Bound by a contract

Yoshina x Noe

Z jakiegoś powodu na moje usta wypłynął drobny, szczery uśmiech. Całe szczęście Rielle szła za mną i nie mogła tego dostrzec. Mimo tego co mówiła, jak się zachowywała i kim była, odniosłem wrażenie, że bardzo dawno nikt nie zrobił w jej stronę miłego gestu. W końcu lata temu została zdradzona przez kogoś, komu ufała, a potem wieki spędziła w więzieniu SORTu. Poczułem odrobinę żalu w jej kierunku. Ale tylko odrobinę i nie zamierzałem długo sobie zaprzątać tym głowy.
- Masz rację. Niewiele o tobie wiem. Podejrzewam nawet, że wyjęto z twoich akt najistotniejsze dokumenty zanim mi je wręczono - wzruszyłem ramionami. - Jakie to ma teraz znacznie kim jesteś? - zwolniłem odrobinę kroku, aby niemal zrównać się z kobietą. Z początku miałem całkiem inne plany. Rankiem byłem wściekły i rozżalony lecz potem opadły emocje. Zacząłem inaczej spoglądać na pewne kwestie. Przede wszystkim nie zamierzałem udawać przed Rielle, że taka zdrada mnie nie dotknęła, że wszystko jest w najlepszym porządku i nadal będę ułożonym, posłusznym funkcjonariuszem.
- Nie mam pojęcia jaka jest twoja klasa. Sądząc jednak po tym jak długo byłaś przetrzymywana, w jakim miejscu i w jakich warunkach, to raczej nie jesteś byle płotką. Ale wiesz co? - zatrzymałem się i odwróciłem, aby móc spojrzeć w oczy wampirzycy. Nie bałem się jej, miałem już wiele razy do czynienia z takimi jak ona. Nie odczuwałem też nawet złości czy obrzydzenia, a upaćkana słodkim kremem mogła co najwyżej wzbudzić litość.
- Nie interesuje mnie to. Możemy się w najbliższym czasie pozabijać albo dogadać, twoja ranga nie gra dla mnie istotnej roli. Wspominałaś wcześniej, że jesteś tu po to, aby kogoś dorwać. Nie musimy się wcale lubić, żeby nie wchodzić sobie nawzajem w drogę - zamilkłem na chwilę, przyglądając się twarzy wampirzycy. Spodziewałem się, że prędzej mnie wyśmieje niż się ze mną zgodzi w jakiejś sprawie. Nie oczekiwałem, że od razu zrozumie moje słowa i będzie wspaniałym partnerem. Byłem cierpliwy, a ktoś z jej statusem raczej będzie próbował najpierw najgorszych możliwości. Uważałem, że w jej przypadku bardziej będą liczyć się czyny, a nie słowa.
- Ty masz swoje sprawy, ja swoje, ale mogę ci pomóc jeżeli ułoży nam się współpraca. W końcu mam pewne dojścia, których tobie brak - zakończyłem. Odwróciłem się następnie, by kontynuować drogę do następnego sklepu, dając kobiecie trochę czasu na przemyślenia.

Z irytacją zatrzymałem się, gdy poczułem szarpnięcie na kostce. Odwróciłem się, spoglądając na wampirzycę. Oh, więc jednak coś jej się bardziej nie podobało niż z góry założyłem. Gorzej niż dziecko. Myślała, że co, że jak wyszczerzy swoje ząbki, to się przestraszę? A może padnę to jej stóp i zacznę błagać o litość? Skamleć o przebaczenie? Ciekawe wnioski wysnuwała, naprawdę. Lekko się uśmiechnąłem, słysząc jej puste groźby. Nie zareagowałem na nie, ale na prośbę owszem. I zrobiłem to z radością.
Pierwszy raz niewiele zdziałał. Wampirzyca pod wpływem adrenaliny mogła tego nawet nie poczuć, gdyż nie dostrzegłem, aby cokolwiek to dało. Dlatego nieco zwiększyłem przepływ prądu, dzięki czemu zatrzymała się na chwilę. Dostrzegłem wtedy w jej oczach coś, co bardzo mi się nie spodobało. Widziałem ten groźny błysk, który następował zaraz przed atakiem, u wielu osób, z którymi przyszło mi się mierzyć. Szczególnie wampiry posiadały ten szczególny blask, który zdradzał ich zamiary jeszcze przed wprowadzeniem ich w czyn.
Darowałem sobie kolejne porażenie jej prądem. Uznałem, że niewiele mi to da, gdy była w takiej furii. Poza tym nie mogłem wiecznie polegać na tym małym przyrządzie. W końcu to był kolejny wynalazek, mogący nie zadziałać w najmniej spodziewanym momencie. Zdążyłem tylko odłożyć zakupy zanim Rielle przestała iść i po prostu się na mnie rzuciła. Wiedziałem, że nie będę w stanie zrobić uniku na tak krótkim dystansie, dlatego nie próbowałem zejść jej z drogi. Wyciągnąłem ręce naprzeciw, łapiąc jednocześnie ją za wyciągniętą dłoń, a także za bark. Poczułem delikatne draśnięcie tuż pod uchem, ale to nic. Wystarczyło, że trzymałem Rielle za rękę, by następnie szybkim ruchem przerzucić ją przez swoje ramię i rzucić nią o ziemię. Jednocześnie nie puszczałem jej dłoni. Walnęła plecami, szarpnąłem nią z całą siłą i przekręciłem na brzuch. Wykręciłem obie jej ręce do tyłu, równocześnie przykładając kolano do pleców i dociskając kobietę do ziemi, wyduszając z niej ciężki oddech.
