always with me

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Marcus musiał w sobie tłumić te wszystkie obawy, dotyczące nowiny, którą mieliśmy przekazać naszym rodzicom. Z zewnątrz nie wyglądał na takiego zmartwionego, ale fakt, że tłumienie tego okazało się być dla niego wyczerpujące.
  – Nie tylko pięciolatki oglądają filmy animowane. Dorośli o wiele lepiej są w stanie zrozumieć ich przekaz. Dzieci patrzą tylko na kolorowe obrazki i wyłapują pojedyncze momenty – odezwałem się, przekraczając próg drzwi. Wiedziałem, że sobie żartował, ale według mnie zabrzmiał bardzo stereotypowo/
    Odłożyłem swoją herbatę na stolik nocny obok łóżka i wsunąłem się pod kołdrę. Uwielbiałem kłaść się tuż po kąpieli do czystej pościeli. To było satysfakcjonujące i błogie uczucie. Przez chwilę trzymałem Marcusa za rękę, ale zaraz ją zabrałem i objąłem chłopaka ramieniem, czując, że tak będzie mi wygodniej. Delikatnie przyciągnąłem go do siebie, żeby mógł się oprzeć o moje ramię.
  Czułem, że w tej wygodniej pozycji mogę zacząć przysypiać. Nie lubiłem, gdy to się działo, bo miałem wrażenie, że robię się już bardzo stary przez to, że tak łatwo zasypiam. Jak byłem nastolatkiem uwielbiałem siedzieć po nocach grając w gry lub oglądając seriale.
Wolną ręką gładziłem Marcusa po ramieniu, a drugą sięgałem co jakiś czas po kubek z herbatą. Film okazał się być zadziwiająco dobry. Ciekawa i poruszająca historia przeplatana ze śmiesznymi momentami, który wydawały się być nieco głupie, ale wciąż miały ten humor, który bawił. W dodatku muzyka była świetnie dopasowana i tworzyła odpowiedni klimat.
W filmie animowanym podobało mi się też to, że nie musiałem martwić się o to, czy gra aktorska danej postaci mi podpasuje. To była banalna grafika, więc nie miałem powodu do narzekania.
  Pod koniec naszego seansu poczułem lekkie znużenie. Gdy tylko pojawiły się napisy, podniosłem się do siadu i ziewnąłem przeciągle.
  – I? Jak ci się podobała? Bajka dla pięciolatków? – zapytałem, spoglądając na Marcusa. Najchętniej położyłbym się od razu spać, ale duża ilość wypitej herbaty świadczyła o tym, że najpierw musiałem skorzystać z łazienki.  

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

W końcu, oglądając jakiś film animowany, który równie dobrze mogłoby oglądać dziecko, przekonałem się, że rzeczywiście jest wiele takich ‘’śmiesznych’’ momentów, które bawią dorosłego, a dziecko by już nie zrozumiało. Teraz o wiele szybciej kojarzyłem niektóre nawiązania.
 Czekałem spokojnie, aż Marcus ogarnie nam miejsce do spania i odniesie laptopa. Cieszył mnie  fakt, że jednak nie zanudził się do końca. Opatuliłem się szczelniej kołdrą, aż po samą szyję i objąłem chłopaka w pasie, przysuwając się bliżej niego. Lubiłem zasypiać, będąc przytulonym do swojego chłopaka. W nocy i tak zmieniałem pozycję na różne możliwe sposoby.
  Uniosłem jednak głowę, gdy jeszcze się odezwał. Cóż, odpowiadanie nie miało sensu, bo wyjątkowo szybko zasnął. Nachyliłem się nad chłopakiem i pocałowałem go w skroń ‘’na dobranoc’’. W zasadzie, to bym nie narzekał, gdyby każde nasze wieczory wyglądały jak ten dzisiaj, ale Marcus zawsze powtarza, że w końcu by nam się to znudziło.
  Rano wstawałem bardzo niechętnie, spało mi się tak dobrze. Czułem, że potrzebuję jeszcze co najmniej dwóch godzin snu.
  Spojrzałem na Marcusa, który jeszcze sobie smacznie spał. Starałem się być bardzo cicho, żeby go nie obudzić, o ile mój budzik jeszcze tego nie zrobił. Na szczęście to nie ja byłem dzisiaj na otwarciu kawiarnii, więc mogłem bez stresu pojawić się punktualnie. Ruch z rana nie był nigdy zbyt wielki. Nikt nie przychodził, żeby usiąść, zrelaksować i wypić w spokoju kawę. Wszyscy spieszyli się do szkoły, pracy i brali na wynos. Każdemu klientowi zależało na czasie, więc trzeba było szybko realizować zamówienia.
 Gdy tylko udało mi się załapać na przerwę postanowiłem przejrzeć ciekawe miejsca, do których moglibyśmy się wybrać w ramach spotkania z moimi znajomymi z pracy. Miałem na uwadze to, które by przypadło Marcusowi. On miał pełne prawo do zastrzeżeń. Skopiowałem kilka linków i wysłałem mojemu chłopakowi w wiadomości. Pomyślałem, że dobrze by było wynająć sobie jakieś interaktywne pomieszczenie, żeby mieć więcej prywatności i oddzielić się od hałasu. Takie rzeczy należałoby jednak rezerwować o wiele wcześniej, więc chciałem się skonsultować z Marcusem, który zapewne już nie spał.

