ciastko.
____— No rzeczywiście, o lepszej nie można marzyć — odzywa się ktoś za ich plecami.
____Quinn aż podskakuje.
____— Chcesz, żebym się zakrztusiła!? — wrzeszczy na bliźniaka. — A tyle razy ci powtarzałam, nie zakradaj się do siostry! I co, i co?
____— Przecież się nie zakradałem… — Finn rozkłada ręce. — Nie moja wina, że ty się tak wszystkiego panicznie boisz. Ja tylko spokojnie podszedłem, a słysząc twoje wychwalanie się, chciałem tylko potwierdzić, że się z tym zdecydowanie zgadzam.
____— Wiesz co, ty to się już lepiej nie odzywaj. — Wręcza bratu kubek z parującym napojem, a do buzi wpycha mu piernikowego ludka. — Idziemy, obiecałeś mi kolczyki z niezapominajką w żywicy!
____I poszli albo raczej pognali. Biedny Finn, myśli sobie Baba, ledwo się zjawił, a już go stąd wywlekła. Może miał ochotę z nimi trochę porozmawiać. Posocjalizować się. Wychylić wspólnie intensywnego w smaku i kolorze grzańca, wznieść parę toastów na zdrowie.
____— Wytłumaczysz mi, proszę, na czym polega owa randka, jak to nazwała Quinn? — Pyta na poważnie i serio. Jakoś nigdy to słowo o uszy mu się nie obiło. — To jest wtedy, kiedy jest się na gnomim targu z kimś? Dlatego się tak stresowałeś przed zapytaniem mnie o towarzyszenie ci dzisiaj? Czy w takim razie Finn i Quinn też na są randce? To takie spotkanie, dobrze myślę?
____Tajemniczy właściciel maleńkich oczek pobłyskujących w ciemności pochyla się nad kolejnym koszem na zapleczu, gdzie trzymano zapasy oraz odpadki, głównie skórki owoców, puste słoiki po miodzie, syropach malinowo-cytrynowych oraz całe masy szklanych butelek ze zwężaną szyjką, spoczywających bezpiecznie w przegródkach specjalnej szafki. Wyciąga z niego wszystko, co jest zdatne do pożarcia, mlaska zawzięcie jęzorem, próbując wycisnąć nim resztę soku z pomarańczy.
____Gnomom serwującym grzane wino kończy się dwudziesty słój miodu lipowego, najmłodszy idzie więc po kolejny. Zapasy stoją na drewnianych regałach, tworzących literę L, drobna istotka sięga po naczynie z odpowiednią etykietą automatycznie. Już ma wracać, gdy słyszy jak starszy woła:
____— Goździki na wyczerpaniu, weź goździki!
____Odwraca się, a przed nim, jak z podziemi, wyrasta i pręży się wielka jak lodowa chatka kreatura, wyciągnięta prosto z upiornych bajek, którymi raczy się niegrzeczne dzieci. Ropucho-żółwio-babok.
____— AaAAAaaAaaaaAAAAAAAaAaAaaaaaAAAaaAAAaaaAAAAaaaaAA!!!

____Mróz panoszy się na dobre. Szczypie w nos, policzki, odkryte palce u obu rąk. W przypadku gnomów ta szczypawka gryzie końcówki spiczastych, wielkich uszu, których nie sposób zakryć standardową czapką. Słońce dawno już opuściło podgórze, temperatura spada stopniowo. Już za chwil parę poza granicami lodowego miasteczka bez odpowiedniego zabezpieczenia, na przykład w termiczną odzież, będzie nie do wytrzymania.
____Baba cieszy się, że trafili akurat do najbardziej oblężonego stoiska z grzanym winem. Jest pierwszorzędne. Przyprawy, którymi doprawiono wieloowocowy czerwony trunek, doskonale rozgrzewają od środka. Pierniczek zjedzony od razu po jego otrzymaniu, idealnie dopełnia całości. Brzuszek kota cieszy się, że jego właściciel tak go dziś rozpieszcza!
____Naręcze najpiękniejszych fiołków na ziemi, zaklętych we dwie idealnie okrągłe tarczki, zdobiące jego twarz, odbijają w sobie, niczym tafla spokojnego jeziora, wszystkie pobliskie światełka. Błyszczą na złoto, biało, różowo, niebiesko. Piękne oczy widzą, że Dante przymierza się do odpowiedzi na właśnie zadane pytanie. Dostrzegają, jak uporczywą walkę toczą jego myśli. Śledzą czujnie zmieniające się oblicze chłopaka, który sięga po kufel, podsuwa go sobie do ust. Tym gestem gwarantuje sobie kolejnych paręnaście sekund na zastanowienie. Lecz odpowiedzi, przynajmniej na razie, kocur się nie doczeka.
____Wrzask młodego i niedoświadczonego w kontaktach z brzydkim potworkiem lodowego gnoma jest zrozumiały. Baba na jego miejscu pewnie zareagowałby podobnie. Ale nie jest w jego skórze, więc zaczyna niespokojnie strzyc wzrokiem. Zerka na Dantego, a właściwie na jego plecy, bo chłopak zasłonił go własnym ciałem, to ogląda poczynania spanikowanego tłumu, biegnącego przed siebie, na oślep. Ludzie oraz inne człekowate wpadali jeden na drugiego, przewracając się tym na wydeptaną w śniegu ścieżkę. Obraz nędzy i rozpaczy.
____Konduktor w żółtej czapce z pomponem zachowuje zimną krew (jako jeden z niewielu w zasięgu wzroku). Zamiast rzucić się do ucieczki i najpewniej paść ofiarą jakiegoś pędzącego gapy, zadaje kilka istotnych pytań. Już wiadomo, jak nazywa się owa rozkoszna paskuda, która wywołała ogromne zamieszanie podszywane strachem niewiedzy, oraz że nie jest ona wcale groźna (z zastrzeżeniem, że samemu nie jest się czymś smakowitym do pożarcia).
____Smeferlock nie jest zainteresowany dwójką młodych mężczyzn, potencjalnie przebywających na tak zwanej randce, dopóki jeden z nich niemądrze sięga po czekoladowo brązowego ludzika z naderwaną nóżką.
____Nie ruszaj się, ktoś podpowiada.
____Baba nie rusza się ani na milimetr, chociaż z jego perspektywy wcale nie widać, żeby to nieboskie stworzenie patrzyło w ich stronę. To wcale jednak nie sprawi, że się fakty zmienią. Bo pierniczek budzi szalone zainteresowanie u Smeferlocka. Na tyle ogromne, by bestia także zamarła, z beczułką najlepszego wina na całym gnomim targu w wcale niepokaźnych rozmiarów łapskach.
____Pewien nieznajomy lodowy gnom zdobywa się na odwagę i poczłapuje ostrożnie, bacząc na to, aby stworzenia nie rozjuszyć niepotrzebnie, do Dantego i Baby. Staje obok. W kocią rękę, odzianą w wełnianą rękawiczkę, wciska ciemnego pierniczka o kształcie gwiazdki. Chwyta za róg kożuszka, ciągnie. Białowłosy stawia kroczek do tyłu, potem drugi, a potem jeszcze trzeci, każdy większy od poprzedniego. Idzie z gnomem wzdłuż ścieżki, biegnącej przez centralną część targowiska. Ta ścieżynka wiedzie aż do jego końca, a następnie równolegle do rządku identycznych kryształowych chatek, na skraj miasteczka. Przy ostatnim domeczku droga skręca lekko w prawo, w oświetlony lampionami zagajnik, a stamtąd nad jezioro, przykryte mętną warstwą lodu, na którym to maluchy uczą się jeździć na łyżwach.
____Wieść o konieczności zmobilizowania wszystkich dostępnych w okolicy pierniczków szybko się roznosi, tak wśród mieszkańców górskiej osady, tak pośród pasażerów oraz załogi obu pociągów. Nowinę słyszy także Quinn z Finnem.
____Chyba nikogo nie zaskoczy informacja, że rodzeństwo zaraz zwołało swoich kuchennych pomocników i biegiem do Międzywymiarowego Ekspresu numer 77. Wciąż świeże i obłędnie pachnące wypieki przeznaczone do utylizacji leżą na dziesięciu blachach. Na tę okazję nadadzą się idealnie!
____Po chwili mieszkańcom oraz chętnym do pomocy podróżującym przekazywane są pojedyncze pierniczki, a te z ręki do ręki, trafiają co rusz do nowych właścicieli, którzy podają je dalej i dalej, aż do samego jądra felernych wydarzeń.
____Smeferlocka na długo nie można mamić pojedynczym, odległym ciasteczkiem. Jest głodny. Musi zaspokoić czym prędzej głód. Rzuca się na pobliski straganik z preclami. Na szczęście pożera tylko parę, rozprasza go cudowny zapach piernikowych przypraw. Gnomy wpadają na genialny pomysł. Zaczynają kruszyć pierniczki i rzucać je na ścieżkę, którą wciąż z gnomem idzie Baba. Scena wyjęta wprost z Jasia i Małgosi, tyle że celem nie jest zaznaczenie drogi powrotnej do domu, ale wywabienie stworka z obszaru zabudowanego.

____Mały podstęp udaje się. Smeferlock podejmuje trop, idzie pierniczkowym szlakiem, podjadając wszystkie kawałeczki i okruszki ciasteczek. Nie wadzi mu (póki co) fakt, że oddala się od potencjalnego szwedzkiego stołu, jakim jest dla niego gnomie targowisko.
____Spacerowi towarzyszą błagalne skamlenia oraz zadowolone mlaski, kiedy szereg szpiczastych siekaczy oraz zupełnie płaskich zębów trzonowych rozgryza na miazgę to, co do buzi wpadnie. Kot nie jest przerażony widokiem stworka, ba! Nawet przyjemnie się patrzy, gdy ten tak sobie zajada.
