There needs to be a King

_____Mając źródło ciepła, rozgrzewające się całego, w twoich ramionach nie trzeba było zastanawiać się długo czego było mu tak dobrze. Ez jednak był wrażliwy na zmiany, nawet otoczony ciepłem i rozgrzany. Każde poruszenie, pomruki, a na pewno obudzenie się, zostało przez niego zauważone. Czy zamierzał udawać, że śpi dalej? Oczywiście, w końcu czuwanie z zamkniętymi oczami, a faktyczny sen nie różnił się dla niego mocno. Idea, że mógłby zasnąć i totalnie się odciąć była wykonalna tylko gdyby Soru był na nogach całą noc dla niego. Nie bądźmy głupi – smok by na to nie pozwolił. Po miesiącu znajomości wiedział, że demon na pewno czułby się bardzo mocno odpowiedzialny i za pewne doprowadził do problemów zdrowotnych samego siebie, aby wywiązać się z obligatoryjnego snu dla niego. Gdy jego nos został zaciśnięty, w pierwszej chwili chciał reagować, przypomniał sobie jednak, że może trochę wytrzymać bez tlenu. Rozumiał jednak, że takie unikanie problemu nic nie da więc otworzył oczy spoglądając przed siebie na wyraźnie nie zadowolonego Soru. Westchnął mentalnie, czuł się jakby musiał się tłumaczyć swojej żonie co robił poprzedniego wieczoru z kolegami. Czy mógł przed tym uciec? Tak i nie. W końcu to właśnie tego demona potrzebował w swoich objęciach, aby jego rozstrojone zmysły się uspokoiły.
_____Z każdym kolejnym słowem wypowiedzianym na temat wczorajszego dnia wiedział, że Soruun czuje się zraniony faktem, że nie został o niczym poinformowany, ale młody generał nie może wiedzieć o wszystkim. Nie powinien. Był ledwo dorosły i średnio radził sobie z własną robotą i zmartwieniami. Ezrnon nie zamierzał przepraszać, bo nie zrobił nic złego, to Soru był zbyt wrażliwy na tą sprawę, ale… wiedział, że musi się poprawić na przyszłość. Usiadł podpierając się jedną ręką, gdy demon postanowił skończyć mówić zadając mu pytanie, na które nie mógł normalnie odpowiedzieć. Generał Północy nie musiał znać wszystkich sekretów sprzed wieków, ale smok zamierzał dać mu fragment całego zdarzenia, część prawdy. Obserwował zachowanie zastanawiając się, kiedy może zacząć mówić, widząc jednak, że odwraca się do niego plecami i coś kombinuje, na jego twarzy pojawił się uśmiech, a w oczach zaciekawienie. W ciągu sekundy stanął za Soru, pochylając się nad nim i wyciągając co takiego chował. Aby demon nie postanowił wyrwać mu książki podniósł ją wysoko nad swoją głowę i spojrzał na tytuł, szybko otwierając na jakimś fragmencie i czytając kilka zdań, po czym prychnął lekko, od razu zasłaniając swoje usta i przenosząc złote spojrzenie na czerwonego ze wstydu blondyna.
– Jesteś głupi. – przytulił go i podniósł do góry biorąc w swoje objęcia i wrócił do łóżka mimo jasnych sprzeciwów. – Odpowiem ci, ale cały czas jestem zmęczony więc. – mając Soru niczym przytulankę w jednym ramieniu wrócił do ich poprzedniej pozycji leżenia. Pod pościelą, która jeszcze nie straciła swoje ciepła. Zamknął oczu, chowając głowę przy szyi demona. Zaczął mówić powoli i cicho. – Wczoraj poczułem, że ktoś postanowił zbliżyć się do mojego leża więc poszedłem to sprawdzić. Twoja siostra wkurzyła mnie swoim zachowaniem, ale wiem, że wolisz ją żywą niż martwią więc postanowiłem pozbyć się złego humoru gdzieś indziej. – odsunął się wiedząc, że to co powiedział nie leżało do końca dobrze z demonem. Soru raczej lubił swoją siostrę i nie pozwoliłby się jej tak łatwo pozbyć. – Niestety, ten „gość” to był mój stary znajomy ze wschodu więc wybrałem się z nim na małe polowanie.
_____Westchnął ciężko przysuwając jeszcze mocniej do siebie złapane ciało generała. Jego dłonie owijając się na tułowiu i trzymając za biodra dość łatwo mogły usadowić go tak jak tylko chciał i potrzebował. Czuł bijące serce Soru, ale nie widząc jego twarzy nie mógł stwierdzić czy to z powodu złości, podekscytowania czy może jeszcze czegoś innego. Cóż, na razie musiał skończyć swoją opowieść oraz… przedstawić dość ważne fakty. Nie dał więc wejść w słowo demonowi i kontynuował chowając nos w blond włosach. Pomrukując wręcz.
– Zabiłem wczoraj kilkoro ludzkich bohaterów. Jest ich więcej. Siedzą na wschodzie i trzeba się ich pozbyć. – można było wyczuć jak bardzo nie chce mu się ruszyć dupy do tego zadania. – Normalnie to zadanie Króla, żeby wybrać kogoś kto się tym zajmie, ale Króla jeszcze nie ma, więc udali się do mnie. – wyraźnie zmęczyła go wizyta na wschodzie i z powrotem, a czekały go pewnie jeszcze inne. Dlatego Ez zamierzał wykonać pewien plan. – Zniknę na kilka dni, musze pozbyć się ich wszystkich, inaczej będę problemy podczas zawodów. – podniósł się lekko, jedną rękę podnosząc wyżej i odwracając głowę Soru w swoją stronę trzymając lekko za podbródek i widząc jego minę złożył małego całusa na czole. – Będę ciężko pracował przez kilka dni, daj mi się dzisiaj wyspać, dobra?

_____Wybuch złości, po usłyszeniu, że ktoś chce iść „walczyć o życie” to całkiem zrozumiałe, ale Ez nic takiego nie powiedział. Co prawda nie miał jak i kiedy pokazać swojej faktycznej siły przed Soru, ale znowu – nie mógł wiedzieć wszystkiego. To nie byłoby zdrowe dla tak młodego demona. Nawet najstarsze demony, te trochę bardziej doświadczone nie chcą znać odpowiedzi, gdy rzucą przypadkowo pytaniem w jego stronę, bojąc się odpowiedzi. Jego generał jednak uwielbiał je zadawać. Często rzucając niczym bronią. Najgorsze, że Ez nie był kłamcą, a w takich przypadkach, wypadałoby być. Zbyt leniwy, aby utrzymać inną wersję wydarzeń, pozwolił, aby Soru nakrzyczał na niego, potem na ludzi odwiedzających ich, w tym samemu machając ręką do Himessa, który przywitał się z nim. Doskonale wiedział, dlaczego Soru może zachowywać się w ten sposób co nie zmieniało jego celu, musiał wyjść i zabić tych bohaterów. Tylko w ten sposób mógł odzyskać swoje części. Czy uczyni go to silniejszym? Nie, bo nie na tym polega błogosławienie, które wykonał na ludziach lata temu, lecz idea, że cały czas kawałek jego mocny znajdował się w rękach i krwi ludzi… nie podobał mu się. Na tyle, że nie mógł spokojnie spać wiedząc, że przyszli zabijać jego kumpli i kolegów. To prawie jakby pozostawiali krew na jego dłoniach.
– Tak, kilka dni ciężkie roboty. – westchnął zmęczony na samą myśl, ale na ustach zawitał mu mały uśmiech, kiedy jego głowa wylądowała między karkiem blondyna, a poduszką. Zamruczał lekko – Jakie obowiązki? Na razie tylko sprawiałem problemy. – objął demona prawie kładąc się na nim, trzymając większą częściej ciała pod sobą, a jego usta spoczęły na karku, który delikatnie polizał sprawdzając reakcję. Następnie skubną lekko skórę i widząc jak zachowuje się Soru, postanowił poinformować. – Nie martw się, do niczego nie dojdzie. W końcu mam zbierać siły. – zaśmiał się lekko, kontynuując ssanie oraz muskanie skóry, aż pozostawił po sobie fioletowy ślad. – Wrócę zanim on zniknie.
_____Odsunął się z tajemniczym spojrzeniem spoglądając na malinkę, która zdobiła jasną skórę generała. Szybko jednak położył się obok, trzymając go blisko, zaczął ignorować wszystko i wszystkich jakby padł ze zmęczenie i nie zamierzał nic robić przez cały dzień. Koniec końców jak powiedział tak zrobił, wręcz leżąc na Soru, spędził z nim większość dnia zbierając siły, śpiąc i leżąc z zamkniętymi oczami, aby nad ranem, kiedy generał spadł, wstać i wyruszyć w swoją podróż. Pozostawiając po sobie tylko rozgrzane pod dotykiem miejsce w pościeli, które do rana, kiedy demon wstanie, pewnie straci to ciepło.
_____Przeskakiwanie po przestrzeni nie należało do ciężkich rzeczy do wykonania dla smoka, ale problem był taki, że Ez ubytek Many najchętniej uzupełniałby leżąc w łóżku i nie wykonując żadnego ruchu przez kilka dni. Normalnie można było to zastąpić przekazaniem Many z innego źródła przez jedzenie, picie, a może prosto od innego żywego stworzenia. I tak, każda z tych metod się sprawdza, ale jednak w przypadku ilości Many jaka zostaje pochłonięta, kiedy zagina się przestrzeń, aby połączyć dwa miejsca na świecie… prawie nikt nie ma tyle Many na wydaniu od tak, a ile można jeść? Demony nie mają nieograniczenie wielkich żołądków, niestety. Westchnął myśląc o tym jak bardzo będzie zmęczony po tym wszystkim i spojrzał na stojącego przed nim przerażonego człowieka, który nie wiedział co ma zrobić. Smok uniósł lekko brwi widząc nieporadne gesty rąk niedorobionego bohatera.
– Myślałeś, że to dobry pomysł przychodzić do świata demonów z taką ilością Many i siły? – spytał wyraźnie lekko zszokowany co takiego znajdowało się przed nim. Pomijając fakt, że rozebrany do naga właśnie onanizował się na śpiącą koleżankę. Skrzywił się lekko dostrzegając całość sytuacji w jakiej się pojawił. – Chyba przeszkadzam co?
- T-troszkę… – powiedział cicho człowiek, chyba z szoku mówiąc prawdę. Zanim jednak zdążył zareagować Ez skierował się do drzwi od sypialni w gościńcu i po prostu wyszedł. – Hej! Czekaj!
_____Krzyknął za nim, ale ciemnowłosy zamknął drzwi, przy okazji zamykając oczy i potrząsając głową, aby zapomnieć co właśnie stanęło przed jego oczyma. Nie chciał pamiętać ani rudawego chłopaka z czymś na wzór penisa w ręku, ani jego dziwnego postawy, kiedy opierał się nogą o łóżko… ani jak wyglądała śpiąca bohaterka. W normalnej sytuacji pewnie by jej zazdrościła, bo spała spokojnie, ale sytuacja teraz była… słaba. Nie zamierzał stać przed drzwiami świadomy, że ludzie dziecko wyleci za nim na korytarz. Wszedł więc do pokoju, w którym wyczuwał obecność swojego znajomego. Dwa metry różnicy, ale jednak Ezrnon się jebnął w koordynatach.
– Witamy na Południu. – usłyszał jak tylko otworzył drzwi. Głęboki głos pełen ciepła wypełniał przestrzeń. Należał do wielkiego demona, z krwią tytanów i czerwoną grzywą niczym lew, siedział na za małym dla niego krześle z potężnym uśmiechem i pewną zażyłością w oczach. – Ez, dawno cię nie widziałem.
– Ja ciebie też, przyjacielu. – zaśmiał się i zamknął za sobą drzwi wchodząc głębiej. – Przyszedłeś się tylko ze mną przywitać?
– W sumie możemy się napić i tak jutro dopiero zbiorą się tutaj te ludzkie ścierwa. – odezwał się swoją wypowiedź kończąc głośnym śmiechem, który szybko ustał, gdy w kącie pomieszczenia, z cienia, wyłoniła się zakapturzona postać. – Przywitaj się, dziecko.
_____Ezrnon wyczuł, ale nie reagował, zwyczajnie nie przejmując się kimś tak słabym, ale skoro miał go poznać, uniósł lekko brwi z zaskoczenia. Miał nowe dziecko jak nie patrzył? W głowie tworząc już możliwości, jego spojrzenie zostało dostrzeżone przez wielkiego demona i prychnął lekko.
– To nie tak. – skomentował lekko.
– Oh? – uśmiechnął się smok. – Więc jak?
– To jest pierwotny kandydat Południa. – mężczyzna położył dłoń na swojej brodzie gładząc ją ręką zanim zaczął mówić dalej. – Dostaliśmy ostatnio informację od Leviathan, że zostałeś Kandydatem Północy więc wszyscy zmienili swoich przedstawicieli. Wiem, że ta wiedźma nie zawsze mówi prawdę, ale nie rzucałaby takimi informacjami od tak.
– To prawda. – uśmiech na twarzy smoka nie sięgał jego oczu. – Dostałem propozycję nie do odrzucenia więc się zgodziłem.
_____Na te słowa, z wielką siłą i szybkością, wielkie ciało podniosło się z fotela teraz jasno pokazując, że było większe w każdym wymiarze od Ezrnona w jego ludzkiej postaci. Mężczyzna podszedł i położył dłonie na ramionach smoka z lekko przerażonym wyrazem twarzy.
– Zastraszają cię czymś?! – padło pytanie, które od razu dostało odpowiedź w formie wymownego wyrazu twarzy Ezrnona. Jakby pytał się swoim spojrzeniem czy na pewno wszystko dobrze z nim. Widząc tą minę, demon cofnął się o krok. – Czyli nie.
– Oczywiście, że nie. – zdjął wielkie dłonie czerwonowłosego z siebie i obrócił się do cały czas stojącego z boku małego rozmiarami demona. – Po co go tutaj przyprowadziłeś? Chciał sprawdzić, dlaczego musiał zrezygnować z tronu?
_____Chociaż komentarz został rzucony zupełnie odruchowo, jakby dość sztampowe i monotonne postępowanie aroganckiej młodzieży to widząc jak zakapturzona postać skoczyła w miejscu, westchnął ciężko zdając sobie sprawę, że jednak miał rację.
– Nie zamierzam z tobą walczyć. Przez następne kilka dni zamierzam zabić wszystkich bohaterów zebranych do walki w Koloseum i wracam na Północ. – i zanim przyjaciel zdążył mu przerwać z jakaś głupią wymówią dokończył – spać.

