always with me

   Marcus miał rację. Ja z pewnością też bym się mniej martwił o niego jakbyśmy poszli do restauracji. Niedawno razem w jednej byliśmy. Jednak taki wspólny wypad wiąze się z większymi wydatkami. Cóż, każda opcja ma swoje minusy, ale trzeba się zastanowić nad tą restauracją.
   –  Pomyślimy nad tym – odezwałem się –  Wolałbym sobie zrobić przerwę od spotkań w większym gronie. Jak na pierwszy raz od dawna są strasznie wyczerpujące psychicznie – stwierdziłem. Po tych dwóch spotkaniach w każdy weekend będę miał dość ludzi na najbliższe parę miesięcy. Nie oznaczało to, że się do nich zmuszałem. Może to była kwestia mojej introwertyczności. Wolałem spędzać czas z Marcusem a z większą ilością osób spotkać się jedynie od czasu do czasu.
  Poprawiłem się na kanapie, kiedy Marcus się do mnie przybliżył. Objąłem go ramieniem i delikatnie gładziłem po plecach.
  –  Wierzę, że wszystko pójdzie dobrze. Nie wydaje mi się, aby zrobili przed nami taką scenę – rzekłem, chociaż nie byłem pewny swoich słów. Mówiłem tak, pamiętając doskonale jaką akcję zrobił ojciec Marcusa. Nie miałem mu już tego za złe, przynajmniej przeprosił, ale nigdy o tym nie zapomnę. Mam nadzieje, że każde z nich nauczyło się na jego błędach. Wydawało mi się jednak, że nie będą mieli odwagi aby zacząć się awanturować w naszym mieszkaniu.
   Sam po części twierdziłem, że moi rodzice są raczej spokojni i z tych mniej ,,przypałowych’’. Na pewno tak jest ze względu na ich wiek. Gdy byłem młodszy a oni mieli jeszcze trochę werwy to moja matka potrafiła mi narobić sporo wstydu przy moich kolegach ze szkoły, gdy zapraszałem ich do siebie. Gadała te swoje typowo matczyne teksty. Z Marcusem się już wtedy dobrze znałem, więc się tak nie zachowywała wobec niego, ale kto wie co by jej teraz odwaliło gdyby poczuła się zbyt pewnie. Jej informacja z pewnością ją zszokuje, ale gdy się już z tym oswoi to boję się wiedzieć co może robić.
   Spojrzałem zaskoczony na chłopaka, nie mając możliwości aby mu odpowiedzieć, ponieważ szybko połączył nasze usta w pocałunku, który odwzajemniłem. Nie spodziewałem się tego co powie i zrobi. To było bardzo nagłe, ale mimo to, podobało mi się.
   Cóż, nie powiedziałbym, że naszła go ochota w odpowiednim momencie. Jeszcze wczoraj był bardzo niemrawy, jeśli chodzi o takie czułości.
  –  Powstrzymać z czym?  – zapytałem, wpatrując się w niego uważnie i powoli wsuwając ręce pod jego koszulkę. Miałem ochotę się z nim podroczyć, udając, że nie wiem o co chodzi.
  –  Masz jakieś problemy z umyciem pewnych części ciała, Marcus? – zapytałem –  Wiesz, zawsze chętnie ci pomogę – rzekłem z miłym uśmieszkiem. Czasami jednym spojrzeniem potrafił mi się udzielić jego nastrój. A czy teraz tak było? Kto wie.

   Wpatrywałem się uważnie w Marcusa, słuchając tego co mówi. Przez chwilę naprawdę udało mu się mnie nabrać, bo pobudził tymi słowami moją wyobraźnie, ale bardzo szybko wszystko rozwiał i zdeptał. Spojrzałem na niego poważnie, ale jednocześnie z lekkim smutkiem w oczach. Zawiodłem się, bo on bardzo dobrze od początku wiedział, że nic z tego nie będzie, a jednak postanowił mnie prowokować. Nie doceniłem jego możliwości.
   – Teraz to ja już nie chcę – burknąłem, po czym próbowałem zacisnąć usta, kiedy po raz kolejny zdecydował się mnie pocałować, ale mi nie wyszło. Skrzyżowałem ręce, chcąc wyglądać na bardzo obrażonego. Przeszła mi ochota na bezę i nie widziałem potrzeby, żeby jej pilnować.
