Manager poszukiwany od zaraz

_____W nowocześnie urządzonym apartamencie, na pokaźnej szarej kanapie siedział dużej postawy mężczyzna przeglądając rozegrany dzień wcześniej mech Hokeja. W tle można było słyszeć, dźwięk oznajmiający rozpoczęcie codziennych informacji. Oliwkowe oczy zmieniły swoją pozycję skupiając się na wielkiej plazmie wiszącej na ścianie w momencie, gdy padło kilka kluczowych słów z ust prezenterki wiadomości. Bardzo szybko między jego brwiami pojawiły się zmarszczki wyrażające dezaprobatę.
– Z najnowszych wiadomości! The Defiant Środkowy oraz Prawy Skrzydłowi Pierwszej Linii zostają bez managerów z powodu skandalu łóżkowego!
– Oh! Co się stało?
– Z doniesień agencji nie dowiemy się za dużo, lecz według osób znających zawodników z bliska okazało się, że managerowie zaangażowali się w romans, w wyniku którego managerka Adama Hayes’a zaszła w ciąże.
– Hanna. Wydaje mi się, że romans nie był głównym powodem. Ciąża nie jest powodem do zwolnienia.
– Oh, Ben. W tym wypadku jest.
– Mów dalej.
– Była już managerka Adama miała sypiać z nim, nazywać się nawet jego dziewczyną, aby odganiać fanki i możliwe wyrzucać kobiety z jego otoczenia.
– Nieważne czy mówimy tutaj o przypadku zdrady czy fanatyzmy, z charakterem Hayesa nie obeszło się bez bijatyki.
– Tak, rozmowa przerodziła się w bójkę i manager Haydena Pearsona trafił do szpitala w strasznym stanie. NA PEWNO rzuci list rezygnacyjny, aby nie zbliżać się do Adama, nawet jeśli Hayden dobrze płaci.
– Zrobiłbym tak samo na jego miejscu. Kolejny news.
_____Mężczyzna chwycił za pilota i wyłączył TV wstając na równe nogi cały czas z tabletem w ręku, którego okrzyki i komentarz meczu rozbrzmiewały ciszę w pomieszczeniu. Nie wydawało się cicho, lecz atmosfera, która panowała na około potężnego w swojej budowie Kanadyjczyka kazała się, potocznie mówiąc, zamknąć. W pewnym momencie wszystko ucichło faktycznie sprawiając, że mieszkanie zostało wypełnione ciszą. Hayden zorientował się dopiero po chwili, gdy westchnął, rozluźnił swoje brwi i spojrzał na swoją dłoń, w której znajdował się zniszczony tablet. Siła ucisku jego dłoni sprawiła, że zgniótł fragment obudowy prawie przełamując sprzęt na pół. Ze spokojnym nastawieniem wszedł, do otwartej w swoim planie, kuchni i wyrzucić do śmieci popsuty sprzęt bez większego zastanawiania się nad tym. Jakby to nie był pierwszy raz ani nie ostatni. Przypomniał sobie co powiedzieli w mediach i mógł tylko po raz kolejny westchnąć ciężko. Cała ta sytuacja miała miejsce z kilku powodów, a głównych z nich jest fakt, że Adam, jego przyjaciel, nie panował nad swoimi pięściami. Najpierw leciał cios, a potem zastanawiał się czy powinien. W ciszy zaczął rozbrzmiewać dźwięk telefonu, na który dość szybko zareagował odbierając połączenie od nieznanego numeru, który o dziwo znał. Po prostu nigdy nie zapisał. Przyłożył czarny telefon do ucha i usłyszał tylko zasapany głos po drugiej stronie.
– Skąd tym razem uciekasz? – spytał lekko rozbawiony. Po czym usłyszał damski głos w oddali. – Która to w tym tygodniu?
– Oj, tato nie mów tak. – zaśmiał się cały czas biegnący facet. – Daj mi się przekimać u ciebie kilka nocy.
– Nie. – Hayden odpowiedział bardzo szybko i stanowczo gubiąc swoje rozbawienie. – Ostatnim razie przyprowadziłeś jakieś laski i zrobiłeś imprezę pod moją nieobecność.
– Szefie, no! Liderze, Królu złoty!
_____W oddali, między ciężkimi oddechami mężczyzny słychać było dźwięk uruchomionego samochodu oraz rzuconego telefonu, który nagle znalazł się dalej od mówiącego. Hokeista wolną ręką przeczesał włosy odgarniając je do tyłu. Te jednak szybko wróciły na swoje miejsce. On w tym czasie pogrążył się w rozmyślaniach słuchając kolejnych słów wysławiających go. Wszystko, tylko po to, aby przenocować u niego kilka nocy zanim znajdzie się nową dupę i zagrzeje tam łóżko. Kto by pomyślał, że to jego kolega z drużyny?
– Dobra już, skończ. – odezwał się wchodząc w słowo koledze. – Mark, przyjedź po prostu, ale dostaniesz bojowe zadania do wykonania w zamian za sypialnie gościnną.
_____Ze słuchawki zaraz przed rozłączeniem wydobył się dźwięk okrzyków zwycięstwa. Hayden jednak mógł tylko rozluźnić się i westchnąć. Typowy Mark. Jak ten chłopak cały czas nie ma swojego mieszkania? Na co on wydaje wszystkie zarobione pieniądze? To jest milion dolarów miesięcznie! Gdy tylko zakończył połączenie zobaczył, że próbuje dopić się do niego kolejna osoba. Tym razem smartphone pokazał damskie imię, które dobrze znał. Robiąc kwaśną minę jakby ktoś podsunął mu gówno pod nos, odrzucił telefon i zerknął do jednej z trzech wolnych sypialni w jego mieszkaniu. Penthousie położonym prawie w środku miasta, zaraz koło ich Sali treningowej i boiska, na którym odbywają się ich mecze. Nawet na budynku widnieje wisząca wiecznie flaga z logiem zespołu. Ich następne spotkanie nie odbywa się w najbliższym czasie, więc mężczyzna miał przynajmniej dwa tygodnie na znalezienie nowego managera i agenta, a następnie wdrążenie go w jego styl życia.
_____Hayden zajrzał do wolnej sypialni sprawdzając w jakim jest stanie. Wyglądała jak pokój hotelowy. Widać sprzątaczka zajmuje się także tymi nieużywanymi pomieszczeniami. Jego małą aprobatę przerwało pukanie do drzwi… które nie powinno być wykonalne, bo trzeba mieć najpierw przepustkę w recepcji, a potem dostać się do windy i wpisać kod… Ktoś użył schodów ewakuacyjnych? Z każdym jego krokiem słyszał, że uderzenia są coraz częstsze, aż w końcu otworzył drzwi i zobaczył stojącego przed nim chłopaka z wielkim uśmiechem. Mark. Młodszy od niego o dwa lata, prawy obrońca. Osoba, która zawsze powinna być za nim na boisku. Ustąpił miejsca wpuszczając kolegę, który podziękował wchodząc do mieszkania i od razu zdejmując buty, pakując się z wielką torbą do salonu i kładąc się na wielką szarą kanapę z szerokim uśmiechem. Hayden podniósł torbę nie pytając o nic i zaniósł do sypialni, którą sprawdził przed chwilą. Gdy wrócił do salonu zobaczył, że uśmiech zniknął z twarzy chłopaka zastępując go lekko ponurym grymasem.
– Tato. Powiedz. – podniósł wzrok z dywanu na mężczyznę. – Jaką masz dla mnie robotę?
_____Ciemnowłosy podszedł i oparł dłoń na głowie kolegi, używając lekkiej ilości siły popychając go do tyłu, a ten zaskoczony opadł na kanapę. Chwila jednak nie minęła i z zaskoczenia facet przybrał żartobliwy wyraz twarzy, zasłaniając usta ręką jakby był niewiastą i zatrzepotał rzęsami.
– Tego właśnie potrzebujesz, mojego tyłka? – nie trzeba było czekać długo, aż został uderzony lekko w głowię. – Ała!
– Nie potrzebuję twojej dupy, a managera nowego! – Hayden podniósł głos wyraźnie poirytowany. – Ostatnie czego potrzebuje to twoja rozwiązła osoba w moim łóżku! – on jednak nie kończył tak szybko swoich tyrad. – Szmata! Która to laska w tym tygodniu! Sprawdziłeś chociaż czy cię nie nagrywa? Czy ma męża?!
_____Przez dobre kilka minut Mark był besztany za swoje ostatnie wręcz tabloidowe zachowanie. Niczym modelka albo aktorka, która przesypia swoją drogę na szczyt. Gdy skończył, chłopak nie miał jednak wolnego, został posadzony przed swojego laptopa i miał znaleźć swojemu liderowi nowego managera, który faktycznie, jak media informowały, dał mu zwolnienie. Niestety jednak, nie trafili z tym, kiedy. Zrobił to przed tym jak poinformował Adama o dziecku. Na tyle wcześniej, że to właśnie Hayden sprzedał informację Adamowi, gdzie znajdzie swoją dziewczynę, w łóżku, z innym facetem. Nie potrzebował w swoim otoczeniu kogoś kto nie jest lojalny.[/b]

_____Mark zdawał sobie sprawę, że zostało przed nim postawione zadanie, które musi wykonać, nawet jak się na tym nie zna. Hayden był już dwa tygodnie bez faktycznego managera, ale o dziwo radził sobie ze wszystkim. On sam miał swojego agenta, który obsługiwał także kilku chłopaków z drużyny. Nikt z nich jednak nie miał tak obłożonego życia jak ich tato. Nic dziwnego, że miał dość bawienia się ze wszystkim sam. Ogłoszenie stało się dość szybkim hitem chyba, bo zanim zdążyli przejechać z domu do Uczelni Howkinga na lodowisko, odebrał kilka połączeń z zainteresowanymi osobami. Co prawda wymagania były małe, ale gdy pierwszym pytania były w stylu „czy mogę mieć twój autograf”, nawet Mark wiedział, że nie mogą być managerem gwiazdy. Zaparkowali czarnym Fordem pod boiskiem i udali się do szatni, gdzie czekała grupka dzieciaków. Chłopaków uczęszczających na zajęcia i będących członkami drużyny, z której można kwalifikować się do ich zespołu. Wraz z Haydenem miał oglądać dzisiejszy zamknięty mecz. Zależało im najbardziej na bramkarzach, bo Ollie co prawda był bardzo dobry, ale potrzebował lepszego zastępstwa, gdyby coś się wydarzyło.
_____Kto by się spodziewał? No na pewno nie Mark, ale Hayden już tak. Wylądował w łyżwach na lodzie i pokazywał atakującym jak wykonywać strzały w odpowiednie miejsca. Robił im trening. W dresie z kijem w dłoni. Obrońca Defiants widząc jak z iskierkami w oczach spoglądają na ich główną gwiazdę czuł swego rodzaju dumę. Prawy Atakujący stojąc i tłumacząc tym młodszym o kilka lat chłopakom proste rzeczy, miał wrażenie, że robi z siebie debila. Jak można nie umieć tego typu prostych podać i strzałów? A może to on wymaga za dużo? Był uznawany za najlepszego zawodnika przez kilka lat i liczył, że pojawi się ktoś o podobnych standardach co on. Spotykał się tylko z młodymi talentami, których technika nie dawała rady dorównać arogancji. Prawdę mówiąc, wyłączył się w połowie swojego własnego wykładu. Widząc jednak po minach, że nie powiedział nic głupiego, skończył i rozdzielił grupkę na dwie, aby uderzały do obu bramek. W końcu mieli sprawdzić bramkarzy. Na nich mu zależało. Lekko opalony gigant odwrócił się na trybuny, aby dostrzec jak Mark cały czas siedzi na telefonie. Jednym za drugim zapisując coś notatniku. Ciemnowłosy podjechał, aby zejść z boiska, bo skończył swoją część, teraz wystarczyło zebrać nagrania robione przez trenerów, którzy wiedzieli po co tutaj są. Normalnie sprawdzaniem zawodników zajmował się ktoś inny, ale Hayden lubił przy okazji organizować małe zajęcia z techniki i oglądać kto umie ją szybko przyswoić. Taka zdolność też była ważna.
