Para, magia i stal

____— Hmm... — mruczy, przeciągając ostatnią głoskę, kciukiem podpiera podbródek, a wskazującym palcem przesuwa wzdłuż wydatnej dolnej wargi — zmysłowo, choć nie należy to do pierwotnego zamysłu. Myśli. Coraz głębiej zanurza się w bezkresie pamięci, a im głębiej nurkuje, tym dziwniejsze rzeczy tam napotyka. Przystaje przy niektórych, niczym starzec nad fotografią sprzed wielu lat, ogląda je z utęsknieniem, a czasami z szerokim promiennym uśmiechem. W końcu odnajduje to, czego szukał: — A! Tak, racja, przyniesiono jakieś rdzawe ustrojstwo, zdaje się, że chciano przeprowadzić na nim nawet szkolenie… Ale w końcu ktoś je rozłożył na części, te nienadające się już do niczego wyrzucił, te dobre powinny nadal być w warsztacie. A przynajmniej były, kiedy ostatnio tam zaszedłem… — Baba drapie się po karku, a potem energicznie, jakby w przypływie nagłego olśnienia, mierzwi włosy z przodu. Końcówki białych pasm, już przydługawych, wpadają mu prosto do oczu. — Nie miałem okazji dobrze się przyjrzeć pompie... — przyznaje nieco zawstydzony własną niekompetencją w tej dziedzinie — Może rozsądniej byłoby zawołać kogoś…
____W otoczeniu wszechobecnej bieli oraz słońca, będącego już na półmetku spotkania z linią horyzontu, oczy Dantego przypominają dwa jadeitowe krążki. Chłopak wbija je w Babę z miną, od której bije subtelna i zarazem nieśmiała prośba, spokój zrozumienia, łagodny promień nadziei, ale też nuta zawodu. To ostatnie przesądza o nagłym urwaniu myśli.
____— Ależ oczywiście, jak zawsze damy sobie radę! — W głosie kocura wyraźnie wybrzmiewa na nowo rozbudzony optymizm.
____Początkową fazę planu na następne kilkadziesiąt minut udaje się ułożyć w ekspresowym tempie, nie znaczy to jednak, że jest z tego powodu beznadziejny czy wariacki, wręcz przeciwnie.
____Przystanek numer jeden: maszyniści. Dante chwyta Babę za rękę, wprawiając kota w stan, jakiego dotychczas nie doświadczył. Fiołki zaklęte w jego tęczówkach pokryły się złotym pyłem, gdy bezwiednie odwzajemnił uścisk. Nie mówi nic, tylko raz po raz zerka na zmieszaną twarz ulubionego człowieka, z lekko uniesionymi kącikami ust. A Dante, jak to Dante, nie może iść dalej, nie uspokoiwszy własnego sumienia odpowiednio dobranymi słowami.
____Maszyniści chętnie dzielą się potrzebnymi planami, bo znają je lepiej niż własne kieszenie. Prześledzenie biegu rur nie przynosi radości, jakiej można byłoby się w tej sytuacji spodziewać. Los oczywiście musi robić im pod górkę. Pompa pod wagonem Barona, cóż za wspaniała nowina! Fortuna doprawdy im sprzyja!
____Na mitrężenie nie ma zbyt wielkiego przyzwolenia, jeżeli na głowie ma się grubo ponad setkę niezadowolonych pasażerów. Stąd też panowie nie marnują na biadolenie więcej czasu, niż jest to koniecznie i czym prędzej udają się do warsztatu, w którym najczęściej przebywali doświadczeni konserwatorzy, lubujący się w zawiłościach skomplikowanych, często magicznych urządzeń, mechanizmów i tak dalej… Teraz, głównie przez prace związane z pozbyciem się góry śniegu spod tunelu, jest tu cicho oraz pusto. Nawet brak stałych bywalców nie umniejsza niezwykłej atmosfery tego miejsca. Uporządkowanego, choć jednocześnie niespecjalnie czystego, jeżeli by się dobrze przypatrzeć.
____To, co dochodzi kocich-ludzkich uszu zaraz po wejściu do środka pomieszczenia, na chwilę wprawia Babę w oszołomienie. Nie był na to wcale przygotowany. Prędko jednak nabiera z powrotem rezonu.
____— O nie, tak łatwo mnie nie zbędziesz. — Wsuwa ręce pod paszki chłopaka, a potem splata je na jego piersi, przyciągając go bliżej, by móc swobodnie wyszeptać: — Nie pozwalam. — Głowę kładzie mu na ramieniu, przesuwa noskiem wzdłuż szyi, ku chłodnemu płatkowi ucha. Mruczy w nie zmysłowym półgłosem: — Będzie mi bardzo przyjemnie, jeżeli pomiziasz mnie po uszku…
____Muska czubkiem nosa o obrąbek, wdycha głęboko przyjemny kwiatowy zapach, przemieszany teraz z zapachem potu. Wiedziony nagłą potrzebą, do ucha przykłada wargi, a przyozdobiwszy je paroma pocałunkami, delikatnie zaczyna je przygryzać.
____— Wiem, że trochę kiepsko teraz z czasem, więc zgadzam się na przełożenie twojej tury na nieco później.
____Odsuwa się niespiesznie, gdzieś cicho marząc, że szatyn schwyta go wpół i przedłuży znacznie chwilę na fizyczną przyjemność, od której przyspieszy im obu tętno wraz z oddechem, a z kolei warstw ubrań nieco ubędzie. Nic takiego się nie dzieje, więc kocur czym prędzej bierze się za kompletowanie uniwersalnego zestawu naprawczego. Muszą się ograniczyć do minimum, bo i miejsca pod pociągiem nie będzie za wiele, a z racji ich teoretycznego nieprzygotowania z zakresu budowy pompy ważne jest, by zabrać ze sobą najbardziej funkcjonalne narzędzia.
____Żaden z dostępnych w tej chwili pasów nie spełnia wymogu rozmiarowego, wszystkie są za wielkie, za grube, za ciężkie, lecz nie stanowi to problemu, gdyż Babę nagle olśniewa. Po zmianie fizycznej powłoki z ludzkiej na zwierzęcą, wszystko, co znajduje się na ciele, w tym rzeczy osobiste, pozostają na swoim miejscu. Teoretycznie jeżeli zabiorą ze sobą pasy i zmienią się w czarnego kruka oraz kremowo-białego kota, to kurtki, buty, a przede wszystkim narzędzia, powinny po powtórnej przemianie być dla nich dostępne. Baba testuje swoją teorię, nie wtajemniczając Dantego w szczegóły swoich działań (okazuje się to niepotrzebne, bo konduktor szybko orientuje się, dlaczego zamiast piekielnie przystojnego młodego mężczyzny, ma przed sobą puszystego kocurka, którego widok rozczula i zachęca do pieszczot oraz głośnego zachwycania się).
____Po piętnastu minutach skrupulatnych przygotowań są gotowi.
____Po kolejnych dziesięciu, dwójka przechodzących wzdłuż składu pasażerów dostrzega, jak coś niebywale puchatego niknie między potężnymi kołami prywatnego wagonu. W pierwszym odruchu chcą rzucić się tajemniczej kicie na pomoc, lecz zlepiony śnieg oraz zamarznięta na amen woda, tworząca półprzezroczystą kurtynę, skutecznie ich od tego pomysłu odwodzą. Jest po prostu niemożliwe, by włożyć tam rękę bez ryzyka skaleczenia się.
____Co innego w przypadku dwóch niewielkich zwierzaków (ich postura pozwala nie tylko przecisnąć się między kołami, ale też swobodnie poruszać się pod pociągiem), dzielnie przemierzających dzielący ich od wagonu Barona dystans. Droga nie jest długa, ale naznaczona wieloma przeszkodami w postaci przymarzniętych kupek śniegu, przez które nie raz trzeba się przedzierać, kopiąc w nie łapkami. Czasem znowu z rur bucha niespodziewanie gorąca para, trzeba uważać, by w nią nie wpaść, bo można się poparzyć. Innym razem uszy przeszywa pisk lub skrzypnięcie tak głośne, że aż chciałoby się brać nogi za pas i uciekać na oślep, przed siebie.
____Wreszcie docierają w odpowiednie miejsce. No, jeżeli wierzyć oglądanym mapom, to właśnie tu.
____Ułożywszy się w dogodnej do pracy pozycji, Baba wymusza transformację, kolejną już tego dnia. W dłoń porywa multinarzędzie, które posłuży mu do odkręcenia śrub zabezpieczających zewnętrzną klapę ochronną. Zadanie jest o tyle ciężkie, że w wyniku osadzania się na podwoziu śniegu i niskiej temperatury, śruby dodatkowo spaja lód. Nim udaje się je poluzować, konserwator jest już bardzo spocony.
____— Ughh! Fff... — stęka. Ostatnie naparcie i... — Ah! Poszło, nareszcie.
____Gestem prosi Dantego o pomoc z odczepieniem od reszty blachy odkręconej klapy, a wszystkie śruby wkłada bezpiecznie do kieszeni kurtki, którą wcześniej odpina do połowy. Idzie ciężko, Baba rani się w skórę pod paznokciami, zbyt niedbale chwyciwszy za kant, ale tyko zaciska mocno zęby i ani mru mru. Później się zobaczy, jak z tymi paluchami.
____Oczom dwójki mężczyzn, kiedy już odłożyli bezpiecznie zdjęty blaszany element, ukazuje się plątanina rur i rurek, a w jej sercu… coś niebywałego. Coś, co znajdować się tam nie powinno.
____— A to co? — Dotyka bursztynowego pancerza, okalającego szczelnie zbiornik urządzenia, a wraz z nią moc zaworów, pokręteł i przełączników. — Nie… nie wydaje mi się, żeby to wchodziło w skład pompy. Chociaż kolor by się nawet zgadzał…
____Nie zastanawiając się zbyt wiele, Baba jeszcze raz przejeżdża palcem po tajemniczej substancji, by zaraz podsunąć ją sobie do ust i skosztować jej czubkiem języka.
____— Pftu! — pluje śliną w bok, marszcząc nos. — Nie powtarzaj tego, proszę. Bleh! Okropieństwo. Smakuje gorzej niż smar, olej i pasta cynowa razem wzięte. … Nie pytaj!
____Z kolejnej przegródki w pasie wyciąga narzędzie, o ostrej końcówce, przypominające trochę nóż, a trochę śrubokręt. Wtyka je w złoto-brązową masę, ale nic się nie dzieje. Nawet czubka nie da się w to wetknąć.
____— No to klops. Chyba, że ty masz jakiś pomysł, jak się tego cholerstwa pozbyć? Zobacz, wszystkie zawory przepływu ciepła są przykręcone, a niektóre nawet zakręcone, trzeba je na nowo odkręcić, a potem jeszcze sprawdzić panel sterowania, jest w tym miejscu — wskazuje palcem na cyfrowy wyświetlacz, a potem na kwadratowe drzwiczki pod nim. — Nie żebym się jakoś na tym szczególnie znał, ale myślę, że warto sprawdzić, czy tam nic nie zostało uszkodzone, czy jakiś kabel się nie przepalił… W najgorszym przypadku będziemy musieli się poradzić kogoś bardziej doświadczonego i po prostu tu wrócić. Ale najpierw trzeba się do zaworów i sterownika dostać…

____— Mhm... — mamrocze w odpowiedzi, posyłając Dantemu kwaśne spojrzenie. — Na takiego ci wyglądam? Liżącego wszystko i wszystkich półgłówka?
____Baba nie może odmówić sobie wysunięcia jęzorka w kolorze malinowego różu, którym w ramach groźby wywija przed cudzym noskiem, akurat wduszanym w jego własny wyziębiony policzek.
____No ale dość już żartów, w końcu mają bardzo ważne zadanie do wykonania.
____Co zaskakujące, zastępca głównego konduktora, podkreślam — zastępca głównego konduktora, a nie człowiek mający jakikolwiek związek (nie licząc dobrze prosperującej relacji z Babą) z tajnikami profesji konserwatora taboru kolejowego — w parę minut odkrywa sposób na rozwiązanie żywicowego problemu. W miejscu, gdzie jego palce stykają się z tajemniczą, złotobrązową substancją, ta po prostu mięknie i  z małą pomocą zaczyna odchodzić.
____— Z ciebie to jest człowiek-orkiestra — komentuje kocur, zatapiając własne palce w bursztynie i powolutku, po kawałeczku, zdzierając jego pozostałości z poszczególnych elementów aparatury. — Przyznaj się, ale tak szczerze, czy istnieje jakaś sprawa, która sprawiłaby ci jakiś większy kłopot? Której nie rozwiązałbyś w ciągu parunastu minut? No, nie licząc wykopania staruszka przez najbliższe drzwi w trakcie biegu pociągu, bo wiadomo, że to już pochodzi pod morderstwo.
____Zdrapywali, zdrapywali, aż wydrapali — coś z pobrzękiem upada na ziemię nieopodal ich głów. Baba aż musi przekręcić się na brzuch, by lepiej się temu czemuś przyjrzeć. Szybko tego ruchu żałuje, ponieważ oprócz swetra i cienkiej koszuli roboczej, nic więcej nie chroni skóry na jego torsie przed drobinkami śniegu i lodu, gęsto pokrywającymi strunobetonowe podkłady kolejowe.
____— Biżuteria? W takim miejscu? — Mlecznobiałe brwi wystrzelają w górę, tak wysoko, jak to tylko możliwe. — We wszystko jestem w stanie uwierzyć, ale nie w to, że wisiorek znalazł się tu przypadkowo i bez udziału osób trzecich. Chyba że… w grę wchodzą jakieś czary, zaklęcia i tym podobne. Ale... dlaczego akurat w pompie ciepła? Do tego w tej bursztynowej mazi? Jest wiele innych trudno dostępnych miejsc, w których można byłoby ukryć magiczną biżuterię. Dziwne to wszystko…
____Przez myśli Baby przetacza się wiele, wiele obrazów miejsc, gdzie skarb można by ukryć. Sejf, chroniona zaklęciem szkatułka, ukryta kieszeń w płaszczu jakiejś szychy, specjalna sakiewka noszona na szyi, skrytka pod deskami w zamykanym na klucz, prywatnym pokoju… Miejsc jest mnóstwo! Dlaczego tu? Jeszcze długo nie znajdą odpowiedzi na to i wiele innych pytań związanych z naszyjnikiem.