____Nieco mniej przyjemnie jest nad zamarzniętym jeziorem. Skończyły się ciastka, nie ma już czego rzucać głodomorowi. Ten zdaje sobie z tego sprawę wyjątkowo szybko jak na osobnika swojego gatunku. Rozgląda się w koło, ale jego oczka nie widzą już niczego, co mógłby spałaszować. Zaczyna chlipać cichutko, mamrocząc coś po swojemu, człapie wolno przez lód, w stronę sosnowego lasku, skąd przyszedł. Nie zważa na tłumnie zgromadzonych gapiów, licząc na to, że ludzie i gnomy w porę się odsuną. Zawsze tak robili, więc dlaczego i tym razem mieliby tak nie zrobić? Smutny to widok. Przygnębiony, wiecznie nienasycony potwór, zmierzający do swojej ojczyzny. Bez pierniczków, bez żadnych innych zapasów. Aż żal serce ściska na ten widok!
____Dante bierze rękę Baby, a za chwilę drugą kładzie na boku, pragnąc przysunąć kota ku sobie. Jednak… lód ma nieco inne plany w tej kwestii. Biedny chłopak nie zdołał utrzymać się w pionie, nogi, jakby nagle dostawszy własnego rozumu, rozjeżdżają się w dwie przeciwne strony. Teraz jedyną gwarancją nieobicia sobie tyłeczka o grubą warstwę zamarzniętej na amen wody są silne kocurze ramiona.
____— Witam serdecznie — błyska zębami w dobrodusznym uśmiechu. — Pan w jakiej sprawie?
____Przygarnia go bliżej, tak na wszelki wypadek, gdyby znów się miał poślizgnąć. Trzyma mocno.
____Mógłby przysiąc, że policzki Dantego zapłonęły żywym ogniem. Aż stąd czuć, jakie są rozpalone, ciepłe! Kolor też by się zgadzał… Ale dlaczego? Dlaczego tak reaguje?
____I olśniewa go! Quinn będzie wiedziała. Jak nadarzy się okazja, na pewno ją spyta. Na pewno! (O ile zapamięta). Ona, zdaje się, ma większe rozeznanie w podobnych sprawach, a Dante… jakby nie zawsze chce odpowiadać na pytania, tłumaczyć zawiłości ludzkiego życia i bogatego świata emocji oraz doznań. Częściowo z braku czasu, sprawy te są niejednokrotnie skomplikowane, wymagają dłuższej rozmowy, przemyślenia, przetrawienia zdobytych informacji; częściowo dlatego, że co rusz mu coś przerywa; a częściowo dlatego, że chyba nie zawsze ma na to siłę i ochotę. Może nie zawsze łatwo jest mu wyjaśniać, tak samo jak ciężko jest znaleźć odpowiednie słowa, by wyjawić sekrety życia w kociej skórze. Baba nie ma chłopakowi tego za złe, skądże znowu! Rozumie. Wszystko rozumie.
____Z drugiej strony, kiedyś wszystko mu się ułoży. Przypomni sobie!... Ma nadzieję, że tak będzie. I wtedy ani człowiecze ciało, ani myśli, odczucia, funkcjonowanie wewnętrzne nie będą mu obce.
____Niebo przeszywa zielono-turkusowo-fioletowo-żółta łuna. Zorza. Pierwszy raz ją widzi. Piękne zjawisko. I piękna jego oprawa — jest na środku zamarzniętego jeziora, od tafli którego odbijają się przygaszone kolory rozświetlające nieboskłon, wkoło tłum, wesoło wiwatujący na pozytywne zakończenie sytuacji kryzysowej, który zdawać się jest nie zwracać na nich szczególnej uwagi; no a przede wszystkim jest i On. Jego najulubieńszy człowiek na świecie. Trzyma go w ramionach, gdy obaj zadzierają głowy w górę, by poobserwować w ciszy tę cudowność natury.
____Trzeba byłoby być naiwnym sądząc, że uda im się przeciągnąć tę (w pewnym stopniu intymną) chwilę odrobinkę dłużej. Quinn. Pani dobra wróżka ich kiełkującego związku, jak zawsze w samą porę.
____— Chodź, pomogę ci. Lód ci nie służy.
____Prowadzi go ostrożnie w stronę ośnieżonego brzegu, na którym przy maleńkiej wypożyczalni łyżew zbiera się coraz więcej zainteresowanych.
____Jak wytłumaczyć to, że Baba na lodzie radzi sobie o wiele lepiej niż jego towarzysz? No cóż, jest kotem. Pewne kocie cechy nadal go charakteryzują. I co prawda, nie ma łapek wyposażonych w pazurki, które mógłby wbić w zlodowaciałą taflę, ale zamiast tego ma grację oraz doskonałą równowagę. Tak mało, a tak dużo zarazem. Wystarczająco.
____— Hmm… no sam nie wiem — drapie się po głowie, ściągnąwszy futerkową uszatkę.
____Trochę się obawia, nie wie, na czym polega jazda na łyżwach. Nie pamięta może. Przez chwilę obserwuje kilka osób, jak nakładają na własne obuwie zaczarowane płozy, a potem wchodzą w nich na lód. Odepchnięcie, jedna noga sunie gładko po ślizgawce, potem dokłada się drugą i zaraz przesuwa do przodu. Czynność nie wygląda na niemożliwą do opanowania.
____— Wiesz co, zmieniłem zdanie, idziemy! — Na głowę naciąga czapkę i z hardą miną bierze Dantego pod rękę, by wypożyczyć od gnoma dwie pary łyżew. Nie daje mu ani chwili na protest. Albo razem, albo wcale. A taka okazja może się nie powtórzyć!
____Konduktor pomaga mu umocować płozy na nogach, potem Baba pomaga jemu. Wchodzą na lodowisko, trzymając jeden drugiego za rękę, dla bezpieczeństwa. Udaje się im jakimś cudem od razu nie wywalić. To już jakiś sukces. Kot naśladuje przyuważonych wcześniej ludzi, wpatrując się nie we własne nogi, ale w bliżej nieokreślony punkt przed sobą. Kiedy człowiek nie skupia się na stopach, wszystko lepiej idzie — działanie tej zasady sprawdził wczoraj, na balu, kiedy chłopak uczył go tańca.
____Nie minęło dwadzieścia pięć minut, jak kocur zaczął samodzielnie śmigać po lodzie. Czuje się względnie pewnie, więc pozwala sobie odjechać od Dantego. Kręci się dookoła niego, w kółko, usprawniając hamowanie i skręcanie.
____— To nawet zabawne! — Oczy iskrzą mu się z podniecenia. — I przyjemne! Spróbuj.
____Dante nie jest mistrzem jazdy na łyżwach. Sunie, a właściwie tupta, na mocno niestabilnych nogach, które chwieją się niebezpiecznie na boki, postawę ma półwyprostowaną, to też nie ułatwia poruszania się, rękami od czasu do czasu wymachuje, niczym nieopierzony pisklaczek, co to nie potrafi jeszcze latać. Baba dopiero teraz to dostrzega.
____— Chyba czas na rewanż za naukę tańca… — zwraca się do niego, podjechawszy bliżej. — Pozwolisz? — Wyciąga do niego rękę, by mógł się schwycić.
____Lecz zwyczajne trzymanie się za rękę jest na nic, Dante potrzebuje czegoś, co go lepiej ustabilizuje. Dlatego też Baba robi eleganckie kółko za nim, podjeżdża na tyle blisko, by móc jechać z nim ramię w ramię. Prawą ręką obejmuje go w pasie, chwyta za skraj kożuszka, lewą łapie za wyprostowaną rękę. Wystarczy, że Dante będzie trzymać nogi w jednej pozycji, on zrobi resztę.
____Trzymali się wzdłuż brzegu, Baba uznał, że to będzie najlepsze rozwiązanie, gdyby przytrafiła im się jakaś awaria. Wzdłuż krańców zbiornika wzniesiono lodowe latarnie, magiczne, napędzane zaczarowanymi płozami właśnie. Gnomy obmyśliły naprawdę ciekawy mechanizm — tak jak w rowerze dynamo, tak płozy pod wpływem sunięcia po lodzie generują zasilanie. Zgromadzona w specjalnych zbiorniczkach energia jest kumulowana, a następnie wysyłana niewidzialną magiczną siecią prosto do kamieni, rzucających na jezioro blade, ciepłe światło. Nie za ostre, by umożliwić ślizgającym się podziwianie naturalnego zjawiska świetlnego na niebie.
____Atmosfera naprawdę jest baśniowa. Sprzyjająca wszelkim romantycznym inicjatywom. Baba oraz Dante kilkakrotnie mijają wpatrzonych w siebie zakochanych, jeżdżących z beztroskimi, rozmarzonymi minami, czasem w przelocie się całujących lub goniących za sobą w ramach zabawy.
____To też randka?

____Nad ich głowami wciąż żarzy się, zdominowane przez chłodne barwy, pasmo aurory borealis, podobno jedno z piękniejszych, jeśli wierzyć osądowi mieszkańców, którzy z podobnym zjawiskiem mają do czynienia o wiele częściej niż ktokolwiek inny. Na czystym niebie widać maleńkie, połyskujące słabym blaskiem punkciki — gwiazdy — oraz sierp księżyca.
____Śnieg pada coraz gęściej. Kryształki lodu o kształtach gwiazdek zlepiają się w locie w większe skupiska, przyczepiają się do rzęs, włosów, czapek, osadzają się na wierzchnich częściach garderoby oraz na dachach budynków, na zamarzniętym jeziorze czy ziemi, otulając wszystko i wszystkich cieniutką warstewką, niczym matka okrywająca kocykiem śpiącą pociechę.