– Tato! – zawołał Mark podbiegając do niego, gdy usiadł i zaczął zdejmować łyżwy. – Chyba pojawi się za chwilę jakiś kandydat na managera.
- … Co? – hokeista posłał pytające spojrzenie w stronę kolegi. – Tutaj?
– Tak.
- …Kazałeś mu przyjechać na lodowisko?
_____Uśmiechnął się, lecz wyraźnie nie dowierzał, po chwili jednak wybuchł śmiechem sprawiając, że Mark przestał być trochę zadowolony z tego co zrobił. Nikt z obecnych, poza nim, nie wiedział, że Hayden nie jest rozbawiony tylko zły. Cały czas śmiejąc się cicho, ubrał buty i wstał na równe nogi i westchnął.
– No już to zrobiłeś to niech będzie. Wyjdź po niego, ja wezmę klucz do loży, bo tutaj jest za głośno. Nie chcę, żeby się zgubił w korytarzach.
_____Jak skończył mówić po raz kolejny rozległy się gwizdy oznajmiające strzelone bramki. Mark zrozumiał polecenie znikając w korytarzu, a on rozejrzał się po stadionie. Spojrzeniem złapał ubranego w garnitur głównego treningowca i podszedł do niego z zapytaniem o klucz. Wytłumaczył szybko sytuację i dostając klucz skierował się do loży, z której ładnie można było zobaczyć całe boisko. Jak zabawnie, że właśnie na to poszły pieniądze, a nie na lepszy ekwipunek czy oświetlenie. Nie jego pieniądze, nie będzie się kłócił o to. Mark zjawił się na zewnątrz i szybko wypatrzył w miarę wysokiego, szczupłego faceta w garniturze z jakimiś papierami w dłoni. Nie myśląc za długo podszedł do niego. Gdyby się nie uśmiechał, pewnie wyglądałby bardzo groźnie, w końcu miał z dwa metry i jego uścisk w dłoni wcale nie był mały, a mięśni nie ukryjesz pod lekką kurtką. W końcu mają lato. Nawet jeśli Kanadyjskie.
– Hej! – uśmiechnął się lekko ze schowanymi w kieszeni dłoniach. – Jesteś tym managerem? Hayden czeka w loży, chodź.
_____Krętymi korytarzami zaplecza zaprowadził ich do windy, która wjechali na samą górę, bo jednak Markowi się nie chciało chodzić po schodach. Już dzisiaj zaliczył maraton biegnąc do mieszkania Haydena. Weszli do przeszklonej loży, gdzie z góry widać było ponad 30 osób robiących kółeczka i strzelających do bramek. Mnóstwo gwizdków i hałasu, lecz zamknięte pomieszczenie nie przepuszczało szczęśliwie wszystkiego. Mark chciał krzyczeć, że już są, ale widząc, że lider siedzi na telefonie pokazał do tyłu do managera, którego imienia nie znał, żeby siedzieć cicho i wyszedł z pomieszczenia zostawiając go samego. Trzask drzwi jednak sprawił, że Hayden się odwrócił i zobaczył stojącego tam wątłego faceta w garniturze.
– Kończę. Nie dzwoń do mnie z takimi pierdołami. – powiedział do telefonu i się rozłączył chowając telefon do kieszeni. Po czym podszedł do blondyna i podał mi rękę. – Pearson. Miło mi poznać?
_____Gdy usłyszał odpowiedź wskazał na kanapy i sam usiadł na kanapie, która stała bokiem do widoku na boisko. Poczekał aż gość usiądzie i poda mu dokumenty przyniesione ze sobą. Mają już to w ręku szybko przeskanował zawartość papieru. Szkoły go nie interesowały, zainteresowania czy zdolności manualne też nie. Idea jednak, że pracował z modelką przez 6 lat brzmiała zabawnie. Czy one aż tyle robiły, żeby potrzebować swojego własnego managera? Cóż. Nigdy się tym nie interesował, warto było zapytać.
– W twojej poprzedniej pracy. Dużo czasu spędzałeś w towarzystwie klienta? – położył CV na stole przysuwając w stronę Josepha, informując, że się zapoznał z treścią. – Będziesz musiał poświęcić moim sprawom całkiem sporo czasu. Już nie mówiąc, że w zależności od sytuacji będziesz musiał znosić moich kolegów z drużyny.
_____To właściwie było najważniejszym punktem programu. Spędzanie czasu z ludźmi typu Mark czy Adam. Ten pierwszy to wulkan energii, ale nie gryzie za mocno. Może co najwyżej zaboli jak zaliczy twoją laskę. Adam natomiast nigdy nie zaliczy twojej laski, bo monogamia jest dla niego ważna, ale nigdy nie wiesz czy twoja opinia nie jest warta dostania w mordę. Nie powinien ruszyć managera Haydena bez jego zgody, ale znowu, hokeista nie wiedział z kim ma do czynienia.

_____Nie przykuwał zbytnio uwagi do tego jak wygląda jego manager, ale idea, że pojawił się przed nim w miarę wysoki, szczupły facet była miłą odmianą. Miał się pokazywać ze sportowcem, jakby przyszedł spasiony fan hokeja… pewnie rozmowa byłaby o wiele cięższa. Tak, miał przed sobą niejakiego Josepha Holmana, który do tej pora latał po świecie za modelką, prawdopodobnie popularną, bo inaczej nie pracowałabym aż 6 lat, no i nie miałaby swojego managera. One zwykle są pod kontrolą agencji i tyle. Sam wiedział takie fakty, bo znał modelki, głównie z przelotnych romansów lub szybkich sesji zdjęciowych, ale było to niepodważalnie trafne źródło wiedzy w tym temacie. Trochę ciekawiło go, dlaczego nagle został bez pracy i przyszedł do niego, ale fakt, że nie był managerem innego sportowca trochę działał na jego plus w oczach Haydena. Nie będzie miał głupich nawyków, aby w skandalach robić z niego ogiera, ruchacza i playboya, jak to mieli w zwyczaju. Jakby inaczej nie był wystarczająco „męski”.
_____Słuchał uważnie słów mężczyzny, chciał się pokazać z dobrej strony. Przy czym przyszedł w garniturze, a pod ręką miał inne dokumenty jakby hokeista chciał mieć wgląd. Nawet jak Mark jakimś cudem zawołał go właśnie tutaj, na boisko, chociaż facet nie miał o niczym pojęcia. Westchnął lekko słysząc to. Czy on wie na co pisze? Zasady można było szybko poznać, a grać nie będzie nigdy z jego wątłą budową więc to nie był problem, chociaż w oczach chłopaków z drużyny pewnie będzie przekreślony. Może dlatego, że jego poprzedni manager, poza byciem szczęśliwym fanem krążków lubił też te na kobiecym ciele i chodził z nimi pić. Zachowywał się coraz bardziej jak część, czasem nawet stojąc dla nich na bramce. Niestety, Hayden musiał go zwolnić. Pozwalał sobie na za dużo. No i koniec końców zaszedł za daleko, może to miała być jakaś zemsta? Ale wybrał zły cel, Adam nie zapomina. Jak tylko wyjdzie ze szpitala dostanie jeszcze raz tyle.
– Szczerość jest ważna. – zaśmiał się lekko spoglądając jak blondyn odgarnia kosmyki włosów wzrokiem podążając za ruchem dłoni. – Lubię tych szczerych. O wiele gorzej gdybyś postanowił mnie okłamać, a potem wyszłoby to na jaw. W ten sposób wiem, że muszę cię nauczyć chociaż stać na lodzie. Gdyby coś się stało podczas treningu, osobą, która jest odpowiedzialna za dotarcie do mnie będziesz ty, potem medycy.
_____Co mówił to była prawda. Jego osobiste treningi na lodzie zwykle są pod kontrolą managera, który nagrywa wszystko, aby później on mógł obejrzeć swoją postawę, ruchy. Poza tym, jakby jakimś cudem zrobił sobie krzywdę i upadł na lodzie, nie mógł wstać, to jego manager ma się zorientować co się stało. Raczej nie będzie nikogo więcej w okolicy. Hayden był znany ze swoich zamkniętych dla wszystkich treningów personalnych. Nie posiadał osobistego trenera, bo był na poziomie, gdzie nikt mu nie doradzi. Chyba, że chodzi o zdrowie, ale od tego był lekarz. Zresztą… i tak za często u niego bywał. Informacja, że mógł zacząć pracować od razu była dla niego całkiem ważna, bo jednak, nieświadomie dla świata, był trochę dłużej bez agenta niż powinien być.
– I bardzo chętnie przyjmę cię do pracy od razu, ale nie potrzebujesz jego zapisów. – uniósł jedną brew do góry z pytającym spojrzeniem, które zgubił. – Nie wiem, jak to działa w modelingu, ale mój grafik jest bardzo stabilny, poza tym, ja sam jesteś dość specyficznym klientem. – westchnął czując, że będzie musiał się wytłumaczyć. – Większość ludzi nie wiem, gdzie jestem ani co robię. Ty także nie będziesz wiedział. Mogę dać ci mój grafik, ale dla przykładu, każdy czwartek poza sezonem jestem nieosiągalny dla świata między pierwszą, a czwartą popołudniu.
_____Sięgnął po swój telefon i odblokował go sięgając po zdjęcia z galerii, które następnie powiększył i odwrócił ekran w stronę Josepha pokazując grafik jaki otrzymywał jego manager, zwykle. Pokazywał mnóstwo okienek zamalowanych na czarno, niektóre na niebiesko lub zielono. Gdzie nie gdzie wpisany na wieczory były jakieś wydarzenia np. bal z podanym adresem oraz godziną, o której trzeba będzie przyjechać. Codziennie z rana od 6 do 8 znikały dwie godziny, spędzone na siłowni, potem zależnie od dnia był zaznaczony trening na boisku lub nie. Hayden przewinął zdjęcie na kolejne, wyglądające podobnie. Potem na kolejne i kolejne, aż doszli do sezonu hokejowego.
– O. Tutaj zaczyna się sezon i grafik zmienia się na wyjazdowy. – powiedział i wskazał na dwa lub trzy zamalowane na czerwono dni, gdzie były podpisane miasta oraz drużyny, z którymi miał grać. – Jak widzisz plan zmienia się diametralnie. Podczas meczy wyjazdowych będziesz miał w sumie dwie możliwości, zależnie od tego jak mocno ci ufam. – zabrał telefon, skończył pokazywanie planu. – Albo jeździsz ze mną, albo zostajesz, aby dopilnować niektórych spraw na miejscu. Poprzedni manager nigdy na samym początku nie nadał się niczego innego niż upijania mojej drużyny po wygranej, ale patrząc na ciebie. – Hayden przeleciał wzrokiem po budowie mężczyzny. – Nie nadajesz się do takiego zadania. – westchnął lekko. – Czuje jednak, że w roli managera możesz sprawdzić się lepiej od swojego poprzednika. Tylko czy wytrzymasz z tymi debilami. Ja powoli nie daje rady.