____Przez następne pół godziny obaj usuwają pozostałości żywiczej substancji z rur, wężyków, pokręteł i zaworów, z panelu sterowania, który następnie Baba pieczołowicie i na tyle, na ile pozwala mu jego wiedza, sprawdza. Na szczęście nic nie jest uszkodzone, a pompa, sądząc po wydobywanych przez nią dźwiękach, działa bez zarzutów. To bardzo ich cieszy, głównie z tego powodu, iż nie będą musieli ganiać w tę i we w tę, od zimnych torów do jakiegoś bardziej doświadczonego konserwatora, zahaczając przy okazji o magazyn, by zabrać potrzebne części, ale też dlatego, że główna pompa ciepła znajduje się bezpośrednio pod wagonem samego Barona i jakikolwiek hałas mógłby ściągnąć na nich poważne kłopoty.
____Zabezpieczyli z powrotem pompę blachą ochronną, poodkręcali mocno śruby, by przypadkiem nie poluzowały się w trakcie jazdy, a potem pozbierali jeszcze pozostawione narzędzia i zmieniwszy się w swe zwierzęce odpowiedniki, udali się tą samą drogą na „powierzchnię”, teraz pogrążonej w purpurowo-pomarańczowej poświacie zachodzącego słońca, malującego nieboskłon na wszystkie odcienie błękitu, fioletu oraz różu; a drzewa i zbocza poniektórych gór na granat i głęboką czerń.
____Nie mają nawet okazji zachwycić się widokiem nieba, bo zaraz dopada ich główny konduktor, który wygląda tak, jakby zjadł coś bardzo, ale to bardzo nieświeżego.
____— Młody! Nareszcie! Wszędzie cię szukałem! — A kiedy ty go nie szukasz, myśli gorzko Baba, przesadnie wywracając oczami. — Oszalałeś!? Co tak długo? Tak długo kazałeś pasażerom czekać, zanim ruszyłeś się, by coś z tym zrobić!...
____Starszy konduktor nie jest sam, w jego otoczeniu znajduje się jeszcze kilkoro innych pracowników — dwójka maszynistów, konserwator, którego kocur jeszcze nie zdążył poznać; oczywiście Jerry oraz Nika, wyraźnie zatroskana.
____— Następnym razem, jeżeli coś niedobrego będzie się działo z pociągiem, proszę bezpośrednio zgłosić się do mnie, proszę pana. Pan oszczędzi sobie nerwów, a pasażerowie nie będą narażeni na tyle godzin niedogodności — odzywa się Jerry.
____Maszyniści oraz Nika posyłają młodzieńcowi złowrogie spojrzenia, na co ten nieco się peszy i w już ani słowem się nie odzywa. Jerry jednakowoż nie miał nic złego na myśli, faktem jest, że w przeciwieństwie do bardzo zaradnego Dantego, on odznacza się stosownymi kwalifikacjami w naprawach elementów składowych lokomotywy oraz wagonów. Całkiem możliwe, że problem rozwiązany zostałby szybciej, ale przecież to nie do niego o pomoc zwróciła się Nika. I to także nie było bez powodu.
____— Ekhem! Ekehm, ekhmm….! — Penisson odchrząkuje, szukając odpowiednich słów. — Jedno trzeba ci przyznać, Lynx, dobrze sobie poradziłeś z awarią. Ogrzewanie działa i wszystko wróciło w tej kwestii do normy. Pasażerowie nie uskarżają się już na temperaturę. Co się tyczy opóźnienia…
____— Pan pozwoli, panie Penisson... — odzywa się jeden z postawnych maszynistów, ten sam, który rano informował Dantego przy śniadaniu. — Dostaliśmy cynk od ekipy pługu, że mniej-więcej za trzy godziny będą gotowi się przebić. Z pomocą ludzi z tego drugiego składu, udało nam się zredukować grubość warstwy śniegu w centralnej części tunelu, przynieśli jakieś specjalne ustrojstwo, które znacznie przyspieszyło nam pracę…
____— Gdyby pofatygowali się z tym urządzeniem wcześniej, zaoszczędzilibyśmy parę godzin bezsensownego machania łopatami… — Baba, wciąż w ciele kremowego puchatego księcia, cmoka z dezaprobatą.
____— Najważniejsze, że pług będzie mógł się do nas przebić — stwierdza Nika. — I że wam się udało zajrzeć do pompy i rozwiązać problem z ogrzewaniem. Sytuacja naprawdę była poważna.
____— Dość pogaduszek. Rozmowy przełóżcie na przerwę, a nie na godziny pracy! Nie możemy marnować więcej czasu — Penisson klaska w dłonie. — Cofamy się do miasteczka lodowych gnomów, musimy usunąć się z torów, zanim dotrze tu pług. Czekaliśmy już tylko na was, więc ruchy, do środka! Chyba że chcecie wracać na piechotę!

____Penisson tłumaczy trawiący go od środka, nieznośny dyskomfort, przez który w gardle rośnie mu ogromna gula, z każdą minutą coraz to większa i większa, niczym porządnie doprawione drożdżami ciasto, w ten sposób: Mamy olbrzymie opóźnienie, do późnych godzin popołudniowych pasażerowie uskarżali się na nieludzkie wręcz warunki nie tylko w wagonach sypialnianych, ale także w częściach wspólnych — toaletach, przedziałach restauracyjnych, barowych, bibliotekach oraz łaźniach… to wszystko jest niezmiernie stresujące, bo cała wina jest zrzucana na mnie, niesłusznie zresztą! Na domiar złego, mój zastępca szlaja się nie wiadomo gdzie, zamiast odciążyć mnie z części obowiązków! Jestem stary, smarkacz doskonale o tym wie, stres mi nie służy. Zasłużyłem sobie na kieliszek naleweczki. Na złagodzenie nerwów. Tak, to jest dobry pomysł. Ulotnię się zatem, nim ktoś znowu zechce zawracać mi głowę!...
____My nie potrzebujemy się oszukiwać. Doskonale wiemy, że wszystkie negatywne emocje Fitzwilliama Penissona biorą się z faktu, iż stary czuł się w obowiązku pochwalić Dantego, po części także presję wywierały na nim wyczekujące spojrzenia zgromadzonych w tamtym momencie osób. By nie narazić się na plotki, które szybko mogłyby powstać, gdyby czyjś czujny wzrok dostrzegł wypieki, jakie wstąpiły mu na twarz zaraz po tym, gdy wyraził swoje uznanie, taktycznie znika za drzwiami najbliższego wagonu.
____I całe szczęście. W innym wypadku wszystkim, którzy dołączyli do rzucania się śnieżkami, sprezentowałby taką rugę, jakiej jeszcze w życiu nie dostali.
____Baba nie przepada za naganami. Zwłaszcza za takimi czynionymi mu przez czarnego ptaszora, którego w normalnych okolicznościach schrupałby na obiad. Nie ze złością, lecz z czymś w rodzaju dziecięcej kąśliwości, czy może raczej… z tych samych powodów, dla których kocię atakuje z zaskoczenia własne rodzeństwo, rzuca się na kruka. Impet, z jakim na niego wpadł, sprawia, że toczą się po śniegu niczym młode kocięta właśnie. Kocur wie, że zaklęty w ptaka nie ma z nim najmniejszych szans, lecz wcale się tym nie przejmuje. Ba! Wykorzystuje swoją przewagę, dopóki ma taką możliwość.
____Dante potrafi o siebie zadbać nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji. Wyobraźcie sobie zatem to zdziwienie, przebijające się przez warstwę rozbawienia w tych wielkich, w kolorze bardziej wyrazistym niż lawendowy, kocich oczach, kiedy pod opuszkami łapek wyczuwalny jest gruby i szorstki kożuch, zamiast gładkich piór.
____I może, gdyby Baba nie był diabłem wcielonym a potulnym aniołeczkiem, Dantemu udałoby się go w tamtej chwili przywołać do porządku. Uspokoić i wybić z głowy zapędy przystojące dzieciom, a nie dorosłym.
____Cóż.
____Kocur zdecydowanie nie jest aniołkiem, tylko okropnym, nieznającym umiaru i bardzo, bardzo źle znoszącym porażkę hultajem.
____Oj, gdyby tylko śnieżka nie trafiła go w głowę!... Co by się dalej działo w tym śniegu!...
____…No dobrze, powiem wam, co by było, gdyby… Gdyby śnieżka nie trafiła go w głowę i nie odwróciła jego uwagi, Baba najzwyczajniej w świecie pogryzłby dotychczasowego zwycięzcę zapasów, tak jak kiedyś w łaźniach (choć całkiem prawdopodobne, że nie tak seksownie, jak wtedy), by nieco go ostudzić i w tenże sposób przejąć nad sytuacją pełnię kontroli.
____Mówiłam, potwór.
____No ale Dantego ratuje śnieżka, rzucona przez Quinn, która chyba nie do końca myśli nad możliwymi konsekwencjami. Te w parę minut dopadają ją w postaci ulepionych naprędce białych kulek, rozbijających się na jej piersi, ramieniu, udzie oraz brzuchu, potem już na plecach, czy łydkach, a nawet na pupie (cwaniara rzuca się do ucieczki).
____Chociaż przełożony wyraźnie określił plan na nadchodzące godziny, uczestnicy bitwy na śnieżki najwyraźniej o nim zapomnieli… a może po prostu go zignorowali?... Czy to ważne? W każdym razie, zabawa jest przednia, a to, co po niej następuje — jeszcze lepsze!
____— A tak tylko sprawdzam, czy nie postanowisz zostawić mnie pośrodku niczego w ramach zemsty — odpowiada, posyłając konduktorowi najbardziej andrusowski uśmiech, jaki tylko posiada w swoim mimicznym repertuarze. Leniwym krokiem, jak gdyby udając bardzo ważnego gościa, bez którego pociąg nie może przesunąć się ani o milimetr, zbliża się do drzwi wagonu. — I tak, wspaniale się bawiłem, sojusz przyniósł owoce, jakich nie spodziewałbym się nawet w najśmielszych snach. Muszę go zawierać częściej.
____Kuchnia pachnie niebiańsko. Gorąca czekolada, parujący jeszcze schab ze śliwką, ziemniaki z kosteczką roztapiającego się masełka, pikantna pieczeń, ociekająca własnymi sokami; racuchy z tartym jabłkiem, przekładane dżemem wafle, cynamonowe ślimaki… Czego tu nie ma!... Wszystkie potrawy, wyłożone na blacie oddzielającym część jadalnianą od tej, w której przyrządzono te pyszności, wyglądają tak wspaniale, że aż szkoda jeść! Nie są to resztki ze stołów pasażerów, o nie, każde danie jest świeżo przyrządzone, specjalnie dla załogi, specjalnie dla nich.
____Baba niemalże trzęsie się z podniecenia, już tak chciałby skosztować tych wspaniałości!...
____Aż tu nagle — Jerry!
____KURWAJAPIERDOLE.
____Już ich dopada, już wyciąga się swobodnie na blacie stolika, który wspólnie z Dantem zajmują, już wyciąga swoje łapki i nawija na palec białe kosmki włosów Baby. Cześć, Babo, czy chciałbyś…
____Nie kończy. Głos mu w gardle więźnie. Dziwne, że nie pada na podłogę w konwulsjach i nie dusi się zawartością własnego żołądka, która wędruje w górę, górę, górę. Spojrzenie fiołkowych oczu byłoby w stanie zmrozić wszystkie płyny ustrojowe w ciele, zatrzymać serce, spowodować śmierć. Oj, nie podchodź, lepiej nie zbliżaj się, jeżeli chcesz dotrwać nocy.
____Jerry odsuwa się wolno, choć niechętnie. Z głupawym grymasem pozostawia ich tak, jak ich zastał, by zająć pierwsze-lepsze wolne miejsce. Przez resztę wieczoru nie odwraca się nawet, by spojrzeć na kota. Obawia się, czym by to się mogło skończyć.
____Ręki na swoim kolanie Baba z początku nie czuje. Wwierca się nienawistnie okiem w ognistoczerwoną czuprynę, odtwarzając w myślach pewne obrazy z dzisiejszego dnia. Złość pochłania go na tyle, że zapomina brać kolejne oddechy.
____— Moi zdolni chłopcy! — Quinn wyrasta między nimi jak pęd magicznej fasoli, otacza szyje Dantego i Baby ramionami i ściska, sama wtulając podbródek w ich pachnące włosy. — Należy się buziaczek za wasz dobry uczynek! — Przerwa na cmoknięcie czubków głów.
____— Nie rozpędzaj się tak, Quinn. Ciepłej wody dla nas jeszcze nie ma, nie zdążyła się nagrzać...
____— No wiecie! Ja tu siódme poty wylewam, żeby wam pyszności nagotować, a wy co? Pompę na ogrzewanie naprawiliście, ale żeby na ciepłą wody to już nie?!
____— No coś ty, wszystko naprawione, jeżeli nie ma ciepłej wody to trzeba chwilkę poczekać, pasażerowie zmarznięci, to i wody ciepłej dużo zużywają…
____— Lepiej dla ciebie, żeby to była prawda! — Quinn mierzwi Babie włosy, po czym zajmuje jedno z wolnych miejsc, naprzeciw Dantego. — Finn zaraz dołączy, więc mamy momencik, żebyście zdradzili szczegóły waszej randki! Wczoraj jakoś tak zniknęliście mi z oczu na dłuższą chwilę na łyżwach… Robiliście coś… ciekawego?
____— Nasza... randka... nie różniła się jakoś znacznie od twojej i Finna. Próbowaliśmy wzajemnie nie pociąć sobie palców płozami, a potem…
____Baba swobodnie doprowadza opowieść do momentu dołączenia do biesiadników przy ognisku, a następnie zdradza na prośbę Niki szczegóły (kwestię naszyjnika pomijając milczeniem) awarii pompy. Quinn wcale kocura nie słucha, tylko coraz bardziej ściągając brwi, świdruje dwukolorowymi tęczówkami siedzącego naprzeciw siebie konduktora. On nie wie, czym jest randka. Bogowie, on nie ma na ten temat zielonego pojęcia. Jakim prawem on nie rozumie, na czym to polega!? Wiele podobnych niemych pytań dziewczyna zadaje Dantemu. Lecz odpowiedzi jak na razie się nie doczeka.

