W Krwawym Blasku Gwiazd

      Pocierane w ramach zaczepki uszko doprowadzało Eadreda do stanu przedzawałowego. Na Wielką Boginię, cóż on z nim wyprawiał! Nigdy wcześniej nie pomyślałby, żeby z Rossa był taki perfidny sadysta! Ot, niespodzianka, potrafił być niebezpieczny – idąc za sentencją łacińską: Usus magister est optimus, doświadczył, czyli na przyszłość zapamięta i rozważniej będzie stawiał ruchy w ich niewinnej grze. Wezbrało w nim przeświadczenie, że powinien się odegrać za te tortury, ale jak? Trybiki w mózgu przeszły na największe obroty, a sam w międzyczasie starał się nie rozpłynąć z rozkoszy.
      – Jak to przy następnej okazji? – jęknął, nadal z twarzą skrytą w poduszce. – Kto o tym zadecydował?
      Zrozumienie tego, co jego ukochany kosmita bełkocze w poduszkę, było trudne i wymagało zmrużenia oczu i uchylenia ust w geście pełnego skupienia. Po tym natomiast jak rozszyfrował wiadomość, a! I cały czas lekko gładząc coraz to mocniej rozgrzane uszko, zaśmiał się cicho.
      – Ja, w tej chwili. Avi jest pewnie zmęczona, nie będę jej wołał żeby ciebie też reanimowała. – Uśmiechnął się jak mały potworek, bo doskonale widział, jak na niego działał i jak dalej mogło to eskalować. Pal licho, że go żołądek łaskotał i serce nadal zrywało się co jakiś czas do biegu! No i że sytuacja mogła się szybko odwrócić na jego niekorzyść! Robił co i ile mógł, póki mógł.
      – Chociaż… taka sposobność, a i przygotowanie niezłe. – Otarł się nagą piersią o jego rękę, tak żeby ten na pewno poczuł jego skórę. Nie widział, jak się rozbiera, to ten ostatni as w rękawie jaki Antonio na razie miał. Nawet kołdrę zsunął niżej na biodra, żeby ten zobaczył jego boskie kształty, gdy się zerwie i na niego popatrzy.
      !!!
      Podniecenie rozlało się falą po podbrzuszu zaraz po tym, jak Włoch dotknął go sobą. Całe szczęście, że leżał na brzuchu – nie był do końca pewien, jak też Antonio zareagowałby na tak dosadny dowód pożądania, który nieznośnie napierał na materiał bielizny. Poderwał głowę, by móc spojrzeć na niego, choć niebieski odcień na jego twarzy wyraźnie się intensyfikował. To, co ujrzał, przeszło natomiast jego najśmielsze oczekiwania. Był... piękny. Po prostu. Wyrzeźbiony jak jeden z późno antycznych posągów, które miał okazję oglądać. Oko ześlizgnęło się z twarzy na szyję, na ramię, po boku przez lekkie wcięcie w talii, dotknęło pierzyny, powitało ją z zawodem i niesmakiem. Szkoda. Wrócił do piersi, która jeszcze chwilę temu muskała rękę, pogłębiając nie wróżący niczego dobrego uśmiech.
      – Odmawiać człowiekowi uczonemu dostępu do wiedzy? To niemoralne. – Wolno, jakby od niechcenia, przesunął ogon w jego stronę, pędzelkiem w stronę ukrytego w cieniu sutka. Z dotknięciem się wstrzymał. – Mógłbym się zbuntować, sam po nią sięgnąć, i co wtedy?
      Jego spojrzenie… Antonio szybko pożałował, że go zaczepiał. Było fajnie do momentu, aż nie przekroczył tej cienkiej granicy między odwagą a głupotą. Owszem, prowokowanie osoby, która się mu podobała było przyjemne, ale tylko do chwili gdy ta prowokować się dawała, pod górkę robiło się, gdy prowokować zaczynała. W tej jednej chwili, w ułamku sekundy, zdał sobie sprawę z tego, jak głęboko utonął już w tej znajomości. Nie, to nie była przyjaźń. Nic go już nie łączyło z ramami koleżeństwa. To było czyste pożądanie, coraz goręcej rozpalone zakochanie, szczęście mieszało się z niepewnością, zakradał się za jego plecami wstyd wywołujący palące ciepło na jego policzkach.
      – Chyba jednak pójde spać na kanapę. – Stwierdził totalnie onieśmielony, zmiażdżony seksapilem i rozbrajającym spojrzeniem, zadziornym uśmiechem, kitą która wisiała nad nim jak wyrok, po którym nie będzie już odwrotu. Czerwony jak pomidor, z duszą na ramieniu i sercem w stanie przedzawałowym, odwrócił się od niego i chciał po prostu zwiać, dopóki nie uległ głosom w głowie: „Tak, po prostu mnie przytrzymaj i pocałuj tak jakbyśmy jutro mieli nie żyć nudną prozą. Całuj tak, żebym nie mógł oddychać. Dotykaj wywołując fale dreszczy, podniecenie któremu tylko ty możesz przynieść ulgę. Weź mnie tak, jak chcesz, nie przestawaj całować, kochaj.”
      Reakcja, której przecież Ead nie był w stanie przewidzieć, ostudziła jego wnętrze lepiej od kubła z zimną wodą. Realnie się przestraszył, że na zbyt wiele sobie pozwolił. Nie, żeby całkowicie rozgrzeszał Nio, absolutnie nie, gagatek miał swoje za uszami! Powinien wiedzieć, że nie igra się z ogniem. Osobiście z kolei mógł trzymać emocje na wodzy.
      Twarz, teraz wykrzywioną w niewyobrażalnym poczuciu winy, położył na poduszce, którą to przesunął delikatnie w bok i wyżej. Wzrok miał teraz na wysokości łopatek mężczyzny. Przez moment leżał w bezruchu, zastanawiając się, jak z tej sytuacji wybrnąć. Ostatecznie położył końcówki palców mu na kręgłosłupie i przejechał nimi po skórze, ledwo ją muskając.
      – Wszystko w porządku? Powiedziałem coś nie tak? – Zapytał, przełknąłszy ogromną gulę powstałą w gardle. – Przepraszam.
      Siedząc na łóżku i tocząc szybkie rozważanie, czy popylać po bazie w kaczuszkach czy chociaż wciągnąć spodnie, upewnił się, czy aby nie dostał pewnego problemu na dole i jednak postawił na spodnie, chciał już wstać, gdy poczuł na plecach dotyk. To jednak nie on go zaalarmował, a całkowicie zmieniony ton Vesta. Aż przekręcił głowę i patrząc z najbardziej idiotyczną miną jaką mógł mieć w tej chwili w przestrzeń, zaraz odwrócił się do niego przez ramię. Nie czekając dużo dłużej, odwrócił się do niego całkiem bokiem, tak żeby jedną nogę mieć pod tyłkiem, drugą cały czas na ziemi, złapał poduszkę i walnął go w ten pusty czerep.
      – W mojej głowie złapałeś mnie, przycisnąłeś do materaca i zacząłeś całować, co w Twojej poszło nie tak? – Zapytał ze słodkim uśmiechem i nutą sztucznej słodyczy w głosie, jakby te słowa miały nie przynieść żadnych konsekwencji. Trudno, wygadał się ze swoich cichych pragnień. Ead będzie musiał żyć z pełną świadomością tego, że podobał się swojemu ludzkiemu łącznikowi. Jakoś to zniesie.
      Ach, ludzie. Istoty tak zmienne jak wiosenna pogoda, ale nawet nie w połowie tak zmienne, jakby Vesta mogli przypuszczać. Jedyną stałą było to, że wielki umysł Konstruktora jeszcze nie do końca wyłapywał skomplikowane niuanse ludzkiego jestestwa, a bardzo chciał. Ogromnie chciał. Teraz najbardziej zaś pragnął pozbyć się z twarzy ogłupiałej miny, z jaką pozostawił go atak poduszką. Dobrze w końcu czy źle zrobił? Nie było na co liczyć, żeby Antonio podał mu prostą odpowiedź. Zabawy ciąg dalszy.
      – A więc od początku to właśnie planowałeś? – Jedna brew powędrowała do góry. Uśmiechał się, chociaż już nie z taką dzikością.
      Nim zdążył mu się wywinąć, złapał go za nadgarstek – Ha! Wzrost i waga wreszcie się na coś przydały! – i pociągnął głębiej na materac. Kołdra odsłoniła nareszcie to, co tak usilnie blondyn próbował skrywać: bieliznę! Niebieskich bokserek zadrukowanych w żółte kaczuszki Eadred sie nie spodziewał. Na razie oszczędził sobie komentarza, bo miał w planach co innego. Swoje ręce umiejscowił na jego bokach, ścisnął je, uważnie badając reakcję na dotyk w tym miejscu.
      – Wróćmy do lekcji – zamruczał zalotnie. Ogonem połaskotał go pod idealnie gładkim podbródkiem. – O, tutaj mamy krtań. Co znajdziemy niżej?
      Nie tak miało to wyglądać. Powinni przejść do poważnej rozmowy o uczuciach, dać sobie całusa i iść wreszcie spać. Tymczasem on znalazł się – nawet nie wiedząc kiedy! – pod zdecydowanie za bardzo ubranym Vesta, który w dodatku dotknął go w sposób którego skutków na pewno nie mógł przewidzieć. Antonio bowiem cierpiał na straszne łaskotki i gdy tylko silne ręce znalazły się na jego bokach, wybuchnął tak gromkim śmiechem, że wszystko to, co później Eadred zrobił, nie liczyło się. Krtań, ogonek, głaskanie po wrażliwej na dotyk szyi. Pal to licho.
      – Bierz te ręce! – Wił się pod nim, cały czas śmiejąć, aż zaczynał tracić oddech, a w zewnętrznych kącikach oka pojawiły się łzy. – Mam łaskotki, zostaw! – Błagał go, bo bez zabezpieczenia w postaci jakiegokolwiek materiału, naprawdę był w tych miejscach podatny na każde muśnięcie.
      Vesta już nawet nie próbował się dziwić nagłemu wybuchowi człowieka. Po prostu miał z mózgu papkę. Natomiast śmiech, tak szczery i czysty, wprawił go w świetny nastrój, odgonił resztki obaw, zachęcił do dalszego przekraczania granic. Dlatego z niewinną miną, dalej naciskał palcami to tu, to tam, wyciskając z ludzkiego gardła coraz to głośniejsze dźwięki. A gdy przez przypadek, wijąc się jak glizda po grudce ziemi, Antonio trącił biodrem o wrażliwe miejsce między nogami Eadreda, na nowo rozbudził w nim pożądanie. Czarnowłosy odsunął od jego boków dłonie na pościel, by nachylić się nad nim bardziej. Patrzył bez słowa na zmęczoną śmiechem twarz. Podziwiał wilgotne rzęsy, dłonie, które ścierały łzy ze skroni. Kuszące, uchylone lekko wargi – mógłby pójść o zakład, że smakowały lepiej od najbardziej słodkiego owocu. Miód w oczach zastygł. Przymknął je więc, poddając walkowerem walkę z targającymi nim uczuciami. Pod wpływem chwili zanurkował torsem w dół, a ustami odnalazł jego usta. Pocałował go mocno.
      Głupio postąpił. Mógł próbować wytrzymać pierwsze sekundy tej tortury, bo jak przystało na Vesta, chociaż byli stworzeniami ciągle uczącymi się ludzkich zachowań, tak już przyswojone rzeczy zostawały z nimi na długo. Pewnie będzie to menda w późniejszym czasie wykorzystywać, skoro już teraz torturował go do tego stopnia, że po jego policzkach co i rusz spływały łzy. Próbował z nim walczyć, odsunąć go, ale górował nad nim siłą. Był więc zdany na jego miłosierdzie, które z perspektywy czasu przyszło ogromnie późno. Dało mu jednak wytchnienie, a gdy gorące palce cofnęły się z jego boków, opadł na pościel jak po wykańczającej aktywności.
      Dysząc ciężko, z ogromnym uśmiechem na ustach, przetarł dłońmi policzki żeby wytrzeć pozostałości cieczy. Nie patrzył na niego, na triumf malujący się na przystojnej twarzy. Nie chciał dać mu satysfakcji, żeby zobaczył w jego oczach tą udawaną obrazę i setki ogników rozbawienia. Tutaj zapewne popełnił drugi błąd bo nie zorientował się kiedy został mocno pocałowany.