_____W połowie swojej wypowiedzi zmienił ton na bardziej chłodny, a jego spojrzenie powędrowało w kierunku drzwi, do który przeszklonego fragmentu były przyklejone twarze. Dość znane mu głupie mordy. Adam, Mark oraz kilku innych. Każdy z nich, zaciekawiony wpatrywał się w możliwe nowego członka ich grupy. Widząc, że Hayden patrzy w ich stronę, zaczęli podnosić głos, krzyczeć i machać. Lider mógł tylko ciężko westchnąć i odezwać się w tej sprawie.
– Niestety, sam nie jestem z tego powodu zadowolony, ale dostaniesz próbę ognia czy z nimi wytrzymasz. – wiedział, że jego słowa nie są dobrym wyjaśnieniem. – Zaraz wejdą i zaczną ci zadać głupie pytania. Powiedz co myślisz, bo polityczne poglądy i podejście mogą ich obrazić.
_____Kiwnął im lekko głową, a drzwi się otworzyły wprowadzając do pomieszczenia kilkoro mężczyzn. Każdy wysoki, barczysty, ubrany półsportowo lub zupełnie w dresach. Z uśmiechami na większości twarzy podeszli krzycząc słowa przywitania w stronę Haydena. Głównie nazywali go Tatą, Kapitanem, tylko Adam odezwał się po imieniu podchodząc bliżej.
– To twój nowy manager? – odezwał się młodszy z nich w lekko kręconych ciemnych włosach. – Zna się na hokeju?
– Hej, hej, to rozmowa o prace, cnie? – wyższy od niego położył mu dłoń na ramieniu i poprawił swoją czapkę. – Jeszcze nie wiadomo czy to jeden z nas czy nie. Tato musi zdecydować.
_____Połowa grupki się roześmiała. Rozproszyli się do barku lub siadając na około nich. W ciągu sekundy robiąc z tej rozmowy o pracę spotkanie przyjaciół. Pearson mógł przewidzieć, że tak to się skończy, ale nadal – podjął próbę. Spojrzał, jak czuje się w tym cały harmidrze możliwe, jego nowy manager. Nie widząc, aby miał zaraz uciekać przerażony, westchnął w sercu z małą ulgą i wtedy padło nieszczęsne pytanie z ust Adama.
– Hej. Kolego. Jesteś wstanie przespać się z facetem, aby dostać prace?
_____Wszystkie rozmowy ucichły i zaskoczeni spojrzeli na swojego najbrutalniejszego gracza. Rozumieli skąd to pytanie, ale nadal – fakt, że je wypowiedział ich zaskoczył. W końcu czy nie tak jego była zdobyła pracę z nim? Rozkładając nogi w śmierdzącej szatni po wygranym meczu. Adam uwielbiał tą historię. Jego spojrzenie jednak nie pokazywało, żeby zamierzał nawiązać do zabawnej przeszłości, a raczej jakby zamierzał coś sprawdzić w ten sposób.

_____Potrzeba było znaleźć kogoś, szybko. Co prawda radził sobie, ale ile można? Naprawdę potrzebował kogoś u podpisaną umową o poufności, kto będzie go nagrywał, gdy trenuje, przestudiuje co się dzieje w prasie z innymi i wszystkimi hokeistami itd. Takie żmudne zadania, na które on nie ma czasu, a potrzebuje informacji końcowych. Widział jak Joseph studiował pokazany mu grafik, ale daty… były zeszłe, to był stary grafik, nadal – miło, że się tak przykładał. Dostałby kopie w momencie jak podpiszą umowę. Hayden nie był na tyle dobrą osobą, aby zdradzać swoje informacje bez wcześniejszej NDA. Gdzie będzie i co będzie robił to ważna wiedza dla prasy, która na pewno będzie chciała go przyłapać albo śledzić.
– Powiedzmy – zaśmiał się lekko. – Nie myślą zanim się odezwą.
_____I powiedział prawdę, bo tak robią. Nie chodziło o to, że są ułomni albo mają problemy z zachowaniem. Większość hokeistów to jednak jedna wielka rodzina, nawet jak rzucają sobą nawzajem na barierki podczas meczu. Zmiana drużyny jest częsta więc nikt nie gniewa się o przenoszenia, a raczej cieszy się, że komuś idzie lepiej. No i – każdy ma inny kontrakt. Myśląc o tym zdał sobie sprawę, że także w tej sprawie będzie musiał porozmawiać z Josephem. Spełniał jego oczekiwania, bo nie szukał nikogo wyjątkowego, a zwyczajnie rąk do pomocy i pracy. No i doświadczenie, nawet 6 letnie, to dużo. Zwykle cała kariera zawodowa hokeisty trwa mniej.
_____Nie przejmował się kumplami, którzy rozlali się jak woda rzucając komentarze, zbierając się w grupki przy barze czy na około nich. Wszystko było okej, dopóki Adam nie zadał pytania, które zaskoczyło go… i chyba także resztę. Wiedział skąd wychodzi, dlatego nie przerwał mu i tylko czekał na odpowiedź ze strony jasnowłosego. I… otrzymał ją. Dość nudną, długą, bez zbędnych emocjonalnych reakcji. Widać, że to nie był jego poziom żartów, ale to co zaserwował mu Adam w odpowiedzi było zabawne. Ze śmiechem przyjął spiętą rozmowę człowieka, który pewnie nie wiedział z kim rozmawia. Ciekawe, czy gdyby wiedział, że Adam to Adam, zachowałby się inaczej albo odpowiedział w inny sposób. Na pewno Hayden był zadowolony, że nie uzyskali politycznej odpowiedzi. W ten sposób dowiedział się tego co już sam wiedział – Joseph nie wydaje się sztuczny, ale następne słowa, które wypadły z ust Adama wymusiły na nim reakcję.
– No nic. Trzeba poszukać innego managera, szefie. Na co ci ładna buzia, jak nie bierze od tyłu? – Hayden nie poczekał sekundy, a jego otwarta dłoń uderzyła pochyloną głowę kolegi. – Ała, za co?
– Jeszcze nie wiesz! – podniósł głos. – Dzisiaj rano wszędzie trąbili o pobiciu, chcesz do tego dołączyć molestowanie?!
_____Wszyscy słysząc to zrobili mentalny krok w tył i przestali się śmiać z tej sytuacji. Adam jednak nie mógł odpuścić od tak. To nie było w jego charakterze więc wstał od razu sięgając wzrostem Haydena, swojego kapitana i patrząc mu w oczy oburzony komentarzem jakie powiedział. Oboje doskonale wiedzieli, że jest skory, żeby rzucić pięściami w każdym momencie, ale nie zaatakuje ciemnowłosego. Wskazał więc palcem na Josepha.
– On się nie odzywa, żeby mu przeszkadzał komentarz – w głosie słychać było, że czuje się jak starszy brat, który oberwał za młodszego. – Czemu od razu stajesz w jego obronie?
– To spójrz na niego. – odpowiedział Hayden widząc czerwonego z zażenowania możliwego managera. – Jest czerwony, czuje się albo niekomfortowo i źle albo uderzyłeś w czuły punkt i jest gejem. – wrócił wzrokiem na Adama, który także przestał zerknąć na Josepha. – W obu wypadkach, jesteś w błędzie i jak wystraszysz mi managera zanim podpisał umowę będę musiał szukać kolejnego! Przeproś.
_____Słysząc te słowa Adam napełnił się powietrzem niczym rozdymka, ale miał na tyle rozumu, aby nie kłócić się więcej i usiadł ciężko wzdychając mocno. Widać było bardzo mocno, że nie chce tego robić, ale Hayden miał racje. Rzucił żarcikiem, ale nie znał tego faceta i konsekwencje nie były mu znane. Zwłaszcza, że ostatnio dowiedzieli się, że lojalność i szczerość to nie takie częste cechy charakteru. On, tracąc kobietę, którą lubił, nawet mocno. Hayden tracąc managera, który był zbyt ambitny na swoje umiejętności i czuł się jednym z nich.
– Sory, ja stawiam drinki jak już podpiszesz umowę. – podał rękę w stronę Josepha, który szczęśliwie chwycił za nią. – Dopiero jak podpiszesz NDA zacznę z tobą żartować.
_____Uśmiech na jego twarzy nie trwał długo, bo jednak Hayden postanowił się wtrącić do rozmowy, odstawiając na chwilę całą sprawę i podpisywanie umowy. Nie zamierzał jednak pytać o nic Adama, odwrócił się i skierował słowa w tłum stojący przy barze.
– Teo, czemu tutaj jesteście? – rzucił opierając ramię o oparcie fotela. – Mieliście mieć dzisiaj wolne, połowa planowała wyjazd do rodziny.
– No tak, ale dostaliśmy cynk, że szukasz managera i że info o Adamie wyszło do ludzi więc zostaliśmy. – wyłonił się wysoki facet w czapce z daszkiem i granatowym T-shircie. – Jak tylko opuścimy swoje miejsce pewnie rzucą się na nas media szukając jakiejś nowości.
– Taki los zwycięzców!
_____Mark rzucił odklejając się od szklanki, w której pewnie znajdował się alkohol. Wszyscy jednak zaśmiali się rozluźniając atmosferę, która zaczęła się ponownie zagęszczać. Wykorzystując to, że każdy odpuścił sobie ciężkie tematy, a wszyscy zainteresowali się rozmowami między sobą, Hayden podszedł do Josepha i zamiarem opuszczenia tego miejsca. Nie było tutaj za dużo rzeczy, aby wykonać umowę albo zaplanować, kiedy to zrobić i jak. Za głośno, zwłaszcza gdy grupa dorosłych chłopa postanowiła się świetnie bawić. Cóż, o ile później nie wejdą na lodowisko – ich tato nie zamierzał się przejmować.
– Joseph. Możemy wyjść na moment? – podszedł i wskazał na ręką na drzwi wyjściowe z loży. – Chcę ustalić inne szczegóły.
_____Gdy jasnowłosy zgodził się i wyszli z pomieszczenia skierowali się do windy, a nią dwa piętra niżej, gdzie po przejściu małego korytarza dotarli do czegoś na wzór pomieszczenia do dyskusji. Z wielkim stołem i mnóstwem jasnych plastikowych krzeseł. W rogu stał komputer, laptop używany przez wiele osób, zwykle do spraw typowo biurowych. Nawet teraz, ekran był odpalony, wystarczyło się zalogować do systemu. Hayden zamknął drzwi, gdy obaj znaleźli się w środku i skierował się do PC’eta.
– Usiądź gdzieś, zaraz wydrukuje i pokaże ci umowę, którą podpisywał poprzedni manager, możemy na to nanieść małe poprawki w razie czego. – wprowadził login oraz hasło ukazując pulpit. W ciągu kilku sekund drukarka stojąca obok ruszyła i wypluła z siebie dwie strony, które wylądowały przed Josephem. – Przeczytaj to sobie, ja wykonał telefon i wrócę.

