Para, magia i stal

____— Nie! Nie zabieraj mi! — jęczy jak chłopiec, przyciska otwartą książkę do ciała, a sam odwraca się na bezpieczną odległość od ręki, która sięga po znaleziony przedmiot.
____Berka runda druga. Tym razem uciekającym jest Baba, a i nie wtórują biegowi wcześniejsze śmiechy. Zamiast nich jęk i krzyki, naprzemiennie. Ludzkie nogi nie są już tak zwinne, a i podłoga miejscami niebezpiecznie śliska. To tylko kwestia czasu zanim smukły białowłosy wpadnie na zdradliwą deskę, ubabraną w błocie, poślizgnie się i padnie jak długi, zaciskając zęby z bólu.
____— Ja znalazłem, jest moja!
____I właśnie tak potoczyła się zabawa. Baba wyrżnął, leci na spotkanie z deskami na krzywy ryj, uderza brodą, nie wyciągnąwszy rąk przed siebie dla amortyzacji. Książka wypada mu z rąk, sunie po błotnej ślizgawce, wpada gdzieś pod drewnianą komodę na ręczniki przy ścianie wagonu. Ktoś łapie go zaraz za nogę, ciągnie na środek pomieszczenia, do balii. Tam Dante wsuwa mu ręce pod plecy i w zgięcie kolan, dźwiga, a potem brutalnie rzuca do brązowej kąpieli.
____— Aaaah! — zawodzi kot, ni to przez pulsującą szczękę, ni przez rewanż za litościwe pogryzienie.
____Przystojny szatyn nie może nacieszyć się widokiem Baby, który wyglądał niczym dziecko wojny, do pasa zanurzony w bagienku, z malowanymi magią sińcami, rozcięciami, opuchlizną. Ten z kolei nie może uwierzyć w to, jak został potraktowany ani dlaczego szalony chłopak postanawia podzielić jego tragiczny los.
____— Potwór — cytuje syknięciem.
____Baba nie ostrzega go, w ręce nabiera pokaźną ilość błocka i przykleja mu do twarzy z pięknym plaśnięciem. Patrzy mu w oczy, kiedy figlarnie wysuwa do niego koniuszek języka.
____— Dante, czekoladko ty moja, nie żywmy do siebie urazy.
____Kurek znajduje się dokładnie pod kocią pupcią, więc to na kocurze spoczywa odpowiedzialność odkręcenia go. Błota zaczyna z balii ubywać, ciśnienie zasysa je do rury z wesołymi salwami bulgotania.
____Nie ma co mitrężyć czasu, trzeba się wziąć do roboty, myśli. Bez słowa, ale za to z pojednawczym uśmiechem, opuszcza drewnianą kadź, zdolną pomieścić i cztery osoby, gdyby te były podobnej do Dantego i Baby postury. Jeszcze raz podchodzi do srebrnych łańcuszków, odpina trzeci, a tym razem z sufitu do jednej z balii leje się czysta woda. Wraca po wiadro z brudną szmatą, opłukuje i ją, i wiadro, a potem zapełnia je do połowy cieczą.
____— Może najpierw zajmiemy się ścianami i podłogą? — rzuca propozycję. — Balie na końcu, sami będziemy musieli się w nich wyszorować, bo raczej nie chcemy roznosić błotka po pociągu, Nika by nas zabiła.
____Baba obrzuca swoje ubranie kontrolnym wzrokiem, a uśmiech spełza mu z twarzy. Wyglądał jak siedem nieszczęść, Dante, notabene, także. Ale pomysł doprowadzenia się w tym momencie do porządku jest głupi, przecież zdążą się jeszcze raz tak samo zbrudzić przy sprzątaniu, a zanim zdejmą z siebie choćby i wierzchnią warstwę kleistej mazi, minie przynajmniej pół godziny. Na to nie mogli sobie pozwolić, przy tak napiętym grafiku. Na zabawie stracili wystarczająco dużo czasu, sprzątania nawet nie zaczęli. Łaźnie wyglądały tak samo beznadziejnie, a może nawet i gorzej.

____Roboty mają aż nadto. Baba z pomocnikami, wiadrem wody oraz niedokładnie przeczyszczoną ścierą, podejmują się sprzątania w przeciwległym rogu wagonu, tak żeby nie przeszkadzać Dantemu. Baba nie ma humoru na rozmowę, obita szczęka jest tego przyczyną, lecz jest to stosowna kara za wyrządzone krzywdy. Nieumyślnie, rzecz jasna, pomimo to nieświadomość nie zwalnia z odpowiedzialności. To jest lekcja, którą nasz kochany koteczek musi dobrze przyswoić i zapamiętać.
____Ballada nucona przez chłopaka stanowi niesamowite tło tak nieprzyjemnych oraz żmudnych czynności, które wkrótce mają stanowić codzienność Baby. Przez tragifarsę dnia pierwszego prawie zapomniał, na jakich warunkach ma odbywać się jego przygoda z koleją. Szorowanie posadzki dobitnie mu o tym przypomina.
____Baba wyciera do czysta kamienną rzeźbę, kiedy do środka ktoś wchodzi. Słyszy stukot damskich bucików na drewnie, a później metalowy szczęk — to pokojówka Nika przyniosła im coś na ząb. Ku zdziwieniu kota, nie od razu przysiedli do konsumpcji dobroci z talerzyków. Zrobili to dopiero jakiś czas później, gdy dziewczę wróciło do swoich obowiązków.
____Przed jej wyjściem, Baba dostrzega, jak gorączkowo obrzuca wszystkie kąty wzrokiem. Jakby czegoś szukała. Nie zdołał zadać odpowiedniego pytania, jednak w sekrecie mogę wam zdradzić, że nawet gdyby zdążył ją zapytać, nie wyciągnąłby z niej nic poza ”Co? Nie, nie. Dlaczego pytasz?”. Zmieszana, opuściłaby łaźnie i nigdy nie wracałaby do tego tematu.
____Koci podbródek jest dokładnie przebadany przez Dantego, diagnoza: stłuczenie. Nic poważnego, może skończyć się na siniaku. Baba zabiera się niechętnie do jedzenia, bo każdy kęs wyzwala piorunującą falę dyskomfortu. Czując na sobie czujne zielone oczy, zamienia się w zawodowego aktora i żuje pokarm z zaangażowaniem godnym wygłodniałej watahy. Czy skutecznie? Jego zdaniem tak, bo Dante podejmuje się jak gdyby nic niezobowiązującej konwersacji.
____Rozmowa oraz pyszne drugie śniadanie podnoszą morale, praca gotuje się w rękach, idzie im szybciej i sprawniej. Baba dokańcza czyścić posadzkę, potem jeszcze myje fronty i blaty mebli, porządkuje fiolki z kosmetykami, a wszystkie zużyte ręczniki wraz z czyjąś poplamioną garderobą wrzuca do jednego z wiader — trafią do prania. Nie zapomina o przewodniku po wspaniałym świecie różnorodnych pozycji seksualnych, których zadaniem jest wydobycie z partnera głuchego jęku rozkoszy, lecz z jej wydobycia spod komody przy ścianie oraz wyczyszczenia z resztek błotka czyni ściśle tajną operację. Dante nie może jej dostrzec, bo z pewnością by ją zawłaszczył, a Babę niewymownie interesowała jej zawartość.
____Pytanie chłopaka zastaje go kompletnie nieprzygotowanego na interrupcję, aż podskakuje. Książka! Musi ją gdzieś ukryć przed bystrymi oczkami. Czasu nie ma wiele, więc kocur owija skarb w czysty kawałek materiału i ciska do komódki. Odwraca się zaraz potem, kontrolnie obrzuca spojrzeniem stojącego pod strumieniem wody konduktora. Uf, operacja chyba się powiodła.
____Albo i nie? Dante podsuwa sobie nogą taborecik, kiwa na białowłosego (choć w tej chwili jego czupryna jest bardziej brązowa niż biała), aby podszedł.
____Baba waha się przez chwilę. Podejść czy nie? W końcu podnosi tyłek z podłogi i pokonuje dzielący ich dystans, robiąc karykaturalnie duże kroki. Siada przed półnagim elfem, podnosi głowę z niewinną miną. Patrzy. Cały w pianie, mokry, pachnący, ani grama brudu na ciele. Nic, tylko przytulić. Przytulić, napawać się przyjemnym zapachem płynu, którym umył włosy.
____Zastyga w bezruchu, kiedy w głowę wpijają mu się jego palce. Masaż jest przyjemny, wyzwala z niego ledwo słyszalne pomruki zachwytu. Baba przymyka oczy, skupia się na fizycznych doznaniach. I wtedy odzywa się Dante. Tłumaczy rzeczy ważne, które najlepiej wziąć sobie do serca, przemyśleć, zapamiętać, ustosunkować się do nich, a także wyciągnąć wnioski. Z każdym jego słowem w kocie budzą się ludzkie emocje, głównie wstyd, oprócz niego smutek, poczucie winy. Ktoś mógłby nazwać je negatywnymi, ale należy pamiętać, że każde uczucie jest istotne dla człowieka, zwłaszcza jeżeli funkcjonuje on wśród innych przedstawicieli swojego gatunku. I kolejny raz, Babę może tłumaczyć niewiedza, nierozbudzona jeszcze świadomość. Faktem pozostaje to, że postąpił źle. Złe uczynki nie powinny być usprawiedliwiane w każdym przypadku. Odpowiedzialność za swoje zachowanie ponosi on sam, nie ma tu nic do rzeczy jego brak zrozumienia dla pewnych kwestii.
