Drowning in hell

_____ Triumf. Słysząc te słowa każda kobieta w pomieszczeniu, a poza dwoma siedzącymi, z boku pracowały jeszcze dwie, zrobiła duże oczy, wyraźnie oburzona tym tekstem. Jedna mniej, druga bardziej. Najbardziej na twarzy kontrolowała się Yumi, mając ochotę po raz kolejny zrobić sobie mały masaż z powodu bólu głowy, który nadchodził. Odwróciła się przez ramię piorunując dwie Azjatki, które już chciały coś powiedzieć, ale się powstrzymały widząc bazyliszkowy wzrok przełożonej. Pokręciła głową zrezygnowana i wróciła do chłopaka, który od dzisiaj będzie pod nią pracował.  
- Nigdy nie mów czegoś takiego. Urażasz dumę wszystkich obecnych oraz samego Smoka. - mówiąc drugą część zdania wyraźnie spoważniała. - To drugie jest czymś czego nigdy nie możesz robić. Nieważne czy ktoś słyszy czy nie. - następnie przyłożyła rękę do twarzy i posyłając znaczące spojrzenie odkaszlnęła - Jedynym wyjątkiem będzie podczas misji, gdy ktoś spyta.
_____ Yumi, w sercu, miała nadzieję, że ten niedorosły mentalnie człowiek wiedział o czym mówiła. Nie będzie plotkował o Liderze, a zwyczajnie, kiedy sytuacja dojdzie do ostateczności - powie kilka słów w negatywnym tonie, nie przesadzając zbytnio, bo przecież nigdy nie powinien go znać osobiście. Prawda była taka, że Yumi mając jakąś odpowiedź ze strony chłopaka chciała zmienić temat na jego zadanie oraz co ma teraz robić, oddać mu klucze do mieszkania i tak dalej, ale w słowo weszła jej LeiLei, wyraźnie zbulwersowana, mająca dużo do powiedzenia.  
- Oczywiście, że musisz zapisać jego imię! Jak mam zapamiętać taki chłam! - prawie krzyczała, wstając na równe nogi, przy okazji kopiąc stolik do kawy. - Słuchaj uważanie młody! Każda z nas liczy na szansę, że urodzi dziecko Lidera. Szansa nie przychodzi często, ale jak tylko się pojawi – musimy ją wykorzystać, jasne? - z palcem w górze, mówi, a dwie inne kiwają jej lekko głową gdzieś z boku słuchając tego wywodu bez sensu. - Osoba, która zagrzeje sobie miejsce zwykle jest nietykalna. Od Ameryki po całą Azję. - Leilei zaczęła gestykulować w powietrzu jak szalona, pokazując jaki to niby wielki obszar. - Smok jest trzeci w kolejce do bycia głównym Liderem Triady i to nie wszystko!  
- Uspokój się! - Yumi podniosła głos z gracją wchodząc w słowo sekretarki, która się zaczęła rozpędzać. - Siadaj i przestań! Nie bombarduj go wiedzą, której nie potrzebuje. Wychwalaj Smoka jutro, czy pojutrze jak się spotkacie. - odwróciła się do Aidena. - Przepraszam cię za to zachowanie, lecz każda z nas została wychowana, aby sprawić, że kolejka nie skończy się na numerze trzy i Smok będzie miał potomka. Mamy wielką dumę z tego celu.  
_____ Zgrabnie pominęła fakt, że sam Kai nie lubi dzieci i nie chce ich i zwyczajnie nosi gumki, kiedy już do czegoś dochodzi między nimi. Już trzydziestoletni spadkobierca wielkiej fortuny i terenu spokojnie miałby dzieci, ale te niestworzone między nim, a sekretarką są zgrabnie zabijane. W końcu “sekretarki” mają odpowiednie korzenie, pochodzenie, krew w żyłach. Yumi nie mogła winić biednej Ruo, które postanowiła szukać miłości gdzieś indziej, kiedy przez lata latała za mężczyzną, który nigdy nie zamierzał na to odpowiedzieć. Zasady istniały jednak z konkretnego powodu. Będzie musiała umrzeć w bolesny sposób. Ruo urodziła się z ideą, że stanie się kobietą dla wnuka głównego chińskiego Smoka, babki Kai’a, a w tym roku osiągając prawie trzydzieści lat - zrezygnowała z tego zadania. Nie mogli nic na to poradzić. Przynajmniej wybrała kogoś z ich szeregów. Patrząc w prawie pusty kubek herbaty otworzyła usta.  
- Co do Ruo. Będzie musiała umrzeć, włącznie z mężczyzną, który postanowił odpowiedzieć na zaloty jednej z nas. Co do twojego kolegi, który uszkodzić twoją twarz, zostanie potraktowany jakby dotknął jednej z nas bez pozwolenia. - Lei pokiwała głową z poważną twarzą, wiedząc, że to nie czas na żarty. Yumi spojrzała w tym czasie na Aidena, który pewnie nie rozumiał o co chodzi. - Doprowadzimy go prawdziwy szczyk emocjonalny, a potem zmusimy do wiecznego niespełnienia w rękach jakiegoś zboczeńca, który nie będzie mógł go nigdy zabić. - w tym momencie, uśmiechnęła się pełnym, promieniując wręcz. - W końcu musi go boleć o wiele mocniej niż nas. - szybko zgubiła ten wyraz twarzy wstając z miejsca, spokojnie, aby nie ruszyć stolika. - Chodź, dam ci klucze do twojego mieszkania, zapisz LeiLei to imię i nazwisko, jeszcze opisz wygląd.  
_____ Zaprowadziła go do pomieszczenia obok oddając wszystko czego powinien potrzebować, aby dostać się do nowego mieszkania – adres, kod do drzwi, klucze do zamków, dokumenty, które ma podpisać w wolnej chwili na spokojnie: bo od tego zależy czy jest właścicielem czy nie, czy dostanie “wypłatę” na czas na konto czy nie. Nawet zorganizowana przestępczość lubiła mieć co nieco na papierze. Yumi jeszcze upomniała go, aby nie wracał do burdelu aż do godziny równo 20:45, a po tym czasie zostanie wyprowadzony przez człowieka, który zaprószy ogień tego wieczoru. Wyprowadzony na udać się do nowego mieszkania, nie będzie mógł wziąć nic ze sobą. Chyba, że posiada stare pamiątki rodzinne, których nikt nie widział i nie skojarzy z nim.  Dostał także informację, aby stawić się jutro około godziny ósmej w pomieszczeniu, gdzie właśnie pili herbatę, bo tutaj będzie na niego czekać z zadaniem do wykonania. Gdy zniknął z budynku odprowadzony po raz ostatni do frontowych drzwi, Azjatka zgubiła uśmiech z twarzy, wyraźnie zmęczona, poirytowana i zła na tą sytuację.  
- Wydajesz się zła. - odezwał się męski głos, który wywołał ciarki na plecach Yumi. Szybko odwróciła się spostrzegając swojego Lidera, stojącego za nią z rękami w kieszeniach spodni. - Mylę się?
- Nie, masz zupełną rację. - ukłoniła się lekko. - Wszystkie dzieci pod moją kontrolą w dniu dzisiejszym są bardzo irytujące.
