There needs to be a King

_____Pustynne słońce niechowające się za żadnymi chmurami uderzało o ciemną skórę ledwo okrytego białą tkaniną ciała kobiety, gdy biegła. O jej demonicznym pochodzeniu nie znaczyłoby nic, gdyby nie rogi na jej głowie. Przemieszczając się po długich korytarza, zmuszała innych, aby się rozeszli i dali jej przejść. W końcu jednak zaczęła zwalniać i zatrzymała się, z rozpędem wchodząc do pomieszczenia, na którego środku znajdował się wielki okrągły stół. Przy jednym z wielkich foteli siedziało coś jeszcze większego odwróconego plecami do drzwi. Demonica łapiąc oddech podeszła i odwróciła fotel znajdując zamyślonego, wielkiego Generała Południa. Skupiając się na swojej przerastającej wszystkich sile fizycznej, nie miał podobno sobie równych w sztuce walki.
– Nie ma go. – odezwała się siadając na kolanach wielkiego demona i kładąc dłonie na jego policzki próbując przekierować słabe zainteresowanie na siebie. – Ez’a nie ma.
Dopiero gdy usłyszał imię, oczy Generała nabrały wyrazu, jakby wyciągnięte z transu. Nie przejmując się bliskością piękności spojrzał na nią zszokowany, a jego brwi nabrały poirytowanego wyrazu.
– Jak to go nie ma? Przecież on tylko śpi! Gdzie niby miał pójść! – wstał z fotela nabuzowany emocjami, lecz pamiętając o kobiecie, siedziała ona teraz na jego przedramieniu zupełnie mieszcząc się niczym zabawkowa lalka. Rozejrzał się po pomieszczeniu i podszedł do okna otwierając je szeroko. – Znajdźcie go!
_____Ryknął, a wszystkie spojrzenia w pałacu skierowały się w jego stronę. Każdy przestał wykonywać swoją czynność kierując się głową i wzrokiem w stronę, z której dosięgnął ich krzyk. Zobaczyli wtedy swojego Generała, stojące w oknie, z wyraźnie podenerwowaną twarzą. Nikt się jednak nie rzucał na wykonywanie tego polecenia. Czekali na instrukcje, bo skąd mają wiedzieć kogo szukać.
– Gdzie jest mój przyjaciel!
_____Kolejny potężny gardłowy krzyk przyprawił wszystkie demony o lekki uśmiech. Już doskonale wiedzieli o kogo chodzi, kogo mają szukać. Nawet wiedzieli w jaką stronę świata się udać. Tylko ich Mistrz, pan i władca tej pustyni nie zdawał sobie z tego sprawy. Kobieta na ramieniu Generała swoimi dłońmi ocierała lekko spływające łezki, które wielki twardziel starał się cały czas przehandlować jako pot. W tym czasie, leżąc na wielkim łóżku wykonanym z lodu oraz magii leżało rozłożone po całości wielkie, opalone ciało wpatrując się w sufit. Światło przebijające się przez kryształy i kamienie szlachetne barwiło tą białą scenerię na różne kolory. Ez zmarszczył nos na sekundę, po czym przewrócił się na drugi bok i zamknął oczy, starając się wyprzeć, że właśnie rozpoczął się kolejny dzień. Czuł na swojej zawsze gorącej skórze, jak wiatr niesie ze sobą magię informując go, że nie dane mu będzie odczuć dzisiaj tego, na co ma ochotę. Westchnął ciężko i wstał, podnosząc pierwszą lepszą, grubą i bardzo starą książkę ze sterty. Odłożył je tutaj wcześniej, specjalnie, żeby pomogły mu zasypiać, bo w końcu ze znudzenia można pogrążyć się w objęcia morfeusza. Ziewnął, przeciągając się i wydał z siebie głęboki pomruk, czując na skórze, że wiatr się zmienił. Ktoś zamierzał go dzisiaj odwiedzić i właśnie zmierzał w jego stronę.
– Czy oni nie potrafią przyjąć „nie” jako odpowiedzi? – spytał sam siebie, a echo rozeszło się po wysokich halach, jakie stworzył, co by nie uderzać głową o niski strop. – Miałem nadzieję, że sobie odpuszczą.
_____Wczorajszego dnia został nawiedzony przez grupkę demonów, proponującą mu, nie wiadomo czemu, rolę Kandydata na Władcę Demonów. Czy Ezrnon był zainteresowany? Absolutnie nie. Chciał się położyć i zasnąć, a nie wypełniać dokumenty, starać się ogarnąć rozłożoną na łopatki ekonomię i jeszcze mieć na głowie tych pojebanych ludzi, którzy bez jego błogosławieństwa, co jakieś kilkanaście lat, starali się pokonać Władcę Demonów, aby przywrócić pokój w swoim świecie. Pomijając, że większość niepokoju była powodowana ich własnymi problemami wewnętrznymi, bo demony świetnie radziły sobie same w swoim kawałku świata. Czy więc był zadowolony z gości i ich problemu? Musiał ich przepędzić ze swojego leża i zrobił to w najbardziej pokojowy sposób, jaki znał. Użył swojego smoczego autorytetu i zwyczajnie strachem zmusił ich do opuszczenia swojego domu. Nie lubił tego używać, sam fakt, że musiał zmienić swoje oczy na te bestii, smoka, jakim był… należało do tych męczących zadań. Od razu widział więcej niż chciał i miał potrzebę widzieć. Żyły energetyczne, czyjeś bicie serca, przepływ magii w powietrzu. Tego było za wiele, a najgorzej, że widocznie tylko on widział aż tak dokładnie. Gdy pytał się Thern, a ona wie wszystko o smokach – tylko on tak miał. Na samą myśl o wczorajszych gościach zaczęła go boleć głowa. Zamrugał lekko i z książką w ręku przeszedł się na halę wejściową do swojego domu, gdzie postawił sobie wygodną kanapę. Dla niektórych prawdopodobnie wielkością przypominałaby łóżko, w końcu smok w swojej humanoidalnej postaci mierzy dwa metry jak nie więcej… Nigdy się nie mierzył, bo i po co? W swojej drugiej formie… był jeszcze większy. Nie raz słyszał od swoich krewniaków o tym, że był największym z gatunku. Ez uważał jednak swój rozmiar za kolejny problem i nie potrafił owinąć swojego umysłu nad prospektem, że była to dobra rzecz. Na co komuś ponad dwudziestometrowe cielsko? A on jeszcze pewnie mógł urosnąć… albo zmierzyć się z rozprostowanymi skrzydłami.
_____Siedział i czytał o starożytnych zaklęciach, których użytkowanie nie miałoby w dzisiejszych czasach sensu. Czy było to nudne? Jak najbardziej. Oparty zamknął oczy i już miał odpłynąć w miejsce, które kochał – sen, gdyby poczuł silne zawirowania magii w powietrzu, która atakując go z każdej strony jasno pokazywała, że nie zamierza pozwolić mu zasnąć. Ezrnon starał się zignorować zbliżające się obecności, ich rozmowy, które przychodziły do niego z wiatrem, lecz jego irytacja tylko rosła. Co takiego zrobił w poprzednim życiu, że nie może teraz zasnąć i musi otrzymywać jakieś gówniane propozycje. Nie zareagował, nie poruszył się, udawał, że nie istnieje. Może niech pomyśli, że nie słyszy, że go nie ma i sobie pójdzie? Żadne z jego życzeń nie spełniło się, a wątły demon wszedł do jego hali. Smok nie musiał podnosić wzroku znad książki, żeby wiedzieć, jak wygląda i jaka jest aura tego stworzenia. Był za blisko, żeby jej nie czuć…co znowu wprowadziło go w irytacje. Widać po tej wizycie zacznie szukać jeszcze bardziej ukrytego miejsca, skoro to stało się atrakcją widokową. No i przepływ many nie uspokoi się teraz przez najbliższe trzy miesiące.
– Jeśli masz za coś przepraszać, to tego nie rób. – odezwał się, gdy tylko samozwańczy generał postanowił zrobić kilka kroków za blisko w jego kierunku. Mieli między sobą jakieś… dziesięć metrów i dostając tego świadomość, Ez zmarszczył brwi, po czym pstryknął palcami, rozświetlając hale małymi kulkami wypełnionymi magią słońca. – Samozwańczy Generał Północy pojawia się w moim domu, mówi, że potrzebuje kandydata i myśli, że się zgodzę. Pamiętam ostatniego Generała. Nie był do ciebie podobny.
_____Wstał ze swojego miejsca siedzącego, odsłaniając górę złota i skarbów skrywaną za jego plecami. Światło odbijające się od lśniących monet było dla Ez’a zbyt jasne. Skierował się do innej hali, pozostawiając demona o imieniu Soruun za sobą. Poza tym, kto by uwierzył w coś takiego? Co prawda Kandydatem nie mogła zostać osoba, która składała ślubu lojalności względem Generała no i trzeba było liczyć się z możliwą śmiercią, ale na pewno był wśród sług Soruuna jakiś demon gotowy podjąć się takiego wyzwania.

_____Północ była dobrym miejsce. Co prawda zimnym, kłopotliwym, jeśli nie potrafisz sobie poradzić z klimatem chcącym cię zabić i brakowało tutaj rozrywek, ale właśnie to przekonywało Ez’a do tego miejsca. W górach lodu znajdowało się wiele rzeczy wartych jego czasu, a gdy w końcu się wykończy fizycznie – zaśnie. Tak to sobie przez ostatnie lata organizował i nie było to optymalne, ale działało, a tego chciał. Był niczym kierownik projektu, który widząc, że coś działa, nie patrzy, że trzyma się tylko na jednej śrubce i zaraz się rozwali, zabiera projekt i leci w świat. Na dodatek smok był jaszczurką. W zimnym klimacie – hibernowały. Niestety, Ez połowicznie odporny na ten proces mógł tylko przeklinać niebiosa.