Prędko nie otrzymałem odpowiedzi od Marcusa, jednak nie martwiłem się tym specjalnie. Próbowałem wyćwiczyć w sobie to, żeby nie poddawać się niepokojącym myślom, które krążyły gdzieś z tyłu mojego umysłu. Przez z sytuacje z Marcusem stałem się przewrażliwiony i cały czas się o niego martwiłem, przez co traktowałem go jak małe dziecko. Widziałem, że go to denerwowało, dlatego stwierdziłem, że też powinienem nad sobą trochę popracować.
   Wróciłem do pracy ponieważ nie chciałem mieć na głowie zirytowanych klientów.  Dzięki temu czas szybciej leciał. Gdy w końcu dostałem odpowiedź od chłopaka, poinformowałem moich kolegów z pracy o decyzji. Dzisiaj był wyjątkowo udany dzień. Jedyną osoba, której nie było dzisiaj to ta nie wtajemniczona w nasze spotkanie. Nie lubiłem urządzać takich zagrywek, w których komuś mogłoby by się zrobić przykro. Wciąż czułem wyrzuty sumienia, które akurat nie były takie łatwe do zignorowania.
  Gdy tylko nastąpił koniec mojej zmiany, niezwłocznie udałem się na zaplecze, żeby się przebrać. Nie miałem najmniejszej ochoty zostawać ani minuty dłużej. Nie było to spowodowane tym, że nie lubiłem tego miejsca, bo kierownictwo i warunki pracy były wręcz wyśmienite, ale czułem, że to nie jest mój dzień.
  Wyszedłem zza zaplecza do głownego pomieszczenia kawiarnii i zacząłem wzrokiem rozglądać się za Marcusem, którego bardzo szybko dostrzegłem. Posłałem mu lekki uśmiech, podchodząc do niego. Wstrzymałem się od wszelkich czułości, dopóki nie wyszliśmy na zewnątrz. Dopiero poza kawiarnią, chwyciłem chłopaka za rękę i pocałowałem w policzek.
  – Wiesz co? Widok śpiącego ciebie, nie ułatwia mi pobudki z samego rana. Czasem bardzo ciężko mi wstać – oznajmiłem rozbawiony. – Jak ci mija dzień?
    Przypomniało mi się, że Marcus dzisiaj też nie miał zbyt lekkiego dnia. W końcu w zlewie czekało na niego pełno brudnych naczyń. A godzinne stanie i zmywanie też nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy.