- Możesz sobie być nawet pierdolonym przywódcą wampirów - warknąłem, obnażając przy tym swoje zęby. Czułem, jak moje wilcze uszy nerwowo drgały, wyczulone bardziej niż dotychczas na nieoczekiwane dźwięki. Wyłapałem kilka okrzyków należących do przechodniów. W końcu widok częściowej przemiany nie był dość częsty. A posiadałem tą zdolność dzięki swojej mieszanej krwi. Nie spotkałem jeszcze żadnego innego wilkołaka, który mógł wysuwać pazury, zęby lub zmieniać dowolnie inną część ciała, nie przechodząc przy tym pełnej przemiany. Dla mnie było to bardzo wygodne. Chociaż z drugiej strony fakt, że dwoje funkcjonariuszy SORTu walczy ze sobą też nie jest codziennym widokiem.
- Nie zmienia to faktu, że siedzimy w tym gównie razem. Nie obchodzą mnie twoje fantazje związane z moją śmiercią, nie obchodzi mnie kim jesteś ani kim byłaś. W dupie mam, co ty o tym sądzisz, bo mogę zabić cię tak samo, jak ty mnie, parszywa pijawko - nie żałowałem siły włożonej w trzymanie Rielle. Wiedziałem, że mimo swojej wątłej postury ona sama posiadała siłę równą wielu postawnym mężczyznom. I to razem wziętym.
- Nie myśl sobie, że tak łatwo ci ze mną pójdzie - dorzuciłem, trzymając ją, gdy się wierzgała.

Musiałem przyznać Rielle, że potrafiła bardzo skutecznie skupić na sobie moją uwagę. Złość, jaką we mnie wzbudzała przytępiła moje pozostałe zmysły. Bardziej interesowałem się tym, jak sprawić by się zamknęła i pożałowała wypowiedzianych słów. Nie sądziłem, by jakaś postronna osoba podeszła do szarpiących się ze sobą wilkołaka z wampirem. Byłoby to skończoną głupotą, a jednak, pod wpływem wampirzego transu sprzedawczyni z piekarni się ośmieliła. Rielle od razu wykorzystała moje zaskoczenie i chwilową słabość, by odmienić nasze role.
Zacisnąłem zęby z bólu i nieskrywanej złości, gdy dodatkowo wykręciła moją zranioną rękę.
- Uważaj, żebym ja tobie zaraz czegoś nie odgryzł - odwarknąłem, gotów spełnić swoją groźbę, gdy tylko nachyliła się w kierunku mojej twarzy. W przeciwieństwie do niej miałem ku temu lepszą okazję, nawet będąc przyciśniętym do ziemi. Potem zdarzyło się coś, co w normalnych warunkach (lub gdyby nie dotyczyło to mnie) rozbawiłoby mnie do łez, wyśmiałbym wampirzycę za takie zachowanie, głupotę i lekkomyślność. A mianowicie chodziło o poddanie się instynktowi. Widziałem jak zastygła bez ruchu, jak zmieniają się oczy, a wzrok w jednej chwili skupił się na moim zranionym ramieniu. Głupie są te wampiry. Głupie i na swój sposób niebezpieczne.
Wyszarpałem się z uścisku kobiety, ponownie przekręcając ją na brzuch. Tym razem jednak usiadłem na jej plecach, kolanami przyciskając dłonie do ziemi. Potrzebowałem własnych rąk, by sprawdzić swój stan. Nie podobało mi się, że rana dopiero przestawała powoli krwawić. Musiała być głębsza niż myślałem.
- I dziwisz się, że mam do ciebie jakiś problem? - złapałem ją za włosy, by unieść jej głowę do góry, a następne słowa skierować wprost do ucha. - Tknij mojego syna, a dopiero poznasz co to ból, pijawko.
- Ren! Ren, wszystko w po… co tu się dzieje!? - uniosłem odrobinę wzrok, słysząc nadbiegający patrol SORTu. Dwoje znajomych funkcjonariuszy niepewnym jednak krokiem podeszło bliżej, zatrzymując się w bezpiecznej odległości.
- Wszystko pod kontrolą, nie widać? - warknąłem sarkastycznie, obnażając kły. Przybiegli tu, bo zapewne ktoś im doniósł o trwającej bójce w pobliżu. Pewnie żaden z nich by się nie zjawił, gdyby wiedzieli, że chodzi o mnie. A może właśnie wiedzieli, tylko przybiegli pozbierać truchła? Znając moją sytuację, ich fałszywa troska, niechęć i lekkie przerażenie malujące się na ich twarzach, tylko wzmogło mój gniew. Wstrętne, fałszywe larwy. Gdybym nie trzymał wampirzycy, być może poświęciłbym im więcej uwagi lub zareagował w inny sposób. Wolną ręką złapałem jeszcze podbródek wampirzycy, ściskając jej policzki, aby nie mogła zaprzeczyć moim słowom, a jedynie co by z siebie wydusiła, to niezrozumiałe dźwięki.
- Zejdźcie mi z oczu. Pracuję, nie potrzebuję waszych wścibskich spojrzeń. Nie macie nic ciekawszego do roboty? - dostrzegłem ten krótki moment zawahania. Jakby nie byli pewni, kto z naszej dwójki miał przewagę. W końcu to ja byłem ranny, ale ona leżała przygnieciona do ziemi.