____Tak. Babę w kwestiach emocjonalno-seksualnych można porównać do żyjącego w odosobnieniu od najmłodszych lat człowieka, lecz zważywszy na jego aktualną sytuację, jest to zrozumiałe. Taką właśnie płaciło się cenę za możliwość zatrzymania wędrówki duszy przez kolejne, coraz to niższe wcielenia, aż do całkowitego jej zniknięcia ze świata. Jednak zrzeknięcie się wspomnień poprzedniego życia wraz z utraceniem wiedzy na temat niektórych, podstawowych wręcz aspektów bycia człowiekiem każdemu, kto kiedykolwiek zdecydował się na podpisanie kontraktu z prezesem Międzywymiarowego Ekspresu, zdawało się być uczciwym warunkiem umowy. Wspomnienia często są bolesne i naznaczone wielkim cierpieniem, a nowe ciało oferuje sposobność zdobycia nowych, lepszych, przyjemniejszych. Możliwość odcięcia się od tego, kim się było i zbudowania własnego ja na nowo… Wielu o tym marzyło! Niemniej jednak w miejscu takim, jak to, z niegodziwymi ludźmi i bestiami pokroju Barona… na nieświadomych czyhało wiele niebezpieczeństw. Rosnąca obawa Niki oraz Quinn o Babę, biorąc pod uwagę niedawno wypowiedziane przez niego słowa, jest zrozumiała.
____Po trwającej zaledwie parę minutek sprzeczce pomiędzy rodzeństwem, temat rozmowy schodzi na wino, serwowane w wiosce lodowych gnomów. Kocur momentalnie traci zainteresowanie i odpływa myślami nie tak daleko, jakby mogło się wydawać, bo zaledwie na leżące tuż przed jego nosem potrawy. Wszystkie pachnące, ślicznie ułożone na półmiskach, salaterkach, paterach, niektóre ociekające tłuszczykiem bądź sosem, inne bajecznie wysmarowane kolorowymi kremami czy oprószone sztucznym śnieżkiem z cukru pudru.
____Kiedy wreszcie podejmuje decyzję odnośnie tego, co jako pierwsze wyląduje we wnętrzu pustego żołądka, dziewczyna o dwukolorowych tęczówkach szepcze do niego konspiracyjnie, by udał się z nią na stronę. Nie ma pojęcia, o co może jej chodzić, ale intuicja podpowiada mu, że lepiej dla niego, żeby się zgodził. Idzie więc, dobrodusznie wzięty przez Quinn pod rękę.
____Baron. Jego okropna, świńska twarz, te kły obleśnie pokryte bombelkującą się śliną, oczka tak żarłocznie wpatrujące się w jego nagie ciało, wyginające się nieśmiało, acz zmysłowo, specjalnie na jego polecenie; grube niczym serdelki paluchy o brudnych, spiłowanych na ostro paznokciach, wbijających się później w jego głowę… i wszystkie te straszne rzeczy, które działy się w jego obecności… obrazy odtwarzane w najmniejszych szczegółach zalewają umysł Baby, a on nie może w tej chwili zrobić nic, by móc je odgonić, przepędzić na zawsze. Wie, że zamiarem Quinn nie było zmuszenie go do powrotu myślami do tamtych wydarzeń, a jednak się stało. Ale nie ma jej tego za złe. Po prostu… z czasem się z tym upora. A teraz, dzięki Dantemu, jest bezpieczny. I powinien na tym się skupić, za to być wdzięcznym.
____Dalsza część rozmowy rozbudza w kocurze naturalną ciekawość, skłania do bombardowania pytaniami coraz to bardziej rozczulonej młodej kobiety, w jego oczach niezwykle kompetentnej, no i przede wszystkim bardziej otwartej oraz chętniejszej do podjęcia się wyzwania, jakim niewątpliwie jest próba wyjaśnienia każdej budzącej wątpliwości kwestii. To niestety musi poczekać na odpowiedniejszy moment, bo do kuchni co jakiś czas niepostrzeżenie wsuwa się jakiś kucharz, uzupełnia puste naczynia jadłem i szybciutko wraca do rozbawionego towarzystwa, wciąż domagającego się dokładek przepysznych potraw. Quinn dobrze wie, że poczucie bezpieczeństwa jest niezbędne do rozmawiania o emocjach, relacjach międzyludzkich i seksualności, dlatego zgrabną zagrywką ucina potok płynący z ust Baby. A on, jak zwykle łasy na pieszczoty i czułości, wtula się w jej ramiona, donośnie pomrukując.
____— No dobrze, zgadzam się, kolacja, deser, pomogę jeszcze Dantemu, jeżeli będzie taka potrzeba i choćby miało być już grubo po północy, zabierasz mnie i opowiadasz o wszystkim, co powinienem wiedzieć. Bez wymówek, bez ociągania się albo zbędnych eufemizmów. Obiecujesz? — Oderwawszy się od niej wreszcie, wyciąga rękę i czeka, aż Quinn ściśnie ją i potrząśnie, tak jak robią to przedsiębiorcy, zawierający bardzo korzystną umowę.
____— Obiecuję — odrzeka i pieczętuje słowa gestem.
____Dalsza część wieczoru mija w przyjaznej atmosferze. Przyjaciele prowadzą luźne konwersacje, śmieją się i dokazują, zapełniając powolutku żołądki pokaźną ilością jedzenia. Quinn, tak jak obiecała, częstuje osoby zasiadające przy jej stoliku czymś specjalnym, czymś co przygotowała wyłącznie z myślą o nich.
____Zaraz też przed Niką, Simonem, Dantem, Finnem oraz Babą stoją wysokie, wypolerowane na błysk pucharki, a w nich: lody śmietankowe, chrupiące bezy, jeżyny, mus z brzoskwiń, układane warstwami.
____— A niech ktoś tylko zacznie marudzić, że nie jego smaki, to osobiście uduszę, a zwłoki schowam w chłodni! Pogrzebu nie będzie!
____Wszyscy wybuchają śmiechem. Groźba chyba ich aż tak nie dotyka.
____Baba pochłania swoją porcję w zaledwie 1,5 minuty. Znaczy, że smakuje.
____Jakiś czas potem do towarzystwa dołącza maszynista z nocnej zmiany, lecz tylko po to, by poinformować Dantego, że jest potrzebny w lokomotywie. Pług przebił się przez tunel, teraz kończy usuwanie hałdy śniegu, przez którą dalsza podróż nie była możliwa. Trzeba ustalić z Szefem szczegóły nowej trasy, następnie zestawić plany przejazdu z dyżurnymi ruchu na danych odcinkach połączeń kolejowych (głównie po to, by w razie nałożenia się terminów przyjazdu, mogli w odpowiedni sposób zarządzać wjazdami i wyjazdami pociągów pasażerskich na stacjach), poinformować o zmianie trasy i harmonogramu pracowników kolejnych stacji, na których pociąg się zatrzymywał, ale także i dróżników przejazdowych, a następnie zebrać wszystkich członków drużyn trakcyjnych, czyli maszynistów obu zmian, ale także głównego kierownika pociągu czy jego zastępcy – Dantego, znaczy się – aby i im przekazać wszystkie niezbędne w dalszej podróży informacje. Pracy jak zwykle jest dużo. Na tyle dużo, że Baba martwi się, czy Dante w ogóle się tej nocy położy…
____— Mogę pomóc — chwyta go za róg kamizelki, nim konduktor zdąży odejść od stolika.
____Wie że jego pomoc jest tak potrzebna jak dziura w moście, ale i tak chce ją zaoferować, chociaż spodziewa się jej niemalże natychmiastowego odrzucenia. Ciężko jest rozstawać się z kimś, kogo bardzo się lubi. Szczególnie kiedy poprzednie spotkanie dzieli znaczna przerwa. Kot obawia się, że i tym razem przerwa ta może okazać się nieznośnie długa… głównie przez nawał dodatkowych obowiązków, które są wynikiem pokaźnego już opóźnienia pociągu. Gdyby tylko mógł, zatrzymałby Dantego przy sobie na wiele, wiele dłużej…
____— Oj, Babuszku-kwiatuszku, kochany z ciebie chłopak, ale Dante jest już dużym chłopcem. Sam wiesz, że niewiele mu teraz pomożesz.
____— Nie wracaj późno... — szepcze, patrząc mu głęboko w oczy.
____Gdy już najulubieńszy człowiek na świecie go opuścił, Baba dokańcza z innymi pozostawione na talerzu resztki, pomaga Quinn oraz Finnowi posprzątać po poczęstunku, a potem… potem nadchodzi już czas na spełnienie obietnicy.
____Quinn zabiera go w tę część pociągu, w której nie miał wcześniej okazji jeszcze odwiedzić, tam znajduje się jej kwatera, współdzielona oczywiście, bo dziewczyna jest zaledwie zastępczynią szefa kuchni, a nie szefową czy zastępczynią głównego konduktora. Pokoik jest mikroskopijny, nie ma własnej łazienki, ale jest w nim przytulnie, ciepło, bezpiecznie. Piętrowe łóżko, wąska, lecz mieszcząca w sobie wszystko, co niezbędne dwóm kobietom, szafa; mały stoliczek z przezroczystym wazonem, okupowanym przez świeże tulipany; kolorowe poduchy zastępujące krzesełka, malutkie okno, przesłonięte beżowymi zasłonami; półki z tomikami poezji, gorącymi romansami albo pamiętnikami, szkatułki z biżuterią… wszystko, co się tu znajduje, ma swój cel i przeznaczenie, dzięki czemu nie ma bałaganu. Ale czegóż się spodziewać po dwóch bardzo przyzwoicie prowadzących się dziewczętach?
____Upewniwszy się, że Babie jest ciepło (podarowano mu najbardziej milusi kocyk, jakim damy dysponowały, a także elegancką filiżankę, którą to zaraz Quinn napełniła dopiero co zaparzoną w imbryczku rumiankową herbatą) i przytulnie (usadowiono go na mięciutkim stosie poduszek przy ścianie, by można było się swobodnie oprzeć), jasnowłosa zaczyna opowiadać.
____Rozmawiają więc o bogatym wachlarzu ludzkich emocji i stanów wewnętrznych, o relacjach z innymi ludźmi, ze samym sobą; o przyjaźni, zauroczeniu, zakochaniu oraz miłości, o charakterystycznych cechach, które poszczególne stany i więzi od siebie odróżniają… aż wreszcie także i o seksie.
____I tak na przykład, Baba dowiaduje się, że seks dla każdego człowieka może oznaczać coś innego. Jak tłumaczy mu to Quinn – jedni będą za seks uważać już głębokie pocałunki, inni dotykanie czyjegoś nagiego ciała, a jeszcze inni za seks będą uznawać samomiłość albo penetrację. Albo że ludzie, w odróżnieniu od zwierząt, uprawiają seks nie tylko po to, aby mieć potomstwo i przedłużyć gatunek, lecz także dla fizycznej i emocjonalnej przyjemności, ekscytacji, by wyrazić swoje uczucia – miłość, przywiązanie; żeby rozładować napięcie albo po to, by zacieśnić więzi. Czy też że zawsze powinno upewniać się, że druga osoba ma ochotę być dotykana, całowana, pieszczona, czy ma ochotę na seks właśnie. Świadoma zgoda, tak to nazywa.
____Baba wszystkie wiadomości chłonie niczym gąbka, zapamiętuje, przemyśla ich znaczenie. A jeżeli coś budzi w nim wątpliwości, po prostu pyta. Pyta, upewnia się, że dobrze rozumie, dalej słucha. Odkrywa także, że lubi rozmawiać z dziewczyną. Jest wdzięczny za jej niewyczerpalne pokłady cierpliwości, za szczerość oraz otwartość. Cieszy się, że w końcu udaje mu się znaleźć kogoś, kto wyjaśni mu to wszystko w sposób prosty, zgodny z prawdą, bez urywania niewygodnych dla siebie wątków.
____I choć bardzo, bardzo go kusi, nie zwierza się Quinn z problemów z Jerrym. Mógłby, ale tego nie robi.
____Skończyli swoje małe edukacyjno-rozwojowe spotkanie bardzo, bardzo późno. Dlatego Quinn postanawia odprowadzić Babuszka-kwiatuszka do drzwi jego pokoju. Chce upewnić się, że bezpiecznie tam dotrze, bo tylko wtedy będzie w stanie zasnąć spokojnie.
____Jednak Baba ani myśli spędzić tę noc sam. Zwłaszcza że jego posłanie nakryte jest wciąż tą samą pościelą, co poprzedniej nocy, kiedy Jerry i jakiś nieznajomy mężczyzna postanowili zabawić się w jego łóżku…
____Pod postacią kota wymyka się zatem z własnego pokoju, przemierza cichutko i niepostrzeżenie pociąg. Idzie w jedyne miejsce, w którym chce teraz być. Do Dantego.
____Zastaje go pogrążonego we śnie, okrytego kołdrą po czubek nosa, pachnącego kwiatami, z nieco wilgotną głową. Nie czekając na przyzwolenie, wskakuje po szczebelkach drabiny na materac, a potem ostrożnie, by wybadać, czy chłopak śpi głębokim snem, stąpa delikatnie przy jego boku. Brak reakcji, a więc można kłaść się obok i…
____Nie... Kołdra jest taka miękka! Nim zdołał uświadomić sobie, co właściwie robi, jego łapki znalazły się na klatce piersiowej szatyna, ubijając przyjemny materiał niczym piekarz ciasto na bułeczki. Zaraz też jego ciało się rozwibrowało, a ciszę przeszywa odgłos rozanielenia. Purr, mrrrru, rurrruururr.

____Dzień kończy się dokładnie tak, jak kot tego potrzebuje.
____Bliskość i ciepło. Płytkie oddechy i donośne kocie pomruki, zdradzające tę ogromną przyjemność, jakiej doświadcza pod wpływem muskających nagą skórę palców. Przymknięte lekko powieki, nie ze zmęczenia, a z chęci jeszcze lepszego zagłębienia się w fizycznych doznaniach. Zapach Dantego, Dantego i dzikiej łąki w środku lata, skąpanej w blasku jaskrawego słońca, które tak przyjemnie ogrzewa sierść!...
Jest w kocim niebie.
____Musi być w niebie, no bo gdzie indziej…
____Babę intryguje jedna myśl, która pojawia się w głowie. I niby znawca z wieloletnim doświadczeniem, chwyta ją — jakby chwytał szlachetny kamień, przyniesiony przez jakąś duszyczkę w potrzebie — ogląda z każdej strony, by ocenić jej wartość: Czy to właśnie na tę chwilę oboje czekali cały dzień, który wlókł się nieznośnie?
____No właśnie — oboje. To słowo nie pojawia się w głowie bez powodu. Dante, choć nie wiedząc, kto go budzi, i z pewnością zupełnie mimowolnie, w eter rzuca imię kota. Baba.
____Baba.
____Baba… Serce bije mocniej. To miłe uczucie. Wiedzieć, że ktoś, kogo zaczynasz darzyć szczerym uczuciem, nie tylko sympatią, ale też… miłością, właśnie o ciebie woła, wybudziwszy się nagle ze snu. Że to twoje ciało stara się wymacać na ślepo dłonią w pościeli. Że to ciebie pragnie mieć obok siebie, choć księżyc wysoko na niebie.