____Kotu to nie przeszkadza — wystawia język, by złapać na niego śnieżynkę, a potem rozsmarować ją o podniebienie, nim ta zdąży się rozpuścić. Chichocze przy tym szczerze i z niewinnością podobną dziecku. Aż przyjemnie na to popatrzeć!
____Dante z kolei stawia swoje pierwsze kroki w samodzielnej jeździe na łyżwach. Idzie mu nieźle, nogi trzyma już twardo na lodzie, ruchy też ma coraz płynniejsze i pewniejsze zarazem. Gdyby tylko nie odwrócił wzroku, oh! Gdyby tylko!
____Obaj wyrżnęli, prosto w zaspę. Baba nie ma pojęcia, kiedy upadek miał miejsce. Otwiera oczy, lecz nie widzi nic poza ciemnością tak głęboką, że ogarnia go przerażenie, iż stracił wzrok na dobre. Z trudem oddycha, ponieważ coś ciężkiego przygniata mu klatkę piersiową. To koniec, myśli półprzytomny. Panuje cisza, nie licząc dziwnego chrupotania nad głową.
____Coś jednak dostrzega.
____A może tylko mu się wydaje?
____Nie, wyraźnie widzi coś jasnego, białego, a zaraz potem ktoś odgarnia mu śnieg z buzi i wszystko staje się jasne. Upadł na plecy, głową w zaspę, a puch przykrył mu twarz. Czapka, całe szczęście, zamortyzowała uderzenie, więc zamiast rozbitego łepka do szycia, skończy się zaledwie na kilku siniakach w okolicy łokci. Z tajemniczym balastem na piersi też się wyjaśniło, to Dante runął na niego, przygniatając własnym ciężarem. Niezły z niego kloc, a wydawałoby się, że jest ledwie kruszynką. Leciutką, mięciutką.
____Pomaga mu wstać oraz otrzepać się ze śniegu i startego na drobny mak lodu, natychmiast przepraszając i upewniając się, że nic poważnego się Babie nie stało. Białowłosy odpłaca się chłopakowi taką samą dozą troski, jak i zainteresowania. Wygląda jednak na to, że szczęście nad nimi czuwa.
____— O! A masz ochotę jeszcze się poślizgać? — Zaskakuje go nagła propozycja. Po niedawnym incydencie spodziewałby się raczej, że Dante będzie chciał postawić nogi na solidnym podłożu, bez niebezpiecznie ostrego ustrojstwa, przymocowanego do podeszew butów. Rozsądek podpowiada, że nie należy się za długo dziwić, a kuć żelazo, póki gorące. Bo jeszcze się rozmyśli! — Dalej, chwyć mnie.
____Podnosi się na nogi,  jedno posunięcie łyżwą, już jest przy młodzieńcu. Sam łapie za jego przedramiona, trzyma mocno, by za moment okręcić się z nim dookoła, niby w tańcu. Raz, drugi, trzeci. Śmieje się aksamitnie, przymykając przy tym oczy.
____Łapie za dłoń w wełnianej rękawiczce, wyrównuje z nim rytm, bo tylko wtedy przyjemnie jest razem jechać. Nie oddalają się od brzegu, nauczeni doświadczeniem, wciąż za mało potrafią, żeby wypuszczać się na środek jeziora, gdzie ludzie i gnomy jeździli sprawniej, szybciej, śmigali przodem i tyłem, osiągając przy tym zawrotne prędkości.
____Zamarznięte jezioro oprócz magicznych lamp otaczają zewsząd stare drzewa iglaste, jak również nagie, z gałęziami powykręcanymi we wszystkie strony świata, drzewa liściaste — w tych warunkach przyrody już bez liści — wielkie i czarne na tle srebrzystego śniegu, który pokrywa wszystko wokół.
____Baba cieszy się, że nie musi błąkać się wśród nich.
____Zrobili razem jeszcze dwa kółka, trzymając się linii brzegowej wodnego zbiornika. Kocura bolą uda oraz stopy, a palce u rąk, choć osłaniane przez porządne rękawiczki, odrobinkę skostniały. Delikatnie ciągnie Dantego w stronę budki, dając mu tym samym sygnał, że czas wcielić w życie dalszą część planu. Koniecznie potrzebuje czegoś rozgrzewającego do picia, a i przegryźć coś by się przydało.
____Oddali płozy, wyczyściwszy je z resztek lodu o rękawy kożuchów. Następnie skierowali się wolnym spacerkiem w stronę targu lodowych gnomów, gdzie wciąż, mimo późnej pory, kręci się sporo potencjalnych klientów.

____— Dante, Dante, Dante — cmoka niezadowolona Quinn. — Kogo ty chcesz oszukać? Popatrz na siebie! Policzki i nos masz całe czerwone, bardzo proszę nie zgrywać mi tu bohatera i…
____Podpiera się pod bok, patrzy wyczekująco.
____Baba przenosi wzrok z dziewczęcia na twarz Dantego. Faktycznie, jest czerwony, i to od dłuższego czasu. Dlaczego wcześniej nie przyszło mu to do głowy!? Biedny, marznie przez cały wieczór, a on nawet nie kiwnął palcem! Wstyd.
____— Quinn ma rację, wyglądasz na zziębniętego… — Jasnowłosa musi bardzo się powstrzymywać od podskoczenia, aż tak cieszy się, że kocur podejmuje wymyślony na poczekaniu wątek. Ten natomiast unosi już ręce ku odsłoniętemu nosowi, pozbywszy się rękawiczek, aby sprawdzić czy rzeczywiście jest lodowaty.
____Pojawienie się Jerry’ego sprawia, że ręka zamiera wpół drogi.
____— Hej Baba! — Ratujcie, ludzie, ratujcie. Tego głosu ma dość. Jerry’ego ma dość! (Przynajmniej aktualnie.) Chce przerwy! — Może dasz wreszcie spokój szefuńciowi i się do nas dosiądziesz? Wiesz, ileż można.
____— Jerry! Gdzieś ty się podziewał? — krzyczy Quinn przesadnie radośnie.
____— Cześć, Jerry — wita się z przełożonym białowłosy, spuszczając wzrok na własne buty. Mina mu marnieje.
____— Oh, Quinn, tu i tam... Znasz mnie przecież — błyska zębami, wpijając bezczelnie wzrok w Babę. Zwłaszcza w dłoń, nagą, i drżące, długie, szczupłe palce.
____— Nie zgadniesz, kogo spotkałam przy stoisku z biżuterią z żywicy — kontynuuje dziewczyna, skracając dzielący ich dystans w parę susów.
____— Nie, prawdopodobnie nie zgadnę, ale o tym opowiesz mi kiedy indziej. Babo? No dalej! Jak na jeden dzień wystarczy ci towarzystwa Dantego. Nie mam nic złego na myśli, nasz szef to w porządku gość, wie to każdy, nie dziwię ci się, że chciałeś z nim spędzić wolne popołudnie. Ale jak mówi przysłowie: co za dużo, to niezdrowo. I chłopacy się wciąż o ciebie pytają, już nie mogę ich dłużej zbywać zdawkowymi odpowiedziami na twój temat…
____W tej chwili Babie wręczono gruby, gładki koc. Patrzy na materiał, oszołomiony szybkością, w jakiej toczą się wydarzenia. Brązowowłosy elf, jak to ma w zwyczaju, zaczyna zachęcać go do zmiany towarzystwa. Robi to w dobrej wierze, oczywiście, lecz… kot nie chce go opuszczać. Wciąż za mało mu jego obecności.
____— Jerry, papryczko ty moja marynowana, posłuchaj. No po prostu muszę ci to teraz powiedzieć! — Quinn dostrzega zawód malujący się na twarzy Baby i postanawia natychmiast wziąć sprawy we własne ręce. Nie pozwoli, by jakaś marynowana papryczka pokrzyżowała jej zmyślną intrygę przez świerzbiącą niemiłosiernie męskość! (Bo niby dlaczego Baba koniecznie musi iść z nim? Część konserwatorów jest już podpita, wolą podśpiewywać sobie coś wesołego i gapić się w ognisko, niż prowadzić przyzwoite rozmowy z nowym kolegą. Są tylko pretekstem, by odciągnąć Babę od Dantego.) Zabiera Jerry’ego na boczek, z dala od ciekawskich uszu. — Brat obiecał mi kolczyki z niezapominajkami, wiesz, marzyłam o nich od pierwszego razu, kiedy je zobaczyłam na targu, ale wtedy nie było mnie na nie stać. Więc odkładałam sobie po troszku z tygodniówki, żeby na nie uzbierać. Finn zresztą też, w końcu obiecał! Ale gnomy łeb mają do interesów, więc ilekroć tu zajeżdżaliśmy, cena była zbyt podnoszona. Za drogo, żebym mogła sobie na nie pozwolić! A potem przez długi czas trasa pociągu w ogóle nie obejmowała tej miejscowości… Wyobrażasz sobie jaka to była dla mnie katorga! Myślałam o nich dniami i nocami!
____— Bardzo mnie wzruszyła twoja historia… — ziewa Jerry. — Tyle chciałaś mi powiedzieć?
____— Ciii! Nie przerywaj — paca go wierzchem dłoni w potylicę. — Dzisiaj jak przyjechaliśmy, pierwsza moja myśl: wreszcie kupię sobie te kolczyki! Biorę więc Finna, mówię — idziemy. Widzisz ten straganik w środku, ten, o?
____Wskazuje palcem jeden konkretny stragan, z niebieskim baldachimem.
____— Ten? — Jerry pokazuje któreś stoisko, chcąc się upewnić.
____— NIE! Ten z niebieskim materiałem w czerwone paski, widzisz?
____Korzystając z okazji, że udało się czymś zająć ognistowłosego konserwatora, Quinn odwraca się w stronę Dantego i Baby, którzy wciąż stali jak dwie sierotki przed ławą. Ty — skierowała wskazujący palec na Babę. Dante — wymawia niemo, powoli, z zaangażowaniem, każdą literę z osobna, przesuwa szybko palec na sylwetkę konduktora. Koc — dwie dłonie zaciska w pięści, krzyżuje je na piersi, imitując gest okrywania się kocem. JUŻ! — groźnie wyciąga ten sam paluszek, najpierw ku górze, a za chwilę raz jeden nim macha, zupełnie jakby karcąc niegrzeczne pociechy.