- Hah. - zaśmiał się pod nosem. - Sama ich tak nazywasz, a potem dziwisz się, że nie chcę wsadzać w nie kutasa.  
- Smoku-!
_____ Podniosła głos lekko, chcąc się wytłumaczyć, ale Kai gestem dłoni przerwał jej tą próbę. Pokręcił głową, cały czas z małym uśmiechem na ustach. Po czym podszedł do sekretarki, kładąc jej dłoń na spince, która sprawiła, że jej czarne włosy były utrzymane w zgrabnym koku, po czym wyciągnął ją, spoglądając na zdobienie typowo chińskiej, drogiej, ozdoby. W tym czasie, czarne pasma, prostych włosów nie utrzymały swojej pozycji, spadając po ramionach w dół. Yumi normalnie miałaby dużo do powiedzenia, lecz znała ponad 10 lat Kai’a. Nie zamierzała robić czegoś czego nie powinna.  
- Nie spodziewałem się, że cały czas ją nosisz. - podniósł dłoń kobiety kładąc jej spinkę w dłoni. - Ustaliłaś wszystko? - nie odpowiedziała na głos tylko kiwając głową. - To dobrze, chce mieć to jak najszybciej za sobą i wrócić do Los Angeles.  
- Oczywiście, Smoku.

_____ Rozmowa między tą dwójką nie trwała długo, kiedy zaraz po wypowiedzianych słowach zadzwonił telefon informując, że coś potrzebuje jego uwagi. Kai nie siedział długo w pomieszczeniu. Wiedział, że jego pracownicy spokojnie zajmą się sprawą podpalenia burdelu do końca, a on mógł udać się do wyznaczonego baru, gdzie według wiadomości czekał ktoś na niego. Nie każdy miał moc, aby kazać mu coś zrobić, lecz w tym wypadku – nawet jeśli temu osobnikowi brakowało faktycznej siły sprawczej to Kai z całą chęcią wsadzi mu ją głęboko do gardła, aby tylko wrócić do poprzedniego życia w LA, ze swoimi dziełami sztuki, w miejscu, gdzie znajdowały się jego samochody i ukochane zabawki. Wsiadł do czarnego mercedesa, zawieziony pod jeden z ekskluzywnych barów, tylko dla VIP’ów, z za dużą ilością gotówki. Jego ludzie obstawili już całą okolicę, jeszcze zanim zgodził się przyjechać. W barze, wynajętym tylko dla tej dwójki, siedział mężczyzna. Młody, w szykownym garniturki od projektanta, ze szklanką Whisky w ręku. Jedna noga, trzęsła się ze stresu, a pod tym wpływem, lód w kryształowej szklance uderzał o siebie wypełniając cicho przestrzeń, w której nawet nie grała muzyka. W całym lokalu, poza siedzącym, przestraszonym młodym człowiekiem, był tylko barman - czyszczący szklanki na swoim stanowisku. Jak tylko Kai pojawił się pod budynkiem, czarne garnitury upewniły się o jego bezpieczeństwie, po raz setny, robiąc mu przejście do miejsca, gdzie spojrzał w twarz osoby, która pewnie jak Aiden – ledwo osiągnęła pełnoletność. Chłopak o brązowych oczach widząc to, wstał, wylewając alkohol na siebie, siedzenie oraz podłogę, zaczynając od razu przepraszać. Lider Chińskiej Triad’y zignorował to, siadając naprzeciw chłopaka i złączył dłonie podpierają się o podłokietniki, wygodnie zajmując miejsce.  
- Mój czas jest cenny. - rozpoczął ciężkim tonem. - Nie zmarnuj go.  
- O-oczywiście.  
_____ Historia, którą przedstawił mu, nieznajomy chłopak, wprawiła Kai’a w dobry humor. Dostaw w końcu jakieś ciekawe informacje, a to wszystko za coś tak mało wartościowego jak jego ochrona przed parszywcem, którego zamierzał się pozbyć. Przystąpił na taki układ bez problemu, rozumiejąc podejście dzieciaka. Wcześniej chroniła go mafia, teraz ona zniknęła za sprawką kogoś silniejszego. Warto zostawić swoją sprawę w jego rękach, skoro chodziło o osobę, która może im zrobić problem.  
- Twoje imię? - w końcu spytał, wstając ze swojego miejsca, patrząc swoim ciemnym spojrzeniem na chłopaka, który od kilku minut oddychał już w normalny sposób.. - Nie zamierzam się nigdy z tobą kontaktować osobiście, lecz warto byłoby je zapamiętać.
_____ Przedstawił się jako Daniel, na co smok tylko kiwnął głową. Niezależnie czy kłamał czy nie, było to obojętne. Zanim spotka się z problematycznym durniem twarzą w twarz – wszystko to sprawdzi. Wsiadając do samochodu, połączył się z Yumi, aby przekazać jej kto będzie pierwszym celem Aidena. Kiedy kobieta odebrała telefon, w tle słychać było krzyki oraz wycie konających. Melodia, dla jego uszu. Według słów kobiety, była na miejscu zaplanowanego pożaru, aby zabrać nieprzytomnego dzieciaka, który uderzył ich Amerykańca. Ten już dawno był na miejscu i został zabrany, więc pozostało tylko zająć się wskazanym knypkiem. Oczywiście, spytał o plan jaki ma w głowie, w sprawie ukarania go. Przedstawiła go z większymi szczegółami niż uprzednio w twarz byłej dziwki, podając nawet dokładne imię osoby, której został sprzedany. Ich rozmowa trwała dłuższą chwilę, wymieniając się informacjami oraz decyzjami w sprawach. Następnego dnia Kai, zamierza wyjechać na kilka dni do LA, zobaczyć, jak zachowa się miasto pod jego nieobecność. Poinformowali o tym tylko najważniejsze osoby. Gdy dane zebrane podczas tej akcji będę satysfakcjonujące, może ich szef będzie wstanie przenieść się wcześniej, wracając do “domu”.  
_____ Yumi od rana była zajęta swoimi sprawami, jedną z tych najważniejszych było pozbycie się Rou oraz jej partnera. Resztę obowiązków oddelegowała do innych sekretarek, które pewnie w tym momencie robiły śniadanie Liderowi, albo robiły raporty z poprzedniego dnia. Koniec końców wczoraj ich nie wysłuchał, zawołany do innych naglących spraw. Siedziała z nogą założoną na drugą, w swojej ołówkowej, czarnej i przyległej do ciała spódniczce. Czarna koszula nie była dopięta do końca, wyraźnie pokazując jej frustrację, kiedy palcem przeciągała coś na ekranie tabletu. Pierwsze co przykuło jej uwagę, wytrącając ze skupienia, były męskie kroki po korytarzu. Normalnie w takich wypadkach była gotowa wyciągnąć broń i strzelać, lecz miała z tyłu głowy, że o ósmej ma się pojawić jej nowy podwładny.  
- Tak, dzień dobry. - odpowiedziała kładąc tablet z wyłączonym ekranem na stolik przed nią. - Dzisiaj zajmiemy się przekazaniem ci informacji o twoim pierwszy celu.  
