Bound by a contract

Yoshina x Noe

Ren (lub jak niektórzy przekornie zwą go również Renny, za czym niespecjalnie przepada) nie jest wilkołakiem czystej krwi. Jego prababka była zwykłym człowiekiem, co niezbyt mu przeszkadza. Nie potrzebuje specjalnego traktowania czy innych przechwałek bycia pełnej krwi. Między innymi dlatego dołączył do SORT-u, by pomagać również takim jak on: niekoniecznie tolerowanym mieszańcom. Przejął to od ojca, który tak samo był funkcjonariuszem tejże organizacji.

Ren mieszka na przedmieściach w małym domku wraz z matką i swoim pięcioletnim synem Lucą. Jego ojciec został zabity siedem lat wcześniej, podczas jednej z akcji rozbijania niebezpiecznego gangu. Luca zaś nigdy nie poznał swojej matki, gdyż ta porzuciła syna niedługo po porodzie, uznając, iż macierzyństwo i związek nie jest jednak dla niej.

Mężczyzna ma 32 lata, posiada oczy w kolorze turkusu oraz szare włosy. Po przemianie jego sierść również staje się tak samo szara. Dzięki swojemu mieszanemu pochodzeniu, Ren nigdy nie stracił nad sobą kontroli. Nawet podczas pełni zachowuje pełną świadomość swoich czynów. Mierzy 182 centymetry wzrostu przy 83 kilogramach wagi. Posiada bliznę pod lewym okiem.

Dzisiejszego dnia od samej pobudki byłem kłębkiem nerwów. Czułem przez skórę, że mógłbym nie wytrzymać i prędzej skrócić kogoś o głowę lub chociaż wydłubać mu oczy… albo pozbawić przynajmniej kilku zębów. I to najchętniej tego wampira, którego mi przydzielili. Byłem jak struty, nawet Luca przy śniadaniu zauważył, że coś jest nie tak. Wymigałem się jednak niewyspaniem oraz bólem głowy. Też wyszedłem do pracy wcześniej niż zazwyczaj, zostawiając chłopca pod opieką babci.
- Obiecuję, że wezmę w pracy lekarstwo - musiałem jakoś uspokoić zmartwionego syna zanim pozwolił mi wyjść.
- Nie przemęczaj się- mruknął jeszcze na pożegnanie.
Zdecydowanie wolałbym tego dnia zostać w domu niż poznawać nową "partnerkę". Byłem wściekły na przełożonych, że wpadli na tak kretyński pomysł. Skoro mieli pełne więzienie i niewystarczająco rąk do pracy, lepiej byłoby zarżnąć te darmozjady. Nikt nie potrzebował morderców lecz z jakiegoś, zupełnie nieznanego mi powodu, postanowili trzymać ich przy życiu. I doklepywać nam jako partnerów.
Przecież… przecież Felix zginął niecały miesiąc temu i to z rąk czegoś takiego. Doskonale pamiętałem obraz jego martwego ciała i pochylającego się nad nim wampira. Dlatego właśnie byłem zdania, że morderców należało eliminować. Nieważne czy był wampirem, wilkołakiem czy zwykłym człowiekiem.
Z ciężkim sercem wchodziłem po schodach prowadzących do wejścia głównego. W jeszcze gorszym nastroju przebierałem się w swój mundur i poszedłem do sali, gdzie miano mi przedstawić tą wampirzycę. Czytałem wcześniej jej akta i wszystko to, co mieliśmy na jej temat. Nie przedstawiała sobą niczego pozytywnego i żadnych wartości. W pomieszczeniu znajdowało się dębowe biurko i kilka foteli, nic więcej. Wchodząc ściągnąłem na siebie wzrok naczelnika oraz dwóch innych oficerów, którzy znajdowali się pewnie tam dla większego bezpieczeństwa. Oprócz przywitania nie odezwałem się więcej ani słowem, tak jak reszta oczekując aż przyprowadzą więźnia.
Słysząc ich kroki już z daleka, odsunąłem się od drzwi, pozwalając im swobodnie przejść. Zmarszczyłem brwi, gdy pierwszą osobą wchodzącą do pomieszczenia okazała się ona. Skrzyżowałem ramiona na piersi, wpatrując się w wampirzycę. Nikt nie odpowiedział na jej zaczepkę. Z resztą, zaraz po tej trójce do pokoju wpadł Marco, nasz spec od wszystkich dziwactw i nowych technologii. Chyba tylko on nie odczuwał ciężkiej atmosfery, bo rzucił gromkie "dzień dobry". Swoje ciemne włosy jak zwykle przeczesał dłonią, zgarniając je z oczu. Położył coś na biurku i posłał szeroko uśmiech wszystkim zebranym, dłużej zatrzymując wzrok na siedzącej kobiecie.
- Skoro wszyscy jesteśmy w komplecie, możemy zaczynać. Nie mam wiele czasu, dlatego proszę słuchać uważnie - zwrócił się głównie do niej, bo ja sam (i reszta towarzystwa) wiedziałem o co chodzi. Tłumacząc co i jak, jednocześnie demonstrował kajdany, jakie zakładał kobiecie na nogę.
- Ren, teraz twoja kolej - wskazał na trzymaną przez siebie obrożę. Podszedłem więc, podciągając nogawkę. Trochę pogrymasił, że nosiłem tak wysokie buty do połowy łydki, przez co było mu ciężko coś wymyślić. Ostatecznie musiałem rozsznurowywać cały but, by mógł swobodnie zapiąć obrożę na mojej kostce i spokojnie przewlec łączącą nić między sznurówkami. Do ręki dostałem też niewielkie urządzenie z małym pokrętłem oraz jednym, jedynym przyciskiem. Pokrętło miało ustalać moc prądu, jaki przebiegał przez ciało kobiety, a przycisk go uwalniał.
- Dajcie jej mundur. Przynajmniej górę - zarządałem ze spokojem, bawiąc się urządzeniem.
- Przeszkadza ci jej ubiór? - spytał Bernard, naczelnik, unosząc swoje krzaczaste brwi.
- Przecież idziemy na miasto, na patrol, niech chociaż stwarza pozory, że jest w pracy - miałem wrażenie, że po cichu zgadzał się ze mną, bo nawet nie skomentował mojej prośby i skinął głową na jednego z obecnych strażników. Miałem wrażenie, że kobieta mogłaby być niezbyt z tego zadowolona, dlatego "przypadkiem" ustawiłem największą moc, a także "przypadkiem" nacisnąłem włącznik. Nie da się ukryć, że przy okazji byłem bardzo ciekaw efektu.
- Reanonn! - naczelnik podniósł głos, gdy tylko do naszych uszu doszedł dźwięk przeskakującej iskry.
- Ups - wzruszyłem ramionami, posyłając kobiecie wredny uśmiech.