____Pierwszy raz w ciągu całego życia — czy to w ludzkiej, czy zwierzęcej skórze — doznaje czegoś podobnego. I bardzo mu się to podoba.
____Przysuwa się bliżej, na tyle, na ile pozwalają te ostatnie milimetry, dzielące ich od siebie. Wtula się mocno, jak gdyby od tego zależała jego obecność. Leży w bezruchu, długo, dopóki Dante znowu nie zaśnie, a Baba nie upewni się, że chłopak ma dobre sny albo chociaż spokojne. Potem dźwiga się na przedramionach, niewysoko, tylko na tyle, by móc bez przeszkód przyjrzeć się jego twarzy. Jest piękna. Gładka. Aż chciałoby się ją dotknąć…
____Wiedziony wewnętrznym przymusem, dotyka policzka opuszkami palców. Delikatnie, jakby palce zamienił na ptasie pióro. Przesuwa palcem wskazującym i środkowym po najbardziej wysuniętych kościach — najpierw po łuku brwiowym, kościach policzkowych, w końcu po linii żuchwy, kończąc na podbródku. Cudowny… Drżącymi wargami muska jego zamknięte powieki, pod którymi od czasu do czasu przesuwają się gałki oczne, śledząc senne wizje; powolutku, by nie wyrwać go znowu ze snu (Quinn miałaby coś do powiedzenia w kwestii pytania o zgodę, ale na szczęście nie ma jej w pobliżu). Jeszcze raz, całuje pod powiekami, teraz skroń i wreszcie czoło — z uczuciem, przelewając całą swoją kiełkującą miłość na niego. Na zdrowie.
____Nikły uśmiech rozjaśnia twarz kocura, na chwilę przed tym, nim on sam podda ostatnią walkę i pozwoli się porwać Morfeuszowi na dłuższe rendez-vous…
____W czasie, gdy dwójka piekielnie przystojnych mężczyzn błogo śpi, pociąg przemierza w zaskakująco szybkim tempie kolejne przystanki na linii zmienionej trasy. Kruczy Dziób żegna odwiedzających jego królestwo rażącym w oczy błyskiem światła luny, odbijanym przez pokrywające go czapy śnieżne. Wkrótce też górę pozostawili za plecami. Teraz suną prędko przez zbocza pomniejszych wzniesień, trzymając się brzegu szerokiej, srebrnej rzeki, wijącej się niczym wąż. Byala, zwana tak przez miejscowych, ma zaprowadzić załogę wraz z pasażerami aż do urokliwego miasteczka, otoczonego zewsząd zielenią.
____Świt tym razem pierwszego na nogach, choć wciąż leżącego (a w dodatku bezwstydnie wlepiającego fiołkowe oczy w pogrążonego we śnie konduktora), zastaje kocura. Kot, jak to kot, kiedy się obudzi, długo już nie posiedzi w spokoju. Z czasem zaczyna mu się najzwyczajniej w świecie nudzić czekanie na to, aż człowiek wstanie. Pozostawiony bez wyboru, kot przystępuje do działania, brutalnego, ale stuprocentowo skutecznego. Atak!
____— Dzieeń doobryy! — poprzedziwszy powitanie zgrabnym przeciągnięciem, Baba wsuwa się z powrotem na klatkę piersiową Dantego, po czym klepie go po policzkach. Nie mogąc i tym razem powstrzymać się od dotknięcia go, między palce chwyta cienki warkoczyk, którym zaczyna się beztrosko bawić. — Wstajemy. Czas na śniadanko! Co zjadłbyś dzisiaj?
____Dante nie odpowiada. Kocur trochę się niecierpliwi.
____— Haloo?
____Nic.
____— Wstawaj. Jest rano...
____Brak reakcji.
____Kot już wie, jakie to frustrujące, gdy ktoś, kogo starasz się obudzić, nie chce współpracować.
____— No dobrze, ale żeby nie było, że nie próbowałem po dobroci…
____Wzdycha. A potem z złowrogim uśmieszkiem cmoka śpiocha w usta, po czym przystępuje do zastosowania pokaźniejszego działa. Dłonie wsuwa zręcznie pod materiał zmiętej koszulki, po cichutku ustawia je w odpowiedniej pozycji i… łaskocze bezlitośnie po bokach!
____— Wstawaaaj! Wstawaj, śpiąca królewno! — Idzie o krok dalej, przykłada usta do odsłoniętej szyi, nabiera powietrza i z mocą wypuszcza je tuż przy skórze. Pppppppfffpfpfpffffffffppppppppppppppp! Zemsta!
____Dante walczy, a właściwie broni się, rękami i nogami, całym ciałem, lecz Baba zajął strategiczną pozycję, która zagwarantowała znaczną przewagę. A że nie przepadał za przegrywaniem…
____— Tak, wiem, tak, wiem. Jestem potworem — czule paca go po głowie, kiedy jest już po wszystkim. — Ale popatrz na to z innej perspektywy, wreszcie wstałeś.
____Lekkie cmoknięcie w skroń i już go nie ma. Zeskakuje na ziemię, przeciąga się, do tyłu, do przodu, w prawo i w lewo, przeczesuje włosy rękami, ziewa. Wypadałoby się przebrać. Dziś… jeżeli dobrze pamięta, dziś ma dzień wolny. To znacznie komplikuje dobór odzienia, tak samo jak fakt, że Baba znajduje się obecnie w nie swoim pokoju… Ale! Kiedy szedł z Dantem na gnomi targ, wtedy też nie przebierał się u siebie, istnieje cień szansy, że i tym razem coś dla siebie w szafie znajdzie… Szybki rzut okiem przez okno. Słońce, lekki wietrzyk, wszędzie zielono. Znaczy się… ciepło, pogoda idealna na spacer.
____— Mówiłeś wczoraj coś o jakiejś paczce… Jeżeli mamy ją odebrać i jeszcze mieć chwilę, żebyś pokazał mi tę obiecaną rzekę, trzeba się zbierać.
____Podpierając się jedną ręką o bok, otwiera drzwi szafy. Białe koszule, marynarki, eleganckie spodnie, będące częścią uniformu; czapka konduktorska. Baba bierze ją w rękę, przygląda się przez chwilę, a potem zakłada na głowę i odwraca się ku Dantemu, by mógł ocenić, jak w niej wygląda.
____— Ładnie?
____Dante odwraca się do niego, biorąc przy okazji łyk wody do ust. Ta jednak z uporem nie chce popłynąć w dół, tylko cofa się do nosa. Połyka, ale zaczyna kaszleć. Rzuca jeszcze na niego okiem i kolejna fala kaszlu. Dopiero po chwili się opanował, kręcąc głową z niedowierzaniem.
____— Źle mi poleciało. — Tłumaczy się, po czym ogląda go od stóp do głów. — Mógłbym się przyzwyczaić. — Rzuca zalotnie, z ciepłym uśmiechem, wygaduje bzdury totalne! Aż mu się cieplej robi...
____— Mhmm... ah, ta zabójcza woda — parska śmiechem. — Mówisz? Moim zdaniem tobie bardziej pasuje.
____Koniec błaznowania. Baba zdejmuje czapkę, po czym odkłada na swoje miejsce, czyli na rozczochrane brązowe włosy pewnego elfa.
____— Ups. Chyba zabrałem się za to od końca. Pozwól, że się poprawię.
____Ponownie ściąga konduktorską czapkę, odkłada w bezpiecznym miejscu, po czym zabiera się niespiesznie do pozbawienia Dantego kolejnych warstw ubrań. Koszulkę do spania zdejmuje z niego powoli, nie mogąc nacieszyć oczu widokiem nagiego torsu. Spodnie po chwili zsuwa mu z bioder, nie odmawiając sobie muśnięcia palcami skóry na udach i łydkach. Przebiegają go dreszcze. Stop… W takim tempie nieprędko zjedzą śniadanie, a brzuszek już ogłasza alarm. Musi się ogarnąć…
____Powrót do szafy, lecz tylko po to, by z wieszaków ściągnąć to, co trzeba. Spodnie, marynarkę oraz kamizelkę kładzie na łóżku. Najpierw koszula. Dante pozwala sobie ją założyć, a następnie zapiąć po ostatni guzik. Cały czas śledzi wzrokiem poczynania kocura, a ten z wolna topi się od gorąca, jakie go niespodziewanie ogarnęło. Mimo tego, dzielnie pomaga konduktorowi ubrać kolejne elementy służbowego uniformu. A na koniec, wręcza mu uroczyście czapkę.
____— Gotowy — stwierdza fakt miękkim głosem.
____Teraz wystarczy znaleźć coś na własny tyłek. Kolejny nur w szafę i ma: jasnobłękitną koszulę z długim rękawem, ciemnobrązowe spodnie. Baba uznaje, że ograniczy się tylko do tych dwóch rzeczy, w końcu nie byli już w sercu zamarzniętej krainy, a każda kolejna niepotrzebna warstwa sprawiłaby dyskomfort związany z nadmiernym poceniem się. I jak to miał w zwyczaju, nie zważając na ogólnie przyjęte zasady, sam pozbawia się odzienia, by zastąpić je nowymi, świeżymi zdobyczami. W zasadzie… powinien się wykąpać przed wyjściem, ale nie ma już na to czasu. Pociąg zbliża się do stacji, a to oznacza, że wkrótce Dante będzie miał staruszka na głowie…
____— Idziemy! — zarządza jeszcze nim na stopach znajdą się buty. — Umieram z głodu!
____W kuchni wita ich nie kto inny jak…
____— Quinn! Dzień dobry — szczerzy zęby w szerokim uśmiechu.
____— Baba! Dante! Dzień dobry. Moje kochane ranne ptaszki, jesteście dziś pierwsi. No, nie licząc Niki i jeszcze paru innych pokojówek, pana Penissona… ale on zawsze jest przed wszystkimi, czasami też nie je śniadania… W każdym razie, oni byli przed wszystkimi, bo od samego rana użerają się z Baronem… Siadajcie, proszę, zaraz wam coś pysznego przygotuję.
____Jasnowłosa znika w chłodni, a kocur wraz z elfem zajmują ulubione miejsca przy stoliku w głębszej części jadalni. Nim na stoliku zawitają dwa talerzyki ze śniadaniem, najpierw serwowana zostaje kawa i herbata. Baba swoją ulubioną, rumiankową, siorbie w ciszy, oglądając widoki za oknem.
____— Jestem! Już jestem, smacznego — dziewczyna rozstawia na stoliku wszystko to, co zdołała wcześniej wepchnąć na srebrną tacę, czyli między innymi jogurt z owocami, jajka na miękko, chrupiące maślane rogale, a do tego talerzyki i sztućce. Potem siada na skraju ławeczki, porwawszy filiżankę z herbatą prosto z rąk kota, z której upija łyk. — Słyszałam, że Baron wysiada na tej stacji, bogowie, nareszcie będziemy mogli odetchnąć…
____— Baron wysiada?
____— Mhm, z całym swoim dobytkiem. Jest tak zdenerwowany za opóźnienie, że, cytuję, już nigdy nie skorzysta z usług Międzywymiarowego Ekspresu. Oby mówił to szczerze, będziemy mogli zrobić imprezę z tej okazji. Ugh…
____Baba na razie preferuje nie nastawiać się pozytywnie do tej wiadomości, bo jeszcze coś się ogrowi odwidzi… Zastanawia go jednak inna rzecz, więc niezwłocznie pyta:
____— Dante... nie musisz tam iść? Wiesz, żegnać go...
____Pociąg hamuje gładko, ale z głośnym piskiem. Kot robi się z każdą chwilą bardziej niespokojny. A co, jeżeli Dante będzie musiał go za niedługo opuścić? Na jak długo? Wróci i będą mogli odebrać tę przesyłkę, a potem pokaże mu, zgodnie z obietnicą rzekę? Zbyt dużo pytań naraz. Powinien skupić się na śniadaniu, ale jak tu jeść, jeżeli nagle tracisz apetyt?
____Tymczasem otwierają się drzwi jednego prywatnego wagonu, jako jedyne i przed wszystkimi innymi. Z pociągu wylewa się kilkoro pracownic, tworząc równiutki korytarz, przez który za chwilę przejdzie najbardziej znienawidzony przez załogę pasażer. Baron. A zaraz po nim, na peron wybiega spłoszony główny konduktor, pan Penisson, który kłania się w pas, to rzewnie przeprasza szanownego dobrodzieja za komplikacje w podróży. Za Penissonem z kolei wychodzą osobiści słudzy ogra, w tym jeden ze szczurów, który przeżył spotkanie z Babą w kociej postaci.
____Kocur z ogromnym zdziwieniem przyjmuje te wyzwalające poczucie ulgi, jakie wywołuje przecząca odpowiedź Dantego. A więc będzie mógł nacieszyć się jego obecnością jeszcze trochę, nie martwiąc się przy okazji, czy aby na pewno nie spotka go żadna krzywda przy okazji spotkania z ogrem-baronem.
____— Dziękuję za śniadanie, pyszne jak zawsze — przytula Quinn, wciąż siedzącą z nimi przy stoliku. Z kolejnymi dwoma pytaniami zwraca się już do konduktora: — To jak? Paczka i spełniasz swoją obietnicę?

____Wieść o nowym... a właściwie o nowej pasażerce, Szanownej Pani Darlington, która w rzeczywistości okazać się miała bardzo dystyngowaną, ale w gruncie rzeczy poczciwą i pełną bezinteresownej miłości, ciepła oraz lukrecjowych cukierków, jak również przyzwyczajeń godnych starej panny a zarazem tych, których można spodziewać się po ukochanej babuni, odwiedzanej przy okazji corocznych rodzinnych uroczystości oraz świąt; Baba przyjmuje dość chłodno. Obawa, że kobieta okaże się chodzącym niebezpieczeństwem, jest silniejsza niż wcześniejsza ulga, więc oblicze kota po raz kolejny tego poranka, z neutralno-radosnego, zmienia się w neutralno-zaniepokojone. Apetyt gaśnie z każdą kolejną minutą, ale wizja reprymendy od autorki tych wszystkich smakołyków na talerzach nie wydaje się zbyt kusząca, więc posiłek trzeba w siebie momentami wmuszać.
____Reszcie rozmowy po prostu się przysłuchuje, zamiast w niej uczestniczyć, lecz nikt nie wydaje się być tym zgorszony. Ot, po prostu, nie ma nic do powiedzenia i w porządku, ma do tego prawo.