  Po chwili jednak zmieniłem zdanie i zdecydowałem się pójśc do kuchn i ją sprawdzić. Pożyczyłem sobie bardzo gustowne rękawice Marcusa i otworzyłem piekarnik. Skrzywiłem się nieco, czując jak podmuch gorąca bucha mi na twarz. Nie chciałbym się sparzyć tuż przed przyjściem naszych rodziców. Upewniłem się, że ciasto jest już gotowe i wyciągnąłem je powoli z piekarnika i szybko postawiłem na blacie. Zamknąłem drzwiczki i zdjąłem rękawice. Na tym moja robota się skończyła. Właściwie to pachniało i wyglądało ładnie, więc tak całkowicie nie odebrało mi ochoty.
   Po chwili usłyszałem dzwonek swojego telefonu. Pomyślałem, że jedyną osobą, która mogła dzwonić byli moi rodzice. I się nie myliłem. Przyłożyłem komórkę do ucha i poszedłem od razu do sypialni, żeby zabrać czyste ubrania. Następnie wszedłem do łazienki. Uznałem, że nie muszę prosić Marcusa i pytanie w tej sprawie. Pożegnałem się szybko z mamą i się rozłączyłem. Nieco jej telefon mnie zestresował, bo gdy powiedziała, że się szykują to uświadomiłem sobie, że nie mamy zbyt wiele czasu. Na szczęście moi rodzice mieszkali całkiem daleko od nas, więc zanim się wyszukują i przyjadą to miną ze dwie godziny.
     – Moja matka dzwoniła, niedługo będą – zwróciłem się do chłopaka.
Ściągnąłem koszulkę i usiadłem na brzegu wanny, żeby spokojnie poczekać aż wyjdzie.
   – Bezę już wyjąłem z piekarnika – dodałem. Nie wiem, chyba oczekiwałem jakiejś nagrody i pochwały za wykonanie tak trudnego zadania.

   Oparłem przedramię o pralkę, z lubieżnym uśmieszkiem spoglądając na Marcusa, który się wycierał. Nie powiedziałem konkretnej godziny, a mimo to i tak wpadł w panikę. Przynajmniej przez chwilę nacieszyłem się widokiem jego nagiego ciała. Położyłem rękę na jego biodrze, gdy nachylił się aby mnie pocałować.
  – Dopiero w nocy? – westchnąłem zrezygnowany, podnosząc się. Nie byłem pewny czy wytrzymam do nocy. Może po tym obiedzie padnę obżarty i zmęczony na łóżku a następnie zasnę w kilka sekund. Wtedy nie mam co liczyć na namiętną noc.
   – Masz jeszcze czas – rzekłem zanim odpalił suszarkę. Nic więcej nie mówiłem, ponieważ sam wchodziłem pod prysznic, a szumiąca woda wraz z suszarką wszystko by zagłuszyły.
   Umyłem się szybko i ubrałem spodnie jeansowe. Nie zakładałem koszulki, ponieważ nie chciałem jej tuż przed spotkaniem wybrudzić. Popsikałem się perfumami i poszedłem do Marcusa, który zrobił w naszej kuchni mały armagedon.  
   Usiadłem sobie przy stole i podparłem brodę na dłoni. Wyglądał całkiem uroczo gdy był taki zagubiony. Nie miałem pojęcia o jakich planach mówił, ale nawet jakby jego rodzice przyjechali za 15 minut to nie czułem żadnego stresu związanego z tym. Im szybciej przyjadą tym będziemy mieli dłuższy wieczór dla siebie.
   W końcu postanowiłem się zlitować nad swoim chłopakiem i go nieco uspokoić. Podszedłem do niego i objąłem w pasie, przyciskając mocno do siebie. Pochyliłem się, żeby pocałować go w szyję, jednak zrobiłem to dość subtelnie nie zostawiając żadnego śladu, chociaż bardzo mnie kusiło. Obawiam się jednak, żeby mnie zabił za to, tuż przed przyjściem naszych rodziców.
   – Uspokój się. Jak będziesz wszystko robił w pośpiechu to zaraz zdarzy się jakiś wypadek – stwierdziłem, poluźniając nieco uścisk, aż w końcu całkowicie się odsunąłem. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i sięgnąłem po jeden z fartuszków Marcusa.