____Jerry odwraca się na momencik, dostrzega co się święci. Już ma zawrócić po kota, zacząć na nowo przekonywać, by dosiadł się do reszty kompanii, zajmującej miejsca po przekątnej, trochę dalej od ogniska niż reszta biesiadujących; lecz wtem pod ramię bierze go Quinn.
____— Nieważne! Później ci pokażę. Zgadnij lepiej, kogo tam spotkałam!
____— Quinn...
____— DOLORES! Widziałam Dolores. — podnosi głos, żywo gestykuluje. — Rozmawiałyśmy chwilkę, pomogła mi wybrać najśliczniejsze kolczyki. I pytała o ciebie, oj nie wiesz nawet jaka ona jest wściekła, że przestałeś ją odwiedzać. Mówiłam, że masz dużo pracy, że jesteś zajęty, bo z pociągiem coś niedobrego się dzieje… Nie chciała mnie zbytnio słuchać!...
____I kontynuuje swoją opowieść, skutecznie zajmując uwagę Jerry’ego, który naprawdę przejął się całą sytuacją. Z Dolores, tancerką, łączy go… poważna, acz skomplikowana relacja. Długo by opowiadać!
____Tymczasem Baba spełnia kolejne punkty planu uknutego przez bystre jasnowłose dziewczę. Rokłada koc, zarzuca go sobie na ramiona, lecz nie po to, by samotnie usiąść z okryciem na drewnianej ławie przed ogniskiem. Nie!
____Łapie Dantego za rękę, przyciąga na tyle mocno, by zdusić wszelkie pomysły o proteście, sadza go na wolnym miejscu i zaraz zajmuje to obok. Sprawnym ruchem zarzuca drugą połowę grubego koca na jego plecy, przyciska się do jego boku, aby podzielić się własnym ciepłem.
____— Drżysz — zauważa. — A podobno nie było ci zimno…
____Wzdycha. Co za uparciuch! Tylko po co udawać? Powinien przyznać się, przecież nikt by go nie osądzał, nie krytykował. Babie też jest już chłodno, w palce u rąk, u nóg, w nos oraz policzki. A do tego dokucza mu głód, który manifestuje się donośnym burczeniem brzucha.
____Nie musieli długo czekać na wybawienie, kilkoro pomocników Finna zaczyna rozdawać parujące miski oraz talerze, na których oprócz grillowanego mięsa —  głównie opływających z tłuszczu steków, soczystych kiełbasek — są także podpiekane warzywa — zielone cukinie, trzykolorowe papryki, fioletowe bakłażany, ziemniaki, pomarańczowa marchew, biała cebula — ciągnące się bloczki serowe w panierce, chrupki chlebek z masłem czosnkowym i bez, słodkie i rozpływające się w ustach pianki, czekolada oraz kilka krakersów. Sam widok tych wszystkich pyszności w jednym miejscu sprawia, że ślinka cieknie strużką z kącików ust. Baba co chwilkę musi zbierać ją koniuszkiem języka.
____— Smacznego! — Wręcza Dantemu jeszcze kufelek napełniony grzanym winem (wzięli cały dzbanek, bo mieli nadzieję poczęstować też innych, ale na miejscu okazało się, że większość jest zaopatrzona we własne trunki), po czym wbija zęby w gorącą kiełbaskę.

____Odkąd Dante polecił Babie zająć się wlewaniem w siebie przepysznej zawartości glinianego dzbanka, który wspólnie zakupili jakiś czas przed dołączeniem do biesiadujących przy wielkim ognisku pracowników Międzywymiarowego Ekspresu numer 77, jedynym zajęciem przystojnego kocura, oprócz pochłaniania pokaźnej ilości serwowanych przysmaków, jest prężne opróżnianie kufelka. Tym sposobem w przeciągu godziny, Baba nabawia się poważnych problemów z trzeźwością myślenia oraz z oceną sytuacji. Dlatego nie dziwi jego lekkomyślny pomysł, by rzucić się stopionej piance na pomoc, bez odpowiedniego zabezpieczenia —  na przykład magicznych rękawic, dzięki którym uniknąć można poważnego poparzenia.
____Na szczęście, towarzyszący kotu młody mężczyzna, skąpany w złotej poświacie ognia, zachowuje resztki zdrowego rozsądku i w porę odciąga rycerzyka bez zbroi czy broni od damy w opałach. Sadza go sobie na kolanach, by zaraz też wpić się ustami w nagą szyję (szalik najwyraźniej ginie w akcji albo przez przypadek ktoś go sobie przywłaszcza) i zaatakować ją wciągniętym w płuca powietrzem. Baba śmieje się i płacze jednocześnie, wykręcając ciało w różne strony. Chce uciec, zakończyć katorgę, bo taką właśnie zdają mu się być łaskotki.
____Parę sekund później turlają się po ziemi oprószonej śniegiem, jeden na drugim, a drugi na trzecim. Komedia. Cała trójka zanosi się szaleńczym acz szczerym rechotem, zwłaszcza białowłosy. Jest porządnie podpity, więc cokolwiek by się nie zdarzyło, reagowałby właśnie w taki sposób.
____— Ha... Haha... Dante! — Od śmiechu bolą go już mięśnie brzucha, więc leży jak bezbronna dziecinka, trzymając się wpół. — Nie mogę… Haha! Ha! Nie... Hahah! Nie mogę wstać. Ahah…
____— Babo, nie wygłupiaj się, do góry. Raz i dwa! — za rękę chwyta go Finn, podciąga, ale ciało konserwatora rozpływa się niczym miękka woskowa figura, jeszcze niegotowa. To wywołuje koleją kaskadę śmiechów i chichów.
____Na ratunek Babie przybiega także Quinn, dotąd obserwująca z daleka całe zajście, czerwona z rozbawienia. Pomaga bratu podnieść na równe nogi delikwenta, łapiąc go pod pachami, a upewniwszy się, że ten ustanie o własnych siłach, razem z Dantem podnosi jeszcze ławę, a później odgarnia z niej drobinki śniegu dłonią. Kocur nie kłopocze się warstewką białego puchu, przylepionej na amen do jego spodni, kożucha, rękawiczek, stoi jak stał, śledząc wzrokiem twarze osób siedzących przy ognisku. Wzdryga się mimowolnie, dostrzegając w tłumie czerwoną czuprynę.
____— Zdecydowanie za dużo wypił… — chichocze dziewczyna, niezbyt głośno, by ta informacja nie dotarła do pewnych uszu. — Dante, z łaski swojej, dopilnuj, żeby kwiatuszek dotarł do swojego łóżka. W tym stanie daleko nie zajdzie sam.
____Baba słysząc, co też Quinn wygaduje, nagle poważnieje. O nie, nie, nie ma mowy, myśli — a może mówi do siebie półgłosem? Nie wróci na noc do swojego pokoju, zdecydowanie nie ma takiego zamiaru. Nie wyśpi się. Nie ma na to najmniejszych szans. Kiedy tylko zostanie sam, odwiedzi go Jerry. Jest zbyt pijany, by mu się postawić. Wykorzysta to…
____— Danteee! — uwiesza się na jego ramieniu, niebezpiecznie blisko przykładając usta do policzka szatyna (celował w ucho). — Ja jeszcze… nie jestem… zmęczony! Chcę zostać…! Obiecałeś mi piankę! Bez pianki nie idę!
____— Oczywiście, że dopilnuję. — Zapewnia, próbując nieudolnie maskować śmiech. Przy tym chciał się otrzepać ze śniegu, który najpewniej zaraz zacznie się na nim topić i gdy już chciał się pochylić, trafia policzkiem w delikatnie wilgotne, niezwykle miękkie słodkie usta. Aż zamiera, chociaż w umyśle jego ramiona samodzielnie podejmują decyzję o mocnym przytuleniu pewnego kociaka.
____— Ojoj, dobrze Baba. Upieczemy zaraz piankę i zrobimy sobie super kanapkę! — Obiecuje, lekko odchylając głowę do tyłu, żeby na niego spojrzeć. Och jak kusi go, żeby cmoknąć jasną skroń. Ale Quinn... wierci w nim dziurę spojrzeniem. — Zjemy i Cię odprowadzę. — Obiecuje, sadzając go znowu na ławce, żeby samemu zająć się nadziewaniem pianek na kijek.
____Baba oddycha z większą ulgą. Udaje się, na razie przedłuża pobyt wśród innych ludzi, to daje większe szanse na uniknięcie zasypiania samotnie w niebezpiecznym miejscu, jakim w obecnej chwili jest jego własne łóżko. A skoro idzie tak dobrze, może powiedzie się kolejny plan, który właśnie rodzi się w kędzierzawej mlecznobiałej główce.
____Nie potrafiąc sobie odmówić, a tłumacząc tę chęć zbyt dużą ilością alkoholu we krwi, przyciska się znowu do boku Dantego, ale zaraz też zmienia pozycję — obie nogi przewiesza przez jedno z jego ud, co pozwala mu oprzeć wygodnie głowę na ramieniu górskiego elfa. Wzrok kieruje na piankę nabitą na zaostrzony koniec patyka, tym razem nie pozwoli jej roztopić się i wpaść w ogień. Z gardła wydobywa się cichutkie mruczenie, które jedynie konduktor może usłyszeć.