      W pierwszej chwili zamarł. Oczy wielkości spodków szukały miodowych odpowiedników, żeby spróbować odczytać z nich intencje. Nie znalazł ich jednak, a gorące usta coraz mocniej zaczynały pieścić te jego. Przeszedł go elektryzujący dreszcz. Nie walczył, leżał spokojnie, ale gdy powieki zaczęły mu z wolna opadać, z ochotą zaczął odwzajemniać to, o czym jeszcze przed chwilą marzył. Przyłożył dłonie ostrożnie do jego piersi, jakby martwiąc się, że tym mógłby go spłoszyć. Gdy jednak nic się nie stało, a jedynie tempo wymiany soczystych pieszczot wzrosło, powędrował jedną dłonią przez jego ramię na kark, wplatając zaraz palce w jego włosy. Drugą również przeniósł z piersi Eadreda i oplatając go na wysokości łopatek, przyciągnął go do siebie i dając upust wszystkim swoim dotychczasowym fantazjom, jeszcze intensywniej go pocałował.
      W miarę jak pocałunek się pogłębiał, powietrze wokół nich robiło się gorętsze. Ich krótkie, urywane oddechy mieszały się ze sobą, a rozpalone usta badały siebie nawzajem. Eadred stopniowo oddawał się temu momentowi, pozwalał emocjom wypełnić przestrzeń między nimi. Jego dłonie bez wysiłku znalazły drogę do ciała Antonia, sunęły po nim śmiało, odkrywając każdy zakątek, każdą krzywiznę, podtrzymując i wzmagając namiętność. Wreszcie palce zatrzymał na jego szyi, przesunął nimi w górę i chwycił poniżej miejsca, gdzie linia żuchwy przechodziła pod kątem w stronę ucha.
      Czas płynął i zatrzymywał się na przemian. Zmysły stopniowo tonęły w intymności, a oni na dłuższą chwilę zapomnieli o wszystkim, o problemach, trudach, dzisiejszym dniu, o całej rzeczywistości. Skupili się wyłącznie na tu i teraz.
      Ukochany miał słodki, charakterystyczny smak. Wpijając się raz za razem w jego wargi, oszołomiony pragnieniem bycia blisko Vesta czuł się, jakby zażywał silnie uzależniającą substancję. To, co się z nim obecnie działo, w ogóle nie miało prawa bytu w jego wcześniejszym życiu. Ba, ani on, ani żaden inny z jego ludu nawet nie odważyłby się wyśnić, że ktokolwiek może dysponować taką władzą nad drugą osobą, by doprowadzić ją do stanu, w którym on był. A gdyby miał komuś opisać swoje wrażania, spróbowałby posłużyć się metaforą filtra. Dopiero ściągnięcie alegorycznego filtra z duszy, pozwoliło mu doświadczania każdej jednej emocji w bardziej gwałtowny, intensywny, wyraźny, a przede wszystkim –prawdziwy sposób. Tak więc dalej tracił się w pocałunkach, jednocześnie tracąc starego siebie.
      Nieubłaganie nadszedł moment, kiedy musieli przerwać, aby znaleźć oddech. Eadred powoli rozdzielił ich usta. Klatka piersiowa, zakryta wymiętą koszulką w kolorze nocnego nieba, unosiła się i opadała w rytm ciężkich oddechów, których dźwięk wypełniał pokój, snując opowieść o czynie na zawsze skreślającym wyłącznie przyjacielskie stosunki.
      Ich spojrzenia nareszcie się splotły, tworząc nić niemego porozumienia. Eadredowi ścisnęło się serce na widok zaróżowionej twarzy, wrócił więc do niego, zatapiając się w kolejnym pocałunku, tym razem krótszym i już nie tak intensywnym. W tej niedługiej wymianie czułości było coś magicznego, coś nieuchwytnego, co łączyło ich na poziomie głębszym niż fizyczna bliskość.
      Odsunął się z powrotem i spojrzał mu w szaro–błękitne oczy, czekał. Pragnął kontynuować, pójść z dotykiem kilka kroków naprzód. Przejść z pocałunkami niżej, na szyję, obojczyki, pierś, żebra, brzuch i jeszcze niżej. Chciał go lizać, smakować wszędzie, gdzie by pozwolił. Chciał wsunąć rękę pod jego nieadekwatną do okazji bieliznę, zamknąć w uścisku to, co natarczywie pieściło go przez ubranie, w miarę jak się poruszali, a potem uwolnić stamtąd tylko po to, by ponownie zamknąć między własnymi ustami. W wyobraźni pieścił go, a potem kochał leniwie od tyłu, błądząc rękami po rozpalonym ciele, kradnąc pocałunki w międzyczasie. Chciał doświadczyć wszystkiego, co pojawiało się w ogarniętych żądzą myślach. Ale nie był pewien, czy Nio również.
      W tym jednym momencie nie liczyło się nic innego. Ich zależności zawodowe, to jak ich otoczenie mogłoby na to zareagować. Nie liczył się dzień miniony i ten który miał dopiero nadejść. Nie myślał o tym, jak może się zmienić ta znajomość, o konsekwencjach każdego kolejnego łapczywego pocałunku. W tej jednej chwili pełnej zatracenia, beztroski i gorących uczuć liczyło się tylko to, że byli tutaj, razem i to co robili, nawet jeżeli mieliby być samolubni. Nie próżnowali i chociaż płuca paliły przez niewystarczające oddechy, nie chciał go puszczać. Nie chciał żeby te usta odeszły. Wdzięczył się do każdego dotknięcia, ocierał o niego, kipiał ochotą na więcej byleby go tylko nie stracić.
      W którejś jednak chwili musieli wrócić z dryfowania w przestrzeni. Odsuwające się usta pozostawiły po sobie ciepło, obietnicę. Odetchnął nareszcie pełną piersią, kilka długich i spokojnych wdechów zwieńczonych tym ostatnim, niewinnym pocałunkiem który zapewniał o jawie. Dopiero po nim spojrzał na niego chociaż oczy miał zasnute lekką mgiełką, pełne rozkoszy, ciepła i błogości. Uśmiechnął się miękko, wędrując dłonią do jego policzka, który delikatnie pogładził. Przez ten ruch obydwaj nieco się poruszyli i to sprowadziło go twardo na ziemię. Jakkolwiek go uwielbiał, czego by do niego nie czuł, jak bardzo by chciał żeby to dalej eskalowało – Eadred był mu zbyt drogi żeby po prostu w tej chwili się przespać i czuć niepewność, wstyd i wyrzuty.
      Złapał za poduszkę, którą jeszcze chwilę temu się okładali i jakkolwiek zburzyło to cały nastrój, wcisnął między nich na wysokości bardzo nabrzmiałych i bardzo przyjemnie ocierających się do tej pory o siebie penisów. Podniósł się po tym na jedno przedramię i pocałował go w policzek. Długo i ciepło.
      – Jeszcze nie czas na seks. – Uśmiechnął się do niego zadziornie, czując teraz dokładnie jak jego ciało zareagowało na ten pocałunek. I musiał przyznać, że zareagowało tak pierwszy raz w jego życiu. Szczęście, rozlewające się po jego wnętrzu zakochanie, wrażliwość na każdy kolejny ruch i niepohamowana chęć bycia blisko. Oblizał usta, o matko jak on cudownie smakował. Znowu cmoknął go w policzek. – Zejdziesz ze mnie? Muszę… ochłonąć. – Zaśmiał się cały w skowronkach. Niesamowite uczucie, chciało się mu krzyczeć w poduszkę.
     Jedno zdanie i jedna prośba przebiły balonik zbyt odważnych wyobrażeń. Eadred nie miał pretensji, żalu, wręcz odetchnął z ulgą, że Antonio miał silną wolę i jasno wytyczył granicę. O jakimkolwiek jej naruszaniu czy dyskutowaniu z nią nie było mowy. Zgodnie z naturą swego pochodzenia, zamierzał uszanować pragnienie drugiej istoty.
     – Już – powiedział łagodnie, kiedy już przekręcił się na lewo i ułożył jeszcze na chwilę na materacu. Nadal przylegali do siebie ramionami, Tonio na plecach, a Ead na brzuchu. – Ja też powinienem. – Wciągnął i wypuścił nosem powietrze.
     Cały był rozpalony, a do tego niebieskawy, zwłaszcza na twarzy, uszach, i... tam też. Trzeba będzie zająć się narastającym dyskomfortem. Uniósł się na łokciach i zaczesał włosy do tyłu, te pod wpływem sperlonego na czole potu, utrzymały się w miejscu.
     – Pójdę się wykąpać. – Podzielił się zamiarem z nim tylko po to, żeby zapobiec ewentualnemu atakowi paniki, że jest zły albo zawiedziony, nie był. Wiedział że po tak intensywnym momencie obaj potrzebowali chwili samotności, żeby uspokoić ciała i myśli.
     Zanim wstał z łóżka, pogładził przyjaciela (czy może: kochanka?) czule po włosach, a na skroni pozostawił wilgotnego całusa, ponownie, po to by ten nie zadręczał się bezpodstawnymi obawami.
     – Tylko nie idź spać na kanapę. – Uśmiechnął się, ale tego już Nio nie mógł zobaczyć, bo już stał pod szafą z ubraniami i był zwrócony do niego plecami.
     Nocna pora miała tę zaletę, że raczej trudno było spotkać kogoś na korytarzu. Vesta oczywiście nie spali, to nie była ich pora, ale znaczną większość z nich w późnych godzinach, kiedy na dworze panowała ciemność, oddawała się czynnościom zarezerwowanym dla czasu wolnego. Niektórzy opuszczali bazę, by znaleźć dogodną dla siebie rozrywkę w ludzkim mieście, inni odpoczywali w swoich pokojach, zajęci czytaniem, uczeniem się, oglądali filmy, grali w gry: szachy, karty, a nawet planszówki; grali na instrumentach, słuchali muzyki albo śpiewali, co komu odpowiadało. Dlatego Eadred nie chował się po kątach w drodze z pokoju do łazienki, gdzie czekała na niego ciepła woda oraz odrobina prywatności. Zazwyczaj nie miał nic przeciwko, by ktoś dołączył do niego podczas szorowania łusek – żołnierskie życie rządziło się własnymi prawami – ale w obliczu niezaspokojonej potrzeby, wyrażonej poprzez wciąż naprężonego w gotowości przyrodzenia, tym razem liczył, że nikt inny nie wpadnie na ten sam pomysł.
     Woda otuliła jego ciało od czubka głowy po palce u stóp. Eadred zanurzał się i wynurzał w ogromnej balii kilkukrotnie, licząc że to uspokoi rozochocone ciało. Tym razem jednak gorąca woda to za mało, żeby odgonić na nowo pojawiające się w jego głowie obrazy. Może potrzebował zatem zająć się myciem, a nie nurkowaniem. W końcu po to tu przyszedł.
     Pod deszczownicę zabrał szczotkę o grubym acz miękkim włosiu, buteleczkę ze przyjemnie pachnącą zawartością. Przekręcił zawór maksymalnie w lewą stronę i wstąpił pod strumień lodowatej wody. Zaraz ciało obiegła gęsia skórka, a on zaczął niekontrolowanie drzeć. Zagryzł zęby i rozpoczął szczotkowanie od rąk.
     Nie ważne, jak bardzo by się nie starał nie myśleć o niedawnych pocałunkach, wspomnienia z nimi związane cały czas wracały, potęgując podniecenie, a tym samym i temperaturę jego ciała. Mył się dzielnie dalej, a kiedy zostało mu tylko to jedno, jedyne miejsce, jęknął z bezsilności. Nie ma mowy, że wyjdzie stąd w takim stanie. Nie śmiałby. Ale też poddawanie się ochocie na seks było dla niego czymś... krępującym, nienaturalnym. Vesta tego nie robili. A jednak, on już kilka razy tak. Zawsze z tego samego powodu.
     Nie wychodząc spod wody, przyłożył czoło do zimnej ściany. Nie musiał zerkać z wypiekami na twarzy w dół, by wiedzieć, jak mocno pragnął miłości. Przygryzł wargę, zamknął oczy. Widok półnagiego Antonia na dobre rozgościł się w jego wyobraźni, gdy ręką zaczął sam się pieścić. Pod wpływem dotyku, penis zrobił się jeszcze twardszy. Eadred wrócił myślami do momentu, gdy blondyn zaczął się o niego ocierać. To było tak przyjemne, tak gorące. Chwycił się mocniej, zwiększając tempo. Drugą ręką powędrował ku szyi, objął ją palcami, westchnął, a para wypuszczona z ust osiadła na chwilę na imitującej drewno płytce. Potem zjechał dłonią niżej, na pierś, trącił kciukiem sutek. Chciał jęknąć, ale w porę się powstrzymał.