  – Ach, w sumie zrobiłem się głodny. Tylko nie wiem na co mam ochotę. Na deser czy na ciebie? A może na ten deser z mojego mokrego snu? – spojrzałem pytająco na chłopaka, po czym wyszczerzyłem zęby w uśmiechu Wyjątkowo przyjął mi się ten jego żarcik o tych mokrych snach. Chciało mi się śmiać jak sobie o tym przypominałem.
  Wcisnąłem sobie fartuch w spodnie, żeby ich nie pobrudzić. Nie chciało mi się go zawiązywać, a nie lubiłem mieć tego na szyi.
   – Pomogę ci trochę posprzątać. Mam wprawę w wycieraniu blatów – oświadczyłem, sięgając po mokrą szmatkę, która najlepiej by zebrała różne mąki i inne przyprawy.

    Udałem zawiedzionego jego słowami, a dla podkreślenia mojego fałszywego smutku wydąłem wargę w grymasie niezadowolenia.  
    – Myślałem, że jesteś chętny – burknąłem, odwracając się do niego plecami. Nie no, to po prostu było nie miłe z jego strony. Jak mógł mi tak bezczelnie odmówić? Poczułem się wyśmiany.
    Skupiłem się na sprzątaniu. Chociaż nie było ostatecznie tego tak dużo to nie było to najprzyjemniejsze. Musiałem płukać szmatkę i przecierać kilka razy. Obejrzałem się na Marcusa przez ramię i odwróciłem wzrok, zastanawiając się nad jego pytaniem. Próbowałem w tym momencie sobie jakiś sen w pełni zrekonstruować, ale nie było to najłatwiejsze. W odpowiedzi posłałem mu tajemniczy uśmieszek. Może powinno to pozostać tajemnicą?
   – Nie było to nic nadzwyczajnego, ale zdarzyło mi się miewać takie, na początku gdy zrozumiałem, że cię naprawdę kocham – rzekłem. Prawdę mówiąc, częściej miewałem te mniej przyjemne sny czyli koszmary.
    Nie spodziewałem się ze strony Marcusa takiego wyznania. I on najwidoczniej też się tego po sobie nie spodziewał. Spojrzałem na niego i zamarłem w bezruchu, jedynie wpatrując się w niego intensywnie. Przez długi czas nie odwracałem od niego wzroku, uważnie śledząc każde spojrzenie. Poczułem jak wzdłuż kręgosłupa przechodzi mi prąd. Mimowolnie drgnąłem i się napiąłem. Czy on mi właśnie powiedział, że chciałby mnie związać? Nie miałem pojęcia co dokładnie takiego mnie zszokowało w jego słowach. Nie widziałem siebie w takiej sytuacji. Może dlatego, że zazwyczaj dostawałem to czego chciałem i byłem dość pewny siebie w takich sytuacji.
  W pierwszej chwili stwierdziłem, że nie ma możliwości, aby Marcus wywołał u mnie taką reakcję, ale gdybym rzeczywiście miał zasłonięte oczy? Wtedy wyostrzają się pozostałe zmysły i wrażliwość na dotyk również. Mając skrępowane ruchy prawdopodobnie nie byłbym już tak pewny siebie.
  Podszedłem do chłopaka, prostując się i starając się wyglądać tym samym na jeszcze wyższego.
   – A jeśli odmówię? Zwiążesz mnie wtedy? – spytałem, uśmiechając się lekko. Nie mogłem się powstrzymać, żeby czegoś nie zrobić, kiedy widziałem jego zawstydzoną twarz i to jak unikał mojego spojrzenia. Czułem nieodpartą chęć, żeby jeszcze bardziej go zawstydzić. Może wyobrażał sobie to dlatego, ponieważ takie sytuacje były dla niego nie do urzeczywistnienia?
  Objąłem Marcusa ramieniem i sięgnąłem dłonią do podbródka, zmuszając, żeby na mnie spojrzał.
  – Co tam mówiłeś, kochanie? Chyba nie dokończyłeś zdania – pochyliłem się bardziej do chłopaka. Zerknąłem na krem, który trzymał w dłoniach i zebrałem trochę palcem. Ręce miałem czyste, więc nie widziałem problemu.
