A New Beginning

First topic message reminder :


Opowiadanie jest kontynuacją Guardian Demon
Pierwsza część
Druga część

Postacie:

Zastygłam w miejscu. Nawet nie wzięłam kolejnego oddechu. Otworzyłam szerzej oczy, pewnie teraz już wielkością przypominały kuleczki do ping ponga.
Czy dobrze usłyszałam? Było to jedno krótkie słowo, ale nie chciałam od razu uwierzyć własnym uszom.
Wgapiona w twarz Dominica zauważyłam jego łzy. W pierwszej chwili nie wiedziałam co zrobić. Musiałam najpierw zacząć oddychać. Tak, powoli, małymi krokami wrócić do siebie i wtedy mogłam mu pomóc.
Wdech. Wydech. Nic mi nie jest. No, może oprócz bólu głowy i pleców, ale przeżyję.
Przysunęłam się powoli bliżej i objęłam jego twarz dłońmi abym mogła spojrzeć mu w oczy.
- Pamiętasz? - kciukami wytarłam jego łzy. Wciąż nie mogłam w to uwierzyć, ale znałam odpowiedź po jego twarzy.
Byłam ciekawa czy czuł to samo co ja. Ten mętlik nie tylko w głowie, ale z własnymi uczuciami. Bo to co czuła Dove… Rozumiałam to, ale jednocześnie nie były to moje uczucia. To tak, jakby w moim ciele siedziała druga osoba i próbowała znaleźć sobie miejsce, ale jego nie było. I teraz wyrywała się w stronę Dominica, a może raczej Williama.
Dostaliśmy drugą szansę i się odnaleźliśmy. W tym życiu William ma rodzinę, mamę, Jezu, poznałam jego mamę! Mógł mieć znowu normalne życie, może wciąż będzie mnie chciał i nic nam-
Stop. Tego było za wiele. Myśli Dove najwyraźniej stały się teraz bardziej głośne i odważne.
- Dominic - szepnęłam jego imię, jego błękitne oczy przypominały mi w tym momencie odległe, wielkie, niebezpieczne fale. - Jak się czujesz?

Gdy tylko poczułam ramiona Dominica wokół siebie, serce zaczęło bić mocniej. Znowu usłyszałam swoje imię z jego ust. Tęsknił. On również tęsknił. Łzy pojawiły się w moich oczach. Już chciałam również go objąć, oddać się pragnieniom Dove, ale ten moment szybko się skończył i nagle nie byłam w jego ramionach.
W ciszy obserwowałam go i chyba właśnie ten widok pozwolił mi odgonić Dove i bardziej się skupić na Dominica, który bardziej mnie teraz potrzebował. Nie wiedziałam co dokładnie tak przestraszyło Dominica, ale nie zamierzałam go zostawić z tym samego.
- Oddychaj. Głęboki wdech i wydech - sama zaczęłam wolniej oddychać, pokazując Dominicowi odpowiednie tępo. Również tego potrzebowałam i po kilku głębszych oddechach poczułam się na tyle lepiej aby wstać z podłogi.
- Poczekaj tu. Nie ruszaj się z miejsca. Zaraz wrócę.
Poszłam najpierw do łazienki skąd przyniosłam mały śmietnik i postawiłam go tuż obok Dominica, gdyby przypadkiem znowu gorzej się poczuł. Później poszłam do kuchni i nalałam mu szklankę z zimną wodę. Gdy do niego wróciłam i podałam mu szklankę przez chwilę wpatrywałam się w niego, zastanawiając jak najlepiej do tego podejść i wszystko wytłumaczyć. No, może nie wszystko, bo mógłby znowu gorzej się poczuć, ale przynajmniej te najważniejsze szczegóły.
Znowu zostawiłam go na chwilę samego i poszłam do swojego pokoju, gdzie wciąż miałam to zdjęcie w ramce. Przyniosłam je ze sobą do salonu i usiadłam na podłodze obok Dominica.
- Nie wiem czy to nazwać reinkarnacją czy czymś innym, ale… - postawiłam zdjęcie na stoliku twarzą do Dominica. - Kiedyś byłam Dove Parker - oparłam się plecami o kanapę i westchnęłam ciężko. - A ty byłeś W.L
Przez chwilę nic więcej nie mówiłam. Potrzebowałam chwili aby sama to wszystko ułożyć w głowie. Po raz pierwszy powiedziałam to na głos i było to dosyć dziwne uczucie — powiedzieć te słowa, zacząć taką rozmowę z kimś innym oprócz moimi własnymi myślami.
- Ten zegarek, który znalazłeś u siebie na strychu? Należał do ciebie, a raczej do W.L. Był to prezent ode mnie, a raczej od Dove. Kupiłam go dla ciebie na święta, w Birmingham - mówiąc to wszystko na głos, inne wspomnienia pojawiły się w mojej głowie.
Park zimą w Birmingham, zabawa w śnieżki, lepienie bałwana, wspólny taniec w pokoju. Cyrk? Nie, jakieś zoo. Kluseczki, które lubił William. Kluseczki, które próbowałam znaleźć w Paryżu przed jego przyjazdem do Francji.
Na wspomnienie o Paryżu poczułam mieszankę dziwnych uczuć. Tęsknotę, złość, smutek, żal.
Łzy ponownie pojawiły się w oczach. Nie do końca ich rozumiałam, ale tym razem z nimi nie walczyłam. Nieświadomie sięgnęłam po dłoń Dominica i mocno zacisnęłam wokół niej swoje palce.
Głęboki wdech, czekaj kilka sekund, i powolny wydech. Oparłam głowę o kanapę i zamknęłam oczy czując wielkie zmęczenie. Jakby wreszcie, w tym dziwnym momencie, moje ciało mogło się zrelaksować i odpocząć.