_____Słowa, że poprzedni generał odszedł przyjął z pomrukiem zadowolenia. Nie lubił tego demona, jego śmierć wyszła światu na dobre. Miał z nim pewne nieprzyjemne zdarzenia i szybciej zniszczyłby cały region zamiast przyjąć pozycję Kandydata, nieważne co zostałoby mu zaoferowane. Przebywanie z tamtym starcem w jednym pomieszczeniu to była mordęga. No i pamiętał, jak przy pierwszym spotkaniu chciał mu zrobić wodę z mózgu, ale nie mógł. Lojalność opatrzona praniem mózgu, komiczne, że demon próbował czegoś takiego ze smokiem. Odpornym na magię. Zwłaszcza w jego wypadku, gdzie niwelował wszystko, nawet wzmocnienia przyjaciół, dopóki nie zgodził się na nie i nie obniżył swojej własnej odporności. Odwrócił się przodem do nieproszonego gościa i skroił go spojrzeniem od góry do dołu i z powrotem. Zupełnie nie przypominał swojego ojca, może wdał się w matkę? Musiała być niesamowitej urody, jeśli w połączeniu z czymś tak paskudnym, w oczach Ez’a, jak poprzedni Generał Północy, urodziła tego małego demona. Był niski, wątły i gdyby nie posiadał tak wyraźnej budowy, prawdopodobnie uszedłby za kobietę. Istniało określenie na taką urodę, lecz smok nie mógł teraz go sobie przypomnieć. Odwrócił wzrok i spojrzał w strop szukając odpowiedzi na swoje własne pytanie ignorując obecność innego demona, dopóki nie usłyszał czegoś co go zainteresowało. Ignorowanie czyichś słów i całych wypowiedzi nie było czymś miłym i dobrym, ale nic nie mógł na to poradzić. Przecież gdyby chciał seksu, nie potrzebował długo, aby sobie kogoś znaleźć. Kiedyś używał seksu, aby zmęczyć swoje ciało i zasnąć. Za pierwszym razem źle to wyliczył i spędzić na intensywnym treningu swoich mięśni kilka dni. Później, szybko się poprawił ograniczając swoją stamine. Nikt nie chce umrzeć z powodu wyczerpania. W końcu dotarło do niego słowo, na które czekał. Sen. Zignorował po raz kolejny pytanie o swoje imiennie. Tym razem, nie było to specjalnie. Po prostu było coś ważniejszego. Najważniejszego wręcz.
– Mów dalej. – podszedł tak blisko jak się tylko dało, podniósł delikatnie jego głowę i z uśmiechem na ustach, zainteresowany wszystkim co teraz wyjdzie z ust jasnowłosego. – Jak chcesz to zrobić? Uśpić mnie.
_____Niestety, Ez nie był w tym momencie cierpliwy i nie zamierzał bawić się podchody, bo jeśli ten mały demon jest wstanie zaoferować mu sen za zabicie trzech istot, to to była bardzo dobra wymiana. Danymi istotami będący inni kandydaci. Wieczny sen za bycie Królem i władcą… brzmi jak wymiana godna jego lenistwa i potrzeby, aby w końcu zasnąć. Zwłaszcza, że jego problem nie był aż tak prosty do rozwiązania. Puścił Soruuna i odszedł krok do tyłu pogłębiaj się w zamyślenie. Czy powinien wytłumaczyć mu na czym polega jego problem? Skąd to wszystko, że nie może spać i sam odpoczynek ciężko mu przychodzi… Westchnął. Nie czekając chwili aż demon znajdzie słowa, którymi będzie wstanie wytłumaczyć mu proces, postanowił od razu przejść do rzeczy.
– Chyba nie mam na tyle cierpliwości. – powiedział do siebie i złapał gościa za nadgarstek kierując w stronę łóżka. Po sekundzie już wiedział, że nie wygra z nim w zawodach na siłę fizyczną. Było coś jednak ważniejszego. On był ciepły. Ez zamarł w bezruchu i odwrócił się powoli. – Dlaczego jesteś ciepły? Nie powinieneś być ciepły…
_____Demony z Północy nie mogą być ciepłe. Nigdy się z tym nie spotkał. Ich krew, ich ciało, wszystko, nie powinno być ciepłe. Tkanka emitująca chłodem, sprawiająca, że czujesz zimę do szpiku kości. Takie są zwykle demony północy. Czemu ten jeden przed nim był inny? W pewien sposób, sprawiało to, że budził w nim coraz większe zainteresowanie, które nie zawsze jest czymś dobrym. Ostatnio sprawiło, iż wszedł w kłótnie ze swoim przyjacielem. Chciał puścić nadgarstek, który trzymał, ale nie był wstanie. Mimo wszystko był zmiennocieplnym gadem, smokiem. Źródło ciepła zawsze koiło ich nerwy. Jak miał więc teraz puścić?

_____Ciepłe ciało demona z północy nie powinno wynika z dobrego serca. To nie miało sensu, tak samo jak fakt, że żadne z jego rodziców nie posiadało ciepłego ciała. Znał ojca tego demona i na pewno daleko mu było do ciepłego. O matce nie miał żadnych informacji więc cokolwiek powie jest nie do podważenia, z drugiej strony, po co kłamać, kiedy starasz się przekonać kogoś, żeby został twoim królem? Pozwolił się dotykać bez najmniejszego, ale, bo jednak jego dotyk był ciepły, a ciało Ez’a, było u swojej podstawy jaszczurką lubiącą ciepło. Lgnął do niego instynktownie, żeby się w nim wygrzewać. Jakakolwiek styczność z tym przyjemnym ciepłem była dobra w tym momencie, lecz samo to nie pozwoli mu spać. Chciał wkroczyć i powiedzieć, że nie czyta tego wszystkiego ze zwykłej potrzeby zaspokojenia ciekawości, ale w tym momencie był zbyt leniwy, aby to tłumaczyć. To było za dużo słów i na dobrą sprawę takie nieporozumienie nie zmienia za dużo. Niech więc będzie, że robi to, aby poszerzać swoją wiedzę, a nie, aby się znudzić na śmierć. W końcu wytłumaczenie generała było… lepsze, bardziej dumne i godne prezentowania innym.
_____Smok pozwolił się prowadzić jak dziecko na swoje własne łóżko, które nie znajdowało się daleko. Było wielkie, zmieściłby się tam z cztery razy w tej poście, lecz jako bestia, ledwo mieściłby się w tej całej jaskini. Już kiedyś sprawdzał, czy spanie w formie smoka jest dobrym pomysłem i okazało się, że nie jest w wstanie znaleźć sobie wystarczająco dużego łóżka, które okazałoby się wygodne, bezpieczne i na tyle dobrze usadowione, aby niwelować wszystkie współczynniki otoczenia. Zgodnie z poleceniem położył się na boku dając dużo możliwości i miejsca na wydostanie się spod niego, lecz bądźmy szczerzy… Słowa, którymi zaczął tłumaczyć cały proces jasno dawały Ezrnonowi obraz sytuacji. To się nie uda tak jak chce to zrobić generał. Gdy Soruun położył się obok, złapał go za biodro i przysunął bliżej, aby chociaż kawałkiem ciała czuć jego ciepło, bo skoro zamierza zostawić go od razu jak zaśnie to równie dobrze, może nigdy nie poczuć tego uczucia. Zwłaszcza na północy słynącej z lodu, wiecznego lodu. W końcu jakoś to zlodowacenie musi się tutaj utrzymać, było więc mega zimno, a on, Ez, powoli zaczynał przeklinać swoją krew. Z jednej strony wygrzewał się w cieple, a z drugiej za cholerę nie mógł hibernować. Jakby ktoś mu zakazał. Rzucił czar czy inne gówno. I smok wiedział, że to niemożliwe, aby faktycznie jakaś klątwa na nim ciążyła, to nadal szukał wytłumaczenia, którego nie miał.
– Nie będziesz wstanie zrobić ze mnie marionetki. – na jego twarzy pojawił się uśmiech, gdy poczuł jak leżący koło niego mniejszy, drobniejszy demon wsunął swoją dłoń w jego włosy. – Możesz być silniejszy od swojego ojca, ale smoki są odporne na magię, a ja, Ezrnon, szczególnie. Jeśli nie pozwolę ci na coś nie będziesz wstanie tego zrobić ze mną. – pochylił głowę do przodu znajdując się tuż przed twarzą generała i spoglądając mu prosto w oczy. – Pokaże ci jak wyglądają moje zmysły, masz je osłabić. Uspokoić. Tylko wtedy zasnę.
_____Następnie położył mu dłoń na oczach i przyłożył swoje czoło do czoła jasnoskórego demona. pokazał mu dokładnie to co odbiera on w tym momencie on. Linię magii rozplatającą się po całej przestrzeni, duchy i pozostałości po nich zamieszkujące lód i powietrze. Złote, niebieskie, białe i błękitne linie przeplatające się, pokazujące, gdzie ktoś podążał, gdzie zostawił swój ślad wraz ze swoją magią. W końcu każdy z nich miał w sobie mnóstwo tej siły jako demony. Zwłaszcza generał, po którym w pokoju obok pozostała wielka kula zwiniętego białego szlaku Many. Spiczaste i świecące się w różnych miejscach kropki znowu były duszkami, które w przyszłości mogą stać się demonami konkretnych przedmiotów. Każdy z tych duszków, rozmawiając między sobą tworzyły szmer. Książki, które leżąc na sobie wydawały lekki dźwięk uginania się pod ciężarem. Do jego uszu dochodziła rozmowa grupki przed jego domem, którzy rozmawiali o wejściu do środka, o poszukiwaniu swojego generała. Byli wyraźnie zaniepokojeni, lecz Ez nie reagował na to i nie blokował im jeszcze drogi. Nie było takiej potrzeby. Najmniejsze przesunięcia monet i zgrzyt klejnot, których boku uderzały o siebie dochodził do nich co jakąś chwilę. Ciepło, które wypełniało go przez ten krótki dotyk między ich ciałem, rozpływając się po ciele i ogrzewając je i skórę stykającą materiał. W tym momencie Ez odsunął się, zabrał swoje czoło i swoją dłoń i spojrzał na leżącego prawie pod nim Soru.
– Jesteś wstanie to uciszyć? Wasze przybycie zakłóciło przepływ stojącej już Many. W końcu mogłem mieć chwilę spokoju. – widać było w jego oczach, że jest zły, a raczej lekko zrezygnowany. – Moje hormony snu są w normie, zasnę od razu jak ktoś wyłączy te wszystkie bodźcie, albo chociaż sprawi, że będzie cich-!
_____Zmarszczył brwi i podniósł się do siada, wystawił dłoń i pojawił się krąg, z którego powstał kryształ lodu, który zaraz stał się figurą, która w ciągu chwili otworzyła oczy niczym żywa. Opadła lekko na kamienną posadzkę i spojrzała na Ez’a, po czym ukłoniła się lekko i stanęła w miejscu. Ubrana w ciuchy wykonane z lodu, sama będąc z przezroczystego kruszca, w całości z lodu. Widać to było po jej oczach, skórze, włosach. Była duszkiem lodu, który został zmuszony do szybkiego dorastania. Zwykle zajmowało to wiele lat, albo nawet tysięcy, a Ez, w zamian za swoją magię, którą pewnie zaraz uzupełni, przyśpieszył ten proces. Błogosławił kawałek lodu nadając mu coś, na co musiałby czekać wieczność. Siłę i wytrzymałość smoka.
– Mam zatrzymać ich siłą czy przekazać informację i wrócić? – spytała bez żadnego uczucia w głosie. – Opcja numer jeden bardziej nadaje się nad moje zdolności.
– Opcja numer dwa. I ustaw barierę. Można wyjść, nie można wejść. – jego polecenie było bardzo jasne, krótkie i do celu. Nie chciał, żeby ktoś im przeszkodził, zwłaszcza, że może w końcu położy się spać. Odwrócił się z powrotem do generała, który jeszcze znajdował się na łóżku i wyskoczył z niego jak Ez się spodziewał, że zrobi. – Jesteś wstanie ograniczyć moją percepcję?