Zdecydowali ostatecznie skapitulować i nie wchodzić mi w drogę. Może uznali, że lepiej donieść o wszystkim naczelnikowi, może coś w moim spojrzeniu ich powstrzymało. Jedynie odgonili kilku gapiów, którzy zdążyli się zebrać.
Nie od razu też byłem w stanie puścić wampirzycę. Z trudem opanowałem furię, przez którą miałem ochotę rozszarpać ciało Rielle, wbić pazury w jej klatkę piersiową i zmiażdżyć serce.

Przez całą drogę powrotną zastanawiałem się co dalej, jak będzie wyglądać dzisiejsza noc, jutrzejszy dzień i każdy kolejny. Czy takie akcje z jej strony będą mieć miejsce dzień w dzień i nie będę mieć chwili oddechu?
Przycisnąłem dłoń do zranionego ramienia, które wciąż lekko krwawiło i pulsowało bólem przy każdym ruchu. Przesiąknięty krwią mundur też lepił się do ciała. Przynajmniej Rielle wydawała się być spokojna i zajęta własnymi myślami, jakby nic się nie stało. Natomiast moje ciało nadal było spięte, gotowe na każdy atak z jej strony, uszami wciąż nasłuchiwałem najdrobniejszego dźwięku, jaki mógłby ją zdradzić. Będąc pod domem próbowałem się nieco uspokoić lecz to nic nie dało. Mógłbym rzec, że nawet gorzej, bo wiedziałem, że Luca mógłby być narażony na ataki z jej strony.
Wampirzyca pierwsza musiała zwrócić na nas uwagę, wydzierając się. Usłyszałem zaraz też głosik syna wołającego "tata!", a chwilę później wyłoniła się uśmiechnięta buzia chłopca. Zatrzymał się jednak, widząc mój stan. Za nim wyłoniła się moja mama, ale zanim zdążyłem coś powiedzieć, a ona złapać go za rękę, podbiegł do mnie, obejmując mocno.
- Luca - pogłaskałem go po głowie, słysząc cichy szloch. Zawsze tak reagował, gdy widział, że coś mi się stało. Widywał mnie już w gorszym stanie, a jednak wciąż płakał. - No już, nic mi przecież nie jest - wyciągnąłem torbę z zakupami, którą odebrała mama. Widziałem jej niezadowoloną minę, gdy wodziła wzrokiem ode mnie do Rielle i z powrotem. Szybko połączyła fakty lecz, pewnie ze względu na dziecko, milczała.
- Przecież wiesz, że zawsze do ciebie wrócę - objąłem go zdrową ręką, a potem odsunąłem się, by nie umazać go krwią. - Idź zrobić z babcią coś dobrego na kolację, a ja się przebiorę do ciebie i przyjdę - z nieszczęśliwą miną, ale zgodził się i wypuścił mnie ze swoich objęć. Rielle wyglądała zaś jakby miała za chwilę zwymiotować babeczkę.
- Marco już skończył? - spytałem, przechodząc dalej.
- Coś tam jeszcze grzebie przy drzwiach. Przeniosłam twoje rzeczy do pokoju Luci, więc jest już pusty. Jak skończy, to trochę tam posprzątam.
- Nie trzeba. Rielle musi się nauczyć używać miotły i ścierki - rzuciłem złośliwie, niemal wpychając wampirzycę na schody. Chciałem od razu sprawdzić jak miały się prace i jak wyglądała całość.
Marco faktycznie coś jeszcze przykręcał, marudząc do siebie pod nosem. Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy były nowe, masywne drzwi, a obok na ścianie coś dziwnego, co właśnie zostało dokręcone.
- Ren! Dobrze, że jesteś. Zobacz, co dla ciebie zrobiłem! - zakrzyknął, gdy tylko znaleźliśmy się blisko. Chwycił mnie za ramię i zaczął opowiadać o swoim "najnowszym dziele", pokazując na panel umocowany na ścianie. Tłumaczył jak miałem się nim posługiwać, a potem wskazał na okno. Również wymienione, z podwójnymi kratami i, jak to ujął, "szybą nie do zdarcia". Szczerze wątpiłem, by sama szyba miała jakieś szanse w starciu z wampirem. Wyglądała co prawda jakoś inaczej, odrobinę bardziej przyciemniona i zdecydowanie grubsza. Okno było również mniejsze od poprzedniego, co znaczyło, że to jakiś kolejny jego prototyp. Musiał sporo murować, aby wszystko wyglądało dobrze. Zapewne pomagali mu jego dwaj pomocnicy, by zdążyć na czas.

Ignorowałem głupie komentarze wampirzycy, skupiając się bardziej na tłumaczeniach Marco. Interesowało mnie działanie całego tego ustrojstwa, a nie jej fochy i problemy. Z nas dwójki to nie ona miała prawo do narzekania. Zacisnąłem tylko dłonie w pięści, chowając je za swoimi plecami, by jak najmniej dawać po sobie poznać.
Marco za to nie był przyzwyczajony do przerywania mu co chwila w pół słowa, jeszcze w tak bezczelny sposób. W pewnym momencie uniósł brwi, kiedy Rielle zbliżyła się do niego i położyła mu swoje dłonie na ramionach. Nie było po nim widać, aby się jej przestraszył lub obrzydził, nie wzdrygnął się, nie drgnęła mu nawet powieka. Zastanawiałem się, czy Marco w ogóle zdawał sobie sprawę kto przed nim stoi. Mężczyzna miał swój świat wynalazków, z którego rzadko kiedy wychodził i nie interesowało go łapanie przestępców czy ich przeszłość kryminalna. Dla niego liczyło się tylko to, że mógł tworzyć i że miał na to sponsorów, czyli SORT krótko mówiąc.