Tak, "nieźle nas porobili", to mało powiedziane. Najchętniej w tym momencie wbiłbym jej srebrną szpilę w serce lub inny drewniany kołek i pozbył się problemu. Niestety podejrzewałem, że wtedy i na mnie znalazłoby się coś, przez co sam mógłbym wylądować w więzieniu. A wtedy nikt nie pomógłby mamie, nikt nie zająłby się Lucą. Zostaliby sami.
- Muszę najpierw uprzedzić mamę, że będziemy mieć… - tu skrzywiłem się, szukając odpowiedniego słowa na określenie sytuacji. - Lokatora na czas nieokreślony. Trzeba ci też przyszykować jakieś miejsce do spania w piwnicy. Jak ty w ogóle śpisz? Używasz łóżka, trumny, czy przyczepiasz się do sufitu? Nie ważne zresztą, nie zamierzam ci szykować udogodnień - prychnąłem, po czym otworzyłem drzwi wyjściowe, przy których się już znaleźliśmy. Zalało nas przyjemne ciepło słońca, z którego w żaden sposób nie potrafiłem się cieszyć.
- I jest dodatkowy kłopot - zatrzymałem się i z niesmakiem spojrzałem na wampirzycę. - Jesteś kolejną gębą do wykarmienia. Zwaliłaś mi się na głowę, a nawet nie zarabiasz jeszcze na siebie. Musisz powiedzieć mi wszystko o swoim żywieniu. Co jadasz, jak często potrzebujesz krwi i wszystko inne - zarządałem, odwracając się do niej plecami i wybierając odpowiedni kierunek naszej dalszej drogi.
Nie interesowało mnie tak naprawdę co lubiła jeść i jak często. Bardziej potrzebowałem informacji jak często musiałem jej od teraz załatwiać krew. To chyba nie należało do najtańszych spraw, a nie zarabiałem na tyle, by móc utrzymywać cztery osoby plus specjalne żywienie dla księżnej.

