Bound by a contract

Yoshina x Noe

Niespiesznie przygotowywałem mięso do kolacji, krojąc je na mniejsze kawałki. Całe szczęście z kuchni miałem dobry widok na to, co robili Luca oraz Rielle. Chłopiec w spokoju zajmował się malowaniem, podczas gdy ona sama się po prostu obijała. Zachwycony tym nie byłem, wolałbym, żeby się do czegoś przydała. Lepiej chyba jednak żeby nic nie robiła, niż miała wymyślać ostatnie głupoty, dlatego chwilowo w milczeniu znosiłem jej nieróbstwo. Luca zdawał się za to być szczęśliwy z tego wątpliwej jakości towarzystwa. Beztrosko cieszył się, gdy ta tylko poświęciła mu choć odrobinę swojej uwagi. Zastanawiałem się, jak mógłbym go do niej zniechęcić, by jednocześnie nie znienawidził całego świata i nie zarzucał mnie swoimi dziecięcymi kochani. Niestety nie umiałem wytłumaczyć mu, że musi żyć pod jednym dachem z wampirzym mordercą tak, by nie schował się ze strachu z głośnym płaczem. Póki co stanęło na fakcie, że Rielle to moja niezbyt lubiana koleżanka z pracy, bo jest niemiła.
- Skończyłem! - zawołał w pewnym momencie, unosząc swoje małe dzieło ku górze i krytycznie oceniając je spojrzeniem. Chyba jednak niezbyt mu przypadło do gustu, gdyż zaraz zaczął coś poprawiać.
- Ah, tak? - westchnąłem na stwierdzenie Rielle odnośnie krwi. Zabrałem ze stołu miskę z umytymi owocami, a także mały nożyk do ich czyszczenia. - To niech teraz zapachnie ci jabłkami, które wyczyścisz ze środków - postawiłem wszystko przed kobietą.
- Robisz jabłka z naleśnikami? - Luca uniósł głowę, zainteresowany teraz czymś innym niż swoje rysunki, na których chwilowo skupiłem wzrok. Patrząc na cztery osoby znajdujące się na papierze, nie potrafiłem powstrzymać swojego rozbawienia.
- Tak. Na deser po kolacji. Jak skończysz rysunek, to też możesz pomóc.
- Ale już jest gotowy! - pokazał swoje dzieło tak, że zarówno ja jak i Rielle mogliśmy je podziwiać. Pokazywał palcem kolejne części malunku, mówiąc kogo przedstawiają. - To jest babcia Sophia, to jesteś ty, ja, Elle i Milo! - oznajmił dumny z siebie. Rielle tu ewidentnie przytulała pluszaka z uśmiechem na twarzy, zaś co mnie najbardziej zaskoczyło, to jej… włosy.
- A dlaczego Rielle jest łysa? - zapytałem, posyłając kobiecie mało ukradkowe spojrzenie.
- Nie jest! O, tu! Widać włosy, tylko chmury je zasłaniają - cichy śmiech wyrwał mi się z ust, słysząc taką logikę. Ściągnąłem tym na siebie niepocieszone spojrzenie syna, a zapewne i samej Rielle.

Zabawnym było patrzeć, jak ta dwójka zgadzała się w kwestii kolacji. Tak samo nie spodziewałem się dostać jabłkiem, choć raczej nie powinien mnie dziwić taki gest ze strony wampirzycy. Była zdolna do tego. Tym razem jednak nie zezłościło mnie to, bo mimo wszystko posłusznie robiła to, o co ją prosiłem. Ciekaw byłem jak długo potrwa ten stan. Oby jak najdłużej, gdyż w takiej atmosferze można było spokojnie znieść ten czas, jakim karano nas oboje poprzez tą współpracę. Rielle jeśli chciała to była normalną osobą. Co prawda obijała się na potęgę, co zapewne niedługo zacznie mi coraz bardziej przeszkadzać.
Po oddaniu owocu kobiecie wróciłem do przygotowywania posiłku. Kątem oka wciąż spoglądałem na tą dwójkę, choć już trochę mniej zmartwiony.