____— Oh… — wyrzuca przez ściśnięte gardło. — Przepraszam…
____Jakkolwiek głupio nie brzmią, przeprosiny są szczere. Baba spuszcza wzrok, zawstydzony, wbija go w jasne deski pod stopami.
____Kolejny raz tego dnia przypomniano mu o czekających nań obowiązkach. Ale nie to zupełnie rozwiało strzępki dobrego humoru, które ostały się gdzieś w jego wnętrzu. Kocur zdążył przyzwyczaić się do towarzystwa Dantego, co więcej, zdążył go polubić. Podobały mu się poranne pieszczoty w łóżku, wspólne spożywanie posiłków, rozmowy na dowolny temat o dowolnej porze, praca ramię w ramię, choćby i poprzedzona drobnymi nieuprzejmościami oraz zabawą nie na miejscu. Wszystkie te drobne punkciki zsumowały się w wysoki wynik sympatii. Perspektywa wykreślenia tych wszystkich rzeczy z jego codzienności jest straszna, trudno ją zaakceptować. W Babę uderza jednocześnie świadomość, że jego zdanie w tej kwestii jest warte tyle, co błoto, które tak sumiennie zdrapywali z balii, podłogi i ścian. Razem z dotarciem na przystanek końcowy barona-ogra, całkiem prawdopodobne że dużo wcześniej, Baba zostanie odesłany. Skończą się te wszystkie miłe rzeczy, jakie przeżywali wspólnie, zacznie się praca, zobowiązania, spełnianie oczekiwań pracodawcy oraz przełożonych. Pozostało mu się z tym pogodzić, nic więcej nie może zrobić.
____— Ja… Nie wiedziałem. Przepraszam. Nie chciałem… To znaczy, chciałem. Wtedy. Nie, ja… — Z nerwów wykręca każdy palec. Głos mu się łamał. — Wybacz.
____Pozwala, by młodzieniec dokończył zmywać z niego resztki mułu, gliny i ziemi. Siedzi ze zwieszoną głową przez dłuższy czas, zagłębiając się w spiralę negatywnych myśli o sobie, swoim postępowaniu, jak również koncepcji utracenia wszelkiej przyjemności, którą czerpał ze wspólnego spędzania czasu. Wreszcie podnosi się z krzesełka, odwraca, gotowy wyjść spod strumienia, przemknąć szybko przez łaźnię bez wycierania z siebie kropel wody. Ma ochotę poczuć na skórze ukłucie chłodu, idealnie wpasowałby się w jego nastrój. Nim stawia pierwszy krok, czyjeś ręce obejmują jego brzuch. Serce na moment zamiera, gdy do Baby dochodzi, czyje to ręce. Stoją przez chwilę w milczeniu, niedługo, bo przerywa je ciche westchnięcie. Białowłosy odwraca się twarzą do Dantego, wtula się w niego mocno, jakby od tego zależało pozbycie się tej bezdennej otchłani więzionej przez ledwie kilkanaście żeber.
____Po tym sprawy toczą się nadzwyczaj szybko. Obaj wycierają się do sucha. Ubrany jedynie w bokserki konduktor zabiera namydlone ubrania, Baba zaś bierze wiaderko napełnione rzeczami do wyprania, wraz ze schowaną wcześniej książką, którą dyskretnie wyciąga ze skrytki. Upewniają się jeszcze, że błotna kąpiel oraz wszystkie niezbędne akcesoria są gotowe na przybycie ważnego gościa, nim wychodzą.
____Z pokoju Dantego zabierają jedynie czyste ubrania — właściciel pokoiku wkłada swój uniform, a kot białą koszulę i lniane spodnie. Byli gotowi na kolejne zadanie z listy. Jeżeli pamięć nie myli…
____— Idziemy złapać szarańczę na przekąskę?
____Istotnie, tak brzmi kolejny punkt rzeczy do zrobienia. Baba nie ma pojęcia, jak Dante ma zamiar to zrobić. Pociąg nie zatrzymuje się na zawołanie, a nawet jeśli, skąd na skalistym zboczu góry, przez który dzielnie sunie lokomotywa, miałyby się wziąć te robaczki?
____Chłopak ma najwyraźniej plan, bo po raz drugi opuszcza własny pokój, zamyka go na klucz, a potem skręca w lewo i przechodzi przez drzwi do następnego przedziału. Kot rusza za nim, ciekawy, gdzie ten zmierza.
____Absolutnie nie jest przygotowany na to, co się stało. Magiczny, uniwersalny klucz, otworzył drzwi, z pozoru wyglądające jak każde inne drzwi do każdego innego wagonu w tym pociągu. Po ich otwarciu, oczom Baby ukazuje się obrazek niewiarygodny.
____Przed nim rozciąga się obfitująca w wiele gatunków roślin, bujna, soczyście zielona i złowrogo granatowa, spowita mrokiem dżungla. Kot nie wierzy w to, co widzi. Przeciera oczy. Drzewa, pokryte na każdym calu dywanem mchu, oplecione grubymi pnączami, są wyższe niż cokolwiek, co widział do tej pory w swoim kocim wcieleniu, pną się dumnie w górę, ku bezkresowi rozgwieżdżonego nieba. W tym wagonie nie ma sufitu, podsumowuje w myślach, rozdziawiając buzię z zachwytu.
____Pod pniami drzew rosną dorodne paprocie z powykręcanymi w spirale liśćmi, intensywnie pachnące krzaki z drobnymi, fioletowymi kwiatami; grzyby mieniące się w świetle księżyca feerią barw, a wysoka trawa kryje w sobie nie tylko zamknięte pąki kwiatów najróżniejszych gatunków, ale i wątłe łodygi młodych drzewek.
____Z pozoru dżungla zdaje się być pogrążona w mocnym śnie, aż ciszy nie przerywa głośny skrzekot nad ich głowami. To jakiś rajski ptak z długim, jaszczurzym ogonem. Wtedy, jakby za sprawą zaklęcia, z zakamarków wyłaniają się inne zwierzęta. A to warchlak przetoczy się przez paprocie, to znowu przed nosem przeleci im błyszczący pupką świetlik.
____— Oooh — podsumowuje.

____Chłopak po raz kolejny robi za jego osobistego przewodnika, nie żeby miał coś przeciwko. Idą razem przez tropikalny las, pogrążony częściowo we śnie. Baba trzyma się krok z tyłu, po pierwsze dlatego, że nie zna drogi do typowego dla szarańczy miejsca. Po drugie z chęci podziwiania zakamarków lasu w pełnej krasie.
____Ścieżkę między trawami oświetlają blade światełka z dupek świetlików. Gdyby nie fakt, że kotu brakuje integracji na poziomie człowiek-zwierzę, uznałby ich obecność za element romantycznej scenerii. I pewnie zapomniałby przez chwilę, po co właściwie się tu zapuścił, a swoją całą uwagę przerzuciłby na przystojnego młodzieńca, dzielnie kroczącego naprzód.
____Docierają na miejsce, a tam czeka na nich mały ukłon ze strony osób, które doglądają tego miejsca. Szklana beczka oraz para narzędzi niezbędnych dla wykonania ich ciężkiego zadania.
____— Eeek!!! — nabiera powietrza w płuca, wydobywając z siebie dźwięk podobny do powolnego uchylania drzwi z zardzewiałymi zawiasami. Żeby nie było wątpliwości, to reakcja na pokaźnych rozmiarów naczynie. — Mamy nazbierać je do TEGO!? TO ma być ten słoik!?
____Więc ile dokładnie mieli nałapać tych robali? Przynajmniej ktoś mądry pomyślał o przyszykowaniu siatek zdolnych pomieścić większą ich ilość. Problemem, zdaniem Baby, nadal pozostaje kwestia ruchliwości szarańczy. Małe skurczybyki są szybkie i skaczą lepiej od kangurów czy zajęcy. Ich jedyną szansą jest wykurzenie stworzonek z domków, rzucenie się za nimi w pogoń, chaotycznie wymachując siatkami na owady.
____— I niby jak, przepraszam, chcesz zabrać TO do kuchni? Na taczce!? — rozgląda się dookoła w poszukiwaniu rzeczonego wózka z jednym kółkiem. Ton jego wypowiedzi nie jest nacechowany pretensjami, bardziej niedowierzaniem.
____Taczki w zasięgu oka brak. Zdani są na siłę swych mięśni oraz wydolność organizmów. Naczynie samo w sobie stanowi wyzwanie, ponieważ wykonano je ze szkła, pokrywka również, a do tego posiada mechanizm z grubego metalowego drutu, zdolnego zapieczętować słoik na dobre – to dodatkowo dodaje ciężaru.
____Dante po części wyjaśnia, dlaczego słoik jest tak niestandardowych rozmiarów. Szarańcza jest bardzo duża. Skrojona perfekcyjnie na kocie standardy, bo przypomina wielkością mysz lub chomika albo młodego jeża. Przy odrobinie szczęścia, może Dantemu i Babie uda się złapać wymaganą ilość… w przeciągu roku. Szanse na wykonanie zadania z powodzeniem, a do tego prędko, są znikome. Lecz, jak to mówią, kto nie ryzykuje, ten się mast…
____Nie, pardon, nie ta bajka.
____…ten nie pije szampana!
____Los nie mógł wybrać lepszego momentu na wywabienie z kryjówki jednej głupiutkiej szarańczy. Skacze, nieświadoma czyhającego na nią zagrożenia w postaci dwóch dorosłych mężczyzn uzbrojonych w wielkie siatki o drobnych oczkach. Niefortunnie tak się składa, iż obaj są w ogóle nieprzygotowani na pojawienie się robala. Baba dostrzega, że Dante na jej widok zielenieje, trzęsąc się przy tym jak osika. Nie ze strachu, a z obrzydzenia. Dodaje dwa do dwóch i wychodzi na to, że to na nim spoczywa dopilnowanie, by kolejna okazja na złowienie szarańczy im nie przepadła.
