always with me

 

 

 

 

Ucieszyłem się, kiedy Marcus podłapał moje zdanie. Czyli nie tylko ja tak uważałem. Obawiałem się trochę, że moje obawy mogą być na wyrost. Wiadomo, że nie zmusimy naszych rodziców do żadnej integracji, jeśli sami nie będą tego chcieli. Miałem wrażenie jednak, że przez nasze ‘problemy’ oni sami nigdzie się nie ruszali z domu, mimo że, zawsze byli w innym miejscu, z dala od nas.
    Sięgnąłem po napój, żeby popić jedzenie, ale słysząc słowa chłopaka zakrztusiłem się,co było spowodowane zbyt gwałtowną reakcją. Zasłoniłem usta dłonią, a  gdy już się uspokoiłem spojrzałem na niego nieco zmartwiony. Podniosłem się, żeby opłukać ręce. Sam zacząłem ten temat, ale nie spodziewałem się, że Marcus aż tak odpłynie. To było kochane z jego strony, ale niestety nie popierałem tego do końca.
 – Wiesz, sam bym chciał polecieć z tobą do Paryża, albo do Rzymu. Wiem, że to jeszcze odległe plany, ale myślałem o takich dalszych miejscach właśnie jak o podróży poślubnej – stwierdziłem niepewnie. Nie ukrywałem, że opłacenie takiej wycieczki zagranicznej było dość kosztowne dla nas. To może zabrzmieć egoistycznie, ale wolałem te pieniądze poświęcić na nasze potrzeby.
  – Nie mówię, że ten pomysł całkowicie odpada, ale możemy pomyśleć o trochę tańszych miejscach. Będziemy musieli przejrzeć jakieś oferty. Albo zorganizować wspólny wyjazd – uśmiechnąłem się lekko. Kilka razy już o tym wspominałem i wiem, że Marcus jeszcze mógł nie być gotowy, dlatego to wciąż mogło zaczekać.
   Dokończyłem posiłek i dopiłem kawę, która jednak nie smakowała już tak dobrze, po tym jak się nią zakrztusiłem. To mogło być niebezpieczne. Zacząłem się zastanawiać co jeszcze mogłoby sprawić naszym rodzicom radość w tym wieku. Moi raczej również się nie nadawali na żadne kluby, nawet takie dla starców. To fakt, że woleli jakieś spokojniejsze klimaty.
  –  Pyszne śniadanie – oświadczyłem, wstając z miejsca i nachylając się, żeby pocałować chłopaka w czoło. Zebrałem nasze kubki i talerze, żeby pozmywać.

Odchyliłem się nieco do tyłu, patrząc na Marcusa zdziwiony, ale jedynie się uśmiechnąłem. Ja nie powiedziałem ani słowa o nocy poślubnej. Wspomniałem jedynie o podróży - chciałem pozwiedzać, piękne zakątki świata.  
  – Mogłoby być całkiem zabawnie – wzruszyłem ramionami. Według mnie zbyt pesymistycznie się nastawiał. A może jednak nie byłoby tak źle? A jakby się okazało, że świetnie spędzamy razem czas?  Każdy z nas na pewno chciałby trochę prywatności, nasi rodzice również. Mają swoje lata i powinni zrozumieć co to znaczy. Pomysł ze spa to był chyba strzał w dziesiątkę, ale wciąż uważałem, że powinniśmy wszystko dokładnie przemyśleć, zanim podejmiemy jakąkolwiek decyzję.
  Wzdrygnąłem się lekko, czując zimne dłonie chłopaka na mojej skórze. Na mojej twarzy pojawił się mimowolny uśmiech i choć miałem zamiar pozmywać, to jednak za bardzo skupiałem się na jego dotyku.
Zacząłem zmywać naczynia, jednak przez dłuższą chwilę w zamyśleniu szorowałem jedno miejsce na talerzu. Spojrzałem uważnie na Marcusa, kiedy się odsunął. A jednak, zrobił to specjalnie. Nie dziwiło mnie to. Westchnąłem i z lekkim uśmiechem pokręciłem głową, trochę nie dowierzając, że taka rzecz potrafiła mnie rozkojarzyć. Najwyraźniej w takich przypadkach bardzo łatwo mnie wyprowadzić z równowagi.
  Jak tylko skończyłem swoją pracę, wytarłem ręce i odsunąłem się.
  – Czy ja kiedykolwiek ci przeszkadzałem? – zapytałem z wyrzutem. Niby co to miało znaczyć, że mam nie przeszkadzać!? To było niemiłe.
    – Ja co najwyżej mogę pomóc w próbowaniu, czy na pewno jest dobre – dodałem z szerokim uśmiechem. Skoro miałem nie przeszkadzać, to oznaczało, że nie miałem nic innego do roboty i mogłem się polenić. Może rzeczywiście bym mu tylko przeszkadzał. Marcus zdecydowanie wie co ma robić i mogłem mu zakłócać jego tok pracy.
  – Na pewno zdążysz – rzekłem. Podszedłem do niego i objąłem ramionami, a następnie położyłem rękę na jego głowie.
   – Wołaj mnie, jeśli jednak rzeczywiście będziesz potrzebował pomocy – dodałem jeszcze, a następnie wyszedłem z kuchni i skierowałem się do salonu. Umycie się i ubranie długo mi nie zajmie, więc stwierdziłem, że zrobię to później.