_____Ciemnowłosy zdawał sobie sprawę, że aby użyć takiego magii Soruun zostanie zmuszony do ciągłego przebywania przy nim, bo nie można rzucić takiego zaklęcia i stabilnie go podtrzymywać na odległość, w końcu ciągle trzeba zasilać je Maną. To nie było coś, w czym będzie wstanie go zostawić śpiącego i sobie pójść i pewnie teraz zdał sobie z tego sprawę. Z drugiej strony, jak tylko przerwie – Ez się obudzi, bo wszystko wróci do niego. Nie będzie musiał czekać na niego jakieś godziny. Wynik będą znali od razu.

_____Ledwo urodzona postać będąca duchem lodu wyszła z pomieszczenia stawiając barierę i udała się dalej przed całego domostwa. Nie zamierzała przerywać smoku sen, wiedząc jakie piekło rozpęta się, gdyby doszło do czegoś takiego. Może miała już sporo lat jak na ducha wiecznego lodu, który otaczał ich teraz z każdej strony, lecz nie mogła powiedzieć, że miała doświadczenie z dopiero otrzymanym ciałem. Swego rodzaju lubiła Ezrnona i jego lenistwo, ale oglądając go przez ten czas, demona mogące wszystko i nie robiącego nic, zazdrościła mu bardzo. Nie raz duchy pytały go o jego życia i nie raz zgadzał się z nimi rozmawiać o długiej przeszłości jaką miał za sobą. Może dlatego, ona, demon zrodzony z błogosławieństwa na kawałku zamrożonej wody, nie mogła odmówić mu niczego. Otworzyła wielkie wrota i wyszła przyglądając się grupce demonów stojących przed nią. Wraz z wytycznymi jakie dostała, przeszła do rozmowy.
– Ezrnon zostanie położony do snu przez waszego… mistrza? – przechyliła lekko głowę zastanawiając się czy to właściwe określenie. – W każdym razie, jeśli jest wstanie pozwolić mu się wyspać to stanie się kandydatem. – niezbyt rozumiała jeszcze koncept dobierania odpowiednich słów i nie wiedziała, czy ją zrozumieli, dlatego postanowiła coś jeszcze dodać. – W środku jest uniesiona bariera, nie można wejść do sypialni, lecz każdy może z niej wyjść. Jeśli wasz Mistrz chce wyjść, nic go tam nie trzyma, ale wy nie wejdziecie do środka. – jej zimne i wyryte w lodzie rysy twarzy wypełniły się czymś na wzór smutku. – Nie przeszkadzajcie im, może w końcu zaśnie.
_____Smok wpatrywał się w spojrzenie jakie posyłał mu Soruun… i go nie rozumiał do końca. Wydawał się smutny, tylko czemu? Przecież nie wydarzyło się nic co mogłoby powodować rozpacz. Gdy usłyszał przeprosiny, było mi jeszcze dziwnej, ale zignorował to kiwając tylko głową. Przecież co innego można zrobić stojąc przed przeprosinami, którego powodu nie znasz. Nie był na tyle zaciekawiony, aby szukać drugiego dna i prawdą było, że byli głównym sprawcą całej magicznego zamieszania w otoczeniu. Słowa o tym, że generał jest wstanie go uśpić go pocieszyły trochę. Znał cały obraz problemu i mimo wszystko zapewniał, że zapewni rozwiązanie. Z lżejszym nastrojem położył się z powrotem jak leżał. Małe ciało, od którego biło duże ciało próbowało go objąć, co przyprawiło go o lekkie prychnięcie. Skojarzyło mu się to z inną małą osóbką, która zawsze tak robiła. W jego głowie zaczęło krążyć wspomnienie o małej dziewczynce biegającej między nogami gigantycznego demona o czerwonej burzy włosów na głowie. Zaczął zastanawiać się co teraz robią jego przyjaciele i osoby, które nazwały się jego rodziną chociaż nie łączyło ich nic związanego z krwią.
– Hm. – mruknął krótko w odpowiedzi na słowa Soru i przyciągnął go do siebie wtulając się w ciepło jakie rozchodziło się po nim z tego kontaktu. – Daj mi trzy godziny, tyle wystarczy.
_____Wiedział, że nie potrzebuje więcej, aby poczuć się lepiej. Niedługo minie już kilka lat od kiedy nie zmrużył oka, miał już powoli tego dość. Najpierw przyszedł tutaj, żeby być wolniejszym, słabszym i ociężałym i w końcu zasnąć, ale się okazało, że nici z tego. Nawet jeśli smoki wywodziły się od jaszczurek to działało to w drugą stronę. Smoki stały na szczycie ewolucji tego drzewka genetycznego, straciły większość cech gadów, zwłaszcza te niepotrzebne i dające im słabości. Mógł się tego spodziewać, naprawdę…, ale teraz jak to sprawdził miał pewność. Cóż… przynajmniej znalazł kogoś kto pozwolił mu zasnąć… Z każdym słowem wypowiedzianym w języku runicznym Ez pozwalał Soru wchodził głębiej w swój umysł, który jasno informował go o inwazji i, że zamierza się bronić, jeśli demon zrobi jeden zły ruch. W końcu jego świadomość odpłynęła w ciemność znaną jako sen.
_____Otaczająca ciemność, w której ludzie śnią była czymś czego dawno nie doświadczył, ale w końcu, mając to przy sobie, po tych latach, jakie to było miłe i przyjemne… I dlaczego skończyło się tak szybko, jak się zaczęło? Już przyjemności cielesne dawały dłuższą radość, lecz nie mógł marudzić czując jak wszystko do niego wraca, wraz ze blaskiem duchów dobijających się ze zdwojoną mocą. Utraciły z nim mentalny kontakt, nic dziwnego, że przestraszone zaczęły krzyczeć. Nikt nie lubi gubić duszy, na której ci zależy. Mana jednak była spokojna w okolicy, był to dziwne zjawisko, zwłaszcza gdy w jego uszach dudniło mnóstwo głosów. Jego rozgrzana skóra od źródła ciepła, które kojarzył go nie było na tyle fizyczne, co bardziej duchowe i mentalne. Należało do generała wywiązałe go się z obietnicy jaką złożył. Teraz był czas na niego. Smok podniósł się do siadu i otworzył oczy rozglądając się po pomieszczeniu, chociaż nie musiał. Czuł co się działo. Nie przejmował się jednak i zszedł z łóżka spoglądając na generała.
– Czas na moją część obietnicy. – spojrzał mu w oczy. – Zostanę twoim kandydatem i nie zamierzam umierać za szybko. – zaczął kierować się w stronę drzwi. – Chodźmy, pewnie masz dużo pracy.
_____Gdy obaj wyszli przed budynek i od razu mierząc się ze wzrokiem Ezrnona, który przeszywał ich szukać kto taki był najgłośniejszy. Smok miał bowiem dość wrażliwe uszy, zwłaszcza z tak bliskiej odległości. Znalazł jednak rzeczy, których się nie spodziewał. Pierwszą z nich był duch lodu, który widząc go od razu przyleciała do niego wtulając się w niego. Ciemnowłosy poczuł, że uzupełnia swoją magię, prawdopodobnie powstałą przez jego zwykłe zdjęcie bariery w dość mechaniczny i nieprawidłowy sposób. Pozwolił jej na to przy okazji głaszcząc jej głowę i błogosławiąc ją dalej. Teraz będzie musiała mu posłużyć za coś innego niż przekaźnik informacji.
– Nie dałem ci imienia. – odezwał się cicho do niej, która odsunęła się kawałek lewitując w powietrzu i kiwnęła głową. – Będzie Kouri.
_____Wraz z tym momentem jej ciało zalśniło, a jej ogólna postać stała się bardziej ludzka. Przestała wyglądać jak rzeźba wykonana z kawałku lodu. Nosiła w końcu w sobie serce zdolne posiadać i tworzyć własną magię. Nadal jej skóra wyglądała niczym tafla odbijającej światło wody, ale nie można było porównać jak wielką zmianę przeszła. Stała się właśnie pełnoprawnym demonem, mogącym liczyć sobie lata. Przestała być zwykłym duchem, chociaż cały czas nie wyzbyła się ograniczenia duchów zrodzonym z Many – cały czas nie mogła kłamać.
– Popilnuj mi domu. Muszę stać się szybko królem, żeby jeszcze pospać. – powiedział do niej, gdy skończyła wykonywać proces swojej przemiany i uspokoiła swoją ekscytację malującą jej twarz w cieplejszych kolorach. – Daje temu jakieś trzy lata. Dłużej to nie potrwa. Muszę tylko zabić innych.
– W takim razie czekam na dobre wieści Ez. - Kouri, wyższy duch lodu i demon wiecznego lodu zaśmiała się lekko i skłoniła głowę. – Będę dzielnie pilnować twojego domu, dopóki nie wrócisz.
– Dobrze. – z uśmiechem ustach pogłaskał ją po włosach, które nie przypinały już szpikulców z lodu, a opadały i lały się po jej plecach jak powinny. Następnie cały czas w dobrym humorze uniósł głowę i spojrzał na smoka stojące między resztą ludzi. – Sądziłem, że kojarzę jeden z głosów. Co ty tutaj robisz, dziecko?

_____Kandydat na Króla Demonów nie był kimś kogo można było zobaczyć od tak, nie był też osobą, która żyła bardzo długo. W końcu bycie kandydatem sprawiło, że miałeś dwa wybory – został królem lub umrzeć. Nieważne kim byłeś i co zrobiłeś, śmierć jako kandydat sprawiała, że pozostałeś zapamiętany jako demon, który nie był wystarczająco dla innych i dla samego kraju. Pojawiali się mniej więcej raz na dwieście lat, czasem dłużej, czasem częściej, zależnie jak ludzie postanowili wypowiedzieć wojnę oraz jak dobrze rządził innymi. Zły Władca wprowadzający tyranię i głód spotka się z szybką śmiercią, a dobry potrafi żyć nawet tysiące lat. Chociaż ostatnio takie Władca Demonów zdarzył się bardzo długo temu. Z tego co Ezrnon pamiętał, jednym z jego pierwszym posiłków był właśnie taki dość stary i zasłużony Król.
– Żeby tylko nie byli za głośno. – rzucił lekko pod nosem w odpowiedzi, bo jednak nie potrzebował ciepłego przywitania, a spokoju i snu.