_____Najsilniejsze stworzenie w ich świecie. Takie komentarze można było usłyszeć w Sali Obrad, gdy dotarła wiadomość, że „Ezrnon” zamierza brać udział w walce o tron. Każda rodzina Południa od razu odmówiła udziału, a on sam został wręcz z dnia na dzień pozbawiony stołka, na którym nie zależało mu dość mocno. Chciał być Królem, pomóc temu miejscu i zaatakować ludzi, sprawiających problemy od dłuższego czasu, ale czy nadawał się do tego? Kieran, demon cienia i ciemności, nie rozumiał przerażenia wszystkich na te wiadomości. Kim niby był ten smok, sprawiając takie obawy samym swoim imieniem? Był młodym i znudzonym dzieckiem, które chciało zmieniać świat, zwłaszcza, że liczył przeszło sto lat i ciężko znaleźć mu było interesujące zajęcia, a tyle jeszcze przed nim. Nigdy nie słyszał o jakimś Ezrnonie, może to bohater z dawnych czasów? Przynajmniej tak myślał, dopóki nie zobaczył go na żywo.
_____Demony cienia posiadały pewną przykrą przypadłość. W świecie zmiennokształtnych istot, zawsze widziały cień odpowiadający prawdziwej formie, nawet jeśli reszta widziała normalne odbicie – dla nich zawsze pojawiała się realna i rzeczywista forma. Niczym przeciwieństwo iluzji, dostrzegały prawdę. Jasnowłosy demon, cieszył się, że posiadał kaptur, który zakrywał jego twarzy, bo to co zobaczył w cieniu stojącego kilka metrów dalej smoka go przeraziło. Stał koło Generała Południa, ale Olgron w żaden sposób mu nie dorównywał. Jakby trafiony błyskawicą zrozumiał przerażenie tych, którzy zaszli mu za skórę w przeszłości i do tej pory bali się wymawiać jego imię w myśli, że może ich jakoś usłyszeć. W końcu imię demona posiada w sobie moc. Teraz jednak, gdy stał przed nim, z wyciągniętą dłonią na znak przyjaznego przywitania, mógł tylko wyciągnąć dłoń i złapać za nią.
– Kieran. – przedstawił się czując jak smok ściska jego rękę. – Miło mi Pana poznać.
– Hm. – wyszło z ust Ez’a, który po uścisku ręki zabrał ją i spojrzał na Olgrona. – Demon ciemności? Oni zgodzili się występować w zawodach, dlaczego?
– Nic nie można przed tobą ukryć. – zaśmiał się głośno czerwonowłosy lew. – Kieran jest bardzo niezainteresowany niczym, ale ma też mnóstwo Many i idealnie sprawdzi się, aby przejść przez mgłę w Zakazanym Lesie.
– Dziecko. Po co chciałeś zostać Królem? – spytał krzyżując ramiona na piersi. – Rządzenie to nic fajnego.
– A Pan?
_____Podniósł wzrok i dwa złote spojrzenia spotkały się ze sobą. Ezrnon dostrzegł w chłopaku coś większego i gorętszego niż „brak zainteresowania”. Uśmiechnął się lekko. Dostrzegał, że młodszy demon miał jakiś cel, a smok lubił takich ludzi. Młodych i mających jakiś cel w życiu. Soru był trochę taki. Poza tym.. Król potrzebował bliskich namiestników i Ministrów, którzy wykonują robotę za niego. Ez natomiast… będzie wymagał ich więcej niż zwykle do przetrwania na swojej posadzie. Może właśnie znalazł kogoś idealnego na to miejsce?
– Wydaje mi się, że Ez siadający na tronie to będzie swojego rodzaju zwrot wydarzeń dla ludzi. – odezwał się Olgron skupiając na sobie spojrzenia obojga. – Mówię prawdę. Ez był kiedyś puntem kultu wśród ludzi. Chociaż to było bardzo dawno temu.
– Jestem ciekawy jakie teraz bajki opowiadają. – zaśmiał się wspominając czas, kiedy stał się demonem. – Może jutro się dowiem?
– Może. – czerwony gigant wzruszył ramionami. – A teraz chodźmy pić.
– A, czekaj. – Ez powstrzymał go i odwrócił się do młodziaka. – Jestem leniem, ale Król musi być zdolny bronić kraj. Ludzcy bohaterowie to idealny przykład tego, że coś trzeba zmienić.
_____Czy to była odpowiedź na pytanie Kierana? Nie do końca, ale pobudziła wyobraźnię chłopaka, który szukając w swojej głowie jakiś informacji zaczął tworzyć fantazje. Gdy następnego dnia zobaczył więc ponad sto ludzkich bohaterów, ubranych w zbroję z magiczną bronią w ręku. Zaczął się zastanawiać jak Ezrnon zamierza z nimi wygrać będąc ich jedynym przeciwnikiem. Zwłaszcza, że w tym momencie wszedł na arenę… ziewając, wyraźnie zmęczony czymś. Jasnowłosy demon obejrzał się przez ramię na leżące za nim Olgrona. Ten gigant umierał wyraźnie, struty poprzedniego dnia dużą dawną alkoholu. Widać naprawdę popili mocno.
_____Ciemnowłosy, ziewający demon nie wydawał się wielkim przeciwnikiem dla grupy bohaterów, która zdecydowanie czuła, że to wyzwanie było bardzo proste. Niektórzy z nich wątpili, uważając, że to na pewno swego rodzaju pułapka, bo jednak pojedynczy demon był zbyt wyluzowany stając przed nimi. Żadne z nich nie należało do głównej rodziny, nie było idealnym i doskonałym bohaterem, ale przyszli tutaj niszczyć zło zanim nowy Król Demonów się narodzi. Zdobycie doświadczenia przyda im się na przyszłość. Cisze i narastające napięcie między przeciwnikiem, a nimi przerwał krzyk jednego z bohaterów.
– AH! To ty z wczoraj! – głos należał do czerwonowłosego bohatera posługującego się mieczem i magią ognia. Posiadał dwa talenty, które rozwijał i był znany wśród swoich kolegów. Zaskoczenie i lekkie przerażenie w głosie nie należało do jego charakteru. – Co tutaj robisz?!
– Co? – Smok przestał ziewać i spojrzał skąd dochodził krzyk. Widać twarz zboczonego młodzieńca z wczoraj, skrzywił się lekko i westchnął. – Nie masz prawa się mnie o nic pytać. – następnie podniósł dłoń lekko do góry, a między jego opuszkami palców pojawiły się magiczne kręgi. – Załatwmy to szybko. Chcę iść spać.
_____Zanim zdążyli zareagować na jego słowa, spośród setki ludzi, niektórzy zaczęli unosić się w powietrze, otoczeni zieloną barierą. Gdy znaleźli się wystarczająco wysoko, bez słowa i czy ruchu ze strony przeciwnika, każdy z nich rozpoczął wydawać ze swojego gardła przeraźliwe krzyki, które doprowadzały innych o dreszcze na plecach. Dopiero po kilku sekundach, niektórzy wyrwali się z transu rozpoczynając atak w kierunku Ezrnona. Widząc, że biegną w jego stronę, machnął dłonią stawiając swojego rodzaju ścianę między nimi. Kolejny rodzaj tarczy, lecz dla niektórych z obecnych bohaterów wydawał się on znajomy. Znali to zaklęcie. Należało do pewnej ważnej osoby. Jednego z pierwszych istniejących zabójców Króla Demonów. Magia podarowana mu bezpośrednio przez błogosławieństwo od Boga. Widząc to, niektórzy padli na kolana cały czas słysząc krzyki kolegów zamkniętych w kulach. Darli się niczym obierani na żywca ze skóry, ale działo się z nimi coś o wiele gorszego.
– Wyrywa z nich magię. – odezwała się kobieta, wpatrując się w arenę z uśmiechem na twarzy. Gdy służąca spojrzała na nią z pytającym spojrzeniem, ciemnoskóra piękność tylko pokiwała głową. – Nie przejmuj się mną. Dawno nie widziałam, żeby wujek używał magii.
– Wiesz kim on jest?
_____Z cienia pomieszczenia wyszła zakapturzona postać, wbijając sztylety w skąpo ubraną kobietę. Służąca widząc to, od razu stanęła między nimi, jakby swoim ciałem miała zasłonić nadchodzący atak. Kobieta poprawiła swoje długie białe włosy do tyłu i ze spokojnym uśmiechem na twarzy stanęła przed zakapturzoną postacią. Nie zdążyła jednak odpowiedzieć zanim ktoś odciął głowę przybyszowi. Z brudnym od krwi sztyletem, z cienia wyłonił się Kieran.
– Też poznałbym odpowiedź na to pytanie. – strzepnął krew z ostrza i je schował. Po czym ukłonił się lekko. – Witam Księżniczkę Annon.
– Nie musiałeś go zabijać. Ten człowiek nic by mi nie zrobił. – zaśmiała się lekko. – Wujek jest Smokiem, który żyje za długo, aby pamiętać swój początek, ale wydaje mi się, że z pamięci tego człowieka dowiesz się więcej.
_____Dłonią wskazała na zaskoczoną głowę, leżącą martwą na marmurowej posadzce. Demony cienia umiały grzebać w głowie, w końcu to był rodzaj magii, prawda? Nie specjalizowały się w tym, ale Kieran może poznać w ten sposób jakieś odpowiedzi na swoje pytania, bo nikt nie chce udzielić mu ich wprost. A może nie mogą? Z tym pytaniem w głowie spojrzał na przyszłą Panią Generał, która tylko posłała mu kolejny uśmiech po czym odwróciła się i poszła głębiej, w stronę swojego ojca. Demon cienia podniósł głowę zmarłego i zaczął w niej szukać swoich odpowiedzi.