    – Zamiast sobie to często wyobrażać, to może spraw, aby tak się stało? – rzekłem, zlizując starannie krem z palców, jednocześnie nie odrywając od niego wzroku. Moje słowa nie oznaczały, że się na to zgadzam. Fakt, Marcus chyba mi coś wspominał, że chciałby dominować. Ale kto powiedział, że mu na to tak łatwo pozwolę?
  Pocałowałem go w usta, a następnie się odsunąłem. Ściągnąłem fartuch i powiesiłem na swoje miejsce. Poszedłem ubrać koszulę. Musiałem trochę rozchodzić to co od niego usłyszałem, ponieważ wciąż trochę w to nie wierzyłem. Marcus i takie pragnienia? Dlaczego ja dopiero teraz się o tym dowiaduje?

    Musiałem się sam przekonać o tym, że Marcus mówił serio i nie palnął tego po prostu. Ciężko mi było ukryć zaskoczenie, ale też nie miałem czasu, żeby się nad tym zastanawiać, jednak wciąż mi to siedziało w głowie. Najbardziej jednak rozbawiła mnie reakcja Marcusa.
     Niedługo później przyjechali nasi rodzice. Starałem się zachowywać normalnie i należycie ich przywitać, ale poprzednia sytuacja wyjątkowo wyprowadziła mnie z równowagi. Usiadłem przy stole obok Marcusa, ponieważ tak czułem się bardziej komfortowo. Jakbym miał nad wszystkim kontrolę, na wszelki wypadek.
      Słysząc komplementy ze strony rodziców w stronę chłopaka na mojej twarzy pojawiał się dumny uśmiech. Musiałem przyznać, że naprawdę sobie na to zasłużył. Jak tylko zjadłem obiad to siedziałem i przysłuchiwałem się ich rozmowie, niewiele się udzielając. Wyczekiwałem dobrej chwili, abyśmy mogli im w końcu przekazać dobrą nowinę. Sięgnąłem po widelec i zacząłem go obracać w dłoni. W pewnym momencie przez ,,przypadek’’ wypuściłem ten widelec i spadł on na podłogę aż pod stół. Westchnąłem cicho i schyliłem się po niego. Prostując się, położyłem rękę na udzie Marcusa i pogładziłem. Nie, żeby mi się nudziło. Chciałem go trochę podrażnić. Tak grzecznie siedział, że to aż grzech.
   Niestety, napotkałem surowy wzrok mojego ojca, który najwyraźniej obserwował mnie od dłuższego czasu i zapewne doskonale wiedział co moje zachowanie oznacza.
  – Synu, nalejesz mi soku? – zapytał, podsuwając swoją szklankę. Starałem się spoważnieć, co nie było najłatwiejsze. Za to moja matka w najlepsze sobie rozmawiała z mamą Marcusa i w ogóle nie zwracała na mnie i ojca uwagi.
   Nie miałem pomysłu, jak dalej dręczyć swojego chłopaka w taki sposób, żeby nikt nie zauważył.
   – Kiedy deser? – zapytałem szeptem nachylając się do jego ucha. Nie chciałem, żeby wszyscy słyszeli. Poza tym, moja matka była bardziej zaaferowana Marcusem niż mną. Czy ja zostałem wydziedziczony?

     Z przykrością musiałem stwierdzić, że moja mała próba podpuszczenia Marcusa w ogóle na niego nie zadziałała. Był bardzo opanowany i nie dał po sobie nic poznać. Lekko się zawiodłem tym faktem, ale może to i lepiej, że tak się to skończyło? W innym przypadku rzeczywiście, moglibyśmy mieć problemy.
   Westchnąłem zrezygnowany i posłałem mu lekki uśmiech, a następnie posłusznie ruszyłem za nim do kuchni. Też sądziłem, że dłużej wytrzymam, ale nie byłem w stanie, ponieważ wyjątkowo się nudziłem. Myślami byłem zupełnie gdzieś indziej, więc niespecjalnie interesowały mnie rozmowy z naszymi rodzicami. To było okrutne z mojej strony, bo w końcu sam zgodziłem się ich zaprosić.
    Na wyznanie Marcusa jedynie uśmiechnąłem się znacząco. Chciałem powiedzieć, że kochać to on będzie mnie bardzo mocno w nocy, ale nie powinienem mówić tego na głos.