_____ W związku z wczorajszymi wydarzeniami i nie chodziło tutaj o burdel w płomieniach, Azjatka musiała bardzo szybko wrzucić go w zadanie, bez zbędnego poprawiania wad charakteru. Oczywiście, nie odpuści sobie jednak siłowni oraz zadań z trenerem, które wręcz wepchnie Aidenowi do gardła.
- Siadaj. - powiedziała wskazując miejsce. - Mam mało czasu, a dużo do zrobienia. Nie możemy marnować czasu.  
_____ Kiedy posadził swój tyłek na wyznaczonym miejscu, sięgnęła po czarną kopertę, którą położyła na stole i przesunęła przed chłopaka. Jego pierwsze zadanie. W środku znajdowało się kilkanaście zdjęć. Każde zrobione z ukrycia, kiedy przygruby, facet z coraz to większymi zakolami, wychodzi lub wchodzi do konkretnego miejsca. Baru, Restauracji, Hotelu, Klubu golfowego. Inne zdjęcia, wzięte z gazet, gdzie w niezbyt idealnie leżącym garniturze pozuje z niezbyt miłym uśmiechem na twarzy przed dziennikarzami. Był to obecny szef policji, komisarz, Constantine Lehner. Yumi dała chwilę, aby Aiden zapoznał się z twarzą tego mężczyzny, zanim zaczęła mówić. Największym hobby tego człowieka był alkohol oraz seks, lecz nie potrzebował zwykłej kobiety, o obwitych kształtach z długimi włosami. Wolał nastolatków z parszywych dzielnic, które mógł obłapiać, kiedy przykute kajdankami do brudnego łóżka w celi były zupełnie pod jego kontrolą. Z tego powodu w przeszłości miał problemy z przełożonymi. Zawarł umowę z włoską mafią, która wniosła go, gdzie był teraz, ukrywając prawie wszystkie ślady dość... nieodpowiedniego społecznie zboczenia. Nikt nie lubił gwałcicieli, specjalnie nieletnich. Niestety, Aiden był dorosły, a Lider nie zamierzał traumatyzować jakiegoś dzieciaka z ulicy więc postanowili uderzyć w fakt, że Constantine Lehner potrzebuje kontroli i efektu łamania mentalnie kogoś kogo nie powinien dotykać, bo wynikną z tego problemy. Zakazany Owoc. Najlepiej niewinnie go kuszący. Podsumowując to wszystko zaśmiała się lekko.
- Granie kogoś takiego raczej nie przysporzy ci problemu, prawda? - uśmiechnęła się. - Potrzebujemy mieć dowody, najlepiej z jego własnych ust, o tej przeszłości i upodobaniach. Bez tego nie możemy go zmusić do działania z nami, a wysłanie nieletniego dziecka z problematyczną przeszłością do jego łóżka, aby je zdobył... - skrzywiła się widocznie, nie podobała jej się ta myśl. - Nie chciałabym pozbywać przyszłości dziecka, które nie zawiniło.

_____ Dowody istniały. Co prawda nie mieli czegoś żeby dosłownie go szantażować w twarzy, bo oświadczenie jednej z ofiar z przeszłości nie było dość... odpowiednie? Zwłaszcza, że dowody tego typu były dość proste do sfabrykowania, kiedy nie było materiału podpierającego stawiane tezy. Stąd zadanie dla Aidena, miał zdobyć coś bardziej solidnego. Jako osoba na stanowisku “manadżerskim”, z ludźmi pod sobą, Yumi wiedziała, że ludzie mają swoje zdanie, opinie i czasem wątpliwości. Zwłaszcza kiedy dostają swoje pierwsze zdanie, gotowi podbijać świat, lecz z pytaniami w głowie. Stąd też nie zdziwiła się, że Aiden postanowił się z nią podzielić swoimi przemyśleniami. Nie wkurzała się w rozmowie z nim, bo takie tematy należy omówić na spokojnie. Zawsze, kiedy do maszyny wkładana jest nowa część - wszystko musi się dotrzeć na nowo.  
_____ Plan był jasno ustawiony od góry. Yumi nie wiedziała co siedzi w głowie chłopaka, lecz zostanie przebrany, dopasowany do wymagań wyglądowych magią makijażu, odesłany pod adres jako partner jednego z innych ważnych osób. Jego ledwo pełnoletni podopieczny, którzy nie ma jeszcze za dużo do powiedzenia, a ma chodzić i słuchać. Może jednak Aiden sądził, że zostanie wysłany przez scenariusza? Po jego twarzy, widząc te zmieniające się miny, można było odnieść takiego wrażenie, a kiedy w końcu się odezwał, miała pewność. Zaśmiała się widząc jak bardzo stresuje się tym, że zrzucą wszystko na niego i umyją dłonie.  
- Oczywiście, że tak. - powiedziała z uśmiechem. - Wejdziesz do lokalu pod rękę trzymany przez jednego z przekupionych polityków. Jego nowy asystent, który poznaje branżę. Twarz, które nie znajdzie nigdzie, nawet w kronikach szkolnych, bo studiowałeś poza Seattle, a Lehman nie ma dojść nigdzie. - kliknęła językiem przypominając sobie twarz tego obrzydliwego człowieka. - Nie jest lubiany w policji, ani w polityce, a specjalnie ma na pieńku z David Hendrix’em. Staniesz się zakazanym owocem bez bycie jego ledwo letnim asystentem ze słodką buźką.  
_____ Miała nadzieję, że to uspokoi trochę nerwy chłopaka. Kai, smok, był bezlitosny, lecz nie aż tak jak prezentowałoby się to dla świata zewnętrznego. Przynajmniej nie dla nich, oddających swoje ciało, serce i całe życie dla jego sprawy. Dopóki Aiden, wyraźnie nie przekroczy linii, dla przykładu sypiając z kimś bez zgody Lidera, będzie chroniony przez organizację, która umyje za niego wszystkie brudy.  
- Więc w sumie wystarczy, że tam wejdę z politykiem i policjant sam zwróci na mnie uwagę. Pociągnę to dalej i zdobędę informacje, które wam są potrzebne - powiedział z lekkim uśmiechem. - Wydaje się to prostsze, niż na początku myślałem, więc jeśli nie przestanę grać chociaż na sekundę to powinno pójść szybko.
- Dokładnie. - upewniła go stanowczym tonem. - To teraz zajmijmy się Rou oraz twoim spotkaniem z Davidem. - wstała ze swojego miejsca i palcem wskazała rozrzucone zdjęcia. - Zbierz to wszystko, musimy to spalić, żeby nie było dowodów.
- Przepraszam!
_____ Odezwał się głos, który Yumi całkiem dobrze znała. Odwróciła się w stronę głosu należącego do jednej z innych pracownic. Ta Azjatka miała w sobie trochę wymieszanych genów, wyraźnie pokazanych przez kolor jej skóry, który wpadał w ciemniejszy ton niż ten innych kobiet. Poza tym wyraźnie bardziej wchodziła w kategorię kobieta nadających się do grania w porno niż byciu członkiem “korporacji”. Umówmy się bowiem, Yumi i wszystkie inne przypominały kobiety pracujące dla poważnej firmy w swoich czarnych spódniczkach i bluzkach lub koszulach. Ta tutaj? Jakby była ich zdzirowatą wersją. Westchnęła głęboko i spojrzała na dziewczyną z pojemnikiem z losowaniem.  