_____Wchłanianie do ciała mocy, która raz została oddzielona, aby stać się samodzielną nie było wcale tak łatwe jak wydawało się w teorii. Cały dzień, aż do nocy spędził zabijając i wyrywając swoje moce z ludzi, którzy mieli bardzo mały procent całości. Gdy nadeszła noc, Ez chciał przestać. Miał wyraźnie dosyć. Zresztą to nie było miłe przedstawienie do oglądania, a raczej czysta rzeź na bohaterach, chcących nabyć doświadczenia w walce. Przez pewien moment smok chciał rzucić to wszystko w cholerę i położyć się, gdzie stał, aby pójść spać, ale przyjaciel wyperswadował mu ten pomysł z głowy narzekając na możliwe niebezpieczeństwa. Koniec końców usiadł, gdzie stał, na przyniesionym krześle, rozmawiając z generałem i jego następczynią. Proces prawie automatycznie dział się w tle ich śmiechów, aż nadszedł kolejny dzień, a noc się skończyła. Wtedy też, smok zbliżając się do końca spotkał się z czymś niespotykanym.
_____Z cienia pod jego stopami wyleciał sztylet, który został sprawnie ominięty przez demona, który był czując cały czas przepływ całej magii w okolicy spokojnie wyłapałby, że ktoś czai się w ukryciu. Zresztą… w tej magii czuł swoją moc, a to potrafił zauważyć z większej odległości. Sięgnął więc i włożył własną dłoń w ciemności łapiąc za coś i wyciągając to przez większego problemu, chociaż osoba, której ramie wystawało z cienia starała się sprzeciwić. Nie posiadała potrzebnej do tego siły, lecz niczym sprawa życia lub śmieci – próbowała dalej. Ez nie mając chęci na zabawę, jednym ruchem wyciągnął człowieka i odrzucił go na bok. Ten upadł na plecy, zupełnie nie przygotowany na taki obrót wydarzeń. Zaskoczony patrzył w niebo, dopiero po chwili wstając, kaszląc i krzywiąc się z bólu. Demon nie zamierzał czekać za długo na rozwój wydarzeń, chwytając za rzucony wcześniej sztylet i oddając go w posiadanie bohatera, rzucając lekko. Ostrze przebijając od tyłu klatkę piersiową ledwo ominęło kręgosłup i serce trafiając w nikłą przestrzeń między nimi powodując rozlew krwi. Zapewne została naruszona, któraś z głównych żył lub tętnic. Ezowi nie chciało się sprawdzać. Skupił się na zakończeniu wchłaniania dalej mocy pozostałych kilku jednostek w akompaniamencie kolejnych krzyków i jęków bólu. Podrapał się po głowie wzdychając lekko. Nie był sadystą, aby lubować się w agonii innych… Zastanawiał się co z tym zrobić, gdy usłyszał słowa ze strony nowo przybyłego.
– Nie możecie tak postępować! – wycedził przez ściśnięte zęby. – Za kogo ty się masz?
– Nazywacie go Świętym Smokiem.
_____Głos należał do Kierana, który spokojnym krokiem szedł w ich stronę, wchodząc bez zawahania czy strachu, który widniał w jego oczach, na arenę. Ciemny płaszcz zakrywający całe ciało demona nie pozwalał jego jasnej skórze na żaden kontakt ze słońcem. Znajdując się bardzo blisko, leżący i ciężko ranny bohater zaciskając szczękę, w końcu postanowił przemówić.
– Co ty niby pleciesz?! – kipiał wręcz wściekłością, kurczowo trzymając się za ranę, z której ciekła strużka krwi. – Święty Smok zmarł wieku temu!
_____Rogaty demon westchnął tylko na te słowa, przestał przejmować się umierającym, wzrok kierując na stojącego z boku, nie zainteresowanego Ezrnona. Jego luźna postawa, czystość nieskażona brudem, krwią i śmiercią, która ich otaczała wydawała się nadzwyczaj dziwna. Nie było widać po nim, że właśnie zmasakrował setki ludzi. Ten jednak sposób bycia bardzo mu odpowiadał. Zwłaszcza leniwe spojrzenie kryjące inteligentne oczy, wiedzące dokładnie co się dzieje i zamierza wydarzyć. Kieran więc nie ukrywając nic więcej wyciągnął z czarne płaszcza uciętą głowę, która lekkim ruchem rzucił między dwójkę mężczyzn. Nie za blisko żadnego z nich.
– Według legend ludzi, Święty Smok zbuntował się ponad pięćset lat temu. – gniew bohatera utrzymywał się cały czas, ale brwi smoka uniosły się lekko do góry. Na tyle mało, że ciężko byłoby to zauważyć. Biały demon czuł jednak lekki ruch Many towarzyszący temu ruchowi, więc zaczął mówić dalej. – Ponieważ ludzie przestali zabijać demony, ponieważ zaczęli zajmować się wojną miedzy sobą, ponieważ zboczyli ze ścieżki świętości. – westchnął. – Mają tak wiele legend i przypuszczeń, że koniec końców nie wiadomo co faktycznie jest prawdą. Co się faktycznie wydarzyło?
_____To pytanie było skierowane do ciemnowłosego słuchacza, który podrapał się lekko po poliku z nikłym uśmiechem. Czy zamierzał odpowiedzieć mu na to pytanie? Przy tym jednym bohaterze, którego zamierzał zostawić do wolnego umierania… a może zostanie uratowany przez swoich kolegów ukrywających się w cieniu. Tych mądrzejszych. Ciekawskie spojrzenie Kierana wbijało się w jego twarz, więc chyba nie mógł zaprzeczyć i zbyć całości… Pewnie widział też jego portrety w głowie tego zmarłego. No nic, wystarczyło powiedzieć prawdę, co nie?
– Znudziłem się. – zaśmiał się lekko, a pewnym ton głosu zjeżył obydwu skórę. Bohater czując niesamowity strach, tak samo Kieran. Ez jego kontynuował. – Mana zaczęła napływać do mojego legowiska i się obudziłem.
_____Dla smoka pożądającego snu ponad wszystko istota utraty jedynego miejsca, w którym mógł to robić w spokoju była straszną stratą. Zwłaszcza, że jako praktycznie istota stworzona głównie z magii, był twardo odcięty w miejscu nazwanym ziemią świętą. Bronił swojego legowiska uważając je za swoje miejsce. Gdy tylko opuścił wtedy jaskinię, przechodząc przez pasmo górskie, które zajmował… zobaczył co zrobili ludzie. Stworzyli twierdzę, magiczne miasto mające za zadanie dwie rzeczy – być obiektem kultu, swego rodzaju stolicą oraz kumulować moce magiczne, naturalnie nie przeznaczone ludziom. Niedostępne i zakazane. Wściekł się, zniszczył pół miasta na swojej drodze i odleciał pozostawiając puste legowisko. Dlaczego później stał się demonem… O tym nie chciał teraz myśleć. Zwłaszcza gdy nie znajdował się już na gorącej pustyni, w gorącym słońcu, a opierając się o parapet oka patrząc na księżyc. Nie było dzisiaj pełni, lecz jego połowiczna forma była idealnie widoczna.  Trochę zmęczył się przez dwa dni ciągłe zabijania i wchłaniania z powrotem własnej magii. Na jego twarzy zagościł kpiący uśmiech. W końcu, po połowie tysiąclecia, zachowywał się jak faktyczny demon… zabierał własne prezenty w najgorszy możliwy sposób. Karając ludzi za coś o czym tylko on wiedział z żyjących.
_____Upewniając się, że nie obudzi Soru, śpiącego smacznie w łóżku, zawiniętego niczym jakiś kokon w pościel, pogłaskał go lekko od razu czując rozgrzewającą się skórę dłoni. Kto by pomyślał, że pustynne słońce pozostawiło jego skórę zimniejszą od demona z północy? Ez cały czas nie wiedział co to za uczucie, które rozchodzi się pod koniuszkami palców, ale uspokajało jego nerwy, odstawiało złe myśli na bok i to się dla niego teraz liczyło. Nie położył się jednak koło generała. Siedział i wpatrywał się w śpiącą twarz, która nad ranem zaczęła się przebudzać, spotykając się od razu z jego uśmiechem.
– Dzień dobry. – uśmiechnął się miło. – Coś się działo jak mnie nie było? – spytał spokojnie, kładąc lekko dłoń na twarzy ledwo obudzonego demona i zgarniając jego włosy na bok, następnie zsuwając rękę niżej, odsłaniając kawałek skóry i widząc swój znikający ślad dodał. – Wróciłem o czasie.

_____Oglądanie śpiącego demona mogłoby stać się jego rozrywką, gdyby nie fakt, że najchętniej także by spał. Najlepiej z tym małym grzejnikiem w swoich objęciach, bo nieważne co, to nie było wytłumaczalne, dlaczego Soru był taki ciepły. Poprzez sam dotyk dostarcz także jego zimnej skórze dużo ciepła. Jak można było się spodziewać, powitany uściskiem zaraz po przebudzeniu, smok nie zamierzał narzekać na takie „dzień dobry”. Sam zdecydowanie go potrzebował, specjalnie przez fakt, że wszystkie swoje dni na wyjeździe spędził na zabijaniu innych. Pozytywny emocji miał w deficycie, a takie uczucie, że miał gdzie wrócić… było niezastąpione. Do tej pory w końcu nie posiadał miejsca, które mógł uważać za faktyczny dom. Posiadał ludzi, którzy zawsze przywitają go tak ciepło, ale często nie czuł się częścią ich życia, a raczej epizodem. Miał też swoje leża, gdzie czekały na niego stworzone demony, swego rodzaju dzieci, które przywołał na świat. Nadal jednak, nie uznawał ich całkiem za rodzinę. Nie wypełniały pustki w sercu. Może przez fakt, że dawały mu spokoju ducha i snu jak Soru, znajdujący się w jego objęciach?
– A jesteś wstanie mi poświęcić dzisiejszy dzień, żebym się wyspał?
_____Odpowiedział z uśmiechem, chociaż w oczach zastanawiał się nad opcją czy faktycznie ma siły posunąć to jakoś daleko i wiedział, że będzie ciężko. Jednak… Sen był dla niego ważniejszy od seksu, nawet jeśli czynności bardzo lubił. Dostając jednak odpowiedź na jego zaczepki, zdziwił się w sercu, czyżby ktoś podmienił jego pracoholicznego generała na kogoś innego? Nie zamierzał jednak w żaden sposób marudzić, najchętniej prześpi cały dzień. Już pomijając zaczepne dotknięcie ust, które w głębi zachęciło go do zrobienia czegoś więcej niż miał w planach. Może dlatego, że Soru był teraz bardzo uroczy? Czy powinien wyjeżdżać częściej, na kilka dni, żeby go takiego mieć cały czas? Wypuścił go z ramion, które trzymały go lekko, śmiejąc się w sercu na scenkę, która nastąpiła. Widać, że jasnowłosy nie był zadowolony, że ktoś im przerywa. O wiele bardziej niż on. Smok słuchał uważnie rozmowy, która docierała do niego bardzo wyraźnie, bo jednak z samej ciekawości postanowił podsłuchiwać. Służba odpowiedziała zwykle od razu i nigdy nie pytała czy może wejść do środka. Nawet jego bliscy współpracownicy nigdy nie wchodzili, stojąc w drzwiach najwyżej. Przynajmniej do tej pory nic takiego się nie stało. I słysząc rozmowę… chyba czuł, że polubi tą kobietę. Chociażby dlatego, że mogła teoretycznie skrzywdzić siostrę Soruuna, co było mu na rękę, a przy okazji jego ręce byłyby czyste.
_____Widząc jego wzrok, kiedy mówił mu, że „należy do niego”, w smoku, a dokładniej, w jego mózgu, jakby coś przeskoczyło. Jakby chciał sprawdzić czy faktycznie to prawda, a może chodziło o zwyczajnie zaznaczenie terenu? W końcu jako smok, nie posiadali terytorium jakie kontrolowali, a skarby, które zbierali. Zanim jednak zaczął poskładać sobie te wszystkie myśli – demon wrócił na jego kolana i pocałował go, a on, jak na mężczyznę przystało, nie odmawiał. Położył dłoń na plecach, poniżej łopatek, przechylając się do przodu, zmuszając przy okazji ciało mniejszego mężczyzny do oparcia się o tą dłoń, gdy pogłębił ich pocałunek. Przerywając go dopiero po chwili, a odsuwając się zobaczył jak jasna skóra twarzy nabrała różowego koloru.
– Ja też się cieszę, że wróciłem. – słowa uderzyły o łapiące powietrze rozchylone usta Soru. – Chyba wypadałoby się umyć przed pójściem spać, prawda?
_____Prawdopodobnie lekko skołowany, demon tylko pokiwał lekko głową, w odpowiedzi, widząc w jego oczach, że właśnie takiej odpowiedzi chce Ez. Odpowiedział uśmiechem zadowolenia i natychmiast wstał na równe nogi, przysuwając generała do siebie. Przedramieniem oraz dłonią trzymał tyłek jasnowłosego w powietrzu, drugą dłonią cały czas mając na jego plecach. W jego głowie bowiem był pomysł, który właśnie zamierzał zrealizować. Wiedział, że łazienka znajdowała się tuż obok, ale zamierzał wybrać się do innej. Otworzył więc portal, po którego drugiej stronie widać było jasnoniebieskie ściany wykonane z kryształu lub lodu, a pośrodku znajdowało się zagłębione pełne parującej wody. Przeszedł przez wrota, gdzie bez niczyjej obecności, na pewno będzie mógł więcej niż z zestresowanym Soru, który mówiłby, że raz ktoś może wejść do łaźni. Ezrnon, bez większych ogródek, w ciuchach, wszedł do wody z demonem na rękach, jakby nie miał zamiaru go puszczać. Dopiero, zanurzony w gorącej wodzie, usiadł na swego rodzaju siedzisku, w wodzie sięgającej torsu, z niebieskookim na kolanach.
– Jesteśmy u mnie w leżu, spokojnie. – jego ręce, które nie musiały już podtrzymywać lekkiego ciała, złapały za luźne ubranie, piżamę, przylegającą teraz do piersi i szybkim ruchem pozbył się jej. – Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci temperatura wody.
_____Odrzucił materiał na bok, wracając dłońmi na rozgrzane i gorące ciało. Znajdowali się w dość dużej wannie, długościowo dającej miejsce, aby Ez mógł zmieścić się nawet dwa razy. Oznaczało to, że mieli miejsce, aby zrobić nawet coś więcej. Na razie jednak podróżujące palce zapoznawały się z ciałem, które nie powinno mieć żadnych zmian według wcześniejszych słów Soru. Smok jednak chciał sam się o tym przekonać. Kciukami mając pewną przyjemność z drażnienia sutków, które pod wpływem zderzanie z zimnym powietrzem ukazywały wyraźnie swoją obecność. Nie zamierzał pozwolić, aby oddychające ciężko usta jasnowłosego pozostały bez towarzystwa, zatapiając się w niej i połykając każdy wydający z siebie dźwięk, w namiętnym pocałunku. Powoli poprzestając swojej zabawy i schodząc niżej, pod wodę, do spodni, które mokre i przylegające do ciała nie stanowiły jednak wyzwania dla sprawnych rąk, szybko zanurzonych pod materiale, spoczywając bezpośrednio na pośladkach demona. Z każdym ruchem głaszcząc i pieszcząc mięśnie, powoli zbliżając się do tego co znajdowało się pomiędzy nimi.
– Bawiłeś się beze mnie? – spytał między pocałunkami, z zawadiackim uśmiechem, po czym wsunął palce między półkule – Czy może czekałeś na mnie, żebym się tobą zajął?
_____Dostając odpowiedź uśmiechnął się lekko i delikatnie ugryzł, czerwoną i wypełnioną krwią dolną wargę, zaraz potem wsuwając swój język do uchylonych ust demona, kontynuując zachłanny pocałunek. Jego dłonie natomiast, wiedząc, że nie są wstanie od tak sprawdzić gorącego wnętrza, stworzyły między opuszkami mały krąg magiczny, z którego wylała się na dłoń zimna maź, która szybko rozprowadził po swoich palcach obu dłoni, zaraz potem zaczynając bawić się czekającym na niego miejscem. Sprawdzając okolicę, masując i zataczając kręgi, aż w końcu dwa palce, po jednym z obu dłoni, wsunęły się do środka, od razu wychodząc i powoli zanurzając się ponownie.