____— Chodźcie tu, ale już! Wyłaźcie ze swoich kryjówek!
____Kot bez zastanowienia szarżuje w kierunku, z którego wyskoczył na nich owad, wymachuje przy tym chaotycznie wmontowaną w kijek obręczą. Każdy krok kończy się mocnym tupnięciem w ziemię, który ma za zadanie sprowadzić panikę na przyszłą zawartość siatki na owady. Jakkolwiek głupi oraz nieefektowny koci plan się wydaje, działa. Część stada kierowana strachem przed nieznanym głośnym dźwiękiem postanawia opuścić wykopane w ziemi norki, gdzie zwyczajowo spędzają noc. Setki owadów wzbijają się w niebo niczym grupa wysokiej klasy baletnic, a potem pędzą na spotkanie z ziemią z ogłuszającym piskiem.
____Nie tego spodziewał się Baba. Rozdziawia paszczę i zamiera na parę sekund z wysoko uniesionym narzędziem — owadzim nemezis.
____Tymczasem Dante cały czas stoi z tyłu. Stoi i z delikatnym rozczuleniem przygląda się jak Baba rozładowuje wszystkie swoje emocje w ruchu. Dobry sposób, zazwyczaj działał. Może w połączeniu z przytuleniem całkiem mu wybaczy? Zrozumie? Ma nadzieję. Sam przy tym się nie rusza i zaciskając palce na kiju, nerwowo reaguje na każdy ruch.
____A później się to dzieje... Chmura. Burzowy obłok trzepoczących skrzydeł rusza na nich, chcąc zalać ich swoją złością i strachem. Jego serce oszalało ze strachu. Oczy wielkości spodków przyglądają się temu, co go czeka. Oddech płytki, nierówny, urywany zwiastuje całkowitą panikę jaka zaraz go dopadnie. Niech tylko pierwszy robak go dotknie.
____Kot, wyczuwając za plecami rosnące poczucie zagrożenia towarzysza, jeszcze przez pierwszym lądowaniem robactwa na ziemi, wyciąga za siebie rękę w obronnym geście, cofa się o parę kroków, by elf bezpiecznie dotarł do olbrzymiego drzewa, za którym mógłby poszukać schronienia. Sam bohatersko staje do nierównej walki, tyle że nieuzbrojony w broń białą. W odpowiednim momencie bierze zamach, by w siatce uwięzić parę żyjątek.
____Manewr się udaje.
____Nie ma czasu na świętowanie małego zwycięstwa, trzeba przetransportować się albo słój wielkości beczki, wysypać do niego zdobyć, zanim ta znajdzie drogę ku wolności. Dante jest zbyt przerażony, by skorzystać z jego sprawdzonych w akcji nóg. Jednak Baba nie chce zostawiać go na pastwę krzywych ząbków kierowanej adrenaliną szarańczy. Ah! Że nie pomyślał o tym wcześniej!
____— Schowaj się w korzeniach — te wystają nad ziemię na tyle, by móc poszukać w nich bezpiecznej kryjówki — zaraz wracam!
____Biegnie. Pędzi co sił zamknąć zdobyte robale do szklanego więzienia. Nie ma rady, będzie musiał latać tak za każdym razem, gdy uda mu się coś pochwycić.

____Wczoraj Baba może pochłonąłby pączka z dziurką bez zastanowienia i od razu. Dziś, po tej chwili spędzonej w kuchni czuje, że tak nie wypada. Bierze gryz, żuje, skupiając się na doznaniach smakowych oraz sensorycznych. Oponka jest mięciutka jak chmurka, słodki lukier przełamany aksamitną truskawką idealnie wyważony, a płatki róży rozpływają się w ustach. To zdecydowanie najlepsze, co do tej pory jadł po objęciu posady konserwatora.
____Kotu dopiero po pierwszym kęsie udaje się zabrać głos:
____— Wiem, że potrafisz czynić cuda, ale żeby aż takie? — zerka podejrzliwie. — Skąd wytrzaśniesz garnitur w pociągu?
____Możliwości jest kilka, ale Baba nie sądzi, by jedną z nich było pożyczenie marynarki i eleganckich spodni od Dantego — ich sylwetki mimo wszystko nieco się od siebie różniły, może i prezentowałby się dobrze, ale nie nienagannie; skąd chłopak miałby dwa garnitury? To nie jest element niezbędny mu w pracy, przecież na co dzień nosi służbowy uniform…
____— Dam ci jedną radę, okej, kwiatuszku? — mówi Quinn. — Nigdy nie wątp w możliwości swojego przyjaciela.
____Dziewczyna poklepała szatyna po ramieniu, zanim ten ich opuścił, a potem sama wróciła do własnych obowiązków.
____Babę oddelegowano z kuchni, bo i niewiele pracy zostało dla kogoś o jego możliwościach manualnych oraz doświadczeniu kulinarnym, do baru, gdzie Aaron ma wytłumaczyć mu na czym będą polegało jego główne zadanie podczas przyjęcia. Stoi więc sobie, wcinając resztki deseru, słucha instrukcji. W tym czasie Dante załatwia milion innych spraw, które wymagają dokończenia przed rozpoczęciem balu, chodzi tam i tu, pojawia się, to znów znika. Biedny chłopak, jeżeli tak przeważnie wygląda jego praca, Baba szczerze mu współczuje. Czy mieli gwarancję urlopu? Nie jest pewien, umowy nie czytał dokładnie. Ale taki Dante powinien móc z takowego skorzystać co jakiś czas.
____Wreszcie znów się zjawia, a tym razem postanawia zabrać kota ze sobą. Ten nie może być bardziej ucieszony.
____W pokoju Dantego, Baba obdarowany zostaje po raz kolejny. Tyle że w tym przypadku podarek jest jednym z tych wyjątkowych. Garnitur wyciąga z czarnej torby zabezpieczającej z wielkim namaszczeniem, ogląda z podziwem przez dłuższą chwilę, aż w końcu idąc w ślad za szatynem, ściąga z siebie odzienie i nakłada po kolei uprasowane w kant spodnie, elegancką koszulę, szykowną kamizelkę na wierzch. Ze zdumieniem przegląda się w lustrze, wszystko leży jak ulał.
____Ale na tym nie koniec, uzupełnienie stroju stanowi mucha, z której zawiązaniem Baba nigdy by sobie nie poradził, gdyby nie uprzejmość bardziej doświadczonego mężczyzny. Pierwsza próba nieudana, więc Baba postawiony zostaje przed lustrem. Chłopak ustawia się za nim, na tyle blisko, by móc swobodnie manewrować rękami przełożonymi przed wyprostowanego kota. Ten niemalże czuje jego oddech na swoim karku. Ale jedyne, na co może się w tej chwili zdobyć, to śledzenie wzrokiem sprawnych ruchów. Wkrótce pięknie zawiązana muszka zdobi szyję.
____— Dziękuję, Dante. — mówi, odwracając się ku niemu, bo tak jakoś nagle jego odbicie znika w lustrze zza jego pleców. Okazuje się, że chłopak zajęty jest wiązaniem własnej muchy. Baba przygląda się przez chwilę jego postaci, pozytywne wrażenie zaburza drobnostka, którą należy sprawdzić przed udaniem się na przyjęcie. — Zaczekaj…
____Podchodzi do niego, wyciąga ręce ku śnieżnobiałej koszuli, wygładza i obserwuje rząd guzików. Nie zdawało mu się, guziki faktycznie są źle zapięte, chłopak być może z powodu roztargnienia pominął jeden z nich, przez co koszula z jednej strony wydaje się dłuższa. To z kolei jest powodem trudności w zawiązaniu muchy, ponieważ krzywy jest sam kołnierzyk.
____Nie wdając się w zbędne tłumaczenie, jednym sprawnym ruchem wyciąga koszulę ze spodni, rozpina kamizelkę i odrzuca na bok jej poły, dopiero wtedy odpina wszystkie guziki koszuli, od dołu zaczynając. Palce Baby raz czy dwa niechcący muskają tors Dantego. Każde muśnięcie opuszkiem o nagą skórę wywołuje tajemnicze, elektryzujące impulsy, biegnące od końca palców po dolną część podbrzusza i naraz robi mu się dziwnie gorąco, jakby ktoś przypadkowo podkręcił temperaturę w pomieszczeniu. Do głowy napływają coraz to dziwniejsze pomysły, którym z każdą minutą ciężej jest się oprzeć. Cudownie byłoby trochę dłużej muskać tę miękką skórę. Ciekawe jakby prezentował się tors, częściowo okryty marynarką. Sprawiłoby mi przyjemność zrzucenie górnej części odzieży w całości. Chciałbym rysować niezliczone ścieżki własnym językiem na jego ciele. Ignorując syrenie śpiewy we własnej głowie, nie przerywa zajęcia, napędzany determinacją oraz resztką woli. W końcu chce pomóc, a nie zaszkodzić, tak to sobie tłumaczy.
