Bound by a contract

Yoshina x Noe

    Chyba zbyt często miałem ochotę zgadzać się z wampirzycą. Wcześniej te drobne różnice jakoś mnie nie obchodziły tak bardzo, bo nie dotykały mnie bezpośrednio, jednak teraz było to na tyle krzywdzące, że w środku zgadzałem się z nią w stu procentach.
    Kiwnąłem głową, domyślając się, że wieczory i noce będą lepsze. Może dla mnie również? W końcu będę mieć pewność, że Luca i mama będą bezpieczni, a w dzień ona będzie mogła mieć oko na Rielle, gdy ja bym odpoczywał. Uznałem, że warto wspomnieć o tym naczelnikowi, kiedy będziemy kończyć dzisiejszą służbę. Nie był to taki zły pomysł.
    Kolejne słowa kobiety trochę mnie zastanowiły. Ganiany był dość dziwnym pomysłem, o ile nie całkiem głupim, chociaż z drugiej strony może warto sprawdzić w taki sposób swoje możliwości nawzajem. Jeżeli chodziło o mnie, to nie miałem wątpliwości, że wampirzyca posiada umiejętności na wysokim poziomie. Musiało więc chodzić jej o mnie. Zmarszczyłem lekko brwi domyślając się, że to mnie chciała sprawdzić przy okazji.
    - Zgoda - mruknąłem w końcu, mierząc kobietę spojrzeniem. - Pod warunkiem, że będziesz uważać na innych, nie będziesz na nikogo wpadać i wywracać. I zatrzymasz się jeśli ci tak powiem. Nie będę cię od razu razić prądem, mogę być na tyle miły - zgodziłem się. Mogłem tyle zrobić i nie być takim złośliwym.
    - Chciałbym tylko jeszcze najpierw sprawdzić ile dokładnie mamy wolnej przestrzeni - wskazałem na nasze nogi, gdzie znajdowały się kajdany. W tym celu przeszedłem na drugą stronę ulicy, zwalniając trochę kroku. To, co zobaczyłem nie bardzo mi się podobało. Nasz "łańcuch" był zbyt krótki, aby mieć swobodne działanie. Oznaczało to tyle, że będziemy musieli nauczyć się działać bardziej razem niż osobno.
    - Możesz zaczynać - machnąłem dłonią, dając jej znak.

Mała już po chwili kontaktu z Rielle rozpłakała się. Jakoś niespecjalnie się dziwiłem dziecku. Jakbym na jej miejscu sam zobaczył taką okropną twarz przed swoim nosem, też bym wpadł w histerię.
- Jesteś beznadziejna - rzuciłem zirytowany w stronę wampirzycy, gdy mała złapała mnie za skraj płaszcza i próbowała się schować za mną przed kobietą. - Czy ty nadajesz się tylko do straszenia dzieci i ubliżania innym? Jeśli tak, to lepiej trzymaj się z tyłu i nie właź mi w drogę. I tak do niczego się nie przydajesz - warknąłem, mieląc za zębami kolejne przekleństwa. Gdybyśmy byli sami, może więcej jadu bym z siebie wyrzucił. Albo w innych okolicznościach. Niedobrze, kiedy funkcjonariusze SORT publicznie skaczą sobie do gardeł. Jedynie zignorowałem jej dalsze reakcje, zwracając się do małej.
- Powiedz, jak ci na imię? - spytałem dziewczynkę, kładąc jej dłonie na ramionach i przytulając do siebie, by ją trochę uspokoić.
- Sa.. Sabine - chlipnęła. Dałem jej też chusteczkę, aby mnie przypadkiem nie zasmarkała.
- Sabine, gdzie mieszkasz? Zaprowadzę cię do mamy - kiwnęła głową, a następnie złapała mnie za dłoń i poprowadziła dalej uliczką. - Tylko nie próbuj nas opóźniać - rzuciłem przez ramię do wampirzycy, nie obdarzając jej choćby małym spojrzeniem. Wystarczająco napsuła mi już nerwów, a to nawet nie był jeszcze początek.