- Maya, czy to już czas na losowanie? - zadała pytanie, zerkając na zegarek, który delikatnie spoczywał na jej nadgarstka. - Długo to zajmie?  
- Nie powinno. - odpowiedziała z uśmiechem i wysunęła kwadratowe pudełko w stronę kobiety, która wsadziła rękę i wyciągnęła czerwoną kulkę. W tym czasie Maya spojrzała na siedzącego Aidena. - Też chcesz?
- O co chodzi z tym losowaniem?
- W sumie wybierasz dzień i masz w dyżur jakby Lider potrzebował pocieszenie. - Maya zaśmiała się wiedząc doskonale, że te słowa nie były do końca prawdę, lecz Yumi też nie jej nie poprawiała. Zwłaszcza kiedy ta podsunęła pudełko do Aidena. - Spróbuj, w najlepszym lub najgorszym wypadku zobaczysz coś ciekawego.  
_____ Prawda była taka, że kolorów było siedem: czerwony, zielony, czarny, biały, żółty, fioletowy oraz niebieski. Każdy oznaczał inny dzień i w sumie, było to tylko w przypadku faktycznego wypadku, gdzie inna osoba nie mogła być dostępna. Stąd też zrobili z tego grę, za którą Maya była odpowiedzialna. Niech mają chociaż trochę zabawy z bycia pod telefonem, prawda? O dziwo jednak, Aiden postanowił być członkiem tego przedsięwzięcia.
- Losujecie coś takiego? W sumie... nieważne, niech będzie - wzruszył ramionami, sięgając po kulkę. - Niebieska.  
- Chociaż w ten sposób dajemy sobie trochę zabawy. - Maya też wzruszyła ramionami i wyciągnęła karteczkę z kieszeni spodni, aby powiedzieć im jaki jest wynik. - Czerwony... to będzie przyszła sobota, a niebieski oznacza wtorek. - Powiedziała po czym schowała kartkę i podsunęła Yumi pudełko, aby kulka wróciła na swoje miejsce, potem to samo zrobiła dla Aidena, aby oddała wylosowany kolor. - Pasuje wam ten termin?
- Zamień nasze daty. - Yumi westchnęła i gestem ręki kazała chłopakowi wstać. - Nie będziesz miał czasu we wtorek, nieważne jak. Chodź, idziemy zająć się Rou.  
_____ Zadaniem w tym wypadku było znalezienie kobiety, przekazanie jej informacji, zebranie jej rzeczy, spalenie ich, kończąc na przesłuchaniu jej, aby zdradziła, dlaczego, po co i na czyj korzyść postanowiła oddać swoje ciało komuś z organizacji. Yumi wiedziała, że akurat ta część jej pracy nie jest zbyt miła, ale chciała, aby Aiden zobaczył także co się dzieje z ludźmi, którzy oddając swoje ciało bez zgody. Nieważne w jakim celu. Na ich pozycji, potrzebna była na to zgoda. Niestety, Kai, ich lider, lubił mieć wszystko pod kontrolą. Znalezienie nie należało do trudnych, ponieważ zadowolony i nieświadoma niczego kobieta o ślicznych oczach, siedziała i pracowała robiąc swoje przed komputerem, kiedy Yumi stanęła nad jej głową z uśmiechem.  
- Witaj Rou. Chciałam z tobą porozmawiać o właśnie zakończonej sprawie.

_____ Rou, miała na imię Ruogang we wszystkich papierach, lecz nikomu nie chciało się tego pamiętać więc skracał jej imię jak mu się podobało i niestety, przez ciąg z ust do ust Ruo, stało się Rou. Każdy to przyjął, nie widząc problemu, w tym kobieta o oczach, dla których nie jeden mógł zabić. Zwłaszcza kiedy patrzyła ci w duszę jednocześnie obciągając kutasa. Nie jeden chciał wykupić ją od lidera Triad’y, lecz nie było takiej możliwości, kiedy ona sama nie chciała podnosząc wtedy temat jej marzenia – bycia kobietą, którą kiedyś urodzi dziecko, stojące na czele organizacji. Nikt nie kpił z jej ambicji, kiedy właśnie tutaj po to była. Byli jednak tacy co powątpiewali w wytrzymałość Azjatki, aby tego dokonać. Yumi także należała do tych ludzi. Widać, gdyby postawiła na to pieniądze, wygrałaby pokaźny czek.  Zaprosiła dziewczynę od komputera do osobnego pomieszczenia, gdzie zaraz po wejściu całej trójki zamknęła drzwi. Spojrzenie Rou od razu się zmieniło. Z jasnego i pogodnego, na o wiele bardziej mroczne. Jej lekki uśmiech także stał się cienką linią na porcelanowej skórze.  
- Szybko. - skomentowała, siadając na krześle przy stole. - Sądziłam, że będę miała jeszcze trzy dni.  
- Niestety. - Yumi także usiadła na krześle, naprzeciwko skazanej na śmierć. - Smok pokazał mi wczoraj zdjęcia. Znasz protokoły. - westchnęła. - Z przykrością musze o to spytać. Dlaczego zdradziłaś wiarę organizacji w ciebie?
- Nie zdradziłam organizacji w żadnej sposób. - pochyliła głowę w dół, jej spojrzenie wbite w drewniany blat przed nią. - Zdradziłam zaufanie do mojej czystości i sprzeciwiłam się podstawowej zasadzie naszego stanowiska.
_____ Jej bardzo suchy ton głosu jasno mówił, że wiedziała od początku co robiła, w oczach Yumi przynajmniej. Jak to odbierał będący tutaj Aiden? Nie miała pojęcia. Może to także było dla niego zabawne. Azjatka spojrzała w stronę swojego nowego pracownika postanowiła wytłumaczyć mu zasady, jednocześnie powtarzają Rou jej przewinienia.  
- Masz zupełną rację. Dopuszczenie się stosunku seksualnego bez zgody Lidera jest karane śmiercią. Byłaś sekretarką, której zadaniem jest bezwzględne przestrzeganie celibatu bez wyznaczonego celu możliwej lubieżności. - mieli swoje powody. Obie kobiety o tym wiedziały. Takie zasady istniały z prostych i starych tradycji organizacji. - Czy możesz mi powiedzieć, dlaczego się tego dopuściłaś oraz dla kogo to zrobiłaś?  
- Dla siebie. - zaśmiała się lekko, lecz po minie Rou było widać, że była to kpina z niej. - Potrzebowała dowiedzieć się czy faktycznie nie posiadam już uroku w męskich oczach, skoro Lider się mną nie zainteresował przez tyle lat.  
- Rozumiem to uczucie, a-
- Nie rozumiesz! - Rou weszła w słowo Yumi, podnosząc głos. W jej oczach, tych czarnych tęczówkach wpatrujących się w spokojną i stonowaną kobietę przed nią, była zazdrość i gniew. - Jesteś najbliżej Smoka, jeśli ktoś to właśnie ty w końcu urodzisz mu dziecko, jak masz prawo wiedzieć, jak się czuje?!  
