Para, magia i stal

____Baba budzi się jak w zegarku, o szóstej dwadzieścia – późno jak na kocie standardy — i przeciąga się leniwie. Później siada, rozdziawia paszczę, ziewając, a minę ma przy tym jakby zanosił się szaleńczym śmiechem. Poranna toaleta to część jego codziennej rutyny, a i tego dnia, choć ten jest dla kocura dniem szczególnym i niezwykłym, nie ma zamiaru od niej odbierać. Ku górze wędruje na początek lewa łapka. Jeden, dwa niuchy, po których łapkę zwilża szorstki jęzorek w kolorze dojrzałych łupinek liczi. Liz, liz, liz. Następnie łapka przesuwa się w górę, zahacza przypadkiem jasne wibrysy, zatrzymuje się na uszku, które Baba przyciska do głowy. Ślinę rozprowadza kilkoma dokładnymi pociągnięciami kończyny, przy okazji ocierając błyszczące, okrągłe oczy, w kącikach których zalega odrobina nieestetycznych śpioszków. Podobnie dzieje się z łapą prawą. Następne w kolei są szyja i brzuch — te części ciała kocur smaga raz po raz językiem niczym szczotką. Na koniec oczywiście tułów — Baba wykręca się do tyłu i czyści kremowobiałe futerko, cal po calu, aż uznaje, że jest gotowy.
____Śniadanie zmuszony jest zorganizować samodzielnie, ponieważ nie jest niczyją własnością i nie ma nikogo, kto mógłby uraczyć go na przykład grubo skrojonymi kawałkami surowego mięsa albo wyzwolonym ze skorupki kurzym jajem. Babie to jednak nie przeszkadza, ba, wypuszczanie się na dalekie spacery w poszukiwaniu pożywienia jest świetną rozrywką, a i samo polowanie należy do ulubionych czynności, tak samo jak wygrzewanie się w promieniach popołudniowego słońca. Nie tracąc ani chwili, wyrusza na eskapadę.
____Po kilku godzinach udaje mu się porwać z gniazda kilka młodych pisklaków, które u kresu swego żywota wołają za matką. Kot nie przejmuje się krzykami, wie, że jeżeli wypuściłby ptaszki, jego brzuch byłby naprawdę bardzo, bardzo niezadowolony. Głodny brzuch to nieszczęśliwy kot, a tego dnia nie może być nieszczęśliwy, bo wolność już zawsze kojarzyłaby mu się z tym doznaniem.
____Baba jest sygnatariuszem kontraktu — podpisanego kilka dni wcześniej poprzez odciśnięcie na eleganckim, perfumowanym papierze umaczanej wcześniej w atramencie opuszki prawej łapy –  z właścicielem Międzywymiarowego Ekspresu, a według postanowień w nim zawartych, dzisiejszego południa miał stawić się w pracy. Wszyscy jego znajomi stanowczo odradzali mu zaciągnięcie się do pracy we wspomnianym pociągu, lecz zdaniem kota są to rady opierające się na zasłyszanych plotkach ze źródeł co najmniej wątpliwych. Spędzenie kilkunastu, kilkudziesięciu najbliższych lat na uczciwej pracy, która zapewniała miejsce do spania w znośnych warunkach, posiłki kilka razy w ciągu dnia, możliwość awansu, odzież roboczą, no i przede wszystkim ludzkie ciało, zdaje się rozwiązaniem mniej ryzykownym niż pozostanie w postaci zwierzęcia do śmierci, a następnie odrodzenie się w innym bycie, zajmującym niższy szczebel w hierarchii bytów i tak w koło, dopóki dusza nie dotrze do kresu tego dziwnego konstruktu, po czym czeka ją rozpłynięcie się we mgle zapomnienia i chaosu…
____Z powodu tych właśnie czarnych myśli Baba dociera do niedużego peronu, znajdującego się praktycznie gdzieś w środku przysłowiowego pola. Pociąg stoi i czeka, a jego pracownicy krzątają się przy nim jak mrówki wkoło mrowiska. Taka ilość ludzi nieco przytłacza kocura przyzwyczajonego do życia w pojedynkę i budzi w jego głowie cień paniki, wraz z którym zmienia się także mowa ciała. Ogon wędruje na spotkanie z krzywymi deskami, uszy wręcz przeciwnie, rozstawiają się po bokach głowy, trochę jak strażnicy na warcie albo skrzydła ptaka gotującego się do lotu; nogi napręża, tak na wszelki wypadek. Po wstępnej ocenie zagrożenia, Baba odkrywa, że tak właściwie niewiele osób jest zainteresowanych samotnym zwierzęciem na środku peronu. Kilkoro pracowników, fakt, rzuca na niego okiem, lecz za każdym razem przyglądanie się trwa co najwyżej kilka sekund.