   Odebrałem od niego część rzeczy, w tym kubki z napojami i poszedłem rozdać naszym rodzicom. Po obsłużeniu wszystkich mogłem zająć się swoją bezą. Jako pierwszy wyleciałem z pochwałami do Marcusa, udając wielce zaskoczonego, że to jest tak dobre, jakbym wcale się tego nie spodziewał. Delektowałem się tym deserem, w żaden sposób nie włączając się do rozmowy. Pokiwalem jedynie głową, słuchając Marcusa, który począł swoje tłumaczenia.
   Poklepałem go po ramieniu, chcąc dodać mu nieco otuchy. Miałem nadzieję, że dokończy swoją przemowę, ale jego wymowne znaczenie mówiło, że to chyba ja miałem to zrobić. Zajęło mi to chwilę czasu, zanim się tego domyśliłem.
   – Ach, no tak, oczywiście – zacząłem dosyć niezręcznie. Spojrzałem na ojca Marcusa po czym posłałem mu niewinny uśmiech. Miałem nadzieje, że nie rzuci we mnie szklanką ani innym naczyniem czy ostrym sztućcem, po tym co usłyszy. Nie miałem przygotowanej żadnej przemowy, więc musiałem lecieć na żywioł.
   – Właśnie, dzięki waszemu wsparciu zdecydowaliśmy, że możemy pójść o krok dalej i utrwalić nasz związek przysięgą małżeńską – powiedziałem, zastanawiając się jednocześnie czy to co mówię ma jakiś sens.
   – W skrócie, chcielibyśmy wziąć ślub, a zebraliśmy się tutaj, żeby wam o tym powiedzieć, ponieważ uznaliśmy, że jest to dla nas bardzo ważne i zależało nam na skromnej i przyjaznej atmosferze – dodałem na jednym wdechu, a następnie zerknąłem na Marcusa, który mógłby potwierdzić nasze słowa. Nie było to może najbardziej uroczysta przemowa, ale na to jeszcze przyjdzie pora.

    Może to nie była najbardziej uroczysta i piękna ani wzruszająca przemowa w moim życiu, jaką wygłosiłem kiedykolwiek, ale chyba nie było też tak źle. Patrząc na to, że mówiłem to bez żadnego planu, spontanicznie. Przez stres mogłem przecież nie wykrztusić z siebie żadnego słowa.
   Stwierdziłem, że dokończę swój deser. Nie miałem odwagi, żeby przyglądać się reakcji naszych rodziców. Poczułem jedynie rękę Marcusa, jednak słysząc jego słowa kątem oka na niego zerknąłem. Zajmować się mną, do końca życia? Miałem nadzieję, że jego rodzice nie zrozumieli tego tak dwuznacznie, jak ja.
   Nie zorientowałem się, w którym momencie jego ojciec wstał i znalazł się tuż przy nas. Mimowolnie słysząc jego głos lekko się wzdrygnąłem. Spojrzałem na mężczyznę i lekko się uśmiechnąłem. Takiej reakcji się nie spodziewałem. Pewnie mimo wszystko sam wciąż próbuje się przekonać do naszego związku.
  –  Oczywiście – przytaknąłem w odpowiedzi. Teraz czułem się podwójnie zobowiązany, żeby dbać o Marcusa najlepiej jak potrafię.
  Spojrzałem na mamę Marcusa po czym mrugnąłem do niej i uśmiechnąłem się znacząco. Nie żebym coś planował, ale nigdy nic nie wiadomo. Owszem na razie były tylko słowne oświadczyny, ale liczyłem, że to się niedługo zmieni. Marcus wyglądał uroczo, gdy był ze swoją mamą. Dawno nie widziałem, żeby ją przytulał. Raczej stronił od takich wylewnych uczuć. Skoro miał mnie, to nie musiał się upominać o bliskość ze strony swoich rodziców.
  Moi rodzice wydawali się być najbardziej zaskoczeni. Widziałem zadowolenie na ich twarzach, ale skoro sam nasz związek ich nie zaskoczył to raczej ta informacja nie wzbudziła w nich też przesadnej ekscytacji. Najbardziej martwiłem się reakcją rodziców Marcusa.
   Największą nowinę mieliśmy za sobą, więc nie było już czym się stresować. Chwyciłem Marcusa za ramię i nachyliłem się do niego.