Jak zawsze podczas pełni robiłem duży i syty posiłek, by Luca jak i mama mogli lżej przejść przez tą noc. Kiedyś usłyszałem, że na pełny żołądek wilkołaki są spokojniejsze i, o dziwo, ten sposób nieźle działał. Rozmyślałem o tym, mieszając w garnku gęstą potrawkę z mięsa, warzyw i ziemniaków. Doprawiłem wszystko solą i pieprzem, po czym zostawiłem na niewielkim ogniu, by powoli danie dochodziło do siebie. W międzyczasie zabrałem się za smażenie naleśników, a także przygotowaniem słodkiego nadzienia z jabłek, które obrała Rielle.
Niedługo przed skończeniem wróciła mama, przynosząc ze sobą kilka słodkich bułeczek. Zazwyczaj nie dawałem synowi tyle słodkości przed snem, jednak tej jednej nocy pozwalałem mu na więcej. A on to wyczuł i potrafił czasami perfidnie to wykorzystywać.
- To ja przyszykuję herbatę - oznajmiła mama, stawiając czajnik oraz przygotowując cztery kubki. Zaraz też wszystko było już gotowe i mogliśmy usiąść do stołu. Luca jak zwykle nie był pocieszony tym, że musiał czekać z deserem na koniec. Wyraził przy tym swoje niezadowolenie, po czym zabrał się za jedzenie potrawki. Na szczęście nigdy nie narzekał za wiele co do wyboru posiłków i zjadał większość z tego, co dostawał.

Nikt nie przeciągał kolacji. Każde z nas wiedziało, że dzisiejszego dnia akurat nie był na to odpowiedni moment. Luca po takim dużym posiłku zaczął już ziewać, odczuwając senność. Sam również najchętniej zostałbym w domu. Może niekoniecznie po to, aby spać, ale też nie miałem ochoty na pracę. Chyba w przeciwieństwie do Rielle, która wyglądała na bardzo podekscytowaną.
Szedłem obok niej, poprawiając kołnierz i słuchając tych zadowolonych słów. Humor jej dopisywał bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Uniosłem tylko brwi, darując sobie złośliwości. Lepiej pracować z zadowoloną Rielle niż humorzastą i opryskliwą.
- Rób co chcesz - westchnąłem, wsłuchując się w odgłosy "włochatych kumpli". - Tylko nikogo nie zagryź, nie zabij. To jedyne o co cię proszę. A jeśli będziesz sobie lubieżna wobec innych, nic mi do tego. Nawet się odwrócę, nie będę podglądać i przeszkadzać jeśli będziesz potrzebować więcej intymności - dodałem z małą złośliwością w głosie, mając wciąż w pamięci słowa, jakimi uraczyła mnie parę dni temu. Niespecjalnie bym się przejmował, gdyby naprawdę potrzebowała kogoś do zaspokojenia potrzeb innych niż te związane z krwią. Może głupio tak byłoby mi stać za ścianą i słuchać (a dla niej zapewne równie głupio było ze świadomością, że tam jestem), jednak sama ta myśl mnie bawiła z jakiegoś powodu.
- Wiesz, wolę kiedy podczas pełni niebo jest zachmurzone. Łatwiej i szybciej można im wybić z głów te wszystkie głupoty, gdy oni sami nie widzą księżyca - powiedziałem. Przeniosłem spojrzenie z kobiety na miejsce, z którego tuż obok nas dobiegł hałas. W tej samej sekundzie ucichł, jednak podszedłem bliżej zarośli, żeby to sprawdzić. Nie musiałem widzieć, aby wiedzieć kto tam się znajduje.
- Dzieci takie durne pomysły mają - szybkim ruchem wyciągnąłem zza krzaków na oko siedmioletniego chłopca. Szarpał się i wyrywał w moim uścisku, machał nogami i rękami, gdy trzymałem go wysoko z dala od siebie. W dodatku rzucał bardzo brzydkimi i wyrafinowanymi przekleństwami. Przez myśl przeszło mi skąd u takiego małego dziecka taka agresja. Nie był brudny ani zaniedbany. Miał równo przystrzyżone włosy i nie należał do najszczuplejszych. Z paska uczepionego do spodni zwisała drewniana proca.