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Przyglądałem się przez chwilę Marcusowi, aby zobaczyć jego reakcję na ten gest. Lubiłem wyczuwać od niego takie małe reakcje. Uśmiechnąłem się delikatnie pod nosem i spojrzałem przed siebie. Jego słowa jednak nieco mnie zaskoczyły, chociaż doskonale pamiętałem, że chciał się rozejrzeć za pracą. Czy jednak uda mu się taką znaleźć, która będzie czasowo podobna do mojej?
  –  Przełożona? – spojrzałem na chłopaka –  To dziwne, że informują o tym w dniu wizyty – stwierdziłem z niezadowoleniem. Zazwyczaj tak ważne wizyty, jeśli są przekładane, to powinno się o tym informować pacjenta kilka dni, lub chociaż dzień przed wizytą. Dużo ludzi w tym czasie zdąży wszystko poukładać, specjalnie pod ten dzień.
  Kiedy tylko Marcus mnie puścił, to chwyciłem go lekko za kark i ścisnąłem palcami, jakbym chciał mu trochę rozmasować to bolące miejsce.
  –  Pewnie, że pójdę. Jak miałem przerwę, to trochę poczytałem o wizytach w internecie. Podobno, jeśli pacjent chce to można nawet do samego gabinetu wejść z osobą towarzyszącą – powiedziałem. Trochę się obawiałem, czy chciałbym faktycznie być na samej wizycie z Marcusem. To mogłoby na mnie źle wpłynąć. Na szczęście to będzie tylko prawdopodobnie wizyta, na której będzie jedynie rozpoznanie ewentualnego problemu, a ewentualne leczenie będzie później.
  Mój wzrok powędrował w stronę, którą Marcus wyciągnął rękę.
   –  W sumie, przekąsiłbym coś, ale nie wiem, czy wcisnę później obiad – oznajmiłem.  Budka z pizzą wyglądała interesująco. Nigdy czegoś takiego nie jadłem. Podszedłem bliżej, żeby zobaczyć jak to wygląda, a następnie spojrzałem na spis wszystkich rodzajów pizz. Miałem spory dylemat, na którą z nich miałbym faktycznie ochotę.
  –  Wziąłbym może klasyczną z salami – zwróciłem się do Marcusa. –  A ty?
     

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Gdy nadszedł dzień wizyty, sam zacząłem się lekko stresować. Czułem niepokój, z obawy co z tego ostatecznie wyjdzie. Takie szpitalne miejsca wywoływały u mnie napięcie, na pewno przyprawiały o duży dyskomfort. Surowy wystrój…właśnie dlatego uwielbiałem przebywać w kawiarni. Ona była takim miejscem, w którym czułem się swobodnie, mimo że było to miejsce mojej pracy, w której nierzadko zdarzały się mniej lub bardziej nieprzyjemne sytuacje. Gdy jakiś czas temu przeglądałem domy jako potencjalnie te wymarzone, to zdecydowanie do gustu nie przypadł mi styl skandynawski. Wydawał mi się zbyt prosty, zbyt sztuczny i mało przytulny.
  – Nigdzie nie uciekniesz, przypilnuję tego – rzuciłem żartobliwie, po czym odwróciłem się w stronę chłopaka i mocniej ścisnąłem jego dłoń w pocieszającym geście. Prawdopodobnie, gdyby jednak mój chłopak zdecydował się nawiać, to miałbym spore problemy, żeby go zatrzymać. Po pierwsze, nie miałbym serca przytrzymywać go w pobliżu czegoś co go przeraża i wzbudzać jeszcze większą panikę, a po drugie pewnie miałby wystarczająco dużo siły aby się wyrwać.
 Kiedy przyszła nasza kolej, podniosłem się z miejsca i niepewnie wszedłem za Marcusem do gabinetu. Zająłem miejsce obok chłopaka, zauważając, że siedzenia były bardzo wygodne. No cóż, nie powinno mnie to specjalnie dziwić. W końcu pacjent musi się czuć komfortowo.
 Nie chciałem się za wiele odzywać, więc w większości słuchałem i przytakiwałem. Pomimo prób zachęcania przez terapeutke do rozmowy, to jedynie wolałem potwierdzać słowa Marcusa, albo ewentualnie dopowiadać, gdy się nieco zacinał ze stresu. Nie chciałem go wybijać z rytmu. Co jakiś czas zmieniałem pozycję z rozluźnionej, ze splecionymi dłońmi, pomiędzy kolanami, albo zakładałem nogę na nogę i krzyżowałem ramiona na torsie. Starałem się skupić na rozmowie, co nie szło mi najlepiej. Nigdy nikomu się przed nikim obcym tak nie otwierałem. Teraz rozumiałem, czemu Marcus tak się stresował.
  Widząc, że Marcus zaczyna się bawić koszulką opuściłem ramiona i chwyciłem chłopaka za dłoń, po czym splotłem nasze palce. Zerknąłem na niego i uśmiechnąłem się lekko.
  – Dobrze ci idzie, spokojnie – powiedziałem cicho. Co jakiś czas zerkałem również na zegarek, żeby sprawdzić ile zostało do końca sesji.
 