Dziewczynka prowadziła przez wąską uliczkę, przy której po obu stronach stały budynki w nienajlepszej już kondycji. Stare i odrapane, w wielu nie było okien bądź drzwi. Ktoś rozpalił przed domem ognisko, przy którym ogrzewało się kilka osób. Jedna z nich smażyła na patyku jakieś podejrzane mięso. Sądząc po zapachu musiał to być złapany wcześniej szczur. Usłyszałem również burczenie w brzuchu Sabine, kiedy i do niej dotarły te zapachy. Zrobiło mi się jej trochę żal. Musiała dawno nie jeść nic treściwego. Nie byłem jednak żadnym darczyńcą czy innym dobroczyńcą, aby szukać i dawać jedzenie potrzebującym. Wtedy dopiero też poświęciłem więcej uwagi człapiącej niechętnie Rielle. Dla niej musiało to być co najmniej upokarzające, nie musiałem pytać jej o zdanie, aby móc to wyczytać z jej twarzy. Moje spojrzenie mówiło "nie zrób nic głupiego". Byłem również gotów złapać ją i przydusić do ziemi, lub czegoś innego, skuteczniejszego, gdyby zaczęła szukać zaczepki wśród tych osób.

Zastanawiałem się, dlaczego udało mi się wytrzymać bez rękoczynów. Chyba bardziej obawiałem się reakcji ludzi z dzielnicy niż zranienia wampirzycy. Jej pozbyłbym się bez mrugnięcia okiem, wiedziałem jednak, że ona również nie miałaby takich dylematów względem pozostałych. Nawet gdyby rzucili się na nią całą grupą, nie uważałem, aby mieli choćby cień szansy. Jedyne co by zyskali to tylko rozzłoszczenie kobiety. Miałaby "rozgrzewkę", jak przypuszczałem.
- Już ją stąd zabieram - rzuciłem zanim ktokolwiek zdążył zareagować.
- I lepiej niech tu nie wraca! - krzyknął jakiś mężczyzna z zebranych, a reszta mu przytaknęła. Jakaś kobieta podbiegła do płaczącego dziecka, zabrała je z ziemi, rzucając Rielle nienawistne spojrzenie.
- Tego niestety nie mogę zagwarantować - mruknąłem niezadowolony z tego faktu, chyba tak samo jak wszyscy pozostali, włączając w to samą Rielle. Jeszcze nie wiedziała, że tu wróci w ramach pracy i to zapewne nie raz.
- Nie potrzebujemy tu takich!
- Takich jak ona może nie, ale SORTu jak najbardziej. Szczególnie wasze dzieci - odparowałem na zaczepkę, ucinając dyskusję. Na końcu języka miałem również słowa, iż lepiej zajęli by się ich pilnowaniem niż pozwalać im biegać samopas po całej dzielnicy. Musieli wyczuć to moje małe niedopowiedzenie, widziałem to wymalowane na ich twarzach.
Nie czekałem na nic więcej. Odwróciłem się na pięcie i szybkim krokiem ruszyłem tam, skąd przyszliśmy, ignorując rozzłoszczony tłumek oraz niezadowoloną Rielle. W nosie miałem co sobie pomyślą. Biedota nie zaatakuje nas z obawy przed karą, a wampirzyca nie miała takiej możliwości przez przeklęty łączący nas łańcuch. Nie wierzyłem jej jednak do końca, czy nie będzie próbować jakichś kombinacji, dlatego byłem przygotowany na ewentualne szarpnięcie za nogę.

Uniosłem dłoń, aby poprawić swoje włosy, które przed chwilą potargała wampirzyca. Gdyby jej ręka była w pobliżu, najpewniej coś bym jej zrobił. Najchętniej urwał lub przynajmniej zatopił pazury. Rielle budziła we mnie najgorsze emocje i instynkty. Nie przez to kim była lecz przez to, jaka była. To dopiero pierwszy dzień naszej wspólnej pracy, a z rozkoszą bym ją zamordował. I to nie raz.