- Polowanie sobie urządziłeś? Na co, na nietoperze? - parsknąłem, a jego twarz stała się jeszcze bardziej czerwona niż dotychczas.
- Na was wszystkich, brudasy! - krzyknął. Próbował rączką sięgnąć swojej broni lecz nie dał rady. Trzymałem go pod pachami, przez co nie dosięgał do zamierzonego miejsca. - Nie dam ci mojej krwi!
- Nawet bym nie chciał. Pewnie płynie tam sam tłuszcz i nabawiłbym się choroby żołądka - rzuciłem zirytowany takim podejściem ludzkiego dzieciaka. Widać na pierwszy rzut oka, że wychowywany był w zamożnej rodzinie w nienawiści do innych ras.
- Odszczekaj to, śmieciu!
- Ani mi się śni - burknąłem, po czym odwróciłem się z chłopcem w stronę swojej towarzyszki. - Jeśli się nie brzydzisz, możesz trochę się z nim pobawić. Może nabierze więcej ogłady jak utoczymy mu parę kropel krwi. Albo wystawimy na przynętę dla tego, co tam wyje za rogiem. Co ty na to, Rielle? Jestem ciekaw, jak szybko potrafi biegać - wskazałem ruchem głowy na uliczkę za nami, skąd dobiegał skowyt jakiegoś obłąkańca. Mały na te słowa nagle zesztywniał, a w jego oczach dostrzegłem strach.
- Nie możecie mnie tak zostawić! Jesteście z SORTu! To wasz zasrany obowiązek!
- Dam ci dobrą radę. Zesikaj się w majtki, padnij na ziemię i udawaj trupa, to może nikt cię nie ruszy - odstawiłem małego na trawę. W tym samym momencie zza rogu wypadł jeden przemieniony z pianą na pysku. Uniósł wysoko głowę, poruszając nosem i tropiąc widocznie czyjś zapach. Czerwone ślepia spoczęły na naszej trójce. Dzieciak faktycznie zastosował się do mojej rady, choć tylko częściowo. Upadł na kolana płacząc z przerażenia, a do moich nozdrzy doszedł smród ciepłego moczu.
- Chcąc nie chcąc, musimy zrobić to razem - zirytowałem się ponownie, gdy wilkołak ruszył w naszą stronę. Spojrzałem krótko na nasze kajdany. Wystawiłem pazury, gdyby Rielle miała zamiar bardziej się przyglądać niż angażować.

Złośliwości ze strony Rielle nie były niczym nowym. Chyba nauczyłem się już to ignorować, choć niezmiennie zastanawiał mnie fakt, co ona widzi w tym wszystkim takiego śmiesznego. Uniosłem tylko na nią spojrzenie. Na komentarz odnośnie "sprzętu tam na dole" sam roześmiałem się w głos. Chyba przez nią zacząłem i ja wariować. Humor wampirzycy powoli zaczął się mi udzielać, pomimo dość nieciekawej sytuacji i całej nocy, jaka przed nami jeszcze była.
- Oh, uwierz mi, że tam na dole, u stóp, też mam takie szpony - oparłem się dłońmi o kolana, zgięty lekko ze śmiechu. Doskonale zdawałem sobie sprawę co miała na myśli wampirzyca. Mimo to głupi śmiech mnie ogarnął, czego nie mogłem powstrzymać. Szczególnie widząc jak ta bawiła się procą i droczyła, jakby nie spojrzeć to wciąż z dziką bestią. Przypominało to dziecięcą zabawę w kotka i myszkę, gdzie Rielle była myszką i w dodatku wygrywającą pojedynek.