     Im dłużej to trwało, tym on bardziej się napinał, jego ruchy stawały się bardziej nerwowe oraz zdecydowane. W szczytowym momencie zaparł się łokciem o tył prysznica, ukrył wykrzywione w niemym krzyku w zgięciu łokcia. Sapnął, wypuszczając z siebie zaskakującą ilość spermy, którą to zaraz strumień porwał do odpływu. Eadred stał jeszcze dwie minuty z rozgrzanym penisem w dłoni. Musiał złapać oddech.
     Leżąc na łóżku w ciszy i samotności próbował uspokoić się głębokimi oddechami. Nic to nie dawało. Każdy wdech załamywał się w jego gardle sprawiając, że przygryzał dolną wargę. Starał się jak mógł odepchnąć od siebie to co się stało ale na wszystkich bogów. Facet który od dwóch lat bez pardonu rozgościł się w jego sercu zrobił teraz coś takiego. Dlaczego teraz? Dzisiaj? Nadarzyła się okazja którą wykorzystał? Był tak seksowny, że już dawno mógł go kusić, rozkazywać. Ile razy się do niego uśmiechnął tak, że włoski na karku stawały mu dęba? Ile razy złapał go, zaczepił, klepnął tak sugestywnie, że…! Jedną ręką zaczął pocierać nabrzmiałego penisa schowanego nadal pod poduszką. Sapnął cicho, medytacja gówno dawała. Oblizał usta, cały czas czuł jego smak, ciało nadal oplatała siła z jaką go potraktował. Wziął go sobie jak chciał, mogliby jeszcze tak dużo zrobić. Położył poduszkę na twarzy, idiota przecież leżał w jego łóżku, a ręka!? Powoli znalazła się w bokserkach i właśnie zaczęła rytmicznie poruszać się do góry i w dół. Wszystko dookoła pachniało nim, smakowało. Przygryzł poszewkę przyspieszając dłonią. Musiał nasłuchiwać, nie chciał zostać przy tym przyłapany. Lekko zamglony wzrok pełen rozkoszy odwrócił w stronę drzwi. Zaczął pieścić kciukiem główkę, zrobił się cały mokry. Jego umysł znowu zalała fala obrazów, wstrząsnął nim dreszcz przyjemności. Wolną ręką przejechał po całej długości piersi, tam gdzie go trzymał, gdzie jeszcze zostało wrażenie odcisku jego palców. Zaczął pieścić sutka. Był już tak blisko, przez ostatnie dni trochę się zaniedbał, tak niewiele potrzebował. Rytm ruchów przybrał na intensywności, mokre dźwięki odbijały się od ciszy pokoju, druga ręka zjechała na uda, wewnętrzną stronę. Dla niego mógłby być na dole. Zaciekawiony zaczął palcami dotykać dziurki, obrysował ją opuszkiem środkowego, jęknął głośno wyginając się w łuk. Nie zdążył włożyć palca gdy ostatnie spazmy zwiastujące dojście targnęły jego oddechem. Natychmiast zaczął szukać w swoich spodniach już lekko zużytej chusteczki. Jedyny ratunek żeby nic nie poplamić. Zdążył się nią zakryć gdy niekontrolowany jęk rozkoszy opuścił jego gardło. Doszedł tak przyjemnie, cały drżąc, z rozpaloną skórą i napiętymi wszystkimi mięśniami. Tak przyjemnie. Ostatni raz zaciągnął się zapachem na poduszce. Musiał się szybko ogarnąć.
     Konstruktor, z nagim torsem przyozdobionym wodnymi perełkami (jak zawsze po kąpieli, był z tych, co to wolą suszyć się w swoim własnym tempie) i w luźnych spodniach rozszerzają sie wraz z długością nogawką, z nieświeżymi ubraniami w jednej ręce, a z tajemniczą kapsułką w drugiej, wszedł do swojego pokoju. Na nieskalanej żadną zmarszczką twarzy zagościł mu na dobre delikatny uśmiech. Trudno się było dziwić, ten wieczór, ta noc (dla niego akurat nie, trochę inaczej postrzegał czas), była idealnym zwieńczeniem ciężkiego, pod względem emocjonalnym, dnia (ponownie, nie dla niego, on użyłby raczej słowa: południa). Starał się być cicho, na wypadek gdyby Antonio już spał. Ale nie spał. Zorientował się dopiero, gdy zauważył przyglądające mu się z zaciekawieniem oczy. Uśmiech się pogłębił, a on podszedł do łóżka.
     – Nie musiałeś czekać. – Usiadł na krawędzi materaca, a kciukiem pogładził jego odkryty boczek. Od tak, żeby nie było zbyt słodko. – To nie moja pora.
     Leżąca dżdżownica owinięta w ciasto z kołdry, gdy została zauważona nieco się rozciągnęła. Kołdra spłynęła mu luźno na plecy, a on przewracają się na brzuch obserwował go jeszcze przez chwilę, leżąc na przedramionach. Podniósł się na nie w momencie gdy Vesta usiadł na łóżku i zaczesując blond włosy do tyłu, wzdrygnął się na dotyka.
     – Wiem, że nie. – Zapewnił śledząc bacznie Vestaliański kalendarzyk snu. Żeby przypadkiem KOGOŚ (Percyego) nie obudzić. – Ale... – Zawahał się, musiał zwilżyć usta językiem. – Nie zasnę jak nie zapytam czy wszystko... Jest ok. – Nie patrzył na niego próbując zbudować jakieś logiczne zdanie, marnie mu poszło więc w końcu niebieskie tęczówki padły na.... O bogowie, półnagiego jaszczura. Od razu pożałował. Chciał się teraz przyjrzeć, a tak mocno nie wypadało! – W sensie, z nami. Znaczy! Między nami. – Przygryzł wargę czekając na wyrok.
     Czarne brwi ściągnął tylko po to, żeby od razu je rozprostować i wykrzywić w łuk zaskoczenia. Ach, martwił się? Uroczy. Z umiłowaniem godnym wielkiego kota, który bawił się swoją ofiarą, tak on rozkoszował się tym, jak on się peszył. Gdzie się podział demon pożądania?
     – Ach, więc tym się martwisz. – Wolno podniósł się, jakby od niechcenia, a potem przeciągnął, wykręcając ręce do góry, a kręgosłup w tył. Coś lekko chrupnęło. Obszedł łóżko z drugiej strony i położył się na plecach, dłonie podłożywszy za głowę. Czy nieznośnie go prowokował? Niewykluczone. – Ale bardziej tym, że było to jednorazowe i już nigdy więcej się nie wydarzy, czy wręcz na odwrót?
     To czego był właśnie świadkiem sprawiło, że nawet jeżeli był lekko otumaniony i śpiący, już przestał. Na twarzy wymalowało mu się niedowierzanie przez które przebijał się niepewny uśmiech. Natychmiast zaczął wodzić za nim spojrzeniem, a gdy ten go obszedł, wywinął się jak krewetka żeby obserwować jak ten się koło niego kładzie. Gad jeden. Jeszcze na tyle wysoko, że jego pierś była idealnie przy jego twarzy.
     – Hym. – Uśmiechnął się zdradziecko przyjmując zaproszenie do gry. – Oczywiście uważam w tym temacie to co Ty. – Przysunął się do niego. – Było to bardzo nieodpowiedzialne. Poniosło nas. – Mruczał powstrzymując śmiech. Podniósł się lekko i chciał na niego wypełznąć seksownie się wyginając i samemu prosząc o kłopoty. Położył na nim dłonie, zdążył wleźć połową ciała gdy struktura dotykanej skóry tak go zdziwiła, że stracił wątek.
     – Och. – Nie miał mózgu, inaczej się tego nie dało określić. Przejechał dłońmi po jego piersi w górę i zatrzymując się na cyckach został stanikiem na pół etatu. – Myślałem, że tylko dłonie masz szorstkie. Jestem zaskoczony. Uuu, czuje łuski. – Ścisnął mu zaczepnie cycki dopiero po chwili patrząc mu na twarzy z idiotycznym zachwytem nad tym czego właśnie dokonał.
     Nie z Eadredem te numery. Wiedział, że Antonio chce znowu zamieszać w jego głowie, pożąglować nowymi uczuciami, jeszcze nie do końca zgłębionymi, wywołać w nim poczucie winy, byleby wyjść z sytuacji zwycięsko. Oj, nie, tym razem się nie da. Tym razem miało wyjść po jego myśli. Po kąpieli był spokojniejszy, dlatego nie da się tak łatwo zbić z pantałyku.
     – Przesadziliśmy, zdecydowanie. Wiesz, zrozumiałbym, gdybym to był tylko ja. Jestem prymitywnym osobnikiem, szybko ulegam pokusie. Lecz ty? Nie, tego bym się po tobie nigdy nie spodziewał – paplał zadumanym tonem, z przymkniętymi oczami, dając Antonio czas i okazję, żeby nacieszyć się jego widokiem, bo na pewno chciał go sobie pooglądać.
     Poczuł na sobie dotyk i znowu w nim zawrzało, ale nie dał niczego po sobie poznać. Chciał sprawdzić, jaki to plan zrodził się w tej inteligentnej rozczochranej.
     – Hmm? – Mruknął, gdy Nio ściskał jego dobrze zbudowane piersi. Jakiś wewnętrzny chochlik podsunął mu kolejny głupi pomysł, a on bez namysłu przeszedł do działania. Ujął delikatnie jego biodra i bez najmniejszego problemu usadził go na swoim brzuchu. Potem chwycił za nadgarstki i przesunął je w dół. – A to widziałeś? – Naprowadził je bez oporu na miejsce, gdzie u człowieka znajdować się powinien pępek i naprężył delikatnie miejsce, żeby wrażenia sensoryczne były... przyjemniejsze. – Nie ma żadnej dziury! Niesamowite!
     Pierwsze jego słowa sprawiły, że na nowo przywiązał uwagę do rozmowy niżeli do swojego przystojnego otoczenia. I musiał przyznać, nie lada się przestraszył. Droczył się z nim czy naprawdę uważał, że zawiódł? Owszem, byli swoimi zawodowymi partnerami, pewnie powinni mieć jakieś ograniczenia moralne ale chyba porzucili te konwenanse rozpoczynając przyjaźń. No i... Podobał się Eadredowi, prawda? A co jak mu się cały czas wydawało i...? Zgłupiał totalnie nie wiedząc czy powinien go teraz przeprosić i obiecać, że to się nie powtórzy czy czekać na zadziorny uśmiech.
     Posadził go na sobie! W pół jego rozdarcia psychicznego! Dał mu tym większą ulgę niżeli by podejrzewał. I jeszcze to co pod nim zrobił. To właśnie nazywało się magią w łóżku.
     Wybuchnął śmiechem. Parsknął głośno siedząc na nim okrakiem. Zakrył oczy jedną dłonią kręcąc głową z niedowierzaniem.
     – Przysięgam, że kiedyś mnie wpędzisz do grobu. Wyryję to na nagrobku! – Obiecał mu pochylając się znowu do przodu i opierając dłońmi o jego tors. Rozsiadł się już na dobre. – Ead jeżeli to był błąd i jakaś moja chora fantazja to przepraszam. Ale. – Uśmiechnął się ochoczo. – Jeżeli to Ty mnie właśnie poderwałeś bo to jednak była Twoja inicjatywa... – Zaklepał palcami o jego skórę. – Nie mam nic przeciwko. – Uśmiechnął się pięknie.
     Zaśmiał się wraz z nim, a ich śmiechy poniosły się dalej po bazie pustym i cichym korytarzem. Antonio ładnie się śmiał, ocenił Eadred w myślach, mógłby częściej.
     Pauza. Podczas niej czarnowłosy wrócił rękami podpierać głowę i zamknął oczy. Klatka piersiowa wraz z opartym na niej mężczyzną zafalowała przy głębokim oddechu, przepełniała go bezgraniczna radość. Przypomniał sobie, że w kieszeni spodni miał coś dla Antonia, ale to zaraz. Najpierw szczera rozmowa o uczuciach. Zaczął on. Eadred otworzył jedno oko i słuchał. Nawet się lekko zarumienił na wzmiankę o tym, że jego drogi człowiek nie widzi przeciwwskazań, by dalej robił to, co robił.
     – A czy możesz częściej miewać takie fantazje? – Niewinny żart miał jedynie podkreślić, jak bardzo mu to pasowało. Po tych słowach zmienił ton na poważniejszy, bardziej szczery. – Nio, chciałbym kiedyś powtórzyć to z dzisiaj – przyznał na głos i pozwolił sobie poklepać go po głowie. – Jeżeli ty również będziesz tego chciał.