____Do gadania skłania go dopiero krótka eskapada, w jaką wybierają się razem z Dantem. A szczególnie niby nic nieznaczący, a jednak przemiły gest, który chłopak czyni jeszcze przed postawieniem pierwszych kroków w nieznane. Baba ściska mocniej jego ramię, marszcząc przy tym materiał białej koszuli.
____— Teraz możemy uchodzić za parę — rzuca swobodnie, jakby właśnie prosił sprzedawczynię na targu z owocami o „półtora kilo truskawek” albo jakby komentował dzisiejszą pogodę, z niewinnym uśmiechem.
____Mógł spodziewać się, jak ogromne poruszenie wywoła ta uwaga u Dantego. Czerwone policzki, niczym dwa dorodne pomidorki, spłoszony wzrok, który to błądzi po jego własnej twarzy, to wbijany jest uporczywie w bliżej nieokreślony punkt przed nimi. No tak, zawstydził go.
____— Nie, nie, stop. Spokojnie. Miałem na myśli parę… bardzo… bardzo… bardzo zżytą ze sobą parę przyjaciół. — Tłumaczenie, jakkolwiek wykwintne by nie było, nie poprawia sytuacji, więc kocur przechodzi do ulubionej zagrywki konduktora, taktycznej zmiany tematu: — Pięknie tu, pogoda nam dopisuje, a miasteczko pachnie obłędnie, nawet w porównaniu z zapachami, które czasami dochodzą z kuchni, kiedy Quinn coś pichci. To jest ta rzeka, którą chciałeś mi pokazać? Jest… taka czysta!
____Stają na kilka chwil na środku mostu, by kot mógł lepiej przyjrzeć się lśniącej od słonecznych promieni wzburzonej tafli. Rzeka jest szeroka i dość głęboka, a jednak można dostrzec bez problemu dno i to, co się w nim kryje. Kolorowe kamyki, tworzące wspaniałe mozaiki, tam ławica uklejek, tu widać dokładnie kilka kijanek, to znowu jakiś listek z drzewa mknie z prądem, a przy brzegu koryta falują zgrabnie smukłe jeżogłówki lub puszyste rogatki. Naturalna telewizja, można by tak stać i stać, patrzeć i nie nudzić się zupełnie.
____Z oddali słychać wrzawę, krzyki przekupek targowych, ciskane bez gniewu skrzynie z zaopatrzeniem poszczególnych straganów. Szum drzew, przeplatany z chlupotem wody. Śpiew ptaków, rozprawiających o codziennych sprawach, czy też kontemplujących budzącą się do życia przyrodę.
____Baba jest przekonany, że rzeka jest główną atrakcją. Jakże się myli! O absurdalności swoich domysłów przychodzi mu się dowiedzieć dopiero, kiedy docierają w okolice katedry. Wszystko w jej zasięgu mieni się tysiącami, nie, milionami soczystych barw. Obaj chłonęli ten niesamowity widok z zaangażowaniem godnym wygłodniałej watahy.
____— Byleby zwierzak nie okazał się szczurołakiem ze skłonnościami do kradzieży konduktorskich kluczy… — śmieje się nerwowo. — Inaczej… marny jego los…
____Szli dalej, wciąż podziwiając malowany przez światło przepuszczane przez szkiełka, składające się na całą katedrę, obraz. Momentami aż zapierało dech w piersiach. Kolorowe światło osadza się na drzewach, przypominających kształtem i budową płaczące wierzby, które posadzono wzdłuż wypielęgnowanego brzegu rzeki. Różowe, pomarańczowe, żółte i niebieskie. Złote. Krwistoczerwone. Każde inne i wyjątkowe. Najwspanialej, zdaniem Baby, jest wtedy, gdy lekki wiaterek porusza gałązkami… To dopiero jest widok! Liście eksplodują kolorami, tańczą na wietrze niby wprawione latami ćwiczeń artystki, prezentują wszystkim tym, którzy akurat mają ochotę się nimi zachwycać, swoje umiejętności w skomplikowanych układach.
____— Dziękuję, że mnie tu zabrałeś — odzywa się, zatrzymawszy się w cieniu jednej z wierzb. Ton jego głosu jest inny niż zwykle, bo przepełniają go szalenie silne emocje. — Nigdy nie byłbym w stanie nawet wyśnić czegoś podobnego, a tu proszę… prawdziwa uczta dla zmysłów. I to na jawie. Ale do pełni szczęścia brakuje mi tylko jednego…
____I choć wcale nie musi, wspina się na palce, by na ustach Dantego złożyć jeden jedyny pocałunek. Nie pełny pasji, zdradzający to ogromne pożądanie, jakie trawiło go czasami od środka, a subtelny, czuły po prostu. Po wszystkim odsuwa się na kilka centymetrów, przygryza wargę, trochę zły sam na siebie, że znowu nie zapytał o pozwolenie. Nie chcąc jednak wszystkiego zepsuć, chwyta konduktora za rękę i splata z nim palce, ciągnąc w stronę, w którą szli do tej pory.
____Tym sposobem, po około dwudziestominutowym spacerze, Baba i Dante docierają do odpowiedniego magazynu, skąd mieli odebrać Skarbulka.

____Takie wybryki powinny wpisywać się już w ich codzienność i nie stanowić dla ludzi w ich pobliżu niespodzianki. Bo wiadomo już w całym pociągu, jak ogromną sympatią chłopacy się darzą. A jednak poza pociągiem jest trochę inaczej. Niewinne przekomarzanki mogą dla kogoś stanowić problem, tak jak teraz, w przypadku kierownika magazynu, do którego udali się, by odebrać zwierzątko panny Darling.
____Baba przekonany jest, że mężczyźnie wystarczy usłyszeć, kim Dante jest, by trochę spuścić z tonu. I faktycznie, na krótki moment odciąga to jego uwagę od trochę infantylnego, a trochę flirciarskiego wybryku. Przynosi im transporter wraz z papierami, które należy podpisać, a w transporterze czeka…
____— Słodki maluch! — Kocura rozczula widok włochatego pączusia. Ma ochotę to osobliwe stworzonko pogłaskać, chociaż raz! Z pewnością jest bardzo, bardzo miękkie i miłe w dotyku. Już ma pytać Dantego o pozwolenie na uchylenie drzwiczek transportera, aż tu nagle odzywa się magazynier.
____Wynaturzenie? Jakie wynaturzenie? Przez chwilę trudno Babie pojąć, o co może chodzić temu mężczyźnie. Następne słowa, pełne wstrętu, jadowite wręcz, uderzają w nich jak grom. I zarówno w Dantem, jak i w Babie, od razu się gotuje. Tyle że Dante potrafi trzymać nerwy na wodzy, a kocur…
____Kot od razu się jeży, zaciskając pięści tak mocno, że bieleją mu kłykcie, napręża się, gotowy do skoku. Jeden suseł wystarczy, by dopaść magazyniera, jeden dobrze wymierzony cios i jego nos wyglądałby jak zbyt mocno ściśnięta śliwka. Krew szumi nieznośnie w uszach, a złość falą nie do powstrzymania zalewa cały umysł. Liczy się tylko jedno — nauczyć parszywca odrobiny szacunku. Bo w końcu, co oni mu przeszkadzali? Niczego złego nie zrobili! Nie ma powodu, dla którego człowiek ten miałby kierować podobne słowa w ich stronę.
____Zaledwie na parę sekund przed atakiem, Dante łapie lekkomyślnego Babę za przedramię. Zauważył, co się święci. Zauważył i postanowił sam zapobiec wybuchowi konfliktu. Jednak…
____Białowłosy nie od razu orientuje się, kto powstrzymuje go od wszczęcia bójki. Jest gotowy. Gdyby spojrzenie nie napotkały dobrze znajomego szmaragdu, właściciel oczu w kolorze tego minerału skończyłby na zimnym kamieniu z pulsującą z bólu szczęką i podłużnym rozcięciem na wardze. A potem najpewniej zostałby przygnieciony ciężarem kipiącego furią ciała i przyjmowałby uderzenia. Jedno, drugie, trzecie, czwarte… ósme… dwunaste… aż krew nie pokryłaby jego twarzy. Dopiero wtedy atakujący ocknąłby się i z przerażeniem odkrył, kto stał się jego ofiarą…
____Podobne ekscesy niejednokrotnie zdarzały się w jego wcześniejszym ludzkim życiu. Liczne tego dowody może teraz podziwiać oczami wyobraźni, bo właśnie wybijają się spod magicznej skorupy, która dotąd więziła je i nie pozwalała ani słówkiem zaakcentować swojej obecności. Debiut w rękoczynach? Miał cztery lata. Rzucił się na przyjaciela, bo ten nie chciał oddać mu jego zabawki. Potem masa osób, których twarze ani imiona nic mu nie mówiły. Kobiety, mężczyźni, najwyraźniej płeć nie miała dla niego aż takiego znaczenia. Wygrywał, za każdym razem, odbierając to, co mu się należało.
____Sceny z przeszłości poważnie Babą wstrząsają. Tyle przemocy… i to przez niego.
____Dante ciągnie skonsternowanego chłopaka lekko za rękę, dając tym samym znać, by porzucił pomysł na dalsze podjudzanie homofobicznego wąsala, tylko ulotnił się wspólnie z nim. Po co mieliby psuć sobie to urocze przedpołudnie angażowaniem się w podobne incydenty? Najlepiej byłoby po prostu zapomnieć, odwrócić się na pięcie i pójść dalej, przecież jeszcze sporo czasu zostało do odjazdu, mogliby zająć się czymś przyjemniejszym.
____Kot wreszcie podejmuje odpowiednią decyzję, rusza w stronę, z której przyszli, pozwalając konduktorowi na podążanie krok za sobą. I wszystko skończyłoby się spokojnie, gdyby negatywnie nastawiony do nich mężczyzna w porę ugryzł się w język. Zamiast tego, rzuca półgłosem, niby do siebie, ale jednak niekoniecznie:
____— Degeneraci! Będą się wdzięczyć do siebie w miejscu publicznym! — Zbiera ślinę z głośnym charkotem, po czym wypluwa ją z niesmakiem w ślad za nimi. — Pftu! Świat schodzi na psy, ot co…
____Tyle wystarczy, aby na nowo rozniecić z wolna dogorywającą iskrę gniewu Baby. Błyskawiczny w tył zwrot, nim Dante zorientował się, co się wyprawia; na postawnego magazyniera rusza szarżą kremowobiała puszystość z wcale nieprzypiłowanymi pazurami. Biegnie zygzakiem, długimi skokami, pomrukując groźnie, gardłowo i dziko. Dopada nóg przyodzianych w ciemnogranatowe ogrodniczki, po których wspina się sprawnie, wbijając przy tym pazury. Łapa uzbrojona w pięć ostrych jak brzytwa pazurów wbija się boleśnie w udo. I nawet kiedy mężczyzna mocno potrząsa dolną kończyną, Baba trzyma się, nie puszcza, ani na centymetr nie zmienia swego położenia.
____— Co za diabeł! Aaagh! Czekaj no, ja ci pokażę! — Krzycząc to, chwyta mocniej klucz, który dotąd spoczywał na jego ramieniu, zaciska zęby i bierze rozmach, by ugodzić narzędziem kota.
____Baba jest szybszy niż jakiś wkurzony kierownik, co do tego nigdy nie było wątpliwości. Zeskakuje z niego, okrąża od tyłu i sam przypuszcza atak, jedno pociągnięcie pazurów o odsłoniętą kostkę lewej nogi. Na koniec syczy, nastroszony od czubka ogona, przez całą długość wygiętego w łuk kręgosłupa.
____Należało ci się, szmaciarzu!, krzyczy doń w myślach, po czym grzecznie spierdala z miejsca zbrodni.
____Ucieczka trwa zaledwie dwie minuty, kot jest szybki jak strzała, a homofob bardziej niż zemstą zajęty jest aktualnie oglądaniem poranionej nogi (wyrzucając przy tym najbardziej wykwintną wiązankę najróżniejszych przekleństw, jakich przyszło mu w życiu zasłyszeć, ale to już nikogo nie powinno zanadto interesować… tak, Dante, zmykaj stamtąd!), aniżeli próbą gonienia czworonoga czy chociażby skrzyknięciem ziomków, którzy mogliby dokonać zemsty za niego. Zresztą nie jest to typ człowieka, który odmówiłby sobie przyjemności wzięcia odwetu za własne krzywdy…
____Baba wraca na ścieżkę biegnącą wzdłuż rzeki i czeka, aż dołączy do niego konduktor z pupilkiem pasażerki.
____— No co? —Pyta, gdy wreszcie młody mężczyzna go dogonił. Siada na bruku, podnosząc łapkę, która zadała, jak mniema, zabójczy cios, oblizuje ją szorstkim językiem, spodziewając się raczej smaku krwi oponenta, a nie żwiru, piachu i odrobiny oleju, w który wpadł po drodze. — Nie zjadłem go. Tylko delikatnie skłoniłem go do zmiany swoich poglądów. Ani to pasażer, ani pracownik, więc nie masz mnie za co karcić. Nie patrz tak!
____Obaj potrzebują chwili na uspokojenie emocji, więc po krótkiej wymianie zdań ruszają przed siebie, w stronę mobilnej lodziarni — jaskraworóżowego roweru z prostokątną białą skrzynką, kryjącą w sobie przednie koło, ale także magiczną zamrażarkę — przy którym zatrzymuje się także matka z dzieckiem, kilkuletnim chłopczykiem, wykrzykującym wniebogłosy „Ja chcę loda, ja chcę loda! Mamo, ja chcę LODA!”.
____Kocur jak dotąd nie miał okazji spróbować lodów, więc sam widok zmrożonej różnokolorowej niby-pasty robi na nim wielkie wrażenie. Pozwala Dantemu wybrać smak deseru, który sprzedawczyni nabiera specjalnym narzędziem kuchennym, tworząc dwie idealne kulki, żółta — banan — trafia na dno rożka, natomiast bladozielony — melon — wędruje na górę. Baba odbiera od przyjaciela lody, lecz postanawia nie próbować ich, dopóki on sam nie otrzyma swojej porcji. Kuleczki topią się więc z wolna, spływając strużkami w dół i dół, i dół… na jego palce.
____Siadają w cieniu wierzby, na drewnianej ławeczce. Jest na niej na tyle miejsca, że i Skarbulek — lub raczej jego transporter — ma dla siebie trochę przestrzeni.