Jednak o ile miałem w nosie niedogodności, jakie wymyślała sobie wampirzyca, tak poruszone przez nią kwestie sprawiły, że i mnie samego zaczęło to drażnić. Bo cóż, rzeczywiście miała rację.
- Właśnie - poparłem ją. Gdyby chodziło o coś innego, zapewne z czystej złośliwości bym się sprzeciwił, ale tu chodziło również o mój własny komfort. - Nie uśmiecha mi się siedzenie pod drzwiami, aż ona łaskawie się wykąpie lub załatwi inne sprawy. W dodatku jeśli kiedyś dojdzie do sytuacji, że będziemy musieli kogoś gonić, jak to sobie wyobrażasz? Miałaby mnie opóźniać, bo nie zna dokładnie ulic miasta? A jak padnie i łeb rozbije i ucieknie mi przez nią ktoś niebezpieczny? - spytałem, na co Marco nie od razu odpowiedział. Spojrzał na mnie i później na Rielle, jakby rozmyślając nad czymś zupełnie innym niż nasze problemy. Powoli podniósł jedną dłoń, by zrzucić ręce Rielle z ramion.
- Pomyślę o tym, Ren. Teraz nic z tym i tak nie zrobię, jakoś musicie sobie poradzić przez tych parę dni - nieco zakłopotany przeczesał swoje włosy. - To jest prototyp, będę musiał nad tym dłużej popracować. Nie mogę wam obiecać, że coś więcej da się z tym zrobić - raczej nie takiej odpowiedzi od niego oczekiwaliśmy. Mężczyzna widząc nasze spojrzenia szybko się pożegnał, wykręcając się późną porą. Byłem przekonany, że nie chciał słuchać kolejnych rzeczy, które źle miały wpływać na naszą przyszłą… współpracę. Tak jakby w ogóle można było to nazwać współpracą.
- Świetnie, jeszcze tego mi brakowało - warknąłem i wyszedłem z pomieszczenia. Nie zamykałem za sobą drzwi, jakoś nie widziałem w tym potrzeby. Pokój Luci znajdował się tylko naprzeciwko, długości starczyło na tyle, że musiałem łóżko przestawić bliżej drzwi. No, właściwie oba, żebyśmy mieli choć minimalny komfort spania. Trzeba będzie pomyśleć o jakiejś ściance przedziałowej w łazience.
- Idę się umyć i przebrać. A ty rób co chcesz - rzuciłem złośliwie, wiedząc, że za wiele do powiedzenia to tu nie miała. Wyjąłem z szafy czyste ubranie po czym skierowałem się w stronę łazienki. Jedyną opcją było to, że Rielle będzie czekać pod drzwiami. Musiałem tylko wcześniej uprzedzić, by uważano na jej głupie zachowania.

Nie dało się tak po prostu ignorować zachowania Rielle, gdy tak bezczelnie waliła w drzwi. Co ona sobie wyobrażała? Miałbym ją niby wpuścić do środka? Ciekawe po co. Prychnąłem do siebie pod nosem, zirytowany całą tą sytuacją. Nasłuchałbym się tylko niepochlebnych komentarzy na swój temat, zdenerwował się, ostatecznie i tak wywalając ją za drzwi. Wampirzyca na szczęście dość szybko się znudziła, dzięki czemu mogłem w spokoju się umyć. Dobrze, że nie wpadła na jakiś idiotyczny pomysł, jak na przykład odejście i szarpanie mnie za nogę.
Moją pierwszą myślą było to, że mógłbym specjalnie przedłużać swoją kąpiel. To jednak byłoby głupie i przede wszystkim samolubne (oczywiście względem mojej rodziny, a nie Rielle), dlatego starałem się szybko uwinąć z kąpielą. Początkowo nie za wiele słyszałem przez szum wody, dopiero potem zaczęły dochodzić do mnie czyjeś głosy. Jeden zdecydowanie należał do Rielle, słyszałem ją blisko drzwi. Drugi nie od razu rozpoznałem. Był zbyt cichy lecz zaraz też zrozumiałem, że to był Luca. Co on robił sam? Gdzie… z resztą.
Nie podsłuchiwałem pod drzwiami, nie czekałem, aż coś się wydarzy. Zdążyłem wciągnąć spodnie i z ręcznikiem w dłoni otworzyłem drzwi. Wzrokiem od razu odnalazłem syna, który cofnął się o krok. Mimo wszystko nie mówiłem mu jeszcze wprost, aby trzymał się z dala od wampira…
Luca też nie zdawał się być wystraszony. Bardziej zaciekawiony i jakby… niepocieszony, że przerwałem im rozmowę. Cóż, dla pięciolatka mogło to być fascynujące. Z mojego punktu widzenia już nie. Szczególnie po ostatnich wydarzeniach.
- A mi tata nie pozwala przepychać się z kolegami - Luca złapał się pod boki, skarżąc na mnie wampirzycy. Tak mnie to zaskoczyło, że tylko patrzyłem na niego, nie rozumiejąc, co tu właśnie zaszło.
- Bo to jest złe - powiedziałem ostrożnie, przenosząc wzrok na Rielle.
- Więc ona też jest zła? I ty też?
- Luca, nie wiem, co ci powiedziała, ale nie można się przepychać. Nie przepychaliśmy się jeśli o to ci chodzi.