W odpowiedzi na "aport" wydałem z siebie odgłos szczeknięcia, po czym otarłem rękawem łzy rozbawienia i nie czekając aż nasz przeciwnik odzyska równowagę, doskoczyłem do niego. W swojej obecnej postaci może byłem od niego drobniejszy i słabszy, ale za to zwinniejszy i przede wszystkim zachowywałem zdrowy rozsądek. Kiedy on wykonywał ruchy instynktownie i chaotycznie, ja potrafiłem je łatwo zablokować. Z małą pomocą Rielle szybko go powaliliśmy na ziemię.
- Wiesz, Marco z pomocą jakiegoś konowała opracował pewną substancję - mówiłem do Rielle, dociskając swoim ciałem rzucającego się wilkołaka. Nie było to łatwe, szczególnie że potrzebowałem teraz uwolnić jedną rękę. - Jeszcze tego nie używałem, ale skoro mam teraz do pomocy ciebie, chciałbym tego spróbować - dzięki wampirzycy byłem w stanie wyciągnąć zza paska niewielką strzykawkę. W środku znajdowała się gęsta, połyskująca ciecz przypominająca płynne srebro. Marco mówił, żeby wbijać igłę we wrażliwe miejsca, dlatego dźgnąłem przeciwnika w szyję, wstrzykując mu całą zawartość. Nie spodziewałem się niczego spektakularnego, ale po kilku minutach szarpaniny poczułem mały zawód, gdyż nic się nie działo.
- Może trzeba mu upuścić trochę krwi, żeby szybciej krążyła? - zasugerowałem Rielle. Spojrzałem na nią, przywołując na twarz złośliwy uśmiech. - Nie chciałaś dzieciaka, to może taki ogier będzie dla ciebie lepszą opcją.

Marco i wynalazki to był dość trudny temat. Nigdy ślepo nie wierzyłem jego wynalazkom. Szczególnie prototypom, jakie nam dawał do wypróbowania i sprawdzenia. Zawsze trzeba było mieć jakiś plan B w zanadrzu. Dlatego wolałem nie odpowiadać na pytanie Rielle, nie będąc pewnym, co z tego wyniknie.
Mimo niechęci i obrzydzenia, jakie malowały się na twarzy Rielle, nie miała większych problemów, aby wbić zęby w ciało wilkołaka. Musiałem mocniej go złapać, gdy zaczął się coraz bardziej szarpać. Coś więcej zaczęło do niego docierać. A zdecydowanie musiał wyczuwać nastrój i głód Rielle. Cóż… nie żebym powinien pozwalać na takie rzeczy, po prostu on nie będzie niczego pamiętać, nikt też nic nie widział. Tu na obrzeżach ludzie wolą nie wyściubiać nosów, szczególnie w takie dni.
Przez chwilę tylko patrzyłem na wampirzycę. Spoglądałem jak z zachłannością wysysa krew, jaką radość jej to sprawiało. Pierwszy raz miałem okazję widzieć to z bliska. Wilkołak jeszcze się szarpał lecz niedługo potem przestał, wydając z siebie jakieś dziwne dźwięki. Z resztą nie on jeden. Rielle również wydawała z siebie pomruki zadowolenia. Wyglądało to tak, jakby rzeczywiście im obojgu sprawiało to niemałą przyjemność. Na tyle, że zacząłem odciągać kobietę. Obawiałem się, że jeszcze wyssie całą krew z wilkołaka. Ten już w ogóle przestał się wyrywać i przyjął ludzką formę. Było to trochę fascynujące, a zarazem przerażające i obrzydliwe równocześnie. Wzdrygnąłem się, gdy kły wampirzycy wyszły z ciała z cichym mlaśnięciem.
- Doprawdy? - spytałem, unosząc brwi. - Jęczałaś jakbyś przeżywała najlepszy orgazm w swoim życiu. On z resztą też - parsknąłem rozbawiony. Złapałem mężczyznę pod ramiona, dźwigając go do pozycji siedzącej. Wyglądał jakby się naćpał, nie reagował na moje słowa, na potrząsanie nim. Ta substancja zapewne zadziałała, a w dodatku z tym, co zafundowała mu Rielle… nie ocknie się do rana albo i jeszcze dłużej. Zaciągnąłem go więc tylko pod mur, by nikomu nie przeszkadzał. Przewrócił się na bok i zaczął chrapać. Uznałem to za dobry znak.