____Pianki wkrótce są gotowe. Zgodnie z obietnicą, przygotowane zostają bomby cukrowe w postaci krakersowych kanapek, pomiędzy które włożono aksamitne i rozpływające się w ustach pianki oraz kilka kosteczek mlecznej czekolady. Taka ilość słodyczy na noc nie brzmi zdrowo ani rozsądnie, lecz czego się można spodziewać po dwójce podchmielonych mężczyzn?
____Baba pałaszuje, aż mu się uszy trzęsą. Takie to jest dobre!
____— Koniec tego dobrego, zapraszam panów na spanko! — komenderuje Quinn. Dobrze wie, że za niedługo Jerry’ego opuszczą wyrzuty sumienia, rozbudzone podstępem przez wspomnienie o pięknej Dolores, a wtedy nic i nikt nie będzie w stanie odgonić go od pijanego oraz bardziej uległego Baby.
____— Ee, niee... — skamle kot.
____— Co to znaczy „nie”, Babo? Do spania! Na dziś dość wam obu. ____W ramach protestu kocur przylega mocno do Dantego, a konkretniej do jego ud, od których bije przyjemne ciepło. Kładzie na nich głowę wraz z większą częścią tułowia, wtula się i rozpływa z błogim wyrazem na twarzy.
____— Ja mogę spać tutaj, tu jest dobre miejsce!
____Lekko zmieszany zachowaniem Baby Dante głaszcze go po policzku, po czym dłoń na stałe kładzie na jego ramieniu. Sam czuje się już mocno przymulony i chce się położyć, a gdy dodatkowa porcja ciepła dociera do jego organizmu, zaczyna ziewać.
____— Chodź, bo przyjdzie po ciebie Smeferlock! — Żartuje, dając mu zwolna znać, że się podnosi, a gdy staje na równych nogach, wyciąga do niego obie ręce, czekając, żeby zaciągnąć kocura do łóżka. — Chodź, idziemy spać, bo zaraz zacznie robić się jasno i tyle będzie z odpoczynku.
____Ma racje, myśli sobie, za jakiś czas będzie świtać, a wtedy już na pewno nie zasną ani nie odpoczną po całym dniu wrażeń. Tyle że bardziej od Smeferlocka Baba obawia się Jerry’ego oraz jego niepohamowanej chuci w stosunku do atrakcyjnych ofiar, które sobie wcześniej upatrzył. Aby wybrnąć z ewentualnego spotkania z nim sam na sam, będzie musiał zaangażować swojego najulubieńszego człowieka pod słońcem. Nie chce tego, ale innego wyjścia na ten moment nie widzi.
____Kocur człapie z wolna ku wyciągniętym do niego rękom, a chwyciwszy je samymi palcami, rusza przygnębiony do drzwi pociągu. W głowie układa każdą linijkę tekstu, przygotowuje się mentalnie na poproszenie Dantego o przysługę, ale czujny wzrok łechtający go po plecach wcale w tym nie pomaga. To tylko kwestia czasu, kiedy właściciel szafirowych oczu zjawi się przy nich i zamąci mu w głowie.
____Na korytarzu zatrzymuje się nagle, od jego pokoju, współdzielonego z trójką konserwatorów, dzielą ich zaledwie parę metrów. Dante, dotąd ciągnący go za sobą, także staje, odwraca głowę w jego stronę i patrzy. Baba wygląda jak jedno wielkie nieszczęście — oczy podkrążone, smutne, pozbawione blasku, skóra pobladła, usta zaciśnięte w wąską linię. Nawet kędziorki białych włosów, wydobywające się spod uszatki, jakoś tak przyklapnięte…
____— Dante... — szepcze, podchodząc do niego bliżej. — Nie chciałbym… Nie chcę się narzucać… — Pod wpływem impulsu wpada mu w ramiona, wciskając głowę głęboko w jego wciąż otuloną szalikiem szyję. — Zrozumiem, jeśli… nie będziesz miał ochoty, ale… Czy mógłbym… spędzić z tobą noc?

____Koty są zwierzętami niewątpliwie wspaniałymi, inteligentnymi oraz wrażliwymi. Mimo tego poziom rozwoju ich mózgu zdecydowanie różni się stopniem zaawansowania od mózgu ludzkiego, stąd też zwierzęta inaczej niż przedstawiciele gatunku homo sapiens odczuwają rzeczywistość, odmiennie wyrażają emocje. Czy można mówić o miłości w przypadku kotów? Można, o ile za przejawy miłości uzna się takie działania, jak przywiązanie do innej żywej istoty, stałe poszukiwanie u niej kontaktu, odczuwanie przyjemności, płynącej ze wspólnego spędzania czasu, a także doznawanie tęsknoty w przypadku długiej rozłąki. Nie można zaprzeczyć, iż Babie nieobce było to nader człowiecze doznanie — miłość. Ale w jaki sposób miłość człowiekowi okazuje kot? Stara się być blisko, chętnie nawiązuje fizyczny kontakt… no tak. Wszystko się zgadza. Oprócz tego istnieją jednakże inne, subtelniejsze miłosne sygnały  — wspólne spanie razem, lizanie po rękach, twarzy; delikatne podgryzanie, udeptywanie łapkami, mruczenie, wpatrywanie się głęboko w oczy…
____Tylko że Baba, technicznie rzecz ujmując, kotem już nie jest. O władzę nad jego zachowaniem oraz myśleniem, czy wreszcie odczuwaniem walkę toczy nie tylko kocia natura, ale także ta ludzka, niezgłębiona do końca i wciąż dlań niezrozumiała. Kocie instynkty podpowiadają, by utrzymywać bliski kontakt, ale z rozsądkiem. Człowiecze pragnienia i pożądanie z kolei domagają się czegoś zgoła innego, szukają sposobności, by w życie wcielić dyktowane chęcią zaspokojenia naturalnych potrzeb plany. Jakież to jest konfundujące, jakże nieprzyjemne!
____Siejący spustoszenie ogień liże Babę od środka, wprawiając w ruch mieszki włosowe na jego ciele. Niemalże wszystkie stają na baczność, kiedy skórę muskają wprawne palce. Temperaturę podsycają podszyte groźbą uśmiechy, sugestywne spojrzenia intensywnie zielonych oczu. Cudem nie zmienia się w czarno-szarą kupkę popiołu u stóp szatyna, a trzyma się dzielnie o własnych siłach i wciąż na dwóch nogach, choć palce podkurcza mimowiednie.
____— Skoro nie lubisz dymu, dlaczego wciąż mnie obwąchujesz? — śmieje się krótko.
____Pomaga Dantemu zsunąć własne spodnie z bioder, ud, łydek, a kiedy te lądują na ziemi, wprawnym ruchem odrzuca je w kąt pomieszczenia. Teraz kolej na niego. Baba odpina więc szereg guzików, lekko rozchyla poły materiału, moment później wsuwa już oba wskazujące palce po przeciwległych bokach i nimi ciągnie ubranie w dół.
____— Lubię dotyk Twojej skóry. - Przyznaje, bo jak już jest bezczelnie szczery to do końca.
____Baba odsłania zęby w usatysfakcjonowanym uśmiechu. Tymczasem spodnie, stanowiące element konduktorskiego uniformu, opadają na podłogę. Są gotowi, by wziąć szybki — wewnętrzny głos podszeptuje kocurowi, że wcale taki nie będzie — prysznic.
____Pod natrysk wsuwa się pierwszy, po nim zaraz Dante. Miejsca jest mało, okropnie mało, co wcale nie pomaga ostudzić panującej w łazience atmosfery. Stoją bardzo blisko, stykając się rozgrzanymi od emocji ciałami. Woda leje się na nich mocnym strumieniem, jest przyjemnie chłodnawa i ciepła jednocześnie.
____Biała bawełniana bielizna, którą wciąż mają na sobie, po pewnym czasie nasiąka wodą i gdyby tylko któryś z nich wykazał taką chęć, mógłby bez przeszkód przyjrzeć się rysującym się pod tkaniną kształtom męskości. Żaden jednak, z jakiegoś powodu, nie patrzy w dół.
____— Pomogę — mruczy półgłosem, wyciągając ręce do mokrych włosów, na które chłopak właśnie wylał zawartość małej buteleczki — jeśli ty pomożesz mi.
____Nie czekając na odpowiedź, zaczyna masować skalp palcami, rozsmarowując po nim intensywnie pieniący się płyn. Wokół rozniosła się przyjemna kwiatowa woń. Baba obserwuje w milczeniu, jak chłopak przymyka oczy z zadowolenia. Dopiero teraz jest w stanie przyznać się przed samym sobą, że to całkiem przyjemne przyglądać się malującym się na jego twarzy odcieniom najróżniejszych emocji. Na tak wykwintnym płótnie każde uczucie — od gniewu, przez smutek, aż po radość — prezentuje się znakomicie.
____Dante wtula się w dłoń, która na chwilę znalazła się na jego policzku, po to by zaraz zgarnąć pianę z czoła. Wtedy może na niego spojrzeć i od razu szeroko uśmiechnąć. Rozbawienie niewątpliwie przerywa mu jednak zachwyt. Mokry Baba jest onieśmielająco piękny. Dlatego chętnie spełnia jego prośbę dobierając się do jego włosów. Chociaż właściwie, najpierw uszu.
____— Leci mi do oczu... — Upomina go, przymykając jedną powiekę.
____— Wybacz. — Wyrwany z zamyślenia, szybko przemywa mu czoło i powieki czystą wodą, nabraną w złożone w kielich dłonie.
____Nie mogąc się powstrzymać, pociera kciukami delikatną skórę pod oczami, przesuwa je na kości policzkowe, lekko wdusza w skronie. Intensywnie patrzy mu na usta, jakby rzucając na nie urok. Zbliżcie się, zbliżcie.