- Kłamiesz. I ty też kłamiesz. Brzydko jest kłamać - obrażony pokiwał palcem, po czym odwrócił się i odszedł.
- Co ty mu znowu naopowiadałaś? - zmrużyłem brwi, niezadowolony z reakcji chłopca. Przetarłem ręcznikiem mokre jeszcze włosy, oczekując odpowiedzi od wampirzycy. - Najpierw marudzisz, że brak ci prywatności, a teraz co, mam brać cię ze sobą do kąpieli, żebyś mi syna nie zaczepiała? - burknąłem, nie wiedząc już samemu, co z tą sprawą zrobić.

Słów wypowiedzianych przez Rielle zdecydowanie nie można było odebrać jako komplement. Bardziej jako obrazę, czy raczej złośliwości, iż nie byłem jak te wspomniane samce alfa. Choć mimo to można było uznać, iż w jakimś stopniu ulżyło jej z tego powodu. Bo nie śmierdziało ode mnie. Wygiąłem usta w grymasie. Było to jedyną reakcją, na jaką sobie pozwoliłem, gdyż zupełnie nie wiedziałem, co miałbym odpowiedzieć na takie "zarzuty". Fakt, że nie byłem jak te wszystkie samce alfa nie oznaczał, że był to jakiś powód do kpin. W dodatku zdecydowanie nie widziałem siebie w tej roli. Nie byłem jak te "owłosione" mięśniaki, na co zwróciła kobieta uwagę. Zabawne, że ja sam nigdy do tego nie przywiązywałem wagi.
Chwilę później jednak to mi przypadła rola czekania pod drzwiami. Słuchałem krzątaniny w kuchni, podekscytowanego głosu syna, gdy opowiadał coś babci, szumu wody, gdy Rielle jej używała. Było to wszystko trochę nużące i sprawiało tylko, że zrobiłem się bardziej senny. Siedziałem na podłodze pod ścianą, bawiąc się wilgotnym ręcznikiem, by nie zasnąć przypadkiem. Z tego stanu wyrwał mnie dopiero odgłos otwieranych drzwi. Powoli podniosłem się na nogi, ignorując pozę jaką przyjęła Rielle i nie od razu reagując na jej zaczepkę. Najpierw odrzuciłem ręcznik do kosza na brudne rzeczy, znajdującego się w łazience.
- Odnoszę wrażenie, że to ty bardziej chcesz pokazać swój tyłek, niż ja go zobaczyć - burknąłem, przeciągając się. - Poza tym, gdybyś nie była taka głupia i bezczelna, to już miałabyś swój komplet ubrań. Chciałem ci coś kupić, ale miałaś inne plany. Pretensje miej tylko do siebie - dodałem, wzruszając ramionami i kierując się już z powrotem do pokoju. W tej chwili widziałem tylko jedno rozwiązanie tego problemu. Niestety ubrania mojej mamy nie pasowałyby na wampirzycę.
- Masz - wyciągnąłem ze swojej szafy koszulkę i najmniejsze krótkie spodnie, jakie znalazłem. - Nie rób takiej miny, nic lepszego teraz nie dostaniesz. Bieliznę musisz sobie sama wyprać. Albo możesz chodzić bez, co to za różnica. Ubieraj się szybko, bo kolacja stygnie i jeszcze sprzątanie na ciebie czeka - wcisnąłem w dłonie wampirzycy ubranie. Mogła też chodzić w swoich brudnych, nie robiło mi to żadnej różnicy.

Lepsze ciuchy. Dobre sobie. Zacisnąłem zęby, nie wdając się z nią w tak beznadziejne dyskusje. Bez sensu była jakakolwiek rozmowa z nią na jakieś tematy. Znalazłem tylko dla siebie koszulkę do spania, a następnie jeszcze musieliśmy wracać do łazienki, gdzie wampirzyca łaskawie zaczęła prać swoje rzeczy.
Myślałem, że zwariuję czekając znów tak długo pod tymi drzwiami. Znów znalazł mnie Luca, ale tym razem po to, aby oznajmić, że kolacja jest już gotowa. Stał przez chwilę i przyglądał się obrączce na mojej kostce. Wyglądał, jakby miał zaraz o nią zapytać i byłem już przygotowany z odpowiedzią, lecz on odwrócił się i odszedł bez słowa. Czułem, że kryło się za tym coś więcej. Może powinienem się zacząć obawiać przesłuchania z jego strony?
Kiedy Rielle w końcu skończyła, przeszliśmy do kuchni, by móc usiąść przy stole. Przez myśl przeszło mi, czy by wampirzycy nie posadzić gdzieś indziej, dalej, albo chociaż niech je sama w swoim pokoju. Potem uznałem ten pomysł za trochę zbyt okrutny. Skoro nasza współpraca miała trwać przez dłużej nieokreślony czas, nie mogłem jej w taki sposób wykluczać z życia. Chyba że zacznie być agresywna w stosunku do mojej rodziny, wtedy to nawet kąt w piwnicy się znajdzie.