_____W kącie jego myśli walała się bezwiednie myśl, że jego Generał świetnie się bawił z kimś podczas jego nieobecności. Logika nakazywała mu pozbyć się takiej myśli, bo jednak zwykle o zdradzie myślą ludzie, którzy jako pierwsi są do tego zdolni, a Ez nie należał do osób robiących coś takiego. Był za stary, żeby nie pilnować swojego penisa i słuchać dramy po godzinach. Sen był ważniejszy. Nadal… gdzieś w kącikach, uderzając o inne znane mu fakty, przypominała o swoim istnieniu. Soru musiał kontynuować swoją rodzinę, bo jednak Północ przekazywała fotel z demona na demona i to koniecznie tego Iluzji, a zupełnie bezużyteczna siostra Soru nim nie była. Ciężko więc było nawet mówić o tym, żeby jej dziecko mogło przejąć ster. Nie miał narzeczonej… chyba. Ezrnon nie miał pojęcia, nawet jeśli istniała, a mając teraz język w ustach Soruuna nie zamierzał pytać, zbyt skupiony na wydobywaniu kolejnych jęków i dźwięk przyjemności z nabrzmiałych od zabawy warg. Może stąd właśnie, gdy przerwali pocałunek i zadał pytanie – niezależnie od odpowiedzi, mógł być mocno niezadowolony lub w siódmym niebie.
_____Uśmiech gościł na jego twarzy. Jak mógłby nie, kiedy Soru był taki uroczy w swoim zachowaniu? Już pomijając fakt, że łechtał jego ego w dobry sposób, taki, który chciał mu pokazać, że podjął dobrą decyzję wstrzymując się od robienia czegokolwiek. Ezrnon był przekonany, że na tym etapie Soru spokojnie poradziłby sobie z wyobraźnią i własnymi palcami, gdy jednak z nim skończy, na pewno będzie potrzebował dobre kochanka, gdyby go nie było w pobliżu. Cóż, smok nie zamierzał nigdy znikać więc to nie będzie problem prawda? Na tą chwilę jednak demon poczuł niedopartą ochotę, aby zobaczyć, jak generał zaspokaja samego siebie z fantazjami w swojej głowie. Jakby w odpowiedzi na to co działo się w jego głowie, rozpoczął bardziej intensywną pracę swoimi palcami. Nie tylko pieszcząc od środka, lecz także od zewnątrz. Wolne kciuki pozostawione same sobie gładziły skórę, tylko po to, żeby zejść niżej, zbliżając kolejne opuszki do zanurzenia się w gorącym i drżącym ciele. Cichy pomruk zadowolenia, który wydobył się spomiędzy jego warg był uznaniem do pracy Soru, który podróżując językiem i zębami po jego skórze znaczył swój teren. Co prawda Smok nie widział jego oczu, ale mógł założyć się, że myślał o tym jak kilka dni był poza jego kontrolą i nie wiadomo z kim i jak spędził ten czas. Nie przeszkadzała mu taka zazdrość. Była urocza… podniecająca i gorąca. Może stąd ruch dwóch palców stał się ruchem trzech. Upewniając się, że cały czas jest tam na niego miejsce. W końcu wchodząc w demona od tyłu zamierzał go wypełnić tak dokładnie jak tylko się dało. Słysząc pytanie o to, czy może powinien się nim zająć, wsunął swoje palce do końca możliwości zahaczając wyraźnie o punkt przyjemności Soru. Już wcześniej wiedział, gdzie jest, znalezienie go teraz nie było problemem.  
– Nie ma takiej potrzeby. – wydał niskim tonem. – Zaraz kończymy. – zaśmiał się i ucałował policzek zaskoczonego demona. – Pamiętasz? Mieliśmy iść spać.
_____Wiedział, że jasnowłosy na pewno nie dowierza w te słowa, dlatego że zabrał swoje dłonie pozostawiając je na pośladkach demona i cały czas masując je lekko. Świetnie się przed chwilą bawili, nie chciał tego kończyć od tak. Prawda jednak była taka, że Ez był dość poważnie zmęczony. Głównie przez wchłonięcie magii, której pozbył się kiedyś. Musiał ją na nowo zrobić swoją więc był lekko letargiczny, jak człowiek po zjedzeniu dużego posiłku. Z jednej strony chętnie by kontynuował, ale wiedział, że mając przed sobą generała gotowego na przyjęcie jakiejś części jego… nie skończą na jednym razie. Smok nie powstrzyma się nawet po dwóch, dopiero po trzech będzie mógł zacząć negocjacje. Czy mogli więc zacząć teraz w wannie? Nie do końca. Mając w głowie także fantazję sprzed chwili, aby zaobserwować Soru robiącego sobie dobrze, czuł coraz większą ochotę pozostawić go takiego – gorącego, pobudzone i niezaspokojonego. Czyżby taka scena nie była idealną pobudką dla smoka po kilku godzinach spędzonych w krainie snów? Niczym połączenie jego dwóch ulubionych rzeczy.
– Czas na nas. – rzucił i łapiąc siedzącego na nim Soru, podniósł się do góry. Mając teraz go w swoich objęciach jak poprzednio, wyszeptał niskim głosem do ucha. – Musimy przenieść się do łóżka.
_____Nie przejmował się kapiącą wodą, która w zetknięciu z zimnym powietrzem bardzo szybko mogła ich ochłodzić. Jako że w zamiarze miał dość długo pobawić się kosztem Generała – zatrzymał ciepło przy nich niczym w bańce, lecz wysuszył przy okazji trochę ich samych. Nie mógł pozostawić swojego, szybko chłodzącego się ciała i drobniejsze ciała Soru, w zimnym północnym powietrzu, kapiące wodą. Nawet gorącą. Następnie, z nadal lekko mokrymi ciuchami otworzył portal znaleźli się z powrotem w sypialni Generała, która nie zmieniła się za mocno podczas ich nieobecności. Pozbył się mokrych ciuchów rzucając je na podłogę i wchodząc pod kołdrę przytulił się do Soru, zamykając go w swoich objęciach i całując intensywnie. Przez rozchylone usta dostaje się do środka tylko po to, aby po chwili przyjemności skończyć i z uśmiechem, zadowolony położyć podbródek na głowie demona dodając na dobranoc.
– Zawsze możesz mnie miło obudzić za kilka godzin.

_____Pobudka po kilku godzinach snu dała mu więcej energii, głównie przez fakt, że udało mu się „przetrawić” większość zgromadzonej mocy magicznej. Myśl, iż wśród ludzi panował teraz chaos i niepokój sprawiała, że kąciki ust wędrowały mu do góry. Miał jednak na względzie to, że zostawił Soru z problemem, a demon na pewno tego nie traktuje tak jak on, który takie sprawy potrafił dość łatwo rozwiązać. Jako coś zimnokrwistego co nie potrafi utrzymać własnej temperatury – wystarczyło tylko obniżyć swoją temperaturę i problem by zniknął. Czy generał tak potrafił? Raczej nie… Ale zawsze mógł użyć magii krwi! Tylko czy ją znał… Ezrnon w takim momentach dowiadywał się jak stary jest. Wlepił spojrzenie w krzywą minę Soru, który od razu opuścił pomieszczenie. Był zły. Widział to. Czy zamierzał jakoś padać na kolana, aby przepraszać go za to? Nie. Dla smoków spełnianie swojej potrzeby, tej napędzającą wieczny głód było priorytetem w każdej sytuacji. Nie zamierzał mieć wyrzutów sumienia z powodu pójścia spać.
_____Jako że był sam i nie zamierzał się podnosić z łóżku, woląc odwrócić się na drugą stronę aniżeli iść coś jeść. Bądź co bądź – nie musiał spożywać posiłków, po co robić coś bezsensownego i opuszczać wygodne i rozgrzane miejsce. Co prawda nie był wstanie zasnąć dostając mnóstwo bodźców z zewnątrz, ale zamknął oczy i zmarszczył lekko brwi wyczuwając pewną nieregularność w przepływie Many. Podążając tropem dziwnego i chwiejnego magicznego śladu doszedł do wydarzenia, które prawdopodobnie można nazwać zadowalaniem samego siebie. Oglądał całe przedstawienie na tyle na ile był wstanie przeczytać fluktuacja energii w powietrzu. Powtarzanie tego wydarzenia w głowie przez dłuższą chwilę zapewniło mu dawkę dobrego humoru. Czy zamierzał poinformować Soru, że wie o tym? Nie. Oszczędzi mu takich informacji, bo jeszcze nigdy nie będzie robić czegoś takiego w jego obecności, a ciemnowłosy jednak chciałby zobaczyć powtórkę z wydarzenia. Najlepiej przed swoimi oczami.
_____Wyszedł z sypialni, ziewając cicho i mrugając kilka razy, aby ogarnąć, że trzeba coś zrobić. Było już ciemno, ale znowu – na północy dzień nie był najdłuższy. Zwłaszcza gdy słońce chowało się za spiczastymi górami. Skierował się do jadalni, miejsca, gdzie ostatnio dostał coś do jedzenia. Otworzył solidne drzwi, które przy nim stawały się mniejsze i wątłe w budowie. W pomieszczeniu znajdowała się jedna osoba. Kobieta, które smok nigdy nie widział.
– My się chyba nie znamy? – Rzucił z uśmiechem zamykając za sobą drzwi i podchodząc do stolika. – Ezrnon, miło poznać.
_____Siadając koło demonicy pijącej alkohol gestem ręki przywołał do siebie służącą, która podbiegła z coraz bardziej pogodną miną. Odebrała od niego zamówienie, po czym zadowolona ze spotkania smoka ruszyła do kuchni.
- Czyli to ty jesteś tym sławnym Ezrnonem? Soru lubi o tobie mówić. - zaśmiała się krótko, po czym uniosła kieliszek do góry. - Nushali, przyjaciółka Soruuna. Miło mi w końcu poznać Kandydata.
– No teraz jest obrażony. – zaśmiał się lekko, na wzmiankę o generale. – Był niezadowolony, że wolałem spać po powrocie. W każdym razie, miło dowiedzieć się, że ma przyjaciół. Długo się znacie?
_____W tym momencie do pomieszczenia wróciła demonica z pełną tacą. Zarówno alkohol jak i przystawki do niego. Niestety, smok nie był fanem wpychania w siebie jedzenia, bo wypadało. Pomijając fakt, że sam alkohol także potrafił okazać się świetnym rozwiązaniem…. No i rozwijaczem języków. Specjalnie, gdy twoje możliwości przewyższały te towarzysza zabawy. Teraz była nim Nushali. Cieszyły go, że demon cały czas był otoczony ludźmi. Nawet jeśli mniej lub bardziej byli jego podwładnymi i trudno było mówić o podobnym statusie, to posiadanie czyjegoś serca i prawdziwej lojalności zawsze warte jest więcej niż beznamiętne bycie władcą rejonu.
- Dość długo,  nie od małego, ale wystarczająco długo, by wiedzieć o nim wszystko. Głównie dlatego, że nasi rodzice się znali i byliśmy zmuszeni do siedzenia razem. Narzekać jednak nie mogę, lubię go.
_____Czuł jej wzrok na sobie, jakby szukała dziury w całym albo w nim. Ezrnon był w na tyle dobrym humorze, aby to zignorować. Chociaż miał powoli dosyć idei takiego traktowania jego osoby. Może uśmiechał się i wydawał zupełnie niegroźnym, to z każdym takim zachowaniem ktoś dokładał cegiełkę, aż w końcu wybuchnie.
– Nie zamierzam się z tobą o to bić. – upił łyk wpatrując się w kubek. – Jak chcesz coś powiedzieć to to zrób. – odstawił alkohol i podniósł wzrok gubiąc uśmiech z twarzy. – Jestem dość wyczulony na ciekawskie spojrzenia.
- W to nie wątpię. Po prostu jestem ciekawa, czy Soru ci o mnie mówił. W końcu mam być matką jego dziecka - powiedziała, nie spuszczając wzroku ze Ezrnona, chcąc wiedzieć, jak zareaguje. - Nie zamierzam ci go zabierać, to jest tylko umowa zawarta dawno temu, sama mam kogoś, więc związek z Soru mnie nie interesuje.
_____Oh? Tego się nie spodziewał. Smok przez chwilę zrobił duże oczy, aby chwilę później zaśmiać się lekko pod nosem. Można powiedzieć, że Ezrnon nie myślał, że przyszła matka możliwego dziecka będzie tak ostrożnie sprawdzać jego osobę. Co prawda w pewien, typowy smoczy sposób, uznawał Soru za coś swojego to cały czas mówimy tutaj o żyjącej istocie, która musi mieć potomstwo. No i on sam posiadał syna, który powinien mieć teraz cos koło… 200 lat? Jeśli Ezrnon dobrze pamięta. Nie uczestniczył zbyt dużo w jego życiu, ale chłopak wiedział, gdzie go znaleźć, jeśli zajdzie potrzeba. Poza tym… jego matka na pewno nie puści go samotnie gdziekolwiek na dłużej niż kilka dni. Niestety, jej wieczny głód dotyczył rodziny.
– Zaskoczyłaś mnie. – prychnął i wyprostował plecy spoglądając w śledzącego go oczy kobiety. – Nigdy o tobie nic nie słyszałem i średnio mnie to interesuje, jak mam być szczery. Ty będziesz nosiła to dziecko pod sercem przez miesiące. On musi tylko dostarczyć ci spermy raz czy drugi. – westchnął lekko. – No i sam mam dziecko, to byłaby hipokryzja.
- To dobrze. Byłby problem, gdybyś miał coś przeciwko temu - uśmiechnęła się, spuszczając wzrok na kieliszek, by po chwili wypić jego zawartość. - Zdradzę ci jeszcze, że mężczyzna, którego kocha Soru aktualnie przebywa w górach. Nie wiemy dokładnie, gdzie się ukrywa, ale natrafiliśmy na jego ślad. Zastanawiam się, czy Soruun się ucieszy. Po jego zniknięciu był załamany.
_____Można powiedzieć, że to pierdolenie pijanego demona, albo chciała kogoś zabić i postanowiła go wykorzystać. Prawdopodobnie nie miała nic złego na myśli, ale fakt, że powiedziała mu to prosto w twarz sprawił, że zamierzał coś z tym zrobić. Niestety, seks w sprawie robienia dziecka, bo trzeba, a miłość to dwie różne rzeczy. Jeśli chciała tykać go kijem i sprawdzać granicę to właśnie sprowadziła Armagedon na okolice. Z uśmiechem na ustach spytał o kierunek, bo w końcu z każdej strony były góry. O dziwo, dostał go, podniesioną, chwiejną dłonią. Podziękował i wyszedł. Nie wykonalnym byłoby odczucie gniewu, furii czy zdrady od Ezrnona w tym momencie. Swoje lata sprawiały, że świetnie mógł ukryć zamiary, specjalnie te nieodpowiednie. Kilka sekund po zniknięciu z pomieszczenia na pokrywającym się ciemnością niebie pojawiła się gigantyczna postać przysłaniająca prawie całe niebo. Zebranym w ustach ogniem, wypuszczonym we wskazanym wcześniej kierunku topił lód, góry, wszystko na swojej drodze pozostawiając tylko spalone dziury. Machnięcie ogona zrównało kolejne góry przecinając je, wywołując trzęsienia i wręcz katastrofę tereny, który nie wyglądał jak piękne jasne góry, a zgliszcza. Kreatura, która była zbyt wielka, aby porównać do czegokolwiek, przypominała wielkiego smoka, unoszącego się nad całym zamkiem, miastem, okolicą. Wisząc w powietrzu, ruchy jego skrzydeł rozjuszały jego własne płomienie, które przeżerając się przez kolejne miejsca zaczęły rozprzestrzeń ogień dalej.