     Sięgnął po srebrną kapsułkę, którą przyniósł ze sobą po drodze z łazienki i podsunął ją na otwartej dłoni przed przystojną twarz Kapitana.
     – A teraz grzecznie bierzesz narkotyki i idziesz spać, mój drogi – polecił mu władczym tonem. – Trochę się zasiedziałeś, moja wina, ale przepraszać będę rano.
     Był... Kochany. Nie wyznali sobie nie wiadomo jakich uczuć ale obydwaj byli sobą zainteresowani i po tych kilku słowach otwierał się przed nimi nowy wachlarz możliwości. Był mu za to niezwykle wdzięczny i nie umiał nie spojrzeć na niego miękkim wzrokiem.
     – Częściej się już nie da. Doby mi brakuje. – Zaśmiał się, a gdy przed jego nosem pojawiła się znana kapsułka na oddychanie, nie oponował. Dotknął jedynie piersi sprawdzając czy nie poczuł różnicy w oddechu którą przez sytuację zignorował ale było jeszcze nieźle. Niemniej, chciał się położyć więc kapsułkę grzecznie odegrał, wsadził krążek za górne zęby i naciskając dolnymi uwolnił maź którą długim oddechem wciągnął do płuc. Teraz miał wprawę! Pierwszy raz był traumą.
     – Poleżysz chwilę? – Zapytał schodząc z niego i kładąc się przytulonym do jego boku położył dłoń w miejscu serca. Uwielbiał słuchać jego dziwnego rytmu chociaż dzisiaj, niewiele było mu potrzeba żeby zasnąć.
     – Dopóki nie zaśniesz – obiecał.
     Ramię przerzucił mu nad głową, zmuszając by położył na nim głowę i mocniej przycisnął się do boku. Przymknął oczy, rozmyślając. O wszystkim, co sobie wyznali, o tym, co ich do tego zmusiło. Wracał pamięcią do dni, które mogłyby się już zacierać, ale w jego przypadku były równie jaskrawe, jak sceny sprzed pół godziny. Przypomniał sobie paskudnie deszczowy poranek, kiedy po raz pierwszy odwiedzał go w jego mieszkaniu. Oraz pyszną wrzącą kawę, którą mu przyrządził. Po pierwszej wizycie znał na pamięć układ pomieszczenia. To, w jaki sposób poukładane były kubki. Chciał wtedy wiedzieć o nim i o ludziach wszystko. Chociaż tego drugiego pragnął wyłącznie dla niego. Czy w ciągu tych dwóch lat znajomości udało mu się go dobrze poznać? I tak, i nie. Wydawało się, że w niektórych obszarach wiedza była niewystarczająca.
     Przeleżał z nim całą godzinę. Czterdzieści na plecach, dwadzieścia na boku, przyglądając się jak spał. Nim wstał, przysunął się i pocałował jego czoło.
     Ściśle przylegający do ciała czarny bezrękawnik z półgolfem wylądował wreszcie na tułowiu, a jego tyłek na wygodnej szerokiej poduszce przy stole warsztatowym. Rozłożył na nim kilka kartek, rozrysował z pamięci mechanizm podręcznego zegarka i z ołówkiem przytkniętym do warg, rozpoczął dumanie. Zawsze było po nim widać, kiedy wpadał na jakiś pomysł. Miód w oczach robił się mniej mętny, jakby żywszy. W rogu strony napisał pewien ciąg symboli, poniżej jakiś wzór, a potem w schludnym słupku umieścił parę wyników.
     Jakiś czas później przyszedł do niego Percy, a przez wzgląd na śpiącego Antonia, prędko przenieśli imprezę do kuchni, w której to zresztą pożegnali ziemską noc.
     Nim posprzątali po sobie i kieliszki, i flaszkę, Eadred postanowił przygotować dla okupującego jego łóżko śpiocha kubek mocnej czarnej kawy. Pomyślał, że będzie to miły gest. W końcu to przez niego ten tyle snu przegapił. Normalnie przygotowałby mu jeszcze śniadanie, ale że nie był pewien, czy Nio nie miał na nie innych planów, postawił na coś, czego przynajmniej nie śmiałby odmówić.
     – Antonio – wymówił imię półgłosem. – Siódma trzydzieści, piątek. Dzień dobry. – Dotknął go w ramię.

      Środkowy palec dotknął opaski na nadgarstku, wywołując hologram dotykowego ekranu. Wyuczonymi na pamięć ruchami Eadred wybrał listę kontaktów, a później numer Antonia i wsłuchał się w sygnał połączenia, który dobiegał z słuchawki w jego uchu. Jeden, dwa, trzy dźwięki. Odebrał.
      – Nio, dzień dobry. – Przywitał go serdecznie, choć cicho. Prędko się poprawił: – Dobry wieczór. – Podrapał się po karku. – Wybacz że przeszkadzam, ale gdyby to nie było ważne, nie dzwoniłbym.
      Antonio po niezwykle udanej nocy z radosnym zakończeniem które ukołysało go do snu, spał jak zabity do popołudnia. Zarówno całokształt tygodnia jak i udany wieczór przyczyniły się do tego, że jego blond osoba nie zwlekła się z łóżka do pory obiadowej. Gdy natomiast wreszcie się podniósł, miał najwspanialszy humor od dawna. Przynajmniej do momentu gdy po mieście nie rozniósł się dźwięk alarmu.
      Z Eadredem wymienił kilka miękkich SMSów jeszcze wieczorem. Obecnie Konstruktor pisał do niego jak przed każdym alarmem, a on jak zwykle prosił go o zachowanie bezpieczeństwa i zadbanie o siebie. Nie spodziewał się przy tym, że kilka godzin później jego telefon się rozdzwoni.
      Nieco zaniepokojony, a w dużej mierze podejrzewany usłyszeniem jego głosu, dopadł do komórki lądując na szczupaka na kanapie. Poprawił włosy i z niepohamowanym uśmiechem na ustach, odebrał.
      – Cześć Eadri. – Trochę za mocno zaświergotał na co puknął się w czoło. Debil. – Nigdy nie przeszkadzasz. Już po alarmie? Wszystko ok? – Zapytał od razu mając nadzieję, że nie dzwoni z żadnymi złymi wieściami.
      – Portal jeszcze otwarty. Ale powinien wkrótce się zamknąć. – Ton jakim mówił wskazywał, że sam był bezpieczny i w dobrym humorze, to najważniejsze. Ucieszył się. – Wszystko dobrze… ale nie do końca. Dlatego dzwonię. Nikomu nic się nie stało! – Zaraz go uspokoił. – Percy poprosił, żebym do ciebie zadzwonił. Potrzebujemy cię w bazie. Obiecuję, wyjaśnię ci wszystko, ale nie teraz, jestem przy portalu, nie mogę długo rozmawiać. Proszę bądź gotowy, powinienem przyjechać po ciebie w ciągu pół godziny. Ach, jesteś w stanie poratować nas jakimiś ubraniami? Czysta bielizna, jakaś koszulka, luźniejsze spodnie. Nic wyszukanego, byleby było wygodne, twój rozmiar powinien pasować.
      – Ubrania? – Zdziwił się poważnie oglądając w stronę szafy. – Tak, coś ogarnę. – Zapewnił nie potrafiąc połączyć żadnych wątków. Niemniej uspokoił się na myśl, że kolejny alarm przebiegł sprawnie, nie było ofiar.
      Po rozłączeniu się zaczął od przebrania się w coś odpowiedniego, ciemno brązowe spodnie i kremowa koszula której podwinął rękawy. Później znalazł coś pasującego do opisu prośby Vesta: czarna koszulka z uśmiechniętą, animowaną rybką, czysta bielizna i czarne śliskie dresy z szerokim ściągaczem przy kostce. To było wszystko na co było go stać jak chodziło o całkowicie luźne rzeczy. Dopakował jeszcze obity na czarno notatnik, pióro, telefon z ładowarką. Nauczony doświadczeniem dopasował też dodatkową bieliznę i lnianą koszulę dla siebie, w razie jakby zdarzyło się mu spać. Później wszystko pogasił, zamknął i wyszedł z plecakiem przewieszonym przez ramię przed kamienice. Już powoli mijało pół godziny, a on zaczynał się denerwować. To wyglądało jak pilna narada tylko na jaki temat? Dźwięk charakterystycznego silnika powoli się do niego zbliżał.
      Portal nie pulsował, lecz jaśniał stałą siłą na morski kolor, barwiąc ziemię, trawę i otaczające ich zewsząd niskie krzewy na tę samą barwę. Niezmącona powierzchnia nie wypluwała już z siebie niczego aż do zamknięcia. Wkoło cisza i spokój, trudno było uwierzyć, że jeszcze niedawno mieli tu spore stadko, z początku działające w identyczny do poprzedniego razu sposób, by później skierować wszystkie siły w jeden punkt.
      Ead połączył kropki.
      Dwadzieścia pięć minut później jechał motorem pod kamienicę, gdzie czekał już Antonio. Zaparkował tuż przed wejściem.
      – Długo czekasz? – Wyłączył silnik. – Wybacz. Chciałem mieć pewność, że będzie spokój.
      Machnął ręką w geście, że nic się nie stało i był cierpliwy. Poprawił plecak, a gdy maszyna ucichła wyłączona, podszedł żeby się przywitać. Poczuł, że tak wypadało chociaż gdy stanął przed nim nieco się speszył. Nadrobił uśmiechem i chociaż bicie serca czuł aż w żołądku, ostatecznie nie ucałował go w policzek.
      – Nie przejmuj się. Mów co się stało, mam złe przeczucie. – Pogładził się po brzuchu zakładając plecak na obydwa ramiona.
      – Percy znalazł kogoś, kto potrafi dotknąć portalu. – Walił prosto z mostu, nie mogąc wymyślić niczego innego. Nie był przygotowany na tę rozmowę. – Zabrał go do bazy. Chce przedyskutować, co to wszystko dla nas oznacza i co dalej z tym zrobić. Więc czeka nas ciężka noc. Mnie, ciebie, Percy'ego i Zjawę.
      Zamrugał.
      Początkowo w ogóle do niego nie dotarło co powiedział, musiał szybko zamrugać jeszcze raz.
      – Co. – Zaśmiał się nerwowo. – Czekaj, co?! – Zagrzmiał, aż go dreszcz przeszedł. – Chwila, jak dotyka, jaka Zjawa. – Patrzył na niego jak na szaleńca po czym po jego twarzy przelała się fala wywołująca kamienne oblicze. – Masz rację, czeka nas ciężka noc. – Przyznał uderzając w bok motoru, w małą skrytkę gdzie umieszczony był kask. Z całym szacunkiem dla łuskatych Vesta ale on nie chciał rozbić głowy przy prędkościach jakie Ead osiąga na tej maszynie. Zaraz przerzucił nogę przez ostry tył motoru i przywarł do jego pleców otaczając go dłońmi na piersi. Zalało go dziwne ciepło, znowu nie mógł odgonić uśmiechu.
      – Będę musiał zrobić sobie kawę. – Mruknął wiedząc, że ten będzie go słyszał dzięki połączonemu komunikatorowi.
      – Chyba lepiej, żeby Percy ci wyjaśnił. – Kiedy Antonio zajął miejsce za nim i go objął, na krótką chwilę przykrył jego dłoń swoją, ściskając pokrzepiająco.
      Odpalił maszynę, silnik zawarkotał, wprawił powietrze w wibracje.
      – W czwartek w nocy przyszedł do mnie Percy. Powiedział mi, że chwilę przed atakiem Akumy trzeciej klasy, nim stracił przytomność, widział jakąś białą postać przy portalu, która jakby nigdy nic dotykała jego powierzchni. Nie byłem pewien, czy faktycznie to widział, czy zbyt uderzył się w głowę. Do dzisiaj, kiedy prawie godzinę temu nie odwołał całego oddziału spod portalu, a mnie kazał zostać, po czym zjawił się z mężczyzną – mówił, gdy mijali kolejne budynki. Nie musiał krzyczeć ani odwracać głowy do pasażera z tyłu, by ten go słyszał. Głos przechwytywał wbudowany w słuchawkę mikrofon, a dźwięk z niego był bezpośrednio przesyłany do głośników w kasku. – Nie wiem jak to jest w ogóle możliwe, ale on faktycznie dotykał portalu. Widziałem. Zrobili jakąś… próbę, czy cholera wie jak to nazwać. Perc przyłożył do jego dłoni palce, przeszły na wylot, a dłoń została.