____Kocur wreszcie decyduje się wskoczyć do pociągu, ale nie wejściem, którego użyłby każdy. Robi to oczywiście przez okno — jakżeby inaczej, w końcu nie jest jakimś pospolitym zwierzakiem, nauczonym, by właśnie w takich chwilach używać drzwi, bez zbędnych susów i skoków. Zna swoją godność i możliwości — a te umożliwiają mu bez najmniejszego problemu doskoczenie do okna i wślizgnięcie się przez nie do środka wagonu. Okazuje się, iż wagon jest zupełnie pusty i najpewniej drugiej klasy, siedzenia pasażerów są wytarte, miejscami brudne od kurzu czy zaschniętych plam po rozlanych napojach, w środku brak ozdobnych elementów, takich jak na przykład aksamitne zasłonki w każdym oknie lub miękkie dywaniki w przejściu. Baba nie jest pewien, cóż właściwie ma dalej robić, więc chowa się pod jednym z siedzeń, zwłaszcza jego uszu dobiegają kroki kogoś obcego i nieznośnie hałasującego. Jeżeli człowiek jest inteligentny, szybko go znajdzie, a jeżeli jest głuptasem, odejdzie i zostawi go w spokoju.
____Nieznajomy okazuje się kimś mądrym lub przynajmniej obeznanym ze sztuczkami stosowanymi przez pasażerów na gapę.
____— Dzień dobry — odpowiada na pozdrowienie, nie zastanawiając się nad tym, czy aby nie wywoła to u mężczyzny zawału.
____Dwunogi patrzy na niego z ładnym uśmiechem, a za jakiś czas siada na podłodze, odciągając od Baby ręce. Zastanawia go, czy z kotem wszystko w porządku i szuka przyczyny jego obecności w pociągu.
____— A czy muszę być w jakiś tarapatach, jeżeli wsiadłem do wagonu? — Pytanie jest czysto retoryczne, oprószone szczyptą złośliwości, jednakże zadane w sposób bardzo uprzejmy. Baba nie oczekuje, że doczeka się na nie odpowiedzi. — Z tego, co wiem, koty nie mają przeciwwskazań do podróżowania koleją, oczywiście jeżeli nie cierpią na chorobę lokomocyjną.
____Zwierzę decyduje się opuścić nietrafioną kryjówkę, wskakuje na pasażerski fotel i rozpoczyna oględziny stanu swojego futerka. Jest brudne, więc trzeba czym prędzej je wyczyścić!
____— Bilet i dokumenty związane z moim zatrudnieniem mam o tu — wyjawia między liźnięciami, odsłaniając ukryty na brzuszku szmaciany tobołek, który jakimś cudem udało mu się tam samodzielnie ulokować jeszcze przed wyruszeniem na poranny obchód.
____Toaleta nie trwa długo, bo pociąg nagle rusza, a Baba przechodzi transformację. Jego ciało wydłuża się, rozszerza i zmienia swój kształt, pielęgnowana z taką pieczołowitością sierść niknie z niektórych części skóry, zastępowana jest przez białe, kędzierzawe włosy na głowie lub nieco ciemniejsze, lecz również kręcące się pod pachami, na przedramionach, łydkach i udach oraz w kroczu. Na szczęście (konduktora, nie Baby) Baba ma na sobie strój, który zakrywa intymne elementy jego nowej tożsamości. Kocur zastyga, próbując dosięgnąć językiem przestrzeni między łopatkami, wygięty w nienaturalnej pozie (o dziwo, pewne cechy charakterystyczne dla swojej zwierzęcej natury — w tym przypadku pewnego rodzaju elastyczność — zachował).
____Elfi towarzysz nie może nawet w spokoju zareagować na tę nagłą zmianę formy, bo do wagonu wpada rozwścieczony starszy mężczyzna, kierownik drużyny konduktorskiej i pociągu, który dopada swego zastępcy i zaczyna wrzeszczeć coś, co dla Baby nie trzyma się kupy.

____Baron może uchodzić za jasnowidza albo za osobę, która bardzo dobrze zaznajomiła się z reakcjami swoich ofiar, bo procesy chemiczne zachodzące w ciele Baby, będące wynikiem pozostawienia go sam na sam z paskudną istotą, przyczyniają się do zmiany jego zapachu. Teraz, jak ująłby to baron, pachniał obawą. Obawa szybko zmienia się w coś innego, w obrzydzenie, ale ta woń wcale nie przeszkadza zbereźnikowi właśnie wyciągającego przyrodzenie na wierzch. Kopniak posyła białowłosego na dywan, ten sam który jeszcze parę godzin temu czyścili z taką pieczołowitością. Przez krótką chwilę Baba nie czuje się jak kot, raczej jak żuczek albo biedronka. Przy baronie czuje się mały i niewiele znaczący.
____Nie chcąc narazić się na większe kłopoty, zabiera się za zdejmowanie odzieży, wracając do klęczek. Ręce mu się trzęsą, gdy rozpina kolejne guziki jasnoniebieskiej koszuli, podarowanej mu przed przybyciem na stację w mieście. Odsłania tors, powoli odchylając jej poły. Na widok nieskazitelnie czystej skóry, penis ogra nieznacznie podryga, ale jego właściciel wydaje się zupełnie niepocieszony. Chyba spodziewał się, że rozbieraniu będzie towarzyszyło coś więcej.
____— Nie starasz się — mówi, wpierając się bardziej w fotel. Twarz wykrzywia mu grymas dezaprobaty. — Kurwa, no nie starasz się!
____Nagły przypływ agresji pozostawia po sobie ślad w kształcie koślawego łapska na policzku kota. Do kącików oczu napływają łzy, ale tych łatwo się pozbyć, wystarczy kilka razy mrugnąć i popatrzeć na sufit.