  –  Mamy jakieś wino? – spytałem szeptem. Nie zamierzałem pić, skoro byliśmy po obiedzie i deserze, ale mała lampka wina jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Uważałem, że to dobry pomysł, żeby jakiś uczcić tą okazję. Oczywiście, jeśli ktokolwiek będzie miał ochotę.

    Nie spodziewałem się takiego odzewu z ich strony, ale można stwierdzić, że ostatecznie każdy rodzic czeka na taką informację od swojego dziecka. I może żaden z nas nie był kobietą i nie będziemy mieli potomka, ale najwidoczniej nie przeszkadzało im to tak bardzo.
   Spojrzałem rozbawiony na ojca Marcusa. Zaskoczył mnie swoim pytaniem. Nie znalem go zbyt dobrze, ale może też potrzebował czegoś do rozluźnienia. Może na następnym spotkaniu, jak nikt nie będzie samochodem to pomyślę o czymś mocniejszym. Nie byłem fanem picia mocnego alkoholu, po tym jaką akcję zrobiłem Marcusowi i skończyłem nieprzytomny na podłodze w łazience. Dostałem życiową nauczkę i raczej nie zamierzam tego powtarzać.
  Jak tylko chłopak rozstawił kieliszki to nalałem chętnym wina.
  – Marcus?– podniosłem się z miejsca i odprowadziłem go wzrokiem do sypialni. Byłem zdezorientowany i nie miałem pojęcia co się stało, ponieważ zrobił to tak nagle. Może nie zauważyłem jakichś objawów, co tym bardziej mnie zaniepokoiło. Usiadłem powoli z powrotem na krześle. Nawet rodzice posłali mi pytające spojrzenia, spoglądając co jakiś czas w kierunku drzwi, jednak ja tylko wzruszyłem ramionami. Odziwo jak tylko Marcus odszedł od naszego towarzystwa, to zaczęły się dyskusje na jego temat. Matka mojego przyszłego narzeczonego najwyraźniej postanowiła się dowiedzieć o parę rzeczy, których Marcus by jej nigdy nie powiedział sam z siebie. Oczywiście nie zamierzałem jej zdradzać nic intymnego, bo to by była przesada.
   Chwila, o której Marcus mówił trwała dla mnie wieczność. Cały czas zerkałem w kierunku drzwi, ale w końcu nie wytrzymałem. Nie mogłem tak bezczynnie siedzieć. Marcus wciąż nie rozpoczął oficjalnie żadnej terapii, więc jego stan zdrowia nie był potwierdzony. Cały czas uważałem, że mogą się pojawić jakieś ataki paniki, a w takim momencie chciałem być przy nim. Gdy się zamknął w pokoju nie miałem pojęcia co się może z nim dziać.
   Przeprosiłem naszych rodziców i poszedłem do kuchni, żeby zaparzyć Marcusowi herbatę. Jak już miał tam siedzieć, to dobrze by było, żeby miał coś dobrego do picia, co na pewno go uspokoi.
  – Marcus, wchodzę – uchyliłem lekko drzwi i oparłem się o framugę.
  – W porządku? – spojrzałem na niego uważnie. Nie wyglądał na umierającego, więc chyba było w porządku. Wszedłem głębiej do pomieszczenia i zamknąłem drzwi za sobą dokładnie, żeby nikt niczego nie widział. Postawiłem kubek z herbatą na szafce, po stronie Marcusa.
  – Zawołaj mnie, jakby coś się działo, dobrze? – zapytałem. Mógł tu siedzieć ile chciał, nie przeszkadzało mi to, ale musiałem się upewnić, że nic mu nie jest.

   Zamierzałem udać sie do wyjścia, żeby jak najszybciej wrócić do naszych rodziców, ale Marcus mnie powstrzymał. Wpatrywałem sie w niego zaskoczony i oniemiały. Po chwili jednak uległem pod wpływem namiętnego pocałunku, zapominając o tym, że w salonie siedzą goście. Odetchnąłem cicho, kiedy sie odsunął, a nastepnie przełknąłem ślinę i odwróciłem wzrok. Nie chciałem ugiąć się pod jego spojrzeniem. Propozycja Marcusa była kusząca. Jego słowa sprawiły, że czułem coraz większe rozdrażenienie i traciłem cierpliwość. Pomasowałem palcami czoło w okolicy zatok, namyślajac się przez chwilę. Dsokonale wiedziałem, że nie powinniśmy tego robić. Tym bardziej, że nie potrafiłem dobrze kłamać.