- Rou....
- Nie! - znów przerwała swojej przełożonej. - Nie próbuj mi powiedzieć, że miałaś ciężką przeszłość, kiedy całe twoje życie spędziłaś z Liderem! Znasz go prawie od dziecka. Nawet krążą plotki, że byłaś jego pierwszą kobietą.  
_____ W tym momencie Yumi, mogła się tylko zamknąć, wzdychając, czując jak zbliża się ból głowy. Ciężko wytłumaczyć ludziom własną przeszłość, zwłaszcza kiedy nie czuło się potrzeby. Azjatka nie zrobiła nic złego, oddając siebie organizacji od wieku ledwo nastoletniego, aż do teraz. Jej przeszłość z Kai’em także należała do ich dwójki. Ruogang widząc, że ta przestała się odzywać, poczuła jedynie, iż jej słowa mają sens i są prawdą, pogłębiając swoje brzydkie uczucia, kłębiące się w sercu. W tym momencie, zanim Rou zdążyła ponownie naskoczyć na Yumi z kolejnymi oskarżeniami, do pomieszczenia wszedł Lider. W swoim ciemnobordowym garniturze. Bez marynarki, lecz w kamizelce. Biała koszula bez krawata pod szyją, była lekko odpięta. Stając w drzwiach stał się centrum całej sytuacji. Obie kobiety patrzyły na niego wyczekująco, jedna z nich zacisnęła tylko usta w wąską linię, druga uśmiechnęła się prawie od ucha do ucha. Słowa, które wyszły z ust wyraźnie zirytowanego mężczyzny, zmazały jednak ten uśmiech.  
- Dlaczego ty jeszcze żyjesz? - Rou zastygła, a Yumi wzdrygnęła się, czując ostre spojrzenie na sobie. - Dlaczego ona jeszcze żyje?  
- L-Liderze
- Zostaw.
_____ Rzucił zamykając usta Ruogang, podchodząc do niej, z każdym krokiem sprawiając, że jeszcze bardziej kuliła się w krześle, na którym siedziała i starał się zrobić się coraz mniejsza. Złapał ją za gardło swoją dłonią, od razu podnosząc w powietrze jej wierzgające się ciało. Z gardła duszonej, wychodziły nieprzyjemne dźwięki, kiedy dłońmi łapała za ramię, nadgarstek Kai’a, starając się go powstrzymać przed kontynuowaniem. Jej przerażone oczy szukały współczucia, starały się go przekonać do zaprzestania, lecz w odpowiedzi, dłoń tylko zaczęła zaciskać się mocniej, miażdżąc szyję kobiety. W zimnym, przeszywającym ją spojrzeniu była teraz robakiem, nie jego pracownikiem, nie osobą, z którą spędził kilka nocy. Usta Lou, przybrały jednak charakter na kącikach. Czyżby podobało mu się jej żałosne wicie się, staranie się, aby jednak przeżyć, kiedy czuła śmierć za rogiem? Rou nie dostanie na to odpowiedzi, chwilę potem, wydając z siebie ostatni dźwięk, aby następnie jej usta nabrały krwi, a oczy stały się mętnymi, pozbawionymi światła.
_____ Mężczyzna bez zawahania, wypuścił ją z uścisku, a ciało spadło na krzesło z trzaskiem, następnie przewracając się w bok, nie mogąc utrzymać się samemu na krześle. Teraz, leżąc na podłodze, barwiła pomału podłogę swoją krwią, która wypływała z ust. Kai opuścił ramię i spojrzał na Yumi, która cały czas nie spotkała jego spojrzenia. Dostrzegł w końcu, że znajdował się tutaj także Amerykanin. Ta dziwka, co ostatnio stała się nowym nabytkiem w szeregach. Nie czekając co takiego usłyszy z ust tej dwójki, zaczął.
- Przekaż ciało jej rodzicom i powiedz, że sam zakończył jej żywot, więc nie cierpiała za długo. - jego wzrok wylądował na twarzy Aidena. - Zwykle za zdradę dostajesz dość bolesne tortury. Ruogang jednak lubiłem więc powiedzmy, że taki koniec jej się należał.
_____ Skwitował to bez większych emocji, chociaż podobno lubił tą kobietę. Yumi mogła tylko zacisnąć swoje usta w jeszcze cieńszą linię, prawie gryząc do krwi własną wargę, z powodu tej hipokryzji. Wiedziała, że Kai widział Rou w pozytywnym świetle, właśnie przez te oczy, które patrzyły na niego z uczuciem. Z tego samego powodu nigdy nie zamierzał dać jej jego dziecka. Potrzebował partnerki z zimną krwią, a nie z romantyczną pasją. Nie miała jednak czasu się zastanowić, zapanować nad emocjami.
- Wracaj do tematu, z którym tutaj przyszedłem. - podniosła głowę, aby spojrzeć mu w oczy z lekkim, profesjonalnym uśmiechem. - Znajdź mi kogoś na sobotę do towarzystwa. Potrzebuję rozrywki do oglądania tych idiotów.  
- Eh? - zamrugała kilka razy nie wiedząc co to za zrządzenie losu. - Aiden dzisiaj wylosował sobie nagły dyżur na sobotę. - opuściło jej usta bezwiednie, po czym zakryła je i pochylała głowę cały czas siedząc. - Przepraszam, znajdę Ci Smoku kogoś odpowiedniego.  
- Nie. - spojrzenie mężczyzny spadło na twarz Aidena. - Nada się.

_____ Dawno nikt nie kwestionował jego wyboru. Nie robili tego z prostego powodu – Kai nienawidził nieposłuszeństwa i nie był to ten przypadek, gdzie bycie smarkaczem z żartem i dużą swobodą stanie się urocze po jakimś czasie. Nie. Smok nie dopuszczał do takich momentów dając o wiele wcześniej kulkę w głowę. Prosto między brwi, środek czoła. Prosto w twarz. Nawet jeśli miało to popsuć plany organizacji. Na tym etapie? Będzie to tylko tydzień albo dwa dłużej w Seattle, wytrzyma. Bycie nieprzewidywalnym tyranem o wiele lepiej się sprawdzało w ich świecie niż granie logicznego i wybaczającego. Nazywając to oznakami słabości zrobiłby sobie tylko nadzieje, mu dostarczając problemów. Czy więc zamierzał “wybacz” Aidenowi podważanie jego decyzji? Chciał stanowczo powiedzieć nie, złapać go za szczękę i złamać ją, jako ostrzeżenie na przyszłość. W końcu chłopak jest z nimi od wczoraj. Nie całe 24 godziny na ten moment. Może ta chęć i agresja była oddana na jego twarzy, gdyż pierwszą, która się odezwała była Yumi. Wyrywając go z zamyślenia.  
- Liderze, Aiden wydaje mi się, po raz pierwszy widział śmierć na oczy. - po czym spojrzała w stronę Amerykanina z pośpieszającym spojrzeniem. - Przeproś.  
- Przepraszam.