_____Nie spodziewał się, że zobaczy tutaj Himessa. Był dzieckiem jego ulubionej smoczycy, chociaż lepiej brzmiało zwykłe stwierdzenie, że ich para, Ezrnon i matka Himessa, bawili się razem i pili do rana robiąc więcej zamieszania niż normalnie było dozwolone, ale… kim im zabroni? Kiedy zaszła w ciąże, Ez był obecny, w końcu był przyjacielem rodziny, więc granatowy smok doskonale mógł go kojarzyć z dzieciństwa jako wujka, który bawił się z nim i przynosił prezenty. W normalnej sytuacji, widząc jak dziecko podchodzi do niego, prawdopodobnie wziął go w swoje ramiona w przyjaznym geście, ale kątem oka widział spojrzenie jakie posyłał mu inny z demonów Soru. Widać było coś między nimi i Ez, jak na prawdziwego lenia było, nie zamierzam wchodzić w najbardziej kłopotliwą z sytuacji – romantyczny trójkąt przez nieporozumienie. Z doświadczenia wiedział, że nigdy tego nie wytłumaczysz na tyle dobrze, aby odpuścić wszystkie zarzuty.
– Ciebie też dobrze widzieć. – zaśmiał się tylko słysząc, jak Soru od razu przerywa im dyskusję. – Mam nadzieję, że faktycznie trafi się taka okazja.
_____Nie, żeby nie wierzył Generałowi, bardziej, nasłuchał się, ile tego jest. Dokładniej, ile roboty, przygotowań, zmartwień i wszystkich innych papierków i magicznych kręgów wchodzi w te całe wyboru, już pomijając sam fakt, że Kandydaci stawiają swoje życie na szali. Jeszcze ze swoim charakterem w obliczeniach – nie będzie miał czasu na spokojną rozmowę. Kouri skinęła głową na słowa Soru, lecz po jej twarzy nie było widać, żeby mu wierzyła. Nie znała się na tym jak wybiera się kandydatów oraz jak przebiega proces samego stawania się królem. Patrząc jednak na młodego demona, który ledwo stał się Generałem i nie było od niego nic związanego z Autorytetem… słowa śpiącego Ezrnona były dla niej bardziej wiarygodne. Nie mogła się jednak o to kłócić – stąd – skinęła głową i odleciała do lęgowiska smoka, które miała od teraz bronić swoim życiem. Nie żegnała się, bo wiedziała, że on tego nie robi.
_____Podróż nie była długo, nie była męcząca… właściwie to Ezrnon miał z nią tylko jeden problem. Sam pokonałby ją szybciej. O wiele. Zmiana w smoka i przelecenie tego fragmentu terenu zajęłaby mu z 10 minut. Maksymalnie. I to nie dlatego, że jego postać niehumanoidalna jest wielka, ale po prostu, wzbijając się wystarczająco wysoko, taki kawałek to moment. Nie zaproponował jednak nic takiego. Nie chciał brać odpowiedzialności za osoby na swoich plecach no i nie ufał im na tyle, żeby zrobił im przejażdżkę. Przebył więc tą trasę koło Soru, spoglądającego na niego jakby zaraz miał mu uciec. Smok nie wiedział, czy powinien się śmiać z tej sytuacji, czyżby aż tak mu nie ufał? Jego słowo ma całkiem sporą wagę i zawsze wywiązywał się z obietnic. Szkoda tylko, że młody demon nie mógł teraz o tym wiedzieć, no bo skąd. Westchnął tylko i szedł spokojnie aż znaleźli się u celu.
_____Bycie w centrum uwagi było normalne, przynajmniej dla Ezrnona, który stał w centrum wszystkiego bardzo duży kawałek swojego życia, którego nie przespał. Czując jednak na swojej skórze spojrzenia ludzi, pracowników tego zamku, nie było mu przyjemnie, a on nie przywykł, żeby znosić rzeczy, które mu się nie podobały. Najchętniej wydłubałby oczy demonów, które posyłały mu wyzywające spojrzenia zastanawiające się nad jego kwalifikacjami. Szkoda. Byłoby to dobre przedstawienie, ale za samo spojrzenie nikt nie zgrzeszył na tyle poważnie, aby umierać lub oślepnąć. No i nie wiedzieli, że jest Kandydatem, więc ich zachowanie nie zakrawało o zdradę stanu. Odpuścił więc, nie był na tyle emocjonalny i trzy godziny snu nie dały mu aż tyle siły, żeby marnować ją na takie robaczki. Do jego uszu docierały jednak cały czas wyraźnie szepty i słowa wypowiadana przez demony, które chciały być skryte i myślały, że są wystarczająco ciche. No nie były. Dla Eza nic nie było wystarczająco ciche. Zwłaszcza w tłumie. Widząc te wszystkie zsumowane Many, cieszył się tylko faktem, że nie znajdowało się tutaj wiele duchów żywiołów. Przynajmniej ich głosy nie docierały teraz do jego uszu.
_____Gdy zatrzasnęły się drzwi, a jego głowa mogła trochę bardziej odpocząć, spojrzał na ucieszonego Soru, który niczym małego dziecko, chciał oprowadzić go po domu. Czuł zbliżającą się obecność istoty, na tyle magicznej, aby wywołać zmarszczenie się jego brwi na chwilę. Musiał przełknąć gulę, która powstała mu w gardle. Dawno nie był wśród ludzi. Musiał się do tego na nowo przyzwyczaić.
– Możesz. – rzucił lekko i teatralnie złapał się za głowę. – Najlepiej zacznij od sypialni, bo już jestem zmęczony od tych wszystkich szeptów.
_____Widząc, że istota się pojawiła przed nimi, spojrzał na nią kątem oka. Przypominała mu Annon, dziecko, które było demonem gwiazd i czymś na wzór jego chrześniaczki, bo był bardzo wmieszany w jej wychowanie. On także posiadała białe włosy i czarną jak noc skórę. Nie zareagował za mocno na obecność nowego demona, może dlatego, że w jej głosie i zachowaniu widać było właściwe zachowanie i etykietę. Od razu ją polubił, może dlatego, że rzadko było spotkać demona, który znał swoje miejsce i zadanie. Kiwnął głową w geście powitania, gdy Soru skończył ja przedstawiać. Niestety, to co nastąpiło później sprawiło, że smok nie mógł ukrywać swojego zdziwienia, gdy znikąd pojawił się demon o niebieskiej skórze i zupełnym braku wyczucia czasu. Widząc ręce obejmujące mniejsze ciało Generała zebrał w swoich płucach powietrze i uspokoił sobie serce, które chciało ziać ogniem na niebieską kreaturę, od której nie wyczuwał nic czego powinien się bać poza głupotą.
– Mam nadzieję, że nauczył swoich ludzi, żeby zachowali się w odpowiedni sposób. Zwłaszcza przy innych, których nie znają. – jego ton był poważny. Ez nie przepadał za głośnymi ludźmi. Nie odwzajemnił więc uśmiechu, którzy pojawił się na twarzy Zuritha, lecz spojrzał prosto na niego. – Na przyszłość zachowuj się tak, żebyś nie przynosił wstydu swojemu Generałowi.
_____Widać było po nim irytację, która powoli w nim narastała. Niebieski demon nie był jej jedynym źródłem, ale w tym momencie – największym. Nie dość, że głośny, to jeszcze zaznaczał swoją obecność wpływając źle na humor już złego smoka czekającego tylko na pretekst do zachowywania się tak jak przystało na jego rasę. Agresywnie i bez zastanowienia co chcą inni.

_____Alkohol nie był przyjacielem smoków. Oczywiście, każdy był inny, nadal jednak, smoki posiadające wysoki metabolizm oraz odporność na trucizny czy efekty fizyczne… ciężko się upijały. To nie tak, żeby było to niemożliwe, po prostu potrzebne było duże towarzystwo i najlepiej innego smoka. W końcu kto jak to, ale pobratymiec najlepiej dotrzyma ci kroku. Ez miał też swoje za uszami, dokładnie w temacie picia. Wiele dobrym opowieści mogłoby opuścić jego usta, co takiego porobił nie raz po pijaku, kiedy już przelały się litry trunku. Na pewno byłoby to dobre, miłe i warte wspominania wydarzenie. Niestety, ciemnowłosy nie miał najmniejsze ochoty być teraz dobrym człowiekiem. Zwłaszcza czy do jego uszu doszły słowa Generała, nie rozumiejącego swojej pozycji. Nie rozumiejąc też w jakim miejscu postawił go. Swoimi słowami. Jego podniesione ze lekkim zdziwieniem brwi opadły na swoje miejsce. Już zupełnie stracił ochotę na całe to przedstawienie.  Robił to tylko dlatego, żeby spać i kłótnia, jak sam Soru powiedział, nie była teraz na miejscu. Chociaż on użył innych słów, to taki przekaz uzyskał z tego Ezrnon. Jego cierpliwość jednak niczym życie postaci z gry, jak za dotknięciem magicznego efektu, malała z każdą chwilą. Splótł ręce na piersi nie odzywając się i obejrzał kątem jeszcze raz niebieskoskórego demona, którego bardzo chętnie się pozbędzie, żeby ukoić sobie nerwy i rozdrażnienie, ukrywane pod przykryciem obojętności. Nie zamierzał się zdradzać. Posiadanie serca na dłoni zwykle kończyło się klęską.
_____O dziwo, bo smok nie spodziewał się, że Soru postanowi nie zająć się swoją siostrą, uwaga została przekierowana na niego. Nie zareagował jakoś przesadnie, właściwie, posłał tylko pytające spojrzenie do generała biorącego go pod rękę z uśmiechem na twarzy. Nie zamierzał go odganiać czy odsuwać, bo jednak w tym zimnym klimacie, ciepło tego dotyku, ogrzewało go. Rezygnacja z tego była głupotą. Pozostał więc w pozycji, z ustami zawiązanymi na sznurek, aby nie powiedzieć czegoś, co potem zostanie użyte przeciwko niemu. Nie obchodziło go życie innych demonów. Miał jego tak bardzo gdzieś, że żadna ckliwa historia nie zmieni tego faktu, może go tylko bardziej zniechęcić. Pozwolił się prowadzić po korytarzach, zapamiętując drogę do tych ważniejszych dla niego miejsc. Co prawda, był wstanie wytrzymać bez jedzenia, snu, stałych kąpieli i zajęcia, to nie było w tym nic fajnego. Jego niesamowicie nudne książki, które miały go usypiać, albo niesamowicie wygodne łóżko przekonujące do zignorowania hałasu dziejącego się na oko. Tego potrzebował, ale czy to dostanie? Z zainteresowaniem przeglądał półki biblioteki, kiedy weszli i do pierwszej i do drugiej. Takim samym zaciekawieniem nie pałał jednak na temat garderoby czy kuchni. Łazienka… jest przydatna, zwłaszcza idea, że mógłby nalać sobie wody i podgrzać wodę własnym oddechem. Taka opcja… rozbawiło go lekko, zdejmując ciążący nad nim nadmiar irytacji. Niestety, cały czas pozostało jej dość sporo. I nawet zobaczenie wielkiego łózka nie poprawiło tego.