Przyglądałem się uważnie kobiecie, gdy Luca znów zaczął się nią interesować. Pewnie przez to, że była wampirem, a on nigdy żadnego z bliska nie widział. Tak sobie to tłumaczyłem. Chłopiec raczej nie mógł uznać jej za moją potencjalną partnerkę. Raczej. Kiedyś co prawda dopytywał dlaczego nie ma mamy…
- Rielle nie lubi jak się do niej ktoś zbliża czy za dużo odzywa - wyjaśniłem chłopcu, który zrobił niezadowoloną minę po tym, jak oberwał łyżeczką. Cóż, może lepiej, że kobieta od razu wyznaczyła mu swoje granice. Gdybym ja mu zaczął opowiadać, zapewne najpierw próbowałby się z nią zaprzyjaźnić. Ta sytuacja zapewniła nam chwilę spokoju przy posiłku. Luca nie próbował więcej zaczepiać wampirzycy, choć widziałem jak często na nią patrzył zainteresowany.
- Elle. Mogę mówić do ciebie Elle, czy może ciociu? - zapytał chłopiec z powagą wymalowaną na twarzy, a ja zakrztusiłem się jedzeniem. Rozbawiło mnie to do tego stopnia, że nie wiedziałem sam czy się śmiać, czy próbować zachować większą powagę.
- Luca, a co ty możesz od niej chcieć? - spytałem rozbawiony, gdy udało mi się przełknąć jedzenie.
- Tato, nie wiesz, co może się stać - dodał, a ja po prostu już nie mogłem. Opuściłem głowę, próbując zająć się na nowo jedzeniem.
- No dobrze, jeśli ci pozwoli tak mówić do siebie - zakończyłem, kątem oka obserwując tą dwójkę.

Odpowiedź Rielle nie była tą, jakiej się od niej spodziewałem. Spojrzałem na mamę, a ona na mnie, lecz oboje przemilczeliśmy to, co przed chwilą zostało powiedziane. Czy to było specjalne drażnienie się z chłopcem, czy rzeczywiście przystała na coś takiego, wolałem nie pytać, aby jeszcze bardziej jej nie rozjuszyć. I nie robić zbytniej przykrości synowi. Skoro od teraz wampirzyca zgodziła się być "Elle", niech tak będzie. Śmianie się z niej nie byłoby niczym rozsądnym.
Luca zadowolony na nowo zajął się posiłkiem, starając się utrzymać swoją radość na wodzy. Widocznie bardzo wziął do siebie słowa "opanować emocje" i właśnie to próbował robić. Pozostała część kolacji minęła szybko i bez dalszych rozmów. Nawet Rielle potrafiła się zachować, czym mnie całkiem pozytywnie zaskoczyła. Przynajmniej będę mógł jej wytykać, że jak chce, to potrafi się zachowywać normalnie.
- Właściwie to przesunąłem łóżko, żebyś miała swobodę poruszania się po pokoju i mogła sama wszystko zrobić - rzuciłem odrobinę złośliwie, mierząc ją spojrzeniem. - Ale skoro tak ładnie prosisz, trochę ci pomogę żebyś nie tłukła się przez pół nocy - z westchnięciem wstałem od stołu, zbierając talerze po jedzeniu.
- Ja też mogę? - spytał Luca, niemal podskakując na krześle.
- Nie, ty dzisiaj pomożesz babci - chłopiec wydał z siebie pomruk niezadowolenia, ale nie kłócił się ze mną. Poczułem trochę ulgi, że nie będzie spędzać czasu z wampirzycą, ale z drugiej strony nie mogłem wiecznie trzymać go od niej z dala, bo to oznaczało również trzymanie go z dala ode mnie. Powtarzałem więc sobie, że to tylko na trochę, do czasu, kiedy nieco bardziej się do siebie przyzwyczają.
- Albo pójdziemy na spacer po parku, co ty na to? - byłem wdzięczny mamie, za to, że tak szybko potrafiła rozchmurzyć chłopca, by ten z radością pobiegł na zewnątrz.
- Podaj mi te szklanki. Posprzątam po kolacji i dopiero weźmiemy się za twój pokój - zwróciłem się do Rielle, gdy zostaliśmy już sami. Wsadziłem brudne talerze do miski z ciepłą wodą, zabierając się do ich czyszczenia. Po ich dokładnym umyciu odkładałem na czystą, suchą ścierkę, aż w końcu znalazły się tam wszystkie. Otrzepując dłonie z wody ponownie podniosłem spojrzenie na kobietę.
- Jutro będzie twoja kolej na mycie naczyń. Możesz rozejrzeć się po kuchni gdzie co jest. Jak mam dzień wolny to też gotuję i sprzątam więc nie licz, że ciebie czeka coś innego - oznajmiłem od razu, szykując ją na przyszłość. Niech nie myśli, że ominą ją domowe obowiązki. W końcu (niestety) miała nie być tu tylko gościem.

Już nie miałem ochoty ani siły na słowne przekomarzania się z Rielle. Zabrałem tylko ze sobą miotłę i szufelkę, by zrobić porządek na podłodze. Oczywiście nie przemęczałem się za bardzo, pozwalając, by to wampirzyca zrobiła więcej. Lub prawie tyle samo co ja. Zdaje się, że i ona miała ochotę na odpoczynek po dzisiejszym, ciężkim dniu dla nas obojga. Słowa marudzenia nie usłyszałem. Ciekawe, jak długo ten stan będzie trwać. Zapewne tylko do jutrzejszego poranka. Z jakiegoś powodu byłem pewien, że piekło zacznie się na nowo gdy tylko otworzy oczy.
Patrząc na to, jak Rielle rzuciła się z ulgą na łóżko, przekonałem się tylko, że na jej chwilową ugodowość zdecydowanie wpłynęło zmęczenie. Wampirzyca za to szybko ściągnęła mnie na ziemię swoim kąśliwym komentarzem. To na tyle.