Prychnąłem zirytowany słysząc o jej "prawie do wygód". Prawo dopiero będzie miała jak sobie na to zarobi, darmozjad. Na nic nie zasługiwała, a już w szczególności na nic ode mnie. Mordercy nic się nie należało.
Słysząc jej ciche kroki, jak się zakradała do mnie, zacisnąłem mocniej palce na małym pudełeczku znajdującym się w kieszeni. Zaufania też nie miała, od nikogo, nie rozumiałem więc jakim prawem ktoś wpadł na tak popierdolony pomysł.
- Jesteś obrzydliwa - warknąłem, czując jej oddech na swoim karku. Niech sobie nie myśli, że jakiekolwiek gesty w jakiś sposób ułatwią jej życie. Była dla mnie tylko utrapieniem, problemem, z którym zostałem całkiem sam. Znaczy nie do końca sam, bo dotyczył on również mojej rodziny.
W zupełnej ciszy dotarliśmy na przedmieścia, gdzie znajdował się mój dom. Nie mieszkałem w bogatej, zamożnej dzielnicy, ale i nie w tej najbiedniejszej. Dawaliśmy sobie radę, nie musieliśmy liczyć każdego miedziaka. Bywało skromnie, ale nie biednie. Przed niewielkim, kamiennym budynkiem znajdował się mały ogród, gdzie mama pielęgnowała kwiaty i trochę warzyw. Na tyle było kilka drzew i krzewów owocowych, a także malutka szopa z opałem. Drzwi wejściowe okazały się być zamknięte na klucz, musieli więc wyjść po coś na miasto. Musiałem odnaleźć w kieszeni klucz, po czym wpuściłem wampirzycę do swojego domu.
Skoro już tu byliśmy, zamierzałem zacząć coś dla niej szykować. Niestety wspomniana piwnica odpadała, gdyż mama trzymała tam swoje przetwory i inne zapasy. Na parterze nie było za wiele możliwości. Kuchnia, łazienka, sypialnia mamy, a także niewielki salon. Na piętrze zaś były tylko dwa pokoje, które zajmowałem ja i Luca. Uznałem więc, że będę musiał póki co przenieść się do syna. Przynajmniej będę mieć go na oku podczas nocy.
- Tu będziesz spać - powiedziałem nieco zrezygnowany. - Posprzątam tu po pracy. Masz w ogóle jakieś swoje rzeczy, czy całe trzydzieści lat spędziłaś w jednym ubraniu? - spytałem, przechodząc na dół, do kuchni, gdzie chciałem poczekać na powrót rodziny. W międzyczasie postanowiłem przynajmniej zrobić coś pożytecznego i oczyścić palenisko, pozwalając jednocześnie wampirzycy nieco się rozejrzeć.

Ignorowałem jej głupie docinki, bo cóż lepszego mogłem zrobić. I tak już mnie denerwowała, wdawanie się z nią w głupie dyskusje tylko mogłoby pogorszyć mój nastrój. A miałem wrażenie, że właśnie na tym najbardziej jej zależy, aby sobie ze mnie pokpić. Prawda niestety była taka, że jechaliśmy tym samym wózkiem, tylko ktoś jeszcze nie potrafił zrozumieć swojej sytuacji.
- Tak, trzy tygodnie temu - westchnąłem, bo nie wiedziałem, jakimi informacjami uraczył ją SORT. Raczej nikt nie kwapił się do wyjaśniania jej wszystkiego, co powinna wiedzieć. A może wręcz uznali to za kolejny mój obowiązek? - Wampiry rozdzieliły nas, a potem zaatakowały. Niestety nie udało mu się tego przetrwać - wyznałem, przypominając sobie tamten dzień. W szczegóły nie zamierzałem się wdawać, musiało jej wystarczyć to, co powiedziałem. Przynajmniej na razie.
- Jeden komplet ubrań masz na sobie - stwierdziłem, mierząc wampirzycę spojrzeniem. - Drugi kupię ci później, mundur na zmianę też załatwię. A jeśli chcesz czegoś więcej, będziesz musiała czekać do wypłaty. Zależy ile zarobisz tyle dostaniesz kieszonkowego, po odliczeniu za jedzenie i spanie - skrzywiłem się nieco. Czułem się tak, jakbym miał na głowie drugie, tylko o wiele bardziej niebezpieczne, dziecko. Nie wspominając o tym, że będę musiał zainwestować w jakieś kraty do okna, mocniejsze drzwi i przywleczenie tu Marco, aby to wszystko zamontował. I może nawet zamontował coś, co również poczęstuje wampirzycę prądem, gdy będzie próbować się wydostać bez zgody.
- Ale nie nastawiaj się na wiele, bo jesteś zbyt wymagająca - dodałem, układając kawałki drewna w palenisku.