     

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Dalsza część wizyty przebiegła sprawnie i bezproblemowo. Marcus dzięki tej jednej sesji już miał lepsze spojrzenie na swój problem, chociaż wolałbym nie nazywać tego problemem, bo brzmiało to bardzo pesymistycznie - były to raczej kwestie, które musiał po prostu przepracować na przyszłych sesjach.
 Jak tylko znaleźliśmy się poza budynkiem, objąłem chłopaka ramieniem i przyciągnąłem do siebie.
  – Dla ciebie wszystko – odparłem, całując go w czubek głowy. Spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się lekko. Miał wyjątkowo dużo energii. Spodziewałem się raczej, że go to zmęczy psychicznie, ale najwyraźniej Marcus był z siebie wyjątkowo dumny. Musiałem przyznać, że dzięki temu jednemu spotkaniu, nawet ja czułem się spokojniejszy. Wiedziałem na czym stoimy i jak mogę teraz wspierać Marcusa.
 Zacząłem się zastanawiać nad propozycjami chłopaka, jednak jego ostatnie słowa sprawiły, że spojrzałem na niego otwierając szerzej oczy i czując jak z nagłego przypływu podniecenia, wywołanego jedynie jego słowami, poszerzają mi się źrenice.
Wnioskując po uśmiechu Marcusa, to doskonale wiedział, o czym pomyślałem i jak jego słowa na mnie zadziałają. Zapewne chcieliśmy tego samego i nie musieliśmy sobie czytać w myślach, żeby o tym wiedzieć.
  –  Wiesz – odpowiedziałem w końcu, otrząsając się z lekkiego oniemienia –  Może skorzystajmy z ładnej pogody i chodźmy jeszcze na jakiś spacer i jedzenie. Kiedy wrócimy do domu, nie wypuszczę cię prędko z sypialni – oświadczyłem z błogim uśmieszkiem, odwracając wzrok. Poklepałem Marcusa po plecach i westchnąłem cicho.
 Rozejrzałem się po okolicy, zastanawiając się, gdzie moglibyśmy pójść. Znałem tą okolicę, ale w którą stronę było tu najbliżej do jakiegoś parku? Tego nie wiedziałem.
  –  Myślę, że to ty masz tu największy przywilej, żeby decydować na co masz ochotę. Coś słodkiego? Lody? Naleśniki, czy może jakiś makaron? – zapytałem. Ja byłem otwarty na propozycje i chociaż miałem w głowie tylko jedną rzeczy, to chciałem jeszcze coś porobić innego.
 Dając swojemu chłopakowi czas do namysły, wyciagnąłem komórkę, żeby odpalić mapę i rozeznać się, jakie restauracje czy knajpy są w pobliżu.
 
     