____Kolejne części garderoby znikają z większą finezją, a i ciało chłopaka porusza się z gracją i zmysłowością, którą można byłoby przypisać komuś wyćwiczonemu w podobnym fachu. Baba stawia na improwizację, gra jak zawodowy aktor w tym chorym przedstawieniu.
____Do komnaty wraca Dante, stawia na stoliku srebrną tacę z dwoma kieliszkami, butelką wina i pokaźną ilością smażonego… czegoś. Ilość tłuszczu ściekająca z jedzenia tworzy na półmisku kałużę pełną oczek, ale tak właśnie jeść lubi baron. Baba stara się unikać patrzenia na konduktora, przesądzony o tym, że jeżeli pozwoli sobie na niego zerknąć, jego dusza pęknie.
____Baron jest podniecony, widać to gołym okiem. Sterczące przyrodzenie urosło o kilka centymetrów. Z opuchniętej żołędzi sączy się z wolna zielonkawy preejakulat, zalewający ruszające się w górę i dół paluchy. Obecność niemniej przystojnego szatyna zdaje się go rozpraszać. Rozjuszony ogr znowu podnosi głos, każe mu opuścić pomieszczenie oraz nie wracać, dopóki nie padnie wyraźne polecenie. Babę z jednej strony ogarnia przerażenie, nie jest pewien, czego powinien się spodziewać po ogrze w dalszej części ich wspólnej podróży, z drugiej strony czuje ulgę, bo przynajmniej Dante nie będzie musiał oglądać tego, co miało nadejść. Im dłużej będzie trzymał się z daleka od niego, tym lepiej dla nich obu.
____— Wreszcie — westchnął ciężko. — Nikt nam nie będzie przeszkadzał, kochany. Na czym to my…
____Babie nie podoba się to słowo. My. Nie ma żadnych nas, myśli gorzko, stojąc nago przed onanizującym się na nowo baronem. Ten sięga niezdarnie po pełny kielich, który wypija duszkiem. Na koniec beka, mlaszcząc jęzorem.
____— Dolej.
____I kielich znowu napełnia się ciemnoczerwonym płynem. Na tym jednak zadanie Baby się nie kończy. Ogr zaciska na jego przedramieniu lepkie palce, przyciąga go ku sobie, aż wreszcie zmusza, by Baba klęknął między jego owrzodziałymi udami, nosem tuż przy drgającym raz po raz penisie. Następny kieliszek wina ląduje w gardle pana komnaty.
____— Poczuję zęby to nie żyjesz. A twoją śliczną kuśkę każę ogryźć temu drugiemu i będę ją nosił na szyi aż nie zgnije.
____Kocur blednie na te słowa. Nie chce brać niczyjego członka do ust. Ale boi się, co mogłoby go czekać, gdyby odmówił. Więc nie pozostaje mu nic, jak tylko być posłusznym kociakiem. Pozwala, by baron wsunął się mu do buzi jednym zdecydowanym ruchem, zachowując przy tym należytą ostrożność. Czasem Baba krztusi się, bo to wstrętne coś wchodzi o wiele za głęboko.
____Myśli porywają go w lepsze miejsce, miejsce, w którym czuje się bezpiecznie. Zamyka oczy i nie widzi już nabrzmiałego członka, a bezkresną zieloną polanę, na której niegdyś spędzał kocięctwo. Czasami ganiał tam za zielonymi konikami polnymi, skakał wysoko jak one, gdy naszła go ochota na polowanie na motyle czy muchy. Ale większość czasu spędzał na płaskim kamieniu, gdzie jego ciałka dosięgały ciepłe promienie słońca. Mógł tam tak leżeć godzinami…
____Z czasem ruchy barona słabną, ale nie jest to zapowiedź intensywnego finiszu. Prącie też jakby robi się coraz bardziej miękkie. Niedoświadczony w tych sprawach chłopak nie reaguje z początku, twierdząc, że prawdopodobnie przegapił moment spełnienia. Ale słysząc głośne chrapnięcia, odskakuje na parę dobrych metrów. Podnosi wzrok i widzi, że jego oprawca zapadł w głęboki sen. Czy to tak właśnie wygląda? Kilka minut spędzonych na miarowym wsuwaniu i wysuwaniu intymnej części ciała w jakiś otwór i już? Po wszystkim?
____Nie bardzo mając pomysł na to, co ze sobą zrobić, Baba wciąga na biodra bieliznę, po czym wolnym krokiem oddala się w stronę drzwi. Otwiera je i wysuwa przez nie głowę, rozglądając się po przedsionku.
____– D-Dante?

____Nadprogramowy dotyk w jego sytuacji jest niewskazany. Baba ani nie myśli transformować się na zawołanie i jeszcze skakać na czyjeś ramiona, nieważnie jak bardzo zapewniłyby poczucie bezpieczeństwa. Zanim wystraszony ucieknie z powrotem do jamy gnębiącego go potwora, przyjmuje podarowaną mu marynarkę. Znajduje sobie miejsce w którymś z wysprzątanych kątów i tam zwija się niemalże w kulkę, oplatając ciało ramionami. Nie ma pojęcia, dlaczego do pomieszczenia oprócz Dantego wchodzą jeszcze dwie osoby.