- Uwierz, jesteś ostatnią osobą, na którą miałbym ochotę - odpowiedziałem, zbierając się do wyjścia. Mogła być sobie niezrównaną pięknością, za którą się uważała. Jej urok i wdzięk zawrócił w głowie już zapewne niejednemu mężczyźnie. Owijała sobie ich wokół palców i robiła z nimi co chciała. Ten obrazek idealnie mi do niej pasował. Dlatego byłem niewrażliwy na wszystko, co sobą prezentowała.
- Mówiłem ci już dzisiaj, że moje życie prywatne to nie twoja sprawa - rzuciłem znudzonym tonem, jakbym coś tłumaczył odpornemu na wiedzę dzieciakowi. - Nie zamierzam dłużej ci dzisiaj przeszkadzać. Ty łaskawie daj mi też już spokój. Dobranoc - po tych słowach zamknąłem za sobą drzwi i wpisałem krótki kod, którego nauczył mnie Marco. Dla pewności złapałem za klamkę i szarpnąłem. Były solidnie zamknięte. A według jego słów po drugiej stronie miały następować impulsy elektryczne, aktywujące się przy próbie otworzenia drzwi od środka.
Słyszałem jak na dole otwierają się drzwi, a do domu wpada Luca. Sprzątanie musiało więc dłużej trwać niż miałem to w planach. Zanim chłopiec się wykąpał pościeliłem łóżko i ułożyłem ubrania w szafie. Nie obyło się również bez czytania bajki do snu, którą wybrał sobie Luca. Na całe szczęście dość szybko usnął, a ja razem z nim, gasząc uprzednio świeczkę.

Miałem wrażenie, jakby nie minęło wiele czasu mojego snu, gdy usłyszałem walenie w ścianę. Z początku to zignorowałem, nie otwierając nawet oczu. Miałem cicha nadzieję, że Rielle się w końcu znudzi i przestanie. Ta jednak była nieustępliwa w swych działaniach i jakby tego było mało, to zaczęła się drzeć jak opętana.
- Tato, spać mi się jeszcze chce - mruknął Luca, siadając na łóżku. Wtedy Rielle znów krzyknęła jakieś brzydkie słowo. - Dlaczego Elle jest taka zła?
- Nie wiem. Może dlatego, że nikt jej nie kocha - burknąłem pierwsze, co przyszło mi na myśl. To raczej nie było najmądrzejsze, co mogłem powiedzieć. Zrozumiałem to, kiedy Luca zsunął się na brzeg łóżka, po czym zeskoczył z niego i podszedł do jednej ze swoich szafek. Kątem oka obserwowałem go lecz jeszcze nie miałem ochoty się podnosić. Chłopiec zaś wyciągnął z półki swojego pluszowego misia i ruszył do drzwi.
- A ty gdzie się wybierasz?
- Milo będzie kochać Elle! - rzucił odważnie, po czym po prostu wyszedł, nie czekając na moją reakcję. Westchnąłem zrezygnowany. Nie pozostało mi nic innego, jak samemu zwlec się z łóżka. Na zewnątrz wciąż było jeszcze ciemno, ale nie miałem problemów z widzeniem wszystkiego. Niezbyt też się spieszyłem. W końcu panel z przyciskami był zamontowany dość wysoko i Luca nie mógł do niego dostać, tak samo jak nie był w stanie otworzyć drzwi. Po wyjściu z pokoju zastałem go jak szarpał za klamkę.
- Pamiętasz, co mówiłem ci przy kolacji? Rielle raczej nie będzie zadowolona jak do niej teraz przyjdziesz - skrzyżowałem ręce na piersiach, przyglądając się chłopcu. Zrobił tylko smutną minkę, po raz kolejny łapiąc za klamkę, jakby ta miała zaraz w magiczny sposób się otworzyć.
- Ale…!
- Idź spać.
- Ale, tato!
- Idź do babci, przekaże go Rielle - mruknąłem, biorąc od syna pluszaka.
- Na pewno?
- Tak, na pewno. Porozmawiam z nią chwilę jeśli to sprawi, że lepiej się poczujesz. Idź już - Luca jeszcze przez chwilę spoglądał to na mnie, to na drzwi, ostatecznie przytulając się na chwilę i zbiegł po schodach. Słuchając jego oddalających się kroków, a następnie trzaskania drzwiami, przyglądałem się pluszowemu psiakowi z białą łatką na oku. Przez myśl przeszło mi, jaka to ironia, zanim otworzyłem drzwi i wszedłem do pokoju Rielle. Zignorowałem jej złą minę. Podszedłem do małego stolika, na którym posadziłem zabawkę.
- To jest Milo. Luca ci go przekazał, żebyś nie czuła się taka samotna więc łaskawie nie rozszarp jego zabawki. A teraz mów, czego chcesz, że budzisz mnie o tej porze - rzuciłem nieco zirytowany, przyglądając się wampirzycy.

- Pięć, Rielle. Pięć - westchnąłem ciężko, odpowiadając na tak głupie pytanie. Przecież widać było, nikt nie jest przecież wiecznym dzieckiem. Czy naprawdę musiałem jej mówić takie rzeczy?
Za to jej kolejne słowa odebrałem jako całkiem pozytywną oznakę. Skoro nie zamierzała pozbywać się pluszaka, był to jakiś pozytywny znak. Może pod tą maską głupoty i arogancji skrywała coś więcej. Nie oczekiwałem co prawda cudów i pięknego wnętrza, ale przynajmniej czegoś, co nie będzie uprzykrzać oraz obrzydzać każdego następnego dnia. Na co, niestety, na razie się nie zapowiadało.