_____Umowa sporządzona dla poprzedniego managera nie różniła się zbytnio od zwykłej umowy o pracę, gdyby nie kilka druczków. Głównie chodziło tutaj o zaufanie między zawodnikiem oraz managerem, który w razie czego będzie zobowiązany przeglądać propozycje rzucane w ich stronę. W tym też zaproszenia i możliwości wykupienia do innych klubów. Po nadchodzących sezonie kontrakt Haydena z tym klubem się kończył więc albo dostanie hajs i zostanie, albo zwinie manatki, bo gdzieś indziej proponują mu lepsze pieniądze. Do tej pory spędził już kawał czasu tutaj, bo co roku drużyna robiła wszystko, aby pozostał jej częścią. Zwłaszcza, że był kapitanem i najdroższym zawodnikiem ligi. Wygrał z nimi Playoffy i to nie raz. Nie patrzy co robił pozostawiony sam Joseph, miał w końcu telefon do wykonania. Wybrał numer, a po dwóch dźwiękach, po drugiej stronie odebrał głos kobiety.
– Tym razem odebrałaś szybciej niż się spodziewałem. – powiedział lekko zdziwiony. Wyśmiewając fakt, że zwykle musiał zadzwonić z dwa razy. Słysząc pomruki ze słuchawki spytał. – Obudziłem?
– Tak. – jęknęła wręcz do słuchawki zaspanym włosem. – Czego potrzebujesz o takiej nieludzkiej godzinie?
– Sprawdź mi kogoś na szybko. – spojrzał przez przeszkloną szybę na siedzącego z umową wysokiego mężczyznę. – Joseph Holmes. Podobno był managerem modelki do niedawna.
_____Kliknięcie języka i szamotanina z pościelą dostała się do jego ucha. Widać musiała wygrzebać się spod pościeli i podejść do komputera. Miał imię, wiedział, jak mężczyzna wygląda i co robił, ale nie zamierzał pozostawiać swojego życia w rękach kogoś kto przyszedł godzinę temu, a wcześniej nigdy o nim nie słyszał. Kobieta musiała pozostawić telefon na głośnomówiącym po słyszał, jak stuka o klawiaturę, aby chwilę później w końcu dostarczyć mu to co chciał wiedzieć.
– Nie notowany, faktycznie latał z modelką po świecie, czysty od narkotyków i dziwek z ostatnim czasie? – jej pod koniec pytający ton mógł być dla Haydena wymówka, aby drążyć dalej, ale wiedział, że nie tym razem. Ten ostentacyjny ton głosu oznaczał coś innego. – To wszystko, prawda?
– Tak. – zaśmiał się lekko. – Dobranoc.
– Bye.
_____Rozłączyła się i pewno rzuciła się z powrotem do łóżka. Mężczyzna uśmiechnął się do zakończonego połączenia. Teraz mógł z bardziej… wolnym od zmartwień sumieniem, podpisać z nim umowę. Każdy kłamie w CV, kto by uwierzył, że napisał je na serio i zgodnie z rzeczywistością? Co prawda nie interesował się zażyłościami z kurwami i narkotykami, ale dostanie takiej informacji także było dobre. Nie chciał mieć kolejnego skandalu przez nieuważne dobranie managera. Po raz kolejny. Wrócił do pomieszczenia z lekkim uśmieszkiem na ustach i jego spojrzenie spadło na machającego kartka Josepha. Gdyby miał zastrzeżenia do takiej zwykłe umowy to Hayden by się zdziwił. Co prawda kilka pól pozostało niewypełnionych. Głównie chodziło o wynagrodzenie, bo to musieli jeszcze obgadać no i…, kiedy faktycznie zacznie.
– Miło mi, że tak uważasz, ale musisz jeszcze podpisać ze mną NDA jak jest wymienione w umowie. – położył telefon koło krzesła naprzeciwko blondyna i ruszył do komputera. – W dokumencie masz puste pola na twoje dane osobowe, rachunek ubezpieczeniowy, numer konta. Możesz to wprowadzić?
_____Spytał się chociaż wiedział, że musi to zrobić i tak, i tak. Co prawda widział jego CV, ale no kurde, niby on miał to wypełniać? Gdzie niby z choinki wytrzaśnie odpowiedzieć na rodowe nazwisko matki… Poza tym – numer konta bankowego, na które będzie spływała zapłata to dość ważna część umowy. Nawet jeśli Joseph dostanie możliwość i pewnie w jego obowiązkach zostanie zapisane, aby samemu sobie płacić z konta Haydena. Cóż… posiadanie dostępu do tego konta będzie ułatwiało im obojgu pracę jak trzeba polecieć po zakupy. Po kilku kliknięciach drukarka zaczęła pochłaniać dużo kartek papieru i wszystkie, dwustronnie zapisane małym druczkiem, oddawać w dłonie hokeisty. To było NDA. W dwóch kopiach. Jedna dla niego, druga dla Josepha. Zachowanie poufności o najmniejsze pierdoły, wszystko spisane na papierze. Wydrukował też drugą kopię umowy.
_____Odsunął krzesło daleko od stało, siadając na nie, a łokieć podpierając o oparcie innego. Był zdecydowanie za duży na takie sale konferencyjne. Wyglądał jak gigant w składzie porcelany. Podał jednak kartki Josephowi. Nie do ręki, przysunął leżące już na stole.
– Zapoznaj się z tym wszystkim. Dwie kopie NDA. Jedna twoja, druga moja. Oraz kopia umowy, którą też trzeba wypełnić. – co prawda powiedział to, ale nie chciał spędzić całego dnia aż mężczyzna będzie studiował dokumenty, albo dzwonił i dopytywał kogoś o zgodność z prawem. – Nie chciałbym stracić tutaj godzin życia na patrzeniu jak wszystko analizujesz, więc co powiesz, żeby teraz omówić twoją płacę, a potem możesz czytać na spokojnie dokumenty w domu? Jak coś ci się nie spodoba i będziesz chciał wprowadzać zmiany w NDA to niestety, będziemy musieli się pożegnać.  
_____Całe NDA było dla niego dość ważnym tematem. To, ile zarabiać będzie Joseph było już mniej więcej postanowione. Około 5 koła dolarów miesięcznie na rękę brzmiało jak odpowiednia liczba na początek. Potem to mogli podnieść wyżej, gdy faktycznie kręci się w swoją pracę. Za miesiąc czy dwa. Chyba, że od razu będzie chciał większe stawki. Hayden był wstanie spokojnie kiwnąć na nie głową, bo potrzebował managera, ale NDA, bo niezmienne. Nieważne co.
– O to nie musisz się martwić, więc omówmy płacę i będę wracał do siebie. Zapewne i tak wystarczająco czasu ci zabrałem. – odpowiedział z lekkim uśmiechem.
– W takim razie proponuje na start pięć tysięcy dolarów na rękę. Przez miesiąc, tak przygotowawczo. Jak się faktycznie sprawdzisz dostaniesz dwa razy tyle. – rzucił jakby to nie było nic ważnego, lecz większość amerykanów jednak żyła za tysiąc dolarów miesięcznie z opłatą rachunków często. – Jeśli chcesz się targować to mam nadzieję, że masz argumenty.
_____Oparł się wygodnie o krzesło czekając pewny siebie na to co może mu zaproponować mężczyzna, czy może zgodzi się od tak, na taką cenę. Hayden nie miał pojęcia, ile dostawał pracując z modelką, ale one wcale tak dobrze nie zarabiały na pokazach.

_____Nie spodziewał się, że Mark będzie aż tak dobry w poszukiwaniu ludzi, a może po prostu wrzucił głoszenie za niego wszędzie? Może winny sukcesowi był fakt, że rano rozniosła się wiadomość o całej sytuacji sprzed kilku dni. Zresztą Hayden musiał sprawdzić, dlatego to się rozeszło w pierwszym miejscu. Jego manager nie miał prawa się odezwać w tej sprawie, kobieta także podpisała umowę i miała siedzieć cicho. Kto więc postanowił roznieść plotkę… Cóż. Na razie skupił się na mężczyźnie przed nim. Musieli ustalić faktyczną kwotę, która pójdzie na miesięczną wypłatę managera. Nie spodziewał się takiej reakcji na cenę, jakby była za mała albo zbyt wysoka. W obu przypadkach, tak jak powiedział, Joseph musiałby go przekonać do zmiany decyzji. Szczęśliwie jednak, i trochę nudno, zgodził się na stawkę mówiąc jeszcze, że to więcej niż myślał, że dostanie. Hokeista wiedział kogo będzie musiał znosić i patrząc na rozmiar jego osoby, tego kim był, nie zamierzał płacić mniej za chodzenie niczym jego cień, odbieranie telefonów, umawianie spotkań i bycie pod telefonem o każdej porze dnia i nocy jak zajdzie potrzeba. Zanim rozeszli się podał mu adres jego mieszkania, gdzie ma zjawić się jutro z podpisanymi dokumentami. W końcu jak inaczej dostarczyłby mu podpisaną umowę oraz NDA. No i od jutra zaczyna pracę. Hayden miał dużo rzeczy, w której musiał go wprowadzić. Odprowadzając mężczyznę kawałek, aby znalazł wyjście z zaplecza lodowiska i stadionu, wrócił do swoich kolegów.
Otwierając pomieszczenie zderzył się z małą imprezą, lecz trzymaną w spokojnej, barowej atmosferze. Połowa z nich popijała, druga trzymała się o soczkach. W końcu wiadomo, ktoś musiał prowadzić, porozwozić towarzystwo. Westchnął i zamknął za sobą drzwi zbierając spojrzenia. Każdy z u uśmiechem uniósł swoją szklankę na powitanie. Wiedzieli, że zniknął gdzieś z nieznanym mężczyzna, ale też – nie pytali, bo po co. Oczywistym było – musieli porozmawiać bez nich. Pewnie o samej umowie i czy ogólnie nadaje się na managera dla ich kapitana.
– I jak poszło? – Mark wstał i podszedł pierwszy, najbardziej zainteresowany wynikiem. – Mogę nocować u ciebie?
– O ile przeczyta NDA i zjawi się jutro z rana z dokumentami, możesz przejąć sypialnie gościnną na kilka dni. – uśmiechnął się kładąc dłoń na ramieniu kolegi, który odpowiedział mu szerokim uśmiechem. – Ale pamiętaj, żadnych imprez.
– Wiem, wiem.
_____Rzucił ucieszony, że ma kilka dni, które pewnie przerodzą się w miesiąc lub dwa, żeby mógł uzbierać swoją wypłatę i kupić pod przymusem szefa mieszkanie dla siebie. Lider całej grupki usiadł na pozostawionym dla niego wolnym miejscu, opowiadając co nieco o nowym managerze. Mniej więcej to co wyczytał z CV oraz o tym, co usłyszał od pewnej zaradnej kobiety, którą obudził w środku nocy. Niektórzy zaciekawieni modelką i samym mężczyzną zaczęli googlować jego nazwisko z zainteresowaniem w czyim towarzystwie obracał się do tej pory. W końcu takie informacje były raczej ogólnodostępne. Samara, była modelka, zaczęła wyświetlać się w innych zdjęciach i pozach na telefonem coraz to kolejnego. Zwykła ciekawość, nic nadzwyczajnego i zboczonego. Przynajmniej na tym etapie.
– Ej. – rzucił jeden z chłopaków. – A on umie jeździć na łyżwach? Poradzi sobie na lodzie?
– Nie. – wszyscy spojrzeli na Haydena jakby powiedział, że będzie miał dziecko. W kompletnym szoku i niedowierzeniu. – Ale wie, że ma się nauczyć.
– Będziesz go uczył? – zaśmiał się Adam, przysuwając się blisko do przyjaciela. – Czy możesz zrzucić to na kogoś innego? Jakiegoś trenera?
– No, oni są bezużytecznie dla nas na tym etapie. – odezwał się ktoś inny.