____Wszystko wyjaśnia się po jakimś czasie. Baron zostaje przeniesiony na łóżko. Pościel cała trójka mnie, by wyglądała na ochoczo używaną, na czysty materac, poduszki oraz kołdrę rozlewają kałuże czerwonej cieczy, łudząco podobną do ludzkiej krwi, a także zielonkawobiały olej, może oliwę, która ma przypominać to, co zazwyczaj pozostawia po sobie po udanej nocy baron.
____Wszystko jest już gotowe, a Dante zbliża się ostrożnie do Baby, dotąd uważnie śledzącego każdy ruch pracującej w pocie czoła załogi. Zaczyna powoli do niego docierać, co się właściwie dzieje.
____Kot nie wydaje z siebie żadnego dźwięku, słucha przeprosin oraz propozycji z szeroko otwartymi oczami. Wszystkie mięśnie napinają się do granic możliwości, gdy ciepła dłoń konduktora dotyka jego własnej. Nie odsuwa jej jednak. I dobrze, bo pełen czułości gest nieco koi jego nerwy. Rozsądnym będzie wyrwać się z tego wagonu, myśli Baba. Ludzkie ciało zostaje chwilowo porzucone, a wtedy Dante tworzy z marynarki kokonik, którego centrum stanowi koci łepek. Reszta ciała kremowego koteczka zaczyna delikatnie wibrować, a z okolic gardła wydobywa się uspokajające, subtelne mruczenie.
____Po dotarciu do nowego miejsca, Baba wciąż nie opuszcza bezpiecznych ramion mężczyzny. W innych okolicznościach pewnie głupio byłoby mu przyjmować aż taką dobroć, jednak teraz panicznie potrzebuje ciepła i opieki.
____Lekko wilgotny całus na jego czole zupełnie rozmywa pozostałości cieni strachu. Mruczenie jest odtąd głośniejsze.
____Kot podejmuje wysiłek wdrapania się wyżej, na ramiona szatyna. Z tej pozycji może dokładniej przyjrzeć się kajucie. Była malutka, lecz mieściła w sobie wszystko, co niezbędne. Baba nie liczy na to, że sam taką dostanie, w końcu Dante był konduktorem, a do tego zastępcą kierownika pociągu. Oplata chłopakowi szyję ogonem i mruczy prosto do ucha, kiedy ten otwiera wbudowaną w ścianę szafę w poszukiwaniu czegoś, co mógłby założyć po kąpieli jego puszysty towarzysz. Między miarowymi pomrukami wnet słychać koci brzuszek, żałośnie domagający się jedzenia.
____Baba skorzystał z okazji i wskoczył na najwyższą półkę w szafie. Obwąchuje starannie złożone ubrania, okręcając się wokół własnej osi, aż w końcu siada na szczycie materiałowej kupki, patrząc na jej posiadacza z góry. Szybko zmienia pozycję i układa się w tzw. chlebek.
____Dante oferuje mu, by się wykąpał, a w tym czasie on pójdzie po coś ciepłego do zjedzenia i picia do pociągowej restauracji. Kot macha ogonem w odpowiedzi, nie podoba mu się ten pomysł. Nie chce zostawać sam.
____Ale nie pójdzie spać, dopóki porządnie się nie wyszoruje, więc po namyśle zeskakuje z półki i staje przed elfem już w ludzkiej postaci. Zbliża się, rozstawiając szeroko ręce, którymi wreszcie oplata rozemocjonowanego konduktora.
____— Proszę, tylko wróć szybko.
____Zanim zrobi się niezręcznie, odwraca się na pięcie i znika w malutkiej łazience. Nie mija nawet minuta, gdy zza drzwi dochodzi dźwięk strumienia wody.

____Podobno istnieją czworonogi lubujące się w taplaniu w wodzie. Bobry, wydry, piżmaki, kapibary i nutrie, niedźwiedzie, niektóre psy, króliki albo koty. Baba nie może powiedzieć, że należy do tych, co to lubią kontakt z wodą. Lecz dzisiejsze wydarzenia w dużym stopniu przyczyniły się do zmiany nastawienia w kwestii kąpieli. Ta nie trwa długo z bardzo prostego powodu, Baba nie chce zużyć zbyt dużej ilości gorącej wody. Po pierwsze, wydaje mu się, że nie powinien zanadto wykorzystywać dobrej woli i gościnności swojego gospodarza, po drugie, ilość czasu spędzona pod prysznicem była wystarczająca.
____Najpierw wyparza całe ciało w gorącej wodzie, chcąc tym sposobem pozbyć się każdego zapamiętanego spojrzenia, rzuconego przez okrutnego barona. Mydli skórę, szoruje mocno, wbijając w nią paznokcie. Mydliny ściekają wraz z wodą ku nogom, ale Baba nie zważa na to i wciąż się szoruje. Skóra jest czerwona, nie tylko przez temperaturę wody, ale również przez zbyt intensywne mycie. Babie sprawia ból jej dotykanie, mimo to nie przestaje. Chce się jej pozbyć, zrzucić, bo pamięta, kto na nią patrzył i kogo doprowadziła do podniecenia. Obrzydza go. Jest wstrętna, choć tak zwodniczo piękna. Nienawidzi jej.