"Nudzę się", "siku" i "spragniona" były powodami, dla których wampirzycy zachciało się mojego towarzystwa. O ile pierwszym nie przejąłem się wcale, na trzecie mogłem zaradzić na przyszłość poprzez zostawienie jej dzbanka z wodą, tak na specjalne potrzeby nie miałem wpływu. Obawiałem się, że jeśli zostawiłbym jej wiadro na potrzeby, to posunęłaby się do wylania jego zawartości w różne przypadkowe miejsca bądź osoby. Niezadowolony powlokłem się za nią na dół do łazienki. Opierając się plecami o ścianę, kucnąłem, podpierając głowę na dłoni.
- Kiedy będziesz przychodzić zmęczona po pracy, też będziesz spać w nocy. Nawet tej najpiękniejszej - burknąłem nieco głośniej, aby mogła mnie usłyszeć poprzez dzielące nas drzwi. Wampiry i wilkołaki może były nocnymi stworzeniami, jednak jako pracownik SORTu musiałem dostosować swój rytm dnia i nocy do pracy. Przestało mi to przeszkadzać. Najgorsze były tylko dni pełni, gdy wracałem z pracy skonany przez wilkołacze wariacje. Wampiry podczas nowiu wcale nie były lepsze, dlatego nienawidziłem pracy w te najgorsze okresy. Swoją drogą, jeśli o tym myśleć, to w najbliższą pełnię przypadała moja zmiana. A to tylko za dwa dni.
- Ale nie martw się. Na pocieszenie powiem ci, że pracujemy podczas pełni. Będziesz mieć okazję do podziwiania swojego księżyca. I tej całej bandy popaprańców wychodzących nocą. Chcesz też zobaczyć, jak twoi pobratymcy się bawią? Nie ma sprawy, załatwię ci pracę podczas nowiu. Będziesz biegać za tymi świrami po dachach i kanałach - ziewnąłem, przymykając na chwilę oczy.

Oczywiście z radością by patrzyła na moje upokorzenie w jej oczach. Nie musiała mi o tym mówić, wiedziałem, że śmiałaby się ze mnie do końca życia, gdybym zaczął przy niej wyć do księżyca. Tylko nie wiedziała, że w tym przypadku mogła sobie czekać do usranej śmieci. Podczas pełni co prawda odczuwałem silną chęć, by się przemienić i wyć lub coś (bądź kogoś) rozwalić, jednak spokojnie potrafiłem to w sobie stłumić. Zdarzało się, że bywałem bardziej rozdrażniony czy też agresywny, ale to tyle. Nic więcej, dlatego skwitowałem jej słowa drobnym uśmiechem. Jeszcze zobaczymy, kto z naszej dwójki bardziej zwariuje i się upokorzy.
- Bądź sobie jaka chcesz - wzruszyłem ramionami, podnosząc się powoli na równe nogi. - Z chęcią popatrzę na twoje umizgi i głupie miny adorowanych przez ciebie osób - parsknąłem ironicznie. Trudno było mi orzec, jak by się zachowywała. Jeżeli mówiła prawdę i bywała "lubieżna" zastanawiałem się, czy równało to się z byciem nachalnym i narzucaniem komuś siebie. Jeśli tak, naprawdę byłem ciekaw, kogo upatrzy na swoją ofiarę.
Po tej krótkiej wymianie zdań wróciliśmy już do swoich pokoi. Potem o dziwo była już dość spokojna. Może podziwiała swój ukochany księżyc do rana przez okno, może uznała, że jeszcze się nieco prześpi. I szczerze mówiąc miałem w nosie, co robiła. Ważne, że mi już nie przeszkadzała.
Następny dzień był równie pracowity. Choć nie zaczął się jakoś super przyjemnie. Po przeczytaniu naszego (czy raczej mojego, bo Rielle niezbyt się rwała do pisania) raportu, naczelnik próbował wypytywać nas o cały poprzedni dzień. Oczywiście nie wspomniałem ani słówkiem o incydencie pod piekarnią, na czym chyba najbardziej mu zależało. Ktoś już mu doniósł o wszystkim, a ja się oczywiście tego wyparłem. Bo i po co miałbym się z tego spowiadać? Byliśmy po godzinach pracy. Popatrzył tylko na nas krzywym spojrzeniem, nie dodając już nic.
Przez cały dzień miałem zwyczajne wrażenie, że Rielle jest grzeczna, gdyż badała teren. Obserwowała, słuchała, zbierała informacje, tego byłem pewien. Na koniec dnia oczywiście nie obyło się bez małych sporów odnośnie sprzątania po kolacji. Jednak i tu jakoś ugodowo załatwiliśmy sprawę.
Najbardziej męcząca była jednak i tak noc. Luca wiercił się niespokojnie, przeczuwając jutrzejszą pełnię. Rielle znów czegoś chciała w środku nocy. Tym razem wyszedłem szybciej, niemal zaraz po tym jak ją usłyszałem. I tak spać nie mogłem, a nie chciałem, by znów obudziła chłopca. Kobieta wydawała się też być podekscytowana pełnią.
Ponownie usnąłem dopiero nad ranem, mając w pamięci, że musimy jeszcze przygotować obiad i kolację. Mama wybierała się do znajomej, a że za dnia byliśmy wolni, mogliśmy zająć się domowymi obowiązkami. I oczywiście Lucą, który z radością przyjął ten fakt.