____Masuje mu delikatnie małżowiny uszu, później bardzo ostrożnie za nimi, żeby nie wprawić go w dyskomfort i w końcu zatapia palce między miękkie włosy. Sama przyjemność, szczególnie gdy otacza ich szczelna otulina z zapachu kwiatów. Para wodna dodatkowo zapewnia komfort, przemarznięte do szpiku kości odtajają, dając poczucie ulgi. Baba zaczesuje mu włosy do tyłu, może mu teraz spojrzeć w oczy. Jego błyszczą szczerym szczęściem i zwolna wędrują tam gdzie uciekły fiołkowe odpowiedniki. Te usta, kosztował ich już raz we śnie, ciekawi go czy na jawie są równie doskonałe? Skoro go już trzyma, jego palce przesuwają się na tył głowy Kota, żeby mu nie uciekł i chociaż jest to nieodpowiedzialne w ich koszmarnym stanie, zbliża się chcąc ich spróbować. Na razie tylko zetknąć z tymi jego.
____Serce biednego Baby trzepocze niczym odlatujący w popłochu wróbelek. Nie może uwierzyć w to, co się dzieje, a jednocześnie jest tak szczęśliwy, że wszystko mu jedno, czy to rzeczywistość, czy też piękny sen. Powieki same, nie wiedzieć czemu, przymykają się, umysł zasnuwa mętna mgiełka zapomnienia, lekkomyślności i… palce zsuwają się same z siebie na kark, przyciągają młodego mężczyznę bliżej. Ich wargi muskają się raz, drugi raz. Znowu i znowu. A potem Baba impulsywnie chwyta między własne miękkie wargi dolną wargę Dantego. Smakuje ją, delikatnie, czule, długo. Dopóki starcza mu powietrza.
____Nieodpowiedzialne. Zachłanne i lekkomyślne. Egoistyczne. A jednak smakowało czymś, czego od dawna mu brakowało. Wypełniało pustkę. Składało obietnicę. To woda czy zabłąkana łza popłynęła po jego policzku? Wszystko się mu wydaje czy się dzieje? Łapie go mocniej, przyciąga, przejmuje inicjatywę. Nie powinni, a jednak się dzieje. Odzywa się odrobina zdrowego rozsądku. A sądzi, że go już dawno zabił wpatrując się bez opamiętania w najpiękniejsze oczy świata. Niemniej pozwala zaprzeczyć pragnieniu. Nie chce, serce mu cierpi ale trzymając go za policzki powoli się cofa. Ich usta odklejają się od siebie jakby przerywali coś co wydarzyć się musiało i dziać się powinno dalej. Jako rekompensata całuje go w czoło i przytula. — Wystarczy. Chodźmy spać. — Głos ma lekko zachrypnięty, drżący, musi go mocniej objąć żeby uspokoić emocje. — Jesteś wspaniały, Kwiatuszku.
____Setki myśli, nadmiernie analizujących każdy szczegół, przelatują przez głowę z szybkością przyspieszonego połączenia kolejowego. Zrobił coś nie tak? Dlaczego… przerwali? A może Dantemu wcale nie podobało się to, co się wydarzyło. Może nie miał ochoty, by… całować właśnie jego. Sam przyznał wcześniej, że kot owinął sobie go wokół palca, czy więc… Nie. Albo jednak? Wątpliwości skutecznie studzą rozpalone nadzieje.
____Czas ciągnie się i przyspiesza jednocześnie. Ostatecznie kąpiel zakończyli w rekordowym czasie, czternaście i pół minuty. Po otarciu mokrego ciała, Dante wychodzi z łazienki, zostawiając kota samemu sobie, zapewne chce w ten sposób wygospodarować dla siebie oraz dla niego chwilę prywatności, by obaj mogli zmienić bieliznę i przebrać się w czyste piżamy. Ochłonąć na dobre i odsunąć z myśli niedawny incydent. Kocur postanawia nie burzyć się z tego powodu. Niespecjalnie się spiesząc, dokańcza osuszanie ciała ręcznikiem, potem grzecznie wkłada na siebie białe majtki oraz świeżo wypraną koszulkę i spodnie, szoruje zęby, wpatrując się osowiale we własne odbicie, po czym wychodzi.
____— Uhm… — odchrząkuje, nieśmiało sygnalizując swoją obecność. — Znajdzie się dla mnie miejsce w łóżku, czy może… chciałbyś… wolałbyś, bym wyszedł? — pyta, wykręcając palce w różne strony. W innych okolicznościach pewnie przyciągnąłby do siebie szatyna, by rzucić mu na ucho coś w stylu: No to jak się spisałem? Teraz nie jest taki pewien siebie i nie wie, jak powinien się zachować.
____Dante wychodzi z łazienki tak podekscytowany, tak rozgrzany i szaleńczo szczęśliwy, że chce skakać. Po prostu skakać i dusić krzyk radości na to, co miało miejsce. Bo na pewno miało. Ogarnia się jednak, przebiera i chociaż średnio idzie mu pozbycie się uśmiechu, bierze kilka głębokich oddechów. Idealnie żeby zobaczyć Jego, wyglądającego znowu jak stos nieszczęść. Nie może opanować spojrzenia pełnego politowania. Ale uśmiecha się ciepło.
____— Obiecałeś mi dzisiaj, że nie będę spał sam. Już się na to nastawiłem, nie wykręcisz się teraz. — Ostrzega go, a gdy staje naprzeciwko, zaczesuje mu kosmyk za ucho i targnięty szczerą euforią znowu zamyka go w swoich ramionach. — Poza tym wisisz mi mizianie po plecach! — Próbuje obrócić wszystko w żart. Przecież nic takiego się nie stało. Opanowali się, a jednak... Pobudziło to jego serce do tego stopnia, że będzie na niego patrzył z jeszcze większą miłością.
____Babie twarz rozjaśnia się od ogromu radości, jaką sprawiła odpowiedź chłopaka. Łatwiej jest dać sobie spokój z resztkami przyzwoitości, niż trzymać w tym stanie emocje na wodzy, dlatego kot wpierw wyrywa się ze szczelnych objęć, by psotnie zmierzwić brązowe włosy, a potem przejąć kontrolę i ścisnąć Dantego w pasie tak mocno, że biedaczkowi nieomal oczy nie wyskakują z orbit, pomrukuje przy tym całym sobą. Brzuszek szczęśliwy, on czyściutki jak łza, teraz tylko zakopać się w pościeli i poprowadzić duszkę niewidzialnymi schodkami ku niebu.
____— Nie przypominam sobie, bym coś podobnego obiecywał ostatnim razem — przyznaje, kiedy obaj znaleźli się pod milutką kołderką. — Ale niech ci będzie, pomiziam cię.
____Jak powiedział, tak uczynił. Najpierw jednak pozwala sobie ułożyć chłopaka w odpowiedniej pozycji, odczekuje chwilę, by ten się poprawił, a po paru minutach głaszcze go czule całą dłonią wzdłuż kręgosłupa, siedząc po turecku przy jego pośladkach. Tkanina, z której wykonano koszulkę do spania, jest przyjemna w dotyku, ale o wiele milej jest błądzić palcami po nagiej gładkiej skórze. Wyraźniej wtedy czuć, czy pieszczoty dają drugiej osobie przyjemność czy też są odbierane w sposób neutralny.

____Pomimo tego że kot nie jest z czułością gładzony po gołych plecach, jego głośne mruczenie, świadczące o osiągnięciu błogostanu, roznosi się po całym pokoiku, docierając do najbardziej nieprzystępnych zakamarków. Czy kiedykolwiek pomyślałby, że podobna czynność może być dla niego równie przyjemna, co dla tego, którego właśnie głaskał? Nie, do tej chwili raczej nie.
____Choć pora niewczesna, a oczy kleją się od znużenia, Baba w cały proces wkłada dużo zaangażowania i serca, manifestującego się w czułości i delikatności ruchów. Rozpaczliwie potrzebuje odpoczynku, a jednak za każdym razem, gdy sen uprowadza go poza granicę świadomości, on dzielnie otrząsa się z odrętwienia i jak gdyby nigdy nic, kontynuuje w momencie, w którym ostatnio skończył. Trwa to jeszcze przynajmniej przez kilkadziesiąt minut po tym, jak do krainy marzeń sennych (pozornie) samotnie udaje się Dante — jeden z przystojniejszych (jak nie najprzystojniejszy) młodych mężczyzn stąpających po ziemskim padole.
____Kiedy wreszcie kocur decyduje się położyć przy śpiącym w najlepsze chłopaku, jest już bardzo późno — lub bardzo wcześnie, w zależności od przyjętej perspektywy — a na ciemnym niebie królowanie na dobre przejmują gwiazdy wraz ze srebrnym księżycem.
____Jest bezpiecznie, spokojnie i wygodnie.
____Lepszych warunków do spania nie mógł sobie wymarzyć…
____Błąd. Może być lepiej. Baba uświadamia to sobie w momencie, gdy silne ramiona zamykają go w szczelnym uścisku, zmuszając przyciśnięcie ucha do piersi drugiego człowieka. Słyszy miarowe bicie, z upływem czasu zwalniające: bu-bum, bu-bum, bu-bum, bu-bum… Rozkoszny uśmiech pogłębia dołeczki w jego policzkach nim zasypia.

Skromna niespodzianka ( ͡° ͜ʖ ͡°):

____Nie potrafi sobie przypomnieć, o czym śnił w nocy, ale towarzyszy mu silne przekonanie, że był to bardzo przyjemny sen. Między innymi dlatego tak ciężko jest mu dziś wstać. Niemniej istotnym powodem jest okropny ziąb, przeszywający wypoczęte ciało. Całe szczęście, jest przy nim Dante — mistrz porannej mobilizacji. Gdyby nie jego zmyślna taktyka, budząca w Babie dawne przyzwyczajenia i schematy myślowe, kocur najprawdopodobniej przeleżałby całe przedpołudnie, a potem jęczałby, że jest głodny i nie ma na nic siły, nie wspominając o ochocie do realizacji obowiązków służbowych.