_____Zapach czegoś słodkiego i świeżego wymieszany był w zimnym, lekko ogrzanym powietrzu pomieszczenia. Sypialnia. Teoretycznie, ulubione miejsce Eza. Odprowadził Soru, wzrokiem, do łóżka, na którym usiadł. On natomiast rozejrzał się uważnie, wykonując krok w stronę regałów książek. Skoro już się dowiedział, że nie może pójść spać. Idea, zapraszania go, aby się położył, była tylko bolesnym drażnieniem się. Ezrnon, nie należał do masochistką, żeby lubić coś takiego. Poza tym, i tak by nie zasnął sam z siebie, nie ważne jak wygodne jest to łóżko. W sumie, nie wierzył, że było wygodniejsze od tego, które on zrobił dla siebie. W końcu był leniem i osobą przekładającą całą swoją energię na… spanie. Czynność spania. Widząc jak Generał się przeciąga, westchnął i odwrócił się do niego plecami, skupiając na tytule jednej z książek. Nie była ona aż tak stara czy nudna jak to co zwykle czytał, ale nadawała się idealnie na szybkie zagospodarowanie czasu. Smok nie był kimś kto będzie nalegać lub błagać o coś na kolanach. Usłyszał już nie, względem kwestii szybciej drzemki. Czemu miałby więc pytać ponownie?
– Nie ma takiej potrzeby. – odezwał się w końcu, jego ten był ciężki. – Przez najbliższe miesiące jakie tutaj spędzę mogę sam obejść do miejsce i zapoznać się z nim, jeśli będę miał taką chęć. – zanim Soru postanowi coś dodać, mówił dalej, nie skupiając się na swoim teoretycznym rozmówcy. – Mam nadzieję, że nie zamierzasz zapraszać tam dużej ilości osób?
_____Jego ostatnie zdanie ciężko było wyczuć, czy było pytaniem czy stwierdzeniem. Jakby on sam nie wiedział czego chce. Większego grona, przy którym będzie mógł się wściec i wyjść czy mniejsze, gdzie faktycznie pozna tych ludzi. Bądź co bądź, ich układ był dość prosty i nie było tam nic o byciu dobrym przyjacielem dla tych wszystkich istot. Złapał za książkę i otworzył ją w losowym miejscu, przyglądając się bardzo nowoczesnemu językowi. Znał te słowa, bo jednak mówiono w ten sposób jakiś czas temu, ale… było to dość odświeżające w porównaniu z tym co zwykle miał przed oczami. Tymi zmarnowanymi kartkami papieru lub ludzkiej skóry, gdzie tusz i zapiski powoli stawały się niewidoczne. Na szczęście jego smocze oczy, widząc wygniecenia w materiale, mogły poradzić sobie z tymi bardzo starymi tekstami. Westchnął i zamknął książkę. Do jego uszu cały czas dochodziły szepty, dźwięki wszystkiego czego nie chciał słyszeć, a jego oczy miały powoli dość światła dostającego się do pomieszczenia przez szyby.
– Obojętnie. – rzucił na jakiekolwiek słowa, które opuściły usta Soru. Nie wiedział czy nawet przerwał mu wypowiedź czy nie. Bądź co bądź, Ez miał w zwyczaju nie słuchać innych. – Mamy czas, więc przećwiczymy coś. – odłożył książkę na miejsce, z którego ją wziął i podszedł do Soru stając przed nim. – Jestem wstanie sam ograniczyć swoje zmysły, ale nie wiem, kiedy się zatrzymać, aby słyszeć co ludzie mówią, a nie słyszeć reszty dźwięków. Pomożesz mi przy tym. – wyciągnął rękę w stronę Soru i dotknął jego policzka lekko. – Masz do mnie mówić, cały czas, w tym samym tempie, o tej samej intensywności.

_____Odpowiedź jaką uzyskał był satysfakcjonującą. Zwłaszcza fakt, że nie musiał być teraz za rączkę prowadzony wszędzie. Mieli czasu na to, a idea, że nie mógł gdzieś wchodzić… Prawdopodobnie byłby za leniwy, żeby tam pójść i łamać takie zasady bez powodu. Plan zapowiadał się prosto. Na sam początek zostanie przedstawiony wszystkim, a potem będzie pił w mniejszym gronie. To było do opanowania, ale tak jak sądził. Musiał sam, wygłuszyć trochę swoje otoczenie. Na jego nieszczęście, gdyby wiedział, że skończy jako przyszły Król Demonów, to nie zamykałby się na takim odludziu na niesamowity kawał czasu. Teraz zapomniał jakie miał ustawienia, żeby prowadzić konwersację z innymi i nie przeżywać wewnętrznej agonii. Dostrajanie tego nie powinno być problemem, zwłaszcza gdy Soru postanowił współpracować. Ez zabrał dłoń z policzka generała jak tylko padły pierwsze słowa. Ciepło przechodzące po jego skórze, od ręki aż po ramie, na pewno nie pozwoli mu się skupić na tym co w tym momencie ważne. „Zwykle przesiaduję w swoim gabinecie” to ostatnie co zarejestrowały jego uszy przed skupienie się na dostrajaniu dźwięku. Powoli, wygłuszał otoczenie pozostawiając tylko dźwięki, które chciał słyszeć. Takie jak oddechy, głos humanoidalnej istoty, ale nic takiego jak duszki czy marniejące drewno, z którego były zrobione meble. Gdy ponownie zaczął skupiać się na słowach… tematyka była z grubsza inna, lecz cały czas podchodziła pod small talk więc miał nadzieję, że nie przegapił nic ważnego, pomiędzy. Gdy w końcu skończył, kiwnął i podziękował szybko Soru.
_____Smok szedł kilka kroków za generałem, nie przejmując się już szeptami, których nie mógł do końca wyłapać, co go cieszyło. Tego właśnie chciał. Nie słyszeć. Zarzucił także na swoje oczy płachtę, aby wszystko go tak nie oślepiało, szczególnie magia, która wylewała się od tych wszystkich demonów. Nadal mógł zobaczyć spojrzenie demona do Soru o dziwnym znaczeniu, nie zrozumiałego dla niego, ale czy Ez chciał to ogólnie rozumieć? Raczej nie, bo po co. Był w tym momencie zadowolony z siebie i bardzo leniwy, aby zadawać pytania czy szukać odpowiedzi na własną rękę. Dotarła do niego informacja od niezadowolonego przydupasa, ale znów – co go to obchodziło? Nie będzie się tłumaczył, że Himessowi pieluchy zmieniał. To nie jest historia, nie jego kłótnia, zazdrość i nie jego seks na pogodzenie się później. Jedyne co będzie mógł zrobić to potwierdzić słowa młodego smoka, kiedy przedstawi go jako wujka, którego zna całe życie. Widząc rękę, która gestem zapraszała go do siebie… westchnął ciężko i pokonał schody stając koło Generała, krok za nim, aby nie zabierać światła reflektorów z jego osoby. Bez żadnego słowa słuchając tłumu oraz tego co on miał do powiedzenia. Na jego twarzy nie było widać co takiego kroi się w nim pod skórą. Bądź co bądź, smoki były dość gruboskórne. Jego spojrzenie bez większego wyrazu czy emocji spoczęło na twarzy Soru, gdy odwrócił się do niego. Widząc po nim, że wyzwiska oraz słowa rzucane przez podwładnych nie odbijały się jak od ściany. Położył dłoń na głowie demona iluzji nie mówiąc ani słowa i zabrał ją szybko mijając go, aby stanąć przed tymi wszystkimi istotami.
– W tym momencie, jestem wstanie zabić każdego z was za zdradę stanu. – powiedział podniesionym głosem, który magia niosła dalej niż fizycznie głos powinien podróżować. To zdanie sprawiło, że wszystkie demony spojrzały na niego. Trafiając na jego oczy, niczym u węża. – Jako wasz przyszły król, pozwólcie, że pokaże wam Autorytet.
_____W tym momencie, każdy z demonów, który nie posiadał odpowiedniej siły fizycznej lub mentalnie, aby wytrzymać jego obecność, aby… móc go zranić w jakikolwiek sposób, poczuł jakby na jego barkach została zrzucona góra, przygniatająca ich do ziemi, wbijająca w miejsce, gdzie stali. Powoli uczucie narastało zaczepiając coraz to kolejne osoby, aż Ez stwierdził, że tyle wystarczy. Była to zdolność dorosłych smoków. Tych, które osiągnęły dorosłość według innych smoków. Himess jako dość młody smok, jeszcze przed swoim pierwszym tysiącem lat, nie posiadał takiej zdolności. Autorytet, w zależności od wieku smoka oraz jego wielkości rósł na sile. Ezrnon, największy ze znanych smoków oraz starszy od większości według niektórych pogratymców… był potężny. Ta zdolność gatunkowa, pozwalała na unieszkodliwienie wrogów, którzy znajdowali się w zakresie jego smoczego oddechu. W tym przypadku, patrząc na jego wielkość w formie smoka, spokojnie pokrywał obszar od tego zamku do pobliskich gór, jak nie dalej. Więc jeśli w ciągu sekundy mógł ich spalić – poczuli wielki ciężar na swoim ciele oraz mentalny strach przed oczami, które na nich spoglądały. Nic więc dziwnego, że każdy ucichł starając się wstać ze swojej pozycji. Na kolanach, z pochyloną głową. Co niektórzy, zdolni spojrzeć w jego złote źrenice, moczyli swoje spodnie, czując na karku oddech śmierci.
– To nawet nie jest cały Autorytet jaki mogę uwolnić, lecz dla was to nadal za dużo. – zeskoczył lekko ze sceny wchodząc między tłum kierując się do jednostki, która krzyczała najgłośniej jeszcze przed chwilą. – Mam pokazać ci mój cały Autorytet?
_____Kładąc znaczenie na słowo „cały”, z uśmiechem na twarzy, widział jak strach w oczach demona powoli staje się czymś innym, lecz nie zdążył uzyskać odpowiedzi na swoje pytanie, gdy ten osunął się na ziemię, mdlejąc w miejscu. Wtedy też obejrzał się po reszcie kładących się po podłodze demonów i westchnął głośno pokazując swoje niezadowolenie. Cofnął działanie umiejętności spoglądając na przedstawienie, które dobiegło końca i co takiego po sobie zostawił. Nie kierował swojej umiejętności personalnie na służących Soru, a bardziej na znajdujący się tutaj tłum, niestety, miał pewność, że dostało im się rykoszetem. W końcu przy rozmiarze Ezrnona nie dało się kontrolować tego tak dokładnie jakby chciał. Poza tym.. znajdowali się w obrębie jego ciała, gdzie Autorytet w pełni swojego uwolnienia był zabójczy. Obręb ciała można wytłumaczyć bardzo łatwo – jeśli w tym momencie smok stanie się swoją postacią bestii, te istoty znajdują się w miejscu, gdzie będzie jego ciało. Był to okręg liczony od serca, ze średnicą na całą długość ciała wraz z ogonem.