_____ Powiedział opuszczając delikatnie głowę zaraz po tym jak podarował Yumi zaskoczone spojrzenie. Może zrozumiał o co chodziło, może będzie mu musiała za chwilę wytłumaczyć, że właśnie ratowała mu życie. W każdym wypadku – Kai wydawał się znudzony tą sytuacją. Kliknął językiem, czując, że chwila możliwej, “uzasadnionej” agresji, minęła, a dźwięk rozległ się po pomieszczeniu, zaraz przed westchnięciem, sygnalizującym, że można zmienić temat. Co też zrobił sam szef.  
- Nieważne. - wyraźnie odpuścił sobie wyciąganie konsekwencji, po czym złapał za drzwi i rzucił po raz ostatni jeszcze w stronę kobiety oraz chłopaka. - Odpisz dzisiaj Mayę na zwolnienie.  
_____ Skoro nie mógł mieć tutaj zabawy, to sam znajdzie ją sobie gdzie indziej. Azjatka rozszerzyła szybko spojrzenie, lecz tylko przez sekundę była zaskoczona, szybko wracając do profesjonalnego wyrazu twarzy, z uśmiechem mówiąc mu, że przyjęła polecenie. Może z boku brzmiało to źle, lecz Maya będzie ucieszona, gdy to usłyszy. Chwilę później Yumi i Aiden zostali sami, z trupem po drugiej stronie stołu. Dopiero teraz napięte ramiona kobiety się rozluźniły i odetchnęła z wielką ulgą, opierając głowę o zimny blat. Nikt by się nie spodziewał, że Smok będzie dzisiaj chodził “bezpańsko” po firmie. Idea, że nagle wejdzie na przesłuchanie wynosiła prawie jedne do miliona, jak nie więcej. Kto by uwierzył, iż zdarzy się to akurat z Rou i Aidenem do pary...?  Podniosła głowę prostując się, następnie wstając na równe nogi. Praca na nią czeka, w tym pozbycie się zwłok oraz jej wszystkich rzeczy i wysłanie listu do rodziny. Na pewno ucieszą się z pieniędzy... Jak każdy z ich rodzin... No i przede wszystkim, Maya.  
- Musimy wracać do pracy. - powiedziała w stronę chłopaka, wyciągając telefon z kieszeni i wystukując wiadomość do zainteresowanej. Aiden ze swojej perspektywy nie był wstanie dojrzeć co takiego postanowiła napisać, lecz zaraz po wysłaniu, schowała pospiesznie telefon, patrząc jeszcze przez chwilę na wskazówki zegara. - Mamy jakieś pół godziny na zajęcie się zwłokami, spalenie rzeczy Rou, a potem przebranie cię lekko i pójdziesz na rozmowę z Panem Davidem. - nie pokazywała po sobie, że nie jest z nią dobrze mentalnie, że właśnie byli świadkami czegoś strasznego i sadystycznego. Yumi, niczym robot, zamierza odsunąć to od siebie. - Chodźmy?
_____ Później będzie płakać nad tą stratą.  
_____ W tym czasie Maya, siedząca ze swoim kartonikiem i kulkami w pokoju socjalnym, podczas kolejnego szybkiego losowania z innymi pracowniczkami, dostała powiadomienie. Dźwięk wibrującego telefonu szybko rozbiegł się po pomieszczeniu między śmiechami dziewczyn. Spojrzała na telefon poprawiając włosy za ucho i widząc tekst wiadomości, na jej twarzy pojawił się uśmiech od ucha do ucha. Przyłożona telefon do ust, zakrywając swój pieprzyk pod dolną wargą i wyraz twarzy, wyraźnie interesujący kobiety. Sekretarki nie czekały długo, aby wyskoczyć z pytaniami.  
- Kto to?
- Yumi chce czegoś od ciebie?
- Mamy jakiś bal w okolicy?
_____ Każde z tych pytań było zasadne, lecz Maya tylko pokiwała przecząco głową, przybierając figlarny wyraz twarzy. Widząc to, jedna kliknęła językiem, druga oparła się ciężko o fotel, a trzecia krzyknęła przecząco, nie wierząc w to, co właśnie im “przekazuje” koleżanka.  
- Właśnie tak. - pokazała mi wyłączony ekran telefonu unosząc go w powietrzu. - Dostałam właśnie wiadomość, że mam się zgłosić do Lidera i jutro mam wolne.  
_____ Zanim zaczęły krzyczeć w jej stronie o tym jak nieszczęśliwym osobami są, jak wiele im w życiu brakuje, jak ona ma dobrze – Maya zabrała to co potrzebne i pognała do gabinetu Smoka, gdzie bez pukania weszła, rozglądając się po pomieszczeniu. Jako, że byli sami według jej wiedzy, zamknęły tylko za sobą drzwi, ukłoniła się lekko i pokornie oczekiwała na dalsze polecenia patrząc w ziemię. Kai, siedząc w swoim fotelu, odwrócony plecami do drzwi, patrzył na w miarę pogodne niebo miasta, gdzie z daleka przychodziły ciemniejsze chmury. Widać i dzisiejszy wieczór będzie deszczowy, obrócił się lekko, aby zobaczyć stojącą i czekającą na rozkazy Mayę.  
- Chodź.
_____ Rzucił wyciągając dłoń w jej stronę, ale kobieta nawet nie widząc spojrzenia, które położyło się na jej skórze, czuła dreszcze. Zwłaszcza gdy dotarło do niej to magnetyczne polecenie. Czuła jak mrówki schodzącego po lędźwiach mówią jej o tym, czego będzie chciał jej Lider. Wyprostowała się z uśmiechem, podeszła i złapała za wyciągniętą dłoń. Delikatnie kładąc swoją dłoń, na jego.  
- Co mogę dla ciebie zrobić Smoku? - rzuciła podnosząc jego rękę do własnego policzka, stając między jego kolanami, pochylając się lekko. - Mogę założyć, że będzie to związane z moim talentem?
- Można tak powiedzieć... - odpowiedział wymownie, przesuwając palce na kark i łapiąc ją za szyję, zaraz po tym pociągając do siebie. Teraz, mając jej twarz na swoim ramieniu, powiedział cicho, głębokim głosem, prosto do usta. - Zacznijmy od tego, a potem przejdziemy się gdzieś.
- Oczywiście.
_____ Powiedziała z uśmiechem, schodząc z fotela na podłogę, całym manewr wykonując z gracją kota, aby tylko poprawić włosy do tyłu i zacząć rozpinać czarne spodnie, pod którymi krył się wyczekiwany przez nią penis, jedyny, z którym mogła się “zabawić”. Koniec końców, Maya była specjalistą w kuszeniu oraz uwodzeniu, a nie jeden mężczyzna, chcący spróbować co takiego potrafią jej usta został odesłany z kwitkiem. Jak można się spodziewać po osobie szkolonej, aby być niczym Kurtyzana z antycznych czasów.