Ograniczyłem się niestety jedynie do posłania jej spojrzenia, jakby była najgorszym złem tego świata i była winna każdej tragedii. Na chwilę obecną właśnie w ten sposób ją postrzegałem. Jako zło, którego chciałbym się pozbyć za wszelką cenę, ale było to poza moim zasięgiem. Dlatego jeszcze bardziej mnie to denerwowało. Czułem przez to nerwowe drgania jednego ucha, jakby jakiś brzęczący i upierdliwy owad latał wokoło.
- To twoja praca Narmah, nie oczekuj wdzięczności - rzuciłem, ignorując zaczepkę. Przynajmniej starałem się. - Mogę co najwyżej pociągnąć cię po ziemi jeśli padniesz ze zmęczenia. Jak zedrzesz sobie skórę na tyłku to może przestaniesz marudzić - chociaż to nie była dla mnie zła wizja. Z jakiegoś powodu po wyobrażeniu sobie tej sytuacji uznałem, że to nawet nie byłoby takie złe.
- Zawsze mogę jeszcze pokazać ci mniej ciekawe miejsce niż slumsy. Niezamieszkałe więc chyba będę mógł trochę bardziej… poluzować twoją smycz - rzuciłem złośliwie. To brzmiało zupełnie irracjonalnie, ale sprawa na ten moment tak właśnie wyglądała. Jakby SORT wręczył mi smycz, na której miałem trzymać wampira i karać, gdy będzie niegrzeczna. Ta myśl poprawiła mój humor. Tylko na kilka chwil co prawda, bo to było jak obosieczny miecz.
Niespiesznie stawiając kolejne kroki, rozmyślałem i nadchodzących dniach. Łatwo było mi pomyśleć, aby się nie denerwować oraz ignorować kulę u nogi jaką była Rielle. Wykonanie tego było zapewne niemożliwe bez zerowej chęci z jej strony do zawieszenia broni. Chyba prędzej będę musiał przyzwyczaić się do bólu głowy o jaki mnie przyprawi.

- Ty sama jesteś jak ten kij, bo jedynie potrafisz przyprawiać o ból dupy - mruknąłem, wciskając dłonie do kieszeni. Chociaż sam "ból dupy" to tak jakby nic nie powiedzieć. Brakowało mi po prostu słów, aby powiedzieć, czym tak naprawdę była dla mnie Rielle. Utrapieniem. Karą. Była nam wszystkim tak potrzebna jak dziura w moście. Dlaczego nikt nie chciał się jej pozbyć? Było na to wiele lat. Czyżby była kimś ważnym? Kimś, kogo wypada się pozbyć, ale jednocześnie narażając się przy tym na jakieś konsekwencje. To bez sensu.
- Nie ma matki i nie będzie, nie twój interes - rzuciłem spokojnie. Ten temat oraz etap w swoim życiu też miałem już dawno za sobą. Nie denerwowało mnie to ani nie wzbudzało żadnych emocji. Mógłbym powiedzieć prawdę, ale nie tej wścibskiej babie. W odpowiedzi otrzymałbym tylko tonę złośliwości, co do tego nie miałem najmniejszych wątpliwości.
- Masz jakieś inne pytania? Te niezwiązane z moją osobą. Nie zamierzam spowiadać ci się ze swojego życia - spytałem, gdy weszliśmy na główną drogę. Tu o wiele więcej kręciło się ludzi, którzy w żaden sposób nie reagowali widząc mundury SORTu. Było to tutaj codziennością, byliśmy tu po to, aby pomagać. Oczywiście zdarzały się mniej i bardziej nieprzychylne spojrzenia, tego nie dało się uniknąć. A im bliżej południa, tym więcej ludzi i innych stworzeń kręciło się po ulicach miasta. Łatwo tu było coś ukraść, kogoś oskarżyć, dochodziło też czasem do bójek. A niemal każdemu takiemu "wydarzeniu" towarzyszyły różnego rodzaju krzyki, dlatego zawsze byłem na to wyczulony najbardziej.