– Nikt z was nie jest wystarczająco silny, żeby mówić mi co mam robić, więc siedźcie cicho i nie podnoście głowy, dopóki tutaj jestem.
_____Rzucił do nich, cały czas leżących ledwo przytomnie. Nie zrobił im trwałej krzywdy w żadne sposób, może trochę straumatyzował. Stanął koło Soru pokazując bardzo zmęczone spojrzenie. Nie obchodziło go czy zrobił dobrze czy źle. Zrobił co chciał. Jak zwykle. Miał ochotę iść spać, a nie zostawać na tym całym przedstawieniu i piciu. Używanie Autorytetu nie było męczące, to po prostu jego wszystko męczyło. Jakby był introwertykiem na imprezie, a jego zapas energii się już skończył.

_____Po czuł dłoń na swoim ramieniu i ciężar, jakby coś się na nim uwiesiło, lecz nie był na tyle znaczny, aby jakkolwiek zmusić jego ciało do czegokolwiek, włącznie z przechyleniem się. Doskonale doszły do niego słowa wypowiedziane przez Soru, lecz mógł tylko westchnąć i mimiką twarzy pokazać jak bardzo się przejmuje opinią tych demonów. Bądźmy szczerzy, Ezrnon nie był lubiany, bo podlizywał się wszystkim i wszystkiemu, a dlatego że miał swoje granice moralne i świetnie się bawił przesuwając je u innych, pokazując, jak mało konsekwencji za tym idzie. Spodziewał się, że będą mogli teraz w spokoju udać się na ten obiecany alkohol, w końcu wypadało wyjść z klasą, a nie odwracać się na wypowiedzenie ostatnich słów. Takie rzeczy robi się dla istot, na których zdaniu ci zależy, a Generał powinien przejmować się regionem i Królem, niczym innym. Smok nie zareagował jakoś mocno na słowa, które opuściły kształtne usta Soru. No, może w jego serduszku pojawiła się lekkie pochłeptanie jego ego, lecz szybko zostało zasłonięte przez fakt, że no… nie powinien tego robić.
_____Poczuł na swojej twardej skórze wrogie spojrzenie mógł tylko westchnąć, widać to właśnie z nim będzie musiał się napić i wytłumaczyć sobie co nie co, bo jednak byli po tej samej stronie. No i…, jeśli Ez miałby jakiekolwiek romantyczne uczucia względem Himessa, to ten demon o jakimś imieniu na T, prawdopodobnie nigdy by go nie poznał. Nie byłoby do tego okazji. Wiedział jakim typem kochanka jest, dzieje się jedna z dwóch rzeczy i Ezrnon nie był fanem żadnej z nich w kontekście tego dzieciaka, którego uczył latać, pić i ukrywać się przed gniewem matki. W końcu nie istnieje żadne dziecko, które nie wywoła chociaż jednego problemu przez całe swoje życie. Jeszcze gorzej jak jest demonem, tak jak oni wszyscy. Kiwnął głową słysząc informację od Soru, bo jednak czując na sobie wzrok także innych demonów, postanowił oddać drobnemu ciałku koło niego trochę szacunku.
_____Jak tylko pozostał sam, wręcz porzucony przez demona iluzji… miał ochotę zrobić bardzo potężne westchnięcie pokazując swoją dezaprobatę. Nie jest wystarczająco dumny jak na Generała i nie jest zbyt dobrym hostem przyjęć. Właśnie musiał to sobie zapisać jako notatkę na przyszłość. Albo nauczyć go, jak zachowywać się w takich sytuacjach, albo robić to za niego. Przynajmniej przez czas, kiedy jest Kandydatem. Szybko przy jego boku zjawił się Himess i wielkimi oczkami, a smok znał tą minę. Chciał mu coś opowiedzieć i za pewne były to jego przygody, po tym jak nie pojawiał się wśród innych od przeszło 200 lat.
– Słucham, opowiadaj. – westchnął lekko z uśmiechem i już wyciągał rękę, aby położy ją na głowie mniejszego smoka, lecz poczuł na sobie wbijające się w niego spojrzenie czerwonowłosego demona o imieniu na T. Zatrzymał się w swoich ruchach na moment, lecz jednak kontynuował i położył rękę na włosach Himessa następnie robiąc z jego włosów jedno wielkie zamieszanie, w tym samym czasie odwracając się do tego na T. – Chodź, opowiem ci kilka historii z jego dzieciństwa.
_____Te słowa przekonały mordercze spojrzenie do złagodnienia, w jego oczach widząc wielką ciekowość nie musiał zastanawiać się co takiego jest między nimi. Czy zamierzał o tym mówić głośno? Nie, bo po co. Mimo protestów Himessa, usiedli na końcu stołu pochyleni do rozmowy i zaczęli. Pić, podjadać i wylewać z siebie informację. Ez dowiedział się co takiego przekonało granatowego smoka do przebywania na północy, a on wylewał z siebie coraz co kolejne historię o dzieciństwie, których nikt by nigdy nie opowiedział Tingranowi. Tak, nauczył się jego imienia, bo jednak pijąc z kimś należało okazać chociaż takie zainteresowanie. Wręcz z rękawa wychodziła coraz to bardziej zawstydzające wydarzenie z młodości Himessa, a w oczach władającego włócznia, prawdopodobnie stawał się coraz to mniejszym zagrożeniem widząc, że zachowują się ponad wszystko – jak rodzina.
– Więc wskoczył do oazy, bo myślał, że to złagodzi upadek i jak można się spodziewać, zderzył się z całą prędkością z wodą. – zaśmiał się Ezrnon obserwując coraz mocniej zażenowanego Himessa. Widać fakt, że jego kochanek poznał inną stronę niego powodował u niego zaczerwienienia. On jednak nie zamierzał od tak kończyć swojej historii, zwłaszcza, że na się na tym nie skończyła. – Woda okazała się nie być jego najgłupszym pomysłem, w końcu myślałeś, że skoro nagłe hamowanie ci nie wychodzi to trz- – w tym momencie Himess widocznie nie wytrzymał i zasłonił usta swojego wujka. Ez zaskoczony spojrzał na czerwonowłosego informując go, żeby coś z tym zrobił. Widząc jednak i jego zszokowaną twarz. Sam zdjął rękę ze swoich ust. – Już, już, oszczędzę ci wstydu.
– Wujku!
– Naprawdę, nie będę kłamał w takich błahych sprawach, poza tym twoja połowa nie patrzy już na mnie jakby mnie chciała zabić więc mogę sobie odpuścić. – zaśmiał się lekko podnosząc kubek z mocnym trunkiem na znak toastu w stronę Tingrana, który widocznie żałował lekko swojego wcześniejszego postępowania. – Hej, nie tępię, też jestem skurwielem jak ktoś się kręci koło tego co moje.
– Tego co twoje? – dopytał lekko podnosząc swój kubek i stukając go z wystawionym naczyniem Ezrnona, który kiwnął głową potwierdzając. – Co masz na myśli?
– Rodzina, dom, łóżko, osoba, która obecnie traktujesz jako swojego ukochanego. – przechylił kubek i upił trochę alkoholu czując, że cały czas jest daleko od mety. Tak samo Himess ładnie dotrzymujący mu tempa. Nie mógł jednak tego samego powiedzieć o innych. Prychnął lekko rozbawiony widząc jak świetnie bawią się inni, zdecydowanie pijani. – Nie uważasz, że takie rzeczy trzeba szczelnie pilnować, żeby nikt tego nie ukradł?
_____Wraz z kiwnięciem głowy Tingrana, kiwnął też Himess. Oboje rozumieli o co mu chodzi, lecz każdy na swój sposób. Ezrnon nie był aż tak dobry jak innym się wydawało. On naprawdę był fanem szczelnego pilnowania swoich skarbów, zwłaszcza tych żywych. Himess w jego pamięci był towarzyskim i zabawnym dzieckiem, które miało mnóstwo energii na wszystko, chociaż wolał robić to sam. Nic się nie zmienił. Czerwonowłosy demon będzie miał trochę problemów z pilnowaniem swojej zguby, aby nikt się koło niego nie kręcił z niecnymi zamiarami. W tym momencie, do ich uszu doszły większe szumy i huki niż wcześniej, a w środku nich był Soru. Pijany. Nawiązali kontakt wzrokowy, a Ez poczuł, że zaraz stanie się coś złego widząc wyraz twarzy jakim obdarował go zanim otworzył usta.
– Ez, czy to prawda, że smoki mają dwa penisy w dziwnym kształcie? – wręcz krzyknął jakby chciał się upewnić, że każdy go usłyszał. – Na pewno musi być duży, co nie Himess?
_____Na Sali przez chwilę zapadła cisza, która przerodziła się w dwie reakcje. Jedną było zażenowanie, które objęło większość uczestników imprezy. Pozostałe kilka jednostek, zaśmiało się. Wśród nich był Ezrnon, który postanowił wykorzystać tą okazję, żeby pozostawić Tingrana i Himessa samych. Czuł, że mogą mieć dobry wieczór, jeśli się ulotnią.  Dopił do końca to co zostało w kubku i wstał puszczając zawadiacki uśmiech do dwójki informując ich, jakoby planował żart. Bądźmy jednak szczerzy, Ez nie zamierzał żartować w takiej sytuacji, bo jednak sam wypił trochę.
– Chodź, pokaże ci. – zaśmiał się podchodząc i podnosząc Soru niczym dziecko, zarzucając na swoje ramię jak łup z bitwy. – Idziemy do sypialni, wszystko ci pokażę.
_____Prawdopodobnie reszta myślała, że zamierza go zabrać i położyć spać, bo nie przeszkadzali mu ponad wszystko bawiąc się dobrze razem, gdy oni wyszli od tak. Ez pamiętał jeszcze jak dojść do sypialni. W końcu to jego ulubione miejsce, więc przemierzenie korytarzy z jego długimi nogami nie było wielkim spacerem. Zamierzał zrobić jednak coś lepszego, w ciągu sekund, jak tylko zamknęły się drzwi hali z cały czas huczną imprezą, przeteleportował ich prosto do sypialni. Zrzucił demona ze swojego ramienia zsuwając go prosto na łóżko. Złapał za jego ręką i położył na swoim podbrzuszu, a demon prawdopodobnie wyczuć mógł tylko jego mięśnie i materiał spodni. W tej ciemności, gdzie jedynym światłem był księżyc zaglądający przez okno, Soru mógł zobaczyć tylko połowę roześmianego w środku smoka. Jego ciemne teraz oczy, nie zdradzały za dużo, lecz jasno zachęcały demona przed nim do podjęcia jakichś czynów.
– Chcesz zaspokoić swoją ciekawość. – powiedział, a jego basowy niski głos rozbrzmiał w otaczającej ich ciszy. – Wystarczy, że postarasz się i rozepniesz te spodnie.