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Uwaga Marcusa mnie zaciekawiła. Byłem ciekaw, co mu chodzi po głowie, chociaż sądząc po wyrazie twarzy to miał wiele przeróżnych, interesujących myśli, powiązanych ze mną.
  Jak na kogoś, kto ostatnio nie wychodził zbyt często w domu, to ciągle pamiętał doskonale okolice i ciekawe miejsca. Jego entuzjazm mnie zaskoczył, ale naleśniki to był idealny pomysł. To brzmiało jak nagroda za ciężką walkę. Uwielbiałem naleśniki. Te usmażone przez Marcusa były pyszne, nie negowałem tego, ale te z restauracji zawsze smakowały jakoś inaczej. To nie były zwyczajne naleśniki!
 – Hej! Poczekaj, jedzenie nam nigdzie nie ucieknie! – zaśmiałem się, kiedy chłopak cały czas ciągnął mnie za sobą i szedł tak szybko, że zdążyłem złapać zadyszkę. Entuzjazm Marcusa był uroczy. Czułem się jeszcze bardziej zmotywowany, kiedy widziałem, że i on miał siłę aby iść naprzód.
   Zatrzymaliśmy się przy stoisku z kwiatami. Zamurowało mnie, kiedy usłyszałem słowa chłopaka. Odważne czyny podjął. Postanowiłem się jednak nie wtrącać. W końcu sam z własnej woli i bez wahania zagadał do kogoś obcego. Była to co prawda, niepozorna, przemiła staruszka, ale zawsze coś.
Skrzyżowałem ręce i stojąc trochę z tyłu, obserwowałem poczynania Marcusa. Jak za siedem róż, to cena nie była zbyt wielka. Zdecydowałem, że pozwolę Marcusowi podejmować samodzielnie takie działania i starać się go nie ograniczać. Jeśli będzie taka potrzeba, to w odpowiedniej chwili zareaguje. A teraz niech korzysta z pewności siebie i czerpie z tego jak najwięcej.
     –  To są kwiaty z Pani hodowli? – zagadnąłem, pochylając się ze skrzyżowanymi ramionami nad stoiskiem i przyglądając się, jak obwiązuje nam róże wstążką.
   – Razem z mężem hodujemy kilka rodzajów na swojej działce. To on zawsze dba, aby były piękne. Ja zajmuję się głównie sprzedażą. – odrzekła z dumą w głosie.
  Po dokonanej transakcji podziękowałem kobiecie i życzyłem jej miłego dnia, a następnie, jak tylko odeszliśmy odrobinę od stoiska pochyliłem się nad uchem Marcusa.
   – Chciałbyś, abym częściej tu przychodził po pracy i kupował tu kwiaty do naszego domu? – zapytałem. Uznałem, że dobrze jest sprzedać taką małą działalność. To urocze, że jakaś para sobie tak dorabia i robią z pasją. Widać, że kwiaty były bardzo zadbane i dobrze wyrośnięte. Taki mały akcent przydałby się w naszym domu. Do tej pory, nigdy o tym nie myślałem w ten sposób.
   – Jestem z ciebie bardzo dumny, wiesz? – rzekłem, przyciągając Marcusa do siebie i całując  go w policzek.
     

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Po tej jednej sesji, jednak trochę się zmieniło. Zdecydowałem się bardziej słuchać potrzeb Marcusa i chciałem pomóc mu się otworzyć w tej kwestii. Nie chciałem robić za niego wszystkiego, a jedynie go delikatnie pokierować.Wcześniej byłem w stanie wyręczać go we wszystkim, aby tylko nie obudzić w nim na nowo tych wszystkich traum i wywołać atak. A teraz, kiedy to ryzyko wybuchu zminimalizowaliśmy prawie do zera, nadeszła pora, aby zaczął działać sam.
  –  Nie tylko się wydaje, ale też jest – odparłem, ściskając go nieco mocniej ramieniem. –  Wystarczy zmienić trochę myślenie i będzie łatwiej, ale na szczęście jesteś bardzo dzielny i w siebie wierzysz.
Dotarliśmy do restauracji z naleśnikami, gdzie od razu po wejściu do środka, poczułem jak schodzi ze mnie stres, którego obecności nie byłem do końca świadomy. Do moich nozdrzy dotarł aromat podawanego jedzenia. Rozmarzonym spojrzeniem śledziłem kelnerkę, która niosła na tacy jakieś pysznie wyglądające naleśniki. Po chwili mój żołądek rozdarł przejmujący głód.
  Rozsiadłem się wygodnie i zakasałem rękawy koszuli, przeglądając z zafascynowaniem menu. Wybór był ogromny, najchętniej to zjadłbym wszystko. Uniosłem rozbawione spojrzenie na Marcusa.
  –  Jak na razie to ty wszystkich obdarowujesz, a kiedy to ja będę mógł dać ci jakąś fajną nagrodę? – zapytałem, spoglądając na niego znacząco. –  Chciałbym dać ci coś od siebie – dodałem z figlarnym uśmieszkiem.
   Odetchnąłem z lekką satysfakcją i wróciłem do czytania menu. Ostatecznie zdecydowałem się na naleśniki na słodko, z serkiem mascarpone, białą czekoladą i polewą waniliową oraz owocami. Do picia wziąłem arbuzową lemoniadę. Nigdy nie miałem okazji spróbować takiej lemoniady, byłem ciekaw jak smakuje. Istniało duże prawdopodobieństwo, że będę żałował tego, że nie wziąłem jednak naleśników wytrawnych.
   – Przekażesz wszystko pani, jeśli tu podejdzie? – zwróciłem się do Marcusa. To raczej nie było nic trudnego, ale wolałem się upewnić, że jest w stanie to zrobić.
  Zadarłem głowę i wbiłem spojrzenie w sufit, po czym rozejrzałem się jeszcze dookoła. Klimatycznie tu było, z pewnością dało się odczuć, że jest ciepło.
     