____Pierwsze liźnięcie mokrej kulki wystarcza, żeby Baba zakochał się w lodach. Melon jest naprawdę orzeźwiający. Banan natomiast potęguje słodycz. Wyborne połączenie.
____— Mmm... — mruczy rozmażony. — Mógłbym jeść je codziennie! A ty jakie masz?
____I jakby nigdy nic, jakby właśnie paręnaście minut temu nie miała miejsce żadna bójka przez niego wszczęta, przysuwa się tułowiem bliżej młodego mężczyzny, po czym chwyta za koniuszek jego rożka, nie przejmując się naruszeniem jego osobistej przestrzeni, bo przecież ten sam koniuszek trzymają także i jego nieco chłodne palce, przyciągając deser ku sobie i kilkoma pociągnięciami języka kosztuje, nie zwracając uwagi na fakt, że przypadkiem! jego bardzo ruchliwy różowy narząd przypadkowo! zahacza o koniuszki palców Dantego, co przypadkiem! czyni całe przedsięwzięcie pikantną zagrywką.
____— Też dobre, ale wolę te moje — przyznaje, kiedy już udało mu się od niego oderwać.
____Co jakiś czas mijali ich przechodnie, zbyt zajęci swoimi własnymi sprawami, by zwrócić na ich zachowanie — czy raczej na zachowanie samego Baby — lub bardziej tolerancyjni niż to niewychowane indywiduum z pobliskich magazynów. Tylko jeden starszy pan przystaje na chwile, przyglądając się czemuś, nie im konkretnie, ale czemuś, co znajduje się w ich pobliżu. Stoi tak i stoi, słówkiem się nie odzywając, aż wreszcie nie stało się coś, co definitywnie przesądziło u niego o zabraniu głosu.
____— Witam szanownych Panów — kłania im się, zdjąwszy kapelusz. — Panowie, nie chciałbym Panom przeszkadzać, ale… to… urocze maleństwo, które Panowie trzymają w tym… transporterze... biedactwo jest chyba głodne, bo kratki pożera…
____Kot prawie się zakrztusza.

____Dante, jak to Dante, jedyny porządny i w pełni świadomy czekających Babę konsekwencji za napaść (choć czyn ten częściowo podszyty był szlachetnymi pobudkami — ale jak to mówią, dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane), oczywiście ruga nieokrzesanego kocura, pomimo stanowczych protestów tegoż.
____— Nie mogę pozwolić, żeby jakiś… jakiś… ugh! — gniew na nowo buzuje mu w żyłach. — Należało mu się! Nie miał prawa obrażać ciebie i mnie! Nic nie zrobiliśmy!
____Lody zdecydowanie pomagają im ochłonąć.
____No… przynajmniej na momencik, krótki. W odwecie za polizane palce, Dante wylizuje do czysta babowe policzki, przy czym on sam broni się zaciekle, choć w zasadzie, całkiem miłe to uczucie… W każdym razie, lepiej nie ryzykować, zważywszy na niedawną hecę.
____No… i doigrali się! Baba kuli się w sobie, gdy nieznajomy mężczyzna podchodzi do nich. Jest przekonany, że z zamiarem zwrócenia im uwagi na ich zachowanie w miejscu publicznym. A tu nagle, niespodzianka! Panu chodzi tylko i wyłącznie o puchatą zawartość transportera, który spoczywa bezpiecznie na skraju ławki.
____— Ten maluch zjada stal? Ale czekaj, czekaj… pociąg jest ze stali… Rozumiem, że istnieje jakiś tam cień ryzyka, że zeżre nam lokomotywę? I wagony?... O, już wiem! Powinniśmy go zaraz posłać do pokoju Penissona! Niech mu zeżre co tam trzeba, a co!
____Najwyraźniej nie będzie dane im rozkoszować się wizją konsumowania przez Skarbulka azylu szanownego głównego konduktora, bowiem na horyzoncie zjawia się, niby okręt o pirackich barwach, drużyna wąsacza z magazynów. Na jego widok Babie do głowy strzela kolejny genialny pomysł, już ma gotować się do drugiej rundy potyczki, lecz w porę zamiary te metaforycznie depcze Dante. A szkoda! I tym razem wziąłby ich z zaskoczenia, atakował krótkimi seriami pazurów, dopóki ostatni nie padłby na żwirową ścieżkę. Co z tego, że mieliby przewagę liczebną, skoro on ma wrodzony talent i masę nieuświadomionego w tej chwili doświadczenia w podobnych sprawach!
____Zmyli się wspólnie z ławeczki, niosąc zwierzątko na przemian. Na stację wrócili inną drogą, już nie tak malowniczą jak ta wzdłuż kolorowego brzegu rzeki.
____Na peronie wita ich tłum ludzi, którzy to wchodzili, to wychodzili z wagonów Międzywymiarowego Ekspresu numer 77. Oczywiście istnieje możliwość, że rozwścieczona grupka dotrze i tu, w końcu Dante przedstawiając się, podał właśnie tę nazwę, jednakowoż obaj mają gorącą nadzieję, że ten czarny scenariusz nie spełni się, przynajmniej dopóki pociąg nie odjedzie.
____— Dante? — wybrzmiewa niespodziewanie za plecami. — O, Dante, kochanieńki! Nareszcie! Zaraz, niech no ci się przyjrzę… zmizerniałeś! — Starsza kobieta przelatuje po sylwetce młodego konduktora wzrokiem, a zaraz też chwyta go zmarszczonymi, acz wypielęgnowanymi, smukłymi dłońmi za ramiona, dalej prowadząc niezwykle szczegółowe badanie. Zauważywszy zaś maleńki, prawie niedostrzegalny dla ludzkiego oka paproszek, poczyna gorączkowo strzepywać go z marynarki, wygładza tkaninę uniformu, to sprawdza czy wszystkie guziki koszuli są mocno przyszyte, by przy pierwszym-lepszym szarpnięciu nie odsłoniły umięśnionego torsu. — Niech no ja dorwę to roztrzepane dziecko w kuchni, już ja jej do głowy wbiję, że ma cię porządnie karmić i pilnować, byś spożywał posiłki o stałych porach! Praca pracą, złociuteńki, ale o zapotrzebowanie kaloryczne trzeba dbać!
____I jakby nagle zdając sobie sprawę, że w towarzystwie Dantego jest przecież ktoś jeszcze, kobieta odsuwa się o krok od obiektu, na który przelewała jeszcze chwilę temu ogrom matczynego zainteresowania. Szybki rzut okiem na nieznajomego osobnika najwyraźniej wystarcza, bo do niego i także się dobiera.
____— Pomógłbyś starej kobiecie, co? A nie, stoisz i się przyglądasz jak jakiś dzikus. — Babie zostaje wręczona podręczna walizka w kolorze chabrowym, a także stosik pisemek dla pań, które dama trzymała wcześniej pod pachą. Panna Darling pozwala sobie otoczyć konduktora wątłym ramieniem w konspiracyjnym geście, choć wcale nie zniża tonu: — A to kto? Mam nadzieję, że ta szalona dziewczyna znowu nie bawi się w swatkę i nie podsunęła ci kolejnego pięknego, ale zepsutego dzieciaka.
____Kocur, jak za sprawą magicznej różdżki, traci głos. Halo! Przecież wciąż  tu jest! I wszystko słyszy! Mruży oczy z niezadowoleniem, ale posłusznie dźwiga pakunki kobieciny, obładowany dodatkowo klatką z jej stalożernym zwierzakiem.
____— Zupełnie zapomniałabym… Co to się ze mną porobiło na starość!... Gdzie mój Skarbeniek? Zdaje się, miałeś go odebrać, Dante. — Darling rozgląda się, rozemocjonowana. A dostrzegając transporter w rękach Baby, który niefortunnie na nim ułożył chabrową walizkę, natychmiast podchodzi, by go odebrać, a robiąc to, smaga białowłosego groźnym spojrzeniem. — Niemądry! Walizkę na Skarbulku trzyma! — fuka i cmoka nań z dezaprobatą. — Na biednym stworzonku! To zagrożony gatunek! Jak ci nie wstyd! Och, to dziewczę, kogo ona ci wciska, Danteńku. Fatalny gust, fatalny. Półgłówków będzie ci pod nos podsuwać! Ach, ta dziewczyna… Nic się nie zna!

____Opieprz jest niesłuszny. Baba już ma dorzucać swoje trzy grosze: Chwilowo skończyły mi się wolne ręce, łaskawa Matka Natura obdarzyła mnie jedynie dwoma, niechże się więc Szanowna Pani..., gdy do akcji wkracza, jak zawsze niezawodny, Dante, który to zabiera od kocura transporter, racząc go łagodnym spojrzeniem i przelewając na niego cały swój spokój. Tak też ucina kolejne szalone pomysły, właśnie kiełkujące w kudłatej białej głowie, a sam jej właściciel z kolei przybiera najbardziej obojętną minę, jaką posiada w swoim repertuarze mimicznym, by następnie, po kolejnej rozbudowanej wymianie zdań, podążyć lekkim krokiem za tą dwójką ku otwartym na oścież drzwiom. To co kotłuje się natomiast w jego wnętrzu… pomińmy ten skomplikowany i nader barwny opis, równie dobrze możemy go zastąpić słowem: wkurwienie.
____Kiedy Dante schyla się po dwa pozostałe bagaże, Baba kopie go dyskretnie w bok stopy.
____— Nieładnie tak mówić o kimś, jakby go tu w ogóle nie było… — szepcze przez zaciśnięte zęby, dając mężczyźnie do zrozumienia, jak urażony się czuje. — Co do atakowania…
____— Dalej, chłopcy, przecież nie będę na was czekać — rzuca do nich przez ramię staruszka, a po krótkiej pauzie następne słowa kieruje do swojego zwierzątka: — No i widzisz, kochaniutki, tak to już z nimi jest. Można prosić i błagać, niby rozumieją, ale zawsze znajdą chwilę, żeby jeszcze poplotkować, zamiast wziąć się do roboty… Ach, te dzieci! Stara jestem, a muszę dźwigać, bo młodzi się ociągają. I tak to już jest, Skarbeńku. Ale dobrze, że mam ciebie…
____I tak dalej, i tak dalej… Kobieta mówi do siebie, nie zważając wcale na to, ze wszyscy mogą ją usłyszeć. Złość mija jej tak szybko, jak się pojawiła. Taka to już jest ta panna Darling. I nie ma innego wyboru, jak to zaakceptować.
____Ledwo weszli, a kobiecina już wystosowuje listę rzeczy do zrobienia, zarówno Babie, jak i Quinn, która właśnie się zjawiła – przegrała z Finnem w ciągnięciu słomek, więc to na jej barkach (czy też raczej w nogach, bo przecież musiała przyjść tu aż z wagonu gastronomicznego) spoczywa dowiedzenie się, co też starsza kobieta życzy sobie na obiad.
____Jedno oczywiście, panno Darling później dziewczyna znika, zaraz po niej reszta wytypowanych do pomocy osób, wyłączając Nikę, która jeszcze przez chwilkę krząta się po pomieszczeniu, to wygładzając materiał pledu zaścielającego łóżko, to poprawiając poduszki na fotelu i szezlongu przy oknie, to znowu sprawdzając, czy aby na pewno wszystkie bukiety frezji w wysokich wazonach mają odpowiednią ilość wody. A uznawszy, że wszystko jest tak, jak należy, dziewczyna także się ulatnia. Wkrótce nadchodzi i czas na Dantego, którego wiecznie gonią zastępy obowiązków…
____Baba nie chce jeszcze się z nim rozstawać, zwłaszcza jeżeli oznaczać to będzie pozostanie sam na sam z Darling, która chyba niespecjalnie pała do niego sympatią, nie wspominając już o serdeczności… Słowa wyszeptane mu do ucha nieco go pokrzepiają, ale są też powodem cienia smutku, malującego się w oczach.
____Odprowadza Dantego wzrokiem, ignorując ponaglenia starszej kobiety.
____Dzisiejszy dzień miał być dla kocura dniem wolnym, więc zanim przystąpi do zleconych napraw, musi się im przyjrzeć, by nie musieć biegać w tę i we w tę po poszczególne narzędzia, tylko od razu wziąć te niezbędne. Teoretycznie mógłby poprosić kogoś z drugiej zmiany o zastąpienie go – czuje się nieswojo przy obcej kobiecie – ale z drugiej strony, to byłoby bardzo nieprofesjonalne. Nie ma wyjścia, musi zerknąć na wyszczególnione przez pasażerkę mankamenty i się nimi zająć.
____— Mam nadzieję, że nie zamierzasz deptać mojego łóżka w tych buciorach… — Po plecach Baby przebiega dreszcz. Przecież kobieta nie musi nawet na niego patrzeć, by wiedzieć, co akurat zamierza zrobić! Brrr…
____— Gdzieżby, odsunę łóżko, wezmę taborecik i sprawdzę żarówki… — Bardzo się stara, by głos nie zdradzał jego niepokoju. Czy mu wychodzi? Chyba tak.
____— Tylko nie zapomnij o baldachimie. Nie chcę, żeby ze snu wyrwała mnie własna śmierć, kiedy to ustrojstwo spadnie mi na głowę. — Słychać, jak otwierają się drzwiczki transportera, z którego zaraz wyskakuje wesoło popiskująca kuleczka. — Biedactwo, tyle w zamknięciu… No już, już, Skarbeńku, pospaceruj sobie troszeńkę, trzeba się poruszać.
____Kot stara się więcej nie przypominać pannie Darling, że w ogóle znajduje się w pomieszczeniu. Porusza się szybko, sprawnie, a równocześnie bezszelestnie. Co jakiś czas przepełnia go poczucie zagrożenia, gdy na plecach czuje czyjeś baczne spojrzenie – lecz jako mistrz sztuki sprawiania pozorów obojętności, udaje że wcale tego nie zauważa, a tym bardziej, że nic sobie z tego nadzoru nie robi. Kiedy już zapoznał się z naturą wszystkich usterek, sporządza sobie w głowie listę wszystkich rzeczy, które należy zabrać z magazynu oraz warsztatu…
____Nagle słyszą gwizdek. Ten dźwięk jest Babie bardzo dobrze znany i kojarzy się tylko z jednym. Za chwilę powinien pojawić się Dante i uratować go od tej bynajmniej nie uroczej, nie kochanej, a już na pewno nie darlingowej babci.