_____Jego głos mógł spokojnie kusić anioły, a co dopiero pijane demony. Prawda była jednak taka, że Ezrnon znalazł się w pozycji, gdzie obie opcje były dla niego jak najbardziej okej. Położenie Soru spać brzmiało okej, w końcu wtuli się w niego i też może zaśnie. Jakby nie patrzeć ciało tego demona było dla niego źródłem wielkiego ciepła, w którym bardzo chętnie by się zatopił i tutaj pojawiała się opcja numer dwa.

_____Uśmiech na twarzy Soru był miłym widokiem, lecz jeszcze lepszym były poważne rysy z ciekawością wpisaną w oczach. Generał musiał z tej pozycji całkiem sporo podnieść głowę do góry, aby spojrzeć na niego, jakby upewniał się, że faktycznie to się dzieje. Cóż. Ezrnon też nie do końca miał pojęcie, dlaczego to robi, ale wydawało się w tym momencie najnormalniejszym obrotem sytuacji. Miał też swego rodzaju pewność, że na pewno jasnowłosy nie będzie podchodził do tej oferty negatywnie. Wręcz może być chętny na coś więcej niż tylko sprawdzenie czy smoki posiadają dwa przyrodzenia. Prawda była taka, że mają. Lecz tylko gdy zamienią swoje ludzkie przyrodzenie na to smocze. Sama wielkość się nie zmienia, ale robią się nagle dwa, jeden obok drugiego. Czy zamierzał to pokazać generałowi? Nie, bo był pijany, poza tym… z taką zmianą wiązały się pewne konsekwencje, których raczej nie da rady zaspokoić tego wieczoru spoglądając na powiększoną źrenicę znajdującego się przed nim demona. Jego błękitne oczy przypominały bardziej czarne krążki. Takie działania procentów. Twoje źrenicy nie reagowały odpowiednio na światło. Gdy te czarne oczka zjechały niżej, poczuł lekkie gorąco w podbrzuszu. Zdecydowanie robił się podekscytowany tą sytuacją, zwłaszcza jak tylko palce Soru znalazły się na zamku, aby go otworzyć. Słyszał w uszach wręcz dudniące serce demona. Wiedząc, że jego krew także krąży szybciej, oblizał lekko usta zastanawiając się co takiego zrobi następne. Jego słowa… średnio go obeszły, nie był pierwszą osobą, która mu to mówiła.
_____Czuł zsuwające się spodnie i wzrok Soru, który widział teraz jego stojącego w całej okazałości penisa. Ez obserwował, jak przygląda mu się z lekkim rozbawieniem. Wiedział, że jest nieporównywalnie większy od tego co normalnie spotyka się nawet u demonów podobnych do jego rozmiaru. Syknął lekko pod nosem, gdy poczuł dotyk na swoim członku. Miał świadomość, że nie obejmie go w całość tylko jedną ręką, lecz nie zamierzał przerywać mu teraz kiedy byli w takim momencie. Zrobił duże oczy na słowa generała i prychnął lekko pod nosem.
– Zobaczymy, czy zasługujesz, żeby dostać drugiego.
_____Zażartował lekko z sytuacji, widząc, że patrzące na niego niebieskie oczka robią to samo. Zresztą, nie chciał mówić nic więcej, w tej dość podniecające sytuacji, patrząc z góry na atrakcyjną twarz Soru, stojącego twarzą w twarz z jego penisem. Zainteresowanego nim. Ez prawdopodobnie najbardziej w tym momencie zaskoczyło, że miał rację. Jasnowłosy chciał czegoś więcej niż zaspokojenia swojej ciekawości. W końcu inaczej nie chwyciłby ponownie za jego przyrodzenie. W tym momencie, po ciele smoka rozszedł się ten sam ogień, którego tak pragnął. Od pierwszego razu, kiedy go poczuł. Jeszcze w swojej jaskini, w domu z lodu. Przez cały dzień był wabiony przez to ciepło rozchodzące się przy każdym ich zetknięciu skóry, że teraz spokojnie leciał jak ćma do światła. Czy samo to ciepło go zaspokoi? Nie, lecz cały czas pobudza i kusi, żeby zrobić jeszcze więcej. Pytanie, które wyszło z jego ust Soru nie mogło zostać odpowiedziane, w żadnej inny sposób jak jeden.
– To zakrzywienie sprawia, że krzyczysz moje imię dostając silnego orgazmu.
_____Odpowiedział spokojnym wyrazem twarzy widząc jak jego nowy znajomy postanowił bawić się w gierki z jego kutasem w ręku. Nie przeszkadzał mu w żaden sposób, gdy wstawał z łóżka, więc teraz mając go blisko koło siebie, czuł wręcz emitujące od niego ciepło, w którym bardzo chciał się zatopić. Wraz z każdym ruchem jego ręki, jeżdżącej w dół i w górę po jego penisie rosło na sile, tak samo jak pragnienie, aby po prostu popchnąć go na łóżku i zająć się konkretniejszą akcją. Po kilku ruchach jednak, przestał. Obserwował twarz uważnie widząc w niej lekkie oprzytomnienie w tej sytuacji, niepewne wycofanie, mruknął niezadowolony. Nie zamierzał przyjmować żadnych przeprosin, bo nie skończą w takim momencie. Zwłaszcza gdy oboje chcieli kontynuować. To było jasno widoczne, specjalnie dla Ezrnona, który zawsze rozpozna rozpustne spojrzenie trzymane przez ostatnie nitki moralności. Złapał za odsuwającą się rękę Soru i zaprowadził ją tam skąd uciekała, drugą ręką kładąc na plecach i przysuwając do siebie. Pochylił się lekko szeptając do ucha.
– Jeszcze nie kończymy. – powiedział mrucząc basowo do niego, po czym zjechał niżej pozostawiając pocałunek na szyi skubiąc lekko skórę. Czuł, jak przechodzi go dreszcz co tylko wywołało mały uśmiech zadowolenie zdobiący jego zajęte usta. Gdy ręką Soru znajdowała się już na swoim miejscu, jego powędrowała na wyczuwalny przez materiał problem, z którym nie zamierzał go zostawiać. – Sam chcesz kontynuować. Co cię powstrzymuje? Jesteśmy tutaj sami.
_____Dostając jego ciche potwierdzanie lub przyjmując milczenie za tak, postanowił kontynuować. Jego usta tym razem nie oderwane od zaczerwienionej skóry szyi, powędrowały do ust, które zaatakowały wkradając się do środka w chwili nieuwagi demona. Ręką pozbył się materiału stającego między nim, a penisem demona. Złapał go i objął skupiając się na delikatnym masowaniu główki, a potem trzonu która jednak była wrażliwym miejscem. Na szczęście, generał nie pozostawał dłużnym próbując złapał za jego przyrodzenie i stymulować jego całość swoimi ruchami. Było to przyjemne, lecz nigdzie ich nie zaprowadzi. Ez czuł jak z kolejnymi ruchami Soru traci moc w kolanach, więc postanowił zmienić pozycję zanim cały ciężar zostanie pozostawiony na jego ciele. Odsunął się lekko odrywając od generała, na którego twarzy nie widział nic poza pożądaniem. Nie mówił dużo, z uśmiechem puścił ich penisy, złapał go na biodrach, obrócił się na pięcie i cofnął o krok. Usiadł na łóżku, zmuszając Soru, którego trzymał za biodra, aby usiadł na jego kolanach przodem do niego. Kolanami po obu stronach jego ud, Ez dostał piękny dostęp do penisa demona, które pochwycił w chwyt razem ze swoim. Wolną dłonią, która spoczywała na biodrze, utrzymywał go w tej pozycji, ale to nie było dobre na dłuższą metę. W końcu chciał mieć wolne dłonie.
– Złap się mnie. – powiedział przysuwając go bliżej i łapiąc za podbródek, przysuwając i całując. Gdy ten wykonał jego polecenie, odsunął się mówiąc nisko. – Zawsze jesteś taki posłuszny?
_____Uśmiechnął się lekko, lecz nie dał odpowiedzieć generałowi, wracając do pocałunku. Przez uchylone usta dostał się do środka masując okrągłymi ruchami język. Smok nie przejmował się dźwiękami, które wydawał z siebie demon, jasno znał ich przeznaczenie i znaczenie. Docierając jego do jego uszu, sprawiały, że cały czas nie miał dosyć. Nawet pocierając teraz przyrodzenia o siebie, czując to rozchodzące się ciepło wiedział, że nie chce tak szybko kończyć tego wydarzenia.

_____Dłonie Soru były przyjemne, z każdym dotykiem czuł rozchodzę się po jego zimnym ciele ciepło. Mógłby zatracić się zupełnie w tym uczuciu, lecz miał jeszcze przyjemność do podarowania. W końcu trzeba było się odwdzięczyć za rozgrzanie zimnych łusek. Jedyne czego mógł żałować w tej sytuacji to fakt, że do mieszczenia nie wpadało więcej światła niż tylko blask księżyca. Nie mógł oglądać całego ciała Soruuna, a pewnie byłby to piękny widok. Dla Eza, jego ciało zostało wręcz stworzone, aby leżeć pod nim i odbierać wszystkie fale przyjemności jakie zamierza mu dawać. Znał się jednak na swoim ciele i czuł po ruchach demona, że nie mógł mieć dużej wprawy w zadowoleniu innych mężczyzn. W jakiś sposób kładło to uśmiech na jego twarz. Tak samo teraz to, że posłusznie położył dłoń i objął go za szyję. Uwolniło to jego drugą dłoń, z którą miał teraz kilka możliwości. Chociaż zatracony w lubieżności, nie mogący zrozumieć jego słów i w ten sposób nie wykonujący poleceń także byłby uwodzicielski, ale w inny sposób, o wiele bardziej gorący. Poczuł dłoń na swojej klatce piersiowej, przesuwającej się po jego skórze. Skóra Soru była bardzo ciepła pozostawiając po swoich palcach rozgrzaną drogę, ścieżkę plączącą się na jego ciele. Gdy przerwał pocałunek odsuwając się lekko od niego, smok był ciekawy co takiego zamierza zrobić.
– Jak dobrze, że jestem tym wybranym
_____Powiedział z uśmiechem na ustach i palcami wolnej dłoni przeleciał po główce penisa generała skupiając się na delikatnym muskaniu jego wrażliwej partii ciała. Szybko dostał nagrodę za swoje starania. Głośniejszy jęk podarowany mu prosto do ust. Jakże mógł odmówić takiej propozycji? Ponownie zaczął zajmować się ustami demona z należytą starannością nie przerywając pracy dłonią. Drżące ciało, pot, który tworzył się na ciele Soru odbijał promienie białego obserwatora patrzącego na nich z nieba. W oczach Eza jednak nie to było ważne, a to w jaki ponętny sposób przedstawiało to teraz demona znajdującego się na jego kolanach, mówiącego jego imię między jękami mówiącymi mu jasno, że chciał więcej. Wyczuł i słyszał zbliżające się spełnienie generała. Nie mógł jednak pozwolić, aby tylko jeden z nich doszedł. Nawet jeśli alkohol traktował go teraz niczym swojego jeńca i dodawał mu wrażliwości na to wszystko. Czuł jak Soru ucieka od niego, a jego palce zatapiają się w jego skórze jakby szukał na nim oparcia, którego z chęcią mu dostarczy. Jednak nie zamierzała dać mu czegoś zupełnie innego.