_____Zagraniem poniżej pasa było zaatakowanie czegoś co ktoś stara się chronić z powodu własnego gniewu, ale jeśli nie emocje to co takiego sprawia, że jesteśmy sobą? Logiczna i racjonalna cześć mózgu smoka wiedziała, że wraz z unicestwionymi przez żar płomienia szczytami gór, spalonymi drzewami, które pokryte były puchem i zdewastowanym krajobrazem, nie polepsza swojej sytuacji. Właściwie, chyba przez fakt, że Soruun stara się jakoś utrzymać to miejsce, nawet jeśli mieszkańcy są do niego negatywnie nastawieni, powstrzymywał się przez zrównaniem wszystkiego co widział z ziemią. Atakował i burzył tylko jedną stronę, tylko miejsce, gdzie miał siedzieć demon, który podobno posiada serce jego generała. Postępując według bardzo starej zasady, dziecinnej, lecz jak trafnej w tym momencie, ale czy robienie dodatkowych kłopotów i problemów miało sens? Był za stary na niepotrzebne dramy, które odbiorą mu tylko sen. Właściwie… Nie do końca. Piękne drzemki i sny cały czas były jego. Był kandydatem Północy, nawet jeśli biegające tutaj dzieciaki go nie znały, a Himess już dawno nie spotkał się z nim, to jednak każdy rozsądny wie, aby nie rozjuszać smoka. Ten dzieciak miał zbyt posłuszną naturę, a może zwyczajne dawanie dupy komuś innemu uszkodziło mu ten system, który jasno mówił, że jak coś ci się nie podoba – wszyscy muszą o tym wiedzieć. Ez właśnie tego się teraz słuchał. Niczym wielkie dziecko, swoim krzykiem rozwalające otoczenie.
_____Przyglądając się wszystkiemu z góry, jasno widział chaos wśród obywateli, słyszał ich głosy, czuł zmiany w manie, kiedy niektórzy chronili się przed ogniem, a inni próbowali przed głazami oraz wstrząsami. Jak można było się domyślić – nie budowali tutaj struktur, które miały przetrwać trzęsienia ziemi czy zawalenia się całych gór. Takie kataklizmy nie doskwierały nigdy tutejszym mieszkańcom. Jedyne czego im brakowało to jedzenie, ciepło i wiadomości o świecie. Smok cały czas unosząc się w powietrzu, nie wypuścił kolejnej kuli ognia, cały czas starając się namierzyć i znaleźć kogoś w górach. Tego demona. Dodatkowe zniszczenia skończyłyby się wielkimi problemami, których nawet on nie mógłby odczynić jak za dotknięciem różdżki. Niestety, smoki z zasady niszczyły, a nie chroniły i budowały. Czuł zbliżającego się smoka, ale zignorował go, dopóki nie znalazł się tuż przed nim, w momencie, gdy chciał wypuścić następy atak. Znam obie te Many. Himess i Soru. Kliknął w myślach językiem. Normalnie zwyczajnie zabiłby osoby, które wchodzą mu w drogę, lecz ta dwójka niestety, miała większe znaczenie w jego sercu niż zabicie konkretnego demona.
_____Przyjął połączenie telepatyczne od młodego bachora, w pewien sposób ciekawy co zamierza mu powiedzieć. I niestety – Himess nie nauczył się jak zachowywać się naprzeciw silniejszego i wściekłego osobnika. Z każdym słowem tylko sprawiając, że chętnie odrzuciłby ich w bok, jako że stali na drodze do celu.
[Himess, odsuń cię zanim będę musiał tłumaczyć twojej matce, że straciła syna.]
[C-Co masz na myśli?]
[Dokładnie to co słyszysz.] – wypuścił kłąb dymu ze swoich smoczych nozdrzy. Mimo wszystko jego gardło cały czas tworzyło płomienie. – [Od kiedy wchodzisz przed paszczę starszego smoka? Widzę, że śpieszono ci do grobu. Kiedy cię uczyłem takiego zachowania?]
[Nigdy mnie tego nie uczyłeś, ale to co robisz nie ma sensu!] – słychać było w jego tonie, że przez brak zrozumienia zaczyna się irytować. – [Jesteś najmądrzejszym jakiego znam. Nie niszczyłbyś otoczenia, bo tak.]
[Heh. Masz racje, mam powód. Jestem zły.]
_____Himess milczał przez dłuższą chwilę, aż Soru sam postanowił dołączyć się do rozmowy. Ez, więc zakończył ich połączenie, odcinając się od młodszego smoka, na którym leciał teraz generał. Widział jego gniewną minę, ale mógł ją uznać co najwyżej za uroczą, gdyby nie fakt, że samo patrzenie na niego wywoływało większy gniew i niesmak w ustach. Patrzył na jego jasne włosy, które na tej wysokości, przy silnym i ostrym wietrze, rozwiewane były na wszystkie strony. Początkowo gniew, następnie negocjacje, ostatecznie błaganie. Widział to wszystko i odbijało się od niego jak od ściany. Słowa, które nasączone były emocjami nie trafiały do niego, chociaż słyszał je i czuł doskonale. Ezrnon nie był fanem słów. Ludzi i demony tak samo, mówili zawsze co trzeba było, aby wyjść obronną dłonią z niewygodnej sytuacji. Prawdopodobnie Soruun byłby wstanie wyzwać mu dozgonną miłość, której nie czuje, tylko po to, aby przekonać go, że jego serce nie należy do kogoś innego. Otworzył lekko smoczą paszczę, aby wypuścić płomień i skończyć to niezabawne przedstawienie, powstrzymał się jednak widząc jak Himess z podkulonym ogonem zaczyna uciekać mimo sprzeciwów siedzącego na nim Soruuna. To zgubione spojrzenie uciekającego smoka, sprawiło, że Ez zaśmiał się swoim smoczym głosem, rozbrzmiewając na niebie.
– Boisz się. To dobrze. – powiedział, a ciężki głos wielkiej bestii trafiał do uszu każdego w wielkim promieniu. – W końcu się czegoś nauczyłeś. – zgasił płomień w swoim gardle z rozbawieniem w głosie. Trudno było jednak określić, czy było to faktyczne rozbawienie czy gniew, który okrył się śmiechem. – Cały czas to jednak za mało.
_____Ostatnie słowa padły zimno, po czym na około uciekającego smoka z ledwo trzymającym się demonem na plecach, pojawiły się jasnoniebieskie kręgi magiczne, które zamykając ich w sferycznym więzieniu, przeteleportowało z powrotem przed oblicze Ez’a. Sam smok, zmienił się z powrotem w swoją ludzką postać. Przy pomocy magii unosił się w powietrzu nad złapaną dwójką i przysunął się do nich bliżej z kamienną, bez wyrazu twarzą. Zupełnie ignorując obecność Soru, przesunął się do paszczy głowy Himessa i łapiąc za jedną z łusek na jego twarzy, wyrwał ją, powodując mały krzyk ze strony smoka. Łuska prawie od razu zaczęła odrastać. Smoki zawsze tak karały młodsze osobniki, gdy nabroiły. Taki pstryczek w czoło lub uderzenie w tyłek.
– Cały czas się nie uczysz. Od kiedy myślisz, że jesteś wstanie ode mnie uciec? – jego ton wydawał się spokojny. – Udało ci się kiedyś?
– N-nie… – odezwał się, chociaż pewnie chciał przeklinać pod nosem. – Spanikowałem.
– Dobrze, że wiesz. – odpowiedział do smoka i odsunął się od nich, po czym spojrzał w stronę zniszczenie, które wykonał i wypuścił jedną magiczną strzałę jakby strącał paprocha z koszuli. – Dopóki cię widzę, nie jesteś wstanie uciec.
_____Pocisk trafił w wyznaczony mu cel, na co kącik ust Ezrnona drgnął lekko. Nie wiedział czy to on, ale unicestwił wszystko co żyło we wskazanym przez kobietę kierunku. Czy był wśród tego kochanek Soru? Nie wiedział, może nawet nie chciał wiedzieć. Zaspokoił jednak swoją chęć niszczenia, bo jednak gniew był najlepszą odpowiedzią dla smoka. Zgubił ten drobny uśmiech i odwrócił się do Soruuna, jakby dopiero teraz miał czas zająć się nim.
– Chciałeś rozmawiać. – powiedział tonem, który był zupełnie pozbawiony emocji. – Zacznijmy od tego, że nie wiedziałem o tym, że posiadasz kochanka. Nie sądziłem, że jesteś osobą, która oczekuje czułości od kogoś, kiedy jego serce ma już właściciela. – prychnął z lekką pogardą i patrząc na minę demona kliknął językiem. – Nie zrezygnuje z bycia Kandydatem, ale nie zamierzam więcej przebywać w twoim zamku. – ruchem dłoni otworzył portal, za którym była ciemno. Ciężko więc było dowiedzieć się, gdzie faktycznie chciał pójść Ez. – Powiedz tej kurwie, że jak zobaczę ją w mojej okolicy i nie będzie tam, żeby rozłożyć przed tobą nogi, to może spodziewać się, że wsadzę jej w gardło serce jej partnera.
_____Następnie zniknął za portalem, a wraz ze zniknięciem przejścia, magia, która więziła w miejscu Himess oraz Soru, także wyparowała. Smok zaczął na nowo poruszać skrzydłami, żeby utrzymać się w powietrzu, ale westchnął bardzo głośno. Wiedział, że jego wujek jest przewrażliwiony, jeśli chodziło o idee miłości i jeśli usłyszał coś o tym, że Soruun posiada kochanka lub partnera na stałe, mógł poczuć się bardzo zdradzony lub obrażony. Tego nie da się łatwo wytłumaczyć. Specjalnie, gdy Ezrnon mógł dosłownie skreślić z tego powodu Soru w całości. Najpierw jednak postanowił wylądować, aby nie trzymać Generała niepotrzebnie w powietrzu, zwłaszcza patrząc na jego stan psychiczny. Mając go na plecach nie wiedział, czy zacznie płakać, wybuchnie gniewem czy może coś jeszcze innego. Zanim jednak położył łapy na ziemi, postanowił dać dobrą radę.
– Wuj jest przewrażliwiony jeśli chodzi o miłość i zdradę. Będziesz musiał z nim poważnie porozmawiać. - po chwili dodając. - Jak już się uspokoi... za kilka dni?

_____Czerń, w której się znalazł była wszechogarniająca i prawdopodobnie wprowadzający w stan psychozy, gdyby smok nie wiedział, gdzie dokładnie się przeteleportował. Najdalej jak potrafił wymyślić. Bardzo daleko od Północy i zamku Generała. Wpatrywał się w ciemność, którą znał bardzo dobrze. Tak samo jak ciężkie powietrze i gorący oddech wychodzący z jego płuc. Nie tylko za sprawą wściekłości, która w nim malała, kiedy nie widział ani śniegu, ani nie czuł zimnego powietrza uderzającego o skórę. Po chwili, usłyszał kliknięcie, przestrzeń zaczęła się rozświetlać, gdy wysokie ściany ozdobione niczym z sarkofagu zaczęły wypełniać swoje wnęki ogień, którego płomień odbijał się od złotej zawartości, promieniejąc w każdą stronę. W ciągu chwili przed Ezrnonem leżała wielka góra złota, klejnotów, wartościowych przedmiotów, a ściany wykonane z piaskowca dawała informację, gdzie poszedł. Nie odzywając się podszedł spokojnie do góry pieniędzy i usiadł opierając się o nią. Zamknął oczy i wziął głęboki wdech.

Kurwa

Kurwa. Kurwa! KURWA!

…kurwa.