____Wbrew temu, co czuje do swojego ciała, dalszą część kąpieli spędza na jego delikatnym pielęgnowaniu. Tą ludzką powłokę traktować zaczyna jak niechciane, acz bezbronne dziecko, które najbardziej na świecie potrzebuje w tej chwili czułości. I nie wiedząc, skąd czerpie takie pokłady bezinteresownej miłości, ogarnia sam siebie opieką. Myje się po raz drugi, teraz już z większą łagodnością, pozwalając by woda porwała nie tylko resztki brudu za paznokciami, ale też wszelkie złe emocje. Na koniec oczywiście starannie szczotkuje zęby, język oraz wewnętrzne policzki wraz z podniebieniem.
____Kiedy wychodzi z łazienki, jest już ubrany w rzeczy przygotowane przez Dantego. Z końcówek kręcących się lekko włosów na twarz, szyję i ramiona skapują leniwie krople, które równie dobrze można byłoby wziąć za łzy. To ciało płacze, że ktoś tak okrutnie się z nim obszedł podczas kąpieli.
____Zielonooki elf, właściciel kajuty, mija się z nim jeszcze w drzwiach. A Baba dopiero teraz zauważa, w jak fatalnym stanie jest jego nos. Z tego powodu ogarnia go wstyd, jest tak samolubny, tak zapatrzony we własne nieszczęście, że pozostaje ślepy na krzywdę innych. Ta myśl wybudza uśpione dotąd wspomnienia o dawnym życiu. Baba nie jest z nich szczególnie dumny… Do głowy napływają obrazy utrwalające jego nieczułość na krzywdę drugiego człowieka, a w zasadzie każdej żywej istoty. Czy naprawdę jest taką właśnie osobą?...
____Sparaliżowany epizodem, milczy, zagłębiając się w morze poczucia winy. Dante zaś, tak jak on sam wcześniej, znika za drzwiami łazienki.
____Ciszę przerywa głośne burczenie. Kot wzdycha, wdrapuje się na łóżko, gdzie opatula się szczelnie kołderką. W kokoniku chce poczekać cierpliwie, aż chłopak skończy się kąpać, by mogli wspólnie zacząć pałaszować kanapki, na widok których aż ślinka cieknie. Niestety brzuch protestuje coraz głośniej i głośniej, częściej i częściej. Biedny głodomorek w końcu ulega, z talerzyka nikną dwie kromki, jedna posmarowana wiśniowym dżemem i polana obficie miodem, druga — prawdziwe małe dzieło sztuki — przystrojona soczystą sałatą, z plastrem sera mimolette i kawałkiem wędzonej piersi kurczaka, oblana odrobiną pikantnego sosu, w towarzystwie dojrzałego pomidora i oprószona cebulką. Jeden kęs wystarczy, by się zakochać. Drugi jest po to, by kanapka w całości trafiła do buzi. Trzeci to w zasadzie kolejna kanapka, pochłania ją łapczywie. Są pyszne. Cudowne. Nie sposób przestać je jeść!
____Pytanie wywołuje na twarzy kota szczęśliwy grymas, buzia jest całkowicie wypchana pieczywem, więc nawet nie ma jak odpowiedzieć. Baba rzucił wykąpanemu gospodarzowi krótkie spojrzenie. Wygląda o niebo lepiej.
____— Gak, ą bfadzo makne! — prawie się dławiąc, potwierdza. Dla wzmocnienia efektu kiwa radośnie głową.
____Wzmianka o ptysiach to kolejny powód do szczęścia, Baba może nie pamiętać, jak smakują słodkie wypieki z kremem, ale jeżeli mają być choć w połowie tak przepyszne, jak kanapki, to koniecznie pragnie ich skosztować. Pochłonięcie tak dużej ilości pożywienia w tak krótkim czasie wywołuje u Baby czkawkę.
____— Pewnie jesteś zmęczony, usiądziesz? — Poklepał wolne miejsce obok siebie.
____Nim Dante skorzysta z zaproszenia, Baba wychyla się niebezpiecznie do przodu, by z biurka porwać kubek gorącej herbaty. Na szczęście, nie kończy na bolesnym spotkaniu z podłogą, ale napój pod wpływem drgań roni kilka kropel słodyczy.

____Poranek zastaje kota na nie swoim łóżku, smacznie śpiącego i nie niepokojonego przez złe sny. Gdy ludzka ręka stara się go wybudzić, Baba powstrzymuje ją siłą własnych łapek, które ciasno wokół niej owija. Jest mu przyjemnie i błogo, nie dokucza mu głód ani potrzeba odwiedzenia toalety, więc po co ma wstawać?
____Skoordynowana inwazja całusów jest nie do zignorowania. Kot otwiera jedno oko, zerka na rozmiłowanego Dantego, uśmiechając się w duchu, ale na tym poprzestaje.