Skoro miałem nie przeszkadzać Marcusowi, to zdecydowałem się włączyć jakiś luźny serial, przy którym nie musiałem się zbyt mocno skupiać. Mógł sobie nawet lecieć w tle, a ja w tym czasie przeglądałem coś na telefonie. Nie chciałem oglądać nic ciekawszego, z racji, że gdybym się wciągnął to byłoby mi smutno, że nie mogę w tym momencie go oglądać. Planowałem też odpalić konsolę, ale w tym przypadku było tak samo. Na granie potrzebowałem mieć cały dzień. Nie lubiłem grać w stresie i na czas. To nie byłaby żadna przyjemność. W ogóle, niezbyt komfortowo się czułem, wiedząc, że Marcus gdzieś tam gotuje i stara się jak może, a ja wyleguje się na kanapie. Zgiąłem nogi w kolanach i założyłem jedną na drugą, machając sobie stopą. Wylegiwałem się z gracją, kiedy nagle Marcus postanowił sobie o mnie przypomnieć.
 Odwróciłem głowę na bok, chcąc na niego obejrzeć, ale nie było to łatwe. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, co on za głupoty wygaduje. Z samego rana miałem wrażenie, że on mi coś sugeruje, ale nie byłem pewien, czy to mi czegoś brakuje i sobie ubzdurałem, czy rzeczywiście tak było.
    Posłusznie wstałem z kanapy i ruszyłem za chłopakiem. W końcu się na coś przydam! Robienie bezy niezbyt mnie interesowało. Po prostu, chciałem jakkolwiek pomóc, żeby nie siedzieć tak bezczynnie. Przez ten czas po prostu nie miałem co ze sobą zrobić.
   –  Zaufaj mi, mam wprawę w ubijaniu jajek – puściłem do niego oczko, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, co powiedziałem. Spojrzałem w miskę i uważnie przyjrzałem się konsystencji –  Cóż, w praktyce trochę innych, ale myślę, że mięśnie nadal mam sprawne – oświadczyłem z lekkim uśmiechem, wzruszając ramionami. To nie była akurat żadna filozofia, więc wiedziałem jak się do tego zabrać.
  – A co do mokrych marzeń… to mam takie jedynie z twoim udziałem – odezwałem się po chwili i spojrzałem na chłopaka z zadziornym uśmieszkiem. Wydawało mu się, że jest taki cwany? Cóż, ciekawe.
  – Śniło mi się dzisiaj, że siedziałeś właśnie na tym blacie, a ja zlizywałem z twojego nagiego ciała tą bezę. Mhm, była pyszna – odchyliłem głowę do tyłu i westchnąłem rozmarzony. Tak naprawdę, nic takiego nie miało miejsca w moim śnie, bo nawet nie pamiętałem co mi się śniło, ale skoro Marcus chciał abym miał taki fantazje, to nie zamierzałem mu niszczyć tych wyobrażeń. Może nie dzisiaj, ale zdarzało mi się, że mi się śnił. To chyba akurat było normalne i każdemu zdarzyło się mieć jakiś sen erotyczny.
  –  I jak? Jak mi idzie? – spytałem.Nie ukrywałem, że trochę mnie jednak zestresował tym, że ma być takie idealnie, więc chciałem wiedzieć, czy rzeczywiście mi idzie tak dobrze, jak myślałem.