      Koło zjechało z kocich łbów na asfalt, posyłając w górę kilka kamieni, a Ead szarpnął kierownicą na zakręcie. Jeszcze tylko podjechać pod górę i będą na miejscu.
      Z policzkiem przyłożonym do jego pleców słuchał uważnie każdego wypowiedzianego słowa. Oblizał zwolna usta czując, że mu w nich zasycha. Przecież… to było niedorzeczne. A jednocześnie, budziło ogromną nadzieję.
      – Czyli widziałeś to. – Bardziej stwierdził niż zapytał, ścisnął mocniej koszulkę na jego piersi. – Czy Ty… Ty wiesz co to może dla was oznaczać? Dla tej wojny. – Uderzył czołem lekko między jego łopatki. Jego głowa już pracowała na najwyższych obrotach. – Dlaczego mówisz Zjawa? – Opamiętał się nagle marszcząc brwi. Nie doczekał się odpowiedzi. Maszyna wtoczyła się na podjazd i gdy tylko Ead się zatrzymał, on zsiadł jako pierwszy. Zdjął kask, odłożył go w to samo miejsce po czym przeczesał włosy palcami. Odsunął się żeby Vesta mógł też zsiąść po czym jego wzrok padł na bazę.
      Gdy brunet był gotów, uśmiechnął się do niego pokrzepiająco po czym przy jego boku wszedł do bazy. Od razu do rąk dostał krążek z mazią oddychającą, włożył go sobie na podniebienie i z wprawą przegryzając, wziął głęboki oddech wdychając substancje. Później dwa płytkie oddechy i bez problemu mógł cieszyć się atmosferą bazy. Teraz mogli przystąpić do rozmów, co więcej, teraz mógł zaspokoić ciekawość odnośnie osoby zagadkowej Zjawy, której wyglądu… w ogóle się nie spodziewał.
      Siedział w salonie. Wyglądał na równie przestraszonego co zmęczonego i jeszcze bliźniacy. Ich lodowate spojrzenie godziło tak mocno, że on poczuł urazę! Jakby karali całą rasę.
      – Oy, zostawcie go, co? – Odchrząknął zwracając na siebie uwagę wszystkich w salonie. Jego jasne oczy padły natychmiast na twarz, dzieciaka. Uśmiechnął się do niego ciepło zrzucając z jednego ramienia plecak. Eadred nie wszedł tam z nim, skręcił od razu do łazienki chcąc mieć za sobą szybki prysznic, rozumiał go.
      Ciemnowłosy chłopak o sylwetce przypominającą kobietę, twarzy o smukłym kształcie i oczach pełnych smutku również się na niego odwrócił. Na niego, a później na Medyczkę która niosąc kolejny krążek szła w stronę ich gościa.
      – Avi! – Powstrzymał ją. – Jest szansa żebym to ja mu to wyjaśnił? – Zapytam na co spojrzała na niego nieco obudzona.
      – A ja to robię źle? – Zapytała na co obdarował ją pięknym uśmiechem.
       – Odrobinę brak ci przy tym delikatności chociaż wprawa godna chirurga. – Prychnęła na niego rozbawiona podając mu krążek. Uzbrojony w niego podszedł do oddychającego przez maskę bruneta po czym wyciągnął do niego rękę.
      – Kapitan Antonio Russo, witaj. – Przedstawił się, a że nie wiedział do końca z kim ma do czynienia, uznał że podkreślenie swojego “pochodzenia” było na miejscu. – Przywiozłem Ci rzeczy na zmianę i pozwól, że pomogę z oddychaniem tu.
      Vieriemu kręciło się w głowie. Był odwodniony, wyczerpany psychicznie, przez chwilę nie mógł swobodnie oddychać – rzecz tę ostatnią ułatwiła mu znacznie maska, którą Smok przyniósł specjalnie dla niego z infirmerii, nim zostawił go w salonie pod opieką milczącego Noaha. Wkrótce do ich dwójki dołączyli jeszcze dwaj Vesta, którzy nie zaznajomieni z podstawowymi zasadami dobrego wychowania, gapili się na niego jak na jakieś wynaturzenie. Sprawiali że pod ostrzałem ich spojrzeń czuł się zupełnie nagi. Siedział więc z przytkniętym aparatem, skuliwszy się w sobie. Odkąd tu dotarł, nie odezwał się słowem.
      Bliźniacy nie odpuszczali. Chcieli odpowiedzi natychmiast, lecz każdorazowo gdy nawet najkrótsze zdanie opuszczało ich usta, Noah gromił ich ambicje surowym wyrazem twarzy. Nie czas i miejsce.
      Jakiś czas później do pomieszczenia wszedł ktoś jeszcze. Nie od razu Vieri spojrzał w jego stronę. A gdy już spojrzał, ogromnie się zadziwił. Człowiek. To tylko człowiek. Zachowywał się jednak, jakby dobrze znał się z wszystkimi. Podszedł do niego w końcu i się przedstawił.
      Wojskowy. Można było się domyślić.
      – Vieri Calandri. – Podniósł się z kanapy, by podać mężczyźnie dłoń na powitanie. Uścisk miał zdecydowany, jak na wojskowego przystało.
      Pokojem zapanowała krępująca cisza.
      – Miło mi Cię poznać. – Uśmiechnął się po czym pomiędzy nimi znalazł się srebrny krążek wypełniony w połowie płynem. – To pomoże Ci oddychać. Szybka instrukcja: odwróć go tym balonikiem w stronę zębów, połóż na podniebieniu i mocno naciśnij dolną szczęką. Musi pęknąć na całej długości, poczujesz to. Wtedy weź głęboki oddech wciągając substancje do płuc. Od razu zacznie działać. – Pokazywał mu “na sucho” jak wszystko zrobić po czym oddał mu do ręki urządzenie, zabierając w zamian tubę. Zachęcił go jeszcze kiwnięciem głową po czym wykonywał z nim poszczególne kroki, również głęboki wdech. Zachłysnął się, to było całkowicie normalne. Poklepał go po plecach żeby pomóc odkaszlnąć
      – Źle wyglądasz. Dam Ci wody. – Stwierdził nieco zniesmaczony, że się nim nikt nie zajął. Obszedł wysepkę i wyciągając kubek z półki nalał mu wody, od razu mu go podał po czym spojrzał w stronę wyjścia z salonu.
      – Mam dla Ciebie koszulkę, spodnie i bieliznę. Może chcesz się wykąpać? Wiem, że Smok będzie chciał żebyśmy wszyscy porozmawiali, to może trochę zająć. Powinieneś się czuć dobrze.
      Krok po kroku, Ri wykonywał polecenia Antonia. Odebrał od niego krążek, odsunąwszy od buzi maskę. Zanim włożył wynalazek do ust, obrócił go między palcami. Niepozorny, srebrny, bez żadnych elementów dekoracyjnych. Przedmiot w jakimś sensie był jak on, niby nieznaczący, a pozwalał na tak wiele. Lecz dalej z instrukcją. Krążek między zęby, odwrócił go językiem w stronę podniebienia twardego, balonik wylądował mu zaraz za zębami (modlił się, by było to właściwe miejsce), zacisnął szczękę, a pęcherz pękł. Jego mięsista, plastyczna zawartość spłynęła językiem w dół gardła, wciągnął ją z wdechem. Albo wyobraźnia płatała mu figle, albo realnie czuł jak oblepia mu płuca. Odruch odkaszlnięcia był bezwarunkowy, można by powiedzieć że wyssany z mlekiem matki, gdyby Vieri miał w ogóle taką sposobność na początku swego życia – uwaga, zaskoczenie, los poskąpił mu podobnych doświadczeń. Powietrze łapał trochę w panice, urwanymi haustami. Lekkie poklepanie po plecach pomogło mu się ogarnąć.
      Zarumienioną od nadmiaru emocji twarz zasłonił rękawem kremowej szaty. Jeszcze raz odkaszlnął. Nozdrza rozszerzyły się, gdy zaciągał się specyficznym powietrzem.
Szklankę wody przyjął z wdzięcznością, napił się z umiarem, nie chcąc nikogo wpędzać w niepotrzebne wyrzuty sumienia, iż nic nie zostało zaproponowane mu wcześniej. Vesta pewnie też byli… poruszeni jego niespodziewaną obecnością. Czy wiedzieli? Trudno było powiedzieć.
      – To chyba dobry pomysł – stwierdził nieśmiało. Nie musiał się specjalnie sobie przyglądać, by wiedzieć że nie wygląda szczególnie reprezentacyjnie. Materiał jego ubrania był wymięty, jakby nigdy nie prasowany, pachniał potem, strachem i odrobinę Percym. Nie, w takim stanie nie dotrwa nawet północy.
      Dźwignął się z kanapy, a za jego sylwetką podążały oczy wszystkich zebranych w salonie. Vieri poczuł się jak zwierzę w zoo.
      Kiwnął głową w geście aprobaty po czym nie zdejmując plecaka z ramienia, gestem ręki zaprosił go wgłąb bazy. Czuł, że chłopak lepiej będzie i funkcjonował i radził sobie jeżeli poczuje jego realne wsparcie, to miał zamiar mu okazać. Również służył mu znajomością bazy.
      – Wezmę tylko dla Ciebie ręcznik. – Oświadczył zanim zniknął za drzwiami pokoju Eadreda. Tam zastał w pół przebiegającego się Vesta, nie omieszkał rzucić na niego okiem, ba! Obszedł go, stojącego przy szafie i kładąc dłonie na jego biodrach, zajrzał mu przez bok na poszczególne półki, szybko namierzył wzrokiem puchate kremowe ręczniki, jeden pożyczył jakoś tak przez całkowity przypadek zjeżdżając dłońmi wraz z jego sylwetką w dół zanim go puścił.
      – Pożyczam, Vieri się wykąpie i spotkamy się u Percy'ego. – Grzecznie zakomunikował, a zanim wyszedł odwrócił się jeszcze bezczelnie przodem do niego żeby przejechać wzrokiem po półnagiej sylwetce. Puścił mu oczko i wracając na korytarz, znowu ruszem dłoni wskazał Vieriemu gdzie będą szli.
      – Tutaj zostawiam ręcznik, rzeczy i olejek, mydli się pod wpływem wody. Poczekam na ciebie. – Obiecał i wziął sobie och ten pamiętany stołeczek i siadając plecami, z boku całego pomieszczenia z prysznicami ale tak żeby go widział, rzucił nogę na nogę. Wreszcie miał okazję wszystko dokładnie pooglądać, było tu cudownie, chciał się tu kąpać częściej. Jakkolwiek… by to nie brzmiało.
      – Czy nikt się nie będzie o Ciebie martwił? Mam telefon jakbyś chciał skorzystać. – Zagadał go dbając o dość podstawowe potrzeby. Nie chciał żeby Smok zaczął uchodzić za porywacza, nie wiedział przecież do końca jak chłopak się znalazł w bazie.
      Poczekał grzecznie przed zamkniętymi drzwiami na korytarzu. Nie mógł się odpędzić od ciekawskich spojrzeń, które wyglądały za nim zza drzwi salonu (bliźniacy obserwowali go bacznie, nawet się z tym nie kryjąc), więc jedyne co mógł, to udawać że wcale ich na sobie nie czuje. Później, grzecznie jak kaczątko, podreptał za Kapitanem.
      Widok pomieszczenia tak ogromnego, lecz zarazem tak kojącego wszechobecną zielenią, szumem wody, zapachem najcudowniejszych olejów, wywołał u niego stan bliski wzruszeniu. Za wszelką cenę starał się to maskować, chowając głowę za pasmami rozpuszczonych włosów. Odebrał ręcznik z rąk blondyna, a upewniwszy się, że faktycznie nie podglądał, zaczął zdejmować z siebie kolejne warstwy. Wszystko lądowało na ziemi, za to złożone w idealną kosteczkę. Pas z talii, koszula z długimi rękawami, bandaż z poharatanego wcześniej przedramienia, szerokie spodnie łudząco przypominające spódnicę, a wreszcie i wsuwane buty oraz bielizna. Ręcznik przewiesił na szybie prysznica, żeby w razie “w” mieć do niego łatwy dostęp, po czym prędko wsunął się do środka.
      Para buchająca z gorącego strumienia wody otoczyła jego nagość delikatnym pół przejrzystym woalem.