_____Otworzył oczy i ciężko pozbył się powietrza z płuc. Zachował się jak dziecko, które nie dostało czego chciało po raz pierwszy. Bachor. Niedojrzały chuj. Wiedział to wszystko. NAPRAWDĘ. Ale nawet teraz nie wiedział jak inaczej mógłby pozbyć się złości. Nie wchodził w ten układ z miłością w głowie. BA! Nie był zainteresowany ciałem Soru w żaden inny sposób niż ten, który pozwalał mu spać. Chociaż pijany spytał o dziwne rzeczy i czując dziwne, rozgrzewające go, ciepło, dochodzące z ciała Soruuna posunął sprawy dalej to nigdy nie chodziło o tworzenie z tego związku! Był za stary na to, aby obracać w łóżku demona prawie w wieku jego własnego syna… Prychnął pod nosem, a na jego twarzy wraz z małym uśmiechem pojawił się dość samokrytyczne spojrzenie. Musiał pomyśleć. Trochę o tym czego w sumie chciał, bo płynięcie z rzeką przestało być możliwe, gdy własnymi siłami zniszczył jej brzeg.
_____Trzy dni. Dokładnie tyle czasu Ezrnon myślał nad tym czego chce i jak naprawić zniszczenia, które wywołał. Oczywiście, nawet teraz, gdyby cofnąć czas, zniszczyłby je, ale pewnie wcześniej poinformował o tym Generała. Tak, w ramach bycia cywilizowanym demonem, a nie chujem robiącym tylko problemy. Dlatego też, pod odsłoną nocy znalazł się, gdzie się znalazł. Patrzył z góry z lekkim politowaniem na zniszczoną górę, której nie dadzą rady naprawić przywracając do stanu początkowego. Wypalony las, który prawdopodobnie zlicowałby się ze wszystkimi innymi cieniami podczas bezksiężycowego wieczoru. Kilka zniszczonych domów i budynków. Odwrócił się w drugą stronę. W stronę miasta, gdzie zobaczył o wiele więcej zniszczeń budynków, które powoli zaczęły powstawać na nowo. Północ miała materiały? To pytanie przeszło przez głowę smoka, gdy widział ilość kamiennych bloków, które pojawiły się w ciągu trzech dni. Może przerabiają zniszczoną górę na budynki? Była to dobra i mądra strategia. Bycie zbyt wrażliwym w takim sytuacjach miało rację bytu, ponieważ Ez widział wszystko aż nazbyt wyraźnie. Nie mógł przywrócić tego miejsca do idealnego stanu przed zniszczeń. Nie chciał i powodem, który usłyszeliby wszyscy było – to było zbyt męczące, a on, jak można się spodziewać – nie spał od trzech dni. Z jednej strony dręczony ilością rzeczy, które zrzucił na Soru, z drugiej swoimi własnymi uczuciami, z którymi musiał dojść do ładu. Była to prawda, ale wiedział też, że gdyby chciał naprawić zniszczony krajobraz, powstałe budynki zawaliłyby się na nowo.
_____Materia wracająca na swoje miejsce nie zwraca uwagi na nic innego jak dostanie się do swojego początkowego punktu. Ezrnon nie zamierzał więc naprawiać góry, a dać temu miejscu coś lepszego w zamian. Zszedł na ziemię stając na jednej z większych skał i obejrzał okolicę, po czym kiwnął do siebie głową. Był wstanie to zrobić, mały raj w skrajnie zimnym i nieprzystępnym miejscu. Postawił barierę, aby wygłuszyć wszystko co się działo oraz uniemożliwić każdemu przeszkodzenie mu.
_____Gdy skończył, jeszcze przed świtem, stał przy małym ołtarzyku, wykonanym z jego łuski. Pewnie najtwardszego materiału, który był znany. W jego środku pozostawił płomień. Swój płomień, prosto z organu produkującego smoczy ogień. Mniej więcej, będzie dawał ciepło, dopóki Ez żyje, a to pewnie trochę potrwa. Zaśmiał się cicho na tą myśl. Chyba dał sobie powód, żeby pożyć jeszcze trochę. Rozejrzał się po wielkim ogrodzie pełnym magicznych roślin, zawijających się ścieżek i miejsc, gdzie posadził dojrzewające cały rok drzewa owocowe. Błogosławienie kilku hektarów ziemi uszczupliło jego zasoby magii, ale bardziej zmęczony był przez odcięcie fragmentu swojej duszy. Była duża i silna, przestanie boleć po kilku dniach. Musiał chociaż tyle pocierpieć.
_____I gdy stwierdził, że skończył swoją prace i czas zniknąć skąd zobaczył grupę kwiatów. Gatunek nazywany Aniołami. Wielkie białe listki otaczające niebieski środek. Zaparzenie tych białych płatków potrafiło ukoić nerwy i uspokoić demony. Starte na pył i dostarczane z jedzeniem potrafią za to leczyć bezsenność i problemy ze snem. Ezrnon jednak patrząc na nie – przypomniał sobie o tym, że chciałby zobaczyć Soruuna. Może przez nazwę, może przez wygląd. Zebrał kilkanaście sztuk i otworzył portal, przez który zajrzał do sypialni Generała. Nie chciał go obudzić, niech chociaż jeden z nich śpi ten nocy. Początkowo chciał zostać jednego kwiatka na oknie, ale czułby się trochę jak zboczeniec, gdyby to zrobił. Już pomijając, że to nie pierwszy raz, kiedy widzi jak Soru śpi. Kładzie więc pączki na podłodze i za sprawą małego zaklęcia rozmnażają się tworząc dywan. Ciekawe jaką minę zrobi demon, gdy się obudzi. Pewnie uzna to za kolejny problem z jego strony, a może zainteresuje się bardziej kawałkiem ziemi, który nigdy nie zostanie pokryty śniegiem. Kwitnąć i błyszcząc z daleka pośród białych wzgórz.
_____Nie chcąc zostawać ani chwili dłużej, a tym bardziej ingerować w życie Generała, przynajmniej na ten moment, wycofuje się i zamyka portal posyłając ostatnie spojrzenie w stronę śpiącego. Następnie teleportuje się do swojego domu na Północy, gdzie trafia na uradowaną Kouri, która od razu łapie go w uścisk.
– Grzecznie pilnowałam! – rzuca z uśmiechem. – Długo jeszcze zostaniesz tutaj zanim wrócisz do zamku?
– Heh… – widział w jej oczach zwykłą ciekawość, nie miała złych intencji, westchnął ciężko. – Pytanie czy jestem wstanie tam wrócić.
– Dlaczego?
– Powiedzmy, że powiedziałem, że „nie zamierzam wrócić do twojego zamku”. – pogłaskał ducha po jej włosach, gdy posyłała mu spojrzenie pełne dziecięcej niewinności. Pewnie była tak stara jak on, lecz żyła i doświadczała wszystkiego po raz pierwszy. Mogła nie wiedzieć, jak wyglądają relacje między istotami żywymi. – Jeśli rzucasz takie oświadczenie…
– Hmmm. – odchyla głowę bardzo mocno do tyłu. – Czyli wystarczy zmienić ten zamek prawda? Jeśli demony będą inne, pomieszczenia będą inne, budynek będzie inni to dotrzymałeś swojego słowa.
– I jak niby mam coś zmienić w środku jak mnie tam nie ma?
_____Zaśmiał się oczekując kolejnego genialnego i prostego rozwiązania problemu. Kouri nie miała głupiego pomysłu, ale Ezrnon nie wiedział do końca co takiego miałby zmieniać w wiekowym i ważnym zamku bez zgody i informacji dla Soru. W pewien sposób wiedział jakiej zmiany by potrzebował, aby czuć się tam lepiej. Wymienić służbę. Ich zachowanie względem Soruuna było straszne.

_____Kiedy boli się głowa, ostatnie czego potrzebujesz to głośnie dźwięki, słońce wręcz palące twoją skórę, jakbyś stał się wampirem, ból oczu niczym chory na zapalenie spojówki, a. To nie ból głowy, a kac? Cóż. Widocznie Ezrnon cierpi na kaca. Nie po raz pierwszy w swoim życiu, przy czym za każdym razie powodem nie był alkohol, co byłoby wskazane. Oznaczałoby to dobrą imprezę, świetnie wspomnienia, może przyjaciela w łóżku. Tak? Bolała go głowa, mięśnie mówiły, że go nie kochają, a leżał i oddychał tylko tyle ile musiał. Spoczywał więc na swoim łóżku, w lodowej komnacie, na wielkiej pościeli, w którą się zawinął niczym burrito.  Nie spodziewał się gości, nie chciał towarzystwa, potrzebował snu, spokoju i braku bodźców. Czy ktoś go wysłuchał? Nie. Kouri co prawda był wstanie zrobić, że jej obecność była pomijalna, ale z daleko był wstanie wyczuć zbliżającego się Soru. Zmarszczył brwi czując jego manę w powietrzu i.. cieszył się poniekąd, bo był właśnie tym czego potrzebował. Nie mając siły, żeby otworzyć ciężkie powieki, jego inne zmysły pozwalały mu doskonale śledzić co takiego robił, o czym rozmawiał, gdzie zmierzał Generał.
_____Zastanawiał się o co takie spyta, czy przypadkiem nie przyszedł wbić mu noża w plecy za zniszczenie góry. Powiedzmy, że naprawił ten błąd na ile był wstanie, ale znowu… Nie nazwałby tego błędem, kiedy ponownie stając w sytuacji, że dowiaduje się o zaginionym kochanku Soruuna, ponownie niszczy kawałek terenu i widoków z okna. Słysząc jednak pytanie o kwiaty, mógł tylko uśmiechnąć się w sercu i odpowiedzieć pomrukiem, bo jego lenistwo oraz chęć snu nie pozwalała na faktyczną odpowiedź. Nie wykrywał natomiast przeraźliwego gniewu ani do uszu nie dochodziły dźwięki słów, które źle mu się kojarzą. Czuł, że podchodzi bliżej i siada koło niego. Wręcz na wyciągnięcie ręki. Smok aż chciał wiedzieć czy w jego głowie pojawiła się opcja, że go zaatakuje, cały czas zły o fakt, na temat, którego nie porozmawiali. Dostając jednak pytanie, gdzie zwykłe tak lub nie, nie oddałoby jego stanowiska, postanowił w końcu otworzyć usta. Jego głos niski, pomrukujący.
– A opowiesz tą historię od początku czy dostanę tylko zakończenie?
_____Prawda jednak była taka, że po tym jak zszedł z niego gniew bycia oszukanym, tej możliwości zdrady, zainteresował się historią ze strony Soruuna. Może dlatego dał mu w prezencie, prawie wiecznie kwitnący ogród. Blondyn nie zamierzał podzielić się z nim wszystkim, a tylko fragmentem. Czy Ezrnon zamierzał się jednak buntować? Nie, on także nie mówił Sorunowi wszystkiego, a tylko to co powinien wiedzieć w danym momencie. Kiwnął więc głową, chciał usłyszeć chociaż fragment wypowiedziany z ust demona. Nieważne czy historia stanie się jego historią na dobranoc czy początkiem nowego gniewu.
_____Słuchał go uważnie, chłonąc informacje, które otrzymywał. Na początku słysząc określenia pierwszy – zastanawiał się jak wiele ze sobą zrobili. Nawet jeśli Soru był młody to jednak pełnoletni, a przynajmniej jego ciało bardziej nie mogło wydorośleć. Docierał do niego w miarę pozytywny ton, lecz nie zdołał ukryć swojego zagubienia, jakby samotności? Przynajmniej tak to postanowił odbierać. Miłe, lecz stare wspomnienia, które teraz musiał sobie przypomnieć. Opowiadał o motylach w brzuchu… które nigdy nie były dobrym znakiem. Zdenerwowanie powstałe z bycia z kimś? To nie była osoba, która cię ochroni, a przed której gniewem chowasz się w szafie. Nie komentował jednak, ciężko byłoby nazwać to jego historią. Kolejne i kolejne zdania pokazywały Ezrnonowi, że zakochany Soruun nie patrzył na fakty, a na to co chciał. Słowa ukochanego były ważniejsze od prawdy czy logicznych faktów i wniosków. Nie zamierzał jednak krytykować tego. Był taki sam. Mało kto mógł do niego trafić jak na coś postawił, obierając sobie cel. Chyba Generał spokojnie mógł sam to zauważyć.
_____Po raz pierwszy usłyszał jak mógł zginąć poprzedni Generał Północy. Z jego wspomnień wynikało, że nie był to najbardziej pokojowa osoba, a wrogów mogła mieć wszędzie. Fakt jednak, że niejaki Zennach postanowił zniknąć zaraz po pomyślnym zamachu mówił jednoznacznie – jest podejrzany. Zakrycie własnych oczu na to było oznaką dość prawdziwej miłości, co nie podobało się Ezowi. Nie był fanem dzielenia się. Zwłaszcza, że demon mógł cały czas żyć, a on nie czuł, żeby miał w jakikolwiek sposób serce Soru w swoich ramionach. Już pomijając, że trzy dni temu zniszczył górę ze złości.
– Przede wszystkim jestem smokiem, który jest wiecznie głodny snu. – wyszło z jego ust i usiadł. – Stałem się taki, ponieważ przynajmniej tysiąc lat spałem. Głównie za sprawą wielkiego daru jaki podarowałem osobie, która mnie zdradziła. – podpierając się jedną ręką wtopił swoje spojrzenie w demona. – Kochałem ich tyle samo, ile cierpiałem, więc powiedz mi. Gdyby stanął przed tobą, naprawdę byłbyś wstanie zabić go? Ja, po tamtej zdradzie będę zabijał jego potomków jak tylko na nich trafię. Byłbyś wstanie to zrobić?
- Ez... – czuł, że miał problem z powiedzieć po prostu tak lub nie. – Takie decyzje nie są dla mnie proste. Na tę chwilę tak, ale z czasem pewnie ta nienawiść zniknie i całkowicie zapomnę o kimś, kto mnie porzucił, prawdopodobnie zabijając mojego ojca. Myślę, że i tak nie miałbym wyboru, inaczej pozostali już całkowicie by mnie znienawidzili.
_____Kiwnął głową rozumiejąc co takiego do niego mówił, jego spojrzenie powędrowało na sufit pełen błyszczących, przezroczystych kryształów, które odbijając światło dawały sobie niebieskawy kolor. Zamknął oczy i westchnął lekko, jakby właśnie mentalnie przygotowywał się na coś. Nie był fanem zabijania istot, które nie zrobiły nic złego, jednak jeszcze bardziej nie lubił się dzielić. Czy to sercem, czy umysłem. Nie wspominając już o ciele na dłuższą metę. Zresztą… złapał serce demona, który już dawno powinien zrobić sobie białe piórowe skrzydła, bo nie nadawał się do swojej pozycji z tym łagodnym sercem i jeszcze delikatniejszym wyglądem. Przynajmniej w oczach smoka tak było.
– Widać to ja go zabiję jak tylko kiedyś spotkam. – wypadło cicho z jego ust, po czym ściągnął swój wzrok niżej, na demona, do którego wyciągnął rękę, czekając aż za nią złapie. Nie wykonywał ruchów w kierunku Soru, chociaż bardzo łatwo mógłby go pochwycić – Chodź.
_____Szczęśliwie nie musiał długo czekać na reakcję i blondyn złapał za jego dłoń z uśmiechem goszczącym na jego twarzy. Nie miał pewności czy to ulga czy może faktyczne szczęście, że się pogodzili, ale chyba też nie czuł, żeby potrzebował teraz odpowiedzi.
– Nie będę miał nic przeciwko, ale chcę przy tym być. Na pewno będzie miał mi coś do powiedzenia.
– Mówisz? – prychnął lekko i pociągnął za podaną mu dłoń, aż wpadł w jego ramiona, gdzie złapał go od razu lądując na plecach, z Soru leżącym na nim. – Czyń swoją magię. Potem zajmiemy się resztą.
_____Zamknął oczy i oddał się w ręce demona, który mógł dać mu to czego najbardziej potrzebował w tym momencie – snu. Nie chodziło tylko o ból głowy czy o tego całego „kaca”, które sobie zrobił odcinając kawałek duszy. W takim momentach zastanawiał się, dlaczego był takim debilem kiedyś, w przeszłości. W końcu wiecznie zielony ogród to tylko trzy dni bólu. Danie ludziom magii kosztowało go więcej niż rok czy setka lat. I co z tego teraz miał? Musiał mordować to co się ostało, za każdym razem odzyskując część siebie. Teraz, mając w swoich ramionach Soru, nie puszczając go, zasnął w końcu gotowy na chwilę spokoju. Co z nocowaniem w zamku? Miał już pewne rozwiązanie tego problemu.