_____Złapał go mocniej u podstawy członka nie pozwalając zakończyć tego spełnienia od tak. Można było się spodziewać, że spotkało się to z dezaprobatą. Niestety, błagalny ton, błyszczące błękitne oczy i czerwone lico nie były teraz dla Eza przekonujące. Wręcz chciał więcej się podroczyć z demonem w jego ramionach. Taki widok i słowa wskazującego na jego kontrolę nad przyjemnością oraz doznaniami tego słońca w jego ramionach, był bardzo podniecający, a on już był bardzo gotowy na kontynuowanie przez całą noc. Nie zdążył nawet wypowiedzieć jednego słowa nim niezaspokojony jasnowłosy przed nim zaczął poruszać swoimi biodrami w przód i w tył starając się przekonać go do kontynuowania. Bądźmy jednak w zgodzie z prawdą. Błaganie działało na niego dokładając do rozgrzanego już pieca jakim był, lecz musiał coś przy okazji osiągnąć. Oddanie się takim diabelskim wołaniom na pewno podziałałoby w innej sytuacji. Ez miał natomiast świadomość, że wraz z dojściem, Soru straci całą możliwą energię.
– Aniele, nie zamierzam pozwolić ci dojść samemu. – odezwał się w końcu na słowa o torturach. Rozpoczął poruszanie dalej jedną dłonią cały czas pozostawiając na dolnej części przyrodzenia Soru. – Zrobimy to razem.
_____Odpowiedział między krótkimi całusami. Po czym zatopił swoją głowę z karku demona pieszcząc jego skórę, szczypiąc zębami i rozmasowując ugryzienia językiem. Jego dłonie cały czas pracowały, a gdy w końcu poczuł, że oboje są blisko, zabrał jedną z dłoni łapiąc demona za szczękę i dusząc jego jęki w swoich wargach, kończąc to zdarzenie kilkoma ruchami i głębokim pocałunkiem. Wydał niski pomruk zupełnie złapany przez czerwone i pełne wargi generała. Czując na swoim brzuchu spermę, skupił się na odsunięciu Soru, który zupełnie stracił siły w tym momencie. Wiedział, że zrobił mu małą przeprawę przez piekło, lecz czy nie lepiej było skończyć razem? Takie odciąganie go od spełnienia i dodawanie do już wypełnionego kubka wykończyłoby każdego. Wiedział więc, że więcej nie dostanie. Trzeba więc cieszyć się tym co jednak miało miejsce.
_____Złapał za jego dłonie, które cały czas go obejmowały, ale już nie do końca z siłą i poprawił je, aby być wstanie podnieść ciało bez problemów, podkładając po prostu jedną ze swoich dłoni pod pośladki demona. Mając go tak pod pewną kontrolą, ostrożnie wstał z łóżka i drugą ręką zrzucił wierzchnią kapę na podłogę. Oprócz potu pewnie znaleźliby na niej spermę, a nie pozwoli sobie na położenie się spać w takich warunkach. Następnie odsłonił kołdrę i widząc, że szczęśliwie łóżko nie ma większej ilości warstw, użył na nich szybkiego zaklęcia. Nie sprawiało to, że mentalnie czułeś się czysty, lecz fizycznie usuwało takie rzeczy jak pot czy sperma. W końcu nie mogli spać z nasieniem na ciele, przytuleni do siebie. W sensie… smoku by to jakoś nie przeszkadzało, ale wiedział, że drugiej stronie na pewno. Niestety, miał dużo staminy, nie będzie zmęczony po jednej rundce. Dobrym trafem, trafił im się taki przedstawiciel gatunku, który lubi sen. Wręcz uwielbia. Położył więc Soruuna na jego przyszłym miejscu snu, pochylił się i rozebrał z ubrania, które się na nich ostało. Nie przejmując się ich położeniem, rzucał po prostu na podłogę. Później to można posprzątać, no i on… wolał teraz patrzeć na nagie ciało przed nim. Nawet w tym marnym świetle doskonale widział ślady pozostawione po obu stronach szyi demona. Westchnął lekko żałując, że nie mogą kontynuować i przykrył lekko cały czas gorące ciało, którego dudnienie serca dopiero się uspokajało. To była dla Eza informacja, że śpi spokojnie. Zrzucił z siebie co miał ubrane i wsunął się pod pościel przykrywając ich obu o wiele wyżej. Wszystkim innym mogą zająć się jutro. Przysunął jasnowłosego do siebie, aby cały czas mieć jego ciepło przy sobie. Było bardzo rozluźniające, uspokajało go w dziwny sposób. Może dlatego, że był jaszczurką i lubił ciepło. W każdym razie, nie zajęło mu długo, aby dostroić swój oddech do spokojnego i monotonnego rytmu Soru i zasnąć bez większych pomocy magii.

_____Nie mógł spodziewać się, że spanie z kimś od tak go uśpi. Właściwie, fakt, że udało mu się zasnąć był bardzo dziwny. Próbował już spać z kimś, po seksie czy nawet bez niego, trzymając w swoich ramionach kogoś i otrzymując jego ciepło. Co więc sprawiało, że tylko w tym wypadku czuł się taki ukojony, spokojny? Cały czas słyszał świat, ba… po przespaniu kilku godzin obudził się jakiś czas przed Soruunem, który spoczywał w jego ramionach, cały czas czuł przekazywane od jego ciała ciepło. Ez nie do końca miał pewność jak to określić, nawet jego liczne lata w tym świecie mu nie pomagały. Miał wrażenie jakby to uczucie posiadało na sobie jakiś magiczny dotyk, jeśli tak to można określić. Otworzył oczy tylko po to, aby zerknąć się ze słońcem witającym go przez kurtyny. Zbyt jasne, aby mógł chcieć je widzieć, zamknął oczy i lekkim ruchem rzucił głowę na poduszkę. Tak jak teraz byli… było mu dobrze. On tak może zostać. Nie potrzebują żadnych zmian. Można więc wywnioskować skąd pojawiło się chwilowe niezadowolenie pokazane zmarszczonymi brwiami, gdy demon i grzejnik w jego objęciach postanowił zacząć się ruszać jakąś chwilę później. To była jasna wskazówka, że za chwilę się obudzi. Smok postanowił więc nie ruszać się i odpoczywać „szybciej”, bo niestety, czasu nie rozciągnie.
_____Ku nieszczęściu... generał się obudził. Ciemnowłosy doskonale wiedział, że nie będzie zorientowany w sytuacji do końca. To nie pierwszy raz, kiedy będzie musiał robić komuś powtórkę z rozrywki, bo odpadli w połowie. Nie przeszkadzało mu to jednak bardziej. Był wyrozumiały nie zamierzał fochać się z powodu zaników pamięci. Skąd wiedział, że Soru nie pamięta za dużo? Po jego zachowaniu, którego nawet jeśli nie widział to czuł. Jego spojrzenie na sobie, syknięcie jako pierwszy dźwięk wychodzący z jego ust, nierówna praca serca. No i…, gdy nie odpowiedział na jego pytanie, co już mieli w małym nawyku, został szturchnięty. Westchnął lekko i otworzył oczy przewracając się na plecy z boku. Włożył ramię pod głowę i nie odzywał się. Po prostu obserwował całą tą sytuację z uśmiechem na ustach. Nie przeszkadzała mu jakoś jego nagość. Poza tym… No nie. Soru nie widział go jeszcze nago w całej okazałości, ale idea, że postanowił zakryć się cały od stóp do głów, bo to coś pomoże, było urocze. Gdy w końcu się uspokoił na tyle, aby prowadzić konwersację. Smok usiadł w końcu podnosząc się z pozycji leżącej.
– Przede wszystkim. – wyciągnął dłoń i położył ją na poliku Soru odsłaniając jego twarz spod kołdry. – Chcesz zobaczyć moje wspomnienia czy przywołać swoje własne? - zaśmiał się lekko, ale nie zamierzał pozwolić na to, żeby generał odpowiedział. Zbliżył się i wyszeptał mu do ucha. Tym samym basowym i niskim głosem co przed snem – Wszystko zaczęło się od twojego pytania czy mam dwa penisy.
_____Widząc reakcję blondyna odsunął się lekko zabierając swoją dłoń i wstał łapiąc za spodnie, które mógł ubrać na szybko. W końcu Soru mógł wziąć do wanny tak zawiniętego w roladkę jak był teraz, ale sam nie zamierzał świecić swoim penisem całemu światu. Był dość lekkoduszny, ale nie aż tak. Schował co musiał pod materiałem i obszedł całe łóżko, aby podejść do zachowującego się niczym rozjuszony ptak demona. Pochwycił go bezpiecznie zamykając w swoich ramionach. Z tego co pamiętał łazienka była tuż obok, więc nie była to daleka podróż. Wręcz zabawny był fakt, iż nikogo nie spotkali na korytarzu czy w łazience obok. Czy Ez wiedział? Tak, spokojnie wyczułby magię zbliżającej się istoty, co nie znaczyło, że nie zachował pozorów, aby obserwować reakcję Soru z jego głową wystającą z kokonu. W łazience roznosił się słodkawy zapach. Na szczęście jest intensywność nie biła zdolności węchu smoka do ucieczki. Może dlatego, że w połączeniu z parą wodą z wielkiej wanny wypełnionej po brzegi nie unosił się aż tak intensywnie, a został zamknięty? To było to logiczne wytłumaczenie, do której doszedł Ez zamykając drzwi i wypuszczając ze swoich ramion chyba na niego obrażonego demona. Gdy posadził go na stojącym w kącie krześle, cały czas z uśmiechem na ustach, złapał za kołdrę. Nie musiał się siłować. Wystarczyło jedno zgrabne i zaskakujące pociągnięcie, aby odzyskał znaczny materiał.
– Nie zachowuj się jakbym nic nie widział. – złożył kołdrę na boku i zrzucił z siebie spodnie, po czym wszedł pierwszy do wody. Gorąca i ocierająca się o niego była naprawdę miłym doświadczeniem zmysłowym. Zwłaszcza po spędzeniu lat na próbie wyziębienia się do zaśnięcia w letarg. Zanurzył głowę i przeczesał mokre teraz włosy do tyłu. Usiadł wygodnie i oparł się o brzeg po czym wtopił swoje spojrzenie w demona. Z zawadiackim uśmiechem na ustach, tym szukającym zabawy, postanowił spytać jeszcze raz. – To mam przypomnieć ci twoje wspomnienia czy chcesz zobaczyć moje?