      – Dziękuję, Kapitanie. – Myśl o ogromnie zmartwień, które przyniesie swoim opiekunom nie dawał mu spokoju. Wiedział jednak, że jeżeli da im znać teraz, że wszystko z nim w porządku, wymuszą na nim niezwłoczny powrót. A wrócić, przynajmniej dopóki Percyvalem nie ustali jakiegoś planu działania, nie wspominając już o zdobyciu pewnych informacji na temat jego rzekomej zdolności, najzwyczajniej w świecie nie mógł. – Lepiej będzie, jeżeli nie skorzystam z Pańskiej propozycji. Proszę mi zaufać w tej kwestii.
      Prysznic nie zajął mu więcej niż siedem minut. Życie w klasztorze nauczyło go szacunku do każdej kropli, którą wykorzystywał do mycia, nie tracił więc czasu i dokładnie zajął się tym, czym musiał. Po wszystkim wytarł się dokładnie i owinął ręcznik wokół pasa.
      – Wystarczy Antonio. – Poprawił go gdy odpowiedział mu na pytanie, dwa razy używając zdecydowanie zbyt grzecznościowej formy. Nie chciał się czuć jakby był w pracy, chociaż coś czuł że poniekąd był w pracy. Zajął się więc innymi myślami, tymi zdecydowanie bardziej przyjemnymi czekając aż szum wody ustanie. Wtedy jednak też pozwolił mu na doze prywatności, czekał po prostu aż ubrany do niego podejdzie i oświadczy, że jest gotowy.
      – Jeżeli będziesz czegokolwiek potrzebował to daj mi znać. Woda, coś do jedzenia, odpoczynek. – Poprosił wiedząc chociażby w ostatniej kwestii, że nocna wytrzymałość Vesta do debatowania była zgoła różna od ich.
      Gdy brunet stanął koło niego, w nieco za dużych rzeczach, on wstał i odstawiając stołeczek na swoje miejsce, poprowadził go w stronę smoczego gabinetu. Ten przygotowany był na przyjęcie większej niż standardowa ilość gości. Pomieszczenie zagospodarowane meblami z ciemnego drewna i licznymi roślinami, w którym zazwyczaj stało biurko, dwa krzesła i niska kanapa ze stolikiem (wszystko wyglądające jak pozbawione nóżek, niskie i schludne), przeszło szybką przemianę. Stolik zniknął, kanapa została przepchnięta do ściany, na środku znalazł się większy, okrągły stół dookoła którego rozłożono cztery posłania. Vesta wiele rzeczy robili siedząc po prostu na ziemi, na stosownych poduszkach z oparciem, dało się do tego przyzwyczaić. Drzwi do prywatnej części pomieszczenia były jak zwykle zamknięte, Smok dodatkowo pomyślał o zapewnieniu im wody, w miłą niespodzianką dla Antonia była czekająca na niego kawa. Rzucił spojrzenie Eadredowi który najpierw był winny temu uroczemu gestowi, posłał mu w zamian ciepły uśmiech.
      Gdy zajęli miejsce, blondyn specjalnie usadowił się po prawej stronie Vieriego. Naprzeciwko siebie miał Eada, a po swojej prawej miał Smoka. Na ile było to możliwe chciał zrobić wrażenie pewnej jedności. Nawet jeżeli w całej tej naradzie był ważny, był też człowiekiem i o ludzkie interesy chciał dbać hamując albo prostując pewne vestaliańskie zapędy.
      – Dobry wieczór Antonio, wybacz że w sobotę. – Przywitał się z nim lekkim skinieniem głowy które kapitan odwzajemnił.
      – Dobry wieczór Smoku. Nic nie szkodzi, wiem że sytuacja jest nadzwyczajna. – Odwzajemnił uprzejmości, wyciągnął jeszcze notatnik i pióro po czym spokojnie czekał na to jak Percy zacznie rozmowę.
      Smok z jeszcze wilgotnymi białymi włosami splecionymi w wysoki kok zwrócił swoje spojrzenie na Vieriego. Wyglądał inaczej w kolorach tak różnych od bieli, teraz wydawał się rzeczywiście zmęczony i przytłoczony. Chciał więc uzyskać jak najwięcej informacji w jak najkrótszym czasie, później poddając je ewentualnej rozmowie z weteranami nocnych posiedzeń.
      – Zaczniemy od początku, a później chciałbym poznać każdy zapamiętany przez Ciebie szczegół jakiegokolwiek spotkania z akumami. – Zaczął rzucając spojrzeniem na mały niebieski ekranik lewitujący przy jego lewej ręce.
      – Trzy lata temu miał miejsce pierwszy atak, czy wtedy stało się coś dziwnego? – Cofnął się do początku tego wszystkiego i uważnie słuchając, miał nadzieję że nie będzie to przesłuchanie a rozmowa. Ich wszystkich najlepiej.
      Rzeczy na przebranie, które otrzymał od Russo, były może za duże, ale nadrabiały komfortem. Aż przypomniały się chłopakowi czasy szkolne, kiedy biegał w podobnym komplecie na szkolnym boisku. Od zawsze był chucherkiem, więc cokolwiek nie założył, wyglądało i było na niego stanowczo za duże.
      Całe szczęście, w dresach umieszczono dodatkowy sznurek do regulacji szerokości spodni w talii. Inaczej, cóż, musiałby bardzo uważać z gwałtownymi ruchami.
      Kolejna zmiana środowiska, tym razem trafili z Antoniem do przestronnego gabinetu. Aż dziw brał, że wszystko w bazie było urządzone w podobnym stylu, zważywszy na jej obszerność. W klasztornym kompleksie konsekwencję wystroju czasem zaburzały pewne niewyremontowane obszary, na których renowację mnichom zwyczajnie brakowało środków. Ale tu? Wszystko stanowiło idealną cząstkę większego układu harmonii. Ri zajął jedno z miejsc, między Kapitanem a Eadredem. Siedział twarzą w twarz ze Smokiem. I wreszcie miał okazję mu się dobrze przyjrzeć. Odetchnął z wyraźną ulgą, bo niczym już nie przypominał oblanego posoką wojownika, którym był jeszcze parę godzin temu.
      Eadred, podobnie jak Percy, tylko za pomocą jednego prostego gestu wywołał przed sobą holograficzny pulpit. Od razu zaczął na nim coś gorączkowo zapisywać. O tyle, o ile mnich mógł coś stwierdzić, były to najprawdopodobniej jakieś ciągi cyfr, działania? Czy coś liczył?
      Sięgnął po szklankę i napił się raz jeszcze.
      – Trzy lata temu? – powtórzył za jasnowłosym kosmitą. – To szmat czasu. – Zamknął oczy, by przypomnieć sobie choć jeden z pierwszych ataków. Fakty mieszały mu się ze sobą, zacierały, nie mógł stwierdzić czy obrazy ze wspomnień stały się miesiąc, pięć, czy może rok wcześniej. A pytany był o wydarzenia sprzed trzech lat. – Początkowo raczej omijało mnie bezpośrednie zagrożenie. Rzadko wtedy opuszczałem teren klasztoru, nie miałem takich obowiązków, które by mi to ułatwiały. Pamiętam ogólną panikę. Nic znaczącego… Portale nawet nie otwierały się w okolicy miasta, tylko poza nim. I to raczej po drugiej stronie, z dala od miejsca, gdzie mieszkałem.
      – Zrozumiałe. Czy pamiętasz swój pierwszy atak którego nie spędziłeś w klasztorze? Ten który zastał Cię na mieście? – Zapytał zapisując coś w ekranie w ojczystym języku, wystarczyła mu do tego jedna ręka której palce zginały się do środka dłoni.
      – Pamiętam. – Takich rzeczy się nie zapominało. – Wtedy miał miejsce pierwszy incydent. Biegłem przez miasto, chciałem się ukryć w bramie do podwórka biblioteki, jest zamykana od strony ulicy i jeszcze po drugiej stronie, przed wejściem na dziedziniec. – Splótł dłonie ze sobą. Krawędzią paznokcia kciuka przejechał wzdłuż tego na lewej ręce i z powrotem. Na tym ruchu skupił swój wzrok. – Na skrzyżowaniu wpadł na mnie inny człowiek, którego gonił jeden potwór. Przewróciliśmy się. On wstał i pobiegł dalej prosto, ja odbiłem w panice w drugą stronę. Rzuciła się za mną. Myślałem że już po mnie. – Szare oczy najpierw skierowane zostały na zeszyt Kapitana, później na pulpit Konstruktora, wreszcie na ekran, na którym wybierane za pomocą jednej tylko dłoni znaki, tworzyły zgrabne ciągi. – Udało mi się dobiec do bramy, ale była zamknięta. Przywarłem wtedy do krat, próbując się przecisnąć na drugą stronę. Akuma podeszła do mnie, czułem jej zgniły oddech na plecach. Ale nie zaatakowała. Nie odgryzła mi skóry na plecach, tylko przyłożyła do mnie nos i zaciągnęła się moim zapachem. A potem jakby wcześniej wcale mnie nie goniła, poszła w swoją stronę. Chyba znalazła nową ofiarę, nie jestem pewny, nie patrzyłem.
      Słuchając całości historii, Smok zmienił pozycję i prostując się spojrzał na niego dość zmieszanym wzrokiem. W tej jednej chwili wszyscy w trójkę podnieśli na niego oczy. Antonio z wyraźniejszym zaskoczeniem niż on. Smoczy ogon zakończony lotkami uderzył cicho o podłogę.
      – Czy takie zachowania powtarzały się za każdym razem jak wpadałeś na akume w późniejszym czasie? – Przekręcił głowę lekko w bok przez co zza ucha wypadł mu jeden kosmyk włosów. Na ekranie znalazł się kolejny ciąg znaków, tak samo jak w czarnym notatniku.
      – Tak, kilkukrotnie, zawsze było tak samo. Wykrycie, pogoń z ucieczką, ale gdy znalazły się dość blisko, by mnie poczuć, zostawiały mnie w spokoju. – Zmarszczył brwi. Teraz, gdy mówił to na głos, brzmiało to rzeczywiście podejrzanie. – Dlatego nawet nie pomyślałem, że mogą mi coś zrobić, gdy dwa dni temu zbliżyłem się do portalu. Zastanawiałem się czy…
      Urwał, bo przeszedł do dreszcz. Z końcówek mokrych włosów skapywały mu na koszulkę krople. W gabinecie Smoka co prawda nie hulał wiatr, ale przez przesiadywanie wciąż w jednej pozycji sprawiło, że Vieri po prostu zmarzł. Wszystkie włoski na ciele stanęły mu dęba, z wyjątkiem pomarszczonej jak pod wpływem zbyt długiego przesiadywania w wodzie kawałka przedramienia, tam gdzie wczoraj tkankę uzupełniały mu kosmiczne lasery.
      – Czy będę mógł znowu dotknąć otwartego portalu, czy za pierwszym razem tylko mi się to śniło.
      Wzrok Percyego błądził między ekranem na którym co jakiś czas zapisywał jakieś spostrzeżenia, pojedyncze słowa albo pytania, a całą lekko zmarnowaną sylwetką ich gościa. W tej jednak chwili, gdy okazało się że zachowania akum w stosunku do Vieriego były tak cholernie podejrzane już od dawna, rzucił jedno spojrzenie na Eadreda, później na Antonio. Na tym drugim się na dłużej zatrzymał zdziwiony, że się podnosi.
      – Moment. – Poprosił kapitan unikając spojrzenia tak naprawdę na kogokolwiek. Obszedł stół i dotykając mokrego ramienia bruneta zapytał:
      – Herbaty? – Percyego trochę wcięło, zaraz też poczuł się głupio, że sam nic nie zaproponował. Blondyn wyszedł, a oni chwilowo zostali w ogłuszającej ciszy. Tonio wrócił szybko, z kubkiem parującego napoju i kocem który zwędził z salonu. Wszystko oddał brunetów i zajął znowu swoje miejsce, upijając też kolejny łyk kawy.
      Wrócili do pytań.
      – Powiedziałeś “znowu”. – Zauważył Smok. – Dwa dni temu to nie był pierwszy raz kiedy dotknąłeś portalu? Kiedy to się stało.
      Zostali sami w trójkę. Eadred wreszcie przestał liczyć. Patrzył osłupiały na rezultaty swojego matematycznego zrywu i po prostu… nic mu się kupy nie trzymało. Poprawił się na siedzeniu, nogi krzyżując pod pośladkami, a ręką zasłonił sobie usta. Myśli galopowały jak dzikie konie.
      Vieri z cichym “dziękuję” odebrał od Kapitana Russo koc, który od razu zarzucił sobie na plecy. W tym wydaniu przypominał wyglądem człowieka u schyłku życia, a nie dwudziestopięciolatka w kwiecie wieku. Palce zacisnął mocno na kubku parującego naparu.