Otworzyłam oczy i spojrzałam na Dominica z bólem. Oczywiście, że nie wierzył. Oczywiście, że nie miało to sensu. Sama wciąż wątpiłam, tylko po kilku miesiącach ciężko było dalej tak zaprzeczać samemu sobie. Jednak to bolało, bo ja, jako Nadine, obawiała się tego, że Dominic mógłby mnie uznać za wariatkę. Bolało to, bo również czułam rozczarowanie Dove. W końcu odnalazła Williama i teraz co? Chciała się buntować, podnieść głos, ale nie tak ja podeszłabym do tego.
Zacisnęłam usta i odwróciłam wzrok aby spojrzeć ponownie na zdjęcie w ramce.
- A ja nie jestem jak Dove Parker - przynajmniej nie do końca. Chyba. Sama nie wiedziałam. Wolałam teraz o tym nie myśleć i bardziej się skupić na Dominicu. Inaczej oboje będziemy siedzieć i gapić się w przestrzeń niczym szaleńcy.
- Uwierz mi, również wolałabym aby był to jakiś kiepski żart - odpowiedziałam z westchnieniem i wzięłam zdjęcie ze stolika. Chciałam go gdzieś schować, ale gdy spojrzałam ponownie na zdjęcie jakoś nie potrafiłam oderwać wzroku.
- Ja już nie potrafiłabym sobie wmówić, że jest inaczej, ale jeżeli chcesz zapomnieć o tym, zapomnieć o całym wieczorze, zrozumiem to - w sumie, może to ułatwi wszystko jeżeli oboje spróbujemy nie wracać do tego wieczoru.
Głosik w głowie na mnie wydzierał się na mnie, jak mogłam tam szybko się poddać. Dlaczego nie chciałam zawalczyć o nas tak, jak Dove walczyła o życie z Williamem?
Bo nie jestem Dove Parker, powtórzyłam to sobie kolejny raz.
- Zostań na noc. Będę lepiej spać wiedząc, że nic tobie nie jest - powiedziałam szczerze, chociaż nie byłam pewna czy uda mi się dzisiaj spać. - Przemyśl sobie wszystko, jeżeli chcesz. Nie mam wszystkich odpowiedzi, ale kilka razy miałam takie wizje. Możesz spać w moim pokoju, pójdę do Jess.