– Tato radzi sobie w ich roli o wiele lepiej.
_____Rozmowa podsypana skargami i komentarzami w stronę byłych i obecnych trenerów szczęśliwie zmieniła temat całej konwersacji. Przestali interesować się zarówno modelką jak i nowym managerem, jakiś czas później rozchodząc się w swoje strony. W tym Mark z Haydenem do jego domu. Zaparkowali wysoki samochód na parkingu i zanim wjechali windą hokeista poinformował ochronę o tym, kto może pojawić się z rana, puszczając Marka przodem. Opisał im mniej więcej wygląd faceta, może swojego nowego managera, włącznie z nazwiskiem, które może podać. Dwójka łysych goryli, niższa i gorzej zbudowana od Haydena przyjechała to do wiadomości, a on sam wrócił do domu, gdzie znalazł już siedzącego na kanapie Marka z paczką chipsów w ręku. Westchnął i zdjął buty.
– Naprawdę? Co z dietą? – zdjął odzienie wierzchnie i rzucił je na poręcz fotela wchodząc głębiej. Zaśmiał się zmierzając do kuchni. – Nie pamiętasz, że masz wyznaczoną ilość kalorii do spożycia, chipsy w to wchodzą?
– Tato, przestań. Mam dzisiaj cheat day. – zaśmiał się włączając TV na kanale sportowym, gdzie akurat pokazywali powtórkę ich meczu. – Ej, kiedy to graliśmy?
Na ekranie grali przeciwko drużynie z ich konfederacji, czyli albo Playoffy zakończone niedawno, albo powtórka z początku sezonu. Hayden widząc trzy sekundy gry, wiedział już, kiedy to było, Mark zresztą też. Westchnęli obaj.
– To ten nieszczęsny mecz.
– Tak. – Hayden wyciągnął dwa shake z lodówki i usiadła kawałek koło Marka. – Sam miał kontuzję i nie mógł grać przez kilka meczy po tym.
_____Obaj, mimo posiadania lepszego zajęcia, siedzieli i oglądali w milczeniu mecz, w których ich przyjaciel z drużyny został mocno sfaulowany. Wyleciał z boiska, przez kilka następnych meczy nie mógł grać. Sam był napastnikiem, który wchodził za Haydena, więc z drugiej linii. Skrzywili się, gdy właśnie ten moment wszedł na ekran. Obrońca drugiej drużyny zaatakował krążek, podcinając chłopaka, który poleciał na balustrady przewracając je. To nie była mała siła, inaczej by się po prostu odbił. Następne sceny były takie jak pamiętali. Wyciąganie go z tłumu, lekarz, 10 minut czasu gry i wyrzucenie zawodnika z gry za umyślne spowodowanie obrażeń, tz. poważne wykroczenie. W nienajlepszych humorach zakończyli oglądanie, ze swoim jednostronnym zwycięstwem, lecz w mieszanych nastrojach rozeszli się do swoich zajęć. Hayden usiadł przed komputer sprawdzając maile, robiąc plan na kilka dni do przodu, aby dać coś na początek Josephowi i także poszedł spać. Nawet poza sezonem, mieli dość napięty grafik, zwłaszcza patrząc na treningi. W końcu to była ich praca.
Z rana, około godziny piątej, Hayden wstał i odbył krótką wycieczkę do siłowni, aby po godzinie ósmej, będąc w drodze powrotnej do domu, zobaczyć w recepcji rozmawiającego z ochroniarzami Josepha. Wyłączył muzykę, schował słuchawki do kieszeni i wszedł do środka.
– Yo. – krzyknął zwracając na siebie uwagę. Dwójka mężczyzn od razu odpowiedziała mu dość grzecznym przywitaniem, a on machnął im ręką z lekkim uśmiechem, podchodząc do niższego mężczyzny. – Jesteś wcześnie. To dobrze, chodź. – rzucił i skierował się w stronę windy. – Od razu dasz mi podpisane papiery i zacznę cię wprowadzać. – gdy drzwi windy się zamknęły, a on nadusił przycisk piętra, odwrócił się do Josepha. – Mark jest w środku, nie przestrasz się, nie wiem co teraz robi.
Wjechali windą i drzwi otworzyły się pokazując od razu przedpokój, gdzie Hayden bez większego zastanowienia zdjął buty i wszedł głębiej z torbą na ramieniu. Położył ją na podłodze dopiero w salonie, zastając zaspanego Marka, z kubkiem kawy, w dziwnej pozycji zwiniętego na kanapie. Oglądał wiadomości sportowe. Słysząc otwierające się drzwi, krzyknął do niech na przywitanie, ale ludzie na ekranie byli głośniejsi sugerując bardzo męską postawę Adama w przypadku, gdy inny facet pieprzył się z jego laską. Hokeiści z założenia mieli być agresywni, zwłaszcza na boisku, więc takie zachowanie pasowało zwłaszcza do motywu, którym usiada była gra tego zawodnika.
– Wychodzi na to, że Adam jest kochany. – Mark obrócił głowę spoglądając na Haydena, nie zauważając drugiego mężczyzny za nim. – Wykonałeś wczoraj jakiś telef-Oh? – odstawił kubek z kawą i podszedł do blondyna, który wyłonił się gdy kapitan drużyny udał się do kuchni. – To jednak zostałeś managerem taty?

_____Pozostawienie dwójki mężczyzn samych w salonie nie było złym pomysłem i nic nie mogło się stać w tym małym przedziale czasu. Poza tym Hayden był zaraz obok, co prawda nie na widoku z pozycji kanapy, ale tak blisko, że trzy kroki i mógł złapać Marka za rękę. Ostrzeżenie w windzie było bardziej na temat możliwe zachowania faceta aniżeli tego na czym mogą go przyłapać, jak wejdą. O tej godzinie wiedział, że dopiero dochodził do siebie po długim śnie – ten człowiek nie śpi po nocy tylko posuwa mężatki, córki bogatych ludzi lub bogatych panów. Hayden miał więc z tyłu głowy, że naturalnie przyjazne, wesołe i… flirtujące, usposobienie Marka może nie przypaść do gustu Josephowi. Gdy wrócił jednak z kuchni, nic nie wskazywało, aby coś się stało. W ręku trzymał tacę z trzema naczyniami. Wysokie szklanki z kolorową zawartością, lekko różową. Postawił wszystkie trzy na stole i usiadł obok, na fotelu.
– To jest śniadanie, albo nazwijmy to pierwszym posiłkiem po treningu. – postawił szklanki przed dwójką. – Truskawki, banan, kilka innych rzeczy. Później dam ci listę. Na razie spróbuj, żebyś wiedział, jak powinno smakować. Częściej niż rzadziej sam będziesz je robił według rozpiski, żeby wszystko się zgadzało.
_____Wziął swoją szklankę do ręki i przysunął bezpruderyjnie dokumenty do siebie sprawdzając na szybko czy wszędzie, gdzie miał to się podpisał. Kiwnął głową zadowolony i wyciągnął długopis spod stolika, gdzie na niższej półce poza zestawem długopisów znajdowało się jeszcze kilka innych przydatnych rzeczy. Idealnie poukładane w koszyczku jakby ktoś szukał słuchawek, kabla do ładowania albo chusteczek. Podpisał się w wolnym miejscu, widząc, że nigdzie nie zostało nic zmienione w zapisie. Odsunął jedną kopię z powrotem do Josepha i oparł się wygodnie.
– Mark, co mówią o sezonie? – spytał chłopaka, który od kiedy dostał szklankę, popijał ją zamiast kawy, trzymając kurczliwie w dłoniach jak jakiś skarb. – Chyba nie mówią dalej o Adamie?
– Hm? – przestał pić na chwilę. – Nie, już nie. Przed chwilą go wychwalali. Wcześniej też trochę, ale o samym sezonie nic.
_____Dwójka hokeistów uśmiechnęła się do siebie znacznie, po czym ciemnowłosy przechylił szklankę upijając trochę i odstawił, wstające ze swojego miejsca. Tym razem kierując słowa do Josepha.
– Siedźcie tutaj, pójdę po inne papiery.
_____Zostawiając ich skierował się do swojego pokoju, który poprzedzony małym pomieszczeniem, ala gabinetem, przetrzymywał zarówno nagrody jak i wszystkie dokumenty, dość ważne lub mogące się przydać w przyszłości. Nie szukał długo tego co zrobił wczoraj. Była to tabelka jego zajęć na ten miesiąc. Co prawda zbliżali się do połowy lipca i ledwo co skończyli wraz z końcem czerwca wygrane Playoffy, ale powoli przygotowywali się do nowego sezonu. Oznaczało to mniej treningów, ale za to więcej rozmów i zajęć dodatkowych. W ten sposób w dniu dzisiejszym, za chwilę udadzą się na boisko, gdzie spędzą 3 godziny w drużynie, trenując, potem wspólny posiłek i teoretycznie każdy może zająć się sobą… ale nie w grafiku Haydena. On znikał po drugim posiłku na 4h godziny, pojawiając się około 17 z kolejnym małym posiłkiem przed spędzeniem wieczoru z ludźmi z gazety sportowej. Na tym wywiadzie raczej Joseph będzie – stąd nie był to czarny kwadracik, a zawierał informacje. Na wywiad przeznaczone zostały 2 godziny, po których wraca do domu i Joseph także będzie mógł pojechać i skończyć. W końcu Hayden będzie u siebie, manager nie będzie potrzebny. Do końca tego tygodnia plan był bardzo podobny, codziennie dając wywiady, spotykając się z innymi sportowcami w telewizji albo radiu, ostatecznie w piątek mając event charytatywny. Ciemnowłosy hokeista znany był bowiem ze swojej działalności.
_____W tym krótkim czasie, gdy Hayden zniknął, Mark skończywszy swoje śniadanie, postanowił zaspokoić swoją ciekawość. Odłożył szklankę, przysunął konspiracyjnie do nowego managera.
– Hej, jesteś gejem? – i zanim mógłby usłyszeć jakąkolwiek odpowiedź odsunął się wystawiając rękę, machając, że pytania nie było. – Nieważne czy jesteś czy nie. Jak zobaczysz tate nago staniesz się nim. – Mimo zawadiackiego błysku w oku, jego usta nie uśmiechały się pozostając poważne. Jakby właśnie mówił prawdę, która była niezachwiana. Aż emanował pewnością siebie. – Każdy kto go widzi bez ubrań potem ma kompleksy. Sam to przechodziłem! – wskazał na siebie podnosząc lekko głos. – Masakra. Wiesz, że musiałem przelecieć kilkanaście lasek, żeby wyleciało mi z głowy, czy może nie spróbować, żeby wziął mnie od tyłu? A ja nie jestem aż takim fanem kutasów. W końcu jego laski zawsze po zerwaniu żałowały właśnie straty seksu. – bez żadnego wstydu kontynuował swoją historię. – Jego poprzedni manager, ten debil, pewnie miał podobnie, inaczej nie próbowałby odzyskiwać męskości posuwając zajętą laskę. Można było się spodziewać wszystkiego co do niego przyszło. Jak brakowało mu pewności siebie po zobaczeniu Adonisa to powinien iść do klubu.
_____Zanim jednak mógł kontynuować swoją historię, przechodząc do tłumaczenia całej tej sprawy, w jego stronę poleciała poduszka, zderzając się prosto z jego twarzą z taką siłą, że cofnęło go do oparcia, odsuwając od Josepha.