Wzruszyłem ramionami, nie interesując się za specjalnie zdaniem wampirzycy. W nosie miałem co sobie myślała, co jej nie pasowała.
- Wolę być po stronie głupców niż po stronie morderców - odparłem zimno, kończąc ten temat. Tyle miałem do powiedzenia. Nawet jeżeli zostałem potraktowany w taki sposób, to i tak będę po ich stronie, bo to dzięki nim panował spokój. Staraliśmy się również panować nad każdym, kto naruszał prawa i krzywdził innych, lecz niestety funkcjonariuszy wciąż ubywało zamiast przybywać.
- Tyle, ile trzeba - odparłem, nie przejmując się jej pretensjonalnym tonem i znudzeniem. Właściwie to raczej nie długo. Pewnie zaraz wrócą z zakupów, zaczną przygotowania do obiadu, a ja tymczasem wrócę do pracy. Oczywiście z tą kulą u nogi…
- Jak ty w ogóle masz na imię? - spytałem, opierając się o brzeg stołu i unosząc spojrzenie na wampirzycę. Przecież nie będę się do niej zwracać po nazwisku lub też "wampirzyco".
- Muszę jakoś cię przedstawić. I jakoś się do ciebie zwracać. Do mnie możesz mówić Ren, tak jak wszyscy - przekrzywiłem lekko głowę, oczekując odpowiedzi. Słyszałem również ciche skrzypnięcie furtki, co oznaczało, że zaraz zjawi się reszta domowników. Odruchowo przeniosłem dłoń do małego urządzenia w kieszeni.

Zacisnąłem tylko wargi, mierząc wampirzycę spojrzeniem. Męczyła mnie jej obecność, jej obycie, była złośliwa i w ogóle miałem jej dość. Przez moment ukryłem twarz w dłoniach, kiedy wspomniała o przywitaniu się. Twarz obcego wampira na przywitanie raczej nie była czymś, co chciałaby zobaczyć moja mama. Prędzej zaczęłaby okładać Rielle torbą z zakupami. Dlatego też chwilę później stanąłem tuż przy wampirzycy, zaciskając palce na jej ramieniu.
- Myślisz, że wyskakiwanie na kogoś w progu jest dobrym pomysłem? - spytałem retorycznie, gdyż nie oczekiwałem od niej na to żadnej odpowiedzi. Oczywistym było, iż w ten sposób nikogo się nie witało i to jeszcze w jego własnym domu.
- Wracaj na kanapę. Równie dobrze stamtąd możesz się przywitać - nie była to ani prośba, ani groźba. Znaczy, jeśli by się sprzeciwiała, byłem gotów użyć elektrycznych kajdan, więc po części była to jednak groźba. Mocniej zacisnąłem dłoń, odwracając kobietę i stanowczo odprowadzając do salonu, gdzie ją usadziłem.
- Nie próbuj żadnych sztuczek - ostrzegłem, kiedy usłyszałem skrzypienie drzwi. - Mam nadzieję, że pamiętasz jak działają nasze kajdany - odwróciłem się od niej, od razu przywołując na usta uśmiech po tym, jak do pokoju wbiegł Luca. On jeszcze nie zdawał sobie sprawy z tego, że coś może być nie tak, lecz moja matka od razu to wyczuła i zrobiła podejrzliwy wyraz twarzy.
- Dzień dobry - odezwała się lecz Luca nie dał nic więcej powiedzieć.
- Już wróciłeś i będziesz w domu? - spytał chłopiec z nadzieją, łapiąc za skraj mojego munduru. - I co to za pani? - zwrócił swe ciekawe spojrzenie w stronę wampirzycy, ale przytrzymałem go w miejscu zanim do niej podszedł.
- Pamiętasz Felixa? - mały kiwnął smutno głową. - Ta pani jest na jego miejscu. I przez jakiś czas będzie musiała z nami zamieszkać - starałem się nie pokazywać przy nim za wiele swojego niezadowolenia. Pozwoliłem mu nawet zrobić kilka kroków w stronę Rielle lecz nie wypuszczałem z dłoni małego urządzenia.
- Mam na imię Luca, a ty? - uśmiechnął się trochę nieśmiało, wyciągając rączkę w kierunku Rielle. Uniosłem lekko brew, patrząc na kobietę.
No, wampirze, masz swoją szansę.