Nie do końca rozumiałam powodu do tej dziwnej przemowy Dominica, ale nie zamierzałam się z nim kłócić. Najwyraźniej tak było mu łatwiej, może potrzebował czasu to wszystko przemyśleć i ułożyć w głowie.
-Nigdzie nie idę - obiecałam mu i na chwilę ścisnęłam mocniej jego dłoń. Te wizje, wspomnienia… Przeżywanie ich samych nie było łatwe lub przyjemne. Dominic by nie umarł, gdyby mnie nie było, ale jeżeli Dominic prosił mnie i moje towarzystwo nie zamierzałam mu odmówić. Poza tym, wciąż miał złamane serce po sytuacji z tamtą kobietą.
Powoli puściłam dłoń Dominica i sięgnęłam po frytki. Szczerze mówiąc to nie wiedziałam co zrobić z tą całą sytuacją. Próbować zapomnieć? Byłam ciekawa czy Dominic zobaczył to co ja, ale bałam się zapytać. Uznałam, że dopóki Dominic nic nie wspomni, może również nie powinnam.
- To może coś obejrzymy? - zaproponowałam i sięgnęłam po pilot od telewizora. Tym razem skipnęłam Love Island i znalazłam komedie romantyczną. Dziś 13, jutro 30. Postawiłam nachosy pomiędzy nami na podłodze i nałam sobie coli (bez wódki tym razem).
- Gdy byliśmy dziećmi, George i Tommy nabijali się ze mnie, bo prawie codziennie oglądałam ten film. Albo Pamiętniki Księżniczki. - uśmiechnęłam się na samo wspomnienie. - Jakby dziewczyna nie mogła sobie pomarzyć o tym, że kiedyś będzie ikoną w swojej karierze. Albo księżniczką, chociaż według niektórych już nią byłam. No wiesz, najmłodsza z rodzeństwa, do tego jedyna dziewczynka - zaśmiałam się pod nosem na swoją własną niewinność.

Doskonale wiedziałam, o których filmach wspominał Dominic. Również je oglądałam z zamiłowaniem, gdy byłam dzieckiem. Wszystko w tych filmach było magiczne, ale jednocześnie pewne aspekty były dosyć realistyczne, co pewnie sprawiło, że wierzyłam, że moje życie też może kiedyś tak wyglądać.
Strasznie się myliłam i to pewnie jedynie dodało to rosnącego bólu na same wspomnienia z liceum.
Prychnęłam na jego ostatnie słowa i odwróciłam na chwilę wzrok od telewizora. Widząc co robił z nachosami i colą na chwilę zrobiłam kwaśną minę.
- Dziękuję, lordzie Dawson. Twoje poświęcenie nie pójdzie na marne - odwzajemniła jego uśmiech. - I może moi bracia nie powinni byli się ze mnie nabijać, ale mieli rację. George jest tylko o rok starszy ode mnie, był takim samym małym, irytującym gnojkiem co inne dzieciaki, ale Tommy od zawsze dbał o moje bezpieczeństwo i samopoczucie. Tak samo Jonathan, na swój własny dziwny sposób. Tommy pewnie próbował mnie przygotować lub zapobiec lat pełnych rozczarowań - tak to widziałam z perspektywy czasu i własne doświadczenia.
Spojrzałam ponownie na ekran. Jenna znalazła swojego przyjaciela z dzieciństwa. On się zmienił, a ona wcale. Wciąż miała ambicje, marzenia i energię trzynastolatki. Tylko w bajkach taka osoba potrafi znaleźć szczęśliwe zakończenie.
- Tak samo, jak Jenna nie potrafi żyć bez Matta, nie wyobrażam sobie świata bez moich braci. Nawet jeżeli nie mamy dzisiaj takich samych relacji, co gdy byliśmy dziećmi. Znam ich całe swoje życie - i tęskniłam za nimi. Było łatwiej zapomnieć, nie słuchać swoich emocji, gdy tylko utrzymywałam kontakt z Tommym. Ale wtedy zobaczyłam George’a na imprezie i Jonathana przed swoimi drzwiami i przypomniałam sobie ten komfort, tą więź którą miałam z każdym bratem. Ciężko byłoby żyć bez naszych rodziców, ale gdyby straciła swoje rodzeństwo?
Nagle uświadomiłam sobie, że Dominic przeżył ten koszmar i zrobiło mi się głupio. Alkohol rozluźnił mi język i dopiero po długim momencie zrozumiałam, że mogłam popełnić wielki błąd.
- Wybacz. Nie powinnam była mówić tego na głos - przeprosiłam i zacisnęłam usta aby przypadkiem nie palnąć coś gorszego.
Nie wiedziałam, jak rozmawiać o takich sprawach. Wszyscy mi bliscy jeszcze żyli i wiedziałam, że nie zawsze tak będzie. Obawiałam się dnia kiedy ktoś do mnie napisze lub zadzwoni aby mnie powiadomić o śmierci dziadków.
- Przykro mi, że ktoś złamał tobie serce - powiedziałam ciszej, zmieniając trochę temat, gdy cisza wcale mi nie pomogła. - Mam nadzieję, że jednego dnia karma ją dopadnie - próbowałam jakoś rozluźnić atmosferę lekkim żartem, ale wcale nie kłamałam. Dominic to człowiek z dobrym sercem, a nie ma ich wiele na świecie.