_____ Każdy posiada listę zadań do wykonania. Nieważne, ile ich jest faktycznie - należy się nimi zająć z odpowiednią starannością. Nie chcesz potem posadzić kogoś na krześle, bo policja przylepi mu łatkę seryjnego mordercy, bo właśnie ty, tylko ty, nie dopilnowałeś wyniesienia śmieci w odpowiedni sposób. Nigdy nie wiesz w jaki sposób twoje niedopatrzenie spowoduje stratę gdzieś indziej. Życie toczyło się, a karma wracała. Yumi nie była wyjątkiem w takim myśleniu, większość przechodziła prawie “pranie mózgu”, aby zaznajomić się z tą zasadą aż do najmniejszej grudki kurzu. Może stąd, pytanie chłopaka, Aidena, nie było zupełnie nie zasadne. Zajmowanie się każdy w taki sposób mimo posiadania mnóstwo obowiązków musiało być niesamowicie męczące - było. Naprawdę. Yumi padała zwykle i spała jakby ktoś ją zabił, ale dużo z jej dzisiejszych zadań byłaby wstanie przekazać komuś innemu, jeśli pojawiłaby się sytuacja. Niestety, pokazanie tych części pracy nowej osobie należało do zupełnych obowiązków przełożonego. Znajdowali się teraz w pomieszczeniu, które przypominało przebieralnie na tyłach teatru. Dużo różnych dziwnych ciuchów powieszonych na wieszakach w jednym rogu, wielkie gabloty z perukami, spinkami, sprejami czy innymi przedmiotami potrzebnymi do stylizacji włosów. Wielkie lustro, trzy fotele ze stolikiem kawowym w głębi pomieszczenia oraz stolik z rozłożonymi produktami do makijażu. Yumi usiadła wygodnie na fotelu, słysząc pytanie Aidena.  
- Na pewno musisz uważać na to, że nie jesteś kurwą, nie jesteś człowiekiem, który urodził się w Ameryce i nie jesteś stałym obywatelem Seattle. - powiedziała opierając się, a ciężkie westchnienie ulgi opuściło jej usta. - David wie, że masz zostać jego asystentem, aby pomóc nam w czymś, ale nie wie nic o tobie i nigdy nie może się dowiedzieć co robiłeś w przeszłości. - zaakceptowała specjalnie słowo, starając się skupić uwagę na tym. Nigdy znaczy nigdy. - Nie przewidujemy żadnej ewentualności, kiedy możesz mówić powiedzieć, że urodziłeś się w Seattle, że dawałeś dupy przez lata, że miałeś styczność z narkotykami czy jakimiś znanymi osobami.
_____ Kłamanie w żywe oczy nie powinno być trudne, kiedy uważasz to za część swojej gry, a aby oszukiwać podejrzliwego glinę, najlepiej oszukać własnych sprzymierzeńców jako pierwszych.  Polityce nawet jak nie wyglądają, to są ludźmi, nie bestiami czy robotami bez emocji. Mają swoje ambicje i mają swoje spostrzeżenia, zasady czy inne gówno. Jak przynależność do ugrupowania nie interesowała Triad’y, tak zachowanie względem innych miało znaczenie. David Hendrix był człowiekiem z wielkimi listami przewinień schowanych za uszami, jednym z nich była nienawiść do dziwek. Nigdy nie będzie miał jednej koło siebie, a gdyby zgodził się i dla nich miał jedną - jego zachowanie będzie to zdradzało. W tym momencie w pomieszczeniu pojawiła się kolejna kobieta. Niska, z miłym uśmiechem i krótkimi włosami za uszy. Na nosie nosiła okulary, które akurat poprawiała zamykając za sobą drzwi.  
- Mam nadzieję, że się nie spóźniłam. - powiedziała podchodząc do Aidena z wyciągniętą dłonią. - Jesteś Aiden? Miło mi, Nuan. - nie czekała długo, szybko stając koło krzesła opierając się o nie dłońmi. - Przyszłam zrobić z ciebie studenta z Europy. Siadaj.
_____ Chłopak nie potrzebował dużo czasu, aby zająć miejsce, a Nuan nie potrzebowała nawet słowa z jego ust, aby zacząć bawić się z jego twarzą i włosami. Jej zadaniem było stworzenie wizerunkowo ogarniętego chłopaka, bez zbędnych znaków szczególnych, o czystym wyglądzie. Nie bawiła się zbytnio z jego włosami, zwyczajnie układając je odpowiednio, chowając pod czepek i zakładając czarną perukę z prawdziwych włosów na głowę. Nuan wiedziała, że zaraz po tym zadaniu, Aiden dostanie kolejne, nie mogła pracować na jego włosach, bo to byłoby zupełnie głupie. Zwłaszcza kiedy zaraz musi stać się kimś zupełnie innym. Z makijażem jednak trochę zaszalała. Nie mówiąc o czymś takim jak cieniowanie kości policzkowych. Nie, nie. To był innym poziom. Od nakładania masy, po rzeźbienie jej. Pominęła jednak wykonywanie tak całej twarzy, a poprawiła kilka rzeczy, takich jak podbródek, kształt szczęki czy nosa. Całość, kiedy ta pracowała, w ciszy, Yumi mogła zamknąć oczy i odpocząć. Czy Aiden po wszystkim przypominał siebie? Zdecydowanie nie. Przynajmniej nie siebie sprzed chwili. Jego oczy były podobne, lecz Nuan zostawiła mu kolorowe soczewki do założenia. Zielono-szare. Następnie odkładając przyrządy, pędzelki i inne rzeczy na miejsce z uśmiechem spytała Yumi.  
- W jakim stylu przebrać go?
- Coś luźnego, ale eleganckiego. - po czym podniosła opartą głowę i spojrzała na Nuan. - Ledwo skończył studia w Europie. - wzrok następnie powędrował na Aidena. - Nie przejmuj się, twoje CV mówi o studiach z dyplomacji, nie będą się ciebie o to pytali.
- Jest Pani tego pewna?
_____ Spytała nie do końca precyzując o co chodzi, lecz jej dłonie przesuwały się wieszakach, skąd wyciągnęła coś na wzór luźniejszego garnituru, kładąc na poręczy fotela. Następnie zagłębiła się w poszukiwaniu czegoś jeszcze. Yumi nadal nie odpowiedziała na pytanie dziewczyny, a zwyczajnie wstała i podeszła do garnituru biorąc go na ramię i podając Aidenowi.
- Dzisiaj, od tego spotkania staniesz się jego Asystentem, na chwilę, bo na chwile, ale zapamiętaj, jak wyglądasz w lustrze, jak wygląda asystenten Davida Hendrixa, bo nie możesz na przyszłość wyglądać podobnie. - kobieta położyła ciuchy bezpiecznie w ramionach Amerykanina z lekkim uśmiechem spoglądając na jego odbicie w lustrze. - Dla dobra swojego, nie naszego.
- Trochę w tym prawdy. - z drugiej strony pojawiła się Nuan z białym T-shirtem z wysokiej jakości materiału, na jej twarzy lekki grymas. - Poradzimy sobie jak Cię wybadają, ale ty skończysz z kulką w środek czoła.

_____ Kulka w środek czoła to całkiem miłe zakończenie, co widziały obie kobiety. W końcu pozbycie się problemu bez tortur brzmiało jak szybka i bezbolesna śmierć dla poszkodowanego. Aiden miał jednak rację z faktem, że takie słowa nie były pocieszające przed pierwszą akcją, zwłaszcza, że zamierzał zostać z nimi dłużej niż jeden wypad... prawda? Yumi przynajmniej tak zakładała wiedząc, iż chłopak szukał swojego brata, który został go lata temu. Nie wiedziała co dokładnie wynegocjował na bycie przyjętym w ich szeregi, ale nie musiała wiedzieć. Miała spełniać tylko polecenia swojego przełożonego.  Azjatka spojrzała na Nuan, która rozpływała się w komplemencie, chociaż dostawała je często. Widać jeden więcej nigdy nie będzie za dużo. Słysząc pytanie o studia, spotkała spojrzenie Amerykanina w lustrze, na jej twarzy zawitał mały uśmiech.  