_____Sen był czymś pięknym. Zwłaszcza gdy koił ból głowy, przywraca spokój ducha i leczy dusze. Dosłownie i w przenośni. Czy miał jakieś marzenia senne, urywki wyrwane z rzeczywistości tworzące niestworzone historie pod powiekami? Nie. Nic takiego. Tylko spokojna, cicha, ciemność, która nie trwała tak długo, jakby chciał, bo chciałby najwięcej, jak się da i najlepiej na zawsze. I nie mówimy tutaj o śmierci, a o zwyczajnym lenistwie. Właśnie z tego powodu, nawet jeśli przestał już spać, przez ruchy Soru, nie zamierzał otwierać oczy czy dawać znać, że jednak dalej nie śpi. Spokojny oddech, brak zbędnych ruchów ciała, połowiczna drętwość kończyn. Zastanawiał się jednak, co takiego zamierza zrobić demon, specjalnie, gdy podniósł się do siadu, a Ez stracił swoje źródło ciepła. Otworzył oczy, dopiero czując, że jest dotknięty, a można powiedzieć, że też zawołany. Pełnym imieniem. Czy, gdyby, miał nazwisko, to też by teraz je usłyszał? Nie myślał w tych kategoriach zbyt długo, zwłaszcza gdy dostał szybkiego całusa w czoło. Kiwnął lekko na potwierdzenie, bo tak, czuł po sobie, że jest lepiej. Nie miał takiej wyrwy w duszy, bo ta zaczęła się goić. Nie dudniło mu w uszach, głowa także nie domagała się, aby ktoś wyłączył słońce. Na pewno nie czuł się, jakby dostał w głowę z kija lub przepił pół populacji krasnoludów.
– Minął dzień. – usiadł w łóżku i westchnął ciężko. – Wiem po swoim stanie. – spojrzał jakby półśpiącym wzrokiem na demona. – Jeśli jeszcze się nie pojawiali to pewnie dali ci trochę więcej czasu na załatwienie spraw. Zresztą, Himess by ich pewnie nie puścił tak od razu.
_____Ziewnął, otwierając szeroko usta, ale nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Rozumiał jednak problem Generała, którego, nie wiedzieć czemu, kontrolują jego ludzie. Spojrzał na Soruuna, przeciągając się lekko i westchnął, wiedząc, że jednak musi go odstawić do zamku. Głównie przez te wszystkie obowiązki, które wykonuje, chociaż mógłby sobie odpuścić. Jak można być pracowitym i dobrym z serca demonem? Zwłaszcza w świecie, gdzie na pewno każdy chętnie przejmie od niego pałeczkę w tej kwestii. Mając z tyłu głowy, to co powiedział przed pójściem spać do blondyna, postanowił zająć się od razu obiema sprawami. I transportem i nocowaniem.
– Kouri – zawołał i po chwili otworzyły się drzwi od sypialni. Kobieta zrobiona z lodu nosiła na twarzy przyjemniejszy, cieplejszy, wyraz. Przynajmniej porównując do tego, co było wczoraj. – Przynieś mi lustro. Pewnie można je znaleźć gdzieś w tych gratach.
_____Przez „graty” smok miał na myśli swoją stertę typowych dla jego gatunków skarbów. Złoto, kamienie szlachetne, przedmioty wypełnione magią, książki o niezwykłej zawartości. Wśród tego wszystkiego powinno gdzieś znajdować się jakieś lustro. Najlepiej, gdyby znalazła to, o którym myślał Ezrnon, bo ono samo w sobie było magiczne i mogło ułatwić tutaj proces. Ciemnowłosy jasno i głośno mówił, że nie zamierza wracać do zamku, stąd trzeba znaleźć inny sposób. Faktem było, że Soruun na pewno nie mógł sobie pozwolić na podróżowanie w tą i z powrotem całymi dniami, a Ez, nawet jeśli bardzo chętnie chciałby spać całe dnie, to potrzebował do tego Generała. Inaczej wylegiwałby się zwyczajnie zamiast odpływać do Morfeusza. Spojrzał na zaciekawionego demona. Nie dziwił mu się. Sam byłby zainteresowany, gdyby nie wiedział, do czego dąży w tym momencie.
– Połączę dwie powierzchnie lustra. Będą wyglądały jak normalny przedmiot, ale jak wejdziesz w niego, to wyjdziesz w miejscu, gdzie znajduje się drugie. – wytłumaczył trochę po łepkach. – Będziesz mógł pojawić się tutaj o wiele szybciej niż gdybyś spacerował przez góry za każdym razem.
_____Nie mówił nic o byciu w zamku, o wracaniu tam. Był Kandydatem na Króla. Nie musiał oglądać poddanych Soru z nim, ani też słuchać ich strasznego zachowania w stosunku do osób, które powinny już dawno obciąć im głowę. Właściwie, inne regiony już dawno przykleiły mu tytuł przyszłego Króla Demonów. Południe, Wschód i Zachód. Każdy zmienił swoich Kandydatów na kogoś, kogo można poświęcić w tej walce, bo mają zupełnie rację, myśląc, że nie mogą się równać ze smokiem. Zwłaszcza gdyby podchodził do tego wszystkiego poważnie, z premedytacją zajęcia podium. A bądźmy szczerzy, to jest jedyna alternatywa do śmierci. Ezrnon był więc mniej lub bardziej Królem.
_____Czas oczekiwania na Kouri to była zaledwie minuta, po której pojawiła się z dwoma lustrami. Identycznymi, mniej więcej sięgającymi 180 cm wysokości, o szerokości metra. Były to dwa potężne przedmioty ozdobione złotą ramą o dziwnych zdobieniach. Widząc to, uśmiechnął się lekko. Widać, zrozumieli się nawet bez słów. Duch Lodu wiedziała, o czym myślał, co zamierzał zrobić. Podszedł do niej, odbierając fanty i stawiając pod ścianą oparte z małym kątem. Odsunął się dwa kroki w tył i spojrzał na nie. Identyczne, jednakowe, nie było sensu pytać blondyna, które woli, aby stało gdzieś u niego w zamku. Przystąpił więc do pewnej krwawej praktyki. Rozciął sobie dolną stronę palca wskazującego i krwią zaczął pisać po górnej części ramy jakieś znaczki. Nie wyglądały jak pisany języka demonów ani jak słownictwo ludzi. Każdy ze znaków, gdy tylko pojawił się w całości, zaczynał świecić lekko na złoto i zatapiał się w materiał, znikając. Niestety, nie zdążył napisać znaków na drugim, ponieważ rana się zasklepiła. Rozciął sobie kciuka w identyczny sposób i przystąpił do skończenia drugiego lustra. Zadowolony wyprostował się i strzepnął w powietrzu dłonią, gubiąc na posadzce pod nimi trzy krople krwi.
– To tutaj. – wskazał na lustro po prawej, odwracając się do Soru. – Trzeba zabrać do twojego zamku. Jest połączone z drugim. Postawisz je, gdzie uważasz za odpowiednie. – uśmiechnął się lekko. – Uważaj tylko, bo ja też mogę tego używać. Każdy może.
_____Z jednej strony właśnie podarował im idealne rozwiązanie ich problemu, ale z drugiej poinformował Soruuna, że na tą chwilę nie zamierza spędzać czasu w zamku. Jeśli Generał cały czas nie wie z jakiego powodu, skoro potrafi razem z nim spać na łóżku, to widać faktycznie jest za młody na rządzenie twardą ręką. Generał jest odpowiedzialny za cały region, jest jego główną siłą sprawczą. Nikt nie może go podważać, bo to jak strzelanie sobie w stopę. Gdyby na tronie siedział Król prawdopodobnie za sprawą usłyszenia, co by Generał Północy nie posiadał szacunku od swoich ludzi – bez apelacyjnie zdjąłby go z tej pozycji, bo po co ci rodzina, która nie potrafi rządzić… Nawet jeśli ma wielkopokoleniową tradycję robienia tego dobrze. Zawsze można znaleźć demona, który będzie to robił lepiej.

_____Może smok posiadał w sobie za mało siły, którą wyciąga się z fantazji i młodości? Co prawda starych drzew się nie przesadza, a demony mają swój ograniczony czas życia, nawet jeśli bardzo długi. Rozumiał, że Soruun siedział na swoim stołku tylko 50 lat, ale to nie tak, że demony były głupsze od ludzi, żeby w tym czasie nie ogarniać perfekcyjnie swoich obowiązków, chyba że nie zostało się do tego stworzonym, miało co chwilę przeszkody na drodze i słaby charakter. Niestety, Ez nie był sam władcą w swoim długim życiu. Umiał uczyć, wychowywać dzieci, dawać lekcje życiowe i wymuszać szacunek. Zwykle strachem, magią i bezwzględnością. Starał się być najlepszą wersją siebie, nawet jeśli demon w nim oczekiwał krwi i mordu. Pomagał, robił dużo dobrego, ale był racjonalny. Patrząc jednak na Soru czuł, że demon z jeden strony jest prawdziwym aniołem z sercem nie skąpanym krwią, z drugiej jednak głowę miał między chmurami, a nogi w ruchomych piaskach. W tym tempie, z takim podejściem nawet zamkowych sług do blondyna – za kolejne 50 lat pewnie siłą zmuszą go do zejścia ze stołka Generała, bo zimna i niewybaczająca Północ nie potrzebuje słabego demona u władzy.
– Eh – westchnął ciężko, zdając sobie sprawę, że jego Anioł nie rozumiał jednak sytuacji. – Ta sytuacja wynikła z powodu twoich ludzi. Nie słuchają cię. Wrócę i znowu zderzymy się z sytuacją, że będziesz musiał mi się tłumaczyć, kiedy zły wparuje ci do gabinetu, bo jakiś demon nazywający się twoim przyjacielem postanowi sprzedać mi historię z dobroci serca. – o co takiego mu tutaj chodziło? Nie wiedzieli o sobie nic, Ez nie miał pojęcia komu można wierzyć, komu nie. Powinien więc zachowywać się jak na rozwydrzonego Kandydata przystało i każdemu kazać lizać swoje buty, a nie chciał. Położył dłoń na ramieniu demona, starając mu się przekazać między wierszami, że musi się zabrać za sprawdzanie swoich ludzi. – Znam tylko dwa sposoby poradzenia sobie z tym. Będziesz kontrolował swoich ludzi jak na Generała przystało albo ja będę się panoszył jak Król, bo nim zostanę, i zniewaga z jaką zachowują się twoi ludzie, a moi przyszli poddani, mi nie odpowiada.
_____Bardzo nie chciał wchodzić z butami w plany i zadania Soruuna, ale jeśli miał przebywać w zamku, gdzie służba traktuje go z szacunkiem, lecz na poziomie zaprzyjaźnionego przełożonego, kiedy Generał jest pomijalnym tematem… Pokojówka, która nie traktuje poprawnie swojego pracodawcy nie będzie traktować prawidłowo jego gości, niezależnie od ich statusu. A może to on był problemem, że miał inne standardy, których wymagał tutaj? Odpowiedź demona także nie sprawiła, że będzie mógł spać smacznie w nocy. Miał ochotę westchnąć. Czy dla Soru można rządzić ludźmi albo tyranią albo wcale? Poza tym, czy oczekiwał pocieszenia od smoka? Miał się żalić nad nim, bo nie chciał, a dostał stanowisko? Zawsze mógł dawno oddać je siostrze i być tylko twarzą terenu bez faktycznej siły. Próbował swoich sił i nie wychodziło. Widać faktycznie będzie musiał zrobić to co trzeba, aby jego pierwszym rozkazem na tronie nie było zmienienie Generała Północy. Potrzebowali kogoś do pilnowania owieczek, kiedy Soru wyjedzie z nim na „rozgrywki”.
– Nie ma sprawy, wiedziałem, że nie będziesz wstanie Aniele. – powiedział z lekkim i przyjaznym uśmiechem na twarzy. – Ja się tym zajmę, jak na starszego i bardziej doświadczonego przystało.
_____Patrząc jednak po reakcji Soru, widać jego gest został odebrany inaczej. Gdy tylko demon ją wyminął, niosąc wielkie lustro pod pachą, posłała Ezrnonowi spojrzenie, które jasno informowało, że powinien za nim pójść. Kouri nie czuła się wyjątkowo upoważniona, aby wchodzić w ich dyskusję, a mogła tylko w ciszy, w cztery oczy, informować, jak sprawa wyglądała z jej perspektywy. Tak było też tym razem, kiedy spojrzeniem kazała smokowi ruszyć dupę. Patrzył na nią, i czując, że faktycznie mógł odebrać jego słowa w nieodpowiedni sposób, westchnął ciężko.
– Już. – zaczął iść mijając kobietę z lodu. – Idę, idę.
– Nie powinnam ci musieć o tym mówić.
_____Westchnęła lekko zamykając drzwi sypialni za ciemnowłosym, żeby szedł tylko przed siebie. Może była zrobiona z lodu, ale jednak miała serce, widziała z jaką miną przyszedł się pogodzić i z jaką wyszedł Soru. Jej sumienie, o którego posiadaniu się dowiedziała, nie pozwoliło jej zakończyć tego w taki sposób. Młody dzieciak, który wyciąga wnioski nie myśląc o co mogło chodzić drugiej stronie i stary głupiec, który przespał swoją młodość, a teraz jest za stary na zmiany. Sam smok jednak, jak na tego niezbyt rozgarniętego przystało – nie poszedł do Soruuna, widząc swoimi złotymi oczami jak spotyka się z dwójką, która przyszła po niego. Nie zamierzał im wchodzić w drogę, jeśli zabierają go do zamku. Na pewno sobie w spokoju nie wytłumaczą wszystkiego. Zwłaszcza z tym czerwonym nad głową. Potrafił być irytujący, czego Ez nauczył się na swojej skórze, kiedy postanowił zmusić go do treningu. Co go jednak zdziwiło to fakt, że Himess go wyczuł z tej odległości patrząc chwilę na niego lekko przerażony, aby potem wrócić do rozmowy, w ciągu sekundy gubiąc trop i ślad Ezrnona. Może to był przypadek, że go zauważył? Spojrzał w tą stronę i coś poczuł. Wrócił do zamku spotykając się ze wzrokiem Kouri, która od razu wiedziała, że nie porozmawiali ze sobą. Nie odezwała się jednak słowem pozwalając, aby Ez wrócił do łóżka, gdzie jego miejsce. Przespał dzień i było z nim lepiej, ale cały czas potrzebował odpoczynku. Sama przestawiło lustro w inne miejsce, aby przechodzący gość nie trafił od razu przed śpiącego smoka. Otoczyła jego sypialnię magią, aby zniwelować wchodzące z zewnątrz sygnały do minimum i zajęła się sobą, jak zwykle. Nie poczuła też, kiedy Ezrnon postanowił opuścić swoje łóżko, znikając z całej jaskini.
_____Około godzin wieczornych, w jaskini pojawiła się nowa obecność i czując to Kouri odłożyła książki, podchodząc do gościa z lekkim uśmiechem, dłonią prowadząc w stronę. Widząc jednak zachowanie blondyna, postanowiła podnieść temat, wejść między nich, chociaż nie czuła, że to coś dobrego.
– Rozumiem, że nie rozmawiałeś z nim po tym jak wyszedłeś? – spytała odwracając się do niego. – Wyszedł za tobą, ale chyba nie porozmawialiście patrząc po minie, z którą wrócił. – nie czekała długo, dostając odpowiedź z miny demona. – Cóż, nieważne.
_____Wyszło z jej ust, po czym otworzyła drzwi od sypialni, aby zderzyć się z widokiem, którego się nie spodziewała. Ezrnon stał, upaprany krwią od góry do dołu, na środku pomieszczenia. On także zaskoczony widokiem dwójki w drzwiach. Nie zauważył ich? Nie było takiej możliwości. Kouri od razu zmrużyła oczy wiedząc co takiego zaszło. Wyszedł gdzieś przez portal i dopiero teraz wrócił! Kobieta bardziej przejmowała się burdelem jaki zostawił aniżeli tym czy to jest jego krew czy nie.