Rozluźniłam się po reakcji Dominica, chociaż wciąż było mi trochę głupio. Przynajmniej teraz wiedziałam, że tego tematy go nie ranią, ale nie planowałam ponownie dobrowolnie wspomnieć o mojej rodzinie. Chyba, że znowu za dużo wypiję i poczuję potrzebę aby podzielić się tymi gorszymi, ciemniejszymi myślami.
Możesz Williamowi zaufać, słyszałam głos w głowie. Może Dove miała rację, ale Dominic zaprzeczał, że jest, lub był, Williamem.
Pozwoliłam mu położyć głowę na moich kolanach bez komentarza. Nie byłam przyzwyczajona do takich gestów, ale jeżeli Dominic lubił lub po prostu potrzebował takiej bliskości nie planowałam mu odmówić.
- A co jeżeli nie chcę abyś zakrywał swój tyłek? - uśmiechnęłam się do niego wrednie i uniosłam dłoń aby palcami przeczesać jego włosy, odsuwając je z jego twarzy.
- Matt zostawił tutaj kilka swoich rzeczy, znajdziemy tobie jakieś dresy i bluzkę - nie jeden raz chłopak Jess zostawał u nas na noc i wychodził na następny dzień w innych ciuchach niż w tych, w których przyszedł. Nie raz również przychodził do nas z torbą z rzeczami na zmianę.
Poczekałam do końca filmu aby wstać i sprawdzić pokój Jess. W szufladzie znalazłam szare dresy Matta z niebieską plamą na lewym udzie. Była to chyba jakaś farba. Tam też znalazłam czarną bluzkę ze zdjęciem Jesz wokół wielkiego serca i z napisami “Kocham Jess Rockew”. Zapomniałam całkowicie o tym prezencie, które dała mu Jess na walentynki z dwa lata temu.
- Takie masz opcje - wróciłam do Dominica i zaprezentowałam mu dresy oraz bluzkę. - Jeżeli chcesz wziąć prysznic to skorzystaj z tego co znajdziesz. Ręczniki znajdziesz w szafce pod zlewem.
Zostawiłam go z ciuchami Matta i posprzątałam po naszej późnej kolacji. Wzięłam zdjęcie w ramce i poszłam z nim do swojego pokoju. Postawiłam je na swoim biurku i przyjrzałam się mu po raz setny.
Nie tak to sobie wyobrażałaś, co, Dove?
Z westchnieniem dałam sobie z tym spokoju na dziś i przebrałam się w swoją typową piżamę po takich wyjściu, czyli szorty leginsowe i czarną bluzkę. Z ulgą ściągnęłam stanik, który rzuciłam w kierunku krzesła. Rano mogłam zrobić porządek.
Związałam włosy i znalazłam chusteczki do demakijażu, z którymi usiadłam na łóżku i walczyłam sama ze sobą aby nie zasnąć na siedząco.

Get Dominic usiadł na łóżku, odsunęłam się odrobinę aby dać mu więcej miejsca. Zaśmiałam się lekko widząc, że ubrał bluzkę z twarzą Jess. Gdybym miała telefon przy sobie to zrobiłabym mu zdjęcie.
Planowałam wstać i pójść do pokoju Jess, gdy usłyszałam propozycję Dominica i zatrzymałam się w miejscu.
Moje łóżko nie było małe, dwie osoby mogłyby się na nim zmieścić, ale byłoby trochę ciasno.
Część mnie chciała podskoczyć z radości na taki pomysł, złapać go za ramię aby już się położył, a ja mogłabym się w niego wtulić.
Ale nie tak podchodziłam do takich spraw. Nie byłam „szybka i szalona”, jak to kiedyś Jess opisała pewną kobietę w starszym sezonie Love Island. Wolałam aby każdy mój krok był powolny, ale sprecyzowany.
- A czy ty chcesz abym została z tobą, Domi? - zapytałam, przyglądając mu się z uśmieszkiem. Byłam pewna, że znałam odpowiedź na to pytanie, ale ciężko było nawet w takim momencie się z nim nie podroczyć. Było to zbyt proste, ale nie widziałam tego jako coś złego.
Niebezpiecznego? Może, bo wciąż nie wiedziałam co Dominic myślał o tym co się wcześniej wydarzyło. To znaczy, wiedziałam co prawdopodobnie wciąż krążyło mu w głowie, ale nie byłam pewna czy obudzi się z takim samym podejściem.