Wcale się nie spodziewałem, że wampirzyca w jednej chwili stanie się spokojna istotką, a potem grzecznie przywita się z domownikami i będzie próbować nawiązać z nimi jakieś tam, choć trochę pozytywne relacje. Nie myliłem się, ktoś taki jak ona nie jest w stanie nawiązać poprawnych relacji z kimkolwiek.
Złapałem Lucę za ramię i przyciągnąłem do siebie, jednocześnie wciskając przycisk, który wysłał w jej kierunku wiązkę prądu. Idiotka.
- Co to znaczy 'skurwiel'? - spytał lekko wystraszony chłopiec, patrząc to na mnie, to na Rielle.
- To brzydkie słowo, którego nie powinieneś używać. A teraz idź na chwilkę do swojego pokoju, dobrze? - łagodnie pogładziłem syna po głowie. - Jak wrócę z pracy, to poczytam ci coś, ale teraz idź do siebie, muszę porozmawiać z babcią - Luca dość niechętnie odsunął się ode mnie. Był wyraźnie zaintrygowany wampirzycą, a ja nie pozwalałem mu na to ze względu na jej nieprzewidywalność oraz okropny charakter. Ruszył po schodach dopiero wtedy, gdy popchnąłem go w tamtym kierunku.
- Co to miało znaczyć? - spytała mama, która w międzyczasie zdążyła odłożyć zakupu do kuchni i była świadkiem całego zdarzenia.
- To… ten wampir - wyplułem z siebie ostatnie słowo, nawet nie spoglądając w jej stronę. Starałem się zawsze powstrzymywać przed rzucaniem obelg i nie być tak bezczelnym i niewychowany, jak siedząca tu kobieta. Z przyjemnością przytrzymał bym ten mały przycisk trochę dłużej. - Jest teraz moją partnerką - wyjaśniłem matce pokrótce całą sprawę. Nie była zadowolona, widziałem to po jej zaciśniętych szczękach, jednakże nie zareagowała tak emocjonalnie jak ja.
- Znajdę fachowca, zajmę się oknem i drzwiami - kiwnęła poważnie głową, kiedy przedstawiłem jej jak miałby wyglądać teraz mój pokój.
- Chodź, wracamy do Marco. Niech się bierze do roboty - warknąłem w stronę wampirzycy, po czym skierowałem się w stronę drzwi.