____Nic takiego w ciągu najbliższych kilkudziesięciu minut się nie dzieje. On zdążył udać się po potrzebne mu narzędzia, śruby oraz nowe żarówki; wymienić te przepalone w lampie nad łóżkiem, przymocować dodatkową drewnianą płytkę, która ma zabezpieczyć konstrukcję baldachimu przed ponownym poluzowaniem w przyszłości; a także dokręcić wszystkie elementy mocujące w nodze ulubionego fotela szanownej damy. Ta natomiast, nie mogąc nadziwić się efektywności rzekomego durnia w czynnościach manualno-naprawczych, zleca mu jeszcze parę drobniejszych zadań, które ten z powodzeniem wypełnia.
____A konduktora jak nie było, tak nie ma.
____— No już, dziecko, nie miej mi za złe — wypala znienacka kobieta. Otwiera metalowe pudełeczko w kolorze brudnego złota z wieczkiem z wygrawerowanym kwiatem o motylkowych płatkach i podsuwa je w stronę klęczącego nad skrzyneczką z narzędziami Baby. — Jestem stanowczo za stara, by kryć się z tym, co myślę. I szczerze mówiąc, po prostu nie chce mi się robić w stosunku do ludzi jakiś podchodów, udawać że lubię kogoś, kogo widzę po raz pierwszy albo kto zaszedł mi za skórę. Bierz, chłopcze, częstuj się. Przyda ci się. Chude to, mizerne… bogowie, czy was tu nie karmią?...
____Z początku kocur wzbrania się od skosztowania czarnych jak smoła cukierków, ale co się dziwić — nie ufa do końca kobiecie. Co jeśli będzie chciała go wykorzystać, jak wcześniej inny ważny gość… lub otruć za to, że śmiał przygnieść transporter Skarbulka jej chabrową walizką?... Starsza pani nie daje jednakowoż za wygraną. Stoi i stoi, namawia, nalega, aż głupio tak ciągle odmawiać.
____— Co za dziecko!... W poprzednim wcieleniu baranem byłeś?... kozłem?... czy co?… Bierz, mówię.
____Wyciąga jednego cukierka z obawą. Bo i co ma zrobić. Darling patrzy, z nadzieją, iż białowłose chłopaczysko zdradzi choć ułamek zadowolenia, jakiego ma mu dostarczyć lukrecjowy cukierek. A kiedy we fiołkowych oczach zagościła iskierka fascynacji nowym smakiem, dama uśmiecha się szeroko i poklepuje jego ramię ze słowami:
____— No, mówiłam, że dobrze ci zrobi! Jedz, dziecko, jedz. To moje ulubione — i sama podrzuca ciemny krążek w górę, by następnie złapać go w otwartą buzię.
____W tym momencie do środka wchodzi Dante.

____Pociąg odjeżdża, pozostawiając za sobą stację z kilkanaściorgiem osób wciąż kręcących się po peronie. Wśród nich znajdują się tacy, u których sunąca z miarowym stukotem stalowa gąsienica nie wzbudza szczególnych emocji, ale również tacy – w szczególności pewien podrapany na nogach wąsacz – którzy tłumią w sobie gniew, bo liczyli na wyrównanie rachunków z pewnym diabelskim futrzakiem; lub smutek, bo właśnie z oczu umyka im ukochana bądź ukochany i przez pewien czas będą musieli pokrzepiać serce ich odtworzonym w pamięci obrazem; czy w końcu rozpacz, tak jak pewien szczur z gołębimi skrzydłami, wyciągający w błagalnym geście ręce ku oddalającym się wagonom, z ciałem przyciśniętym do zimnej posadzki oraz z niemym krzykiem na ustach. Przede wszystkim zaś ze świadomością, że oto nadszedł kres jego życia, bowiem już wkrótce kark brutalnie zmiażdży mu pełna niezagojonych owrzodzeń stopa obleczona w nieco za mały bucior. Paradoksalnie, wizję takiej śmierci, jakkolwiek okrutna mogłaby się nam w pierwszej chwili wydawać, uznać trzeba za wyjątkowo łagodną, jak również mało prawdopodobną. Baron nie ma w zwyczaju litować się nad nikim, nawet nad własnymi sługami, a już zwłaszcza wtedy, gdy zamiast dobrych wieści, uszu docierają słowa budzące furię w najczystszej możliwej postaci. Przyduszenie butem może być przedsmakiem tego, co szczura czeka, kiedy tylko doniesie o swej największej i niewątpliwie ostatniej porażce.
____Miał tylko jedno zadanie. Nie podołał. I poniesie tego konsekwencje.
____Magiczny naszyjnik wciąż znajduje się bezpiecznie w kieszeni kamizelki, dokładnie obok kieszonkowego zegarka, gdzie przełożono go parę dni wcześniej, na pewien czas zapomniany przez swojego nowego właściciela, czy raczej – powiernika – bo trudno jest zgodzić się ze stwierdzeniem, że fakt znalezienia czegokolwiek czyni szczęśliwego znalazcę prawowitym dysponentem. Tym bardziej, iż świeżo upieczony posiadacz nawet nie zna prawdziwego powodu, dla którego biżuteria znajdowała się w tym a nie innym miejscu. I to właśnie z powodu tej przedziwnej błyskotki pewien szczurek dokona żywota.
____Lecz krzywdy dokonane w ramach niemalże boskiego gniewu są niczym w porównaniu z odpychającym smakiem lukrecjowych krążków, podsuwanych Dantemu przez pełną życia staruszkę. Baba wyczytuje to z jego twarzy, jeszcze nim ten zdąży dyskretnie poprosić o coś, w co mógłby wypluć cukierka. Jakże wspaniale się składa, że prócz wprawnego języka, kocur nie ma nic innego do zaoferowania. A jak cudownym zrządzeniem losu musi być to, że smak lukrecji przyprawia kota absolutnie o pozytywne doznania. Niewiele myśląc, a już w ogóle nie siląc się na przypomnienie sobie szczegółów rozmowy z Quinn, Baba starym zwyczajem przysuwa się niebezpiecznie blisko Dantego, kładąc uprzednio otwarte dłonie na jego piersi i jakby nigdy nic, spomiędzy jego jedynek wyciąga cukierek przy użyciu wilgotnego, zwinnego języka, dla wygody unosząc się na palcach stóp o centymetr lub dwa. Być może muska mu się wargami o wargi tamtego. Niespecjalnie! W tamtej chwili zaaferowany jest wyłącznie czarnym cukierkiem.
____Widok, po raz kolejny tego dnia, zaczerwienionych policzków szatyna nieco go ocuca.
____Głupek. Po godzinach rozmów na temat bliskości. Tej chcianej i niechcianej. A on tak po prostu… robi co mu się podoba, bez żadnego pomyślunku. Zmieszanie czai się w jego fiołkowych oczach.
____— Niemożliwe — mówi. Głupek. Niereformowalny głupek. Po chwili zadaje równie głupie pytanie: — Naprawdę ci nie smakują?
____Nie otrzymuje odpowiedzi od razu. Zamiast niej, następne pytanie. Czy może prośba. Propozycja? Baba dodaje dwa do dwóch. Skoro otrzymuje zaproszenie na wspólny posiłek, to znaczy, że Dantego nie gorszy jego zachowanie (lub przynajmniej w danym momencie nie ma on ochoty robić mu z tego powodu pogadanek moralizujących) i jego towarzystwo jest jak najbardziej pożądane. Uśmiecha się na tę myśl lekko.
____— Z miłą chęcią. A co do wrażeń, powiem tak: panna Darling mnie przeraża. Ale w takim dobrym sensie. Chyba. I… jest nawet do zniesienia. Choć z pozoru raczej oschła, nieuprzejma i roszczeniowa. Ale cukierki ma dobre — papla, naraz ożywiony, a jednak przyciszonym głosem. Nie chciałby, żeby jego osobiste opinie trafiły do wszystkich możliwych uszu.
____Do wspomnianego przez konduktora kremu z kuleczkami z parzonego ciasta dostają jeszcze po porcji tapioki z musem malinowym, deser w płaskich pucharkach specjalnie odłożony dla nich zastępczyni szefa kuchni. Jedzą, jak to mieli w zwyczaju — nie spiesząc się zanadto, przeplatając kolejne kęsy rozmową o rzeczach ważnych i ważniejszych, gdzieś przy okazji zahaczając o ucztę Darling, na którą to sędziwa wiekiem (bo przecież nie duszą) dama osobiście ich zaprosiła. Babę martwi pomysł uczestniczenia w kolejnym potencjalnie niebezpiecznym wieczorku towarzyskim. Bo przecież kto jest w stanie zagwarantować, że nie będzie powtórki z rozrywki, że na przyjęciu nie będą miały miejsca podobne incydenty, jak na przykład ten z porwaniem i molestowaniem tancerki na bankiecie wyprawianym przez ogra. Obawy te są bezzasadne, w końcu słyszał na własne uszy, że starsza pani niepochlebnie wyrażała się o Baronie, co też zresztą potwierdza Dante, racząc kota pochlebnymi słowami o charakterze seniorki, jak i o kulturalnej atmosferze panującej podczas organizowanych przez nią spotkań, choć sam może jedynie bazować na historiach, zasłyszanych z najbardziej wiarygodnego źródła jakie znali – od bliźniaków. To nieco ucisza kotłujące się we wnętrzu pełne obaw podszepty.
____— Dante! — krzyczy Quinn z drugiego końca pomieszczenia. Szybkim krokiem podchodzi do zajmowanego przez mężczyzn stolika, nie zważając na podskakujący z głuchym szczękiem na tacy porcelanowy serwis do herbaty. — Wybacz, że znowu odciągam cię od jedzenia, ale proszę, podejdź czym prędzej do panny Darling, zanim nasz kochany Penisson doprowadzi ją do białej gorączki. Próbuje się wmieszać w sprawy organizacyjne przyjęcia w oranżerii. Wiesz, ja nie mam nic przeciwko, żeby Darling go z pędzącego pociągu wypchnęła, ale… może ty odciągniesz go od tego durnego pomysłu.
____Baba wzdycha ciężko i ze spojrzeniem godnym zbesztanego szczeniaka patrzy, jak najpierw konduktor chusteczką wyciera kąciki ust, później podnosi się z zajmowanego miejsca i wyuczonym sposobem wkłada czapkę na głowę. Chce poprosić go, by szybko do niego wrócił, ale w porę gryzie się w język, pozwalając sobie na neutralne:
____— Powodzenia.
____Dobrze wie, że piastowane przez niego stanowisko wiąże się z ogromną ilością dodatkowych obowiązków. Nie wypada go od nich odciągać. Zresztą, chwila przymusowego rozłąki dobrze im zrobi, Dante zajmie się kryzysem Darling vs. Penisson, on zrobi coś, co powinien zrobić już dawno temu – zajmie się brudną pościelą i posprząta bałagan pozostawiony przy jego łóżku (bo gorąco liczy na to, że współlokatorzy nie spieszyli się, żeby „za niego” posprzątać; po pierwsze: sprzątanie czyichś brudów jest co najmniej niekomfortowe, po drugie: chciałby za wszelką cenę uniknąć nagłośnienia nieprzyjemnej sprawy z Jerrym i jego nowym kochankiem, gdyby więc koledzy postanowili się sprawą przedwcześnie zająć, mogliby znaleźć coś, co by ich na przełożonego naprowadziło… oby żadna z tych rzeczy nie miała miejsca).
____Do końca dnia nie widzi się już z Dantem.
____Zaś następnego dnia o poranku mija się z nim w korytarzu, posyłając mu stęsknione spojrzenie. Konduktor nie ma nawet chwili, by przystanąć i wymienić z kocurem choćby słówka, tak jest zabiegany. Wszystko przez pewną staruszkę oraz jej wspaniały plan zorganizowania uczty. Tak na dobrą sprawę, Baba, pomimo bycia zaproszonym, nawet nie ma pojęcia, o której powinien się nazajutrz stawić, nie wspominając już, że nie wie, gdzie powinien przyjść ani jak ubrany. Lecz nie może tak po prostu zaczepić przyjaciela i o to wszystko zapytać – zbyt wiele razy wcześniej przeszkadzał mu w pracy.
____Kolejne godziny ciągną się w nieskończoność. Kot włóczy się po kolejnych przedziałach w swoim dotychczasowym ciele bez celu, jakby na siłę szukając rozrywki. A to przystanie przy oknie, poobserwuje mijane lasy, pola i łąki; a to przycupnie na pasażerskim fotelu w pozycji na chlebek i odda się czujnej drzemce; a to znowu musi się ewakuować, bo alejką między siedzeniami przemknie zdenerwowany jak zwykle główny konduktor lub jakieś rozemocjonowane dziecko, które na jego widok dostałoby palpitacji, krzyknęłoby głośno, dopadając go z zamiarem posmyrania po futerku. Koszmar.
____I tak oto mija kolejny dzień. Nic nie zapowiada, że skończy się przyjemnie. Baba siedzi spokojnie na przymocowanym do ściany stoliku w wagonie drugiej klasy, rozkoszując się widokiem niknącego za linią horyzontu słońca w samotności. Niebo ma wyjątkowo piękne kolory. Szkoda że…
____Czyjeś ręce oplatają się wokół jego klatki piersiowej. Nie ma nawet czasu, by zareagować. Ktoś dźwiga go wysoko w górę, a potem stara się przycisnąć nos bliżej jego brzuszka. Zboczeniec! Nastroszona sierść wzdłuż grzbietu oraz napuszony do granic możliwości ogon zwiastują nadchodzące nieszczęście, pazurki wysunięte, a łapka gotowa, by pacnąć lekkomyślną istotę prosto po powiekach. Ktoś się doigrał! Żeby tak biednego kota brać z zaskoczenia i jeszcze swój nochal we wrażliwy brzuszek wciskać!...
____— Dante? — Wyciągnięte w geście obrony kociej godności szpony chowają się w samą porę w fałd skórny, więc uderzenie nie przynosi tyle szkód, ile by mogło. Teraz jest jedynie niewinnym uderzeniem. — Oszalałeś? Tak nie robimy, nawet znajomemu kotu. Przecież poharatałbym ci twarz!

____Nie ma zamiaru wzbudzać fałszywych wrażeń, lecz sposób, w jaki zachowuje się czasami jego drogi przyjaciel jest co najmniej niestosowny, zwłaszcza w stosunku do kotów. Trafiwszy przecież na zwierzę mniej wyrozumiałe niż jest Baba, biedaka czekałyby poważne konsekwencje w postaci wydrapanych oczu i blizn na całe życie. Wyrażanym w sposób otwarty i jasny niezadowoleniem chce pokazać Dantemu jedynie to, że zależy mu na jego bezpieczeństwie, chce zawczasu dać mu do zrozumienia, jak nieodpowiednie jest jego gwałtowne, dyktowane szczęściem na widok rozkosznie rozłożonego przy oknie kociakowi, podnoszeniu z zaskoczenia! Więc mimo nader przyjemnych pieszczot, od których aż wzbierają w nim potężne mruki, Baba przerywa precedens zaparciem się o idealnie gładkie czoło mężczyzny i wysunięciem pazurków, które zwiastować mają pozorną narastająca w nim frustrację.