____Ostatni guzik opuszcza nie swoją dziurkę, Baba waha się, zapinać je czy nie? W drżące palce lewej ręki chwyta za ostatni z przyszytych kółeczek z czterema otworami, przez które przechodzi biała nitka (czyli za ten dolny); palcami prawej ręki łapie za materiał w odpowiednim miejscu. Przygryza bezwiednie wargę, przekładając guzik przez właściwą dziurkę. Przez myśli przewijają się obrazy niedawnej bliskości, co jeszcze pogarsza wewnętrzny pożar. Czuje się tak, jakby brakowało mu tchu, serce łupie w piersi jak oszalałe. Co się z nim dzieje?
____Nie wiedzieć czemu, każdy kolejny spięty guzik ciągnie za sobą przysunięcie nosa do twarzy Dantego. Dotarłszy do kołnierzyka, białowłosy orientuję się, że jego usta są bliżej niż kiedykolwiek. Kuszą go. Nęcą. Wystarczyłoby się nachylić i już by je miał! Na chwilę na własność. Przecież wystarczy tak niewiele. Jeden ruch, jedno zaciśnięcie rąk na materiale koszuli, jedno przyciągnięcie go do siebie. Baba spuszcza wzrok na własne dłonie. Drżą jak u chorego i kleją się od potu. Z jakiegoś powodu wciąż trzyma je przy kołnierzu.
____Ogień jest nie do wytrzymania. Nie da rady!...
____Oh, bogowie.
____— Teraz dobrze… — stwierdza szeptem, wygładza powoli zmarszczenia tworzące się na klatce piersiowej.
____Nie odsuwa się ani na milimetr. Nieśmiało podnosi wzrok i wbija go w szmaragdowe tęczówki. Czeka, chyba. Tylko na co?

____Chaos. Szaleje w jego wnętrzu. Czy tak właśnie wygląda? Czy takie spustoszenie sieje?
____Palce przesuwające się ku górze jego koszuli zostawiają za sobą wrażenie ognistych smug. Skóra pali tak mocno, że Baba dziwi się, jakim cudem ubranie nie zajmują pomarańczowo-czerwone języki oraz dlaczego nie zmieniają go w kupkę popiołu u stóp piekielnie przystojnego konduktora. Przecież to całkiem logiczne.
____W przypadku ludzkich uczuć kotłujących się w środku nic nie jest logiczne, nachodzi go myśl. Zgadza się z nią, bo uważa za zadanie niemożliwe zaakceptowanie i poradzenie sobie ze wszystkimi emocjami.
____Nie chce odrywać wzroku od cudownie zielonych okien duszy. Wygląda przez nie, najpierw nieśmiało, później pewnie i z nadzieją, że zamiast ciemności ujrzy coś więcej. Na policzkach czuje czyjś dotyk. Czy to Dante gładzi jego twarz palcami? Jego oczy hipnotyzują, nie może oderwać od nich wzroku, by sprawdzić, co się dzieje, przynajmniej teraz.
____Chłopak zbliża się jeszcze bardziej. Baba nie mruga, obawiając się, że jeżeli to uczyni, zniknie i chłopak, i pokój, w którym wciąż się znajdywali, i cały wagon, i sam pociąg. A on zmieni się w kremowego kota, wróci miejsca, skąd przybył.
____Czy to teraz? Czy tak to przebiega? Czy ich wargi złączą się w pocałunku? Serce zamiera na moment. Na to właśnie czeka? Na muśnięcie czyichś warg o swe własne?
____W kącikach oczu zbierają się łzy, ale to wynik zaprzestania ich zamykania. Dante mówi coś, lecz biedny Baba nic z tego nie rozumie. Nie wytrzyma, musi mrugnąć! Ale! Jeżeli zamruga, wszystko straci.
____Mruga i… Miękkie usta dotykają jego czoła — nie ust. Kot stoi, jak stał, skonsternowany. Duma nad tym, co się właśnie stało.
____Dante odsuwa się, posyła mu szelmowski uśmiech. Baba, ogłupiały, odpowiada tym samym.
____— Tak… wracajmy na salę… — mówi, ale słowa jakby nie są jego.
____Zdecydowanie za dużo na przetrawienie w przeciągu kilku sekund, a do tego głowa zapełniona wizjami nadchodzących godzin. Aby dobrze się nad całym tym zajściem zastanowić, musi poczekać do nocy. W nocy będzie miał i spokój, i ciszę, i przede wszystkim czas. Wróci do tej chwili we wspomnieniach i znajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie powoli się rodzą.
____Konduktor oraz jego towarzysz kot opuszczają sypialnię pierwszego z nich. Korytarz wiedzie ich w jedyne miejsce, w którym Baba nie chce z początku przebywać. Jednak to, co widzi za drzwiami do sali bankietowej zupełnie odmienia jego nastawienie.
____Ileż jeszcze razy przyjdzie mu oniemieć w szczerym zachwycie nad wyglądem pomieszczenia, stanowiącego integralną całość Międzywymiarowego Ekspresu? Odpowiedzi można się domyślać — niespodzianki nigdy się nie skończą, jak pociąg długi i szeroki.
____Stoi zmrożony, oglądając z zainteresowaniem wspaniałości wielkiej sali na planie prostokąta. Pomieszczenie jest dłuższe oraz szersze niż standardowe wagony, przedzielone w połowie na dwie części — na tę biesiadną z mnóstwem stolików, barem oraz szwedzkim stołem po bokach, do której prowadzi główne wejście; a także na bankietową, gdzie znajduje się starannie wypastowany parkiet, kończący się półkolistym podestem, miejscem zajmowanym wyłącznie przez członków orkiestry.
____Niebieskie ściany pokrywają pozłacane ornamenty z prawdopodobnie drewnianych listew, a także rzeźbione kolumny w stylu jońskim, z pomalowanymi na zgaszoną czerwień trzonami oraz ociekającymi w złoto kapitelami. W dalszej części sali takie same kolumny podpierają balkon z białą balustradą, na który dostać się można wyłącznie przez spiralne schody po prawej i lewej stronie. Tam, oprócz wazonów na stojakach obfitujących głównie we frezje i tulipany, znajdują się też ażurowe parawany z prześwitującymi zasłonkami, odgradzające od siebie pikowane szezlongi oraz pufy, gdzie goście mogą udać się na krótki odpoczynek w razie potrzeby albo… w celach wymagających intymnej atmosfery.
____Z sufitu zwisają biało-różowo-złoto-zielone girlandy, z których na parkiet i stoły sypią się płatki róż, pełników lub peonii, czy liście salalu i eukaliptusa. Girlandy wiją się także między szczebelkami barierek, niektórych kolumn, dzięki czemu salę otacza przyjemny, kwiatowo-eukaliptusowy zapach, jedyna mieszanka zdolna zamaskować odór niektórych potraw, bądź kilkorga odrażających osobników, w tym samego gospodarza.
____Okna imponujących rozmiarów pokryte są w całości witrażem z geometrycznym wzorem, a wpadające przez nie światło barwi posadzkę milionem kolorów. Sceneria jest iście baśniowa, idealnie na maskaradę, a ta właśnie ma odbyć się w tej sali za zaledwie kilka minut.
____Pierwszy oczywiście pojawia się Baron, autor całego tego zamieszania, w złotym stroju szlachcica z bufiastymi rękawami i haftowanym słońcem na piersi, w długiej do ziemi, bladozłotej pelerynie, również pokrytej po wewnętrznej stronie ornamentacyjnym haftem oraz w koronie, która kotu kojarzy się z promieniami słońca, za którą wetknięto trzy pomarańczowe pióra-olbrzymy. Górną część twarzy zasłania bogato zdobiona maska o finezyjnym kształcie, lecz zdaniem Baby, w ogóle nie utrudnia ona identyfikacji. Wszystko przez posturę, ten obrzydliwy kieł w kąciku ust, pokryty bąblami ze śliny.
____Białowłosy nie wpatruje się w ogra zbyt długo, boi się, że takim zachowaniem zwabi go do siebie, narazi się na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Bardzo chce uniknąć jakichkolwiek interakcji z tym… z tym… ah! Wiedziony narastającą paniką, chowa za plecami Aarona, sommeliera, do którego powiódł go wcześniej właściciel gorączkowo wyglądanej znajomej czupryny, bezskutecznie. Po Dantem ani widu, ani słychu. Po plecach Baby przebiega dreszcz grozy.
____— Wszystko będzie dobrze, Babo. — Jakby wyczuwając mrożący krew w żyłach strach, Aaron odwraca się twarzą do swojego nowego pomocnika. — Nikt cię tu nie da skrzywdzić, zwłaszcza Dante i ja.
____Niewielkie to pocieszenie. Ale jedyne, jakie ktoś mu oferuje. Mężczyzna po chwili dodaje:
____— Tu będziesz pracował tej nocy. Tam są czyste ściereczki do szkieł.
____Po szybkiej prezentacji, co i jak, otrzymuje zgodę na rozpoczęcie pracy.
____Aaron poza Babą ma jeszcze kilkoro pomocników do obsługi baru, lecz wyłącznie jeden spośród nich jest uprawniony do nalewania trunków, wśród których dominują wszystkie odcienie złota i czerwieni, do wypolerowanych na błysk naczyń. Reszta to ledwie amatorzy sztuki barmańskiej, myją dokładnie pokale, kieliszki, kielonki oraz czarki, wycierają je do sucha, a następnie polerują. To ostanie należy do zadań kota, wyposażonego w armię idealnie białych ściereczek. Musi co jakiś czas je wymieniać, by nie pozostawiać na szkle nieestetycznych smug. Praca nie jest wymagająca, ale trzeba kontrolować, czy aby na pewno nie ma żadnych śladów, toteż Baba dysponuje sporą ilością czasu na przyglądanie się rzeszy zamaskowanych gości, a także na śledzenie ścieżek Dantego, lawirującego wśród nich.