 ー Jesteś przebiegły, Marcus. Podstępny jak lis ー uśmiechnąłem się pobłażliwie, mrużąc przy tym oczy. Miałem wrażenie, jakby specjalnie chciał, żebym przyszedł.
  Zbliżyłem sie do chłopaka, położyłem rękę na jego ramieniu i odsunąłem od drzwi.
 ー Okej, w porządku. Zostań to jeszcze chwilę, odpocznij i wypij herbatę. A ja, zajmę się naszymi rodzicami ー stwierdziłem. Skoro już nam się zachciało rodzinnych obiadów, to dobrze by było to skończyć. Upewniłem się, że Marcusowi nic nie jest, więc byłem spokojny.
  ー Zbieraj siły, kochanie ー obejrzałem się przez ramie na chłopaka, a następnie chwyciłem za klamke, żeby wyjśc spokoju. Liczyłem, że rodzice rzeczywiscie niedługo pójdą.
  Jak tylko do nich wróciłem i poinformowałem, że z Marcusem w porządku, to poczęstowałem ich jeszcze jakimis słodyczami,  żeby nie zapijali się samym winem.
 Chwile jeszcze porozmawialiśmy i moi rodzice uznali, że będa się już powoli zbierać. Mieli już troche lat i szybciej odczuwali zmęczenie takimi wypadami. Jednak we własnym fotelu najwygodniej.
   Tata Marcusa również uważał, że to już pora wracać do domu. Szturchnął swoją żonę lekko w ramię, dając tym samym znak kobiecie, żeby się pośpieszyła. Mama Marcusa jednak zupełnie niewzruszona popijała powoli wino. Ach, kobiety. Ta była naprawde wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju, z temperamentem.

   Trochę się naczekaliśmy, zanim nasi rodzice zdecydowali się opuścić mieszkanie. Mamie Marcusa najwyraźniej bardzo dobrze się tu siedziało. Nic dziwnego. Doskonale to rozumiałem, bo wiem jak to jest usiąść na wygodnym siedzeniu i zjeść pyszne danie od Marcusa. Na szczęście mam go na co dzień.
    Mocno objąłem Marcusa ramionami, gdy tylko się do mnie zbliżył. Długo to jednak nie trwało. Sądziłem, że nie będzie chciał z tym zwlekać, ale może się pomyliłem i chodziło mu o inny deser. Ruszyłem za nim i oparłem się o stół, odbierając kieliszek od chłopaka. Powoli sączyłem wino, jednak Marcus miał nieco innego plany. Otworzyłem szerzej oczy, wpatrując się w niego zaskoczony. Nic nie skomentowałem jednak, ponieważ uznałem, że tak będzie lepiej. Miałem wielką ochotę zwrócić mu uwagę, że nie powinien robić tego tak szybko. Byłem jednak jego chłopakiem, a nie ojcem, więc zrezygnowałem z prawienia mu morałów.
    Przysunąłem się do niego i chwyciłem palcami za podbródek, a następnie czule pocałowałem w usta.
   –  Mhm, dobre to wino – mruknąłem z uśmiechem. Teraz mieliśmy czas dla siebie i mogliśmy robić co tylko zechcemy. Uznałem, że szkoda czasu do stracenia. Wsunąłem Marcusowi w rękę swój kieliszek, żeby mieć wolne obie ręce, które zaraz znalazły się na jego biodrach. Skoro chciał dokończyć to wino to nie zamierzałem mu przeszkadzać.
  Wędrowałem pocałunkami z jego szyi do ust i z powrotem.
   –  Nie wiem, o jakim deserze mówiłeś, ale ty smakujesz wyśmienicie – uśmiechnąłem się niewinnie. Jeszcze chwilę temu, gdy siedzieliśmy przy stole ledwo mogłem się powstrzymać, żeby go nie dotknąć. Teraz, gdy wiedziałem, że jest tylko dla mnie to poczułem się spokojniejszy. Wsunąłem dłonie pod jego koszulkę i pogładziłem po brzuchu. Miałem nadzieję, że Marcus nie ma bardzo słabej głowy. Może jednak nie powinienem dawać mu swojego kieliszka.