- Od razu też uprzedzam, że nie zrobię ci żadnej przerwy. Na to będzie czas później. Chociaż właściwie już się zastanawiam, czy zasłużyłaś na kromkę suchego chleba - co było kolejnym problemem na mojej głowie. Czymś ją przecież musiałem w końcu nakarmić. Może miała swoje ulubione pory karmienia? Jak zwierzątka domowe.

"... pomóc złapać pewną osobę" bardziej mnie zaciekawiło niż cokolwiek innego, co przez cały dzień padło z ust kobiety. Puściłem mimo uszu złośliwy komentarz odnośnie mojej osoby, bardziej zaabsorbowany nowym odkryciem. Kogo miałaby złapać? Ona, która sama wciąż była więźniem pod moją opieką. W jakim celu miałaby łapać kogoś tuż pod moim nosem, gdy ja sam nie miałem o niczym pojęcia? Czy SORT naprawdę był tak zdesperowany i nie udał swoim pracownikom? Bo oczywiście po co mi uświadomić tak istotny szczegół. Lepiej pokpić z mojej osoby. To tylko mnie zdenerwowało bardziej… o tyle, o ile jeszcze było w stanie coś mnie bardziej zdenerwować dzisiejszego dnia. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie miałem skąd wyciągnąć więcej informacji. Skoro naczelnik nic mi nie wspomniał nie sądziłem, aby cokolwiek więcej chciał mi powiedzieć. Rielle tym bardziej nabierze wody w usta. Musiałem rozsądnie to rozegrać, jeśli chciałem coś ugrać. I zdecydowanie nie od razu, by nie nabrała za dużo podejrzeń.
Zamyśliłem się nad tą sprawą, a także nad tym piciem krwi raz w tygodniu na tyle, że nie zauważyłem złodzieja portfeli. W milczeniu przyglądałem się poczynaniom wampirzycy. Nie interweniowałem, gdy trochę poszarpała mężczyzną. Najchętniej sam bym to zrobił i nie tylko nim, ale i nią również. Zdusiłem w sobie ten cały żal i jad. Z krzywym uśmiechem uniosłem dłonie, aby klasnąć kilka razy.
- Gratulacje, dzisiaj rzeczywiście zasłużyłaś na coś do jedzenia - rzuciłem. - Teraz zabierzemy twojego nowego kolegę na posterunek, gdzie się nim odpowiednio zajmą - dodałem, kiedy uratowany portfel wrócił do swojej właścicielki, a ta odeszła bluzgając na złodzieja.
- Jeśli chcesz, to potrafisz. Szybko się uczysz - powiedziałem, starając się chwalić jej drobne zasługi. Może przestanie choć trochę być takim wrzodem na tyłku, gdy zostanie połechtane jej ego. Jak większość wampirów. Albo urośnie jeszcze bardziej w piórka.
- Chciałbym, żebyś częściej była tak… - przydatna? Nieuciążliwa? - ... pomocna - wydusiłem w końcu z siebie. Może traktowanie jej jak dziecka miałoby tu więcej sensu. Jak mojego Lucę, chwalić i nagradzać, tłumaczyć, choć dla niej zrobiłbym to raczej z mordem w oczach.

Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, widząc zaskoczoną twarz wampirzycy. Więc trafiłem idealnie ze swoimi przewidywaniami, co wprawiło mnie w chwilową radość ze swojego odkrycia. Rielle była słaba w ukrywaniu emocji, co uznałem za punkt na swoją stronę. Przynajmniej będę w stanie co nieco stwierdzić po wyrazie jej twarzy.
- Ależ oczywiście, coś dla ciebie znajdzie się dobrego - odparłem, starając się brzmieć jak najbardziej poważnie. Jej wykrzywione usta oraz uszczypliwości wcale nie wydały mi się na tyle złe, by zepsuć mi słodycz tej drobnej wygranej. Zapewne tylko chwilowej, ale to i tak była cenna wiedza.