_____Leżąc na łóżku, w spokoju i ciszy, którą chciała mu zapewnić Kouri, zamknął oczy i postanowił nie skupiając się na niczym - próbował zasnąć. To nie tak, że taka pozycja sprawiała, że nie mógł chociaż w małym stopniu odpocząć... Inaczej nie wytrzymałby tych 50 lat, które spędził w zimnej północy. Leżąc więc bez żadnych myśli krążących w głowie - chociaż było to trudne - starał się zasnąć... Co mu niesamowicie nie wyszło. Gdy tylko wyczuł, że w jego okolicy ktoś przedziera się między lodowcami, usiadł w łóżku z nietęgą miną. Znajdowali się trochę pod ziemią, zdecydowanie w środku całej góry. Kto taki mógłby kopać od dołu? Z powodu bariery jaką nałożyła na całe pomieszczenie Kouri nie miał idealnego wyczucia jak głęboko znajdują się ci “górnicy”. Nie czekał jednak długo, kiedy z każdą chwilą przekopywali się wyżej i wyżej. Jakby szukali wyjścia. Ezrnon kliknął językiem i wstał z łóżka wyraźnie czując, że to nie może być coś dobrego. Nic co z taką agresją i siłą przekopuje się przez góry lodu nie może być ani spokojne, ani potulne. W końcu miało narzędzie zdolne rozbijać ten lód. Teoretycznie był wstanie się teleportować wszędzie, jeśli znał koordynaty. Metodą prób i błędów wylądował w końcu w okrągłym korytarzy wykonanym głęboko w twardym, wiecznym zlodowaceniu. Obejrzał się po nieoświetlonych dziurach prowadzących i tworzących jakąś dziwną sieć. Wszystkie prowadziły do jednego miejsca w dół, gdzie się udał znajdując to co wykopywało te dziury. Długie, wijące się, pierścieniowate i pokryte pancerzem robaki z jednej strony zakończone wielkim otworem gębowym, z zębami wygryzającymi lodowe skały, aby zrobić sobie miejsce. To właśnie były Lodowe Robaki. Ezrnon nawet nie musiał się długo zastanawiać, żeby to wiedzieć. Nie raz opisywali je w książkach, nie raz straszyli tym dzieci. Podobno jednak wyginęły, więc skąd się tutaj nagle wzięły?  
_____Nie zdążył pomyśleć, gdy jeden z nich zaatakował źródło ciepła, którym był. To był główny powód, dla którego się ich pozbywali - wabił je hałas, ciepło... jedzenie, a były wszystkożerne. Wszystko co wpadło między te zęby było przemielone i kończyło jako energia, aby kopać i szukać jedzenie dalej. Ezrnon zabił atakującego go robaka pakując w niego taką ilość gorąca, że tkanki się z miejsca ugotowały. Nie pachniało to pięknie, ale pokrojenie ich na kawałki nie było skuteczne. Westchnął poirytowany, że spadło na niego takie zadanie i mimo własnej niechęci, rozpoczął eksterminację całego “gniazda”, bo nawet pozostawienie jednego źle się skończy. W trakcie tych poszukiwał i zabijania znalazł rozbite jajka, a po ich stanie rozkładu wynikało, że te robaki nie miały więcej niż kilku tygodni, co było motywujące. Oznaczało, że prawdopodobnie obudziły się ze zmrożenia niedawno. Później potwierdził tą teorię przeglądając wszystkie korytarze i nie natrafiając na żadne wyjście. Pochłonięty w swojej pracy nie myślał, jak mija czas, a zwyczajnie leciał od jednego robaka do kolejnego.  
_____Spojrzał w górę, na skały i słysząc bardzo dalekie odgłosy życia westchnął zrezygnowany. Kiedy ruszył górę nie obudził śpiących robali, dopiero kiedy postanowił naprawić swój błąd i stworzył wieczny ogród - pod wpływem ciepłą wybudził te zmory. Lodowe robale pod wpływem takiego nagłego obudzenia, w przypływie dezorientacji, zaczęły po prostu kopać do góry, w każdą możliwą stronę. Czyż to nie było komiczne? Gdyby nie zauważył tego – pewnie wyszłyby na ziemię w przeciągu kilku dni, a demony mieszkające na powierzchni miałyby z nimi nie mały problem. Teraz, patrząc za siebie na korpusy bez krzty życia, w duchu czuł ulgę, że jednak wyłapał to zanim Soru to znalazł... Pewnie mieliby kolejną rozmowę o niemiłym temacie. Smok chciał tego uniknąć, zwłaszcza, że już był ubabrany krwią i problemu nie było, prawda? Jak tylko wróci do domu zmyje z siebie to wszystko, pomodli się czy coś za stracone tutaj życie i tyle. Prawdą bowiem było, że lodowe robale nie były ulubionymi mieszkańcami Północy, ich istnienie? Według opinii publicznej wyginęły eony lat temu. Północ nie była już miejscem, które mogły przemierzać jak im się podoba więc fakt, że odeszły był dobry. Nie mógł zostawić tych ciał do naturalnego rozkładu ze zwykłego problemu, że gdyby zwabiły inne bestie mieliby kolejne problemy. Podszedł do pierwszego z mnóstwa ciał i zaczął proces pozbywania się tkanek. Z tego co wiedział nie było magii, która może sprawić, że rozkładające się zwłoki zrobią to szybciej. Postanowił więc zrobić to trochę usilnie. Postawił barierę, aby świat zewnętrzny nic nie zauważył i stawiając na bardzo bestialskie, ale najszybsze rozwiązanie - powodował wybuch i wielkie ciało zostawiło tylko małe kawałki mięsa z dużym rozbryzgiem krwi, nieszczęśliwie trafiając też Ez’a, który zdążył tylko zamknąć oczy w czas. Przeklął cicho pod nosem jakby ktoś go miał usłyszeć. Nie spodziewał się, że w prawie zamarzniętym od setek lat robalu będziesz jeszcze tyle wody, aby wyprodukować soki, krew czy co to było. Z niezadowoloną miną zaczął schodzić głębiej, pozbywając się kolejnych karkasów.  
_____Nie wiedział, ile faktycznie czasu mu to zajęło, ale odetchnął z ulgą, kiedy nie zostały już żadne ciała do posprzątania i otworzył portal do swojej sypialni z zamiarem szybkiego umycia się. Cały czas noszą lekko żałobną minę, bo niestety - został zmuszony przez los, aby unicestwić, prawdopodobnie do końca, gatunek demonicznych bestii. Przeszedł więc przez portal zderzając się z dwójką, która właśnie weszła do sypialni. Jak można się spodziewać, został niemiło zaskoczony faktem, że już tutaj byli. Szybko jednak stracił tą emocje na rzecz typowego powstającego z tyłu głowy zmęczenia. Narobił się. Co nie było w jego słowniku, a mimo to - zdarzyło się. Zresztą reakcja generała nie pomagała. Jak tylko podszedł postanowił bez namysłu złapać go, samemu się brudząc i jeszcze mówiąc oczywistości.  
- Wiem.
_____Odpowiedział wzdychając lekko i minął wszystkich zebranych kierując się do łazienki, bo on sam także nie chciał być w tej mazi minuty dłużej. Była jego nauczką, to na pewno, ale już swoje odcierpiał spędzając kilka godzin w wiecznie nieschnącym czymś. Wszedł do łazienki od razu ściągając z siebie ciuchy, których nawet nie zamierzał ratować. Pewnie od razu zamierzał je zutylizować, aby przypadkiem nic się nie pobrudziło z nich. Kiedy jednak usłyszał kolejne pytanie, instynktownie obrócił się i spojrzał na Soru. Chciał coś powiedzieć, może zrobić, żeby pozbyć się tej irytacji. Demon jednak nie miał z tym nic wspólnego, sumienie nie pozwalało mu po prostu zrzucić tego problemu na niego. Dzisiaj już mieli ciężkie rozmowy, nie potrzebowali kolejnej. Obrócił się i wszedł do wody, bo nie był wstanie dotknąć blondyna, kiedy był cały czas uwalony tą mazią.  
- To nie moja krew. - wyrzucił z siebie, żeby chociaż trochę ulżyć zmartwieniom i zanurkował szybko, aby dostać trochę wody na twarz, zmyć czerwone ślady i usiadł wygodnie opierając plecy. - Zrobiłem coś z czego nie jestem dumny, ale było trzeba to zrobić.
_____Odezwał się jak na spowiedzi, niczym człowiek u terapeuty. Były to jego surowe odczucia względem tej sprawy. Musiał zabić jedno urodzone robaczki, dzieci bez dorosłego, które w panice szukały wyjścia na świat. Zlikwidował je, jako zagrożenie dla wszystkich i nie mógł uchować nawet jednego, chociaż powinien. Nawet takie agresywne i niemyślące życie miało w końcu swoje miejsce w łańcuchu pokarmowym... miejsce w tym świecie. W sercu czuł pewien smutek, lecz nie chciał pokazywać tego po sobie. Zwłaszcza, że poirytowanie i zmęczenie zwyciężało. Przestał zmywać z siebie krew i spojrzał na Soru kiedy ten zaczął mówić, wyraźnie podążając wzrokiem za nagim ciałem w wodzie. Nie sądził, że wejdzie razem z nim.  
- Zastanawiałem się czy bezpiecznie sam dojdziesz do domu. - wpatrywał się w niebieskie tęczówki patrzące prosto na niego i w przypływie impulsu pociągnął demona do siebie, aż usiadł przed nim w wodzie. - Wyszedłem za tobą, ale byłeś już w towarzystwie Himessa i jego kochasia więc sobie odpuściłem. - spojrzał w sufit jakby szukając czegoś, ale w głowie starał sobie przypomnieć tą sytuację. - Wydaje mi się, że mnie zauważył, bo się spiął momentalnie, ale nie powinien mnie wyczuć na taką odległość - prychnął z lekkim uśmiechem pod nosem. - Mam nadzieję, że to prawda, bo to znaczy, że dorasta.