____Jak do tej pory wszystko idzie gładko. Żaden z gości nie skarży się na niedokładnie umyty kielich, nikt też nie urządza burd na sali, ani nie naprzykrza się pracownikom pociągu. Pary tańczą chętnie na parkiecie do żywej muzyki, część towarzystwa prowadzi konwersacje przy stolikach, napełniając brzuchy, inni suną po pomieszczeniu jak duchy, z trunkiem w ręce, czasem tylko zatrzymując się obok zgromadzonych w niewielkich kręgach, przysłuchując się rozmowom, wymieniając zdanie czy dwa, a potem powracającym do pierwotnej pielgrzymki, dopóki nie nawinie się kolejna grupa.
____Jednak sielanka nie może trwać wiecznie. I chyba każdy jest na to mentalnie przygotowany. Każdy, z wyjątkiem Baby. Zbyt duża ilość alkoholu działa na zgromadzonych pobudzająco, zaczynają się pierwsze zgrzyty na gruncie obsługa-goście. Ci drudzy są święcie przekonani o pełnej dostępności tych pierwszych w sprawach wykraczających poza ich regularny zakres obowiązków. Aaron łypie niespokojnie znad trzymanej butelki, z której do kryształowego naczynia przelewa odpowiednią ilość płynu wysokoprocentowego, na mężczyznach i kobietach, ustawionych w szerokim półkolu na parkiecie.
____Baba podąża za jego wzrokiem, lecz sam nie zauważa niepokojących sygnałów, nie domyśla się nawet, jak nikczemne myśli krążą po głowach co poniektórym, zajętym podziwianiem zmysłowego występu jedenastki dziewcząt. Przedstawienie ma w sobie coś z burleski. Baba pierwszy raz ma do czynienia z czymś takim, podobnież paru gości.
____I nagle, z parkietu dobiega go kobiecy krzyk. Jedna z tańczących dziewczyn zostaje porwana ze swojego miejsca, ktoś rzucił nią w kierunku rozochoconego widowiskiem tłumu. Chętni podają ją sobie jak jakąś rzecz, zupełnie ignorując jej protesty. Dotykają jej, czasem zasypują jej szyję i twarz pocałunkami, próbują zedrzeć z niej ubranie. Babie obsuwa się ręka, a polerowany dotąd pokal ląduje z trzaskiem na marmurowym blacie. Rozbija się na tysiąc drobnych kawałeczków. Ale nikt nie reaguje, nawet Aaron, jest zbyt zajęty ciskaniem piorunów w osoby zaaferowane nową zabawą.
____Fiołkowe oczy przesłania nagle szklista powłoka. Nie jest wcale bezpieczny. Nikt nie jest bezpieczny wśród tych łajdaków.

____Maleńkie białe płatki pełników oraz okrągławe szaroniebieskie listki eukaliptusa spadają z wolna z sufitu. Osadzają się cienką warstwą na zastygłym w bezruchu Babie jak wulkaniczny popiół. Istotnie białowłosego można potraktować w roli świadka erupcji, a zarazem jednego z ocalałych, tyle że w tym przypadku wybuch związany jest z nastrojami paskud w maskach, licznie uczestniczących w barbarzyńskiej hulance przeplatanej ich dzikimi śmiechami i stanowczymi odmowami ofiary.
____Kwietny śnieg pada na pobladłe tancerki, dyskretnie przesuwające się wężykiem ze środka sceny ku skąpanym w półmroku kulisom. Dziewczęta pragną rzucić się koleżance na pomoc, lecz świadomość tego, co mogłoby się stać, gdyby któraś wyrwała się z szyku skutecznie studzi ich szlachetne zamiary. Splatają ręce w mocnym uścisku, dodając sobie otuchy.
____Zbyt późno Baba orientuje się, kto zmierza im na ratunek.
____Dantemu udaje się przechwycić porwaną w trakcie występu dziewczynę, otacza ją szczelnie ramieniem, a drugą ręką przegania rozłoszczonych mężczyzn, których ominęła kolejka. Przesuwa się krok po kroku bliżej reszty artystek, wykrzykując uprzejme prośby o spokój.
____Lecz wszyscy pozostają głusi na jego wezwania. Pragną zaspokoić swoje rządze, położyć łapska na delikatnej skórze, zbezcześcić ją i sprawić, by już tak gładka nie była. Rozbudzoną zmysłowym występem, a potem zapowiedzią obcowania z ideałem wyobraźnię trudno poskromić.
____Baba słyszy krzyk. Kolejny już. Ten nie jest zdecydowanym sprzeciwem ani błaganiem o litość, ni podszytą agresją próbą przywołania wszystkich do porządku. To konduktor wrzeszczy. Wrzeszczy pytania, których nigdy głośno nie powinien wypowiedzieć. Zwłaszcza przy Baronie. Szczególnie wtedy, kiedy Barona otaczali inni ludzie, jego znajomi, może nawet przyjaciele — jeżeli osobnik jego pokroju takowych posiada...
____— Nie… — szepcze. Zaciska rękę na ściereczce, mocno wbija w nią idealnie zaokrąglone paznokcie.
____Już ma odbić się na palcach, by przeskoczyć marmurowy blat baru, a później pędzić przez stado gapiów, przebić się przez nich wprost w samo serce zamieszania, do kipiącego złością Dantego, do dziewczyny przyciskającej policzek do jego piersi, ukrytej w marynarce jak niedawno on sam, do Niki odważnie stojącej przed zgrają wściekłych gości. Nim zdążył wcielić lekkomyślny plan w życie, ktoś — Aaron — chwyta go za kołnierz koszuli tak mocno, że prawie go dusi.
____Jedno spojrzenie na Dantego i Nikę wystarcza Aaronowi. Wie doskonale, co należy zrobić.
____— Baba, podawaj wszystkie szkła, które mamy. — Komenda jest krótka i treściwa, a jednak sommelier nie ma wątpliwości, że skonsternowany jego błyskawiczną interwencją chłopak wykona ją bez problemu. Klaska w dłonie na resztę pomocników: — Raz, raz, kochani, robimy „krwawy świt”.
____I faktycznie, jakkolwiek Baba zaskoczony by nie był, wykonanie polecenia nie stanowi kłopotów. Wyciąga na blat każde naczynie w zasięgu rąk, jedno obok drugiego, nie zwracając większej uwagi na to, czy jest to czarka, kielich, kusztyk czy pokal, szklanka albo kieliszek. Jak wszystkie, to wszystkie.
____— Baba, skocz proszę do kuchni i powiedz Finnowi, że podajemy „krwawy świt”. — Baba przechyla lekko głowę w bok, próbując zrozumieć dlaczego tym razem Aaron szepcze. Mężczyznę nieco irytuje niemrawość kota, więc potrząsa nim, chwyciwszy go za ramiona: — Nie mamy czasu!
____— Nie rozumiem! Jak „krwawy świt” ma cokolwiek załatwić? — Emocje buzować zaczynają także i w nim. Chwyta za trzymające go dłonie i odrzuca ze złością. — Chcesz im dać więcej alkoholu, Aaronie? To bez sensu! Alkohol tylko ich rozjuszy!
____— Dante ci nie wytłumaczył? — ściąga brwi. — Mniejsza z tym, może później to zrobi. Jeżeli naprawdę chcesz się na coś przydać, rób co ci mówię albo odejdź i nie przeszkadzaj. Naprawdę nie mamy teraz czasu na twoje deliberacje!
____Baba czuje się urażony, ale zamiast odpyskować, zaciska zęby i wymija tłoczących się za barem ludzi, rozpychając się łokciami. Oczywiście, że pragnie pomóc. Ale co dobrego miałoby niby przynieść rozpijanie i tak już podpitego towarzystwa? Nawet jeżeli trunki złagodzą zaistniały konflikt, to rozwiązanie jest jedynie na chwilę. Potem kolejny napędzany płynną odwagą kogucik wpadnie na świetny pomysł. I następny. Pytanie, kto wtedy będzie na tyle silny, by odgonić plugawe łapska od usługujących?
____— Finn? — woła Baba, ledwie otworzywszy drzwi kuchni. — Finn!
____Oblana potem twarz wyłania się zza drzwi do spiżarni, gdzie trzymane są świeże warzywa i owoce. Czarne pukle spięte są w wysoki kucyk, czoło opasa szeroka chustka wiązana z tyłu głowy. Chłopak ma podkrążone oczy, lecz wciąż bystre spojrzenie.
____— Baba? — dziwi się szef kuchni. — Co jest?
____— Podajemy „krwawy świt”.
____Baba może przysiąc, że w obliczu Finna coś się zmieniło. Na chwilę, ale jednak. Ubrany w biały fartuch szef znika na moment w spiżarni, gdzie pospiesznie odstawia skrzynkę z cebulą, a potem wyłania się z niej i pędzi nie zwracając większej uwagi, niż jest to konieczne, na stojącego ze skrzyżowanymi na piersi rękami kota, do Quinn, zajętej mieszaniem zupy w garnku. Szepcze jej coś na ucho, na co ta tylko kiwa głową. Nie dzieje się nic więcej, dopóki Baba znajduje się w środku.
____— Dziękuję, Babo, możesz wracać na salę.
____— Aha, w porządku — zgrzyta zębami i wychodzi.
____Po dotarciu na salę białowłosy dostrzega, że pierwsze porcje „krwawego świtu” zdążyły już dotrzeć do poszczególnych gości. Ten widok wcale go nie cieszy. Dlaczego nikt nie jest w stanie pojąć, że więcej alkoholu to więcej nieprzyjemności?