      – Pół roku temu, mniej więcej. – odpowiedział na pytanie po dłuższej przerwie. – Ale to był przypadek.
      – Za dużo w tej historii przypadków – zauważył chłodno Ead. Bez ceregieli sięgnął po kubek z kawą, którą sam przygotował dla Antonia, i upił jeden mały łyk.
      Ostre spojrzenie Smoka przemknęło ponad stołem i zatrzymało się na zastępcy oddziału. Tak, źle to wyglądało ale w obecnej sytuacji nie powinni jeszcze tego mówić na głos. Widzieli tylko skrawek informacji. Percy nie podejrzewał, że dalsze pytania będą wybielać Vieriego z podejrzeń które kształtowały się właśnie w ich głowach, raczej nie chciał przekreślać zalążka zaufania jakie starał się wzbudzić żeby w ogóle jakąkolwiek wiedzę zdobyć.
      – Kontynuuj proszę. Pierwszy raz z portalem. Dlaczego sądzisz, że mogło Ci się wydawać? – Zapytał spokojnym tonem, nawet się lekko uśmiechnął żeby Vieri nie poczuł się zastraszony. Nie było ku temu podstaw chociaż Percy miał dziwne wrażenie, że we wszystkich trzech notatnikach pojawił się jakiś synonim słowa “szpieg”.
      Blade dłonie uderzyły płasko o stół, a powierzchnie wszystkich płynów w naczyniach pokryły rozchodzące się ku ściankom drżenia. Mężczyzna pożałował od razu, bo po zetknięciu z blatem, śródręcze nieprzyjemnie zapiekło. Grymasu bólu rozlewającego się po twarzy nie powstrzymał w porę.
      – Czyż nie przyszedłem tu na wyraźną prośbę Percyvalema? – syknął. – Pozostawiono mi wybór, a ja przystałem. Chociaż nie musiałem.
      Mgła i miód siłowały się ze sobą. Kto pierwszy odwróci wzrok, przegrywa. Vieri nie chciał przegrać.
      – Istotnie, zrobiłeś jak zdecydowałeś. Nie mnie domyślać się prawdziwych intencji tego wyboru.
      – Faktycznie, nie tobie – odpyskował. Eadowi drgnęła lewa powieka. – Bo nie przyszedłem tu słuchać, co myślisz na mój temat, tylko podzielić się z wami wszystkim, co wiem. I pomóc.
      – Pomóc? – prychnął Konstruktor. – Dziecko, ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak brzmi to co mówisz?
      Początkowo Percy słuchał tylko dyskusji jaka gwałtownie przetoczyła się nad stołem, z każdym jednak kolejnym słowem jego wzrok stawał się coraz chłodniejszy, a linia szczęki mocniej uwydatniona.
      – Dość, obydwaj. – Syknął przeciągle utkwiwszy lodowate spojrzenie w Eadredzie gdyby ten próbował podnieść dyskusje. Otworzył usta i tyle wystarczyło żeby to teraz Smok uderzył, nie ręką o stół a ogonem o ziemię. – Powiedziałem dosyć.
      – Vieri, spokojnie. – Antonio natomiast od razu swoje spojrzenie skierował na gościa w bazie, wyciągnął nawet w jego kierunku dłoń w uspokajającym geście. – Nikt nie podważa Twoich intencji, chcemy słuchać dalej. – Zapewnił rzucając spojrzeniem na nadal siłujących się spojrzeniem Vesta.
      – Panowie? Możemy wrócić? – Tym razem i jego, nieco ostre spojrzenie padło na Konstruktora. Gdyby ten mógł czytać mu w myślach usłyszałby pełne oburzenia “gracja słonia kurwa, w składzie porcelany”, niestety jednak. Antonio jak kochał go całym serduszkiem tak Eadred naprawdę nie rozumiał zawiłości dyplomatycznego podejścia do sprawy. Przekleństwo jego geniuszu.
      – Tak, proszę kontynuuj. Nie wysuwamy żadnych pochopnych wniosków. – Stwierdził Smok uderzając dwa razy palcami o stół żeby aktywować ekran. – Portale. – Przypomniał mu temat w jakim obecnie byli.
      Konstruktor wrócił do gorączkowej pisaniny, wydając z siebie przeciągany niemożliwe charkot gdzieś z wnętrza gardła. Vieriemu skojarzył się ten dźwięk z warczeniem bardzo niezadowolonego kota, którego do pionu ustawił silniejszy osobnik.
      Chłopak dźwignął się na chwilę z siadu, tylko po to, by pięty wsunąć sobie pod pośladki. Bose stopy niestety szybko traciły ciepłotę, a czuł że posiedzenie się przedłuży, skoro już na wstępie mają problemy. Owinął się szczelniej puszystym kocem.
      – W lutym zostałem wysłany do apteki, dużo osób w klasztorze chorowało na tyle poważnie, że nie wystarczały herbata z cytryną, zimne okłady i rosół.
      Siedzący naprzeciw niego Smok świdrował wzrokiem swojego zastępcę, bo ten przestał naraz pisać i już szukał okazji, by rzucić w niego jakimś kolejnym komentarzem nie na miejscu. Zamiar zduszono w zarodku.
      – Wracałem z apteki, kiedy zawyły syreny. Więc znowu biegłem przez miasto, byleby szybciej dostać się do klasztoru. Uliczka, w którą w panice skręciłem, była ślepa, więc zawróciłem. Prawo, prosto, lewo, prawo. – Palec wskazujący wykonywał gesty zgodne z podawanymi kierunkami. – Przy ostatnim skręcie poślizgnąłem się na kocich łbach i zaryłem głową o ścianę. Odrzuciło mnie do tyłu, leki rozsypały się po bruku. Pozbierałem je z powrotem do torby. Pamiętam że pomyślałem sobie wtedy, że dobrze, że jest tu tak jasno. I wtedy zorientowałem się, że uderzyłem nie w ścianę, a w turkusową wyrwę. Wydaje mi się, że dopiero co się otworzyła, bo potworów jeszcze nie było w okolicy. – Zamilkł, zorientowawszy się, że lepiej by zrobił, gdyby podobne spostrzeżenia zachował dla siebie. Napędzały niepotrzebną spiralę podejrzeń. Dodał naprędce: – Ale nie znam się na tym. Nigdy nie prowadziłem obserwacji, po jakim czasie od ogłoszenia alarmu pojawiają się Akumy. Po prostu wtedy wydało mi się to dziwne.
      Eadred uniósł jedną brew do góry. Nie sposób było nie zauważyć.
      – Wolałem nie ryzykować i jak najszybciej się stamtąd zmyłem.
- Czy kiedykolwiek podważyłeś sam przed sobą, że tak nie powinno być? - Wtrącił się Antonio. - Uderzyłeś w portal, byłeś w panice i uciekłeś, każdy wtedy ucieka. Ale czy później zastanawiałeś się w ogóle, że to było dziwne? Czy w ogóle tego nie kategoryzowałeś w ten sposób? - Zapytał ciekaw jego odpowiedzi, jego świadomości w niektórych sprawach.
      – Mówi pan o portalu, Kapitanie, czy o Akumach?
      – Na razie o portalu. O akumy chciałem zapytać w drugiej kolejności. Czy wiesz co taka Akuma robi gdy spotka na swojej drodze człowieka? – Chwycił pióro w dwa palce próbując znaleźć jego środek ciężkości, nieco się nim bawiąc zanim na niego spojrzał.
      Żartował, prawda?
      – Wiem, nie raz widziałem jak wyglądały ich ofiary po takim spotkaniu. Ale naocznym świadkiem nigdy nie byłem – odpowiadał spokojnym tonem. Jeszcze. Mimo że pytania podszyte insynuacjami go drażniły.
      – W takim razie Vieri, jak tłumaczyłeś sam przed sobą zachowanie akum w stosunku do siebie? – W jego oczach błyszczała nadzieja na “dobrą” odpowiedź chociaż sam nie umiał jej sformułować. Jego serce drżało w obawie, że chłopak w oczach Vesta się pogrąży, a jednocześnie żywił gorące prośby żeby powiedział coś czego on się chwyci, czym będzie mógł go wspomóc w walce. Bo Eadred spisał go już na straty, a Percy? Wydawał się w tym wszystkim miotać między nadzieją a faktami. Nie wyglądało to wszystko dobrze.
      – Starałem się o tym za dużo nie rozmyślać. – Mówił szczerze. Niczego nie zatajał. – Bo nic z tego, co przychodziło mi na myśl nie miało zwyczajnie sensu. Wolałem zwalać to na łut szczęścia. Natomiast jeżeli chodzi o portale, nie byłem świadom, że ani Vesta, ani żaden inny człowiek nie jest w stanie ich fizycznie “poczuć”.
      Wszystkie liście herbaty opadły już dawno na dno, jeżeli nie chciał krzywić się przez jej gorycz, powinien szybko ją wypić. Nie było kiedy, bo zasypywali go pytaniami, na które nie miał żadnej logicznej odpowiedzi. Wróć. Żadnej satysfakcjonującej ich odpowiedzi.
      Pióro ponownie przywarło do kartki papieru na której zaczęło kreślić kolejne słowa. Zapisał dużo, stworzył małą mapę myśli, którą później chciał przedstawić dwójce Vesta na osobności. Nie chciał się przy tym pogubić więc kilka słów podkreślił.
      – Chciałbym zapytać o jeszcze jedną rzecz, ostatnią. – Ponownie przemówił Smok odwracając spojrzenie od blondyna, z powrotem na Vieriego. – Co stało się dwa dni temu? – Zapytał chociaż zaraz się zreflektował pytając dokładniej. – Czy dwa dni temu gdy podszedłeś do portalu to była zwyczajna ciekawość? Czy wtedy chciałeś się upewnić, że ostatni raz nie był przewidzeniem? Czy to było coś innego?
      – Byłem jak w amoku. Podszedłem tam i dotknąłem go, żeby się przekonać, że ten pierwszy raz nie był na niby. Nie mówię, że to było mądre z mojej strony, bo nie było. – Spuścił wzrok na prawą rękę, którą wysunął zza koca. Obrócił nią, by światło ukazało chropowatość jej powierzchni. – Dostałem swoją nauczkę, że nadmierna ciekawość nie zawsze popłaca. Gdybyś mnie nie prosił, drugi raz pewnie bym się nie odważył.
      – O czym on mówi? – zapytał Eadred. – Jaka nauczka?
      – W amoku? - Percy przekręcił głowę w bok patrząc na niego pytająco. – Coś więcej? – Poprosił zanim nie dotarły do niego słowa Eadreda. Spojrzał na przyjaciela spokojnie, prosto w jego oczy.
      – Akuma rozszarpała mu rękę do kości chwilę przed tym jak zamykający się portal odciął jej łeb. Wczoraj jak mnie szukałeś byłem gdzieś pomiędzy rozmowami z Vierim a wizytą u Avi która go łatała. Trzeba było zregenerować wszystkie tkanki miękkie. – Gestem zachęcił chłopaka żeby pokazał charakterystyczny ślad lasera.
      – Coś się więc zmieniło, Vieri stracił ich immunitet. – Rzucił na głos Antonio na co Percy zwrócił na niego oczy ze zmarszczonymi brwiami.
      – Słucham?
      – No, coś się musiało zmienić. Jeżeli do tej pory był unikany przez akumy na otwartej przestrzeni, nic mu nie robiły, a tu nagle rozszarpały mu rękę. Chyba, że wyglądało to jak wypadek?
      – Nie… – Zawahał się. – Zaczęła go ciągnąć do środka.
      – Więc było to celowe działanie, coś się zmieniło. – Pióro znowu zaczęło chybotać się na boki w jego palcach.
      – W amoku – powtórzył Vieri – miałem na myśli, że działałem bez zastanowienia.
      Tłumaczenia Smoka sprawiły, że w Eadredzie się zagotowało. Jak śmiał wcześniej oskarżać go o zaniedbywanie przyjacielskich relacji, podczas gdy sam robił coś TAKIEGO za jego plecami. Dobrze, może powód był solidny. Smok był z tych, co to wszystkim chciał uchylić nieba. Problemem było to, że we wszystko wplątany był Vieri. Osoba od której na kilometr “śmierdziało”.
      – No to ładnie mnie informujesz… – zęby zgrzytnęły, a ogon świsnął po podłodze, gdy wypluwał z siebie to zdanie w vestaliańskim. Do Antonia zwrócił się już po włosku: – Celne spostrzeżenie, Nio, pytanie tylko – czym to “coś” jest. Bo raczej nie chodzi o to, że zdenerwowało ich samo “dotykanie”, skoro pierwszy przypadek zdarzył się w lutym.