– I tutaj kończymy twoje wymysły. – po głosie można było poznać, że Hayden nie był pocieszony. Na twarzy nie było widać zaskoczenia, że coś takiego wyszło od Marka. Raczej lekkie rozczarowanie, bo spodziewał się tego, ale znowu… Nie wiedział od czego zaczął swoją historię tym razem. Podszedł i wystawił w stronę managera kilka kartek. – To mój plan dietetyczny, zwykle, gdzie jadam, ważne informacje oraz plan zajęć do końca miesiąca. Ułożyłem go tak, żebym miał jak najmniej zmian. – westchnął lekko, gdy kartki zostały zabrane i założył rękę na piersi rzucając znudzone spojrzenie w stronę kolegi z drużyny. – Co tym razem za głupoty opowiadałeś? Słyszałem od momentu „ten debil”.
– Szefie. – Mark spoważniał i to prawdziwie. – Tym razem to prawda i… – spojrzał w stronę Josepha, po czym wrócił spojrzeniem na niego. – Niech zostanie to między naszą dwójką, bo czuje, że byś mnie zabił.
_____W tym momencie uniósł jedną brew do góry w geście nie tyle zaskoczenia co pytającego wyrazu twarzy. Nie zamierzał jednak wchodzić w szczegóły. Dokończył swoje śniadanie duszkiem, bo o 9 mieli zjawić się w szatni na boisku. Gdy udali się niemal natychmiast. Stając w szatni zderzyli się z już z kilkoma zawodnikami, którzy przebierali się w swoje „mundurki”. Przywitali jednak radośnie całą trójkę wyraźnie skupiając się na wątłym ciele Josepha, gratulując mu dostania pracy, wybrania odpowiedniej osoby i tym podobne. Hayden nie zamierzał jednak wrzucić go w ten wir, bo chłopacy nie skończą za szybko jak już zaczną. Poinstruował go, aby poszedł do trenerów się przedstawić, wziął od ich kamerę i nauczył się z niej korzystać. Dzisiaj postoi z boku i nagra trening.

_____Gdy tylko Joseph zniknął z szatni, miła i wesoła atmosfera lekko zelżała, jakby każdy czekał aż coś się wydarzy. Opalony mężczyzna, lekko niższy od Haydena podszedł i uderzył go lekko w ramię, gdy ten właśnie ściągnął koszulkę.
– Rozchmurz się, tato.
– Liam. – Pearson odparł patrząc do kogo należała dłoń. Chłopak uśmiechnął się do niego od ucha do ucha, prawie zamykając swoje bursztynowe oczy. – Masz rację, powinienem się cieszyć, że nikt ważny nie postanowił odejść z drużyny.
_____Słysząc to, wszyscy obecni w szatni wybuchli śmiechem, doskonale wiedząc kto taki opuścił ich szeregi, podobno za sprawą lepszych pieniędzy i dla możliwości rozwoju. No… niestety, Defiants byli znani ze swoich częstych zmian, ale tylko w zakresie dwóch pierwszych linii. Czwarta pojawiała się bardzo rzadko, a trzecia… nie wychodzi wręcz wcale. Nadal jednak, siedzenie rok na treningu Haydena dawało im na tyle dobre podstawy, że spokojnie kwalifikowali się do drugiej albo i pierwszej linii innych drużyn. Mężczyzna o imieniu Liam, zabrał swoją dłoń i usiadł na ławce obok przebierające się dalej Haydena.
– Jak twój nowy manager?
– Spytaj Marka. Opowiadał mu dzisiaj jakieś historię. – prychnął pod nosem. – Wiem tylko, że powstrzymałem go przed kulminacją, ale ile pierdół opowiedział, to nie mam pojęcia.
– MARK! – krzyknął od razu i gdy Jackson odwrócił się w połowie ściągając spodnie z tyłka z zaskoczeniem, Liam spytał. – Co nagadałeś managerowi?
_____Oczy mężczyzny od razu skierowały się na stojącego obok Haydena, który także był zainteresowany co faktycznie zamierza powiedzieć. Widząc jego posyłany wzrok na półnagiego szefa, zasłoniła go wielka góra, sięgająca liderowi drużyny do czubka nosa. Był to Aaron, ubrany już w swój strój bramkarza, robiący go jeszcze szerszym i bardziej masywnym. Co prawda ciemnowłosy mężczyzna nie wiedział co takiego działo się w głowie młodszego gracza, ale położył swoją dłoń na niesamowicie kolorowym kasku, który nie wiadomo czemu, był już na swoim miejscu i pochylił go do przodu, aby nie zasłaniał połowy jego twarzy.
– Aaron, co ty robisz? – spytał, chociaż szybko zrezygnował. – Nie mów. Nie chcę wiedzieć. – przeniósł swoje spojrzenie na Liama i Marka. – Wy też. Przebieramy się i na boisko. Dzisiaj strzelamy więc ty Aaron, masz najwięcej roboty.
– Elias wie? – Adam wszedł do szatni lekko spóźniony z torbą na ramieniu. – Bo ostatnio dowiedział się ostatni. Chłopacy wszystko przygotowali, ale staruszek rzucał kurwami.
– Dałem mu osobiście plan. – odpowiedział z uśmiechem. – Jak nie przeczytał to może w końcu będę mógł posłać na emeryturkę?
– Szefie…
_____Aaron odezwał się lekko, a Hayden zabrał dłoń, która cały czas zmuszała go do trzymania się niżej, pochylonym. Po tym wszyscy skończyli się przebierać i wyszli na boisko robiąc swoje rozgrzewkowe kółka. Wszyscy chłopcy pozostawili swojego lidera w tyle. Ten pokazał swojemu managerowi miejsce, gdzie ma stać i jak nagrywać, po czym zostawił go w między boksami i poleciał robić swoją rozgrzewkę. Gdy skończyli, zostali podzieleni na dwie grupki pod wodzą Haydena. Co takiego robili trenerzy? W sumie to nic. Młodzi stali na lodzie z wielkimi tabelkami, a staruszek stanął z pewnym facetem ubranym w dres, z kamerą po drugiej stronie, aby nagrywać drugą połowę boiska.
_____W dniu dzisiejszym, na treningu, najgorzej miał Aaron. Bramkarz po półgodzinie miał dosyć. Co chwilę zostały w jego stronę strzelane krążki, o średniej prędkości prawie 100 kilometrów na godzinę. Ten trening był głównie techniczny. Po godzinie takiego maltretowania bramkarzy, zmieniła się zabawa. Slalomy z kijem, wymijanie obrońców, pokładanie się na lodzie w zderzeniach z jadącym na ciebie napastnikiem. A ostatecznie jakieś 30 minut szybkiej rozgrywki z wyraźnym celem – kto zdobędzie najwięcej boli, płaci za drinki podczas pierwszego afterparty po meczu w presezonie. Jak można się spodziewać wygrała grupa Haydena, skazując Adama i jego grupę na ”małe” wydatki w przyszłości. Zeszły z boiska całkiem zmęczeni, zdając ekwipunek oraz kije w dłonie pomocników i udali się do szatni rozebrać się oraz umyć. Bądź co bądź, każdy z nich śmierdział… mniej lub bardziej.
_____Jak można było się spodziewać, trenerzy zamierzali złożyć im raport, a nie było lepszego miejsca niż kiedy z nagimi tyłkami stali każdy w swojej kabinie. Zapewne zaprosili Josepha, aby poszedł z nimi, ale czy to zrobił? Hayden nie miał pojęcia bardziej zajęty słuchaniem statystyk. Ilość strzałów do faktycznie trafionych w cel, ile z nich zostało obronionych i tym podobne. Mężczyzna nie skupiał się tylko na swoich wynikach, ale także na tym co mówili o innych. Po piętnastu minutach, wyszedł z szatni, przebrany w coś innego niż dres, a T-shirt i jeansy. Nie był w tym sam, pozostali także wyglądali jak ludzie, bez spoconych trzech pasków na tyłku, lecz z torbami na ramieniu. Według grafiku mieli teraz wspólny posiłek i każdy idzie w swoją drogę. Hayden jednak zamiast przejmować się kolegami, którzy wiedzieli, gdzie mają iść, zaczął się rozglądać niczym kacza mama za zaginionym maluchem. Dostrzegając Josepha, podszedł do niego.
– Udało ci się wszystko nagrać? – spytał nie widząc kamery w jego ręce. Wiedział, że poinstruowali go do wyciągnięcia dyskietki i zabrania tylko jej. – Chodź. Idziemy na lunch. Zwykle jemy go w tym samym miejscu, są na nas przygotowani.
_____Podążał wolniejszym krokiem, dostosowanym do blondyna, obserwując przepychających się i żartujących kolegów. W głowie trawiąc statystyki, które podawali wcześniej na szybko. Doszło do niego, że musi zmienić trochę zalecenia treningowe dla swoich chłopców. Westchnął ciężko jak podziemnym tunelem przeszli do budynku po drugiej stronie ulicy, gdzie przeszli przez wielkie drzwi i znaleźli się w wielkiej stali restauracyjnej. Nie była to szkolna stołówka ani bar „zjedz, ile dasz radę”. Normalna knajpa, z trochę lepszą kuchnią, no, specjalizująca się w mięsie. Drzwi przytrzymał im Dawson, który z uśmiechem i głupim gestem zaprosił ich do środka. Hayden przechodząc obok strącił mu czapkę z głowy, na co mężczyzna zaskoczony prawie jej nie złapał.

_____Gdyby Hayden został spytany o trening, potwierdziłby, że tego dnia był udany. Może nie tyle przez fakt samego bycia dobrym, a przykładanie się innych członków drużyny do całego wydarzenia. Ciekawie jednak było usłyszeć od kogoś nie grającego w Hokey, że zachowują się jak zgrana ekipa. Świat zawodowego sportu nie był na tyle miły, aby pozwalać na coś takiego, a zwykle drużyna, odgórnie, nawet w połowie sezonu potrafiła wymienić gracza na kogoś innego, z drugiego końca kraju. Oczywiście przeprowadzana wymiana miała być dobra dla obu stron i zaakceptowana, żeby przejść. Z tymi ludźmi, z którymi teraz gra, robi to kolejny sezon, tylko dlatego, że nikt nie zaproponował uczciwej wymiany, na tyle dobrej, aby zgodzić się. Myśląc o przyszłość jednak pewnie niedługo ktoś odpadnie tylko po to, aby dostać lepszy numerek w kolejce do nowego narybku. Odkładając to jednak z tyłu głowy, kiwnął tylko głową do managera, że rozumie jego sposób myślenia. Nie zamierzał dodawać nic więcej.
_____Posiłek, pogrążony w słuchaniu kolejnych komentarzy, żartów i innych anegdot przeleciał niezwykle szybko. Głównie przez fakt, że w pewnym momencie każdy był bardziej zainteresowany swoim posiłkiem i rejestrowaniem uwag trenerów niż wygłupami. W końcu to była ich praca. Powinni chociaż tyle z siebie dawać. Od tego zależało, czy zostaną na swojej pozycji, w swojej linii… W tej drużynie. Defiants byli mistrzami i zdobywcami pucharu z pewnym powodów i na pewno jednym z nich był profesjonalizm, bo nawet jeśli umieli żartować i śmiać się z nieszczęścia Adama to wiedzieli jak medialnie do tego podejść, jak zareagować gdyby usłyszeli komentarze od przeciwnej drużyny podczas meczu, a pewnie się pojawią. Shit Talking nie jest najnowszą metodą wprawiania faceta o chęć ruszenia z pięściami na siebie, a Adam z boiska to przynajmniej 2 minuty Power Play dla nich.