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Fakt, Marcus bardzo długo siedział w domu i nawet w swoich czterech kątach, musiał się bać o swoje życie, dlatego nie dziwiło mnie to, że wciąż czuł się zaniepokojony. Na pewno niedługo, dzięki terapii, to minie.  
  – Jest dosyć specyficzna, to prawda, ale chciałem jej spróbować. Teraz można stworzyć lemoniadę ze wszystkiego, z ogórków, lawendy. – wzruszyłem ramionami, biorąc kolejny łyk napoju.
  Odwróciłem wzrok od Marcusa, obserwując widok za oknem i mijających restaurację ludzi. Przez chwilę było miło, ale ten spokój jednak nie trwał długo. Słysząc jednak jego słowa, ponownie spojrzałem na chłopaka, po czym dostrzegłem łzy w jego oczach.
  – Co takiego? – zapytałem z niedowierzaniem, po czym sięgnąłem po telefon Marcusa, żeby przeczytać wiadomość od nieznajomego. Treść wiadomości była dziwna, sam fakt, że ktoś wysłał ją przez esemesa, była niepokojąca, ale mimo to nie spanikowałem.
  – Wiesz, spora część osób opisuje swoje historie i dzieli się z nimi, żeby dać temu rozgłos. Dzięki temu mają nadzieję, że ktoś się o tym dowie, może znajdzie się ktoś, kto ma podobny problem. Różne są powody. Sporo ludzi robi też swoje własne biografie życiowe. – odrzekłem spokojnie.
Tutaj jednak mieliśmy do czynienia z jakąś hieną, która prawdopodobnie chce zarobić na czyimś nieszczęściu. Przede wszystkim forma przesłania tej prośby była dziwna. Kto normalny wysuwa takie prośby przez wiadomości, a nie maile, czy osobiste spotkania. Nie wiadomo, kim był nadawca. Dziennikarzem? Pisarzem?
  – Zablokuj go – odpowiedziałem w końcu, oddając telefon Marcusowi. – Nie wiemy, kto to jest. I będziemy musieli skontaktować się z twoim prawnikiem, żeby się go poradzić co robić w tej sytuacji.
  Widząc, że chłopak jest cały roztrzęsiony ponownie sięgnąłem po jego dłoń i uśmiechnąłem się delikatnie.
   – Marcus, kochanie. Nie przejmuj się tym. Może to jeszcze nie oznacza niczego strasznego. Prawda jest taka, że nasze numery telefonu bardzo łatwo zdobyć i wiszą wszędzie. W końcu wtedy nie byłoby telefonicznych oszustów. A pamiętaj, że byłeś dość znany, przez swoją pracę. Miałeś do czynienia z wieloma ludźmi i też nie wiadomo, kim dokładnie byli. – powiedziałem.
Miałem nadzieję, że trochę go tym uspokoje, ale jeśli źle to rozegrałem to mógł wpaść w jeszcze większą panikę. Będziemy musieli wziąć pod uwagę, że takich dziwnych wiadomości może być więcej, dlatego musimy obgadać to z prawnikiem.
  – No i musisz zmienić numer telefonu. Tak będzie bezpieczniej – dodałem jeszcze.
         