____Dante rozumie w mig, o co chodzić może jego agresywnemu, posępnemu kotkowi, odstawia białą kuleczkę na własne kolana, przez chwilę nie robiąc nic poza wpatrywaniem się w pyszczek. Baba nie może się oprzeć, no bo jak! Jak ma mu się opierać!? Z chwilą, gdy dotknięto jego policzka, ten przeobraża się w wysokiego młodzieńca o kręconych włosach i oczach, które kolor skraść musiały rozgwieżdżonemu zimowemu niebu. Zwraca je zaraz na usta przyjaciela, chwilę walcząc z przeogromną ochotą na skradzenie jednego czy dwóch pocałunków. Nie może tego oczywiście teraz zrobić, wtedy lekcja poszłaby na marne! Szkoda!
____— Niespodziankę? — pyta, posyłając mu podejrzliwe spojrzenie spod długich rzęs. — Jaką niespodziankę?
____Chce wiedzieć, natychmiast, ale zamiast odpowiedzi, Dante raczy go pytaniem. No oczywiście. Najpierw rozbudzić w Babie ciekawość, a później podtrzymać ją ile się da! Nieładnie.
____— Cóż, można tak powiedzieć, głównie spędzałem czas na szukaniu czegoś, czym mógłbym się zająć… — Pomijając tę kwestię, że głównie za tobą tęskniłem, jednak to już dodał sobie w myślach. — Tego jednego ci zazdroszczę w pracy. Wydaje mi się, że nawet podczas wolnego, potrafiłbyś sensownie zagospodarować czas. Nie włóczyłbyś się cały dzień bez celu. Z drugiej strony, jeszcze nigdy nie widziałem, żebyś miał dzień bez absolutnie żadnych obowiązków, więc chyba powinienem się cieszyć.
____Koniuszek różowego języka pojawia się i zaraz znika, by oddać miejsce figlarnemu uśmieszkowi. Wzroku nie spuszcza z ust ani na moment, tak bardzo chce ich skosztować! Już ma przysuwać się bliżej, kładąc rękę na obiciu foteli, tuż za głową Dantego i w ten sposób uniemożliwić mu ucieczkę od tego, co ma nadejść, jednak… ktoś mu to uniemożliwia w ostatniej chwili. Frustracja sięga zenitu. No jak tak można!? Wagon jest prawie pusty, dlaczego podróżni muszą wybierać akurat przedział, w którym ktoś już zajmuje miejsca. No dlaczego!? Skandal!
____Obowiązkiem Dantego jest oczywiście w tej sytuacji skontrolować bilety, Baba pozwala mu wstać, choć niechętnie, a zajmującym miejsca pasażerom śle groźne spojrzenia spod byka. Bezduszni! Tak przeszkadzać podczas intymnej chwili!
____Upewniwszy się, że Dante nie patrzy, ale na moment przed opuszczeniem na dobre przedziału, kocur prycha na nich bezczelnie. Wszyscy wymieniają ze sobą zdziwione spojrzenia, głowiąc się nad tym, co też tak młodzieńca zraża.
____A niech się głowią! Niech mózgi ich rozbolą od nadmiernej analizy, należy im się!
____Baba reaguje powściągliwym „oczywiście” na propozycję Dantego, a w głębi duszy aż skacze z radości. Nareszcie! Będzie dane im spędzić wieczór sam na sam…
____Nie może być nigdy bezproblemowo, prawda? Coś zawsze musi przeszkodzić!...
____Coś, czyli niesamowicie suto zastawiony stół, na specjalną prośbę panny D., jedynej osobie – przynajmniej na obecny moment, bo Baba nie poznał jeszcze wszystkich – wśród szczególnie ważnych osobistości, podróżujących Międzywymiarowym Ekspresem, której zależy na dobru załogi, jedynej, która odnosi się do nich z należytym szacunkiem. Po jakimś czasie spędzonym wśród wesoło gaworzących przyjaciołach, u boku ulubionego człowieka w całym pociągu, kocur wreszcie zaznaje tej samej błogości, co reszta, i od razu przestaje żałować, że nie jest teraz gdzie indziej. Wspaniałe zakończenie ponurego dnia. Potrzebuje tego częściej, by zachować pogodę ducha, ostatnio nie jest najłatwiej.
____Wszystko co dobre, szybko się kończy. Tak jest i tym razem. Uczta dobiega końca, z talerzy znikają ostatnie przysmaki, w brzuchach rodzi się uczucie sytości, powieki co poniektórym samoistnie się kleją, inni podnoszą je już z bardzo wielkim wysiłkiem. Towarzystwo się wykrusza. Baba jest zadowolony, gdy Dante oznajmia mu, że i na nich pora. Jest na tyle późno, że kot nie podejrzewa, by miało się skończyć inaczej niż na wypiciu jeszcze po jednej, maksymalnie dwóch szklaneczkach trunku i padnięciu wspólnie w pielesze. Jego i także zaczyna powoli dopadać zmęczenie. Ma cichą nadzieję, że bruneta także.
____W pokoju, idąc za przykładem Dantego, Baba pozwala sobie na większą swobodę niż przy kolacji z resztą pracowników. Jest mu gorąco od buzującego w żyłach alkoholu, więc rozpina parę guzików koszuli i usadawia się wygodnie, opierając się o ścianę tuż pod oknem. W ręku trzyma niedokończone martini. Zamierza je sączyć, łyk po łyczku.
____Wygląda niezwykle zmysłowo, zwłaszcza gdy na jego twarzy w idealnej harmonii tańczą światło oraz cień.
____— Nie wierzę, nawet jeżeli pomagałeś przy wszystkich możliwych przygotowaniach? — Nie jest pewien, czy bardziej go to martwi czy intryguje. — No, ale… coś musi ci się chociaż nasuwać! Pomyśl chwilkę! Może…
____Zamyka buzię, oszołomiony widokiem szytego specjalnie dla niego ubrania. Jest nieziemskie. Przez jakiś czas nie jest w stanie mówić, pochłania wzrokiem każdy szczegół, jaki jest w stanie wypatrzeć z tej odległości. Dokańcza naprędce drinka, pozwalając tym samym dokończyć mówić Dantemu, po czym podnosi się i podchodzi bliżej. Materiał fraku jest przyjemniejszy w dotyku niż futerko Baby, a to przecież graniczy z cudem.
____Nie wie, jak mógłby inaczej podziękować, składa zatem na ustach bruneta krótki, acz pełen czułości pocałunek, a po chwili przejmuje od niego pokrowiec, by wkrótce ściągnąć każdy kolejny element stroju z wieszaka i rozbierając się naprędce, włożyć to cudo na nagą skórę.
____Prezentuje się lepiej, niż mógłby sobie to wymarzyć.
____— Jest wspaniały, bardzo dziękuję — stara się, by głos mu nie drżał, gdy przegląda się w lustrze. — Ale obawiam się, że tak odświętny strój wymaga ode mnie nienagannych manier, a przecież… sam widziałeś jak wygłupiam się na parkiecie. Powinieneś powtórzyć ze mną lekcję…
____Ostatnie zdanie niemalże wymrukuje. I nie pozwoliwszy Dantemu na chwilę wahania, ustawia się w odpowiedniej pozycji, wyprostowany dumnie. Jedną rękę układa na ramieniu partnera, drugą zaś chwyta jego dłoń.
____— Prowadź.

____Stłumiony pisk metalowych bloków o lśniące srebrzyście tarcze przerwał radosne rozmowy, nadeszła newralgiczna chwila, kiedy należało zmobilizować się i z głową przygotować się do zadania. Siła bezwładności przeciwdziałająca hamowaniu na chwilę pozbawiła niektórych równowagi, zmuszając do złapania mocniej za barierki czy też za ramię towarzysza będącego najbliżej. Narzędzia u pasów szczękały niby dzwonki zapowiadające pasażerom pierwszej klasy, że podana została kolacja i mogą zacząć ucztować.
____Baba snuł plany na dzisiejszy wieczór, mimo pochmurnego humoru. Noc minęła mu niespokojnie. Wybujała wyobraźnia podsuwała coraz to nowe czarne scenariusze, których chciałby za wszelką cenę uniknąć, a wszystko to przez wieść o nowym głównym konduktorze, który miał przejąć pieczę nad ich składem. Po ostatnim sadyście, załoga pociągu mogła spodziewać się wszystkiego najgorszego. Jeżeli już udało mu się zasnąć, budził się po pewnym czasie zlany potem, z łomoczącym w piersi sercem, nie mogąc złapać oddechu. Ale nie sny o nowym członku załogi były tej nocy najgorsze. Najgorsze były koszmary z przebłyskami katastrofy sprzed prawie dwóch lat. Krzyki przyjaciół, ból przeszywający każdy zakamarek ciała, zapach świeżej krwi i wypływających z ludzi wnętrzności. Myślał, że poradził sobie z traumą już dawno temu, teraz obrazy nawiedziły go ponownie, w momencie, kiedy nie miał się jak od nich uwolnić, przekierowując swoją uwagę na coś innego. Mięciutkie kocie futerko oraz donośne mruczenie nie ukoiły nerwów.
____Pociąg zatrzymał się, a kocur spojrzał po swoich podwładnych. Każdy wiedział, co miał robić. Czekali tylko na Simona, który spóźniał się z drobną śrubką, którą miał im donieść z magazynu.
____Wiele się pozmieniało u Baby w ostatnich miesiącach. Szkolenie, nauka, awans. Teraz był brygadzistą, koordynował pracę kilkudziesięciu chłopaczków, mniej i bardziej rozgarniętych, ale jednakowo pracowitych oraz sumiennych. Był dla nich wszystkich jak starszy brat, żeby nie powiedzieć, że ojciec - na niego wyglądał zdecydowanie za młodo! Więź ich na pewno wzmocniła się przez terror, jakiego wspólnie doświadczyli, lecz z perspektywy czasu, na dobre im to wyszło, przynajmniej pod względem zawiązanej komitywy, współpracy, solidarności. Quinn czasem żartowała, że Baba dorobił się własnego gangu, bo chłopcy byli zdolni zrobić dla niego wszystko, tak samo jak on dla nich.
____Pracownicy wylali się z wagonów niby szarańcza. Każdy zajęty własnymi obowiązkami. Piątka mechaników, z którymi był kot, miała najważniejsze zadanie: zająć się oględzinami zgłoszonej usterki, naprawić co było do naprawienia, spisać protokół według instrukcji (co należało bezsprzecznie do obowiązków Baby), a następnie uszkodzone części odnieść do magazynu i zutylizować. Wykonali prawie wszystkie punkty z tej nieistniejącej listy, pozostało wkręcić dodatkową śrubę, z którą akurat przybiegł żółtodziób. Proste? Proste. Nic nie mogło pójść nie tak, przecież robili to tyle razy…
____Przekonanie prysnęło jak bańka mydlana, gdy świeżak z impetem wpadł na postać stojącą przed drzwiami wagonu. Obaj zatoczyli się, narzędzia przy pasie Simona obiły się o siebie, puszczając w eter przyjemne stuknięcie, zatracone zaraz wśród symfonii charakterystycznej dla postoju gigantycznej stalowej maszyny. Para z komina lokomotywy buchnęła ostatni raz, a fiołkowym oczom ukazał się widok mrożący krew w żyłach. Jakieś dziwaczne przedmioty wyślizgnęły się z rąk nieznajomego i leżały teraz na kostce. On sam zaś zdawał się nieuszkodzony — dobry losie, dzięki ci! — nie zgubił konduktorskiej czapki, a na uniformie nie widać było ani pojedynczej ryski zagniecenia! Jednak…! Uniform był ewidentnie konduktorski, a fakt, że jegomość miał ze sobą wyposażenie typowe dla konduktora, mógł świadczyć tylko o jednym…!
____— Wybaczy pan, najmocniej przepraszam — Jąkając się, Simon kajał się przed nim, napięty, spłoszony, świadomy ogromnej hańby, jakiej się dopuścił przez nieuwagę. — Przepraszam, ja… przepraszam, najmocniej przepraszam.
____Tylko tego brakowało, by — pożal się losie — bożyszcze, kolejny potencjalny furiat, kat, wykolejony łajdak zaczął się pastwić na Simonie przez niefortunny obrót spraw. Baba nie mógł na to pozwolić, własne sumienie zagryzłoby go, gdyby miał się wyłącznie przyglądać. Nie dając Dantemu ani chwili na otworzenie ust, nie mówiąc już o zastanowieniu się nad wiązanką, która niewątpliwie wylałaby się z niego, doskoczył do dwójki i podniósłszy skulonego przed konduktorem przyjaciela, popchał go do reszty przyglądających się mechaników, sam zaś zebrał się na odwagę, otrzepał uniform z nieistniejącego kurzu, podał rosłemu mężczyźnie upuszczone przezeń klamoty, nadając jak katarynka:
____— Bardzo przepraszam, to był wypadek. Nic się nie stało, prawda? Jest pan cały, wszystko w porządku, pana rzeczy też mają się w idealnym stanie, najmocniej przepraszam. Biorę to na siebie, pospieszyłem kolegę, bo i czasu mamy niewiele, ponoszę pełną odpowiedzialność. — Głęboki wdech: — Wybaczy pan, naprawdę, sytuacja absolutnie niedopuszczalna, dopilnuję żeby nigdy więcej się nie powtórzyła.
____I tak w kółko, niby zawodowy spiker, byleby konduktorowi nie dać dojść do słowa. Odruchowo skulił ramiona, chroniąc uszy, najbardziej narażone na ciosy, które z jakiegoś dziwnego powodu jeszcze nie nadchodziły. Ale przecież nie mógł stać jak ten idiota i korzyć się bez końca, aż jegomość zdecyduje się tu i teraz wymierzyć stosowną karę. Skłonił się grzecznie, przedstawił, na wypadek gdyby konsekwencje miały nadejść później, i czym prędzej zrobił tył zwrot. Nie odwracając się za siebie, odmaszerował do drużyny, by zająć się tym, co mieli w planach. Pociąg stać wiecznie nie będzie, a jeżeli nie uda im się naprawić co trzeba, dużo gorsze kłopoty mogłyby spotkać już nie tylko Simona i Babę, ale także wszystkich pracowników oraz pasażerów Międzywymiarowego Ekspresu.