____Śniadanie, to wymarzone przez nich jeszcze w pieleszach — półmiękkie jajko z idealnie zarumienionym pieczywem tostowym, słoiczek najsłodszego czereśniowego dżemu oraz świeżo przyrządzony twarożek z kawałkami czerwonej papryki na ostro, a także kubek parującej czarnej kawy dla Dantego oraz filiżankę rumiankowej herbaty dla Baby — przynosi do stolika nie kto inny jak Quinn.
____— Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak dobrze spałem — przyznaje, upijając łyk gorącego ziołowego naparu. — I nawet miałem sen! Tyle że… nic z niego nie pamiętam. Oprócz tego, że był przyjemny!
____Dziewczyna w śnieżnobiałym fartuchu nie zdążyła zareagować, bo ich miło zapowiadającą konwersację przerywa maszynista, który jak najszybciej chce podzielić się najnowszymi wieściami na temat lawiny, uniemożliwiającej dalszą podróż pociągu. Baba słucha, zajadając się chrupkim tostem, posmarowanym pokaźną ilością dżemu.
____— Lepienie bałwana? Serio? Chyba raczej...
____— Młody! — Znajomy głos. Ktoś przemierza szybko korytarz, a potem trzaska brudnymi łapskami o blat stolika, przy którym jedli. Aż zastawa podskakuje. — Młody! — wrzeszczy zasapany główny konduktor. — Wszędzie cię szukałem, ty obiboku! Ty leniu! Roboty pełno, a ty tu sobie śniadanko zajadasz!? Dureń!
____Jednak widok pewnego kocura, cieszącego się świetnym zdrowiem, poważnie przepala kilka żaróweczek w mózgu staruszka, więc mężczyzna patrzy się i patrzy, z rozdziawioną szeroko gębą, nie mogąc oczom uwierzyć.
____— Pan tak nie patrzy, panie Penisson — Baba posyła konduktorowi głupawy uśmieszek — bo żadnego ducha tutaj nie ma.
____— C-co? CO!? Ty mały...
____— Quinn, dziękuję za śniadanie, jak zawsze przepyszne! — Ignorując zapowietrzonego mężczyznę, w którym szybko rośnie irytacja jego osobą, Baba podrywa się z miejsca, a poklepawszy dziewczynę po ręku, zwraca się do Dantego, jakby nic wielkiego się nie stało: — Przekażę Jerry’emu co trzeba, przygotujemy potrzebny sprzęt i spotkamy się przed lokomotywą. Trzeba będzie zorganizować kilka drużyn, które zajęłyby się odśnieżaniem tej hałdy w tunelu. No wiesz, optymalizacja pracy i tak dalej… Do zobaczenia później!
____Kusi, by poczęstować Dantego całusem w czoło na do widzenia, tak jak on zawsze to robił, ale ostatecznie się na to nie decyduje. W zbyt wielkie zakłopotanie by go wprawił, a przy przełożonym musi on wykazać się sporym pokładem opanowania. Macha mu na pożegnanie i czmycha, przemieniwszy się w usposobienie zwinności i gracji. Puchaty ogonek niknie wkrótce za drzwiami kuchni, pozostawiając dławiącą śmiech Quinn, zdenerwowanego do czerwoności staruszka oraz pewnego szalenie przystojnego szatyna samym sobie.

____Jakkolwiek dziwny ten pomysł może się wydawać, Baba koniecznie musi odnaleźć Jerry’ego.
____Nie chodzi wcale o to, że kot chce zobaczyć czy porozmawiać z tym naprzykrzającym się erotomanem. Kocur szuka go jedynie dlatego, że jest jego przełożonym i jako osoba decyzyjna, a przede wszystkim koordynator zespołu, powinien on jak najszybciej zapoznać się ze szczegółami obecnej sytuacji, jeżeli jeszcze jakimś cudem tego nie zrobił — a może się tak zdarzyć, między innymi dlatego, że jest dość wcześnie i wieści o tej porze wolniej się rozchodzą albo z powodu jego wątpliwej kondycji fizycznej i intelektualnej, bo chłopak porządnie wczoraj ciągnął z gwinta — oraz podjąć odpowiednie, w związku z istniejącym kryzysem, działania. Zdaniem Baby konieczne jest przede wszystkim zmobilizowanie dziewczyn i chłopaków z pierwszej zmiany (drugą zmianą na razie nie zawraca sobie głowy, choć dobrze by było powiadomić drugiego kierownika — to leży już w gestii Jerry’ego!) oraz zebranie potrzebnego do odkopywania hałd śniegu sprzętu. To drugie jest o tyle ważne, że w razie niezdatności narzędzi, trzeba przeznaczyć jeszcze chwilę na ewentualne ich zreperowanie, tak by każdy mógł liczyć na niezawodność przydzielonego ekwipunku.
____Pociąg składa się z długiego rzędu wagonów, więc kot żywi nadzieję, że szybko uda się przełożonego znaleźć. W końcu drogi są tylko dwie – do przodu, w stronę ogromnego kotła lokomotywy lub do tyłu, ku końcowemu wagonowi, przez drzwi którego wychodzi się na otwarty pomost, otoczony metalową barierką z powykręcanymi w świderki słupkami, skąd można podziwiać widoki.
____Tyły pociągu wydają się bardziej sensownym miejscem, w którym można by rozpocząć poszukiwania. Na pierwszy strzał pójdzie pokój Jerry’ego. Może jeszcze odsypia.
____Baba przemierza sprawnymi susami kolejne przedziały, wszystkie tak samo lodowate, aż w końcu dociera do tego zarezerwowanego dla pracowników. Drzwi do pokoju koordynatorów drużyn konserwatorskich są lekko uchylone. Baba uznaje za niestosowne wpraszać się do środka pod postacią futrzaka, więc zmienia swoją formę i już jako człowiek, puka delikatnie w futrynę. Spokojny głos zachęca, by wszedł, lecz zdecydowanie nie jest to głos ognistowłosego mężczyzny.
____Dzielący na co dzień z Jerrym wspólną przestrzeń bytową mężczyzna, kierownik drugiej zmiany, zdradza konspiracyjnym szeptem, że ten nie wrócił na noc do pokoju. Baba wzdycha ciężko. Mógł się tego spodziewać.
____Nie tracąc ani chwili dłużej, kocur przeszukuje kolejne pokoje, przedziały i wagony, rozpytuje o młodego mężczyznę wśród mijanych pracowników — nikt jednak ani nie słyszał nic na jego temat, ani osobiście go tego ranka nie spotkał. To bardzo go martwi. Niepokój nasila się, gdy nie znajduje Jerry’ego także w składziku, w którym zwykł zaszywać się z kochanką sam na sam w celu szybkiego zaspokojenia potrzeb seksualnych.
____Mocno poirytowany, kieruje się do swojego pokoju, to ostatnie z możliwych miejsc, którego jeszcze nie sprawdzał. Serce dudni mu w klatce piersiowej. Bardzo, bardzo nie chce znaleźć go właśnie w tym miejscu. Bardzo też wkurzyłby się, gdyby…
____— Co do chuja? — mówi, stojąc w progu. Głos podejrzanie obco brzmi w uszach.
____W pomieszczeniu jest bardzo zimno i ciemno, na podłodze walają się zmięte ubrania — tu skarpetka, tam biała koszula, a tamże sweter i wywinięte na drugą stronę jasnobrązowe spodnie, pod łóżkiem leży bielizna, a przed wejściem czyjaś kurtka. Łóżka natomiast są starannie posłane, zupełnie jakby nikt w nich od wczoraj nie spał, oprócz jednego, dolnego, należącego do Baby.
____Serce staje na krótki moment, gdy fiołkowe oczy dostrzegają dobrze znany odcień czerwieni zaszyty między zmiętą pościelą. Czarka goryczy i gniewu przelewa się, a Baba rzuca się ku własnemu łóżku. Bezmyślnie chwyta za róg kołdry i jednym zdecydowanym szarpnięciem odkrywa smacznie śpiących mężczyzn. Chłopak, którego kocur nie zna ani z widzenia, ani tym bardziej z imienia, budzi się natychmiast i szybko podrywa się do siadu, przyciskając bok do boku Jerry’ego, zaraz też zaczyna go szturchać i szarpać, chcąc wybudzić go z głębokiego snu. Obaj są nadzy, a ich skórę pokrywają ślady po zębach oraz zbyt intensywnych pocałunkach.
____— Kurwa mać… — mruczy pod nosem — Jerry! — podnosi głos, aż przesiadująca na łóżku dwójka zasłania uszy, a sprawca całej tej chorej sytuacji krzywi się brzydko. — Co ty…? Co…? Powiedz mi, co ty tu robisz? W tym pokoju, w tym konkretnym łóżku? I… kto to w ogóle jest? Jerry… Czy wy?... Bogowie, Jerry! Rozum ci odjęło? Ja tu śpię!
____Od natłoku silnych emocji aż kręci mu się w głowie, więc czym prędzej chwyta się ramy łóżka, aby przypadkiem o nią nie grzmotnąć, gdyby przypadkiem opuściły go siły. Pięść wolnej ręki zaciska się, to rozluźnia. W Babie rośnie ogromna ochota, by przyozdobić skórę ich obu licznymi siniakami, a jednak ostatkami sił tłumi te niegodziwe zamiary. Oddycha z trudem, niemalże charcząc.