____Przynajmniej artystki zdążyły opuścić scenę, wzdycha z ulgą. Teraz rozrywkę zapewnia wyłącznie orkiestra, przygrywająca skoczne melodie, zachęcające do chwili odpoczynku aniżeli do harcy na parkiecie.
____Baba wraca z naburmuszoną miną do baru, bo gdzieżby indziej miał się udać. Zręcznie mija grupki ludzi, pogrążonych w rozmowie, a także pojedyncze wolne elektrony z obawy, by nie zostać przez nikogo zaczepionym. Tylko tego brakuje, żeby napatoczył się na samego Barona i znów musiał przeżywać horror. Na szczęście żaden z czarnych scenariuszy nie spełnia się, a przy marmurowo-drewnianym stanowisku z napojami cichą rozmowę z Aaronem prowadzi nie kto inny jak Dante.
____— Dante! — dopada go, chwyta za przedramię. Szybko przebiega po nim wzrokiem w poszukiwaniu śladów po niedawnym starciu z tłumem. Niczego niepokojącego oprócz trochę zbyt pomiętej koszuli nie widzi. — Błagam cię, zrób coś, przecież to szaleństwo. Nie możemy ich rozpijać, będzie jeszcze gorzej!
____— Babo… — wzdycha ciężko sommelier, pochylając się nad kolejnym kieliszkiem. — Uwierz mi, to najlepsze, co możemy teraz zrobić.
____Baba nie słucha, wbija uporczywie fioletowe oczy w szmaragdowe kryształy z obsydianowoczarną szczeliną, w głębi której szuka prawdy. Czeka, aż konduktor coś powie, a może nawet wyjaśni, co się właściwie dzieje.
____— Nie! Chcę pomóc, ale nie będę przykładać ręki do czegoś, z czym się nie zgadzam. Dante, proszę!…

____Grad precyzyjnych pytań studzi wewnętrzny sprzeciw oraz wszelkie inne emocje mu towarzyszące. Baba przygryza siekaczami wargę, chwilkę zaledwie, przeklinając w duchu własną porywczość. Czy spóźnione modlitwy do bogów o to, by ta cecha jego charakteru nie wpędziła go kiedyś do grobu, zostaną wysłuchane? Może tak.
____— Oh... — I znowu to samo. Ileż jeszcze osób będzie zmuszonych do wyjaśnienia mu czegoś, na co sam byłby w stanie wpaść, gdyby tylko nie należał do tych, którzy nie słyną z cierpliwości. Skóra jeży mu się na karku, gdy policzek muskają usta Dantego. Odsuwa się nieznacznie. — To dlatego… zastygł tak nagle, bo odpłynął pod wpływem specyfiku dolanego do napoju, który mu wtedy podałeś.
____No tak, Babę oficjalnie można zaliczyć do grona idiotów. Tylko idiota nie zorientowałby się wcześniej, że wczorajsza akcja ratunkowa była doskonale zaplanowana, a nie dyktowana dobrym ułożeniem ciał niebieskich na nieboskłonie. Pod warunkiem oczywiście, że owy półgłówek uczestniczyłby w takowej. Trudno wymagać od kogoś niebędącego w środku zamieszania, aby doszedł do takich wniosków — starszy konduktor niczego nie podejrzewa, Baron też jakby w ogóle nie rozpamiętuje porwania ofiary z jego komnaty jeszcze przed jego całkowitym zaspokojeniem.
____Dante nie gniewa się na niego. Cierpliwie tłumaczy Babie, na czym polega ich zręczny podstęp. Nim tego się podjął, przyciągnął do siebie kota tak blisko, że patrzący na nich z oddali goście mogliby sądzić, iż są kochankami — wymieniającymi gorące obietnice spędzenia wspólnie nocy.
____— Chyba nie myślisz, że cię tu z nimi zostawię, kiedy zostało jeszcze tyle do zrobienia... — Niepotrzebnie ściska ramię chłopaka, gdy ten robi krok w tył, popędzany wymownym przeczyszczeniem gardła.
____Widzi delikatny uśmiech, rysujący się w kącikach ust wciąż zwróconego do niego twarzą Dantego. Sam śle mu podobny. A potem chwyta za krawędź srebrnej tacy, ostatniej, która została na blacie. Baba nigdy nie miał okazji zabawić się w kelnera, ale jest pewien, że i w tej roli pójdzie mu świetnie. W końcu kelnera także cechować musi gracja i dobre poczucie równowagi, a któż jest w tym lepszy, jeśli nie kocur?
____Niewielu pracowników Ekspresu kręci się po sali bankietowej — to kolejny argument za tym, by to właśnie Baba dostarczył ostatnie porcje specjalnego drinka szóstce gości.
____— Babo, chyba nie powinieneś…
____— Dam radę.
____Aaron nie odzywa się więcej, malujące się na nowo zacięcie na posiniaczonej magią twarzy ostatecznie go przekonuje. Sommelier ściska mocniej czystą ściereczkę, zaczyna ścierać z blatu klejące się plamy „krwawego świtu”.
____— Obstawiam, że Baron swoją porcję otrzymał jako jeden z pierwszych — tak nakazywałaby etykieta, ale dla pewności kocur woli zapytać. — Trójka przy orkiestrze, chowają się za filarem i o czymś gorączkowo rozprawiają, dwójka jest na balkonie, nie wiem czy to roztropne im przerywać akurat w tej chwili, lecz cóż, najwyżej zbiorę parę bęcków do kolekcji! I ostatni…?
____Na razie nie może namierzyć szóstego biesiadnika, paradującego bez kieliszka i bez wczesnych oznak upojenia mieszaniną środków nasennych oraz zaawansowaną płynną magią. Ale to nic, prędzej czy później go wyhaczy. I osobiście wręczy konia trojańskiego.
____Przed obejściem dziwnie opustoszałego baru w celu skierowania się w tłum zamaskowanych postaci, Babę zatrzymuje Dante. Przytula go, a położywszy rękę na jego karku, przyciąga do siebie i składa pocałunek z dobrym życzeniem (albo ochronnym zaklęciem) na odsłonięte czoło nowego konserwatora. Ten aż musi mocniej docisnąć do brzucha srebrną paterę.
____— Dam radę — powtarza jak mantrę. — To ostatnie. Rozdam je i będzie po wszystkim.
____Niezupełnie. Trzeba jeszcze dopilnować, by wytaszczyć omdlałych do odpowiednich wagonów, posprzątać (znowu), wyprawić pozostałą resztkę pracowników bezpiecznie na spoczynek. Białowłosy prychnął wesoło, zdając sobie z tego sprawę. Szybko dodaje:
____— Wiem, że na wydaniu tych drinków się nie skończy, znając ciebie. Ale, niestety, jesteśmy chwilowo na siebie skazani. Ja na ciebie, ty na mnie. Wciąż nie przydzieliłeś mi innego miejsca do spania.
____Wzrusza beztrosko ramionami i odchodzi z łobuzerskim grymasem. Do roboty. Raz jeszcze.
____Cholernie już późno.

____Spokojna a zarazem niezwykle poruszająca melodia wygrywana na fortepianie przez ubranego w czerwony frak muzyka, przerywana elegijnymi jękami instrumentów, wchodzących w skład kwintetu smyczkowego, dominuje w pomieszczeniu i jak wirus rozprzestrzenia się w nawet jego najdalszych zakątkach, wprawiając uczestników przyjęcia w odpowiedni do chwili nastrój. Goście szybko zamieniają się z rozjuszonej tłuszczy godnej rzymskich igrzysk w otumanione dymem pszczoły, snujące się bez celu po parkiecie albo mamroczące do siebie niby maleńkie dzieci.
____Baba powtarza sobie w myślach ostatnie ostrzeżenie Dantego.
____Uśmiechaj się — i za każdym razem, gdy zgrabnie wymija jakąś zamaskowaną postać, na twarzy maluje mu się ponętny uśmiech, który nie dosięga jednak jego oczu, lecz to wystarczy zamaskować spojrzeniem w dół (wiele młodych panien do tego się ucieka, kiedy pragnie zaczepić je jakiś kawaler — czemu by z tego nie skorzystać?). Policzki parę centymetrów od kącików ust zdobi wgłębienie, zupełnie jak te w ziemniaczanych kluseczkach, podawanych z ciemnym sosem w towarzystwie soczystej pieczeni oraz fioletowo-czerwonych buraczków.
____Graj idiotę — i kocur gra półgłówka w razie majaczących na horyzoncie problemów. Często zmienia obraną trasę, by nie narazić się na bezpośrednią konfrontację z kimś już stosownie uraczonym magicznym trunkiem. Jest to o tyle ciężkie zadanie, iż naznaczona obficie sinymi, zielonkawymi oraz ciemnoczerwonymi skazami przykuwa wiele obcych oczu — niebieskich, zielonych, brązowych, szarych. Ich właściciele daliby wiele, by z tak urzekającą istotą zamienić słówko lub dwa, a potem zwabić do osobistej komnaty i tam zrobić z nią wszystko to, czego dusza i ciało najbardziej pragną. Ale kot jest zręcznym aktorem, tylko udaje, że nie jest świadom wszystkich tych zakończonych fiaskiem prób zastąpienia mu drogi. Z miną niewiniątka udaje mu się wybrnąć z każdej opresji, aż wreszcie dociera do orkiestry, ponieważ właśnie tam znajduje się nieuraczona „krwawym świtem” trójca.