- Może kolega będzie chętny? - spytałem w chwilowym napadzie wesołości.
- Co?! - krzyknął oburzony i chyba trochę przestraszony złodziej. Odskoczył na bok lecz złapałem jego nadgarstek i wykręciłem rękę do tyłu, aby przypadkiem nam nie uciekł. Dzięki temu mogłem również w łatwiejszy sposób go kontrolować i pokierować naprzód, w stronę siedziby SORT-u.
- Słyszałem, że wysysanie krwi może być bardzo przyjemnym doznaniem dla ofiary. Na twoim ciele nie ma żadnych ugryzień, nie czuję również od ciebie wampirzego zapachu. Jesteś pewien, że nie chcesz tego spróbować? - po raz kolejny zadałem pytanie, uważnie przyglądając się tej dwójce. Mężczyzna nie od razu mi odpowiedział. Najpierw otaksował kobietę spojrzeniem, jakby sprawdzając czy warto.
- Coś czuję, że przy niej nie byłoby tak przyjemnie - burknął, rozśmieszając mnie swoją postawą. Mężczyzna nawet zawiesił spojrzenie na obfitym biuście, ostatecznie rezygnując z tego pomysłu. Jak widać nawet zwykły złodziejaszek poznał się na wampirzycy i nie wierzył w bezbolesność tego pomysłu.
- Zatem nie próbuj ucieczki, bo będzie jeszcze mniej przyjemnie niż się spodziewasz - tego byłem pewien. Właściwie mogłem śmiało powiedzieć, że Rielle z przyjemnością zatopiłaby w nim swoje kły w najbardziej bolesny sposób jaki tylko znała. - Widzisz, Rielle, próbowałem załatwić ci świeżą przekąskę, ale nie chce się na to zgodzić - wzruszyłem ramionami, jakbym bardzo się tym przejął i w jednej chwili opuściłem kąciki ust w udawanym smutku.

W dalszym ciągu szedłem zadowolony z rozwoju sytuacji. Rielle trochę postraszyła naszego złodziejaszka, toteż też zachowywał się całkiem spokojnie i nie próbował żadnej ucieczki. Z resztą nawet jeśli, to nie miał szans ani z Rielle, ani ze mną. Ludzi, którzy w jakikolwiek sposób byli w stanie nam dorównać, mogłem policzyć na palcach jednej ręki. A i tak zapewne połowa z nich była martwa. Nawet ci, których zwą łowcami, potrafili zdziałać cuda tylko jeśli stanowili grupę. W pojedynkę mogli zdziałać niewielkie szkody. Dlatego uważałem, że starcia z ludźmi były poniżej naszej godności. Choćby tacy rzucali w naszą stronę obelgami, jak obecnie. Zawsze się zastanawiałem, czy oni naprawdę nie zdają sobie sprawy z tego, że i tak to wszystko słyszymy, czy byli po prostu tacy głupi.
Ponownie moją uwagę przykuła Rielle, kiedy się zatrzymała przed schodami. Uniosłem na nią spojrzenie, niemal słysząc, jak napina swoje mięśnie. Być może zrobiła to nieświadomie, gdyż starała się przez cały czas zgrywać w ten sam sposób i nic nie dać po sobie poznać. Coś zdecydowanie było z nią nie tak. Zaczęła się bać i stresować. Czyżby kwatera tak na nią działała? To uczucie trwało tylko przez chwilę. Wystarczająco, abym to wyczuł lecz nie na tyle, aby zorientowali się pozostali funkcjonariusze SORT-u. Wtedy już emanowała pewnością siebie i złośliwym nastrojem.