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Spoglądałem ze zmartwieniem na Marcusa, czułem, że nic nie mogę w chwili obecnej poradzić na jego samopoczucie. Mogłem mówić, że będzie dobrze, ale to nic nie zmieni - w chwili obecnej to były puste słowa, które z pewnością go nie przekonają. Westchnąłem cicho, nie wiedząc co odpowiedzieć.
   – Nie mów tak, nic nie zepsułeś – odpowiedziałem ze stanowczym tonem. Zamierzałem nie dopuścić do tego, żeby jeszcze bardziej obwiniał się z tego co się stało. Jakiś kretyn nie pomyślał i pragnie rozgłosu i uwagi na czyimś nieszczęściu. Tacy idioci też się zdarzają i jest to nieuniknione.
   – Smacznego kochanie – rzekłem z lekkim uśmechem, licząc, że może chociaż jedzenie odrobione poprawi mu humor. W końcu, dobre jedzenie zawsze przynosi szczęście! Więc, liczyłem, że tym razem też się tak stanie. Kiedy Marcus mi gotuje to zawsze jestem szczęśliwy i wdzięczny.
     – Wrócimy do domu, odpoczniemy i zrelaksujemy się jakoś. Mogę ci zrobić masaż, chcesz? – zaproponowałem. Miałem już w głowie plan, co mógłbym zrobić, aby Marcus trochę zapomniał o tej wiadomości o jakiegoś dziennikarzyny. Nie wiem, na ile to może okazać się skuteczne, ale będę próbował. Spędziliśmy razem miło parę godzin, w szczęściu i nagle wszystko się posypało - nie mogło to się tak skończyć. Zresztą, do tej pory kierowaliśmy się tym, żeby się nie poddawać i w końcu żyć w spokoju. Jeśli takie sytuacje będą nas tak łatwo łamać, to nigdy nam się to nie uda.
  Jedzenie było bardzo dobre, ale nie byłem w stanie się nim cieszyć, kiedy Marcus był taki przybity i przestraszony. Zerkałem na niego obserwując jak je. Niespecjalnie mu to jedzenie wchodziło, ale ważne że przynajmniej trochę coś zjadał.
   – Postaraj się o tym nie myśleć. Skieruj swoje myśli na to, co byś chciał ze mną zrobić, jak wrócimy do domu – dodałem.
  Jak tylko skończyłem posiłek, sięgnąłem po lemoniadę. W międzyczasie, jak Marcus jeszcze dojadał, zawołałem kelnerkę i poprosiłem o rachunek.  
         

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Odpowiedź Marcusa wbiła mnie w siedzenie. Nigdy w tej sytuacji nie myślałbym o takich rzeczach. Zmarszczyłem gniewnie brwi.
  – Nie miałem nic takiego na myśli – mruknąłem. Miałem na myśli zwyczajne rzeczy, typu obejrzenie filmu, serialu, pogranie w jakąś grę. Marcusa mogło zmylić, to że wcześniej faktyczne dawałem mu znaczące sugestie, ale z racji, że pogorszył mu się humor, to nie planowałem niczego niezwykłego.
   Jak tylko Marcus zapakował resztę swojego naleśnika, mogliśmy wyjść z restauracji i wrócić do domu. Ta wizyta u psychologa też po części zmęczyła mnie psychicznie, dlatego miałem ochotę lęgnąć się na kanapie i odpocząć.
   – Trening czyni mistrza – odpowiedziałem żartobliwie, mrugnąwszy w stronę chłopaka. Prawda jest taka, że niezbyt często urządzaliśmy sobie takie masaże, więc może nie byłem w tym perfekcyjny i robiłem to na wyczucie, ale ostatnim razem Marcus nie narzekał, więc ta metoda musi działać.  
   – A może przygotować ci relaksującą kąpiel? – zapytałem. Nie znosiłem kiedy Marcus był smutny i zwłaszcza w tym momencie, najbardziej łamało mi to serce, kiedy widziałem go takiego przybitego, dlatego z całych sił starałem się wymyślić coś, co mogłoby w miarę szybko poprawić mu humor. Nie chciałem, aby tak zakończył się nasz dzień. Też miałem powoli dosyć siedzenia w tej apatii. On też z pewnością tego nie chciał, ale to wciąż kwestia czasu, zanim wszystko wróci do normy i będziemy mogli chociaż przez chwilę być beztroscy.
  W  drodze do domu dostrzegłem drogerię i od razu wpadł mi do głowy pewien pomysł. Pociągnąłem Marcusa delikatnie w stronę wejścia.
  – Chodź, zrobimy szybkie zakupy – oświadczyłem. Od razu skierowałem się na dział z kąpielą i zacząłem dokładnie patrzeć po płynach do kąpieli. W zasadzie, to mieliśmy płyn w domu, ale ja potrzebowałem specjalnego, ze świetnym zapachem.
  – Co sobie życzysz? Wolisz sól do kąpieli, czy kule, które fajnie później buzują w wodzie? A może jednak olejek? – zwróciłem się do Marcusa. Zasypywałem go pytaniami specjalnie, po to, żeby nie zdążył wyrazić sprzeciwu, wobec mojej wspaniałomyślności.
  – Zorganizuje ci taką kąpiel, że poczujesz się jak królewicz – stwierdziłem dumnie, a następnie sięgnąłem po lawendową sól do kąpieli – O, zobacz. Ta idealnie działa na zszargane nerwy i odpręża, i przy okazji – pięknie pachnie. A, i jeszcze potrzebujemy dobrych świeczek.
     