Ułożyłam się obok niego. Przynajmniej potrafił bezpośrednio przyznać, że chciał mojego towarzystwa. Mogłam dalej się z nim podroczyć, ale wtedy ziewnęłam i straciłam ochotę na jakiekolwiek dalsze zabawy.
Nie tak wyobraziłam sobie ten wieczór. Byłam pewna, że sprawy pomiędzy nami się zmieniły, tylko jeszcze nie wiedziałam jak. Chociaż może nie musiały się zmieniać. Mogliśmy o tym wszystkim spróbować zapomnieć. Tylko dlatego, bo nasze dusze były w jakiś sposób połączone i miały znacznie dłuższą historię nic nie musiało zmieniać, prawda?
Tak sobie mówiłam, kładąc się obok Dominica pod kołdrą, twarzą w jego stronę. Zazwyczaj nie obejmowałam i nie wtulałam się w swoich partnerów na jedną noc. Nawet jeżeli Dominic nie był jednym z nich, trzymałam dłonie blisko siebie.
- Dobranoc, Domi - powiedziałam przy kolejnym ziewnięciu i zamknęłam oczy, nawet nie zauważając kiedy zasnęłam.
Nie pamiętałam do końca swojego snu. Byłam z kimś w domu, w którym się wychowałam. Nie byli to moi rodzice, ani bracia, czy dziadkowie. Były święta i siedziałam w piżamie, którą kupił wszystkim tata. Każdy miał taką samą, aby było ładnie do zdjęć.
Druga osoba w pokoju mogła być sprzątaczka lub może kucharzem. Kręcili się po salonie, podczas gdy ja siedziałam sama  na kanapie przed kominkiem.
- Panno Hawford - spojrzałam przez ramię. - Wesołych Świąt.
W sercu czułam tylko zimną pustkę.

Zazwyczaj spałam aż budzik mnie nie obudził, ale może było to spowodowane obecnością kogoś innego w moim łóżku, bo tym razem obudziłam się krótko po wschodzie słońca. Nie byłam przyzwyczajona do takiego widoku i pory dnia. Najchętniej przewróciłabym się na drugi bok i wróciłabym do snu, ale w drodze stanęło mi ciepłe ciało Dominica. Niechcąco uderzyłam go ramieniem w klatkę piersiową.
- Sorry - usłyszałam swój poranny głos i lekko się skrzywiłam.
Gdy zerknęłam na Dominica zauważyłam, że nie spał. Po jego twarzy, trochę zaczernionym nosie i oczach, szybko zrozumiałam, że obudził się jakiś czas temu i coś go męczyło. Wygląd, jak wtedy w salonie, po jego pierwszej wizji w przeszłość. Zgadywałam, że teraz było podobnie.
- Hej - szepnęłam łagodnie i ułożyłam się na brzuchu aby było mi łatwiej spojrzeć na jego twarz i sięgnąć dłonią aby objąć jego policzek.
- Chcesz o tym porozmawiać? Pewnie jestem najlepszą osobą na takie rozmowy - próbowałam zażartować trochę, ale była w tym prawda. Chyba, że było więcej ludzi z takimi sekretami. To również mi mocno pokręciłoby w głowie, zwłaszcza, że takich informacji nie znalazłam na Internecie.
Byliśmy z tym sami. Ale chociaż byliśmy sami razem.
- Może ja powiem co wiem, a ty powiesz co ty wiesz? Co widziałeś? - zaproponowałam.