____Trzymaj dystans — i trzyma, podaje gościom trzy różne naczynia, wyprostowany, z dumnie wypiętą piersią, nie uraczywszy ich ani sekundą przelotnego położenia pary fiołkowych oczu na ich naznaczonych cieniem zmęczenia, ale wciąż zdradzających zadowolenie z tak miłej niespodzianki, twarzach. Baba wymownie skina głową i szybko się oddala, nie pozwalając by czyjaś bujna wyobraźnia rozbudziła niepotrzebnie apetyt na niewinnych, pokiereszowanych przez los chłopców.
____Trzy napitki zniknęły, kolejne trzy wciąż goszczą na srebrnej tacy, trzymanej jedną ręką niewiele ponad ramieniem białowłosego. Trzeba się ich pozbyć, byleby szybko. Z bankietowej sali z wolna znikają już pierwsi goście, odprowadzani przez urodziwe panny i niemniej przystojnych młodzieńców.
____Baba wędruje na balkon po schodkach, odnalezienie tej samej dwójki gości pogrążonych w wymianie ustrojowych płynów nie sprawia większych problemów. Leżą na sobie, przyciskając pierś do piersi, usta do ust, rozrzuceni niby manekiny na pikowanym szezlongu, pozujący do obrazu niewidzialnemu artyście. Sam ich widok sprawia, że człowiekowi może zrobić się goręcej. Kocur pozostaje jednak niewzruszony i dziarsko stawia krok za krokiem, bezszelestnie, nie chcąc przypadkiem zbudzić pogrążonych w czujnej drzemce jednostek.
____— Państwo raczą wybaczyć, Baron przesyła gorące pozdrowienia i jeden z najlepszych napojów, jakie kiedykolwiek mieli Państwo okazję spróbować.
____— Ooh… — wyrywa się dobrze zbudowanej kobiecie, na której spoczywała na wpół roznegliżowana dama. To na widok Baby. Jest nim oczarowana. — Taki jesteś pewien, chłopcze? Podejdź tu, proszę.
____Klepie wolny skrawek kanapy, a leżące na niej dziewczę odwraca z zainteresowaniem głowę, chcąc przekonać się, kto taki zasłużył na zaproszenie jej partnerki. Baba ani drgnie, stoi grzecznie pochylony za tiulowym materiałem, którym przystrojony jest parawan odgradzający prywatną oazę rozkoszy od reszty świata, wyciąga ku nim tacę.
____— Jakiż rozkoszny! — zachwyca się ta druga.
____— Obawiam się, że nie jestem w mocy spełnić Pani życzenia, ale jestem gorąco przekonany, że ten drink zrekompensuje zawód, jaki Państwu sprawię. — Kot mówi aksamitnym głosem, stawiając dwa podobne kieliszki na brzegu stolika. Ma szczerą nadzieję, że dwie gościnie wypiją ich zawartość bez wdawania się w dalszą dyskusję.
____I wtem z opresji, w ostatniej chwili, „ratuje” go pewien jegomość, będący świadkiem ich krótkiej rozmowy. Obejmuje białowłosego ramieniem, przyciąga do siebie blisko, by stykać się z nim biodrami. Baba przez moment myśli, że to Dante, najulubieńszy człowiek pod stalowym niebem zaczarowanego giganta napędzanego parą i magią. Wtedy jego oczy stykają się z dwoma żarzącymi się węgielkami, należącymi do dystyngowanego mężczyzny przewyższającego go o głowę, w brokatowym jasnym fraku, falbaniastej koszuli oraz w wojskowych pantalonach, których nogawki ukryto w ciemnoszarych oficerkach. Czyżby ostatni, szósty gość? Chwieje się, cały ciężar z własnych nóg przerzuca na chłopca.
____— Żbuąkan-o-oe-czka — (Zbłąkana owieczka) mamrocze, pozwalając by głowa przetoczyła się na lewo, a tym samym i reszta ciała. Baba schwytany w sidła niewiele może zrobić, przesuwa się w ślad za mężczyzną. — Fjęknaa. Fujziesz z-mno, koanie? — (Piękna. Pójdziesz ze mną, kochanie?)
____— Ależ markrabio Karelu Josefie Ottonie Ptasku! — oburzona kobieta podnosi się do siadu prostego, gotowa dopaść pijanego i odebrać mu to, co sobie na jej oczach przywłaszcza. — To niegrzeczne kraść, nawet jeżeli pora sprzyja takim nieprzyzwoitościom!
____Markrabia Karel Josef Otton Ptasek długo przetrawia wypowiedziane w złości komunikaty. Na tyle długo, by kocur mógł delikatnie przenieść natarczywie obłapiającą go rękę z prawego boku bliżej torsu jej właściciela, wsunąć w zgięcie łokcia swoją dłoń i pokierować ciałem na granicy świadomości własnych możliwości z dala od źródła awantury w taki sposób, by żadna ze stron nie zorientowała się, że to on pociąga za sznurki.
____Mężczyznę udaje się jakimś cudem przetransportować z balkonu na niższy poziom. Parę kroków później, wzrok Baby nadziewa się na Dantego. Na twarzy pojawia się uśmiech, podobny do tego, którym raczył gości przed małym incydentem, lecz tym razem przyjemnie szczery.
____— To a poinjene-em poazi-siebjee, żbuąkan-o-oe-czko — (To ja powinienem prowadzić ciebie, zbłąkana owieczko) bełkocze.
____Owa zbłąkana owieczka o kędziorkach istotnie jak ssak z rodziny wołowatych, nic sobie z tych sugestii nie robi, wiedzie dżentelmena ku drzwiom, mijając niedobitków z parkietu.
____— Ja się nim zajmę — ktoś szepcze Babie do ucha.
____Jedna z pokojówek zręcznie podmienia ręce, a potem jak nigdy nic znika w tłumie z markrabią. Kot może odetchnąć, wreszcie. Wciąż nie udało mu się namierzyć ostatniej osoby, która „krwawego świtu” nie miała dotąd okazji skosztować. Poprawia srebrną tacę z pojedynczym naczyniem w prawej dłoni. Trzeba się tego cholerstwa pozbyć.
____Ostatnie świadome chwile większości gości sproszonych na przyjęcie przez Barona-ogra spędza na gorączkowych poszukiwaniach. Te kończą się sukcesem. Ostatnią, której należy przekazać doprawiony magią i usypiaczem alkohol, jest przebrana za białego kota drobna pani, na oko zaledwie szesnasto- lub osiemnastolatka. Baba jednak nie ma wyrzutów sumienia, gdy proponuje jej, jak sam to określa, boski napój. Dziewczyna w białej masce z kocimi uszami wypija do dna. Nie mija wiele czasu, gdy rozkazuje odprowadzić się do jej łóżka.
____W eskorcie pomagają dwie pokojówki, nie mogąc znieść widoku zakłopotanego Baby, który nie bardzo wie, gdzie właściwie powinien się skierować. Kiedy jest już po wszystkim, z dwójki pokojówek robi się piątka, a zaraz ósemka. Dziewczęta zachowują się o wiele swobodniej, gdy na sali nie pozostał już żaden z zaproszonych. Otaczają biednego białowłosego z każdej strony, lgną do niego jakby były ćmami, a on jedyną lampką w okolicy. Dotykają jego tkanych magią skaleczeń na twarzy z głośnymi wyrazami żalu i jęknięciami czy westchnieniami współczucia. Nie, żeby chłopak miał coś przeciwko, poświęconą mu uwagę wita ze skrzętnie skrywaną radością. Przeczucie podpowiada, że nie wypada mu okazywać wesołego nastroju. Przybiera więc zabiedzony wyraz twarzy i z taką maską dociera do baru. Opada z cichym westchnięciem na stołek przy Dantem.
____Dzieweczki nie odstępują go na krok. Głaszczą i zadają setki, nie, miliony pytań. Baba nie sili się na prędkie zaspokajanie ich ciekawości. Wbija spojrzenie w młodego konduktora, czeka w ciszy, aż ten nie zorientuje się, że się przysiadł.
____— Też cieszę się na twój widok — wysuwa żartobliwie końcówkę języka, ale momentalnie poważnieje. — Nie obyło się bez drobnych kłopotów, z których udało się jakoś wybrnąć. Chyba nie mam na co narzekać
____Na wzmiankę o fankach, jedynie rozkłada ręce. Fanki są na tyle rozgoryczone kompletnym brakiem zainteresowania ze strony obiektu ich adoracji, że odsuwają się i w końcu każda rozchodzi się we własną stronę. Jedne gromadzą się w kilkuosobowych grupkach przy barze, inne żegnają się ze sobą nawzajem, by udać się na zasłużony odpoczynek.
____— Twoje zdrowie — wznosi toast, stukając szkłem o szkło z Dantem. Upija łyk i mina mu rzednie. Alkohol jest… dziwny. Zupełnie inny niż wszystko, czego dotąd próbował. —Skoro pijemy alkohol, to plan przebiegł pomyślnie? Udało się wszystkich poczęstować i odprowadzić?
____Przygląda się mu uważnie, skupiając dłużej uwagę na rozciętym w poprzek nosie.
____— Boli cię?... — dotyka swojego nosa.

____— Absolutnie nie. Nie jestem tu przecież na wakacjach — ramiona trzęsą się delikatnie, gdy chłopak szczerze się śmieje. W duszy liczy na to, że reakcja odrobinkę uspokoi szatyna, zadającego tak abstrakcyjne pytania. Jak dotąd, bezpośredniość popłacała. — Kto wie, Dante, kto wie… Może za parę miesięcy to ja będę twoim przełożonym, skoro taki ze mnie zdolniacha?