_____Knajpa, boisko, dom Haydena. Wszystko znajdowało się na tyle blisko siebie, że bez transportu był wstanie wrócić po swój samochód, aby spokojnie pojechać, gdzie miał się zjawić. Okienka pozostawały bowiem puste z powodu innych zobowiązań mężczyzny. Nie chodziło tylko o granie w zespole. Niestety, pewne decyzje poczynione w przeszłości doprowadziły do tego, że posiadał kilka innych pozycji, których zadania należało wypełnić. Przebrał się w garnitur, ogarnął do końca i wsiadł w swojego Bentleya wybierając się za miasto. Według planu dnia nie miał dużo czasu na dalekie podróży i tak też było. Po 15 minutach drogi wjechał na wielką posesję ukrytą za otwierającą się mechaniczne bramą. Do kogo należała? Co zamierzał tutaj robić Hayden? Nie wiadomo.
– Naprawdę musisz już iść? – spytał się starszy mężczyzna owijając się wielkim kocem, który leżał na jego plecach. – Powinieneś zostać jeszcze trochę. Mam ci tyle do opowiedzenia.
– Może innym razem. – przeszedł przez próg i odwrócił się do staruszka o lekkim siwym zarośnie. – Dobrze wiesz, że wywiad jest ważny.
– Patrząc na twój wyraz twarzy, nie aż tak. – zaśmiał się lekko. – Trzymaj się tam w świecie dziecko i zostaw resztę mi
– Zamierzam!
_____Szybszym krokiem podszedł do samochodu i machając jeszcze ręką na pożegnanie wsiadł zamykając drzwi i odpalając silnik. Mężczyzna w drzwiach nie przypominał Haydena, więc ciężko nazwać go było ojcem, a starszy dźwięk wskazywał raczej na osobę, która szykuje się do grobu. Ludzie jednak mogli znać jego twarz jako głównego udziałowca i sponsora całej drużyny Defiants. Był zagadkowym człowiekiem, który nie miał znanych powodów ani celów w takim mocnym wspieraniu drużyny hokejowej, jednak to robił. Wydawał rocznie całkiem sporo pieniędzy dostając w zamian prawie nic poza marketingiem. I czy media musiały wiedzieć coś więcej?
_____Hokeista odjechał, wracając do swojego dalszego planu. Nie miał dobrego zdania o dziennikarzach, który spotykali się z nim dzisiaj. Chyba, że zmienili głównej rozmówcę. Do tej pory co drugie pytanie tyczyło się skandali, przygód łóżkowych i każdej możliwej plotki aniżeli sportu i przygotowania do następnego sezonu, może planów na przyszłość. Dostawał małego bólu głowy zastanawiając się jak tylko razem dziennikarka postanowili zaproponować mu seks, ale stojąc przy swoim samochodzie czekał na Josepha, który odebrał go prawie idealnie. Wszystko bowiem zgadzałoby się, gdyby nie zobaczył lekko nieswojo zachowującego się mężczyzny. Zapomniał o czasie, a może zwyczajnie stał w korkach i się zestresował. Przynajmniej tak zamierzał to tłumaczyć, aby i sobie nie popsuć humoru, który na razie był neutralny.  
_____Mruknął w odpowiedzi na informacje od Josepha. Ich jazda samochodem była spokojna i w ciszy, dlatego spokojnie obserwował otoczenie. Doskonale wiedział, że już są na miejscu. Wysiedli z samochodu przed siedzibą gazety i zanim zostali otoczeni przed ludzi od wywiadu, odwrócił się do swojego nowego managera.
– Będę potrzebował pewnie pocieszenia potem. – zaśmiał się lekko, bo jednak czuł, że musi poinformować blondyna o tym co może zastać. – Ostatnio dziennikarka starała się za wszelką cenę sprzedać mi swój numer telefonu. Poprzednio inny prowadzący wywiad za wszelką cenę chciał się dowiedzieć o jakiś problemach miłosnych w drużynie. – położył dwa palce na skroni i lekko rozmasował. – Boje się co tym razem wymyślą. – westchnął ciężko. – Niestety, za dobrze płacą za to. Poza tym, ludzie ich czytają.
_____Weszli do budynku i od razu zostali przywitani przez panią w recepcji, która poznała Haydena od razu robiąc do niego lekko maślane oczy, gdy z uśmiechem, spokojnie rozmawiał o wywiadzie. Nawet zaproponowała, że zaprowadzić ich na miejsce, lecz mężczyzna stanowczo odmówił zamykając się w windzie sam na sam z Josephem.
– A to dopiero początek…
_____Burknął pod nosem i rozciągnął mięśnie karku. Reakcja, którą wydobyło to z managera, lekko go zaskoczyła, lecz w pozytywny sposób. Drzwi windy się otworzyły na piątym piętrze, a zaraz za metalowym szybem windy czekała na nich kobieta, ubrana za krótką czarną spódniczkę i białą koszulę dla niepoznaki. Niestety, bez podkoszulki materiał prześwitywał pokazując jej neonowy stanik. Hokeista na kilometr czuł, że ma do czynienia z króliczkiem. W normalnych okolicznościach, po kilku drinkach, pewnie by ją przeleciał i na tym się skończyło. Teraz jednak – byli w pracy i ciemnowłosy miał tylko nadzieję, że nie będzie musiał stać koło niej, żeby zrobić sobie zdjęcie.
– Pan Pearson. Dobry wieczór! – uśmiechnęła się i podeszła jeszcze bliżej prawie wchodząc na mężczyznę. – Mam zaszczyt przeprowadzić dzisiejszy wywiad. Zapraszam!
_____Odsunęła się na krok i ręką wskazała miejsce, gdzie będą siedzieć, a gdy Hayden uśmiechnął się lekko, od razu wymijając kobietę i wchodząc głębiej, czuł, jak idzie krok za nim. Usiadł na wyznaczonym mu miejscu i kiwnął gestem dłoni do Josepha, aby podszedł bliżej. Cały czas obserwując przygotowującą się ekipę, która rozmawiała o czymś między sobą. Widząc, że Joseph jest koło niego i pochylił się przy siedzącym, nie marnował czasu.
– Znajdź coś, żeby mogła założyć na siebie. Jakąś bluzę drużyny czy coś. Musi mieć nasze logo. – pochylił się i powiedział cicho do niego. – W tym tempie będę miał zdjęcie z dziennikarką z cyckami na wierzchu. I to pójdzie na okładkę.

_____Króliczki hokejowe, kobiety, które kochały brutalność sportu bardziej niż samą dyscyplinę. Najbardziej jednak uwielbiały to co znajdowało się pod spoconymi „mundurkami”. Tak, chodziło o sportowców. Niczym groupies były idealnym rozwiązaniem napakowanego do żył testosteronu, z którym schodziło się z lodowiska. Czasem rzucały się na konkretną osobę, czasem brały kogo popadnie z całej drużyny. Jak ktoś jeszcze dostał w szczękę podczas meczu to już zupełnie lgnęły do niego obiecując opiekę medyczną, spełnianie najskrytszych marzeń albo z dość konkretnym planem na wieczór po kilku kieliszkach. I bądźmy szczerzy ze sobą, który mężczyzna bez zobowiązań na boku nie zgodziłby się na atrakcyjną przygodę na jedną noc? Prawdopodobnie każdy, nawet Hayden. Niestety, nie w pracy. To, wywiad, to była praca. Poza tym kobieta, która świeciła cyckami już kilka godzin przed jego pojawieniem się nie do końca trafiała w jego gust. Nawet na przelotny seks. Można więc powiedzieć, że kobieta, która się nie przedstawiła, źle trafiła. Na pewno taka taktyka podziałałaby na Dominica, dla którego seks był drugim ulubionym sportem.
– Przepraszam, wiemy, dokąd poszedł Pana towarzysz? – podszedł mężczyzna z obsługi obserwując znikającego w windzie Josepha. – Poczekać aż wróci?
– Tak zróbmy. – uśmiechnął się w odpowiedzi. – Możecie mi pokazać pytania w tym czasie, powinien za chwilę wrócić.
– Jeśli można spytać… – jakby zagłębiał się w wielką konspirację, mężczyzna przybliżył się do ucha Haydena i cichych głosem spytał. – Kto to jest?
– Joseph, mój nowy manager. Dzisiaj jest jego pierwszy dzień.
– Gratulację!
_____Mężczyzna wyprostował się i poprawił czapkę z logiem drużyny. Widać było, że także był fanem, ale tym uprzejmym typem. Poza tym hokeista kojarzył go jako dźwiękowca i operatora kamery z innych wywiadów, które tutaj przeprowadzał. Nie wiedział jakie ma stanowisko, ale na pewno doglądał sprzętu i nie wystawiał głowy przed obiektyw. Zresztą, jego gratulacje były przepełnioną faktyczną szczerością, nie jak uśmiech kobiety, która podeszła do nich.
– O czym rozmawiacie? – spytała luźno, ale kryształki lodu w jej oczach wbijały się w technicznego. – Mogę się podłączyć?
– Właśnie pogratulowałem Panu Pearsonowi znalezienia kogoś na stanowisko managera. – odpowiedział zgodnie z prawdą i zwrócił się do wysokiego hokeisty. – Ta tutaj to Hayle, dołączyła niedawno do redakcji.
– Miło mi poznać, Hayle McGryffin, dwadzieścia dwa lata, strzelec, nie pije, nie pale i zrobię wszystko za Pana numer telefonu.
_____Przedstawiła się przyciskając ramiona do tułowia, aby wyeksponować biust jeszcze bardziej. Jej ton oraz zachowanie było typowe jakby żartowała, więc Hayden zamierzał właśnie to wykorzystać śmiejąc się zanim pracownik techniczny złapie zażenowanie z drugiej ręki.
– Hahaha, mam nadzieję, że masz dobre pytania. – oparł się mocniej w fotelu. – Nie rozdaję mojego numeru za darmo.
– Właśnie! – słysząc słowo klucz, mężczyzna wtrącił się zanim młoda pracowniczka powie kolejną niestosowną rzecz. – Pan Pearson chciałby zobaczyć pytania zanim wróci jego Manager.
_____Hayle, bo tak miała na imię, od razu ruszyła po zeszyt, w którym miała przygotowany skrypt rozmowy. Prawdopodobnie nie marudziła ze względu na okoliczności. Po pierwsze stali przed Haydenen, po drugie, gdyby pytania były dobre faktycznie mogłaby otrzymać jego numer telefonu. Wierzyła, że mając świadków – gwiazda się nie wypnie. Oczywiście ciemnowłosy wiedział, że nie istniała opcja, aby podarował jej prywatne cyferki prowadzącego do jego prywatnego sprzętu, ale dało mu to trochę czasu. Zaczynanie czegokolwiek, gdy na środku ekranu będą znajdowały się dwa neonowe kółko, nie mogło być dobrym pomysłem. Będąc mężczyzną z dwudziestką na karku, nie można było liczyć, że zawsze słucha się mózgu, a nie penisa. W tym wypadku – byli w pracy, idea, że „dziennikarzem” była kobieta to fakt pomijalny. Pracownik obsługi przeprosił wracając do swoich zajęć, a Hayle po chwili wróciła z notatkami, rozpoczynając tłumaczenie i czytanie skryptu. Słuchał jej jednym uchem wyłapując jakie pytania zamierzała zadać. Nic niezwykłego, chociaż z każdym krokiem na kartce papieru i przesuniętym niżej palcem, podchodziła bliżej. Ignorował to, starając się znaleźć nieodpowiednie pytanie, bo zawsze było.