Po raz kolejny tego dnia westchnąłem pełen irytacji i złości. Dlaczego jeszcze nie podniosłem ani razu głosu albo kogoś nie dźgnąłem chociaż raz, nie wiedziałem. Nie potrafiłem się pogodzić z obecną sytuacją. Tak bardzo bym chciał, żeby to był tylko zły sen, koszmar, z którego się obudzę bez tej kuli u nogi. Niestety było coraz gorzej, a dzień dopiero się zaczął.
- Nie obchodzi mnie to, czego chcesz, a czego nie. Wystarczająco wiele ci się zachciało wychodząc z więzienia więc teraz cierp przez swoje widzimisię - warknąłem, po czym szarpnąłem nogą, zmuszając kobietę do ruszenia się. Dla mnie to też nie była przyjemność. Byłem prawie pewien, że wybór akurat tej osoby nie był specjalnie przypadkowy, że ktoś próbował wykończyć albo mnie, albo ja. Albo pozbyć się naszej dwójki, gdy się pozabijamy wzajemnie, co było całkiem prawdopodobnym scenariuszem.
Nie oglądałem się za siebie idąc w kierunku siedziby SORTu. Wcale nie miałem zamiaru dyskutować z wampirzycą, słuchać jej narzekań, czy choćby zrównać z nią kroku. Po prostu zawlokłem ją (i siebie z niechęcią również) do gabinetu Marco. Mężczyzna miał na szczęście osobne wejście z tyłu budynku, gdzie również przydzielono mu nieco placu na własne… przedmioty, których przeznaczenia nawet nie znałem.
- Co się stało? - przywitał nas, unosząc głowę znad jakiegoś ustrojstwa. Schował trzymany w dłoni śrubokręt do kieszeni fartucha.
- Chciałbym zamontować u siebie w oknie i drzwiach kraty. Takie, które prądem skutecznie powstrzymają ją od ucieczki.
- Oh… nie robiłem nigdy czegoś takiego - mężczyzna podrapał się po policzku, przyglądając w zamyśleniu Rielle. Potem przeniósł wzrok z jej nogi na moją, jakby śledził wzrokiem niewidzialną dla nas linię. - Ale to dobry pomysł. Może opatentuję go na większą skalę? Kiedy mogę do ciebie przyjść? - zapytał pełen zapału.
- Nawet teraz. Przecież nam się nigdzie nie spieszy, mamy czas. Prawda, Rielle? - przeniosłem swe niezadowolone spokojnie na wampirzycę, podczas gdy Marco w pośpiechu pakował kilka swoich rzeczy.

    W pierwszej chwili miałem ochotę po prostu parsknąć śmiechem, słysząc propozycję wampirzycy. Było to bardzo zabawne, jakby w tym jednym momencie potrafiła rozczytać moje myśli. Nie podejrzewałem jej o takie super zdolności. Nigdy nie spotkałem się z czymś takim wcześniej. Jasne, nie znaczyło to, że gdzieś ktoś nie władał podobnymi mocami, ale ten moment musiał być zupełnym zbiegiem okoliczności.
    Posłałem więc kobiecie nieco łagodniejsze spojrzenie niż dotychczas. Uśmiechnąłem się delikatnie złośliwie, wyginając kąciki ust w dół. Niestety doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nie zrobiła tego aby w jakiś sposób mnie pocieszyć. Rielle była tego typu osobą, która mówiła to całkiem poważnie i gdybym tylko spuścił ją z oczu choć na chwileczkę, pewnie złapałby kogoś w zęby i nieźle nim potargała, ogólnie rzecz ujmując. Nie przyznałem się jej jednak do swoich przemyśleń. To nie był odpowiedni moment, aby zgadzać się z nią w takich sprawach.
    Szedłem specjalnie wolniejszym krokiem, pozwalając kobiecie rozejrzeć się po okolicy. W końcu nieco się tu zmieniło odkąd ostatni raz mogła sama przechadzać się ulicami tego miasta. Teraz musiała je poznawać na nowo i nie mogłem jej tego utrudniać. W wielu przypadkach znajomość każdej uliczki była przydatna. Wampirzyca zatrzymała się jednak przy stojaku z gazetami, zawieszając wzrok na jednej z nich.
    - Uścisk dłoni prezesa - prychnąłem, rozbawiony jej słowami o nagrodzie. - Nie spodziewaj się cudów. Łapanie takich przestępców leży w twoich obowiązkach, nikt cię za to dodatkowo nie wynagrodzi - wyjaśniłem, bo może nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, jak działali funkcjonariusze SORT. Ciekawe jak wiele w ogóle wiedziała.
    - Jeżeli chcesz, możemy pewnego dnia spróbować coś z tym zrobić. Wieczorami też pracuję, zdarza się że i nocami - wzruszyłem ramionami, dalej wyjaśniając. Podejrzewałem, że szczególnie to spodoba jej się najbardziej. W końcu wampiry to nocne stworzenia i najlepiej wtedy się czuły.
    - Ale najpierw chcę wiedzieć jak dobrze znasz to miasto, jego zakamarki, uliczki. Wszystko jest ważne w tej pracy. Jeśli już jesteśmy na siebie skazani, muszę być pewien, że nie wpadniesz w ślepą uliczkę, a twój cel ci nie ucieknie. Dlatego na początek proponuję wycieczkę krajoznawczą, a potem łapanie zbrodniarzy - westchnąłem. - Jeśli masz jakieś pytania, to słucham - odwróciłem się od stoiska z gazetami, po czym powoli zacząłem kierować się dalej.