Chociaż daleko mi było do sflaczałego dziada, to jednak ostatnio rzeczywiście przypadło mi do gustu długie wylegiwanie się w łóżku czy na kanapie. Dobrze by było coś zmienić w tej sprawie, ale póki co nasze plany na temat jakiejkolwiek sprawności fizycznej kończyły się na rozmowie o tym.
   Nie mogłem powstrzymać śmiechu, który został stłumiony przez dźgnięcie mnie przez chłopaka w bok. Nie spodziewałem się, że aż tak mocno zareaguje. Chciałem go zawstydzić, ale nie sądziłem, że to taki mocny kaliber. Cóż, byłoby mi smutno, gdyby przestały go krępować takie rzeczy. Nie byłoby już tak zabawne i musiałbym się bardziej wysilić, żeby jakkolwiek na niego zadziałać.
    – Ja cię rozpraszam? – prychnąłem rozbawiony – Pierwszy zacząłeś – wzruszyłem ramionami. Przez dłuższą chwilę szeroki uśmiech nie chciał zejść mi z twarzy. Wyjątkowo mnie usatysfakcjonowała jego reakcja, a najbardziej to, że myślał, że może ze mnie sobie żartować w taki sposób. Otóż nie tym razem.
   Pochyliłem się bardziej nad blatem, co pozwoliłby mi na większą dokładność. Czułem się jak na jakimś kursie z pieczenia ciast. Bardzo stresujące. Dobrze, że do kawiarni dostajemy już gotowe wypieki od cukierni i piekarni. Chyba bym oszalał jakbym miał to wszystko robić z samego rana.
     Nim wziąłem się do pracy, znieruchomiałem na moment i uważnie spojrzałem na Marcusa, zastanawiając się czy rzeczywiście powinienem odpowiadać na te jego zaczepki. Chciałem, żeby mi dokończył tą bezę do przyjazdu rodziców, a nie wiem co zrobię, jak mi zemdleje ze wstydu.
   – Wiem bardzo dobrze, jaki rozmiar najbardziej ci pasuje – odparłem z szerokim uśmiechem. Zachichotałem pod nosem, po czym wyprostowałem się i cicho westchnąłem.
  – I tak już długo czekam, więc nie zrobi mi to większej różnicy. Poza tym, czekanie i samo próbowanie nie będzie już takie ekscytujące – dodałem. Czułem się jak małe dziecko, które czekało na prezenty pod choinkę, ale nie twierdziłem, żeby to było coś złego. Dawno się tak nie czułem.
   – Zresztą, chcę, żeby zostało na później, może najdzie mnie ochota wieczorem – powiedziałem jeszcze. Zabrałem się w końcu do robienia szlaczków i innych ozdób, bo czas leciał, a ja rzeczywiście mogłem tymi tekstami Marcusa rozpraszać.

  Cała sytuacja bardzo poprawiła mi humor, dzięki temu mogłem się bardziej rozluźnić. Jednak wzdrygnąłem się nieco, gdy usłyszałem podniesiony głos Marcusa i to jak zwraca się do mnie pełnym imieniem. To już brzmiało poważniej, ale czerwony kolor na jego twarzy mówił co innego.
   Westchnąłem przeciągle i poruszyłem ramionami, jakbym chciał zrzucić z siebie obecny nastrój i trochę się uspokoić.
   – I co byś zrobił z tym nożem? Myślałem, że lubisz na ostro – powiedziałem, bez cienia uśmiechu, jednak w myślach powtarzałem sobie, że to był już ostatni żart i dzisiaj już nie rzucę żadnym podtekstem.
– Niech ci będzie – dodałem, w końcu lekko się uśmiechając. Nie podobałoby mi się to, gdyby Marcus stałby się zbyt rygorystyczny pod względem zdrowego odżywiania. Przecież każdy sobie kiedyś podjadał w późnych porach dnia! Nie zdziwiłoby mnie to, gdyby to był powód do lekkiej kłótni. Na szczęście jest w stanie jeszcze odpuścić parę rzeczy.
Poszedłem za Marcusem do salonu. Skrzyżowałem ręce na torsie, spoglądając jak siada na kanapie.
  – To dopiero drugie spotkanie, a ty już tak szybko straciłeś zapał? – zapytałem rozbawiony. I tak go podziwiałem, że w ogóle miał chęci. I to duże. Mi na pewno przygotowanie całego obiadu sprawiłoby problemy, dlatego nie dziwiło mnie to, że był tym już trochę zmęczony. Zdecydowałem się usiąść obok niego, wyciągając nogi przed siebie.
 – Myślę, że moja mama bardzo chętnie by nas zaprosiła na obiad do siebie – dodałem. Przypomniałem sobie naszą ostatnią rozmowę. Miałem wrażenie, że nawet była trochę zazdrosna. To prawda, że akurat dawno nie byłem w domu rodzinnym. Mojej mamie na pewno brakuje tych rodzinnych obiadów.
  Skoro jedzenie było już prawie przygotowane, to pozostaliśmy już tylko my, ale z racji, że jesteśmy już z natury idealni to przygotowania nie zajmą nam zbyt dużo czasu.