Samemu musiałem przybrać inną minę niż dotychczas. Przecież byłem zły za to, co mi zrobili. Pokazanie uśmiechu równałoby się całkowitym pogodzeniem z losem i przyznaniem, że przecież wcale nie jest tak źle. Jakoś z łatwością prysł mój cały nastrój. Wystarczyło, że zobaczyłem znów te zdradzieckie twarze, wpatrujące się w nas z mieszaniną różnych emocji. Nie odpowiedziałem na żadną z zaczepek, na żadne szeptane "szybko im poszło" bądź "są tacy sami to się dogadali". Z uniesioną głową ruszyłem wprost do biurka dyżurnego przełożonego. Odsunąłem wolne krzesło i zmusiłem złodziejaszka by na nim usiadł.
- Okradanie przechodniów z portfeli - rzuciłem krótko, przekazując przewinienia zatrzymanego mężczyzny. Siedząca ciemnowłosa funkcjonariuszka uniosła na nas spojrzenie znad swoich okularów. Wyglądała jakby nie przekroczyła nawet trzydziestu lat choć wiedziałem, że w rzeczywistości mogłaby być moją babką lub nawet prababką.
- Nie pierwszy raz - westchnęła, po czym zawołała jednego z pracowników, aby przejął od nas mężczyznę.
- Wracamy na patrol, czy wolisz pozwiedzać siedzibę? - rzuciłem sarkastycznie, kiedy Rielle wciąż stała. - Raport napiszemy jutro z rana, dzisiaj nie mam na to ochoty - burknąłem, dając kobiecie do zrozumienia, że to nie koniec pracy i nie kończy się ona na pilnowaniu porządku na ulicach. Przemyślałem też kilka kolejnych spraw, jakie musiałem dzisiaj załatwić. Czy raczej dokończyć. Byłem ciekaw, czy Marco skończył swoją robotę. A na myśl o sprzątaniu po nim aż skręcało mnie w żołądku. Do tego drobne zakupy na kolację…
- Chodźmy stąd. Mamy ważniejsze rzeczy na głowie, jutro załatwię ci wycieczkę - nie czekałem ostatecznie na decyzję kobiety, decydując za nią.

Zacisnąłem zęby, aby przypadkiem nie parsknąć śmiechem, gdy tylko Rielle wyskoczyła na niczego niespodziewającego się przypadkowego funkcjonariusza. Kilka osób zwróciło ku nam głowy, zainteresowane zajściem, ale na tym się skończyło. Ignorując je wyszedłem na zewnątrz, nie czekając na Rielle. Nie byłem jej niańką, ona z resztą i tak szybko mnie dogoniła.
- A co, chciałaś tam zostać? Uważam, że w równym stopniu co ja, więc przestań marudzić - skwitowałem jej słowa wzruszeniem ramion. Byłem przekonany, że nawet by się do tego nie przyznała. Widziałem jej reakcję więc jej zaprzeczenie byłoby bezsensowne. Na złość również nie zrobiłaby tylko mnie, ale sobie również. Zdecydowanie czegoś się tam obawiała i nie chciała przebywać w kwaterze SORT. Może bała się, że znów wtrącę ją do więzienia. Bardzo chętnie, z tym tylko, że musiałbym wylądować tam razem z nią.
- Nie wiem, pójdziemy dalej tą uliczką - wskazałem na pierwszą lepszą po lewej stronie, która leżała na "naszym" terytorium. - Trochę przejdziemy się tamtędy. Na końcu jest piekarnia, dalej jakiś sklep mięsny, kupimy coś na kolację. Chyba że zamiast wędliny wolisz byczej krwi - przekręciłem głowę w kierunku kobiety, posyłając jej z lekka złośliwy uśmiech.
- Może odwiedzimy również krawca - zacząłem na głos zastanawiać się nad bardziej praktycznymi względami tej wycieczki. - W końcu nie masz ubrań na zmianę. Moja mama jest… skromniej obdarzona więc się nie zmieścisz w nic od niej - westchnąłem. Głowa zaczynała mnie boleć na samą myśl o tych wszystkich dodatkowych wydatkach. Było to po prostu upierdliwe, że wszystko zrzucono tak z dnia na dzień na mnie. Jakby każdy z SORT-u oczekiwał, że sobie nie poradzę, a Rielle zagryzie mnie wraz z rodziną, potem doprowadzi ich do reszty swych znajomków. Nie zdziwiłbym się, gdyby ktoś nas śledził przez pierwsze dni, ale nie miałem ochoty ani siły na szukanie ewentualnego podglądacza.