____Baba z wolna sączy drinka z dekoracyjną szpilką, uśmiecha się półgębkiem, wciąż skupiając wzrok na twarzy swojego współbiesiadnika. Jej mimika zmienia się zupełnie jak położenie księżyca na rozgwieżdżonym nocnym niebie — stopniowo, choć zauważalnie. Czy Dantego uczucie obawy opuszcza wyłącznie podczas snu, kiedy świadomość odpływa na nieznane wody ukojenia? Być może.
____Kot siedzi przez chwilę w ciszy, słucha tak szeptanych myśli, jak i przekonywujących zapewnień, w które nie wierzy.
____— Dante, Dante, Dante… jestem zdania że za nadto się frasujesz. Za. Często. — Kładzie dłoń na jego dłoni i ściska pokrzepiająco. Przecież widział, że chłopak chciał zrobić to samo, dlaczego zrezygnował? Wlewa resztę pysznego połączenia cytrusów z jakimś innym, słodkim owocem oraz stosowną do okazji ilością czegoś mocniejszego do gardła. Na raz. Nie ma co przeciągać. — Daj już spokój, zapomnij. Wszystko poszło jak z płatka, teraz siedzisz tu, bez tej zamaskowanej bandy zwyrodnialców, jest przyjemnie — orkiestra wreszcie przygrywa coś, do czego twoi ludzie chcą tańczyć, pijesz w doborowym towarzystwie — w tym momencie Baba puszcza mu oczko — stary nie lata ci koło dupy, wrzeszcząc „a młody to, a młody tamto, zrób to, dopilnuj tego, a najlepiej to czytaj mi w myślach i działaj do przodu, żebym mógł cały dzień wchodzić Baronowi bez mydła”.
____To ostatnie dodaje nieco ciszej, tak na wszelki wypadek. Nie chce narażać ani siebie, ani kolegi na nieprzyjemności, gdyby ktoś przypadkiem nadstawiał uszu.
____— Dante! Nauczyłbyś Babę tańczyć!
____Quinn jest w o wiele weselszym nastroju niż wtedy, kiedy kocur widział ją po raz ostatni. I to jest nastawienie! Dante powinien pójść do niej na szkolenie z zakresu pozytywnego nastawienia. Na pewno otrzymałby kilka cennych wskazówek, Baba mógłby dać sobie rękę uciąć.
____Nie prosi, nie zachęca, by młody mężczyzna zaproponował prywatną lekcję. Chce przekonać się, co z tego wszystkiego wyniknie. Jeżeli nie ma ochoty, nie wypada wywierać nań niepotrzebnej presji — jako jeden z niewielu w pełni zapracował na wieczór lenistwa. Najwyżej zastępczyni szefa kuchni spełni swoją groźbę i porwie mnie na parkiet, mówi do siebie w myślach, a nóż staniemy się tematem plotek, szeptanych do ucha z rozbawieniem? Przynajmniej część osób będzie miała ubaw po pachy.
____Rzeczywiście. Quinn nie potrafi tańczyć, ale Baba wcale nie jest lepszy. Pląsają po wypastowanym drewnie niby dwójka dzieciaków, depcząc się i potykając o własne kończyny. Oboje nie mają zielonego pojęcia o rytmie, krokach, przejściach. Lecz nic to. Bawią się przednio. Quinn łapie kocura za ręce i razem kręcą się dookoła, szybciej i szybciej.
____— Z nas to są tancerze! — krzyczy Baba.
____— Tancerze na medal! — podejmuje za nim dziewczyna.
____— Będą medale? — Od wirowania kręci mu się w głowie. Chociaż nie, to akurat może być sprawka wypitego duszkiem drinka, który właśnie uderza mu do głowy. — Nic nie mówiłaś!
____— Oj no, oj! Każdy ma swoje słodkie tajemnice — Quinn mówi to sugestywnym tonem, wpatrując się we fiołkowe, błyszczące od wrażeń oczy. Próbuje coś z nich wyczytać.
____— Mhmm.
____Jasnowłosa, nim zostaje sprzątnięta z parkietu, szczerzy do kota zęby. Jej zniknięcie wprawia chłopaka w niemałe rozstrojenie. Jakimś cudem zatrzymuje się w miejscu, ale niewiele brakowało, by jego seksowny tyłek poleciał na spotkanie z podłogą. Mruga zaskoczony. Dante. Kłania mu się, ujmuje delikatnie za dłoń, drugą kładzie nie na boku, lecz wyżej, na łopatce, zmuszając swojego partnera do uniesienia wyżej łokcia. Chwila na dopasowanie się do rytmu muzyki, ruszają.
____Z dobrym nauczycielem walc nie jest trudny. Baba i Dante po kilku minutach sprawiają wrażenie ludzi, którzy nie robili w życiu nic innego, jak tylko ze sobą tańczyli ze sobą. Nie używają słów, są im zbędne. Każdy kolejny krok, każdy obrót, przejście białowłosy wyczytuje z pobłyskujących szmaragdów, zapatrzonych w niego bez reszty. I całe szczęście, bo alkohol, jak to alkohol — uderza do głowy bez ostrzeżenia, przytępia zmysły, odbiera kontrolę nad najprostszymi ruchami — dobrze więc mieć własną latarnię, punkt, w który marynarz może patrzeć i mieć nadzieję, że dzięki temu nie rozbije się o skały.
____Jest już dawno po północy.
____Uda pulsują zgodnie z biciem serca, łydki palą nieznośnym bólem, kiedy Baba wędruje przez pociąg do kajuty Dantego, którą ostatniej nocy także z nim dzielił. Stopy, ku jego zaskoczeniu, mają się świetnie, pewnie za sprawą wygodnych butów. Jest zmęczony, ale szczęśliwy. Oraz pijany. Ludzkie ciało, z którym wciąż się oswajał, nie do końca potrafi poradzić sobie z przyjętą umyślnie toksyną.
____— Dziękuję.
____Wdzięczny jest za pomoc ze ściągnięciem muszki. Przydałoby się jeszcze rozpiąć szereg guzików na kamizelce, a także koszuli, ale dobrodziej umyka zanim przyjdzie kocurowi to do głowy. No nic, jest dużym chłopcem, poradzi sobie. Jak z wszystkim.
____Udaje się wyswobodzić z szykownego stroju. Z powodzeniem kończy się także wizyta w mikroskopijnych rozmiarów w łazience, do której trafia zaraz po szatynie. I, nie uwierzycie, szczęście sprzyja nawet wtedy, gdy kocur (wciąż w ludzkiej postaci, bo Baba nie ma siły zmieniać się w zwierzę, zresztą nikomu ten fakt nie przeszkadza, zdaje się — nie słychać sprzeciwu albo upomnienia) stawia krok za kroczkiem po drewnianych szczebelkach, dociera na materac, kładzie się przy ścianie. Chłodna. Doskonale!
____Ciszę przeszywa westchnięcie, ni to zadowolenia, ni zmęczenia; i jeszcze szelest pościeli, bo Dante kręci się na łóżku. Baba ma zamknięte oczy, nie spodziewa się, że chłopak niechcący muśnie skalp przy okazji dotknięcia mięciusich kosmyków. Drży niekontrolowanie.
____— To nic…
____Ściana przyjemnie chłodzi, ale wciąż jest za gorąco. Raz, dwa, trzy — i rozstanie z górną częścią garderoby. Szybkie i bez zbędnego tłumaczenia. Koszulka ląduje pod poduszką, trochę się pomnie, ale przynajmniej nie będzie brudna.
____— Pomiziaj — prosi mruknięciem.
____Kiedy raz pokażesz kotu, że dzień zaczynacie od pieszczot, trudno się dziwić, kiedy zwierzak domaga się ich także wieczorem. Wspomnienie przyjemności płynącej z dotykania przez człowieka jest świeże, a Baba bardzo, baardzo, baaardzo pragnie tego doznać właśnie teraz. Dante nie może mu odmówić, nie potrafi, choć jest to dyktowane samolubnymi przesłankami.
____Ciało Baby rozwibrowało się na dobre. Oj, jak miło, oj, jak przyjemnie. Coś miękkiego pozostawia niewidzialne odciski na nagim ramieniu. Opuszki palców? Nie. Palce wędrują po ciele, to nie to. Czubek noska? Też nie. Wytęża umysł, zastanawiając się, co to takiego, ale ciężko mu się myśli i analizuje wrażenia.
____Chyba… złączyli palce. Lekko, ale jednak. Białe, kształtne brwi zbiegają się ku sobie, tworząc dwie wyraźne zmarszczki. Czy to nie zakrawa o intymność? Intymność jest… jak to było… zarezerwowana… dla bliskich? Czy spanie w jednym łóżku czyni ich sobie bliskimi? A… tak splecione palce? Nie jest pewien.
____Przemierzające po kręgosłupie palce jakby nieco zwalniają. Baba skraca dzielący ich dystans jednym przysunięciem się, trąca noskiem o wciśnięty w poduszkę policzek. Dante najwyraźniej powoli zapada w sen.
____— Nie… nie przestawaj — szepcze prosto do ucha.
____Palce drgają, zginają się i teraz tej samej wędrówki po pleckach podejmują się krótko obcięte paznokcie. Wzdłuż kręgów rozchodzą się miłe dreszcze.
____— Haa… — Baba sapie cichutko, nie zdoławszy na czas skryć twarzy w poduszkę.