- Co odpowiadasz klientom, kiedy chcą usłyszeć z twoich ust fantazję? - spytała podchodząc bliżej, stając za Aidenem, lecz jej wzrok ani razu nie zniżył się ze wzroku odbitego w lustrze. - Dasz mi to czego chcą. Opowiesz historię potwierdzającą ich zdanie. - Każdy kto umiał czytać atmosferę w pomieszczeniu wiedział po słowach, intonacji, mimice twarzy, jakie masz zdanie w temacie. Yumi oczekiwała właśnie tego po Aidenie. Miał grać swoją rolę, ale jeśli faktycznie miał problem z tym tematem. - Jeśli bardzo ci zależy mogę ci przybliżyć zajęcia na typowych studiach dyplomacji.
_____ Nie czekała nawet na odpowiedź, widziała po mimice jaka jest odpowiedź na to pytanie. W kilku zdaniach zdała mu program nauczania studiów z dyplomacji. Ich głównym celem będące wprowadzenie osobowy w tematykę prawa międzynarodowego dyplomatycznego i konsularnego. Głównie poza prawem i praca urzędów było omawiane rzeczy takie jak struktury służb zagranicznych państw, pojęcia dyplomacji, normy międzynarodowe i protokoły. Nie opowiadała mu o tym długo, sama nie miała idealnej wiedzy w temacie, ale wiedziała, że posiadali przygotowane do tego materiały jakby dzisiejsza rozmowa z Davidem Hendrixem poszła bardzo źle. Czy powiedziała o tym Aidenowi? Nie, na razie zobaczymy, jak radzi sobie pod stresem. W pomieszczeniu poza politykiem i chłopakiem będzie jeszcze dwójka ich ludzi. Gdyby miało do czegoś dojść albo ktoś powiedziałby coś nieodpowiedniego, wejdą i zatrzymają rozmowę. Telefon Yumi zadzwonił w tym momencie. Kobieta się wyprostowała odbierając połączenie. Po krótkiej wymianie zdań w języku chińskim rozłączyła się i spojrzała na Aidena.  
- Chodźmy, zameldował się.  
_____ Rzuciła chowając telefon. Chwilę po tej rozmowie oboje wyszli z pomieszczenia, kierując się do innego miejsca, saloniku, w którym miał czekać na nich Hendrixen. Przed podwójnymi drzwiami stała grupa mięśniaków z ogolonymi głowami. Potężni i wysocy nie robili na Yumi wrażenia. Podeszła do nich z uśmiechem, a ci od razu otworzyli drzwi zerkając tylko na prowadzonego za jej plecami chłopaka. Nie znali go, może stąd zmarszczyli lekko brwi. Nie znajdowali się jednak na pozycji, aby wypytywać o cokolwiek sekretarkę samego Lidera. Pomieszczenie przypominało coś na wzór wyciągniętego z azjatyckich powieści. W czerwono-złotych zdobieniach, ciemne drewno i bogate kształty w każdym elemencie. Jednak nie wyglądało to tandetnie, a z pewnym smakiem, wyczuciem w przepychu, niczym średniowieczne kaplice pełne zdobień, ale mające swój unikalny klimat nie krzyczy o niepotrzebnie wydanych pieniądzach. Na jednej z sof siedział rozłożony lekko mężczyzna. Brązowy garnitur w jasnym odcieniu, czarna koszula, brak krawata i rozpięta marynarka pokazująca skrywającą się pod nią kamizelkę w jaśniejszym od wszystkiego wydaniu. Buty w tym samym kolorze. Znudzony wyraz twarzy wyglądał za okno, dopóki nie usłyszał otwarcia drzwi. Jego spojrzenie od razu powędrowało na drzwi, gdzie stanęła Yumi oraz jakiś blondasek za nią. Od razu jego zniechęcony wyraz twarzy stał się szerokim uśmiechem, a on wstał na równe nogi. Kobieta podeszła podając mu dłoń.  
- Mam nadzieje, że nie czekał Pan na nas zbyt długo. - powiedziała lekkim tonem, a mężczyzna złapał ją za dłoń, ściskając lekko na przywitanie.
- Oczywiście, że nie. - zaśmiał się i jego ciemne spojrzenie powędrowało na chłopaka stojącego za ciemnowłosą. - A to?  
- Ah, tak. - Yumi odsunęła się na bok, dłonią wskazując na Aidena. - Asystent, o którym mówiliśmy. Proszę pominąć jego niemrawość, Samuel wylądował nie tak dawno temu. - zanim chłopak zdążył się przedstawić, Azjatka postanowił zrobić to za niego, po części. - Samuel Randell, absolwent Oxfordu na kierunku dyplomacji.
- Miło mi poznać, David Hendrixen. - mężczyzna podał dłoń w jego stronę. - Mam nadzieję na owocną współprace.
_____ Kiedy Aiden, nazwany teraz Samuelem podał mu dłoń, Yumi odezwała się.  
- Mam nadzieję, że nie będzie wam przeszkadzało jeśli zostawię wam samych? - spytała lekko i dostając pozytywną odpowiedź, kiwnęła głową. - Zaraz zaproszę do środka dwie osoby z obsługi, mam nadzieje, że macie ochotę na coś do picia.
- Oczywiście.
_____ Yumi oraz David zaśmiali się lekko, lecz widać było, że są to tylko sztuczne miłe gesty. Następnie Azjatka wyszła z pomieszczenia, a dwie kobiety ubrane w zupełnie inne uniformy od sekretarek weszły wraz z wózkiem pełnym przekąsek oraz mnóstwem naczyń. Był to zestaw do parzenia herbaty i przygotowania kawy. W zależności od preferencji gości. Polityk, jak tylko drzwi się zamknęły, wskazał na miejsce w jednym z foteli, a sam usiadł na swoje poprzednie siedzisko. Od razu założył nogę na nogę, oparł plecy i gestem ręki kazał kobietom podejść bliżej.  
- Czarna kawa, bez cukru i mleka, ale ziarna z Brazylii. - odezwał się, po czym widząc minę Aidena, uśmiechnął się lekko. - Lubię ją kwaśną.  
_____ W tym czasie, Yumi, który wyszła z pomieszczenia dała rozkazy dwójce pilnującej drzwi. Mieli interweniować na najmniejsze zaniepokojenie i zmiany nastrojów w środku. Nie mogła dopuścić, aby nowy nabytek Szefa popsuł się pierwszego dnia. Co prawda rzucanie go na pożarcie akurat politykowi nie brzmiało dobrze, leżało jej na sumieniu, ale nic na to nie poradzi. Teraz tego potrzebowali najbardziej. Tego, co mogli otrzymać z tej misji przeprowadzonej poprawnie.