____— Jeszcze pięć minut, mamo! — rzuca żartobliwie.
____Dante nie daje za wygraną. Przyciąga Babę do siebie i kładzie sobie na brzuchu, wtedy znowu raczy go serią pieszczot, jakich ten w życiu z ludzkiej ręki nie doświadczył. Zadowolone mruczenie roznosi się po pomieszczeniu, emanując z całego kociego ciała, od gardła począwszy, poprzez tułów, łapy, a nawet ogon. Baba wygina się w różne strony, odsłaniając coraz to nowe zakamarki do głaskania i drapania, ociera się pyszczkiem o pierś chłopaka, dając mu do zrozumienia, że jest mu bardzo przyjemnie i miło.
____Kiedy szatyn wstaje, by się przygotować do pracy, kocur intensywnie tarza się w pościeli, zostawia na niej swój zapach. Czynność ta wywołała przeogromną chęć na zabawę, więc już po chwili, kot skacze po całym posłaniu, goniąc za wyimaginowaną myszą.
____ — Ja przecież jestem gotowy. — Baba porzuca szalone igraszki, by wskoczyć w dantejskie ramiona. Niesienie przez kogoś jest nadzwyczaj wygodne! — Czekałem tylko na ciebie. — Wysunął język.
____Konduktor prowadzi do kuchni, gdzie kręci się już część porannej zmiany. Kucharz oraz jego pomocnicy obierają, kroją, siekają, gotują i smażą, mieszają, mielą, smakują oraz doprawiają. Baba przyglądając się całemu procesowi, zastanawia się, czy aby przypadkiem nie staje się obserwatorem jakiegoś nieplanowego pokazu tanecznego. Wszyscy poruszają się w idealnej synchronizacji, nikt nikomu nie przeszkadza. Aż dziw bierze.
____Usiedli razem przy stoliku w rogu wagonu. Nie zdążyli nawet wymienić choćby zdania, gdy ktoś się do nich dosiada bez pytania. Nika zalewa ich szeptem treściwych komunikatów, co pozwala Babie uporządkować i dopasować do siebie wszystkie elementy układanki, które przechowuje w głowie. Wczorajsza niedyspozycja barona stanowiła część poważniejszego przedsięwzięcia, prawdopodobnie była efektem podania doprawionego czymś wina (przecież baron niczego innego do ust nie wziął) — chyba że w grę wchodziły czary, ale wzorowo zamaskowane, ni baron, ni obdarzony w zwierzęce instynkty Baba ich nie odkrył; tak samo zresztą jak odsiecz Dantego, Niki i tego drugiego mężczyzny. Kot czuje narastające poczucie winy, nawet im nie podziękował.
____Lecz i tym razem okazja na wyrażenie wdzięczności mija koło nosa. Do środka wpada jedna z osób, która u Baby wywołuje wyłącznie negatywne emocje. Wrzask. Dante nie uprzedza, że upchnie kiciusia pod marynarkę. Nie musi, zwierzę nie stawia oporów. Grzecznie zapiera się przednimi kończynami o plecy swojego rycerza (bez białego konia) i tak zamiera, nadstawiając uszu. Staruszek, jakby nie zna innego sposobu na komunikację ze swoim podwładnym, zaczyna wypluwać z siebie listę poleceń, tonem zniecierpliwionym i nieuprzejmym. Pazurki aż same się wysuwają.
____Oj, Baba nie ma zamiaru stawać się trupem. W żadnym wypadku.
____Zachowanie szefa drużyny konduktorskiej jedynie potwierdza regułę, to nie jest pierwszy przypadek bestialskiego obejścia się z pracownikiem kolei przez tego… nieczułego, wynaturzonego, zimnego zwyrodnialca, jakim jest baron. Po ciele przebiega dreszcz furii zmieszanej z rozpaczą. Jak ktokolwiek może godzić się na coś takiego? Dlaczego pracodawca ma za nic życie własnych pracowników i nawet słowem nie wspomina o takich niebezpieczeństwach? Kot musi wkładać dużo energii w hamowanie swoich emocji, lecz robi to bez szemrania, wyłącznie ze względu na osobę Dantego. Nie chce narobić dodatkowych kłopotów, wyskakując spod marynarki na obrzydliwego gbura z pazurami.
____Szczęśliwie ubrany w uniform mężczyzna odchodzi, Baba tym samym wysuwa łepek spod wierzchniego ubrania i siada z powrotem na swoim miejscu. Nie ryzykuje jeszcze przemiany, poczeka aż jedzenie pojawi się na stole.
____— Nie mam pojęcia, jak udaje ci się go znosić — mruży gniewnie oczy. — Stary, durny, śmierdzący szczochami niedojeb. A żeby mu hemoroidy na dupsku wyszły. A żeby mu rozpalony pogrzebacz wsadzili do…!
____Z nerwów się trzęsie, smaga powietrze puszystym ogonem.

____Dotyk dłoni na karku łagodzi obyczaje. Ogon zamiera w pół machnięcia, a do głębi źrenic cofają się rozbudzone gniewem w najczystszej postaci rozłożyste korzenie błyskawic. Palce zręcznie lawirują między czubkiem głowy a wrażliwym miejscem za uszkami, wobec czego kiciuś nie może już dłużej funkcjonować jako spragniony krwi wrogów tygrys czy lew. W ramach podziękowań za wprowadzenie go na nowo w stan łagodności, policzek przesuwa mocno po otwartej dłoni Dantego, pomrukując radośnie.