Czując jego dotyk, jak mocno ściskał moją dłoń, uśmiechnęłam się do niego ciepło. Było mi go żal. Nawet jeżeli byliśmy w podobnej sytuacji to wciąż było mi żal jego bólu i łez.
- Zaczęło się to dla mnie kilka miesięcy temu - próbowałam sobie przypomnieć pewne szczegóły. O dziwo, mimo tego, że nie minęło sporo czasu to miałam wrażenie, że te wizje były ze mną znacznie dłużej. - Myślę, że te wspomnienia, wizje, jakkolwiek chcemy to nazwać, sprawiły, że moje ataki paniki znowu wróciły. To co widzę i czuję jest tak realne, jakbym przez chwilę była w innym ciele, w innym miejscu - w tym momencie przymknęła na chwilę oczy, aby lepiej się skupić. Nie sądziłam, że ta rozmowa będzie tak… trudna.
- Kilka razy miałam wizje z Dove w Birmingham. Raz chciała sama pojechać, ale Newton nie chciał się zgodzić. Inne wizje były z Dove i z Williamem. Gdy kupiła mu zegarek na targu. Albo, gdy rzucali w siebie śnieżkami. Ta pozytywka, którą znalazłeś w hotelu? Jestem pewna, że William dał to Dove w prezencie mniej więcej kiedy ona dała mu zegarek.
Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam oczy.
- Inne wizje nie są tak samo przyjemne. Na przykład wczoraj czułam strach i ból Dove. Ktoś próbował ją zranić. I jej brata. Imię Robert pojawiło się w mojej głowie, ale nie był sam.
Położyłam głowę na poduszce obok Dominica, nie zabierając dłoni z jego twarzy. Z jakiegoś powodu poczułam potrzebę aby być bliżej niego, chociaż przez chwilę.
- Gdy patrzę na to zdjęcie z Paryża nie widzę siebie. Nie czuję się, jak Dove Parker, ambitna kobieta biznesu. Bardziej czuję, jakby jej dusza opętała moje myśli. Dlatego, gdy zostałam u ciebie na noc zapytałam, czy przypadkiem nie macie u siebie duchów - próbowałam najlepiej jak potrafiłam wytłumaczyć Dominicowi to, co ja widziałam przez ostatnie kilka miesięcy. Może to jakoś mu pomoże?

To nie tak, że słyszałam jej myśli. W końcu, Dove nie żyła, ale nie wiedziałam jak inaczej to opisać, więc nie poprawiałam Dominica.
Również nie uważałam, że mieliśmy podobną halucynację, bo jak wytłumaczyć te wszystkie poprzednie przypadki przed wczorajszą nocą? Tego również nie powiedziałam na głos.
Dominic potrzebował czasu. I odpowiedzi, których nie miałam.
Również milczałam, gdy opowiadał o tym co widział i czuł. O Williamie, o tamtym momencie z krwią na śniegu, o śmierci Dove, o jego miłości do kobiety.
Moje własne serce zabiło mocniej, gdy mnie objął. Znowu nie wiedziałam co zrobić w takiej sytuacji. Przez chwilę nic nie zrobiłam, pozwoliłam mu na to co potrzebował. Dopiero po minucie poczułam potrzebę aby również czegoś mocno się złapać. Objęłam Domonica i westchnęłam ciężko.
- Nie mógł być aż tak strasznym potworem skoro zależało Dove na nim. Chciała aby dostał drugą szansę na spokojne, szczęśliwe życie. Z nią lub nie. I chyba jej się udało, przynajmniej częściowo - w końcu udało mi się odnaleźć odpowiednie słowa.
- I sam wcześniej powiedziałeś, nie jesteś nim. Tak, jak ja nie jestem Dove - chociaż potrafiłam sobie wyobrazić, że kilka osób chciałoby aby było inaczej.
- Nie wiem co to wszystko znaczy, jak do tego doszło - ale wiedziałam, że byłam ciekawa ich historii. Chciałam znaleźć odpowiedzi na nasze pytania. Z Dominiciem lub sama.
- Co powiesz na śniadanie? Albo herbatę lub kawę? - było dosyć wcześnie, ale mogliśmy na spokojnie zacząć dzień i porozmawiać. Bez pośpiechu.