- No, to gdzie nasz mały oszczaniec? Wypadałoby zaprowadzić go do domu zanim ktoś inny się nim zajmie - rzuciłem, wąchając powietrze w poszukiwaniu zapachu chłopca.

- Idąc twoim tokiem myślenia, to raczej ty dłużej nie miałaś mężczyzny nad sobą - skwitowałem krótko, patrząc na niewielką, ciemną plamę krwi, jaką Rielle zostawiła na moim mundurze. Na ciemnym materiale nie było widać, co to dokładnie jest, ale można spokojnie wyczuć. Mimo wszystko dobrze było wiedzieć, że wynalazek Marco zaczął działać. Szkoda tylko, że po tak długim czasie. Będę musiał przekazać mu te nowiny, niech bardziej popracuje nad recepturą.
- Kości ciężko się gryzie i zapychają straszliwie jelita. Jesteś bardzo starodawna, Rielle. Teraz używa się mięsnych smakołyków - na jej uśmiech również odparłem uśmiechem. Po chwili jednak straciłem zainteresowanie tą rozmową, skupiając się bardziej na szukaniu dzieciaka. Z tym nie było większego problemu, śmierdział straszliwie więc po prostu szliśmy za tym smrodem. Z zaskoczeniem musiałem przyznać, że jak na takiego małego tłuściocha, to ruchy miał całkiem szybkie. Dość daleko odszedł zanim znów ukazał się naszym oczom.
- Widzisz, mój sposób działa. Tak daleko uciekłeś i nikt cię nie dopadł - krzyknąłem za nim, gdy dostrzegł nas kątem oka i odwrócił głowę, ignorując naszą obecność.
- Spierdalaj - usłyszałem stłumioną, zapewne przez płacz, odpowiedź.
- No nie bardzo. W końcu to nasz zasrany obowiązek, żebyś wrócił do domu cały i zdrowy - dodałem, dreptając tym razem tuż za chłopcem. - Powiedz gdzie mieszkasz i cię odstawimy do domu. Ty uwolnisz się od nas, a my od cieb… - urwałem, unosząc głowę, gdy usłyszałem w oddali nawoływanie. Nabrałem też więcej powietrza w nadziei, że zapach tej osoby już tutaj dotarł. Nie myliłem się. Delikatny wiaterek tej nocy przywiał ciężkie nuty damskich perfum oraz potu, podobnego do tego tutaj dziecka.
- Eryk, co? Twoja matka cię szuka.
- Mamusia? - mały zatrzymał się nagle. Odwrócił do nas, robiąc wielkie oczy, bardziej ze strachu niż z zaskoczenia. - Mówiłem jej, żeby nie wychodziła! - nie bardzo rozumiałem, co miał na myśli. Dorosła kobieta miałaby pozwolić dziecku samemu wyjść z domu w taką porę? To skrajnie nieodpowiedzialne. Nie miałem też czasu na dopytywanie. Eryk ruszył biegiem jedną z uliczek, zapewne tą prowadzącą do jego domu i matki. Ruszyliśmy za nim. Po chwili zrozumiałem, że nie tylko my.
- Rielle, dwóch jest przed nami, tam trochę na prawo. Idą w stronę rynku, tam jest też ta kobieta. Jeden zbliża się… stamtąd - w biegu wskazałem bardziej w lewo, nieco pośrodku. Do końca nie potrafiłem określić dokładnego miejsca, gdyż wiatr zmienił kierunek.
- Mam…mmm! - chłopak już zaczął krzyczeć za matką, na co nie mogłem mu pozwolić. Złapałem go za fraki, zatykając dłonią usta.
- Nie drzyj się, bo tak tylko zwabiasz matkę w ich pułapkę - warknąłem do dzieciaka. To na szczęście pojął od razu i nawet przestał się szarpać, gdy złapałem go pod pachę i biegliśmy z nim, by uchronić kobietę przed przykrym losem.