Uznałem, że mimo wszystko nie dam nikomu tej satysfakcji z mojego niepowodzenia. Wcale nie uważałem, że będę w stanie poskromić kogoś takiego jak Rielle, to było niemożliwe bez znajomości prawdziwej tożsamości wampirzycy. Jej samej też nie zamierzałem pozwolić na robienie co jej się żywnie podoba. Dogadanie się graniczyło z cudem, tak samo zdominowanie jej charakteru. Cóż, pozostawało mi uczynić niemożliwe możliwym. Bułka z masłem.

- Nie możesz paradować nago, bo Luca będzie mieć koszmary w nocy - wzruszyłem ramionami, nie zagłębiając się w dalsze dyskusje z wampirzycą w tym temacie. Po pierwsze było to bezcelowe, po drugie kobieta była zbyt zapatrzona w siebie, a po trzecie strasznie mnie irytowała swoją postawą. Odwróciłem więc ostentacyjnie głowę, gdy zaczęła się macać. Może na innego mężczyznę mogłyby zadziałać jej wdzięki, jednak nie należałem do grona, które ogląda się lub ślini za każdą ładną kobietą. Szczególnie jeśli tą kobietą jest ta konkretna wampirzyca, przywiązana do mnie niczym kula u nogi. Akurat dla tej osoby miałem w planach poświęcać jak najmniej uwagi.
- Akurat ty nie należysz do grona obiektów, jakimi mógłbym się interesować - burknąłem tylko tuż przed otworzeniem drzwi do piekarni. Czy gusta się zmieniają, czy nie, Rielle nie była kimś, komu chciałbym się zwierzać. Z czegokolwiek.
Rozglądałem się głównie za pieczywem na kolację. Szukałem ulubionych bułeczek Luci, które zawsze mu kupowałem. Właściwie tylko on je jadł, uwielbiał z konfiturą babci. Ona zaś uważała, że przez to za bardzo go rozpieszczam. Może trochę tak lecz kogo innego jeśli nie jego? Od rozmyślań o synu oderwał mnie głos wampirzycy. Znów czegoś chciała, ubzdurała sobie, że dostanie to, co chce. Zmrużyłem lekko oczy, spoglądając na słodkie wypieki, jakie wskazywała wampirzyca.
- I po co ci słodycze? Nie pożywiasz się samą krwią? - spytałem, ironizując jej poprzednie słowa. Uśmiechnąłem się nieco złośliwie przez chwilę, zanim zwróciłem się do sprzedawczyni. Starsza kobieta patrzyła na nas dziwnym wzrokiem, jakbyśmy byli jej tu zbędni. Niezbyt bym się zdziwił, gdyby tak o nas myślała. Nieludzie inaczej byli postrzegani niż zwyczajni klienci. Początkowo rzeczywiście nie planowałem niczego kupować. Po prostu uważałem, że nie zasłużyła, a przede wszystkim nie zarobiła na to. Ale skoro miałem traktować ją… wyjątkowo, to chyba przyda się ciastko.
- I niech będzie ta babeczka - powiedziałem do sprzedawczyni, wskazując na ciastko jakie chciała Rielle. Zapakowałem wszystkie swoje zakupy, a wspomnianą słodkość wręczyłem w dłonie kobiety. - Powiedzmy, że nie byłaś dzisiaj dla mnie kłopotem, więc znaj moją dobroć - uśmiechnąłem się słodko, jakbym faktycznie jej gratulował dobrego zachowania, a ona naprawdę była taka dobra. Mogłem jakoś odżałować ten jeden raz. - Tylko skończmy ten dzień szybko - zakończyłem, kierując się w stronę kolejnego sklepu.