_____I w tym momencie powrócił do nich Joseph, wsadzając między dwójkę ludzi papierową torbę. Ich rozmowa była szybko, do celu, czemu nie zamierzał przeszkadzać. Zdecydowanie wolał, żeby sytuacja była załatwiona bez jego ingerencji.
– Cóż… o ile posłuchają? Poprzednio już przesyłaliśmy index czego nie ubierać. Zapomnieli o jego istnieniu po kilku spotkaniach.
_____Na szczęście wróciła w bluzie, która ładnie zasłaniała wszystko. Hokeista jeszcze w dobrej gestii podpisał markerem merch drużyny swoimi imieniem i nazwiskiem czemu zrobili już zdjęcia do artykułu. Później przyszedł czas na pytania. Zajęło im to godzinę. Od podstawowych pytań o zwycięstwo, co robili przez przerwę, trening, spadek lub wzrost formy, co sądzi o ułożonym planie meczy na następny sezon, zmiany w podstawowym składzie Defiants i w końcu… przeszli do ostatnich pytań. Tych niezbyt miłych, bo dotyczących ostatniego skandalu. Hayden wiedział, że zbliżają się do tego tematu, gdy zadali pytania o zmiany w składzie. Jakby sądzili, że z powodu zdrady kobiety wyrzucą Adama z jego pozycji. Gdy nie dostali satysfakcjonującej odpowiedzi, dziennikarka cmoknęła ustami i zadała z uśmiechem swoje pytanie.
– Jak się trzymasz po ostatnim skandalu z twoim udziałem? Mówimy o pobiciu twojego byłego managera przez kolegę z drużyny.
– Wolałbym nie odpowiadać na to pytanie.
– Jest to ciężki temat?
– Zacznijmy tak... – westchnął. – Mój były manager stracił swoją posadę jeszcze przed całą sytuacją, więc fizycznie nie jestem częścią tego skandalu. Dotyczy on mojego kolegi z drużyny, Adama, jego byłej managerki oraz jej obecnego partnera. Nie mam nic więcej do powiedzenia.
– Oh…
_____Wyszło z ust kobiety, ale nie sama odpowiedź była szokująca, a lekko poirytowana twarz Haydena, który pokazywał, że był o to pytany zbyt wiele razy. Nawet produkcja z tyłu ucichła, w końcu słowa hokeisty stawiały sprawę w lekko innym świetle niż poprzednio. Jakby jego były manager związał się z managerką Adama i ją zapłodnił, w ramach jakiegoś żalu do Pearsona. Przynajmniej w ich oczach, mając te informacje, które mieli. Wywiad nie trwał dłużej. W napiętej atmosferze dokończyli pytania, które nie były piękne, lecz nie naciskały na wrażliwe tematy, skupiając się na sporcie i planach drużyny. Pożegnali się z uśmiechami ze wszystkimi i weszli do samochodu. Gdy tylko usiedli do samochodu sportowiec westchnął ciężko i rozluźnił krawat.
– Kto by się spodziewał, że to jest aż tak męczące? – rzucił luźno pytanie gubiąc posępny humor. – Zawieś mnie do domu i zobaczymy się jutro z rana.

_____Przejazd samochodem był znośny. Szybki, prosto do miejsca. Kiwnął tylko głową, gdy wysiadł z samochodu nowego managera. Po pierwszym dniu sprawdzał się dobrze, żeby tylko teraz utrzymał ten poziom. Wszedł do windy mijając dwóch ochroniarzy przy recepcji, lecz widząc, że są zajęci pomocą jakieś kobiecie, minął i po prostu podnosząc rękę i kiedy nawiązał kontakt wzrokowy z jednym, kiwnęli sobie głową w ciszy. Nie zmierzał im przeszkadzać w pracy. Wsiadł do windy samotnie i ruszył na swoje piętro, gdzie wchodząc do mieszkania widział ślicznie ułożone dwie pary butów. Jedne z nich należy pewnie do Marka, drugie, męskie, raczej nie do laski, którą przyprowadził. Lubił się w tych co wyglądały i ruszały się jakby ktoś je wyrzeźbił do chodzenia na soplu lodu. Mówiąc inaczej – niesamowicie wysokie obcasy. Rozebrał się i zamknął drzwi z trzaskiem jasno informując o swojej obecności. Nie chciał trafić na scenę jak ktoś komuś ssie kutasa na jego kanapie. Miał już za dużo wydarzeń tego dnia. Jeśli nie chodziło o kogoś między jego udami zajmującego się nim, nawet nie chciał o tym słyszeć.
– Witam w domu!
– Yo!
_____Szczęśliwie odezwały się do niego dwa znajome mu głowy. Mark i Noah. Jego dwóch obrońców pierwszej linii. Wszedł głębiej i westchnął widząc jak rozwalili się na kanapie z trzema kartonami pizzy, przed odpalonym telewizorem, w którym leciały jakieś filmy dokumentalne z Discovery. Z góry wiedział, że to co leci jest wybrane przez Noah, pół Azjata-pół Amerykanin. Wysoki i zajebiście zwinny. Spokojnie można go nazwać ulubionym dzieckiem Haydena przez wzgląd na spokojne zachowanie i nie sprawianie problemów. Niestety… facet był czerwoną chorągiewką, jeśli chodziło o związki i wręcz obsesyjnie zabrał swojej żonie zbliżać się do kogokolwiek związanego z hokejem poza drużyną. Nie mogła przychodzić na mecze, nie mogła zjawić się na treningu.
– Spodziewałem się tylko jednego gościa. – Pearson zaśmiał się lekko i usiadł na fotelu, od razu opierając się całym ciężarem i spoglądając na ciemnowłosego. – Żona nie będzie samotna, że spędzasz wieczór z nami?
– Nie zostanę całą noc, bez przesady. – odezwał się z uśmiechem, ale Hayden mógł przysiąść, że przez moment cień przebiegł po oczach Noah. – To nie tak, że trzymam ją w klatce, ma dzisiaj wyjście z koleżankami. Obiad w restauracji w centrum.
_____I lider Defiants nie potrzebował więcej informacji, już wiedział, że knajpę pewnie widać z jego balkonu, bo mieszkał bardzo blisko centrum. Ta dwójka jednak była siebie warta, bo poznał tą żonę, Sylvia, wiedziała co zrobić, żeby wkurwić spokojnego i poukładanego Noah wypowiadając tylko kilka słów. I robiła to z każdą możliwą satysfakcją. Idea więc, że obrońca pojawił się tutaj z pizzą, żeby potowarzyszyć Markowi i zwinąć się, gdy tylko żona zadzwoni, że skończyli, nie była niewiarygodna. Hayden wiedział także, że jego drugi obrońca nie jest takim debilem, żeby tego nie wiedzieć. Pewnie zgodził się być jego towarzystwem, bo dostał zakaz imprez, dziewczynek i zapraszania ludzi do jego mieszkania.
_____Spędzili razem kilka godzin oglądając coś zupełnie odmóżdżającego. Dokument o życiu zwierząt, lwów, gdzie dowiedzieli się, że lwice pogonią swojego faceta na koniec i ujebią w dupę jak tylko podejdzie się krzywym krokiem do dziecka. Potem o żyrafach, które mają niesamowicie długi język. Nawet 50 cm! Jako jednak, że ta pokazana w dokumencie miała akurat 11 inches, to Mark od razu chciał ściągać spodnie i porównywać to do penisów, bo na pewno któryś z nich miał tyle w wzwodzie. Oczywiście, te starania szybko się skończyły, bo pozostała dwójka nie zamierzała się rozbierać i porównywać swoich przyrodzeń ze zwykłej ciekawości Marka. Zostało wtedy wymienione porozumiewawcze spojrzenie między Haydenem i Noah. Zakończyli film o żyrafach i gdy tylko włączyli o delfinach – przyszedł wyczekiwany tekst od żony. Cała trójka rozeszła się więc do swoich rzeczy, aby następnego dnia wstać i lecieć na trening.
_____Pozostała reszta tygodnia minęło szybko. Joseph, sprawdzał się jako manager dostarczając mu posiłek, kiedy wracał z siłowni o niebotycznie wczesnej godzinie, Mark w końcu znalazł i sfinalizował zakup mieszkania więc w końcu się wyniósł, treningi przebiegały poprawnie, wszystkie pozostałe aktywności także były wykonywane bez zarzutów. Najbardziej jednak Haydenowi podobał się fakt, że jego nowy manager nie wypytywał, dlaczego odbierał go z galerii sztuki, agencji nieruchomości czy kawiarni ulokowanej w wielkim biurowcu. Na pewno był ciekaw, lecz nie otwierał ust, żeby zapytać. W końcu nadszedł piątek, byli już po treningu oraz obiedzie, gdy na środku stali stanął Mark, wchodząc na jeden z wolnych stołów i uciszając całą salę.
– Jak wszyscy wiecie, kupiłem mieszkanie. – zaczął, opisując chwilę później gdzie znajdowało się dokładnie. – I dlaczego wam to mówię? – włożył dłoń do kieszeni kurtki i wyciągnął klucze. – Bo zapraszam was na opinię lokalu!
_____Słysząc to, wszyscy obecni z mniejszą lub większą ekscytacją pokazali swoje wsparcie dla idei imprezy w nowym, w końcu kupionym, mieszkaniu Marka. Hayden także z uśmiechem na ustach był zainteresowany odpoczynkiem dla grupy po całym tygodniu treningów, a przecież powinni odpoczywać i mieć wakacje po wygranej. Chyba byli jedyną drużyną, która nie robi sobie zupełnie wolnego. Nie było żadnych planów treningowych na ten weekend, ale on miał kilka miejsce, gdzie musi pojawić się przez sobotę i niedzielę. Spojrzał na Josepha siedzące obok.
– Wiesz, że także idziesz prawda? – spytał mężczyznę. – To było zaproszenie, które musisz przyjąć. – pochylił się bliżej managera, żeby mieć pewność, że go usłyszał wśród głośnych śmiechów – Skoro oboje będziemy zmuszeni do picia, zorganizuj kierowcę na jutro na 12.
_____Czy interesowało go, ile telefonów będzie trzeba wykonać? Średnio, zwykle zrzucał to na managera w takim momentach. Obaj będą musieli pić. Mark o to zadba na swojej imprezie, a on musiał pojawić się lekko po 12 w sobotę na otwarciu, żeby przekazać czek pieniężny na zwierzaki. Nawet jak dzisiaj pił… i nie miał pojęcia, o której skończą, to jutro trzeba mieć kogoś do prowadzenie samochodu. Skończyli posiłek i wyszli na zewnątrz, gdzie każdy w radosnym humorze mówił o tym, o której się pojawi. W końcu przyszły host podszedł do Haydena i Josepha.
– A wy, o której będziecie? – spytał – Zwykle manager szefa spał u niego w takich sytuacjach więc zakładam, że będziesz robił to samo.
– Tego nie wiem. – Hayden położył dłoń na głowie blondyna i popsuł mu ułożone po treningu włosy z uśmiechem. – Co chcesz na prezent powitalny?
– Hm… Powiem ci potem jak coś wymyśle.
_____Lider drużyny zabrał dłoń przytakując, że zrozumiał i widząc jak chłopak ucieka do innych, odwrócił się do Josepha.
– Nie będzie mi przeszkadzało, jak przyjedziesz chwilę wcześniej z rzeczami na noc. Jutro i tak mamy plany razem do załatwienia.