____ — Tak, wiem. Moje pomysły zawsze są szalenie dobre — rzecze nieskromnie, odrobinkę ironizując. Ślepka błyszczą, kiedy uszu docierają kolejne sensacje. — To co, dziś w nocy?
____Babę bawi rozmyślanie nad różnymi formami zadośćuczynienia starszemu konduktorowi za przepiękne traktowanie swoich podwładnych. A widok śmiejącego się Dantego jest jak miód na chlebku, cynamon w ryżu na słodko albo tabliczka mlecznej czekolady przed snem, lub inaczej — niczym promyki późnoletniego słońca ogrzewające grzbiet, poranne pieszczoty z kimś, kogo się darzy sympatią czy uczucie sytości w brzuszku na koniec dnia.
____Będąc w temacie pełnych żołądków, kucharz wkrótce stawia na blacie sporych rozmiarów tacę, na której kładzie dwa talerze z jajecznicą i mistrzowsko przypieczonym boczkiem, kolejny z dwoma bułeczkami z sezamem i kilkoma kromkami pełnoziarnistego chleba z dodatkami w postaci warzyw i mięsa, do tego dwa kubki, imbryk z herbatą rumiankową i jeszcze jeden z czarną kawą oraz nieduży dzbanek z mlekiem. Brązowowłosy elf odbiera śniadanie, rusza do pokoju, kot za nim, o własnych siłach, chociaż przez chwilę musi walczyć z chęcią wskoczenia mu na barki. Jak tak dalej pójdzie, zamieni się w pączka, a wtedy Dantemu nie pozostanie inny wybór, jak tylko go nosić tam i tu.
____Po wejściu do dobrze znanego pomieszczenia, Baba długo nie wytrzymuje w kociej skórze, zapach jajecznicy nie daje mu spokoju. Musi ją czym prędzej pożreć! Zajmuje miejsce przy biurku, dopada swojej porcji, a gdy pierwsza fala niepohamowanego obżarstwa mija, zaczyna się odzywać zakłopotanie. Krzesło w kajucie chłopaka jest jedno, a Baba akurat je zajmuje, co oznacza, że gospodarz siedzi na podłodze lub stoi. Szybki rzut okiem i kotu robi się zwyczajnie głupio. No jak to tak.
____Łapie za talerz, w zęby porywa sezamową bułeczkę, siada naprzeciw Dantego. Posyła mu swobodny uśmiech, żeby zdusić protesty w zarodku.
____— Aha, pędzelek — powtarza z pełną buzią. Kiedy przypomina sobie, że do tej pory nie podziękował za wyciągnięcie go z rąk śmierci, przełyka wszystko co ma w buzi i mówi, poważnym tonem: — Nie wiem, jak mam się wam odwdzięczyć… Nie wiem, czy kiedykolwiek spłacę ten dług… Dziękuję. Dziękuję, że tak się o mnie zatroszczyłeś. I że nie zostawiłeś mnie z tym… z nim.
____Wspomnienia wczorajszego incydentu ponownie zalewają umysł, a Baba w ciągu jednej chwili traci wszelki apetyt. Wyciąga rękę, ledwo widocznie drżącą, w stronę pałaszującego jajecznicę elfa, kładzie ją na jego kolanie i ściska.
____Kocur boi się, że z jego powodu tak pyszne śniadanie, efekt czyjejś sumiennej pracy, mogłoby wylądować w koszu. Dlatego na twarz nakłada maskę pt. wszystko w porządku, zabierając w tym samym czasie rękę z nie swojego kolana, a przykre obrazy snujące się po głowie stara się przegonić paroma łykami rumiankowej herbaty.
____Prośbę Dantego spełnia z rozkoszną miną, z tacy porywa dzbanuszek z mlekiem, dolewa go do kawy. Po chwili barwa płynu z głębokiego brązu przechodzi w prażone migdały, jej zapach łagodnieje.
____— Myślisz, że to zda egzamin?
____Baba nie jest pewien. Niektóre czary są skuteczne, z innymi nigdy nic nie wiadomo. Czy te okażą się wystarczające, by przekonać barona i kierownika pociągu jednocześnie.
____— A zresztą! — Do buzi ładuje sobie resztkę jajecznicy, wyciera kąciki ust wierzchem dłoni i przysuwa się bliżej Dantego. — Nie ma co gdybać, prawda? Uda się — dobra nasza. Myślmy pozytywnie.
____Pochyla się do przodu, by jego debiutującemu wizażyście było wygodniej. Obserwuje, jak Dante odstawia talerz, a w następnej kolejności wyciąga z kieszeni spodni wspomniany magiczny pędzelek, o który postarała się Nika. Chwyta niespodziewanie za lewą rękę konduktora, unosi ją do własnej brody i pomaga mu ująć ją między kciuk a zgięty palec wskazujący. Po chwili czuje na skórze łaskotanie, to włosie pędzelka. Łaskotanie przeistacza się w delikatne mrowienie, czary zaczynają robić swoje.