____Jerry, wsparty o łokcie, rozgląda się z niedowierzaniem po pokoju, a zdając sobie sprawę z zasadności rzucanych w jego stronę pytań, opada z powrotem na poduszkę, podwija do siebie zgięte w kolanach nogi i przeciąga dłońmi przez całą długość twarzy, od czoła do podbródka, śląc w eter ciche:
____— O kuuurwaaa…
____— To twój chłopak? — pyta naiwnie młodzieniec o białych niczym śnieg włosach, sięgających ramion, spiętych z tyłu głowy w bardzo luźną kitkę i niesamowitych, jasnoniebieskich oczach, przypominających dwa górskie kryształy. Jego twarz ma bardzo łagodne rysy, jest niemalże anielska, emanuje z niej lęk.
____— Nie, nie jego, cokolwiek ma to znaczyć, chłopak — mówi przez zaciśnięte zęby. — Właściciel łóżka, na którym właśnie siedzisz. — wzdycha potępieńczo. Macie pięć minut, żeby się ubrać i po sobie posprzątać, czekam za drzwiami.
____— Babo, zlituj się… — stęka Jerry.
____— Pięć minut — powtarza grobowym głosem. — Czekam.
____Wychodzi.
____Jerry’emu zbiera się na wymioty za każdym razem, gdy zbyt wysoko podniesie głowę, ale zdaje sobie sprawę, że w obecnej chwili nikogo to nie obchodzi. Na tyle, na ile pozwala mu własne ciało, pospiesznie wciąga na siebie porozrzucane po podłodze przypadkowe części garderoby, jego towarzysz jest w popłochu, więc i on zbytnio nie przejmuje się, czy zbiera swoje czy cudze rzeczy.
____Baba, zgodnie z zapowiedzią, wraca po pięciu minutach, choć nie wszystko jest posprzątane, a kierownik konserwatorów wciąż nie założył górnej części stroju. Ten drugi chłopak, którego imienia nie zna, wymyka się przez drzwi cichutko i na paluszkach, unikając w ten sposób kary za seks w czyimś łóżku. Jerry nie ma tego przywileju.
____— Jesteś moim szefem — odzywa się po dłuższej chwili milczenia — więc jako mój szef nie powinieneś był nigdy posunąć się do czegoś podobnego. Na twoje szczęście, nie mam ochoty ani czasu przeprowadzić tej rozmowy akurat w tej chwili. Mamy na głowie sprawy o wiele poważniejsze niż to. I mam nadzieję, że w tempie ekspresowym uporasz się ze złym samopoczuciem, bo tak się składa, że jesteś potrzebny. Pług nie da rady przebić się przez tunel, za dużo śniegu, trzeba go odkopać na tyle, by można było się przez niego przedrzeć. Konserwatorzy mają przygotować łopaty, czekany, szufle i cokolwiek innego przyda się do odkopywania zwalonej przez lawinę masy, trzeba to sprawdzić, dokonać napraw, by każdy dysponował w pełni sprawnym narzędziem. Trzeba podzielić ludzi na zespoły i zabrać się do pracy. Twoim zasranym obowiązkiem jest ogarnąć się jak na gwizdek i zatroszczyć o wszystkie te sprawy, a nie wylegiwać się przez cały dzień z nowym obiektem miłosnych podbojów…
____— Babo…
____— Nie babuj mi tu teraz! — wybucha, uderzając pięścią w komódkę, gdzie trzymali część ubrań oraz rzeczy osobiste. Krzywi się z bólu. — Nie będę z tobą dzisiaj na temat tego, co tu zaszło, rozmawiał. Weź się w garść i zrób to, co do ciebie należy. W przeciwnym razie będę musiał o wszystkim donieść.
____Jerry jest bardziej niż świadomy tego, w jak fatalnej sytuacji się znajduje. Zaciska więc usta i z poważną miną podnosi się z posłania. Wie, że i tak niczego wyjaśnieniami ani próbą przeproszenia by nie wskórał, dlatego zakłada podniesioną wcześniej z posadzki koszulę, po czym opuszcza pokój, pozostawiając w nim wściekłego, ale też zszokowanego Babę.
____Kocur postanawia nie analizować na razie okropnego wydarzenia, którego świadkiem został. Odkłada to na później, może na ciszę dzisiejszej nocy albo na za tydzień. Nie ma czasu zagłębiać się w spiralę gniewu, rozczarowania, strachu oraz zniesmaczenia, bo zwyczajnie nie przyczyni się to do pozytywnego rozwiązania bardziej palącego problemu, jakim jest odśnieżenie zasypanego tunelu. Wepchnąwszy zatem nawałnicę tych wszystkich gwałtownych emocji w najbardziej szczelny zakamarek własnej duszy, wstaje i czym prędzej rusza pozbierać kilkoro współpracowników, a potem razem z nimi udaje się do magazynu, w którym konserwatorzy składują narzędzia, by rzucić okiem na potrzebny osprzęt.
____Kiedy wszystko jest już gotowe, w imieniu Jerry’ego Baba instruuje koleżanki oraz kolegów, na czym będzie polegać ich zadanie, o co powinni zadbać jeszcze przed opuszczeniem pociągu oraz poleca rozdystrybuować wszelkie niezbędne akcesoria wśród wyznaczonych do pracy przy pozbywaniu się góry śniegu pracowników.
____Sam natomiast udaje się na przód taboru, gdzie jego oczom ukazuje się najbardziej zabawny obrazek, jaki kiedykolwiek miały okazję oglądać jego oczy, czy to w nowym czy w starym wcieleniu. Wybucha niepohamowanym, wariackim śmiechem, od którego zaczynają nieprzyjemnie rwać go mięśnie brzucha, a z oczu strużką sączą się łzy rozbawienia.
____Trochę trwa, zanim na dobre się uspokoił. Dante cierpliwie czeka, choć w warunkach bardzo niesprzyjających. Wreszcie kocur wyciąga do niego rękę, powolutku przesuwając się do przodu, bo odległość ich dzieląca jest zbyt duża, by można się swobodnie złapać. Jednak los ma inne plany co do babowej misji ratunkowej. Jeden kroczek za daleko i… Baba wpada w podobne tarapaty, zanurza się, choć niespecjalnie, w zaspę aż po pachy. I kolejna salwa niekontrolowanego śmiechu, tyle że teraz już na dwa głosy. A może i więcej, bo do dwuosobowego chórku dołącza Finn, jego siostra bliźniaczka, która akurat przytupała z koszem pełnym zapakowanych w papierowe torebki drugim śniadaniem oraz kilkoma termosami z gorącą herbatą oraz paru bardziej śmiałych w wyrażaniu emocji maszynistów.
____— Nie obyło się bez problemów, ale ostatecznie wszystko się udało. Po wszystkim chyba… musimy porozmawiać — to drugie zdanie szepcze dyskretnie, nieco się przysunąwszy. — Tego drugiego składu niestety nie widziałem, ale też nie zwracałem na to, co dzieje się za oknami jakiejś szczególnej uwagi. Ale jestem pewien, że jeżeli ich informowałeś, to powinni szybko się zjawić.
____Wszyscy wyznaczeni przez koordynatorów (w tym częściowo także przez Babę) konserwatorzy, zbierają się w okolicy lokomotywy i tam są dzieleni na kilka mniejszych zespołów. Każdy z zespołów otrzymuje wyznaczoną strefę do pracy, co by nie wchodzić sobie w drogę. Dante i Baba co prawda nie są w jednej drużynie, ale pracują obok siebie, więc czas umilają sobie rozmową, żartami, czasem nawet włączają się w śpiewanie.
____Pogoda dopisuje, nie licząc szczypiącego w nos i policzki mrozu.
____Pracują w dwugodzinnych blokach, po pół godziny przerwy na coś ciepłego. Mimo zaangażowania wielu osób, śniegu jakoś tak mało ubywa. Baba zerka co jakiś czas w prawo i w lewo, ale nie dostrzega większej różnicy między stanem obecnym, a stanem gdy zaczynali. Niezbyt to motywujące.
____W porze, gdy podwieczorek zazwyczaj spożywali pasażerowie pierwszej klasy, do Dantego przychodzi zaniepokojona panującymi wśród podróżujących nastrojami Nika.
____— Dante, wybacz, ale będę musiała cię na jakiś czas stąd porwać, mamy problem.
____Odciągnąwszy mężczyznę na bok, z dala od wścibskich osóbek, Nika opowiada konduktorowi o tym, jak wiele osób, korzystających z usług Międzywymiarowego Ekspresu, grozi wniesieniem skargi na jakość zapewnianych usług z powodu zbyt niskiej temperatury powietrza w wagonach oraz będzie ubiegać się o całkowity zwrot kosztów zakupionych biletów. Sytuacja jest o tyle poważna, że główny kierownik pociągu zleca zajęcie się sprawą tym konserwatorom, którzy w pociągu pozostali, lecz i oni nie byli w stanie znaleźć źródła problemu.
____— Wewnątrz jest o wiele zimniej niż na zewnątrz, wszyscy są bardzo zdenerwowani. Konserwatorzy mówili, że sprawdzali pompę, ale bezskutecznie. Coś dziwnego blokuje dostęp do zaworów i nie mogą nic z tym zrobić. Wszystkie inne możliwe przyczyny zostały sprawdzone, pozostaje jedynie ta pompa, do której dostęp jest utrudniony… Możesz to sprawdzić? Boję się, że ludzie skoczą nam do gardeł, bo przecież „jesteśmy odpowiedzialny za stan techniczny składu”…
____Baba nie słyszy co prawda, o czym rozprawiają na osobności, ale natychmiast zauważa malujące się zmartwienie na twarzy szatyna. Przeprasza więc członków swojego zespołu, odkłada łopatę w miejsce, w którym nie będzie nikomu przeszkadzać i podchodzi do Dantego i Niki.
____— Jak duży ten problem? — pyta bez owijania w bawełnę.
____— Na tyle niepokojący, bym prosiła o pomoc jedyną kompetentną osobę na wyższym stanowisku… — wzdycha dziewczyna.