      Mnich sięgnął po kubek z naparem. Był letni, a więc i gorzki. Upił mimo wszystko łyk. Herbata zawsze pomagała mu, gdy mierzył się z jakimś problemem. Może i tym razem pomoże nadążyć za tokiem rozmów.
      – Nie dramatyzuj. – Fuknął Percy w ojczystym języku. – Od początku Ci mówiłem, że jak tylko czegoś się dowiem to Ci powiem. Czego oczekiwałeś? Że będę za Tobą biegał? – Mówił do niego tonem jakim karciło się niesforne dziecko, które źle coś zrozumiało i robiło dramę dookoła swoich wyobrażeń. Przy tym patrzył na niego bardzo prowokacyjnie. Uśmiechnął się wrednie, a w oczach błyszczały zaczepne ogniki. Zaraz też pokręcił głową z niedowierzaniem, jego ogon uderzył nerwowo o ziemię. Wrócił do ważniejszego tematu.
      – A co jeżeli się nie mylę? Co jeżeli w jakiś sposób portal został zamknięty przez Vieriego? – Wrócił do płynnej włoszczyzny. – I atak był wypadkową tego zajścia? A dzisiaj? Też wyglądało to jak polowanie. – Zauważył na co Antonio kiwnął głową.
      – Eadi. – Zwrócił się do nerwusa. – Byłbyś tak miły i pokazał mi symulacje ataków. Chciałbym zobaczyć to jak poruszały się Akumy dzisiaj w porównaniu do dwóch ostatnich ataków. Z wyłączeniem tego sprzed dwóch dni. – Poprosił go, mogli tutaj się o coś realnie zahaczyć.
      Na stole pojawił się duży hologram, model miasta widziany z lotu ptaka, z zaznaczonymi na kolorowo punktami-portalami. Legenda zawisła nad ich głowami. Każdy kolor opatrzony był cyfrą i datą. Ead ruszył palcami od niechcenia, parę pozycji wyszarzało, punkty zniknęły z mapy. Z kolejnym przyciśnięciem wskazującego palca na digitalowym przycisku, obraz się ruszył. Modele Akum ruszyły spod jednego portalu, kropka w kropkę podążając ścieżką, którą przebyły naprawdę.
      – Ten był z poprzedniego tygodnia, wtorek. Trzy jedynki, trzy dwójki, jedna trójka.
      Ead umożliwił im zobaczenie trasy, którymi biegły Akumy. Czerwone linie przecięły siatkę ulic. Następnie atak z zeszłej soboty. Potwory rozeszły się od wyrwy w różnych punktach, ich ścieżki oznaczył kolor zielony. Kolejny, dzisiejszy, tego symbolizowały niebieskie barwy. Konstruktor pokazał każdy atak, oprócz czwartkowego, raz jeszcze, omówił pokrótce, co robiły Akumy poszczególnych klas, później wyświetlił wszystkie trzy dni na raz, a kolorowa plątanina linii ułożyła się w abstrakcyjny wzór.
      Vieri oglądał prezentację z zapartym tchem.
      – Wtorek i poprzednia sobota, jak zawsze chaotyczne. Biegły od portalu, gdzie ich łapy poniosły. Wczoraj skoordynowały swoje działania, faktycznie wygląda to tak, jakby polowały na jeden, konkretny cel. Widzicie? – Wskazał palcem niebieskie kreski. – Rozeznanie, namierzenie, atak. Skupiły się na kamienicy, gdzie byłeś.
      Bladość na twarzy chłopaka wzmogła się.
      – Tylko nam tu nie mdlej. – Miodowe tęczówki przeszyte wąskimi kreskami źrenic wykonały w gałkach przesadzony obrót.
             – Nie zamierzam. – Pokręcił głową, wprawiając w ruch włosy z przodu.
      – Skoordynowane ataki się nam już zdarzały. – Nie wiedział czy to było to co stresuje Vieriego, powiedział to na głos dla niego ale też dla Antonio. – Zazwyczaj miały na celu przejęcie strategicznych miejsc, pozycji, zepchnięcie nas w niedogodne lokalizacje. Jest to bardzo rzadkie zjawisko, zawsze nas zaskakuje. – Pokiwał głową śledząc uważnie wszystkie linie na hologramie. Wyciągnął rękę żeby odwrócić go, spojrzał na niego pod dwoma różnymi kątami po czym poklepał się palcami po policzku.
      – Vieri, wszystko dobrze? – Antonio pochylił się w stronę chłopaka pozostawiając Vesta swoim myślom. – Coś Ci przynieść? – Zachęcił go do powiedzenia mu co się dzieje, wyglądał źle.
             – Dziękuję Kapitanie. Wszystko w porządku, niczego mi nie trzeba. – Kiszki mu marsza grały, lecz nawet gdyby dostał coś do jedzenia, pewnie nie byłby w stanie tego przełknąć.
      – Racja, skoordynowane ataki to rzadkość, ale nie powiesz mi chyba, że to ci wygląda na “zajęcie strategicznych punktów”. Ta jedynka – wskazał na nią palcem – biegła wzdłuż ulicy, nagle zawróciła, odbiła tu – palec powędrował w bok – i razem z innymi przypuściła “szturm” na kamienicę. Kamienica nie była strategicznym punktem. Zaatakowały, chociaż wiedziały, że to miejsce jest nami obstawione. Po co by miały pchać się pod ostrza? Sam wiesz, że nie po to, żeby tak głupio zginąć – Eadred kontynuował dyskusję ze Smokiem.
      Ich długa wymiana zdań przeplatana licznymi obrotami hologramu z wyrysowanymi liniami doprowadziła ich do jednego prawidłowego wniosku: coś się zmieniło i Vieri naprawdę stał się obiektem ataków. Co, dlaczego i po co, tego najpewniej nie uda im się ustalić dzisiaj, może w najbliższym czasie. Może. To natomiast co niezwykle rozbawiło Smoka to że jego ukochany zastępca właśnie przekonywał go do słuszności stwierdzenia, że było to realne polowanie niżeli zajmowanie strategicznych punktów. Czyli coś z czym walczył od pewnego czasu tego wieczora, a jednocześnie coś do czego tak on jak i Antonio próbowali go przekonać. Spojrzał na niego z wymalowanym na twarzy “a nie mówiłem” na co Konstruktor wywalił oczami. O tak, za to go uwielbiał.
      – Podsumowując: mamy wściekłe Akumy, mamy realny przypadek zamkniętego portalu bez ich kontroli co mogło ich potencjalnie rozwścieczyć, mamy więcej pytań niż odpowiedzi i w tym momencie kiełkujące pomysły. – Przyznał poprawiając pozycję, kolejne kilka słów pojawiło się w jego notatniku. – Vieri, jeszcze chciałbym czegoś się dowiedzieć. – Zaczepił go znowu sprawiając, że również Antonio wrócił na swoje miejsce.
      Kolejna część wieczoru ponownie przypominała przesłuchanie. Oni zadawali pytania, a Vieri odpowiadał na tyle wyczerpująco na ile pozwalała mu wiedza. Smok zahaczał o różne rzeczy, prosił go również o powiedzenie czegoś więcej o jego codzienności jakby szukał tam wskazówek. Wracał do poszczególnych wspomnień, zatrzymywał się na szczegółach na których przykładowo Antonio w ogóle by się w rozmowie nie skupiał. Notatniki zapełniały się słowami, zdaniami. Spostrzeżenia, problemy do poruszenia, pytania. Powoli uciekał czas, robiła się coraz późniejsza godzina aż zegar nie przekroczył północy, wtedy zaczęło się robić coraz wcześniej. Symulacje, hologramy, raporty. Cofali się daleko w przeszłość po to by uczepić się jakiejś wskazówki, wrócić ponownie do teraźniejszości, do dnia wczorajszego.
      Antonio od dłuższej chwili siedział z pochyloną nad notatnikiem głową klepiąc się w głowę piórem. Coś za nim chodziło, nie umiał tego tylko złapać. Smok mu coś zasugerował, chciał go o coś poprosić ale był coraz mocniej zmęczony. Spojrzał na Vieriego. Biedaczek od jakiegoś czasu realnie drzemał przy stole, za każdym razem jak tylko uwaga od niego odpływała opadały mu powieki. W końcu kapitan nie wytrzymał. Szturchnął Smoka stopą po czym znacząco poruszył głową.
      – Daj mu odpocząć. – Szepnął. – Porozmawiajmy w trójkę. – Zaproponował chcąc kilka kwestii poruszyć z nimi, tylko z nimi.
      – Vieri. – Rozniósł się spokojny głos białowłosego. – Powinieneś się położyć. - Wstał rozprostowując nogi. Pewnie Ead by mocno protestował ale chciał go położyć do siebie do łóżka. Przynajmniej będzie pod ręką i na oku. Pomieszczenie sypialniane i tak było na tyle wyciszone że nie będzie ich absolutnie słyszał. I wilk syty i owca cała.
      – Idź proszę spać. – Zachęcił chłopaka, marniał im z godziny na godzinę.
      Oczy same mu się kleiły. Nie wiedzieć kiedy. Kilkukrotnie głowa opadła mu bezwiednie na pierś, za każdym razem zrywał się, mrugał, udawał że nie jest wcale zmęczony. Wcale nie spał! A później znowu, rozmowa zeszła na inne tory, a on odpływał, dosłownie i w przenośni. Po dziesięciu minutach zaciętej walki, poddał ją. Świadomość powędrowała w inne, lepsze miejsce.
      Obudził go dźwięk jego imienia, rozbrzmiewający w ustach Smoka. Podniósł gwałtownie głowę, a półprzytomnym wzrokiem obiegł postać naprzeciw siebie.
             – Hmm? – Przetarł wierzchem dłoni oczy. Próbował sobie przypomnieć, o czym była przed chwilą mowa. Był zbyt zmęczony, mózg nie podsuwał niczego wartościowego, pchał uparcie ciało ku odpoczynkowi.
             Vieri położył głowę na ręce podpartej łokciem o blat stołu. Powieki mu opadły, a po chwili i ręka. Poderwał tułów w ostatniej chwili, jeszcze sekunda i plasnąłby boleśnie podbródkiem o drewno.
             Uśmiechając się mocno rozbawionym podszedł do chłopaka, który już w pół spał. Początkowo położył mu tylko dłonie na ramionach jednak czując pod palcami wiotką galaretę, pokręcił głową z niedowierzaniem. Obojętny na to co panowie o nim pomyślą, złapał bruneta tak jak gdyby nic nie ważył i biorąc na ręce jak księżniczkę, poprawił w uścisku gdy się już wyprostował.
      – Czas odpocząć. – Powtórzył się po czym skierował swoje kroki do cichej sypialni.
      Wielkie łóżko stanowiło jej najważniejszą część. Ciężka pościel pachnąca polaną pełną truskawek kusiła żeby się w niej zatopić i nie wstawać. On lubił tam po prostu leżeć. Odgarniając kołdrę stopą ułożył swojego gościa na środku materaca i zabierając mu koc, przykrył go chłodną kołdrą.
      – Do rana. – Skinął lekko głową dłoń kładąc na chwilę na włosach bruneta po czym opuścił pomieszczenie zamykając cicho acz dokładnie drzwi. Zostali sami.
             Znowu ten zapach, słodki, świeży, lekko palony. Truskawki i pampas. Czy latał? Czuł, jakby nagle stracił grunt pod nogami, a może faktycznie przestał tyle ważyć i dzięki temu poszybował w górę. Niezrozumiały pomruk albo westchnienie opuściło jego gardło. Wtulił się policzkiem w koc, za którym znajdowała się pachnąca skała.
             Spadł chyba. Nie gwałtownie. Spokojnie, wolno, jakby nic mu nie groziło. Wpadł między fale, ach, zimne! Koc musiał zatonąć, nigdzie nie mógł znaleźć jego ciepła. Sucha woda obmyła go aż po szyję, pozostawiając i na nim słodycz. Poddał się jej, pozwolił ciału wpaść głębiej. I wtedy promień słońca po raz ostatni dotknął mu głowy. “Zostań”, poprosił, lecz Słońce zniknęło za chmurami.
             Głucha cisza, przerywana spokojnym biciem jego serca, wzięła go za rękę i poprowadziła dalej w morze. Spał czy wszystko działo się naprawdę? Dotknął piersi, a ona wkrótce rozbłysnęła blaskiem i ciepłem.