____— Tylko nie zrób ze mnie przypadkiem księcia z bajki — chichocze.
____Operacja trwa może z piętnaście minut. Baba powstrzymuje salwy śmiechu jak tylko może, czasem z większym, czasem z mniejszym powodzeniem. Włosie narzędzia malarskiego jest suche, ale w zetknięciu ze skórą pozostawia po sobie mieniące się smugi, które ciemnieją, czerwienią się, to znów zielenieją, z czarodziejskiej farby przeistaczają się w siniaki, płytkie pionowe rany, rozcięcia, opuchliznę. Kot stara się w zielonych oczach odnaleźć jakąś emocję, chętną uchylić mu rąbka tajemnicy co do efektu. Do najbliższego lustra dzieli go ledwie parę kroków, ale z jakiegoś powodu nie chce się w nim przeglądać.
____— Gotowe? Wygląda to dobrze? — odpytuje. — To co tam jęczał staruszek? Miałeś wyszorować do czysta łaźnię, przygotować kąpiel, złapać kilogram szarańczy do podsmażenia na przegryzkę…? — wylicza na palcach.
____Baba w żadnym wypadku nie ma zamiaru spędzać czas na nicnierobieniu, podczas gdy Dante samodzielnie zajmowałby się odhaczaniem punktów z dość długiej listy obowiązków. Korci go przez moment, by pograć biednego, niezdolnego do pracy koteczka. Na szczęście, jest to tylko głupia myśl. Pomysł, do którego nawet się nie przyzna. Nie wypada, nie po tym, co dla niego zrobiono.
____— Gdzie ty idziesz? — chwyta konduktora za kołnierz marynarki, gdy ten zbiera się do wyjścia. — Beze mnie? Nie ma mowy.
____Aby za bardzo nie rzucać się w oczy, przed opuszczeniem pokoju zmienia się w kudłatego czworonoga z wibrysami. Wychodzi, nie dając Dantemu ani chwili na zebranie myśli i dojście do wniosku, że chodzenie po pociągu, kiedy kręci się po nim również jego szef, jest ryzykowną zagrywką. Siada centralnie przed drzwiami, czeka cierpliwie aż szatyn wysunie się na korytarz. Musi ich poprowadzić, Baba nie ma zielonego pojęcia, w którą stronę do łaźni.
____Łaźnie to w istocie osobny wagon, pozostawiony w brudzie i nieuporządkowaniu po ostatnim razie. Pokaźna warstwa błota rozsmarowana po posadzce, częściowo także po ścianach, skrywa pod sobą gładko oszlifowane, pokryte bezbarwną warstwą lakieru dla uwydatnienia naturalnego, jasnego koloru, drewno. Środkową część pomieszczenia zajmują trzy ogromne, również drewniane balie, rzeźbione w subtelny wzór u podstaw. Wokół nich poustawiano kilkanaście donic z drzewkami bonsai, których stylizowane z wykorzystaniem różnych technik korony zdążyły dawno odrosnąć. Wśród ogólnego rozgardiaszu da się odnaleźć jednak elementy dekoracyjne, między innymi papierowe lampiony z wypalonymi świecami — natenczas zdatne wyłącznie do wyrzucenia — czy polerowane czarno-brązowe kamienie, ułożone jeden na drugim. W otoczeniu balii bystre oczy Baby dostrzegają wiaderka do polewania, stolik z przyborami do kąpieli, szczotkami — tak do włosów, jak i ciała, fiolkami z olejkami, balsamami, maskami z glinek — zielonej, białej, ciemnobrązowej albo czarnej, bladoróżowej.
____— W całym pociągu chyba tylko twój pokój jest wysprzątany… — komentuje zastany stan rzeczy.
____Baba wzdycha potępieńczo. Zastanawia się, kim jest lub są ci bałaganiarze, którzy z taką ignorancją podchodzą do kwestii estetycznych. Schyla się, bo pod nogami leży utytłana w błotku szmata. Bierze ją w dwa palce i obrzuca grymasem niezadowolenia. Wygląda na to, że już nikt nie powyciera sobie TYM skóry do sucha.
____Obleśny ręcznik, bo właśnie tym jest zmasakrowany kawał materiału, wrzuca do jednego z wiader. Ma zamiar nalać do niego wody, wypłukać do czysta szmatę, wymienić wodę i wziąć się za zeskrobywania warstwy mieszaniny gleby, mułu i gliny z posadzki.
____Nad baliami do kąpieli wiszą schowane w tej chwili rynny, którymi ze zbiorników w suficie leje się najpewniej woda. Mechanizmy uruchamiają długie, srebrne łańcuszki, zwisające przy każdej drewnianej kadzi. Nie myśląc nad konsekwencjami, Baba bezmyślnie odczepia jeden z nich, zwalniając blokadę, wtedy rynna opuszcza się pod odpowiednim kątem, a po chwili z nieba spada…
____— Ugh! Fuj!
____Z rynny cieknie błoto, wpada do brudnej balii, zalewając ją kolejną warstwą ciekłego brudu. Błotko rozchlapuje się na wszystkie strony świata, częściowo sięgając nieprzygotowanego na taki przebieg wydarzeń kota. Z jego gardła wydobywa się skrzek wstrętu.
____— Nie śmiej się! — Z twarzy próbuje zetrzeć resztki kleistej mazi, ale zamiast tego jedynie je rozsmarowuje. Ubrania nie tyka, wie, że nic nie da się z nim zrobić. — Aaa! Zaraz zwymiotuję!