         

W I L L I A M   ◦◦   J E F F E R S O N
∵   ∴

Niby kąpiel to taka zwykła czynność, ale jak się dobrze ją urozmaici, to może dać wspaniałe efekty. Dobrze wpłynąć na nasze zmysły i ciało. A ja, miałem już lata doświadczenia z odganianiu złych demonów z umysłu Marcusa. Wiedziałem, co może na niego zadziałać, ale niekoniecznie musiało. Mimo to, zdecydowałem się spróbować, żeby choć trochę miał tej przyjemności z życia. Gdybym mógł zabrałbym go do parku rozrywki, na kolejkę, ale miał już  taki rollercoaster emocjonalny, że raczej taka przejażdżka nie zrobiłaby na nim wrażenia.
  – Zdarza mi się być dobrotliwym chłopakiem – poklepałem się po piersi z dumą, po czym zaśmiałem się, kiedy usłyszałem, że wyjątkowo się napalił. A to dopiero początek!
   Zerknąłem na niego, obserwując jak się czerwieni po pocałowaniu mnie. Jego nieśmiałość i wrażliwość chyba nigdy się nie zmieni. Zawsze uważałem to za urocze i wiedziałem, ile go to kosztuje, żeby wykonać taki krok i jak bardzo na niego działam, że sam podejmuje takie działania. Położyłem rękę na jego włosach i delikatnie je zmierzwiłem, po czym wziąłem kulę oraz sól, które wybrał.
   – Hm? – mruknąłem, nie za bardzo rozumiejąc jego sugestię, kiedy mówił, że musimy dokupić coś jeszcze, poza świeczkami. Za bardzo skupiłem się na tym, jaki zapach chcę wybrać i która wielkość będzie idealna. Wziąłem więc jakieś dwie większe, które będą dobrym połączeniem z zapachem lawendy i róży.
   – Kończy nam się olejek do masażu? – zapytałem, idąc nieco dalej i w końcu zatrzymując się na olejkach i innych akcesoriów intymnych, w tym prezerwatywach. Na mojej twarzy pojawił się łobuzerski uśmieszek. Spojrzałem znacząco na Marcusa, czekając na jego odpowiedź.
   – To właśnie miałeś na myśli? – kiwnąłem głową w stronę półki, na której były wspomniane produkty. Mogłem się domyślić, ale równie dobrze mogłem się bardzo mylić, tylko moje zbereźne myśli podążyły w tym kierunku. W końcu, jak wcześniej delikatnie mu to zasugerowałem, nie wydawał się chętny. Czyżby jednak się namyślił? Cóż, ja z kolei nie byłem znowu taki domyślny, więc musiał mi to powiedzieć wprost.
  Jak tylko mieliśmy pełne wyposażenie do udanego wieczoru, to udałem się szybko do kasy samoobsługowej, aby zapłacić za nasze zakupy.