Nie potrafiłam się powstrzymać i zaśmiałam się pod nosem. Dominic wciąż potrafił być uroczy, jeżeli tego chciał. Jego propozycja i prośba o mocną kawę jedynie to udowodniały.
- Masz szczęście, że mieszkam z Jess. Jest uzależniona od mocnej kawy - gdyby nie ona to w naszych szafkach byłyby tylko różnego rodzaju herbaty. Nawet ona kupuje specjalnie dla mnie bezkofeinową opcję. Według niej to ja jestem wariatką, bo nie piłam mocniej kawy, jak ona. Oczywiście, mówiła to w formie żartu. Jess doskonale wiedziała dlaczego zazwyczaj piję herbatę.
- Wiesz co? Podoba mi się twój pomysł - uśmiech nie znikał z mojej twarzy. - Mam popołudniu spotkanie z profesorem Highland zanim ma lecieć do swojej rodziny w Irlandii, więc możesz tu zostać cały poranek - zaproponowałam.
Odrobinę się odwróciłam i wyciągnęłam ramię w kierunku stolika nocnego. Gdy tylko telefon znalazł się w mojej dłoni, wróciłam do poprzedniej pozycji.
W każdym innym przypadku nie pozwoliłam na takie obejmowanie, do tego tak długo, ale wciąż patrzałam na to, jako pomoc przyjacielowi. Może był to dziwny sposób, ale uznałam, że tego potrzebował. Do tego musiałam przyznać, że było to przyjemne, mimo tego, że równocześnie czułam się dosyć niekomfortowo w tej nowej sytuacji.
No dobrze, może nie tak całkowicie nowej, ale minęło trochę czasu od kiedy zgodziłam się na takie rodzaju gesty.
Odgoniłam te myśli sprawdzając teksty od Jess. Wysłała mi kilka zdjęć z Mattem i jego rodzicami. Wszyscy wyglądali na szczęśliwych, zwłaszcza Jess i Matt. Szybko jej odpisałam i później napisałam do Mii aby sprawdzić, jak ona się ma. Dopiero wtedy spojrzałam na wiadomość od Tommiego.
[Tommy] Przyjeżdżam do Londynu na Nowy Rok. Masz czas dla swojego ulubionego brata?
[Nadine] Myślałam, że George już jest w Londynie…
Moja odpowiedź mnie rozbawiła, gdy wyobraziłam sobie reakcję Tommiego. Odłożyłam telefon na bok i spojrzałam na Dominica. A raczej, na twarz Jess na bluzce.
- Ile będę musiała tobie zapłacić abyś pozwolił mi zrobić tobie w tym zdjęcie i wysłać do Jess? - zapytałam, pół żartem. Byłam zaskoczona tym z jaką łatwością mogłam rozmawiać z Dominiciem na inne tematy nawet po tym… wszystkim. Chyba sama również potrzebowałam tymczasowej przerwy. Błogosławiona nieświadomość, nawet jeżeli całkowicie fałszywa.

Pokręciłam przeczenie głową. Nie, Jess zdecydowanie tak by nie zareagowała.
- Nikt nie pomyśli, że masz romans z Jess. Ona i Matt bardzo siebie kochają i każdy kto chociaż raz jest z nimi w tym samym pomieszczeniu o tym wie. Bardziej rozbawiłaby ich myśl, że cokolwiek mogłoby być pomiędzy wami. Bez urazy - tu zdecydowanie nie chodziło o Dominica. Jess i Matt są bardzo pewni swojego związku i sobie ufają. Nie wyobrażam sobie przyszłości, gdzie oni nie są razem, nie mąją pięknego domu i gromadki dzieci.
- Ale przyznaję tobie rację, że prawdopodobnie nie zatrzymaliby to zdjęcie tylko dla siebie. Pewnie na twoje urodziny specjalnie zapłaciliby aby dać to zdjęcie na jakiś billboard lub coś w podobnym stylu - zaśmiałam się lekko, wyobrażając sobie ich rozbawienie i potencjalne żarty, które wymyśliłaby nasza grupa. - W takim razie, zrobię mentalne zdjęcie i zachowam je dla siebie. Twój sekret będzie ze mną bezpieczny - w tym momencie uniosłam lekko brew, gdy sobie coś uświadomiłam. - Musisz uważać. Zbieram coraz więcej twoich sekretów. Nie obawiasz się, że za bardzo mi ufasz? - może nie powinnam tego mówić na głos, ale byłam ciekawa. Ciekawa Dominica… Bardziej niż tej całej sprawy z Dove Parker i Williamem.
- Czy raczej udało mi się owinąć cię wokół swojego małego palca? - zapytałam, stopą lekko zaczepiając jego nogę.